Το γνωστό κι αγαπημένο έργο του Νηλ Σάιμον «Ξυπόλυτοι στο Πάρκο» που παρουσιάζεται φέτος στο Θέατρο Νέος Ακάδημος σε παραγωγή Happy Productions, και έγινε sold out από την πρώτη κιόλας παράσταση, θα παιχτεί σε Online Streaming για τρεις μοναδικές παραστάσεις:

1. Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου, στις 20:00
2. Σάββατο 12 Δεκεμβρίου, στις 21:00
3. Κυριακή 13 Δεκεμβρίου, στις 18:00

Σε μια εποχή δύσκολη, κατά την οποία, προκειμένου να προστατευτούμε, είμαστε αναγκασμένοι να κρατούμε αποστάσεις από άτομα και πρακτικές που αγαπάμε, η Happy Productions φέρνει το Θέατρο στο σπίτι μας, με τα μέσα που παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία.

Προκειμένου να παραχθεί ένα άρτιο αποτέλεσμα, το γύρισμα πραγματοποίησε επαγγελματικό συνεργείο με 5 κάμερες και 12 τεχνικούς, ενώ την τηλεσκηνοθεσία, ειδικά για τις ανάγκες του Streaming, επιμελήθηκε η σκηνοθέτης της παράστασης και γνωστή για τις μεγάλες τηλεοπτικές της επιτυχίες Ρέινα Εσκενάζυ.

Έτσι, στα μέσα του Δεκέμβρη, για τρεις παραστάσεις, το θεατρικό κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει μια από τις πιο μεγάλες φετινές παραγωγές, αλλά συνάμα ένα έργο αστείο και τρυφερό, που ζεσταίνει την καρδιά και μας ταξιδεύει μακριά από την δύσκολη καθημερινότητα.

Ραντεβού 11-12-13 Δεκέμβρη λοιπόν, με πέντε γνωστούς κι αγαπημένους πρωταγωνιστές, όχι στο πάρκο…, αλλά στη VIVA και στο παρακάτω Link: www.viva.gr/tickets/theatre/streaming/ksypolitoi-sto- parko/

«ΞΥΠΟΛΥΤΟΙ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ»

Του Νηλ Σάιμον, σε σκηνοθεσία Ρείνα Εσκενάζυ

Τί συμβαίνει όταν ένα νιόπαντρο ζευγάρι διαπιστώνει πως το σπίτι των ονείρων του είναι μια «τρύπα», μπάζει νερά, δεν έχει θέρμανση και ο ένοικος της πάνω σοφίτας περνάει από το διαμέρισμά τους για να μπει στο δικό του; Πόση αγάπη χωράει στο αστεία άβολο διαμερισματάκι;

Η HAPPY PRODUCTIONS ανεβάζει στον Νέο Ακάδημο, σε σκηνοθεσία Ρέινας Εσκενάζυ, σε μια μεγάλη παραγωγή με all star cast, το βραβευμένο με Tony αριστούργημα “Ξυπόλυτοι στο Πάρκο” (Barefoot in the Park) του κυρίαρχου της κωμωδίας Νηλ Σάιμον, ίσως την πιο διάσημη και ανατρεπτική ρομαντική κωμωδία όλων των εποχών. Το «Ξυπόλυτοι στο Πάρκο» παρουσιάστηκε στο Broadway για 1.530 παραστάσεις, έγινε μεγάλη επιτυχία στον κινηματογράφο και από τότε φιλοξενείται στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου. Παράλληλα καθιέρωσε τον Νηλ Σάιμον ως έναν από τους πιο δημοφιλείς θεατρικούς συγγραφείς όλων των εποχών, μια κωμική ιδιοφυΐα, χάριν στην έξυπνη γραφή του και την ικανότητά του να αναδεικνύει τους χαρακτήρες των ηρώων του.

Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου:

Ο Πωλ (Αργύρης Αγγέλου), ένας συντηρητικός δικηγόρος, παντρεύεται την Κόρι (Βασιλική Τρουφάκου), μια ανέμελη κοπέλα. Η συγκατοίκησή τους όμως σε ένα σπίτι, το οποίο δεν πληροί την περιγραφή του συμβολαίου και ο διαφορετικός τρόπος που οι δυο τους αντιμετωπίζουν την ζωή, τους φέρνει αντιμέτωπους με μια σειρά αναπάντεχων, τρελών, κωμικών καταστάσεων.

Το σπίτι είναι πολύ μικρότερο σε σχέση με εκείνο που είχαν αρχικά δει, το δωμάτιο τους είναι μια «τρύπα», η τζαμαρία της οροφής μπάζει νερά, θέρμανση δεν υπάρχει και το κυριότερο …..ο κύριος Βελάσκο (Άρης Λεμπεσόπουλος) ένοικος της σοφίτας από πάνω, πρέπει να περνάει μέσα από το διαμέρισμά τους για να μπει στο δικό του! Η μητέρα της Κόρι (Ελένη Κρίτα) που επισκέπτεται συχνά την κόρη της γκρινιάζει επίμονα, ο μυστηριώδης Κος Βελάσκο φλερτάρει ασύστολα, …. και το ζευγάρι φτάνει στα όριά του.

Ταυτότητα Παράστασης
Συγγραφέας: Νηλ Σάιμον
Σκηνοθεσία: Ρέινα Σ. Εσκενάζυ
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνικά: Άση Δημητρολοπούλου
Κοστούμια: Μάριος Καραβασίλης
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Μουσική/Ενορχήστρωση: Σταμάτης Γιατράκος

Φωτογραφία: Gridfox (Δημήτρης Γκιολές)
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ανδρομάχη Παπαδοπούλου
Γραφιστική Επεξεργασία: Gridfox (Στιβανάκης Γιάννης)
Hairstyle: Κέλλυ Καλογεροπούλου
Make up artist: Ελίνα Μαυράκη
Social Media Manager: Σπύρος Μάης
Διεύθυνση Παραγωγής: Ιωάννης Παντελίδης
Προβολή/Επικοινωνία: Αγλαϊα Παγώνα

Διανομή:
Αργύρης Αγγέλου
Βασιλική Τρουφάκου
Άρης Λεμπεσόπουλος
Ελένη Κρίτα
Jerome Kaluta

Διάρκεια Online Streaming: 1 ώρα και 40 λεπτά
Παραγωγή: Happy Productions Hellas

Τί συμβαίνει όταν ένα νιόπαντρο ζευγάρι διαπιστώνει πως το σπίτι των ονείρων του είναι μια «τρύπα», μπάζει νερά, δεν έχει θέρμανση και ο ένοικος της πάνω σοφίτας περνάει από το διαμέρισμά τους για να μπει στο δικό του; Πόση αγάπη χωράει στο αστεία άβολο διαμερισματάκι;

Η HAPPY PRODUCTIONS παρουσιάζει στον Νέο Ακάδημο, σε σκηνοθεσία Ρέινας Εσκενάζυ, σε μια μεγάλη παραγωγή με all star cast, το βραβευμένο με Tony αριστούργημα “Ξυπόλυτοι στο Πάρκο” (Barefoot in the Park) του κυρίαρχου της κωμωδίας Νηλ Σάιμον, ίσως την πιο διάσημη και ανατρεπτική ρομαντική κωμωδία όλων των εποχών.

Το «Ξυπόλυτοι στο Πάρκο» παρουσιάστηκε στο Broadway για 1.530 παραστάσεις, έγινε μεγάλη επιτυχία στον κινηματογράφο και από τότε φιλοξενείται στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου.

Παράλληλα καθιέρωσε τον Νηλ Σάιμον ως έναν από τους πιο δημοφιλείς θεατρικούς συγγραφείς όλων των εποχών, μια κωμική ιδιοφυΐα, χάριν στην έξυπνη γραφή του και την ικανότητά του να αναδεικνύει τους χαρακτήρες των ηρώων του.

Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου:
Ο Πωλ (Αργύρης Αγγέλου), ένας συντηρητικός δικηγόρος, παντρεύεται την Κόρι (Βασιλική Τρουφάκου), μια ανέμελη κοπέλα. Η συγκατοίκησή τους όμως σε ένα σπίτι, το οποίο δεν πληροί την περιγραφή του συμβολαίου και ο διαφορετικός τρόπος που οι δυο τους αντιμετωπίζουν την ζωή, τους φέρνει αντιμέτωπους με μια σειρά αναπάντεχων, τρελών, κωμικών καταστάσεων.

Το σπίτι είναι πολύ μικρότερο σε σχέση με εκείνο που είχαν αρχικά δει, το δωμάτιο τους είναι μια «τρύπα», η τζαμαρία της οροφής μπάζει νερά, θέρμανση δεν υπάρχει και το κυριότερο …..ο κύριος Βελάσκο (Άρης Λεμπεσόπουλος) ένοικος της σοφίτας από πάνω, πρέπει να περνάει μέσα από το διαμέρισμά τους για να μπει στο δικό του!

Η μητέρα της Κόρι (Ελένη Κρίτα) που επισκέπτεται συχνά την κόρη της γκρινιάζει επίμονα, ο μυστηριώδης Κος Βελάσκο φλερτάρει ασύστολα, …. και το ζευγάρι φτάνει στα όριά του.

…Η συνέχεια επί σκηνής στον ΝΕΟ Ακάδημο!

Ταυτότητα Παράστασης
Συγγραφέας: Νηλ Σάιμον
Σκηνοθεσία: Ρέινα Σ. Εσκενάζυ
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνικά: Άση Δημητρολοπούλου
Κοστούμια: Μάριος Καραβασίλης
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Μουσική/Ενορχήστρωση: Σταμάτης Γιατράκος
Φωτογραφία: Gridfox (Δημήτρης Γκιολές)
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ανδρομάχη Παπαδοπούλου
Γραφιστική Επεξεργασία: Gridfox (Στιβανάκης Γιάννης)
Hairstyle: Κέλλυ Καλογεροπούλου
Βοηθός Σκηνογράφου: Φανή Παϊτάκη
Make up artist: Ελίνα Μαυράκη
Social Media Manager: Σπύρος Μάης
Διεύθυνση Παραγωγής: Ιωάννης Παντελίδης
Προβολή/Επικοινωνία: Αγλαϊα Παγώνα
Διανομή: Αργύρης Αγγέλου, Βασιλική Τρουφάκου, Άρης Λεμπεσόπουλος, Ελένη Κρίτα, Jerome Kaluta
Διάρκεια Παράστασης: 90 λεπτά χωρίς διάλειμμα
Παραγωγή: Happy Productions Hellas

ΝΕΟΣ Ακάδημος: Ακαδημίας & Ιπποκράτους 17, Μετρό Πανεπιστήμιο
Τηλέφωνα Επικοινωνίας: 210 3625119 & 210 0080900
Παραστάσεις: Τετάρτη 21:00, Πέμπτη 21:00, Παρασκευή 21:00, Σάββατο 18:00, Κυριακή: 20:30
Πρεμιέρα: Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2020

Τιμές Εισιτηρίων:
 Τετάρτη-Παρασκευή: Ζώνη Α: 20€ / Ζώνη Β: 18€ / Ζώνη Γ: 15€
 Πέμπτη: Γενική Είσοδος 15€
 Σάββατο-Κυριακή: Ζώνη Α: 22€ / Ζώνη Β: 20€ / Ζώνη Γ: 15€
Άνεργοι, Πολύτεκνοι, ΑΜΕΑ, Συνοδοί ΑΜΕΑ, +65 ετών, Φοιτητές: 15€
Ειδικές τιμές για ομαδικές κρατήσεις άνω των 15 ατόμων (στο τηλέφωνο 210 0080900)

Ο ΝΕΟΣ Ακάδημος, πλήρως ανακαινισμένος (2019), διαθέτει ολοκαίνουργιο σύστημα εξαερισμού, ψύξης και θέρμανσης με εισροή νωπού αέρα στους χώρους του θεάτρου. Παράλληλα τηρεί αυστηρά όλα τα Πρωτόκολλα Υγειονομικής Προστασίας, με γνώμονα την προστασία κοινού & προσωπικού.

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:
α. Ηλεκτρονικά:
 www.viva.gr/tickets/theater/neos-akadimos/ksypolitoi-sto-parko
 www.neosakadimos.gr
 https://www.athinorama.gr/theatre/performance/ksupolitoi_sto_parko-10069675.html
β. Τηλεφωνικά:
 210 0080900: Δευτέρα έως Παρασκευή 09:00-19:00 & Σάββατο 09:00-17:00
 210 3625119: Δευτέρα έως Κυριακή 09:00-21:00
 11876
γ. Στα ταμεία του ΝΕΟΥ Ακάδημου: Ακαδημίας & Ιπποκράτους 17 (Δευτέρα έως Κυριακή 14:00-22:00)
δ. Στα γραφεία της Happy Productions: Μεσογείων 326, Αγία Παρασκευή (Δευτέρα έως Παρασκευή 09:00-19:00 & Σάββατο 09:00-17:00)

ε. Στο Δίκτυο καταστημάτων VIVA (www.vivapayments.com/el-gr/network)
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Web: www.neosakadimos.gr
Facebook 1: www.facebook.com/neosakadimos
Facebook 2: www.facebook.com/xypolitoistoparko
Instagram 1: www.instagram.com/neosakadimos
Instagram 2: www.instagram.com/xypolitoistoparko_2020
You Tube: www.youtube.com/channel/UCt3LXDqOhYhrrxUhu-T01qg

Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό

το ανάστημα

ίσκιοι και χαμόγελα παντού

στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα

ζωντανό δέρμα, και τα μάτια

με τα μεγάλα βλέφαρα,

ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα.

Και στην Τροία;

Τίποτε στην Τροία – ένα είδωλο.

Έτσι το θέλαν οι θεοί.

Κι ο Πάρης, μ’ έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν

πλάσμα ατόφιο

κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια.

Γ. Σεφέρης

Λένε πως ένας βάρδος παλιός, ο Στησίχορος, έξι γενιές πριν από τον Ευριπίδη, σε ένα ποίημά του κατηγόρησε την Ελένη ότι άφησε τον άντρα της για τον Πάρη και με την αμαρτία της αυτή κατέστρεψε τόσο την Ελλάδα, όσο και την Τροία. Όμως, η Ελένη μετά το θάνατό της έγινε θεά. Γι’ αυτό, τη στιγμή που έγραψε το άδικο αυτό ποίημα ο Στησίχορος, έμεινε τυφλός. Και μετάνιωσε. Και έγραψε καινούριο. Καινούργιο ποίημα. Καινούργιο τραγούδι.

Σε αυτό ανασκεύασε τις κατηγορίες του, χρησιμοποιώντας τον αρχαίο μύθο, σύμφωνα με τον οποίο στην Τροία δεν πάτησε ποτέ η Ελένη, αλλά η σκιά της. Ενώ την ίδια τη φυγάδευσαν οι θεοί στην Αίγυπτο, όπου περίμενε τον Μενέλαο να γυρίσει από την Τροία και να φύγουνε μαζί για την πατρίδα. Και με το που το γράφει το καινούριο αυτό τραγούδι ο Στησίχορος, ξαναβρίσκει αμέσως την όρασή του.

Στην εκδοχή αυτή της Ελένης του Ευριπίδη για μία ηθοποιό, η Ελένη μόνη και τυφλή μέσα στο Αρχαίο Θέατρο των Φιλίππων, μονή και τυφλή σαν αρχαία ραψωδός, αλλά με άλλες, καινούριες, ελευσίνιες δυνάμεις να ξυπνούν μέσα της, αφηγείται την ιστορία της. Αφηγείται την ανασκευή του Στησιχόρου.

Συντελεστές:

Σύλληψη – Σκηνοθεσία – Κίνηση: Ιόλη Ανδρεάδη

Μετάφραση: Γιάγκος Ανδρεάδης

Διασκευή για μία ηθοποιό: Ιόλη Ανδρεάδη & Άρης Ασπρούλης

Κοστούμια: Ioanna Kourbela‎

Μουσική: Danai Nielsen

Φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπάκης

Όλους τους ρόλους ερμηνεύει η Βασιλική Τρουφάκου

Η νέα παράσταση της Ιόλης Ανδρεάδη έρχεται στις 16 Αυγούστου στο Αρχαίο Θέατρο των Φιλίππων και παρουσιάζεται σε work in progress μορφή στο πλαίσιο του Εργαστηρίου Αρχαίου Δράματος του Φεστιβάλ Φιλίππων 2020.

Κυριακή 16 Αυγούστου | Είσοδος Ελεύθερη | Ώρα έναρξης 19.30

https://www.philippi-festival.gr/calendar/

Λίγα λόγια για την Ιόλη Ανδρεάδη

Η Ιόλη Ανδρεάδη γεννήθηκε στην Κυψέλη. Σπούδασε σκηνοθεσία στη RADA και στο King’s College London, στο οποίο ολοκλήρωσε το 2014 τη διδακτορική της διατριβή γύρω από το Θέατρο και την Τελετουργία, ως υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση. Έζησε 7 χρόνια στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, σπουδάζοντας και δουλεύοντας πάνω στο θέατρο ως υπότροφος των ιδρυμάτων FULBRIGHT FOUNDATION GREECE, Ίδρυμα Ωνάση / Onassis Foundation, Stavros Niarchos Foundation και J. F. COSTOPOULOS FOUNDATION. Είναι απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στην Πολιτιστική Πολιτική στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ενώ διετέλεσε Visiting Research Fellow στο King's College London το 2015 και το 2016. Έχει σκηνοθετήσει περισσότερες από 30 παραγωγές σε Αθήνα, Λονδίνο, Εδιμβούργο, Βερολίνο, Ρώμη και Νέα Υόρκη. Έχει υπάρξει ιδρυτικό μέλος της διεθνούς πλατφόρμας σκηνοθετών «World Wide Lab», η οποία δημιουργήθηκε στο Watermill Center του Bob Wilson το 2011 και της οποίας διετέλεσε Καλλιτεχνική Διευθύντρια το 2013 και το 2015. Έκτοτε, η Ιόλη εργάζεται εντατικά στην Ελλάδα.

Στη χώρα μας, τα τελευταία 5 χρόνια, έχει παρουσιάσει τις εξής 13 παραστάσεις: «Αρτώ – Βαν Γκογκ / avec un pistolet» στο Θέατρο Σημείο το 2015, «Οικογένεια Τσέντσι» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης τη σεζόν 2015-2016, «Διακόσιες δέκα χιλιάδες οκάδες βαμβακιού – μια παράσταση στο Αρχείο» στο Πολιτιστικό Ίδρυμα του Ομίλου Πειραιώς το 2016, «Young Lear» στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2016, «Φονικό στην Εκκλησιά» στο Φεστιβάλ Φιλίππων το 2016, «Το βασίλειο της γης» στο Olvio τη σεζόν 2016 - 2017, «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και στο Bob Festival (Φεστιβάλ Αθηνών) το 2017, «Ένας άνθρωπος επιστρέφει στην πατρίδα του πιστεύοντας ότι θα τον σκοτώσουν και τον σκοτώνουν» στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης τη σεζόν 2017 – 2018, «Ο Μισάνθρωπος» στο Σύγχρονο Θέατρο την άνοιξη του 2018, «Ίων» στο Φεστιβάλ Φιλίππων, στο θέατρο Άλφα, σε περιοδεία στην Ελλάδα, στη Βόρεια Κλιτύ της Ακρόπολης και στο θέατρο ΤΗΕ ΤΑΝΚ στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης τη διετία 2017-2019, «Στη μνήμη ενός μικρού παιδιού» στον προαύλιο χώρο του Ασύλου Ανιάτων και στο Jubilee Theatre του University of Roehampton στο Λονδίνο το 2019, «Πόλεμος και Ειρήνη» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά τη σεζόν 2019-2020 και «Περηφάνια και Προκατάληψη» την άνοιξη του 2020 στο Θέατρο Αλκυονίς.

Το ίδιο διάστημα δίδαξε Αρχαίο Δράμα και Devised Theater στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, όπου πραγματοποίησε και σεμινάρια θεάτρου για άτομα σε απεξάρτηση και συμμετείχε στο «Caravan Project» μέσω του οποίου ταξίδεψε σε ακριτικές περιοχές της Ελλάδας για να διδάξει δημιουργική γραφή. Έχει διδάξει στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή Δήλος. Είναι επίσης πιστοποιημένη Yoga Teacher και διδάσκει Acting Yoga.

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Ένα ξέφρενο πάρτι στήνεται στη σκηνή του θεάτρου Σταθμός. Πάνω στην ξύλινη κατασκευή (σκηνικό Γιάννης Αρβανίτης), η Πέγκυ Σταθακοπούλου με την Τζένη Σκαρλάτου δείχνουν να ξεφαντώνουν. Οι δύο τους είναι φίλες από παλιά, είναι η Κάτια κι η Μαρίκα, ενώ η Βασιλική Τρουφάκου τις ακολουθεί πιο συνεσταλμένα, ίσως, και λόγω της εγκυμοσύνης της Φανής, του ρόλου που υποδύεται.

Ο Μάνος Καρατζογιάννης αφήνει την καρέκλα του σκηνοθέτη για να δώσει τον παλμό στο θίασο. Η πρόβα για τον «Ήχο του όπλου» εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς, καθώς η πρεμιέρα στις 9 Νοεμβρίου, είναι προ των πυλών.

Λίγα λεπτά αργότερα, θα ξεκινήσει ένα πλάγιο φλερτ στα… ρώσικα. Έτσι η Πέγκυ Σταθακοπούλου, ως Κάτια, και ο Σταύρος Μερμήγκης, ως Ηλίας, θα χτίσουν έναν ξεχωριστό σκηνικό κώδικα.

«Δεν τον αγαπάτε πια;» τη ρωτάει εκείνος. «Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη, για μένα, μια λέξη υπάρχει μόνο, αγωνία» θα του απαντήσει εκείνη.

Μέσα από τα λόγια της Κάτιας συμπυκνώνονται τα υπαρξιακά αδιέξοδά του, έργο της Λούλας Αναγνωστάκη. Οι αγωνίες μιας γενιάς, που έμαθε να επιβιώνει με ήττες, το τραύμα της μοναξιάς και τις ενοχές της.

«Τα θερινά σινεμά» του Κάου Μπόι της ελληνικής μουσικής έριξε την αυλαία του πάρτι. Το κομμάτι που σημάδεψε όσο κανένα τον Λουκιανό Κελαηδόνη ακούγεται από το laptop του σκηνοθέτη κι όλοι οι ηθοποιοί ακολουθούν τους νοσταλγικούς στίχους παρασύροντας κι εμάς που τους παρακολουθούμε από την πλατεία.

 

Όλα όσα διαδραματίζονται παρακολουθεί με καχυποψία, ακουμπισμένος στη γωνία της σκηνής, ο Αγησίλαος Μικελάτος, ο γιος της Κάτιας, ο Μιχάλης. Λίγο αργότερα θα κάνει την είσοδό του στη σκηνή και με βρεγμένο από τη βροχή μαλλί, ο Κώστας Νικούλι, στον ρόλο του Γιαννούκου.

Ο Μάνος Καρατζογιάννης πατά πάλι το play, επιλέγοντας ένα κομμάτι που δένει μοναδικά με την πολιτική κατάσταση που σχολιάζει η Αναγνωστάκη στο έργο. Έτσι από τα ηχεία του υπολογιστή, ακούγεται «Η Katyusha του ΚΚΕ» που κυκλοφόρησαν το 2015, ο Γιάννης Αγγελάκας κι ο Τζίμης Πανούσης και δημιούργησε μεγάλες αντιδράσεις, καθώς πρόκειται για μια παράφραση του ρωσικού τραγουδιού (Κατιούσα) που ήταν και ο αντάρτικος ύμνος του ΕΑΜ.

Ο νεαρός ηθοποιός φτάνει με ορμή στο κέντρο της σκηνής και σαν άλλος χούλιγκαν γηπέδου τραγουδά δυνατά βγάζοντας παράλληλα και την μπλούζα του:

«Με τις κάλπικες επιδοτήσεις

τους μισθούς ντροπής των βουλευτών

πλάι πλάι μαζί με χρυσαυγίτες

ορντινάντσα των καπιταλιστών»

 

 

 

Αυτή είναι μια μικρή γεύση από την πρόβα της σκηνής του πάρτι, από το αγαπημένο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη που ανεβαίνει από το Θέατρο Σταθμός, τιμώντας τη μνήμη της σπουδαιότερης μεταπολεμικής συγγραφέως.

Η υπόθεση του έργου λίγο-πολύ γνωστή:

Παραμονές των εκλογών η Κάτια, Αθηναία δημότης, έρχεται στην Αθήνα από την επαρχία για να ψηφίσει, διαταράσσοντας την καθημερινότητα του δεκαεννιάχρονου γιού της Μιχάλη. Από την παλιά της φίλη Μαρίκα μαθαίνει πως ο Μιχάλης έχει εγκαταλείψει τη σχολή, στην οποία φοιτά και πως ετοιμάζεται να φύγει για την Αμερική, αφήνοντας πίσω την έγκυο κοπέλα του Φανή.

Στην προσπάθειά της να μεταπείσει τον Μιχάλη έρχεται αντιμέτωπη μαζί του. Εκείνος την απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει με ένα παράνομο όπλο, που βρέθηκε στα χέρια του από μια μυστήρια ιστορία παρανομίας, στην οποία φέρεται να είναι μπλεγμένος ο δεκαεξάχρονος αδελφός της Φανής, ο Γιαννούκος. Όλα θα συμβούν γρήγορα υπό την απειλή ενός όπλου που δε θα εκπυρσοκροτήσει ποτέ, αλλά θα αλλάξει τη ζωή των ηρώων για πάντα.

 

 

 

Τι έχουν, όμως, να μας πουν οι ηθοποιοί κι ο σκηνοθέτης της παράστασης για όσα μέλλει γενέσθαι στη σκηνή του θεάτρου Σταθμός;

Ο Μάνος Καρατζογιάννης, όπως είναι γνωστό, εδώ και χρόνια ασχολείται με την δραματουργία της Λούλας Αναγνωστάκη.

Ο ίδιος μας λέει: «Είναι δεκαπέντε χρόνια που μ’ απασχολεί ο συγγραφικός κόσμος της Αναγνωστάκη. Έχω παίξει σε τέσσερα έργα της κι έχω σκηνοθετήσει άλλα τέσσερα. Έχω βγάλει ένα βιβλίο από τις εκδόσεις Σοκόλη («Στην Πόλη της Λούλας Αναγνωστάκη»), έχω επιμεληθεί την έκδοση του Εντευκτηρίου κι έχω οργανώσει, μαζί με τη Δήμητρα Κονδυλάκη και τον Γρηγόρη Ιωαννίδη, την έκθεση που έγινε το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αθηνών».

Τι συμβαίνει, όμως, στα έργα της και τον έκανε να εντρυφήσει τόσο πολύ στο συγγραφικό τη σύμπαν;

«Για μένα είναι ένα ρολόι η ίδια η Ανγνωστάκη, ένα ρολόι της ζωής μου. Της οφείλω πάρα πολλά ως σκηνοθέτης, ως ηθοποιός, ως μελετητής κι ως άνθρωπος. Γιατί είχαμε και προσωπική σχέση. Μ’ έναν μοναδικό τρόπο, κάθε φορά, που δοκίμαζα κάτι για πρώτη φορά συνδεόμουν μ’ ένα έργο της. Πρώτη φορά, δηλαδή, έπαιξα στο θέατρο τον Γιωργάκη στην «Κασέτα», πρώτη φορά που σκηνοθέτησα ήταν πάνω σε δικό της έργο, πρώτη φορά που έγραψα. Είναι σαν να με πήρε από το χέρι σ’ όλες αυτές τις πρωτόγνωρες για μένα εμπειρίες. Τώρα εδώ συμβαίνει να έχει φύγει από τη ζωή κι είναι η πρώτη φορά που ετοιμάζω παράσταση με εκείνη απούσα», εξομολογείται ο Μάνος Καρατζογιάννης.

Αλήθεια, όμως, πώς αισθάνεται που αυτή τη φορά δουλεύει ένα θεατρικό της κείμενο, ενώ εκείνη δεν είναι πια μαζί μας;

«Παίρνω μια απόσταση ώστε να την αντιμετωπίσω, ως αυτό που πραγματικά είναι, μια συγγραφέας αντάξια των μεγάλων ευρωπαϊκών φωνών. Για μένα, δηλαδή, δεν είναι μόνο μια Ελληνίδα συγγραφέας, είναι μια συγγραφέας ανάλογη του Τσέχωφ, του Άλμπι κ.λπ, είναι διεθνούς κλίμακας. Δεν είναι τυχαίο ότι κι ο Κουν εκεί την τοποθετούσε και συνέκρινε τον «ήχο του όπλου» με τα κείμενα της τσεχωφικής δραματουργίας ως προς την ευαισθησία και το χιούμορ του έργου», μου λέει με θαυμασμό για τη συγγραφέα.

Όσον αφορά το έργο σημειώνει: «Είναι ένα έργο που συμβολίζει πολύ τον χρόνο και την υπαρξιακή αγωνία γύρω από τον χρόνο που περνά. Γι’ αυτό και είδατε στις πρόβες ότι ακούγεται στην παράσταση το τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη «Τα θερινά σινεμά» που έχει επιλέξει η ίδια για τα νιάτα που περνούν. Είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τον χρόνο, αλλά και την ελευθερία. Πώς διαχειριζόμαστε τον χρόνο; Τι επιλογές κάνουμε σε ιδιωτικό και δημόσιο επίπεδο;»

Ο σκηνοθέτης είχε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τη Λούλα Αναγνωστάκη. Του ζητώ, λοιπόν, να μοιραστεί μαζί μας κάτι από όλα αυτά που θα κρατάει για πάντα στην καρδιά του και συγκινημένος μου λέει: «Είναι πάρα πολλά… Αν υπήρχε άνθρωπος, ο οποίος να μπορούσε να σου δώσει την πιο γήινη συμβουλή αυτός ήταν η Λούλα. Ήξερες ότι είχες κάτι κι εκείνη θα σε συμβούλευε για το καλύτερο, με μια μοναδική ψυχραιμία. Ενώ είχε η ίδια αυτή την αγωνία που εκφράζει κι η Κάτια μέσα στο έργο και της ανυπέρβλητης ευαισθησίας, είχε, παράλληλα, μια πολύ σωστή σύνδεση με την πραγματικότητα. Επίσης, είχε μοναδικό χιούμορ η Λούλα. Κυρίως, όμως, αυτό που θα θυμάμαι είναι ότι ήταν η ίδια και στη δημόσια και την ιδιωτική της ζωή. Αυτό είναι κάτι πολύ σπάνιο, το έχω συναντήσει σ’ ελάχιστες περιπτώσεις καλλιτεχνών στην Ελλάδα, μια από αυτές ήταν εκείνη κι ο Μάνος Ελευθερίου. Άνθρωποι, οι οποίοι αυτό που έδειχναν ήταν και στην πραγματικότητα, όσο κοντά και να πήγαινες δεν έβλεπες κάτι διαφορετικό. Επίσης, είχε μια φοβερή διαίσθηση ως άνθρωπος, σε κοιτούσε κι ένιωθες ότι έφτανε πολύ βαθιά».

Στον Μάνο Καρατζογιάννη, όμως, δεν λείπει μόνο η συγγραφέας κι ο Μάνος Ελευθερίου: «Σίγουρα η παράσταση ανεβαίνει έναν χρόνο μετά τον θάνατο της Λούλας Αναγνωστάκη, αλλά είναι πολύ στη σκέψη μου κι η Χρύσα Σπηλιώτη, με την οποία παίζαμε μαζί σ’ αυτό το έργο πριν μια δεκαετία. Θα το γράψω και στο πρόγραμμα», μου λέει εμφανώς συγκινημένος και γι’ αυτή την απώλεια.

 

Η Πέγκυ Σταθακοπούλου έρχεται, για πρώτη φορά, στην καριέρα της αντιμέτωπη με έργο της Αναγνωστάκη και δηλώνει ενθουσιασμένη με την ηρωίδα της: «Η Κάτια είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες θεατρικές ηρωίδες. Γιατί είναι ένα πλάσμα, το οποίο φέρει θεατρικά πολλές στιγμές από ηρωίδες της παγκόσμιας δραματουργίας. Υπάρχουν στιγμές, που αισθάνεσαι ότι έχει κάτι από τις ηρωίδες του Τέννεσι Ουίλιαμς, άλλες φορές σου θυμίζει τη Νόρα, άλλες διακρίνεις τσεχωφικά στοιχεία. Είναι μια ύπαρξη πάρα πολύ ευάλωτη κι εύθραυστη, γι΄ αυτό τον λόγο έχει και μια ιδιαίτερη σχέση με το αλκοόλ. Αναζητά την ελευθερία της με κάθε τρόπο, αλλά ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία των ανθρώπων που είναι κουρασμένοι κι αδύναμοι, ώστε να αλλάξουν τη ρότα της ζωής τους».

Τι θα ήθελε, λοιπόν, να αλλάξει η Κάτια; «Τα πάντα! Να φύγει μακριά να ζήσει ελεύθερη. Να μεγαλώσει τα παιδιά της, έξω από το πολύ συγκεκριμένο πρότυπο της οικογένειας, του σχολείου, των σπουδών. Ονειρεύεται το “ανέφικτο” και συνθλίβεται από αυτή τη ζωή. Μ’ αφορμή τη σχέση της με τον γιό της. Εγώ νομίζω, ότι αν δεν ήταν αυτή η σχέση της μαζί του τόσο καταλυτική, ώστε να την οδηγούσε στο θάνατο, σίγουρα θα υπήρχε κάτι άλλο που θα την συνέτριβε. Είναι από αυτά τα πλάσματα που τελικά συνθλίβονται στο τέλος», μου λέει η ίδια, επισημαίνοντας ότι «οι αλλαγές όσο δύσκολες και αν είναι στην πραγματικότητα είναι η ίδια η ζωή».

Όσον αφορά το οιδιπόδειο σύμπλεγμα και τον τρόπο που φωτίζεται από την ερμηνεία της μέσα στο έργο, η Πέγκυ Σταθακοπούλου δηλώνει: «Νομίζω ότι όπως είναι γραμμένο το κείμενο κι όπως υποστηρίζεται από την ίδια την Αναγνωστάκη, μοιραία είναι πολύ ανάγλυφο. Το ζήτημα είναι η δοσολογία πάνω στην οποία πατάς και πόσο σ’ ενδιαφέρει να του βάλεις έναν προβολέα που θα το έχει σαν υπότιτλο ή θα το αφήσεις να αιωρείται. Γιατί έτσι κι’ αλλιώς στη σχέση των ανθρώπων και δη στις οικογενειακές σχέσεις και, μάλιστα,στη σχέση της μητέρας με τα παιδιά της υπάρχουν ποιότητες αισθημάτων που δεν μπορείς να τις ονομάσεις. Και το λέω κι ως μητέρα που έχω κόρη».

Τον Σταύρο Μερμήγκη, θα τον απολαύσουμε σε μια μόνο σκηνή της παράστασης, στο πάρτι: «Ο Ηλίας είναι ένα πρόσωπο κάποιας ηλικίας, έχει σχέση με τη Μαρίκα, τη φίλη της Κάτιας και νομίζω πως, γενικά, τα έχει χαμένα μέσα σ’ αυτή την κατάσταση», μου επισημάνει.

Όσον αφορά την πολιτική κατάσταση της χώρας από τη δεκαετία του 1980, όταν και διαδραματίζεται το έργο μέχρι σήμερα, ο ίδιος μου επισημαίνει: «Η πολιτική κατάσταση έχει αλλάξει. Δεν μπορώ να πω ότι είναι ακριβώς ίδια. Τουλάχιστον, έχουμε περισσότερη γνώση για το τι πραγματικά συμβαίνει, ενώ τότε ήμασταν πιο ιδεολόγοι. Μιλάμε για εποχές και τώρα και σήμερα με φρούδες ελπίδες. Μας παραμυθιάζουν και δημιουργούν στο μυαλό μας μια ουτοπία, η οποία ποτέ δεν έρχεται».

 

Η Τζένη Σκαρλάτου, η Μαρίκα της παράστασης, σημειώνει για τον ρόλο της: «Η Μαρίκα είναι η παιδική φίλη της Κάτιας, είναι αντισυμβατική και απελευθερωμένη. Δεν έχει παντρευτεί και διατηρεί, παράλληλα, σχέση με τον γιο της φίλης της, τον Μιχάλη κι έναν συνομήλικο της. Συναντιέται, για πρώτη φορά, με τη φίλη της μετά από καιρό κι υπάρχει η χαρά της επανασύνδεσης, αλλά υπάρχει και το πρόβλημα με το παιδί που θέλει να φύγει και το οποίο και οι δύο γυναίκες αγαπάνε, με διαφορετικό τρόπο βέβαια. Υπάρχει, όμως, και μια κριτική στάση της Μαρίκας απέναντι στην Κάτια».

Τι γοητεύει την ίδια σ’ αυτό το έργο;

«Το συγκεκριμένο έργο είναι, όσο κι αν ακούγεται κλισέ, διαχρονικό, γιατί άπτεται των ανθρωπίνων σχέσεων. Παρ’ όλο που έχει νύξεις για το πολιτικό status της εποχής που είναι γραμμένο, άνετα μπορείς να το μεταφέρεις και σε μια πιο σύγχρονη εποχή, γιατί εκεί που εστιάζει είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και, κυρίως, αυτή η δισεπίλυτη σχέση μάνας και γιού»

 

Ο Αγησίλαος Μικελάτος, ερμηνεύει τον ρόλο του Μιχάλη κι είναι, η όπως μας είπε, η πρώτη φορά που έρχεται σε επαφή με κάποιο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη. «Αυτό που βλέπω είναι ότι έχει στη γραφή της κάτι πολύ λοξό. Οι χαρακτήρες της, ο τρόπος που γράφει είναι πολύ άμεσος. Τα πολιτικά σχόλια που κάνει, γίνονται όλα με το γάντι, είναι όλα από κάτω».

«Όλοι οι ήρωες της Αναγνωστάκη δεν ζητούν κάτι, το απαιτούν. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Η κυρίαρχη επιθυμία του Μιχάλη είναι να φύγει, να εξαφανιστεί, να μην υπάρχει. Σ’ ένα πολύ κομβικό σημείο του έργου λέει: ‘’Μακάρι να ήμουν αόρατος”. Είναι όλοι πάνω του, δέχεται πιέσεις από παντού κι έτσι η φυγή είναι η μόνη λύση για εκείνον. Ανοίγει, συνεχώς, θέματα και δεν κάθεται να τα αντιμετωπίσει. Αυτό που έχει μάθει να κάνει είναι να σηκώνεται και να φεύγει. Ο υπερστόχος του είναι η Αμερική, ως κάτι πολύ μακρινό και πολύ χαοτικό».

 

Αλήθεια όμως πόσο έχει αλλάξει η πολιτική κατάσταση από τη δεκαετία του ’80, όταν και γράφτηκε το έργο;

«Νομίζω ότι δεν έχουν αλλάξει τα πράγματα. Δεν διαφέρει σε κάτι γι’ αυτό το λόγο και το έργο έχει αυτό το άχρονο στοιχείο, γεγονός που το κάνει και διαχρονικό», επισημαίνει ο Αγησίλαος Μικελάτος.

Αντίθετα η Βασιλική Τρουφάκου είναι η μόνη από τον θίασο, που έρχεται αντιμέτωπη για τρίτη φορά στην καριέρα της με έργο της Αναγνωστάκη (μετά την «Παρέλαση» και το καλοκαιρινό «Εργοστάσιο» στο Φεστιβάλ Αθηνών). «Μ’ αφορμή αυτό το έργο είπαμε ότι θέλουμε να συνεργαστούμε ξανά με τον Μάνο με διαφορετικό τρόπο τώρα, (μαζί είχαν παίξει στην «Παρέλαση» σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολάρι). Είναι ένα καινούργιο κι άγνωστο έργο, αλλά όταν επανέρχεσαι σ’ έναν χαρακτήρα που έχεις δουλέψει, μπαίνεις ξανά στο δικό του σύμπαν κι αυτό έχει ένα ενδιαφέρον, γιατί ξανασυστήνεσαι με κάτι διαφορετικό αλλά που έχει μια κοινή ρίζα. Αυτό είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον για τον ηθοποιό. Μου έχει συμβεί και μ’ άλλους συγγραφείς, όπως ο Ίψεν, γιατί επανέρχεσαι στην ίδια βάση, αλλά φυσικά ερευνάς κάτι διαφορετικό, γιατί είναι άλλοι ήρωες και άλλες ιστορίες».

Η ίδια δείχνει να έχει, ήδη, βάλει στην καρδιά της τη Φανή. Μου λέει χαρακτηριστικά: «Η Φανούλα είναι ένα πολύ ερωτευμένο κορίτσι. Τίμιο με πολύ συμπαγή χαρακτήρα και μια ακλόνητη ιδεολογία, που προσπαθεί μέσα σ’ αυτό το χάος, που περιγράφει η Λούλα Αναγνωστάκη, δηλαδή μιας καινούργιας θέσης πραγμάτων, μιας ρευστότητας που υπήρξε μεταπολεμικά, να επιβιώσει».

 Παρόν στην πρόβα και ο αξιαγάπητος Όσκαρ, εδώ με την Τζένη Σκαρλάτου

 

Πιστεύει, όμως, ότι αυτή τη «μεταπολεμική ρευστότητα» την έχουμε αφήσει πίσω σήμερα; «Νομίζω ότι ακόμα ανιχνεύουμε …Δεν ξέρουμε που ακριβώς πατάμε».

Όσο για την εγκυμοσύνη της επί σκηνής μας επισημαίνει: «Ένα από τα πρώτα πράγματα, που είπα στις πρώτες συναντήσεις είναι ότι είναι τρομερό πως αυτή η κοπέλα είναι έγκυος με μια ανειλημμένη απόφαση να ευδοκιμήσει αυτή η εγκυμοσύνη και στην πραγματικότητα κανείς δεν ασχολείται μ’ αυτό. Όλοι όταν το ακούν, κάπως το παρακάμπτουν και νομίζω ότι έχει και συμβολική σημασία. Διότι, όταν στη δραματουργία επιλέγει ο συγγραφέας ένα τέτοιο γεγονός, συνήθως μ’ έναν τρόπο περιστρέφονται τα πράγματα γύρω από αυτό. Αντίθετα, εδώ υπάρχει μια εγκυμοσύνη, την οποία αγνοούν όλοι. Σαν να μην σχετίζεται κανείς τους μ’ αυτό το γεγονός»

 

Ο Κώστας Νικούλι, τον οποίο οι περισσότεροι θυμόμαστε από τη βραβευμένη ταινία του Πάνου Κούτρα, Xenia, μου συστήνει τον ήρωά του: «Υποδύομαι τον Γιαννούκο, τον αδερφό της Φανής και κολλητό του Μιχάλη. Στο έργο τον παρακολουθούμε να μπλέκει σε μια ιστορία μ’ ένα όπλο, το οποίο βρέθηκε στα χέρια του από έναν άνδρα. Ο ίδιος ο Γιαννούκος αποκαλύπτει ότι αυτός ήταν ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος με α κεφαλαίο. Μέσα από αυτή την ιστορία του όπλου αλλάζει η ζωή του και καταλαβαίνει ότι μπορεί να κάνει τα πράγματα μόνος του, ανεξάρτητος από τους υπόλοιπους. Ταυτόχρονα, όμως, χάνει κι έναν φίλο, τον Μιχάλη, τον μόνο άνθρωπο, που σεβόταν και που ‘’σερνόταν” από πίσω του, όπως αναφέρει και ο ίδιος».

 

 Το έργο σηματοδότησε την τελευταία σκηνοθετική δουλειά του Κάρολου Κουν, στο Θέατρο Τέχνης, το 1987, με τους: Ρένη Πιττακή, Στράτο Τζώρτζογλου, Κλέωνα Γρηγοριάδη, Μίμη Κουγιουμτζή, κ.ά.

«Ο ήχος του όπλου», όπως έλεγε ο ίδιος ο ιδρυτής του Θεάτρου Τέχνης στην τελευταία συνέντευξή του («Το Βήμα», 8.2.1987) «δεν ακούγεται ούτε μία φορά στη σκηνή. H συχνή αναφορά στο αντικείμενο αυτό που σκοτώνει, εισβάλλει βίαια στον φανταστικό κόσμο των ηρώων του έργου και το μήνυμα που εκτοξεύεται από την κοίτη της γλώσσας είναι μια συνεχής απειλή…»

 Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στο Θεάτρο Σταθμός στις 9 Νοεμβρίου. 

Η προπώληση έχει ξεκινήσει. Κλείστε το εισιτήριο σας εδώ. 

Την αποκλειστική φωτογράφιση για το texnes-plus έκανε ο Κοσμάς Ινιωτάκης. 

Κείμενο: Γιώτα Δημητριάδη

 

 Μία μέρα πριν αναχωρήσει για την Επίδαυρο, όπου θα πραγματοποιηθούν οι τελευταίες πρόβες εν όψει της πρεμιέρας της Παρασκευής για την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη, οι εκκρεμότητες της τελευταίας στιγμής είναι πολλές για τη Βασιλική Τρουφάκου. Τίποτα όμως δεν την πτοεί, γιατί, όπως επισημαίνει, είναι και αυτή μια ακόμα δουλειά που την ευχαριστιέται!

Όπως χάρηκε και την τηλεοπτική σειρά «Daddy Cool» στην οποία πρωταγωνιστούσε τα δύο τελευταία χρόνια. «Ανέβασα μια φωτογραφία τώρα που τελείωσε η σειρά και έγραψα πόσο ωραία πέρασα, πόσο υπέροχοι ήταν οι συνεργάτες… Το εννοούσα!» εξομολογείται με ένα πλατύ χαμόγελο. Παρόλο που δηλώνει με απόλυτη ειλικρίνεια ότι κάνει τηλεόραση «για να έχει την ευχέρεια της επιλογής στο θέατρο», φαίνεται να έχει βρει και εκεί τα καλλιτεχνικά της πατήματα. Στην κουβέντα που θα ακολουθήσει όμως το μαγνητοφωνάκι δεν θα καταγράψει μόνο όλα όσα αναφέρει για τις άρτιες συνθήκες που της δημιουργούν ευφορία στον επαγγελματικό στίβο αλλά και όλα όσα τη θυμώνουν, την αγανακτούν και την απογοητεύουν. Παράλληλα δεν θα διστάσει να πάρει θέση για το τοπίο που επικρατεί σήμερα, καθώς, όπως διατείνεται, «χωρίς γλώσσα και πολιτισμό καταλήγεις μια χαρούμενη, οργανωμένη αποικία». Και φυσικά κάποια στιγμή η κουβέντα θα φτάσει και στη γενιά μας…

photo:Spyros Chatziagelakis

 

 Τι έχει μεγαλύτερη σημασία για σένα; Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ή να περνάς καλά σε μια δουλειά;

Όταν έχω καλή σχέση με τους ανθρώπους με τους οποίους καλούμαι να συνυπάρξω, είναι ανακουφιστικό. Πιστεύω πως αυτό αποτελεί εχέγγυο για την επιτυχία. Εξάλλου ο συγκεκριμένος χώρος είναι η ζωή μου.

Αν κάνεις δηλαδή μια αναδρομή στην πορεία σου, δεν σκέφτεσαι μόνο τις εξαιρετικές δουλειές αλλά και αυτές στις οποίες πέρασες καλά και ας μην ήταν το αποτέλεσμα το προσδοκώμενο.
Είχα την τύχη να μη βρεθώ σε δουλειές που πήγαν άσχημα ή δεν πέρασα καλά. Έχει τύχει να συμμετάσχω σε δουλειές που πήγαν καλά, που αγαπήθηκαν από τον κόσμο, αλλά εγώ δεν πέρασα καλά. Είναι σύνθετο πράγμα το θέατρο, ο καλλιτεχνικός χώρος. Είναι συνισταμένη πολλών παραγόντων. Συνυπάρχεις με ανθρώπους που δεν ξέρεις και πρέπει σε πολύ σύντομο διάστημα να τους γνωρίσεις, να τους αγαπήσεις, να τους αποδεχτείς, να τους καταλάβεις και να προχωρήσεις μαζί τους. Όλοι είναι απαραίτητο να συνεργαστούν σαν τα μέλη μιας άρτιας συντονισμένης κομπανίας.

Γιατί "πρέπει να τους αγαπήσεις"; Δεν αρκεί να τους αποδεχτείς και να δουλέψεις μαζί τους;
Το να κάνεις θέατρο και να αλληλεπιδράς συνεχώς με τους άλλους είναι μια ξεχωριστή διαδικασία. Προϋποθέτει πιο βαθιά αποδοχή και κατανόηση, τουλάχιστον όπως εγώ αντιλαμβάνομαι τη συγκεκριμένη δουλειά, για να καταφέρεις να συμβιώσεις αρμονικά και να πάνε όλα καλά. Πρέπει να συνεργαστείς και να συντονιστείς. Να λειτουργήσεις σωστά σε επικοινωνιακό επίπεδο. Χρειάζεται να επικοινωνήσεις με τον κατάλληλο τρόπο και να υιοθετήσεις τους απαιτούμενους κώδικες. Είναι ανάγκη να καταλάβεις και να αποδεχτείς τους άλλους, να συνυπάρξεις μαζί τους. Μόνο έτσι θα πάνε όλα καλά.

Στην «Ειρήνη» πόσο δύσκολο είναι αυτό, δεδομένου ότι οι συντελεστές είναι πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες και προέρχονται από διαφορετικούς καλλιτεχνικούς χώρους;
Αυτή είναι και η ομορφιά της συγκεκριμένης παράστασης. Αυτός είναι και ο λόγος που ήθελα να λάβω μέρος και που μου αρέσει που συμμετέχω παρά τις δυσκολίες. Είναι πολύ εύκολο να επαναλαμβάνεις το ίδιο μοτίβο ως ηθοποιός, ως καλλιτέχνης σε τούτη τη χώρα. Είναι πολύ εύκολο να επαναλαμβάνεις το ίδιο μοτίβο συνεργασίας. Δεν χρειάζεται να αναφέρω παραδείγματα μεγάλων ηθοποιών που κάνουν συνεχώς το ίδιο πράγμα, καθώς ξέρουν ότι θα πετύχει, ότι θα πάει ο κόσμος να τους δει, ότι δεν θα χρειαστεί να εκτεθούν. Εμείς κολυμπάμε σε άγνωστα νερά. Το υλικό μας είναι υβριδικό και το σχήμα μας ετερόκλητο. Άτομα από διαφορετικούς χώρους ‒ηθοποιοί, τραγουδιστές, λυρικοί τραγουδιστές‒ χρειάστηκε να συνυπάρξουμε, να συνεννοηθούμε, να καταλάβει ο ένας τον άλλο, να αγαπηθούμε και να προχωρήσουμε. Είναι πολύ δύσκολο, αλλά συνάμα είναι και κάτι μαγικό. Εγώ δεν το είχα ξανακάνει και μάλλον δεν θα το ξανακάνω.

Είναι μια παράσταση ονειροφαντασίας;
Ναι, ναι. Πιστεύω πως υπάρχει μια μαγεία στο υλικό. Είναι το στοίχημά μας. Περιμένουμε να δούμε αν θα το καταλάβει και ο κόσμος.

Αυτό που αναφέρει το Δελτίο Τύπου, ότι το ρόλο του Τρυγαίου θα ερμηνεύσει ο πάντοτε απρόβλεπτος Τζίμης Πανούσης, πόση ασφάλεια και πόση ανασφάλεια μπορεί να δημιουργήσει κατά τη συνεργασία μαζί του;
Ο Τζίμης είναι ονειρεμένος συνεργάτης και με μια σχετική απειρία. Έχει βέβαια πείρα από τον πολύ κόσμο, από την έκθεση, και αυτό είναι πάντα το ζητούμενο. Να μπορεί ο καλλιτέχνης επί σκηνής να αποκαλύψει κάτι περισσότερο, όχι απλώς να δείξει το προφανές, κάτι πιο δικό του, άρα πιο ανθρώπινο και πιο σπουδαίο. Ο Τζίμης είναι κάποιος που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της σάτιρας, έχει δεχτεί πυρά, έχει δεχτεί όμως και την αγάπη του κόσμου, συνεπώς, ως προς αυτό, έχει κάτι πολύ χρήσιμο για μια τέτοια παράσταση, ταιριαστό και γνώριμο. Ωστόσο για να μπει στο κέντρο κυριολεκτικά μιας τέτοιας παράστασης και να αλληλεπιδράσει χρειάστηκε και αυτός χρόνο, όπως και εμείς. Ο Τζίμης όμως είναι μοναδικός γιατί δεν έχει ατζέντα ούτε ανασφάλεια προσωπική. Βουτάει! Δεν σε δυσκολεύει!

Το σκαθάρι που εκτρέφει ο Τρυγαίος μεγαλώνει με τα περιττώματα. Αυτός ο συνειρμός του Αριστοφάνη χιλιάδες χρόνια πριν πώς μεταφράζεται σήμερα; Εσένα τι σου φέρνει στο μυαλό;
Από τη φούσκα του χρηματιστηρίου μέχρι τον παροξυσμό των reality, μέχρι οτιδήποτε στο οποίο δίνουμε τεράστια σημασία και τελικά είναι ένα μάτσο χάλια. Είναι μια αλληγορία, μια μηχανή που κινείται με απόβλητα.

Υπάρχει όμως και η οπτική ότι το χειρότερο που αποβάλλει το σώμα μας αυτό θα μας οδηγήσει και στον ουρανό…
Ναι, εξαρτάται από το πώς θα το δει κανείς. Βάζει το σκαθάρι, δεν βάζει μια μηχανή. Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε μια περίοδο που όλα είχαν ένα πιο ανθρώπινο χαρακτήρα, ήταν πολύ πιο κοντά στον άνθρωπο. Δείχνει μια ανθρώπινη διάσταση των πραγμάτων. Ότι όλα εξαρτώνται από μας.

 

Σήμερα θα μπορούσαμε να στείλουμε μια Θεωρία, όπως αυτή που θα ερμηνεύσεις στην παράσταση, στην αντίστοιχη ελληνική Βουλή;
Σήμερα υποφέρουμε. Σήμερα η Θεωρία δεν σημαίνει τίποτα για μας. Η σχέση που έχουμε αναπτύξει με την πολιτική και η απενοχοποίηση που νιώθουμε είναι ίδιον της εποχής μας. Δεν ασχολούμαστε, δεν θέλουμε να δούμε, να διαβάσουμε ή να ακούσουμε ειδήσεις. Είναι μια περίεργη στάση, είναι ένα είδος «αυτισμού». Απαιτείται μια ισορροπία, να ισορροπήσεις την προπαγάνδα, από όπου και αν αυτή εκπορεύεται, με την πληροφόρηση, καθώς δεν γίνεται να μην ενημερώνεσαι κιόλας. Εμένα αυτό με έχει προβληματίσει ιδιαίτερα, δηλαδή το πώς συνδέεται η τέχνη με τη σημερινή κατάσταση. Για κάποιο λόγο ο κόσμος φαίνεται να έχει ακρωτηριασμένη αντίληψη. Πιστεύει ότι δεν χρειάζεται το θέατρο, την τέχνη, ότι θα ασχοληθεί με αυτά όταν θα έχει χρήματα.

 

Ο κόσμος το πιστεύει ή η πολιτική απαξιώνει πλήρως την ανάγκη του για πολιτισμό;
Ναι, όταν, για παράδειγμα, δεν υπάρχει επιχορηγούμενο θέατρο, αυτό γίνεται με πολύ σκληρούς όρους, με ερασιτεχνικούς όρους. Αυτή τη στιγμή το θέατρο τροφοδοτείται από μια τεράστια δεξαμενή ανθρώπων 20-35 ετών που προτίθενται να δουλέψουν σχεδόν αμισθί, δεν έχουν οικογένεια. Και εγώ έχω δουλέψει αμισθί, έχω ασχοληθεί με πράγματα που αγαπώ, απλώς δεν μπορεί να ισχύει μόνο αυτό.

Η απόφαση της υπουργού Πολιτισμού αναφορικά με τις επιδοτήσεις σε κάνει πιο αισιόδοξη;
Μακάρι να γίνει. Ο Ακύλλας (Καραζήσης) μου είχε πει ότι στη Γερμανία πήγε να κοπεί η επιχορήγηση σε κάποιον περιφερειακό θίασο και έκαναν ολονυχτία όλοι οι κάτοικοι της πόλης. Ένα είδος διαμαρτυρίας. Έχουν αντανακλαστικά. Κατανοούν τη σπουδαιότητα της κατάστασης, ότι δεν πρόκειται για πολυτέλεια. Χωρίς γλώσσα και πολιτισμό καταλήγεις μια χαρούμενη, οργανωμένη αποικία. Όμως δεν γίνεται αυτό. Αν δεν παράγεις πολιτισμό στη γλώσσα σου, στον τόπο σου, στην εποχή σου, δεν υπάρχεις, αλλά δεν το ξέρεις.

Εγώ έχω πει όχι σε δουλειές εξαιρετικές γιατί δεν μπορούσα να δουλέψω με τα χρήματα που έδιναν. Δεν το θεωρώ σωστό, πρέπει να βρούμε έναν άλλο τρόπο. Αυτό δεν πρέπει να αποτελεί κανόνα. Αλίμονο αν είσαι σε ανέχεια, δεν μπορείς να κάνεις αυτή τη δουλειά. Εγώ έχω την ευχέρεια της επιλογής. Γι’ αυτό παίζω στην τηλεόραση. Τον «Μισάνθρωπο» που θα κάνω με την Ιόλη Ανδρεάδη ήθελα πολύ να τον κάνω, όπως και το σίριαλ στην τηλεόραση και την ταινία στην οποία συμμετέχω.

Τι ταινία θα κάνεις;
Δεν μπορώ να το ανακοινώσω ακόμη. Το μόνο που μπορώ να πω είναι για το σίριαλ στο οποίο θα παίξω, στο Star, που δεν έχει αποφασιστεί ο τίτλος του. Είναι μια κωμική σειρά.

Μετά τον τραγικό θάνατο της Μαίρης Τσώνη έγραψες μεταξύ άλλων στο facebook ότι αγαπήθηκε ομόψυχα γιατί δεν έκρυψε ποτέ αυτό που της συνέβη. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι όταν ένας άνθρωπος βιώνει κάτι τέτοιο να το ομολογήσει; Γενικά πόσο εύκολο είναι να δείχνουμε το σκοτάδι μας;
Αυτό είναι θέμα χαρακτήρα, θέμα ανθρώπου. Υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι με έναν υπέροχο τρόπο διάφανοι, βλέπεις μέσα τους, και άλλοι που δεν αποκαλύπτονται. Δεν θέλω να πω ότι είναι απαραίτητα κακό να μη δείχνεις τα πάντα. Ιδιαίτερα όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο ούτε μπορείς ούτε πρέπει να πεις τα πάντα. Πρέπει να προστατευτείς. Υπάρχουν άνθρωποι που υψώνουν έναν τοίχο γύρω τους για να προστατευτούν και άλλοι που εγκλωβίζονται σε αυτή τη μορφή προστασίας. Αυτό δεν γίνεται. Ιδιαίτερα στη δουλειά μας αυτό είναι το ζητούμενο, να ανακαλύψεις τον εσωτερικό σου κόσμο. Πρέπει να ξέρεις τι νιώθεις και τι αποκαλύπτεις.

Είναι πιστεύεις μια μάστιγα της γενιάς μας αυτά τα σκοτάδια, αυτή η μαυρίλα; Είναι ένα φαινόμενο πιο έντονο τώρα λόγω κρίσης ή πάντα υπήρχε;
Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Εμείς αντιμετωπίζουμε το τέλος της προοπτικής. Και πάλι καλά τα καταφέρνουμε, γιατί μπορούμε να αφουγκραστούμε την άρνηση. Εγώ, όταν σκέφτομαι σε τι καιρούς ζω και με τι διλήμματα είμαι αντιμέτωπη, προβληματίζομαι ιδιαίτερα. Είναι το τέλος της προοπτικής. Όλοι μας λένε ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει. Νομίζω πως είναι ίδιον του ανθρώπου να ελπίζει. Επίσης, η ελπίδα γεννά την πίστη, τη χαρά, τα πάντα. Εγώ δεν θέτω το πρόβλημα ηλικιακά. Θεωρώ ότι όλες οι ηλικίες βιώνουν το γολγοθά τους. Δεν νομίζω πως  υπάρχει διαφορά. Ο άνθρωπος είναι ευρηματικό ον και θα επινοήσει κάτι. Πιστεύω πως αντισταθούμε σε ένα βαθμό και θα προκύψει κάτι νέο.

Ας κλείσουμε με αυτό που ανέφερες και πριν, ότι στην Ελλάδα, αν και δουλεύεις οκτώ χρόνια, ακόμη σε θεωρούν νέα ηθοποιό. Γιατί;
Η πίτα είναι πάρα πολύ μικρή. Ο καθένας πρέπει να διατηρήσει τη θέση του όσο περισσότερο μπορεί. Ένας τρόπος είναι να αφαιμάξει τα νιάτα. Οπότε μένουμε μέσα σε μια αόριστη μαθητεία μέχρι τα 40 κάτι και σε μια απροσδιόριστη νεότητα. Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου είναι ότι είμαστε μια γενιά που θα γεράσει πριν ενηλικιωθεί. Είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου γι’ αυτή τη γενιά. Έχουμε μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας, αφού στηριζόμαστε στους άλλους, στη βοήθεια των γονιών μας, της οικογένειας.

 

Η Βασιλική Τρουφάκου συμμετέχει στην παράσταση «Ειρήνη» του Αριστοφάνη που θα παρουσιαστεί στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου στις 21 και 22 Ιουλίου.

Για να δείτε τους υπόλοιπους σταθμούς της περιοδείας και για να διαβάσετε πληροφορίες για την παράσταση κάντε κλικ εδώ.

 

 

 

 

“Τα μάτια μου έχουν πληγωθεί. Γιατί πόλη και αυλή

Προσφέρουν θέαμα νοσηρό που βλάπτει την ψυχή

Μελαγχολία με τυραννεί, αγωνία σκοτεινή 

Ο άνθρωπος με τον άνθρωπο όταν βλέπω το πώς ζει

Και άλλο να μη συναντώ, παρά άθλια κολακεία

Συμφέρον, ιδιοτέλεια,  απάτη, προδοσία

Άλλο δεν αντέχω. Αγανακτώ. Και το έχω βάλει πια σκοπό

Σε όλη την ανθρωπότητα άγρια να επιτεθώ.”

 

«Μισάνθρωπος» από την Ιόλη Ανδρεάδη,

με τη Βασιλική Τρουφάκου, τον Μιλτιάδη Φιορέντζη και τη Μελίνα Θεοχαρίδου

την Άνοιξη του 2018

 

Τον Μισάνθρωπο, την πιο πικρή κωμωδία του Μολιέρου, ετοιμάζεται να παρουσιάσει η σκηνοθέτις Ιόλη Ανδρεάδη με τους συνεργάτες της, την Άνοιξη του 2018 στο Σύγχρονο Θέατρο. 

Μισάνθρωπος ο Μιλτιάδης Φιορέντζης (Οικογένεια Τσέντσι, Young Lear). Στο ρόλο της γοητευτικής Σελιμέν, αυτού του θηλυκού Δον Ζουάν που αποτελεί τον καθρέφτη του Μισανθρώπου, η Βασιλική Τρουφάκου. 

Μαζί τους σε ρόλο έκπληξη η Μελίνα Θεοχαρίδου, που αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς για την ξεχωριστή ερμηνεία της στο «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» τη σεζόν που μόλις τελείωσε. 

Το έργο πρόκειται να ανέβει σε νέα μετάφραση Γιάγκου Ανδρεάδη και διασκευή της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη για έξι πρόσωπα. Το υπόλοιπο καστ αναμένεται να ανακοινωθεί. 

 

Η πρεμιέρα έχει προγραμματιστεί για τις 12 Απριλίου του 2018.

Μια παραγωγή της Constantly Productions.