Ο Γάλλος συγγραφέας Ζορζ Φεϊντό ( 1862 – 1921 ), είναι γνωστός και στην Ελλάδα για τα Vaudevilles του, τις σπινθηροβόλες κωμωδιές του 19^ου αιώνα, συνιστώντας έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του είδους. Συχνά ανεβαίνουν κωμωδίες του σε Αθηναικές σκηνές με σαφή προτίμηση στο έργο του «Ράφτης Κυριών» (1886), το οποίο και φέτος παίζεται στο Θέατρο Από Μηχανής.

Με το έργο του «Λεονί εν αναμονή ή το όμορφο κακό» , που είναι μια μονόπρακτη κωμωδία ηθών, γραμμένη το 1911, θέλησε να κάνει μια ορθή παρατήρηση της κοινωνίας και κυρίως της αστικής τάξης της εποχής της Δεύτερης Γαλλικής Αυτοκρατορίας ( 1852 – 1870 ), με το ενδιαφέρον του στραμμένο στην οικογένεια. Ο Φεϊντό κάνει χρήση των κωμικών καταστάσεων για να σατιρίσει την κραυγαλέα ανισότητα του ζευγαριού των πρωταγωνιστών, Λεονί Ντε Σαμπρινέ, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας και του Ζυλιάν Τουντού, συζύγου της, λαϊκής καταγωγής. Το παιδί που η Λεονί «αναμένει» εντείνει τα ενδοοικογενειακά προβλήματα, καθώς αποφασίζει να γεννηθεί ένα μήνα νωρίτερα, φέρνοντας σε δύσκολη θέση την οικογένεια Ντε Σαμπρινέ. Ο σύζυγος της Λεονί, Ζυλιάν έρχεται αντιμέτωπος με το χάος που δημιουργούν οι παράλογες έως σουρεαλιστικές απαιτήσεις της εγκυμονούσας συζύγου του, αλλά και με την ταπεινωτική στάση όλων, ξεκινώντας από τους αριστοκράτες γονείς που εισβάλλουν στο σπίτι εν αναμονή του χαρμόσυνου γεγονότος, την υπηρέτρια που τον διατάζει, ακόμα και την μαία, την τρομερή Μαντάμ Βιρτυέλ που ανακατεύει τους πάντες και τα πάντα, ανατρέποντας την ιεραρχία του σπιτιού, προσπαθώντας να επωφεληθεί από το παραμικρό που μπορεί να της προσφέρει το πλούσιο σπίτι που βρίσκεται. Ο δυστυχής Ζυλιάν δέχεται καταιγισμό μομφών, καπρίτσιων και μικροπρεπειών και για να σώσει το σπίτι του φτάνει το σημείο να καπελωθεί ένα δοχείο νυκτός, σύμβολο ταπείνωσης και εξευτελισμού. Γίνεται εκείνος ο πρωταγωνιστής καθώς είναι παρών σε όλες τις ίντριγκες, επιδεικνύοντας παραδειγματική ανοχή και δείχνοντας τη σάτιρα που θέλει να ασκήσει ο Φεϊντό , ότι δηλαδή οι γυναίκες ηγούνται του παιχνιδιού και ρυθμίζουν την αρμονία ή τη δυσαρμονία του σπιτιού, ενώ οι άντρες είναι πάντα «γυμνοί» και αδυνατούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Γίνεται η στάση του ένα κωμικό στοιχείο που προκαλεί πικρό γέλιο.

Η παράσταση στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας, σε σκηνοθεσία Αθηνάς Κεφαλά έχει να κερδίσει ένα μεγάλο και δύσκολο στοίχημα, γιατί απ’ τη μια είναι ένα άγνωστο έργο για το ελληνικό κοινό,( ανεβαίνει για πρώτη φορά) και επιπλέον ένας Φεϊντό δύσκολα αναπαρίσταται σε μια σκηνή σαν κι αυτή του μικρού μεν , ατμοσφαιρικού δε Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας. Σε αρκετά σημεία, κατά την άποψη μου το κέρδισε το στοίχημα αυτό, προσμετρώντας στο κέρδος την καταλυτική παρουσία της Μάνιας Παπαδημητρίου, που ως μαία Βιρτυέλ προσφέρει ένταση , γέλιο στο κοινό, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του. Η αμφιβόλου προελεύσεως μαία που υποδύεται θα μας μείνει αξέχαστη. Η κομπογιανίτισσα, θεότρελη περσόνα, τους βάζει όλους στη θέση τους, τους διώχνει, «Πηγαίνετε», «Ξεκουμπιστείτε», τους επιβάλλει τα θέλω της και ασκεί κριτική στη ζωή τους. Απευθυνόμενη στον πατέρα «Αφού είστε κόμης, γιατί έχετε για γαμπρό κάποιον που δεν είναι τίποτα;». Ξεσπάμε σε γέλια με το διάλογο που έχει με τον Ζυλιάν «Είναι πρωτοτόκος ή πολυτόκος;», απάντηση :« Ζωοτόκος», « Α πολύ καλό αυτό» .Στο τέλος, ενώ προηγουμένως είχε αποφανθεί «Είναι αγόρι», βγαίνει και ανακοινώνει ξεμαλλιασμένη κυριολεκτικά « Ψευδοκύηση, εγκυμοσύνη φάντασμα, ανεμογκάστρι». Απόλυτα συνεπής στο ρόλο της η Παπαδημητρίου, με μπρίο, σκέρτσο , νεύρο αποδεικνύει πως ο καλός ηθοποιός είναι παντώς καιρου. Την απολαύσαμε πραγματικά από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό.

Η παράσταση αναδεικνύεται λόγω της σκηνοθετικής ματιάς της Αθηνάς Κεφαλά, που φαίνεται να γνωρίζει βαθιά τον συγγραφέα και το είδος της φάρσας, η ίδια έχει επιμεληθεί και την ευθύβολη μετάφραση.

Η σκηνοθέτης επιτυχημένα παρουσιάζει όλο το θίασο στην αρχή να χορεύει και χειρίζεται επιδέξια τα quiproquos του Φεϊντό, ενώ μια και πόρτες δεν υπάρχουν για να ανοιγοκλείσουν και να κινηθούν οι ηθοποιοί τους εισάγει έτσι ομαλά στη σκηνή. Γρήγοροι ρυθμοί χαρακτηρίζουν τη σκηνοθεσία της.

Η Όλγα Δαμάνη ( ως μαμά της Λεονί-κυρία Ντε Σαμπρινέ) αφήνει θετικό απόηχο ως αλαζονική μαμά που κανακεύει την κόρη, επιρρίπτει ευθύνες στο γαμπρό, του μιλάει απαξιωτικά και του επιβάλλει μαζί με την κόρη να «βάλει το καθίκι».

Η Βιργινία Ταμπαροπούλου( Λεονί) αν και τυπικά είναι το βασικό πρόσωπο, εμφανίζεται στην αρχή, μάλλον λίγο. Είναι αρκετά καλή, κυρίως όταν κάνει τις ανασούλες του ανώδυνου τοκετού.

Ο Στέλιος Πετράκης (Ζυλιάν) είναι επί σκηνής σε όλη την παράσταση και ως δυστυχής σύζυγος κάνει καλή εντύπωση.

Ο Μανώλης Γιούργος ( πατέρας Ντε Σαμπρινέ) πείθει στο ρόλο του αριστοκράτη που αφήνει το χαρτί, αγαπημένη του συνήθεια για να παραστεί στη στιγμή του παιδιού του .

Η Άννα Μωραίτου (υπηρέτρια) είναι πολύ ενδιαφέρουσα φιγούρα ως υπηρέτρια που παίρνει πολύ θάρρος και τον αέρα του Ζυλιάν.

Τα κοστούμια (Μαριάννα Ζαχαριάδου) είναι λιτά, με εξαίρεση το φανταιζί ασημί παλτό της Μαντάμ Βιρτυέλ. Η Ζαχαριάδου επιμελήθηκε και το αφαιρετικό σκηνικό.

Οι φωτισμοί (Δημήτρης Μαργαρίτης) πλαισιώνουν σωστά την παράσταση.

Από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη