Μία από τις εύλογες απορίες που έχει κανείς παρακολουθώντας το πρόγραμμά της αυτή τη σεζόν είναι «Πώς τα πρόλαβε;» καθώς σε πολύ λιγότερο από ένα χρόνο πρωταγωνίστησε σε τέσσερις τελείως διαφορετικές και πολύ απαιτητικές παραστάσεις, στη μία μάλιστα κλήθηκε να αντικαταστήσει την πρωταγωνίστρια μία μόλις εβδομάδα πριν από την πρεμιέρα. Παράλληλα έκανε και κάποια γυρίσματα για τον κινηματογράφο.

Είναι μία από τις πρώτες μου ερωτήσεις. Μετά τις πρώτες συστάσεις χαμογελά, μου λέει πως δεν ήταν εύκολο και μετά μου εξηγεί πόσο φυσικά κύλησαν όλα, παρά την υπερκόπωση που κάποια στιγμή έπαθε, και ότι δεν μπορούσε να πει όχι στους σκηνοθέτες που εκτιμά.

Για τη Μαρία Καλλιμάνη οι συνθήκες μιας δουλειάς παίζουν τον πιο σημαντικό ρόλο, αλλά, όπως μου εξομολογείται, ακόμα και αν δεν τις βρει, τις φτιάχνει, όπως μας προτρέπει ο Ελύτης για την άνοιξη, ίσως γι’ αυτό καταφέρνει και «ανθίζει» σε κάθε ρόλο, αφήνοντας ανεξίτηλα τα χρώματα της ερμηνείας της. Εξάλλου, όπως και η ίδια πιστεύει, παρά το εφήμερο της τέχνης του θεάτρου, «οι παραστάσεις μένουν κάπου αλλού… σε μια άλλη σφαίρα, στην ψυχική, στην πνευματική» και σίγουρα εκεί εκείνη μας έχει αφήσει μια χρυσή παρακαταθήκη που όλο και εμπλουτίζει.

Στην παράσταση «Οιδίπους Δοκιμές [κάτω απ’ την προσωπίδα ένα κενό]» που θα παίξετε, στο πλαίσια του 60ού Φεστιβάλ Φιλίππων, πώς συνδιαλέγονται τα υλικά των τραγωδιών με την ποίηση του Σεφέρη;

Η παράσταση είναι μια σύνθεση κειμένων από τις δύο τραγωδίες, τον «Οιδίποδα τύραννο» και του «Οιδίποδα επί Κολωνώ», με κάποια ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη και ένα απόσπασμα από την «Συναισθηματική τοπογραφία» του αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη. Είναι μια πορεία, που πραγματοποιείται μαζί με το κοινό στον αρχαιολογικό χώρο και καταλήγει μέσα στο θέατρο. Πορεία τριών προσώπων, που τους συνδέει η διαδρομή του Οιδίποδα μέχρι την ανάληψή του στον Κολωνό. Η παράσταση αντλεί υλικό από τις τραγωδίες του Σοφοκλή, τα κείμενα των Σεφέρη και Πικιώνη αλλά και  τον αρχαιολογικό χώρο. Όλα μέρη μιας συλλογικής μνήμης που έχουν ταυτιστεί με την πορεία του Οιδίποδα και βρίσκουν έκφραση   ως προσωπικές  μνήμες των εμπλεκόμενων, πρόσωπα που την βιώσανε και τώρα την αφηγούνται, όπως στην περίπτωση μου που θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να είναι και η προσωπική μνήμη της Αντιγόνης.

Η παράστασή μας θα ξεκινήσει στις επτά το απόγευμα, ώστε να υπάρχει ο φυσικός φωτισμός για να μπορεί να γίνει όλη αυτή η περιπλάνηση μαζί με τους θεατές στον αρχαιολογικό χώρο. Η Σύλβια (Λιούλιου) μάλιστα έχει συνδέσει αυτήν την περιπλάνηση με την πορεία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου με απώλεια όρασης που, παρ’ όλα αυτά, οδηγεί, με ένα εσωτερικό φως, όλους στο σημείο όπου θα αναληφθεί στον Κολωνό. Το φως ως στοιχείο υπάρχει έντονα στα έργα των Σεφέρη και Πικιώνη. Τα ποιήματα του Σεφέρη είναι γεμάτα με κομμάτια από αρχαίους μύθους που προσπαθεί να ανασυνθέσει με τη φαντασία του. Με αυτόν τον τρόπο δίνει το δικό του φως στην ιστορία. Με συγκινεί  ότι αυτοί οι δύο καλλιτέχνες εμπνέονται από το αρχαίο ελληνικό στοιχείο, αλλά κρατούν τη νεωτερικότητά τους, γονιμοποιούν τα στοιχεία που τους εμπνέουν χωρίς αυτά να στηρίζονται σε μια αρχαιολατρία και μια πίστη στους τύπους και μόνο. Δεν είναι μια τυπολατρική μίμηση αλλά μια συνέχεια. Γιατί από εκείνους τους αρχαίους μύθους μέχρι σήμερα υπάρχει ένα κενό μνήμης. Αυτοί οι καλλιτέχνες συμπληρώνουν με το έργο τους αυτό το κενό, δημιουργούν μια γέφυρα ανάμεσα στην αρχαιότητα και τους νεότερους χρόνους, είναι η μνήμη μας.

Για να μου μιλάτε για την Αντιγόνη να φανταστώ πως την ερμηνεύετε σε κάποια σημεία; Επομένως, στην παράσταση δεν υπάρχει μόνο αφήγηση αλλά και δράση;

Φυσικά! Υπάρχει θεατρική δράση, απλώς δεν είναι περιορισμένη μόνο στο χώρο του θεάτρου. Η παράσταση πραγματεύεται την πορεία του Οιδίποδα προς το θάνατο όπως την βίωσαν πρόσωπα οικεία, ο λαός της Θήβας αλλά και ο χώρος. Μέσα σε αυτές τις μνήμες υπάρχει και η μνήμη της Αντιγόνης.

Η παράσταση, όπως είπαμε, θα πραγματοποιηθεί μέσα στον αρχαιολογικό χώρο των Φιλίππων. Νιώθετε έτσι κατά μια έννοια ότι συνδυάζετε και τα δύο πεδία των σπουδών σας; Την υποκριτική και την αρχαιολογία;

 (Γελά.) Κοίταξε, αυτό συμβαίνει και με έναν τρόπο συνδυάζονται και στην παράσταση, αλλά δεν θέλω να πω πολλά... Σίγουρα και ο χώρος δεν μας αφήνει ανεπηρέαστους.

Στο ποίημα «Ο βασιλιάς της Ασίνης» ο Σεφέρης πραγματεύεται το εφήμερο της ανθρώπινης ύπαρξης. Υπάρχει το κενό κάτω από τη χρυσή προσωπίδα του βασιλιά που λειτουργεί ως κυρίαρχο μοτίβο στο ποίημα. Αυτό είναι ένα ζήτημα που σας απασχολεί και προσωπικά ή οι καταιγιστικοί ρυθμοί της πραγματικότητας και η αφοσίωση στην τέχνη σάς κάνουν να το ξεχνάτε;

Πολλές φορές η καθημερινότητα σε κάνει να ξεχνάς το εφήμερο της ύπαρξης, αλλά γι’ αυτόν το λόγο δεν προσπαθούμε να γεμίσουμε το χρόνο μας; Για να το ξεχνάμε. Νομίζω ότι είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης. Γι’ αυτό άλλωστε κατάφερε ο άνθρωπος να δημιουργήσει και τόσο πολλά και σε τόσους τομείς. Αυτή η αμηχανία και ο φόβος του εφήμερου είναι μια κινητήρια δύναμη, μια θλίψη, που την κουβαλά ο άνθρωπος στα κύτταρά του. Πόσα πολλά πράγματα δεν κάνει ο καθένας μας για να μείνει στην ιστορία; Για να ακούγεται το όνομά του στα χρόνια τα κατοπινά. Από την αρχαιότητα οι πολεμιστές μάχονταν για τη «δόξα». Υπάρχει όμως μια διαφορά, στις μέρες μας κυριαρχεί αυτή η εφήμερη δόξα μέσα από την τηλεόραση, το ίντερνετ, τα reality.

Η δόξα του τίποτα;

Ναι, ή μια ματαιοδοξία.

Στους ηθοποιούς δεν υπάρχει αυτή η ματαιοδοξία;

Σίγουρα. Είναι κινητήρια δύναμη, αλλά το θέμα είναι, χωρίς να θέλω να ηθικολογήσω, προς τα πού στρέφεις αυτή τη ματαιοδοξία.

Εσείς προς τα πού τη στρέφετε για να είστε πιο δημιουργική;

Ωραία ερώτηση… Στη δουλειά μας αυτή η ματαιοδοξία υπάρχει γιατί οτιδήποτε κάνουμε το κάνουμε με τελικό στόχο να το παρουσιάσουμε. Γι’ αυτό πολλοί χαρακτηρίζουν και τους καλλιτέχνες «ψώνια» και με μια έννοια… είμαστε. Προσπαθώ όμως κάθε φορά να το διοχετεύω αυτό σε κάτι που θα με ανατροφοδοτήσει. Προς το ενδιαφέρον και την αγάπη που έχω στο έργο, στο ρόλο και στους ανθρώπους με τους οποίους θα δουλέψω μαζί ‒ οι συνθήκες με λίγα λόγια. Είναι θέμα επιλογών ο τρόπος που υπάρχω μέσα στη δουλειά αυτή.

Και όταν οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές; Πώς το αντιμετωπίζετε;

Είναι φορές που οι συνθήκες δεν συνάδουν με ένα αρμονικό και ιδανικό αποτέλεσμα. Συχνά στη δουλειά μας έρχεσαι σε διαμάχη και με τον εαυτό σου και με τους άλλους. Είναι μια διαδικασία για να γεννηθούν τα πράγματα και γίνεται με κόπο. Οπότε, δεν ξέρω τι είναι το ιδανικό. Νομίζω να διοχετεύεις τη δημιουργικότητά σου ελεύθερα σε μια δουλειά, δηλαδή να είσαι σε ένα διάλογο με τους άλλους ηθοποιούς, με το σκηνοθέτη, με το έργο, να μπορείς να αισθάνεσαι δημιουργικός και να μην προσπαθεί κάποιος να σε βάλει σε καλούπια. Αυτή είναι μια ιδανική διαδικασία. Άσχετα από το αποτέλεσμα. Ποτέ τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Κάποιες φορές δυσκολεύουν οι συνθήκες, την ίδια στιγμή που είναι μια απόλυτα ομαδική δουλειά είναι παράλληλα και μια ατομική εργασία. Κάθε φορά που αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να βρω τις ιδανικές συνθήκες από έξω προσπαθώ να δημιουργήσω  τις ιδανικές συνθήκες εκ των έσω, με τον εαυτό μου. Καμιά φορά τα εμπόδια που αντιμετωπίζεις μπορεί να είναι και η μεγάλη δύναμη στη δουλειά. Ένα εμπόδιο μπορεί να είναι και η λύση, αρκεί να το δεις θετικά. Γιατί η παράσταση που πάμε να δημιουργήσουμε είναι σαν μια εξίσωση που έχει συντελεστές τους ρόλους, το πώς θα πούμε την ιστορία κ.λπ.

Πόσο εύκολο είναι «να το δεις θετικά»;

Δεν είναι πάντα εύκολο, γιατί παίζουμε με το νευρικό μας σύστημα, γιατί είμαστε πολύ ευαίσθητοι και παράλληλα πολύ αναίσθητοι οι ηθοποιοί. Πώς θα την κάνεις αλλιώς αυτή τη δουλειά; Η έκθεση δεν είναι ένα πράγμα αυτονόητο, ούτε εύκολο. Πάνω από όλα όμως είναι αυτή η βαθιά ανάγκη να εκφράσεις τον εαυτό σου. Μπροστά σε αυτό λύνονται όλα τα προβλήματα. Για μένα κάθε φορά αυτό που έχει σημασία είναι προς πια κατεύθυνση  κάνω focus. Αν εστιάσω στα προβλήματα δεν θα βρεθεί λύση, γι’ αυτό προσπαθώ να στοχεύω στο φως.

Αυτό το εφήμερο της ύπαρξης δεν μοιάζει λίγο και με την τέχνη του θεάτρου; Θέλω να πω ένα ποίημα ή μια ταινία, για παράδειγμα, μένουν στο χρόνο. Μια παράσταση γεννιέται και πεθαίνει την ίδια στιγμή. Είναι και αυτός ένας λόγος που αγαπάτε τόσο το σινεμά;

Δεν το αγαπώ περισσότερο από το θέατρο, αλλά το αγαπώ πολύ. Σίγουρα το θέατρο έχει μια πλευρά εφήμερη. Παρ’ όλα αυτά, οι παραστάσεις μένουν κάπου αλλού. Ίσως να μην μπορείς να τις ξαναδείς, αλλά για το κοινό που το βίωσε ως εμπειρία και για εμάς αυτή η ανταλλαγή είναι μια ζωντανή επαφή που δεν χάνεται ποτέ, σε ένα άλλο επίπεδο, ψυχικό και πνευματικό. Στον κινηματογράφο μπορεί η ταινία να μένει αναλλοίωτη στον χρόνο, όμως δεν υπάρχει αυτή η ζωντανή αλληλεπίδραση με το κοινό που είναι κάτι καταπληκτικό!

Μπορεί να αλλάξει και την παράσταση…

Φυσικά… Φυσικά και μπορεί να την επηρεάσει, θετικά και αρνητικά, και αυτό σαν διαδικασία , μιας και μιλάμε για μνήμες, δεν διαγράφεται από την μνήμη ηθοποιών και κοινού. Δεν χάνεται ποτέ! Αλλά και ο κινηματογράφος  έχει κάτι εφήμερο. Δεν μπορείς να κάνεις πολλές λήψεις για μια σκηνή, αφού στο τέλος πάντα νιώθεις ότι θα μπορούσες να το είχες κάνει καλύτερα. Το θέατρο είναι εφήμερο, αλλά έχεις τη δυνατότητα να μπαίνεις σε αυτό κάθε μέρα, έτσι εμβαθύνεις με την επανάληψη. Είναι σαν μια μορφή διαλογισμού. Κάθε μέρα μπαίνεις στο ίδιο πράγμα φρέσκος.

Το σινεμά βέβαια σας έχει χαρίσει και πολλά βραβεία, τόσο στο εσωτερικό (Α΄ Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας) όσο και στο εξωτερικό (64ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βερολίνου). Με αυτά πρέπει να αισθάνεστε λίγο σταρ, κόκκινα χαλιά, φώτα κ.λπ.

(Γελά.) Ωραία είναι και αυτά… Πολύ ωραία και αυτά! Αισθάνομαι λίγο Χόλιγουντ…

Πάντως τις έχουμε και τις υποψηφιότητές μας, μπορεί να μην είναι και τόσο μακριά ένα χρυσό αγαλματάκι…

Δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ. Νομίζω ότι μας λείπουν οι καλές mainstream ταινίες που θέλει η συγκεκριμένη κατηγορία των Όσκαρ. Σκηνοθέτες υπάρχουν, αλλά λείπει η υποδομή για την κατασκευή  ταινιών αυτού του είδους που θα διαγωνιστούν για να διεκδικήσουν ένα βραβείο. Έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε. Είναι και μια εποχή που από το σινεμά πάμε στις καλές σειρές, αν δεις στο Netflix ή HBO, πολλοί καλοί ξένοι ηθοποιοί στρέφονται στις σειρές, που γίνονται πια με κινηματογραφικές προδιαγραφές. Γι’ αυτό καμιά φορά αν και δεν θέλω να παραπονιέμαι, λέω ότι κάνουν σειρές οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί και εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε…

Κάναμε όμως και το «Δέκα», στο οποίο παίζατε και εσείς, και το «Νησί» και την «Αίθουσα του θρόνου»…

Ναι, αλλά πόσο λίγα είναι αυτά και κάποια ακόμα σε σχέση με όλα τα σίριαλ; Έτσι κι αλλιώς τώρα δεν υπάρχουν χρήματα, είμαστε μια χώρα υπό διάλυση. Νομίζω όμως ότι δεν έχουμε καλή πολιτική στο πώς να προωθούμε τα καλλιτεχνικά πράγματα.

Γι’ αυτό έχετε παίξει μόνο σε τρεις σειρές στην τηλεόραση;

Αυτές μου έτυχαν. Δεν μπορώ να πω ότι μου έγινε κάποια άλλη πρόταση και αρνήθηκα. Γενικά δεν είμαι αρνητική απέναντι στο μέσο αν μου γίνει μια πρόταση και είναι καλό το σενάριο και οι συντελεστές. Δεν θα πω όχι, είναι αυτό που λέγαμε και πριν για τις συνθήκες. Η αλήθεια όμως είναι ότι η τηλεόραση δεν ήταν κάτι που κυνήγησα.

Είχα διαβάσει ότι πριν γίνετε ηθοποιός είχατε κάνει ένα σεμινάριο στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Τότε, δουλεύοντας πάνω στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, βρήκατε μια παρηγοριά-ανακούφιση στα λόγια της ηρωίδας για την πρόσφατη απώλεια του πατέρα σας. Έκτοτε το θέατρο λειτουργεί για εσάς θεραπευτικά ή έχετε μπει σε μια άλλη διαδικασία πιο επαγγελματική;

Ναι, νομίζω συνεχίζει να λειτουργεί θεραπευτικά, δεν μπορώ να το δω αλλιώς. Θεραπευτικά με την έννοια ότι κάθε φορά εκφράζομαι. Έχω τη δυνατότητα να εκφράσω συναισθήματα ή πλευρές του εαυτού μου που δεν θα μπορούσα να τα εκδηλώσω αν είχα μια άλλη πιο «κανονική» ζωή.

Οπότε, τώρα που έχετε και τη δυνατότητα της επιλογής μιας δουλειάς είναι και αυτό ένα κριτήριο;

Για παράδειγμα, τώρα που επιλέξατε την «Καινούργια σελίδα» του Νιλ Σάιμον για τη νέα σεζόν σκεφτήκατε πως θέλετε να κάνετε κάτι πιο χαρούμενο, πιο ανάλαφρο; Μου άρεσε αυτή η ιστορία και από την άλλη αγαπώ πολύ την κωμωδία! Αν βέβαια μπορούμε να τα κατατάξουμε σε είδη, γιατί τόσο τα κωμικά όσο και τα δραματικά έργα είναι τα ίδια στη λειτουργία του ηθοποιού. Στόχος είναι πάντα σε κάθε είδος να είσαι αληθινός! Πρέπει να βρεις και να εκφράσεις κάποιες πτυχές του εαυτού σου αληθινά. Αλλιώς δεν μπορείς να παίξεις, ούτε κωμωδία ούτε δράμα. Ο Νιλ Σάιμον όμως είναι ένας καταπληκτικός μάστορας ενός είδους που θα το λέγαμε μπουλβάρ και το θεωρώ από τα πιο δύσκολα και πιο γοητευτικά είδη.

 

 

Τη Μαρία Καλλιμάνη θα δούμε στην παράσταση «Οιδίπους Δοκιμές [κάτω απ’ την προσωπίδα ένα κενό]» σε σκηνοθεσία Σύλβιας Λούλιου στο Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων.

Για μία μοναδική παράσταση στις 10 Αυγούστου, 19.00 μ.μ. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Τη νέα θεατρική σεζόν θα την απολαύσουμε στην «Καινούργια σελίδα» του Νιλ Σάιμον σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου στο Μικρό Γκλόρια μαζί με τους  Ταξιάρχη Χάνο, Άγγελο Μπούρα και  Άνδρη Θεοδώρου

 

 

 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι, ο Αντωνής. Λίγο διαφορετικό από τα άλλα… νεραϊδοχτυπημένο. Οι γονείς του για να τον βάλουν στον ίσιο δρόμο τον πάντρεψαν με μια γειτονοπούλα. Όμως εκείνος δεν το άντεξε…

Ένα τέτοιο παραμύθι, για μεγάλους αυτή τη φορά, θα μας διηγηθεί επί σκηνής η Άνδρη Θεοδότου, μαζί με άλλους τέσσερις συμπατριώτες της, και μάλιστα στην κυπριακή διάλεκτο. Ο «Αλαβροστοισειώτης» του Κύπριου λαϊκού ποιητή Παύλου Λιασίδη δεν είναι ένα απλοϊκό παραμυθάκι, αλλά ένα έμμετρο έργο, γραμμένο σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο. Πέντε υποκριτές είναι αντιμέτωποι με ένα μεγάλο στοίχημα για τέσσερις μέρες (15-18 Ιουνίου) στη σκηνή της Πειραιώς 260.

Με αφορμή την παράσταση, στη συνέντευξή μας με την Άνδρη η γενέτειρά της, η Κύπρος, είχε την τιμητική της, όπως άλλωστε και στην καρδιά της. Ακόμα και όταν με σπασμένη φωνή και βουρκωμένα μάτια έκανε λόγο για «το κομμάτι της Κύπρου που δεν μπορεί να αναπνεύσει». Μοιραία όμως δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε και όλα όσα έγιναν τη θεατρική σεζόν που πέρασε, κατά την οποία ήταν υπερδραστήρια, αφού ασχολήθηκε με τις διασκευές κειμένων και συμμετείχε σε θεατρική παράσταση αλλά και σε τηλεοπτική σειρά.

Και επειδή, όπως λέει και η ίδια, το «κοινό είναι παντού», οι θαυμαστές της από τη σειρά μάς σταμάτησαν πολλές φορές στον δρόμο για να της πουν «πόσο φοβερή είναι!» Εκείνη χαμογέλασε ντροπαλά και τους ευχαρίστησε με τη μοναδική γλυκύτητα που τη διακρίνει.

 

 Ο «Αλαβροστοισειώτης», ένας Κύπριος ονειροπαρμένος, στην Πειραιώς 260

Είναι ένα κείμενο του Παύλου Λιασίδη, ενός Κύπριου λαϊκού ποιητή, από τους πιο γνωστούς. Πρόκειται για ένα έργο δραματουργικά ελλιπές. Ο ίδιος ήταν ένας ποιητής που δεν είχε δει θέατρο, μολονότι το έργο είναι καθαρά θεατρικό, έμμετρο και σε δεκαπεντασύλλαβο.

Ο Αντωνής και τα στοιχειά
Μας αφηγείται την ιστορία ενός νέου, του Αντωνή, που είχε κυριευθεί από νεράιδες. Οι γονείς το 1938-1940, μην ξέροντας τι πραγματικά συνέβαινε στην ψυχοσύνθεση του παιδιού τους και θεωρώντας πως είτε ο ψυχικός του κόσμος ήταν διαταραγμένος είτε είχε διαφορετικές σεξουαλικές αναζητήσεις είτε απλώς έβλεπε πέρα από τα όρια του συνηθισμένου, κατέφευγαν στην εύκολη διάγνωση: «Στοιχειώθηκαν το πνεύμα του και η ψυχή του και βλέπει οράματα και φιγούρες». Στο έργο λοιπόν οι γονείς του Αντωνή, έχοντας καταλήξει ότι αυτό συμβαίνει στον γιο τους, αποφασίζουν να τον παντρέψουν με μια γειτονοπούλα. Εκείνος για να τους κάνει το χατίρι δέχεται, αλλά δεν το αντέχει ούτε σωματικά ούτε ψυχικά, γι’ αυτό η ιστορία του δεν έχει αίσιο τέλος.

 

Παίζοντας στη μητρική σου γλώσσα
Είναι η δεύτερη φορά που παίζω θέατρο στη μητρική μου γλώσσα ή διάλεκτο. Η πρώτη ήταν στα δεκαπέντε μου. Ουσιαστικά όμως ως επαγγελματίας ηθοποιός δεν έχω ξαναπαίξει στα κυπριακά ποτέ στο θέατρο. Ωστόσο ήταν η πρώτη φορά που δυσκολεύτηκα τόσο να μάθω το κείμενο! Στο σίριαλ όμως, που παίζω μια Κύπρια και μιλάω και στα κυπριακά και στα ελληνικά, δεν έχω καμία δυσκολία, ίσως επειδή τα κυπριακά είναι της καθομιλουμένης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχουν λέξεις που δεν τις είχα χρησιμοποιήσει ποτέ και δεν τις ήξερα. Επιπλέον, υπάρχει και η δυσκολία του δεκαπεντασύλλαβου. Ο Νίκος Χατζόπουλος, ο οποίος σκηνοθετεί την παράσταση, έχει κάνει πολύ καλή δουλειά και με το κείμενο, με τη βοήθεια και του Γιωργή Τσουρή, που γνωρίζει τη διάλεκτο από παιδί. Έτσι το κείμενο ρέει και η ιστορία γίνεται κατανοητή και σε όσους δεν τη γνωρίζουν.

 

Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος
Είναι μεγάλη πληγή και με πονάει αυτό που λέω τώρα. Η Κύπρος είναι η μόνη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που έχει αυτό το τείχος. Αν και λένε ότι άνοιξαν τα σύνορα, δεν είναι ανοιχτά για μένα μέσα στην καρδιά μου. Ίσως ένας λόγος που κάνω τον «Αλαβροστοισειώτη» να είναι και αυτός, επειδή ήθελα να μιλήσω τη διάλεκτό μου και να πω ότι υπάρχει ένα κομμάτι που δεν μπορεί να αναπνεύσει αφού παραμένει εγκλωβισμένο.

 

Δεν ειπώθηκαν ποτέ όσα συνέβησαν…
Ένα παράπονό μου ως πολίτη της Κύπρου είναι ότι δεν καταγράφηκαν ποτέ όσα πραγματικά συνέβησαν ‒ όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό. Υπάρχουν ιστορίες που δεν ειπώθηκαν, υπάρχουν άνθρωποι που δεν βρέθηκαν, υπάρχουν άνθρωποι που βρέθηκαν και δεν μίλησαν, υπάρχουν μυστικά που δεν ακούστηκαν, υπάρχουν σχέδια που δεν αποκαλύφθηκαν. Είναι κάτι σαν προδοσία, που δεν ειπώθηκε ποτέ με τα λόγια που θα έπρεπε. Μάλλον δεν είναι ακόμη η στιγμή… Δεν ξέρω… Είναι λεπτές κόκκινες γραμμές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να τα θέσουμε κάποια στιγμή επί τάπητος.

Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης και εννοώ και ο ελληνοκυπριακός λαός ‒ αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα ωμά. Να σκεφτείς ότι για το Σύνταγμα ισχύει ακόμη η συνθήκη του 1960. Μισό νησί, με εγγυήτριες δυνάμεις, με ερωτηματικά… Ελπίζω οι επόμενες γενιές να βρουν λύσεις.

 

Ο καλλιτέχνης και τα δαιμόνια
Νομίζω πως όσοι κάνουν αυτό το επάγγελμα, οι ηθοποιοί αλλά και όσοι ασχολούνται με την τέχνη, είναι άνθρωποι που η ψυχή τους είναι στοιχειωμένη από κάτι άλλο. Πάντα είναι διαφορετικοί, στην κοινωνία, στην οικογένεια, στο σχολείο. Κυριεύονται από κάτι άλλο.

Δεν εφησυχάζουν και δεν ικανοποιούνται με όσα βρίσκουν στον υπαρκτό κόσμο. Έτσι αναζητούν διεξόδους. Οποιαδήποτε μορφή τέχνης αποτελεί μια διέξοδο.

 

Από μικρή…
Ήμουν ένα παιδί που δεν σταματούσε ποτέ να ρωτάει, και όχι μόνο «Γιατί;» Επιπλέον, ήμουν υπερκινητικό παιδί, οπότε οι γονείς μου αποφάσισαν να με στείλουν να μάθω κάτι. Έτσι, όταν με ρώτησαν τι ήθελα να κάνω, στην αρχή είπα κάποιο ολυμπιακό άθλημα. Κατόπιν όμως βαρέθηκα και η δεύτερη επιλογή μου ήταν θέατρο. Σε ηλικία έξι ετών λοιπόν βρέθηκα σε μια ερασιτεχνική ομάδα στη Λευκωσία. Εκεί είχαμε και έναν εμπνευσμένο δάσκαλο, τον κύριο Ηλία, που αγαπούσε πολύ τα παιδιά και αποτελούσε πηγή έμπνευσης.

Η μεγάλη μου αγάπη
Τα παιδιά μού δίνουν δύναμη. Όσο μεγαλώνω ανακαλύπτω ότι η μεγάλη μου αγάπη μπορεί να κρύβεται εκεί. Όσες υποχρεώσεις και αν έχω, νομίζω πως δεν θα σταματήσω ποτέ να κάνω θεατρικό παιχνίδι και διασκευές παιδικών έργων για το θέατρο. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο από όλα είναι να διασκευάζω έργα για παιδιά.

 

Η διασκευή κειμένων
Απαιτεί πολλή δουλειά, πολλή αφοσίωση, πολλή μοναξιά, όπως και η συγγραφή του θεατρικού έργου. Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να μην έχω άλλες υποχρεώσεις το καλοκαίρι, ώστε να επικεντρώνομαι σε αυτή την ενασχόληση. Εργάζομαι το χειμώνα πολύ, μαζεύω ένα καλό κομπόδεμα, και τους καλοκαιρινούς μήνες πηγαίνουμε οικογενειακώς στην Άνδρο, όπου δουλεύω νύχτα μέρα. Ξυπνάω πολύ νωρίς και ξεκινάω. Φυσικά έχω και κάποιες ώρες για παιχνίδι και χαλάρωση με την κόρη μου.

 

Η Φιλιώ Χαϊδεμένου και η Δέσποινα Μπεμπεδέλη
Διασκευή για μεγάλους έχω κάνει άλλη μια φορά, αλλά την έχω στο συρτάρι. Όταν ο Ζαχαρίας Καρούνης και ο Βασίλης Ευταξόπουλος μου μίλησαν για τη «Φιλιώ Χαϊδεμένου», παίζαμε μαζί σε μια παράσταση του Εθνικού. Τους έδωσα να διαβάσουν ένα παιδικό κείμενο, τη βιογραφία του «Χανς Κρίστιαν Άντερσεν» που είχα ετοιμάσει για το Θέατρο Τέχνης. Τους άρεσε και μου ζήτησαν να προχωρήσω. Υποβάλαμε πρόταση στο Εθνικό, όμως κάτι πήγε στραβά και δεν προχώρησε. Το παίδευα δύο χρόνια, δεν το έγραφα, αλλά το σκεφτόμουν, το έπιανα και το άφηνα. Όταν μας είπε ο Ζαχαρίας, πριν από ένα καλοκαίρι, ότι θα γινόταν, δούλεψα και το τελείωσα. Ήταν για όλους μια ευτυχής συγκυρία που αυτόν το ρόλο τον ερμήνευσε η σπουδαία Δέσποινα Μπεμπεδέλη.

Εμείς πάνω στην τρέλα μας την πήραμε τηλέφωνο, της είπαμε τι σκοπεύαμε να κάνουμε και τη ρωτήσαμε αν ήθελε να συμμετέχει. Δεν είχαμε καν έτοιμο το κείμενο. Όταν πήγα να τη δω για να την πείσω, της διάβασα ένα κομμάτι από την έναρξη και μια σκηνή στη μέση. Μου είπε: «Οκ, μου αρέσει. Να μου φέρεις και το βιβλίο!»

 

Ο ξεριζωμός της Φιλιώς ένας άλλος… «Αττίλας» που πληγώνει
Υπήρχαν μέρες, το λέω και ανατριχιάζω, που μου ερχόταν έντονα στη μνήμη, επειδή στην οικογένειά μου υπάρχει κάποιος αγνοούμενος. Δυσκολεύτηκα πολύ στα μεγάλα κομμάτια του βιβλίου, που αφηγούνται αυτό τον ξεριζωμό και αυτό το τρέξιμο, που δεν περιγράφονται στα βιβλία αλλά μου τα διηγήθηκαν οι γονείς μου. Ο πατέρας μου πολέμησε το ’74. Έτσι θυμόμουν τη μάνα μου να μου λέει: «Τρέχαμε και δεν ξέραμε πού να πάμε… Παίρναμε έναν μπόγο στον ώμο και πηγαίναμε στο άγνωστο…» Αυτά θυμόμουν και δεν μπορούσα να δουλέψω εκείνα τα κομμάτια. Υπήρχαν μέρες που μου ήταν αδύνατο να τα επεξεργαστώ, τα άφηνα πίσω και συνέχιζα με άλλα κομμάτια του βιβλίου που αφορούσαν τα γεγονότα μετά την καταστροφή. Έπεφτα τότε σε αυτά που είχαν σχέση με τους πρόσφυγες και πάλι μου έρχονταν θύμησες στο μυαλό. Συνέχιζα, έφτανα στη γερμανική Κατοχή και άφηνα πίσω ολόκληρα κομμάτια. Αυτή ήταν η δυσκολία μου, πώς να τα πω, δεν ήθελα να τα αλλάξω, γιατί η συγκεκριμένη γυναίκα τα είπε με την αλήθεια της.

 

«Έλα στη θέση μου»: τηλεόραση για δεύτερη φορά
Όταν ένα βράδυ, πολύ αργά, μου τηλεφώνησε ο Τζώρτζης Ποφάντης, διευθυντής προγράμματος του Alpha, για να μου προτείνει τον ρόλο, δεν ήξερα πραγματικά αν ήθελα να κάνω τηλεόραση. Με γέμιζαν όλα όσα έκανα στο θέατρο και ήθελα να έχω και χρόνο για την οικογένειά μου, που πάντα τη βάζω πάνω από το επάγγελμά μου. Οπότε δεν μου έλειπε η τηλεόραση. Όταν όμως μου έστειλε το σενάριο, είδα ότι επρόκειτο για κωμωδία και ότι τη διασκευή έκανε ο Γιώργος Κρητικός, τον οποίο  θυμόμουν από το «10», πείστηκα.

 

Τηλεθεατές vs Θεατρόφιλοι
Αν κάποιος σε γουστάρει ως ηθοποιό από την τηλεόραση, θα έρθει να σε δει και στο θέατρο. Μπορεί να του ξυπνήσεις κάτι. Το κοινό είναι παντού! Είναι γύρω μας. Ανεβάζει και κατεβάζει καλλιτέχνες σε μία μέρα. Σίγουρα κάποιοι δεν με ήξεραν πριν από τη σειρά. Μερικοί μου λένε: «Πού ήσουν τόσα χρόνια;» Άλλοι με ρωτάνε: «Ήσουν στην Κύπρο και δεν είχες έρθει στην Ελλάδα;» Είναι λογικό αυτό, γιατί δεν μπορούν όλοι να πάνε στο θέατρο. Υπάρχει και μια μερίδα του κοινού που παρακολουθεί μόνο τηλεόραση και αυτό πρέπει να το αποδεχτούμε. Ζούμε σε έναν κόσμο που είναι πολιτισμικός και πολυεθνικός και πρέπει να δεχτούμε τον καθένα με τη διαφορετικότητά του. Η σειρά μού άνοιξε πόρτες, γνώρισα καινούργιους ανθρώπους, έκανα καινούργιους φίλους και γνώρισα έναν άλλο ρυθμό δουλειάς που είναι πέραν του απαιτητικού. Μόνο καλό μού έκανε, γι’ αυτό χαίρομαι που θα συνεχίσει και για δεύτερη σεζόν.

 

Ο σπουδαιότερος ρόλος της ζωής μου
Με την κόρη μου τον τελευταίο χρόνο δεν κάναμε πολλά πράγματα μαζί. Μας αρέσει πολύ να βλέπουμε ταινίες. Να πηγαίνουμε ταξίδια. Πρόσφατα πήγαμε ένα μίνι ταξίδι οι δυο μας. Θέλω να της δίνω εναύσματα να διαβάζει βιβλία. Χτες της αγόρασα πάλι ένα. Της αρέσει να ακούει μουσική και να μου μαθαίνει νέα συγκροτήματα. Πηγαίνουμε βόλτες το σκυλί παρέα. Πέρυσι πηγαίναμε και βλέπαμε και πολλές παραστάσεις μαζί. Φέτος, δυστυχώς, δεν προλάβαμε.

 

Το μήλο κάτω από τη μηλιά;
Ακόμη δεν έχει καλλιτεχνικές ανησυχίες. Είναι πιο δωρικό παιδί. Της αρέσει το πίσω από τη σκηνή, να παρατηρεί πώς λειτουργούν οι άνθρωποι στα παρασκήνια, το τεχνικό κομμάτι. Προς το παρόν λέει ότι θέλει να ασχοληθεί με τη μαγειρική! Βλέπει φανατικά βιντεάκια μαγειρικής και μου μιλάει για κάτι απίστευτα πράγματα που μαθαίνει.

 

«Καινούργια σελίδα» στο Θέατρο Γκλόρια
Τον χειμώνα θα είμαι στο Θέατρο Γκλόρια, όπου θα ανέβει το έργο του Νιλ Σάιμον «Καινούργια σελίδα». Χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί μου αρέσει πολύ ο Σάιμον και δεν έχω ξαναπαίξει. Επίσης, είναι ευτυχής συγκυρία, τόσο γιατί θα μας σκηνοθετήσει ο Γιάννης Μόσχος όσο και επειδή οι συνάδελφοι είναι εξαιρετικοί: ο Ταξιάρχης Χάνος, με τον οποίο συνεργάζομαι για δεύτερη φορά, η Μαρία Καλλιμάνη, με την οποία δεν είχα την τύχη να συμπράξω σκηνικά, και ο αγαπημένος μου φίλος Άγγελος Μπούρας, που επιτέλους θα παίξουμε μαζί.

 

Η Άνδρη Θεοδότου πρωταγωνιστεί στον «Αλαβροστοισειώτη» του Παύλου Λιασίδη σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου.
Από 15-18 Ιουνίου 2017 στις 20:00 στην Πειραιώς 260.
Η προπώληση έχει ξεκινήσει.
Κλείστε εισιτήρια ηλεκτρονικά εδώ:

http://greekfestival.gr/gr/events/view/nikos-xatzopoulos-2017

Την ερχόμενη σεζόν θα διασκευάσει τον «Πινόκιο» για την παιδική σκηνή του Νέου Κόσμου. Την παράσταση θα σκηνοθετήσει ο Παντελής Δεντάκης και αφορά ευπαθείς ομάδες. Θα παρουσιάζεται σε ιδρύματα, νοσοκομεία κ.λπ.

Θα διασκευάσει τον «Τρομάρα» του Γ. Βιζυηνού για το Θέατρο Βαλίτσας στην Κύπρο.

Θα πρωταγωνιστεί στην «Καινούργια σελίδα» του Νιλ Σάιμον σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μόσχου στο Θέατρο Γκλόρια.

Καθημερινά θα την απολαμβάνουμε στη σειρά του Alpha «Έλα στη θέση μου», που θα συνεχιστεί για δεύτερη χρονιά.