Την Πέμπτη,25 Νοεμβρίου πέφτει η αυλαία για την θεατρική παράσταση «ΑΠΕΘΑΝΤΟ», που παρουσιάζει η ομάδα Hippo στο Θέατρο 104, από την Τετάρτη, 13 Οκτωβρίου και κάθε Τετάρτη και Πέμπτη, την παράσταση «ΑΠΕΘΑΝΤΟ».

Υπόθεση:

Η Αρετή είναι η μικρή και μοναδική κόρη μιας οικογένειας που έχει ακόμη 9 αγόρια. Ορφανή από πατέρα, η μάνα της και τα αδέρφια της την προσέχουν ως κόρη οφθαλμού και την κρύβουν από τα μάτια του κόσμου. Όταν φτάνει σε «ηλικία γάμου», έρχονται επενδυτές από το εξωτερικό κι ένας από αυτούς -στο πλαίσιο της συνεργασίας του με έναν από τους αδερφούς της Αρετής, τον Κωνσταντή- ζητάει να την παντρευτεί.

Η Αρετή αρνείται, ο Κωνσταντής όμως καταφέρνει να πείσει τη μητέρα και τα αδέρφια του για την οικονομική δύναμη που θα έχουν στο εξωτερικό μετά από μια τέτοια «συναλλαγή». Έτσι, αυτός ο γάμος συμφερόντων πραγματοποιείται, ενώ η μητέρα ορκίζει τον Κωνσταντή να της φέρει κοντά της την μονάκριβή της όποτε κι αν τη χρειαστεί.

Όταν το θανατικό πέφτει στο πατρικό σπίτι της Αρετής κι όλα τα αδέρφια της πεθαίνουν, η μάνα απομένει μόνη και καλεί τον Κωνσταντή από τους νεκρούς για να αναλάβει τις ευθύνες του.

Εκείνος ζωντανεύει και γίνεται βρικόλακας, ψάχνοντας να βρει την Αρετή, η οποία πλέον ζει χαρούμενη μες στα πλούτη. Η ίδια, έχοντας σχεδόν ξεχάσει τον πρότερο εαυτό και τη ζωή της, πείθεται να γυρίσει πίσω. Καθώς, όμως, επιστρέφουν στο πατρικό τους, η Αρετή συνέρχεται, ξαναθυμάται το παρελθόν της και αντιλαμβάνεται ότι ο Κωνσταντής είναι πλέον νεκρο-ζώντανος. Αποφασίζει τότε να δώσει ένα τέλος. Η Αρετή με τη μάνα της απομένουν μόνες, έχοντας πια εκείνες στα χέρια τους τα ηνία της ζωής τους. Πώς θα επιλέξουν να συνεχίσουν;

Σκηνοθετικό Σημείωμα:
ΑΠΕΘΑΝΤΟ, δηλαδή στοιχειωμένο, χωρίς ψυχή, που για να ζήσει πρέπει να πίνει αίμα. Ο τίτλος είναι συμβολικός και εμπνευσμένος από την πλοκή της παραλογής του Νεκρού Αδερφού, της πρώτης ελληνικής ιστορίας που αναφέρεται στην έννοια του βρυκόλακα.

Μέσα στο έργο η παραλογή ακούγεται αυτούσια, ενώ ο λόγος του κειμένου είναι αιχμηρός, με πολλά ειρωνικά και κωμικά στοιχεία, μαύρο χιούμορ και διακειμενικές αναφορές.

Με την συγγραφική ομάδα προσεγγίσαμε τον μύθο δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στο πρόσωπο της μάνας και της κόρης. Το αρχικό κείμενο αναφέρεται σε μια εποχή, στην οποία η θέση της γυναίκας είναι κοινωνικά κατώτερη από αυτή του άντρα. Με αφορμή αυτό το γεγονός, αναρωτηθήκαμε τί συμβαίνει σήμερα. Έχει πραγματικά αλλάξει κάτι από τότε; Μέσα από την επαναδιαπραγμάτευση του μύθου στοχεύσαμε στην ανάδειξη της διαχρονικότητας και της καθολικότητας της προβληματικής θέσης που κατέχει η γυναίκα στην κοινωνία, όπως φανερώνεται από το ίδιο το έργο.

Κεντρικά ζητήματα που θίγονται επίσης στην παράσταση είναι τα σύγχρονα πολιτικά αδιέξοδα, η τωρινή δυστοπική κατάσταση της πανδημίας και ο ρόλος του πολιτικού συστήματος σε όλα αυτά. Απέθαντο είναι το ίδιο το σύστημα, ένα βαμπίρ που μας πίνει το αίμα. Έχουμε άραγε μεταβεί σε μια νέα εποχή κι αν όχι τότε θα το προσπαθήσουμε;

Ταυτότητα παράστασης
Κείμενο: Φώτης Δούσος – Ιωάννα Λιούτσια – Αλέξανδρος Ράπτης
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ράπτης
Δραματολόγος: Δημήτρης Καλακίδης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Χριστίνα Μπακαστάθη
Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Κατερίνα Χατζοπούλου
Κίνηση: Μίκα Στεφανάκη, Αλέξανδρος Ράπτης
Χορογραφίες: Μίκα Στεφανάκη
Μουσική: Γιώργος Δούσος
Βίντεο – Εικαστική Σύνθεση: Βασίλης Σελιμάς
Κινηματογράφιση - Video Mapping – Φωτισμοί: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
Φωτογραφίες: Δώρα Καλακίδου (πρόβας), Αποστόλης Κουτσιανικούλης (παράστασης)
Trailer: Δώρα Καλακίδου
Βοηθός Παραγωγής: Εύα Σαμουηλίδου
Επικοινωνία: Γεωργία Ζούμπα
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Ελένη Ευθυμίου (βίντεο), Ανδρομάχη Μακρίδου, Γιώργος Σοφικίτης,
Δανάη Τίκου
Παραγωγή: Hippo Theatre Group

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Πληροφορίες παράστασης
Τελευταίες Παραστάσεις: Τετάρτη, 24 και Πέμπτη 25 Νοεμβρίου στις 21.15
Τιμές εισιτηρίων: 12€ (Γενική είσοδος), 10€ (ΑΜΕΑ, Φοιτητικό, ομαδικό για κρατήσεις 5 ατόμων και άνω), 7€ (ατέλεια)
Διάρκεια παράστασης: 65 λεπτά
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/apethanto/
Χώρος: Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Τηλ.: 210 3455020

H παράσταση έκανε πρεμιέρα στις 18 Σεπτέμβρη στη Λάρισα, στο Θεσσαλικό Θέατρο στα πλαίσια του 8ου Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών και τον Οκτώβριο ανέβηκε στο Θέατρο 104, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

Από τον Αναστάση Πινακουλάκη 

Εδώ και μερικές εβδομάδες παρουσιάζεται στο Εθνικό η πολυαναμενόμενη παράσταση της Ελένης Ευθυμίου «Φουέντε Οβεχούνα».

Η παράσταση παίζεται από Τετάρτη έως Κυριακή στην Κεντρική Σκηνή του Τσίλλερ, σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ (Solo Teatro). Η Ελένη Ευθυμίου -μ’ εμβληματικές παραστάσεις στο ενεργητικό της- δημιούργησε μια εντυπωσιακή παράσταση με πολυσυλλεκτικό θίασο σε μορφή ensemble, συγκινητική απλότητα, λυρικότητα και λαμβάνει σχεδόν επική διάσταση. Για την ιστορία, στη χώρα μας, το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1959 σε σκηνοθεσία Μάνου Κατράκη και στη συνέχεια το 1977 από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ενώ η προηγούμενη φορά που παίχτηκε τοΦουέντε Οβεχούνα   στο Εθνικό, ήταν πριν από 4 δεκαετίες, το 1990, σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη/μετάφραση Ανδρέα Παναγόπουλου στο Ηρώδειο (θερινή παραγωγή).

Το έργο

Υπόθεση: Η άφιξη του Διοικητή Φερνάν Γκόμεθ στο μέχρι τότε ήσυχο χωριό Φουέντε Οβεχούνα αναστατώνει τη ζωή των κατοίκων καθώς η αυταρχικότητα και η βαναυσότητά του ξεπερνούν τα όρια. Ο Γκόμεθ αντιμετωπίζει όλες τις γυναίκες του χωριού σαν κτήμα του, θεωρώντας ότι έχει απόλυτη κυριαρχία πάνω τους και τιμωρεί ανελέητα όποιον προσπαθεί να τον σταματήσει. Ανάμεσα στις κοπέλες που θέλει να κατακτήσει είναι και η νεαρή Λαουρένθια, κόρη του δημάρχου του χωριού. Με τη βοήθεια του Φροντόσο που είναι ερωτευμένος μαζί της, η Λαουρένθια καταφέρνει να γλυτώσει, αλλά οι ερωτικές επιθέσεις του Διοικητή δεν σταματούν. Η εγκληματική συμπεριφορά του θα εξαντλήσει την ανοχή των κατοίκων που συνειδητοποιούν πως μόνο ενωμένοι μπορούν να διεκδικήσουν το δίκιο τους. Με μοχλό την προσβολή της γυναικείας τιμής, η εξέγερση των χωρικών ξεσπάει. Ενωμένοι σαν ένας άνθρωπος, θα σκοτώσουν τον τυραννικό διοικητή και θα αποκαταστήσουν την ηθική και τη δικαιοσύνη στο χωριό τους. Ο τύραννος θα βρει τον θάνατο όχι από ένα πρόσωπο αλλά από ολόκληρη τη Φουέντε Οβεχούνα.

Το Φουέντε Οβεχούνα είναι αντιπροσωπευτικό έργο του Ισπανικού Μπαρόκ, του λεγόμενου Χρυσού Αιώνα. Έργο γραμμένο το 1614, αποτελεί ως σήμερα το δημοφιλέστερο έργο του Λόπε δε Βέγα. Είναι βασισμένο σ’ ένα ιστορικό γεγονός που μας σώζεται από διάφορες πηγές: Τη νύχτα της 22ας Απριλίου 1476, στο χωριό Φουέντε Οβεχούνα  των περίπου χιλίων κατοίκων στην ισπανική επαρχία της Κόρδοβας (Ανδαλουσία), οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν και σκότωσαν τον διοικητή τους Φερνάν Γκόμεθ δε Γκουθμάν, υπαρχηγό του ιπποτικού θρησκευτικού τάγματος της Καλατράβα. Ο τίτλος του έργου σημαίνει Προβατοπηγή και μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως.

Ο ισπανικός κώδικας της τιμής

Η τιμή (στα ισπανικά honor) ήταν μια ιδιότητα που είχαν μόνο οι ευγενείς. Οι άλλες κοινωνικές τάξεις (πλούσιοι αστοί, πλούσιοι και φτωχοί αγρότες, τεχνίτες κ.ά.) δεν είχαν τιμή ούτε και μπορούσαν να την αποκτήσουν. Μπορούσαν ν’ αποκτήσουν μόνο υπόληψη. Η λέξη, αν και ομόρριζη με τη λέξη τιμή, διαφέρει ωστόσο ριζικά ως προς τη σημασία: η τιμή υπήρχε εκ γενετής, την υπόληψη την αποκτούσες ανάλογα με τη γνώμη των άλλων για εσένα. (Σημείωμα της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ στο πρόγραμμα της παράστασης). Απώλεια της τιμής ίσον θάνατος. Για ν’ αποκατασταθεί η απώλεια της τιμής, έπρεπε να υπάρξει εκδίκηση.

Η παράσταση

Η Ελένη Ευθυμίου καταθέτει μια αξιοπρόσεκτη πρόταση σε μια σχετικά αδύναμη θεατρική σεζόν. Επέλεξε ν’ ανεβάσει ένα σχεδόν ξεχασμένο έργο με μεγάλο και ετερόκλιτο θίασο, μια πρωτότυπη μετάφραση σε ρίμα από τη Μαρία Χατζηεμμανουήλ και μάλιστα με μια θεματολογία που ταιριάζει γάντι στην τρέχουσα κατάσταση. Για να γίνουμε περισσότερο συγκεκριμένοι, στη Φουέντε Οβενούχα έρχεται να εγκατασταθεί ένας φαύλος διοικητής που εκμαυλίζει νεαρές χωριοτοπούλες (κοπέλες που δεν έχουν τιμή βάσει του ηθικού κανόνα της εποχής), ασελγώντας σε αυτές και αδιαφορώντας για το αν ήταν παντρεμένες ή λογοδοσμένες. Ουσιαστικά, έχουμε μια ξεκάθαρη κατάχρηση εξουσίας και σεξουαλική βία, που συνδέεται με την κρατική ανηθικότητα, από άντρα στην εξουσία σε μια gender bias κοινωνία. Και ναι, δεν μπορούμε να μην σκεφτούμε όλες αυτές τις εξομολογήσεις γυναικών κι αντρών ηθοποιών για σεξουαλική ή λεκτική βία από πρόσωπα σε θέση ισχύος τα τελευταία δύο χρόνια (όχι ότι είναι κάτι καινούργιο ή περιορισμένο στον καλλιτεχνικό χώρο).

Γιατί ν’ ανέβει τώρα το Φουέντε Οβεχούνα  ; Γιατί αποδεικνύεται ίσως πιο έντονα από ποτέ πως τα μεγάλα κλασσικά έργα παραμένουν επίκαιρα και διαχρονικά. Γιατί έχουμε ανάγκη από λυρικότητα, κοινωνικό προβληματισμό και θετικά ηθικά πρότυπα. Στη Φουέντε Οβενούχα, ένα ολόκληρο χωριό αποκτά ενσυναίσθηση και την εφαρμόζει στην πράξη, συσπειρώνεται, αυτοδικεί εναντίον του βιαστή διοικητή και παρά την επίπονη σωματικά και ψυχικά ανάκριση, δε λυγίζει, δεν σκύβει το κεφάλι, δεν υποχωρεί. Το ισπανικό μπαρόκ είναι ένα θέατρο για μεγάλα πάθη, ένα θέατρο όπου τα συναισθήματα φτάνουν στ’ άκρα, όπου η ηθική είναι εκεί χωρίς να γίνεται διδακτικό θέατρο. Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει πιο καθαρό συγκινητικό θέατρο από το ισπανικό θέατρο και θα μπορούσε να έχει μια πιο σταθερή σχέση στην εγχώρια σκηνή. Το ελληνικό και το ισπανικό θέατρο θα μπορούσαν να είναι ξαδέρφια από την ίδια μάνα.

Ο θίασος της Φουέντε Οβενούχα είναι διαρκώς παρών και συγκινητικά διαθέσιμος, σ’ ένα κείμενο μ’ έμμετρη απόδοση και μουσικοκινητικότητα, ως ensemble. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Λαουρένθια συναντάμε τη δημοφιλή ηθοποιό Βασιλική Τρουφάκου, ενώ δίπλα της εμφανίζεται ως Φροντόσο ο διαρκώς ανερχόμενος Δημήτρης Κίτσος (μέσα στην εβδομάδα τον είδαμε πρωταγωνιστή στην ταινία Dog, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης). Η Τρουφάκου έχει μια δυνατή στιγμή μετά την πρόδηλη κακοποίησή της από τον Φερνάν Γκόμεθ, και την παρείσφρηση της στο συμβούλιο των αντρών για να διεκδικήσει την ηθική της δικαίωση ενάντια στη φαυλότητα και στην εγκληματική σεξουαλικότητα του διοικητή τους. Τον πατέρα της, Εστέμπαν υποδύεται εξαιρετικά ο Νίκος Χατζόπουλος.

Έχει γίνει τόσο καλή δουλειά στη διανομή και στη δημιουργία συλλογικής ατμόσφαιρας στην παράσταση, που θα ήταν δύσκολο να σχολιάσουμε επί μέρους όλους τους ηθοποιούς. Θα ήθελα εκτός των πρωταγωνιστών, να σταθώ στην παρωδιακή απόδοση της βασιλείας, με τις σπαρταριστές ερμηνείες των Μπάμπη Γαλιατσάτου και Μαρίας Γεωργιάδου, που αποτελεί ιδεολογικό σχόλιο. Με την γελοία βασιλεία από τη μία, και την ανήθικη διοίκηση από την άλλη, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την αυτοδικία και την ανάδειξη της κοινωνικής αλληλεγγύης σ’ ένα χωριό που αναδεικνύει την ανθρωπιά και την αγάπη για τον πλησίον. Θετικά βλέπουμε και την παρουσία της Λωξάνδρας Λούκας, την πρώτης επαγγελματίας ηθοποιού με Σύνδρομο Down και μάλιστα σε κρατική σκηνή, που ευελπιστούμε ν’ ανοίξει έναν μακρύ και πολυσυλλεκτικό δρόμο, όπου θα έχει τη δυνατότητα να κάνει θέατρο οποιοσδήποτε το επιθυμεί ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας ή κατάστασης.

Στο εικαστικό κομμάτι, δεσπόζει το εύχρηστο σκηνικό της Ζωής Μολυβδά – Φαμέλη, ανάγλυφο της ισπανικής υπαίθρου. Πάντα καλόγουστα και δραματουργικά διαβασμένα τα κοστούμια του Άγγελου Μέντη. Θα τα ήθελα λίγο περισσότερα ποτισμένα από τον μόχθο των ηρώων, με τις βαριές ή βρόμικες εργασίες τους κι όχι τόσο καθαρά και τακτοποιημένα. Η μουσική σύνθεση του Λευτέρη Βενιάδη κουμπώνει με την ρίμα της μετάφρασης και δίνουν μαζί την ταυτότητα της δραματουργίας παράστασης.

Βγαίνοντας από το θέατρο, ένιωθα μια βαθιά συγκίνηση που ήμουν κοινωνός της Φουέντε Οβενούχα και αισιόδοξος για το μέλλον του Εθνικού Θεάτρου με τη νέα καλλιτεχνική διεύθυνση/εποχή. Οι παραστάσεις της Ελένης Ευθυμίου έχουν το μεγάλο προσόν να ανατείνουν ψυχικά το θεατή και να του προσφέρουν απλόχερα εικόνες στις οποίες ο κάθε θεατής μπορεί να βρει τον εαυτό του κάπου. Δεν υπάρχει καμία ένσταση, η Φουέντε Οβενούχα και το Ισπανικό Μπαρόκ καλώς ήρθαν ξανά και οφείλουν να έχουν μια ξεχωριστή θέση στο θεατρικό γίγνεσθαι. Και ναι, τέτοιες παραστάσεις χρειάζονται οι κρατικές μας σκηνές, για να μας θυμίζουν πως μπορεί το θέατρο να είναι ζωή και όνειρο.

Υ.Γ.

Δεν είναι τυχαίο ότι το Φουέντε Οβενούχα έχει ανέβει μέχρι στιγμής από το Εθνικό και το Κ.Θ.Β.Ε., δηλαδή θεατρικούς οργανισμούς που έχουν σταθερές θέσεις δραματολόγων και την πρακτική δυνατότητα πολυάριθμου θιάσου.

 

 

Διαβάστε επίσης:

Νίκος Χατζόπουλος: «Να Αφήσουν Ήσυχο Το Θέατρο!»

 

Βασιλική Τρουφάκου:«Είμαστε Μια Γενιά Που Θα Γεράσει Πριν Ενηλικιωθεί»

 

 

 «Τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από το να κάνεις την πλάκα σου και μερικές φορές κουράζομαι να κάνω πλάκα»

Γραμμένο πριν από μια πενταετία, το έργο της Γερμανό - Ελβετίδας δραματουργού και συγγραφέως Σιμπίλε Μπεργκ (συγγραφέας με βιβλία μεταφρασμένα σε 34 γλώσσες) είναι αδυσώπητα σύγχρονο, αφοπλίζοντας τον θεατή με την ειλικρίνεια και την αμεσότητά του. Πολύ εύστοχος είναι ο χαρακτηρισμός της συγγραφέα από το έγκυρο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, που την έχει αποκαλέσει ως: «το πιο βίαιο eye-liner της Γερμανίας».

Η Ελένη Ευθυμίου αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει το «ΚΑΙ ΤΩΡΑ: Ο ΚΟΣΜΟΣ! ή Αυτό που αποκαλείτε Έξω, εμένα δεν μου λέει τίποτα» για το Εθνικό Θέατρο στη Σκηνή «Κατίνα Παξινού» του Rex. Η ταλαντούχα σκηνοθέτις, η οποία έχει θέσει τον πήχη πολύ ψηλά με τις καινοτόμες και, συγχρόνως, ευαίσθητες παρατάσεις της, προσωπικά ξεχωρίζω την τριλογία που έχει παρουσιάσει με την ομάδα Εν δυνάμει (μία κολεκτίβα νέων καλλιτεχνών με και χωρίς αναπηρία) αποφασίζει να παρουσιάσει τον θεατρικό μονόλογο της Μπεργκ, ως μια πολυφωνική παράσταση με οκτώ ηθοποιούς (συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας). Ένα «όλο» που θα καταλήξει στο ένα και μοναδικό «εγώ» καθιστώντας ξεκάθαρα ότι τα συναισθήματα της μοναξιάς, της απογοήτευσης και της ματαίωσης, που βιώνει η σύγχρονη γυναίκα μέσα στην απαιτητική αλλά, τελικά, απόλυτα κενή καθημερινότητά της είναι καθολικά.

Το έργο παρουσιάζει την καθημερινότητα νεαρών γυναικών, οι οποίες μέσα στη σκληρή καπιταλιστική κοινωνία έχουν να παλέψουν και με τους προσωπικούς τους δαίμονες, αδυνατούν να πιστέψουν ότι υπάρχει πραγματικός έρωτας και, παρόλο, που περιφρονούν την αγορά, ζούν πουλώντας δικά τους φάρμακα για το σεξ στο διαδίκτυο. Νιώθοντας παγιδευμένες σε έναν κόσμο που προωθεί μονάχα πλασματικές ανάγκες και ψεύτικες επιλογές, έχουν χάσει κάθε κίνητρο κι αναρωτιούνται αν υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να αγωνιστούν. Παράλληλα, είναι έντονο το ψυχαναλυτικό στοιχείο κι η επιρροή της οικογένειας στην ψυχοσύνθεση της ηρωίδας.

 

 

 Η Σιμπίλε Μπεργκ έχει μπολιάσει το έργο της με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, η ηρωίδα της, όπως κι εκείνη, είναι παιδί χωρισμένων γονιών με μητέρα αλκοολική. Παράλληλα, στο έργο ελοχεύει και το στοιχείο της ενοχής και της αυτοτιμωρίας ως αντίδραση στο νοσηρό οικογενειακό περιβάλλον. Όλη αυτή η κατάσταση την οδηγεί σε μια βίαιη συμπεριφορά χρησιμοποιώντας, κυρίως, λεκτική βία ενάντια σ' ένα σύστημα που την έχει εγκλωβίσει. Αποδέκτης όλου αυτού του μονολόγου είναι ο Άλεξ ή Αλέξανδρος ή Αλέκος ένα πρόσωπο του οποίου την ταυτότητα μαθαίνουμε λίγο πριν το φινάλε της παράστασης.

Η σκηνοθετική επιλογή της Ελένης Ευθυμίου να μην παρουσιάσει την παράσταση, ως μονόλογο αλλά ως ένα έργο συνόλου τη δικαιώνει. Ο χορός των γυναικών λειτουργεί σαν έναν δυναμικό σύνολο ενώ, ταυτόχρονα, δίνει την ευκαιρία και σε κάθε ηθοποιό ξεχωριστά να κάνει αισθητή την παρουσία και το ταλέντο της στις σκηνές, όπου υποδύεται την κεντρική ηρωίδα. Σαν ένας χορός αρχαίας τραγωδίας, στον οποίο κάθε φορά αλλάζει ο ρόλος της κορυφαίας, δίνοντας τη σκυτάλη στην επόμενη.Όλος ο θίασος (Ελένη Ευθυμίου, Στέλλα Νούλη, Κίττυ Παϊταζόγλου, Κατερίνα Παπανδρέου, Νάνσυ Σιδέρη, Καλλιόπη Σίμου, Νατάσσα Σφενδυλάκη και Αναστασία Χατζάρα) καταφέρνει, με μοναδική αμεσότητα, να επικοινωνήσει τόσο το χιούμορ, όσο και τις σκληρές αλήθειες του έργου, φέρνοντας τον θεατή αντιμέτωπο με την προσωπική του ενδοσκόπηση.Τα σκηνοθετικά ευρήματα, αν και κάποια από αυτά χιλιοειπωμένα, κεντρίζουν το ενδιαφέρον του θεατή, εξυπηρετώντας τη ροή της παράστασης, η διάρκεια της οποίας νομίζω ότι θα μπορούσε να ήταν μικρότερη. Αυτό, ίσως, ήταν και το μεγαλύτερό της μειονέκτημα, κατά τη γνώμη μου.Τα οκτώ κορίτσια εμφανίζονται ντυμένα με τις ίδιες σχολικού τύπου ποδιές (κουστούμια: Λουκία Χουλιάρα) και αποκαλύπτονται σιγά-σιγά. Η εξωτερική εμφάνιση κι οι ιδανικές αναλογίες είναι ένα από τα βασικότερα άγχη τους. «Είσαι το σώμα που δεν έχω. Θα ήθελα να είμαι μια από αυτές που βλέπω στην Τv» λέει μια από αυτές, ενώ λίγο αργότερα θα τραγουδήσουν όλες μαζί το ρεφρέν «Είμαι σαν μπόγος από φλούδες πορτοκάλι».

Η παράσταση γαργαλάει τα συναισθήματα των θεατών με πολλές εναλλαγές από το κωμικό στο δραματικό στοιχείο και μ' ένα υπέροχα εμπνευσμένο φινάλε, που συγκινεί και κλείνει το μάτι στο κοινό.Λιτά τα πολυμορφικά και λειτουργικά σκηνικά της Ζωής Μολυβδά Φαμέλη, που συμπληρώνονται εικαστικά από τους φωτισμούς της ίδιας και τα live video του Δημήτρη Ζάχου. Εύστοχη και μέσα στο κλίμα του έργου η μουσική του Λευτέρη Βενιάδη (Κρουστά παίζει ζωντανά στη σκηνή ο Γιώργος Μπουκαούρης ). Πολύ καλή κι η δουλειά της Ανδρονίκης Μαραθάκη στην κίνηση, με επιρροές χιπ-χοπ και ντίσκο ξεφαντώματος.

Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση, ενός πολύ δυνατού σύγχρονου κειμένου που δικαιώνει την ύπαρξή του στο ρεπερτόριο της Πειραματικής Σκηνής, ενώ απευθύνεται, κυρίως, σε ένα γυναικείο κοινό με εύρος ηλικίας από τα mid '20s μέχρι τα late '30s, το οποίο σίγουρα θα ταυτιστεί με πολλές από τις ατάκες του, αφορά, τελικά, πολύ μεγαλύτερη μερίδα θεατών.

 

 

Κίττυ Παϊταζόγλου: «Στην Ελλάδα Τα Πράγματα Γίνονται Από Ενθουσιασμό, Λαχτάρα Και Με Πολύ Προσωπικό Κόστος»

 

Η Ελένη Ευθυμίου Και Ο Δημήτρης Ζάχος Μας Μιλούν Για Μια Σπάνια Χορωδία

Χορωδία Ανέργων - Ελένη Ευθυμίου, Δημήτρης Ζάχος

Όσα δε μπορούν να ειπωθούν, μπορούν να τραγουδηθούν

H «Χορωδία Ανέργων» της Ελένης Ευθυμίου και του Δημήτρη Ζάχου είναι μια μουσική και θεατρική performance για την Εργασία με αφορμή αληθινές ιστορίες ανθρώπων  που αυτοπροσδιορίζονται ως «άνεργοι».

Επί σκηνής ένα σύνολο προσώπων, που έτυχε να αναζητούν εργασία, σε μία χώρα με περιορισμένες ευκαιρίες και αβέβαιο μέλλον. Δε γνωρίζονταν μεταξύ τους, αλλά τώρα μοιράζονται εμπειρίες από τη ζωή τους, φόβους, ελπίδες και… τραγουδούν. Το τραγούδι τους δεν είναι λυπημένο, το τραγούδι τους έχει απεύθυνση. Μία κραυγή αισιοδοξίας, μία πρόταση για δημιουργία έξω από το πλαίσιο της μισθωτής εργασίας.

Όλοι μαζί οι «εκτός πλαισίου» επινοούν ένα νέο, ανεξερεύνητο, δικό τους «πλαίσιο», και εκφράζουν τη δύναμη του συνόλου και την έμπνευση για ζωή.

Η «Χορωδία Ανέργων» παρουσιάστηκε στο Θέατρο Πόρτα και αποτέλεσε το πρώτο σχεδίασμα ενός project που στοχεύει στο μέλλον να ενώσει πολλούς ακόμα άνεργους ή και εργαζόμενους ανθρώπους σε ένα πλαίσιο συν-δημιουργίας. Να τους κάνει συνοδοιπόρους σε έναν ιδεατό τόπο, όπου ο χρόνος ανήκει στους ανθρώπους και να τους ενθαρρύνει να ξεχάσουν για λίγο το αμείλικτο «μέλλον», να κοιταχτούν ήρεμα στα μάτια και να επενδύσουν σε ένα υγειές «παρόν», τραγουδώντας.

Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη της Ελένης Ευθυμίου και του Δημήτρη Ζάχου στη Γιώτα Δημητριάδη.

Και εδώ τη γνώμη του Δημήτρη Χαλιώτη για την παράσταση.

 

 

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία-Έρευνα-Δραματουργία: Ελένη Ευθυμίου, Δημήτρης Ζάχος

Μουσική: Ελένη Ευθυμίου

Καλλιτεχνική διεύθυνση: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη

Sound design: Οδυσσέας Γκάλλιος

Καλλιτεχνική – κινισιολογική συνεργασία: Βιττόρια Κοτσάλου

Εικαστικά: Ευαγγελία Μαργαρίτη

Πιάνο: Ναυσικά Μακράκη

Βοηθός σκηνοθέτη, video on stage: Δημήτρης Αμπατζής

Φωτογραφίες: Αλέξης Μανικάκης

Σχεδιασμός αφίσας – Artwork: Αχιλλέας Μεσσάικος

Εκτέλεση παραγωγής: Ευάγγελος Κώνστας - Constantly Productions

Xορωδία Ανέργων: Αντώνης Αγγελάκης, Δημήτρης Αμπατζής, Μιχάλης Αρφάνης, Στεφανία Γώγου Πούλου, Ελένη Ευθυμίου, Δημήτρης Ζάχος, Αναστασία Καριοφύλλη, Κωνσταντίνος Κόλλιας, Ιωάννα Κωνσταντινίδη, Ναυσικά Μακράκη, Αλέξης Μανικάκης,Ευαγγελία Μαργαρίτη, Στέλιος Οικονομίδης, Ισμήνη Οικονόμου, Ευανθία Σιδέρη, Αντώνης Σούκερας, Ιουλία Συμεωνίδου

 

Ώρα Έναρξης : 20:30

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Τετάρτη 30 Αυγούστου 

 

Ευριπίδειο Θέατρο Ρεματιάς, 

Πεζόδρομος Προφήτη Ηλία, Χαλάνδρι

τηλ. επικοινωνίας:  210 6855898

 Περισσότερες πληροφορίες για το φεστιβάλ http://www.theatrorematias.gr/

 

 

 

Η σκηνοθέτις Ελένη Ευθυμίου και ο κινηματογραφιστής Δημήτρης Ζάχος βρίσκονται στο παρά πέντε της πρεμιέρας τους στο Θέατρο Πόρτα. Αυτή τη φορά θα ανέβουν και οι ίδιοι πάνω στη σκηνή μαζί με τους χορωδούς τους. Η πρώτη για να διευθύνει αυτή την πρωτότυπη σκηνική σύνθεση και ο δεύτερος για να τραγουδήσει μαζί τους. Οι απορίες μου πολλές για τη νέα τους δουλειά. Οι δυο τους γεμάτοι ενθουσιασμό και πάθος μού μιλούν για τη «Χορωδία Ανέργων», υποστηρίζοντας ότι «Όσα δεν μπορούν να ειπωθούν, μπορούν να τραγουδηθούν».

Τους ρωτάω πώς γεννήθηκε η ιδέα και η Ελένη δίνει αμέσως τα εύσημα στον Δημήτρη, ο οποίος μου λέει: «Σίγουρα έχει να κάνει με ιστορίες και εμπειρίες που κουβαλάμε μέσα μας αλλά και ιστορίες φίλων και κοντινών συγγενών  που έμειναν άνεργοι γιατί έκλεισαν δουλειές ή απολύθηκαν ή παραιτήθηκαν. Οπότε όλο αυτό το πλέγμα δημιουργεί μια σχέση με την εργασία που νιώσαμε ότι έπρεπε να το επικοινωνήσουμε και να εξετάσουμε πώς καθορίζει τη ζωή μας η εργασία. Να διερευνηθεί στο πλαίσιο ενός καλλιτεχνικού έργου. Η ιδέα για τη χορωδία γεννήθηκε επειδή ήξερα τη δουλειά της Ελένης και πώς το τραγούδι και η μουσική μπορούν να είναι πολύ άμεσα και πολύ ενδεικτικά στον τρόπο επικοινωνίας ενός τέτοιου προβλήματος».

Όσο για τον αν είναι πρακτικά δύσκολο να δουλεύεις με μη επαγγελματίες, μου εξηγεί: «Δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί ούτε μουσικοί ούτε τραγουδιστές. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που βιώνουν τις καταστάσεις που αφηγούνται μέσω του τραγουδιού. Αυτό τους βάζει σε μια ιδιαίτερη διαδικασία, που αποκτά ένα ξεχωριστό βάρος, το βάρος της εμπειρίας και της ευθύνης για όσα λέμε».

Γιατί όμως επέλεξαν να δημιουργήσουν μια χορωδία; Το τραγούδι ανακουφίζει σε σχέση με την πρόζα; Η Ελένη αναφέρει: «Το θέμα που είναι βαρύ και αμαυρώνει την καθημερινότητά μας μέσα από το τραγούδι αποκτά μια διάσταση πιο ποιητική, πιο απελευθερωτική. Ενδυναμώνει τους ανθρώπους στο πλαίσιο του συνόλου. Στην πραγματικότητα αυτό που θέλουμε να εκφράσουμε μέσα από το συγκεκριμένο εγχείρημα δεν είναι όσα αφηγούνται οι χορωδοί στην παράσταση, αλλά ότι εκείνοι που δεν γνωρίζονται μπορούν να δημιουργήσουν μια ομάδα και να μοιραστούν το πρόβλημα».

Και συμπληρώνει: «Το εγχείρημα καθαυτό είναι μια πρόταση προς το κοινό, μια πρόταση για τη δημιουργία, μια πρόταση για την αναθεώρηση των προτεραιοτήτων μέσα από την ανεργία. Απώτερος στόχος να δουν αυτή την κατάσταση σαν μια ευκαιρία για αναθεώρηση των επιθυμιών και των ευκαιριών».

«Να δούμε την ανεργία σαν ευκαιρία;» αναρωτιέμαι. Ο Δημήτρης Ζάχος σπεύδει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους: «Η ανεργία είναι μια πάρα πολύ δυσάρεστη κατάσταση και δεν επιδιώκουμε σε καμία περίπτωση να αναπαραγάγουμε τα κοινωνικά στερεότυπα που αφορούν τον άνεργο, είτε έχουν σχέση με την ανικανότητά του να λειτουργήσει στο πλαίσιο της μισθωτής εργασίας είτε με το ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι λειτουργικοί ή είναι τεμπέληδες και δεν κάνουν τους απαραίτητους συμβιβασμούς για να τα καταφέρουν. Η παράσταση δεν έχει τόνο εμφανώς καταγγελτικό, ούτε πολιτικά ούτε κοινωνικά, και δεν φέρει το βάρος που συνήθως υπάρχει όταν μιλάμε για την ανεργία».

Πώς κατέληξαν στα μέλη της χορωδίας τους; «Δημιουργήσαμε μέσα από φίλους, γνωστούς και τον κοινωνικό περίγυρο ένα δίκτυο ανθρώπων με τους οποίους αρχικά κάναμε μια κουβέντα και τους δώσαμε ένα ερωτηματολόγιο με προβληματισμούς που δεν είχαν σχέση με επιστημονική έρευνα. Από αυτούς τους ανθρώπους προέκυψε ο πυρήνας της ομάδας. Μας βοήθησε πολύ και το περιοδικό δρόμου «Σχεδία» στο οποίο απευθυνθήκαμε και τελικά από αυτό το δίκτυο συμμετέχουν στη χορωδία μας τρεις πωλητές».

Πολλοί διερωτώνται αν θα υπάρξει κάποια αμοιβή για τους ανέργους. Η Ελένη μου διευκρινίζει: «Είναι ένα εγχείρημα χωρίς υλικές απολαβές. Ούτε εμείς ούτε εκείνοι θα πάρουμε κάποια αμοιβή και είμαστε όλοι σύμφωνοι σε αυτό. Αποφασίσαμε να το κάνουμε για δική μας απόλαυση. Από εκεί και πέρα αυτό που έχουμε πει στους ανθρώπους και ισχύει είναι πως ό,τι χρήματα βγουν από τα ενοίκια του θεάτρου θα πάνε σε εκείνους».

Οι δυο τους από την αρχή της κουβέντας δείχνουν αποφασισμένοι η χορωδία να έχει μέλλον και να μην τελειώσει στις τέσσερις παραστάσεις του Θεάτρου Πόρτα. Τα σχέδιά τους λοιπόν είναι δύο: «Καταρχήν το υπάρχον σχήμα να πάει σε διάφορα φεστιβάλ. Έχουμε, για παράδειγμα, κάνει αίτηση στην Ελευσίνα. Επίσης θέλουμε να εξελιχθεί, γιατί αυτό που θα παρουσιάσουμε τώρα είναι ένα πρώτο σχεδίασμα. Το δεύτερο σχέδιο είναι να πάμε σε φεστιβάλ εκτός Αθήνας και να συστήσουμε μια καινούργια χορωδία με τους ανέργους της εκάστοτε περιοχής».

Η Ελένη Ευθυμίου όμως δεν είναι η πρώτη φορά που καταπιάνεται με ένα ευαίσθητο κοινωνικό ζήτημα. Έχει ήδη στο βιογραφικό της μια παράσταση για την ενδοοικογενειακή βία, το «Με χτύπησε στις 2.45». Επίσης δύο εξαιρετικές παραστάσεις με την ομάδα Εν Δυνάμει στις οποίες πρωταγωνιστούσαν παιδιά με ειδικές ανάγκες και τώρα την παράσταση της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών «Το κάλεσμα της Άγριας Φύσης» που παρουσιάζεται σε ιδρύματα και νοσοκομεία όλης της χώρας.

Αισθάνεται ότι κάνει ένα είδος θεάτρου, κοινωνικό θέατρο; «Με αφορά πολύ η σύνδεση του ανθρώπου με την κοινωνία, η επιρροή της κοινωνίας στον άνθρωπο και η επιρροή του ανθρώπου στην κοινωνία. Δεν μου αρέσει η ταμπέλα του κοινωνικού θεάτρου ούτε του θεάτρου ντοκιμαντέρ. Με γοητεύει πολύ η ιδέα τού να κοινοποιείται κάτι κρυμμένο, κάτι για το οποίο δεν μιλάμε. Πάντα όμως με ενδιαφέρει από καλλιτεχνική σκοπιά. Επιπλέον με κινητοποιεί το γεγονός ότι μέσα από την εργασία μαθαίνω πράγματα που μόνη μου δεν θα τα έψαχνα. Με συναρπάζει η ιδέα της πρωτότυπης δραματουργίας, το ότι ξεκινάς με λευκό χαρτί, με την πραγματικότητα ως υλικό για επεξεργασία και για έμπνευση. Η χορωδία είναι ιδέα ενός καινούργιου ανσάμπλ. Μου αρέσει πάρα πολύ η σκέψη ότι δημιουργώ μια κοινή γλώσσα με ανθρώπους που πιο πριν δεν είχαν ένα κοινό ερέθισμα. Οπότε φτιάχνουμε από την αρχή μια καινούργια γλώσσα».

 

«Χορωδία Ανέργων"
Ελένη Ευθυμίου-Δημήτρης Ζάχος
«Όσα δε μπορούν να ειπωθούν, μπορούν να τραγουδηθούν»

Μέρες και ώρες παραστάσεων: 16 Μαρτίου-6 Απριλίου, κάθε Πέμπτη στις 21:15
Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ, 8 ευρώ άνεργοι, ΑΜΕΑ, ομαδικό (άνω των 10 ατόμων)
Προπώληση εισιτηρίων στο ταμείο του θεάτρου, τηλ. 210 7711333

 

 

 

Οι πόρτες του Ωνάσειου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου ανοιγοκλείνουν αυτόματα. Ο κρύος αέρας της πρώτης βραδιάς του Νοεμβρίου εισβάλλει στο αίθριο του νοσοκομείου, όπου κάτι διαφορετικό θα ζεστάνει την ατμόσφαιρα. Έξι ευρηματικοί ηθοποιοί ξεχνούν τη συνθήκη του χώρου μέσα στον οποίο βρίσκονται και μεταφέρουν ασθενείς, γιατρούς, επισκέπτες και συγγενείς στο Βόρειο Πόλο!

Ήρωας της ιστορίας του Τζακ Λόντον, που επέλεξε η Ελένη Ευθυμίου –ακόμα δεν έχω ξεπεράσει την παράσταση «Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα» και ας πέρασαν τόσα χρόνια– μαζί με την ομάδα της να παρουσιάσει,  είναι ο σκύλος Μπακ, ο οποίος ζει αμέριμνος στο κτήμα του αφεντικού του μέχρι που ξαφνικά τον μεταφέρουν στο χιονισμένο Βορρά και τον αναγκάζουν να δουλεύει ακατάπαυστα σέρνοντας φορτία με το έλκηθρο. Η ζωή γι’ αυτόν γίνεται δύσκολη, όμως το ξύπνημα των παλιών του ενστίκτων τον δυναμώνει και τον οδηγεί να γίνει ο αρχηγός των σκύλων. Μέσα στα δάση θα ακούσει το κάλεσμα της άγριας φύσης, θα βρει την αγέλη των άγριων λύκων –των προγόνων του– και θα την ακολουθήσει. Σε αυτό το ταξίδι ο Μπακ ανακαλύπτει την αληθινή του φύση, γνωρίζει τον πραγματικό του εαυτό και καταφέρνει να βγει μέσα από τα εμπόδια πιο χαρούμενος και δυνατός.

Η παράσταση καταφέρνει με έξυπνα ευρήματα –θα δούμε ακόμα και έναν λούτρινο λαγό πάνω σε ένα καλάμι ψαρέματος–, με την έντονη παρουσία της live μουσικής από τους ηθοποιούς, που παίζουν παιδικά μουσικά όργανα, με το έξυπνο χιούμορ και με γρήγορες εναλλαγές, να δημιουργεί ευφορία και μπορούν να την παρακολουθήσουν ευχάριστα άτομα κάθε ηλικίας.

Οι έξι ηθοποιοί (Στέφανος Αχιλλέως, Ηλίας Βογιατζηδάκης, Δήμητρα Κούζα, Τάνια Παλαιολόγου, Αγγέλικα Σταυροπούλου, Βαλάντης Φράγκος), απόλυτα δεμένοι ως ομάδα αλλά και με το προσωπικό τους καλλιτεχνικό στίγμα, δίνουν ο καθένας ξεχωριστά τη δική τους εκδοχή στην προσωπικότητα του σκύλου Μπακ.

Ξεχώρισα τη σκηνή στην οποία ο Μπακ –Τάνια Παλαιολόγου– συνειδητοποιεί το θάνατο του αφεντικού του, του Θόρντον, δίπλα στο ποτάμι. 

Με το αγαπημένο μυθιστόρημα του Τζακ Λόντον η Στέγη θα ταξιδέψει σε απομακρυσμένες περιοχές, σχολεία, φορείς και ιδρύματα, και θα δώσει την ευκαιρία σε ανθρώπους που δεν μπορούν να χαρούν το αγαθό του θεάτρου και περνούν δύσκολα να ανακουφιστούν μέσω της Τέχνης. 

Στην πρεμιέρα στο Ωνάσειο βίωνα παράλληλα μια δεύτερη παράσταση, με πρωταγωνιστές τους παρευρισκόμενους. Κόσμος περνούσε διστακτικά μπροστά από το δρώμενο με φανερή την ταλαιπωρία στο κορμί του και όλοι κοντοστέκονταν και χαμογελούσαν. Ορισμένοι παρακολουθούσαν πανοραμικά από τους πάνω ορόφους. Γιατροί με σκουφάκια, ηλικιωμένοι, σκυμμένοι για να ακούν καλύτερα, χαμογελαστά παιδιά καθισμένα στα πεζούλια, άνθρωποι της ασφάλειας του νοσοκομείου με ύφος σοβαρό κρυφοκοιτούσαν, ασθενείς και συνοδοί καθυστερούσαν τα ασανσέρ για να ακούσουν ένα ακόμα τραγουδάκι του σκύλου Μπακ ή μια ατάκα του. Του Μπακ που μέσα από όλες τις δυσκολίες στο τέλος τα καταφέρνει! Αγκομαχάει, πονάει, μένει λιμασμένος στο χιόνι, βιώνει απώλειες, αλλά βγαίνει νικητής!

Αν αυτή, η έστω προσωρινή, η έστω μικρή ανακούφιση της Τέχνης δεν είναι ό,τι σπουδαιότερο μπορεί να προσφέρει, τότε τι είναι; «Έχουμε την Τέχνη για να μη μας σκοτώσει η αλήθεια», έγραφε ο Φρίντριχ Νίτσε. 

 

 

 

 

 

 

Μία παράσταση με θέση και άποψη, που μιλάει στο σήμερα.

Η «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ, έργο που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Παρίσι το 1944, είναι μία μετεγγραφή της ομώνυμης σοφόκλειας τραγωδίας στην υπό γερμανική κατοχή Γαλλία των αρχών του ’40, εκεί που ο Γάλλος Στρατάρχης Πεταίν έχοντας συνθηκολογήσει με τους Ναζί εφαρμόζει – ως άλλος Κρέων – τον δικό του αυταρχικό και απάνθρωπο νόμο.

Η παράσταση της Ελένης Ευθυμίου, που έκανε την πρεμιέρα της στα τέλη Ιουλίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών για να ακολουθήσει στη συνέχεια μία μεγάλη περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, είναι με τη σειρά της μία ιδιότυπη μετεγγραφή του έργου του Ανούιγ στο σήμερα. Όχι όμως μέσα από μία  επιφανειακή σκιαγράφηση της επικαιρότητας. Η παράσταση της Ευθυμίου ακουμπά στο σήμερα, ακριβώς επειδή έχει κατανοήσει πλήρως τον πυρήνα του έργου του Ανούιγ, που παραμένει μία δριμεία κριτική στο αξιακό σύστημα των δυτικών κοινωνιών.

Οι ρόλοι του «καλού» και του «κακού» συγχέονται επικίνδυνα στην «Αντιγόνη» του Ανούιγ. Η Αντιγόνη του έργου δεν είναι ούτε γεννημένη ηρωίδα, ούτε μια κοπέλα που υπακούει στους νόμους των θεών. Οι θεοί είναι εκκωφαντικά απόντες από το σύμπαν του Ανούιγ. Η Αντιγόνη του επαναστατεί χωρίς συγκεκριμένο όραμα. Επαναστατεί επειδή ασφυκτιά σε έναν κόσμο που δεν την αφήνει να ζήσει ανθρώπινα. Αρνείται όχι απλά να υποταχτεί στην εξουσία, αλλά και να παίξει το παιχνίδι της, να γίνει μέρος ενός σάπιου συστήματος. Ο Κρέων από την άλλη δεν είναι ένας τυπικός δυνάστης. Δεν είναι ένας ιδεολόγος. Δεν πρεσβεύει τον ολοκληρωτισμό. Τον υπηρετεί. Είναι ένας άνθρωπος που λέει ναι, γιατί «κάποιος πρέπει να λέει και ναι». Έχοντας απορρίψει κάθε ανθρώπινη αξία, χρησιμοποιεί έναν κυκεώνα φαινομενικά λογικών επιχειρημάτων απλά για να εδραιώσει την εξουσία του, που έχει γίνει σύμφυτη με την ίδια την ύπαρξή του.

Η Βασιλική Τρουφάκου ερμηνεύει με πειστικότητα την Αντιγόνη εστιάζοντας περισσότερο στο δραματικό υπόβαθρο της ηρωίδας της. Ο Στέλιος Μάινας από την άλλη είναι υποδειγματικός στον ρόλο του Κρέοντα. Λιτός, εσωτερικός, κυρίαρχος των εκφραστικών του μέσων, μοιάζει να έχει κατανοήσει κάθε λέξη της εξαιρετικής νέας μετάφρασης του Στρατή Πασχάλη, κάθε λέξη που αρθρώνει,  κάθε πτυχή του ήρωα του, παραδίδοντας έναν Κρέοντα που μένει στη μνήμη σου.

Το ενδιαφέρον όμως στο έργο του Ανούιγ δεν περιορίζεται μόνο στους μακροσκελείς μονολόγους της Αντιγόνης και του Κρέοντα. Ο κοινωνικός τους περίγυρος έχει τη δική του σημειολογία. Κι αυτόν η Ελένη Ευθυμίου τον φωτίζει με έναν εξαιρετικά καίριο τρόπο. Γύρω από την Αντιγόνη και τον Κρέοντα, ο χορός του γελοίου. Μία κοινωνία σε αφασία. Από την νεόπλουτη και υστερική Ισμήνη (που σκιαγραφεί έξοχα η Ιωάννα Μαυρέα) και τον ευθυνόφοβο, αραχτό και τσαμπουκά μόνο εκεί που τον παίρνει φρουρό που συλλαμβάνει την Αντιγόνη (υπάρχουν στιγμές που ο Νίκος Ντάλλας κλέβει την παράσταση) μέχρι τον άβουλο, κακομαθημένο Αίμωνα στα όρια του παλιμπαιδισμού (Γιώργος Φριντζήλας), την ιδρυματική Τροφό (Ανέζα Παπαδοπούλου) και την Ευριδίκη – μαριονέτα (Μαίρη Λιαμή). Όλοι τους είναι συνένοχοι, έστω κι αν νίπτουν τας χείρας τους. Όλοι τους είναι «νεκροί» μέσα τους. 

Αυτό το στοιχείο της νεκρότητας αναδεικνύει και το clean cut σκηνικό της Ζωής Μολυβδά Φαμέλη, που παραπέμπει σε ψυχιατρείο και νεκροτομείο ταυτόχρονα. Αυτή τη νεκρότητα που δεν αφορά φυσικά μόνο τους ήρωες του Ανούιγ, αλλά και τους ίδιους τους θεατές του έργου. Σ’ εμάς κλείνει το μάτι η μυστηριώδης φιγούρα του Χορού, ένας μπρεχτικών καταβολών Κομπέρ, που σχολιάζει ολόκληρο το έργο και ρίχνει «επικίνδυνες» γέφυρες ανάμεσα στη σκηνή και την πλατεία (ο Φαίδων Καστρής μοιάζει ο ιδανικός για τον ρόλο).

Εν κατακλείδι, η παράσταση της Ελένης Ευθυμίου έχει και θέση και άποψη. Χρησιμοποιεί τα αρκετά νεωτερικά στοιχεία της σκηνοθεσίας για να υποδηλώσει κάτι συγκεκριμένο. Κι αυτό που κομίζει στον πυρήνα της έχει πραγματικά ενδιαφέρον να το συζητήσουμε και ως κοινωνία.

φωτογραφίες παράστασης:Αθηνά Λιάσκου