Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Γιαγιά Ιουλία

“Τα έχω 400! Η φίλη μου η Ελπινίκη είναι δέκα χρόνια μικρότερή μου

και δε θυμάται ούτε το όνομα του άντρα της.”

Στέλλα

“Αλτσχάιμερ;”

Γιαγιά Ιουλία

“Όχι, Χαρίλαος”

Είναι σπάνιο φαινόμενο, τουλάχιστον, για τα ελληνικά δεδομένα κάποιος να απολαμβάνει τον γενικό θαυμασμό για το έργο του, για δεκαετίες, κι ως φυσιογνωμία να παραμένει εντελώς άγνωστος.

Αναφέρομαι στον Αρκά. Εσείς τον έχετε δει ποτέ; Φαντάζομαι, πως όχι.

Τα έργα του κορυφαίου κομίστα έχουν μεταφραστεί σε εννέα γλώσσες. Το brand του ψευδωνύμου του έχει γίνει ανάρπαστο σε μπλουζάκια, ρολόγια και τσάντες. Κι, όμως, ελάχιστοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο τον έχουν γνωρίσει δια ζώσης.

Μπορεί, λοιπόν, να μην ξέρουμε την πραγματική ταυτότητά του, αλλά λατρεύουμε τους ήρωες των κόμικ του: τον Καστράτο, τη Λουκρητία, τον πατέρα και γιο Σπουργίτη, τον Μοντεχρήστο, τον Θανατοποινίτη και τόσους άλλους, οι οποίοι όχι μόνο μας χαρίζουν απλόχερα το γέλιο, αλλά καυτηριάζουν, με ευφυή τρόπο, τα τεκταινόμενα.

Ο Δημήτρης Αγοράς τους ανεβάζει όλους στη σκηνή του θεάτρου Αποθήκη (για 3^η σεζόν μετά την επιτυχία που γνώρισε η παραγωγή στο Vault και στο θέατρο Σημείο) στήνοντας μία ευφρόσυνη παράσταση βασισμένη σε τέσσερα διάσημα κόμικ - βιβλία του: «Ζωή Μετά», «Ισοβίτης», «Χαμηλές Πτήσεις», «Καστράτο» και «Μαλλί με Μαλλί» και το μόνο σίγουρο είναι ότι επιτυγχάνει το αυθόρμητο γέλιο της πλατείας.

Ο Μπαμπάς Σπουργίτης προσπαθεί να ξεπεράσει την προδοσία της σπουργιτίνας, να βρει καινούργια σύντροφο και να χαλιναγωγήσει το "τέρας" που έχει για γιο. Ο Ισοβίτης βρίσκει παρηγοριά στο μοναδικό πλάσμα που του προσφέρει τη φιλία του με το αζημίωτο, τον βρωμερό ποντικό Μοντεχρήστο, ενώ ο Θανατοποινίτης γράφει την αυτοβιογραφία του περιμένοντας χάρη. Η Λουκρητία θέλει απελπισμένα σεξ, μα η σκληρή μοίρα είναι το μόνο σκληρό πράγμα που συναντά, καθώς συγκάτοικός της είναι ο ευνούχος Καστράτο. Σ' ένα κομμωτήριο, οι γλώσσες κόκαλα δεν έχουν και κόκαλα σπάνε, με τις πελάτισσες να είναι έτοιμες να πιαστούν μαλλί με μαλλί.

Ιστορίες καθημερινής τρέλας μέσα σ’ ένα κωμικοτραγικό σύμπαν που γοητεύει. Όλες συνδεδεμένες μ’ έναν έξυπνο θεατρικό τρόπο, ο οποίος αναδεικνύεται με αρωγούς του την εμπνευσμένη μουσική του Μάνου Αντωνιάδη και τις ωραίες χορογραφίες της Αντιγόνης Γύρα.

Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Αγορά, επικεντρώνεται στην ουσία του έργου του Αρκά, στις έξυπνες ατάκες, όπου χωρίς καμία προσπάθεια εντυπωσιασμού κατορθώνει να στήσει μια έντιμη θεατρική δουλεία.

Βέβαια, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς τους εξαιρετικούς ηθοποιούς, τον Αλέξη Βιδαλάκη, τη Χριστίνα Δενδρινού, τον Στέφανο Κοσμίδη, τη Μαρία Μπαλούτσου, τον Δημήτρη Κουτρουβιδέα,την Τσιτομενέα Χαρά και τον ίδιο τον σκηνοθέτη, Δημήτρη Αγορά. Ο θίασος κατάφερε με μέτρο κι όλα του τα εκφραστικά μέσα σε εγρήγορση να χαρίσει στο κοινό 90 απολαυστικά λεπτά.

Ξεχώρισα τον αεικίνητο γιο Σπουργίτη του Αλέξη Βιδαλάκη, τον γλυκύτατο ευνουχισμένο Καστράτο της Χαράς Τσιτομενέα, τη sex maniac Λουκρητία, Μαρία Μπαλούτσου, τον απαθή κι αγοραίο Μοντεχρήστο της Χριστίνας Δενδρινού, καθώς και την γλυκιά γιαγιά της και τον άγγελο του Στέφανου Κοσμίδη.

Μια ένσταση, όσον αφορά στο ευέλικτο σκηνικό (Δημήτρης Αγοράς – Μαρία Κακάρογλου) που μοιάζει σαν δανεικό στη σκηνή του θεάτρου Αποθήκη. Φαντάζομαι πως λειτουργούσε πιο ικανοποιητικά στη μικρή σκηνή του Vault.

Εμπνευσμένα, μέσα στη λιτότητά τους και τα κοστούμια της Κωνσταντινιάς Βαφειάδου.

Η «Ζωή μετά χαμηλών πτήσεων» είναι μια ιδανική πρόταση για να ξεκινήσει όμορφα η εβδομάδα σας με κέφι κι αισιοδοξία μέσα από το βιτριολικό χιούμορ του Αρκά και το άπλετο ταλέντο των ηθοποιών της ομάδας. Δείτε το!

 

Διαβάστε επίσης:

 

Αλέξης Βιδαλάκης: «Με Μαραζώνει Η Αυτιστική Γκρίνια Που Επικρατεί»

Είδα Το «Με Λένε Έμμα» Σε Σκηνοθεσία Ελένης Σκότη

Είδα τη παράσταση «Ζωή μετά χαμηλών πτήσεων» στο Θέατρο Σημείο μέσα στις γιορτές. Με τα παιδιά μου, όπως και πολλοί άλλοι από τους θεατές. Προφανώς δεν είναι μια παράσταση για παιδιά αλλά η διαχρονικότητα του χιούμορ του Αρκά μας κράτησε σε όλη τη διάρκεια της παράστασης σε μια εύθυμη και γλυκόπικρη εγρήγορση.
Οι ηθοποιοί εναλλάσσονταν στη σκηνή που άλλαζε χάρη στο πολυμορφικό σκηνικό και οι ήρωες του Αρκά ήταν εκεί μπροστά μας.

Εκτός όμως από την γλύκα που σου αφήνει η παράσταση (ειδικά όταν έχεις διαβάσει τα κόμικς στην πρώτη τους έκδοση, δηλαδή πριν από περίπου 30 χρόνια) ένα πρόσωπο μου είχε μείνει στο κεφάλι.
Ο ηθοποιός που ενσάρκωσε το ανελέητο σπουργίτι  (αλλά και άλλους ρόλους από τους ήρωες του Αρκά),  Αλέξης Βιδαλάκης,  κέρδισε όλες τις εντυπώσεις με τον τρόπο που έπαιξε, τραγούδησε, και κινήθηκε πάνω στη σκηνή.
Με μια ακρίβεια, έναν εξαιρετικό ρυθμό, με μια φωνή που άλλαζε χρώματα όπως οι διαθέσεις του σπουργιτιού, και με μια αέρινη και συγχρόνως δυναμική κίνηση. Όμως εκείνο που περισσότερο μου έκανε εντύπωση ήταν η ευγένεια που - όταν υπάρχει δεν μπορεί να κρυφτεί και - έντεχνα τρύπωνε σε κάθε πτυχή της ερμηνείας του.
Κι αυτή η ευγένεια, μαζί με μια συστολή που τον διακρίνει «ήρθαν μαζί του» στο ραντεβού μας στο Κουκί, λίγες ώρες πριν ακόμη μια παράσταση.

Πριν σας αφήσω να διαβάστε και να γνωρίσετε τον Αλέξη Βιδαλάκη, επιτρέψτε μου να σας προϊδεάσω λέγοντας ότι  είναι ένας άντρας που ενώ σχεδόν έχει πιάσει το όνειρό του, όπως και χιλιάδες άλλοι νέοι στην ηλικία του, σκέφτεται να τα παρατήσει όλα και να γυρέψει την τύχη του στο εξωτερικό. Κι αυτό το κομμάτι της συνέντευξης μαζί του με εξέπληξε.

Όμως, πιστέψτε με: Ο Βιδαλάκης έχει πολλά να προσφέρει στους τυχερούς θεατές που θα τον δουν στο σανίδι. Διαθέτει μια εσωτερική δύναμη και ισορροπία που αν του δοθούν οι ευκαιρίες θα γράψει εξαιρετικές ερμηνείες! Κι αυτό το λέω και ως δημοσιογράφος αλλά και ως επαγγελματίας της τηλεόρασης. Ελπίζω κάποιος να τον δει και να τον συμπεριλάβει σε ένα καστ!

Ώρα όμως να γνωρίσουμε μέσα από τις δικές του κουβέντες, τον Αλέξη Βιδαλάκη:

Είμαι 33 ετών. Είμαι επαρχιώτης, από τα Χανιά. Η μητέρα μου από το Καστέλι, από τον Μπάλο και ο πατέρας μου ήταν από το Αμυγδαλοκεφάλι (στην κορφή του βουνού πηγαίνοντας για το Ελαφονήσι). Είμαι από το βουνό και τη θάλασσα της Κρήτης. Ωραία μέρη. Εκεί μεγάλωσα.
Πέρασα στο Μαθηματικό και ήρθα στην Αθήνα. Και σιγά-σιγά με κέρδισαν άλλα πράγματα.

Είμαι απόφοιτος της σχολής Βεάκη. Αποφοίτησα  πριν από δύο χρόνια. Είμαι από τους τυχερούς. Δούλεψα κατευθείαν στο θέατρο. Ήμουν πέντε χρόνια στο θέατρο «Ιλίσια», στην παιδική σκηνή με τις «Μαγικές Σβούρες» και παράλληλα έχω κάνει μουσικές παραστάσεις και χοροθέατρο. Είμαι μέλος στον «Κινητήρα Studio». Ο Αρκάς είναι η πρώτη μου δουλειά μη παιδικού θεάτρου.
Δοκιμάζω τις δυνάμεις μου ως …σκηνοθέτης (δυσκολεύεται να το πει)
Συνήθως ή αντικαθιστώ ηθοποιούς ή φίλοι που θέλουν να κάνουν κάτι αλλά δεν έχουν τον τρόπο (χρήματα και γνωριμίες) για κάποιο λόγο εμπιστεύονται  τη ματιά και την οργάνωσή μου. Μέχρι τώρα έχω κάνει τρεις παραστάσεις. (Ο Φον Κουραμπίες και Δον Μελομακαρονος – παιδική Χριστουγεννιάτικη παράσταση, η άλλη είναι στο Θέατρο Καρτέλ το έργο μιας φίλης μου, της Νίκης Μαυροειδή (με αφορμή τις βομβιστικές επιθέσεις στην Ευρώπη ένα έργο πολύ σκληρό) «Who the Fuck is Alice» και η τρίτη παράσταση είναι ένα κείμενο πάλι μιας φίλης-συμμαθήτριας από τη σχολή. Ένα κείμενο για τη σχέση μιας μητέρας και της κόρης της. Ένα σκοτεινό και συμβολικό κείμενο αλλά πολύ ρεαλιστικά δοσμένο. Το έργο λέγεται: «Σιωπή, σε λίγο φεύγουμε», στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα. Και σκηνοθέτησα την παράσταση «Nightmare before Christmas» για την εκδοχή της στο bar Vault.

Γιατί δεν  τη λες τη λέξη «σκηνοθετώ» με την καρδιά σου, σε βλέπω διστακτικό…

Και το «ηθοποιός» μου φαίνεται βαριά λέξη, πόσο μάλλον το «σκηνοθέτης» - είναι δύσκολο. Οφείλει κανείς να έχει μια βάση γνώσης και μελέτης. Ηθοποιός έχω σπουδάσει, έχω την πρώτη βάση. Σκηνοθέτης …πώς να δηλώσω, μου φαίνεται περίεργο!

Παιδικό θέατρο ή Θέατρο για παιδιά, τι νομίζεις ότι πρέπει να λέμε;

Δεν πιστεύω στο «παιδικό θέατρο». Για κάποιο λόγο από την εποχή που μπήκα στη σχολή συνειδητοποίησα ότι το θέατρο δεν έχει κατηγορίες. Το  Παιδικό θέατρο είναι ένα Σωματικό θέατρο, ένα θέατρο φόρμας. Η θεματολογία του, απλώς, αναφέρεται σε θεατές που δεν είναι ακόμα ενήλικες. Είναι λίγο πιο αθώοι, πιο αγνοί, λιγότερο υποψιασμένοι και θέλουν να κρατήσουν την παιδικότητά τους και την αγνότητά τους λίγο παραπάνω. Δεν χρειάζεται να τους καταργήσουμε αυτές τους τις ιδιότητες που θα τους είναι – κατά τη γνώμη μου – πολύ χρήσιμες για το μέλλον.
Είναι ένα θέατρο φόρμας. Όπως η commedia del’ arte, όπως είναι το θέατρο που κάνει ο Bob Wilson. Φόρμα. Αν παιχτεί με ουσία, αλήθεια και είναι καλά οργανωμένο είναι για όλους. Δεν είναι μόνο για τα παιδιά. Υπ’ αυτή την έννοια θεωρώ λάθος να λέμε «παιδικό θέατρο». Κάθε παράσταση πρέπει να είναι σωστά δομημένη, με στόχο και με όραμα.

Πώς μπήκες ως «σπουργίτης» στην παράσταση του Αρκά;

Με τον Δημήτρη Αγορά (σκηνοθέτης και ηθοποιός της παράστασης) δουλεύαμε μαζί στο παιδικό στο «Ιλίσια». Εκεί στην παράσταση «Δον Κιχώτης» …

Σε διακόπτω: Στον «Δον Κιχώτη» λένε όσοι σε είδαν ότι έκανες πολύ ξεχωριστή ερμηνεία.

Ο σκηνοθέτης μου επέτρεψε να παρέμβω στον ρόλο και να τον πάω εκεί που φανταζόμουν. Δεν πιστεύω ότι ήταν μια παιδική παράσταση. Τον αντιμετώπισα ως παράσταση για ενήλικες.
Εκεί λοιπόν ο Δημήτρης Αγοράς έκανε τον Σάντσο και με επέλεξε  για το «σπουργίτη». Με ήθελε γι’ αυτόν ακριβώς τον ρόλο, με είχε φανταστεί. Εγώ του είπα ότι δεν μπορώ να το κάνω, είναι δύσκολος ρόλος. Αλλά ήταν  κάθετος. Πίστευε ότι θα τον κάνω καλά. Με αγαπάει τόσο πολύ που θεωρεί ότι μπορώ να αποδώσω καλύτερα από ότι φαντάζεται τον ρόλο.  Εκείνος πιστεύει πιο πολύ σε μένα από ότι εγώ για τον εαυτό μου.

Αν και η παράσταση είναι «μη παιδικό θέατρο» εντούτοις είναι γεμάτη παιδιά, πώς το εξηγείς αυτό;

Είναι οικογενειακή παράσταση. Ο Αρκάς δεν κάνει κόμικς για παιδιά. Είναι πολύ σκληρός και καυστικός και άγριος. Θίγει θέματα ταμπού. Για παιδιά πάντως δεν είναι. Είναι σίγουρα για εφήβους. Αλλά αυτό που συμβαίνει νομίζω ότι είναι τόση η αγάπη των γονιών για τις δουλειές του, εδώ και τριάντα χρόνια, που θέλουν να φέρουν τα παιδιά τους σε επαφή με τον «κόσμο» τους.

Ο ρόλος σου, το σπουργίτι, παιδί είναι ο κάτι σαν τον «ορισμό του κυνισμού». Πού συναντάς το κυνισμό σήμερα;

Ο Αρκάς γράφει με έντονο κυνισμό σε όλους τους ήρωες. Το σπουργίτι τον εξυπηρετεί μάλλον επειδή είναι «παιδί» να είναι πιο ευθύ και ο κυνισμός πιο άγριος. Νομίζω η Ελλάδα τα τελευταία 6-7 χρόνια είναι βουτηγμένη στον κυνισμό. Όλοι σαδίζουμε τον άλλον αλλά και την ίδια μας την ύπαρξη. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος χώρος που να μην επικρατεί ο κυνισμός, η απόσταση, η επιθετικότητα, η σκληρότητα. Το αισθάνομαι παντού: είτε μπεις σε ένα μαγαζί, είτε σε κάποιο χώρο εργασίας. Νομίζω ότι τρωγόμαστε μεταξύ μας και ότι αυτός ο κυνισμός βγάζει μια άμυνα και δημιουργεί μια απόσταση.

Εσύ είσαι έτσι στη ζωή σου;

Όχι. Αγαπάω πολύ τους ανθρώπους.

Πες μου αντίθετες έννοιες του κυνισμού που σε χαρακτηρίζουν

Η εμπιστοσύνη,  η αποδοχή – δέχομαι πολύ εύκολα τον άλλον όπως είναι και προσπαθώ να τον προσεγγίσω. Και η κατανόηση.
Πολύ σπάνια βγάζω την άμυνα «ποιος είσαι εσύ;» Από μικρός  το είχα αλλά και ως ηθοποιός μου αρέσει να παρατηρώ και να «κλέβω» πράγματα από χαρακτήρες. Είναι χρήσιμο.
Δεν έχω ποτέ την «άμυνα»: Γιατί με σκούντησες, γιατί εσύ, κλπ.

Εσύ το έχεις υποστεί αυτό;

Συνεχώς. Μόλις πας να μιλήσεις σε κάποιον η τάση του είναι να σε βάλει στη θέση σου: «Πρόσεξε είμαι αυτός, τι θα μου πεις γιατί μέχρι εκεί πάω…»
Εμένα μου αρέσει να δέχομαι και να αποδέχομαι τον άλλον.

Πώς δούλεψες λοιπόν για να μας αποδώσεις αυτόν τον ρόλο που είναι τόσο έξω από ‘σένα;

Πήρα την κατεύθυνση από τον σκηνοθέτη. Ήθελε να βρούμε την αλήθεια του ρόλου. Να παίξουμε ανθρώπους και όχι ζώα και δεν ήθελε να πλασάρουμε το αστείο ως αστεία ατάκα. Με αυτές τις οδηγίες, και τη δική μου ματιά – την οποία μου επέτρεψε να εντάξω στο ρόλο – φτάσαμε στο αποτέλεσμα που είδατε. Εγώ δεν παίζω ένα σπουργίτι, παίζω ένα παιδί. Ένα παιδί που έχει μεγάλο πρόβλημα με τον πατέρα του. Ο πατέρας διαβάζει μια εφημερίδα από το πρωί μέχρι το βράδυ και δεν του δίνει καμία σημασία. Δεν έχει μαμά και το παιδί αποζητά την προσοχή, την ασφάλεια και τη σταθερότητα από τον πατέρα του και δεν την έχει. Και όλο αυτό στην ηλικία του το ξεσπάει στον πατέρα του, αλλά επειδή είναι πολύ έντονο, όποιος περνάει από κοντά του υφίσταται τα ίδια.
Παίζω ένα μικρό παιδί που με κάθε τρόπο φωνάζει στον πατέρα του: Κοίτα με, είμαι εδώ! Σε παρακαλώ πολύ σταμάτα να αποφεύγεις τις ευθύνες σου. Σε έχω ανάγκη. Αυτό παίζω εγώ.

Εσύ αυτά τα είχες πει με τον τρόπο σου στον πατέρα σου;

Ναι. Ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ καλός και γλυκός άνθρωπος. Τον αγαπούσαν όλοι. Αλλά σαν μπαμπάς ήταν … απών. Δεν μας διάβασε ποτέ. Σπάνιες φορές μου είχε αφήσει χαρτζιλίκι για το σχολείο. Δεν ήταν δίπλα μου. Πάντα είχα την ανάγκη να του τραβάω την προσοχή. Αλλά επειδή ήμουν το τρίτο παιδί είχα μάθει να είμαι αποστασιοποιημένος. Είχα ελευθερία. Πήγαινα μόνος μου σχολείο, είχα μια αυτονομία.
Και κάποια στιγμή το αποφάσισα: Δεν τον αγαπάω ως «μπαμπά» με την λατρεία που είχαν άλλα παιδιά τον σέβομαι γιατί μου έδωσε Ελευθερία. Ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος, άλλα όχι πατρική φιγούρα. Δεν ήταν «μπαμπάς».
Έτσι το καταλαβαίνω αυτό το σπουργιτάκι που θέλει την προσοχή. Δεν έχω βεβαίως τον χαρακτήρα του. Αλλά το καταλαβαίνω. Είναι πολύ σκληρό να έχεις γονείς που δεν ασχολούνται  μαζί σου.

Για πάμε πιο πίσω:  Ήθελες να γίνεις ηθοποιός;

Πότε δεν το είχα σκεφτεί. Ήθελα όπως και τα αδέλφια μου να γίνω επιστήμονας. Δεν είχα φανταστεί ότι τραγουδάω ή ότι μπορώ να παίξω.

Αυτά βγήκαν στην επιφάνεια όταν βρέθηκα πρωτοετής στο Μαθηματικό στην Αθήνα. Επαρχιωτόπουλο στην Αθήνα, σε μια δύσκολη σχολή. Και βρέθηκα απέναντι σε ένα μεγάλο κομματικό bullying. Το πανεπιστήμιο ήταν γεμάτο με τα τραπεζάκια των κομμάτων και τους πρωτοετείς μας είχαν λίγο στην πίεση. Αυτή η συμπεριφορά με κλείδωσε. Άρχισα  να έχω αγοραφοβία. Έμενα κλεισμένος στο δωμάτιό μου, δεν ήθελα να βγω έξω.
Αλλά από μικρός είχα μια τάση: όταν κάτι αισθανόμουν ότι δεν πάει καλά, ότι κάτι με φοβίζει πήγαινα κόντρα. Φοβόμουν τη θάλασσα, πήγα σε σχολή ναυαγοσωστών. Έτσι πήγα να κάνω ερασιτεχνικό θέατρο. Αφού φοβούμουν να εμφανιστώ στη σχολή, να πάω σε παραδόσεις ή να πάω να δώσω τα μαθήματα μου σκεφτόμουν τι είναι αυτό που μπορεί να με βοηθήσει; Τι μπορώ να κάνω για εμφανίζομαι σε κόσμο χωρίς να έχω πρόβλημα Έπρεπε να εκτεθώ, ώστε να ανοίξει αυτό που είχε «κλειδώσει» μέσα μου! Έτσι ξεκίνησα! Δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός. Πήγα σε μια ερασιτεχνική ομάδα στην τότε γειτονιά μου, στον Κολωνό που για καλό δικό μου την διοικούσαν πολύ καλοί άνθρωποι. Ήξεραν την δουλειά τους και μας δώσανε μια διέξοδο. Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Γεράσιμος Σπαθής ήταν αυτός που μας είχε αναλάβει. Κάνει τη θεατρική αγωγή σε ιδιωτικά σχολεία κι έχει φοβερή εμπειρία.

Κι έτσι το αγάπησα. Δεν ήξερα ότι μπορούσα να το κάνω.

Κι έτσι από την πίεση στο Μαθηματικό που ήξερα ότι δεν με ενδιαφέρει να ακολουθήσω αντί να κάνω ψυχοθεραπεία βρέθηκα για εξετάσεις στη δραματική σχολή.

Για κόντρα. Πήρα την υποτροφία και τελείωσα τη σχολή και προχωράω.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε πέντε χρόνια;

Η ερώτησή σου είναι δύσκολη. Κι είναι δύσκολη γιατί είμαι στα πρόθυρα να τα παρατήσω.  Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα.

Όσοι με ξέρουν και τους το λέω εκπλήσσονται, όπως εσύ. Κοίτα τι γίνεται να σου πω την αλήθεια μου: ξεκίνησα μαθηματικά, δεν πήρα πτυχίο δεν κάνω κάτι (παρά μόνο κάτι ιδιαίτερα για βιοπορισμό), είμαι διερμηνέας νοηματικής γλώσσας, έδωσα εξετάσεις δεν πέρασα για το πτυχίο και δεν έχω τα λεφτά για δεύτερη φορά. Είμαι ναυαγοσώστης δεν εξασκώ το επάγγελμα. Το «χορεύω, τραγουδάω, παίζω, κάνω θέατρο» δεν βιοπορίζομαι. Νομίζω ότι σκοπός του ανθρώπου είναι να παράγει έργο. Αν είμαι 33 ετών κι έχω παράξει ελάχιστο έργο και το μέλλον δείχνει τόσο δυσοίωνο όσο είναι και δεν μπορώ να επιβιώσω, δεν μπορώ να κάνω οικογένεια (που θέλω πολύ!), δεν μπορώ στηρίξω ένα σπίτι, η ίδια η δουλειά χάνει την ουσία της. Δηλαδή το να δουλεύεις, να κάνεις αυτό που αγαπάς και να μην μπορείς να ζήσεις και να σε φθείρει και να το βασανίζεις κι εσύ, να μην είσαι χρήσιμος στην κοινωνία … Τι νόημα έχει;

Συζούσα με μια κοπέλα επτά χρόνια. Έφυγε και δουλεύει στην Αγγλία εδώ κι εφτά μήνες.  Δεν χωρίσαμε, είπαμε να δούμε πώς θα πάει.  Εκείνη βρήκε δουλειά, πήρε προαγωγή, ετοιμάζεται και γι’ άλλη προαγωγή. Εξελίσσεται και ριζώνει σιγά – σιγά. Σκέφτομαι λοιπόν κι εγώ να φύγω αν δεν μπορώ να κάνω κάτι εδώ.
(με την αγωνία της γενιάς του που βιώνει αυτό που δημοσιογραφικά ονομάζουμε «κρίση» μου μιλάει και πραγματικά βλέπω έναν άνθρωπο σε απόγνωση)

Αυτή τη στιγμή κάνω πέντε δουλειές και έχω λεφτά μέχρι για το νοίκι του Μαρτίου. Μετά; Είναι τόσο χαζά όλα. Και πόσα να κάνεις, και πώς να τα κάνεις όλα και πώς να τα κάνεις σωστά; Είναι μια τρέλα.
Και σκέψου εγώ είμαι και τυχερός. Ό,τι κάνω αφορά στο θέατρο (εκτός των ιδιαίτερων) άλλοι συνάδελφοί μου κάνουν από μπαρ και καφέ μέχρι λογιστικά.
Και εδώ και πέντε χρόνια που άρχισα – από το μηδέν – προχωράω κιόλας. Αλλά είναι μια τρέλα.

Σου έλεγα πριν για τον προορισμό μας. Τι κάνουμε. Η ζωή μας είτε είναι 50, 70, 80 χρόνια είναι σαν ένα δευτερόλεπτο για τη Γη, το σύμπαν. Σημασία έχει να έχει μια ουσία και μια αξία. Πρέπει να αφήσει κάτι. Αν περάσω και δεν αφήσω κάτι  είναι σαν να μην έζησα.
Και για να μην παρεξηγηθώ δεν εννοώ μια καλλιτεχνική σφραγίδα και φανφάρες.  Μιλάω να κάνω κάτι που θα το θυμάται έστω ένας άνθρωπος: ότι του κράτησα το χέρι μια δύσκολη στιγμή. Αυτή είναι η δική μου κινητήριος δύναμη. Αυτό εννοώ.

Παίζοντας δεν  πιστεύεις ότι μπορεί εξίσου να κάνεις κάποιον νοερά να σε ευχαριστήσει;

Δεν ξέρω αν μπορώ να το καταφέρω. Μπορεί, δεν ξέρω. Παράτησα πολλά για να το παλέψω, και το δουλεύω το θέατρο. Αλλά μπορεί να μπορώ να κάνω και κάτι άλλο. Δεν ξέρω.

Όταν ξεκίνησα είχα βάλει ένα χρονοδιάγραμμα που έλεγα: ένας ηθοποιός χωρίς γνωριμίες, θέλει δέκα χρόνια για να καθιερωθεί και να κάνει κάτι. Κατέβασα το όριο στα επτά χρόνια, αλλά φοβάμαι θα το πάω στα έξι. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Πρέπει να δω τι θα κάνω; Θέλω να κάνω οικογένεια. Θα μπορώ;
Δυστυχώς το επάγγελμα του ηθοποιού δεν είναι για τη μέση τάξη. Πρέπει να έχεις λεφτά. Να μην έχεις ανάγκη. Το βλέπω κι από τους ανθρώπους που  γνωρίζω. Όσοι έχουν μια στήριξη κάνουν και πιο σωστές επιλογές και διαχειρίζονται πιο καλά το ταλέντο τους. Η ανάγκη να δουλέψουμε, όσοι δεν έχουμε κάποια λεφτά πίσω μας να μας στηρίξουν, μας οδηγεί σε λάθος κινήσεις και σε κακή χρήση των ταλέντων που μπορεί να έχει ο καθένας.

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη που παραχώρησε ο ηθοποιός στον Γιάννη Καφάτο και το viewtag εδώ.

 

Οι αγαπημένοι ήρωες των κόμικ του Αρκά προσγειώνονται στη θεατρική σκηνή του Vault σε μια παράσταση που, αν μη τι άλλο, θα σας κάνει να γελάσετε με την καρδιά σας.

Πώς θα ήταν αν ο Καστράτο, ο Ισοβίτης, η Λουκρητία, ο Μπαμπάς και Υιός Σπουργίτης, ο Μοντεχρήστο, ο Θανατοποινίτης και άλλοι αγαπημένοι χάρτινοι ήρωες του Αρκά ζωντάνευαν στη σκηνή; Η απάντηση δίνεται κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο Vault. Ο Δημήτρης Αγοράς στήνει μία ευφρόσυνη παράσταση βασισμένη σε κείμενα του Αρκά από τέσσερα διάσημα κόμικ βιβλία του: Ζωή Μετά, Ισοβίτης, Χαμηλές Πτήσεις, Καστράτο, Μαλλί με Μαλλί.

Το βιτριολικό χιούμορ του Αρκά πρωταγωνιστεί στην παράσταση. Οι σουρεαλιστικοί ήρωες των κόμικ του – τόσο μακριά και τόσο κοντά μας ταυτόχρονα – εκτοξεύουν τις «δηλητηριώδεις» ατάκες τους χαρίζοντας μας απλόχερα το γέλιο. Ο Δημήτρης Αγοράς, στην πρώτη του σκηνοθεσία, δεν προσπάθησε να εντυπωσιάσει οπτικά μέσα από περίτεχνα σκηνικά - τα οποία ούτως ή άλλως δεν σήκωνε η μικρή σκηνή του Vault - και κινηματογραφικά τρικ. Επένδυσε στο ευφυές κείμενο του Αρκά και στην ομάδα των εξαιρετικά ταλαντούχων ηθοποιών του. Με λιτά σκηνικά μέσα – ένα έξυπνο κυβιστικό σκηνικό που αλλάζει σχήματα και επίπεδα -  και γερές δόσεις δημιουργικής «τρέλας» στην κινησιολογία και τη μουσική, που υπογράφουν με επιτυχία η Αντιγόνη Γύρα και ο Μάνος Αντωνιάδης αντίστοιχα, ο Αγοράς έστησε μία παράσταση γοργών ρυθμών που εναλλάσσονται οι διάφορες εικόνες από τα κόμικ του Αρκά.

Με δεδομένη όμως την απουσία ενός εντυπωσιακού εικαστικού περιβάλλοντος η παράσταση ουσιαστικά οφείλει την επιτυχία της στους εξαιρετικά ικανούς ηθοποιούς της, που φωτίζουν με κέφι τα κείμενα και τους ήρωες του Αρκά. Η Έλενα Αρβανίτη, ο Αλέξης Βιδαλάκης, ο Δημήτρης Κανέλλος, ο Στέφανος Κοσμίδης, η Μαρία Μπαλούτσου, η Χαρά Τσιτομενέα και ο ίδιος ο σκηνοθέτης Δημήτρης Αγοράς δίνουν πραγματικά τον καλύτερο τους εαυτό με μέτρο και ουσία. Προσωπικά ξεχώρισα τον αεικίνητο και… ανάγωγο Υιό Σπουργίτη του Αλέξη Βιδαλάκη, τον γλυκύτατο και χαζοβιόλη ευνουχισμένο Καστράτο της Χαράς Τσιτομενέα, τον άτεγκτο Δεσμοφύλακα του πάντα εξαιρετικού Στέφανου Κοσμίδη, τη sex maniac Λουκρητία αλλά και την εξώλης και προώλης σύζυγο του Ισοβίτη της Μαρίας Μπαλούτσου, καθώς και τον απαθή και αγοραίο Μοντεχρίστο της Έλενας Αρβανίτη.

Εν κατακλείδι, το «Ζωή μετά χαμηλών πτήσεων» είναι μία παράσταση που χωρίς να παραπέμπει πάντα στην αισθητική των κόμικ του Αρκά κρατάει την ουσία από το τραγελαφικό σύμπαν του και είναι βέβαιο ότι θα σας κάνει να περάσετε μία πολύ ευχάριστη μιάμιση ώρα. 

φωτό: Νίκος Πανταζάρας