Τα λόγια είναι περιττά για την προσωπική παράσταση "Mute" του Γιώργου Χρυσοστόμου. Μετά από απανωτά sold out σε κλειστά και ανοιχτά θέατρα και μετά από ένα χρόνο θεατρικού mute, η «προφητική» παράσταση πατάει play και επανέρχεται δριμύτερη.

Η χειροποίητη, με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία παράσταση – στοίχημα που πέτυχε!- του Γιώργου Χρυσοστόμου, βγαίνει ξανά από την παύση ή μάλλον την καλοκαιρινή ραστώνη κι επιστρέφει για λίγες μόνο παραστάσεις σε επιλεγμένα ανοιχτά θέατρα της Αττικής και όχι μόνο.

Ένας άνθρωπος που κυνηγά το μυαλό του, ένας άνθρωπος που αρνείται τις λέξεις. Μια πολυκατοικία. Ένας μαέστρος, ένας ηλικιωμένος, ένας φοβιτσιάρης, ένας γυμναστής, ένας σεξομανής, ένας γκαντέμης... Τι τους συνδέει; Είναι ένας ή περισσότεροι; Κάποτε όλα διαλύονται· οι λέξεις έρχονται απρόσμενα. Μια παράσταση με μουσική χωρίς μουσικούς, με λέξεις χωρίς λέξεις. Μια παράσταση που κάποιος τολμά να ανοίξει την πόρτα του δωματίου του και να δείξει τι πραγματικά υπάρχει μέσα σε αυτό.

MUTE. 1998 Θεσσαλονίκη. Μπλε βαμμένο δωμάτιο. Συγκάτοικος με τρεις αγνώστους. Ένα cd player. Ενα mini disk. Κανένα κινητό τηλέφωνο. Μουσική με ακουστικά στ’ αυτιά. Το αριστερό δεν δουλεύει. Μονοφωνικό αποτέλεσμα. Κατά τη διάρκεια ακρόασης τζαζ κομματιού γεννήθηκε ο Μαέστρος. Και άλλοι ήρωες που παρέα με τον εφευρέτη τους δεν τραγουδήσανε ποτέ. Ούτε στη χαρά, ούτε στον πόνο. Λαχτάρα για μουσική, φόβος για τραγούδι όμως. Οι ήρωες αυτοί βγήκανε να δουλέψουνε βαθιά στη νύχτα. Για να φάει ψωμί ο εφευρέτης. Με σοφία η Σοφία θα τα βγάλει όλα αυτά στο φως. Που θα το σχεδιάσει η άλλη Σοφία. Και με τα φώτα της Φωτεινής θα γεννηθούνε κι άλλα, που θα τα πάρει ο ήλιος της Ηλιάνας και θα τα απογειώσει για να πετάξουν όλοι μαζί πάνω στης Μαγδαληνής το σκηνικό. Τα λόγια είναι περιττά.

Με εκτίμηση

Γιώργος Χρυσοστόμου

Συντελεστές της παράστασης

Ιδέα: Γιώργος Χρυσοστόμου

Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου, Γιώργος Χρυσοστόμου

Δραματουργία: Juan Ayala

Σκηνικά-κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού

Μουσική επιμέλεια: Φωτεινή Γαλάνη

Σχεδιασμός φωτισμών: Σοφία Αλεξιάδου

Βοηθός σκηνοθέτη - κίνηση: Ηλιάνα Γαϊτάνη

Παίζει ο Γιώργος Χρυσοστόμου

Αναλυτικό πρόγραμμα παραστάσεων

Τρίτη 31 Αυγούστου: Κηποθέατρο Παπάγου
Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου: Βεάκειο Θέατρο Πειραιά
Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου: Τεχνολογικό και Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου
Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου: Δημοτικό Θέατρο Άλσους Ηλιούπολης "Δ.Κιντής"
Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου: Δημοτικό Θέατρο "Αλέξης Μινωτής" Αιγάλεω
Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου: Θέατρο Νταμάρι "Αλίκη Βουγιουκλάκη" Βριλήσσια
Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου: Θέατρο Ορέστης Μακρής Χαλκίδα
Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου: Αμφιθέατρο Θαν.Βέγγος - Κορυδαλλός
Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου: Κηποθέατρο Νίκαιας
Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου: Θέατρο Βράχων "Μ.Μερκούρη" Βύρωνας

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 60 λεπτά

Ώρα έναρξης: 21:00

Τιμές εισιτηρίων:

18€ κανονικό

15€ μειωμένο (ισχύει για φοιτητές, ανέργους, άτομα άνω των 65 ετών, ΑΜΕΑ)

Εισιτήρια για την παράσταση προπωλούνται

https://www.viva.gr/tickets/theatre/periodeia/mute-summer-2021/

Είχα να βιώσω τέτοια θεατρική χαρά, εδώ κι ένα χρόνο περίπου, όταν πέρσι τον Μάιο, είδα τον «Χαρτοπόλεμο» του Βαγγέλη Ρωμνιού στο Ιλίσια- Βολανάκης σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, το πρώτο και τελευταίο του έργο, αφού ο Βαγγέλης έφυγε πολύ νωρίς.

Δυστυχώς, είναι εξαιρετικά σπάνιο για τα θεατρικά μας δρώμενα ο θεατής να απολαμβάνει καλά ελληνικά έργα και ακόμη πιο σπάνιο τα κείμενα να βρίσκονται στα χέρια σκηνοθετών, οι οποίοι καταφέρνουν να αποδώσουν τις λεπτές αποχρώσεις και τη βαθιά τους ευαισθησία.

Δέκα μήνες μετά, λοιπόν, και με την εμπειρία του «Χαρτοπόλεμου», με ενδιάμεσο σταθμό ενός νέου ελληνικού έργου, το οποίο να με συγκίνησε, πραγματικά, να μπορώ να εντάξω μόνο την «Γρανάδα» του Γιάννη Καλαβριανού, έρχεται ένα θεατρικό δώρο που ακούει στο όνομα «Mute», από τον ηθοποιό και συγγραφέα Γιώργο Αδαμαντιάδη. Ένα έργο, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο συγγραφέας στην παράσταση κι επιλέγει κάποιον άλλον να αναστήσει σκηνικά το συγγραφικό του παιδί. Έτσι, σκηνοθέτης της παράστασης είναι ο Στέλιος Πατσιάς.

Το «Mute» είναι ένα διαμάντι κι επειδή «εν αρχή ην ο Λόγος», εν προκειμένω, το θαυμάσιο κείμενο του Γιώργου Αδαμαντιάδη, ιστορικό, βρίθει έρευνας κι ενασχόλησης με την περίοδο που απεικονίζει, αλλά πάνω από όλα είναι θέατρο: ζωντανός λόγος, που σπαρταρά, ήρωες με αλήθειες, αδυναμίες, φόβους, εξαιρετική πλοκή και σασπένς.

Η ιστορία μας πάει στον Όλυμπο, το 1925, όταν δύο αδελφοί, αγανακτισμένοι από κάθε μορφή εξουσίας, ανεβαίνουν στο βουνό βρίσκοντας καταφύγιο στη ληστρική ζωή. Αποκομμένοι από τον δυτικό πολιτισμό συγκροτούν ομάδες επιστρέφοντας σε άλλες μορφές κοινωνικής ύπαρξης. Έρχονται σε σύγκρουση με όλες τις κρατικές και «παρακρατικές» δομές, καθώς το νεοελληνικό κράτος έχει χάσει κάθε διάστασηδικαιοσύνης, αφού υπερασπίζεται τους πλούσιους της εποχής,απογόνους των κοτζαμπάσηδων. Η δράση απέναντι στην κρατική διαφθορά οδηγεί, όχι μόνο, στη μυθοποίηση των δύο αδελφών ληστών στα μάτια των τοπικών πληθυσμών, αλλά και στη μετατροπή τους σε λογοτεχνικούς ήρωες στα αστικά κέντρα. Από τη μία, εκτελούν φιλανθρωπικό έργο, καθώς χτίζουν εκκλησίες και συντηρούν χήρες κι ορφανά, κι   από την άλλη, λειτουργούν ως τοπικές μαφίες, ζητώντας αντίτιμο για τις υπηρεσίες τους κι απειλώντας με μαζικές ανθρωποκτονίες.

Μπορεί οι ληστές να κάνουν πράξεις, τις οποίες η κοινωνία της εποχής καταδικάζει,αλλά μέσα σ’ αυτές βρίσκεται και μια μορφή επανάστασης ενάντια στο κατεστημένο. «Αν κάποιος πάρει χρήματα για να κάνει κάτι και δεν το κάνει ληστής δεν είναι;», ρωτά ο Μάρκος τον παπά του χωριού και συνεχίζει: «Λένε εμάς κακούργους, αλλά αυτοί κάνουν χειρότερα».

Πρόκειται για ένα κείμενο γεμάτο αλληγορίες, με σπουδαίες σκηνές, όπως αυτή με τον Λουκά να κάνει καψόνια στους υποτακτικούς τους,με ερωτήματα σχετικά με τα πάθη του Χριστού, θίγοντας ζητήματα που ακόμη αφορούν την ελληνική κοινωνία, όπως οι μισαλλοδοξίες, τα δαιμόνια και το φλέγον θέμα της ιστορικής εκπαίδευσης. «Τι ιστορία μαθαίνουμε στο σχολείο;»«Πώς να συντρίβουμε τον εχθρό.», είναι η απάντηση με τα παραδείγματα του Μέγα Αλέξανδρου, του Βασίλειου του Βουλγαροκτόνου, του Κολοκοτρώνη,του Καραϊσκάκη. Μαθαίνουμε για τον «Ιερό Πόλεμο», τι είναι, όμως,ιερό στον πόλεμο αναρωτιέται ο Πετράκης; Το «Mute» μας (υπεν) θυμίζει πόσο ζώα γίνονται όλοι στο πεδίο της μάχης και, κυρίως, πόσο λυσσομανούν προκειμένου να επιβάλλουν την εξουσία τους στον αδύναμο. Έλληνας ήταν εκείνος που βίαζε την ανήλικη Τουρκάλα.

Εμβληματικός και ευφυής ο τίτλος του έργου, «Mute» σε μια Ελλάδα, σε μια Ευρώπη, σε μια κοινωνία ολόκληρη, η οποία μένει - ή προτιμά να μένει - «βουβή» σ’ ό,τι συμβαίνει, πατώντας το κουμπάκι και συνεχίζοντας την πορεία της σαν ρομπότ.

 Ο Στέλιος Πατσιάς κατάφερε, με τη σκηνοθεσία του, να αναδείξει το έργο, φωτίζοντας κάθε λεπτή απόχρωσή του. Με ένα λιτό, αλλά ουσιαστικό ανέβασμα, χρησιμοποιώντας ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα, παίζοντας με τα κουστούμια (Γιάννης Μυρσιώτης)και τα σκηνικά (Μαρία Παλάντζα), καθώς και με τους φωτισμούς (Δημήτρης Λογοθέτης) έστησε μια παράσταση, την οποία θα θυμόμαστε για καιρό.

Οι έξι ηθοποιοί (Γιώργος Αδαμαντιάδης, Νικόλας Αλεξίου,Παύλος Ιορδανόπουλος, Σήφης Μηλιαράκης, Αλέξανδρος Σιάτρας και Χρόνης Barbarian),παρόντες στη σκηνή καθ’ όλη τη

διάρκεια του έργου, σε κερδίζουν με τη σκηνική τους ενέργεια, την αφοσίωση στο στόχο τους και την εντυπωσιακή κι εξαιρετική τους επικοινωνία.Μεγάλο ατού της παράστασης η ζωντανή μουσική, ο Γιώργος Καρανικολάου, ο οποίος παίζει τύμπανα.Η μουσική αξιοποιείται μοναδικά, χωρίς να εκβιάζει το συναίσθημα.

Αντίθετα, οι ήχοι γίνονται συμπρωταγωνιστές στο όλο εγχείρημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το φλυτζανάκι στην πρώτη σκηνή, που μάχεται με τις νότες από τα τύμπανα και την ανθρώπινή ανάσα… Σκηνική ποίηση.

Δείτε το «Mute» μένουν δύο ακόμη παραστάσεις σήμερα 26 και αύριο 27 Μαρτίου στο Θέατρο Σημείο. Είμαι σίγουρη όμως ότι θα υπάρξει συνέχεια…