Όταν πρωτοάκουσα τον στίχο: «Και με κοίταζες λες κι ήμουν Atari, που βρήκες έπειτα από χρόνια στο πατάρι…» χαμογέλασα, θυμήθηκα ότι ποτέ δεν είχα – αλλά ευτυχώς είχαν φίλοι που μου ήρθαν στο μυαλό και κάτι μεσημέρια μετά από το σχολείο με τα μπλιμπλίκια (που φωνάζανε οι μανάδες μας).

Χαμογέλασα.

Το άκουγα συνέχεια, το έπαιζα στην εκπομπή στον trollradio.gr, έκανα εικόνες ό,τι έλεγε. Σε κάποιους που είπαν «μα είναι πολύ χαζοχαρούμενο» τους κατατρόπωσα με επιχειρήματα. Δεν ξέρω αν τους έπεισα, αλλά θέλει μαγκιά να κάνεις μια χυλόπιτα ένα εθιστικό ρυθμό και χαρά.

Έτσι ανακάλυψα λοιπόν τον καλλιτέχνη Δημήτρη Σαμόλη και περίμενα πώς και πώς να κυκλοφορήσει το άλμπουμ «Ένα σύμπαν στα μέτρα σου».

Ήρθε και το κομμάτι «Λέων με Κριό»,  δεν κατάφερα να πάω στο θέατρο να τον δω (ακόμη) αλλά μόλις πήρα το άλμπουμ στα χέρια μου άρχισα να το ακούω και να ταξιδεύω. Σε γειτονιές της Αθήνας, σε πόλεις της Ελλάδας, με Αερόστατο. Σκέφτηκα αυτά που  ήθελα και δεν έκανα, αλλά χωρίς να παίρνει από κάτω. Αισιόδοξα, γιατί εδώ είμαστε και συνεχίζουμε.

Ο Δημήτρης Σαμόλης έχει καταφέρει να φτιάξει ένα σύμπαν που δεν διαφέρει από το δικό σου και το δικό μου, απλώς – και αυτό δεν σημαίνει απλοϊκά ή επιφανειακά – έχει κάνει αυτό το σύμπαν φωτεινό, αισιόδοξο και με μια δυναμική. 

Ακούω τον δίσκο και μου φτιάχνει η διάθεση, μουρμουράω τα λόγια του και στο μυαλό μου σχηματίζονται πολύχρωμα σκηνικά και ένας κόσμος ανεκτικός, σαν αυτόν που θα ήθελα να αποτελεί την καθημερινότητά μου!

Διαβάστε τη συνέντευξη στο viewtag.gr