«Ο Θεός της σφαγής» είναι μια μαύρη κωμωδία, ένα εξαιρετικό και πολυβραβευμένο έργο της Γιασμίνας Ρεζά, που έχει παιχτεί παγκοσμίως με μεγάλη επιτυχία.

Κατά την διάρκεια ενός παιδικού διαπληκτισμού, ένας εντεκάχρονος, «οπλισμένος» ή ίσως «εξοπλισμένος» με ένα ραβδί, χτυπάει έναν άλλον εντεκάχρονο, με αποτέλεσμα να τον τραυματίσει ελαφριά.

Οι τέσσερις γονείς των παιδιών βρίσκονται, για να αντιμετωπίσουν πολιτισμένα το πρόβλημα και να λύσουν την παρεξήγηση.

Δυστυχώς όμως όσο περνάει η ώρα, χάνεται ο έλεγχος και οι «πολιτισμένοι» γονείς εκτροχιάζονται. Η αρχικά ευγενική συζήτηση σύντομα μετατρέπεται σε προφορικό πόλεμο με αποτέλεσμα και οι τέσσερις γονείς να αποκαλύψουν τον πραγματικό τους εαυτό.

Οι ήρωές μας χάνουν την ψυχραιμία τους και τον «πολιτισμό» τους, γελοιοποιούνται, γίνονται έρμαια των ορμών τους και των ταπεινών ενστίκτων τους και η κατάσταση ξεφεύγει και από κωμικοτραγική, φτάνει στα όρια της φάρσας.

Με δυο λόγια οι άνθρωποι κατακτούνται από τον Θεό της Σφαγής. «Τον μόνο θεό που κυβερνάει χωρίς να μοιράζεται την εξουσία του, από την αρχή του κόσμου», όπως λέει και η Γιασμίνα Ρεζά.

Ταυτότητα παράστασης:

Συγγραφέας: Γιασμίνα Ρεζά

Μετάφραση: Γιώτα Σερεμέτη, Κώστας Φιλίππογλου

Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου

Σκηνικά: Αντώνης Χαλκιάς

Κοστούμια: Κέλλυ Σταματοπούλου

Σχεδιασμός φωτισμών: Μελίνα Μάσχα

Μουσική επιμέλεια: Ιάκωβος Δρόσος

Βοηθός σκηνοθέτη: Βάνα Σλέιμαν

Φωτογραφίες: Χάρης Γερμανίδης

Παραγωγή: Θοδωρής Μαροσούλης

Παίζουν οι ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά):

Δημήτρης Αλεξανδρής

Μυρτώ Αλικάκη

Κωνσταντίνος Κάππας

Ευσταθία Τσαπαρέλη

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Πέμπτη.  20.00
Παρασκευή. 21.15
Σάββατο.      21.15
Κυριακή.    20.30
Τιμές εισιτηρίων: 16, 14, 12

Θέατρο «Αθηνά»
Δεριγνύ 10, Αθήνα
21 0823 7330

 
Το www.iroes.art, μετά την άκρως επιτυχημένη πορεία του πρώτου Radio Play Theater «Το Πάτωμα» και τους 35.000 ακροατές του, επιστρέφει με το νέο θεατρικό έργο της Ζέτης Φίτσιου με τίτλο "Το κουνούπι". Το έργο θα παρουσιαστεί ως ακουστική παράσταση σε σκηνοθεσία Ανδρέα Φλουράκη με τους Μυρτώ Αλικάκη και Νίκο Ψαρρά.

Στο www.iroes.art η τέχνη του θεάτρου συναντά το πιο σαγηνευτικό μέσο, το ραδιόφωνο. Το ραδιοφωνικό θέατρο είναι μια καθαρά ακουστική παράσταση που αναπτύσσεται μέσα από τον λόγο, τη μουσική και τα ηχητικά εφέ. Ο ακροατής έχει την ελευθερία να «δει» τους χαρακτήρες  και την ιστορία χρησιμοποιώντας τη φαντασία του. Η μακρά παράδοση του ραδιοφωνικού θεάτρου αναβιώνει και ανανεώνεται κερδίζοντας όλο και περισσότερους καινούριους ακροατές. 
 
Λίγα λόγια για το έργο:
Σε ένα δωμάτιο, που έχει μείνει κλειστό από καιρό, ένα ζευγάρι - ένας άνδρας και μια γυναίκα - κοιμούνται σε έναν συνεχόμενο ύπνο. Ξαφνικά ένας θόρυβος έρχεται να ταράξει την ησυχία τους και να τους αναγκάσει να ξυπνήσουν. Αρχικά αδυνατούν να αναγνωρίσουν την αιτία που προκαλεί αυτόν τον περίεργο θόρυβο και τρομάζουν. Μόλις όμως συνειδητοποιούν ότι αυτό που τους έχει ταράξει είναι απλώς ένα κουνούπι, τότε παίρνουν το πάνω χέρι και προσπαθούν να το εξαφανίσουν. Όμως το κουνούπι αντεπιτίθεται με τον χειρότερο τρόπο, αναγκάζοντάς τους να σηκωθούν επιτέλους από το κρεβάτι και να ξυπνήσουν μια και καλή από τον αδιάκοπο ύπνο της καθημερινότητάς τους.
Το συμβολικό αυτό έργο, μέσα από το μαύρο του χιούμορ, φέρνει μπροστά μας το θέμα της αφύπνισης του ανθρώπου, που εγκλωβισμένος μέσα στα στενά όρια της καθημερινότητας ξεχνά ακόμα και να… ξυπνήσει.

Σκηνοθετικό σημείωμα:
Με αυτό το επίκαιρο ψυχαγωγικό έργο και με το αγαπημένο της όχημα του «λογικού παραλόγου», η Ζέτη Φίτσιου συνεχίζει να μας προσφέρει ένα πρόσφορο έδαφος για ενδοσκόπηση και προβληματισμό πάνω στην εμπειρία της σύγχρονης ζωής.

ΤΟ ΚΟΥΝΟΥΠΙ

της Ζέτης Φίτσιου

Από 21 Μαΐου εως 26 Ιουνίου στο iroes.art

Με το πολυβραβευμένο έργο της Γιασμίνας Ρεζά, τον «Θεό της Σφαγής», ξεκινά το χειμερινό πρόγραμμα του Θεάτρου Αθηνά των Θεατρικών Επιχειρήσεων Μαροσούλη τον φετινό Οκτώβρη.

Ο  Πέτρος Φιλιππίδης αναλαμβάνει την σκηνοθεσία και στη σκηνή θα συναντηθούν με τους τέσσερις χαρακτήρες της εξαιρετικής κοινωνικής κωμωδίας οι: Μυρτώ Αλικάκη, Κώστας Κάππας, Θανάσης Πατριαρχέας,  Ευσταθία Τσαπαρέλη.

Το έργο έκανε πρεμιέρα στη Ζυρίχη το 2007 και τον Ιανουάριο του 2008 στο Παρίσι, σε σκηνοθεσία της ίδιας της συγγραφέως, με την Ιζαμπέλ Υπέρ σ’ έναν από τους τέσσερις ρόλους. Ακολούθως, ανέβηκε στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, με πολύ μεγάλη εμπορική επιτυχία, κερδίζοντας το 2009 μια σειρά από βραβεία, μεταξύ των οποίων βραβείο Ολιβιέ καλύτερης κωμωδίας και βραβείο Τόνυ καλύτερου έργου. Το 2011 έγινε ταινία από τον Ρομάν Πολάνσκι με τίτλο «Carnage» με τη Γιασμίνα Ρεζά να συνυπογράφει το σενάριο μαζί με τον σκηνοθέτη κερδίζοντας δύο υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα στην κατηγορία Α' Γυναικείου Ρόλου για τις Τζόντι Φόστερ και Κέητ Γουίνσλετ. Έως σήμερα ανεβάσματά του υπάρχουν σε θεατρικές σκηνές σχεδόν σε όλο τον κόσμο (Σλοβενία, Ισπανία, Κροατία, Σερβία, Ρουμανία, Ιρλανδία, Πουέρτο Ρίκο, Ολλανδία, Χιλή, Αραβικά Εμιράτα κ.ά.)

Η συγγραφέας των επιτυχιών με τον ΘΕΟ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ κάνει μια ευφυή και αριστοτεχνική ανατομία στους ανθρώπινους χαρακτήρες.

Το έργο:

Δυο εντεκάχρονα αγόρια τσακώνονται στο πάρκο. Το ένα καταλήγει με δυο σπασμένα δόντια και μια ορθοδοντική επέμβαση. Οι γονείς των παιδιών συναντώνται στο διαμέρισμα της οικογένειας του «θύματος» για να λύσουν το όλο θέμα με τον ευκολότερο δυνατό τρόπο. Τέσσερις διαφορετικοί αλλά συνηθισμένοι χαρακτήρες-ένας μεγαλοδικηγόρος με την ανεξάρτητη επαγγελματικά σύζυγό του και ένας έμπορος κιγκαλερίας με την ακτιβίστρια και φιλότεχνη σύζυγό του βρίσκονται σε ένα αστικό σαλόνι για να επιλύσουν ειρηνικά τον καυγά των παιδιών τους, όμως η ατμόσφαιρα της ανίας και η διεκπεραιωτική διάθεση των ζευγαριών είναι φανερή από τα πρώτα κιόλας λεπτά της συνάντησης. Η ανταλλαγή επιφανειακών φιλοφρονήσεων, ο διάλογος για την τέχνη καλύπτουν την αμηχανία της πρώτης γνωριμίας. Αν και αρχικά τα πράγματα είναι άκρως πολιτισμένα, σταδιακά η συνάντηση ξεφεύγει από τον έλεγχο και η ένταση ανάμεσα στις δύο οικογένειες αρχίζει να μεγαλώνει, μέχρι που εκρήγνυται.

Η αρχικά ευγενική συζήτηση σύντομα μετατρέπεται σε προφορικό πόλεμο με αποτέλεσμα και οι τέσσερις γονείς να αποκαλύψουν τον πραγματικό τους εαυτό. Οι κωμικές σκηνές αλληλοεξευτελισμού κρύβουν την τραγικότητα των ανθρώπινων σχέσεων και την αδυναμία ειλικρινούς και ουσιαστικής επικοινωνίας.

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία - Κοστούμια: Πέτρος Φιλιππίδης
Συνεργασία στη σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Σκηνικά: Αντώνης Χαλκιάς
Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος
Μουσική επιμέλεια: Ιάκωβος Δρόσος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Χρύσα Κλούβα
Πρωταγωνιστούν: Μυρτώ Αλικάκη, Κώστας Κάππας,
Θανάσης Πατριαρχέας, Ευσταθία Τσαπαρέλη

Την παραγωγή έχουν αναλάβει οι Θεατρικές Επιχειρήσεις Μαροσούλη

Από τον Γιάννη Καφάτο

Το «Πείραμα» είναι μια οπτική εμπειρία υψηλής ποιότητας  με καλές θεατρικές προθέσεις!

Στη σκηνή του υπογείου η τεράστια σφαίρα που αναλόγως του φωτισμού άλλοτε γίνεται διάφανη, άλλοτε βρώμικη, άλλοτε ένας σκούρος όγκος  και η Μυρτώ Αλικάκη που κυκλοφορεί στη σκηνή με τα ρόλερ της μέχρι να αρχίσει η παράσταση αμέσως κεντρίζουν τον θεατή.

Το έργο είναι μια παραβολή, ένα πείραμα που σε όλη του τη διάρκεια μας εξηγεί ο επιστήμονας (Μενέλαος Χαζαράκης) . Ο επιστήμονας μιλάει για τη συμπεριφορά του ηλεκτρονίου που οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι  αντιδρά στην παρατήρηση.  Μέσα στη σφαίρα όμως κατοικεί μια οικογένεια. Μια υστερική μάνα (Φαίη Ξυλά), ένας παραδομένος πατέρας ( Πέτρος Λαγούτης), κι ένας γιος (Κωνσταντίνος Ελματζίογλου) που φαίνεται ότι ασφυκτιά. Η οικογένεια έχει και την υπηρέτριά της (Μυρτώ Αλικάκη) – ο καταλύτης; Ναι θα μπορούσε με τους «επιστημονικούς όρους να έχει αυτόν τον ρόλο.

Η οικογένεια άλλοτε ξέρει ότι την παρακολουθεί ο επιστήμονας άλλοτε όχι. Και η συμπεριφορά της εξαρτάται από την έξωθεν παρατήρηση.

Η παράσταση (Σκηνοθεσία: Ανδρέας Φλουράκης) είναι, όπως ανέφερα και στην εισαγωγή μια οπτική εμπειρία υψηλού επιπέδου και αισθητικής χάρις στη δουλειά των Χριστόφορου Κώνστα – Χρήστου Μαγγανά _Xsquare DesignLab (Σκηνικό|Video Art) και του Γιώργου Τέλλου που έχει κάνει τον σχεδιασμό των φωτισμών.

https://www.viewtag.gr/wp- 

Οι δύο άντρες της οικογένειας, Λαγούτης και κυρίως ο Ελματζίοφγλου αποδίδουν πολύ καλά τους ρόλους τους. Το κρεσέντο των συναισθημάτων του γιου μέχρι το φινάλε είναι καλοδουλεμένο και πραγματικά κερδίζει τον θεατή.

Ενώ η ιδέα είναι λαμπρή, το κείμενο (Ζέτη Φίτσιου)  βρίσκω ότι είναι αρκετά προσχηματικό και  και σε μερικά σημεία – ειδικά στον τρόπο συμπεριφοράς της μητέρας – επιτηδευμένο. Ίσως και αναμενόμενο.

Διαβάστε το υπόλοιπο κείμενο του Γιάννη Καφάτου εδώ.