Το καλύτερο καμαρίνι που είχα ποτέ.

 Ρένα Κουμπαρούλη: Στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης! Πολύ ιδιαίτερο ενεργειακά και αρκετά  απομονωμένο. Έκανα ζέσταμα ενώ πήγαινα και το λάτρευα σαν διαδικασία. 

Άννα Μίχου: Αυτό που έχω τώρα!

Λιούμπα Κριβόχιζα: Επειδή προσπαθώ να ζω το παρόν, το καλύτερο καμαρίνι για μένα είναι  αυτό που έχω αυτή την περίοδο. 

Κυριάκος Ψυχαλής: Για εμένα δεν έχουν σημασία τα καμαρίνια, δεν δένομαι με αυτά αλλά με τους ανθρώπους που τα μοιράζομαι.

 Η καλύτερη ανάμνηση που έχω ζήσει σε καμαρίνι.

 Ρένα Κουμπαρούλη: Στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, ένα ολόκληρο καμαρίνι με το όνομά μου στην πόρτα. Συγκίνηση! 

Άννα Μίχου: Δεν ξεχωρίζει μία, είναι πολλές και όλες έχουν να κάνουν με τη συνύπαρξη με τους συναδέλφους. Τα αστεία, τα γέλια, τα περαστικά νεύρα, οι σιωπηλές συνεννοήσεις κατά τη διάρκεια της παράστασης. 

Λιούμπα Κριβόχιζα: Η καλύτερη ανάμνηση που έχω ζήσει ήταν όταν στο καμαρίνι μου εμφανίστηκε ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, που δεν περίμενα με τίποτα να δω. Ήταν πραγματική έκπληξη. 

Κυριάκος Ψυχαλής: Είναι κάτι δικό μου από τον δάσκαλό μου στην πρώτη μου παράσταση. Μια κουβέντα που μου έδωσε φτερά και ένα σαν τελετουργικό μεταξύ μας κάθε φορά που βγαίναμε στην σκηνή.

Τι έχω πάντα μαζί μου στο καμαρίνι μου.

 Ρένα Κουμπαρούλη: Νερό, καλλυντικά και τα ρούχα μου απίστευτα τακτοποιημένα 

Άννα Μίχου: Δε μ’ αρέσει να έχω προσωπικά αντικείμενα. Έχω πάντα νερό. 

Λιούμπα Κριβόχιζα: Στο καμαρίνι μου έχω μόνο αυτά, τα οποία είναι απαραίτητα για την παράσταση. 

Το ωραιότερο καμαρίνι που έχω δει ποτέ.

Ρένα Κουμπαρούλη: Σε παράσταση όπου η ηθοποιός υποδυόταν ηθοποιό, έχοντας για σκηνικό ένα ονειρεμένο καμαρίνι.

Άννα Μίχου: Νομίζω σε ταινίες έχω δει καμαρίνια που θα λέγαμε ωραία. Δεν ξέρω αν χρειάζεται να είναι ωραίο ένα καμαρίνι… είναι ένας χώρος προετοιμασίας πριν τη σκηνή. 

Λιούμπα Κριβόχιζα: Θα μου άρεσε ένα καμαρίνι διακομισμένο σε στυλ Art  Deco η Art Nouveau. Αλλά κάτι τέτοιο μάλλον μπορεί να υπάρχει μόνο σε φαντασία μου. 

Κυριάκος Ψυχαλής: Μάλλον της Κάτιας Δανδουλάκη, θα έλεγα!

Τελευταια κίνηση σκέψη πριν βγω στη σκηνή.

 Ρένα Κουμπαρούλη: Τελευταίες ασκήσεις ζεστάματος και το σταυρό μου 

Άννα Μιχου: Ελέγχω ότι όλα είναι στη θέση τους κουστούμια, props, μαλλιά. Επικεντρώνομαι σε πρακτικά ζητήματα. 

Λιούμπα Κριβόχιζα: Τελευταία σκέψη είναι, «Και…. Πάμε» 

Κυριάκος Ψυχαλής: Κενό, το απόλυτο κενό. Σαν να μην ξέρω λόγια, κινήσεις , σκηνοθεσία. Όλα έχουν δέσει μεταξύ τους και συμβαίνει κάτι αβίαστο και όμορφο. Μαγεία..

       Η «Λυσσασμένη Μπαλαρίνα»

           του Grigory Konstantinopolsky

             στο Studio Μαυρομιχάλη

             Κάθε Κυριακή στις 21:15 για 10 ακόμη παραστάσεις 

Ένα μικρό θεατρικό διαμάντι ανακαλύπτει το κοινό στο Studio Μαυρομιχάλη κάθε Κυριακή στις 21:15, ο λόγος για τη νουβέλα του διάσημου Ρώσου σεναριογράφου Grigory Konstantinopolsky, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας σε διασκευή και σκηνοθεσία της Λιούμπα Κριβοχίζα. Η παράσταση χαρίζει αβίαστα το  γέλιο στο κοινό αλλά και βαθιά συγκίνηση. Εμείς μιλήσαμε μ' έναν από τους τέσσερις ηθοποιούς της παράστασης, τον Κυριάκο Ψυχαλή. Ο νεαρός ηθοποιός στη σκηνή του Studio Μαυρομιχάλη ξεδιπλώνει όλο το ταλέντο του και εντυπωσιάζει.

Μιλήσαμε μ' αφορμή την παράσταση αλλά η κουβέντα πήγε και σ' άλλα λιμέρια...πιο δύσκολα! Παρ' όλα αυτά ο Κυριάκος δεν μάσησε στιγμή τα λόγια του. 

Πείτε μας δυο λόγια για την παράσταση

«Ταλέντο δεν σημαίνει τίποτα», είπε η γριά δασκάλα στη νεαρή τότε μπαλαρίνα. «Θυσίες, πείσμα, φανατισμός...και η εργασία του κατάδικου. Αυτά μετρούν», συνέχισε… και κάπως έτσι, αρχίζει ο αγώνας της μπαλαρίνας. Της μπαλαρίνας μας. Η παράσταση αυτή φτιάχτηκε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο που ζήσαμε και εμείς και όλος ο κόσμος.

Φέτος, η Λυσσασμένη Μπαλαρίνα ξεκινάει τη διαδρομή της στο Studio Μαυρομιχάλη και βάζει τους θεατές στον περίεργο αλλά τόσο οικείο κόσμο της μπαλαρίνας. Περιμένουμε οι θεατές να γελάσουν , να συγκινηθούν και να σκεφτούν. Άραγε, πόσα κοινά θα βρουν;

Ως μαφιόζος στη Λυσσασμένη Μπαλαρίνα 

Ποιος ο δικός σας ρόλος στην παράσταση;

Από έναν μαφιόζο «Vor» μέχρι έναν σκύλο. Ναι, καλά διαβάσατε. Οι ρόλοι εναλλάσσονται με γρήγορους ρυθμούς και αυτό είναι μια ευχάριστη και ενδιαφέρουσα πρόκληση για εμένα.

Είστε νέος ηθοποιος έτυχε να βιώσετε ποτέ κάποια σκληρή συμπεριφορά στο θέατρο, όπως αυτές που είδαν το φως της δημοσιότητας;

Δεν νομίζω ότι χρειάζονται περιττά λόγια και αερολογίες σε μια τέτοια ερώτηση. Ναι, έχω βιώσει και εγώ και πάρα πολλοί συνάδελφοί μου, όχι μόνο σκληρές, αλλά απαίσιες συμπεριφορές και πράξεις στον χώρο. Το θέατρο είναι, όμως, όπως και όλοι οι άλλοι χώροι. Παντού υπάρχουν αυτά τα φαινόμενα. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το αντιλαμβανόμαστε.

Είδε ο κόσμος την κορυφή του παγόβουνου και τρόμαξε. Δυστυχώς έχει κι άλλο…

Πόσο δύσκολο είναι να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα του σήμερα;

Εδώ δεν μπορείς καλά-καλά να είσαι πολίτης στην Ελλάδα του σήμερα. Πόσω μάλλον ηθοποιός και γενικά καλλιτέχνης. Δεν είναι απλώς δύσκολο, είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Δουλεύω στο επάγγελμα από τα είκοσί μου και ακόμα χρειάζομαι μια σταθερή δουλειά να κάνω για να τα βγάλω πέρα. Και εγώ είμαι τυχερός, έχω ένα σπίτι να γυρίσω αν δεν τα καταφέρω, έχω ένα πιάτο φαΐ και ένα κρεβάτι για την περίπτωση που δεν αντέξω τη δυσκολία του χώρου.

Υπάρχουν άνθρωποι και ειδικά καλλιτέχνες που έχουν έρθει από άλλες πόλεις και χώρες και παλεύουν με ό,τι έχουν. Τι να πω εγώ ; Μόνο κουράγιο μπορώ να δώσω και να πω ότι κανένας δεν μπορεί να μας πάρει το όνειρό μας. Και για αυτό το όνειρο αξίζουν όλα όσα περνάμε..

Πείτε μας το πιο τρελό σας επαγγελματικο όνειρο.

Δεν έχω κάποιο τρελό επαγγελματικό όνειρο. Πάω βήμα-βήμα και ευχαριστιέμαι τη διαδρομή και τους ρόλους που συναντώ. Κάτι είναι και αυτό. Όχι ;

Συμπλήρωσε τη φράση «Έγινα ηθοποιός γιατί...».

«Έγινα ηθοποιός γιατί...αυτό ήθελα!». Πολλές φορές έχω απαντήσει σε αυτήν την ερώτηση… αν ποτέ μάθω γιατί θέλω να είμαι ηθοποιός, δηλαδή αν το γειώσω μέσα μου, πολύ απλά θα χάσω τη σπουδαία ιδιότητα του...ερωτευμένου. Έρχεται, φεύγει, θέλει διάλειμμα, απορρίπτει, μηδενίζει, παθιάζεται, βρίσκεται σε κατάσταση μανίας και διέγερσης. Απλώς, αυτό ήθελα και συνεχίζω να το θέλω. Με αυτό θέλω να είναι τυλιγμένη η ζωή μου…

«Λυσσασμένη μπαλαρίνα» του Grigory Konstantinopolsky  στο Studio Μαυρομιχάλη

Tο texnes-plus σας πάει θέατρο!

Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Λυσσασμένη Μπαλαρίνα», την Κυριακή 30 Ιανουαρίου (τελευταία παράσταση) στο Studio Μαυρομιχάλη στις 21:15.

Για να δηλώσετε συμμετοχή αφήνετε σχόλιο κάτω από άρθρο το όνομά σας και τον φίλο/η που θέλετε να δείτε την παράσταση και κάντε share το άρθρο στο προφίλ σας. 

π.χ Μαρία Παπαδοπούλου @ΚώσταςΧρακς 

ΓΙΑ ΝΑ ΙΣΧΥΕΙ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ 3 ΒΗΜΑΤΑ ΣΩΣΤΑ! Σχόλιο το όνομά σας, share το άρθρο στον τοίχο σας και LIKE στη σελίδα μας στο facebook.

Η «Λυσσασμένη Μπαλαρίνα»
           του Grigory Konstantinopolsky
              στο Studio Μαυρομιχάλη
               Κάθε Κυριακή στις 21:15
               
 
«Ταλέντο δεν σημαίνει τίποτα»
Η νουβέλα του διάσημου Ρώσου σεναριογράφου Grigory Konstantinopolsky ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας σε διασκευή και σκηνοθεσία της Λιούμπα Κριβοχίζα.
Η «Λυσσασμένη Μπαλαρίνα» ήταν μια από τις πέντε νουβέλες που έγραψε ο ίδιος για τις ανάγκες κινηματογραφικής ταινίας το «Γατάκι» -«Koshechka» (2009)- σε δική του σκηνοθεσία.
Η ταινία γνώρισε μεγάλη επιτυχία, η συγκεκριμένη νουβέλα άρχιζε να κάνει την εμφάνισή της και στα ρώσικα θέατρα.
 

Σημείωμα σκηνοθέτιδας:
Το έργο βάζει στο επίκεντρο ένα μεγάλο υπαρξιακό θέμα: το πόσο αντέχουμε να κυνηγήσουμε το «Μεγάλο Όνειρο». Και πόσο αντέχουμε να δεχτούμε τη σκληρή αλήθεια ότι «Το Όνειρό Μας» μπορεί να μη γίνει ποτέ πραγματικότητα.
Λιούμπα Κριβοχίζα

 ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Μετάφραση / Διασκευή: Λιούμπα Κριβοχίζα
Σκηνοθεσία: Λιούμπα Κριβοχίζα
Βοηθός σκηνοθέτη:  Πέτρος Παπαγιαννέλλης
Σκηνογραφία: Νάντια Σκορδοπούλου
Κοστούμια:  Ελισάβετ Σαμινέλη
Επιμέλεια μουσικής – Μουσική διδασκαλία:  Σόνια Ζορμπά
Σχεδιασμός Φωτισμού : Αλέξανδρος Πολιτάκης
Επιμέλεια κίνησης: Στέλλα Κρούσκα
Φωτογραφίες: Δημήτρης Σιδηροκαστρίτης
Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη
ΗΘΟΠΟΙΟΙ:
Λιούμπα Κριβοχίζα, Ρένα Κουμπαρούλη , Άννα  Μίχου και Κυριάκος Ψυχαλής
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:
Κανονικό : 12 ευρώ
Φοιτητικό, άνεργοι,  κάτω των 25 και άνω των 65 ετών : 10 ευρώ
Ατέλειες, ΑΜΕΑ : 8 ευρώ
Προπώληση : viva.gr

Από τους: Γιώτα Δημητριάδη, Κώστα Ζήση, Αναστάση Πινακουλάκη, Μυρτώ Παπαϊωάννου και Σοφία Γουργουλιάνη 

Πέντε συντάκτες παρακολούθησαν σε 22 μέρες 21 παραστάσεις. 

Η πιο δύσκολη σεζόν για το θέατρο ήρθε.Ούτε ένα μήνα δεν έμειναν ανοιχτά τα κλειστά θέατρα της πρωτεύουσας. Τι και αν όλα τα μέτρα τηρούνταν με ευλάβεια; Τι και αν όλοι οι παραγωγοί και συντελεστές έκαναν ευαγγέλιο το υγειονομικό πρωτόκολλο; Η κυβέρνηση αποφάσισε να αναστείλει την λειτουργία τους για έναν μήνα (!) αφήνοντας στον δρόμο για μια ακόμη φορά τους ανθρώπους του πολιτισμού που τόσους μήνες δούλεψαν σκληρά σε συνθήκες πανδημίας. 

1.«Το τρίτο στεφάνι», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη

Αν οι σύμβουλοι του πρωθουπουργού ή τα μέλη της κυβέρνησης είχαν επισκεφτεί το Παλλάς θα ντρέπονταν να κλείσουν τα θέατρα. Αποστάσεις, μάσκες, θερμομέτρηση, σήμανσεις παντού, το προσωπικό του θέατρου σε εγρήγορση ήταν μόνο κάποια από τα μέτρα που μας έκαναν να νιώθουμε μεγάλη ασφάλεια. Η πολυαναμενόμενη παραγωγή του Θεάτρου Παλλάς, με 20 ηθοποιούς επί σκηνής είναι εντυπωσιακή. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης  κατάφερε να παραδώσει στο κοινό μια παράσταση με μοναδικό ρυθμό καικαλοδουλεμένη σε κάθε τηςλεπτομέρεια, που παρακολουθείς ευχάριστα για 2 ώρες και 40 λεπτά χωρίς διάλειμμα. Η Μαρία Καβογιάννη είναι μια εκπληκτική Εκάβη. 

2.«Ποντικοπαγίδα», σε σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή

Μια έξυπνη παράσταση που κρατά το μυστήριο ενώ παράλληλα δίνει έμφαση στο χιούμορ έκτισε η Κίρκη Καραλή στο Θεάτρο Ακάδημος. Η σκηνοθέτης μεταφέρει την πλοκή του έργου  της Αγκάθα Κρίστι από μια αγγλική επαρχία τη δεκαετία του ’40, σε μια ελληνική (κοντά στο Πόρτο Γερμενό) στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Από τον θίασο ξεχωρίζουν η Ράνια Οικονομίδου και ο Μιχάλης Συριόπουλος και ο Αλέξανδρος Βάθρης.  Το θέατρο έχει μετατραπεί σε μια vintage πανσιόν με ταπετσαρίες στους τοίχους, όχι μόνο στην σκηνή, αλλά και στα πλαϊνά θεωρεία, αναπαριστώντας τα δωμάτια των ενοίκων-ηρώων με την εξαιρετική σκηνογραφία της Άσης Δημητροπούλου. 

3.«Ξυπόλυτοι στο πάρκο», σε σκηνοθεσία Ρέινας Εσκενάζυ

Στο ίδιο θέατρο παρακολουθήσαμε και την γνωστή κωμωδία του Νηλ Σάιμον σε μια εξαιρετική μετάφραση του Αντώνη Γαλέου. Ο Άρης Λεμπεσόπουλος, η Έλενα Κρίτα, ο Αργύρης Αγγέλου, η Βασιλική Τρουφάκου και ο Jerom Kaluta είναι μια απολαυστική σκηνική παρέα και υπό στις σκηνοθετικές οδηγίες της Ρέινας Εσκενάζυ έχουν κάνει την ρομαντική κομεντί του Αμερικανού συγγραφέα μια απολαυστική παράσταση που δεν θες να τελειώσει. Με χιούμορ και τρυφερότητα υποστηρίζουν κάθε τους ατάκα. Μεγάλο αβαντάζ και αυτής της παραγωγής το εντυπωσιακό σκηνικό της Άσης Δημητροπούλου και τα καλόγουστα κουστούμια του Μάριου Καραβασίλη. 

4.«Girls and Boys», σε σκηνοθεσία Άννας Μαρίας Στεφαδούρου

 Ο συγκλονιστικός μονόλογος του βραβευμένου με Tony συγγραφέα Ντένις Κέλι, πήρε σάρκα και οστά στο θέατρο 104, με μια ερμηνεία που δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει. Η Δώρα Παρδάλη έδωσε τον καλύτερό της εαυτό, σε ένα ρόλο δύσκολο κι απαιτητικό. Η εξομολόγηση της ζωής μιας γυναίκας σε μια κατ’ επίφαση έμφυλη ισότητα. Η πατριαρχία, οι ρόλοι των δύο φύλων, σχέσεις εξουσίας κι αντιλήψεις που συχνά οδηγούν σε αδιέξοδα, ή ακόμα και τραγωδίες ερμηνεύονται σε μια άκρως φυσική εξιστόριση μιας «καθημερινής ιστορίας αγάπης», με ένα τέλος που συγκλονίζει. Η σκηνοθετική λιτότητα έφερε πραγματικά κοντά τους θεατές με το έργο. Μια παράσταση που κουβαλάς για καιρό...

5.«Το επάγγελμα της μητρός μου», σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου

Το «Επάγγελμα της μητρός μου» είναι μια διασκευή του Θανάση Παπαγεωργίου πάνω στο ομώνυμο διήγημα του Μποστ . Όσοι και όσες αγαπούν τον Μπόστ είναι αδύνατο να μην γνωρίζουν αυτό του το έργο, που μάλιστα προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων ακόμα και την απόλυσή του από την εφημερίδα στην οποία εργαζόταν . Ο Θανάσης Παπαγεωργίου πιστός στις παραδόσεις του, διασκευάζει, σκηνοθετεί και παίζει μαζί με έναν πενταμελή θίασο (Εύα Καμινάρη, Δημήτρης Θεοδώρου, Ελευθερία Στεργίδου, Γιάννης Φουντάς, Αγγελική Τσιάκαλου) μια ακόμη παράσταση του Μποστ, με μεγάλη επιτυχία κι αγάπη για το έργο. Η υπόθεση γνωστή: η σύζυγος και μητέρα μια «καθωσπρέπει» οικογένειας αποφασίζει να εργαστεί για να βοηθήσει στα οικονομικά προβλήματα του σπιτιού κι ανακοινώνει στην οικογένειά της ότι θέλει να γίνει πόρνη. Η παράσταση εξυπηρέτησε άψογα τη λαική σάτιρα του Μποστ, οι ερμηνείες ήταν πολύ καλές, ξεχωρίζοντας εκείνη της μητέρας-πόρνης, Εύας Καμινάρη. Θετική εντύπωση μας άφησε και το ενδυματολογικό κομμάτι, καθώς τα κοστούμια της Λέας Κούση ήταν  ανάλογα της εποχής.

6.«Ίκαρος», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παγώνη

Ο Δημήτρης Παγώνης στην δεύτερη σκηνοθετική του προσπάθεια μας παρουσιάζει τον Ίκαρο στο θέατρο Ροές, ένα ξεχωριστό θεατρικό δρώμενο, που βασίζεται σε έναν μεγάλο βαθμό στο αισθητική και αισθητηριακή αφύπνιση των θεατών απέναντι σε αυτό που παρακολουθούν. Ο μύθος του Ίκαρου παραλληλίζεται σε παιδικό πάρτι γενέθλιων και οι τέσσερις ερμηνευτές (Κωνσταντίνος Παράσης, Γιώργος Ομηρίδης, Περικλής Σιούντας, Βασίλης Σιδερόπουλος) γυρνάνε το χρόνο πίσω.  Μέσα από την αλληλεπίδρασή τους, το τραγούδι, τον χορό, και την έντονη σωματικότητα στις πράξεις τους οι ηθοποιοί μας ταξιδεύουν σε μια διαδρομή προς την ενηλικίωση, μέσα από τα παιδικά τραύματα , την απόρριψη ,την απογοήτευση και τη μοναξιά.

7.«Ένα ξύπνημα της άνοιξης» ,σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Λιακόπουλου

Το έργο του Φρανκ Βέντεκιντ «ένα ξύπνημα της άνοιξης», έχει ανέβει αρκετές φορές στο θέατρο. Αυτή τη φορά το απολαύσαμε στο Θεάτρο Σφενδόνη. Πρόκειται για ένα έργο που αφορά στην ενηλικίωση μιας ομάδας εφήβων, όπως εκείνοι την βιώνουν και μας την παρουσιάζουν, στα πλαίσια μιας κοινωνίας συντηρητικής και συχνά αφοριστικής, σεξιστικής και άδικης. Ο Γρηγόρης Λιακόπουλος σκηνοθετεί και μαζί με τον δεκαμελή του θίασο (Ιωάννα Χλόη Βούλγαρη, Εριφύλη Κιτζόγλου, Χριστίνα Κυπραίου, Γιώργος Μπουφίδης, Κατερίνα Νταλιάνη, Θησέας Παπαπαναγιώτου, Μαντώ Παπαρρηγοπούλου, Δήμητρα Παρασκελίδου, Μιχάλης Πητίδης, Χρήστος Πούλος-Ρένεσης) μας παρουσιάζουν μια φρέσκια παράσταση, που η ενέργεια και η αγάπη της για το έργο συγκινεί. Μέσα από θεωρητικά κείμενα και πολλές προσωπικές ιστορίες των νέων ηθοποιών, οι σκηνές του κειμένου μπλέκονται κι αναδεικνύουν τα σοβαρά ζητήματα της σύγχρονης κοινωνίας που περιβάλλεται από σεξισμό και ταμπού. Το σημαντικότερο όμως είναι η αμφισβήτηση πολλών κλασικών κλασικών έργων ως προς αυτή την κατεύθυνση, που κάνουν τους θεατές να προβληματίζονται παρέα με τους ηθοποιούς, για το ήθος και την εξέλιξη του θεάτρου και της ανορθόδοξης πολλές φορές νοηματοδότησης των θεατρικών κειμένων. Αυτή η παράσταση ήταν η διπλωματική εργασία των αποφοίτων (2020) της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών και μας χαρίζει αισιοδοξία για το μέλλον του θεάτρου.

8.«This is Not Romeo and Juliet», σε σκηνοθεσία Αργύρη Πανταζάρα 

Η Θεοδώρα Καπράλου συνέθεσε μια δραματουργία με βάση το κλασσικό αριστούργημα του Σαίξπηρ, όπου δύο ηθοποιοί είναι «εγκλωβισμένοι» να ερμηνεύσουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Τα δύο μεγάλα διαχρονικά θέματα, ο Έρωτας κι ο Θάνατος εναλλάσσονται σ’ ένα ελκυστικό θεατρικό παιχνίδι. Το σκηνικό της Δήμητρας Ζίγκαρις είναι εξαιρετικής αισθητικής: ένα πολυμορφικό σκηνικό, όπου κάθε του κυψέλη ανοίγει και δίνει μια νέα συμβολική έννοια, με κρυφούς φωτισμούς, καθρέφτες, κισσούς. Το ατού της παράστασης είναι αν μη τι άλλο η αξιοζήλευτη σκηνική χημεία των δύο πρωταγωνιστών, Αργύρη Πανταζάρα κι Έλλης Τρίγγου, δύο πραγματικά «διαμάντια» που λάμπουν επί σκηνής.

 9.«Σ' εσάς που με ακούτε», σε σκηνοθεσία  Αλέξανδρου Αβρανά

Δυστυχώς, λόγω των νέων μέτρων της κυβέρνησης, η παράσταση του Εθνικού Θεάτρου πρόλαβε να παρουσιαστεί μόλις τρεις βραδιές. Ο κινηματογραφιστής Αλέξανδρος Αβρανάς διάβασε «αλλιώς» το τελευταίο θεατρικό έργο της Λούλας Αναγνωστάκη σε μια παράσταση που θύμιζε… Βερολίνο. Η σκηνοθεσία του φέρει στοιχεία από τον χώρο στον οποίο δημιουργεί, τον κινηματογράφο, με πολυδιάστατες και δυναμικές εικόνες/σεκάνς, ενώ ενδιαφέρον είχε η επιλογή του να διατηρήσει τη γερμανική γλώσσα σε δύο χαρακτήρες –μιας και η υπόθεση του έργου διαδραματίζεται στο Βερολίνο. Ξεχώρισα τις γκροτέσκο ερμηνείες της Αγλαίας Παππά και της Ελένης Ρουσσινού, με τη μια να λύνει και την άλλη να δένει.

10.«Παίζοντας το θύμα», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή

Λίγο πιο τυχεροί ήταν οι συντελεστές της άλλης παράστασης του Εθνικού Θεάτρου που είδαμε στο Rex. Μια ιστορία ενός κόσμου που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στον αναπότρεπτο θάνατο και την τυχαιότητα της ζωής, καταλήγοντας –μοιραία- σε μια αναπαράσταση της ίδιας της πλασματικής της ουτοπίας. Και μια γοητευτική παράσταση που αναβλύζει νεανική ορμή, φρέσκια σκηνοθετική ματιά και ερμηνείες φορτισμένες συναίσθημα. Στο έργο των πολυβραβευμένων Ρώσων συγγραφέων Όλεγκ και Βλαντιμίρ Πρεσνιακόφ  είδαμε τους: Λευτέρη Βενιάδη,Μικέ Γλύκα,Ελένη Κουτσιούμπα,Βασίλη Μαγουλιώτη,Λαέρτη Μαλκότση,Ερρίκο Μηλιάρη,Κώστα Μπερικόπουλο και Εύη Σαουλίδου. 

11.«Βικτώρ ή Τα παιδιά στην εξουσία», σε σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη

Ο Μάνος Βαβαδάκης σκηνοθέτησε το υπέροχο έργο του σουρεαλιστή Ροζέ Βιτράκ (1928) δημιουργώντας μαζί με τους ηθοποιούς του μια από τις πιο φρέσκιες κι άμεσες παραστάσεις που έχω δει. Το Βικτώρ είχε πρωτοανέβει στο Théâtre Alfred-Jarry και θεωρείται προάγγελμα του Θεάτρου του Παραλόγου. Το έργο ξεκινά από τα γενέθλια του Βικτώρ για να καταλήξει μέσα από σουρεάλ καταστάσεις να εξερευνά με πολύ διεισδυτικό τρόπο την ανθρώπινη ύπαρξη. Οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν μία και μία, αλλά θα ήθελα να σταθώ στον πρωταγωνιστή της Πάνο Παπαδόπουλο -που νομίζω δίνει την καλύτερη ερμηνεία του- και στη Στέλλα Βογιατζάκη, δύο νέους ηθοποιούς που νομίζω θα μας απασχολήσουν στο μέλλον. Η παράσταση Βικτώρ ή Τα παιδιά στην εξουσία έχει ακολουθήσει μια ατυχή πορεία έχοντας κάνει δέκα παραστάσεις σε δύο σεζόν, αφού διακόπηκε δις λόγω των κυβερνητικών μέτρων για την πρόληψη του Covid-19. Ελπίζω πραγματικά η παράσταση να έχει περισσότερο κι ουσιαστικό χώρο στο θεατρικό γίγνεσθαι.

12.«Μεταμφίεση», σε σκηνοθεσία Σταύρου Ράγια

Το πρωτόλειο του πολυπαιγμένου θεατρικού συγγραφέα Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη επέλεξε ν’ ανεβάσει ο Σταύρος Ράγιας με πρωταγωνίστρια τη Χάρις Αλεξίου. Η κορυφαία ερμηνεύτρια μπορεί φέτος να πήρε τη δύσκολη απόφαση να εγκαταλείψει το τραγούδι, αλλά (ευτυχώς) είναι ακόμα εδώ και μάλιστα πρωταγωνιστεί ξανά σε μονόλογο μετά το Χειρόγραφο του 2016 (σκηνοθεσία: Γ. Νανούρης). Ο Ανδρέας Γεωργιάδης κατασκεύασε ένα ονειρικό καταπράσινο σκηνικό που μπορεί να διαφοροποιήθηκε από τις σκηνικές οδηγίες του έργου, αλλά του έδωσε μια νέα διάσταση. Η Χάρις Αλεξίου κατέθεσε μια συγκινητική ερμηνεία που ξεχείλιζε από νοσταλγία και μια αγάπη για τον άνθρωπο. Δεν είναι μία άλλη. Είναι η Χαρούλα.

 13.«Ω! Τι Ευτυχισμένες Μέρες», σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή 

Στο Θέατρο Τόπος Αλλού είδαμε  μία Γουίνι (Νικολέτα Βλαβιανού) υπερευαίσθητη, συναισθηματική και μόνη να παλεύει με τον αόρατο εχθρό της μοναξιάς και του βέβαιου θανάτου, σε μια συγκινητική βραδιά που μας θύμισε την κυβερνητική καταδίκη των ίδιων των θεατρικών σκηνών σε έναν απόλυτα μοναχικό χειμώνα. Και μία Νικολέτα Βλαβιανού να απεκδύεται τις πάσης φύσεως τηλεοπτικές περσόνες και να μας χαρίζει αγνό θεατρικό συναίσθημα σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή. Μαζί της στη σκηνή ο Νίκος Καραστέργιος. 

14. «Η Πολιορκία της Elysia», σε σκηνοθεσία Μαρίλλη Μαστραντώνη 

Στο Θέατρο ΠΚ είδαμε ένα νέο θεατρικό κείμενο που μιλάει ανοιχτά για την σύγχρονη νεανική ταυτότητα και για τα μέλλοντα που (θα) διψάει να πλάσει. Ένα διεθνές project που,επιβεβαιώνοντας τον ρόλο της ως έργου τέχνης, τολμάει να πειραματιστεί με αισθητικές, φόρμες και θεατρικά μέσα, παλεύοντας να ανατρέψει καλλιτεχνικά κατεστημένα.Στη σκηνή απολαύσαμε τη Νένα Δρογγίτη,τη Δήμητρα Παπουρτζή και τον Χάρη Φραγκούλη. 

 15.«Λυσσασμένη Μπαλαρίνα», σε σκηνοθεσία Λιούμπα Κριβοχίζα

Ένα πολύ ωραίο κείμενο του Grigory Konstantinopolsky ανακάλυψε η Λιούμπα Κροβοχίζα το μετέφρασε, το διασκεύασε, το σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστεί μαζί με τους Ρένα Κουμπαρούλη ,Άννα  Μίχου και Κυριάκο Ψυχάλη στο Studio Μαυρομιχάλη. Οι τέσσερις τους δημιουργούν μια παράσταση συγκινητική, με ιδιαίτερο χιούμορ που κερδίζει το κοινό από την πρώτη σκηνή. Η παράσταση πρόλαβε να κάνει μόνο γενική δοκιμή για τους δημοσιογράφους και την πρεμιέρα της (2.11). 

16. «Μια Γερμανίδα Γραμματέας», σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου 17. «Τέφρα και Σκία», σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα 

Δύο έργα, που ανήκουν σε διαφορετικές εποχές και συγγραφείς, ωστόσο με έναν τρόπο επικοινωνούν μεταξύ τους παίχτηκαν στο ιστορικό Θέατρο της Οδού Κυκλάδων και στο Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκη: To σαλόνι του Ντέβλιν και της Ρεβέκας, από την «Τέφρα και Σκιά» του Χάρολντ Πίντερ είναι σχεδόν σα να βρίσκεται σε ανοιχτή απευθείας σύνδεση με το σαλόνι της Μπρουνχίλντε Πόμσελ, της «Γερμανίδας Γραμματέα» του Κρίστοφερ Χάμπτον, αντίστοιχα. Δύο έργα, που με θεματική την ναζιστική θηριωδία, ανοίγουν ένα διάλογο για τη βία, την ενσυναίσθητη ή ασυναίσθητη αποδοχή της και την στάση του ατόμου απέναντί της. Εκεί συναντήσαμε, όμορφες ερμηνείες του Δημήτρη Ήμελλου και της Μαρίας Σκουλά στις Πιντερικές παύσεις της παράστασης που τόσο καλαίσθητα έχτισε ο Γιώργος Σκεύας και της Ρένης Πιττακή στην λαλίστατη, ανερυθρίαστη ευφράδεια της Μπρουχίλντε και το σιωπηλό αλλά τόσο παραστατικό βαθύτερο εαυτό της που με ευφυία τοποθέτησε δίπλα της ο Γιάννης Μόσχος.

18. «Φαίδρα Έρως», σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου

Το Ξενοδοχείο Μπάγκειον μετατράπηκε σε σκοτεινό παλάτι όπου η Φαίδρα και ο Ιππόλυτος μετουσιώνονται σε σύγχρονους βασιλείς/σύμβολα και υπό τις επιταγές της Σάρα Κέιν και την φροντίδα της Άντζελας Μπρούσκου συνέθεσαν μια δυνατή εικόνα και ένα σκληρό μανιφέστο για την εποχή μας και την κοινωνίας μα στο έργο της Αγγλίδας δραματουργού «Φαίδρας Έρως». Ο Γιάννης Παπαδόπουλος και η Παρθενόπη Μπουζούρη ανέλαβαν την σκηνική ενσάρκωση του μυθολογικού διδύμου, ο Τσιμάρας Τζανάτος και η Νατάσα Εξηνταβελόνη στάθηκαν στο πλάι τους, σε ένα αποτέλεσμα που αναμφισβήτητα φέρει τη ρηξικέλευθη ματιά της σκηνοθέτιδας από την αρχή μέχρι τέλους.

19. «Κεφτές», σε σκηνοθεσία Γιώργου Λύρα

Με το μότο «η πρώτη ελληνική vegan κωμωδία», μας συστήθηκε ο βραβευμένος «Κεφτές» του Δημήτρη Φούτσια, στο θέατρο Αλίκη, από τον Γιώργο Λύρα. Μια κωμωδία του καιρού μας που με πινελιές αστυνομικής πλοκής σαρκάζει με τον πλέον δηκτικό τρόπο τις εμμονικές σχεδόν επιταγές της σύγχρονης ζωής σε ένα lifestyle που στο όνομα της ισότητας και δικαιοσύνης μετατρέπει τον άνθρωπο σε κανίβαλο. Ο Απόστολος Καμιτσάκης, η Άρτεμις Γρύμπλα, ο Βασίλης Σαλεύρης και η Βασιλική Κίσσα συνέπραξαν επί σκηνής για ένα σπαρταριστό αποτέλεσμα.

20. «Το σχολείο της ανυπακοής»,σε σκηνοθεσία Αποστόλη Ψαρρού 

Και μια και μιλάμε για σπαρταριστό αποτέλεσμα, προλάβαμε και είδαμε ευτυχώς στο Red Jasper Theater το αχτύπητο δίδυμο των Αποστόλη Ψαρρού και του Φώτη Λαζάρου (παρακολουθείστε την θεατρική πορεία αυτών των παιδιών και ανακαλύψτε τα), στο έργο με τίτλο «Το σχολείο της ανυπακοής» όπου ανέλαβαν να ενσαρκώσουν δύο γυναίκες(!) στην Ευρώπη της Αναγέννησης, μιλώντας ανοιχτά για το σεξ και την απόλαυσή του. Μέσα στον χειμαρρώδη τολμηρό λόγο τους, με χιούμορ ανακαλύπτεις τις τρεις φρικώδεις επιλογές μιας γυναίκας της εποχής (μοναστήρι, γάμος ή πορνεία). Το σημαντικό είναι, ότι οι δύο ηθοποιοί ενώ υποκρίνονται γυναικείους ρόλους, δεν χάνουν λεπτό την ανδρική φύση και υπόστασή τους, πετυχαίνοντας αφ’ ενός να πείσουν για τον αυθορμητισμό τους και αφετέρου (και σημαντικότερο) να αναδείξουν τον σεβασμό και την αποδοχή στην διαφορετικότητα. Το έργο είναι του Ισπανού (πολύ γνωστού στο ελληνικό θέατρο) Πάκο Μπεθέρα, η μετάφραση βεβαίως της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, ενώ ο Αποστόλης Ψαρρός ήταν υπεύθυνος για την απόδοση και τη σκηνοθεσία (δυστυχώς δεν προλάβαμε την έτερη παράσταση του, τα «Παντρολογήματα» του Νικολάι Γκόγκολ στο Θέατρο Φούρνος)

21.«Ερωτικές καρτ ποστάλ από την Ελλάδα», σε σκηνοθεσία Ανέστη Αζά

Επιθεωρησιακό άρωμα στη Στέγη, με την παράσταση των Ανέστη Αζά και Λένας Κιτσοπούλου (μετα-επιθεώρηση χαρακτηρίζεται), όπου «στοχοποιείται» ως θεματική το περίφημο «δυνατό» χαρτί της Ελλάδας ως τουριστικός προορισμός. Καλοκαίρι, παραλίες, μπιτσόμπαρα, καμάκια και πέφτουλες, τουρίστες και τουρίστριες, φραπεδιές, zorbaδες, σουβλάκια, ταβέρνες, σεξ, σεξ, σεξ. Με σαρδόνιο χιούμορ, σκληρή ελευθεριάζουσα γλώσσα και ταυτόχρονα με μια αγάπη και ένα χάδι για όλα τα καλοκαίρια (μας) η Λένα Κιτσοπούλου έγραψε τα κείμενα στο τυπικό και γνωστό ύφος της, και ο Ανέστης Αζάς μας ταξίδεψε, μας «ξενάγησε» ορθότερα στον τόσο προσφιλή μας τρόπο διακοπών, αναδεικνύοντας μέσα από όλα τα σπαρταριστά που συνέβαιναν επί σκηνής, ένα πολύ δυνατό αίσθημα γλυκιάς μελαγχολίας. Συμπράττουν οι Γιώργος Βουρδαμής, Κώστας Κουτσολέλος (πολύ αγαπήσαμε τον Τάκη του), η Ιωάννα Μαυρέα (κλέβει στην κυριολεξία την παράσταση ως youtuber που δίνει οδηγίες επιβίωσης στο ελληνικό καλοκαίρι, «χημεία είμαστε, χημεία χρειαζόμαστε), η Θεανώ Μεταξά, η Σοφία Πριοβόλου, ο αγγλικής καταγωγής Gary Salomon και βεβαίως η ίδια η Λένα Κιτσοπούλου με έναν πολύ δυνατό εισαγωγικό μονόλογο από τον οποίο κρατήσαμε για σκέψη και προβληματισμό το ανατρεπτκό «το πιο φασιστικό που συμβαίνει στον άνθρωπο, είναι η παράταση της ζωής του»

Διαβάστε επίσης:

Είδα Το «Τρίτο Στεφάνι», Σε Σκηνοθεσία Κων/Νου Μαρκουλάκη

Είδα Την «Ποντικοπαγίδα», Σε Σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή

Είδα Το «This Is NOT Romeo And Juliet», Σε Σκηνοθεσία Αργύρη Πανταζάρα

Είδα Τη «Μεταμφίεση», Σε Σκηνοθεσία Σταύρου Ράγια

Είδα Το «Μια Γερμανίδα Γραμματέας», Σε Σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου

«Λυσσασμένη μπαλαρίνα» του Grigory Konstantinopolsky στο Studio Μαυρομιχάλη

Πρεμιέρα 9 Νοεμβρίου 

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη

«Ταλέντο δεν σημαίνει τίποτα»

Η νουβέλα του διάσημου Ρώσου σεναριογράφου και σκηνοθέτη Grigory Konstantinopolsky ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας σε διασκευή και σκηνοθεσία της Λιούμπα Κριβοχίζα.

Η «Λυσσασμένη Μπαλαρίνα» ήταν μια από τις πέντε νουβέλες που έγραψε ο ίδιος για τις ανάγκες κινηματογραφικής ταινίας το «Γατάκι» -«Koshechka»(2009)- σε δική του σκηνοθεσία.

Η ταινία γνώρισε μεγάλη επιτυχία, η συγκεκριμένη νουβέλα άρχιζε να κάνει την εμφάνισή της και στα ρώσικα θέατρα.

Σημείωμα σκηνοθέτη:

Το έργο βάζει στο επίκεντρο ένα μεγάλο υπαρξιακό θέμα: το ποσό αντέχουμε να κυνηγήσουμε το «Μεγάλο Όνειρο». Και πόσο αντέχουμε να δεχτούμε την σκληρή αλήθεια ότι «Το Όνειρό Μας» μπορεί να μην γίνει ποτέ πραγματικότητα.

Λιούμπα Κριβοχίζα

Συντελεστές:

Κείμενο: Grigory Konstantinopolsky

Μετάφραση, Διασκευή, Σκηνοθεσία,Χορογραφίες: Λιούμπα Κριβοχίζα

Βοηθός σκηνοθέτη: Πέτρος Παπαγιαννέλλης

Σκηνογραφία: Νάντια Σκορδοπούλου

Κοστούμια: Ελισάβετ Σαμινέλη

Επιμέλεια μουσικής- μουσική διδασκαλεία: Σόνια Ζορμπά

Επιμέλεια κίνησης: Στέλλα Κρούσκα

Φωτισμοί: Αλέξανδρος Πολιτάκης

Φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης

Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη

Ερμηνεύουν: Λιούμπα Κριβοχίζα, Ρένα Κουμπαρούλη , Άννα Μίχου και Κυριάκος Ψυχαλής

Info:

Πρεμιέρα 19 Οκτωβρίου στο Studio Μαυρομιχάλη

Δευτέρα &Τρίτη στις 21:30 (Μέχρι 24/11)

Διάρκεια: 60 λεπτά

Είδος: Δραματοποιημένη Λογοτεχνία

Τίμες εισητηρίων: 12 ευρώ γενική είσοδος (10 και 8 ευρώ μειωμένα)

Ευχαριστούμε το παλαιοπωλείο Retronio (Τενέδου 61 και Μεγίστης 1, Κυψέλη) για τη φιλοξενία της φωτογράφισης.