Από τη Γιώτα Δημητριάδη
«Δεν υπάρχει ευτυχία, υπάρχει ζωή και η ζωή είναι ένας στρόβιλος. Ευτυχία είναι ν' αγαπάς τον στρόβιλο».
Η πολυαναμενόμενη παραγωγή του Θεάτρου Παλλάς,και μόνοπουκατάφερε μέσα από αυτές τις τόσο δύσκολες συνθήκες να φτάσει τελικά στο κοινό, αποτελεί γεγονός αξιοσημείωτο που μας γεμίζει αισιοδοξία. Με 20 ηθοποιούς επί σκηνής,και πρόβεςεν μέσω ανασφάλειας και πολύ δύσκολων συνθηκών,ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης κατάφερε να παραδώσει στο κοινό μια παράσταση μεμοναδικό ρυθμό καικαλοδουλεμένη σε κάθε τηςλεπτομέρεια, που παρακολουθείς ευχάριστα για 2 ώρες και 40 λεπτά χωρίς διάλειμμα.
Και όπως λέει και η Νίνα στο έργο: «Μπορεί να μην ζήσουμε πολύ… ας το γλεντήσουμε όσο ζούμε».
O Kώστας Ταχτσής (1927-1988),εξέδωσε«Το τρίτο στεφάνι» το 1962,με έξοδα δικά του. Ωστόσο,ελάχιστα αντίτυπα πουλήθηκαν. Η επιτυχία ήρθε μετά από οκτώ χρόνια και την επανέκδοσή του από τις εκδόσεις Ερμής.
Το 1979 διασκευάστηκε για το Τρίτο Πρόγραμμα του ραδιοφώνου,με αφηγήτριες τη Ρένα Βλαχοπούλου και τη Σμαρώ Στεφανίδου.
Το μυθιστόρημα γνώρισε μεγάλη επιτυχία ως τηλεοπτική σειρά το 1995, σε σκηνοθεσία ΓιάννηΔαλιανίδη,με τις υπέροχες Λήδα Πρωτοψάλτη και Νένα Μεντή στους ομώνυμους ρόλους της Εκάβης και τηςΝίνας.
Το 2009 το μυθιστόρημα ανέβηκε στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή,με τη Νένα Μεντή στο ρόλο της Εκάβης και την Φιλαρέτη Κομνηνού στον ρόλο της Νίνας. Η παράσταση γνώρισε τεράστια επιτυχία και συνεχίστηκε στο Θέατρο Παλλάς.
Έντεκα χρόνια μετά, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης που πρωταγωνιστούσε και στην τηλεοπτική σειρά του Γιάννη Δαλιανίδη, διασκευάζει εκ νέου το έργο μαζί με τον Νίκο Μανουσάκη και προτείνει μια νέα ανάγνωση σε μια εντυπωσιακή παραγωγή στο Θέατρο Παλλάς.
Το μυθιστόρημα αφορά δύο παράλληλους μονολόγους που εξιστορούν τις ζωές δύο γυναικών,της Νίνας και της Εκάβης. Η γνωριμία τους ξεκινάτο καλοκαίρι του 1936 και παράλληλα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη βιώνουν τα σημαντικότερα γεγονότα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Η τοιχογραφία μιας ολόκληρης εποχής που σημάδεψε βαθιά τον τόπο μας.
Η Ελλάδα του μεσοπολέμου, της κατοχής και του εμφυλίου περνάει μπροστά από τα μάτια μας μέσα από τις ζωές των δύο γυναικών και,ο αγώνας τους για επιβίωση και για ένα καλύτερο αύριο, δοσμένος με τρυφερότητα, χιούμορ αλλά και σκληρότητα, αντικατοπτρίζει την ελληνική πραγματικότητα της εποχής -με τις αντιφάσεις, τη δύσκολη μοίρα της, τη γοητεία και την ομορφιά της.
Η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη κατάφερε να ζωντανέψει με μοναδικό τρόπο τις 328 σελίδες του βιβλίου, σε μια παράσταση όπου η μια σκηνή διαδέχεται αρμονικά την άλλη, υπάρχει εντυπωσιακή συνοχή, το σύνολο των 20 ηθοποιών λειτουργεί σαν ένα σώμα και η εμπειρία θέασης είναι απολαυστική.
Με τον μοναδικό του τρόπο και την εντυπωσιακή σκηνική του ευφυΐα,ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης καθοδηγεί τους ηθοποιούς του σε μια παράσταση συνόλου.
Αδυναμία του όλου εγχειρήματος που οφείλεται τόσο στη διασκευή όσο και στη σκηνοθετική προσέγγιση,είναι η επιφανειακή παρουσίαση κάποιων σχέσεων. Για παράδειγμα,στη συγκεκριμένη θεατρική μεταφορά,ο θεατής αδυνατεί να συλλάβει,γιατί η σχέση της Νίνας με την κόρη της Μαρία είναι τόσο εχθρική. Επιπλέον,ακόμη και ο βασικός κορμός όλου του έργου,το δέσιμο των δύο γυναικών δεν είναι ξεκάθαρος. Σε ελάχιστες στιγμές φαίνεται ουσιαστικά η σχέση μεταξύ τους.
Η Μαρία Καβογιάννη αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πόσο σπουδαία ηθοποιός. Η συναισθηματική της φόρτιση και οι μεταβάσεις της από το κωμικό στο τραγικό συμβαίνουν με μια απίστευτη φυσικότητα που καθηλώνει. Η σκηνή της συνειδητοποίησης της απάτης,με την ίδια να ψάχνει κάποιον μέσα στο άδειο σπίτι, η σκηνή της ανακοίνωσης του θανάτου του Γιάννη Λόγγου και φυσικά το τραγικό φινάλε τουγιουτης,με την ίδια σαν άλλη«μάνα κουράγιο»να κουβαλάει το σταυρό,είναι οι πιο δυνατές σκηνές της παράστασης και οι μόνες με τόσο έντονο συναίσθημα.Επιπλέον, ως Εκάβη διαθέτει ένα λαϊκό κομμάτι, ένα σεβντά που σιγοκαίει.
Αντίθετα η Μαρία Κίτσου, είναι τόσο φρέσκια και λαμπερή μέσα στο κίτρινο φουστάνι της, που καθόλου δεν πείθει για ταλαιπωρημένη από τη ζωή Νίνα και,δηλώσεις όπως: «Έφαγα όλη τη ζωή μου χωρίς να καταλάβω τι σημαίνει ευτυχία».
Η ηθοποιός δίνει μια μεστή ερμηνεία, χωρίς υπερβολές και με καθαρό λόγο,χωρίς όμως να καταφέρει να απογειώσει την ηρωίδα της.
Μεγάλη επιτυχία της παράστασης είναι το καστ των ηθοποιών,καθώς ακόμη και σε μικρά περάσματα,ο θεατής έχει την τύχη να παρακολουθήσει σπουδαίες ερμηνείες.
Ξεχωρίζει η Ελένη της Ελίζας Σκολίδη, ο Γιάννη Λόγγος του Κώστα Ανταλόπουλου, η νεότερη Νίνα της Ντάνης Γιαννακοπούλου, η Μαριέτα της Σύρμως Κεκέ και η μητέρα της,Αλεξάνδρας Παντελάκη.
Ο Μίνως Μάτσας έχει συνθέσει μοναδικές μελωδίες που αξιοποιούνται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από τη σκηνοθεσία και δημιουργούν υπέροχη ατμόσφαιρα.
Το λειτουργικό, ίσως για τη δράση σκηνικό (Πάρις Μέξης),έχω την αίσθηση ότι αποπροσανατολίζειτον θεατή τόσο με τη φλυαρία των σκηνικών αντικειμένων, όσο και με τις συνεχείς περιστροφές του.
Ειδικά για τις πιο πίσω θέσεις που η οπτική επαφή με τους ηθοποιούς χάνεται λόγω απόστασης,η λειτουργία του σκηνικού δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τη θέαση.
Τα κοστούμια της Βασιλής Σύρμα είναι πολύ καλόγουστακαιδουλεμένα στη λεπτομέρεια. Μοναδική ένστασητο κίτρινο φόρεμα της Μαρίας Κίτσου.
Το «Τρίτο Στεφάνι» είναι μια πλούσια παραγωγή που σέβεται τον θεατή και τα 160 λεπτά της θέασης κυλούν ευχάριστα.
Τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό είναι η ασφάλεια που νιώθει ο θεατής σ' όλη τη διάρκεια της παραμονής του στο θέατρο Παλλάς. Το προσωπικό το θεάτρου, άρτια οργανωμένο, τηρεί το πρωτόκολλοευλαβικά. Προσωπική εκτίμηση είναι ότι,τα θέατρα με τέτοια σοβαρή στάση που δείχνουν απέναντι στην τήρηση των κανόνων είναι κρίμα να μην λειτουργούν με 50% πληρότητα.
Κλείστε τις θέσεις μας μέσω Viva.gr
Διαβάστε επίσης:
Λήδα Πρωτοψάλτη: 61 Χρόνια Θέατρο Και Μια Ζωή Σαν Μυθιστόρημα (Συνέντευξη)
Μαρία Κίτσου,Μάνος Καρατζογιάννης Και Σπύρος Κυριαζόπουλος Μιλούν Και Φωτογραφίζονται "Για Την Ελένη"
9+1 ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΠΟΥ ΕΡΜΗΝΕΥΣΑΝ ΤΗΝ ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ
Της Τόνιας Τσαμούρη
Οι κωμωδίες του Αριστοφάνη χαρακτηρίζονται από την επιθυμία για φυγή από την πραγματικότητα προς έναν φαντασιακό κόσμο που ομοιάζει με μία ουτοπία που, ευκταίο θα ήταν, να είναι αληθινή. Η αρχαία κωμωδία στόχο είχε να στιγματίσει τα κακώς κείμενα, αφενός και αφετέρου, να προτρέψει τους Αθηναίους της εποχής να αλλάξουν συμπεριφορά οδεύοντας προς μία ιδανική κοινωνία.
Η Λυσιστράτη, γραμμένη το 411 π.Χ., αποτελεί ορόσημο στην κωμωδιογραφία, καθώς πριν τον ρόλο της Λυσιστράτης αποτυπώνονταν είτε μυθολογικές μορφές, είτε γυναίκες που σχετίζονταν με σημαντικούς άνδρες (βλ. A Guide to Ancient Greek Drama). Η σημασία αυτού του ρόλου αποτυπώνεται από την παραστασιογραφική ιστορία του στην Ελλάδα. Σημαντικές γυναίκες ηθοποιοί έχουν ερμηνεύσει τον Αριστοφανικό ρόλο της Λυσιστράτης, καθώς επίσης και τους ρόλους των Κλεονίκης, Μυρρίνης και Λαμπιτώς, που την συνοδεύουν στις περιπέτειές της.
Από τις πλέον αξιοσημείωτες παρουσίες, αυτή της Μαίρης Αρώνη στον ομώνυμο ρόλο, με την νέο-εμφανιζόμενη Τζένη Καρέζη, στο ρόλο της Μυρρίνης, το 1957 (Εθνικό Θέατρο, Σκηνοθεσία: Αλέξης Σολομός). Η μεγάλη επιτυχία της παραστάσης φαίνεται από τις τρεις επαναλήψεις της κατά τα επόμενα χρόνια.
Θύελλα αντιδράσεων αποτυπώνει η κριτικογραφία της εποχής, όταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη κατέβηκε στην Επίδαυρο για να ερμηνεύσει την Λυσιστράτη. Σκηνοθετημένη και αυτή από τον Αλέξη Σολομό (Προσκήνιο Αλέξη Σολομού), θεωρήθηκε από μερίδα των κριτικών, ότι «επάτησε με ακρίβεια επάνω στα ‘κλασικά’ χνάρια που άφησε ο ηγεμονικός βηματισμός της κ. Μαίρης Αρώνη και δεν τα πρόδωσε» (Τάσος Λιγνάδης, Η Καθημερινή, 9/7/1986).
Μερικά χρόνια αργότερα (1994), ερμηνεύει την ανατρεπτική Αριστοφανική ηρωίδα η Τζεραλντίν Τζέιμς σκηνοθετημένη από τον Πήτερ Χολ (The Peter Hall Company), σε μια παράσταση που δεν κέρδισε τις εντυπώσεις κοινού και κριτικών.
Το 2002, στην ορχήστρα της Επιδαύρου εμφανίζεται η Μίρκα Παπακωνσταντίνου έχοντας στο πλάι της την Ελένη Γερασιμίδου στο ρόλο της Κλεονίκης, σκηνοθετημένες από τον Γιώργο Μιχαλακόπουλου (Θέατρο Διαδρομή).
Αλλά και την χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων, το 2004, το Εθνικό Θέατρο επέλεξε την Λυσιστράτη, σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου, η οποία στη συνέχεια περιόδεψε στο εξωτερικό. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο, η Λυδία Κονιόρδου, με την Ελένη Καστάνη στο ρόλο της Κλεονίκης.
Η Λυσιστράτη του Κ.Θ.Β.Ε. σε σκηνοθεσία Γιάννη Ιορδανίδη, το 2007, έφερε στο θέατρο του Ασκληπιού την Ρένια Λουιζίδου, η οποία είχε κοντά της τις Μίνα Αδαμάκη και Δάφνη Λαμπρόγιαννη, στους ρόλους της Κλεονίκης και της Μυρρίνης, αντίστοιχα.
Το 2014, την σκυτάλη παίρνει η Μαρία Καβογιάννη έχοντας στο πλάι της της Καίτη Κωνσταντίνου (Κλεονίκη) και την νεοεμφανιζόμενη Νάντια Κοντογεώργου στο ρόλο της Λαμπιτώς. Την σκηνοθεσία είχε ο Τσεζάρις Γκραουζίνις (Λυκόφως-ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου).
Μολονότι δεν είναι Επιδαύρια, αξίζει να αναφερθεί η, κατά Μιχάλη Κακογιάννη, Λυσιστράτη, με την Μάγια Μόργκενστερν στον ομώνυμο ρόλο, τον χειμώνα του 2005 (Ο.Μ.Μ.Α.)
Τέλος, δεν είναι λίγες οι φορές, που είδαμε άνδρες να υποδύονται τον ρόλο της Λυσιστράτης, ακολουθώντας τις επιταγές του αρχαίου ελληνικού θέατρου, στο οποίο όλους τους ρόλους τους ερμήνευαν μόνον άνδρες. Μεταξύ τους, μπορούν να αναφερθούν ο Θύμιος Καρακατσάνης (ερμήνευσε δύο φορές την Λυσιστράτη), ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος και ο Γιάννης Μπέζος.
Φέτος, τον ρόλο της Λυσιστράτης πρόκειται να ερμηνεύσει η Βίκυ Σταυροπούλου. Αγαπητή ηθοποιός από το κοινό, κατεβαίνει στην Επίδαυρο σκηνοθετημένη από τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο. Στους ρόλους της Κλεονίκης, της Μυρρίνης και της Λαμπιτώς οι Στεφανία Γουλιώτη, Αγορίτσα Οικονόμου και Βίκυ Βολιώτη, αντίστοιχα. Η παράσταση θα ανέβει στο αρχαίο θέατρο του Πολυκλείτου στις 31 Ιουλίου, 1 & 2 Αυγούστου 2020.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
-
Γεωργουσόπουλος, Κώστας-Ομάδα Θεατρολόγων. Επίδαυρος: Το Αρχαίο Θέατρο, οι Παραστάσεις. εκδ. Μίλητος, 2001.
-
Storey, Ian C. & Arlene Allan, A guide to Ancient Greek Drama. Maldene: Blackwell Publishing, 2005.
Η Μαρία Καβογιάννη και η Καίτη Κωνσταντίνου θα παίξουν μαζί στις «Διαβολογυναίκες» του Κλουζώ στο Θέατρο Τζένη Καρέζη σε σκηνοθεσία και τη σκηνογραφία του Πάρι Μέξη . Τη διασκευή του έργου αναλαμβάνει ένα άλλο τρομερό ντουέτο εγγύηση πολλών τηλεοπτικών επιτυχιών («Το μικρό σπίτι στο Παγκράτι»,«Εργαζόμενη Γυναίκα», «LAPD», «Σ’ αγαπώ- Μ’ αγαπάς» κ.α) και όχι μόνο, η Σάρα Γανωτή και ο Νίκος Σταυρακούδης. «Οι διαβολογυναίκες» είναι μια ιστορία που μιλάει για την χειραγώγηση, για την ενοχή και την συνενοχή, για την αθωότητα και την αμαρτία σε μια κοινωνία που νοσεί.
Λίγα λόγια για την υπόθεση: Στη Γαλλία του 1955. Ένα οικοτροφείο αρρένων. Η τάξη και η ηθική καλά κρατεί αλλά τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Δύο γυναίκες, η σύζυγος Κριστίν (Μαρία Καβογιάννη) κι η ερωμένη Νικόλ (Καίτη Κωνσταντίνου) αποφασίζουν να συνεργαστούν προκειμένου να δολοφονήσουν τον άνθρωπο που τους κάνει τη ζωή αφόρητη. Ο Μισέλ ένας δεσποτικός άντρας τις κακοποιεί σε τέτοιο βαθμό που η δολοφονία του για τις δυο γυναίκες φαίνεται να είναι η μόνη λύση. Ένα ανατρεπτικό θρίλερ μυστηρίου, ένα παιχνίδι θανάτου για τρείς, ένα παιχνίδι αγωνίας για όλους.
Ηθοποιοί, τραγουδιστές και σκηνοθέτες σε νέα… μονοπάτια αυτή τη θεατρική σεζόν θα προσπαθήσουν να ελκύσουν το κοινό και να το ενθουσιάσουν. Τι κοινό έχουν η Μαρία Καβογιάννη, η Ρούλα Πατεράκη, ο Γιώργος Κιμούλης, ο Γιάννης Πλούταρχος, η Χάρις Αλεξίου, ο Σωτήρης Χατζάκης,η ομάδα Vasistas, ο Λάμπρος Φισφής και παρέα του; Κάποιοι συνεργάζονται φέτος για πρώτη φορά με ιστορικούς θεατρικούς οργανισμούς και κάποιοι δοκιμάζουν στις δυνάμεις τους σε νέα θεατρικά είδη. Τα βιογραφικά τους και η μέχρι τώρα πορεία τους μας δημιουργούν μεγάλες προσδοκίες...Θα τα καταφέρουν; Η σκηνή θα τα αποκαλύψει όλα! Εμείς θα είμαστε εκεί.
Η Μαρία Καβογιάννη για πρώτη φορά σε πρωταγωνιστικό ρόλο στο Θέατρο Τέχνης
Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης το 1986, γνώρισε μεγάλη επιτυχία στο θέατρο, στη μικρή και στη μεγάλη οθόνη, αλλά μέχρι σήμερα δεν είχε παίξει ποτέ στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης. Φέτος λοιπόν, 31 χρόνια μετά την αποφοίτησή της από το Θέατρο Τέχνης, η Μαρία Καβογιάννη επιστρέφει στην οδό Φρυνίχου με το έργο του θεατρικού συγγραφέα Παύλου Μάτεσι «Προς Ελευσίνα», το οποίο σκηνοθετεί η νεαρή Ηλέκτρα Ελληνικιώτη. Το εμβληματικό έργο «Προς Ελευσίνα» πραγματεύεται το μυστικό ταξίδι μιας οικογένειας που αναλαμβάνει να επιστρέψει τη νεκρή μητέρα στην πατρίδα της. Αντλώντας έμπνευση και συμβολισμούς από την τελετουργία των Ελευσίνιων Μυστηρίων, τον κόσμο της παγκόσμιας μυθολογίας και τα ήθη και έθιμα, το έργο συνθέτει έναν κόσμο στον οποίο τα όνειρα και η ποίηση συγχέονται με την πραγματικότητα. Οι ήρωες, με προορισμό την Ελευσίνα, ανακαλύπτουν το μεγάλο μυστικό του θανάτου για να κερδίσουν τελικά το θείο δώρο που λέγεται ζωή. Η ανακάλυψη όμως βρίσκεται στο ίδιο το ταξίδι.
Πρεμιέρα 20 Νοεμβρίου 2017
Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, Φρυνίχου 14, Πλάκα (τηλ.: 210 3222464)
Η Ρούλα Πατεράκη παίζει κάτω από τη Στέγη του Θεάτρου Τέχνης για πρώτη φορά στην καριέρα της
Στην σκηνή του ιστορικού Υπογείου θα συναντηθούν η Ρούλα Πατεράκη και ο Γιώργος Νανούρης, με την πρώτη να παίζει για πρώτη φορά στο Θέατρο Τέχνης. Ενώνοντας τις δυνάμεις τους με την ομάδα Λυκόφως του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου, παρουσιάζουν τη παράσταση της Ιόλης Ανδρεάδη «Ένας άνθρωπος επιστρέφει στην πατρίδα του πιστεύοντας ότι θα τον σκοτώσουν και τον σκοτώνουν». Βασισμένο στο «Murder in the Cathedral» του Τ. Σ. Έλιοτ σε μετάφραση Γιώργου Σεφέρη, το έργο μάς μεταφέρει στην Αγγλία του 12ου αιώνα. Κεντρικός ήρωας είναι ο Θωμάς Μπέκετ, αδελφικός φίλος του βασιλιά Ερρίκου Β΄ και αμετανόητος μπον βιβέρ, ο οποίος ξαφνικά απαρνιέται τις κοσμικές απολαύσεις και γίνεται αρχιεπίσκοπος της Καντερβουρίας. Αφιερώνοντας τη ζωή του στην υπηρεσία των αδυνάτων αλλά και στη μάχη εναντίον της κοσμικής εξουσίας, αυτοεξορίζεται στη Γαλλία, καθώς είναι ανεπιθύμητος πια στον τόπο του. Όταν συμφιλιώνεται με τον βασιλιά Ερρίκο Β΄, επιστρέφει στη γενέτειρά του, γνωρίζοντας όμως ότι η ζωή του βρίσκεται σε κίνδυνο. Πράγματι, δύο μήνες μετά δολοφονείται από τέσσερις ιππότες μέσα στην ίδια του την εκκλησία, παραμονές της Πρωτοχρονιάς του 1170. Το έργο εξιστορεί την πραγματική ιστορία του αγίου Θωμά, ξεκινώντας από την επιστροφή του.
Πρεμιέρα 4 Δεκεμβρίου 2017
Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, Υπόγειο, Πεσμαζόγλου 5 (τηλ.: 210 3228706)
Ο Γιώργος Κιμούλης εμφανίζεται για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο, πρωταγωνιστώντας σε έργο του Αμερικανού συγγραφέα Άρθουρ Μίλλερ
Έχοντας πρωτοπαρουσιαστεί στην Ελλάδα από τη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης την περίοδο 1957-1958 σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, ένα από τα πιο τα επιδραστικά θεατρικά κείμενα του 20ού αιώνα έρχεται φέτος στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Το «Ψηλά από τη γέφυρα» του Άρθουρ Μίλλερ, που βασίστηκε σε ένα πραγματικό γεγονός, είναι ένα δραματικό έργο με αστυνομική ροή, άμεσα επηρεασμένο ως προς τη δομή του από την αρχαία ελληνική τραγωδία. Τοποθετημένο στο Μπρούκλιν της δεκαετίας του ’50, αφηγείται την ιστορία των μεταναστών που φτάνουν στην Αμερική για να αναζητήσουν ένα καλύτερο αύριο, ακόμα και αν χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν παράνομα μέσα. Αποφασισμένοι να ζήσουν το αμερικανικό όνειρο με κάθε κόστος, πολλοί διαπράττουν την μεγάλη αμαρτία της ύβρεως. Ωστόσο στην αρχαία τραγωδία λίγο μετά την ύβρι ακολουθεί η νέμεσις. Στο ρόλο του κεντρικού ήρωα, του Έντι Καρμπόνε, ο Γιώργος Κιμούλης, ο οποίος εμφανίζεται για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο, μέσα από τη διεισδυτική σκηνοθετική ματιά της Νικαίτης Κοντούρη.
Πρεμιέρα 15 Φεβρουαρίου 2018
Εθνικό Θέατρο, Κτίριο Τσίλλερ, Κεντρική Σκηνή, Αγίου Κωνσταντίνου 22-14 (τηλ.: 210 5288170-171)
Ο Γιάννη Πλούταρχος παίρνει το βάπτισμα του πυρός στη θεατρική σκηνή
Μια παράσταση για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Το «Γοργόνες και Μάγκες», μία από τις πιο επιτυχημένες κινηματογραφικές παραγωγές της FINOS FILM, ανεβαίνει στη σκηνή του πλήρως ανακαινισμένου Θεάτρου Broadway, σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία Γιώργου Βάλαρη. Αγαπημένα τραγούδια, όπως το «Θα πιω απόψε το φεγγάρι», «Άνοιξε πέτρα», «Καμαρούλα μια σταλιά», «Ο άντρας που θα παντρευτώ», σε μουσική του κορυφαίου μουσικοσυνθέτη και μαέστρου Μίμη Πλέσσα, θα πλημυρίσουν την αίθουσα, ερμηνευμένα από τον χαρισματικό Γιάννη Πλούταρχο, που θα ανέβει για πρώτη φορά σε θεατρικό σανίδι. Μέσα από ένα καστ 34 ηθοποιών, μουσικών και χορευτών, οι θεατές θα ταξιδέψουν στη μαγευτική Ύδρα της δεκαετίας του ’60, όπου, όπως έλεγε και ο κορυφαίος Δημήτρης Χορν, «Έχεις την αίσθηση ότι όλα εκεί είναι μέσα στο φως ‒ τίποτε δεν μένει κρυμμένο, ούτε και οι αμαρτίες των ανθρώπων».
Πρεμιέρα 10 Νοεμβρίου 2017
Θέατρο Broadway, Αγίου Μελετίου 61 (τηλ.: 210 8620231)
Η Χάρις Αλεξίου σε αμιγώς θεατρική παράσταση
Μετά τη συγκινητική μουσικοθεατρική παράσταση «Χειρόγραφο», στην οποία η Χαρίκλεια Ρουπάκα, το μικρό κοριτσάκι από τη Θήβα, έκανε τους θεατές συνοδοιπόρους στο ταξίδι της ζωής της, η Χάρις Αλεξίου ανεβαίνει για πρώτη φορά στο θεατρικό σανίδι, με την ιδιότητα της ηθοποιού. Βουτώντας σε πιο βαθιά νερά, συνεργάζεται με τον Νίκο Καραθάνο στην «Οπερέττα» του Βίτολντ Γκομπρόβιτς, που θα ανέβει στο Θέατρο Rex, στη Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη». Σε έναν παλαβό κόσμο, στον οποίο οι ήρωες προσπαθούν να ξεφύγουν από τη ρηχή πραγματικότητα, βρίσκουν ως μόνη διέξοδο την επιστροφή στην ανωριμότητα. Με ανατρεπτικό και ευφάνταστο τρόπο, ο Νίκος Καραθάνος συνθέτει ένα ποιητικό μανιφέστο και με τη βοήθεια της μουσικής σατιρίζει τα πλαστά πολιτικά, ηθικά και ιδεολογικά πρότυπα. Εκκεντρικοί ήρωες συζητούν και γελοιοποιούνται με μοναδικό σκοπό να καταδείξουν τη ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Πρεμιέρα 22 Νοεμβρίου 2017
Θέατρο Rex, Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη», Πανεπιστημίου 48 (τηλ.: 210 3305074)
Ο Σωτήρης Χατζάκης σκηνοθετεί μιούζικαλ, και μάλιστα την Τάμτα στο «Cabaret»
Γνωστό από την πολύκροτη κινηματογραφική μεταφορά του 1972, που απέσπασε οκτώ χρυσά αγαλματίδια, το πολυβραβευμένο μιούζικαλ «Cabaret» επιστρέφει χωρίς συμβάσεις και γεμάτο σαγήνη, έρωτα, εκκεντρικότητα, χορό και πολύ μουσική. Ο Σωτήρης Χατζάκης τολμά να σκηνοθετήσει, για πρώτη φορά στην καριέρα του, ένα άκρως επιτυχημένο μιούζικαλ και να το παρουσιάσει σε παραγωγή των Θεατρικών Σκηνών. Βρισκόμαστε στο Βερολίνο του 1930, όπου η σκιά του ναζισμού καλύπτει όλη την πόλη. Ωστόσο ένα υπόγειο καμπαρέ κινείται στους γρήγορους και διασκεδαστικούς ρυθμούς της νύχτας. Όλοι οι θαμώνες έχουν μια προσωπική ιστορία να διηγηθούν, άρρηκτα συνδεδεμένη με την κοινωνικοπολιτική κατάσταση που βιώνουν. Η Τάμτα παίζει το ρόλο της νεαρής performer Σάλλυ Μπόουλς που ερωτεύεται τον Αμερικανό συγγραφέα Κλίφορντ Μπράντσο. Παράλληλα εξελίσσεται και η σχέση της Φροϊλάιν Σνάιντερ με τον Χερ Σουλτζ. Μέσα από δύο ερωτικές ιστορίες, πασπαλισμένες με το σαρδόνιο χιούμορ του πληθωρικού παρουσιαστή Κρομπέρ –τον ενσαρκώνει ο εκπληκτικός Τάκης Ζαχαράτος– αποκαλύπτεται η παρακμή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και κατ’ επέκταση η ιστορία μιας ολόκληρης εποχής. Αυτό δεν είναι το μόνο που τολμά αυτή τη σεζόν ο καλλιτέχνης, αφού αυτή τη θεατρική σεζόν, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, τον βλέπουμε να αυτοσκηνοθετείται και να επιστρέφει ως ηθοποιός στη σκηνή στον μονόλογο του Ν. Γκόγκολ "Το ημερολόγιο ενός τρελού" μετά από 17 χρόνια!
Πρεμιέρα 7 Φεβρουαρίου
Θέατρο Παλλάς, Βουκουρεστίου 5 (τηλ.: 210 3639343)
H πρώτη stand up comedy επιθεώρηση «Τι ζούμε;»
Το αρκετά «παρεξηγημένο» είδος της επιθεώρησης επανέρχεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο σε κείμενα του Λάμπρου Φισφή και σκηνοθεσία του Γιάννη Σαρακατσάνη στο Θέατρο Βέμπο. Μικρές καθημερινές λεπτομέρειες, που όλοι μισούμε να αγαπάμε, παίρνουν τη σκυτάλη σε μια παράσταση στην οποία πρωταγωνιστούν νέοι κωμικοί ηθοποιοί της γενιάς μας, που μας συστήθηκαν μέσα από το διαδίκτυο και την πλατφόρμα του YouTube. Η υπόθεση των τριών πρώτων λεπτών είναι ξεκάθαρα βγαλμένη από ανθρώπους της διπλανής πόρτας, αν φυσικά ζούσατε σε τρελοκομείο – ένας μάγκας ταβερνιάρης με ψυχή, μια γριά σε απόγνωση, ένα φιλοσοφημένο πρεζάκι, ένα κοριτσάκι ερωτευμένο με τον Ντάνο, ένας γκέι-χωριάτης Αλβανός, μια πληγωμένη Ελλάδα και το αθάνατο κέφι σχολιάζουν τα κακώς κείμενα της ζωής μας, σατιρίζουν αυτούς που μας έφτασαν έως εδώ, χαρίζουν γέλιο μέχρι δακρύων και μας θυμίζουν από τι είμαστε φτιαγμένοι! Μέχρι που κάτι γίνεται και άπαντες βρίσκουν έναν άδοξο θάνατο. Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν στα πρώτα… επτά λεπτά της επιθεώρησης. Η παράσταση είναι διαδραστική, ενώ διαθέτει γρήγορο ρυθμό, με σκετς, stand up comedy, τραγούδια και, φυσικά, άφθονες δόσεις σουρεαλισμού. Στόχος της ταλαντούχας ομάδας, να γνωρίσουν στον κόσμο αυτό το μοναδικό θεατρικό είδος.
Πρεμιέρα 31 Οκτωβρίου
Θέατρο Βέμπο, Καρόλου 18 Αθήνα, μετρό Μεταξουργείο / Τηλ.: 210-5229519
Η ομάδα Vasistas για πρώτη φορά στο Θέατρο Πόρτα
Το θέατρο Πόρτα υποδέχεται για πρώτη φορά την Αργυρώ Χιώτη και την ομάδα VASISTAS, παρουσιάζοντας τον «Αληθινό» . Μια παράσταση-ανοιχτή επιστολή που την δραματουργία της υπογράφει η ομάδα και παρουσιάζεται με τη μορφή τραγουδιού βασισμένη σε μικρασιάτικα παραμύθια. Αντλώντας υλικό και διασκευάζοντας ηχογραφημένα μικρασιάτικα παραμύθια/αφηγήσεις, όπως τα μετέφερε η γιαγιά Αργυρώ, ο «Αληθινός» γλιστράει σε ένα συμβολικό και ποιητικό σύμπαν πάντα με άξονα την προσωπική σύνδεση και τον επαναπροσδιορισμό του παρόντος.
Με όχημα τη μουσική, σε μια συνθήκη ονειρικής συναυλίας, ένα γυναικείο ποπ συγκρότημα με τη χρήση μικροφώνων, μουσικών οργάνων και ηλεκτρονικών ήχων, μετατρέπει τις ιστορίες του σε τραγούδι. Τα μέλη του συλλογίζονται πάνω σε προσωπικές πορείες, επιλογές, αλήθειες και φαινόμενα που τα καθόρισαν. Τι μένει στην πραγματικότητα από μια προφορική αφήγηση ενός παραμυθιού που ταξιδεύει στο χρόνο; Ποια αλήθεια διασώζεται; Της μνήμης ή της καρδιάς; Της ιστορίας ή της εμπειρίας της αφήγησης;
Βγαλμένα από την προφορική παράδοση των Ελλήνων της Σμύρνης, παραμύθια όπως «Ο Αληθινός» ή «Της Τύχης τα Γραμμένα», συχνά σκληρά, ρεαλιστικά και ενίοτε αντικρουόμενα μεταξύ τους ως προς τον συλλογισμό ή την ορθότητα που μεταφέρουν, αποτελούν έναν «οδηγό επιβίωσης σε δύσκολους καιρούς». Άλλωστε, οι ιστορίες αυτές αποτελούσαν ανέκαθεν το μέσο επικοινωνίας των γηραιότερων με τους νεότερους, ήταν ο τρόπος μεταφοράς της κοσμοθεωρίας και της εμπειρίας τους για τη ζωή. Ένας τρόπος να διαπραγματευτούν την ειλικρίνεια, τη σύνδεση με τους οικείους, το ρόλο της τύχης στη ζωή σε αντιδιαστολή με τη δύναμη της θέλησης, την ελευθερία επιλογών και τα κοινωνικά δεσμά. Εσύ, άραγε, σε τι πιστεύεις και σε τι αντιστέκεσαι;
Πρεμιέρα 23 Δεκεμβρίου
Θέατρο Πόρτα, Μεσογείων 59/Τηλ: 2107711333
Είδα
Video
