Η αρχαία τραγωδία ως ροκ παράσταση. Ο σκηνοθέτης Άρης Μπινιάρης βάζει στην πρίζα τις «Βάκχες» και τον θεό Διόνυσο μπροστά από το μικρόφωνο.

 

«Ένστικτα ιερά εκπορθήσαμε και δεν ησυχάσαμε.»

 

Όταν η ροκ μουσική ηλεκτρίζει τον ποιητικό λόγο του Ευριπίδη, όταν η πανκ βάζει στην πρίζα τον μύθο των Βακχών, τότε ο μέγας θεός Διόνυσος τραγουδάει. Ο Άρης Μπινιάρης εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης, από 21 Μαρτίου έως 1 Απριλίου, προσεγγίζοντας τη σύγκρουση μεταξύ του βασιλιά Πενθέα και του θεού Διονύσου σαν έναν οργισμένο ύμνο πάνω στον διχασμό της ανθρώπινης ψυχής, τη λογική και το ένστικτο. Πάνω σε ένα άνυδρο, σεισμικό τοπίο, ένα σχήμα εκλεκτών ερμηνευτών σε ρόλο Χορού αρχαίας τραγωδίας (Γιώργος Γάλλος, Άννα Καλαϊτζίδου, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Χρήστος Λούλης, Αμάλια Μπένετ, Άρης Μπινιάρης, Εύη Σαουλίδου, Κωνσταντίνος Σεβδαλής, Ονησίφορος Ονησιφόρου, Χάρης Χαραλάμπους), και υπό τη συνοδεία δύο μουσικών (Βίκτωρας Κουλουμπής, Πάνος Σαρδέλης), καλούνται σε ένα μουσικοθεατρικό στοχασμό για τη σχέση μεταξύ ελευθερίας και δογματισμού, γονιμότητας και απομόνωσης.

Στην εκδοχή των Βακχών από τον Άρη Μπινιάρη, δεν βρισκόμαστε απλώς σε ένα θέατρο. Βρισκόμαστε στον οίκο του Διόνυσου, του θεού του θεάτρου. Ξεχάστε, όμως, για λίγο τον Διόνυσο, τον νέο θεό. Στην παράσταση δεν θα ακούσετε τις Βάκχες, αλλά τους τελεστές. Γιατί μια τελετή θα δείτε. Προς τιμήν αυτού του νέου θεού που υβρίστηκε. Όχι μόνο από τον Πενθέα, αλλά από όλους. Έτσι, αντί για τον Πενθέα, θα δείτε εδώ τον Βασιλιά. Αντί για την Αγαύη, θα δείτε τη Μητέρα. Αντί για τον Τειρεσία, τον μάντη της πόλης. Μέρος της τελετής είναι η αναπαράσταση ενός έργου που έρχεται από πολύ παλιά για να μας μιλήσει για τα πολύ σημερινά, αλλά και για τα παντοτινά, τις Βάκχες του Ευριπίδη, το μόνο έργο που διασώθηκε με πρωταγωνιστή τον θεό του θεάτρου, το μόνο που μας μιλά δονούμενο για τη μέθη, την πλάνη, τη φώτιση, την άρση όλων των αντιθέσεων, την έκσταση, την απόλυτη υπέρβαση.

Λάτρης της συγκεκριμένης φόρμας, όπου το θέατρο συνομιλεί με τη μουσική, και αφοσιωμένος μελετητής του αρχαίου δράματος, ο σκηνοθέτης τολμά να συνδέσει την ανατρεπτική δυναμική της ροκ με τη ρηξιγενή τραγωδία των Βακχών, σε μια παράσταση που στοχεύει να ερεθίσει παράφορα όλες τις αισθήσεις.

Με σημείο εκκίνησης την ψυχεδελική ανάγνωση στο Θείο Τραγί του Γιάννη Σκαρίμπα και με αποκορύφωμα την παρθενική του εμφάνιση στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου με τους Πέρσες του Αισχύλου, τα τελευταία χρόνια ο Άρης Μπινιάρης κινείται συνειδητά σε δραματουργικές περιοχές του θεάτρου που δοκιμάζουν να αναδείξουν ζητήματα προσωπικής ελευθερίας, κοινωνικού δογματισμού και ιστορικής μνήμης.

Σε μια χρονική συγκυρία όπου η ελληνική κοινωνία μοιάζει ανήμπορη να επιχειρήσει το βήμα προς τη νέα εποχή, ο Μπινιάρης καταφεύγει σε ένα έργο που εισηγείται ακριβώς αυτό και σημειώνει: «Ο Πενθέας διαλύεται εξαιτίας της ορκισμένης εμμονής στις αντιστάσεις του. Από την άλλη, η διονυσιακή δυναμική, η ζωογόνος και ζωοφόρος ορμή της φύσης των πραγμάτων θα διεκδικεί πάντα τον χώρο της. Το πώς εμείς, σαν κοινωνία, θα επιλέξουμε να συσχετιστούμε ή όχι με αυτήν θα κρίνει την τελική συνοχή ή τον αναπόφευκτο σπαραγμό μας.»

 

Συντελεστές

Διασκευή βασισμένη στη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά: Άρης Μπινιάρης, Θεοδώρα Καπράλου

Σκηνοθεσία: Άρης Μπινιάρης

Δραματουργική Επεξεργασία: Θεοδώρα Καπράλου

Σκηνικά & Κοστούμια: Πάρις Μέξης

Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος

 

Μουσική: Βίκτωρας Κουλουμπής, Πάνος Σαρδέλης

Κίνηση: Αμάλια Μπένετ

Sound design & Ηχοληψία παράστασης: Χάρης Κρεμμύδας

Βοηθός ενδυματολόγου: Δάφνη Ηλιοπούλου

Βοηθός σκηνογράφου (intern): Δέσποινα Φαρίδου

Μετάφραση υπερτίτλων στα αγγλικά: Μέμη Κατσώνη

 

Διεύθυνση Παραγωγής: Μαρία Δούρου

Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

 

Ερμηνεύουν: Γιώργος Γάλλος, Άννα Καλαϊτζίδου, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Χρήστος Λούλης, Αμάλια Μπένετ, Άρης Μπινιάρης, Εύη Σαουλίδου, Κωνσταντίνος Σεβδαλής, Ονησίφορος Ονησιφόρου, Χάρης Χαραλάμπους

 

Μουσικοί: Βίκτωρας Κουλουμπής (ηλεκτρικό μπάσo), Πάνος Σαρδέλης (τύμπανα)

 

 

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΡΑΣΗ

Παρασκευή 23 Μαρτίου

Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές

 

 

 

Διαβάστε περισσότερα

 

Στις Βάκχες, ο Ευριπίδης εξιστορεί την κάθοδο του Διονύσου στη Θήβα, προκειμένου να επιβάλει τη λατρεία του. Ο βασιλιάς Πενθέας αρνείται να αποδεχτεί τον νέο θεό και υφίσταται την εκδίκησή του. Υπό την επήρεια της ένθεης μανίας, βρίσκει φρικτό θάνατο στις κορυφές του Κιθαιρώνα, με τη μητέρα του, Αγαύη, να έχει συντελέσει –ενόσω ήταν σε παραφορά– το φοβερό έγκλημα. Ο Διόνυσος εδραιώνει τη θρησκεία του, ανακοινώνοντας τη φριχτή κατάληξη της βασιλικής οικογένειας.

 

Σύμφωνα με τον Γιώργο Χειμωνά –στη μετάφραση του οποίου στηρίζεται το ανέβασμα των Βακχών–, η τραγωδία του Ευριπίδη «τελειώνει παράξενα». Απέναντι στον θρήνο των ανθρώπων για την τρομερή εκδικητικότητα του Διονύσου, ο θεός στέκεται σιωπηλός, εμφανίζεται ως «αμήχανος θεός». Γράφει ο Χειμωνάς: «Ο Ευριπίδης, που επινόησε τον από μηχανής θεό, φτάνει εδώ στο άλλο άκρο: Δημιουργεί τον αμήχανο θεό. Ο Διόνυσος μοναχός στο βάθος της σκηνής, αβέβαιος, σχεδόν τρομαγμένος. Η τελευταία του φράση είναι ένας ψίθυρος, μια άναρθρη απολογία: “Δεν φταίω εγώ για όλα αυτά. Άλλος τα αποφάσισε – και μάλιστα από πολύ παλιά.” Υποτίθεται ο Δίας. Και η οδύνη, που δοκιμάζει ο θεατής των Βακχών για τα βάσανα των ανθρώπων, μεταβάλλεται ξαφνικά σε οίκτο για τον αξιολύπητο, δειλό θεό που τα προκαλεί.»

 

Ο Άρης Μπινιάρης σκηνοθέτησε για πρώτη φορά τις Βάκχες τον χειμώνα του 2010, στη σκηνή του Bios. Αντλώντας υλικό από τον χώρο της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, εστίασε στη χρήση φυσικών οργάνων και των φωνών των ηθοποιών, προσδίδοντας έναν χαρακτήρα θρησκευτικότητας στην παράσταση.

 

Σημεία αναφοράς στη μέχρι τώρα σκηνοθετική διαδρομή του δημιουργού αποτελούν οι παραστάσεις Το θείο τραγί (Bios, 2011) και Το '21 (Φεστιβάλ Αθηνών, 2014), μέσω των οποίων εισήγαγε μια συναυλιακή θεατρική αφήγηση, όπου ο ήχος, ο ρυθμός, η μουσικότητα του λόγου και η τέχνη του ηθοποιού γίνονται το όχημα του θεατή-ακροατή για την κατανόηση και τη δυναμική πρόσληψη των νοημάτων του έργου.

 

Το περασμένο καλοκαίρι, ο Άρης Μπινιάρης σκηνοθέτησε τους Πέρσες του Αισχύλου στην Επίδαυρο, στο Ηρώδειο και σε θέατρα της Κύπρου, αναδεικνύοντας τη μουσικότητα σε κυρίαρχο στοιχείο της παράστασης, η οποία πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου και στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου 2017.

Πληροφορίες

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Συγγρού 107

21 Μαρτίου – 1 Απριλίου 2018 (εκτός Δευτέρας-Τρίτης)

Κεντρική Σκηνή | 20:30

 

Με υπέρτιτλους στα αγγλικά: τα Σαββατοκύριακα 24 & 25 και

31 Μαρτίου & 1 Απριλίου 2018

 

Εισιτήρια:

Κανονικό: 5, 7, 15, 20, 24 €

Μειωμένο, Φίλος, Παρέα 5-9 άτομα: 12, 16, 19 €

Παρέα 10+ άτομα: 11, 14, 17 €

Κάτοικος Γειτονιάς: 7 €

Ανεργίας, ΑμεΑ: 5 € | Συνοδός ΑμεΑ: 10 €

 

Ομαδικές κρατήσεις στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

 

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Η υπηρεσία e-ticket / print@home είναι διαθέσιμη για τις online αγορές εισιτηρίων. Ανοίξτε το pdf στη smart συσκευή σας ή τυπώστε το εισιτήριό σας από όπου κι αν βρίσκεστε και μπείτε με αυτό απευθείας στην αίθουσα.

ΓΡΑΜΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
2109005800 Καθημερινά, 09:00 – 21:00

 

ΓΡΑΜΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΣΤΕΓΗΣ

2130178200 – Καθημερινά 09:00 – 20:00

ΕΚΔΟΤΗΡΙΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ (Συγγρού 107)
Ωράριο λειτουργίας: ΔΕ-ΚΥΡ 09:00-21:00
Γίνονται δεκτές πιστωτικές - χρεωστικές κάρτες Amex,Visa, MasterCard & Diners.

ΣΗΜΕΙΑ ΠΩΛΗΣΗΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΑΠΟ ΤΡΙΤΟΥΣ
Σημεία πώλησης εκτός Στέγης
Στο εμπορικό κέντρο Golden Hall (ισόγειο – Ωράριο λειτουργίας: Δε-Πα: 12:00-20:00, Σα: 11:00-19:00)

Στα καταστήματα Γερμανός
Στα καταστήματα COSMOTE
Στο κατάστημα IANOS της οδού Σταδίου (η αγορά εισιτηρίων πραγματοποιείται μόνο με μετρητά)

http://www.sgt.gr/gre/SPG2009/

 

 

 

 

Συναντιόμαστε με την εισβολή του φθινοπώρου στην καυτή ακόμη Αθήνα σε ένα από τα σημεία της πόλης που δίνουν μια ψευδαίσθηση απόδρασης, λίγο μετά την πρόβα της «Μήδειας» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, που η επανάληψή της λόγω της τεράστιας επιτυχίας της στη Μικρή Επίδαυρο κρίθηκε επιβεβλημένη.

Ο Γιώργος Γάλλος μας καθήλωσε για μια ακόμα φορά αυτό το καλοκαίρι ως Μήδεια, δίνοντας σάρκα και οστά στη φράση του Τσέχωφ «Ένας ηθοποιός πρέπει να φλέγεται εσωτερικά με φαινομενική άνεση εξωτερικά».

Όπως είναι φυσικό, η ηρωίδα του Ευριπίδη θα κυριαρχήσει στην κουβέντα. Όπως και η πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση στον «Αστέρα Ραχούλας», που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση και έδωσε την ευκαιρία και σε μια μεγαλύτερη μερίδα του κοινού να γνωρίσει το ταλέντο του.

Ο ίδιος με ενθουσιασμό ομολογεί: «Αγαπήσαμε όλοι πολύ αυτή τη δουλειά και χαιρόμαστε που θα υπάρξει συνέχεια». Δηλώνει επίσης ότι απόλαυσε την τηλεοπτική του εμπειρία και ότι δέχτηκε νέα πρόταση για πετυχημένη γνωστή σειρά, αλλά την αρνήθηκε για χάρη του θεάτρου… «Δεν μπορούσα να μην είμαι ούτε φέτος σε θεατρική δουλειά εξαιτίας γυρισμάτων». Ενώ σε απαντήσεις που αφορούν το σίριαλ, η γλώσσα του στιγμιαία λοξοδρομεί, χρησιμοποιώντας πάλι τη γνώριμή της λέξη: «παράσταση»… Τίποτα δεν είναι τυχαίο…

 

Πριν παρακολουθήσει κανείς την παράσταση θα μπορούσε να σου κάνει την απλή και τετριμμένη ερώτηση για την επιπλέον δυσκολία που υπάρχει στο να υποδυθεί κάποιος ένα γυναικείο ρόλο, αν και εσύ το έχεις ήδη κάνει με επιτυχία σε σημαντικές παραστάσεις. Τώρα όμως θα σε ρωτήσω πώς καταφέρνει κανείς να συγκινήσει κυρίως με το να αφηγείται παρά με το να ενσαρκώνει μια ηρωίδα τόσο βάρβαρη όσο η Μήδεια.
Στην παράστασή μας επιλέγεται να ακουστεί αυτή η ιστορία μέσα από τρεις αφηγητές. Γνωρίζοντας το παρελθόν των ηρώων του έργου, προσπαθούμε να ανακαλύψουμε την πορεία που διανύουν. Από πού ξεκίνησαν και προς τα πού οδηγούνται. Καθώς όμως ανιχνεύουμε αυτά τα πρόσωπα, «ταξιδεύουμε» και εμείς μαζί τους, συχνά «βουτάμε» στον κόσμο τους, όμως πάντα με τη γνώση ότι ο σκοπός μας είναι να μην περιγράψουμε τη δράση τους αλλά να την ερευνήσουμε.

Αυτή η διάθεση της παράστασης να «ερευνήσει» δημιουργεί μια κατάσταση πιο εγκεφαλικής λειτουργίας του θεάτρου με κίνδυνο να χαθεί το συναίσθημα;
Όχι, καθόλου. Ερευνούμε την πορεία των ηρώων πάντα με στόχο να εισχωρήσουμε στον κόσμο τους. Η δοσολογία όμως της εμπλοκής μας είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Η διερεύνηση αυτής της εμπλοκής, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά, συνεχίζεται έως και στις σημερινές μας πρόβες. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η δύναμη αυτών των ρόλων είναι τόσο μεγάλη, ο λόγος τους τόσο ισχυρός, που περισσεύει να προσπαθήσεις να επιβάλεις τη δική σου ένταση, το δικό σου «βαρύ τόνο».

Εκτός από τη λέξη «εμπλοκή» ποια άλλη λέξη ακούγεται ως οδηγία από το σκηνοθέτη σας στην πρόβα σας;
Επικοινωνία. Επικοινωνία μεταξύ των τριών. Είμαστε και οι τρεις συνεχώς πάνω στη σκηνή, με την ευθύνη της κοινής αφήγησης. Υπάρχουν στιγμές που όλοι μας συναντιόμαστε στα λόγια του χορού ή της Μήδειας, κι αυτό για να συμβεί πρέπει ο ένας να είναι πανέτοιμος να πάρει τη σκυτάλη από τον άλλον, να συνεχίσει και να την παραδώσει στον επόμενο που μιλά. Κι αυτό απαιτεί το εκατό τοις εκατό της συγκέντρωσής μας!

Πόσο διαφορετική είναι η συνθήκη του ανεβάσματος της παράστασης σε κλειστό χώρο;
Κάτι ίσως χαθεί αλλά και κάτι καινούργιο θα αποκαλυφθεί. Με τα νέα δεδομένα πάντως η παράσταση συνεχίζει να κινείται στο ίδιο δραματουργικό και ερμηνευτικό μονοπάτι. Ίσως και πιο ουσιαστικά. Οι «χαμηλοί» τόνοι ευνοούνται στον εσωτερικό χώρο. Επίσης, οι συνθήκες συγκέντρωσης που απαιτεί η συγκεκριμένη δουλειά είναι ευνοϊκότερες. Αυτοί οι παράγοντες είναι βασικά συστατικά για να λειτουργήσει η προσπάθειά μας. Σε αυτά προσθέτω και το πέρασμα των δύο μηνών από την τελευταία μας παράσταση. Πιστεύω πως λειτουργεί θετικά ένα διάλειμμα από το βασικό όγκο των αρχικών προβών και παραστάσεων, γιατί σου δίνεται η δυνατότητα να επιστρέψεις στο έργο πιο ώριμος, με καθαρότερο μυαλό, και απαλλαγμένος από τις αγωνίες και τις πιέσεις της πρεμιέρας.

«Η Μήδεια», λέει ο Παζολίνι, «είναι ένα ζώο που δεν μπορεί πια να προσανατολιστεί και έχει χάσει την ιερή του ταυτότητα λόγω έρωτα». Πόσο συμφωνείς με αυτό. Τι είναι για εσένα η Μήδεια;
Το μέγεθος αυτού του έργου και της Μήδειας (ως κεντρικού προσώπου) είναι τεράστιο. Αδικείται ο ρόλος αν τον αντιμετωπίσεις ‒μόνο‒ ως μια γυναίκα παράφορα ερωτευμένη με έναν ήρωα που για χάρη του πρόδωσε την οικογένειά της και που τη στιγμή που αδικείται αναζητά την εκδίκηση. Αυτό που ουσιαστικά απαρνιέται και χάνει είναι η σύνδεσή της με το Ιερό. Με τον Ήλιο. Γίνεται πρόσφυγας σε ξένη χώρα, αφήνοντας πίσω της την ιδιότητα της Ιέρειας, και εξαιτίας του έρωτά της για τον Ιάσονα μπαίνει στο καλούπι των επίγειων αρετών (σύζυγος, νοικοκυρά, μητέρα), που αποδεικνύονται ανεπαρκείς για την ιδιοσυγκρασία της. Το φαινόμενο Μήδεια ξυπνά και συμπαρασύρει στο πέρασμά του τα πάντα.

Στο καλούπι των επίγειων αρετών που αναφέρεις συγκαταλέγεται και η μητρότητα από μια γυναίκα που οδηγείται στη μητροκτονία. Το γεγονός ότι είσαι γονιός σε κάνει να το βιώνεις διαφορετικά;
Ως γονιός μού είναι τρομερά δύσκολο να κατανοήσω την πράξη της είτε το δει κανείς ως μια απλή μητροκτονία είτε ως θυσία. Ο ρόλος της Μήδειας όμως είναι πολυσύνθετος. Έχει πολλαπλές ιδιότητες. Είναι κόρη. Προδίδει τον πατέρα της. Είναι αδερφή. Σκοτώνει τον αδερφό της. Μετά γίνεται σύζυγος. Χάνει τον έρωτα του άντρα της. Στο μεταξύ έχει γίνει μάνα. Έχει δύο παιδιά. Πρέπει να τα θυσιάσει. Μόνο έτσι θα μπορέσει να «απελευθερωθεί» ολοκληρωτικά από τα επίγεια και θα επιστρέψει στη σχέση της με το Θείο. Πρέπει ουσιαστικά να σκοτώσει τον εαυτό της. Να αυτοκτονήσει!

Στην παράσταση ακούγονται εκπληκτικές φράσεις τόσο από τη «Μήδεια» του Ευριπίδη όσο και από έργο «Μήδειας υλικό» του Χάινερ Μίλερ, από το σενάριο της ομώνυμης ταινίας του Πιερ Πάολο Παζολίνι και από το ομώνυμο έργο του Ζαν Ανούιγ. Υπάρχει κάποια που ξεχωρίζεις και σε συγκινεί ιδιαίτερα;
Στο τέλος του κειμένου υπάρχει η φράση του Μίλερ που περιγράφει ακριβώς την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Μήδεια μετά το θάνατο των παιδιών.

«Θέλω τον κόσμο να κόψω στα δύο
Να κατοικήσω στο κενό ανάμεσα Εγώ
Ούτε γυναίκα ούτε άντρας».

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια διαφορετική τάση στα ανεβάσματα του αρχαίου δράματος. Πολλοί νέοι σκηνοθέτες, για παράδειγμα, παραγκωνίζουν τελείως το ρόλο του χορού, άλλοι επιλέγουν μια προσέγγιση τελείως αφηγηματική κ.λπ. Πιστεύεις ότι διανύουμε μια μεταβατική φάση από την οποία κάτι νέο θα γεννηθεί ή ότι υπάρχει μια καλλιτεχνική αμηχανία που ταυτίζεται με τη γενικότερη κρίση στη χώρα μας;
Τα αρχαία κείμενα φυσικά είναι σπουδαία και ιερά. Ωστόσο δεν κινδυνεύουν να χάσουν κανένα από αυτά τα στοιχεία τους επειδή κάποιος κάνει μια προσπάθεια να τα επαναπροσδιορίσει. Πίσω από τέτοιες απόπειρες κρύβονται συχνά πολύς μόχθος, αναζήτηση και σεβασμός ‒ ακριβώς όπως και στα κλασικά ανεβάσματα. Επειδή όμως δεν υπάρχει η μαγική συνταγή για το πώς πρέπει να ανεβαίνουν οι παραστάσεις του αρχαίου δράματος, είναι πιθανό μια «τολμηρή» απόπειρα να μην καταφέρει να πετύχει το στόχο της. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο καλλιτέχνης πρέπει να ενθαρρύνεται να ξαναπροσπαθήσει και όχι να κατηγορείται ή να αφορίζεται, γιατί έτσι ο σεβασμός θα πάρει τη μορφή του φόβου ή της δειλίας. Και εκεί ακριβώς τα συγκεκριμένα κείμενα χάνουν την απαραίτητη ευκαιρία να επικοινωνήσουν με το «σήμερα», το «τώρα», άρα και με το «πάντα».

 

Έχεις την τύχη να συνεργάζεσαι με έναν από τους νεότερους σκηνοθέτες, τον Δημήτρη Καραντζά, που δικαίως, κατά τη γνώμη μου, απολαμβάνει μεγάλης αναγνώρισης.
Το αξίζει. Στη συγκεκριμένη δουλειά, για παράδειγμα, καταπιάστηκε με αυτό το κείμενο έχοντας μια πολύ καθαρή εικόνα για το τι θέλει από το έργο. Έχει κάνει λεπτομερή δραματουργική δουλειά, με τη βοήθεια της Θεοδώρας Καπράλου, και όλες οι προσθήκες που επέλεξαν εξυπηρετούν και φωτίζουν πολύ εύστοχα, κατά τη γνώμη μου, τη σχέση της Μήδειας με το Θείο. Γενικά πάντως, ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που έχει ο Δημήτρης είναι η ικανότητά του να «κουρδίζει» όλους τους συντελεστές ώστε η παράσταση να έχει μια συνολική συνέπεια ως προς το στόχο της.

Σε λίγες μέρες θα ξεκινήσεις μαθήματα ως καθηγητής υποκριτικής στο Εθνικό Θέατρο. Πώς προέκυψε η απόφασή σου να διδάξεις;
Πάντα ήθελα να μπω σε αυτό τον κόσμο, όμως νιώθω ότι η ευθύνη είναι μεγάλη και ως τώρα λειτουργούσε μόνο αποτρεπτικά. Αυτούς τους φόβους μοιράστηκα και με το διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου αλλά και με τη διευθύντρια της σχολής όταν μου έκαναν την πρόταση. Ωστόσο μετά την κουβέντα μας ένιωσα ότι θα είμαι σε ένα περιβάλλον που θα έχω όλη τη βοήθεια την οποία χρειάζομαι ώστε να φανώ όσο πιο χρήσιμος μπορώ στα παιδιά που θα βρίσκονται στη σχολή ως μαθητές. Θεωρώ επίσης ότι θα είναι ένα σημαντικό «σχολείο» και για μένα. Όπως και να ’χει, είναι μια νέα εμπειρία και θα είναι πολύ ευχάριστο αν αυτή η σχέση λειτουργήσει αμφίδρομα.

Φέτος σε απολαύσαμε και σε μια τηλεοπτική σειρά που αγαπήθηκε πολύ από το κοινό, τον «Αστέρα Ραχούλας». Πώς ήταν η πρώτη σου τηλεοπτική εμπειρία;
Μόνο θετική μπορώ να χαρακτηρίσω αυτή την πρώτη μου επαφή με το συγκεκριμένο μέσο. Κατ’ αρχάς στάθηκα τυχερός γιατί δούλεψα με ωραίους συνεργάτες. Το σενάριο ήταν έξυπνο και η παραγωγή γενναιόδωρη και σοβαρή. Τα γυρίσματα όμως αποδείχθηκαν απαιτητικά, με αποτέλεσμα να μην καταφέρω να συμμετάσχω σε θεατρική δουλειά που είχα προγραμματίσει. Είναι ένας από τους λόγους που αρνήθηκα φέτος να συνεχίσω στην τηλεόραση.

Την αναγνωρισιμότητα και την επαφή με τον κόσμο πώς τη βιώνεις;
Εντάξει, η κλασική ατάκα είναι «Πάτερ μου, την ευχή σας!» και έχει πλάκα! Είχα δει πάντως απέναντι σε συναδέλφους μου, που έκαναν χρόνια τηλεόραση, άγριες καταστάσεις και αυτός ήταν ένας παράγοντας που μου είχε δημιουργήσει έναν φόβο με τη δημοσιότητα. Στη δική μου περίπτωση, ίσως επειδή ήταν πρώτη φορά που με «γνωρίσανε», ίσως λόγω της φύσης του ρόλου μου, η αντιμετώπιση από τον κόσμο είναι συγκινητική. Δεν έχω νιώσει να θίγεται η ιδιωτικότητά μου, αντιθέτως έχω βιώσει όλα τα θετικά της αναγνωρισιμότητας.

Από το Μάρτιο θα σε απολαύσουμε στις «Βάκχες», που θα σκηνοθετήσει ο Άρης Μπινιάρης στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Είναι τυχαίο το γεγονός ότι επιλέγεις πάλι μια παράσταση αρχαίου δράματος ή διερευνάς κάποια άλλη φάση της καλλιτεχνικής σου πορείας;
Ο βασικός παράγοντας για να επιλέξω μια συνεργασία είναι τα πρόσωπα που θα συμμετάσχουν. Στη συγκεκριμένη δουλειά δέχτηκα αμέσως να λάβω μέρος γιατί μου αρέσει πολύ η δουλειά που κάνει ο Άρης. Έχω δει δύο παραστάσεις του που με ενθουσίασαν. Όταν έμαθα ποιοι θα είναι και οι υπόλοιποι συντελεστές και ηθοποιοί, χάρηκα ιδιαίτερα. Όσο για το έργο, είναι πραγματικά σπουδαίο.

Φωτογραφίες:Torgushnikova Aleksandra

 

Ο Γιώργος Γάλλος πρωταγωνιστεί μαζί με τον Χρήστο Λούλη και τον Μιχάλη Σαράντη στη «Μήδεια» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά.

Το κείμενο της παράστασης –εκτός από τη «Μήδεια» του Ευριπίδη σε μετάφραση Μίνου Βολανάκη– περιέχει και χωρία από το έργο «Μήδειας υλικό» του Χάινερ Μίλερ, σε μετάφραση Νίκου Φλέσσα, το σενάριο της ομώνυμης ταινίας του Πιερ Πάολο Παζολίνι σε μετάφραση Δημήτρη Αρβανιτάκη και το ομώνυμο έργο του Ζαν Ανούιγ σε μετάφραση Φώντα Κονδύλη.

Θέατρο Πορεία, 5-17 Σεπτεμβρίου