The Show! Ένας live μαραθώνιος διαγωνισμός χορού, μέχρι τελικής πτώσης. Ανάμεσά στα 142 ζευγάρια που διαγωνίζονται για 2 μήνες, βρίσκονται η Γκλόρια κι ο Ρόμπερτ, ο Μάριο και η Τζάκυ, ο Τζο και η Ρούμπυ, η Άλις κι ο Τζούλιαν. Προσπαθούν λυσσαλέα για να ξεπεράσουν τα σωματικά και ψυχικά τους όρια, να αντέξουν την εξουθένωση από τις ατελείωτες και συνεχόμενες ώρες χορού, υπομένοντας την κακοποιητική και εξευτελιστική πρακτική του Παρουσιαστή. Κίνητρό τους το έπαθλο των 12.000 ευρώ, τα δώρα των χορηγών ή απλώς τα 7 δωρεάν γεύματα την ημέρα.

Λίγα λόγια για το έργο

To The Show είναι ένας τόπος μαγικός. Με εντυπωσιακό διάκοσμο και φανταχτερά ρούχα. Εκεί βασιλεύει η χυδαία τηλεπερσόνα του Παρουσιαστή.
Εκεί το σώμα του διαγωνιζόμενου δεν ανήκει στον διαγωνιζόμενο, αλλά στο κοινό. Το σώμα του διαγωνιζόμενου μετατρέπεται σε αντικείμενο έκθεσης και ψυχαγωγίας, σε εμπόρευμα. Κακοποιείται, βιάζεται, εξευτελίζεται.

Εκεί η ανθρώπινη ύπαρξη διαπομπεύεται, με αντάλλαγμα λίγα χρήματα, κάποια δωράκια και λίγη ώρα δημόσιας προβολής. Όσο μεγαλύτερη είναι η διαπόμπευση, όσο πιο περίλαμπρος ο διασυρμός, τόσο καλύτερα είναι τα νούμερα της τηλεθέασης, τόσο πιο αποδοτικό το τηλεοπτικό προϊόν.

Ωστόσο, εκεί, σ' αυτόν τον μαγικό τόπο υπάρχει μουσική και χορός. Χορός. Οι διαγωνιζόμενοι χορεύουν, χορεύουν ασταμάτητα· για το κοινό, το αποχαυνωμένο κοινό. Για τον καθένα μας, για όλους μας, που κοιτάμε τους διαγωνιζόμενους να χορεύουν, τους κοιτάμε σαν γνήσιοι διεστραμμένοι ηδονοβλεψίες, σαν σαδιστικά τέρατα. Διασκεδάζουμε με τον πόνο τους, την εξάντλησή τους, τον εξευτελισμό τους. Και βουλιάζουμε περισσότερο αποχαυνωμένοι στην καρέκλα, την πολυθρόνα, τον καναπέ μας, περιμένοντας το τέλος τους, περιμένοντας το τέλος μας.

Εν είδει σκηνοθετικού σημειώματος

Πώς θα σου φαινόταν να κερδίσεις 12.000 ευρώ, συμμετέχοντας σ' ένα ξέφρενο πάρτυ με το ταίρι σου; Το TheShow σε καλεί να πάρεις μέρος στον κορυφαίο διαγωνισμό χορού του κόσμου, που μεταδίδεται ζωντανά 24 ώρες το 24ωρο! Δεν χρειάζεται να χορεύεις καταπληκτικά, δεν χρειάζεται να είσαι ασυναγώνιστος στις φιγούρες! Το μόνο που χρειάζεται είναι να αντέξεις! Να είσαι εσύ αυτός που θα μείνει όρθιος στο τέλος! Ένας διαγωνισμός για τους δυνατούς, για τους σκληρούς μαχητές της ζωής!!!

Εμείς θα είμαστε εδώ, δίπλα σου! Γιατροί, φυσικοθεραπευτές, φροντιστές, νοσοκόμες, ψυχολόγοι θα είναι εδώ, όποτε κι αν τους χρειαστείς! Και μην ξεχνάς, πως κατά τη διάρκεια της ημέρας θα λαμβάνεις 7 γεύματα! Ναι, καλά άκουσες, 7 γεύματα την ημέρα, 4 κυρίως και 3 ενδιάμεσα... ή μάλλον, 3 κυρίως και 4 ενδιάμεσα... τέλος πάντων... κάτι τέτοιο...

Πάρε, λοιπόν, κι εσύ μέρος στο The Show! Πάρε κι εσύ μέρος στη μαγεία του show μας! Δώσε την ευκαιρία στο κοινό, στους φίλους, στους συγγενείς να σε δουν στην οθόνη, στο γυαλί! Δώσε την ευκαιρία στον εαυτό σου να ακούσεις από κοντά τις μουσικάρες του Mr.Killer! Να κερδίσεις την αγάπη του κοινού, την εύνοια των χρυσών χορηγών! Ναι, τον χρυσών χορηγών, των ευεργετών μας! Κέρδισε την εύνοιά τους και πάρε ό,τι σου προσφέρουν: ατμοσίδερα, τοστιέρες, βαφλιέρες, ραβδομπλέντερ και πολλά πολλά άλλα δώρα!

Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να αντέξεις! Να τολμήσεις! Γίνε εσύ αυτός που θα τολμήσει να κάνει ό,τι ο άλλος δεν μπορεί, δεν θέλει, δεν τολμά! Σπάσε τα όρια, τους ηθικούς φραγμούς, τα στερεότυπα, τις ντροπές, τη σεμνοτυφία, τις αναστολές. Σπάσε τα όρια για σένα, για μας, αλλά κυρίως για το αγαπημένο, το λατρεμένο μας κοινό!

Έλα, λοιπόν, κι εσύ στο The Show! Έλα και χόρεψε, χόρεψε ασταμάτητα, χόρεψε σαν τρελός, χόρεψε μέχρι το τέλος, χόρεψε μέχρι τελικής πτώσης».

Ταυτότητα παράστασης
Κείμενο: Κατερίνα Παπαναστασάτου
Σκηνοθεσία:Παντελής Δεντάκης
Σκηνικά-Κοστούμια: Γιωργίνα Γερμανού
Επιμέλεια κίνησης: Σεσίλ Μικρούτσικου
Φωτισμοί-Videos: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
Μουσική επιμέλεια-Sound design:Σωτήρης Καναρέλης
Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Εμμανουέλα Καμπίτση
Βοηθός ενδυματολόγου: Μαρίζα Σουλιώτη

Μια παραγωγή της Θεατρικής Ομάδας « ΓΕΦΥΡΑ »

Σε συμπαραγωγή με το Υπουργείο Πολιτισμού

Ηθοποιοί
Λεωνίδας Αργυρόπουλος
Ελένη Δαφνή
Στέλιος Δημόπουλος
Μάνθος Καλαντζής
Δημήτρης Κολλιός
Βάσια Λακουμέντα
Κατερίνα Λούβαρη-Φασόη
Γιώργος Μπουφίδης
Μαργαρίτα Σάββα

Στα videos εμφανίζονται:
Πέπη Οικονομοπούλου
Κατερίνα Παπαναστασάτου

Πληροφορίες παράστασης
Θέατρο Μπάγκειον
Ξενοδοχείο Μπάγκειον, Πλατεία Ομονοίας 18, Αθήνα
Στάση Μετρό/ΗΣΑΠ Ομόνοια
τηλ.κρατήσεων: 6937383530 - 6941407597
Παραστάσεις κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00

Από 13/12/2021 ως 01/02/2022
Διάρκεια: 80΄
Εισιτήρια:
14 ευρώ κανονικό,
10 ευρώ φοιτητικό,ομαδικό
5 ευρώ ατέλειες-άνεργοι

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Θέλω να μείνω και εγώ στην ιστορία».

Πώς είναι τα παιδιά σήμερα; «Φανταστικά!» αναφωνεί ο Ορέστης Τζιόβας ως Μιγκέλ, «Ακόμη πιο φανταστικά», συμπληρώνει ο Πάτρικ του Σταύρου Σβήγκου. Η κυρία Κ. (Νικολέτα Παπαδοπούλου), ένα ρομπότ τελευταίας τεχνολογίας, έχει μπει στο ξεχωριστό δωμάτιό τους, στο ίδρυμα, όπου ζουν έγκλειστοι τα τελευταία δέκα χρόνια και τους σερβίρει, για μια ακόμη μια μέρα, το μεσημεριανό τους σε χρωματιστά χαπάκια. Το μοβ χαπάκι, είναι κιμάς, το κίτρινο μακαρόνι, ενώ κάθε γεύμα περιλαμβάνει κι ένα χαπάκι –σαλάτα.

Οι δύο τους μοιάζουν να περιμένουν κάτι, σαν τον Βλαδίμηρο και τον Εστραγκόν του Μπέκετ στο «Περιμένοντας τον Γκοντό».

Έξω, μαίνεται πόλεμος, ο κόσμος έχει χωριστεί σε δύο στρατόπεδα, της Ευρασίας και της Αμερικής, κι ένας πύραυλος απειλεί να τον καταστρέψει.

Οι δύο ήρωες αποφασίζουν να παραβούν τους κανόνες του ιδρύματος, να πάρουν και πάλι στα χέρια τους τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, αντικείμενο από το οποίο προσπαθούν να απεξαρτηθούν, και να γράψουν την ιστορία με τον δικό τους τρόπο.

Έτσι, από έγκλειστοι τρόφιμοι θα γίνουν δύο Θεοί και θα ξαναγράψουν την ιστορία με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Στόχος τους να γίνουν γνωστοί στις επόμενες γενιές που θα κατοικήσουν τον πλανήτη.

Όσο μεγαλόπνοο κι αν είναι, όμως, το σχέδιό τους υποκύπτει, τελικά, στην ανθρώπινη ματαιοδοξία. Άλλωστε οι δύο φίλοι, στη διάρκεια της αναζήτησης στοιχείων για το φιλόδοξο έργο τους, ανακαλύπτουν ότι η διάσωση των ιστορικών δεδομένων είναι υπόθεση άκρως υποκειμενική. Κι άκρως διασκεδαστική βέβαια. Όσο για τα θρησκευτικά δόγματα, οι ορθολογικές εξηγήσεις περισσεύουν τόσο πολύ, ώστε ακόμα κι οι ίδιοι μπορούν να εμφανιστούν στην Ιστορία ως Θεοί. Ο κόσμος έχει πιστέψει και χειρότερα…

Στη διάρκεια της εργασίας τους ακόμα κι ο άλλοτε σκληρός διευθυντής (Σωκράτης Πατσίκας) θα υποταχθεί μπροστά τους για να πάρει μια θέση στην ιστορία και να γίνει ο Τζόνυ Βαΐσμίλερ. Ενώ ο φοβισμένος Τζο (Παύλος Παυλίδης) θα γίνει ο δίαυλος των αιτημάτων των υπολοίπων «παιδιών» του Μπάμπη του Χοντρού, ο οποίος θέλει να γίνει ο Σωκράτης, του Ζήρο-Ζήρο, ο οποίος διεκδικεί τον Σοπέν και του Έντυ του Γιατρού, ο Παστέρ.

Αυτή η αλληγορία του σήμερα, δύο δεκαετίες μετά τη συγγραφή του έργου, από τον Λένο Χρηστίδη, μας κάνει να σκεφτούμε το κλισέ: «πιο σύγχρονο από ποτέ» ανεβαίνει στο θέατρο Ροές και σε σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη.

Έργο που τιμήθηκε με το «Βραβείο Κουν»,ανέβηκε για πρώτη φορά σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, εγκαινιάζοντας τον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και πριν οκτώ χρόνια το είδαμε και στο Studio Μαυρομιχάλη σε σκηνοθεσία του Φώτη Μακρή.

Ο Παντελής Δεντάκης στήνει μια ενδιαφέρουσα παράσταση. Δουλεύει με προσήλωση πάνω στους ελλειπτικούς διαλόγους του έργου, αναδεικνύοντας, αβίαστα, το μαύρο χιούμορ του, χωρίς να υπογραμμίζει τα αυτονόητα, αλλά δίνοντας στο κοινό τροφή για σκέψη.

Αρωγοί του σ’ αυτή την προσπάθεια είναι το άκρως λειτουργικό κι εμπνευσμένο σκηνικό του Νίκου Δεντάκη, το οποίο μαζί με τα έξυπνα κουστούμια της Ιφιγένειας Νταουντάκη και τους φωτισμούς του Σάκη Μπιρμπίλη συνθέτουν ένα γοητευτικό σύμπαν, συνεισφέροντας με θετικό πρόσημο στο εικαστικό κομμάτι της παράστασης.

Η παράσταση, όμως, οφείλει αδιαμφισβήτητα την επιτυχία της στη δυνατή πεντάδα των ηθοποιών της, την οποία κίνησε λειτουργικά, μέσα στον περιορισμένο χώρο, η Σεσίλ Μικρούτσικου.

Ο Σταύρος Σβήγκος κι ο Ορέστης Τζιόβας με υποκριτική άνεση και σκηνική χημεία γίνονται ένα δυναμικό ντουέτο, το οποίο αναδεικνύει τις κωμικές σκηνές του έργου, αποφεύγοντας τον σκόπελο της υπερβολής. Οι συνέπειες του ιδρυματισμού υπάρχουν στις συμπεριφορές τους, αλλά, εντέχνως, οι δύο ηθοποιοί δεν τις βάζουν στο επίκεντρο, μετατρέποντας του ήρωες τους, σ’ ανθρώπους της διπλανής πόρτας.

Ο Σωκράτης Πατσίκας με τη γνώριμη σκηνική του πληθωρικότητα πείθει στον ρόλο του Διευθυντή, ο οποίος δίνει τα πάντα για μια θέση στην ιστορία.

Ο Παύλος Παυλίδης, με αμεσότητα, υποκριτική ευστροφία κι εξαιρετική κινησιολογική ικανότητα κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον κερδίζοντας το γέλιο του κοινού άμα τη εμφανίσει.

Απολαυστική κι η κυρία της παρέας, η Νικολέτα Παπαδοπούλου, αντιμετώπισε τον ρόλο του ρομπότ, της κυρίας Σίγμα, μ’ έναν ευφυή κι ευαίσθητο τρόπο, αναδεικνύοντας μια σημαντική προέκταση του κειμένου: πώς ένα εξελιγμένο ανδροειδές, μπορεί να έχει βαθύτερα συναισθήματα από τους ανθρώπους.

Ένα σύγχρονο σκηνικό ανέβασμα, που διασκεδάζει, ενώ παράλληλα προβληματίζει με την μοναδική ειρωνεία και τον σαρκασμό του, καλώντας μας να δούμε κατάματα στον καθρέφτη.

 

Υπάρχει το σχήμα «κυρίαρχος και αιχμάλωτος» στην αγάπη;

Μπορεί κανείς να ερωτευτεί τον εχθρό του; 

Κανιβαλισμός στη Στέγη; «Πενθεσίλεια» του Κλάιστ: ο Παντελής Δεντάκης αναμετριέται με ένα από τα αριστουργήματα του παγκόσμιου θεάτρου, σε μια παράσταση για τον έρωτα και τον πόλεμο. 

«Σε θέλω, σε ποθώ, σ' αγαπώ, σε λατρεύω, είσαι τα πάντα για μένα. Αρκεί να σ' έχω κατακτήσει, να “είσαι” μόνο για μένα, να είσαι κτήμα μου, να σε εξουσιάζω. Αλλιώς, θα σε διαλύσω, θα σε καταστρέψω, θα σε συντρίψω.» Κάπως έτσι φαντάζεται την Πενθεσίλεια του Χάινριχ φον Κλάιστ, αυτό το άγριο και εκστατικό έργο των αρχών του 19ου αιώνα, ο σκηνοθέτης Παντελής Δεντάκης. Έρωτας και πόλεμος, πάθος και ανελέητα παιχνίδια εξουσίας, τρυφερότητα και αέναη μάχη των δύο φύλων στη Μικρή Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, από 14 έως 23 Φεβρουαρίου, με μια ομάδα πρωταγωνιστών: Βίκυ Βολιώτη, Θάνος Τοκάκης, Αργύρης Ξάφης, Σύρμω Κεκέ, Άλκηστη Πουλοπούλου, Ηρώ Μπέζου, Κώστας Κορωναίος, Αινείας Τσαμάτης. 

 

«Εκεί έχω αποθέσει τα τρίσβαθα του είναι μου, όλη τη λάσπη, όλη τη λάμψη της ψυχής μου» γράφει ο Κλάιστ σε επιστολή του για την Πενθεσίλεια. Ο Κλάιστ, συγγραφέας πρωτότυπος και μοναδικός στην εποχή του, ούτε ρομαντικός, ούτε κλασικός, εμπνέεται από ένα άγνωστο σε πολλούς τρωικό επεισόδιο, για να αφηγηθεί μια συντριπτική ερωτική ιστορία που εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου. Οι Έλληνες και οι Αμαζόνες πολεμούν μπροστά στα τείχη της Τροίας. Η βασίλισσα των Αμαζόνων, Πενθεσίλεια, και ο αρχηγός των Ελλήνων, Αχιλλέας, μετατρέπουν σταδιακά τις μάχες σε ένα επικίνδυνο ερωτικό παιχνίδι. Οι ερωτευμένοι γίνονται τέρατα που θέλουν να καταστρέψουν ο ένας τον άλλον. Έτσι, η εμμονική ανάγκη για κυριαρχία του ενός επί του άλλου εξελίσσεται σε ένα φρικιαστικό όργιο αίματος. «Η Πενθεσίλεια είναι ένας γιγάντιος πόθος που γκρεμίζεται και γίνεται κομμάτια» γράφει ο συγγραφέας και φίλος του Κλάιστ, φον Κόμελ. Το έργο διατρέχουν, όμως, δύο ιστορίες και δύο συγκρούσεις: της Πενθεσίλειας με τον Αχιλλέα και της Πενθεσίλειας με το Χρέος και τον Νόμο. 

Στην παράσταση, τα πρόσωπα του έργου αναδίδουν αρχικά μια αίσθηση αβεβαιότητας και απορίας. Σαν να είναι τοποθετημένα εκεί τυχαία, αντιμετωπίζουν τα πάντα με διάθεση παιχνιδιού, που αγγίζει τα όρια της σάτιρας. Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει και να εξηγήσει τη συμπεριφορά της Πενθεσίλειας και του Αχιλλέα, αλλά και οι ίδιοι δεν έχουν τη νηφαλιότητα να καταλάβουν τι ακριβώς τους συμβαίνει. Τη μια στιγμή θέλουν να αγκαλιάσουν και την άλλη να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλον. Τραγικοί και κωμικοί ταυτόχρονα, όπως κάθε ερωτευμένος, άλλοτε παρασύρονται από την ποίηση ενός καλπάζοντος λόγου, άλλοτε στέκονται αμήχανοι μπροστά του. Η αρχική ονειρική ατμόσφαιρα του σκηνικού χώρου μετασχηματίζεται σε ένα τοπίο αποδόμησης και καταστροφής. Πρόκειται για «μια σύνθεση αφηγηματικού θεάτρου, κωμικής πρόζας που αγγίζει τα όρια της φάρσας και σταδιακά οδηγείται στο πεδίο της αρχαίας τραγωδίας και του σπλάτερ» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Παντελής Δεντάκης.

 

Συντελεστές

Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας

Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης 

Σκηνικά & Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης 

Επιμέλεια κίνησης: Αγγελική Στελλάτου 

Μουσική: Λευτέρης Βενιάδης 

Φωτισμοί: Σίμος Σαρκετζής

Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη

Μετάφραση υπερτίτλων στα αγγλικά: Μέμη Κατσώνη

Εκτέλεση Παραγωγής: Λυκόφως - Γιώργος Λυκιαρδόπουλος

 

Παίζουν: Βίκυ Βολιώτη, Θάνος Τοκάκης, Αργύρης Ξάφης, Σύρμω Κεκέ, Άλκηστη Πουλοπούλου, Ηρώ Μπέζου, Κώστας Κορωναίος, Αινείας Τσαμάτης

Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

 

Με υπέρτιτλους στα αγγλικά: Σάββατο 17, Κυριακή 18, Πέμπτη 22 και Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2018

 

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΡΑΣΗ

Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου

Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές

 

 

Διαβάστε περισσότερα

Ο Heinrich von Kleist (1777-1811) είναι ένας από τους πιο σπουδαίους Γερμανούς δραματουργούς, δοκιμιογράφους και ποιητές του 19ου αιώνα. Ο έρωτας, η εξουσία, η αθωότητα και η γνώση, το αμάρτημα και η σωτηρία είναι βασικά θέματα που διατρέχουν το έργο του. Ανάμεσα στα πιο γνωστά θεατρικά έργα του είναι: Η σπασμένη στάμνα (1806), Πενθεσίλεια (1807), Αμφιτρύων (1807), Το Κατερινάκι από το Χαϊλμπρόν (1807), Ο πρίγκιπας του Χόμπουργκ (1810). Εμβληματικό είναι και το δοκίμιό του, Μαριονέτες (1810), που μιλά για το θέατρο και τη λειτουργία του. Χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 100 χρόνια για να λάβει τη θέση που του άξιζε στην παγκόσμια δραματουργία και να καθιερωθεί ως ένας από τους πιο σημαντικούς Γερμανούς συγγραφείς όλων των εποχών. 

 

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Κλάιστ διατηρούσε πλατωνική σχέση με τη Henriette Vogel. Εκείνη έπασχε από ανίατη ασθένεια και το 1811 αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν μαζί. Στις 21 Νοεμβρίου 1811, ο Κλάιστ σκότωσε την Εριέτα Φόγκελ με μία σφαίρα στην καρδιά και έπειτα έβαλε το όπλο στο στόμα του και αυτοπυροβολήθηκε. Τάφηκαν πλάι πλάι σε εκείνο ακριβώς το σημείο.

 

«Οι ήρωες του Κλάιστ γεννούν τον συγγραφέα τους. Ο ίδιος είναι πιο τραγικό πρόσωπο από αυτά που παρουσιάζονται στα έργα του.» – Stefan Zweig

 

H Πενθεσίλεια ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή το 1876, περίπου 70 χρόνια μετά τη συγγραφή της. Οι σύγχρονοι του έργου δεν μπόρεσαν να το καταλάβουν και να το αποδεχτούν. Χαρακτηριστική είναι η φράση του Γκαίτε: «Δεν μπορώ να καταλάβω την Πενθεσίλεια. Ανήκει σε ένα φύλο τόσο θαυμαστό και αλλόκοτο και κινείται σε μια περιοχή τόσο ξένη που χρειάζομαι χρόνο για να βρω τα κατατόπια.» Η Πενθεσίλεια άρχισε να ανεβαίνει πιο συχνά μετά το 1911 (100 χρόνια από τον θάνατο του Κλάιστ). Η Ricarda Schmidt εκτιμά ότι δύο λόγοι εμπόδισαν τη σκηνική πορεία του έργου τον 19ο αιώνα: «Η απεικόνιση της γυναίκας ως όντος ικανού να δράσει αποτελεσματικά στον πόλεμο και στις υποθέσεις του κράτους, δηλαδή σε παραδοσιακά “αρσενικές” περιοχές, και η φρικτή πράξη κανιβαλισμού στο φινάλε του έργου». Δεν είναι τυχαίο ότι η Πενθεσίλεια άρχισε να γίνεται πιο δημοφιλής με την αφύπνιση του γυναικείου κινήματος στις αρχές του 20ού αιώνα. Οι καλλιτέχνες άρχισαν να την «διαβάζουν» ως παραβολή για την αιώνια μάχη των δύο φύλων.

 

«Ο Franz Kafka, ο Thomas Mann, ο André Gide και άλλοι θαυμαστές του Κλάιστ έζησαν αργότερα από την εποχή του. Το έργο του Κλάιστ έπρεπε να περιμένει τον 20ό αιώνα, με την εμπειρία του γκροτέσκου, για να βρει ένα κοινό που να εκτιμήσει αυτή τη χρήση της τραγικής φόρμας.» – Joel Agee

 

«Στην Πενθεσίλεια καταδεικνύεται η επίδραση του αρχαιοελληνικού δράματος ως “ιδρυτικής πράξης» του ευρωπαϊκού δράματος. Ο Κλάιστ, που εδώ επηρεάστηκε σαφώς από τις Βάκχες του Ευριπίδη, υπήρξε ένας σημαντικός σταθμός μετάδοσης της αρχαιοελληνικής δραματουργίας στη σύγχρονη εποχή.» – Peter Stein

 

Με την Πενθεσίλεια του Κλάιστ έχουν αναμετρηθεί σπουδαίοι σκηνοθέτες του 20ού αιώνα, ανάμεσά τους ο Claude Régy, ο Frank-Patrick Steckel, o Luk Perceval, ο Michael Thalheimer και ο Peter Stein. Η παράσταση του Στάιν παρουσιάστηκε μάλιστα στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου το 2002. Σημαντικοί Έλληνες σκηνοθέτες έχουν ανεβάσει επίσης το έργο: ο Γιάννης Χουβαρδάς στο ΚΘΒΕ το 1986 και ο Ακύλλας Καραζήσης, με τους σπουδαστές του 3ου έτους της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, το 2013, παράσταση που συμμετείχε και στα 48α Δημήτρια.

 

Ο Παντελής Δεντάκης είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης. Αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, το Μέγαρο Μουσικής, το Θέατρο Πόρτα, το Θέατρο του Νέου Κόσμου, το Θέατρο Κυκλάδων, το Θέατρο Πορεία, το Théâtre du Soleil και το Θέατρο Τέχνης. Ως ηθοποιός, έχει δουλέψει με σημαντικούς σκηνοθέτες, όπως τον Λευτέρη Βογιατζή, τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, την Ariane Mnouchkine, τον Θωμά Μοσχόπουλο, την Κατερίνα Ευαγγελάτου, τον Δημήτρη Τάρλοου, τη Μάγια Λυμπεροπούλου, τον John Todd, τον Παντελή Βούλγαρη, τον Νίκο Περάκη, τον Πέτρο Σεβαστίκογλου, τον Σπύρο Ευαγγελάτο κ.ά. Πρόσφατες σκηνοθεσίες του: Το Δάνειο (Θέατρο του Νέου Κόσμου, 2016), Κύκλωπας του Ευριπίδη (Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, 2017), Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω του Ντάριο Φο (Θέατρο Τέχνης, 2017), Σοφία Λασκαρίδου – Μια αγάπη μεγάλη (Θέατρο 104, 2017).

 

 

Πληροφορίες 

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Συγγρού 107

14 – 23 Φεβρουαρίου 2018 (εκτός Δευτέρας-Τρίτης)

Μικρή Σκηνή | 21:00

 

Με υπέρτιτλους στα αγγλικά: Σάββατο 17, Κυριακή 18, Πέμπτη 22 και 

Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2018

 

Εισιτήρια:

Κανονικό: 7, 15 €

Μειωμένο, Φίλος, Παρέα 5-9 άτομα: 12 €

Παρέα 10+ άτομα: 11 €

Κάτοικος Γειτονιάς: 7 €

Ανεργίας, ΑμεA: 5 € | Συνοδός ΑμεA: 10 €

 

Ομαδικές κρατήσεις στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

Με την υποστήριξη:

 

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Η υπηρεσία e-ticket / print@home είναι διαθέσιμη για τις online αγορές εισιτηρίων. Ανοίξτε το pdf στη smart συσκευή σας ή τυπώστε το εισιτήριό σας από όπου κι αν βρίσκεστε και μπείτε με αυτό απευθείας στην αίθουσα.

 

ΓΡΑΜΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ 

2109005800 Καθημερινά, 09:00 – 21:00

 

ΓΡΑΜΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΣΤΕΓΗΣ

2130178200 – Καθημερινά 09:00 – 20:00

 

ΕΚΔΟΤΗΡΙΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ (Συγγρού 107)

Ωράριο λειτουργίας: ΔΕ-ΚΥΡ 09:00-21:00

Γίνονται δεκτές πιστωτικές - χρεωστικές κάρτες Amex,Visa, MasterCard & Diners.

 

ΣΗΜΕΙΑ ΠΩΛΗΣΗΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΑΠΟ ΤΡΙΤΟΥΣ

Σημεία πώλησης εκτός Στέγης

Στο εμπορικό κέντρο Golden Hall (ισόγειο – Ωράριο λειτουργίας: Δε-Πα: 12:00-20:00, Σα: 11:00-19:00)

Στα καταστήματα Γερμανός 

Στα καταστήματα COSMOTE

Στο κατάστημα IANOS της οδού Σταδίου (η αγορά εισιτηρίων πραγματοποιείται μόνο με μετρητά)

 

 

 

 

 

 

Μια από τις παραστάσεις που ξεχωρίσαμε το φετινό καλοκαίρι, το σατυρικό δράμα του Ευριπίδη, που σκηνοθέτησε εμπνευσμένα ο Παντελής Δεντάκης με ένα θίασο αποκλειστικά γυναικείο θα ανέβει για μια ακόμη φορά στο Ηρώδειο. Δίνοντας έτσι την ευκαιρία σ' όσους έχασαν την παράσταση στη Μικρή Επίδαυρο να την απολαύσουν στην Αθήνα. Ο "Κύκλωπας" θα παρουσιαστεί την Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου.  

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά τη γνώμη μας για την παράσταση.

Και εδώ τη συνέντευξη που παραχώρησε στο texnes-plus και τη Γιώτα Δημητριάδη η Στεφανία Γουλιώτη. 

 

Ταυτότητα της παράστασης:

Μετάφραση:Παντελής Μπουκάλας 

Σκηνοθεσία:Παντελής Δεντάκης 

Σκηνικά - Κοστούμια:Γεωργία Μπούρδα 

Μουσική:Λευτέρης Βενιάδης 

Φωτισμοί:Σάκης Μπιρμπίλης

Επιμέλεια κίνησης:Ερμής Μαλκότσης

Βοηθοί σκηνοθέτη: Έφη Ρευματά, Θανάσης Ζερίτης

Βοηθός Σκηνογράφου – Ενδυματολόγου:Μυρτώ Κοσμοπούλου 

Κατασκευή Σκηνικού: Νίκος Δεντάκης 

Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου

Παίζουν:

Στεφανία Γουλιώτη, Άννα Καλαϊτζίδου, Αλεξάνδρα Αϊδίνη

Νεφέλη Μαϊστράλη, Μαρία Μοσχούρη, Αμαλία Νίνου, Μυρτώ Πανάγου, Ελένη Τσιμπρικίδου, Έφη Ρευματά

 

Προπώληση: ταμεία Φεστιβάλ Αθηνών, viva.gr 210 32 72 000

Στην αρχαιότητα το σατυρικό δράμα ήταν το τελευταίο έργο μιας δραματικής τετραλογίας, εκείνο που ακολουθούσε μετά από τρεις τραγωδίες, με σκοπό να ελαφρύνει το κλίμα στις κερκίδες μετά τη συσσώρευση της τραγικής έντασης από τις τρεις προγενέστερες τραγωδίες. Πιστεύεται ότι και αυτό ξεκίνησε από το διθύραμβο, όπως και η τραγωδία, όπου ο χορός μεταμφιεσμένος σε Σατύρους γλεντούσε πίνοντας κρασί – όλα δηλαδή ταυτισμένα με το πνεύμα της διονυσιακής λατρείας. Εισηγητής του στην Αθήνα θεωρείται ο Πρατίνας ο Φλ(ε)ιάσιος. Συνεχιστές του ο γιος του Aριστίας, ο Aχαιός (484-401 π.X.) και ο Αισχύλος.

Στις μέρες μας το μόνο ολοκληρωμένο σωζόμενο σατυρικό δράμα είναι ο «Κύκλωπας» του Ευριπίδη – σώζονται και στίχοι από τα έργα «Δικτυουλκοί» και «Ισθμιασταί» του Αισχύλου, και πολύ περισσότεροι στίχοι από το έργο «Ιχνευταί» του Σοφοκλή.

Ο Παντελής Δεντάκης ανέβασε το έργο του Ευριπίδη έχοντας ως βάση μόνο κάποια κύρια χαρακτηριστικά του σατυρικού δράματος, χωρίς να εγκλωβιστεί σε αυτά, αποφεύγοντας σκοπέλους, όπως, για παράδειγμα, οι βωμολοχίες, το κιτς και οι υπερβολικές επιδεικτικές ορχήσεις. Αντίθετα, παρέδωσε στο κοινό 100 λεπτά ενός θεατρικού δρώμενου με άποψη, άρτιου εικαστικά, χάρη και στην ευφάνταστη δουλειά της Γεωργίας Μπούρδας στα σκηνικά και στα κοστούμια και του Λευτέρη Βενιάδη στη μουσική, δικαιολόγησε πλήρως την επιλογή του να παρουσιάσει τον «Κύκλωπα» με γυναικείο θίασο, τολμώντας ακόμα και να παραβεί τυπικούς νόμους του σατυρικού δράματος, όπως, για παράδειγμα, την παντελή απουσία πολιτικοκοινωνικής σάτιρας, αφού ενέταξε επιτυχώς λίγα αλλά καίρια νεωτερικά σχόλια. Στη θυμέλη της Μικρής Επιδαύρου καυτηριάστηκαν απόψεις για τους ξένους που «μας παίρνουν τις γυναίκες και τα παιδιά», το international-theater, ενώ η φωνή του Καζατζίδη για τον πόνο της ξενιτιάς αντηχούσε από τα σπλάχνα του σπηλαίου του Πολύφημου. Επιπλέον, πρόσθεσε στην παράσταση, χαρίζοντάς της ένα ξεχωριστό φινάλε, στίχους από το ποίημα του Θεόκριτου «Κύκλωψ», το ενδέκατο από τα 31 ποιήματα που του αποδίδονται, τα επονομαζόμενα ειδύλλια, και αυτοί όπως και το έργο σε μια σύγχρονη και με έξυπνες λύσεις μετάφραση του Παντελή Μπουκάλα.

Οι γυναίκες του θιάσου δεν καμώνονταν τους άντρες, ήταν οι ρόλοι της ιστορίας. Μιας ιστορίας που το φύλο μοιάζει να έχει τη μικρότερη σημασία στο παιχνίδι της επιβίωσης. Όπου η ανθρωποφαγία κατασπαράσσει τα πάντα και ακόμα και τα παιδιά των θεών δεν μπορούν να γλιτώσουν από το μένος της εκδίκησης.

Επιπλέον, μια γυναικεία φιγούρα του Κύκλωπα στη σκηνή του πόνου και στη συνέχεια κατατροπωμένου και αλυσοδεμένου μέσα στα αίματα να υποφέρει και να αναζητά την αγάπη μιας γυναίκας, ενθυμούμενος την άδικη μητέρα του, δίνει και μια ικανότητα βαθύτερης ενσυναίσθησης του ήρωα, επιβεβαιώνοντας το σωκρατικό «ουδείς εκών κακός».

Ο χορός των Σατύρων μέσα στην έκταση του διονυσιακού παραληρήματος θα εμφανίσει από φελλούς μέχρι γυναικείους μαστούς. Θα μιλήσει με αντρικό κυνισμό για την Ελένη στην Τροία και την τιμωρία της, αλλά θα φανεί και ευθυνόφοβος και δειλός όταν χρειαστεί να πάρει αποφάσεις. Κρατώντας από τη γυναικεία παρουσία ένα ναζιάρικό-σκανταλιάρικο πολύ ταιριαστό χαρακτηριστικό.

Η Νεφέλη Μαϊστράλη, η Μαρία Μοσχούρη, η Αμαλία Νίνου, η Μυρτώ Πανάγου και η Ελένη Τσιμπρικίδου λειτουργούν σαν ένα εξαιρετικό σύνολο, απόλυτα συντονισμένες, καταφέρνοντας παράλληλα να ξεχωρίσουν και ως μονάδες. Αδυναμίες φαίνονται να υπάρχουν στα χορικά, μάλλον λόγω τεχνικών θεμάτων ή τοποθέτησής τους, δεν κατάφεραν να ακουστούν ξεκάθαρα.

Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη κατάφερε να αναμετρηθεί επιτυχώς με γέροντα Σιληνό, έχοντας όλα τα ερμηνευτικά της μέσα σε εγρήγορση και με εντυπωσιακή σκηνική ενέργεια. Η αδύναμη φωνή της εδώ ταιριάζει με το ρόλο και δεν ενοχλεί.

Η Άννα Καλαϊτζίδου, έχοντας να αντιμετωπίσει ίσως το δυσκολότερο ρόλο της παράστασης, αυτόν του Οδυσσέα, από την άποψη ότι ο ήρωας, πέρα από το γεγονός ότι είναι κατά κάποιο τρόπο καταγεγραμμένος στη συνείδηση του καθενός μας, είναι και η πιο ανθρώπινη μορφή της παράστασης. Έχει το στιβαρό ερμηνευτικό υπόβαθρο για να τα καταφέρει. Έτσι, πέρα από την κάπως αμήχανη πρώτη σκηνή, στη συνέχεια φαίνεται να φωτίζει εξαιρετικά τις ποιότητες του ήρωα. Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος που κινείται όταν πια έχει γίνει κυρίαρχος του παιχνιδιού. Εντυπωσιακή η σκηνή του λιθοβολισμού του αλυσοδεμένου Κύκλωπα, με την τελευταία βολή, όταν εκείνος προφητεύει για τους συντρόφους το θάνατο, να είναι η πιο αδυσώπητη από όλες.

Ο υποκριτικός άθλος της παράστασης όμως έρχεται από τη Στεφανία Γουλιώτη, που δεν καμώνεται τον Κύκλωπα, είναι ο Κύκλωπας! Άμα τη εμφανίσει, με το που πέφτει το φως πάνω της (φωτισμοί Σάκης Μπιρμπίλης), η παρουσία της στη σκηνή είναι καθηλωτική. Ένας Κύκλωπας ειρωνικός, σαρκαστικός, παιγνιώδης, καιροσκόπος, εγωιστής, σκληρός, αφιλόξενος, που, όπως δηλώνει, «η αφεντιά μου δεν θα πάψει ποτέ να νοιάζεται για την καλοπέραση». Δεν πτοείται με τίποτα: «Όταν ο Δίας στέλνει βροχές, το δικό μου το σπίτι δεν το βρέχει» ή με σχεδόν τίποτα, γιατί και εκείνος, όπως θα μας αποκαλύψει τη στιγμή του μαρτυρίου, έχει την αχίλλειο πτέρνα του, τον έρωτά του για τη Νηρηίδα Γαλάτεια.

Η παράσταση με αυτό το φινάλε πρόσφερε στο θεατή και ένα κομμάτι γνώριμο από τις τραγωδίες. Μια αριστοτελική «κάθαρση» τόσο από την άποψη της δικαίωσης του Οδυσσέα όσο και από ένα είδος «συγκλονισμού» που βίωνε παρακολουθώντας τον εκπληκτικό, κατά τη γνώμη μου, απόλυτα ψυχαναλυτικό, μονόλογο της Στεφανίας Γουλιώτη, από το ποίημα του Θεόκριτου, που οδηγούσε ακαριαία σε μια ψυχική μετατόπιση.

Έναν αδέξιο ύμνο στον έρωτα από κάποιον που δεν τον γνώρισε ποτέ και επομένως δεν έχει τα συνήθη ποιητικά λόγια και τις ρομαντικές εκφράσεις. Αλλά και όσοι τον νιώσαμε πόσο συναισθηματικά ανάπηροι δεν είμαστε πολλές φορές ή τυφλοί σαν άλλοι Πολύφημοι για να βουτήξουμε στο πέλαγος και να αρπάξουμε τη δική μας Γαλάτεια;

 

Στην ομάδα του "Κύκλωπα" που θα σκηνοθετήσει ο Παντελής Δεντάκης με γυναικείο θίασο στο μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου ήρθε να προστεθεί, όπως διαβάσαμε σήμερα στο site του Φεστιβάλ Αθηνών και η ταλαντούχα Αλεξάνδρα Αϊδίνη. Η ηθοποιός που πέρσι είχε πρωταγωνιστεί στους "Όρνιθες" του Νίκου Καραθάνου στην Επίδαυρο θα παίξει τον Ιούλιο στο μικρό Θέατρο τον Σιληνό. Στον ρόλο του Κύκλωπα θα δούμε την εξαιρετική Στεφανία Γουλιώτη ενώ τον Οδυσσέα ερμηνεύει η Άννα Καλαϊτζίδου. Η Νεφέλη Μαϊστράλη, η Μαρία Μοσχούρη, η Αμαλία Νίνου, η Μυρτώ Πανάγου και η Ελένη Τσιμπρικίδου θα είναι οι Σάτυροι. 

 

Λίγα λόγια για την παράσταση:

Ένας κόσμος αντρικός, ωμός και βίαιος, κόσμος αλληλοεξόντωσης και ανθρωποφαγίας, όπου το δίκαιο ορίζεται από τον εκάστοτε ισχυρό. Στη χώρα των Κυκλώπων ο ξένος δεν περιθάλπεται, δεν φιλοξενείται, γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης ή κατασπαράσσεται. Εκεί δεν μπορείς να είσαι ούτε καλός ούτε κακός. Εκεί μπορείς να είσαι μόνο φοβισμένος και απελπισμένος ή σκληρός και ανελέητος. Τα πρόσωπα του Ευριπίδη ακροβατούν ανάμεσα στην ελαφράδα, τη γελοιότητα, την πονηριά, τον καιροσκοπισμό, την ηθική παρακμή, την αγριότητα. Γελοιοποιούν και γελοιοποιούνται. Συντρίβουν και συντρίβονται. 

Η παράσταση, με αποκλειστικά γυναικεία διανομή, διερευνά αυτόν τον άκρως αντρικό κόσμο, μέσα από τη γυναικεία φύση. Μέσα από τον ψυχισμό, τα εκφραστικά μέσα, το σώμα της γυναίκας. Και αναζητά την ισορροπία ανάμεσα στο σοβαρό και το γελοίο, ανάμεσα στο σπλάτερ και την κωμωδία. 

Η προπώληση έχει ξεκινήσει

«Ήταν σαν γιορτή. Όχι επειδή δεν πληρώσαμε, αλλά επειδή πρώτη φορά κάναμε κάτι όλοι μαζί».

Όλοι ξέρουμε συνανθρώπους μας που δεν πληρώνουν το αντίτιμο του εισιτηρίου στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ορισμένοι υπερασπίζονται αυτή τους τη στάση με πάθος, προβάλλοντας τρανταχτά επιχειρήματα, ενώ για τους επικριτές τους θεωρούνται «τζαμπατζήδες». Πριν από λίγο καιρό ο κόσμος, εξαγριωμένος με τις ιδιαίτερα αυξημένες τιμές των διοδίων και την κάκιστη ποιότητα των δρόμων, σήκωνε τις μπάρες και περνούσε. Το «Δεν πληρώνω», που πήρε διαστάσεις κινήματος, φαίνεται να έχει γερές βάσεις. Μπορεί να ξεκίνησε ως ιδεολογία, πλέον όμως έχει καταλήξει στο «Δεν έχω, δεν πληρώνω» .

Ο Ντάριο Φο έγραψε το 1974 το έργο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» και το 2010 άλλαξε τον τίτλο σε «Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω», καθώς έλαβε υπόψη τα νέα δεδομένα, την οικονομική κρίση στην Ιταλία του 21ου αιώνα.

Στο έργο παρακολουθούμε την εξαθλίωση της εργατικής τάξης, που αδυνατεί να επιβιώσει, επειδή ξεζουμίζεται κυριολεκτικά από το σύστημα. Όλα ξεκινούν από ένα περιστατικό που δεν διαδραματίζεται επί σκηνής, αλλά το περιγράφει η κεντρική ηρωίδα στη φίλη της. Μια ομάδα γυναικών μπουκάρει σε σούπερ μάρκετ και αρνείται να πληρώσει τα προϊόντα, καθώς εξαιτίας της κρίσης οι τιμές έχουν υπερδιπλασιαστεί. Δημιουργούν τρομακτική σύγχυση στο ταμείο, έρχονται σε ανοιχτή ρήξη με το διευθυντή, σχεδόν τον απειλούν με λιντσάρισμα, και τελικά αρπάζουν τα αγαθά πληρώνοντας κατά βούληση. Όταν φτάνει η αστυνομία, δεν μπορεί να κάνει τίποτα, γιατί οι γυναίκες έχουν μπερδέψει πολύ την κατάσταση και οι περισσότερες έχουν ήδη διαφύγει με τα λάφυρα-τρόφιμα. Η προσπάθεια των δύο γυναικών να κρύψουν ό,τι άρπαξαν από το σούπερ μάρκετ οδηγεί σε απίστευτα κωμικοτραγικά μπερδέματα τόσο τις ίδιες όσο και τους συζύγους τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι την επαναστατική πράξη της κλοπής κάνουν οι γυναίκες εν αγνοία των αντρών. Με αυτή την επιλογή ο συγγραφέας, χωρίς να στοχεύει σε κάποιο φεμινιστικό μανιφέστο, δείχνει ξεκάθαρα τη θέση της γυναίκας, ενός σημαντικού θύματος του καπιταλισμού, που είναι παράλληλα επιφορτισμένη με τη διαχείριση του σπιτιού.

Ο Παντελής Δεντάκης σκηνοθετώντας την παράσταση επιτυγχάνει να φωτίσει τις παραπάνω πτυχές του έργου, ακροβατώντας εξαιρετικά ανάμεσα στο κωμικό και στο τραγικό κομμάτι. Παράλληλα όμως αξιοποιεί ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά των έργων του Ντάριο Φο, το παιχνίδι. Στοιχείο που έχει δουλέψει και στις ερμηνείες των ηθοποιών. Έτσι η καταγγελτικότητα του πολιτικού θεάτρου δεν μοιάζει με μανιφέστο κομμουνιστικού κόμματος, αλλά αγγίζει την αλήθεια του θεατή και τον φέρνει αντιμέτωπο με την πραγματικότητα που βιώνει ή, ακόμα χειρότερα, με αυτά που φοβάται πως θα βιώσει.

Ο θίασος είναι καλοκουρδισμένος και συγχρονισμένος, παρουσιάζοντας μια παράσταση συνόλου. Η Κάτια Γέρου και ο Γιώργος Μακρής με την εμπειρία τους ερμηνεύουν μοναδικά το ζευγάρι εργατών που έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Αποφεύγουν κάθε είδους μανιέρα και χτίζουν ολοκληρωμένους χαρακτήρες, χρωματίζοντας τις ευαίσθητες χορδές τους. Εξίσου καλό και το νεότερο ζευγάρι (Ερατώ Πίσση και Πέτρος Σπυρόπουλος), με σκηνική εγρήγορση και κωμικό ταπεραμέντο. Υποκριτικό δώρο της παράστασης ο Χρήστος Μαλάκης, οι σκηνές του οποίου, ως δημοτικού αστυνομικού και καραμπινιέρη, είναι ξεκαρδιστικές.

Εν κατακλείδι, μια έντιμη κωμωδία, που θα σας ψυχαγωγήσει, με ένα άρωμα παλιού καλού Θεάτρου Τέχνης.

 

Περικλής Γιαννόπουλος-Σοφία Λασκαρίδου: ένας τραγικός έρωτας. Μια μεγάλη αγάπη, από αυτές που τα κοριτσόπουλα ονειρευόμαστε να ζήσουμε, από αυτές που αναστενάζεις βαθιά όταν τις διαβάζεις στα άρλεκιν. Η μυθιστορηματική αυτοκτονία με την οποία επέλεξε εκείνος να κλείσει για πάντα αυτό το κεφάλαιο συγκινεί βαθιά ακόμη και σήμερα. Έναν αιώνα μετά οι 4Frontal, αυτή η απίθανη θεατρική ομάδα, αποφασίζει να μας παρουσιάσει επί σκηνής το love story. 

Καθοδηγητής του εγχειρήματος ο Παντελής Δεντάκης, ο οποίος, όπως μου ανέφερε, νιώθει λίγο σαν «μεγάλος αδερφός ή μπαμπάς» των παιδιών. Λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα μιλήσαμε με αφορμή τη συγκεκριμένη παράσταση για έρωτες, απογοητεύσεις και θέατρο. 

 Η οικογένεια 4Frontal 

Κάναμε τον «Μουνή» και έπειτα από δύο χρόνια μια παράσταση με τον τίτλο «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται, αν και ορισμένα μόνο μία φορά». Έχουμε μια πάρα πολύ ωραία σχέση, οικογενειακή, σαν να είμαι λίγο ο μεγάλος τους αδερφός, ο μπαμπάς τους. Μαθαίνουμε πολλά ο ένας από τον άλλο, και εγώ από αυτούς και εκείνοι από μένα, ελπίζω. Είναι μια σχέση ανταλλαγής, μια πολύ ζωντανή σχέση, με τις συγκρούσεις μας και τις καλές μας στιγμές. Η ανταλλαγή είναι ουσιαστική, καθώς, όταν συμβαίνει, μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτούμε και τα πράγματα εξελίσσονται ομαλά και σωστά. 

 Περικλής Γιαννόπουλος, ο «αυτόχειρας του Σκαραμαγκά»: τόσο κοντά και τόσο μακριά στους απανταχού ερωτευμένους… 

Οι μεγάλες ερωτικές ιστορίες δεν τελειώνουν ποτέ, περνούν στην αιωνιότητα. Αναφορικά με την πράξη της αυτοκτονίας, αυτή καθαυτή είναι κάτι άγριο και συνάμα θλιβερό. Όσο για την αυτοχειρία του Περικλή Γιαννόπουλου, γίνεται με έναν τρόπο ποιητικό, που φαίνεται ότι τον σκεφτόταν δέκα χρόνια πριν. Γράφει η ίδια η Λασκαρίδου ότι σε μια συνάντησή τους το πρώτο διάστημα της γνωριμίας τους, που είχαν πάει μια βόλτα στο Σκαραμαγκά, της είχε πει: «Αν ποτέ με εγκαταλείψεις, θα μπω σε αυτή τη θάλασσα καβάλα σε ένα άσπρο άλογο, αλλά, μην ανησυχείς, θα βάλω πέτρες στις τσέπες μου και το άλογο θα βγει […]» Βέβαια αυτό δεν ξέρουμε αν ήταν αληθινό. Το συγκεκριμένο love story εξάλλου είναι μια καταγραφή της Λασκαρίδου. Έχω την εντύπωση όμως ότι ταιριάζει με αυτό τον άνθρωπο, τουλάχιστον από όσο τον έχω μελετήσει και τον έχω καταλάβει. Όσον αφορά την εποχή μας, και σε σύγκριση με το 1900-1910, είναι πιο γειωμένη, πιο πεζή. Έχω την αίσθηση ότι στο πέρασμα του χρόνου ορισμένα πράγματα τα εντάσσουμε στη σφαίρα της ποίησης. Φαίνεται πως πλέον γινόμαστε πιο κυνικοί, πιο στεγνοί. Βέβαια ο έρωτας είναι έρωτας, δηλαδή οι εκρήξεις είναι πάντα ίδιες, απλώς στην εν λόγω ιστορία ο έρωτας μετουσιώνεται σε μια δημιουργία, σε ποίηση στην περίπτωση του Γιαννόπουλου, σε ζωγραφική στην περίπτωση της Λασκαρίδου. Μας ξενίζει λοιπόν η αυτοκτονία για έναν έρωτα, ωστόσο είναι κάτι που εξακολουθεί να συμβαίνει. 

Η αισθητική της παράστασης 

Εγώ λειτουργώ πάντα με βάση τη λογική της αφαίρεσης. Δεν μου αρέσει η φλυαρία. Θέλω οι θεατές να βλέπουν ένα χώρο που θα έχει σαφώς το χαρακτήρα του χώρου αλλά θα επιδέχεται συμπλήρωση. Αυτό ισχύει και για το χώρο και για τον τρόπο με τον οποίο στήνεται μια παράσταση. Θέλω οι θεατές να είναι συνδημιουργοί, να υπάρχει χώρος ώστε να «πλάσουν» ένα κομμάτι του έργου, της υποκριτικής, της ιστορίας, του σκηνικού. Επίσης θέλω οι θεατές να έχουν χώρο να επικοινωνήσουν με τα δικά τους συναισθήματα και όχι με τα συναισθήματα των ηθοποιών. Οι ηθοποιοί είναι απαραίτητο να ανοίγουν ένα χώρο πάνω στη σκηνή ώστε οι θεατές να συνδιαλέγονται με τις δικές τους σκέψεις. Να μην τα παίρνουν όλα έτοιμα. Αυτό που συμβαίνει πάνω στη σκηνή χρειάζεται να δίνεται έτσι ώστε να ανοίγονται δίοδοι επικοινωνίας των θεατών με τον εαυτό τους. Νομίζω πως, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, η καλή τέχνη αυτό κάνει. Παράλληλα στη συγκεκριμένη παράσταση υπάρχουν και τα κοστούμια που μας ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο, σε μια εποχή που θεωρώ πως έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον για μας σήμερα. Γίνεται μια ωραία συνομιλία, ο σκηνικός χώρος είναι αρκετά πετυχημένος. 

Όλα τα έργα για τον έρωτα και το θάνατο 

Η τέχνη με το συγκεκριμένο θέμα ασχολείται. Όλα τα υπόλοιπα, που εκ πρώτης όψεως δεν φαίνονται να ασχολούνται με αυτό, ουσιαστικά αυτό κάνουν. Εξάλλου όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας είναι υποδιαιρέσεις του έρωτα και του θανάτου. Ο έρωτας είναι το εργαλείο, το όπλο απέναντι στο θάνατο. 

Ανάγκη να «διαγράψεις» μια παράσταση 

Ναι, το έχω νιώσει. Και παρόλο που θεωρητικά πιστεύω πως όλα είναι ανάλογα της αξίας κάποιου, έχουν υπάρξει και παραστάσεις με τις οποίες δεν έμεινα ικανοποιημένος – παραστάσεις που έχω κάνει εγώ και παραστάσεις στις οποίες έχω παίξει. Δεν το έχω βιώσει όμως ως ακραίο μαρτύριο. Ο Γιαννόπουλος δεν είχε απογοητευθεί από το έργο του, αλλά από την απήχηση που αυτό είχε. Και επειδή το πάλεψε αρκετά χρόνια και επέμεινε στις ιδέες του, στις απόψεις του, κάποια στιγμή τον εγκατέλειψαν οι δυνάμεις του. Οπότε ένιωσε ότι, εφόσον το έργο του δεν μπορούσε να το επικοινωνήσει, δεν είχε αξία, άρα δεν έπρεπε να υπάρχει. Έχω την εντύπωση ότι δεν αμφισβήτησε ο ίδιος το έργο του. Απογοητεύτηκε διότι δε είχε την ανταπόκριση που προσδοκούσε. 

 

Απογοήτευση από το κοινό 

Περισσότερο απογοητεύομαι όταν η δημιουργία της ομάδας στην οποία συμμετέχω δεν ενεργοποιεί το κοινό. Σαφώς με απασχολεί το κοινό, δηλαδή η παιδεία του, οι προσδοκίες και οι προσλαμβάνουσες που κάθε φορά έχει από μια παράσταση. Υπάρχουν στιγμές που αντιλαμβάνομαι ότι ορισμένοι θεατές είναι λιγότερο εκπαιδευμένοι από το πότε και με τι θα γελάσουν, από το αν είναι συγκεντρωμένοι, από το αν χρησιμοποιούν τα κινητά τους την ώρα που παίζουμε κ.λπ. Ναι, μπορεί να απογοητευτώ από το κοινό, αυτό όμως που κυρίως με αποκαρδιώνει είναι η μη ενεργοποίησή του μέσω της δουλειάς της ομάδας στην οποία συμμετέχω. 

«Ντριν Ντριν» την ώρα που παίζω 

Δεν είναι τρομερό που χτυπάνε τα τηλέφωνα. Το τρομερό είναι ότι είμαστε τόσο εξαρτημένοι από αυτά. Είμαστε διαρκώς με ένα κινητό στο χέρι, από το πρωί μέχρι το βράδυ, όπου και αν πάμε. Αυτό βέβαια παρατηρείται παγκοσμίως, με εξαίρεση το Παρίσι, όπου συναντάς και ανθρώπους με ένα βιβλίο ανά χείρας. Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο, όταν κάποιος έρχεται στο θέατρο, δεν μπορεί να αποχωριστεί εύκολα το κινητό του. 

 

Ο Παντελής Δεντάκης σκηνοθετεί την ομάδα 4Frontal στην παράσταση «Σοφία Λασκαρίδου, μια αγάπη μεγάλη», που ανεβαίνει στο Θέατρο 104, στην κεντρική σκηνή. Προγραμματισμένη πρεμιέρα Παρασκευή 27 Ιανουαρίου. 

 Παίζει στις «Τρεις Αδερφές» στο Θέατρο Πορεία κάθε Τρίτη. 

Από 27 Φεβρουαρίου θα σκηνοθετήσει το έργο του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω» στο Θέατρο Τέχνης.

 

 

Κεντρική φωτογραφία Παντελή Δεντάκη: Δομνίκη Μητροπούλου

φωτογραφίες παράστασης: Σταύρος Χαμπάκης 

Στο  Θέατρο Τέχνης θα ανέβει το εμβληματικό έργο του Ντάριο Φο "Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω" του Ντάριο Φο.

 Με ένα δυνατό θίασο ηθοποιών:Την Κάτια Γέρου, τον Γιώργο Μακρή, την Ερατώ Πίσση, Χρήστο Μαλάκη και τον Πέτρο Σπυρόπουλο.

Το «Δεν πληρώνω δεν πληρώνω» μολονότι γράφτηκε 60 χρόνια πριν, αντικατοπτρίζει με εκπληκτικούς διαλόγους τη σημερινή πραγματικότητα και μας χαρίζει δύο ώρες ξεγνοιασιάς χαλάρωσης και γέλιου.

Ο σπουδαίος λογοτέχνης, Ντάριο Φο, έφυγε από τη ζωή  τον Οκτώβριο του 2016 και είχε συνεργαστεί με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, που πρώτο  ανέβασε στην Ελλάδα το έργο «Ισαβέλα τρεις καραβέλλες και ένας παραμυθάς», την περίοδο 1974-1975.

 

Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στις 27 Φεβρουαρίου στη σκηνή της  Φρυνίχου (Φρυνίχου 14 Πλάκα)

 

 

Μια παράσταση εμπνευσμένη από τον μοιραίο έρωτα της ζωγράφου  Σοφίας Λασκαρίδου και του συγγραφέα Περικλή Γιαννόπουλο 

 

Ερχόταν αντίθετα από μένα. Τα μάτια μας συναντήθηκαν αχόρταγα...

Με συγχωρείτε, ψιθύρισε, η ομορφιά σας με θάμπωσε

Κι εμένα η δική σας                                                                

Χαμογελάσαμε κι οι δύο. Αυτό ήταν...

Εκείνη την έλεγαν Σοφία. Εκείνον Περικλή. Συναντήθηκαν τυχαία. Κάπου στο 1900.

Εκείνη ήταν ζωγράφος. Ήθελε να ανακαλύψει νέους ορίζοντες τέχνης. Εκείνος συγγραφέας. Οραματιζόταν την Ελληνική Αναγέννηση. 

Συναντήθηκαν κάπου στο 1900. Κοίταξαν ο ένας τον άλλον και ερωτεύτηκαν. Και ερωτεύτηκαν πολύ. 

Και συναντιόνταν και αγκαλιάζονταν και έδιναν πύρινα φιλιά. Στην αγαπημένη τους Αττική γη. Κι εκείνος διάβαζε, έγραφε, φιλοσοφούσε. Κι εκείνη ζωγράφιζε. Κι η Αττική γη τούς έπαιρνε στην αγκαλιά της, τους δύο ερωτευμένους. Και ζούσαν την υπέρτατη ηδονή.

Αλλά ήρθε η ώρα κι έπρεπε να φύγει εκείνη μακριά. Να φύγει μακριά για να γίνει μεγάλη ζωγράφος. Για να γνωρίσει το άγνωστο στην Τέχνη της. Και τότε δάκρυσαν και πόνεσαν, πολύ. Και αποχωρίστηκαν. Κι εκείνη έφυγε για το παγωμένο Μόναχο. Κι εκείνος έμεινε πίσω στην αγαπημένη τους Ακρόπολη. 

Και αντάλλασσαν γράμματα φλογερά. Γράμματα αγάπης, έρωτα, νοσταλγίας. Απελπισίας. Και ζούσαν την υπέρτατη οδύνη.

Κάπου στο 1900. 

Και περίμεναν τη στιγμή που θα ξαναβρίσκονταν. Την στιγμή που θα έπεφταν στην αιώνια αγκαλιά, ο ένας του άλλου.

Αλλά η απελπισία λύγισε εκείνον. Και τότε, της έστειλε ένα απεγνωσμένο τηλεγράφημα: “Σοφία μου, ένα ύστατο χαίρε από την Αττική γη που αφήνω για πάντα. Με άπειρα γλυκύτατα φιλιά. Χαίρε Σοφία μου. Ο Περικλής σου”.

Και εκείνη γύρισε και έζησε για πάντα στην αγαπημένη τους Αττική γη. Και του έμεινε πιστή μέχρι τα βαθιά της γεράματα. 

Και εκείνος έμεινε για πάντα νέος, με τα χρυσά του τα μαλλιά και το γαλάζιο ουρανό στα μάτια.

Κάπου στην αιωνιότητα του Έρωτα.

Η ομάδα 4Frontal και ο Παντελής Δεντάκης συναντώνται ξανά μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις «Ο Μουνής» και «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται, αν και ορισμένα μόνο μία φορά» και παρουσιάζουν στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου 104, μία παράσταση βασισμένη στα ημερολόγια τα ζωγράφου Σοφίας Λασκαρίδου (1876-1965).

Η Σοφία Λασκαρίδου γεννήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα στην Καλλιθέα και δεν ήταν μία γυναίκα συνηθισμένη: όμορφη, πλούσια με ισχυρό κοινωνικό status,που είχε όλη την Αθήνα στα πόδια της. Έσπασε το άβατο στη Σχολή Καλών Τεχνών, ανοίγοντας το δρόμο για τη γυναικεία παρουσία στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Ακολούθησε σπουδές στο εξωτερικό δίπλα σε μεγάλους ζωγράφους της εποχής, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές. Και φυσικά έζησε μία μεγάλη αγάπη, μυθιστορηματικής υφής, με τον ποιητή Περικλή Γιαννόπουλο, τον επονομαζόμενο «αυτόχειρα του Σκαραμαγκά»: οι δύο τους ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα και βαθιά. Όσο εκείνη ήταν στο Μόναχο, κυνηγώντας το όνειρό της ως ζωγράφος, εκείνος αυτοκτόνησε: καβάλα σε ένα άσπρο άλογο, μπήκε στη θάλασσα του Σκαραμαγκά και φύτεψε μια σφαίρα στον κρόταφό του. 

Ταυτότητα Παράστασης

Παράσταση βασισμένη στα ημερολόγια της Σοφίας Λασκαρίδου

Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης

Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Μουσική Σύνθεση: Λευτέρης Βενιάδης

Επιμέλεια φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Τσιμπρικίδου 

Φωτογραφίες:  Σταύρος Χαμπάκης

Ερμηνεύουν:  Σταύρος Γιαννουλάδης, Θανάσης Ζερίτης, Ελένη Κουτσιούμπα, Νεφέλη Μαϊστράλη, Αμαλία Νίνου, Αριστέα Σταφυλαράκη, Μαριέττα Σγουρδαίου

 

 

Στοιχεία Παράστασης

Προγραμματισμένη Πρεμιέρα: Παρασκευή, 27 Ιανουαρίου

Ημέρες παραστάσεων: Παρασκευή και  Σάββατο στις 21.15, Κυριακή στις 19.00

Διάρκεια παράστασης : 70' (χωρίς διάλειμμα)

Τιμές Εισιτηρίων: Γενική είσοδος 12 € –  φοιτητικό/ανέργων 8 € – ατέλειες 5 €

Παρασκευή γενική είσοδος 10    

Ειδική τιμή προπώλησης: από Δευτέρα 16/1 ως Πέμπτη 26/1 

όλα τα εισιτήρια για όλες τις παραστάσεις στην τιμή των 8 ευρώ.

 

Προπώληση: viva.gr, 11876, Media Markt, Public, SevenSpots, Βιβλιοπωλεία «Ευριπίδης»

 

Θέατρο: Κεντρική σκηνή, Θέατρο 104 || Ευμολπιδων 41.Γκάζι  .Στάση Μετρό Κεραμεικός || Τηλέφωνο: 2103455020 – 6940290312 || www.104.gr