Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Σπυριδούλα Μπιρμπίλη,ποιος είναι αυτός ο Άνιχνος;

Από τη Δήμητρα Πέτρου 

Μια φορά κι έναν καιρό σε μια έρημο γεννιέται και μεγαλώνει ένα παιδί χωρίς ίχνη! Μα, αν δεν αφήνεις ίχνη στην έρημο, είναι εύκολο να χαθείς. Όταν ο Άνιχνος τελειώνει το σχολείο, αποφασίζει ν' ακολουθήσει τον πρώτο περαστικό, μήπως κι έτσι βρει τον δρόμο του.

Ποιος είναι, όμως, ο παράξενος ταξιδιώτης και πού πηγαίνει; Ποια είναι η ιστορία του ελέφαντα με τα αθλητικά παπούτσια και το φτερό στρουθοκαμήλου στο κεφάλι; Ο Άνιχνος αναζητά τον δρόμο του παρά τις δυσκολίες. Τελικά, θα βρει τον δικό του θησαυρό μέσα στα παραμύθια;

Η Σπυριδούλα Μπιρμπίλη μας μιλάει για την έμπνευσή της για το συγκεκριμένο βιβλίο, για το ταξίδι προς την ενηλικίωση, αλλά και για το ποιος πιστεύει ότι είναι ο σωστός τρόπος για να βρει ο καθένας το δικό του προσωπικό «θησαυρό».

5d8f62e7 12a1 4d4b 84e4 bf2e9561db15

Ποια ήταν η έμπνευσή σου για το βιβλίο;
Η έμπνευση είναι πολύ μυστήριο πράγμα. Δεν μπορώ να πω ακριβώς τι ή ποιος ήταν αυτός που με οδήγησε στον Άνιχνο και τα δικά του ίχνη. Ίσως ήταν πολλά μικρά πράγματα, καθημερινές στιγμές, κάποιες, μπορεί, κι εντελώς συνηθισμένες. Νομίζω η έμπνευση για μια ιστορία μοιάζει λίγο με τη μαγειρική. Έχεις λέξεις (όπως στη μαγειρική έχεις υλικά) και μια μέρα εκεί που γράφεις στον υπολογιστή, κάτι συμβαίνει με όλες αυτές τις λέξεις μέσα στο μυαλό σου και μπαίνουν σε τέτοια σειρά, που προκύπτει κάτι νέο. Κάτι που δεν είχες υπολογίσει να «φτιάξεις». Αν έπρεπε, όμως, να πω ένα πράγμα ως έμπνευση για τον Άνιχνο, ένα συστατικό του που αποτέλεσε την κύρια έμπνευση, θα έλεγα τα παραμύθια. Τα κλασικά παραμύθια που, πάντα στη βαθύτερη ουσία τους, μιλάνε για το ταξίδι της ενηλικίωσης και της αυτονόμησης του ανθρώπου.

Ποιο μήνυμα θες να «περάσεις» στους μικρούς αναγνώστες;

Θεωρώ ότι τα παραμύθια, οι ιστορίες, ακόμα και τα «κηρύγματα» που κάνουμε εμείς οι μεγαλύτεροι στους μικρότερους, αποκτούν αυτονομία από τη στιγμή που φεύγουν από το στόμα μας. Όταν έγραφα τον Άνιχνο είχα στο μυαλό μου ένα ταξίδι ενηλικίωσης, όχι απαραίτητα ενός παιδιού καθώς μεγαλώνει, αλλά ακόμα κι ενός ώριμου ανθρώπου, ο οποίος μέχρι τότε δεν είχε καταφέρει να απογαλακτιστεί ή να αλλάξει πορεία. Βέβαια, καθένας παίρνει από μια ιστορία αυτό που έχει ανάγκη να ακούσει, ανάλογα με τη στιγμή που το διαβάζει, κι αυτό είναι, για μένα, το πιο σημαντικό. Θα ήθελα να μάθω κάποτε ποιο μήνυμα έλαβε ένας αναγνώστης, άσχετα με το τι είχα εγώ στο μυαλό μου.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισες όσο το έγραφες;

Ένα κείμενο είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Γράφεις και πρέπει να «ακούς» όσα γράφεις. Φροντίζω να έχω τις κεραίες μου ανοιχτές, για να δω μήπως το κείμενο με οδηγήσει αλλού από εκεί που αρχικά σχεδίαζα. Σαν συζήτηση με τους ήρωες, το σκηνικό, τις λέξεις που διαλέγω. Δε θα έλεγα ότι συνάντησα κάποια δυσκολία που θυμάμαι έντονα. Ολοκληρώνω μια ιστορία και μετά επιστρέφω σε αυτήν, τη συζητώ με ανθρώπους, των οποίων εκτιμώ πολύ τη γνώμη τους (κι εδώ θα μου επιτρέψεις να ευχαριστήσω δημόσια τη συνάδελφο Μαρία Σούμπερτ για τις πολύτιμες παρατηρήσεις της) κι αλλάζω, ξαναγράφω, δοκιμάζω, ώσπου φτάνει κάποια στιγμή που λέω «ναι, αυτό θέλω!».

Ποιος είναι, κατά την άποψή σου, ο σωστός τρόπος για να βρει κάποιος τον δικό του «θησαυρό»;

Αρχικά, να θελήσει να βρει τον θησαυρό του, να πιστέψει πολύ σε αυτόν, να τον κυνηγήσει και να έχει τη δύναμη, όταν τον βρει, να παλέψει για να τον κατακτήσει. Ένας θησαυρός μπορεί να είναι δίπλα σου, ή μπορεί και πολύ μακριά. Χρειάζεται πίστη, υπομονή, επιμονή και χρόνο. Να αφιερώσεις χρόνο για να γίνει ο ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ θησαυρός, κι έτσι να τον αναγνωρίσεις όταν τον βρεις.

Τι πιστεύεις ότι πρέπει να περιλαμβάνει το ιδανικό ταξίδι προς την ενηλικίωση; 

Το ιδανικό ταξίδι προς την ενηλικίωση πρέπει να περιλαμβάνει σίγουρα…ταξίδια! Πραγματικά, αλλά και πνευματικά. Να δεις πολλά πράγματα, να διαβάσεις, να γνωρίσεις ανθρώπους, να μπεις στη θέση τους και να συμπορευτείς. Κι έπειτα χρειάζεται, κατά τη γνώμη μου, κι ένας εσωτερικός διάλογος. Να σταθείς σε μια απόσταση από τον εαυτό σου, να κρίνεις και να αναθεωρήσεις, να καταλάβεις, να παραδεχτείς τα λάθη σου, να αποδεχτείς αυτό που είσαι, να συμφιλιωθείς με το παρελθόν σου και να πατήσεις πάνω στις δυνατότητές σου για να φτιάξεις το μέλλον σου.