Το Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, πάντα με σύγχρονη ματιά, παρουσιάζει από τις 15 Οκτωβρίου σε συνθήκες απόλυτης ασφάλειας των θεατών και με όλα τα επιβεβλημένα από το νόμο πρωτόκολλα υγιεινής λόγω της πανδημίας,το έργο του βραβευμένου Σουηδού συγγραφέα Λαρς Νορέν «Φθινόπωρο Χειμώνας», σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, με τους Μπέτυ Αρβανίτη, ΆνναΚαλαϊτζίδου, Μαρία Καλλιμάνη και τον Άλκη Παναγιωτίδη.

Είναι η δεύτερη φορά που το «Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας», παρουσιάζει έργο του Νορέν, που έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Ιανουάριο κτυπημένος από τον Covid 19.

H προηγούμενη, ήταν με την παράσταση του έργου του Εβριάνα (Hebriana) το 1990.

Το οικογενειακό δράμα«Φθινόπωρο Χειμώνας» (Höstochvinter) του βραβευμένου ποιητή, πεζογράφου, θεατρικού συγγραφέα και σκηνοθέτη (1944-2021) γράφτηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και εκδόθηκε το 1992 σε έναν τόμο μαζί με δύο ακόμα έργα του, Ο Μπόμπι Φίσερ ζει στην Πασαντίνα (BobbyFischerboriPasadena) και Καλοκαίρι (Sommar).
Κεντρικό ςτίτλοςΤρία αστικά κουαρτέτα (Treborgerligakvartetter).

Με επιρροές από τον Στρίντμπεργκ(αν και ο ίδιος δεν συμφωνούσε να τον αποκαλούν διάδοχο τουσπουδαίου δραματουργού),αλλάκαι τον Μπέργκμαν,ο Λαρς Νορένπολυγραφότατος, άφησε παρακαταθήκη στην παγκόσμια δραματουργία περισσότερα από 70 έργα.

Περίληψη του έργου

Ο γιατρός Χένρικ και η σύζυγός του Μαργκαρέτα υποδέχονται στο σπίτι τους τις δύο κόρες τους, Άννα και Εύα, για ένα οικογενειακό δείπνο.

Η εικόνα της ευτυχισμένης και «υγιούς οικογένειας», που συγκεντρώνεται γύρω από το ίδιο τραπέζι κάθε μήνα,θα δώσει γρήγορα τη θέση της σε ένα πεδίο σφοδρής αντιπαράθεσης που τροφοδοτείται από το έρεβος του θεσμού της οικογένειας και των κοινωνικών στερεότυπων. Η Άννα, ανύπαντρη μητέρα που εργάζεται ως σερβιτόρα σε ένα γκέι μπαρ, κατηγορεί τη Μαργκαρέταγια τα φριχτά παιδικά της χρόνια, ενώ η Εύα, φαινομενικά μόνο επιτυχημένη, ανακαλύπτει και αποκαλύπτει σταδιακά τις ρωγμές της δικής της ζωής, την αποτυχία του γάμου της και τον εφιάλτη της στειρότητας.

Απογοήτευση, ζήλια, κρίση ταυτότητας και καταφυγή στο αλκοόλ, τα ηρεμιστικά χάπια και τα ναρκωτικά.

Η μια αποκάλυψη οδηγεί στην άλλη, μέχρι …τα καλά κρυμμένα μυστικά της πολυετούς συμβίωσης του Χένρικ και της Μαργκαρέτα.

Συντελεστές
Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
Σκηνοθεσία: Νίκος Μαστοράκης
Σκηνικά: Ελένη Μανωλοπούλου
Κοστούμια: Λουκία
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Μουσική επιμέλεια: Νίκος Μαστοράκης

Ερμηνεύουν (με αλφαβητική σειρά)
Μπέτυ Αρβανίτη
Άννα Καλαϊτζίδου
Μαρία Καλλιμάνη
Άλκης Παναγιωτίδης

ΔΕΙΤΕ το trailer της παράστασης:
https://youtu.be/xedX9M_-aDE

Το Θέατρο οδού Κεφαλληνίας με κύριο μέλημά του πάντα την ασφάλεια των θεατών του θα υποδέχεται μόνο θεατές με πιστοποιητικό εμβολιασμού ή πιστοποιητικό νόσησης τελευταίων 6 μηνών, τηρώντας αυστηρά όλα τα πρωτόκολλα υγιεινής και ασφάλειας που προβλέπονται από τη σχετική νομοθεσία.

Το Θέατρο διαθέτει επίσης ειδικά μηχανήματα με υπεριώδεις ακτίνες για τους ιούς και φίλτρα κατακράτησης σωματιδίων υψηλής αποτελεσματικότητας ΗΕPΑ. 

Προπώληση εισιτηρίων
viva.gr& ταμείο Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας Κεφαλληνίας 16 Κυψέλη,
τηλ. 210.8838727
Tετάρτη και Κυριακή 8.00μμ

Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο 9.00μμ

Τιμές
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή 15 ευρώ, φοιτητικό 13 ευρώ
Σάββατο 18 ευρώ, φοιτητικό 15 ευρώ- Κυριακή 16 ευρώ, φοιτητικό 13 ευρώ

«Σήμερα είναι όλα πιο άσχημα απ’ ό,τι πενήντα χρόνια πριν».

Το κύκνειο άσμα του Αυστριακού Τόμας Μπέρνχαρντ, η «Πλατεία Ηρώων», με αφορμή μια αυτοκτονία βγάζει στην επιφάνεια το παρελθόν της φιλοναζιστικής Αυστρίας του ’30, το οποίο μοιάζει τραγικά παρόν σε μια Ευρώπη που ο φασισμός έχει εισβάλει για τα καλά. Το έργο προφητεύει τη σημερινή άνοδο των εξτρεμιστικών οργανώσεων, τις πρακτικές φυλετικού διαχωρισμού και εθνικιστικών προκαταλήψεων.

Η παράσταση έκανε πρεμιέρα το 1988, τη χρονιά που πέθανε ο Τόμας Μπέρνχαρντ. Ορισμένοι την αποθέωσαν, ενώ άλλοι ενοχλήθηκαν από τον τρόπο με τον οποίο ο συγγραφέας μίλησε τόσο ανοιχτά για το πικρό πρόσφατο παρελθόν, γι’ αυτό η παρουσία της αστυνομίας στο θέατρο είχε κριθεί αναγκαία.

Όλα συμβαίνουν μέσα σε μία μέρα, τη μέρα της κηδείας του καθηγητή Γιόζεφ Σούστερ, στο διαμέρισμα της οικογένειας Σούστερ στην Πλατεία Ηρώων, από όπου ο ίδιος αυτοκτόνησε βουτώντας στο κενό. Είναι η πλατεία στην οποία το 1938 ο Χίτλερ κήρυξε την προσάρτηση της Αυστρίας στο Ράιχ μπροστά σε 200.000 Αυστριακούς που ζητωκραύγαζαν ξέφρενα. Ακριβώς πενήντα χρόνια μετά την εισβολή του Χίτλερ στην Αυστρία ο Εβραίος καθηγητής Γιόζεφ Σούστερ αυτοκτονεί από το παράθυρο του σπιτιού του.

Ο Δημήτρης Καρατζάς επιλέγει σπουδαίους ηθοποιούς και το καστ είναι πραγματικά ονειρεμένο. Τοποθετεί στο κέντρο της σκηνής μια τρύπα-κορμό (τα ευρηματικά-πολυμορφικά σκηνικά είναι της Κλειώς Μπομπότη) και εστιάζει στην αυτοκτονία-απώλεια του καθηγητή. Ο Σούστερ λειτουργεί έτσι σαν ένας κορμός, που με τις ρίζες του ενώνει την οικογένεια. Για να τιμήσουν τη μνήμη του θα κάτσουν όλοι σε ένα κοινό τραπέζι, έστω και αν αυτό για να σταθεί θα χρειαστεί δεκανίκια, έστω και αν το αντίβαρό του στο κέντρο θα είναι τα λουλούδια που τόσο μισούσε.

Έτσι το προσωπικό δράμα φωτίζεται πρωτίστως στην παράσταση από όλες τις πλευρές, για να οδηγηθούμε κατόπιν στις κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις της πράξης του. Για να γίνει το ατομικό συλλογικό.

Η παράσταση επιτυγχάνει να συνδιαλαγεί με τον κόσμο του Μπέρνχαρντ, αναπτύσσοντας εξαιρετικά τα συνηθισμένα μοτίβα που συναντώνται και πολλές φορές γίνονται σκόπελοι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η επανάληψη στους μεγάλους μονολόγους. Στο σημείο αυτό η σκηνική ανάγνωση καταφέρνει να εστιάσει στην εκπληκτική γλώσσα του συγγραφέα, που φανερώνει μια υπέρτατη προσπάθεια αποτύπωσης αληθινού και πύρινου λόγου.

Αυτό που ίσως μου έλειψε είναι οι φωνές που δεν ακούσαμε. Δεν ξέρω δηλαδή πόσο το ατομικό δράμα έγινε συλλογικό, πόσο υπονοήθηκε και πόσο θα έπρεπε να είχε γίνει πιο έντονο. Δεν είμαι σίγουρη αν οι ήχοι που ακούγονταν (μουσική Γιώργος Πούλιος) έδωσαν στους θεατές να καταλάβουν το δράμα των Εβραίων και ποια ακριβώς ήταν η εν λόγω πλατεία. Δεν ένιωσα την παρουσία του Χίτλερ στην Πλατεία Ηρώων.

Όσον αφορά τους ηθοποιούς, δεν θα μπορούσα να μην ξεκινήσω από την κυρία Τσίτερ, την αφοσιωμένη οικονόμο, την οποία υποδύεται η Καριοφυλλιά Καραμπέτη. Μια ερμηνεία κομψοτέχνημα, προσεγμένη στην παραμικρή λεπτομέρεια. Η σχέση λατρείας με το κοστούμι, ο ψυχαναγκαστικός τρόπος που σιδερώνει τα πουκάμισα, αλλά και το βλέμμα της στο δεύτερο μέρος είναι μοναδικά. Νομίζω μία από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας της.

Ο Χρήστος Στέργιογλου με απίστευτη φυσικότητα και αμεσότητα αντιπροσωπεύει και τα πιο κωμικά στοιχεία του κειμένου, που σατιρίζουν το ίδιο το θέατρο και τους ανθρώπους του. Απολαυστικός και όταν απευθύνεται στο κοινό.

Η Μαρία Σκουλά και η Άννα Καλαϊτζίδου ως αδερφές με αντίθετους χαρακτήρες εντυπωσιάζουν άμα τη εμφανίσει τους. Δυνατές από την πρώτη σκηνή με τον καθρέφτη, εξαιρετικές και στη συνέχεια.

Η Υβόννη Μαλτέζου, η Σύρμω Κεκέ, ο Γιώργος Μπινιάρης και ο Παναγιώτης Εξαρχέας αποδεικνύουν περίτρανα ότι δεν χρειάζονται μεγάλοι ρόλοι για να λάμψει κανείς.

Ένα τραγικά προφητικό έργο σε μια Ευρώπη που η ακροδεξιά κερδίζει συνεχώς έδαφος. Τι θα έγραφε σήμερα ο Τόμας Μπέρνχαρντ, τρεις δεκαετίες μετά, όταν στις εκλογές του Δεκεμβρίου στη χώρα παρά τρίχα να εκλεγεί ο Νόρμπερτ Χόφερ και να γίνει ο πρώτος ακροδεξιός πρωθυπουργός;