Ένα από τα πιο γνωστά θεατρικά έργα, παγκοσμίως, που έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο, στο ραδιόφωνο αλλά και στο θέατρο διασκευασμένο ως μιούζικαλ, κι έχει αγαπηθεί, όσο λίγα, από το ξένο και το ελληνικό κοινό αποφάσισε να ανεβάσει ο Γιώργος Χριστοδούλου, πραγματοποιώντας έτσι τη δεύτερη σκηνοθετική του απόπειρα, μετά το ντεμπούτο του με τον «Μικρό Χίτλερ» (Θέατρο του Νέου Κόσμου, 2015).

 

Το πολυβραβευμένο έργο του Ολλανδού συγγραφέα Γιαν Ντε Χάρτογκ «Νυφικό Κρεβάτι» έχει γράψει τη δική του θεατρική ιστορία στην Ελλάδα, αφού ανεβαίνει σχεδόν κάθε χρόνο από ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες, ενώ ιστορικές έχουν μείνει οι παραστάσεις του 1957 με την Ελλη Λαμπέτη και τον Δημήτρη Χορν, του 1976 με την Αλίκη Βουγιουκλάκη με τον Γιάννη Φέρτη και του 1972 με την Έλλη Φωτίου και τον Στέφανο Ληναίο.

 

Προσωπικά, το παρακολούθησα για πρώτη φορά το 2001, στο Θέατρο Βεάκη με τον Νίκο Σεργιανόπουλο και τη Ρένια Λουιζίδου  με την παράσταση να έχει καταχωρηθεί μέσα μου σαν μια γλυκιά ανάμνηση της παιδικής μου ηλικίας.

Η ιστορία αφορά στον γάμο ενός ζευγαριού και τη συζυγική συμβίωση 35 ολόκληρων χρόνων γύρω από ένα νυφικό κρεβάτι. Παρακολουθούμε τη ζωή ενός ζευγαριού από την πρώτη μέρα του γάμου τους μέσα από διάφορα στάδια: από τον ενθουσιασμό και τα σχέδια των πρώτων χρόνων μέχρι τη ρουτίνα της καθημερινότητας και τη ζωή που, ίσως, περάσει χωρίς να το καταλάβεις. Υπάρχουν, όμως, κι οι στιγμές ευτυχίας. Μ' ένα αντικείμενο, το οποίο παραμένει σταθερό σαν άξονας αναφοράς, υπενθυμίζοντας τη μοναδικότητα της σχέσης των δύο ανθρώπων και αυτό δεν είναι άλλο από το «Το Nυφικό Κρεβάτι»!

 

Στη γλυκόπικρη, αλλά τόσο αληθινή ιστορία, που ανεβαίνει στον πάνω χώρο του Από Μηχανής Θεάτρου η Μαρία Προϊστάκη κι ο Γιώργος Χριστοδούλου καταφέρνουν να ζωντανέψουν το έργο του Γιαν Ντε Χάρτογκ, σχεδόν εφτά δεκαετίες μετά το πρώτο του ανέβασμα (1962 Νέα Υόρκη) μ' έναν εντυπωσιακό μέσα στην απλότητά του τρόπο, αναδεικνύοντας τον πυρήνα του, ο οποίος πάντα θα παραμένει σύγχρονος, όπως κι η μάχη των ανθρωπίνων σχέσεων.

Η μεγάλη επιτυχία της συγκεκριμένης θεατρικής δουλειάς έγκειται στην εντυπωσιακή χημεία των δύο πρωταγωνιστών, ζευγάρι και στη ζωή αλλά και δημιουργοί της παράστασης από τα σπάργανά της - η Μαρία Προϊστάκη υπογράφει και τη μετάφραση του έργου – οι οποίοι παραδίδουν μια παράσταση με εντυπωσιακούς ρυθμούς και μοναδική ροή.

 

Τα 90 λεπτά γύρω από το νυφικό κρεβάτι ρέουν με εντυπωσιακή ταχύτητα κι η σκηνοθεσία καταφέρνει να αποφύγει τον σκόπελο της μεταμόρφωσής του ζευγαριού σε καρικατούρα διαφορετικών ηλικιών. Αντίθετα, μ' έναν πολύ εμπνευσμένο τρόπο και σύμμαχο τη χρήση των σκηνικών αντικειμένων κι αξεσουράρ γίνεται αισθητό το πέρασμα του χρόνου.

Ο χρόνος φεύγει αλλά αμφότεροι μένουν ίδιοι στα μάτια του συντρόφου τους. «Κοίτα με στα μάτια.Τι βλέπεις;» την ρωτάει εκείνος κι ό,τι και αν έχει προηγηθεί μεταξύ τους το μόνο που μένει είναι ο γνωστός στίχος: «Σ’ αυτά τα μάτια δεν υπάρχει λογική, όσο βαθιά κι αν τα κοιτάζω μ’ αγαπούνε».

 

Ο Μάικ και η Αγνή είναι σίγουρο ότι θα σου θυμίσουν ένα κομμάτι από τον εαυτό σου και τη σχέση σου. Μια αγάπη που πολλές φορές φοβάται, άλλες ελπίζει, συχνά μπαίνει στο τερέν της μάχης με γάντια του μποξ τον εγωισμό, αλλά καταφέρνει το πιο σημαντικό από όλα να αποδείξει ότι το «Για πάντα μαζί» μπορεί και να γίνεται...

Εμπνευσμένο το σκηνικό της Δήμητρας Λιάκουρα, τα αντικείμενα που επιλέγει βοηθούν τόσο στην εξέλιξη της ιστορίας, όσο και στο εικαστικό αποτέλεσμα. Το ίδιο και τα κουστούμιά της που εξυπηρετούν τις γρήγορες εναλλαγές κάνοντας τα σώματα να μοιάζουν πιο αρμονικά στο δέσιμό τους. Σημαντική, επίσης,  η συμβολή της Μαρίζας Τσίγκα στην κίνηση των ηθοποιών, όπως κι η μουσική της Βαλέριας Δημητριάδου.

Οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου συνοψίζουν φωτιστικά τις εποχές του ζευγαριού συμβάλλοντας καθοριστικά στη μαγική σκηνή του φινάλε με το σπαρμένο χωράφι.