Λίγο πριν την αλλαγή του νέου χρόνου βρεθήκαμε στο όμορφο και ζεστό θέατρο ΜΠΙΠ, στην Αγίου Μελετίου και παρακολουθήσαμε το έργο μιας νέας συγγραφέως, σκηνοθέτη και ηθοποιού, της Στέλλας Μαγγανά. Ο τίτλος του αρκετά ευρηματικός και υποσχόμενος «8’ 19’’» ή αλλιώς 8 λεπτά και 19 δευτερόλεπτα. Μπαίνοντας στο γιορτινό φουαγιέ του θεάτρου, συλλαμβάνω με τη ματιά μου την ιδιαίτερη αφίσα της παράστασης (σχεδιασμένη από την Αλεξία Κωστή)..Σε αποχρώσεις μαύρου και κόκκινου ένα βρέφος κοιμάται μέσα σε ένα ρόδι και όλα αυτά καταλήγουν σε σταγόνες αίματος.

Εφιαλτικό παραμύθι για ενήλικες ! Αναρωτιέμαι αν διακρίνονται τα παραμύθια σε ανήλικους και ενήλικες και ποια είναι αυτή η ειδοποιός διαφορά που οδήγησε τη συγγραφέα του έργου να το χαρακτηρίσει «εφιαλτικό»…

Η αίθουσα της παράστασης γεμάτη με θεατές κυρίως νεαρότερης ηλικίας αλλά και εκείνους που ίσως τολμούν να δουν τη θεατρική προσπάθεια τριών νέων ηθοποιών της Στέλλας Μαγγανά, της Μαρίας Προϊστάκη και του Κωνσταντίνου Γεωργόπουλου.

Μια μεγάλη οθόνη δείχνει το χρόνο να μετράει αντίστροφα για τα 8’19’’ και η παράσταση -που διαρκεί περίπου μια ώρα- ξεκινάει.

Στη θάλασσα το νερό είναι μαύρο. Ξημερώνει.

Ένα κομμάτι του ανατέλλοντος ηλίου πέφτει στη γη και ένας άνθρωπος γεννιέται: «Είναι αγόρι!..καταπώς φαίνεται».

Ο απόηχος της χαραυγής ψιθυρίζει:

«Για να ζήσεις πρέπει πρώτα να πεθάνεις» και το αγόρι ξεκινάει. Περνάει δάση, πόλεις, ερήμους, θάλασσες διψασμένο και άπειρο εντελώς καινούριο ρωτώντας : «Συγγνώμη κύριε, πού μπορώ να βρω τον θάνατο;».

Οι άνθρωποι παγώνουν, εξαγριώνονται, αδιαφορούν, το ταξίδι συνεχίζεται, η ερώτηση πάντα επιμένει, η απάντηση μονίμως αιωρείται ενώ η δύση του ηλίου καταφθάνει όσο εκείνο καλπάζει αγκαλιά με ένα νεογέννητο πάλι πίσω προς τον ήλιο.

Οι τρεις ηθοποιοί (απόφοιτοι και οι τρεις τους από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών) σε απόλυτο συγχρονισμό και επικοινωνία μεταξύ τους επιδιώκουν μια αλληγορική πολυδιάστατη αφήγηση για το ταξίδι του ανθρώπου στη ζωή, μέσα από ένα σκοτεινό, λιτό, με digital στοιχεία σκηνικό. Σημαντικό και κομβικό ρόλο στην εξέλιξη και στην πλοκή της παράστασης η ξεχωριστή και συγκεκριμένα η πρωτότυπη μουσική που υπογράφει ο Αλέξης Χατζηιωάννου.

Παρακολουθούμε τους ηθοποιούς σε ρόλο αφηγητών σε αυτό το περίεργο και μυστηριώδες παραμύθι, οι οποίοι χτίζουν με το σώμα και τη φωνή τους έναν κόσμο φαντασιακό, με δικούς του κανόνες. Έναν κόσμο που ξεκινά σαν όνειρο και καταλήγει σε έναν μυστήριο εφιάλτη, ο οποίος συνεπαίρνει τους θεατές και τους τοποθετεί σε αυτά τα αρχέγονα ερωτήματα για το τι κρύβει η ζωή μετά τον θάνατο… Η επιμέλεια της κίνησης που υπογράφεται από τον Κωνσταντίνο Γεωργόπουλο και η ενδυματολογία από την Κυριακή Καλπακίδου συμπληρώνουν χωρίς υπερβολές και περιττά στοιχεία το ύφος του θεατρικού ταξιδιού που καλούμαστε ως θεατές να βιώσουμε.

Τελειώνοντας η παράσταση, οι ηθοποιοί εισπράττουν το ζεστό χειροκρότημα του κοινού, το οποίο και τους το χαρίζει απλόχερα. Μια ενδιαφέρουσα παράσταση με στοιχεία αφήγησης, νοήματα, μηνύματα, αλήθειες και συναισθήματα για την ανθρώπινη φύση, που οι τρεις ηθοποιοί μεταφέρουν στον θεατή απλά και σύνθετα παράλληλα. Και τελικά πόσος χρόνος χωρίζει το σκοτάδι από το φως; Μήπως 8’19’’;

*Στο φουαγιέ του θεάτρου πωλείται το βιβλίο της παράστασης εικονογραφημένο από την Αλεξία Κωστή, με ασπρόμαυρα σκίτσα.

Διαβάστε επίσης:

Η Στέλλα Μαγγανά Μας Γράφει Γι' Αυτό Που Την «Καίει»