Από την Τόνια Τσαμούρη

Οι Ιχνευταί είναι το μοναδικό σατυρικό δράμα του Σοφοκλή που έχει διασωθεί. Τα σατυρικά δράματα ονομάζονταν στην αρχαιότητα «κωμωδία παίζουσα», καθώς συνόδευαν τις τραγωδίες και θεωρούνταν ενδιάμεσο είδος μεταξύ της τραγωδίας και της κωμωδίας. Από το συγκεκριμένο Σοφόκλειο σατυρικό δράμα διασώθηκαν μόνον 400 στίχοι, οι οποίοι ανακαλύφθηκαν σε πάπυρο. Το κείμενο, που χρονολογείται από τον 5^ο αιώνα π.Χ., βασίστηκε στον Ομηρικό Ύμνο στον Ερμή (η γέννηση και ανατροφή ενός θεού ή ενός ήρωα αποτελούσε σύνηθες θέμα για ένα σατυρικό δράμα).

Το έργο αρχίζει με έναν προλογικό λόγο από τον θεό Απόλλωνα, ο οποίος ανακοινώνει ότι προσφέρει αμοιβή σε όποιον τον βοηθήσει να βρει το κοπάδι του που χάθηκε. Λέει μάλιστα ότι εάν τον βοηθήσουν, τότε θα δώσει χρυσό στεφάνι στον Σιληνό και ελευθερία στους σάτυρους. Οι σάτυροι αρχίζουν αμέσως να ψάχνουν τα ίχνη, ενώ ξαφνιάζονται από έναν επίμονο και επαναλαμβανόμενο ήχο. Η θεά Κυλλήνη εμφανίζεται για να τους ενημερώσει ότι ο ήχος που ακούνε προέρχεται από μια νέα ανακάλυψη ενός νεογέννητου θεού, τη λύρα. Η θεά Κυλλήνη αρνείται ωστόσο τις κατηγορίες των σατύρων ότι ο νέος αυτός θεός έκλεψε το κοπάδι του Απόλλωνα. Στο τέλος, ο Απόλλωνας, μαγεμένος από τη μελωδία της λύρας του Ερμή, θα ανταλλάξει το κοπάδι του για αυτήν, ενώ οι δύο θεοί θα αποχωρίσουν αγκαλιασμένοι και μονιασμένοι.

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός αποφάσισε να σκηνοθετήσει το σατυρικό αυτό δράμα στο φετινό Φεστιβάλ Επιδαύρου (η παράσταση ήταν προγραμματισμένη για το 2020, αλλά λόγω των επιδημιολογικών περιορισμών αναβλήθηκε για φέτος). Έχω αναφερθεί σε παλαιότερο άρθρο μου στη φαινομενολογική αντίληψη του κόσμου που φέρει η σκηνοθετική διαδρομή του Μ. Μαρμαρινού, όπως αποτυπώνεται τόσο στα κείμενα, όσο και στον σκηνικό χώρο που επιλέγει. Συνδέεται δηλαδή άμεσα με τον κόσμο όπως αυτός φαίνεται, όπως αυτός είναι. Το στοιχείο αυτό επικράτησε και στη συγκεκριμένη του σκηνοθεσία. Μέσα από μια σειρά κωδίκων, φώτισε και επικοινώνησε το κείμενο στο σήμερα. Ενδεικτικά, όταν η θεά Κυλλήνη λέει, απευθυνόμενη στο Χορό των σατύρων, να κοιτάξουν τον όμορφο ουρανό, οι σύγχρονοι θεατές του 2021 έστρεψαν και αυτοί τα μάτια τους στον έναστρο ουρανό της Επιδαύρου, για να θαυμάσουν αυτό που κοίταζαν οι αρχαίοι πρόγονοί τους σχεδόν 3000 χρόνια πριν. Αλλά και η επιλογή του σκηνοθέτη να βάλει τον Σιληνό να παρακολουθεί την δράση, ενώ καθόταν και απολάμβανε το γιαούρτι του, ήταν επιτυχής, καθώς τον συνέδεσε με το εδώ και το τώρα, με το παρόν.

Η σκηνοθεσία ήταν καλοδουλεμένη, τόσο από άποψη αισθητικής και ατμόσφαιρας, όσο και από άποψη σημειολογικών αναφορών. Πιο συγκεκριμένα, ο σύγχρονης αισθητικής Χορός των σατύρων ανέδειξε το διονυσιακό στοιχείο λατρείας, καθιστώντας σαφές ότι ο διονυσιασμός συναντάται και σήμερα, ακόμα και μεταξύ ανθρώπων με πανκ-ροκ διάθεση και άποψη. Αλλά και η ερμαφρόδιτη μορφή του νεογέννητου ακόμα Ερμή, συμβόλιζε τόσο τη θηλυκή όσο και την αρσενική ταυτότητα που φέρουμε όλοι στο DNA μας, άντρες και γυναίκες, αλλά το ξεχνάμε στην πορεία της ζωής. Ο σκηνοθέτης αξιοποίησε επίσης εξαιρετικά το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, κατανέμοντας τη δράση σε όλο το θέατρο, ενώ παράλληλα το γέμισε ήχους και μελωδίες, παίζοντας, με τη σειρά του, ένα παιχνίδι με τους θεατές. Ωστόσο, αυτονοήτως προκύπτει το ερώτημα, για ποιο λόγο χρησιμοποιήθηκαν μικρόφωνα επί σκηνής, αφού η ηχητική του χώρου, όπως αποδείχθηκε, είναι μοναδική.

Παρόλα αυτά, και ενώ το πρώτο μέρος της παράστασης έρρεε ευχάριστα και, σε σημεία, έως και κατανυκτικά, στο δεύτερο μέρος, η σκηνοθεσία εκτροχιάστηκε και έχασε το ρυθμό της. Πολύ πιθανό, η απουσία μεγάλου μέρους του κειμένου, όπως αναφέρεται και μέσα στην παράσταση, να χάλασε το τόσο εύρυθμο πρώτο μέρος. Έτσι, από την επανεμφάνιση του Απόλλωνα και εξής, τα γεγονότα μοιάζουν να συμβαίνουν μεμονωμένα, χωρίς να ανήκουν σε ένα όλον.

Η επιλογή του Σταμάτη Κραουνάκη στο ρόλο του Σιληνού αποδείχθηκε μοναδική. Με καθημερινή απλότητα, αλλά και με γνήσια κωμικά στοιχεία, έχτισε τη μορφή του μυθικού προσώπου που θεωρείται, σύμφωνα με πηγές, ότι υπήρξε δάσκαλος του θεού Διόνυσου. Αλλά και ο Χορός των σατύρων δίπλα του ανέδειξαν, με ροκ και ανατρεπτική διάθεση, το διονυσιακό στοιχείο που ενυπάρχει μέχρι σήμερα στη ζωή μας. Τα μέλη του (Λάμπρος Γραμματικός, Adrian Frieling, Αλεξάνδρα Καζάζου, Τάσος Καραχάλιος, Χρήστος Κραγιόπουλος, Άγγελος Νεράντζης, Ηλέκτρα Νικολούζου, Μάνος Πετράκης, Θεοδώρα Τζήμου, Ανδρομάχη Φουντουλίδου) χόρεψαν, τραγούδησαν, ερμήνευσαν κινησιολογικά (Κίνηση-Χορογραφία: Τάσος Καραχάλιος) και απέδωσαν με μοναδικό τρόπο τους σάτυρους, τους ακόλουθους δηλαδή του θεού Διόνυσου, θεού του θεάτρου, αλλά και του κρασιού. Πολύ καλός και ο Χάρης Φραγκούλης, Χάρης Φραγκούλης, ο οποίος υπήρξε άρτιος τόσο ερμηνευτικά, όσο και κινησιολογικά. Ήταν η ιδανική επιλογή για τον θεό Απόλλωνα. Ο Steve Katona (θεός Ερμής) με την αιθέρια φωνή του κατόρθωσε να «παίξει» με το επιδαύριο κοινό, το οποίο αναζητούσε τον ήχο μέσα στο θέατρο. Ο λυρισμός του υπογράμμισε ακριβώς τη γέννηση του νέου αυτού θεού που έκανε στους θνητούς δώρο τη λύρα. Ωστόσο, η προφορά του κατέστησε το σοφόκλειο λόγο ξένο και απόμακρο, δημιουργώντας μια απόσταση που δεν συνάδει με το ύφος της υπόλοιπης παράστασης.

Πραγματική αποκάλυψη ήταν, τέλος, η Αμαλία Μουτούση στο ρόλο της θεάς Κυλλήνης. Μάγεψε με τα πέπλα της και την παιχνιδιάρικη διάθεσή της, μέχρι και κατά την εκφορά του λόγου της. Σαν ένα σύγχρονο αερικό, σαν βγαλμένη από ένα σαιξπηρικό όνειρο.

Στα θετικά της παράστασης, η μετάφραση που επέλεξε ο Μ. Μαρμαρινός (Ελεύθερη έμμετρη απόδοση: Εμμανουήλ Δαυίδ) με την συνεργασία του Σταύρου Τσιτσιρίδη. Λυρικός λόγος, που έφερε απόηχους από το παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα ήταν σύγχρονος και σαφής. Τέλος, οι τέσσερις μουσικοί (Μενέλαος Μωραΐτης, Σπύρος Βέργης, Δημήτρης Αλεξανδράκης, Λεωνίδας Παλαμιώτης) που βρέθηκαν τοποθετημένοι στο άνω διάζωμα του θεάτρου της Επιδαύρου συνέβαλαν στην παιγνιώδη διάθεση του σκηνοθέτη, υπογραμμίζοντας τη σημασία της μουσικής, η οποία γεννήθηκε από αυτή τη λύρα που κατέστη «μήλον της έριδος».

Στα θετικά της παράστασης οι πολύ ιδιαίτεροι φωτισμοί που υπογράμμιζαν τις ατμόσφαιρες της παράστασης (Ελευθερία Ντεκώ), αλλά και τα ευφάνταστα κοστούμια (Σκηνικά-Κοστούμια: Γιώργος Σαπουντζής).

Συνολικά, πρόκειται για μια προσεγμένη και ενδιαφέρουσα παράσταση, για την οποία έχει γίνει σημαντική και εις βάθος έρευνα. Αποτυπώνει σκηνοθετικά με μοναδικό τρόπο την κωμική διάθεση, αλλά και βαθύτερους προβληματισμούς του Σοφοκλή. Ωστόσο, ο αποσπασματικός χαρακτήρας αυτού του έργου που διεσώθη ως θραύσμα οδήγησε στον εκτροχιασμό του ρυθμού του δεύτερου μέρους, αδικώντας την τόσο σημαντική πρόταση του Μ. Μαρμαρινού.

ΥΓ. Αδιανόητη παράλειψη η μη επαρκής ποσότητα θεατρικών προγραμμάτων για την παράσταση. Όσοι βρεθήκαμε στην Επίδαυρο την Κυριακή, δεν μπορέσαμε να προμηθευτούμε το πρόγραμμα της παράστασης. Η πρόταση των υπευθύνων στο θέατρο του Πολυκλείτου ήταν να μεταβούμε στο Ηρώδειο εάν επιθυμούμε να αποκτήσουμε το βιβλίο-πρόγραμμα….

Διαβάστε επίσης:

Αμαλία Μουτούση: «Έχω Επίγνωση Του Τι Σημαίνει Να Μην Μπορείς Να Είσαι Ο Εαυτός Σου»

Χάρης Φραγκούλης: «Η Συνθετότητα Και Η Πολυπλοκότητα Στον Άνθρωπο Υπάρχουν Ερήμην Του»

«Το Σάββατο 10 Οκτωβρίου, παγκόσμια ημέρα Ανακουφιστικής Φροντίδας, ανοίγουμε για το κοινό την ιστοσελίδα «Το Αναγνωστικό της Γαλιλαίας» που φτιάξαμε με σκοπό την οικονομική ενίσχυση της Μονάδας Ανακουφιστικής Φροντίδας «ΓΑΛΙΛΑΙΑ».

Τα τελευταία χρόνια μαζί με την ομάδα καλλιτεχνών, φίλων της «ΓΑΛΙΛΑΙΑΣ», ανεβάζουμε θεατρικές παραστάσεις με σκοπό την οικονομική ενίσχυση του έργου της.

Την περίοδο αυτή που οι ζωντανές θεατρικές παραστάσεις δυσκολεύουν λόγω της πανδημίας, θελήσαμε να φτιάξουμε ένα site με ηχογραφημένες αναγνώσεις κειμένων από εμάς και από άλλους συναδέλφους μας ηθοποιούς και καλλιτέχνες.

Κειμένων που αξίζει κατά τη γνώμη μας να ακουστούν αλλά και παραπομπές σε βίντεο, εικόνες και κείμενα που θα θέλαμε να μοιραστούμε.

Μαζί με την ομάδα εθελοντών, φίλων της «ΓΑΛΙΛΑΙΑΣ», δημιουργήσαμε την ιστοσελίδα «www.toanagnostikotisgalilaias.gr» που θα είναι διαθέσιμη για το κοινό από τις 10 Οκτωβρίου στις 18.00, για να στηρίξουμε την αγαπημένη μας «ΓΑΛΙΛΑΙΑ».

Μέσα από την σελίδα, θα παρέχεται η δυνατότητα, για όποιον το επιθυμεί, να συμβάλει οικονομικά στην ενίσχυση της ΜΑΦ «ΓΑΛΙΛΑΙΑ».

Η Μονάδα Ανακουφιστικής Φροντίδας «ΓΑΛΙΛΑΙΑ», που ανήκει στην Ι. Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, φροντίζει δωρεάν ενήλικες ασθενείς με καρκίνο και τη νόσο του κινητικού νευρώνα (ALS).

Πέραν της ιατρικής και νοσηλευτικής φροντίδας που παρέχει, στέκεται δίπλα τόσο στους ίδιους τους ασθενείς όσο και στις οικογένειές τους, στηρίζοντάς τους ψυχικά, κοινωνικά και πνευματικά, βοηθώντας τους να ανακαλύψουν πόσο περισσότερη ζωή μπορεί να υπάρχει σε κάθε στιγμή της.»

Όλια Λαζαρίδου & Αμαλία Μουτούση

''Το Αϊβαλί Η πατρίδα μου " του Φώτη Κόντογλου

Ένα Θεατρικό αναλόγιο με τις Όλια Λαζαρίδου και Αμαλία Μουτούση για την οικονομική στήριξη της Μονάδας Ανακουφιστικής Φροντίδας " ΓΑΛΙΛΑΙΑ ".

Ο «Ιππόλυτος», ένα από τα 19 σωζόμενα έργα του Ευριπίδη, παρουσιάστηκε πρώτη φορά το 428 π.Χ. στα Μεγάλα Διονύσια και απέσπασε το πρώτο βραβείο. Στο έργο περιγράφεται  το μεγάλο πάθος της Φαίδρας, της γυναίκας του Θησέα, για τον πρόγονό της Ιππόλυτο, προϊόν τεχνάσματος της θεάς Αφροδίτης, η οποία θέλησε να εκδικηθεί τον τελευταίο για την αφοσίωσή του στην Άρτεμη και την απόλυτη απαξίωσή του για τον Έρωτα. Ο Ιππόλυτος, όταν του αποκαλύπτεται αυτός ο έρωτας, από την τροφό, τον αποκρούει. Η Φαίδρα, απελπισμένη και ντροπιασμένη, αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή της. Ο Θησέας, ύστερα από ένα γράμμα που βρίσκει στα χέρια της νεκρής συζύγου του, πιστεύει ότι ο γιος του είναι η αιτία του θανάτου της Φαίδρας και ζητά από τον Ποσειδώνα την τιμωρία του. Όταν αποκαλύπτεται η αλήθεια, είναι πια αργά και ο Ιππόλυτος πεθαίνει στην αγκαλιά του πατέρα του.

Στην παράσταση του Δημήτρη Καμαρωτού και της Αμαλίας Μουτούση ο μύθος του Ιππόλυτου μετατρέπεται σ’ ένα πεδίο συνάντησης, μουσικής σύνθεσης και λόγου, για να ειπωθεί μια ιστορία και οι θεατές να γίνουν μάρτυρες ενός υποκριτικού άθλου μιας ηθοποιού, που μοιάζει σαν απνευστί να ερμηνεύει όλους τους ρόλους της τραγωδίας με έναν απίστευτο εσωτερικό ρυθμό, μια φυσική ροή που εκπλήσσει και μια αμεσότητα που σε καλεί να προχωρήσεις στη μηχανή του χρόνου να γίνεις μέλος του χορού, ώσπου τελικά να νιώσεις την κάθαρση με την αριστοτελική έννοια. 

 Την είδαμε να βιώνει την έννοια του «τραγικού», που εμπεριέχει από την εποχή του Αισχύλου την εμπειρία του συγκλονισμού. Τραγικό είναι έτσι αυτό που μας κάνει να συγκλονιστούμε  για κάποιο λόγο. «Συγκλονίζομαι» με την έννοια «κλονίζομαι συθέμελα», όπως τρανταζόταν το κορμί της ως Φαίδρας από τα πάθη του έρωτα και το στόμα της πάσχιζε να βγάλει ήχους, τραυλίζοντας κάποια πι, που σε ανατρίχιαζαν. Μια σκηνική εμπειρία που οδηγεί και τον θεατή να βιώσει και να αισθανθεί τόσο έντονες ψυχολογικές εμπειρίες που στο τέλος η οπτική του να έχει κατά τι αλλάξει. 

Δεν  ήταν μόνο ο λόγος, όλοι αυτοί οι 1.466 στίχοι-σημαντική και η δουλειά του Νίκου Φλέσσα στη μετάφραση- ήταν και αυτές οι κινήσεις, που τον συνόδευαν αβίαστα, δίνοντας φόρμα στους ήρωες και στο σώμα της Αμαλίας Μουτούση για να τους ζωντανέψει στην αίθουσα του «Παρνασσού». Όπως η Τροφός, που με το στρογγυλό τραπέζι στα χέρια, έφερνε το βάρος των χρόνων αλλά και της αβάσταχτης είδησης που έμαθε. Το ίδιο σκηνικό αντικείμενο τοποθετημένο λίγο πιο πάνω από το στήθος, θα σηματοδοτεί την ταφόπλακα, και θα σχηματίσει τον Ιππόλυτο λίγο πριν το τέλος, καθώς λιγοψυχά. Ενώ μια εξαίσια στάση, στο πλάι του αριστερού φίλου της κεντρικής πόρτας, θα δώσει το στίγμα της αρχοντιάς, μέσα στην ακμαιότητα του βασιλιά Θησέα. Μαγική εικόνα φωτισμένη στο κέντρο της αίθουσας, σαν βγαλμένη από παράσταση αρχαίου αγγείου. 

Η μουσική σύνθεση του Δημήτρη Καμαρωτού, είναι μια παρτιτούρα δουλεμένη στη λεπτομέρεια κάθε στίχου, κάθε λέξης και συλλαβής που ερμηνεύεται και αυτή ζωντανά από τον ίδιο τον συνθέτη που βρίσκεται στην πίσω πλευρά της αίθουσας, πλάτη στο κοινό. Οι ήχοι, βγαλμένοι από υπολογιστή και μουσικά όργανα σε ξαφνιάζουν τόσο ευχάριστα. Χωρίς, ωστόσο, να προλάβεις να επεξεργαστείς λογικά την προέλευσή τους, αφού δένουν τόσο φυσικά με την αφήγηση, που μοιάζουν με γάργαρο νερό που κυλά σε ποτάμι κάποιας κοντινής πηγής. 

Εντυπωσιακά είναι και τα σκηνοθετικά ευρήματα με τον ήχο, όπως τα μαύρα «ηχεία» που αιωρούνται, όταν ο αγγελιαφόρος περιγράφει τη στιγμή του τραυματισμού του Ιππόλυτου. Αλλά και η εξαιρετική σκηνή, όταν η αφηγήτρια ανοίγει το ασημένιο κουτί και αναβλύζει η ανατριχιαστική φωνή της Κατίνας Παξινού από την ερμηνεία της στην Φαίδρα. 

Η επιλογή της αίθουσας εκδηλώσεων του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού φάνηκε, εκ του αποτελέσματος, ιδανική για αυτή την αλλιώτικη εμπειρία θέασης και ακρόασης του αρχαίου δράματος. Η αισθητική του χώρου, με τις σκηνογραφικές παρεμβάσεις της Εύας Μανιδάκη, δίνει μια αίγλη άλλης εποχής και εντάσσει εξαιρετικά την φιλοσοφία της παρουσίασης στο μοτίβο μιας πιο προσωπικής αφήγησης. Ακόμα και το βαθύ μοβ σύνολο, του Άγγελου Μέντη, έρχεται να δέσει αρμονικά σ’ αυτή την παλέτα. 

Από τα πρώτα λόγια που θα ακουστούν στην παράσταση είναι αυτά του Γ. Σεφέρη για τον «Ερωτόκριτο»: «Όταν δε χρειάζεται να ξεσπάσει ένα ποιήμα, προτιμά να βηματίζει, και ο βηματισμός του αυτός ,όπως κάθε βηματισμός, είναι ένας τρόπος αλυσιδωτός, ο ένας κρίκος βαστιέται από τον άλλον και τον επαναλαμβάνει». Μια παρόμοια αναλογία θα μπορούσε να γίνει για κάθε σπουδαίο έργο τέχνης. Τι ξέσπασμα να χρειάζεται η ερμηνεία της Αμαλίας Μουτούση; Ξέρει να «βηματίζει» με τόση ακρίβεια, που σ’ έχει κερδίσει άμα τη εμφανίσει. Απλά συγκλονιστική! Ιδανική ως Άρτεμις, Φαίδρα, Ιππόλυτος, Θησέας, Αφροδίτη, Τροφός…αλλά και ως κοριτσάκι που ανοίγει το μαγικό κουτί για να βγει μια φωνή από μια άλλη εποχή των Επιδαυρίων. Υπέροχη στο όλον και στο μέρος. 

*Η παράσταση θα παίζεται μέχρι την Κυριακή 11/6 στο Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσό (πλατεία Καρύτση 8, Αθήνα) στις 21:00 και είναι μια παραγωγή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών» του Ιδρύματος Ωνάση. Ελπίζω να συνεχιστεί για να την απολαύσουν περισσότεροι θεατές, όπως της αξίζει!

 Δεν είναι παράσταση. Δεν είναι συναυλία. Είναι μια αλλιώτικη εμπειρία θέασης/ακρόασης του αρχαίου δράματος. Μια site specific performance εκτός Στέγης, στον «Παρνασσό» της πλατείας Καρύτση, που λειτουργεί ως σκηνικός χώρος, ως ένα παλάτι ή μουσείο. Ένας διακεκριμένος συνθέτης-ερευνητής του ήχου όσο και της μουσικής στο θέατρο, ο Δημήτρης Καμαρωτός, και μια αδιαφιλονίκητη πρωταγωνίστρια της σκηνής, η Αμαλία Μουτούση, στενοί συνεργάτες εδώ και δεκαετίες, συναντιούνται από 7 έως 11 Ιουνίου, σε ρόλους ξεναγών που αφηγούνται με μουσική και λόγο μια σπουδαία ιστορία, τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη. Όπως, όμως, η Αμαλία Μουτούση δεν παίζει μόνο τη Φαίδρα αλλά όλους τους ρόλους έτσι κι ο Δημήτρης Καμαρωτός δεν παίζει μόνο τη μουσική. Ηθοποιός και μουσικός ανάγονται σε ισότιμους πρωταγωνιστές, παίρνοντας έτσι μέρος σε έναν υποκριτικό άθλο. Όλα τα πρόσωπα και ο Χορός του «Ιππόλυτου» μιλούν, μέσω των δύο τους, σε ένα καταιγιστικό χρόνο. Μιλούν γι’ αυτό που τους συνέβη σαν να πρόκειται για μια ιστορία πριν από τον ύπνο.  Ένα μύθο που μιλάει για έντονα συναισθήματα, ομορφιά και αποτρόπαιες στιγμές.

 Η μουσική είναι εδώ μια συνεχής παράλληλη σύνθεση που εκκινεί από την ανάλυση της προσωδίας, συνυπάρχοντας, ή/και αμφισβητώντας τη φωνή. Επιτρέπει την εναλλαγή των προσώπων και του Χορού και επιχειρεί, με τελείως σύγχρονα μέσα, κάτι που πλησιάζει στη φύση και την αρχική υπόσταση της παράστασης του δράματος με έναν υποκριτή. Πλέγματα ήχου σαν ηχητικές μάσκες, νέες προσωδίες   και απροσδόκητες πολυφωνίες γεννιούνται καθώς, από κοινού, μουσικός και ηθοποιός, μας βυθίζουν σε μια τραγωδία γεμάτη έρωτα, παραφορά, μίσος και εκδίκηση. 

Σύλληψη & Ηχητική δραματουργία: Δημήτρης Καμαρωτός

Ερμηνεία: Αμαλία Μουτούση (κείμενο), Δημήτρης Καμαρωτός (μουσική)

Μετάφραση: Νίκος Φλέσσας

Συνεργασία στην δραματουργία: Σύλβια Λιούλιου

Σκηνικός χώρος: Εύα Μανιδάκη

Κοστούμια:  Άγγελος Μέντης

Φωτισμός: Γιάννης Δρακουλαράκος

Σχεδιασμός Ήχου : Kώστας Μπώκος

Βoηθός Σκηνογράφου: Φιλάνθη Μπουγάτσου

Εκτέλεση παραγωγής: Ρένα Ανδρεαδάκη

ΠΑΡΑΛΛΗΛH ΔΡΑΣH

Σάββατο 10 Ιουνίου

Εργαστήριο με τον Δημήτρη Καμαρωτό

Ο Φιλολογικός Σύλλογος Παρνασσός και η αίθουσα της εκδήλωσης είναι προσβάσιμοι σε αμαξίδια, εκτός από τους χώρους υγιεινής.

Πληροφορίες 

Φιλολογικός Σύλλογος Παρνασσός (πλ. Καρύτση 8, Αθήνα)

Πληροφορίες στη Στέγη: 210 900 5 800

7-11 Ιουνίου 2017 | 21:00

Διάρκεια: 110 λεπτά

Εισιτήρια 

Κανονικό: 10 - 12 €

Μειωμένο, Φίλος ή Μικρή Παρέα (5-9 άτομα): 8 - 10 €

Μεγάλη Παρέα (10+ άτομα): 7 - 9 €

ΑΜΕΑ & Άνεργοι: 5 €

Συνοδός ΑΜΕΑ: 7 €

Γραμμή εισιτηρίων

Τ.: 210 900 5 800

ΔΕ-ΚΥΡ 09:00-21:00

Γραμμή Φίλων της Στέγης

Τ.: 213 017 8200

ΔΕ-ΚΥΡ 09:00-20:00

Οι Φίλοι της Στέγης πραγματοποιούν τις αγορές των εισιτηρίων τους μέσα από το ηλεκτρονικό προφίλ τους, κάνοντας login με τον προσωπικό τους κωδικό χρήστη και το password τους, για να ξεκλειδώσουν τις εκπτώσεις και τις προπωλήσεις τους.

Με την υποστήριξη:

 ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Η υπηρεσία print@home είναι διαθέσιμη για τις online αγορές εισιτηρίων. Τυπώστε το εισιτήριό σας από όπου κι αν βρίσκεστε και μπείτε με αυτό απευθείας στην αίθουσα.

ΕΚΔΟΤΗΡΙΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ

Συγγρού 107

Ωράριο λειτουργίας: ΔΕ-ΚΥΡ 09:00-21:00

Γίνονται δεκτές πιστωτικές - χρεωστικές κάρτες Amex,Visa, MasterCard & Diners.

ΣΗΜΕΙΑ ΠΩΛΗΣΗΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΑΠΟ ΤΡΙΤΟΥΣ

•    ΓΕΡΜΑΝΟΣ & COSMOTE σε όλο το δίκτυο καταστημάτων

•    IANOS στο κατάστημα οδού Σταδίου