Είναι τέσσερις το πρωί, τέλος Δεκέμβρη. Σου γράφω απλώς για να δω αν είσαι καλύτερα.”

Ο Leonard Cohen σε ένα διαμέρισμα της Νέας Υόρκης, γράφει ένα γράμμα. Το γράμμα έγινε γνωστό ως “Famous Blue Raincoat”. Το απευθύνει σε έναν φίλο του. Το γράμμα φτάνει στον παραλήπτη του. Εκείνος απαντάει, με ένα νέο γράμμα, το οποίο φτάνει στη Νέα Υόρκη, αλλά ο κ. Leonard έχει μετακομίσει. Ο νεαρός θυρωρός που το παραλαμβάνει, αποφασίζει να τον βρει και να του το παραδώσει.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σύλληψη – Κείμενο: Ginger Creepers (Χρ. Καπενής – Γρ. Χατζάκης)
Σκηνοθεσία – Animation: Γρηγόρης Χατζάκης
Μουσική – Ηχητικός Σχεδιασμός: Βύρων Κατρίτσης
Επικοινωνία: Act for Art (Χρύσα Ματσαγκάνη)
Παραγωγή: aejaa / GCTB

Ερμηνεύουν: Χρήστος Καπενής, Κλεοπάτρα Τολόγκου

Διάρκεια: 75 λεπτά

ΔΩΡΕΑΝ στο video room της aejaa (https://aejaa.com/video-room)

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 21.00

*Το ραδιοπτικό θέατρο (Radioptical Theater) είναι μία καινοτόμα ιδέα της πλατφόρμας online παραστάσεων aejaa και των Ginger Creepers Theater Band εμπνευσμένο από το ραδιοφωνικό θέατρο. Εκμεταλλεύεται τα χαρακτηριστικά του online μέσου συνδυάζοντας την ηχητική δράση με παράλληλη οπτική αφήγηση και στοιχεία podcast. Ο ήχος δίνει τη ροή του έργου, ενώ η εικόνα αποκωδικοποιεί τη σκηνοθετική ανάγνωση της παράστασης.

Από την Τόνια Τσαμούρη

Κατά τη διάρκεια της δεύτερης καραντίνας, είχα την χαρά να παρακολουθήσω τηνΤελευταία Ταινία του Κραππ του Σάμιουελ Μπέκετ από τους Ginger Creepers. Ομολογώ ότι η ραδιοπτική παράσταση που δημιουργήθηκε με γνώμονα τις δεδομένες συνθήκες εγκλεισμού και απόστασης από την συνήθη θεατρική δραστηριότητα, κέρδισε το ενδιαφέρον μου και την προσοχή μου. Κατά συνέπεια, όταν πληροφορήθηκα για την δεύτερη προσπάθεια της ομάδας, θέλησα να παρακολουθήσω και αυτήν. Η δεύτερη παράσταση βασίστηκε στο Το Φως είναι Σαν Νερό του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και οφείλω να ομολογήσω ότι δικαίωσε την επιλογή μου.

Με αφορμή μια παράξενη Χριστουγεννιάτικη ιστορία του διάσημου συγγραφέα, οι Ginger Creepers (Χρήστος Καπενής-Γρηγόρης Χατζάκης) βρήκαν την αφορμή να μιλήσουν για τον εγκλεισμό, τα σπίτια ως οικοδομήματα, τη ζωή των παιδιών μέσα σε αυτά, αλλά και την απαραίτητη φαντασία που νοστιμίζει τη ζωή μας. Δυο μικρά παιδιά ζητούν ως δώρο Χριστουγέννων από τους γονείς τους, μία βάρκα, την οποία φέρνουν μέσα στο διαμέρισμά τους. Ξαφνικά, το αστικό διαμέρισμα μεταμορφώνεται σε ένα ιδιότυπο νησιωτικό σύμπλεγμα, με τα διαφορετικά δωμάτια να μετατρέπονται σε νησάκια, ενώ τα αντικείμενα μετατρέπονται σε χώρους ανακάλυψης.

Η βαθιά και μαγευτική φωνή του Χρήστου Καπενή μετατρέπει την διήγηση σε πραγματική εμπειρία, η οποία οδηγεί τον θεατή στο φανταστικό αυτό ταξίδι που σχεδίασε ο Γκ. Γκαρσία Μάρκες. Η επιλογή της ομάδας για την δημιουργία μιας οπτικής αφήγησης παράλληλα με την ηχητική, αναπόφευκτα φέρνει στο μυαλό το ραδιοφωνικό θέατρο του παρελθόντος. Τα επεξεργασμένα και σύνθετα οπτικά εφέ πλάθουν ένα μοναδικό σύμπαν στην οθόνη του θεατή, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον καθόλη τη διάρκεια της παράστασης. Το αποτέλεσμα είναι, αν μη τι άλλο, ιδιαίτερο και μοναδικό, διατηρώντας παράλληλα έντονα τη θεατρικότητά του.

Ο Γάλλος φαινομενολόγος, Gaston Bachelard, γράφει ότι «το σπίτι μας είναι η γωνιά μας σε αυτό τον κόσμο». Η σημερινή πραγματικότητα μας υποχρεώνει να περάσουμε άπειρες ώρες μέσα σε αυτή τη γωνιά. Ο τρόπος για να διαχειριστούμε αυτή τη συνθήκη διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, καθώς σχετίζεται απόλυτα με τις προσωπικές επιλογές και προτιμήσεις. Η καινούρια παράσταση των Ginger Creepers προτείνει να επαναφεύρουμε και να χρησιμοποιήσουμε τη φαντασία μας σαν να ήμασταν και πάλι μικρά παιδιά. Με ένα όμως υστερόγραφο: να διατηρούμε στο ακέραιο την ατομική μας ευθύνη.

Διαβάστε επίσης:

«Η Τελευταία Ταινία Του Κραππ»: Είδα Online Την Παράσταση

Από την Τόνια Τσαμούρη

Ο Σάμιουελ Μπέκεττ πειραματίστηκε από πολύ νωρίς, στη συγγραφική του πορεία, τόσο με την αποδόμηση της γλώσσας, όσο και με την αποσύνδεση της θεατρικής συγγραφής με την σκηνική απόδοση. Ήδη από το πρώτο του έργο, το Περιμένοντας τον Γκοντό (1952), πειραματίστηκε με το ανοίκειο που φέρει η χρήση της μη μητρικής γλώσσας. Εν προκειμένω, επέλεξε να γράψει το έργο στα Γαλλικά και στη συνέχεια να το μεταφράσει ο ίδιος στα Αγγλικά. Κατ’ αυτό τον τρόπο, αποδεσμεύτηκε από τις συγγραφικές ευκολίες που επιφυλάσσει η μητρική γλώσσα. Από πολύ νωρίς δοκιμάστηκε επίσης στα έργα που ήταν προορισμένα για το ραδιόφωνο, ενώ θέλησε να σπάσει την θεατρική ψευδαίσθηση και οικειότητα που δημιουργεί μια θεατρική αίθουσα. Το συγγραφικό προφίλ του Μπέκεττ επομένως, μοιάζει ιδανικό, θα τολμούσα να πω, για την επιλογή έργου εν μέσω καραντίνας. Δεν προϋποθέτει θεατρική σκηνή, προορίζεται για το ραδιόφωνο, ενώ θεματικά αναφέρεται συχνά στην μοναξιά και την απομόνωση του σύγχρονου ατόμου.

Μου φάνηκε λοιπόν πολύ λογική, αλλά και ενδιαφέρουσα, η απόφαση των Ginger Creepers να παρουσιάσουν την Τελευταία Ταινία του Κραππ σε δύο ζωντανές μεταδόσεις μέσω διαδικτύου. Ωστόσο, μια ευχάριστη έκπληξη με περίμενε, καθισμένη στην οθόνη του υπολογιστή μου. Η θεατρική ομάδα δεν αρκέστηκε στις «ευκολίες» που δημιουργεί ο Μπέκεττ για μια εκτός σκηνής παρουσίαση. Αντιθέτως, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα multimedia θέαμα, το οποίο ανέδειξε το έργο του θεατρικού συγγραφέα εναρμονίζοντάς το όχι μόνον στον 21^ο αιώνα, αλλά και στις παρούσες ειδικές συνθήκες πανδημίας.

Η ιντερνετική παράσταση αρχίζει, με το τρίτο κουδούνι να κάνει την εμφάνισή του, ακόμα και μέσα από την οθόνη του υπολογιστή. Εικόνες και ήχοι από μια κουζίνα των τελών του 1950 ζωντανεύουν μέσα από την οθόνη μου, ενώ ακούγονται ήχοι από κουζινικά σκεύη ανακατεμένοι με ήχους τζαζ. Και αιφνίδια, εμφανίζεται ο Κραππ. Βλέπουμε μόνον το κεφάλι του, στριμωγμένο μέσα σε ένα ασφυκτικό κουτί. Άλλωστε κάπως έτσι δεν ζει ο σύγχρονος άνθρωπος; Μόνον που το ασφυκτικό αυτό κουτί, που περιορίζει τις κινήσεις του ανθρώπου του 2020, είναι πιο ευρύχωρο… Στη συνέχεια, γραφιστικά και εικόνες διαδέχονται το ένα το άλλο, συνοδεύοντας την αφήγηση του Κραππ, ο οποίος γυρίζει πίσω και ξανά μπρος την κασέτα του μαγνητόφωνού του. Ενώ παρακολουθώ την παράσταση, συνειδητοποιώ πόσο θα ήθελα να μπορούσα να κινούμαι και εγώ, με τον χρόνο αλλά και με τις εμπειρίες μου, όπως κινείται ο Κραππ: να γράφω και να σβήνω δηλαδή, κατά το δοκούν, πράγματα που δεν θέλω να θυμάμαι, ανθρώπους με πλήγωσαν, καταστάσεις που με πόνεσαν.

Η στιβαρή φωνή του Χρήστου Καπενή, με το απόκοσμο βλέμμα του, όταν τελικά ο Κραππ του ανοίγει στο τέλος τα μάτια, με παρασέρνει για όση ώρα παρακολουθώ την ιντερνετική παράσταση. Σε αυτό, σημαντικό ρόλο παίζει και η υπέροχη μουσική του Βύρωνα Κατρίτση. Η σκηνοθεσία του Γρηγόρη Χατζάκη έπλασε ένα μικρό διαμαντάκι, το οποίο εν μέσω πανδημίας μου άνοιξε μια μικρή χαραμάδα ελπίδας. Μολονότι διαφωνώ με τις παραστάσεις που παρουσιάζονται μέσω διαδικτύου, είτε βιντεοσκοπημένες είτε σε live streaming, η συγκεκριμένη παράσταση είναι ενδιαφέρουσα γιατί δεν ακολούθησε κανέναν από τους δύο δρόμους. Αντιθέτως, δημιουργήθηκε για να επικοινωνήσει διαδικτυακά με το κοινό της, στηριζόμενη στην τεχνολογία, σχολιάζοντας έτσι τον ιδιότυπο εγκλεισμό τον οποίο βιώνουν οι σημερινοί άνθρωποι και στον οποίο, αναγκαστικά, μαθαίνουν να ζουν.

Το 1888, γράφεται ένα από τα σημαντικότερα έργα του Σουηδού δραματουργού, οι «Δανειστές» που ο ίδιος χαρακτηρίζει ως τραγικωμωδία. Το έργο του Στρίντμπεργκ αφηγείται την ιστορία ενός ιδιότυπου ερωτικού τριγώνου, του καθηγητή Γκούσταβ του εικαστικού καλλιτέχνη Άντολφ και της γυναίκας του τελευταίου, Τέκλα. Οι δύο άντρες γνωρίζονται σε ένα παραθαλάσσιο θέρετρο όταν η Τέκλα λείπει για λίγες μέρες, και ο Άντολφ βλέποντας στο πρόσωπο του Γκούσταβ έναν καινούριο φίλο του εμπιστεύεται τα προβλήματα του γάμου του. Ο Γκούσταβ εκμεταλλεύεται μια απρόσμενη ευκαιρία εκδίκησης και παρασύρει τον Άντολφ σε ένα σχέδιο δράσης που καταλήγει σε ένα σκληρό παιχνίδι εξουσίας ανάμεσα στα τρία πρόσωπα με ένα απρόσμενο τέλος. Μέσα από αυτό το ιδιαίτερο ερωτικό τρίγωνο μεταξύ των ηρώων, των οποίων τις πραγματικές ταυτότητες ανακαλύπτουμε κατά τη διάρκεια του έργου, παρακολουθούμε την επαναδιαπραγμάτευση των σχέσεων τους και τα ψυχολογικά ''δάνεια'' που υποκινούν τις πράξεις τους.

Το 1897, τρείς φιλόδοξοι εξερευνητές (μεταξύ των οποίων ο ανιψιός του Α. Στρίντμπεργκ) ξεκινάνε από τη Σουηδία για ένα ιστορικό ταξίδι με αερόστατο, με στόχο την κατάκτηση του Βόρειου Πόλου. Έπειτα από ένα ατύχημα, καταλήγουν σε μία έρημη χιονισμένη έκταση, χιλιάδες μίλια μακριά από τον τελικό προορισμό τους, προσπαθώντας να επιβιώσουν κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.

Στη θεατρική ανάγνωση του Γρηγόρη Χατζάκη, το έργο του Αύγουστου Στρίντμπεργκ τοποθετείται στο αφιλόξενο περιβάλλον της ιστορίας των Σουηδών εξερευνητών. Η πολύμηνη περιπέτεια των εξερευνητών, που αποτελεί σημαντικό ιστορικό γεγονός για την κατάκτηση του τελευταίου εναπομείναντος άγνωστου προορισμού της Γης, διαπλέκεται με την ιστορία των ηρώων που συναντάμε στο έργο του Στρίντμπεργκ. Έτσι, δημιουργείται ένας καινούργιος παραστασιακός χώρος όπου διασταυρώνονται τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα με τα γεγονότα της μυθοπλασίας του Σουηδού συγγραφέα. Η διασκευή της Μαρίας Σκαφτούρα και του Γρηγόρη Χατζάκη αποτελεί μια νέα πρόταση στο κλασικό θεατρικό έργο, όχι μόνο αναφορικά με τον περιβάλλον στο οποίο διαδραματίζεται, αλλά και γιατί αναδεικνύει το χιούμορ μέσα στις κωμικοτραγικές καταστάσεις του σκληρού αυτού παιχνιδιού επιβίωσης.

Συντελεστές
Κείμενο: Αύγουστος Στρίντμπεργκ
Μετάφραση: Μαρία Σκαφτούρα
Διασκευή: Μαρία Σκαφτούρα, Γρηγόρης Χατζάκης
Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Χατζάκης
Σκηνικά: Ζωή Αρβανίτη
Μουσική: Βύρων Κατρίτσης
Χορογραφίες: Πετρίνα Γιαννάκου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κική Μπαρμπαβασίλογλου
Φωτογραφίες: Φίλιππος Μαργαλιάς
Γραφιστική Επιμέλεια: Michelangelo Bevilacqua
Δημόσιες σχέσεις και επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγγάνη

Ερμηνεύουν
Δημήτρης Ντάσκας, Τάκης Σακελλαρίου, Μαρία Σκαφτούρα
Εισαγωγή παράστασης: Ginger Creepers Theater Band (Χρ. Καπενής, Γρ.
Χατζάκης)

Πληροφορίες
Παραστάσεις: Από 3 Δεκεμβρίου
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη στις 21.00
 
Τιμές εισιτηρίων:
Γενική Είσοδος: 12€
Φοιτητικό, ανέργων: 7€
Ατέλειες ηθοποιών: 5€

Προπώληση εισιτηρίων:
Viva.gr: https://www.viva.gr/tickets/theatre/theatro-rabbithole/daneistes/

Διάρκεια παράστασης: 100'
Facebook Page: https://bit.ly/2KeWJK5

Βρισκόμαστε σε μία εποχή ανακατάταξης της προσωπικότητας της χώρας και ειδικότερα της Αθήνας. Στο πιο κεντρικό και διαπολιτισμικό κομμάτι της πρωτεύουσας, την πλατεία Ομονοίας, επισκεπτόμαστε ένα κτίριο, το ξενοδοχείο Μπάγκειον, που στους τοίχους του διαφαίνονται τα στρώματα των διαφορετικών εποχών που έχει περάσει.

Μέσα από αυτά επιχειρούμε ένα χρονικό ταξίδι προς αναζήτηση των απαρχών της δυναμικής των σχέσεων ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα τι είναι αυτό που ορίζει μία πόλη ως σημείο συνάντησης.

Το 1492 ο Κολόμβος ανακαλύπτει την Αμερική. Το 1955 ο Λέβι Στροςς γράφει τα απομνημονεύματά του από το δικό του ταξίδι στον Νέο Κόσμο. Το 1992 ο Ντάριο Φο γράφει για το ταξίδι του ήρωά του, Τζόαν Παντάν, ενός λαθρεπιβάτη σε ένα από τα πλοία του Κολόμβου. Το 2018 οι GCTB βρίσκουν έναν χώρο στην Ομόνοια για συναντήσεις.

Όλοι τους ήρθαν σε επαφή με τους ιθαγενείς της Αμερικής.

Αναζητούμε έναν χώρο συνάντησης όπου μπορούμε να αφηγηθούμε τη δική μας ιστορία, μέσα από τις δικές τους ιστορίες.  Δημιουργούμε ένα ζωντανό ντοκιμαντέρ με στόχο, μέσω όλων των παραπάνω, να έρθουμε κι εμείς (σε συνδυασμό με το κοινό της παράστασης) σε επαφή με αυτούς τους λαούς που ζουν ακόμη στα ίδια εδάφη.

* Η κεντρική φωτογραφία είναι του Γιώργου Καλγαμανώλη

Με αφετηρία τις περιπέτειες του Τζόαν Παντάν οι Ginger Creepers επιστρέφουν για να παρουσιάσουν τη νέα τους θεατρική παράσταση,με τίτλο «Ο Τζόαν Παντάν και οι Θλιμμένοι Τροπικοί» η οποία βασίζεται μεν πάνω στο ανατρεπτικό κείμενο του Ντάριο Φο, αλλά συνδυάζεται και με τη δική τους οπτική. 

Ο Βασιλιάς Ύπνος

«Μα, έλα ύπνε, καλώς να ‘ρθεις; Και στο σκαμνί να κάτσεις; Δεν έχει έρθει δηλαδή; Που είναι; Αν τον γυρεύεις δεν θα σου κάνει τη χάρη. Πρέπει να λες πως ήρθε. Για να κάτσει και στο σκαμνί, ως να γνέσεις και τα συναφή. Έλα ύπνε καλώς ήρθες. Κατάλαβες; Ήρθες. Ήρθε».

Το όνειρο για να γίνει πραγματικότητα πρέπει να το πιστέψεις. Είναι η πρώτη συμβουλή που λέει στην ορφανή Άννα η παραμάνα της. Πρέπει να πιστέψεις για να έρθει ο Ύπνος και σφιχταγκαλιασμένοι να βαδίσετε στο μέλλον. Και αυτή η συμβουλή, η προτροπή να πιστέψει, είναι η κινητήριος δύναμη μιας παράστασης που ξεκινά με αφορμή ένα παραδοσιακό παραμύθι και τελειώνει σε μια σκηνή γεμάτη γήινα άχυρα και μακρινά αστέρια…

Τον παραδοσιακό Βασιλιά Ύπνο τον συνέλεξε η λαογράφος Μαριάννα Καμπούρογλου περί τα 150 χρόνια πριν. Ο βασιλιάς Ύπνος του Γρηγόρη Χατζάκη κλέβει από αυτόν την ατμόσφαιρα, τους πρωταγωνιστές, την αντίθεση του χωριατόσπιτου με το παλάτι. Προσθέτει το όνειρο, μια παιχνιδομηχανή και βέβαια wifi και φτιάχνει μια ιστορία μπλεγμένη στον χώρο και το χρόνο, το όνειρο και την πραγματικότητα.

Όταν όμως η Άννα πιστεύει ότι όλα είναι δυνατόν να συμβούν τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους.

Παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς γονείς, ο φόβος για το άγνωστο, η χρήση της τεχνολογίας, η πίστη στον εαυτό μας, ο σεβασμός στην διαφορετικότητα: Όλα χωρούν στην σκηνή του θεάτρου χωρίς να συνωστίζονται.

Μια παράδοξη, τρυφερή ιστορία δοσμένη με χιούμορ και μέτρο. Δουλεμένη αισθητική, διακριτική μουσική και ηχητική επένδυση. Έξυπνη χρήση της τεχνολογίας χωρίς υπερβολές, ωραία σκηνικά και κοστούμια.

ΒΕΡΕΝΙΚΗ

Στο πρόγραμμα ο σκηνοθέτης σημειώνει ότι στόχος ήταν να στήσει μια παράσταση «με κέντρο τα παιδιά, χωρίς –όσο το δυνατόν- την παραμικρή έκπτωση, σε σχέση με την αντίστοιχη απόδοσή του, για ενήλικο κοινό». Τον στόχο τον πετυχαίνει. Η παράσταση χωρίς να γίνεται διδακτική, προβληματίζει και εγείρει συζητήσεις με έναν άμεσο, απλό, μα και γλυκό τρόπο.

Να πάτε να την δείτε μαζί με τα παιδιά σας. Θα περάσετε όλοι καλά. Απευθύνεται κυρίως σε παιδιά δημοτικού, αλλά και  γυμνασίου. Τελευταία παράσταση 9 Απριλίου.

Η Υπόθεση

Μια κοπέλα σε ένα φτωχικό επαρχιακό σπίτι, δυσκολεύεται να κοιμηθεί και νανουρίζει τον εαυτό της. Στον ύπνο της συναντάει έναν νεαρό που μελετά τα αστέρια και φτιάχνει ιστορίες.

Στο παλάτι, ο πρίγκιπας, με το ιδιαίτερο όνομα «Ύπνος», βαριέται. Τα βράδια, που κάνει διάλειμμα από την αγαπημένη του παιχνιδομηχανή, ανεβαίνει τους γύρω λόφους να φτιάξει νέους αστρικούς σχηματισμούς.

Η βασίλισσα και μητέρα του Ύπνου που απορεί με την απροθυμία του να βρει νύφη, πιστεύει πως κάποια συναντά κρυφά τα βράδια που λείπει. Έτσι, εκείνη κατεβαίνει στο χωριό, ψάχνοντας το σπίτι που μπορεί να βρίσκεται ο γιος της.

Ένα βράδυ η βασίλισσα περνάει έξω από το σπίτι της κοπέλας που καλεί με το τραγούδι της τον ύπνο και πιστεύει πως η κοπέλα απευθύνεται στο γιο της, τον βασιλιά Ύπνο. Χαρούμενη τότε αρχίζει να γεμίζει την κοπέλα με πολυτελή προικιά. Η κοπέλα όμως, δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Ο Ύπνος κοιτάζει τ’ άστρα. Κι όσο ο καθένας κοιμάται «τον ύπνο του δικαίου», η ιστορία τους χτίζεται σιγά σιγά μέσα από όνειρα, πραγματικότητα και ό,τι υπάρχει ανάμεσά τους.

 To παραδοσιακό παραμύθι «Ο βασιλιάς Ύπνος» που συνέλεξε η λαογράφος Μαριάννα Γρ. Καμπούρογλου στα μέσα περίπου του 19ου αι. μπορείτε να το βρείτε στην  ηλεκτρονική έκδοση του Σπουδαστηρίου Nέου Eλληνισμού 

http://www.snhell.gr/kids/content.asp?id=247&cat_id=11

Το θεατρικό έργο του Γρηγόρη Χατζάκη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια 

Συντελεστές:

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Χατζάκης

Σκηνικά: Ζωή Αρβανίτη

Κοστούμια: La Reina

Μουσική: Βύρων Κατρίτσης

Κίνηση: Μαρία Καραγεώργου

Παίζουν:

Βασίλισσα: Κατερίνα Αντζουλάτου

Άννα: Άννα Κολιοφώτη

Βασιλιάς Ύπνος: Νίκος Πλυτάς

Παραμάνα: Κλεοπάτρα Τολόγκου

Φωτογραφίες: Στυλιανός Παπαρδέλας

Γραφιστική Επιμέλεια: Michelangelo Bevilacqua

Παραγωγή: Σύγχρονο Θέατρο