Με καίει πολύ το συχνότατο φαινόμενο της ταμπελοποιήσης στους ανθρώπους. Είναι οκ, να είσαι οτιδήποτε, να περνάς καλά όπως σ' εκφράζει και να διαμορφώνεις αυτό που θέλεις να είσαι. Δεν βρίσκω καθόλου οκ, τη συνήθεια πολλών να ταμπελοποιούν τους τριγύρω και τους απέναντι, με μία τρομαχτική ευκολία, πολλές φορές μάλιστα χωρίς να μπουν στη διαδικασία να γνωριστούν. Με το καλημέρα σας, και πριν το καταλάβεις, φοράς μία ταμπέλα. Νομίζω πως δε χρειάζεται να εξηγηθώ περαιτέρω. Μου προξενεί εντύπωση πως χρειάζεται να διαχωρίζουμε τα lgbt άτομα μ' ένα Pride και να μιλούμε για γκέι δικαιώματα, σα να είναι διαφορετικά από τα καθολικά ανθρώπινα δικαιώματα. Να θέλει ένα gay άτομο να βγει να διασκεδάσει και να περιορίζεται σε gay «στέκια» αντί να μπορούσε να πάει οπουδήποτε και να φλερτάρει με τον οποιοδήποτε χωρίς να τον κοιτάμε σαν εξωγήινο. Εξάλλου, ο καθένας απαντά σ' ένα φλερτ όπως νιώθει. Δεν είναι όμως μόνο θέμα των σεξουαλικών ετεροτήτων οι ταμπέλες. Σ' επίσκεψή μου στο ΠΙΚΠΑ Βούλας, δυστυχώς είδα με μεγεθυντικό φακό, τι έχει κάνει η χρόνια επιβολή ταμπέλας και αμάθειας στους ανθρώπους. Είναι ένα ίδρυμα με αξιοθαύμαστο έργο για την φροντίδα, την περίθαλψη και την ψυχαγωγία των παιδιών με αναπηρία, κυρίως από εθελοντές που αφιερώνουν εκούσια τον χρόνο και την ψυχή τους για ανθρώπους που για κάποιους Χ λόγους, είναι περιθωριοποιημένοι γεωγραφικά, κοινωνικά και πολιτιστικά. Αλλά για ποιο λόγο η Κοινωνία έχει περιορίσει αυτούς τους ανθρώπους σ' ένα γεωγραφικό χώρο με μία μόνο είσοδο/έξοδο σα να βρίσκονται στην εξορία; Για την ακρίβεια, μου φαίνεται τόσο παράξενο να μιλάμε για ένταξη ατόμων με αναπηρία στις κοινωνικές δομές, ενώ οι κοινωνικές δομές εξαρχής όταν μιλάμε για σύγχρονες κοινωνίες, θα έπρεπε να ήταν φιλικές και λειτουργικές προς όλους. Για παράδειγμα -ας μην μιλάμε μόνο γενικά, γιατί θέλω να πω πως όλα αφορούν όλους, πως δε χρειάζεται να είσαι άτομο με αναπηρία- πριν από κάποιους μήνες, έτυχε να σπάσω το πόδι μου και χρειάστηκε να κυκλοφορώ για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα με πατερίτσες. Παρατήρησα λοιπόν, από πρώτο χέρι, πως τα πεζοδρόμια στην Αθήνα είναι τρομακτικά μικρά ούτως ή άλλως, αλλά μικραίνουν ακόμα περισσότερο από τα σταθμευμένα αυτοκίνητα. Κάποιος προφανώς τα στάθμευσε εκεί. Ας πούμε, ότι δεν είμαι εγώ με την πατερίτσα, αλλά ένας άλλος άνθρωπος με αμαξίδιο. Πως θα κυκλοφορήσει για να πάει πχ για ψώνια; Τ' άτομα με αναπηρία δεν είναι ένα μπλε αυτοκόλλητο στα λεωφορεία. Είναι άνθρωποι όπως εγώ κι εσείς που διαβάζετε το άρθρο και θα έπρεπε αρχικά να υπάρχει μέριμνα υποδομής και πέρα από αυτό κι εμείς να μην δυσχεραίνουμε την κατάσταση. Ας τελειώνουμε όμως με τις παρατηρήσεις και την γκρίνια, γιατί έτσι δεν γίνεται δουλειά. Ναι, έχουμε τα χαρακτηριστικά της ταμπέλας, όποια ταμπέλα κι αν είναι αυτή, αλλά δεν είμαστε μόνο ένα πράγμα οι άνθρωποι και έτσι ίσως είναι και πιο ενδιαφέρουσα η κοινωνία σαν ένα μεγάλο παζλ με πολλά διαφορετικά κομμάτια, που όλα μαζί και μόνο έτσι συνθέτουν μία μεγαλύτερη εικόνα. Αυτό με καίει.

Info:

O Λάζαρος Βαρτάνης πρωταγωνιστεί στο "Mall", του Αναστάση Πινακουλάκη περισσότερες πληροφορίες εδώ

Off Off Athens 2017 - Επί Κολωνώ

Ημέρες κι ώρες παραστάσεων: Παρασκευή 9 Ιουνίου στις 20:45 & Σάββατο στις 10 Ιουνίου στις 22:00

Χώρος: Κεντρική Σκηνή

Εισιτήρια: 5 ευρώ

Τηλέφωνο θεάτρου: 210.5138067