Συνάντησα τον Κώστα Γάκη στο θέατρο Άλφα λίγες μέρες πριν ανεβάσει μια παράσταση που ήταν και η αφορμή να τον αναζητήσω: «Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό». Το αγαπημένο βιβλίο του ακόμη πιο αγαπημένου μου Λουίς Σεπούλβεδα (που χάθηκε λόγω κορωνοϊού πρόσφατα).
Πώς θα είναι επί σκηνής μια ιστορία που μας λέει (αρχικά) ένας σκύλος; Πώς θα είναι μια παράσταση για ενήλικες όταν κάποιοι επιμένουν ότι το βιβλίο του Σεπούλβεδα είναι παιδικό;
Ο Κώστας Γάκης διάβασε τυχαία το βιβλίο. Το είχαν διαβάσει οι γονείς του και μάλλον το άφησαν κάπου αντί να το βάλουν στη βιβλιοθήκη και το έπιασε στα χέρια του. Μετά την πρώτη επαφή αποφάσισε να το κάνει παράσταση.
Είχε στείλει μέιλ στον Λουίς Σεπούλβεδα, του απάντησε και τον παρέπεμψε στον εκδότη του, τον Γιώργο Μυρεσιώτη που μέσα από τις Εκδόσεις Opera μας μύησε στον κόσμο του συγγραφέα. Κι όλα πήραν το δρόμο τους.
Ο Κώστας Γάκης διαβάζοντας για τη φυλή που ανήκε και ο Σεπούλβεδα, τους Μαπούτσε, και τον διωγμό που υπέστησαν έκανε τις δικές του αναγωγές στις «φυλές» της ζούγκλας του αστικού ιστού που μας περιβάλλει και με την ευαισθησία που τον διακρίνει μετουσίωσε το «παραμύθι», την λαμπρή αυτή καταγγελία της πένας του συγγραφέα σε παράσταση.
Κάπως έτσι στις 2 Νοεμβρίου, με σκληρές πρόβες και πρωτότυπες μουσικές και σωματική κίνηση και πολύ συναίσθημα η θεατρική σεζόν της Αθήνας του κορωνοϊού θα υποδεχτεί τον Κώστα Γάκη στις παραστάσεις που θα δίνονται με όλα τα μέτρα ασφαλείας στο υπόγειο της Πατησίων και Στουρνάρη, στο ιστορικό θέατρο ΑΛΦΑ (Ληναίος-Φωτίου).
Εκεί συναντηθήκαμε και είχα την ευκαιρία να γνωρίσω έναν ονειροπόλο και πάνω απ΄όλα ευγενή δημιουργό. Μιλήσαμε για την παράσταση αλλά στη σύντομη κουβέντα μας μπήκαν κι άλλα θέματα και χάρηκα για την πρώτη μου γνωριμία μ’ αυτόν ειλικρινή, ευγενή και παθιασμένο άνθρωπο.
Όταν φτιάχνεις μια παράσταση το κάνεις γιατί θέλεις να περάσεις ένα μήνυμα ή για το κέφι σου και το κέφι του κόσμου. Στη συγκεκριμένη παράσταση, τι θέλεις να πεις;
Σίγουρα θέλω να θέσει η παράσταση ερωτήματα και να υπάρξει μετά την παράσταση ένας χώρος και στην ψυχούλα και στο μυαλουδάκι για να ταλαιπωρηθεί τις επόμενες μέρες, να υπάρξει μία ζύμωση.
Σίγουρα απεχθάνομαι αυτό το μεταμοντέρνο του flu artistic και τον καλλιτέχνη που κάνει έναν σκηνικό αυνανισμό – μετά συγχωρήσεως – για να βγάλει τα αδιέξοδα του και να κάνει εμετούς. Διαφωνώ με το πόσο μπορούμε να κάνουμε τη σκηνή πεδίο μάχης με τα εσώψυχά και τα αδιέξοδά μας. Πιστεύω πάρα πολύ ότι πρέπει στην τέχνη να ξαναϋπάρξουν συνεκτικά αφηγήματα που φέρνουν τη «φυλή» ξανά κοντά και μέσα στη θεατρική αίθουσα να νιώθεις ζεστασιά να νιώθεις ότι καταλαβαίνεις αυτό που αφηγείται ο ηθοποιός επί σκηνής, ότι υπάρχουν συναισθηματικοί κραδασμοί, ότι υπάρχει μία ηλιαχτίδα μέσα στα κείμενα για έναν κόσμο ο οποίος αυτή τη στιγμή είναι τούμπα και πρέπει να αλλάξει.
Οπότε το κομμάτι του μηνύματος, που λες, όταν το συνάντησα στο μήνυμά του Σεπούλβεδα έγινε αυτό που λέμε: κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι κανονικότατα. Πιστεύω ότι χρειάζεται να ειπωθεί Τώρα αυτή η ιστορία. Τώρα που καίγονται τα δάση στην Αυστραλία και στον Αμαζόνιο, τώρα που διώκονται οι φυλές παντού, τώρα που η Χιλή ξαναπιάνει το σύνταγμα Πινοσέτ και πρέπει να το κάνει κομμάτια και πρέπει να δικαιωθούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οπότε ναι θεωρώ ότι η παρουσία μηνύματος και η πρόσληψη του στο θέατρο μέσα από συγκινησιακούς κραδασμούς είναι μέσα στους στόχους μου.
Το βιβλίο μιλάει για την Πίστη και την Σκληρότητα. Εσύ πόσο πιστός και πόσο σκληρός είσαι;
Είμαι πολύ σκληρός όταν στις ομάδες, στις κολεκτίβες, σε σεμινάρια που μπαίνω και παίζω μπάλα βλέπω ανθρώπους να πηδάνε εύκολα από τη βάρκα.
Σε αυτό γίνομαι έξαλλος για κάποιο λόγο. Μου φαίνεται πολύ απογοητευτικό ότι όταν όλοι μαζί μπαίνουμε και λέμε: Θα μοιραστούμε ένα χώρο και θα φτιάξουμε κάτι όλοι μαζί να εγκαταλείπει κάποιος τη γενναιόδωρη αυτή η συνθήκη, του όλοι μαζί. Όταν ξαφνικά σηκώνεται ένας αυχένας ενός ναρκισσισμού, μιας φιλαυτίας εκεί γίνομαι έξαλλος. Αλλά επειδή είμαι πολύ καθαρός από την αρχή στις σχέσεις μου, στο τι ζητάω και είναι ξεκαθαρισμένα, σπάνια υπάρχουν εντάσεις.
Το πιστός θέλω να πιστεύω ότι είναι κάτι που με χαρακτηρίζει. Αλλά αυτό μάλλον θα το πουν σύντροφοι μου .
Πού πιστεύεις;
Πιστεύω στην αλληλεγγύη των ανθρώπων, στις μικρές εστίες. Τώρα στο θέατρο Άλφα έχουμε φτιάξει μία μικρή κολεκτίβα που τη λέμε «συντροφιά των ονειροπόλων». Αυτές τις τρεις μέρες θέατρο Άλφ,α Δευτέρα και Τρίτη με τις παραστάσεις, και το Σάββατο από το πρωί μέχρι τις πέντε, με τα σεμινάριά μας το μετατρέπουμε σε μία όαση ενεργητικότητας. Κάνουμε προβολές, πολιτιστικές βραδιές, θα κάνουμε έναν αυτοσχέδιο ραδιοφωνικό σταθμό. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι μπορούν να ξαναμοιραστούν χώρους μέσα σε αυτή την μικροβιοφοβική εποχή και να υπάρξει μία ουσιαστική πολιτική συνείδηση η οποία έχει να κάνει πιο πολύ με το γεγονός ότι θα μαζευτούμε 15 άνθρωποι και θα μαγειρέψουμε μαζί και θα πούμε και σε φίλους μας που δυσκολεύονται από το επάγγελμά μας ελάτε και εσείς υπάρχει φαΐ κάθε Κυριακή μεσημέρι, παρά σε έναν πολιτικάντικο λόγο που πρέπει να βρούμε τώρα τι τύπου λενινιστική ή μαρξιστική επανάσταση πρέπει να κάνουμε εν έτει 2020.
Μου αρέσει πάρα πολύ ο αγώνας, μιας και μιλήσαμε για τη Λατινική Αμερική, των κοινοτήτων. Ας πούμε οι ζαπατιστικές κοινότητες στο Μεξικό είναι ένα πρότυπο. Μπορεί να είμαστε σε μία πόλη αλλά και αυτή η πόλη είναι μία ζούγκλα. Οπότε μέσα στη ζούγκλα μας τι ανήσυχες μικρές εστίες μπορούμε να φτιάξουμε;
Μου δίνεις μια καλή ατάκα για να «βγω»: Γιατί τότε ως θεατές βλέπουμε πολλές «κατά μόνας ηδονές», και δεν βλέπουμε καλλιτέχνες να συνενώνονται αλλά ο καθένας να φτιάχνει την ομάδα του;
Μπορεί να είναι έτσι μπορεί να είναι κι αλλιώς. Λέγαμε παλιά ότι οι παρέες γράφουν ιστορίες Σαββόπουλος και λοιπά.
Υπάρχουν άνθρωποι στο επάγγελμά τους οποίους δεν εκτιμώ καθόλου, δεν σέβομαι, θεωρώ αυτό που κάνουν ελιτίστικο, απαίσιο, ταξικό, ότι δεν αφορά κανέναν, μεταμοντέρνο χωρίς ουσία, αλλά και αυτές όμως είναι κάποιες παρέες που το παλεύουν.
Άρα η αίσθησή μου είναι ότι από όποια πλευρά και να το κοιτάς το να φτιάξεις μία συντροφιά δεν είναι απαραίτητα κακό. Δεν χρειάζεται να γίνουμε όλοι μία συντροφιά με τα ίδια πιστεύω και τα ίδια προτάγματα.
Αλλά συντροφιές –συντροφιές – συντροφιές – συντροφιές μέσα στην τέχνη να: φτιάχνουν αυτή την τεράστια συγκέντρωση έξω από το εφετείο, κι αυτό είναι κάτι! Ο αγώνας του Καμπαγιάννη ή των άλλων ανθρώπων ήταν πριν, μικρές-μικρές εστίες που δεν ήταν απαραίτητα στην ίδια πολιτική αντίληψη. Άρα η αίσθησή μου είναι ότι: αντί να ψάχνουμε το τεράστιο όραμα το καθολικό μήπως να μπορούσαμε να φτιάχνουμε τις συντροφιές μας και τώρα που τις φτιάξαμε αντί να επαναπαυτούμε στο πόσο καλά τη φτιάξαμε και να ζούμε τον ηδονισμό «τη καλή συντροφιά που είμαστε», να αναζητήσουμε μέσα στον αστικό ιστό και μέσα σε όλη τη χώρα και στην υφήλιο και άλλες ανησυχίες εστίες;
Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στον Γιάννη Καφάτο εδώ
«Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό»
του Λούις Σεπούλβεδα
Ένα έργο - φόρος τιμής στον αδικοχαμένο στη μάχη με τον κορωνοϊό αγωνιστή συγγραφέα Λούις Σεπούλβεδα και σε κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο.
Θέατρο Άλφα/Ληναίος – Φωτίου
Πρεμιέρα Δευτέρα 2 Νοεμβρίου
O Kώστας Γάκης σκηνοθετεί και διασκευάζει για το θέατρο το αριστούργημα του Λούις Σεπούλβεδα «Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό». Μετά την παγκόσμια πρεμιέρα του έργου στο Asian Cultural Center της Νότιας Κορέας, το Σεπτέμβριο του 2019 ήρθε η στιγμή της παρθενικής παρουσίασής του στην Αθήνα στο θέατρο Άλφα/Ληναίος – Φωτίου.
Ένα θεατρικό έργο που η καρδιά του χτυπάει δυνατά για τα αρχαία δάση του πλανήτη και για τις φυλές που ζούν ακόμα σε αυτά τα δάση σε αρμονία με τη Μάνα Γη κι όσα απλόχερα μας δίνει όσο και να τη κακομεταχειριζόμαστε.
Ένα έργο - φόρος τιμής στον αδικοχαμένο στη μάχη με τον κορωνοϊό αγωνιστή συγγραφέα Λούις Σεπούλβεδα και σε κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο.
Ένα έργο τραγικά επίκαιρο μετά τις πρόσφατες τεράστιες φωτιές στον Αμαζόνιο αλλά και με τον τρόπο που η κυβέρνηση της Βραζιλίας μεταχειρίζεται τους αυτόχθονες του Αμαζονίου.
Η παράσταση μας μεταφέρει στη φυλή των Mapuche, των «Ανθρώπων της Γης», των ιθαγενών της Νότιας Χιλής που εκδιώχθηκαν βίαια από τις εστίες τους από τις μεγάλες εταιρείες υλοτομίας που καταστρέφουν τους τελευταίους πνεύμονες του πλανήτη και σβήνουν βίαια τη μνήμη και την αρχαία γνώση των φυλών του κόσμου.
Στη θεατρική διασκευή του έργου λοιπόν μια φυλή «Ανθρώπων της Γης» καταλαμβάνει τη σκηνή του θεάτρου Άλφα/Ληναίος-Φωτίου με τα πολυφωνικά της τραγούδια, την έντονη τελετουργική σωματικότητα, τους μύθους και τους θρύλους αλλά και την αγωνιώδη κραυγή του δίκαιου αγώνα τους.
Tο στοιχείο της βίας, του διωγμού, του άδικου ξεριζωμού, του σπαραγμού εναλλάσσεται με τις ποιότητες των Mapuche που μας κάνουν ακόμα να χαμογελάμε: ευγνωμοσύνη, γενναιοδωρία, αγάπη για τη γη, αλληλεγγύη, οργανική σχέση με τη μνήμη και την αρχαία κληρονομιά.
Ο Κώστας Γάκης, κάτοχος του βραβείου Δημήτρης Χορν, σε έναν συγκλονιστικό μονόλογο, δανείζεται τη φωνή ενός σκύλου αλλά και του ίδιου του συγγραφέα για να μας μιλήσει για όλα αυτά που μας καίνε, για τη σχέση δυνάστη που διατηρούμε με τη Μάνα Γη αλλά και για όλη εκείνη τη γλύκα που μας δίνουν τα διδάγματα των φυλών του κόσμου για μια οργανική σχέση με τη φύση.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο: Λούις Σεπούλβεδα
Σκηνοθεσία – Μουσική σύνθεση: Κώστας Γάκης
Διασκευή: Κώστας Γάκης, Νατάσα - Φαίη Κοσμίδου
Μουσική του σώματος: Τζωρτζίνα Βαρδουλάκη
Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: η ομάδα
Ερμηνεύουν: Ηλέκτρα Αρσενίδου, Τζωρτζίνα Βαρδουλάκη,Γιάννης Βασιλώττος
Στο ρόλο του Σκύλου ο Κώστας Γάκης
Παραγωγή: ΑΝΑΜ(Μ)Α
Διάρκεια 80’
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΦΑ – ΛΗΝΑΙΟΣ - ΦΩΤΙΟΥ
28ης Οκτωβρίου (Πατησίων) 37 & Στουρνάρα 51, Πολυτεχνείο – Αθήνα
Τηλέφωνο Ταμείου: 210 5238742
Πωλήσεις εισιτηρίων μόνο ηλεκτρονικά στο viva.gr
Τιμές εισιτηρίων 12 ευρώ γενική είσοδος και 10 ευρώ μειωμένο (φοιτητικό, άνω των 65, ΑμεΑ, άνεργοι)
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Επικοινωνία – προβολή θεάτρου ΑΛΦΑ– ΛΗΝΑΙΟΣ – ΦΩΤΙΟΥ
Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
Είδα
Video
