Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Καταλαβαίνεις πόσο γενναιόδωρος και σπουδαίος είναι ένας καλλιτέχνης, όταν μετά από μια συνέντευξη μαζί του, σχεδόν αδυνατείς, να ξεχωρίσεις μόνο μια φράση του για τίτλο.

Η Πέγκυ Σταθακοπούλου, δεν δίνει συχνά συνεντεύξεις κι όταν το κάνει, προτιμά να το βλέπει σαν μια κουβέντα, όπου με απλότητα κι αφοπλιστική ειλικρίνεια σου αποκαλύπτει την αλήθειά της. Την ίδια αλήθεια, που επιδιώκει να ανανεώνει κάθε βράδυ στη σκηνή.

Φέτος, έρχεται αντιμέτωπη με δύο ρόλους στο θέατρο και πρωταγωνιστεί σε καθημερινή τηλεοπτική σειρά, μετά από μια δεκαετή απουσία από τη μικρή οθόνη. Μ’ αφορμή τη δυναμική της επιστροφή κάναμε μια κουβέντα για το θέατρο, την τηλεόραση, τους ρόλους, τους φόβους, τα φαινόμενα βεντετισμού, τη σχέση μητέρας-κόρης, την αγάπη, τα όνειρα, την υστεροφημία και την αυτογνωσία.

Παρόντες νοερά o Λευτέρης Βογιατζής , ο Μάνος Κατράκης , η Αλίκη Βουγιουκλάκη , η Βέρα Ζαβιτσιάνου , ο Αλέκος Αλεξανδράκης : «Μεγάλοι ηθοποιοί, που ήταν παιδιά, μαθητές που έτρεμαν για κάθε ατάκα» , όπως θα μου επισημάνει την ίδια, συνειδητοποιώντας από τα πρώτα της βήματα, ότι βλέπει «το θέατρο σαν κάτι ιερό, αλλά όχι σαν καριέρα ή τακτική» .

Έχω την αίσθηση ότι δεν δίνετε συχνά συνεντεύξεις…

Αλήθεια είναι αυτό.

Γιατί;

Εδώ και αρκετά χρόνια, όταν δίνω μια συνέντευξη έχω περισσότερο την αίσθηση ότι κουβεντιάζω με κάποιον, παρά ότι υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες ερωτήσεις, οι οποίες πρέπει να απαντηθούν κάπως. Δηλαδή το σχήμα μιας κλασικής συνέντευξης, δεν μου πολύ αρέσει. Η κουβέντα, όμως, μου αρέσει. Δεν μιλάω συχνά, γιατί τα τελευταία χρόνια δεν δουλεύω κάθε σεζόν. Γενικότερα, πιστεύω, ότι δεν είναι πάντα κατάλληλη στιγμή να μιλάς είτε για τη δουλειά σου, είτε για τα προσωπικά σου. Υπάρχουν εποχές που δεν κομίζεις κάτι νέο και αυτό είναι κουραστικό και για σένα και για τους άλλους.

Κάνετε συχνά διαλείμματα, αλλά φέτος επιστρέψατε δριμύτερη με δύο θεατρικές παραστάσεις και μια καθημερινή σειρά!

Ναι, φέτος έγινε το αντίθετο. Η αλήθεια είναι ότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια κάνω μεγάλα διαλείμματα κι όταν επιστρέφω συγκεντρώνομαι σ’ ένα πράγμα. Ανεξάρτητα μ’ αυτό που συμβαίνει φέτος, νομίζω ότι αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να δουλεύω, να αφοσιώνομαι σε ένα έργο και μέσα σ’ αυτό να ταξιδεύω.

Αυτή τη σεζόν, ήρθαν έτσι τα πράγματα, ώστε δεν μπόρεσα να τους αντισταθώ. Πρώτα έγινε μια θεατρική πρόταση για το «Μη σκοτώνεις τη μαμά» και διαβάζοντας το έργο δεν μπορούσα να πω όχι. Το βρήκα εξαιρετικά τρυφερό κι επειδή και σε προσωπικό επίπεδο, μ’ αφορά η σχέση της μαμάς –κόρης, με συγκίνησε κι είπα έτσι απλά: «Θέλω!». Στην πορεία ήρθε η πρόταση του Μάνου Καρατζογιάννη γι’ αυτό το σπουδαίο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη («Ο ήχος του όπλου»), που δεν πιστεύω ότι μπορείς να πεις «όχι» σ΄ αυτό και σε συνδυασμό ότι η κάθε παράσταση είναι τρεις μέρες την εβδομάδα, σκέφτηκα να δεχθώ και τις δύο προτάσεις.

Και κάπου εκεί ήρθε κι η τηλεοπτική πρόταση;

Ναι, είχα δέκα ολόκληρα χρόνια να κάνω τηλεόραση.

Γιατί;

Την τηλεόραση την αγαπώ πάρα πολύ και μου έχει λείψει όλα αυτά τα χρόνια. Σαν μεγαλύτερη είχα ζήσει άλλες εποχές της τηλεόρασης κι οι προτάσεις, που έρχονταν τα τελευταία χρόνια δεν αντιστοιχούσαν σ’ αυτά που ονειρευόμουν να κάνω τηλεοπτικά.

Από την άποψη του σεναρίου και της παραγωγής εννοείτε;

Από όλες τις απόψεις. Έτσι, όταν διάβασα το σενάριο για τον «Πρίγκιπα της φωτιάς», λαχτάρησα να παίξω! Είδα μια ιστορία με ενδιαφέρον και μια ηρωίδα, η οποία είναι γραμμένη εξαιρετικά από τον Γιώργο Κυρίτση και την ομάδα του. Μου δίνεται η ευκαιρία να την εξελίξω υποκριτικά.

Επίσης, το γεγονός ότι ήταν ο Χρήστος Δήμας στη σκηνοθεσία, στον οποίο έχω μια τρομερή αδυναμία, με έκανε να πω ακόμα πιο εύκολα το «ναι». Δίπλα στον Χρήστο, είναι δύο εξαιρετικοί σκηνοθέτες, ο Βασίλης ο Τσελεμέγκος, με τον οποίο έχω κάνει τρία σίριαλ και τον λατρεύω αλλά κι ο Κώστας Βαρελίδης, που δεν έχουμε ξανασυνεργαστεί αλλά μου αρέσει πολύ η δουλειά του. Τέλος, στη σειρά παίζουν πολλοί αξιόλογοι συνάδελφοι από το θέατρο, οι οποίοι ξέρω ότι δεν κάνουν εύκολα τηλεόραση.

Έτσι, λοιπόν, δέχτηκα κι αυτή την πρόταση και τώρα χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο! (γέλια). Όχι, επειδή δεν περνάω καλά, αλλά επειδή και τα τρία είναι πολύ απαιτητικά και δεν πρέπει το ένα να υπάρχει εις βάρος του άλλου. Σίγουρα, αυτή η κατάσταση είναι μια άσκηση πειθαρχίας για μένα και με ιντριγκάρει πολύ το γεγονός, ότι έχω τρεις τελείως διαφορετικές γυναίκες να ερμηνεύσω.

Έχοντας, όμως, βιώσει τις εποχές, όπου κάνατε εννέα μήνες πρόβα, αναφέρομαι για παράδειγμα στο «Bella Venezia» και τον Λευτέρη Βογιατζή, πώς προσαρμόζεστε, σήμερα, σ’ αυτή τη fast-forword εποχή;

Σ’ αυτά τα μικρά θέατρα, που δουλεύω τώρα, δεν είχα ξαναδουλέψει τα τελευταία χρόνια. Ο τελευταίος μικρός χώρος που με φιλοξένησε ήταν το θέατρο Τέχνης, όπου κι εκεί ίσχυαν τότε, και φαντάζομαι και σήμερα, αυτά που έχω μάθει εγώ ως γενιά, ότι έχουμε το θέατρο δικό μας όλη μέρα και μπορούμε να μπούμε ανά πάσα στιγμή μέσα να κάνουμε πρόβα, ότι ξέρουμε που βρίσκονται, ανά πάσα στιγμή, τα πράγματά μας και τα φροντιστηριακά μας είδη κ.λ.π. Μπαίνοντας σ’ αυτή τη διαδικασία, τώρα, βλέπω πως λειτουργούν αυτοί οι νέοι χώροι, στους οποίους γίνονται πολλά κι ενδιαφέροντα πράγματα για να επιβιώσουν. Ταυτόχρονα, όμως, αυτό φέρνει μια φοβερή ανατροπή σε μια σειρά από δεδομένα που έχουμε στο θέατρο. Αυτό, για να είμαι ειλικρινής, με έχει τρομάξει και μ’ έχει αποπροσανατολίσει πολλές φορές. Από την άλλη, όμως, δεν είναι μια πρόκληση να προσπαθείς, ακόμα και σε δύσκολες συνθήκες, να βρεις την αυτοπειθαρχία σου και την ισορροπία σου και να μην χαθεί η αγάπη γι’ αυτό που κάνεις; Νομίζω είναι.

Επομένως, σ’ αντίθεση με την Κάτια στον «ήχο του όπλου», η οποία θέλει να αλλάξει τα πάντα, αλλά δεν μπορεί, εσείς προσαρμόζεστε εύκολα στις αλλαγές;

Δεν είμαι εύκολη στις μεγάλες αλλαγές, στις βαθιά συναισθηματικά αλλαγές. Προσαρμόζομαι όμως σ’ άλλα πράγματα. Δεν δένομαι με τα αντικείμενα και τις μικρές καθημερινές συνήθειες, μου αρέσει να αλλάζουν τα προγράμματά μου και να μπαίνουν καινούργια ενδιαφέροντα στη ζωή μου, νέοι συνεργάτες και φίλοι.

Είμαι πάρα πολύ ανασφαλής, αλλά μ’ έναν υπόγειο τρόπο, όσο μεγαλώνω πιο πολύ συμβαίνει αυτό, μου αρέσει να αισθάνομαι ότι όλα εκκρεμούν μ’ έναν τρόπο. Δεν μου δημιουργεί τους τρόμους που μου δημιουργούσε νεότερη. Ίσως, αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι η συνεργασία μου με τον Λευτέρη Βογιατζή μου έμαθε μερικά πράγματα πάρα πολύ σοβαρά. Φυσικά, μου δημιούργησε καινούργιες αγωνίες, γιατί κατάλαβα για παράδειγμα τι σημαίνει κάθε βράδυ να γεννιέται μια αλήθεια, η οποία είναι συνεπής με τον ρόλο, τον χαρακτήρα και τη δουλειά που έχει γίνει αλλά, ταυτόχρονα, να είναι και καινούργια αλήθεια.

Πόσο εφικτό είναι αυτό;

Είναι δύσκολο κι όταν ο εαυτός μου με προδίδει και δεν συμβαίνει αυτό, είμαι πάρα πολύ δυστυχισμένη, γιατί τώρα πια έχω συνείδηση ότι λέω ψέματα.

Είναι σαν αυτό που λέει η Νίνα στον μονόλογό της στον «Γλάρο», ότι είναι άσχημο να ξέρεις ότι δεν παίζεις καλά;

Ναι, και πάλι θα πω κάτι που έλεγε ο Λευτέρης, ο οποίος μου λείπει πολύ και σαν άνθρωπος, γιατί μπορεί να μην ήμασταν κολλητοί φίλοι, αλλά μου έδωσε πολλά και τον αγάπησα πολύ. Έλεγε ότι παίζουμε για όλους τους θεατές, αλλά θα πρέπει να μας απασχολεί ο ένας ευφυής θεατής, ο οποίος θα καταλάβει το ψέμα που βγάλαμε από την τσέπη μας. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μόνο ένας ευφυής θεατής, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι. Εμείς νομίζουμε ότι μπορούμε να τους ξεγελάσουμε. Πιστεύω, ότι ένας ευαίσθητος άνθρωπος, μπορεί να μην ξέρει να σου πει τι ακριβώς του φταίει στην ερμηνεία σου, αλλά διαισθάνεται πότε η απόλυτη αλήθειά σου έρχεται στη σκηνή και πότε κάνεις σκόντο.

Επομένως, αυτό κρατάτε από τον Λευτέρη Βογιατζή;

Και άλλα πολλά… Κρατάω αυτό που έλεγε: «Μη φοβάσαι να κρεμαστείς στο κενό, γιατί μόνο έτσι υπάρχει περίπτωση να μάθεις κάτι, να δοκιμάσεις κάτι καινούργιο και να μην είσαι μια συνεχής επανάληψη του εαυτού σου». Δεν είναι εύκολο, είναι πάρα πολύ δύσκολο όλο αυτό. Όταν, καμιά φορά, σου συμβαίνει πραγματικά αισθάνεσαι πολύ απελευθερωμένος ως προς την εικόνα σου. Γιατί το πρόβλημα στο θέατρο είναι ότι δεν έχουμε εικόνα του εαυτού μας, πλάθουμε μια εικόνα του εαυτού μας για εμάς την ώρα που ερμηνεύουμε έναν ρόλο κι αυτή κυνηγάμε κάθε βράδυ να αναπαράξουμε. Αυτό είναι λάθος γιατί κάθε βράδυ η στιγμή είναι διαφορετική, οι θεατές άλλοι, επομένως άλλη ατμόσφαιρα κι είσαι άλλος κι εσύ, γιατί έχουν μεσολαβήσει γεγονότα από την μια μέρα στην άλλη. Επομένως, αυτή την αλήθεια οφείλεις να την ανανεώνεις, να της επιτρέπεις να ανανεώνεται για να ακριβολογήσω.

Πέρα από το σκηνικό φόβο, τι άλλο φοβάστε;

Φοβάμαι τις απώλειες σημαντικών σχέσεων κι αγαπημένων ανθρώπων. Φοβάμαι μήπως κάποτε αλλάξει τόσο πολύ η σχέση μου με την κόρη μου, που χάσει αυτό το ιερό και πολύτιμο που έχει για μένα. Ξέρω, ότι θα αλλάξει όσο μεγαλώνει, και πρέπει να αλλάξει, αλλά δεν θέλω να χαθεί τίποτα από αυτό το πολύτιμο που μας δένει. Γιατί για μένα η σχέση μου με τη Χριστίνα είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω. Όχι, τόσο με την έννοια της μάνας – κόρης, όσο ότι είναι ο μοναδικός άνθρωπος στη ζωή μου, που μ’ έχει αγαπήσει με τον τρόπο που εγώ έχω ανάγκη να αγαπιέμαι.

Με ποιο τρόπο έχετε ανάγκη να αγαπιέστε;

Δεν ξέρω, οι άλλοι το ξέρουν. Εννοώ, αυτό είναι που σε συνδέει βαθιά μ’ έναν άνθρωπο, όταν ανακαλύπτεις τον τρόπο που εκείνος έχει ανάγκη να τον αγαπάς κι εκείνος είναι εκεί για σένα. Δεν ορίζεται πάντα με λόγια, σίγουρα μ’ ενδιαφέρει να αποδέχεται τη διαφορετικότητά μου, να μπορεί να καταλάβει τις στιγμές της δικής μου απομόνωσης, την ελευθερία που έχω ανάγκη να έχω, το να μου επιτρέπει να αλλάζω και, κυρίως, να μην φοβόμαστε να λέμε αλήθειες.

Έχετε εκφράσει ένα γλυκό παράπονο για τη μητέρα σας που δεν είχε χρόνο να παίξει μαζί σας…

Ναι, η μητέρα μου ήταν μια σκληρά εργαζόμενη γυναίκα, η οποία κατάφερε πολλά πράγματα, χωρίς τις ευκολίες που έχουμε σήμερα. Τη θαυμάζω πάρα πολύ και την αγαπώ πάρα πολύ. Είναι αλήθεια ότι μου έλειψε η παρουσία της, γιατί απλώς δεν μπορούσε να σπαταλήσει χρόνο μ’ εμάς, με το παιχνίδι, με τη σκανταλιά, τη χαζομάρα… Τέτοια πράγματα που τα παιδιά έχουν ανάγκη.

Να φανταστώ ότι γι’ αυτό κι εσείς κάνετε αυτά τα μεγάλα διαλείμματα για να είστε κοντά στη Χριστίνα;

Ακριβώς, εγώ επειδή έκανα τη Χριστίνα σε μεγάλη σχετικά ηλικία και με πολύ κόπο, ήταν τόσο σημαντικό και μοναδικό γεγονός για μένα, που δεν ήθελα να χάσω καμία στιγμή της. Ακόμα κι όταν ξεκίνησα τη συνεργασία με τον Λευτέρη (Βογιατζή), την εποχή που η Χριστίνα ήταν τεσσάρων μηνών και τα ωράρια ήταν τρομακτικά, προτιμούσα να κοιμάμαι δύο με τρεις ώρες για να είμαι μαζί της.

Αισθάνεστε ότι σας έχει μετατοπίσει κι υποκριτικά η μητρότητα;

Με έχει μετατοπίσει ως άνθρωπο πολύ, οπότε σίγουρα και στην υποκριτική μου. Νομίζω όμως, ότι ο τρόπος που μεγαλώνω, κυρίως, με επηρεάζει περισσότερο ο τρόπος που δέχομαι τον χρόνο ή δεν τον δέχομαι, πολλές φορές, μερικές φορές , όλα αυτά που με τρομάζουν και όλη η προσπάθεια να δω πολλές πλευρές του εαυτού μου, νομίζω ότι αυτά με μετακινούν συνεχώς. Είναι ένα σύνολο εργαλείων αυτογνωσίας που έχουμε όλοι οι άνθρωποι. Δεν είναι μόνο η σχέση μας με τους αγαπημένους μας ανθρώπους, δεν είναι μόνο η δουλειά μας, τα διαβάσματά μας, τα ταξίδια μας, η ψυχοθεραπεία, ακόμα και πρακτικά καθημερινά πράγματα είναι και άλλα πολλά τα εργαλεία που κανείς χρειάζεται για να καταλάβει λίγο καλύτερα τον εαυτό του. Νομίζω, όμως, ότι αυτό το σύντομο ταξίδι, που είναι η ζωή, μόνο γι’ αυτό τον λόγο έχει τόση αξία, να καταλάβεις λίγο από εσένα και λίγο από τον κόσμο.

Όλα αυτά τα δύσκολα που έχετε περάσει κι αναφέρομαι και στην περιπέτεια υγείας του συζύγου σας, αισθάνεστε ότι σας έχουν κάνει καλύτερο άνθρωπο ή ενδεχομένως σας έχουν κάνει πιο κλειστή, πιο επιφυλακτική;

Νομίζω ότι με γέμισαν πάρα πολλά στίγματα, μ’ έκαναν να αισθάνομαι πάρα πολύ εύθραυστη, μερικές φορές, ευάλωτη, πέρασα από στάδια φόβου, τρόμου και ταυτόχρονα έπρεπε να κρατηθώ στα πόδια μου, να βοηθήσω και να βοηθηθώ. Τελικά,πιστεύω, πως ό,τι άντεξα, ό,τι πέρασα και ό,τι έμεινε πίσω, μόνο για καλό έγινε, ή τουλάχιστον εγώ προσπάθησα να το δω έτσι….

Είστε φύσει αισιόδοξη, δηλαδή;

Ναι, υπάρχουν στιγμές που μελαγχολώ και κλείνομαι στον εαυτό μου. Μπορώ, όμως, να πω ότι αγαπώ πάρα πολύ τη ζωή και τους ανθρώπους και, ιδιαίτερα, τους νέους ανθρώπους πάρα πολύ, γι’ αυτό και θα διδάξω από τον άλλον μήνα.

Είχατε κι εσείς σπουδαίους δασκάλους στο Εθνικό Θέατρο…

Πολύ σπουδαίους κι η αλήθεια είναι ότι λείπουν αυτοί οι άνθρωποι σήμερα.

Πολύ νέα παίξατε με τον Μάνο Κατράκη στην τελευταία του παράσταση. Τι θυμάστε από εκείνη τη συνεργασία;

Θυμάμαι, πόσο αθώα με την έννοια, πόσο αδαής ήμουν. Αν κι ήμουν μόλις εννέα μηνών ηθοποιός κι ο Κατράκης ήταν ένα σύμβολο, δεν ήταν μόνο ένας πολύ μεγάλος ηθοποιός, ήταν ένα αερικό παρ’ όλα αυτά, δεν μ’ έκανε ποτέ να φοβηθώ δίπλα του.

Κατά έναν παράξενο τρόπο, όλο αυτό το δέος, το οποίο λογικά, θα προκαλούσε σ’ ένα νέο ηθοποιό, δεν υπήρχε. Αντίθετα, υπήρχε ένα αίσθημα ασφάλειας δίπλα του, ένα αίσθημα ότι πρέπει να παρακολουθώ είτε αυτό που λέει, είτε αυτό που μου ζητάει, είτε αυτό που ο ίδιος κάνει πάνω στη σκηνή. Αλλά όλο αυτό δεν γινόταν με τεράστιο κόπο, δεν ξέρω πώς να το πω… Επίσης, ήταν ένας πάρα πολύ τρυφερός και γενναιόδωρος άνθρωπος.

Θυμάμαι, μια φορά, είχα πάει στο θέατρο, πάρα πολύ λυπημένη και στενοχωρημένη, για προσωπικούς μου λόγους, και με το που με είδε είπε στη Λίντα Άλμα, η οποία ήταν πάντα μαζί στις πρόβες, «Λίντα, παίρνουμε το παιδί και πάμε για ψάρι τώρα».

Ο Κατράκης είχε ένα βάρος, ένα μέγεθος τεράστιο, αλλά δεν είχε τίποτα από βεντετισμούς, τους οποίους συνάντησα πολύ συχνά αργότερα στο θέατρο.

Πιστεύετε ότι οι βεντετισμοί είναι πιο έντονοι σήμερα;

Βεντετισμοί για το τίποτα κι από το τίποτα! Από ανθρώπους που είναι τίποτα δημιουργούνται κάτι απίστευτες συνήθειες και βεντετιστικές συμπεριφορές, και άνθρωποι που είχαν το μέγεθος, το ταλέντο, τη λάμψη ήταν οι πιο εργατικοί, οι πιο μεθοδικοί, οι πιο σοβαροί. Το ίδιο ίσχυε με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τη Βέρα Ζαβιτσιάνου, τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο και τον Νικήτα Τσακίρογλου στα νεότερα χρόνια. Μεγάλοι ηθοποιοί, οι οποίοι ήταν παιδιά, μαθητές που έτρεμαν για κάθε ατάκα. Δεν είναι έτσι σήμερα, αυτό δεν σημαίνει και το λέω επειδή δουλεύω με νέα παιδιά ότι δεν έχουν λαχτάρα. Νομίζω, όμως, ότι υπάρχει ένα κενό του τι γίνεται με τα παιδιά, όταν μπαίνουν στις σχολές. Εκεί μέσα χτίζεται μ’ άλλους όρους από αυτούς που δημιουργούσαν σ’ εμάς μια τεράστια αίσθηση ευθύνης.

Αν σας ζητούσα να συλλέξετε κάποιες στιγμές από τη ζωή σας στο θέατρο και να τις βάλετε σ’ ένα μαγικό μπαούλο για να τις θυμάστε πάντα, ποιες θα επιλέγατε;

Όσον αφορά στο θέατρο, δεν μπορώ να ξεχωρίσω εύκολα. Σίγουρα, θα έπαιρνα στιγμές από τη ζωή μου με τον Κατράκη, από τις στιγμές μου με την Αλίκη, από τα βράδια μου με τη Ζαβιτσιάνου, από τον Λευτέρη Βογιατζή, από τη γαλήνη και την ομορφιά που υπάρχει στο Υπόγειο του Κουν κι από τα διαβάσματά μου με την Πηνελόπη Δέλτα, την οποία αγάπησα πολύ κι ως προσωπικότητα και σαν ρόλο, όταν μου δόθηκε η ευκαιρία.

Από την προσωπική μου ζωή, θα έβαζα τις δυνατές ερωτικές στιγμές που είχα, την κόρη μου πάνω απ’ όλα, τη σχέση μου με τον αδερφό μου και τη μητέρα μου, κάτι από τα λουλούδια μου, που τους μιλάω κι ασχολούμαι πολύ μαζί τους και σίγουρα κάτι από τα όνειρά μου.

Τα διαλείμματα που συχνά κάνετε μου δίνουν μια αίσθηση ότι δεν ενδιαφέρεστε και τόσο για την υστεροφημία σας. Ισχύει αυτό;

Ναι, ούτε για την καριέρα με την έννοια ότι εγώ πριν φύγω από αυτή τη ζωή πρέπει να παίξω, αυτούς τους ρόλους. Πρέπει να παίξω μια Μπλανς για παράδειγμα. Ποτέ δεν το είχα αυτό και νομίζω ότι, στη δική μου περίπτωση, αυτό ήταν ζήτημα ατολμίας, όχι τόλμης. Γιατί δεν ένιωθα ποτέ πάρα πολύ σίγουρη ως ηθοποιός, ώστε να διεκδικήσω μεγάλους ρόλους. Να πάρω εγώ μια θεατρική αίθουσα και να παίξω τον ρόλο που θέλω.

Μου κάνει εντύπωση να το λέτε αυτό, μετά από τόσα χρόνια διαδρομής.

Κι όμως δεν έφτασα πότε στο σημείο να πω, για παράδειγμα: «εγώ θα πάρω αυτό το έργο, αυτό το θέατρο, θα ζητήσω να μου βάλει λεφτά ο συγκεκριμένος άνθρωπος, θα οργανώσω έναν θίασο και θα πάω να το κάνω». Ήμουν άτολμη. Γενικά στη ζωή μου, ενώ είμαι πολύ τολμηρή, έχω κι ένα κομμάτι πολύ άτολμο. Επίσης, νομίζω ότι σχετικά νωρίς συνειδητοποίησα, ότι το θέατρο, το αγαπάω κι είναι για μένα πολύ ιερό, αλλά δεν μπορώ να το δω σαν καριέρα και σαν τακτική. Βάζω στόχους και πάω για τον επόμενο, ήταν σαν πολλές φορές να καθόμουν στην άκρη και να περίμενα τι θα έρθει να με συναντήσει. Και όλοι αυτοί οι ρόλοι ήρθαν και με βρήκαν, αν θέλεις το πιστεύεις.

Εντάξει, δεν πιστεύω ότι ήταν μόνο τύχη….

Θέλω να πω ότι υπήρχαν ρόλοι, που ήθελα να παίξω νέα και ήρθαν και με βρήκαν μετά από δέκα χρόνια, όπως ήταν η Ρωξάνη ή έργα όπως ήταν το «Ψηλά από τη Γέφυρα» κι «Ο θάνατος του Εμποράκου». Κάπως μεταφυσικά συνέβη όλο αυτό, σαν να ήρθαν όταν ήμουν έτοιμη.

Τώρα υπάρχει κάποιος ρόλος που θα θέλατε να παίξετε;

Θα ήθελα να παίξω έναν ρόλο, που έχει περάσει η ηλικία μου, αλλά θα ήθελα πολύ να αναμετρηθώ μαζί του. Μιλάω για την Άλμα, στο «Καλοκαίρι και Καταχνιά» του Τένεσι Ουίλιαμς. Δεν έχει σημασία που έχω μεγαλώσει, μπορείς να προσεγγίσεις κι έναν τέτοιο ρόλο, αρκεί να υπάρχει η άποψη που θα τον δικαιολογήσει. Θα μου άρεσε πολύ να παίξω και στο «Σκηνές από ένα γάμο» του Ινγκμαρ Μπέργκμαν, μου αρέσει πολύ ως έργο, όχι για τον ρόλο. Ναι, υπάρχουν πράγματα που τα αγαπάω αλλά δεν τα προγραμματίζω, θα έρθουν στην ώρα τους.

Οι 3 πρώτες φωτογραφίες είναι του Νίκου Πανταζάρα

Η Πέγκυ Σταθακοπουλου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Μη Σκοτώνεις τη Μαμά» της Σαρλότ Κήτλυ, η οποία παρουσιάζεται στο θέατρο Olvio σε μετάφραση του Αλέξανδρου Κοέν, σκηνοθεσία της Ρέινας Σ. Εσκενάζυ.

Από τις 9 Νοεμβρίου θα την απολαύσουμε και στον «Ήχο του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη, στο θέατρο Σταθμός, σε σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη.

Ενώ κάθε πρωταγωνιστεί και στην καθημερινή σειρά του Open TV «Ο Πρίγκιπας της Φωτιάς», σε σενάριο Γιώργου Κυρίτση και σκηνοθεσία Χρήστου Δήμα.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου». Οδυσσέας Ελύτης

Μητέρα: η πιο όμορφη λέξη στα χείλη της ανθρωπότητας. Η πιο σημαντική, αλλά και δύσκολη σχέση στις ζωές όλων μας, ζωντανεύει και φέτος στις αθηναϊκές σκηνές.

Μπορεί στα περισσότερα θεατρικά έργα να υπάρχει ή να αιωρείται η μητρική σχέση και τα ψυχολογικά επακόλουθά της στην ενήλικη ζωή των ηρώων, από τον Σαίξπηρ μέχρι την Αναγνωστάκη, η παγκόσμια δραματουργία, ανά τους αιώνες, εμπνεύστηκε από αυτή τη σχέση ζωτικής σημασίας για το άτομο και την εξέλιξή του, τέσσερις, όμως, παραστάσεις της πόλης τη βάζουν στο επίκεντρο και την εξιχνιάζουν άλλοτε με χιούμορ κι άλλοτε με συγκίνηση, όπως άλλωστε επιτάσσουν κι οι τίτλοι των έργων, που την κάνουν πρωταγωνίστρια.

«Μαμά, κι εγώ δεν σ' αγαπώ»

Για δεύτερη σεζόν ανεβαίνει στο θέατρο Επί Κολωνώ η σκηνική μεταφορά του αφηγήματος της Μαργαρίτας Φρανέλη, που πραγματεύεται άλλοτε με λυτρωτικό χιούμορ κι άλλοτε με αγωνιώδη ενδοσκόπηση το πάντα επίκαιρο και συχνά ακανθώδες ζήτημα των ενδοοικογενειακών σχέσεων.

Οι σχέσεις μητέρας-κόρης ξετυλίγονται στον χρόνο καλύπτοντας τρεις διαφορετικές γενιές. Η προσπάθεια να φωτιστεί το σκοτεινό παρελθόν, συχνά, επισκιάζει το εύθραυστο παρόν. Πόσο μοιάζουμε με τους γονείς μας; Πώς θα αποφύγουμε τα λάθη τους; Πόσο μας ακολουθούν τα παιδικά τραύματα; Πώς να αγαπήσουμε τα παιδιά μας; Πώς να καταλάβουμε τους γονείς μας; Το αφήγημα της Μαργαρίτας Φρανέλη (Εκδόσεις Πατάκη, 2009) αναζητά, εν τέλει, τη λύση του μέσα στη θεατρική πραγματικότητα.

Τη σκηνοθεσία και τη θεατρική διασκευή υπογράφει ο Θανάσης Χαλκιάς και πρωταγωνιστούν η Ηλέκτρα Γεννατά και η Μαρία Θρασυβουλίδη.

«Μη Σκοτώνεις τη Μαμά»

Το πιο διάσημο θεατρικό έργο της Σαρλότ Κήτλυ, παρουσιάζεται στο θέατρο Olvio σε μετάφραση του Αλέξανδρου Κοέν, σκηνοθεσία της Ρέινας Σ. Εσκενάζυ και πρωταγωνίστριες: την Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, την Πέγκυ Σταθακοπούλου, την Ισιδώρα Δωροπούλου και την Ελίνα Γιαννάκη.

Το έργο διατρέχει τα εξήντα τελευταία χρόνια του 20ου αιώνα μέσα από τις ιστορίες τεσσάρων γυναικών (γιαγιά, μητέρα, κόρη, εγγονή). Πρόκειται για ένα σύγχρονο ψυχογράφημα των σχέσεων μητέρας – κόρης. Η μετ’ εμποδίων σχέση τους βεβαιώνει ότι δεν υπάρχει πιο επικίνδυνη και μοιραία, για την εξέλιξη του ανθρώπου, σχέση όσο αυτή της μητέρας με το παιδί της.

«Τι τραβάμε και εμείς οι μάνες»

Στις 23 Νοεμβρίου αναμένεται να κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Χυτήριο, η παράσταση «Τι τραβάμε και εμείς οι μάνες», η οποία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Κατερίνας Μανανεδάκη. Το σπαρταριστό best seller της Κατερίνας Μανανεδάκη που, καταρρίπτοντας τον μύθο της τέλειας μάνας, θα σας κάνει γελάσετε με την αλήθεια του.

Ο Πάνος Αμαραντίδης και η Ελένη Λευθεριώτη υπογράφουν τη θεατρική απόδοση κι η Βάσια Παναγοπούλου συν-σκηνοθετεί με τον Πάνο Αμαραντίδη την ξεκαρδιστική κωμωδία.

Το βιβλίο θα ζωντανέψει σκηνικά μέσα από τις ερμηνείες: του Τόνυ Δημήτριου, της Κατερίνας Δημητρόγλου, της Σόφης Ζαννίνου, της Ελένης Καρακάση, της Νικολέττας Καρρά, του Γιώργου Μπανταδάκη και της Ελένης Τζώρτζη.

«ΜΑΝΑ»

Στο Θέατρο Faust παρουσιάζεται το θεατρικό έργο «ΜΑΝΑ» σε κείμενο και σκηνοθεσία του Σταμάτη Πακάκη. Πρόκειται για ένα μουσικό σκοτεινό κοινωνικό παραμύθι για ενήλικες. Όλα μπερδεύονται κατά τη διάρκεια του Ύπνου. Ύπνος με «Ύ» διότι είναι ο μικρός γιος της Νύχτας, φίλος των μικρών παιδιών, καθώς και σύμμαχος της Μάνας. Ποιας Μάνας; Της δικής σου Μάνας…, της δικής μου Μάνας…, της Μάνας όλων μας.

Η ιδέα της Μάνας, λοιπόν, πρωταγωνιστεί και στην παράσταση του Σταμάτη Πακάκη. Σχέση Μάνας-Παιδιού και πως αυτή διαμορφώνει την πορεία μας ως ενήλικες. Παιδικοί φόβοι, ενηλικίωση, «φορεμένοι» κοινωνικοί ρόλοι, βία κατά των γυναικών, το πέρασμα του χρόνου, η απώλεια των αγαπημένων προσώπων, το διαζύγιο, η υιοθεσία κι ο κοινωνικός καθωσπρεπισμός.

Στη σκηνή του Faust παρακολουθούμε μια ομάδα νέων ηθοποιών τους: Καλογιάννη Ευφημία, Κονταρίνη Μαρίνα, Μελά Ειρήνη, Πακάκης Σταμάτης, Τοπάλογλου Άρης-Ηλίας, Φουρλάνου Ουρανία.