Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

 Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

φωτογραφίες: Χρήστος Συμεωνίδης

Με Ντοστογιέφσκι επέστρεψε σκηνοθετικά ο αναγνωρισμένος ηθοποιός Κ. Ασπιώτης, έχοντας πλάι του την Αλεξάνδρα Αϊδίνη.

Η παράσταση παρουσιάζεται στο Μικρό Άνεσις από Τετάρτη μέχρι Κυριακή. Είναι γνωστή η αγάπη του Κωνσταντίνου Ασπιώτη για τη δραματοποιημένη λογοτεχνία (Αρμαντέιλ, Σύγχρονο Θέατρο), αν και είχαμε καιρό να τον δούμε με την σκηνοθετική του ιδιότητα. Λίγο μετά την αυλαία της παράστασης Η γυναίκα με τα μαύρα όπου συμπρωταγωνιστούσε με τον Τάσο Χαλκιά, ο ηθοποιός επέστρεψε σε μια παράσταση για δύο, έχοντας πλάι του την Α. Αϊδίνη, ηθοποιό με την οποία έχει δουλέψει μ’ επιτυχία και στο παρελθόν.

Υπόθεση: Πάνω από τα νερά του ποταμού Νέβα, σε μια προκυμαία, δύο μοναχικοί νέοι, θα ζήσουν μία ιστορία ενηλικίωσης! Άγνωστοι μεταξύ τους, συναντιούνται, γνωρίζονται και ανταλλάσσουν τα ανείπωτα ως τώρα μυστικά τους, τις αγωνίες και τα όνειρά τους. Μια επαφή πολύτιμη, από αυτές που δεν προγραμματίζουμε - συμβαίνει σπάνια – και είναι αρκετή για να καθορίσει το υπόλοιπο της ζωής μας. Το Πρωί που ακολουθεί τις Νύχτες, θα αναρωτηθούμε μαζί με τον συγγραφέα: «Μια ολόκληρη στιγμή απόλυτης ευτυχίας: είναι μήπως λίγο αυτό, έστω και για ολόκληρη τη ζωή ενός ανθρώπου;»

Έργο γραμμένο το 1847, οι Λευκές Νύχτες είναι ένα ειδύλλιο για τους ονειροπόλους, για όσους αρνούνται να συμβιβαστούν με την καθημερινή ζωή όπως είναι. Στη νουβέλα αυτή όπως και στη Συνεσταλμένη είναι καθαρό το ντοστογιεφσκικό ύφος, με το φυσικό και ψυχικό τοπίο, την βαθιά και σχεδόν θρησκευτική αγάπη για τους ανθρώπους και την ασφυκτική μοναξιά που τους δένει. Η νύχτα και η φύση αποκτούν συμβολική σημασία που περιγράφει τον ψυχικό κόσμο των πρωταγωνιστών. Το στυλ γραφής δανείζεται στοιχεία από το ημερολόγιο, δίνοντας ένα έντονα νοσταλγικό ύφος, στα λόγια του πρωταγωνιστή.

 

Η παράσταση

Η γενική αίσθηση της παράστασης δείχνει ότι ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης ήθελε να εστιάσει στην ιστορία των δύο ηρώων, τη δημιουργία της σχέσης τους και στο νοσταλγικό ύφος που πηγάζει από αυτήν. Με πλήρη σκηνογραφική ένδεια –μ’ εξαίρεση δύο παγκάκια και ένα πτυχωτό σκηνικό φόντο με ασημόχαρτα- ο σκηνοθέτης έριξε μεγαλύτερο βάρος στην υποκριτική. Πολύ λειτουργική και ατμοσφαιρική η μουσική του Στάμου Σεμσή, που συμπληρώνει τη δραματουργία και ενισχύει το ρομαντικό χαρακτήρα του έργου.

Το ατού της παράστασης είναι αναμφισβήτητα η προφανής ερμηνευτική χημεία του Ασπιώτη με την Αϊδίνη, ικανή να υποκαταστήσει όποιες ελλείψεις μπορεί να νιώσαμε σε άλλα σημεία. Ο Ασπιώτης είναι πολύ τρυφερός και εξομολογητικός στους μονολόγους του, ενώ στις πρώτες του σκηνές με την Νάστινκα έχει μια ενδιαφέρουσα συστολή, που κάνει ορατή την τρωτότητα του ήρωα που υποδύεται. Στην πρώτη του συνάντηση με την Νάστινκα, χτίζει με πολύ ενδιαφέρον και μετρημένο τρόπο το προφίλ του ήρωα, που δίνει την αίσθηση ενός ατόμου με κοινωνικό άγχος. Προς το τέλος της παράστασης, δεν είναι τόσο συνεπής στις αρχικές του επιλογές, ίσως από τις αυξομειώσεις στην ένταση της φωνής του που υπερκαλύπτει τα υπόλοιπα εκφραστικά του μέσα. Τα ξεσπάσματά του φαίνονται αμετροεπή σε σημεία.

Εξαιρετικής ποιότητας η ερμηνεία της Αλεξάνδρας Αϊδίνη, που κυμαίνεται με άνεση και ερμηνευτική γοητεία ανάμεσα στο δραματικό και στο κωμικό. Η ηθοποιός διακρίνεται για την ευαισθησία που έχει ν’ αναδεικνύει και τις πιο λεπτές αποχρώσεις της ηρωίδας της. Είναι αισθητό πως έχουμε να κάνουμε με δύο ηθοποιούς που έχουν ξαναδουλέψει μαζί κι έχουν δημιουργήσει μια σχέση πάνω στην σκηνή. Εκεί λοιπόν βρίσκεται και το μεγαλύτερο συν της παράστασης.

Όσον αφορά όμως τη διαχείριση του σκηνικού χώρου, δε φαίνεται να έχει γίνει ανάλογη δουλειά. Τα σκηνικά της Ζωής Μολυβδά – Φαμέλη είναι παραπάνω μίνιμαλ, και δεν έχουν σαφή αισθητική ταυτότητα. Το φόντο με τις πτυχές και τ’ ασημένια φύλλα που παραπέμπουν στο φεγγάρι ή σε καθρέφτισμα των ηρώων, δεν αξιοποιούνται από την σκηνοθεσία. Αντίστοιχα, οι πάγκοι φαίνονται άβολοι και μη σταθεροί για τις δράσεις των ηρώων. Εντύπωση μου κάνει κι η αξιοποίηση του «παταριού» της σκηνής ως αποθηκευτικός χώρος για μικροαντικείμενα των ηθοποιών. Στους φωτισμούς έχουμε μια ενδιαφέρουσα ανάμειξη ψυχρών και θερμών χρωμάτων, που περιγράφει την αλληλοσυμπλήρωση των δύο ηρώων.

Συνολικά, η παράσταση Λευκές Νύχτες είναι μια χειροποιήτη αφηγηματική παράσταση με εξαιρετικούς πρωταγωνιστές ακόμη κι αν δεν έχει τόση έμπνευση στην εικαστική/σκηνοθετική της απόδοση. Πρόκειται για μια ωδή στους ονειροπόλους και στους μοναχικούς ανθρώπους, που αναδεικνύει τη κλασσική νουβέλα του Ντοστογιέφσκι.

Η αριστοτεχνική νουβέλα του κορυφαίου Φ. Ντοστογιέφσκι, διασκευασμένη για το θέατρο, παρουσιάζεται στο θέατρο Μικρό Άνεσις 

Η νουβέλα, σπουδή πάνω στην συν-ύπαρξη και το συναίσθημα, του κορυφαίου Ρώσου μυθιστοριογράφου ανεβαίνει στο θέατρο Μικρό Άνεσις, στις 12 Φεβρουαρίου

Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης και η Αλεξάνδρα Αϊδίνη πρωταγωνιστούν σε ένα έργο - εγκώμιο στη φιλία και την αγάπη, με φόντο τις ονειρικές Λευκές Νύχτες της Αγίας Πετρούπολης. 

Πάνω από τα νερά του ποταμού Νέβα, σε μια προκυμαία, δύο μοναχικοί νέοι, θα ζήσουν μία ιστορία ενηλικίωσης! Άγνωστοι μεταξύ τους, συναντιούνται, γνωρίζονται και ανταλλάσσουν τα ανείπωτα ως τώρα μυστικά τους, τις αγωνίες και τα όνειρά τους. 

Μια επαφή πολύτιμη, από αυτές που δεν προγραμματίζουμε - συμβαίνει σπάνια – και είναι αρκετή για να καθορίσει το υπόλοιπο της ζωής μας. 

Το Πρωί που ακολουθεί τις Νύχτες, θα αναρωτηθούμε μαζί με τον συγγραφέα: «Μια ολόκληρη στιγμή απόλυτης ευτυχίας: είναι μήπως λίγο αυτό, έστω και για ολόκληρη τη ζωή ενός ανθρώπου;»

a20c29fc 53d1 4d87 8d8f 3160e532d2fa

Παίζουν: Αλεξάνδρα Αϊδίνη - Κωνσταντίνος Ασπιώτης 

Σκηνοθεσία - Απόδοση: Κωνσταντίνος Ασπιώτης

Μουσική: Στάμος Σέμσης

Σκηνικά - Σχεδιασμός φωτισμών: Ζωή Μολυβδά - Φαμέλη 

Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη 

Βοηθός Σκηνοθέτη: Νατάσα Πετροπούλου

Φωτογραφίες / Trailer - Art work: Χρήστος Συμεωνίδης

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: 12 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2022  

Παραστάσεις: Τετάρτη, Σάββατο, Κυριακή στις 19:00 – Πέμπτη στις 20:00 

Εισιτήρια:
16€ Προπώληση - Ταμείο 18€ 
14€ Μειωμένο (μαθητές, φοιτητές, πολύτεκνοι, εκπαιδευτικοί, συνταξιούχοι)  
12€ Ανέργων, ΑμεΑ & Ομαδικό άνω των 10 ατόμων

Διάρκεια: 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα) 

Θέατρο Άνεσις, τηλ. 2107718943

Λεωφόρος Κηφισίας 14, Αθήνα, 11526

Πρόσβαση στο θέατρο Άνεσις

Μετρό: Στάση Αμπελόκηποι

Λεωφορείο: 550Α7Β5Ε14

Χρέωση 5€ με την επίδειξη του εισιτηρίου της παράστασης

Προπώληση: VIVA.GR 

Παραγωγή: People Presents / People Entertainment Group

Καλλιτεχνική επιμέλεια: ΜΥΘΩΔΙΑ

«Ο Καλός Άνθρωπος του Σετσουάν» («Der gute mensch von Sezuan»), το αριστούργημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ ένα από τα κορυφαία έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, συνεχίζει για 3η χρονιά την εξαιρετικά επιτυχημένη πορεία του στο Θέατρο Εμπορικόν σε μετάφραση-σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη και πρωτότυπη μουσική Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

Λίγα λόγια για το έργο:

Έργο τρυφερό, αστείο όσο και σκληρό, ρομαντικό όσο και ρεαλιστικό, ο «Καλός άνθρωπος του Σετσουάν» αποτελεί το έργο του Μπρεχτ με τις περισσότερες απευθύνσεις στο κοινό, με τις περισσότερες τομές στην δράση του. Οι ηθοποιοί ερμηνεύουν πολλαπλούς ρόλους, παραμένουν διαρκώς στη σκηνή συνθέτοντας ένα βουβό θίασο που σχολιάζει και υπογραμμίζει τα δρώμενα της εκάστοτε σκηνής. Τέλος, ερμηνεύουν ζωντανά την μουσική και τα τραγούδια της παράστασης. Δεν πρόκειται για διδακτικό έργο. Στο κέντρο του βρίσκεται ένα ηθικό πρόβλημα: Μπορεί ο καλός να επιβιώσει σε μια κοινωνία διεφθαρμένων;

«Πως μπορείς να είσαι καλός όταν όλα γύρω σου είναι τόσο ακριβά;»
Σεν Τε

Κεντρική θέση κατέχουν από την μία ο έρωτας, ως μια σαρωτική δύναμη που υπερβαίνει την λογική της ηρωίδας, από την άλλη η μητρότητα, που φέρνει την ηρωίδα αντιμέτωπη με την πιο ακραία εκδοχή της σκληρότητάς της - για να σώσει το παιδί της υιοθετεί ένα ακόμα σκληρότερο προφίλ. Η έγκυος Σεν Τε είναι η σκληρότερη και πιο αδίστακτη στιγμή της μεταμόρφωσής της ως Σουι Τα. Τους εμβληματικούς ρόλους του έργου ενσαρκώνουν: Σεν Τε/Σουί Τα: Πέγκυ Τρικαλιώτη, Ιδιοκτήτρια Μι Τσου: Ηρώ Μουκίου, Βανγκ: Γεράσιμος Σκαφίδας, Αεροπόρος Γιανγκ Σουν: Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Κουρέας Σου Φου: Κώστας Κάππας, Χήρα Σιν: Μπέτυ Αποστόλου, Μαραγκός Λιν Το: Γιάννης Καλατζόπουλος, Θεός: Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, Κυρία Γιανγκ: Ηλέκτρα Σαρρή

kalosanthrwpos texnesplus2

Υπόθεση:

Στον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν» (έργο γραμμένο την περίοδο 1930-1941, κατά τη διάρκεια της εξορίας του Μπρεχτ στην Σκανδιναβία) τρεις Θεοί έρχονται στην γη, με σκοπό να βρουν αρκετούς καλούς ανθρώπους που να ζουν με αξιοπρέπεια ώστε να δικαιολογήσουν την θεϊκή ύπαρξή τους και να διατηρηθεί ο κόσμος ως έχει. Έπειτα από πολλές δυσκολίες, εντοπίζουν τον μοναδικό καλό άνθρωπο: μια πόρνη στην επαρχία Σετσουάν της Κίνας, την Σεν Τε. Οι Θεοί την ανταμείβουν με ένα μεγάλο χρηματικό ποσό κι εκείνη ανοίγει ένα μικρό καπνοπωλείο. Προκειμένου να αντιμετωπίσει τους συμπολίτες της που την εκμεταλλεύονται, η Σεν Τε εφευρίσκει ένα alter ego, έναν «φανταστικό» ξάδερφο, τον σκληρό Σουί Τα, παίρνοντας την μορφή του όποτε οι περιστάσεις το απαιτούν. Πόσο καιρό, όμως, θα αντέξει να παίζει αυτόν τον διπλό ρόλο;

Συντελεστές:

Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης
Πρωτότυπη μουσική *: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Δραματολογική συνεργασία/Απόδοση στίχων: Μαριλένα Παναγιωτοπούλου

Σκηνικά - Κοστούμια: Άννα Μαχαιριανάκη

Κινησιολογία: Ειρήνη-Ερωφίλη Κλέπκου

Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Βοηθός Σκηνοθέτη: Τόνια Καζάκου
Βοηθός παραγωγής: Αναστασία Γεωργοπούλου
Φωτογραφίες: Αγγελική Κοκκοβέ

* Η μουσική παίζεται ζωντανά από τους ηθοποιούς

Παίζουν: Πέγκυ Τρικαλιώτη, Ηρώ Μουκίου, Γεράσιμος Σκαφίδας, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Κώστας Κάππας, Μπέτυ Αποστόλου, Γιάννης Καλατζόπουλος, Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, Ηλέκτρα Σαρρή

Πρεμίερα: 1/10 Θέατρο Εμπορικόν
Σαρρή 11 - Αθήνα

kalosanthrwpos texnesplus3

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ :

Από Πέμπτη 1/10 εως Κυριακή 1/11

ΑΠΟ 1/10 ΕΩΣ 11/10

Πέμπτη 1/10 - 21:00
Παρασκευή 2/10 - 21:00
Σάββατο 3/10 – 19:00
Κυριακή 4/10 - 19:00

Τετάρτη 7/10 - 19.00

Πέμπτη 8/10 - 21:00
Παρασκευή 9/10 - 21:00
Σάββατο 10/10 - 19:00
Κυριακή 11/10 - 19:00

Από 14 Οκτωβρίου κάθε Τετάρτη, Σάββατο, Κυριακή – 21:00 και Πέμπτη – 18:00

ΔΙΑΡΚΕΙΑ

120 '

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

ΤΕΤΑΡΤΗ – ΠΕΜΠΤΗ
Κανονικό: 18 €
Μειωμένο (*): 14 €
ΟΑΕΔ - ΑμεΑ: 12 €

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ - ΣΑΒΒΑΤΟ -ΚΥΡΙΑΚΗ
Κανονικό: 20 €
Μειωμένο (*): 16 €
ΟΑΕΔ - ΑμεΑ: 12 €

ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ

Εισιτήρια με 15 ευρώ

έως 30 Σεπτεμβρίου

 

Ο Πέτρος Φιλιππίδης συνεχίζει την επιτυχημένη φετινή του περιοδεία με το γνώριμό του έργο, «Δάφνες και Πικροδάφνες» των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένης Χαβιαρά, ένα από τα σπουδαιότερα κείμενα της νεοελληνικής δραματουργίας, μια πολιτική κωμωδία διαχρονικής επικαιρότητας. Τους τέσσερις βασικούς χαρακτήρες κρατούν, μαζί με τον ίδιο, ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία, και ένας ακόμη ηθοποιός με μακρά πορεία, ο Τάσος Χαλκιάς, ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της νέας γενιάς, ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, καθώς και ο Θανάσης Πατριαρχέας, ο οποίος διαγράφει μια πολλά υποσχόμενη πορεία στο χώρο.

Η παράσταση αντιμετωπίζεται από τον Πέτρο Φιλιππίδη μέσα από μια νέα οπτική, που παραμένει μεν πιστή στην αρχική σκηνοθετική του προσέγγιση, αλλά δίνει νέες προεκτάσεις καθώς απευθύνεται σε μια Ελλάδα όπου πλέον ο πολιτισμός προβάλλει ως προτεραιότητα. Κοινωνικά και πολιτικά ανήσυχο, πρόκειται για ένα θεατρικό δείγμα γραφής που προσεγγίζει τη νέα πραγματικότητα με ευαισθησία, κριτικό πνεύμα αλλά και καμία διάθεση συμβιβασμού με τα κακώς κείμενα της εκάστοτε εξουσίας και όσων επιθυμούν να την περιβληθούν.

Στην Αθήνα του 2020 και των νέων κοινωνικών και πολιτικών δεδομένων, το έργο των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένης Χαβιαρά παραμένει επίκαιρο, 41 χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα στο Θέατρο Τέχνης –για το οποίο και γράφτηκε–, τον Οκτώβριο του 1979, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν, με πρωταγωνιστές τους Βάσο Ανδρονίδη, Μίμη Κουγιουμτζή, Γιάννη Μόρτζο και Γιάννη Δεγαΐτη.

dafneskaipikrodafnes texnesplus2

Το έργο

Η υπόθεση εκτυλίσσεται στην Τρίπολη κατά τη διάρκεια προεκλογικής περιόδου. Ο Κώστας, ο Βασίλης, ο Τάσος και ο Αλέκος, οι τοπικοί υποστηρικτές υποψήφιων βουλευτών, μαζεύονται μια χειμωνιάτικη νύχτα και συζητούν για τις επερχόμενες εκλογές θέλοντας ο καθένας να αποδείξει την ικανότητα, τη δύναμη και την εξουσία που διαθέτει. Πιστεύοντας ότι είναι μεγάλα πολιτικά μυαλά και ισχυροί κομματάρχες, ονειρεύονται τη στιγμή που όλα και όλοι θα υποταχθούν στην εξουσία τους. Ο καθένας τους κρατά κρυμμένα μυστικά, που θα αποκαλύψει την κατάλληλη στιγμή για να πλήξει τη σιγουριά των υπόλοιπων. Κεντρικό αλλά αόρατο πρόσωπο είναι μια γυναίκα, η Νόρα, η οποία φαίνεται ότι βρίσκεται πίσω από κάθε σημαντικό πολιτικό του νομού και ελέγχει το πολιτικό παιχνίδι. Σε αυτή την εκρηκτική συνάντηση στο σπίτι του Κώστα, οι τέσσερις «ισχυροί άντρες» επιδίδονται σε έναν αγώνα επιβίωσης, που απαιτεί ετοιμότητα και στρατηγική. Θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο, θα ενστερνιστούν κάθε ιδεολογία και θα αξιοποιήσουν κάθε πληροφορία προκειμένου να υπερασπιστούν το προσωπικό τους συμφέρον. Είναι σαν να παίζουν μια παρτίδα πόκας με πονηριά και καπατσοσύνη, με μπλόφες και κόντρα ρελάνς. Με υψηλό ηθικό, θεωρούν πως τους ανοίγονται μεγάλες προοπτικές και μεθούν από ενθουσιασμό για τη σίγουρη επιτυχία των επιδιώξεών τους.

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Πέτρος Φιλιππίδης
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Μουσική επιμέλεια: Ιάκωβος Δρόσος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ντένια Στασινοπούλου
Φωτογραφίες παράστασης: Γιώργος Καπλανίδης (Studio Kaplanidis)
Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη
Παίζουν: Πέτρος Φιλιππίδης (Βασίλης), Τάσος Χαλκιάς (Κώστας), Κωνσταντίνος Ασπιώτης (Αλέκος), Θανάσης Πατριαρχέας (Τάσος)

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ
Viva.gr
bit.ly/Dafnes_kai_Pikrodafnes

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑΣ

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
ΚΥΡ. 30/8 ΔΗΜ. ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΕΞΗΣ ΜΙΝΩΤΗΣ – ΑΙΓΑΛΕΩ
ΔΕΥΤ. 31/8 ΔΗΜ. ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΣΟΥΣ Δ. ΚΙΝΤΗΣ – ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ
ΤΡ. 1/9 ΔΗΜ. ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ «ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ» – ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ
ΠΑΡ.4/9 ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ – ΒΥΡΩΝΑΣ
ΚΥΡ. 6/9 ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ - ΜΕΝΙΔΙ
ΔΕΥΤ. 7/9 ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ - ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ

Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

Για πρώτη φορά στο θέατρο ανεβαίνει φέτος το έργο «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια» του Στράτη Μυριβήλη, σε σκηνοθεσία και διασκευή του Πέτρου Ζούλια. 
 
Η παράσταση έκανε πρεμιέρα την Τετάρτη 30 Οκτωβρίου στο Θέατρο Βέμπο, που φέτος φαίνεται ν’ αλλάζει φυσιογνωμία αφήνοντας κατά μέρους τις διασκευές εμπορικών μιούζικαλ, κι επιλέγοντας την κλασσική ελληνική πεζογραφία. Ο λόγος για το μυθιστόρημα του Στράτη Μυριβήλη που εκδόθηκε το 1933, αφού πρωτοδημοσιεύτηκε σε συνέχειες το διάστημα 1931-1932. Το μυθιστόρημα αποτελεί ουσιαστικά τη συνέχεια του αριστουργήματός του «Η ζωή εν τάφω» και πραγματεύεται την περίοδο 1917-1922 και τις συνέπειες του πολέμου για τους ήρωές του. Ο Λεωνής Δρίβας γυρίζει από τον πόλεμο της Μικρασίας στη Μυτιλήνη και δοκιμάζεται από τον έρωτά του για την Σαπφώ, την χήρα του φίλου του Βρανά, την περιβόητη «δασκάλα με τα χρυσά μάτια». Μέσω του χαρακτήρα αυτού, ο Μυριβήλης εκφράζει ταυτόχρονα, τα ιδεώδη της Ελλάδας του μεσοπολέμου, ένα αντιπολεμικό πνεύμα και μια κοινωνική κριτική προς τον Κομμουνισμό και τους κομμουνιστές. 
 
Το έργο μεταφέρθηκε στη μικρή οθόνη το 1979 – δηλαδή ακριβώς 40 χρόνια πριν- σε σκηνοθεσία του Κώστα Αριστόπουλου και σενάριο της Μαργαρίτας Λυμπεράκη. Πρωταγωνιστές ήταν ο Γιάννης Φέρτης (Λεωνής), η Κάτια Δανδουλάκη (Σαπφώ), ο Νικήτας Τσακίρογλου (Βρανάς) και η Ειρήνη Ιγγλέση (Αδριανή). Να σημειωθεί πως φέτος εκτός από το πρώτο θεατρικό ανέβασμα του έργου, είχαμε και την τηλεοπτική εκδοχή του προγενέστερου «Η ζωή εν τάφω» για την ΕΡΤ από τον Τάσο Ψαρρά. 
 
Ο Στράτης Μυριβήλης αποτελεί έναν από τους σπουδαιότερους πεζογράφους μας, ενώ το έργο του διακρίνεται για τον αντιπολεμικό του χαρακτήρα, τις ιδεολογικές του προεκτάσεις και για τις ένθετες αληθινές ιστορίες που λειτουργούν εν είδη δημοσιογραφικού ρεπορτάζ. Ας μην ξεχνάμε πως ο Μυριβήλης πέραν από απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, άσκησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το δημοσιογραφικό επάγγελμα. Το 1912 κατατάσσεται εθελοντής στον στρατό και λαμβάνει μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους. Μετά από έναν τραυματισμό του θα επιστρέψει στη Μυτιλήνη. Το 1917 κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στρατεύεται εκ νέου και λαμβάνει μέρος στις επιχειρήσεις στη Μακεδονία. Τα εμβληματικότερα έργα του είναι τα «Η ζωή εν τάφω», «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια» και «Η Παναγιά η Γοργόνα». Αυτό που ξεχωρίζω στη γραφή του είναι οι φωτογραφικές περιγραφές, οι πολιτικές προεκτάσεις των προσώπων των έργων του, η αποστασιοποίηση που μπορεί να παίρνει, η κοινωνική σάτιρα και ο ρεαλιστικός ρομαντισμός του. Οι χαρακτήρες των έργων του, είναι ιδεώδη που προσπαθούν να επιβιώσουν από τα συντρίμμια των συνεχών πολέμων. 
 
 
kori konstantinou
Η παράσταση
 
Ο Πέτρος Ζούλιας υπηρετώντας σταθερά την αγάπη του για την ελληνική πεζογραφία μετά την Αστροφεγγιά και τον Παπαδιαμάντη, καταπιάνεται με τον Μυριβήλη, υπογράφοντας την διασκευή και την σκηνοθεσία της παράστασης. Η αλήθεια είναι πως εδώ έχει να κάνει μ’ ένα πολύ μεγάλο στοίχημα, καθώς το «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια» είναι ένα έργο γεμάτο εκτενείς περιγραφές και προσωποποιημένες αναφορές, που είναι πολύ δύσκολο να λειτουργούν θεατρικά, σχεδόν έναν αιώνα μετά. Επίσης, λαμβάνοντας υπόψη, πως μιλάμε για μία παράσταση του εμπορικού θεάτρου, καταλαβαίνουμε πως μία παράσταση πιστή στο πνεύμα του Μυριβήλη, με όλο αυτό το πολιτικό κλίμα που τον ακολουθεί, δε θα έβλεπε ποτέ το άνοιγμα της αυλαίας. 
 
Η διασκευή του Ζούλια δυστυχώς στερεί πολλά από τα σημεία-κλειδιά του έργου. Από τη μία η έγνοια για σύνδεση με το σήμερα, κι από την άλλη το έτερον ήμισυ της δραματουργίας του, δηλαδή η μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, μετατρέπουν το έργο σ’ ένα ρομαντικό μελόδραμα, ελαχιστοποιώντας τον κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα του στα πλαίσια του εύπεπτου εμπορικού. Θ’ αναφέρω τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα.
 
Πρώτον, το μυθιστόρημα έχει δύο κεφάλαια, για τις ομοερωτικές επαφές στρατιωτών με άντρες ηθοποιούς που ντύνονταν γυναικεία, και στη συνέχεια την δολοφονία αυτών για να μην τους αφήσουν «ρετσινιά». Στην παράσταση, βλέπουμε δύο νεαρά αγόρια ν’ αγκαλιάζονται και στη συνέχεια το ένα να στραγγαλίζει το άλλο πάνω στην κάψα. Είμαι της άποψης, πως αν είναι να «εξωραΐσεις» κάτι, καλύτερα να μην το συμπεριλάβεις καθόλου.
 
Δεύτερον, στο πρωτότυπο, η κομματική νεολαία φαίνεται να προσεγγίζει τον Λεωνή και να προσπαθεί να τον προσηλυτίσει στον κομμουνισμό και λαμβάνει χώρα μια μεγάλη ιδεολογική συζήτηση που συνεχίζεται σε πολλές συγκεντρώσεις. Στη διασκευή, οι νέοι απλώς λιάζονται, και σ’ ένα σημείο ξεσηκώνουν τους αγρότες σε μάχη, που δεν έχει προετοιμαστεί ιδεολογικά ούτε έχουμε δει την άποψη του πρωταγωνιστή του έργου.
 
Τρίτον, το πλαίσιο που εμφανίζεται η Σαπφώ στο βιβλίο, είναι πολύ τρομαχτικό και την κάνει ένα πρόσωπο-μυστήριο που ξεδιπλώνεται με μεγάλο ενδιαφέρον στην εξέλιξή του. Είναι μια πανέμορφη γυναίκα που χήρεψε νέα και ο κόσμος την μέμφεται. Κοντά στο σπίτι της ζει το δίχρονο παιδί της που έχει υπερφυσικά μεγάλο κεφάλι και έχει «όψη τέρατος» εξαιτίας μιας οικογενειακής αρρώστιας από μεριάς του συζύγου της. Το παιδί το προσέχει μια πρόσφυγας με κομμένη γλώσσα. Η πρώτη συνάντηση του Λεωνή με την Σαπφώ γίνεται στο σχολείο. Επικρατεί το κουτσομπολιό και τα βλέμματα πίσω από τις γρίλιες. Στην διασκευή, αποσιωπούνται πολλά σημεία-κλειδιά, στο πλαίσιο της υπεραπλούστευσης του εμπορικού θεάτρου. Δεν γίνεται αισθητό πως ο έρωτας των δύο, βρίσκει εμπόδια τόσο στο κοινωνικό περιβάλλον όσο και στην συνείδηση του Λεωνή, που τιμά το νεκρό φίλο του. Μεγάλη αστοχία, κατά τη γνώμη μου, και η συνεχής φυσική παρουσία του Βρανά επί σκηνής. 
 
 
daskala xrusa matia
Το σκηνικό περιβάλλον της Αθανασίας Σμαραγδή διακρίνεται από τον μεγάλο καμβά που παραπέμπει σ’ ένα φυσικό τοπίο, την εικόνα της Παναγίας και τα εύσημα του Βρανά. Χαρακτηριστική είναι και η εικόνα του Λεωνή να ζωγραφίζει στον καμβά του. Πολύ έντονη η εικόνα της Σαπφούς με το κατακόκκινο φόρεμα ανάμεσα στο δυσχερές περιβάλλον του νοσοκομείου. Η ίδια αντίθεση θανάτου-ζωής χρησιμοποιείται και στην αφίσα της παράστασης, ενώ προσωπικά μου θύμισε την τελευταία σκηνή της ταινίας Schindler’s List. 
 
Ο Πέτρος Ζούλιας ακολουθεί την γνώριμη συνταγή του, να διασκευάσει ένα κλασικό πεζογράφημα, και να το ανεβάσει σε μία παράσταση που διακρίνεται για την αφηγηματικότητά της και για τις «μνήμες» που ξυπνά. Επιλέγει μια σειρά από αναγνωρίσιμους ηθοποιούς, όχι πάντα ταιριαστούς για τους ρόλους που τους αναθέτει. Ωστόσο, για εμένα εδώ αστοχεί στη φυσιογνωμία που δίνει στο σκηνικό ανέβασμα του έργου. Ν’ αναγνωρίσουμε βέβαια τη δυσκολία παράθεσης του συνόλου των περιγραφόμενων κοινωνικών περιστατικών του έργου και της διαφορετικής προσέγγισης της ιδεολογίας στο θέατρο σήμερα. Ακόμα κι αν κάποιοι  χαρακτήρες φαίνονται εντελώς καρικατούρες, μπορούν να φωτίσουν σε κάποιο βαθμό αυτά που «ενοχλούσαν» τον Λεωνή στην κοινωνία της Μυτιλήνης του ’30.
 
Ο θίασος της παράστασης είναι πολυσυλλεκτικός, στοχεύοντας ταυτόχρονα και στο εμπορικό κοινό που θέλει «μεγάλους πρωταγωνιστές» και στη νεώτερη γενιά που προτιμά ηθοποιούς που έχουν δουλέψει πολύ στο θέατρο. Τώρα, πως μπορούμε να έχουμε στην ίδια διανομή τον Γιώργο Κωνσταντίνου και τη Λένα Παπαληγούρα; Κατά κάποιον τρόπο, ενώ δίνεται η αίσθηση ότι έχουμε δύο διανομές σε μία, παρουσιάζει ενδιαφέρον αυτή η πολυμορφία του, γιατί κάπως έτσι είναι γραμμένο και το έργο, σαν ένα σύνολο ετερογενών κεφαλαίων, μ’ έκαστο να περιγράφει έναν άλλο χαρακτήρα ή ένα περιστατικό. 
 
Στην παράσταση ξεχωρίζει η Λένα Παπαληγούρα που κρατάει τον επώνυμο ρόλο του έργου, την Σαπφώ, την «Δασκάλα με τα χρυσά μάτια». Η Σαπφώ της κινείται με χάρη και εσωτερική ευγένεια, ανάμεσα στις λαϊκές φυσιογνωμίες του περιβάλλοντός που ζει και καταφέρνει να διατηρεί τη δυναμική της παρά το μένος των «δικαστών» της. Από τα ζωτικά κομμάτια της παράστασης είναι οι δύο της μονόλογοι που αφορούν την έγγαμη ζωή της μ’ έναν άντρα που δεν αγαπούσε και την ύπαρξη του παιδιού τους, που έγινε ο βραχνάς της. Η Σαπφώ είναι από τους ωραιότερους ρόλους που έχει υποδυθεί ως τώρα, ενώ είναι σε θέση να αποδώσει τις λεπτές αποχρώσεις του χαρακτήρα της. 
 
Σε αντίθεση με τον «κωμικό» και «τραχύ» χαρακτήρα των Μυτιληναίων, κινούνται τα «Καστρινάκια», ο Λεωνής κι η Αδριανή.  Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης υποδύεται τον Λεωνή, τον βασικό πρωταγωνιστή κι αφηγητή του έργου. Η φυσιογνωμία που δίνει στον χαρακτήρα είναι πολύ ευγενής, αφού πρόκειται για έναν νέο με ψηλό ανάστημα και ευγενή ιδεώδη. Κυκλοφορεί με το καβαλέτο του και αποτυπώνει την φύση. Ωστόσο, ο τρόπος που χειρίστηκε η σκηνοθεσία τον ρόλο, νομίζω αδικεί τον ηθοποιό με δύο τρόπους. Καταρχάς, ο Λεωνής στο έργο είναι καυστικός προς την Σαπφώ, γιατί δεν την βλέπει να θρηνεί τον φίλο του Βρανά και στη συνέχεια η ανάμνηση του φίλου τον κάνει κακό μαζί της. Στην παράσταση ο Ζούλιας, επιλέγει ο Βρανάς να είναι κατ’ εξακολούθηση παρών επί σκηνής με τα δεκανίκια του ενώ έχει πεθάνει. Αυτό αναγκάζει τον ηθοποιό να παίζει «σαν τρελός» αφού μόνο εκείνος «βλέπει» τον Βρανά. Αυτού του είδους τα τεχνάσματα είναι εντελώς ξεπερασμένα από το θέατρο και θεωρώ πως εγκλωβίζουν τον ηθοποιό. Αντίθετα, αν ο Βρανάς είχε εμφανιστεί μόνο μία φορά, αντί για 4-5 που εμφανίστηκε, θα είχε προκαλέσει μεγαλύτερη αίσθηση στο κοινό. Δεύτερον, η διασκευή στερεί από τον χαρακτήρα τόσο τις ιδεολογικές του θέσεις, όσο και τις καλλιτεχνικές, αφού ελάχιστα μιλάει γι’ αυτά που πιστεύει ή γι’ αυτά που υποστηρίζει μέσω της ζωγραφικής του. Βασικό στήριγμά του, η Γιούλικα Σκαφιδά που υποδύεται την Αδριανή, με μια συγκινητική ουσία. 
 
Οι ηλικιακές διαφορές ανάμεσα στους χαρακτήρες του έργου και οι διαφορετικές ποιότητες των ανθρώπων, περιγράφονται γλαφυρά από την ετερογενή διανομή της παράστασης. Έτσι, έχουμε τον Γιώργο Κωνσταντίνου στο ρόλο του Δημάρχου και σύζυγό του την Χριστίνα Τσάφου. Είναι χαρακτηριστική η φυσιογνωμία του γέρου (Σταύρος Μερμήγκης) που εκμαυλίζει την νεαρή υπηρέτρια και την οδηγεί στην αυτοχειρία. 
 
Για μένα, ένα μεγάλο λάθος της παράστασης, είναι η μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, όχι γιατί δεν είναι καλή, αλλά γιατί δίνει μια τελείως διαφορετική φυσιογνωμία στο έργο απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς από τον Μυριβήλη. Η μουσική της Ρεμπούτσικα είναι πάντα υγκινητική, και μπορεί να λειτουργήσει άριστα ως μουσικό χαλί σ’ ένα ρομαντικό έργο ή σ’ ένα έργο εποχής, αλλά εδώ περιορίζει τη δραματουργία προς αυτή την κατεύθυνση. 
 
Σε γενικές γραμμές, η παράσταση «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια» του Πέτρου Ζούλια, λειτουργεί ικανοποιητικά για τη συνθήκη με την οποία ανεβαίνει. Παρά τις όποιες μου ενστάσεις για τη δραματουργία της παράστασης, υπάρχουν αρκετές συγκινητικές στιγμές, και ψήγματα κοινωνικών σχολίων που βγαίνουν από την ζοφερή πραγματικότητα του σύμπαντος του Μυριβήλη. Το κρίμα είναι πως η παράσταση δεν φτάνει εκεί που θα μπορούσε. 
 
 
Διαβάστε επίσης:
 
 
 

Ένα ξεχωριστό έργο ανεβαίνει αυτόν τον Χειμώνα, Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Δανδουλάκη: Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ, ένα μεταφυσικό, ψυχολογικό θρίλερ, με πρωταγωνιστή έναν συμβολαιογράφο που ταξιδεύει από το βικτοριανό Λονδίνο σε μια απομονωμένη εξοχική έπαυλη για να τακτοποιήσει μια υπόθεση κληρονομιάς. Η παράσταση είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Susan Hill, "The Woman In Black" σε θεατρική προσαρμογή Stephen Mallatratt. 

Πρωταγωνιστούν ο Νίκος Κουρής και ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης. Σκηνοθετεί ο Νικορέστης  Χανιωτάκης

Υπόθεση: Βρισκόμαστε στην βροχερή Αγγλία, όταν ο Άρθουρ Κιπς με το βιβλίο του ανά χείρας σπεύδει σε έναν ταλαντούχο ηθοποιό της εποχής. Του ζητά να τον βοηθήσει στην αφήγηση της τρομαχτικής, αλλόκοτης και τραυματικής ιστορίας που σημάδεψε την ζωή του και τον οδήγησε στην απομόνωση. Δεν τον ενδιαφέρει να μάθει όλος ο κόσμος όσα βίωσε παρά μόνο οι δικοί τους συγγενείς και φίλοι. Με αυτόν τον τρόπο θέλει να βγάλει από μέσα του τις εφιαλτικές στιγμές και να «ξαναβρεί τη γαλήνη της ψυχής του». Ο ηθοποιός θα ξεκινήσει δίνοντάς του μερικές βασικές συμβουλές γύρω από την υποκριτική τέχνη και στη συνέχεια ο ίδιος θα αναλάβει τον ρόλο του Κιπς στα νιάτα του. Ο Κιπς ωστόσο, θα είναι παρών, όπου χρειάζεται, ερμηνεύοντας πλήθος άλλων ρόλων. 

Όλα άρχισαν όταν για επαγγελματικούς λόγους χρειάστηκε να επισκεφθεί το Ιλ Μαρς, ένα απόμακρο μέρος της Αγγλίας. Ο Ηθοποιός προσπαθεί να βοηθήσει τον Κίπς, μέσω του θεάτρου, να βγάλει αυτό το φορτίο από πάνω του. Αλλά του είναι δύσκολο να πιστέψει πως αυτά τα γεγονότα όντως συνέβησαν, καθώς δεν πιστεύει σε φαντάσματα. Οι δυο τους αναπαριστούν όσα συνέβησαν στο παλιό αρχοντικό του Ιλ Μαρς, με τα σκοτεινά μυστικά και την μυστηριώδη παρουσία μιας γυναικείας φιγούρας, ντυμένης στα μαύρα, της οποίας η κάθε εμφάνιση σημαίνει θάνατο...

Λίγα λόγια για το έργο: Το βιβλίο της Σούζαν Χιλ “Η γυναίκα με τα μαύρα” κυκλοφόρησε το 1983 στην Μ. Βρετανία κι έγινε αμέσως “κλασικό”. Το 1989 παρουσιάστηκε η θεατρική προσαρμογή του Στίβεν Μάλατρατ στο West End του Λονδίνου, όπου παίζεται έως και σήμερα στο θέατρο Fortune. Στην Ελλάδα το είδαμε το 1992-93 από τον Αλέκο Αλεξανδράκη και τον Δάνη Κατρανίδη στο θέατρο Ιλίσια. Το 2007-08, ο Δάνης Κατρανίδης το ανέβασε και πάλι με τον Γιώργο Κέντρο στο θέατρο Μέλι. 

 

 

Ταυτότητα της παράστασης: 

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης

Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς

Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος

ΘΡΙΛΕΡ της Σούζαν Χιλ σε θεατρική διασκευή του Στίβεν Μάλατρατ

 

Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη

Παίζουν:

Κιπς Νίκος Κουρής

Ηθοποιός Κωνσταντίνος Ασπιώτης

 

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

Ροή Ειδήσεων

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία