Είτε είδατε ,είτε όχι, το περσινό οσκαρικό hit, «Nomadland», μάλλον θα γνωρίζετε ότι η σκηνοθέτης του ήταν μία -μέχρι πρότινος- πριγκίπισσα του indie ανεξάρτητου σινεμά από την Κίνα που στέφθηκε ξαφνικά βασίλισσα του Χόλιγουντ, η Chloe Zhao. Μετά, λοιπόν, την στέψη και την απονομή των Όσκαρ, η Marvel αποφάσισε να της εμπιστευθεί την σκηνοθεσία της νέας της ταινίας, των «Eternals». Πέρα, βέβαια, από την εμπιστοσύνη στο ταλέντο της Zhao, η Marvel επένδυσε και σε μία σειρά διάσημων αστέρων ανάμεσα στους οποίους φιγουράρουν οι Αντζελίνα Τζολί, Ρίτσαρντ Μάντεν και Σάλμα Χάγιεκ.

Η ιστορία ,βρίθοντας φυσικά δράσης, αφηγείται την ιστορία μιας σειράς αθάνατων πλασμάτων που βρέθηκαν σταλμένα στην γη από κάποιον θεό δημιουργό για να προστατεύσουν το ανθρώπινο είδος από αιμοβόρα τέρατα με την κωδική ονομασία «Deviants». Κι αν το στόρι ευωδιάζει Marvel, οι σταρ λάμψη και η σκηνοθέτης ταλέντο, το μίγμα δεν καταφέρνει να ανακατέψει τα συστατικά του ώστε να μας χαρίσει ένα εκρηκτικό κινηματογραφικό κοκτέιλ. Καταφέρνει αντιθέτως να κινηθεί στα απόλυτα χλιαρά νερά 2,5 πληκτικών κινηματογραφικών ωρών.

Κι αν η πλήξη δεν αποτελεί εμπεριστατωμένη κινηματογραφική κριτική, το σενάριο αναλώνεται σε μια απέλπιδα, συχνά, προσπάθεια να συγκεράσει την δράση με το χιούμορ. Καταλήγει, όμως, σε μια σειρά άνοστων πασέ αστείων που δεν καταφέρνουν να αποσπάσουν ούτε μειδίαμα. Ενώ, ταυτόχρονα επενδύει ένα τεράστιο μέρος του σε μια σειρά μαχών που μοιάζουν όμως προδιαγεγραμμένες από το ξεκίνημα τους, αφαιρώντας απόλυτα κι αναίτια την συναισθηματική ταυτίση με τους ήρωες.

Η σκηνοθεσία της Zhao μοιάζει να έχει χάσει την ταυτότητα της προσπαθώντας απεγνωσμένα να εντάξει εαυτό και ταλέντο σε ένα mainstream σινεμά που επ’ ουδενί δεν φέρει την αισθητική της σφραγίδα.

Οι χολιγουντιανοί σταρ ,κι αν καταφέρνουν να αιχμαλωτίσουν μάτια και ματιές, δεν φέρνουν την άνοιξη σε μια ταινία που δεν καταφέρνει ποτέ να μας παρασύρει σε ένα υπερηρωικό αγωνιώδες σύμπαν.

Κι αν υπολογίζετε σε κάποια βραδινή προβολή, μια κάποια μικρή δόση καφεΐνης ίσως αποδειχτεί σωτήρια για την αποφυγή των περιττών κινηματογραφικών ροχαλητών.

Διαβάστε επίσης:

Nomadland: Είναι Η Ταινία Της Χρονιάς; 

Η Κλόε Ζάο δημιουργεί ,με το Nomadland, μια ταινία που σηκώνει σωρηδόν βραβεία και διακρίσεις στα απανταχού φεστιβάλ για να έρθει με φόρα να πλασαριστεί ως ταινία της χρονιάς και οσκαρικό φαβορί. Ενώ, ταυτόχρονα οι κριτικές μιλούν για ένα οπτικά ερεθιστικό πορτρέτο της σύγχρονης Αμερικής και της ανθρώπινης ταυτότητας κι αξιοπρέπειας που ρημάζεται ανηλεώς.

Χωρίς αμφιβολία και περιστροφές η Ζάο, εδώ, πλάθει μια ταινία με υλικό της την ειλικρίνεια και με σκοπό την αφήγηση της σκληρής πραγματικότητας. Επενδύοντας, τώρα, στο αφηγηματικό μέσο της απουσίας γραμμικής ροής, αλλά στην αποκελιστική παρουσία θραυσμάτων στιγμών προσωπικών ιστοριών, μοιάζει να αποφεύγει πλήρως τον σκόπελο του μελοδραματισμού και της ευκολίας του πολιτικού σχολίου περί της όποιας κατάρρευσης του καπιταλισμού. Προσπαθώντας να θυσιάσει, όμως, τον μελοδραματισμό στον βωμό της απόλυτης αλήθειας, καταλήγει να γείρει την πλάστιγγα επικίνδυνα στην αφηγηματική δομή του ντοκιμαντέρ. Αποτυπώνοντας, λοιπόν, την απόλυτη αυτή εξαθλίωση, μετατρέπει τους πρωταγωνιστές της όχι σε έρμαια μιας σύγχρονης καπιταλιστικής κρίσης, αλλά σε σύμβολα ενός διαχρονικού κοινωνικού και προσωπικού πένθους. Όμως, ταυτόχρονα, δεν (μας) προσφέρει ποτέ την ευκαιρία να εντάξουμε προσωπικά μας βιώματα σε μια ιστορία που παραμένει, όμως, αφοπλιστικά συγκινητική. Ενώ, αφηγούμενη αυτές τις πραγματικές ιστορίες των εξαθλιωμένων -πλην αξιοπρεπών- ηρώων της, η ταινία μοιάζει να εξαντλεί την αφηγηματική ρητορεία της στο πρώτο της τέταρτο και να αναλώνεται έπειτα σε μια δραματική μεν, επανάληψη δε, του εαυτού της.

Η Κλόε Ζάο, σκηνοθετικά, μπορεί να ερεθίσει απόλυτα κάθε κινηματογραφικό μάτι, αποτυπώνοντας πανέμορφα -πλην τραγικά- μία ήπειρο σε αναπόδραστη σήψη. Και φυσικά, να διεκδικήσει με αξιώσεις τα απανταχού κινηματογραφικά βραβεία. Ενώ, η εσωτερική πλην σαρωτική ερμηνεία της Φράνσις Μακντόρμαντ την αναδεικνύει σε μια από τις σπουδαιότερες ηθοποιούς του καιρού μας.

3,5/5