Το θεατρικό έργο «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ» κάνει την πρεμιέρα του στην «ΠΛΑΤΕΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ», τη θεατρική εκπομπή του Αθήνα 9.84, τη Δευτέρα 14 Ιουνίου, στις 21:00. Τους ρόλους ερμηνεύουν ο Γιώργος Χρυσοστόμου, ο Θάνος Λέκκας και ο Θανάσης Δήμου. Το κείμενο και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Θωμάς Μοσχόπουλος.

«Είναι ένα έργο που γράφτηκε την εποχή της πρώτης καραντίνας, λέει χαρακτηριστικά ο Θωμάς Μοσχόπουλος και υπογραμμίζει «Θα μπορούσε να είναι και μια απλή άσκηση ύφους, αλλά προτιμώ να χρησιμοποιήσω τον χαρακτηρισμό : «Κωμωδία απόγνωσης». Εύχομαι να απηχεί κάτι από το αίσθημα της συλλογικής κατάστασης μας, τον εγκλεισμό, την αναμονή και κυρίως την περίτρανη βλακεία της ανθρώπινης «ευφυΐας».

Η υπόθεση:

Κάπου… ας πούμε σε μια πολυτελή αλλά εντελώς άδεια αίθουσα ενός περίλαμπρου ανακτόρου…

Κάποτε… ας πούμε παλιά…

Συναντιούνται δύο… ας πούμε νόμιμοι διεκδικητές του βασιλικού θρόνου… δύο Δελφίνοι δηλαδή… υπό το άγρυπνο βλέμμα ενός υπηρέτη.

Ο υπηρέτης δεν κάνει και πολλά πράγματα. Οι δυο τους όμως κάνουν τα πάντα…(σε λογικό βεβαίως επίπεδο)-επιχειρηματολογούν, λογομαχούν, λογοφέρνουν, λογοδίνουν, λογοπαίζουν, εκλογικεύουν και παραλογίζονται, χρησιμοποιούν από σχήματα λόγου έως σχήματα αλόγου- προκειμένου να αποδείξουν εκείνο που ο καθένας από την μεριά του θεωρεί πως θα έπρεπε να είναι αυταπόδεικτο: «Εγώ και μόνον εγώ είμαι ο πιο κατάλληλος να γίνω ο επόμενος βασιλιάς» . Η αγωνία τους κορυφώνεται ακόμα περισσότερο όταν διαπιστώνουν πως ο χρόνος αρχίζει να χάνεται ανεξήγητα και όταν το περιεχόμενο ενός φακέλου θα τους βάλει σε μια πρωτόγνωρη δοκιμασία.

Μήπως ο υπηρέτης τελικά έχει το κλειδί της ιστορίας;

Το podcast της παράστασης θα παραμείνει για μια εβδομάδα στο site του σταθμού διαθέσιμο για ακρόαση. Μετά το τέλος της εβδομάδας θα ενοικιάζεται με μια συμβολική τιμή και τα ποσοστά των εκτελεστικών δικαιωμάτων θα αποδίδονται σε όλους τους συντελεστές μέσω συμφωνίας του Αθήνα 9.84 με τις εταιρίες πνευματικών δικαιωμάτων.

Τα έργα ηχογραφούνται μέσα στο σταθμό, σε ειδικά διαμορφωμένο στούντιο από τον ηχολήπτη του Αθήνα 9.84, Πάνο Αργύρη.

Στο site του σταθμού (www.athina984.gr), το έργο «“Οι Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ» - όπως και όλα τα θεατρικά έργα - την ώρα της ραδιοφωνικής του μετάδοσης, θα συνοδεύεται από βίντεο οπτικής ερμηνείας στη νοηματική γλώσσα και πρόσθετους εξειδικευμένους υπότιτλους για κωφούς και βαρήκοους.

Όλοι οι συντελεστές των παραστάσεων τηρούν τα μέτρα ασφαλείας/προστασίας και πριν τις ηχογραφήσεις κάνουν rapid test.

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος

Ερμηνεύουν: Γιώργος Χρυσοστόμου, Θανάσης Δήμου, Θάνος Λέκκας.

Εκτέλεση Παραγωγής: Art Ensemble

Συντονισμός Project: Μαργαρίτα Μυτιληναίου

Ηχολήπτης: Πάνος Αργύρης

Γραφιστική Επιμέλεια: The Button Design

Επικοινωνία: Γραφείο Τύπου 9.84

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού

Ζούμε συνθήκες πρωτόγνωρες, σκηνές που μέχρι χθες τις βλέπαμε μόνο σε ταινίες και τις διαβάζαμε σε δυστοπικά μυθιστορήματα. Μέσα σ’ αυτή τη λαίλαπα του κορωνοϊού, η παρηγοριά της τέχνης μοιάζει να είναι πιο αναγκαία από ποτέ.

Το Εθνικό Θεάτρο, είναι ένας από τους οργανισμούς που συνεχίζουν να προσφέρουν εργασία στους καλλιτέχνες και νέες παραστάσεις στο κοινό, έστω και μέσω της οθόνης.

Η επόμενη παραγωγή θα κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 23 Ιανουαρίου. Πρόκειται για το αγαπημένο κλασικό αριστούργημα του Τενεσί Ουίλιαμς, «Ο Γυάλινος Κόσμος», σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη.

Σε συνθήκες απόλυτης ασφάλειας, όπως διεξάγονται τόσους μήνες και οι πρόβες, έγινε και η κουβέντα μας με την υπέροχη Άννα Μάσχα. Αποστάσεις, αντισηπτικά, μάσκες και, το rec πατημένο στο μαγνητοφωνάκι να προσπαθεί να ανιχνεύσει ελπιδοφόρες απαντήσεις, ακόμη και σε μια εποχή με βαρύ το αρνητικό φορτίο του φόβου και της ανασφάλειας.

Η Άννα Μάσχα νιώθει τυχερή για όσα έχει ζήσει στην καλλιτεχνική της πορεία, θαυμάζει τους «έξυπνους» ηθοποιούς και νιώθει ότι κερδίζει πολλά μέσα από τη διδασκαλία. Μεγαλώνοντας, δεν χάνει τον ύπνο της για καμία παράσταση, δεν αντέχει την κατάχρηση εξουσίας και την αγένεια από τους σκηνοθέτες. Τον χρόνο τον νιώθει τόσο φίλο, όσο και εχθρό.

Πάνω απ’ όλα είναι μια μαμά που αγαπά τον μοναχογιό της, προσπαθώντας να μην τον φορτώνει με τις δικές της προσδοκίες. Μ’ αυτές τις σκέψεις και μια σημαντική διαδρομή στο σανίδι, ετοιμάζεται να ερμηνεύσει την Αμάντα Ουίνγκφιλντ, ελπίζοντας ότι η πιο δημοφιλής φράση του έργου: «Δεν πήγα στο φεγγάρι, πήγα πολύ πιο μακριά...», θα βρει ανταπόκριση σ’ όλους μας, που σήμερα θέλουμε να φωνάξουμε σαν άλλες Μπλανς:«Δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία» .

Πώς βιώνετε αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία να κάνετε πρόβες για τον «Γυάλινο Κόσμο», μια παράσταση που το κοινό δεν θα παρακολουθήσει στο θέατρο αλλά στις οθόνες του;

Νομίζω ότι θα έχω πιο ολοκληρωμένη εικόνα όταν γίνει η παράσταση. Προς το παρόν, η εμπειρία μου έχει να κάνει ως θεατή, που έχει παρακολουθήσει δύο-τρία live streaming. Σε κάποια, η απουσία του κοινού ήταν πολύ έντονη. Για παράδειγμα, στην «Κυρία του Μαξίμ», μια παράσταση που μου άρεσε και πολύ, μια εξαιρετική κωμωδία, σκεφτόμουν ότι σε κανονικές συνθήκες το θέατρο θα έπεφτε κάτω από τα γέλια. Αυτή η απουσία κοινού ήταν λίγο άχαρη και δυσάρεστη.

Από την άλλη, είναι το μόνο που μπορούμε τώρα να έχουμε. Είναι ένα προνόμιο να μπορείς να κάνεις πρόβες για ένα έργο, μέσα σ’ αυτή τη συγκυρία, έστω για και για live streaming. Ξέρεις ότι σε παρακολουθεί το κοινό απευθείας την ώρα που παίζεις. Είναι μια παράσταση, δεν μπορείς να σταματήσεις. Λείπει όμως αυτό το βασικό συστατικό της εγγύτητας, της συνύπαρξης στον ίδιο χώρο.

Η σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη, έχει επηρεαστεί από τις οδηγίες που δεν επιτρέπουν την άμεση επαφή των ηθοποιών στη σκηνή. Αυτή η συνθήκη τι αποτέλεσμα είχε στο δικό σας ανέβασμα;

Θα έλεγε κανείς ότι κάναμε την ανάγκη, έμπνευση! Νομίζω ότι αυτό έγινε. Από τη στιγμή που ο Γιώργος αποφάσισε να μην καταφύγει σε ημίμετρα, δηλαδή σ’ αυτά που οι κανόνες επιτρέπουν αλλά να το πάει ακραία.

Στην παράστασή μας οι ήρωες έχουν μεγάλη απόσταση, δεν έρχονται καθόλου κοντά σωματικά. Αυτό λοιπόν μάς άνοιξε άλλες καλλιτεχνικές πόρτες πάνω στο διάβασμα του ίδιου του έργου και συνειδητοποιήσαμε ότι δεν έρχεται σε καμία κόντρα με το πνεύμα του Ουίλιαμς.

Η ανάγκη των ηρώων για επικοινωνία, που σπάνια συμβαίνει σ’ αυτή την οικογένεια, φαίνεται πραγματικά πολύ μέσα από τη σκηνική απόσταση και προσπαθήσαμε πραγματικά να δώσουμε νόημα στο γιατί δεν έρχονται κοντά. Τι είναι αυτό που τους κρατάει μακριά; Ήταν πολύ ωραίο αυτό που συνέβη. Δύσκολο αλλά πολύ ωραίο.

Επιπλέον, η παράσταση εστιάζει και στο ονειρικό κομμάτι του έργου, που από γραφής είναι πολύ σημαντικό.

Έχετε συνεργαστεί πολλά χρόνια με τον Θωμά Μοσχόπουλο από την εποχή του Αμόρε. Αντίθετα, οι τρεις τελευταίες σας δουλειές είναι με σκηνοθέτες που συναντήσατε για πρώτη φορά (Ευαγγελάτου, Φεζολάρε, Νανούρης). Τι κρατάτε από μια σταθερή συνεργασία και τι από μια νέα;

Όποτε μου προτείνει ο Θωμάς να δουλέψουμε, νιώθω στις πρόβες σαν να μην πέρασε μια μέρα. Γνωριζόμαστε πάρα πολύ καλά. Αυτό έχει και τα θετικά και τα αρνητικά του. Το καλό είναι ότι δεν ξοδεύεις χρόνο να μάθεις τον άλλον. Το κακό έχει να κάνει με τη συνήθεια και ό,τι αυτή επιφέρει. Αν και οι ιδέες του Θωμά είναι πάντα εμπνευσμένες. Για παράδειγμα στο «Φαρενάιτ 451», είχε την ιδέα να μου δώσει τον ρόλο του άνδρα λοχαγού και του είμαι ευγνώμων γι’ αυτό.

Από την άλλη, με τους σκηνοθέτες που δεν έχεις ξανασυνεργαστεί, υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης αλλά και της μεγαλύτερης κούρασης μέχρι να βρεις ένα δίαυλο επικοινωνίας. Σ’ αυτή τη φάση μπορεί να υπάρξουν και παρεξηγήσεις για το τι εννοεί, πώς θα κάνω εγώ καλά αυτό που εννοεί και να κατανοήσεις τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει. Να βρει ο ένας τα κουμπιά του άλλου. Υπάρχει όμως και το συναρπαστικό κομμάτι ότι θες πραγματικά να γοητεύσεις αυτόν που δεν σε ξέρει, οπότε είσαι σε εγρήγορση.

Στο βιβλίο «Αναμνήσεις», ο Τ. Ουίλιαμς αναφέρει πως μετά την πρεμιέρα του «Γυάλινου Κόσμου» στο Μπρόντγουεϊ, όταν τον σήκωσαν στη σκηνή για να υποκλιθεί δεν ένιωσε κάποια ιδιαίτερη αίσθηση θριάμβου, «έχω τη γνώμη πώς το γράψιμο είναι μια διαρκής αναζήτηση ενός πολύ σκόπιμα διφορούμενου θηράματος και ποτέ δεν καταφέρνεις να το παγιδεύσεις εντελώς». Νιώθετε κάτι ανάλογο για τους ρόλους;

Πολύ ωραίο βιβλίο, τώρα το διαβάζω και θυμάμαι και αυτό το σημείο. Νομίζω ότι αυτή είναι η κατάρα που συνοδεύει κάθε καλλιτέχνη. Γενικότερα, κάθε άνθρωπο που στον τομέα του κάτι ψάχνει, ποτέ δεν είναι εντελώς ικανοποιημένος. Ειδικά οι καλλιτέχνες έχουν πάντα αυτό το ανικανοποίητο.

Στην περίπτωση των καλλιτεχνών, έχω την αίσθηση ότι η συναισθηματική κατάσταση και η φάση ζωής επηρεάζει περισσότερο από άλλα επαγγέλματα. Είχατε πει για παράδειγμα ότι όταν παίξατε την Λαίδη Μάκβεθ, δεν μπορέσατε να συνδεθείτε με τον ρόλο γιατί ήσασταν σε μια διαφορετική φάση ζωής ως νέα μητέρα με τον γιο σας...

Η αλήθεια είναι ότι δεν συνδέθηκα ποτέ μ’ αυτόν τον ρόλο...

Τώρα που ερμηνεύετε πάλι μια άλλη μητέρα, την Αμάντα, λίγο «ιδιαίτερη», πόσο σας επηρεάζει η ιδιότητά σας ως μητέρα στην απόδοση του ρόλου;

Να σου πω κάτι; Όλοι λένε ότι είναι πολύ ιδιαίτερη αυτή η μάνα αλλά εγώ διαφωνώ!Νομίζω ότι είναι πολύ συνηθισμένη. Οι συνθήκες της ζωής της είναι δύσκολες και λόγω οικονομικής κατάστασης και επειδή ο σύζυγός της τούς έχει εγκαταλείψει. Η Αμάντα είναι αφοσιωμένη στα παιδιά της αλλά μ’ έναν καταπιεστικό τρόπο. Της μάνας που νομίζει ότι εκείνη ξέρει το καλύτερο για τα παιδιά της. Ξέρω πολλές Ελληνίδες μάνες που είναι έτσι και δεν είναι κακές μητέρες.

Στην προσωπική σας ζωή, με τον γιο σας, πώς αποφεύγετε αυτόν τον σκόπελο;

Δεν είναι καθόλου εύκολο. Θυμάμαι, που το είχα συζητήσει, όταν ο γιος μου ήταν μικρότερος, με μια αγαπημένη μου συνάδελφο, που εκτιμώ απεριόριστα και μου είπε μια πολύ σωστή κουβέντα, ότι το δυσκολότερο πράγμα είναι να αποδεκτείς το παιδί σου, όπως είναι και να πάψεις να έχεις προσδοκίες γι’ αυτό. Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και συνήθως, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των προσδοκιών δεν εκπληρώνεται.

Αυτή είναι και η παγίδα στην οποία πέφτει η Αμάντα και επειδή έχει αυτό το παραδοσιακό μεγάλωμα παλαιότερων γυναικών με ηθικές και κοινωνικές αξίες που είναι αδιαπραγμάτευτες. Δεν βάζει νερό στο κρασί της σε σχέση με τα παιδιά της. Τα εκτιμά, τα αγαπά, είναι περήφανη γι’ αυτά αλλά δεν μπορεί να δει καθαρά τον δρόμο που παίρνουν. Γι’ αυτό και απογοητεύεται από εκείνα.

Αναφερθήκατε σε αξίες, υπάρχουν σήμερα αξίες, για παράδειγμα στο ελληνικό θέατρο, ή η ματαιοδοξία του επαγγέλματος τις πνίγει;

Πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμη αξίες.Η δική μου εμπειρία μέχρι τώρα μου έχει δείξει ότι μπορεί όλοι να θέλουμε να είμαστε καλοί αλλά αυτό δεν είναι το παν. Μπορεί εγώ να ήμουν τυχερή στις συνεργασίες μου αλλά έχω συναντήσει περισσότερους ανθρώπους που υπολογίζουν περισσότερο στο συνολικό αποτέλεσμα και καταπατούν τον εγωισμό τους για χάρη της ομάδας και το καλό της παράστασης. Βεβαίως, έχω δει και το αντίθετο αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει μόνο αυτό.

Αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να τύχει και σε μια δουλειά; Εσείς, προσωπικά, τι δεν αντέχετε σε μια συνεργασία;                

Δεν αντέχω την κατάχρηση εξουσίας από τον σκηνοθέτη, αυτό κυρίως.

Όταν τη συναντάτε, τι κάνετε; Αποχωρείτε από τη συνεργασία;

Νομίζω,ότι δεν έχω φύγει ποτέ από δουλειά. Εννοώ να έχω ξεκινήσει πρόβες και να αποχωρήσω αλλά δεν μπορώ εύκολα να αντέξω μια τέτοια συμπεριφορά από τον σκηνοθέτη και δεν εννοώ μόνο σε ό,τι αφορά το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα αλλά και στη γενικότερη συμπεριφορά και στην έλλειψη ευγένειας.

Γενικά αυτή η σχέση σκηνοθέτη και ηθοποιού είναι περίεργη. Εγώ τον χρειάζομαι 100% τον σκηνοθέτη.

Δεν έχετε δοκιμάσει και ποτέ να σκηνοθετήσετε. Πολλοί συνάδελφοί σας το έχουν κάνει και πολλές φορές με επιτυχία.

Είναι ένα κομμάτι που δεν μ’ έχει απασχολήσει ακόμη. Κάποιοι συνάδελφοι φαίνεται ότι έχουν αυτό το ταλέντο, η ματιά τους πάνω στο έργο είναι διαφορετική, είναι πιο συλλογική. Εγώ αντίθετα, τον χρειάζομαι τον σκηνοθέτη και θέλω πάντα αυτή η σχέση να είναι συνοδοιπορική. Όχι σε μια λογική: «Αυτό είναι το δικό μου όραμα και οφείλεις να υποταχτείς». Γιατί και ο ηθοποιός δεν είναι μόνο ένας ερμηνευτής, είναι ένας δημιουργός. Πέρα από την εκτέλεση, υπάρχει και η ερμηνεία.

Βλέπουμε όμως πολύ καλούς ηθοποιούς να χάνονται μ’ έναν κακό σκηνοθέτη και άλλους εξίσου καλούς να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, ακόμη και αν δεν απογειώνονται. Έχει να κάνει μ’ ένα αίσθημα αυτοσυντήρησης;

Ναι, πολύ σωστά το θέτεις. Νομίζω όμως ότι όλοι μας χρειαζόμαστε έναν καλό σκηνοθέτη. Οι περισσότεροι ηθοποιοί , όταν αποκτάμε εμπειρία, καταλαβαίνουμε ευκολότερα μερικά πράγματα, όπως για παράδειγμα να έχουμε την αίσθηση ενός ρυθμού. Όταν όμως δοκιμάζεις κάτι καινούριο, είναι απαραίτητη η παρουσία του.

Για παράδειγμα τώρα στην πρόβα, κάποια στιγμή ο Γιώργος, αφού ολοκληρώσαμε ένα κομμάτι δύο εβδομάδων, μας έδωσε μια άλλη κατεύθυνση, η οποία στην αρχή μού φάνηκε πολύ δύσκολη. Την επιχείρησα και  μετά τον ευχαρίστησα για την πόρτα που μού άνοιξε. Αν ήταν στο χέρι μου θα είχα επαναπαυτεί και δεν θα την άνοιγα αυτή την πόρτα μόνη μου.

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια άνθηση της ελληνικής μυθοπλασίας στην τηλεόραση. Εσάς νομίζω σας έχουμε δει μόνο στα «Ματωμένα Χώματα». Δεν σας ενδιαφέρει ο χώρος της τηλεόρασης; Δεν σας έχουν γίνει προτάσεις;

Ναι, αυτή είναι η τελευταία και νομίζω η μόνη σειρά που έχω κάνει μαζί με κάποια guest. Τώρα πια όχι τόσο αλλά όταν ήμουν νέα με φόβιζε περισσότερο...

Τι σας φόβιζε; Οι γρήγοροι χρόνοι;

Ναι, σίγουρα το γεγονός ότι από άποψη χρόνου είναι όλα πιο απαιτητικά, νομίζω θα με δυσκόλευε πολύ. Υπάρχουν βέβαια ελληνικές σειρές και κωμωδίες και δράματα που τα έχω παρακολουθήσει και μου έχουν αρέσει πολύ. Πέρσι συζητούσα για μια σειρά αλλά είχα τόσα πολλά να κάνω που δεν γινόταν να μπει και η τηλεόραση στη ζωή μου.

Διδάσκετε υποκριτική πολλά χρόνια. Τι σας γοητεύει σ’ αυτή τη διαδικασία;

Αυτή η μετατόπιση, δηλαδή από εκεί που ως ηθοποιός είσαι μέσα σε μια κατάσταση, τώρα τη βλέπεις απ’ έξω, γίνεσαι λίγο σκηνοθέτης. Έτσι ξεκινάς να βοηθάς τα παιδιά και τελικά βοηθιέσαι εσύ. Βάζεις σε τάξη μερικά πράγματα. Βλέπεις ότι δεν βοηθιούνται όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο, οπότε αρχίζεις και σκέφτεσαι άλλες διαδρομές που γίνονται λύσεις και για τον εαυτό σου.

Από την άλλη, είναι πολύ συγκινητικό γιατί δεν ξεχνάς ποτέ από πού ξεκίνησες την αγωνία που είχες αλλά και την άγνοια.

 Στο ταλέντο πιστεύετε;

Ναι, πιστεύω. Από την άλλη το ταλέντο αν το έχεις και δεν το εξελίσσεις, μπορείς να μείνεις στάσιμος και κάποιος άλλος με λιγότερες δυνατότητες αρχικά να σε ξεπεράσει. Γιατί είναι δουλευτής με φοβερό ενθουσιασμό και αυτό είναι μέρος του ταλέντου.

Επιπλέον, πέρα από αυτό που λέμε:«Το έχει ή δεν το έχει», παίζει πολύ σπουδαίο ρόλο το μυαλό. Ο τρόπος που σκέφτεται κανείς. Εμένα οι αγαπημένοι μου ηθοποιοί είναι οι έξυπνοι ηθοποιοί.

Με τον χρόνο τι σχέση έχετε;

Πολύ συχνά πάω στον καθρέφτη και κάνω ένα τακ (τραβάει λίγο το δέρμα της). Τι να σου πω τώρα; Να κάνω κανένα μπότοξ; Δεν νομίζω.

Αυτό είναι ένας ακόμη λόγος που μου αρέσει πολύ το θέατρο. Δεν χρειάζεται όλη αυτή η ενασχόληση με την εικόνα. Με την κάμερα είναι διαφορετικά. Γι’ αυτό και αν είχα κάνει καριέρα στην τηλεόραση μπορεί να το είχα σκεφτεί διαφορετικά.

Από την άλλη όμως δεν είναι και θέμα χαρακτήρα και γυναικείας φιλαρέσκειας ;

Σίγουρα αλλά είναι και διαφορετικά να είναι το πρόσωπό σου εκτεθειμένο σε μια οθόνη. Ο Τενεσί το λέει πολύ ωραία σ’ ένα άλλο έργο, στο «Γλυκό πουλί της νιότης», όπου χαρακτηρίζει τον χρόνο ως εχθρό.

Τον νιώθετε και εσείς εχθρό σας;

Σε ορισμένα πράγματα δεν είναι. Με τα χρόνια, για παράδειγμα, αποκτάς ψυχραιμία, δεν τρελαίνεσαι με μερικά πράγματα. Επιπλέον, εγώ τουλάχιστον, έχω αποκτήσει μεγαλύτερη υπομονή και κατανόηση. Αυτά δεν τα έχεις όταν είσαι είκοσι.

Από την άλλη ο χρόνος είναι αδυσώπητος. Ξεκινάς δεν βλέπεις καλά! Έχω δύο ζευγάρια γυαλιά και φακούς και κολλύρια! Μετά πιάνει μια υγρασία και σε πονάει η μέση σου. Το σώμα δεν ανταποκρίνεται όπως παλιά. Αυτά είναι προβλήματα που φέρνει ο χρόνος. Ευχόμαστε όμως να γεράσουμε και να ‘ ρθουν και άλλα.

Με τι δεν τρελαίνεστε που κάποτε τρελαινόσασταν;

Με τη δουλειά για παράδειγμα. Αν συνέβαινε κάτι που δεν μου άρεσε στα καλλιτεχνικά πλαίσια, έχανα τον ύπνο μου. Ε, τώρα πια, δεν τον χάνω! Δεν τον χάνω, όχι γιατί δεν με νοιάζει αλλά επειδή έτσι είναι η ζωή. Έχουν περάσει τόσες πολλές δουλειές και συνειδητοποιώ ότι γίνεται κάτι και ξεχνιέται, έρχεται μια παράσταση και μετά φεύγει. Στην αρχή ήσουν μαθητής, μετά δημιουργός και στο τέλος παλιώνεις και γίνεσαι δάσκαλος.

Μου είπατε «έρχεται μια παράσταση και φεύγει» . Αν μπορούσατε να κρατήσετε κάποιες παραστάσεις, ποιες θα ήταν αυτές;

Πολύ ωραία ερώτηση, μού αρέσει γιατί είναι ακριβώς αυτό που έλεγα πριν. Όταν ήμουν νέα, κάθε παράσταση που έκανα, είχα κάνει τέσσερις-πέντε, ήταν κοσμοϊστορικό γεγονός. Τώρα πλέον θα σου πω για λίγες που ξεχωρίζουν μέσα μου. Αυτές είναι: «Το Στρίψιμο της Βίδας» (Αμόρε, 1996), που ξέχωρα από δική μου αγαπημένη δουλειά είχε και την αποδοχή του κοινού, το «Τόσο πολύ νερό, τόσο κοντά στο σπίτι» (Αμόρε, 2006), που μπορεί να μην το θυμάται και κανείς , το «Μίστερο Μπούφο» (Θησείον, 2012) και, τελευταία το «Φαρενάιτ 451»(Φεστιβάλ Αθηνών και Θεάτρο Πόρτα 2017-2018). Τώρα, είπα τέσσερις παραστάσεις που είναι όλες του Θωμά Μοσχόπουλου! (γελάει)

Δεν είναι τυχαίο...

Ε, ναι!

Αν πάμε λοιπόν, λίγο πιο πίσω, τι κρατάτε από το «Αμόρε»;

Και τι δεν θυμάμαι...Πολλά πράγματα από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Θα σου πω μόνο τι έχω κρατήσει στην κυριολεξία!

Έχω λοιπόν, από τότε στο σπίτι μου, ένα μεγάλο πόστερ που είχαν στην τεράστια σκάλα και είναι μια μαυρόασπρη εικόνα και είναι η αφίσα της πρώτης μου δουλειάς με τον Γιάννη Χουβαρδά και το Θέατρο του Νότου, όχι στο Αμόρε, αλλά συμπαραγωγή του Αμόρε με το Θέατρο La Mama της Νέα Υόρκης. Ήμασταν όλοι νέοι ηθοποιοί και Έλληνες και Αμερικάνοι.

Ποιο έργο είχατε ανεβάσει;

«Ιφιγένεια εν Τάυροις» παίξαμε στην αρχή για ένα μήνα στη Νέα Υόρκη, μετά πήγαμε σ’ ένα φεστιβάλ στη Βιέννη, κάναμε μια μικρή περιοδεία στην Ελλάδα και τελειώσαμε με μια παράσταση στον Λυκαβηττό. Μια μαγική συνεργασία και δουλειά! Ήμασταν όλες πιτσιρίκες η Χριστίνα Αλεξανιάν, η Ναταλία Καποδίστρια και μερικές κάποιες Αμερικάνες. Εκεί πρωτογνώρισα και τον Ακύλλα Καραζήση. Αυτό το πόστερ, το πήρα σπίτι μου.

Ο γιος σας, τι σχέση έχει με τις δουλειές σας στο θέατρο. Τις παρακολουθεί; Σας κάνει κριτική;

Δεν του αρέσει το θέατρο. Τελευταία είδε το «Σώσε», επειδή ήταν κωμωδία σκέφτηκα να τον φέρω και ήρθε με μια φίλη του. Τους άρεσε αλλά προς το τέλος είχαν μαραζώσει, δεν αντέχουν τόση ώρα, είναι μικρούλια ακόμη. Όταν ήταν πιο μικρός και έφευγα να πάω στην πρόβα, έλεγε «Μαμά, όχι θέατρο». Τώρα το έχει συνηθίσει. Το δύσκολο με τη δουλειά μας είναι η νυχτερινή εργασία, φεύγεις από το σπίτι το βράδυ.

Τι όνειρα κάνετε για το μέλλον; Πώς θέλετε να είστε σε δέκα, είκοσι χρόνια;

Να έχω υγεία και εγώ και οι άνθρωποί μου.

Φωτογραφία από την παράσταση της Μαριλένας Βαϊνανίδη.

O Γυάλινος Κόσμος του Τενεσί Ουίλιαμς

Live streaming ζωντανά από τη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου

23 Ιανουαρίου, στις 20:30

Tαυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Στέλιος Βαφέας

Σκηνοθεσία-Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης

Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη

Κοστούμια: Deux Hommes

Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου

Βοηθός ενδυματολόγων: Δέσποινα Ιγνάτογλου

Ο θίασος της  παράστασης, φωτογραφία  της Μαριλένας Βαϊνανίδη.

Διανομή (αλφαβητικά)

Άννα Μάσχα: η μητέρα Αμάντα Ουίνγκφιλντ

Κωνσταντίνος Μπιμπής: ο γιος Τομ Ουίνγκφιλντ

Λένα Παπαληγούρα: η κόρη, Λώρα Ουίνγκφιλντ

Αναστάσης Ροϊλός: ο επισκέπτης, Τζιμ Οκόνορ

Η απευθείας μετάδοση θα είναι διαθέσιμη στη σελίδα livestream.n-t.gr με αγορά ηλεκτρονικού εισιτηρίου (κωδικού πρόσβασης).

Τιμή εισιτηρίου: 8€ Ώρα έναρξης: 20:30

Φωτογράφος παράστασης: Μαριλένα Βαϊνανίδη

Διαβάστε επίσης: 

Γιώργο Νανούρη, Γιατί Γκρέμισες Το Θέατρο Αποθήκη;

Λένα Παπαληγούρα: «Όλοι Οι Ηθοποιοί Γνωρίζουμε Τι Έχουμε Καταφέρει Σε Μια Παράσταση, Δεν Χρειαζόμαστε Τις Κριτικές»

Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας:  6 Θεατρικοί Ήρωες Στα Όρια

Tο texnes-plus σας πάει θέατρο!

Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «TOP GIRLS»,  το Σάββατο 7  Μαρτίου στις 21:00. 

Για να λάβετε μέρος στο διαγωνισμό, κάντε τη  σελίδα του texnes-plus στο facebook,  σχολιάστε το όνομά σας κάτω από το άρθρο και  μοιραστείτε το άρθρο στο προφίλ σας.

Ο διαγωνισμός λήγει  την Παρασκευή  6 Μαρτίου   και οι νικητές θα ενημερωθούν μέσω της σελίδας μας στο facebook.

ΓΙΑ ΝΑ ΙΣΧΥΕΙ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ 3 ΒΗΜΑΤΑ ΣΩΣΤΑ! Σχόλιο το όνομά σας, share το άρθρο στον τοίχο σας και LIKE στη σελίδα μας στο facebook.

Το διάσημο θεατρικό έργο TOP GIRLS (1982) της σπουδαίας Caryl Churchill έρχεται στις 2 Νοεμβρίου στο θέατρο ΠΟΡΤΑ, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Παίζουν επτά απ’ τις πιο σημαντικές Ελληνίδες ηθοποιούς της γενιάς τους: Μαρία Καβογιάννη, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Βίκυ Βολιώτη, Αλεξία Καλτσίκη, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Ειρήνη Μακρή, Άλκηστις Πολυχρόνη.

Κεντρική ηρωίδα του TOP GIRLS είναι η Marlene, μια φιλόδοξη γυναίκα καριέρας, υπεύθυνη ενός γραφείου ευρέσεως εργασίας για γυναίκες, μια «σιδηρά κυρία» που ανέρχεται θυσιάζοντας συνεργάτες, καθώς και τη δική της ευαίσθητη, ανθρώπινη πλευρά στον βωμό της επιτυχίας. Παρόλο που το έργο είναι γραμμένο σε ρεαλιστικό κώδικα, ξεκινά με μια διάσημη ονειρική πρώτη σκηνή, όπου ιστορικοί και διάσημοι μυθοπλαστικοί γυναικείοι χαρακτήρες καταθέτουν με ευφάνταστο τρόπο τις ιστορικά διαφορετικές πτυχές του ζητήματος της κοινωνικής θέσης των γυναικών. Στη συνέχεια, η δράση μεταφέρεται στον χρόνο συγγραφής του έργου, όπου με μια σειρά από συναρπαστικές συγκρούσεις ανάμεσα σε σύγχρονες γυναίκες και σημαντικές ανατροπές, η συγγραφέας αναπτύσσει τις θέσεις και τους προβληματισμούς της με θεατρικά ευφρόσυνο τρόπο και υπέροχους σκηνικούς χαρακτήρες, δημιουργώντας ένα θέαμα με παλμό.

Έργο πρωτότυπο ως προς τη δομή του, με εξαιρετικά λεπτό χειρισμό στο χιούμορ του, την ποιητικότητα, την ιστορικότητα αλλά και την κριτική του στάση απέναντι στην κοινωνική θέση της γυναίκας και μην έχοντας χάσει τίποτα απ’ τη φρεσκάδα του απ’ τη δεκαετία του ‘80, το TOP GIRLS διέπεται από μια βασική φεμινιστική προβληματική, δίνοντας μια πολύ καλή βάση για έναν ουσιαστικό διάλογο επί του θέματος. Παρόλα αυτά, δεν είναι ένα έργο για τον φεμινισμό αλλά για τη γυναίκα, την πολιτική και κοινωνική της θέση. Με αφορμή μία κριτική στον θατσερισμό, το TOP GIRLS εξετάζει τι σημαίνει χειραφέτηση, τι σημαίνει δικαίωμα και ταυτόχρονα ποιο είναι το τίμημα που οφείλει να πληρωθεί για να αναληφθούν οι νέοι ρόλοι σε κοινωνικό, προσωπικό και πολιτικό επίπεδο.

Το TOP GIRLS έκανε πρεμιέρα στη Μεγάλη Βρετανία το 1982 απ’ το Royal Court Theatre. Παρουσιάζεται την περίοδο αυτή στο Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου (2019), ενώ παλαιότερα ανεβάσματά του έχουν πραγματοποιηθεί στο Watford Palace Theatre (2006), το Greenwich Theatre (2006), το New York's Public Theatre και το Broadway (2007-2008) και σε πολλά ακόμη σημαντικά θέατρα του κόσμου. Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε πρώτη φορά το 1983 απ’ το Εθνικό Θέατρο.

Σκηνοθετικό Σημείωμα

Το TOP GIRLS αποτελεί μια νηφάλια οπτική στο γυναικείο ζήτημα, που αρνείται τις χρωματισμένες υπερπλουστεύσεις και τη διαρκή συνθηματολογία, που δικαιολογείται μόνο ως θυμός και αμηχανία μπρος σ’ έναν κόσμο που αλλάζει βίαια και δραματικά.

Όσο ακόμα υπάρχουν άνθρωποι και τάσεις που αντιμετωπίζουν το γυναικείο θέμα ως μια αφορμή για διαχωρισμό και όχι για ένωση, η ανάγκη για διάλογο με τη γυναίκα του σήμερα καθίσταται απολύτως αναγκαία. Φαινόμενα όπως εκείνο του #MeToo, μιας υπεραπλουστευμένης δηλαδή αντιμετώπισης του γυναικείου θέματος, περιορίζονται δυστυχώς στη δαιμονοποίηση- κάτι που συμβαίνει πλέον σε όλα τα επίπεδα κοινωνικής και πολιτικής σκέψης. Το TOP GIRLS- έργο που θεωρείται και είναι πλέον κλασικό- είναι αποκύημα μιας γυναίκας συγγραφέως που στοχάζεται με τόλμη και βιωματικό προβληματισμό. Οι πραγματικές μάχες, άλλωστε, δεν περιορίζονται σε συνθηματολογία και συναισθηματολογία. Δίνονται χαμηλότονα και σε προσωπικό επίπεδο, μέσα από την ενδοσκόπηση και την ανάληψη των ευθυνών.

Θωμάς Μοσχόπουλος

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος    
Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ 
Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού   
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ρωμανός Μαρούδης
Γραφιστική επιμέλεια: Μάριος Γαμπιεράκης - Χρυσούλα Κοροβέση [mavra gidia]

Διεύθυνση παραγωγής: Αναστασία Καβαλλάρη
Γραφεία Τύπου & Επικοινωνίας: Ανζελίκα Καψαμπέλη (STEFI & Lynx PRODUCTIONS) - Ελεάννα Γεωργίου (θέατρο ΠΟΡΤΑ)

Φωτογραφίες-Video: Πάτροκλος Σκαφίδας

Μια παραγωγή της Stefi Productions - Γιάννης Μ. Κώστας σε συμπαραγωγή με το θέατρο ΠΟΡΤΑ

Παίζουν: Μαρία Καβογιάννη, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Βίκυ Βολιώτη, Αλεξία Καλτσίκη, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Ειρήνη Μακρή, Άλκηστις Πολυχρόνη

Φωτογραφίες (high res): https://bit.ly/2p0ImCB

Teaser: https://bit.ly/2VlIMzi

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Τετάρτη 20.00
Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο: 21.00
Κυριακή: 19.00

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ: Κάθε Πέμπτη 12€

Τετάρτη
17 ευρώ-Κανονικό

15 ευρώ-Φοιτητικό & άνω των 65

12 ευρώ-Ανέργων

Πέμπτη-Παρασκευή

15 ευρώ-Κανονικό

12 ευρώ-Φοιτητικό και άνω των 65

10 ευρώ-Ανέργων

Σάββατο-Κυριακή

20 ευρώ-Κανονικό

15 ευρώ-Φοιτητικό & άνω των 65

12 ευρώ-Ανέργων

Από την Σπυριδούλα Μπιρπίλη

‘’Κάποτε πολύ παλιά τότε που τα παραμύθια τα έγραφαν ακόμα με το χέρι’’….Τότε συνέβη η ιστορία που είδαμε στο θέατρο Πόρτα. Κάποτε πολύ παλιά που όλα ήταν απλά κι όχι απλοϊκά, τότε που η ομορφιά δεν βρισκόταν στο ‘’πολύ’’ και στο φαίνεσθαι αλλά στην ουσία. Κι η σκηνοθετική προσέγγιση του Θωμά Μοσχόπουλου και της Σοφίας Πάσχου τιμά αυτήν ακριβώς την ευγένεια της απλότητας. Ένα θέατρο χωρίς μικρόφωνα και φιοριτούρες, μια παράσταση που βασίζεται στον ηθοποιό, στο σώμα του και την φωνή του. 18 χρόνια μετά, το παραμύθι της Ξένιας Καλογεροπούλου ‘’Το σκλαβί’’ (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος), ξαναγυρίζει σπίτι του και μας γεμίζει χαρά.

Η μουσική του Νίκου Κυπουργού σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου σε ταξιδεύει στην παράδοση. Νανουρίζεσαι μαζί με τα νεογέννητα, γλεντάς μαζί με τους νεόνυμφους, ταξιδεύεις με τη μουσική τους στον κόσμο του παραμυθιού γιατί τελικά ‘’Η μουσική είναι ο καλύτερος τρόπος που έχουμε για να χωνεύουμε τον χρόνο’’, όπως είχε πει κι ο Βρετανός ποιητής Auden.

Αν όμως έπρεπε να διαλέξω και να γράψω μόνο για ένα στοιχείο της παράστασης θα ήταν σίγουρα τα κοστούμια της Έλλης Παπαγεωργακοπούλου. Είναι συγκλονιστικό πώς ένα κομμάτι ύφασμα μεταμορφώθηκε σε ό,τι χρειάζονταν οι ηθοποιοί. Ένα κομμάτι ύφασμα, που κυριολεκτικά ‘’παίρνει ζωή’’ αφού ακόμα και ‘’ρόλο’’ έχει μέσα στην παράσταση!

Οι ηθοποιοί δίνουν όλο τους το είναι. Μεταμορφώνονται σε μια στιγμή από τον ένα ρόλο στον άλλο, από αφηγητές σε ηθοποιούς, από ήρωες σε στοιχεία της φύσης, από σύγχρονούς μας σε ανθρώπους μιας άλλης εποχής, μακρινής.

Κάποτε πολύ παλιά όταν ήμασταν παιδιά μας άρεσε πολύ να παίζουμε. Με αφορμή ‘’Το σκλαβί’’ ας παίξουμε μαζί με τα παιδιά παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.

ΠΡΙΝ…

• Ώρα για παραμύθι: ‘’Το σκλαβί’’ είναι ένα γνωστό λαϊκό παραμύθι το οποίο βρίσκεται στη συλλογή ‘’Παραμύθια του λαού μας’’ που επιμελήθηκε ο Γ.Ιωάννου καθώς και στον τόμο ‘’Το Φιδόδεντρο’’ που επιμελήθηκε ο Κ. Καφαντάρης. Διαβάστε το παραμύθι και ταξιδέψτε στον κόσμο του πριν βουτήξετε στην μαγεία της παράστασης.
• Και το παραμύθι γίνεται θέατρο…Αφού διαβάσετε το παραμύθι εξηγείστε στα παιδιά ότι θα το δουν στο θέατρο. Η σκηνή του θεάτρου είναι ένας χώρος περιορισμένος. Πώς εκείνα θα ζωγράφιζαν ένα σκηνικό για να παιχτεί η παράσταση; Μεγαλύτερα παιδιά μπορούν να συμπεριλάβουν στις ζωγραφιές τους αλλαγές σκηνικών και αντικείμενα που θεωρούν απαραίτητα, ενώ τα μικρότερα μπορούν απλώς να ζωγραφίσουν ένα φόντο σκηνής. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται σίγουρα για μια εκκολαπτόμενη σκηνογραφική δουλειά.

Η ζωγραφιά της Λένας Παπαληγούρα μ΄ένα σκηνικό θέατρου και την ίδια να απαντά στο ερώτημα "Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω;"Η ίδια έχει δηλώσει ότι είχε δει το πρώτο ανέβασμα του έργου σε παιδική ηλικία και είχε μαγευτεί. 

ΜΕΤΑ…

• Φτιάχνοντας ένα παραμύθι: ‘’Το σκλαβί’’ βασίζεται στο ομώνυμο συμιακό παραμύθι. Όπως όλα τα παραμύθια έχει μια βασική δομή. Ο ήρωας που παραβιάζει μια απαγόρευση, ξεκινά ένα ταξίδι, έχει να αντιμετωπίσει δυσκολίες αλλά λαμβάνει και μαγικά δώρα ή συναντά ένα βοηθό, συναντά τον ανταγωνιστή, αλλά στο τέλος παντρεύεται και γίνεται βασιλιάς. Μπορείτε να φτιάξετε με τα παιδιά κάρτες με τα βασικά στοιχεία του παραμυθιού ή να βρείτε έτοιμες στο εμπόριο ή το διαδίκτυο και να φτιάξετε τα δικά σας παραμύθια. Ο Βλαντιμίρ Προπ μελετώντας τη δομή παραμυθιών της χώρας του κατέληξε στις 31 λειτουργίες του Προπ οι οποίες μπορούν να σας βοηθήσουν να φτιάξετε το δικό σας παραμύθι.

• Παιχνίδι φαντασίας: ‘’Αλλάζοντας το τέλος’’. Τελειώνοντας ‘’το σκλαβί’’ οι ηθοποιοί ξαναγίνονται αφηγητές του έργου, σύγχρονοι με εμάς, και μας λένε το τέλος του παραμυθιού. Διαφωνούν όμως μεταξύ τους. Άλλο τέλος ξέρει ο ένας, άλλο ο άλλος. Γιατί έτσι κι αλλώς αυτά συνέβησαν παλιά, πολύ παλιά…. Τι τέλος θα δίνατε εσείς στο έργο; Τι συνέβη με το σκλαβί και τον αδερφό του; Και τι έγινε 40 χρόνια μετά από εκείνη τη στιγμή που στο έργο παρουσιάζεται ως τέλος;

            Παραμύθια και πάλι παραμύθια, για πάντα παραμύθια! Κρύβουν μέσα τους την σοφία του κόσμου, μεταδίδουν με τρόπο κατανοητό μεγάλες αλήθειες. Κι όπως λέει η Ξένια Καλογεροπούλου ‘’ Όλοι τα χρειαζόμαστε τα παραμύθια… Τα λαϊκά παραμύθια διατηρούν την αξία τους με την απλοϊκότητά τους και τα μαγικά τους μυστικά’’. ‘’Το σκλαβί’’ είναι μια παράσταση που ο καθένας ανάλογα με την ηλικία του και τις εμπειρίες του θα πάρει αυτό που χρειάζεται. Σίγουρα όμως όλοι θα πάρουν την ικανοποίηση μιας αξιοζήλευτης σκηνοθεσίας και ενός εκπληκτικού υποκριτικού ταλέντου.

18 χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση, το θρυλικό Σκλαβί της Ξένιας Καλογεροπούλου, επιστρέφει από τις 28 Οκτωβρίου στο ΠΟΡΤΑ, σε συν-σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου και Σοφίας Πάσχου.

Παίζουν:Ντένης Μακρής, Ηλιάνα Γαϊτάνη, Τζωρτζίνα Λιώση, Βάσια Ζαχαροπούλου, Ελένη Βλάχου, Παντελής Βασιλόπουλος, Αυγουστίνος Κούμουλος, Φοίβος Συμεωνίδης

κάθε Κυριακή 11:00 & 15.00

Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά τρία διαφορετικά ανεβάσματα του έργου του Άρτουρ Σνίτσλερ, το οποίο έγινε γνωστό στη χώρα μας με τον τίτλο «Το ερωτικό γαϊτανάκι» θα παρακολουθήσουμε τη σεζόν 2018-2019.

Το έργο γραμμένο το 1900 στη Βιέννη, απαγορεύτηκε από τη λογοκρισία κι έγινε αιτία να κατηγορηθεί ο συγγραφέας από την κοινή γνώμη ως «Εβραίος πορνογράφος», με συνέπεια να το αποσύρει ο ίδιος από τις γερμανόφωνες χώρες.

Μόλις το 1982, 40 χρόνια μετά τον θάνατο του Σνίτσλερ, ο γιος του κυκλοφόρησε το έργο του πατέρα του στη Γερμανία.

Το έργο που έχει, ήδη, ανέβει αρκετές φορές στην Ελλάδα, όπως φαίνεται προσέλκυσε το ενδιαφέρον της Αλίκης Δανέζη Knutsen, του Θωμά Μοσχόπουλου αλλά και του νεότερου Θοδωρή Βουρνά.

Η πρώτη παράσταση θα ανέβει στο «Θησείον-Ένα θέατρο για τις τέχνες» σε σκηνοθεσία και μετάφραση της Αλίκης Δανέζη Knutsen με το τίτλο «REIGEN-Δέκα διάλογοι για το Σεξ» στις  19 Οκτωβρίου. Στη σκηνή θα απολαύσουμε τη Δανάη Σκιάδη και τον  Νίκο Πουρσανίδη.

Η σκηνοθέτις σημειώνει : «Γραμμένο στη Βιέννη του 1900, το «REIGEN» είναι ένα έργο για το σεξ. Ένα έργο για το σεξ  που, παράλληλα, φωτίζει τις πολλαπλές πτυχές της ανθρώπινης φύσης. Πολλά έργα αφορούν στο σεξ, όμως λίγα έχουν το σεξ στο επίκεντρο της πλοκής τους. Σαν ένας Άντρας και μια Γυναίκα να βρίσκονται σε ένα ερωτικό παιχνίδι ρόλων, να αποκαλύπτουν και να δοκιμάζουν τις πολλαπλές τους «όψεις» σε διαφόρους συνδυασμούς μεταξύ τους, να προβληματίζονται για τις έννοιες της ζωής, της αγάπης και της ευτυχίας. Εκπληκτικό στοιχείο,  για ένα έργο γραμμένο στη Βιέννη στις αρχές του 20ου αιώνα, είναι ότι οι χαρακτήρες βγαίνουν έξω από τα στερεότυπα συμπεριφοράς και προσδίδουν στο έργο τον ανατρεπτικό και συχνά κωμικό χαρακτήρα του, ενώ παράλληλα εξερευνούν, με ένα βαθιά ψυχολογικό τρόπο, την πολυπλοκότητα των σχέσεων και της ίδιας της ύπαρξης τους».

H Δανάη Σκιάδη και ο Νίκος Πουρσανίδης στο «REIGEN-Δέκα διάλογοι για το Σεξ»

 Μια ακόμη εκδοχή του έργου θα παρακολουθήσουμε στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα, από τις 7 Νοεμβρίου, πάλι με δύο ηθοποιούς. Τη μετάφραση, αυτή τη φορά, υπογράφει η  ψυχή του θεάτρου, Μαργαρίτα Δαλαμάγκα-Καλογήρου και τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει  ο Θοδωρής Βουρνάς. Η παράσταση κρατάει τον γαλλικό τίτλο : «La Ronde» που μπορεί να σημαίνει οποιοδήποτε από τα ακόλουθα: περιφέρεται γύρω, κάνει γύρους, γύρο ποτών, κυκλικό χορό.

Η Τζούλι Τσόλκα κι ο Αποστόλης Ψαρρός αλλάζουν επί σκηνής προσωπεία και διαθέσεις συνθέτοντας ένα ρεαλιστικό πορτραίτο ανθρώπων και ανθρώπινων σχέσεων, όπως τους συναντάμε αναλλοίωτους μέσα στον χρόνο και τις εποχές. Βιώνοντας την αλήθεια της κάθε συγκυρίας, οι χαρακτήρες αποκαλύπτουν εναλλακτικές πτυχές του εαυτού τους μέσα από τον εκάστοτε «ρόλο».

H Τζούλι Τσόλκα και ο Αποστόλης Ψαρρός στο“La Ronde”

Από το έργο του Άρτουρ Σνίτσλερ, φαίνεται να γοητεύτηκε και ο Θωμάς Μοσχόπουλος που θα το σκηνοθετήσει στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά τον Μάιο. Στην παράσταση με τίτλο: «Το γαϊτανάκι» θα δούμε έναν εξαιρετικό θίασο με τους Στεφανία Γουλιώτη, Χάρη Φραγκούλη, Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, Άννα Μάσχα, Αλέξανδρο Λογοθέτη, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Κίττυ Παϊταζόγλου, Σίσσυ Τουμάση κι Αλέξανδρο Χρυσανθόπουλος να υποδύονται τα πέντε ζευγάρια στις δέκα σπονδυλωτές σκηνές.

Η ιστορία διαδραματίζεται τη δεκαετία του 1890 στη Βιέννη. Η δομή είναι σπονδυλωτή κι αποτελείται από δέκα σκηνές που αλληλοσυνδέονται και που στην κάθε μία πρωταγωνιστεί ένα ζευγάρι εραστών. Τα ζευγάρια είναι: Η πόρνη και ο στρατιώτης, ο στρατιώτης και η υπηρέτρια, η υπηρέτρια και ο νεαρός κύριός της, ο νεαρός κύριος κι η παντρεμένη γυναίκα, η παντρεμένη γυναίκα κι ο σύζυγός της, ο σύζυγος κι η νεαρή κοπέλα, η νεαρή κοπέλα και ο ποιητής, ο ποιητής κι η ηθοποιός, η ηθοποιός κι ο κόμης, ο κόμης κι η πόρνη.

Το έργο του Σνίτσλερ έχει εμπνεύσει και την έβδομη Τέχνη. Με πιο γνωστή τη γαλλική ταινία του Μαξ Οφίλς «La Ronde» (Βραβείο BAFTA καλύτερης ταινίας κι υποψήφια για Όσκαρ σεναρίου και σκηνικών, 1952), αλλά κι άλλων σημαντικών ταινιών όπως το «Eyes Wide Shut» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ και το «360» του Φερνάρντο Μεϊρέγιες .

Αναμένουμε και τις τρεις παραστάσεις με ενδιαφέρον ελπίζοντας να μας μπλέξουν στα δίχτυα του ερωτικού πάθους…

Γιώτα Δημητριάδη

 Info

• «REIGEN-Δέκα διάλογοι για το Σεξ», από τις 19 Οκτωβρίου, κάθε Παρασκευή στις 19.00 και Σαββατοκύριακο στις 21.15, στο Θησείον-ένα θέατρο για τις Τέχνες (Τουρναβίτου 7, Αθήνα, Ψυρρή)
  
   
• «La Ronde» σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, από τις 7 Νοεμβρίου, κάθε Τετάρτη & Πέμπτη στις 21.15, στο Αγγέλων Βήμα (Σατωβριάνδου 36, Σταθμός Μετρό Ομόνοιας T. 210 5242.211)
  
   
• «Το γαϊτανάκι» σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (Λεωφ. Ηρ. Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς). Η πρεμιέρα αναμένεται τον Μάιο και η παράσταση θα παίζεται για ένα μήνα. 

«… έχετε μπροστά σας έναν δειλό. Το έβλεπα που πήγαινε το πράγμα… επί χρόνια . Το έβλεπα και δεν έλεγα τίποτε. Όταν τελικά έστησαν της πυρές για να κάψουν τα βιβλία, κραύγασα σιγανά, μούγκρισα κανά δυο τρείς φορές αλλά ήταν πλέον αργά. Δεν είχε μείνει κανένας να μουγκρίσει και να κραυγάσει μαζί μου.»

Από τους σημαντικότερους και πιο δραστήριους σκηνοθέτες της γενιάς του, ο Θωμάς Μοσχόπουλος διακρίνεται για τις παραστάσεις του ήδη από την εποχή του Θεάτρου Αμόρε, του οποίου είχε την καλλιτεχνική συν-διεύθυνση, έως και σήμερα που διευθύνει το Θέατρο Πόρτα. Έχει συνεργαστεί με πλειάδα ελλήνων ηθοποιών, ενώ έχει σκηνοθετήσει, εκτός από θεάτρο, όπερα και παιδικές παραστάσεις. Μετά την εξαιρετική μεταφορά της Δίκης του Κάφκα πέρσι, φέτος ανεβάζει στο Φεστιβάλ το Φαρενάιτ 451 του Ραίη Μπράντμπερυ, ο οποίος διασκεύασε το βιβλίο του και για το θέατρο.

Σ’ ένα μελλοντικό, ολοκληρωτικό καθεστώς όπου τα βιβλία καταστρέφονται, ο πρωταγωνιστής του έργου, διώκτης αρχικά των αντιφρονούντων, μεταστρέφεται όταν έρχεται σ’ επαφή με τον μυστικό κόσμο των βιβλίων. Πώς μπορεί να σπάσει το εφιαλτικό πρόσωπο του ολοκληρωτισμού; Μπορεί η διεκδίκηση της «προσωπικής ανάγνωσης» να προκαλέσει στο σύστημα ρήγματα ελευθερίας;

Σημείωμα του σκηνοθέτη

Το 1953, εν τω μέσω της Μακαρθικής περιόδου, εμφανίζεται στα αμερικανικά βιβλιοπωλεία ένα βιβλίο που θα αποτελέσει από τα σημαντικότερα δυστοπικά μυθιστορήματα 20ού αιώνα. Πρόκειται για τοΦαρενάιτ 451του Ραίη Μπράντμπουρυ. Ο τίτλος δηλώνει τη θερμοκρασία στην οποία αρχίζει να καίγεται το χαρτί, και αναφέρεται στην πρακτική της «καύσης βιβλίων» που ταυτίζεται, ιστορικά και συμβολικά, με την καταστολή της ελευθερίας σκέψης και λόγου.
Η υπόθεσή του είναι απλή: Σε μια μελλοντική κοινωνία «πυροτεχνουργοί», λειτουργώντας σαν ένα «Σώμα Κρατικής Ασφάλειας», εντοπίζουν και καίνε όσα βιβλία έχουν σωθεί κρυμμένα από αντιφρονούντες που αρνούνται να συμμορφωθούν στο δόγμα ότι τα βιβλία είναι άχρηστα και βλαβερά. Ο βασικός ήρωας του έργου είναι ένα διακεκριμένο στέλεχος αυτού του «σώματος», όμως ερχόμενος σε επαφή με το «μυστικό σύμπαν των βιβλίων» αρχίζει να μαγνητίζεται επικίνδυνα απ’ αυτό. Σιγά σιγά ανακαλύπτει ότι πίσω από τον κόσμο εικονικής πραγματικότητας, στον οποίο οι συμπολίτες του ζουν εφησυχασμένοι, υπάρχει ένα ολόκληρο δίκτυο που κινείται υπόγεια και σε αντίθετες κατευθύνσεις από τις δικές του επιλογές. Όταν ξυπνήσει η «περιέργειά» του γι’ αυτόν τον κόσμο είναι θέμα χρόνου να γίνει από διώκτης διωκόμενος.
Το 1979 ο ίδιος ο συγγραφέας ξαναγράφει το έργο σε θεατρική μορφή επεμβαίνοντας σημαντικά στο αρχικό περιεχόμενο του κειμένου και δημιουργώντας έτσι τη βάση για ένα πολύ ενδιαφέρον θεατρικό ανέβασμα. Μια πολυφωνική ανάγνωση που ανατριχιάζει με την επικαιρότητα του έργου.

Θωμάς Μοσχόπουλος

Συντελεστές:

Μετάφραση - Σκηνοθεσία:Θωμάς Μοσχόπουλος
Σκηνικά:Ευαγγελία Θεριανού
Κοστούμια:Κλαιρ Μπρέισγουελ
Μουσική:Κορνήλιος Σελαμσής
Φωτισμοί:Σοφία Αλεξιάδου
Επιμέλεια κίνησης:Σοφία Πάσχου
Βοηθός σκηνοθέτη:Ρωμανός Μαρούδης
Βοηθός φωτιστή: Tracey Gibbs
Βοηθός σκηνογράφου:Γεωργία Τσίπουρα
Σχεδιασμός προβολών:Χρυσούλα Κοροβέση, Μάριος Γαμπιεράκης
Κατασκευή κοστουμιών:Olga Evseeva
Σχεδιασμός κομμώσεων: Talkin' heads
Παίζουν:Αλέξανδρος Λογοθέτης, Άννα Μάσχα, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Κίττυ Παϊταζόγλου, Χάρης Τσιτσάκης, Μάνος Γαλανής, Θάνος Λέκκας, Ξένια Καλογεροπούλου
Συμπαραγωγή:Φεστιβάλ Αθηνών - Θέατρο Πόρτα

Με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους
Εισιτήρια από 10 ευρώ, στα ταμεία του Φεστιβάλ (Πανεπιστημίου 39), στο 210 32 72000 και στα greekfestival.gr και viva.gr

Περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα «Αθήνα - Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου 2018 ΟΥΝΕΣΚΟ». Mε τη στήριξη του Δικτύου Πολιτισμού του Δήμου Αθηναίων Athens Culture Net, με ιδρυτικό δωρητή το ΄Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος