Tο texnes-plus σας πάει θέατρο!

Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Σεξ Λεξικόν, η επιστήμη του έρωτα»,  το Σάββατο 25 Ιουλίου ή την Κυριακή 26 Ιουλίου  στο θερινό Λαμπέτη στις 21:30 

Για να λάβετε μέρος στο διαγωνισμό, κάντε τησελίδα του texnes-plus στο facebook,  σχολιάστε το όνομά σας κάτω από το άρθρο κάντε tag τον φίλο/η που θα θέλατε να δείτε μαζί την παράσταση και μοιραστείτε το άρθρο στο προφίλ σας αλλά και την ημέρα που προτιμάτε π.χ

π.χ Μαρία Παπαδοπούλου @ΚώσταςΧρακς  Σάββατο 

Ο διαγωνισμός λήγει την Παρασκευή 24 Ιουλίου  και οι νικητές θα ενημερωθούν μέσω της σελίδας μας στο facebook.

ΓΙΑ ΝΑ ΙΣΧΥΕΙ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ 3 ΒΗΜΑΤΑ ΣΩΣΤΑ! Σχόλιο το όνομά σας, share το άρθρο στον τοίχο σας και LIKE στη σελίδα μας στο facebook.

 

Το θερινό θέατρο Λαμπέτη συνεχίζει την καλοκαιρινή θεατρική περίοδο με την υπέροχη και γλυκιά κωμωδία του Σπύρου Δ. Μιχαλόπουλου, «Σεξ Λεξικόν, η επιστήμη του έρωτα» από 22 έως 26 Ιουλίου 2020 (καθημερινά για 5 μοναδικές παραστάσεις).

Έρωτας. Τι είναι ο έρωτας; Αν δεν περάσεις από σαράντα κύματα, δεν θα τον ανακαλύψεις. Έτσι και ο Τάκης (Γιώργος Αμούτζας) και η Κάτια (Ήρα Παπακωνσταντίνου), δύο ερωτευμένοι δεκαεπτάχρονοι στην εποχή του 1978, μία εποχή προσδοκιών, διεκδικήσεων και μετασχηματισμών, θα κάνουν τη βουτιά τους στην υπέροχη τρικυμία του έρωτα.

Ταυτότητα Παράστασης

Κείμενο: Σπύρος Δ. Μιχαλόπουλος
Σκηνοθεσία: Σταύρος Σβήγκος

Παίζουν: Γιώργος Αμούτζας, Ήρα Παπακωνσταντίνου
Κοστούμια: Νίκος Χαρλαύτης
Βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Δαλκυριάδης
Μουσική επιμέλεια/ Σχεδιασμός φωτισμού: Σταύρος Σβήγκος
Φωτογραφίες: Μάνος Ξηρουχάκης

 

Από τον Κώστα Ζήση

Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού

Ένα δροσερό αεράκι φυσούσε, όταν έφτασα στην ταράτσα του Θέατρου Λαμπέτη και μπαίνοντας στο χώρο, το βλέμμα έπεσε στον Θανάση Ταταύλαλη ο οποίος έδειχνε περισσότερο να απολαμβάνει με ένα πρόσωπο όλο χαμόγελο την ερμηνεία του Ορέστη Τζιόβα στη σκηνή, παρά να δίνει οδηγίες. Η πρόβα είχε ξεκινήσει, και «Το πάρκινγκ» που είχε κάνει τα πρώτα της βήματα για λίγες παραστάσεις τον περασμένο χειμώνα στο Faust, είναι καθόλα έτοιμη να πάρει πλέον σάρκα και οστά από σήμερα Σάββατο, μέσα στο πιο άνυδρο ίσως θεατρικό καλοκαίρι της Αθήνας.

 

Παρακολούθησα την πρόβα, και λίγο πριν μιλήσω με τους δύο βασικούς συντελεστές της παράστασης, τον συγγραφέα και σκηνοθέτη της παράστασης Θανάση Ταταύλαλη και τον ερμηνευτή Ορέστη Τζιόβα, σημείωσα δύο πολύ βασικά χαρακτηριστικά της.

Το πρώτο αφορά το ίδιο το κείμενο του Θανάση Ταταύλαλη και τον ήρωά του. Πρόκειται για τον απόλυτο μέσο ήρωα της δεκαετίας που διανύουμε. Νέο παιδί, έξυπνος, με ικανότητες, με σπουδές που τα πτυχία του δεν αξιοποιήθηκαν ποτέ, με την ανεργία να εισβάλλει στη ζωή, με την αναγκαστική -και ντροπιαστική ίσως- συγκατοίκηση με τους γονείς, ο οποίος βρίσκει καταφυγή και νόημα στην επαρχία, και από εκεί η τύχη τον φέρνει στο εξωτερικό να απολαμβάνει έρωτα, χλιδή και πλούτη. Βρίσκει την ευτυχία όμως μέσα σε αυτό το ταξίδι ζωής και καταστάσεων ή μήπως βρίσκεται το ίδιο βαλτωμένος, σε μια διαφορετική ίσως αλλά πάντως σίγουρα νέα στασιμότητα; Και μήπως τελικά την ευτυχία δε τη βρίσκεις ούτε στην αφετηρία, ούτε στον τερματισμό, αλλά η ευτυχία ανακαλύπτεται στη διάρκεια όλου του ταξιδιού, στα νέα παράθυρα και στους νέους ορίζοντες που πρέπει να αποζητάς να ανοίγεις;

Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι η ίδια η ερμηνεία του Ορέστη Τζιόβα. Παρατηρώντας τον για πρώτη φορά σε μονόλογο, αντιλήφθηκα πως εκείνο που καταφέρνει, ξεπερνώντας τα όρια μιας τυπικής θεατρικής ερμηνείας, είναι να δίνει ζωή, κίνηση και ροή στον ίδιο το λόγο. Υπάρχουν στιγμές, που και η ίδια η σκηνική απεικόνιση καθίσταται περιττή μιας και αρκεί ο χρωματισμός της λέξης, η αλλαγή του τόνου, ένα απλό κυμάτισμα της διάθεσης ή μια διαφορετική άρθρωση μιας κατάληξης της λέξης, για να αποτυπωθεί σε πλήρες κάδρο ο λόγος. Και είναι αυτός ο πολύ σημαντικός παράγοντας (πέρα από το ίδιο το κείμενο), που το βασικό χαρακτηριστικό της παράστασης είναι το κέφι και η αισιοδοξία, και μια ευχάριστη διάθεση που δεν εγκαταλείπεται ως ατμόσφαιρα, ούτε στις δύσκολες καταστάσεις που περνάει ο ήρωας.

Σε φιλικό κλίμα, ξεπερνώντας το στερεοτυπικό «ερώτηση-απάντηση» μιας συνέντευξης συζητήσαμε για το ίδιο το έργο και την παράσταση. O συγγραφέας και σκηνοθέτης, Θανάσης Ταταύλαλης σκιαγραφεί τον ήρωά του με χειρουργική ακρίβεια της σύγχρονης εποχής ακουμπώντας στα σημερινά κελεύσματα και αιτήματα που λαμβάνει κάθε νέος άνθρωπός ως δέκτης από τον πομπό της κοινωνίας: «Στην ουσία είναι η τρελή διαδρομή ενός ανθρώπου που αποφάσισε να φύγει από ένα σημείο μηδέν, έφτασε στο ζενίθ ζώντας σε αυτήν την πορεία τρομερά, εκπληκτικά πράγματα μέσα σε λίγο καιρό, με μια τύχη που τον ευνόησε και τον παρέσυρε σαν κύμα, και η οποία τελικά τον τσάκισε και τον επανάφερε στο ίδιο σημείο μηδέν» θα μου πει δίνοντας τον βασικό άξονα της υπόθεσης και θα συμπληρώσει «Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν αντέχει την στασιμότητα, θέλει τα πράγματα να «τρέχουν» στη ζωή του. Ένας άνθρωπος ζωντανός».

 

Ο Ορέστης Τζιόβας θα μιλήσει για την ταύτισή του με τον ήρωα: «Απ’ όσα κάνει ο ήρωας, δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι που δεν θα έκανα. Αν είχα τις ίδιες εμπειρίες του και βίωνα τις ίδιες καταστάσεις, θεωρώ ότι οι αντιδράσεις μου θα ήταν ακριβώς ίδιες» θα απαντήσει χωρίς να το σκεφτεί και θα συνεχίσει: «Βρήκα πολλά σημεία ταύτισης με τον ήρωα και ιδιαίτερα αυτό το ρίσκο και το κυνήγι της ευτυχίας είναι και δικά μου χαρακτηριστικά. Το κυνήγι της ευτυχίας και η πρόκληση της τύχης» ενώ εδώ θα παρέμβει και ο σκηνοθέτης και θα συμφωνήσει : «Ακριβώς τα ίδια θα έκανες, επειδή σε ξέρω καλά» θα δηλώσει γελώντας αλλά θα συνεχίσει: «Ο ήρωας ουσιαστικά ως θέμα είμαι εγώ παρόλο που έχοντας ζήσει εξαιρετικά έντονα πράγματα , δεν έχω ζήσει τίποτα απ΄όσα περιγράφονται. Κι εγώ κυνηγάω την εξοχή, αρνούμαι την στασιμότητα, αρνούμαι το τσιμέντο, και παρόλο που ίσως ακουστεί αυτό λίγο «χίπικο», θέλω να ταξιδεύω συνέχεια. Για παράδειγμα, δεν έχω μόνιμο σπίτι για πολλά χρόνια, μετακινούμαι συνέχεια, φιλοξενούμαι. Και βεβαίως, έχω μια ερωτική θα έλεγα σχέση με την τύχη. Είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος»

Και αυτό το τελευταίο περί τύχης δίνει το έναυσμα για το ερώτημα που γεννάται στην παράσταση. Τελικά τι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να θεωρείται επιτυχημένος, Ικανότητες, μόρφωση, τύχη; «Δεν αρκεί να είσαι έξυπνος και ικανός για να πας μπροστά, είναι και θέμα τύχης. Και από εκεί και πέρα υπάρχουν και άλλοι πιο αθέμιτοι παράγοντες: ο ανταγωνισμός, οι εκπτώσεις, η βρωμιά. Ο ήρωας μας πάντως δεν έρχεται σε επαφή με αυτά» θα απαντήσει ο Θανάσης ενώ ο Ορέστης θα συμπληρώσει: «Τα πλούτη σε καμιά περίπτωση δεν φέρνουν την ευτυχία. Τα πλούτη μάλλον συνηθέστερο είναι να προκαλούν δυστυχία. Ο ήρωάς μου, για παράδειγμα, ήταν ευτυχισμένος όταν ήταν στην εξοχή, στη φύση. Εκεί ερωτεύτηκε, και αυτό ήταν η δεύτερη μεγάλη του ευτυχία. Η φύση και ο έρωτας, του αποκάλυψαν την ευτυχία. Άσχετα αν το πεπρωμένο τον παρέσυρε σε μια άλλη ζωή, εξίσου βαλτωμένη με την προηγούμενή του.»

Και το Πάρκινγκ; Ως τίτλος γιατί επιλέχτηκε και ποιος ο ρόλος του στην παράσταση; «Ο ήρωας φεύγει από πάρκινγκ που παρακολουθεί από το σπίτι του όντας άνεργος, πάει στην επαρχία όπου δουλεύει ως κηπουρός και αγρότης και γνωρίζει ένα ξένο κορίτσι πολύ πλούσιο, ερωτεύεται και φεύγει μαζί της στην Σουηδία, πλέον δουλεύει ως διευθυντής στην εταιρεία του πατέρα της με αρκετά έσοδα . Παρκινγκ-επαρχία-Εταιρεία, αλλά από το γραφείο του στην εταιρεία βλέπει πάλι ένα πάρκινγκ. Το πάρκινγκ, το σημείο που «παρκάρονται» άπραγα αυτοκίνητα, είναι ακριβώς η βαλτωμένη ζωή που βιώνει ο ήρωας. Η στασιμότητα που παραμονεύει να εισβάλλει και στις δικές μας ζωές».

Πως γεννήθηκε το έργο και μάλιστα ως μονόλογος; «Εγώ στη μέση κατάλαβα ότι αυτό που γράφω είναι μονόλογος» απαντά ο Θανάσης Ταταύλαλης και συμπληρώνει: «Γράφω μόνο όταν έχω κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς και θέλω να τα οργανώσω. Στην πορεία, διαμορφώθηκαν αυτές οι σκέψεις σε μονόλογο, τον οποίο παρεμπιπτόντως θεωρώ και πολύ δύσκολο είδος. Είναι μάλλον ένα καταραμένο είδος. Ο κόσμος το έχει συνδέσει με «ακραία» είδη, νομίζει ότι ή θα δει κάτι που θα μαυρίσει εντελώς τη ψυχή του ή μια «stand-up comedy» που θα κάνει πλάκα μαζί του. Τσιρίζουμε πια, για να καταλάβει ο κόσμος, ότι πρόκειται πραγματικά για μια διασκεδαστική παράσταση, με μπόλικο χιούμορ, που κάτι έχει να πει». Ενώ ο Ορέστης Τζιόβας από τη μεριά του ηθοποιού θα μου πει για την μοναξιά που εμπεριέχει ως είδος: «Ο μονόλογος ως είδος είναι μοναξιά. Αλλά σε έναν μονόλογο για έναν ηθοποιό τα ίδια στοιχεία του που είναι αρνητικά είναι και θετικά. Δεν έχεις έναν συμπαίκτη να ακουμπήσεις πάνω του σε μια δύσκολη στιγμή που πιθανόν να συμβεί κατά τη διάρκεια της παράστασης, αλλά επίσης δεν μπορείς να οδηγηθείς από κάποιον ή αντίστοιχα να τον παρασύρεις μαζί σου όταν δεν βρίσκεται κάποιος σε καλή ημέρα. Ή επίσης να μην υπάρχει καλή χημεία, να μην είναι κάποιος καλός συνεργάτης κλπ. Στον μονόλογο η ευθύνη είναι όλη δική σου και στα καλά της παράστασης και στα κακά».

Το καλλιτεχνικό παρελθόν του Θανάση Ταταύλαλη ως κινηματογραφιστή με σπρώχνει να τον ρωτήσω αν η παράσταση ήταν ταινία, σε ποια σκηνή της η κάμερά του θα έκανε ιδιαίτερο focus. Η απάντηση, ομολογώ με εξέπληξε, αφού διαχώρισε σε δύο «προσωπικές» κατηγορίες τις σκηνές: «Αισθητικά θα αναδείκνυα ιδιαίτερα την αντίδραση του ήρωα στην αναπάντεχη αλλαγή της ζωής του με την οικονομική ευρωστία που απέκτησε. Αναμφισβήτητα όμως, ως προς το μήνυμα του έργου, θα φώτιζα την τελευταία σκηνή με το ερώτημα που διατυπώνεται πια στον θεατή» θα απαντήσει με σπινθηροβόλο βλέμμα και κάπως πονηρό χαμόγελο συμπληρώνοντας: «Πρόθεσή μου σχεδόν πάντα, είναι να θέσω ερωτήματα και προβληματισμούς που με απασχολούν, αλλά όχι πια σε εμένα, αλλά στον θεατή για να τα απαντήσει. Θεωρώ και λίγο αλαζονικό να δώσω εγώ την απάντηση. Και αυτό είναι το κοινό στοιχείο σε όλα μου τα έργα τόσο στον κινηματογράφο όσο και τώρα στο θέατρο»

Ενώ ο Ορέστης Τζιόβας, μου έθεσε τα πράγματα πιο συγκεκριμένα για το μήνυμα του έργου: «Το ερώτημα που μπαίνει βαθιά είναι η αξιοπρέπεια. Και τι είναι η αξιοπρέπεια; Για να καταλάβεις τι είναι αξιοπρέπεια πρέπει να αφαιρέσεις όλα τα στερεότυπα που σου έχουν φορέσει στο κεφάλι, να έρθεις στο μηδέν και να την ανακαλύψεις από την αρχή. Γιατί υπάρχουν η κοινωνική και η προσωπική αξιοπρέπεια. Στην ουσία όλοι μας ξεχνάμε την προσωπική. Έχουμε μάθει να τηρούμε τους κοινωνικούς κανόνες, και να ακολουθούμε «φορεμένες» επιταγές που μας έχουν επιβληθεί»

Έχοντας πλέον συνειδητοποιήσει, ότι μόλις είχα μιλήσει με δύο ανθρώπους εξαιρετικά δεμένους πρώτα σε ανθρώπινο επίπεδο και δευτερευόντως σε καλλιτεχνικό και επαγγελματικό, δύο ανθρώπους της ίδια γενιάς που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες και προβληματισμούς, που πριν δουλέψουν μαζί, έχουν γελάσει μαζί, έχουν πιει μαζί, έχουν περάσει καλά μαζί, κατάλαβα ότι αυτό το κείμενο και αυτή η παράσταση του Θανάση Ταταύλαλη μπορούσε να είχε ερμηνευτή μόνο τον Ορέστη Τζιόβα.

Πατώντας το off στην ηχογράφηση ρώτησα τον Θανάση(πλέον) αν θα ξαναέκανε θέατρο. «Οπωσδήποτε» ήταν κατηγορηματικός  «πλέον ωρίμασα!»

ΜΟΝΟ ΓΙΑ 10 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Το θερινό θέατρο Λαμπέτη συνεχίζει την καλοκαιρινή θεατρική περίοδο με τον θεατρικό μονόλογο του Θανάση Ταταύλαλη,

 “ΠΑΡΚΙΝΓΚ”

από 11 έως 20 Ιουλίου 2020

(καθημερινά για 10 μοναδικές παραστάσεις)

Ταυτότητα Παράστασης

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Θανάσης Ταταύλαλης

Ηθοποιός: Ορέστης Τζιόβας

Βοηθός σκηνοθέτη: Πανάγος Ιωακείμ

Φωτισμός: Νύσος Βασιλόπουλος

Μουσική: Κωστής Κόντος

Σκηνικά: Τζώρτζης Ταταύλαλης, Ζωή Αρβανίτη

Κίνηση: Μόνικα Έλενα Κολοκοτρώνη

Κοστούμια: Ελεάνα Θαλασσούδη

Γραφιστικά: Jan Junker