«Όνειρα γλυκά» μας τραγουδά η Σαλίνα Γαβαλά μαζί με την Ελπίδα στη σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου ζωντανεύοντας ένα δικό της όνειρο. Συνάντησα τη γνωστή τραγουδίστρια, λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση στο αγαπημένο της στέκι στο Γκάζι, και σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης μου εξομολογήθηκε τους λόγους που την οδήγησαν να μεταπηδήσει από το τραγούδι στην υποκριτική και μάλιστα παρουσιάζοντας ένα δικό της έργο στη σκηνή, με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Ιδιαίτερα ευδιάθετη και λόγω της επιτυχίας της παράστασης, άμεση και αφοπλιστικά ειλικρινής, η Σαλίνα μου εξήγησε μεταξύ άλλων γιατί τα τριάντα είναι μια κομβική ηλικία για τις γυναίκες, και γιατί μεγαλώνοντας τα όνειρα μας μικραίνουν…

 

«Όνειρα γλυκά» λοιπόν, πες μας δυο λόγια για την παράσταση.

Είναι πραγματικά το πιο γλυκό μου όνειρο. Αυτή η παράσταση είναι κάτι που ήθελα εδώ και χρόνια, γιατί συνδυάζω και τραγούδια που αγαπάω αλλά και δικά μου τραγούδια μαζί με ένα θεατρικό κείμενο που δεν είναι απλά συνδετικό και νομίζω ότι αυτή είναι και η πρωτοτυπία της δουλειάς αυτής. Είναι ένα θεατρικό κείμενο που έχει αρχή, μέση και τέλος που σε πάει κάπου, που σου δίνει πράγματα και καταλήγει λυτρωτικά στο τέλος. Τα τραγούδια είναι και αυτά μέρος της εξέλιξης, χρησιμοποιούνται άλλοτε ως διάλογοι και άλλες φορές ως μονόλογοι. Η ιστορία μιλάει για μια γυναίκα γύρω στα τριάντα που περνάει μια κρίση στη ζωή της, με τα επαγγελματικά, με τα προσωπικά αλλά και με άλλους τομείς και που ταυτόχρονα μετακομίζει και νιώθει αυτό το συναίσθημα που νιώθουμε όλοι όταν αλλάζουμε. Σε αυτή λοιπόν την κρίσιμη φάση έρχεται ο φανταστικός μελλοντικός της εαυτός σαν όνειρο για να την βοηθήσει να αγαπήσει ξανά τον εαυτό της, τα όνειρα της, να συμφιλιωθεί με τα λάθη της και να ξεκινήσει τη ζωή της από την αρχή.

Πως γεννήθηκε αυτή η ιδέα;

Ξεκίνησα να γράφω κάτι που δεν ήξερα που θα με πάει και τότε ήταν που είδα την ταινία «La La land», που νομίζω ενέπνευσε όλους τους καλλιτέχνες και μας βοήθησε να γίνουμε δημιουργικοί. Κάπως έτσι και εμένα με έβαλε στη διαδικασία να γράψω. Γενικά έχω μια αγάπη στη γραφή, έχω εκδώσει μια ποιητική συλλογή, έχω γράψει στίχους, ποιήματα και από τότε που με θυμάμαι ήταν πάντα στο μυαλό μου να κάνω και κάτι τέτοιο.

Υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία στο έργο;

Σίγουρα από μένα ξεκίνησε όλο αυτό, ήθελα να βρω τον εαυτό μου και να κάνω την δικιά μου ψυχανάλυση και την δικιά μου άσκηση θετικής σκέψης. Έχω διαβάσει πολλά βιβλία θετικής σκέψης και έχω προσπαθήσει να δουλέψω με τον εαυτό μου και με το να βλέπω τα πράγματα πιο θετικά και αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο. Είναι το ίδιο με το να γυμνάζεσαι, χρειάζεται την ίδια δύναμη, την ίδια όρεξη για να γυμνάζεις το μυαλό σου στο θετικό, γιατί οι εποχές μας σπρώχνουν στο αρνητικό, δεν είναι εύκολο να τα βλέπεις όλα θετικά σε έναν κόσμο που όλα είναι δύσκολα.. Παρόλ' αυτά οι ασκήσεις θετικής σκέψης και το κείμενο μου σε βοηθάει να προσανατολιστείς στις μικρές στιγμές και να καταλάβεις ότι αυτές είναι η πραγματική ευτυχία. Αν νιώσουμε ευγνωμοσύνη για τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα, τότε θα έρθουν καλύτερα πράγματα και πιο σημαντικά. Ήταν κάτι για τον εαυτό μου που θέλω να βοηθήσει όλους όσους παρακολουθούν την παράσταση.

Η παράσταση ξεκινάει με τη φράση «Μέχρι τα 30 θα τα είχα καταφέρει», Πιστεύεις πως τα τριάντα είναι μια κομβική ηλικία για τη ζωή ενός ανθρώπου;

Νομίζω πως για τη γυναίκα είναι, γιατί αρχίζεις λίγο να νιώθεις ότι έχεις ένα deadline για να προλάβεις να πετύχεις επαγγελματικά και να κάνεις οικογένεια, ενώ οι άντρες δεν το έχουν τόσο πολύ αυτό το πρόβλημα. Μεγαλώνουν και γίνονται γοητευτικοί, εμείς μεγαλώνουμε και ο χρόνος μετράει αντίστροφα και εναντίον μας, οπότε νιώθω και εγώ πώς βρίσκομαι σε αυτή τη φάση. Είμαι 30 ξανά και για πάντα και ήθελα να το μοιραστώ αυτό. Άνθρωποι που έχουν δει την παράσταση μου λένε πως συνειδητοποιούν ότι τελικά είμαστε ίδιοι όλοι, όλοι τους ίδιους φόβους έχουμε, τα ίδια όνειρα, τις ίδιες απογοητεύσεις έχουμε ζήσει και έχουμε την ίδια να ανάγκη να αγαπηθούμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας.

 

«Ο έρωτας είναι μια διαδρομή από το γοητεύομαι στο απογοητεύομαι» συμπεραίνεις στο κείμενο σου. Γιατί πιστεύεις ότι ισχύει αυτό;

Το πιστεύω γιατί δυστυχώς έτσι ξεκινάνε όλα, στην αρχή έχουμε μια τάση να τα μυθοποιούμε όλα, να θεωρούμε πως όλα είναι υπέροχα και στην πορεία όλο αυτό το βγάζουμε από το βάθρο, το ρίχνουμε κάτω και από κει που αγαπούσαμε τα πάντα, και γοητευόμασταν από τα πάντα, μας ενοχλούν τα πάντα. Αρχίζει η φθορά και το τέλος και δυστυχώς έτσι έχουν γίνει πια οι σχέσεις. Προσεγγίζουμε πολύ εύκολα αυτή τη διαδρομή πια, ενώ παλιά ίσως να προσπαθούσαν περισσότερο οι άνθρωποι να κρατήσουν τη γοητεία στη σχέση.Πλέον, όπως και με τα υπόλοιπα αντικείμενα που όταν χαλάνε τα πετάμε και παίρνουμε άλλα έτσι και στις σχέσεις μας όταν απογοητευόμαστε ψάχνουμε το επόμενο που θα μας γοητεύσει.

Αυτό ισχύει για όλες τις ηλικίες;

Νομίζω ότι γοητευόμαστε πιο εύκολα και πιο γρήγορα όταν είμαστε νέοι αλλά η απογοήτευση έρχεται με τους ίδιους ρυθμούς σε όποια ηλικία και αν είσαι. Πρέπει όμως να προσπαθήσουμε να το κερδίσουμε αυτό, να μην απογοητευόμαστε, να μην έχουμε τόσο μεγάλες προσδοκίες, να μην είμαστε τόσο αυστηροί ούτε με τους άλλους ούτε με τον εαυτό μας. Να συγχωρούμε τα λάθη, ώστε να μην φθάνουμε στην απογοήτευση τόσο εύκολα.

Το έργο χαρακτηρίζει την υπομονή ως αξία. Πόσο ωφελεί η υπομονή στον έρωτα; Γιατί όσο μεγαλώνουμε η υπομονή εξαντλείται;

Αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνεις με τον καιρό, όταν έχεις κάνει υπομονή. Όταν είσαι νέος δεν το καταλαβαίνεις γιατί το μόνο που έχεις είναι ανυπομονησία για όλα. Εγώ ήμουν πάντα ανυπόμονη, γιατί γενικά έχω μάθει να είμαι πολύ γρήγορη σε ταχύτητες και τα πράγματα πάντα μου ερχόντουσαν με καθυστέρηση οπότε ταλαιπωρήθηκα για να φτάσω στην υπομονή. Νομίζω όμως ότι και στον έρωτα χρειάζεται η υπομονή, στην αρχή για να σιγουρευτείς ότι αυτός ο άνθρωπος που σε γοήτευσε σε γοήτευσε για τους σωστούς λόγους και πιο μετά για να κάνεις υπομονή στα λάθη του και να προσπαθείς να τα διορθώσεις και όχι να τα γκρεμίσεις. Όσο για τον λόγο που όσο μεγαλώνουμε εξαντλείται η υπομονή μας, σε μένα έχει γίνει το αντίθετο, όσο μεγαλώνω τόσο βρίσκω την υπομονή που δεν είχα μικρότερη. Πιστεύω ότι όσο μεγαλώνεις εξαντλείται η διάθεση που έχεις στο να αφιερώνεις χρόνο σε πράγματα που δεν έχουν ουσία και σε ανθρώπους που δεν θα σε πάνε κάπου. Επιλέγεις που χρειάζεται να επενδύσεις χρόνο και όταν δεν χρειάζεται το αφήνεις για να μην κουβαλάς αρνητικά πράγματα και σχέσεις.

Πιστεύεις ότι όσο μεγαλώνουμε τα όνειρα μας μικραίνουν;

Φοβάμαι πως ναι γιατί συμβιβαζόμαστε. Κάποια όνειρα μας απογοητεύουν γιατί αλλιώς τα φανταζόμασταν και αλλιώς τα φέρνει η ζωή. Μαθαίνουμε να περιοριζόμαστε σε ένα πλαίσιο πολύ συγκεκριμένο και σταματάμε να ονειρευόμαστε, γινόμαστε λίγο ρομπότ. Και τελικά καταλήγουμε να είμαστε τι; Αυτό που κάνουμε, αυτό που σκεφτόμαστε ή απλά ένα τίποτα;

Ποια πιστεύεις ότι είναι η σχέση έρωτα και χρόνου; Μήπως τελικά ο έρωτας δεν γιατρεύεται με το χρόνο αλλά με την ωριμότητα που αποκτάει ο άνθρωπος;

Με το χρόνο κάποια πράγματα βρίσκουν τη σωστή τους διάσταση. Όσο περνάει ο χρόνος, θα γυρίσεις πίσω και θα πεις ''Κοίτα να δεις, ήμουν εγώ τόσο ερωτευμένη με αυτόν τον άνθρωπο. γιατί;''. Τα βλέπεις πιο αποστασιοποιημένα, με καθαρό βλέμμα χωρίς αυτό το πάθος που σε τυφλώνει και τότε καταλαβαίνεις. Και η ωριμότητα έχει σίγουρο κάποιο ρόλο αλλά νομίζω ότι ο χρόνος από μόνος του φέρνει την χρονική απόσταση που χρειάζεται από τα πράγματα για να τα δεις με άλλο μάτι. Είναι αλληλένδετα.

Υπάρχει κατάλληλη ηλικία για μια γυναίκα για να κάνει την εσωτερική της αναζήτηση;

Νομίζω όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο, αλλά αν δεν το έχεις καταφέρει πριν, νομίζω ότι στα 30 είναι αναγκαίο .Και η αλήθεια είναι ότι έχω την αίσθηση ότι οι πιο πολλοί φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι μας, να μιλήσουμε με εμάς, μας φαίνεται λίγο σχιζοφρενικό να μιλάμε με τον εαυτό μας. Είναι όντως περίεργο αλλά είναι τόσο αναγκαίο. Εγώ ήμουν τόσο αυστηρή με τον εαυτό μου, δεν του έδωσα το «μπράβο» που θα έπρεπε τις κατάλληλες στιγμές για να μπορέσω να κάνω περισσότερα. Έχουμε όλοι την τάση να μεγεθύνουμε τα κατορθώματα των γύρω μας και να μειώνουμε τα δικά μας. Και σε αυτό βοηθάει πολύ η εποχή του instagram και του facebook που βλέπουμε φωτογραφίες των άλλων και δεν συνειδητοποιούμε ότι είναι απλά φιλτραρισμένες και σκόπιμα ωραίες. Δεν γίνεται να είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι όλη τη μέρα.

Πως είναι η συνεργασία σου με την Ελπίδα;

Η Ελπίδα ήταν μια ιδέα του Αντώνη Λουδάρου που αποδείχθηκε πολύ καλή. Για τις φωνητικές τις ικανότητες δεν χρειάζεται να μιλήσουμε, η φωνή της είναι αναλλοίωτη αλλά και σαν ηθοποιός πραγματικά είναι έκπληξη γιατί έχει μια υπέροχη αμεσότητα και βγάζει μια ζεστασιά πάνω στη σκηνή . Έχει μια ωραία ενέργεια και την αγαπάει ο κόσμος. Είχε κάνει μια αποχή χρόνων και είναι τιμή μου το γεγονός οτι δέχτηκε να επιστρέψει μέσα από το έργο μου. Η χημεία μεταξύ μας βγαίνει πολύ έντονα πάνω στη σκηνή και γενικά μέσα από αυτό έργο αγαπηθήκαμε και είδαμε πόσα κοινά έχουμε. Ξεκινήσαμε όπως ξεκινάς με τον εαυτό σου που απλά το δουλεύεις στην αρχή και μετά φτάνεις να τον αγαπήσεις.

Στην παράσταση βλέπουμε μια σύμπραξη θεάτρου και τραγουδιού. Αν σε έβαζα να επιλέξεις ανάμεσα στα δύο, τι θα επέλεγες;
Γι’ αυτό έκανα αυτό το έργο για να μην πρέπει να επιλέξω γιατί ουσιαστικά θέλω να συνδυάζω και τα δύο, γιατί από πάντα αγαπούσα εξίσου τη μουσική και την υποκριτική. Ο σκηνοθέτης μας ο Αντώνης Λουδάρος το ονόμασε μιούζικαλ δωματίου και αν και δεν υπάρχει αυτός ο όρος νομίζω ταιριάζει απόλυτα. Έτσι λοιπόν θα ήθελα να πορευτώ από δω και πέρα, με μιούζικαλ δωματίου, δηλαδή με μουσικοθεατρικές παραστάσεις που να βγάζουν αυτό το έντονο συναίσθημα.

Σαν παιδί σου έλειψε η πατρική φιγούρα;

Οι δικοί μου χώρισαν όντως νωρίς και με τον μπαμπά μου δεν είναι ότι χαθήκαμε, απλά δεν είχα ποτέ την εμπειρία του πατέρα στην οικογένεια γιατί δεν έχω μνήμες. Είχα όμως έναν παππού που ήταν περισσότερο από πατέρας, οπότε δεν μου έλειψε αυτό το πρότυπο και αυτή η παρουσία, έστω και αν αυτόν τον ρόλο τον έπαιξε άλλο πρόσωπο. Ένιωθα ότι μεγάλωσα σε μια κανονική οικογένεια και δεν μου έλειψε αυτό παρόλο που κουβαλάω κάποια θέματα σε σχέση με τον πατέρα μου, τα οποία νιώθω ότι τα έχω βρει μέσα μου και ας μην τα έχουμε λύσει επί της ουσίας μαζί. Κάποια πράγματα δεν είναι απαραίτητο να λυθούν, μπορεί αν τα βρεις μέσα σου και βάλεις εσύ τον επίλογο, να λυθούν έτσι. Έχουμε μια σχέση με τον πατέρα μου, όχι αυτή που θα έπρεπε να έχουμε αλλά υπάρχουν πολύ χειρότερα.

Τα δικά σου «όνειρα γλυκά» ποια είναι από δω και πέρα;

Τα δικά μου όνειρα είναι αυτή η παράσταση να έχει μέλλον, να συνεχίσει και του χρόνου αλλά και να ταξιδέψουν τα όνειρα μας και στην Κύπρο και στη Θεσσαλονίκη. Γενικά θα ήθελα να το μάθει όσο πιο πολύς κόσμος γίνεται γιατί όσοι έρχονται και το βλέπουν το έχουν αγαπήσει και τα σχόλια και οι αντιδράσεις τους είναι τόσο συγκινητικά. Χαίρομαι που τους έχουμε αγγίξει οπότε εύχομαι να το δουν όσο πιο πολλοί άνθρωποι γίνεται.

 

Η Σαλίνα Γαβαλά έγραψε και πρωταγωνιστεί μαζί με την Ελπίδα στην παράσταση «Όνειρα Γλυκά» στο Σύγχρονο Θέατρο.

 Πόσοι συγγραφείς δεν γοητεύτηκαν από τον μικρόκοσμό τους και τον αποτύπωσαν στη σκηνή; Από τον Τσέχοφ και τον Τ. Ουίλιαμς μέχρι τους σύγχρονους δραματουργούς οι σκηνές γεμίζουν με αδιέξοδα καλλιτεχνών και το θέατρο μέσα στο θέατρο, γίνεται πόλος έλξης και πηγή έμπνευσης. Εμείς εντοπίσαμε τέσσερα, τελείως, διαφορετικά έργα, που αυτή τη στιγμή ανεβαίνουν στις αθηναϊκές σκηνές: Τα δυο είναι ξένων συγγραφέων και τα άλλα δύο είναι πρωτότυπα ελληνικά έργα, που, μάλιστα, ανεβαίνουν για πρώτη φορά έχοντας τη μορφή μουσικών παραστάσεων.

 

 

 «Αμπιγιέρ», Β’ σκηνή Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας

 

Στην πρώτη του σκηνοθετική δουλειά, ο Μανώλης Δούνιας επιλέγει τον «Αμπιγιέρ» του Χάργουντ και μια μικρή σκηνή για την προσομοίωση όσων συμβαίνουν πίσω από αυτή.

 Ο Ρόναλντ Χάργουντ γράφει το 1981 τον «Αμπιγιέρ», ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας που αφορούν στον κόσμο του θεάτρου. Το έργο είναι αυτοβιογραφικό, με πηγή έμπνευσης την εμπειρία του ως αμπιγιέρ του Άγγλου ηθοποιού Ντόναλντ Γούλφιτ.

Αμπιγιέρ, σ’ ένα ρεσιτάλ ερμηνείας ο Μάνος Βακούσης, που κατά τη γνώμη μου, στη ρωγμή  του ρόλου του, χαρίζει στην παράσταση την καλύτερη στιγμή της.

Εξαιρετικός στον ρόλο του Σερ, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο το αιώνιο ζήτημα της υστεροφημίας. «Οι ηθοποιοί ζουν μονάχα στις αναμνήσεις των άλλων…Μίλα καλά για μένα. Το ομορφότερο πράγμα στη ζωή είναι να σε θυμούνται».

Ο Μάνος Βακούσης κι ο Αλέξανδρος Μυλωνάς έχουν μοναδική σκηνική χημεία. Όμως, κι  ο υπόλοιπος θίασος στέκεται επάξια.

 

«Ο Αδαής και ο Παράφρων», Θέατρο Πορεία 

Το έργο του Μπέρνχαρντ ευτύχισε να ανέβει από μια ιδιοφυή και προσεγμένη στη λεπτομέρεια παράσταση από τον Γιάννο Περλέγκα.

Στον «Αδαή και τον Παράφρωνα» η ιστορία είναι χωρισμένη σε δύο πράξεις,  σε ισάριθμους σκηνικούς τόπους: στο καμαρίνι της σοπράνο και στο ακριβό εστιατόριο «Οι τρεις Ουσάροι».

 Η δραματουργική ευφυΐα του συγγραφέα αποδεικνύεται από το γεγονός,  ότι τον κύριο όγκο του λόγου εκφέρει ένας φιλότεχνος ιατροδικαστής, ο οποίος, κατά βάση, απευθύνεται στον αλκοολικό, τυφλό  πατέρα της σοπράνο, ενόσω την περιμένουν να έρθει για την παράσταση.

Ολόκληρος ο λόγος του είναι ένας σαρκασμός για την υπέρμετρη αφοσίωση του καλλιτέχνη ή του επιστήμονα στο αντικείμενό του, καθώς το έργο συνδέει, με τρόπο έξυπνο, την επιστήμη με την τέχνη.

 Οι  ηθοποιοί της παράστασης είναι συγκλονιστικοί. Η Ανθή Ευστρατιάδου, ως Βασίλισσα της Νύχτας, με ένα Βραβείο Μερκούρη στις αποσκευές της γι’ αυτή της την ερμηνεία, ο Γιάννος Περλέγκας, ως Ιατροδικαστής και ο Χρήστος Μαλάκης, ως Πατέρας δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό  για να ανταποκριθούν στις προσκλήσεις της συγκεκριμένης παράστασης. Τέλος, πολύ  καλός είναι κι ο Γιάννης Καπελέρης στον μικρότερο ρόλο που καλείται να ερμηνεύσει.

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στο αισθητικό κομμάτι της παράστασης, στα εμπνευσμένα σκηνικά- κουστούμια της Λουκίας Χουλιάρα  και τους φωτισμούς του Νίκου Βλασόπουλου.

 

 

«Σου φυλάξαμε μια θέση», Θέατρο του Νέου Κόσμου

Μια θεατρίνα που ζει με τις μνήμες της, με τα παλιά της κουστούμια, καθισμένη, άλλοτε, στον θρόνο της  κι, άλλοτε, συνομιλώντας με τους δύο μουσικούς, οι οποίοι παίζουν live στη σκηνή, είναι η Ελένη Κοκκίδου στο «Σου φυλάξαμε μια θέση», που έγραψε η ίδια μαζί με  τη Μάρθα Φριτζήλα. Σε κάποια σκηνή, μάλιστα, παρομοιάζει τον ηθοποιό με τον ταυρομάχο και το κοινό με τον ταύρο που είναι έτοιμος να το κατασπαράξει.

 Ο κόσμος του θεάτρου ζωντανεύει με την ηθοποιό να ερμηνεύει φράσεις από την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, τη «Μήδεια» του Ευριπίδη, τον «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ, τη «Λοκαντιέρα» του Γκολντόνι, το «Θείο Βάνια» και τον «Γλάρο» του Τσέχοφ και με απίστευτο αυτοσαρκασμό τη Μάρθα από το «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ» του Άλμπι.

Στην κάτω σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, η παράσταση δίνει στον θεατή τη δυνατότητα να ακούσει κι ένα ποτ-πουρί από αποσπάσματα συνεντεύξεων σπουδαίων προσωπικοτήτων όπως, (η Κατίνα Παξινού, η Μαρία Κάλλας, ο Τζιμ Μόρισσον), ενώ η ίδια η Ελένη Κοκκίδου διαβάζει επιστολές  του Γιώργου Σεφέρη, της Μαρίας Πολυδούρη, της Ελένης Κοντού, του Κονσουέλο Σουνσίν και άλλων.

 Φυσικά, δεν θα μπορούσε να μην εκμεταλλευτεί τον μεγάλο άσσο στο μανίκι της και την εκπληκτική της φωνή, έτσι ώστε οι θεατές να την απολαμβάνουν σε τραγούδια  του Μάνου Χατζηδάκι, του Νίκου Γούναρη, του Γιώργου Μητσάκη, του Μάρκου Βαμβακάρη, αλλά και του Τζιάκο Πουτσίνι, της Μέυ Γουέστ και του Κουρτ Βάιλ με τον Παναγιώτη Τσεβά να τη συνοδεύει με το πιάνο και το ακορντεόν και τον Κώστα Νικολόπουλο με τις κιθάρες και τα ιδιόφωνα.

 

 «Όνειρα Γλυκά», Σύγχρονο Θέατρο

 Μια μετακόμιση γίνεται αφορμή για μια αναδρομή στα παιδικά χρόνια, τις εφηβικές στιγμές, τα όνειρα και τα λάθη μιας γυναίκας, η οποία συνομιλώντας με τον φανταστικό μελλοντικό της εαυτό, συμφιλιώνεται με τους φόβους και τον χρόνο  ξαναβρίσκοντας τον ονειροπόλο εαυτό της.

 Μια γυναίκα η οποία σπούδασε ηθοποιός, αλλά τελικά  την κέρδισε το τραγούδι. Η Σαλίνα Γαβαλά παρουσιάζει τη μουσική παράσταση «Όνειρα Γλυκά» με συνοδοιπόρο της, στη σκηνή του Σύγχρονου Θέατρου, την Ελπίδα, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Αντώνη Λουδάρου.

 Μπροστά από έναν φωτισμένο καθρέφτη καμαρινιού, θυμάται τα χρόνια της στη  δραματική σχολή της Θεσσαλονίκης,  ενώ στο έργο η ίδια ερμηνεύει  τη Νίνα, από τον «Γλάρο» του Τσέχοφ, όπως έκανε για να περάσει στις εξετάσεις. «Είμαι ένας γλάρος…Όχι, ηθοποιός είμαι…»

 Με τη συνοδεία των τριών μουσικών (Γιώργος Τσολάκος: πιάνο, Αχιλλέας Διαμαντής: κιθάρα και Μιχάλης Κεχαγιάς: μπάσο, κρουστ) οι δύο ερμηνεύτριες ταξιδεύουν το κοινό μέσα από αγαπημένες επιτυχίες του ελληνικού πενταγράμμου και για να μην ξεχνάμε τα κόνσπετ μας, το προτελευταίο τραγούδι της παράστασης είναι το «Καληνύχτα μη φοβάσαι»  σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου και μουσική Σταμάτη  Κραουνάκη.

 

«Καληνύχτα μη φοβάσαι

 

δε σε ξέχασε κανείς

 

πάντα εσύ στο τέλος θα ‘σαι

 

η μεγάλη της σκηνής»

 

Μεγάλη επιτυχία της παράστασης, κατά τη γνώμη μου, είναι  η φοβερή σύνδεση των τραγουδιών, όπου το ένα  διαδέχεται το άλλο, σαν να ακουμπούν οι λέξεις στις ιστορίες  κι οι μνήμες στα τραγούδια, κάτι που, πραγματικά, δεν είναι αυτονόητο.

 

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη

 

 

 

 

 

 

Η μουσικο- θεατρική παράσταση «Όνειρα Γλυκά» που έγραψε η Σαλίνας Γαβαλά παρουσιάζεται στο Σύγχρονο Θέατρο κάθε Τετάρτη και Κυριακή. Με πρόσχημα μια μετακόμιση, η ηρωίδα ξεδιπλώνει αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια και την εφηβεία και επιχειρεί μια εσωτερική αναζήτηση συνομιλώντας με τον μελλοντικό της εαυτό. Ένας ατομικός διάλογος για την ταυτότητα και τα θέλω μας, μέσα από τον καθρέφτη μιας άλλης ηλικίας, μιας άλλης εμπειρίας, ένα ταξίδι στο παρόν και το μέλλον.

Το θεατρικό κείμενο ενώνεται με γνωστά ελληνικά τραγούδια λειτουργώντας ως συνδετικός ιστός για την προσέγγιση των δύο εαυτών στον χρόνο. Μια συνάντηση με δύο πτυχές της ζωής μας, που μας βοηθά να συμφιλιωθούμε με τον χρόνο και να αγαπήσουμε πάλι τα όνειρα μας.

Η Σαλίνα Γαβαλά υποδύεται τη ηρωίδα και η αγαπημένη τραγουδίστρια Ελπίδα ερμηνεύει τον άλλο εαυτό που της ανοίγει τον δρόμο για την αυτογνωσία. Η παράσταση παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Αντώνη Λουδάρου με τρείς μουσικούς επί σκηνής.

 

Ταυτότητα παράστασης:

«ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ» 

της Σαλίνας Γαβαλά

Σκηνοθεσία: Αντώνης Λουδάρος

Σκηνογράφος: Στέβη Λύτρα

Σχεδιασμός φωτισμού: Μίλτος Λυσίκατος 

Σχεδιασμός ήχου: Δημήτρης Χωριανόπουλος 

Ενδυματολογική επιμέλεια: Νάσος Λουϊζος 

Βοηθός σκηνοθέτη: Γωγώ Μαρινάκου 

 

Παίζουν και τραγουδούν: Ελπίδα, Σαλίνα Γαβαλά

Φιλική συμμετοχή Δημήτρης  Ίσαρης

 

Συμμετέχουν οι μουσικοί:

Γιώργος Τσολάκος: πιάνο

Αχιλλέας Διαμαντής: κιθάρα

Μιχάλης Κεχαγιάς: μπάσο, κρουστά 

 

Παραστάσεις: Τετάρτη 18:30  Κυριακή  21:00 

Διάρκεια:1:35’

Τιμές εισιτηρίων: 16  ευρώ,  12 φοιτητικό, ανέργων, συνταξιούχων, ΑΜΕΑ

Σύγχρονο Θέατρο, Ευμολπιδών 45, Γκάζι, τηλ. 2103464380