Μία από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις της σεζόν με περισσότερους από 30.000 θεατές που την έχουν παρακολουθήσει, μεταφέρεται στο Θέατρο Ιλίσια και ανακοινώνει νέες παραστάσεις. Από την Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου, «ΤΟ ΜΙΝΟΡΕ» επιστρέφει κοντά μας με νέες παραστάσεις, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή!
Η παράσταση «Το Μινόρε» βασίζεται στη θρυλική τηλεοπτική σειρά «Το Μινόρε της Αυγής» των Βαγγέλη Γκούφα και Φώτη Μεσθεναίου και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Τάκης Τζαμαργιάς.
«Το Μινόρε» πλημμυρισμένο με τα τραγούδια που σημάδεψαν την ιστορία του πειραιώτικου ρεμπέτικου, μας ταξιδεύει σε έναν κόσμο αναπάντεχα γνώριμο, μέσα από τη θεατρική διασκευή του Δημήτρη Χαλιώτη, τη μουσική επιμέλεια του Ιεροκλή Μιχαηλίδη, τα σκηνικά και τα κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου.
Ένας νεαρός, με μόνη περιουσία ένα «ζητιανόξυλο», το μπουζούκι του, φτάνει φυγάς από τη Σύρο στον Πειραιά. Ο ρεμπέτης ξάδερφός του και η κομπανία του τον υποδέχονται. Μια δυναμική Σμυρνιά κι ο τεκές της τον αγκαλιάζουν. Ένα μουσικοθεατρικό οδοιπορικό μέσα στα σκοτάδια και τους καπνούς του Πειραιά του ‘30, για τους ρεμπέτες, τους ανυπότακτους, τους ανθρώπους του περιθωρίου, που λυτρώθηκαν μέσα από τη μουσική τους και την έφεραν από «την υπόγεια την ταβέρνα» στα σαλόνια, στις καρδιές και τα χείλη μας.
Φιλίες, έρωτες, μάχη για την επιβίωση, λογοκρισία, διώξεις, αδιέξοδα, επιτυχία. Ό,τι και να πει κανείς για τους ρεμπέτες είναι λίγο. Μιλούν τα τραγούδια που μας παρηγόρησαν όταν έπρεπε, που μας συνεπήραν κάποια θλιβερά δειλινά, που τα αγαπήσαμε γιατί μας συγκίνησαν. Ακριβώς γι’ αυτό ανεβαίνει το «Μινόρε». Για να μας μιλήσει με τον τρόπο που μόνο το θέατρο μπορεί.
Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς
Θεατρική Μεταφορά Κειμένου: Δημήτρης Χαλιώτης
Υπεύθυνη Δραματουργίας: Κατερίνα Διακουμοπούλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Επιμέλεια Κίνησης: Αμαλία Μπένετ
Μουσική Επιμέλεια: Ιεροκλής Μιχαηλίδης
Μουσική Διδασκαλία: Αντώνης & Θοδωρής Ξηντάρης
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Παίζουν: Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Σταύρος Σβήγκος, Χριστίνα Μαξούρη, Μαρία Παπαφωτίου, Μαρία Τσιμά, Κώστας Κοράκης, Κατερίνα Παπανδρέου, Κυριάκος Σαλής, Όλγα Σκιαδαρέση, Άρης Αντωνόπουλος, Γιάννης Εγγλέζος
Μουσικοί επί σκηνής: Αντώνης & Θοδωρής Ξηντάρης
ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Παρασκευή: 21.00
Σάββατο & Κυριακή 18.00 & 21.00
Από την Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2022
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Διακεκριμένη ζώνη: 30€ / Μειωμένο: 25€
Α’ ζώνη: 25€ / Μειωμένο: 20€
Β’ ζώνη: 20€ / Μειωμένο: 15€
Γ’ ζώνη: 15€ / Μειωμένο: 10€
Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης και ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης σε μια παρτίδα δεξιοτεχνίας σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη παρουσιάζουν ΤΟ ΤΑΒΛΙ του Δημήτρη Κεχαΐδη. Μια κωμωδία χαρακτήρων, που αποδίδεται γλαφυρά η νεοελληνική πραγματικότητα και το ενδόμυχο όνειρο του νεοέλληνα «να πιάσει την καλή».
Ο Φώντας (Γεράσιμος Σκιαδαρέσης) και ο Κόλιας (Ιεροκλής Μιχαηλίδης) δυο φίλοι και κουνιάδοι, κάθονται ένα ζεστό αυγουστιάτικο απόγευμα μετά από ένα μεσημεριανό ύπνο, την ώρα του ιερού απογευματινού καφέ στη βεράντα τους και συζητούν πως θα πιάσουν την καλή και θα γλυτώσουν από τη φτώχεια τους. Το σχέδιο «όπως πάντα» καλά οργανωμένο και σίγουρο, μας δείχνει όλο το νεοελληνικό όνειρο που πλάθεται από ευτελή υλικά. Οι δυο ήρωες μας, ο Φώντας, άνθρωπος της πιάτσας και ο Κόλιας πρώην αντιστασιακός και νυν λαχειοπώλης, ονειρεύονται να στήσουν μαζί μια κομπίνα, με στόχο τα μεγάλα κέρδη και την είσοδο στην υψηλή κοινωνία. Δύο χαρακτήρες αυθεντικοί, λαϊκοί, οικείοι, αναγνωρίσιμοι, τραγικοί και κωμικοί συνάμα, συνοψίζουν την ουσία της νεοελληνικής φιλοσοφίας.
Το "Τάβλι", είναι έργο προφητικό και γι' αυτό πάντα επίκαιρο ανέβηκε για πρώτη φορά, στο Θέατρο Τέχνης τον Φεβρουάριο του 1972, μεσούσης της δικτατορίας, σε σκηνοθεσία του Κάρολου Κουν, με πρωταγωνιστές τον Νικήτα Τσακίρογλου ως Φώντα και τον Γιάννη Μόρτζο ως Κόλια. Από τότε,ανεβαίνει συχνά στις θεατρικές σκηνές, γεγονός που καταδεικνύει την οξυδερκή ματιά του συγγραφέα στη νεοελληνική νοοτροπία.
Κείμενο : Δημήτρης Κεχαΐδης
Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης
Σκηνικά: Πουλχερία Τζόβα
Κοστούμια: Μαρία Παπαδοπούλου
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος
Bοηθός Σκηνοθέτη: Νίκη Σκιαδαρέση
Με τους : Ιεροκλή Μιχαηλίδη και Γεράσιμο Σκιαδαρέση
Τιμές εισιτηρίων : 12 € και 10 € (φοιτητικό-άνεργοι – ΑΜΕΑ)
Ώρα έναρξης : 9.15 μμ
Πρόγραμμα περιοδείας:
Τρίτη 7 Ιουλίου Σαλαμίνα Ευριπίδειο Θέατρο
Τετάρτη 8 Ιουλίου Ηλιούπολη Δημοτικό θέατρο Άλσους Ηλιούπολης Δ.Κιντής
Κυριακή 19 Ιουλίου Τήνος – Θέατρο Κούμαρου
Τρίτη 21 Ιουλίου- Χαλάνδρι Θέατρο Ρεματιάς
Σάββατο 25 Ιουλίου Μάνη Θέατρο Μηλιάς -::Μάνη
Τετάρτη 29 Ιουλίου Αίγινα Αυλή του 2ου Δημοτικού σχολείου
Πέμπτη 30 Ιουλίου Σαρωνίδα CINEMAX ΤΡΙΑΝΟΝ
Σάββατο 1 Αυγούστου Ρόδος Μεσαιωνική τάφρος
Τρίτη 25 Αυγούστου Ρέθυμνο ΘΕΑΤΡΟ ΕΡΩΦΙΛΗ (ΦΡΟΥΡΙΟ ΦΟΡΤΕΤΖΑΣ)
Τετάρτη 26 Αύγουστος Χανιά - ΘΕΑΤΡΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΤΑΦΡΟΥ
Δευτέρα 31 Αυγούστου και Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου Θεσσαλονίκη Θέατρο Κήπου
Πέμπτη 27 και 28 Αύγουστος Ηράκλειο - Τεχνόπολις park
Δευτέρα 31 Αυγούστου και Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου Θεσσαλονίκη Θέατρο Κήπου
Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου Βέροια - ΘΕΡΙΝΟ Κινηματοθέατρο Σταρ
Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου Βόλος - CINEΕΞΩΡΑΙΣΤΙΚΗ
Κυριακή 6/9 Πειραιάς – ΘΕΑΤΡΟ ΒΕΑΚΕΙΟ
Διαβάστε επίσης:
Γεράσιμος Σκιαδαρέσης:«Κανονικά Δεν Θα Έπρεπε Να Λέμε "Καλημέρα" Οι Ηθοποιοί Στους Κριτικούς»
Στις 27 Μαρτίου 2018, την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, η παράσταση «Εκτός Ύλης ή Ο μονόλογος ενός καθ’ ομολογία παράλογου» του βραβευμένου συγγραφέα Κώστα Λεϊμονή σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, παρουσιάστηκε στη Βουλή των Ελλήνων σε συνεργασία με τις δύο ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες της Βουλής υπό την καθοδήγηση του Μπάμπη Αρώνη. Την παράσταση παρακολούθησαν βουλευτές διαφόρων κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου της Βουλής, καθώς και εργαζόμενοι της Βουλής.
Στον ρόλο του υπουργού-πολιτικού που βγάζει τον τελευταίο του λόγο στη Βουλή, έχοντας δηλώσει την παραίτησή του, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης.
Η εταιρία θεατρικών παραγωγών A PRIORI, λαμβάνοντας υπόψη το καλλιτεχνικό διάλειμμα στον θεατρικό χώρο λόγω της υπάρχουσας πανδημίας, τη δυναμική του συγκεκριμένου πολιτικού λόγου, καθώς και τη μεγάλη ανταπόκριση του κοινού για προβολή του έργου στη Βουλή, ανεβάζει την παράσταση για δύο μόνο online προβολές το Σάββατο 9 Μαΐου 2020 στις 20.00 και την Κυριακή 10 Μαΐου 2020 στις 18.00 στη σελίδα της παράστασης στο facebook: https://www.facebook.com/ektosylis/
Το μοναδικό καλλιτεχνικό πνεύμα και η αμεσότητα που εκπέμπουν οι παραστάσεις στον θεατρικό χώρο δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να μεταδοθούν από την τηλεόραση ή το διαδίκτυο με την ίδια μαγεία, ούτε το γυαλί μιας οθόνης μπορεί να υποκαταστήσει την καλλιτεχνική μυσταγωγία. Εντούτοις, λόγω του ότι πρόκειται για έναν πολιτικό θεατρικό μονόλογο που παίχτηκε για μία και μοναδική φορά στον φυσικό του χώρο, δηλαδή στη Βουλή των Ελλήνων, και όχι σε θέατρο και αποτελεί ένα μοναδικό γεγονός στα καλλιτεχνικά δρώμενα του τόπου, οι συντελεστές ανταποκρίνονται με χαρά και τιμή στα αιτήματα των θεατών που δεν κατάφεραν να δουν την παράσταση, δίνοντάς τους την ευκαιρία να την παρακολουθήσουν τώρα διαδικτυακά.
Το έργο είναι βραβευμένο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών και το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ www.kritiki.gr
Το έργο παρουσιάστηκε το 2016 – 2017 στο θέατρο Αλκμήνη, τον Μάιο του 2017 ανέβηκε στις Βρυξέλλες, τη χρονιά 2017-2018 έκανε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, τον Νοέμβριο του 2018 ξαναείδε το φως της θεατρικής σκηνής για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, κατόπιν απαίτησης του κοινού, στο θέατρο Ιλίσια, ενώ τον Σεπτέμβριο του 2019 παίχτηκε στη Στουτγκάρδη.
Υπόθεση:
Ένας βουλευτής, που έχει διατελέσει για χρόνια και υπουργός ελληνικών κυβερνήσεων, αποφασίζει να παραιτηθεί από το αξίωμά του και να εγκαταλείψει μια για πάντα την πολιτική ζωή της χώρας. Έτσι, ετοιμάζεται να εκφωνήσει τον τελευταίο του λόγο στη Βουλή τη νύχτα της ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση. Έναν λόγο, που όμοιός του δεν έχει διαβαστεί ποτέ στην αίθουσα του κοινοβουλίου. Αφού έχει αναλογιστεί τις πράξεις και κυρίως τις παραλείψεις του σε οικογενειακό και επαγγελματικό επίπεδο, εξομολογείται και παράλληλα απολογείται ενώπιον ενός λαού που τον πίστεψε, με την ελπίδα ότι –έστω και την τελευταία στιγμή– θα προλάβει να γίνει σύμμαχος της αλήθειας και υποστηρικτής μιας μεγάλης συγγνώμης που έπρεπε να έχει ειπωθεί καιρό πριν.
Ταυτότητα παράστασης:
Κείμενο: Κώστας Λεϊμονής
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Σκηνικά - Κοστούμια: Πολυτίμη Μαχαίρα
Πρωτότυπη μουσική: Γιώργος Περού
Video - Φωτογραφία: Αλεξάνδρα Μασμανίδη
Σκίτσο: Ιουλία Μακρή www.behance.net/iouliaMak
Γραφιστική επιμέλεια: GRID FOX www.gridfox.gr
Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού www.pearpr.com
Παραγωγή: A PRIORI www.a-priori.gr
Με τον ΓΕΡΑΣΙΜΟ ΣΚΙΑΔΑΡΕΣΗ
Συμμετέχουν οι ηθοποιοί: Μαγδαληνή Παλιούρα, Δημήτρης Κακαβούλας – Κωνσταντίνος Μουταφτσής (διπλή διανομή), Τάσος Κονταράτος
Διαβάστε επίσης:
Γεράσιμος Σκιαδαρέσης:«Κανονικά Δεν Θα Έπρεπε Να Λέμε "Καλημέρα" Οι Ηθοποιοί Στους Κριτικούς»
Ιεροκλής Μιχαηλίδης και ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης σε μια παρτίδα δεξιοτεχνίας σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη παρουσιάζουν ΤΟ ΤΑΒΛΙ του Δημήτρη Κεχαΐδη. Μια κωμωδία χαρακτήρων, που αποδίδεται γλαφυρά η νεοελληνική πραγματικότητα και το ενδόμυχο όνειρο του νεοέλληνα «να πιάσει την καλή».
Ο Φώντας (Γεράσιμος Σκιαδαρέσης) και ο Κόλιας (Ιεροκλής Μιχαηλίδης) δυο φίλοι και κουνιάδοι, κάθονται ένα ζεστό αυγουστιάτικο απόγευμα μετά από ένα μεσημεριανό ύπνο, την ώρα του ιερού απογευματινού καφέ στη βεράντα τους και συζητούν πως θα πιάσουν την καλή και θα γλυτώσουν από τη φτώχεια τους. Το σχέδιο «όπως πάντα» καλά οργανωμένο και σίγουρο, μας δείχνει όλο το νεοελληνικό όνειρο που πλάθεται από ευτελή υλικά. Οι δυο ήρωες μας, ο Φώντας, άνθρωπος της πιάτσας και ο Κόλιας πρώην αντιστασιακός και νυν λαχειοπώλης, ονειρεύονται να στήσουν μαζί μια κομπίνα, με στόχο τα μεγάλα κέρδη και την είσοδο στην υψηλή κοινωνία. Δύο χαρακτήρες αυθεντικοί, λαϊκοί, οικείοι, αναγνωρίσιμοι, τραγικοί και κωμικοί συνάμα, συνοψίζουν την ουσία της νεοελληνικής φιλοσοφίας.
Το «Τάβλι», είναι έργο προφητικό και γι' αυτό πάντα επίκαιρο, πρωτοανέβηκε στο Θέατρο Τέχνης τον Φεβρουάριο του 1972, μεσούσης της δικτατορίας, σε σκηνοθεσία του Κάρολου Κουν, με πρωταγωνιστές τον Νικήτα Τσακίρογλου ως Φώντα και τον Γιάννη Μόρτζο ως Κόλια. Από τότε, ανεβαίνει συχνά στις θεατρικές σκηνές, γεγονός που καταδεικνύει την οξυδερκή ματιά του συγγραφέα στη νεοελληνική νοοτροπία.
Κείμενο : Δημήτρης Κεχαΐδης
Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης
Σκηνικά: Πουλχερία Τζόβα
Κοστούμια: Μαρία Παπαδοπούλου
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος
Με τους : Ιεροκλή Μιχαηλίδη και Γεράσιμο Σκιαδαρέση
ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΙΟΥΝΙΟΣ
18/6 ΔΡΑΜΑ, Πέτρινο Θέατρο Φαράγγι Πετρούσας
19/6 ΚΟΜΟΤΗΝΗ, Θερινό Δημοτικό Θέατρο
20/6 ΞΑΝΘΗ, Θερινό Δημοτικό Αμφιθέατρο
21/6 ΣΕΡΡΕΣ, Θέατρο Τ.Ε.Ι.
22/6 ΣΟΧΟ, Δημοτικό Θέατρο Σοχού
25/6 ΚΙΛΚΙΣ, Θέατρο Λόφου
26/6 & 27/6 ΘΕΣΑΛΛΟΝΙΚΗ, Θέατρο Κήπου
28/6 ΓΙΑΝΝΙΤΣΑ, Ανοιχτό Θέατρο
29/6 &30/6 ΚΟΖΑΝΗ, Θερινό Δημοτικό Θέατρο
ΙΟΥΛΙΟΣ
1/7 ΚΑΣΤΟΡΙΑ, Θέατρο του Βουνού
2/7 ΦΛΩΡΙΝΑ, Αίθουσα «Αριστοτέλης»
3/7 ΣΕΡΒΙΑ, Θέατρο Λόφου Βυζαντινού Κάστρου
4/7 ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑ, Πάρκο Εκτάκτων Αναγκών
9/7 ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ, Ανοιχτό Θέατρο Λιμένα
10/7 ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ, Ανοιχτό Θέατρο «Βασίλης Γεωργιάδης»
11/7 ΤΡΙΠΟΛΗ, Θέατρο Άλσους Αγίου Γεωργίου
13/7 ΑΝΔΡΑΒΙΔΑ, Δημοτικό Σχολείο (πλατεία Αγίας Σοφίας)
14/7 ΑΙΓΙΟ, Υπαίθριο Θέατρο «Γ. Παππάς»
16/7 ΝΙΚΑΙΑ, Κηποθέατρο Νίκαιας
17/7 ΠΕΙΡΑΙΑΣ, Βεάκειο Θέατρο
19/7 ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ Θέατρο Άλσους
21/7 ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ, Θέατρο Δασάκι?
22/7 ΛΕΥΚΑΔΑ, Ανοιχτό Θέατρο
23/7 ΚΕΡΚΥΡΑ, Θέατρο Μον Ρεπό «Ρένα Βλαχοπούλου»
24/7 ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ, Θέατρο Κατασκήνωσης
25/7 ΠΡΕΒΕΖΑ, Κηποθέατρο
29/7 ΛΕΙΒΑΔΙΑ, Ανοιχτό Θέατρο Κρυάς
30/7 ΛΑΜΙΑ, Χώρα Λελέικα Υπάτης (13 ο φεστιβάλ Οίτης)
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
1/8 ΔΩΔΩΝΗ, Αρχαίο Θέατρο
23/8 ΛΑΥΡΙΟ, Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο
24/8 ΝΕΑ ΜΑΚΡΗ, Αμφιθέατρο Πολιτιστικού & Αθλητικού Πάρκου
27/8 ΠΑΠΑΓΟΥ, Ανοιχτό Θέατρο
28/8 ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ, Θέατρο Πέτρας
29/8 ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ, Θέατρο Θανάσης Βέγγος
30/8 ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ, Νταμάρι Αλίκη Βουγιουκλάκη
31/8 ΡΑΦΗΝΑ, Γυμνάσιο Λύκειο
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ
2/9 AIΓΑΛΕΩ, Θέατρο Αλέξης Μινωτής
?ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ, Θέατρο Άλσους
4/9 ΧΑΛΚΙΔΑ, Ανοιχτό Θέατρο «Ορέστης Μακρής»
5/9 ΓΑΛΑΤΣΙ, Ανοικτό Θέατρο Γαλατσίου
Από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη
Άρθουρ Μίλλερ, αγαπημένος, πολυπαιγμένος θεατρικός συγγραφέας στην Ελλάδα, «Το Τίμημα» ένα από τα πιο δυνατά του κείμενα, εμφανώς αυτοβιογραφικό και Γιώργος Μιχαλακόπουλος, ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή Έλληνες ηθοποιούς. Ένα τρίπτυχο που γεννά προσδοκίες στο θεατή και ένα στοίχημα για τη σκηνοθέτιδα Ιωάννα Μιχαλακοπούλου.
Πέρυσι ακόμα παρακολουθήσαμε τα έργα του « Ήταν όλοι τους παιδιά μου » (1947), έργο που τον καθιέρωσε, « Ψηλά απ’ τη γέφυρα » (1956), ενώ δικά του είναι «Ο θάνατος του εμποράκου», το οποίο όπως και «Το τίμημα» πραγματεύεται τη σχέση του πατέρα με τους δύο γιούς, «Οι μάγισσες του Σάλεμ» (1953), «Ο εχθρός του λαού» και πολλά άλλα.
Ο Μίλλερ γεννήθηκε στην Νέα Υόρκη από πλούσια εβραιο-πολωνική οικογένεια που καταστράφηκε με το Κραχ του ’29. Τότε ήταν έφηβος και «Το Τίμημα»(1968) πραγματεύεται ακριβώς εκείνη την περίοδο της κατάρρευσης του αμερικανικού ονείρου. Θέμα του η ιστορία δύο αδερφών του Βίκτορ και του Γουόλτερ που συναντιούνται μετά από δεκαέξι χρόνια στη σοφίτα όπου διέμεναν παλιά, εν αναμονή της κατεδάφισης του κτιρίου και ενώ ένας πιστοποιημένος εκτιμητής επίπλων διαπραγματεύεται την πώληση των επίπλων του σπιτιού, διαπιστώνουμε ότι ανάμεσα στα αδέρφια υπάρχουν ανοιχτοί λογαριασμοί και καθώς προχωρά η πλοκή καθένας συνειδητοποιεί πως το τίμημα που πλήρωσε είναι τελικά πολύ μεγαλύτερο από αυτό που πίστευε.
Ο Βίκτορ έχοντας εγκαταλείψει τα όνειρα του για σπουδές, έγινε αστυνομικός. Τώρα είναι λίγο πριν τη σύνταξη με είκοσι οκτώ χρόνια προϋπηρεσίας στο σώμα και παντρεμένος με την Έστερ. Ο Γουόλτερ ακολούθησε το όνειρο του και έγινε ένας επιτυχημένος γιατρός. Αν και απών από τη ζωή του Βίκτορ για είκοσι οκτώ χρόνια και παρόλο που τον άφησε να γηροκομήσει τον πατέρα τους, έρχεται στη σοφίτα με καλές προθέσεις και εγκαταλείπεται σε αποκαλύψεις που είναι δυσάρεστες και για τον ίδιο και για τον αδερφό του. Τα συναισθήματα είναι αντικρουόμενα. Εκείνος μιλάει για επιλογές και ο Βίκτορ για βόλεμα.
Το πρώτο μέρος της παράστασης στο Θέατρο Ιλίσια εστιάζει στη σχέση του ζευγαριού Έστερ-Βίκτορ δίνοντας μας το πλαίσιο γύρω από το οποίο θα κινηθεί το έργο, υπό το άγρυπνο βλέμμα του παράξενου γηραιού εκτιμητή, ενώ η ένταση κλιμακώνεται στο δεύτερο μέρος με το ξεδίπλωμα των αποκαλύψεων, των ενοχών και των απωθημένων των δύο αδερφών.
Τα σκηνικά του Γιάννη Μουρίκη είναι ίσως από τα λίγα συν της παράστασης. Στο κέντρο της σκηνής μια πολυθρόνα που αντανακλά την απουσία- παρουσία του πατέρα, δίπλα ένα ραδιόφωνο της εποχής. Βαριά γοτθική ατμόσφαιρα επίπλων που φέρουν το βάρος του χρόνου. Σε ένα ασφυκτικά γεμάτο «σκονισμένο» δωμάτιο δεσπόζει μια άρπα με ξεφλουδισμένη χορδή. Όλα αναδύουν μια οσμή εγκατάλειψης και πόνου. Κάθε κομμάτι κρύβει μια ιστορία, όμως είναι πρόθυμοι να τα πουλήσουν, γιατί όπως λέει και ο Σόλομον ο εκτιμητής «Δεν πρέπει να είμαστε συναισθηματικοί με τα έπιπλα» και εξάλλου ο Βίκτορ και η Έστερ χρειάζονται τα λεφτά.
Ο φωτισμός του Νίκου Βλασσόπουλου λειτουργικός, χαμηλός όσο πρέπει μια και μιλάμε για παλιές ιστορίες σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι. Τα κοστούμια της Παναγιώτας Κοκκορού αποπνέουν την αίσθηση μιας περασμένης εποχής, λιτά και προσεγμένα.
Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος ως Γκρέγκορι Σόλομον μοιάζει να ζει το ρόλο του ηλικιωμένου εκτιμητή επίπλων υιοθετώντας την απαραίτητη ειρωνεία και σαρκασμό του ανθρώπου που τα έχει δει και τα ξέρει όλα και λέει τις αλήθειες χωρίς περιστροφές. Ως αχόρταγος Σόλομον αποζητά παρά τα ογδόντα εννέα του χρόνια να ρουφήξει και την τελευταία σταγόνα ζωής. Όπως χαρακτηριστικά λέει το τηλεφώνημα του Βίκτορ ήταν κανονική ένεση ζωής: «Το τηλέφωνο μου είχε δύο χρόνια να χτυπήσει. Θέλω να σε ευχαριστήσω.» Αν και το κατάστημα του έχει κλείσει τα τελευταία χρόνια και ζει μόνος του παρέα με ένα καμινέτο στο πίσω μέρος του μαγαζιού δράττει την ευκαιρία που του δίνει ο Βίκτορ να ξαναβρεθεί στις επάλξεις. Χειμαρρώδης, σαρκαστικός με παύσεις και εξάρσεις δίνει μαθήματα υποκριτικής χωρίς να χρησιμοποιεί μανιέρες και τεχνάσματα. Σκέτη απόλαυση.
Ευχάριστη έκπληξη η ερμηνεία του Χρήστου Σαπουντζή στο ρόλο του μεγαλύτερου αδερφού Γουόλτερ, ο οποίος φαίνεται να βρίσκει τις ισορροπίες του στον ρόλο από ένα σημείο και μετά. Αν και η προσπάθεια του είναι καλή θα περιμέναμε για τις ανάγκες του ρόλου του να επιδείξει μεγαλύτερη σκληρότητα. Μας συγκινεί καθώς μιλά για το τίμημα της απαιτητικής δουλειάς του που δεν αφήνει περιθώρια για προσωπική επαφή και μας πείθει για την φιλοδοξία που είχε ως νέος γιατρός να αναλάβει περιπτώσεις ασθενών που καταξιωμένοι γιατροί απέρριπταν για να τους ντροπιάσει.
Σε αντίθεση ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης παραμένει υποτονικός, χωρίς εξάρσεις και αναλώνεται σε μια ερμηνεία επίπεδη χωρίς συναίσθημα καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου.
Άστοχη σε αντιδράσεις και χειρονομίες η Ρένια Λουιζίδου στο ρόλο της Έστερ. Υπερβολική, νευρική χάνεται στο ρόλο της και αποστασιοποιείται από την προσωπικότητα που υποδύεται.
Η σκηνοθέτις Ιωάννα Μιχαλακοπούλου λειτουργεί εκ του ασφαλούς μια και δουλεύει με δύο πολύ δυνατά χαρτιά, τον αριστοτέχνη Μιχαλακόπουλο και το δυνατό κείμενο του Μίλλερ.
Φεύγοντας από την παράσταση ευτυχώς αντηχεί ως τελευταία εικόνα της, το σαρκαστικό γέλιο του Σόλομον που κέρδισε λίγα χρόνια ζωής και εμείς μια εμπειρία θεατρική από τις λίγες παρακολουθώντας τον σπουδαίο Γιώργο Μιχαλακόπουλο.
Το αριστουργηματικό έργο του Άρθουρ Μίλλερ «Το Τίμημα», από τα γνωστότερα έργα του, γραμμένο το 1967 και πολυανεβασμένο σε θεατρικές σκηνές παγκοσμίως με πιο πρόσφατη αυτή του Broadway και πρωταγωνιστή το Danny DeVito, ανεβαίνει το φετινό χειμώνα στο Θέατρο ΙΛΙΣΙΑ με μια μοναδική διανομή. Οι διαχρονικές αλήθειες του έργου του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα ζωντανεύουν και φωτίζονται από την ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά της Ιωάννας Μιχαλακοπούλου.
Το «Τίμημα» ήταν από τα αγαπημένα έργα του Άρθουρ Μίλλερ, καθώς είναι και το μόνο έργο που αποφάσισε να σκηνοθετήσει. Σκιαγράφησε τους χαρακτήρες του περίτεχνα να προσπαθούν να ισορροπήσουν και να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους, ενώ οι καταιγιστικές αποκαλύψεις ξεδιπλώνονται με μαεστρία μπροστά μας. Οι ήρωες καλούνται να αναθεωρήσουν όλες τις αποφάσεις τους μπροστά στην αναγκαστική εκποίηση της πατρικής περιουσίας τους. Ένα σωρό έπιπλα στοιβαγμένα για σχεδόν 30 χρόνια, ύστερα από την οικονομική καταστροφή του πατέρα τους το 1929, «στοιχειωμένα» με τις επιλογές που καθόρισαν τις ζωές όλων.
Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος ανεβαίνει στη θεατρική σκηνή του ΙΛΙΣΙΑ για να ερμηνεύσει τον Ρωσοεβραίο παλαιοπώλη Gregory Solomon, την πηγή του κωμικού στο έργο, τον ρόλο που κινεί τα νήματα της δράσης. Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και ο Χρήστος Σαπουντζής ενσαρκώνουν τα δύο αδέλφια που συναντιούνται μετά από πολλά χρόνια για να αντιμετωπίσουν το παρελθόν τους. Μαζί τους η Ρένια Λουιζίδου στο ρόλο της γυναίκας, η οποία διεκδικεί τη ζωή της που τόσα χρόνια βρίσκεται σε αναμονή.
Οι ήρωες του έργου εκπρόσωποι μιας κοινωνίας που κάποτε φαινόταν να αλλάζει… Μιας κοινωνίας που τελικά δεν έχει αλλάξει κι όμως πρέπει να συνεχίσει να πιστεύει σε κάτι γιατί αλλιώς έχει πεθάνει…
Ταυτότητα Παράστασης:
Μετάφραση: Μάκη Μαρσέιγ
Απόδοση - Σκηνοθεσία: Ιωάννα Μιχαλακοπούλου
Πρωταγωνιστούν:
Γιώργος Μιχαλακόπουλος
Γεράσιμος Σκιαδαρέσης
Ρένια Λουιζίδου
Χρήστος Σαπουντζής
Παραγωγή: Θέασις Δράσεις Πολιτισμού
Οργάνωση Παραγωγής: Χαρά Μπαλτά
Επικοινωνία: Μαρκέλλα Καζαμία
Ιδιαίτερα αγαπητός στο κοινό, καλλιτέχνης με σπουδαία πορεία στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στη μικρή οθόνη, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης λίγες μέρες πριν έρθει αντιμέτωπος σκηνικά με το μονόλογο «Εκτός Ύλης: Μονόλογος ενός καθ’ ομολογία παράλογου» εξηγεί στο texnes-plus γιατί ένας ηθοποιός δεν αισθάνεται σκηνική μοναξιά ακόμα και όταν παίζει μόνος, παρά μόνο αν δεν υπάρχουν θεατές, παίρνει θέση απέναντι στους πολιτικούς που εντάσσουν το θέατρο μόνο στις «προγραμματισμένες εμφανίσεις» τους και δηλώνει ευθέως ότι δεν του αρέσουν οι συνεντεύξεις.
Στο «Μονόλογο ενός καθ’ ομολογία παράλογου» ένας πολιτικός επέλεξε να βρεθεί στα γρανάζια της εξουσίας και της διαφθοράς και παραδέχεται τα λάθη του. Παραδέχεται τα λάθη του; Πόσο σουρεάλ είναι αυτό;
Εντάξει, η πραγματικότητα απέχει πολύ από τη θεατρική πράξη. Είναι σουρεάλ με την έννοια ότι δεν συμβαίνει στη ζωή. Για να μην τα μηδενίζουμε όλα. Μπορεί να έχει συμβεί μερικές φορές, κάποιοι να μην το έχουν κάνει δημόσια αλλά να το έχουν κάνει ιδιωτικά. Από εκεί και πέρα είναι πολύ σημαντικό ότι ξεκινά παραδεχόμενος τα δικά του λάθη και μετά τα λάθη των υπολοίπων. Κάνει τη διαδρομή από μέσα προς τα έξω. Δεν βγαίνει να κατηγορήσει τους άλλους. Κατηγορεί πρώτα τον εαυτό του.
Αυτό που λέτε δεν συμβαίνει συχνά. Αν συνέβαινε, νομίζετε πως θα κέρδιζε ένας πολιτικός;
Νομίζω πως όχι, γι’ αυτό και ο συγκεκριμένος αποσύρεται από την πολιτική ζωή. Είναι τόσο ισχυρά δομημένο ένα πολιτικό σύστημα, ώστε, ακόμη και αν με αυτό τον τρόπο ένας πολιτικός κερδίσει στη συνείδηση του κόσμου, θα παραγκωνιστεί από το κόμμα του και δεν θα έχει θέση στις επόμενες εκλογές.
Εσείς είστε πολιτικοποιημένος;
Ναι.
Έχετε δεχτεί προτάσεις από κόμματα να συμμετέχετε σε ψηφοδέλτια;
Όχι, καμία.
Με την τοπική αυτοδιοίκηση όμως έχετε ασχοληθεί. Με το Δήμο Αρτέμιδος-Σπάτων, αν δεν κάνω λάθος.
Ναι, εκεί τα πράγματα όμως είναι πολύ καλύτερα, με την έννοια ότι δεν υπάρχει το οικονομικό αντάλλαγμα, δουλεύεις αμισθί. Οπότε ό,τι κάνεις το κάνεις επειδή θέλεις να προσφέρεις, τουλάχιστον σε επίπεδο συμβούλων. Νομίζω λοιπόν πως, όταν μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασία, το κάνεις για να βοηθήσεις τον τόπο.
Τους συναδέλφους σας που είναι βουλευτές πώς τους βλέπετε;
Τους θαυμάζω που το αντέχουν! Τυχαίνει να ξέρω ορισμένους αρκετά καλά και γνωρίζω πόσο ψυχοφθόρο είναι όλο αυτό. Οι περισσότεροι φεύγουν λυτρωμένοι όταν τελειώνει η θητεία τους. Υπάρχουν βέβαια και κάποια παραδείγματα ατόμων που μεταμορφώνονται σε πολιτικούς. Αυτούς τους θαυμάζω όταν μπορούν και κάνουν θέατρο. Γιατί είναι πολύ δύσκολο να είσαι τόσο ανειλικρινής στην πολιτική ζωή και τόσο ειλικρινής στο θέατρο. Γιατί το θέατρο απαιτεί ειλικρίνεια.
Επομένως είναι καταχρηστική η φράση «Οι πολιτικοί είναι καλοί ηθοποιοί γιατί λένε ψέματα στο λαό»;
Φυσικά. Είναι πολύ καλοί ψεύτες! Δεν είναι πολύ καλοί ηθοποιοί, γιατί ο ηθοποιός δεν λέει ψέματα, λέει αλήθεια. Εγώ τουλάχιστον, όταν προσπαθώ να προσεγγίσω ένα ρόλο, προσπαθώ να είμαι αυτός ο άνθρωπος που ερμηνεύω, να τον κατανοήσω. Δεν λέω ψέματα εκείνη την ώρα, λέω αλήθεια ότι νιώθω έτσι. Ενώ αντίθετα οι πολιτικοί το χρησιμοποιούν αυτό ως συνθήκη εξωτερικά. Το θέατρο περνά και δεν τους αγγίζει καθόλου και έτσι βλέπουν θέατρο. Γι’ αυτό και τότε, με την ιστορία που είχε προκύψει με το θάνατο του Μηνά Χατζησάββα, είχα απαντήσει στον Φαήλο Κρανιδιώτη ότι, αν έβλεπε πολύ θέατρο, δεν θα έγραφε αυτά που έγραψε! Δεν υπήρχε περίπτωση να σχολιάσει έτσι τον Μηνά Χατζησάββα με τον τρόπο που το έκανε. Έβλεπε θέατρο ως πολιτικός χωρίς να τον αγγίζει.
Εννοείτε ότι πήγαινε στις πρεμιέρες για να φωτογραφίζεται;
Ναι, δεν καταλάβαινε τι έβλεπε.
Ούτε σήμερα οι υπόλοιποι πολιτικοί μας βλέπουν θέατρο…
Ισχύει αυτό. Εγώ τόσα χρόνια ξέρω ελάχιστες περιπτώσεις.
Αυτό γιατί πιστεύετε πως συμβαίνει;
Καταρχήν το θέατρο έχει μικρό κοινό. Θα πας και θα σε δουν οι 200-300 που βρίσκονται εκεί. Είναι μικρό το κοινό γι’ αυτούς. Δεν τους φτάνει για να κάνουν την επίδειξή τους. Γι’ αυτό πηγαίνουν στα γήπεδα και σε άλλους χώρους με μαζικό κοινό. Επιπλέον το θέατρο θέτει και δύσκολα ερωτήματα τα οποία κουβαλάς μαζί σου.
Ο κύριος Τσίπρας πάντως πηγαίνει θέατρο…
Πηγαίνει; Αλήθεια; Μακάρι! Δεν νομίζω πως είναι θεατρόφιλος. Νομίζω πως αυτό εντάσσεται στο πλαίσιο του προγράμματος των εμφανίσεων όλων των πολιτικών. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και μια θεατρική παράσταση, εκτός και αν έχουν κάποια υποχρέωση σε κάποιον ηθοποιό που είναι βουλευτής ή στέλεχος του κόμματος. Πάντα όμως αναγκάζονται να πάνε.
Ας επιστρέψουμε στην παράσταση. Το γεγονός ότι μετά το περσινό πληθωρικό «Σώσε» φέτος σας βρίσκουμε αντιμέτωπο με ένα μονόλογο ενέχει μια σκηνική μοναξιά;
Στη σκηνή δεν αισθάνεσαι μοναξιά επειδή δεν έχεις ή έχεις συναδέλφους. Αυτό έχει να κάνει με το κοινό. Από τη στιγμή που έχεις κοινό, δεν είσαι μόνος σου. Εμένα δεν με πειράζει η έλλειψη συναδέλφων. Αντίθετα, επειδή βαριέμαι πολύ να περιμένω στο καμαρίνι πότε θα βγω, στο μονόλογο είμαι σίγουρος ότι εγώ θα βγω και εγώ θα τελειώσω. Οπότε δεν υπάρχει καθόλου καμαρίνι. Το δύσκολο είναι ότι κουβαλάς όλη την ευθύνη μόνος σου. Δεν υπάρχει κανένας να σε σώσει. Αν δεν έχεις κέφι εσύ, πάει η παράσταση.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή πάνω στη σκηνή;
Μου έχουν τύχει διάφορα. Επειδή όμως οφείλονταν κυρίως στο γέλιο, τα θυμάμαι ως ευχάριστες στιγμές και όχι ως κάτι αρνητικό. Δυσάρεστη στιγμή στη σκηνή δεν μου έχει τύχει. Κάποιο μεγάλο σεντόνι δεν θυμάμαι.
Ενώ έχετε μια σημαντική πορεία και ξεκινήσατε από τον κινηματογράφο με σπουδαίες συνεργασίες, στο θέατρο έχετε παίξει και Ντέιβιντ Μάμετ και Γιάννη Τσίρο και Πίντερ. Παρ’ όλα αυτά, στη συνείδηση του κόσμου έχετε καθιερωθεί ως κωμικός ηθοποιός, μολονότι και στην τηλεόραση έχετε παίξει πολλούς δραματικούς ρόλους. Γιατί συμβαίνει αυτό και γιατί στην Ελλάδα κατηγοριοποιούμε έτσι τους ηθοποιούς;
Νομίζω πως παντού συμβαίνει αυτό. Οφείλεται στο διαφορετικό χαρακτήρα του κοινού. Η τηλεόραση αριθμεί ενάμισι εκατομμύριο άτομα, ενώ το θέατρο είκοσι χιλιάδες, τριάντα, σαράντα στην καλύτερη περίπτωση. Οπότε αναγκαστικά περνάς στο πιο μαζικό μέσο και στις πιο μαζικές εμφανίσεις. Επιπλέον η τηλεόραση είναι στο σπίτι σου. Περνά αλλιώς στο κοινό. Επίσης η δύναμη της κωμωδίας και ενός ρόλου, όπως ήταν ο Φατσέας στο «Καφέ της Χαράς», σε στιγματίζει και αυτό συμβαίνει μία φορά στη ζωή ενός ηθοποιού. Έτσι λοιπόν ο κόσμος θεωρεί ότι κάνω περισσότερο κωμωδία. Δεν ισχύει αυτό, έχω παίξει πολύ περισσότερο δράμα στην καριέρα μου.
Εσείς προτιμάτε κάποιο από τα δύο είδη;
Όχι, δεν έχω ιδιαίτερη προτίμηση. Αν δεν κάνω κάποιο, μου λείπει. Αν παίξω σερί κωμωδία δύο φορές, θα έχω την ανάγκη για ένα δραματικό ρόλο και το αντίθετο.
Την τεράστια επιτυχία που κάνατε με τον Φατσέα και το «Καφέ της Χαράς» δυσκολευτήκατε να τη διαχειριστείτε;
Ναι, γιατί δεν ήθελα ποτέ να γίνω διάσημος. Δεν έγινα γι’ αυτό ηθοποιός. Μου αρέσει η μοναχικότητα. Θέλω να πίνω τον καφέ μου χωρίς να με αναγνωρίζει κανένας, έτσι αυτό μου ανέτρεψε πολλά στην αρχή.
Το ίδιο φαντάζομαι και το «θάρρος» που παίρνει ο κόσμος…
Ναι, όλα αυτά… Είναι δύσκολα μερικές φορές. Κατάφερα όμως να το εξισορροπήσω, γιατί αυτό το αρνητικό έχει και πολλά καλά. Είναι πολύ σημαντικό να έρχονται και να σου λένε «Σε ευχαριστώ για τη χαρά που μου έχεις δώσει». Αυτό προϋποθέτει αντίστοιχο θάρρος με αυτό κάποιου αγενή. Μη σου πω ότι είναι και πιο βαρύ. Έτσι μετά κατάφερα να βρω τη δύναμη και να ισορροπώ.
Ξεκινήσατε με τον κινηματογράφο και έχετε μια σπουδαία πορεία, με περισσότερες από τριάντα ταινίες στο ενεργητικό σας. Ταινίες διαφορετικών αναφορών. Από την εμπειρία σας στο χώρο, πώς βλέπετε σήμερα τον ελληνικό κινηματογράφο;
Να σας πω την αλήθεια, έχω κουραστεί να λέμε κάθε τόσο ότι υπάρχει ελπίδα. Το έχουμε πει πολλές φορές οι άνθρωποι που αγαπάμε το σινεμά και δουλεύουμε σε αυτό. Περιμένουμε τη νέα εποχή που θα ανατείλει αλλά δεν έχει έρθει ακόμη. Διστάζω να πω μεγάλα λόγια. Θεωρώ εξαιρετικά δυναμική την παρουσία του Λάνθιμου και άλλων ανθρώπων που έχουν σαρώσει κερδίζοντας βραβεία στο εξωτερικό. Μακάρι αυτό να έχει συνέχεια και να επεκταθεί κι άλλο. Ο Λάνθιμος και η Τσαγκάρη έχουν μια δική τους γραφή και είναι ένα είδος σινεμά. Καλό θα ήταν αυτό να επεκταθεί σε όλα τα είδη. Ακόμα και ο εμπορικός κινηματογράφος να αναβαθμιστεί.
Τα ΜΜΕ πώς σας αντιμετώπισαν και πώς τα αντιμετωπίσατε όλα αυτά τα χρόνια;
Δεν είχα ιδιαίτερα προβλήματα. Ως άνθρωπος δεν έδωσα και αφορμές, επομένως δεν με κακομεταχειρίστηκαν. Παρ’ όλα αυτά, ομολογώ ότι έχω μια αντιπάθεια στις συνεντεύξεις και στο χώρο σας. Γιατί; Επειδή πολλές φορές έχω διαπιστώσει ότι αλλάζουν τα λόγια μου και ρίχνουν το κέντρο βάρους αλλού και όχι σε ότι είπα. Επειδή με έχουν καλέσει για συνέντευξη και πέντε λεπτά πριν μου την έχουν ακυρώσει. Επειδή πολλές φορές δεν σέβονται καθόλου τη δουλειά σου και κατευθύνουν τη συζήτηση σε κίτρινα θέματα. Οπότε από αυτό έχω σχηματίσει μια εικόνα όχι ιδιαίτερα θετική. Επίσης δεν ήθελα να έχω ποτέ σχέσεις με κριτικούς θεάτρου. Πίστευα πάντα πως, αν έλεγα καλημέρα σε έναν κριτικό θεάτρου ή κινηματογράφου, θα επηρεάσω την κρίση του.
Στην Ελλάδα όμως υπάρχουν τα «παρεάκια»…
Ναι, εγώ όμως πιστεύω πως κανονικά δεν θα έπρεπε να λέμε «καλημέρα» οι ηθοποιοί στους κριτικούς για να διαφυλάξουμε μια ακεραιότητα και δεν υπάρχει κανένα προσωπικό και έννομο συμφέρον για να γραφτεί το οτιδήποτε. Αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Πολλοί μπορεί να εκλαμβάνουν ως αγένεια το ότι δεν τους χαιρετώ, αλλά δεν το κάνω για κάποιον άλλο λόγο.
Να κλείσουμε με μια ευχάριστη είδηση που μου αποκαλύψατε πριν από λίγο.
Ναι, κάνω γυρίσματα για ένα σίριαλ παραγωγής του Netwix στην Ιταλία.
φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Μασμανίδη
σκίτσα:Ιουλία Μακρή
To Texnes-plus είναι χορηγός επικοινωνίας της παράστασης
Είδα
Video
