Η bijoux de kant επιστρέφει στη σύγχρονη ελληνική δραματουργία με το νέο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Η αλήθεια είναι».​​​​​​

Η παράσταση επιχειρεί μια κατάβαση σε μια σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης που βρίσκεται δίπλα μας και αναπαράγει στερεότυπα που αντιμάχονται κάθε διαφορετικότητα και «παρέκκλιση». Η bijoux de kant μίλα απροκάλυπτα για τη σκληρότητα της καθημερινότητας, τη συγκάλυψη της συναισθηματικής παθογένειας, τις στερεοτυπικές αντιλήψεις και τη στοχοποίηση του διαφορετικού. Μιλά για το σώμα, τη σεξουαλικότητα, τη συγγένεια, τη μνήμη, το τραύμα, την ταυτότητα. Μιλά για την σιωπηλή εξοικείωσή μας με τη βία.

Η bijoux de kant επιστρέφει όχι για να επουλώσει ένα τραύμα του παρελθόντος αλλά για να το μετασχηματίσει και να αναρωτηθεί για το παρόν.

 

Η αλήθεια είναι

Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης

Σκηνικά-κοστούμια-φωτισμοί: bijoux de kant

Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Παπασωτηρόπουλος

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης

Επιμέλεια γραφιστικού υλικού: Αθηνά Καμπούρη

Διεύθυνση παραγωγής: Γιώργος Παπαδάκης

Οργάνωση παραγωγής: Ασημένια Ευθυμίου

Παίζουν: Μαρία Παρασύρη, Χάρης Χαραλάμπους-Καζέπης και ο Δημήτρης Παγώνης

Faust

Καλαμιώτου 11, Αθήνα

14/1-6/2

Παρ. & Σάβ. 21:00, Κυρ. 20:00

Εισιτήρια:
Γενική Είσοδος: 10 ευρώ
Μειωμένο: 8 ευρώ

Η παράσταση είναι κατάλληλη για θεατές άνω των 15 ετών.

Όλες οι εκδηλώσεις στη μουσική & θεατρική σκηνή του Faust είναι Covid Free. Οι θεατές εισέρχονται κατόπιν επίδειξης, κατά την είσοδο στον χώρο, πιστοποιητικού εμβολιασμού ή πιστοποιητικού νόσησης σε ισχύ, συνδυαστικά με αστυνομική ταυτότητα ή δίπλωμα οδήγησης ή διαβατήριο ή άλλο αποδεικτικό ταυτότητας, ώστε να διενεργηθεί έλεγχος ταυτοπροσωπίας.

Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

Για πρώτη φορά στο Εθνικό και μάλιστα σε καινούργια μετάφραση παρουσιάζεται στο Εθνικό Θέατρο «Το καινούργιο σπίτι» του Κάρλο Γκολντόνι από τους Bijoux de Kant. 

Πρεμιέρα έκανε την προηγούμενη εβδομάδα στην σκηνή Μαρίκα Κοτοπούλη/Ρεξ η παράσταση «Το Καινούργιο Σπίτι» σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη. Το έργο «La casa nova» γραμμένο στην βενετσιάνικη διάλεκτο από τον Carlo Coldoni ανέβηκε για πρώτη φορά στην σκηνή το 1760, ενώ στην χώρα μας έχει κάνει μια μικρή διαδρομή. Στο ΚΘΒΕ παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1994 σε μετάφραση της Τζένης Μαστοράκη και σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Στο Εθνικό Θέατρο τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για το «βάφτισμα» του πυρός, κι αυτό οφείλεται στην ιδιαίτερα δραστήρια δραματολόγο του, Ειρήνη Μουντράκη που μετέφρασε το έργο.

Για τους γνώστες των θεατρικών πραγμάτων, η Ειρήνη Μουντράκη δεν είναι μια κοινή θεατρολόγος. Από τη μία έχει μια οργανική θέση στο Εθνικό Θέατρο κι από την άλλη μελετά αδιάκοπα θεατρικά έργα, κλασσικούς συγγραφείς αλλά και τις νέες τάσεις στο εγχώριο θέατρο. Πρόσφατα έφερε εις πέρας τη διδακτορική της διατριβή στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών. Αυτή η εργασία, οδήγησε στην πρόσφατη πλούσια έκδοση με τίτλο «Carlo Goldoni. Η ζωή, το έργο του και η πρόσληψή του στην Ελλάδα», από τις Εκδόσεις Αιγόκερως. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως είναι μια πολύ ελκυστική συγκυρία, που ανεβαίνει φέτος για πρώτη φορά «Το καινούργιο σπίτι» του Γκολντόνι, συνεχίζοντας την μακρά παραστασιογραφία  του Ιταλού κωμωδιογράφου στη χώρα μας.

Οι φρεσκοπαντρεμένοι Αντζολέτο και Καικίλια ετοιμάζουν το καινούργιο τους σπίτι. Η Καικίλια είναι ιδιότροπη, αγαπά την πολυτέλεια και την κομψότητα. Ο Αντζολέτο είναι ερωτευμένος και άφραγκος, ανίκανος να αντισταθεί στις απαιτήσεις της. Μια φρενήρης κινητικότητα ζωντανεύει τον μικρόκοσμό τους αποκαλύπτοντας τα φλέγοντα ζητήματα της εποχής του Γκολντόνι.
Η επιλογή του έργου –αν και όχι τόσο γνωστό- είναι ιδιαίτερα εύστοχη, αφού καυτηριάζει την τάση για τρυφή και ακριβή ζωή, χωρίς σύνεση και οικονομία. Ο Αντζολέτο φαίνεται να μην υπολογίζει το χρήμα και να μην έχει έγνοιες ζώντας ευθυνόφοβα, οκνηρά και «επιδεικτικά» τη ζωή του. Οι εύκολες ταυτίσεις με την σημερινή εποχή της oικονομικής κρίσης, δεν στερούν καθόλου από το έργο την ανεμελιά του, τον εύθυμο χαρακτήρα και τον εξαιρετικό ρυθμό κι αυτό οφείλεται κατεξοχήν στη μετάφρασή του, και στην οικουμενική δυναμική της κλασσικής ιταλικής κωμωδίας. Φέτος μάλιστα, τυγχάνει αμφότερες οι κρατικές σκηνές μας, να έχουν στο ρεπερτόριό τους έργα του Γκολντόνι, αφού πέρα από το «Καινούργιο Σπίτι» του Εθνικού Θεάτρου, παρουσιάζεται για δεύτερη σεζόν το διασημότερο «Υπηρέτης Δύο Αφεντάδων» σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ και σκηνοθεσία Μιχάλη Σιώνα στο ΚΘΒΕ.

Η παράσταση

Η νέα δουλειά των Bijoux de Kant στο Εθνικό Θέατρο καταθέτει μια καθαρή αισθητική πρόταση για την πρόσληψη της κωμωδίας του Γκολντόνι. Η βασική ιδέα της σκηνοθεσίας του, είναι η αποδόμηση της κλασσικής τυποποιημένης σωματικής παρτιτούρας/εκφραστικής ταυτότητας των χαρακτήρων του έργου κι η σύνθεση νέων βασισμένων σε διάφορες τάσεις από την ποπ κουλτούρα από το ’50 και μετά. Έτσι ο κάθε ηθοποιός της παράστασης «παίζει» μ’ έναν άλλο τύπο, συνομιλώντας με τον πυρήνα του ρόλου τους.
Ξεκινώντας η παράσταση, αυτό που αιχμαλωτίζει τον θεατή είναι το εντυπωσιακό σκηνικό του Κωνσταντίνου Σκουρλέτη που θυμίζει νεοκλασσικό μνημειώδες κτίσμα. Στο κέντρο του σκηνικού δεσπόζει το άγαλμα ενός αγγέλου που είναι «κλεμμένος» από το γλυπτό του κυπριακής καταγωγής γλύπτη Θωμά Θωμόπουλου στην Πλατεία Καρύτση, μπροστά από το κτίριο της Παλιάς Βουλής. Οι ασπρόμαυρες πλάκες στο δάπεδο του σκηνικού θυμίζουν τα μαρμάρινα δάπεδα των πολυτελών κτισμάτων, ενώ η αίσθηση των «διαπεραστικών» τοίχων του σπιτιού συνάδει άριστα με το ύφος των κωμωδιών του Γκολντόνι.  

Αυτό που ξενίζει ωστόσο –ήδη από τις φωτογραφίες της παράστασης (Πάτροκλος Σκαφίδας)- είναι τα κοστούμια της παράστασης που φαινομενικά δεν έχουν κάποια σύνδεση μεταξύ τους. Ο Κωνσταντίνος Σκουρλέτης φοράει στους ηθοποιούς μια πολύ έντονη φυσιογνωμία, ή για να μιλήσουμε με όρους δραματουργικούς, έναν «τύπο».

Έτσι, η Λουτσέττα (Στέλλα Βιογιατζάκη) παρουσιάζεται ντυμένη ως Sailor Moon, η Καικιλία (Εύη Σαουλίδου) ως Μαρία Αντουανέτα, η Μενεγκίνα (Ιωάννα Κολλιοπούλου) ως disco girl, o Σιγκουάλντο (Αντώνης Γκρίτσης) ως ποπ ροκ θρύλος κ.ά. Όπως γίνεται αισθητό, τα κοστούμια αυτά φέρουν μια συγκεκριμένη σημειολογία στην κίνηση και την ατμόσφαιρα της εποχής τους, κι άρα υποβάλλουν τους ηθοποιούς σε μια διαδικασία να παίζουν ταυτόχρονα και τον χαρακτήρα τους και τον τύπο του κοστουμιού τους. Στην ιδιαίτερα τυπολογία της παράστασης καθοριστικό ρόλο παίζει η κίνηση του Τάσου Καραχάλιου, ο οποίος εμφανίζεται και επί σκηνής. Αυτή η ανάγνωση είναι ιδιαίτερα εύγλωττη, και «εξηγεί» στον σύγχρονο θεατή την έννοια της κλειστής φόρμας της ιταλικής κωμωδίας, όμως νομίζω δεν καταφέρνει να «δέσει». Επιφυλάσσομαι βέβαια γιατί παρακολούθησα την παράσταση στην πρεμιέρα της.

Η παράσταση «Το καινούργιο σπίτι» αν μη τι άλλο ευτυχεί να διαθέτει πέρα από τα εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια έναν εξαιρετικό θίασο με πολυσχιδείς δυνατότητες. Ο θίασος αυτός διακρίνεται για την αστείρευτη ενέργειά του και για τον αυτοσαρκασμό των χαρακτήρων που υποδύονται. Ξεχωρίζουν η Εύη Σαουλίδου και η Ιωάννα Κολιοπούλου τόσο για τους χαρακτήρες που χτίζουν όσο και τη μεταξύ τους χημεία. Πιο κοντά στον χαρακτήρα του έργου νομίζω είναι ο Θανάσης Δήμου, που με το ιδιαίτερο χιούμορ που ούτως ή άλλως διαθέτει, προκαλεί το γέλιο χωρίς να δείχνει αφελής. Είναι πολύ κοντά στον τύπου του Πανταλόνε, του τσιγκούνη γέρου, που δημιουργεί προβλήματα στους νεαρούς ερωτευμένους, αλλά στο τέλος αναγκάζεται να συναινέσει και καταλήγουμε σε happy ending.

Αυτό που ελαττώνει τη δυναμική της φόρμας της παράστασης, γιατί δεν πατάει πάνω στη δραματουργία, είναι κατά τη γνώμη μου η παρουσία των δύο βουβών σκηνικών ρόλων, των δύο πολύ γοητευτικών ανδρείκελων. Οι δύο άντρες εμφανίζονται σαν drag personas με ψηλοτάκουνα και γούνες, και περιφέρονται σε διάφορες εικόνες της παράστασης δίνοντας μια πιο queer κατεύθυνση στην παράσταση χωρίς όμως ιδιαίτερη δραματουργική βάση. Σε σημεία μάλιστα νομίζω πως επισκίαζαν τους πρωταγωνιστές της παράστασης.

Ασχέτως από τις επιφυλάξεις μου, η παράσταση των Bijoux de Kant είναι μία από τις πιο ολοκληρωμένες και «ηχηρές» και όλα κάπου δένουν και μοιράζονται φως και λάμψη. Το «Καινούργιο σπίτι» είναι μία παράσταση που αν βρει το ρυθμό της, μπορεί να συνεπάρει τους θεατές σε μία ατμόσφαιρα που είναι ήδη «εκεί».

«Λουκούμι» του Γιάννη Κωνσταντινίδη. Μία παράσταση της bijoux de kant.

Ένας μονόλογος υπέρ αοράτων ένας μονόλογος – πρόσφορο στους αόρατους της ιστορίας  παρουσιάζεται για πρώτη φορά από την bijoux de kant

«Ο Μικελής, ο ήρωας στο μελαγχολικό Λουκούμι του Γιάννη Κωνσταντινίδη επιστρέφει ως άχνη λουκουμιού για να  αφηγηθεί  την ασήμαντη ζωή του και τον ακόμα πιο ασήμαντο θάνατό του. Από τη Σύρο στο Γκαζοχώρι  πρωτευούσης, ολίγον μούτσος, ολίγον εργάτης στο φωταέριο, ολίγον πολύτεκνος και ολίγον τίποτε, μοιράζεται με το αόρατο κοινό την αόρατη παρουσία του.

Ο Μικελής θα ζήσει και μετά θα πεθάνει. Στο ενδιάμεσο θα ξαναζήσει και θα ξαναπεθάνει. Ακόμα κι  η “πνευμονοκονίαση μεταλλωρύχου”, η αιτία θανάτου του, (η μόνη λαμπερή ατομικότητα που του χαρίστηκε), θα καταγραφεί ως μαζικός θάνατος εκ λιμού τον μαύρο χειμώνα του ’42.

Ο Μικελής ήρθε, είδε και απήλθε σαν κοσμική λουκουμόσκονη. Αυτή η άχνη της ιστορίας, ο ασήμαντος κόκκος της ιστορικής  σκόνης που περνάει και χάνεται είναι η πρόκληση για την  bijoux de kant, που η δουλειά της είναι να  συνομιλεί με τους αόρατους…»

Γιάννης Σκουρλέτης

«Κι αφού σου πέφτει να πλεύσεις Μικελή, θα σου το επαναλάβω.

Αυτή είναι η καλύτερη θέση στο καράβι! Η θέση του μούτσου!

Γιατί, μόνο όταν είσαι μούτσος, οι άλλοι δεν σου κρύβονται.

Γιατί ένας μούτσος Μικελή, -αν έχει τα μάτια του ανοιχτά-, βλέπει καλύτερα απ’ όλους τους άλλους τι κάνει άνθρωπο, τον άνθρωπο.

Κι αυτή είναι η μόνη γνώση που αξίζει!»

Συντελεστές:

Κείμενο:  Γιάννης Κωνσταντινίδης

Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης

Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης

Παίζει ο: Χαρίλαος Τρουβάς

-Για 4 παραστάσεις 

τα Σαββατοκύριακα 10 - 11 και 17 - 18 Φεβρουαρίου, ώρα 20:30

Τοποθεσία: bijoux de kant - Hood, Αθηνάς 10, Μοναστηράκι (3ος όροφος)

Ελεύθερη είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά

Για την παρακολούθηση της παράστασης είναι απαραίτητη η κράτηση θέσεων με μήνυμα στη σελίδα της bijoux de kant στο facebook: www.facebook.com/bijouxdekantofficial/ ή στο τηλέφωνο: 6944094787

Τα « α μ α ρ α ν τ α» από 11 Οκτώβρη και για 20 μόνο παραστάσεις επιστρέφουν στη σκηνή του Faust. Η παράσταση αγαπήθηκε πολύ από το κοινό και εισέπραξε εξαιρετικές κριτικές από μεγάλη μερίδα του Τύπου. 

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ

Ο Μέμος (Αλέκος Συσσοβίτης) ένας περιφερόμενος μπουλουκτζής, έχει μόλις κηδέψει τον για χρόνια συνεργάτη και σύντροφό του Στάμο (Αλέξανδρος Παπαϊωάννου). Μην έχοντας συνέλθει ακόμα από την πρόσφατη απώλεια, προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του για να ανέβει στη σκηνή και να παίξει για πρώτη φορά μόνος. Μαζί του, αυτή την παράξενη και ταραγμένη νύχτα, στο παρασκήνιο του τσίρκου, βρίσκεται και η Μερόπη (Μαρία Πανουργιά), πρώην σύζυγος του Στάμου και άσπονδη φίλη του Μέμου. Μια παράξενη βουή πλησιάζει, το κοινό είναι ταραγμένο και η νεκρή καλλιτέχνις Αντώνα (Μπέττυ Βακαλίδου) αφηγείται τους θανάτους της έναν προς ένα, λίγο προτού βγει ο Μέμος στη σκηνή.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Στα «Αμάραντα» παρακολουθούμε ένα θίασο ζώντων και νεκρών στην έσχατη παράστασή τους: ο Μέμος, ο Στάμος, η Μερόπη, η νεκρή καλλιτέχνις Αντώνα λίγο πριν τους φάνε τα σκυλιά.

Με υλικά όλα εκείνα τα θεμελιώδη συστατικά που συνθέτουν τα θεατρικά σύμπαντα του Παύλου Μάτεσι και της Γλυκερίας Μπασδέκη, η bijoux de kant επιχειρεί τη δημιουργία του εθνικού μας πορτρέτου: φαιδροί, βαρυπενθούντες, από χρόνια πεθαμένοι και πεινασμένοι φτωχοδιάβολοι, που προσπαθούν να αναπαραστήσουν τα συντρίμμια του εαυτού τους.

Ένας αποτυχημένος μπουλουκτζής, ο Μέμος, μια τρομοκρατημένη γυναίκα, η Μερόπη: άνθρωποι που δεν πονούν καθόλου ή πονούν πολύ, δεν φοβούνται καθόλου ή φοβούνται υπερβολικά, πρόσωπα χωρίς ξεχωριστή ατομικότητα που εκπροσωπούν κοινωνικούς ρόλους και ψυχισμούς αρχετυπικούς. Και δίπλα τους ο νεκρός μπουλουκτζής Στάμος και η πολλάκις νεκρή καλλιτέχνις Αντώνα: πλάσματα μυθολογικά, σε επικοινωνία με αόρατες δυνάμεις και αγγέλους.

Με τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην Τέχνη να απουσιάζουν, ακριβώς όπως και τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου, τα «αμάραντα» συμβαίνουν στο παρασκήνιο ενός τσίρκου. Όμως ο κόσμος της παράστασης δεν επιθυμεί να είναι λογικός, αλλά υπερ-λογικός, να έρχεται από την προϊστορία και τα παραμύθια και να καταλήγει σε αινιγματικές πράξεις βίας και θανάτου που έχουν χαρακτήρα τελετουργικό. Οι πράξεις αυτές, παρά τη σκληρότητά τους εκπέμπουν μια περίεργη ομορφιά, που τελικά λυτρώνει.

 ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Mόνο ως κωμωδία αντέχεται το βαθύ αυτό δράμα τσίρκου που έγραψαν ο Μάτεσις και η Μπασδέκη, και μαζί και χώρια. Όλοι πεινάνε σ’ αυτή την κωμωδία που θα μπορούσε να είναι και θρηνητικός κομμός της αειπαρθένου Ελλάδος. Mια πείνα που πέφτει σαν επιδημία στο στοιχειωμένο αυτό μπουλούκι φέρνοντας γέλια έως δακρύων. Ζωντανοί και νεκροί, θεατρίνοι και θεατές πάντα αμάραντοι και δαφνοστεφείς -πάντα προς την νίκην.

Αγάπησα πολύ τον Μέμο, τον Στάμο, την Μερόπη, την νεκρή καλλιτέχνιδα Αντώνα. Κι ακόμη πιο πολύ αυτά τα λυσσασμένα σκυλιά που πεινάνε σα χώρα.

– Έπρεπε να γελάσω μαζί τους για να μην κλάψω μόνος μου.

Γιάννης Σκουρλέτης

Από 11 Οκτωβρίου 2017

Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21.00

Κυριακή 19.00

Για 6 μόνο εβδομάδες

Τιμές Εισιτηρίων:

Κανονικό: 12€

Φοιτητικό, ανέργων: 10€

Ατέλειες: 5€

Προπώληση:

Viva

Αντιφώνηση: Έρωτας αντί Πίστης

Ο Γιάννης Σκουρλέτης μιλάει στο texnes-plus για την παράσταση της bijoux de kant «Αντιφώνηση», τον Έρωτα, το Γήρας, την Αθανασία…

Τρία χρόνια μετά το «Πολιτισμός: μια κοσμική τραγωδία» ο Γιάννης Σκουρλέτης και η bijoux de kant συναντιούνται ξανά με τον Δημήτρη Δημητριάδη, έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας. Αυτή τη φορά το ραντεβού δίνεται στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής τη Μεγάλη Τετάρτη – για μία και μοναδική παράσταση – με αφορμή το πρώτο σονέτο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ.

Η «Αντιφώνηση», σε κείμενο Δημήτρη Δημητριάδη, με τον ίδιο να συνυπάρχει σκηνικά μαζί με τον Ζώη Ζούτσο, σκιαγραφεί την οδυνηρή περιπλάνηση του ανθρώπου μέσα στο φαινόμενο της ζωής και την αναμέτρηση του με το γήρας.

«Καθώς ο γηραιός θα σήπεται απ’ τους χρόνους,ο τρυφερός του διάδοχος μνημόσυνο του κάνει»

Αυτοί οι δύο στίχοι από το πρώτο σονέτο του κορυφαίου Ελισαβετιανού δημιουργού αποτελούν το σημείο εκκίνησης για την «Αντιφώνηση» του Δημητριάδη, όπως μου αποκαλύπτει ο σκηνοθέτης της παράστασης και ιδρυτής της bijoux de kant, Γιάννης Σκουρλέτης. 

«Στην εκκίνηση  της αναπόδραστης πορείας  προς την ανυπαρξία, ο γέρων ήρωας των σονέτων του Δημητριάδη αναζητά ένα αντίδοτο [κατευνασμού] στο επαχθές γήρας που τον έχει οξειδώσει» μου επισημαίνει ο Σκουρλέτης. Κι αυτό το αντίδοτο δεν είναι άλλο από τον Έρωτα. «Στο  εξιδανικευμένο πρόσωπο του  νεαρού Λυσίμαχου θα βρει ένα αντίδοτο στην μοναχική δυσβάσταχτη καθημερινότητά του».

Με όρους τελετουργίας ο Γιάννης Σκουρλέτης – από τις πλέον ενδιαφέρουσες και κατά κάποιον τρόπο αιρετικές σκηνοθετικές φωνές στη θεατρική μας σκηνή – δημιουργεί ένα θρηνητικό σύμπαν, στο οποίο συνυπάρχουν ο Έρωτας και ο Θάνατος. «Το ερωτικό πάθος που  κατακλύζει τον ήρωα καλύπτει την αδήριτη ανάγκη της επιβίωσης γι’ αυτό και υποκαθιστά την ιερότητα της Πίστης με αυτήν του Έρωτος και του Προσκυνήματος με αυτήν του Ασπασμού. Η προσδοκία του ανεκπλήρωτου αυτού Έρωτα παίρνει διαστάσεις εξαγνισμού αντάξιες της Ιερής Μετάληψης» μου εξηγεί.

Κάπως έτσι χαρτογραφείται μία πορεία Μαρτυρίου, που κορυφώνεται με τον επιτάφιο θρήνο, που οδηγεί και στη λύτρωση του ήρωα, η οποία έρχεται «αφού παραδώσει την φθαρτή ψυχή του στο λατρεμένο ον και απαλλαγεί  από το αιώνια γερασμένο του σώμα κερδίζοντας την μόνη δυνατή Αθανασία».

«Δείξ’ οίχτο ή φάτον πια τον κόσμο αυτόνε: ο τάφος να τον φάει κι εσύ, γραφτό ’ναι». Μ αυτή τη φράση τελειώνει το πρώτο σονέτο του Σαίξπηρ. Κάπως έτσι η «Αντιφώνηση», ως παραστασιακή απόπειρα, «διαποτίζεται από την τελετουργική  διάσταση του επιτάφιου θρήνου και στέκεται εκστατική μπροστά  στην ιερότητά του».

Μέσα από τις πολλές και πάντα ενδιαφέρουσες – φιλοσοφικά και εικαστικά – δουλειές της bijoux de kant ο Γιάννης Σκουρλέτης έχει αποδείξει ότι είναι ένας δημιουργός που δεν φοβάται να αναμετρηθεί με τις μεγάλες έννοιες φτιάχνοντας παραστάσεις ουσιαστικά ποιητικές, μακριά από ένα αυστηρά ρεαλιστικό σύμπαν. Η «Αντιφώνηση» θα είναι άλλη μία τέτοια εμπειρία. Μία παράσταση – τελετουργία.

 «Εσύ πώς στέκεσαι μπροστά στο Γήρας, τον Έρωτα, τον Θάνατο, την Αθανασία;» τον ρωτάω στο τέλος της κουβέντας μας. «Με το μόνο μέσο που έχω, την αγάπη» μου απαντά.

Άνοιξη ‘17

Στο πλαίσιο του αφιερώματος 

«ΤΑ ΣΟΝΕΤΑ ΤΟΥ ΣΑΙΞΠΗΡ στην νέα ΣΚΗΝΗ»

Η bijoux de kant θεωρώντας τον ελισαβετιανό δημιουργό ως συνοδοιπόρο της, τον προ(σ)καλεί σε μια οδυνηρή  περιπλάνηση που πυροδότησε ο ίδιος με το πρώτο του  Σονέτο. Έχοντας ως ιχνηλάτη τον Δ. Δημητριάδη  με την «Αντιφώνησή» του, δημιουργεί ένα θρηνητικό ποιητικό σύμπαν για να διηγηθεί τη συνύπαρξη του ανθρώπινου πλάσματος με το επάρατο γήρας και την σπαρακτική αναζήτηση του αντίδοτου που θα τον λυτρώσει από το ανάλγητο μαρτύριο. Αντίδοτο που δεν είναι άλλο από τον Ιερό Έρωτα. Με όρους ιερουργίας που σχετίζονται με την Εβδομάδα των Παθών, την εθελούσια Θυσία και το Θάνατο χαρτογραφεί μια πορεία Μαρτυρίου που κορυφώνεται με τον επιτάφιο θρήνο. Η λύτρωση του ήρωα θα έρθει όταν, αφού παραδώσει την φθαρτή ψυχή του στο λατρεμένο ον ,θα απαλλαγεί  από το αιώνια γερασμένο του σώμα κερδίζοντας την μόνη δυνατή Αθανασία.  

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης

Συνεργάτης Σκηνοθέτης: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη

Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης

Επιμέλεια κίνησης: Μαριάννα Καβαλιεράτου, Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης

Σύμβουλος Δραματουργίας: Ελένη Κουτσιλαίου

Φωτογραφίες: Photoharrie

Ερμηνεύουν: Θανάσης Ακοκκαλίδης, Ζώης Ζούτσος

*στην παράσταση ακούγεται η άρια “Gelido in ogni vena” από την όπερα “Farnace” του Antonio Vivaldi.

Τραγούδι : Νικόλας Σπανός, countertenor (www.nicholas-spanos.com)

Ορχήστρα : Ensemble 1756 Salzburg

Live ηχογράφηση στην Karlskirche της Βιέννης.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:

(Μεγάλη) Τετάρτη 12 Απριλίου 2017 στις 21.00

Διάρκεια παράστασης: 50 λεπτά

Τιμές εισητηρίων: 15 ευρώ κανονικό & 10 ευρώ φοιτητικό/ ανέργων/ 65+/ ΑΜΕΑ

Προπώληση: ticketservices.gr

Θέατρο της Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής

(Κυκλάδων 11 & Κεφαλληνίας, Κυψέλη | τηλ. 210 8217877) 

α μ ά ρ α ν τ α

μια κωμωδία της bijoux de kant 

σε κείμενα Παύλου Μάτεσι και Γλυκερίας Μπασδέκη

σε παραγωγή του Faust

Ο Μέμος, ο Στάμος, η Μερόπη, η νεκρή καλλιτέχνης Αντώνα λίγο πριν τους φάνε τα σκυλιά.

Ένας θίασος ζώντων και νεκρών στην έσχατη παράσταση τους.

Πεινασμένοι θεατές, πεινασμένη χώρα στο αιώνιο θέατρο της απόγνωσης.

Μια συνάντηση του Παύλου Μάτεσι με τη Γλυκερία Μπασδέκη στη βαθιά Ελλάδα των μπουλουκιών.

Αμάραντα : μια κωμωδία ζωής και θανάτων από τη bijoux de kant.

ΤΟ ΕΡΓΟ

Ο Μέμος (Αλέκος Συσσοβίτης) ένας περιφερόμενος μπουλουκτζής, έχει μόλις κηδέψει τον για χρόνια συνεργάτη και σύντροφό του Στάμο (Άγγελος Μαυραειδής). Μην έχοντας συνέλθει ακόμα από την πρόσφατη απώλεια, προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του για να ανέβει στη σκηνή και να παίξει για πρωτή φορά μόνος. Μαζί του αυτή την παράξενη και ταραγμένη νύχτα, στο παρασκήνιο του τσίρκου, βρίσκεται και η Μερόπη (Μαρία Πανουργιά), πρώην σύζυγος του Στάμου και άσπονδη φίλη του Μέμου. Μια παράξενη βουή πλησιάζει, το κοινό είναι ταραγμένο και η νεκρή καλλιτέχνις Αντώνα (Μπέττυ Βακαλίδου) αφηγείται τους θανάτους της έναν προς ένα, λίγο προτού βγει ο Μέμος στη σκηνή.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο: Παύλος Μάτεσις, Γλυκερία Μπασδέκη

Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης

Μουσική: Κώστας Δαλακούρας

Βοηθός σκηνοθέτης: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη

Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης

Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα

Βοηθός σκηνογράφου: Νίκος Παπαδόπουλος

Επικοινωνία: Άρης Ασπρούλης

Παίζουν: Αλέκος Συσσοβίτης, Μαρία Πανουργιά, Μπέττυ Βακαλίδου, Άγγελος Μαυραειδής

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Πρεμιέρα: Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2016

Μέρες παραστάσεων: Πέμπτη έως Κυριακή

Ώρες παραστάσεων: Πέμπτη έως Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 19.00

Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά

Τιμές Εισιτηρίων: Κανονικό 12ευρώ, Φοιτητικό-ανέργων 10ευρώ

Προπώληση: www.viva.gr, τηλ. 11876, Public