Από την Τόνια Τσαμούρη

Η Προδοσία του Χάρολντ Πίντερ παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1978, στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας. Ανήκει θεματικά στα λεγόμενα «έργα μνήμης» του συγγραφέα, καθώς ασχολείται με τη μνήμη, τις αναμνήσεις και το χρόνο γενικότερα. Το ενδιαφέρον αυτό του συγγραφέα αποτυπώνεται τόσο στη θεατρική του γραφή, όσο και στα κινηματογραφικά σενάρια με τα οποία ασχολήθηκε εκείνη την περίοδο, με πιο ενδεικτικό την Ερωμένη του Γάλλου Υπολοχαγού (η διανομή της στους κινηματογράφους έγινε το 1981). Όπως δήλωνε ο ίδιος ο συγγραφέας, «Έχω ένα περίεργο είδος μνήμης. Νομίζω πραγματικά ότι κοιτάζω πίσω σε μια ομίχλη και ξαφνικά οι αναμνήσεις ξεπηδούν μέσα από αυτή την ομίχλη» (Συνέντευξη του Χ. Πίντερ στον Mel Gussow, Δεκ. 1979).

Στην Προδοσία, η Έμμα και ο Τζέρι συναντιούνται σε ένα μπαρ για να πιούν ένα ποτό. Γίνεται αμέσως σαφές ότι πρόκειται για δύο πρώην εραστές, οι οποίοι χώρισαν πριν από δύο χρόνια. Η Έμμα πληροφορεί τον Τζέρι ότι ο γάμος της, με τον Ρόμπερτ, διαλύθηκε μόλις το προηγούμενο βράδυ. Τον ενημερώνει επίσης ότι μίλησε στον Ρόμπερτ, ο οποίος είναι ο καλύτερος φίλος του Τζέρι, για την επταετή παράνομη σχέση τους. Στην επόμενη σκηνή, ο Τζέρι συναντάει τον Ρόμπερτ για να δικαιολογηθεί, αλλά έκπληκτος μαθαίνει ότι ο φίλος του ήδη γνώριζε για την παράνομη σχέση τους εδώ και δύο χρόνια. Από το σημείο αυτό και εξής, ο χρόνος παύει την ευθύγραμμη πορεία του προς τα εμπρός και εκκινεί να κινείται προς το παρελθόν. Ο συγγραφέας επιστρέφει στο παρελθόν, όπου ο θεατής παρακολουθεί την διάλυση της παράνομης αυτής σχέσης, τη στιγμή κατά την οποία ο Ρόμπερτ ανακαλύπτει την αλήθεια, αλλά και την αρχή όλων αυτών.

Στο έργο, ο Πίντερ θέτει στο επίκεντρο την εξωσυζυγική σχέση της Έμμα και του Τζέρι, διαρθρώνοντας γύρω της επάλληλες προδοσίες. Πιο συγκεκριμένα, το έργο ασχολείται με την προδοσία του Τζέρι προς τον Ρόμπερτ, του Τζέρι προς την δική του σύζυγο (την Τζούντιθ), την προδοσία του Τζέρι και του Ρόμπερτ προς τα ιδανικά τους, την προδοσία του πελάτη (ο Ο’ Κέισι) που εκπροσωπεί αρχικά ο Ρόμπερτ και στη συνέχεια ο Τζέρι, την προδοσία της Έμμα προς τον Τζέρι που του αποκρύπτει ότι ο Ρόμπερτ είχε μάθει την αλήθεια πριν από καιρό, την προδοσία της Τζούντιθ που υπονοείται προς τον Τζέρι.

Στην παράσταση που σκηνοθέτησε ο Αιμίλιος Χειλάκης, πλην της οφθαλμοφανούς ερωτικής προδοσίας δεν υπήρξε άλλο επίπεδο προδοσίας. Με την ίδια αφέλεια και κοινοτυπία όμως αντιμετωπίζεται και η αίσθηση του χρόνου και της μνήμης στην οποία τόσο έχει εμβαθύνει στην εργογραφία του ο Πίντερ. Με πολλά «κατ’ ιδίαν» και τετριμμένα φωτιστικά εφφέ η σκηνοθεσία καταλύει μεμιάς την τόσο καθημερινή και ρεαλιστική γραφή του συγγραφέα. Η ανάμνηση συνεπώς δηλώνεται μέσα από μια δυσνόητη αίσθηση, ενώ απουσιάζει κάθε ίχνος ρεαλισμού. Η απουσία εφευρετικότητας και φαντασίας όμως αποτυπώνεται και στην, σχολικής επινόησης, αναγγελία των σκηνικών οδηγιών από τους ίδιους τους ηθοποιούς. Η υποκειμενικότητα της μνήμης, αλλά και η μη ευθύγραμμη διακλάδωση στον παρελθόντα χρόνο που τόσο ταλάνισαν τον Πίντερ πέρασαν απλώς απαρατήρητα από τη σκηνοθεσία, η οποία αναλώθηκε σε «πιασάρικα» κόλπα επί σκηνής. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι ο Πίντερ εντρυφώντας στην αίσθηση του χρόνου, (παρόντα, μέλλοντα αλλά και παρελθόντα), είχε καταπιαστεί επίσης νωρίτερα με την κινηματογραφική μεταφορά του Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο του Μαρσέλ Προυστ, παραδίδοντας στην παγκόσμια κινηματογραφική και θεατρική κοινότητα ένα κείμενο βασισμένο στο ογκώδες μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα (το σενάριο δεν μεταφέρθηκε ποτέ στη μεγάλη οθόνη, παρουσιάστηκε όμως στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, το 2001). Επιπλέον, η σκηνοθετική γραμμή φτηναίνει το πιντερικό κείμενο καταφεύγοντας σε φωνές και υπερβολικές χειρονομίες. Έτσι, εντελώς εκτός πιντερικής αισθητικής είναι τόσο τα σεξουαλικά «χουφτώματα» μεταξύ των δύο εραστών, όσο και η παραλίγο χειροδικία του Ρόμπερτ προς την σύζυγό του. Πρόκειται για σκηνοθετικές προσθήκες που στόχο έχουν απλώς τον εντυπωσιασμό του κοινού, αλλά και τον ταυτόχρονο αποπροσανατολισμό του από το κείμενο. Δυστυχώς, με τέτοια σκηνοθετικά κόλπα δεν βγαίνει κάποιος κερδισμένος, αλλά όλοι χαμένοι.

Την ίδια συλλογιστική ακολουθεί και η μετάφραση του Μανώλη Δούνια, ο οποίος περνάει σε προσθήκες υβρεολογίου στο πιντερικό κείμενο. Εκπλήσσομαι αληθινά που υπάρχουν μεταφραστές οι οποίοι αγνοούν ότι τα έργα, ειδικά κάποιων συγκεκριμένων συγγραφέων, όπως είναι ο Χ. Πίντερ, είναι σαν μουσικές παρτιτούρες. Η προσθήκη λέξεων τόσο εκτός του ύφους του συγγραφέα ισοδυναμεί έως και με ύβρη!

Από όλο αυτό το σκηνοθετικό αλαλούμ βγαίνουν όλοι χαμένοι. Ο Αιμίλιος Χειλάκης προσπαθεί πολύ να κερδίσει τη συμπάθεια και την εύνοια του κοινού, αλλά ισορροπεί ανάμεσα σε γλυκανάλατο δράμα και σε έναν υβριδικό Πίντερ δικής του επινόησης. Η Αθηνά Μαξίμου κάποιες φορές περισώζεται, αλλά τις περισσότερες πέφτει στο λάκκο της σκηνοθεσίας. Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος, μολονότι διαθέτει τη στόφα του πιντερικού ηθοποιού, παρασύρεται δυστυχώς από τον σκηνοθετικό χείμαρρο.

Οι φωτισμοί (Αλέκος Γιάνναρος) οι οποίοι κατέχουν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην παράσταση, μοιάζουν συχνά να είναι εντελώς λάθος. Στο ίδιο μήκος κινείται και το σκηνικό (Γιώργος Γαβαλάς) το οποίο προσπαθεί να αποδώσει με ενδιαφέροντα τρόπο την άρρηκτη σχέση που συνδέει το χώρο με το χρόνο, αλλά εν τέλει δεν τα καταφέρνει. Πολύ πιο ενδιαφέροντα είναι τα κοστούμια (Γιώργος Γαβαλάς), αλλά αποδεικνύεται ότι τα «ράσα δεν κάνουν τον παπά»…

Η Προδοσία του Χ. Πίντερ σε σκηνοθεσία Αιμίλιου Χειλάκη που ανεβαίνει στο Θέατρο Βρετάνια αποτελεί παρωδία ενός σημαντικού έργου. Μια σκηνοθετική γραμμή, αλλά και μια μετάφραση που οικειοποιούνται το κείμενο απομακρύνοντάς το από την συγγραφική του μήτρα αποδεικνύουν ότι αποτελούν τα συστατικά για μια κακή παράσταση, παρασύροντας ηθοποιούς και λοιπούς συντελεστές.

Ένα από τα πιο δημοφιλή, ιδιαιτέρως στην χώρα μας, έργα του Χάρολντ Πίντερ, «Η Προδοσία» ετοιμάζεται να σκηνοθετήσει για την χειμερινή σεζόν ο Αιμίλιος Χειλάκης. Ο ίδιος θα πρωταγωνιστεί στην παράσταση με την Αθηνά Μαξίμου και τον Λάκη Λαζόπουλο. 

Η παράσταση ανεμένεται να κάνει πρεμιέρα τον Οκτώβριο, στο Θέατρο Βρετάνια, και η παραγωγή θα είναι του Κάρολου Παυλάκη. 

Γραμμένη το 1978,«Η Προδοσία» αφορά τον έρωτα, την προδοσία μεταξύ συντρόφων και το ταξίδι στον χρόνο και τις αναμνήσεις, καταστάσεις που σημαδεύουν το ανθρώπινο συναίσθημα του έρωτα σχεδόν σε κάθε δυτική κοινωνία.

Μια ερωτική ιστορία μεταξύ μιας γυναίκας, ενός άντρα που γίνεται σύζυγός της και του φίλου του, με τον οποίο η γυναίκα συνάπτει ερωτική σχέση. Το πρωτότυπο του έργου είναι ότι ξεκινάει από το τέλος όταν οι τρεις έχουν πάρει πια διαφορετικούς δρόμους και πηγαίνει προς την αρχή όταν οι τρεις πρωτογνωρίζονται.

Η υπόθεση του έργου: 

Ο Τζέρι διατηρούσε για εννέα χρόνια εξωσυζυγική σχέση με την Έμμα , ενώ και οι δύο είχαν οικογένειες. Οι δύο οικογένειες γνωρίζονταν και περνούσαν χρόνο μαζί, εφόσον ο Τζέρι ήταν ο καλύτερος φίλος του Ρόμπερτ , του συζύγου της Έμμα. Εμείς τους γνωρίζουμε δύο χρόνια μετά τη λήξη της παράνομης σχέσης τους, με αφορμή το γεγονός ότι η Έμμα έμαθε πως ο Ρόμπερτ την απατούσε με άλλες γυναίκες. Με αυτή την αποκάλυψη, συμβαίνει και μία δεύτερη: ο Τζέρι μαθαίνει από την ίδια την Έμμα ότι έχει αποκαλύψει την ύπαρξη της σχέσης τους στον σύζυγό της - και φίλο του, γεγονός που επιβεβαιώνεται στην επόμενη σκηνή όταν οι δύο άντρες συναντιούνται.

 Το τελευταίο ανέβασμα του έργου στη χώρα μας ήταν τη σεζόν 2017-2018 στο Μικρό Παλλάς σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου με τους:Γιώργος Χρυσοστόμου, Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης και Κατερίνα Παπαδάκη.

«Ο άνθρωπος κουφάθηκε βαθιά από τις ιαχές της ανομίας και, το χειρότερο, αρχίζει να συνηθίζει. Δέχεται τα πάντα, εκτός από το μόνο που μπορεί να τον σώσει, να στραφεί στον άλλο και να χτίσει μια ζωή που δεν θα αξίζει να γκρεμίσουν οι θεοί…»

Αυτοί οι στίχοι από την εξαιρετική μετάφραση του ποιητή Γιώργου Μπλάνα δεν θα ακουστούν μόνο από το χορό αλλά και από την ίδια την Ιφιγένεια, ρίχνοντας έτσι την αυλαία στην παράσταση «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» και αποδεικνύοντας και με αυτό το στοιχείο μια σκηνοθετική οπτική του έργου που θέλει να αναδείξει τη σχέση της τραγικής σκέψης με τη φιλοσοφία και την έννοια της υπέρβασης.

Η κόρη του βασιλιά Αγαμέμνονα, που θα δεχτεί να θυσιαστεί για να φυσήξει ούριος άνεμος και να φύγουν από το λιμάνι της Αυλίδας τα καράβια των Ελλήνων, το λέει καθαρά: «Για τα λάφυρα της Τροίας με σκοτώνετε, όχι για την Ελλάδα». Η Ιφιγένεια παίρνει τη γενναία απόφαση γνωρίζοντας ότι πεθαίνει για «ένα πουκάμισο αδειανό…» Δεν υπάρχει ιμπεριαλιστικός πόλεμος χωρίς κάποιο δήθεν «πατριωτικό» άλλοθι.

Στο μεγάλο ερώτημα της μεταστροφής της ηρωίδας η παράσταση φαίνεται να παίρνει θέση σαφώς πολιτική. Γι’ αυτό και τα λόγια της παρθένας όταν με θάρρος θα δεχτεί να πεθάνει ‒«Είναι μάταιο να προσπαθούμε να ξεφύγουμε από το αναπόφευκτο: θα μας συντρίψει πριν μας συντρίψει. Απ’ όσα είδα κι άκουσα, κατέληξα πως πρέπει να πεθάνω. Θα το κάνω, αλλά περήφανα, γενναία, όχι μικρόψυχα: με κλάματα και οδυρμούς, αφού πρέπει να σώσω εγώ την τιμή της Ελλάδας – κι ας τιμήσει η Ελλάδα τ’ όνομά μου. Όταν με γέννησες, εσύ απέκτησες ένα παιδί κι εγώ δύο μάνες: αυτήν που μ’ έφερε στον κόσμο κι αυτήν που θα γινόταν για μένα ο κόσμος όλος»‒ προκαλούν μια δυσθυμία στο κοινό, από την οποία, αν μη τι άλλο, κυριαρχεί μια αποστροφή στον κόσμο της ηγεσίας, των δυνατών, που ασυνείδητα οδηγεί σε συγκρίσεις με το σήμερα, όπως μόνο τα μεγάλα έργα με τη διαχρονικότητά τους μπορούν να κάνουν. Αποστροφή που γίνεται απέχθεια όταν θα ακουστεί από την Ιφιγένεια της Παπαληγούρα το σπαρακτικά αποφασιστικό και συνάμα ιλαροτραγικό «Καλύτερα χίλιες γυναίκες νεκρές παρά ένας άντρας».

Ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Μανώλης Δούνιας συνσκηνοθετούν την παράσταση στηρίζοντας το εγχείρημά τους στην ιδέα των τριών υποκριτών που στέκονται πάνω σε ξύλινα κινούμενα τρολ (σκηνικά Κωνσταντίνος Ζαμάνης), σχεδόν ακίνητοι, ντυμένοι-βαμμένοι στα λευκά, χωρίς υποδήματα, σαν άλλα αγάλματα, και περιτριγυρισμένοι από το χορό, σύγχρονες κοπέλες που άλλοτε περιεργάζονται τα εκθέματα, άλλοτε γίνονται θεατές των σκηνών τους και άλλοτε οι γυναίκες της Χαλκίδας, συμπαραστάτισσες στο δράμα, ενώ πάντα μετακινούν την ιστορία και φέρνουν στο προσκήνιο τον κάθε ήρωα. Έτσι τα πρόσωπα της τραγωδίας είναι είτε πιόνια σε ένα σύγχρονο αέναο παιχνίδι της μοίρας είτε βαριά κληρονομιά που στέκει εκεί αγέρωχη, έτοιμη να εξιστορήσει όσα στοιχειώσανε και στοιχειώνουν την Ελλάδα και τον άνθρωπο.

Με αυτή τη συνδιαλλαγή χορού και υποκριτών επιτυγχάνεται μια ενδιαφέρουσα συνομιλία του μύθου με το παρόν. Οι εννιά κοπέλες που τον απαρτίζουν, όλες μία και μία (Δήμητρα Βήττα, Ελεάνα Γεωργούλη, Σμαράγδα Κάκκινου, Άννα Κλάδη, Άννα Λάκη, Βάσια Λακουμέντα, Φραγκίσκη Μουστάκη, Δώρα Στυλιανέση, Μαρία Τζάνη), με εντυπωσιακές φωνητικές δυνατότητες, το καταφέρνουν αυτό. Εξαιρετικές στην κίνησή τους (κίνηση: Αγγελική Τρουμπάκη), στις εκφράσεις τους, στη μεταξύ τους επικοινωνία. Δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, ξεχωρίζοντας ως μονάδες και ενθουσιάζοντας ως σύνολο.

Έχοντας την τύχη να τραγουδήσουν τα εμπνευσμένα, σύγχρονα και με άποψη χορικά του Σταμάτη Κραουνάκη, όπως αυτό για τον έρωτα ‒«Να μου λείπουν οι έρωτες, οι φλόγες και τα πάθη…»‒, με μόνο ένα αρκοντεόν επί σκηνής, ένας παράλληλος μουσικός κόσμος γεννήθηκε στο λιμάνι της Αυλίδας, όπου μαΐστρος και σορόκος ήταν πάντα συνεργάσιμοι.

Όσο και αν ήθελε κανείς να τονίσει ότι αυτές οι εννιά κοπέλες ζουν στο παρόν, θα μπορούσαμε να το καταλάβουμε ακόμα και αν δεν ήταν ντυμένες με φτηνά ρούχα γνωστής αλυσίδας! Είναι κρίμα, γιατί η καλή δουλειά του Κωνσταντίνου Ζαμάνη φάνηκε από τα ευέλικτα, εντυπωσιακά και προσεγμένα στις λεπτομέρειες κοστούμια των τριών υποκριτών.

Ο Αιμίλιος Χειλάκης, η Αθηνά Μαξίμου και η Λένα Παπαληγούρα ήρθαν αντιμέτωποι με ένα μεγάλο υποκριτικό και σκηνοθετικό στοίχημα. Ακίνητοι σε πολλές στιγμές, χρησιμοποιώντας ελάχιστους μυς, όταν μιλούσαν, προσπαθούσαν κυρίως με το λόγο τους να μεταφέρουν τους κόσμους των ηρώων τους. Σε ελάχιστες στιγμές είδαμε σωματική επαφή μεταξύ τους και μόνο όταν η πλοκή είχε κλιμακωθεί.

Ο Αιμίλιος Χειλάκης, έχοντας ένα από τα μεγαλύτερα χαρίσματα για ρόλους αρχαίας τραγωδίας, τη στεντόρεια φωνή του, μας χάρισε έναν ηγετικό και απόλυτο Αγαμέμνονα, από τον οποίο μου έλειψε πρωτίστως το στοιχείο της πατρικής ενοχής και το αδιέξοδο για την απόφαση που κλήθηκε να πάρει. Ο Αχιλλέας του έδωσε μια κωμική ανάσα στην παράσταση και ο ηθοποιός με ευκολία μεταπηδούσε από τον ένα ρόλο στον άλλο, ενώ ήταν εντυπωσιακή και η ηλικιακή διαφορά που από το παίξιμό του έδειχναν να έχουν οι δύο άντρες.

Η Αθηνά Μαξίμου είχε ωραίες στιγμές ως Κλυταιμνήστρα, έχοντας κάνει εξαιρετική δουλειά στην εκφορά του λόγου. Ριψοκινδύνεψε με καρικατουνίστικες εκφράσεις και χαριτωμένες στάσεις που μάλλον σκηνικό ενδιαφέρον είχαν τελικά. Η πιο επικίνδυνη ακροβασία όμως ήταν το φλερτ με την υπερβολή, που είναι θέμα τριβής των παραστάσεων και νομίζω θα παρέλθει. Ενώ με τον Μενέλαο είναι σαφώς εκείνη που έχει να αντιμετωπίσει τον πιο κόντρα ρόλο και το κάνει επιλέγοντας μια ασφαλή οδό.

Η Λένα Παπαληγούρα κέρδισε το διττό στοίχημα. Ήταν αγνώριστη ως γέρος, καλυμμένη με την κουκούλα του κοστουμιού της, και με τη στάση του σώματος να μαρτυρά τα χρόνια του ρόλου, όπως και η φωνή. Ως Ιφιγένεια κατάφερε να παρουσιάσει στη σκηνή μια διαδρομή από την αθωότητα στη βίαιη ωρίμανση. Η μεταστροφή ενός αθώου κοριτσιού σε μια γυναίκα-σύμβολο. Ανάλαφρη σαν πούπουλο στην πρώτη της εμφάνιση, βαριά με τα πόδια στη γη, ανάμεσα στις γυναίκες στο φινάλε.

Η παράσταση, πέρα από κάθε ένσταση που μπορεί να έχει κάποιος, κερδίζει το σπουδαιότερο στοίχημα, να ακουστεί ο λόγος του Ευριπίδη μέσα από μια εκπληκτική μετάφραση και αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο στο ταξίδι που θα κάνει σε όλη την Ελλάδα. Αναζητήστε τη!

Κυριακή 2/7, 21:30

Αρχαίο Ωδείο Πάτρας, Πάτρα

Δευτέρα 3/7,  21:30

Θέατρο Κάστρου, Καλαμάτα

Πέμπτη 6/7, 21:30

Δημοτικός Κινηματογράφος Ελληνίς, Αγρίνιο

Παρασκευή 7/7, 21:30

Ανοικτό Θέατρο Δήμου Λευκάδας, Λευκάδα

Σάββατο  8/7, 21:30

Υπαίθριο Θέατρο ΕΗΜ-Φρόντζου, Γιάννενα

Κυριακή 9/7, 21:30

Θέατρο Βουνού, Καστοριά

Δευτέρα 10/7, 21:30

Δημοτικό Στάδιο Κοζάνης, Κοζάνη

Τρίτη 11/7, 21:30

Κηποθέατρο Αλκαζάρ, Λάρισα

Τετάρτη 12/7, 21:30

Θέατρο Κήπου, Θεσσαλονίκη

Πέμπτη 13/7, 21:30

Θέατρο Κήπου, Θεσσαλονίκη

Παρασκευή 14/7, 21:30

Θέατρο Κήπου, Θεσσαλονίκη

Διαβάστε αναλυτικά όλους τους σταθμούς της περιοδείας εδώ

Μία από τις ωραιότερες δημιουργίες το Ευριπίδη, η τραγωδία «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» θα περιοδεύσει στην Αθήνα και σε ολόκληρη την Ελλάδα  αυτό το καλοκαίρι, σε σκηνοθεσία Αιμίλιου Χειλάκη και Μανώλη Δούνια. Με συνοδοιπόρους την -ειδικά γραμμένη για την παράσταση -πρωτότυπη μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη, την καινούρια μετάφραση του διακεκριμένου ποιητή Γιώργου Μπλάνα και υιοθετώντας το πρότυπο των τριών υποκριτών, ο Αιμίλιος Χειλάκης γίνεται Αγαμέμνονας και Αχιλλέας, η Αθηνά Μαξίμου γίνεται Κλυταιμνήστρα και Μενέλαος και η Λένα Παπαληγούρα Ιφιγένεια και Πρεσβύτης. Μαζί τους ένας 9μελής γυναικείος χορός που με ζωντανή μουσική μας αφηγούνται την τραγική ιστορία της Ιφιγένειας και κυρίως τις συνθήκες που οδήγησαν στη θυσία της. Γιατί το πραγματικό διακύβευμα της τραγωδίας δεν είναι η άδικη σφαγή μιας αθώας κοπέλας, αλλά η διαφθορά αυτών που κατέχουν την εξουσία. Προσπαθώντας να κατακτήσουν ακόμα μεγαλύτερη δύναμη και επιρροή, θυσιάζουν τα πάντα, χωρίς όμως ποτέ να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεων τους. Για τους Έλληνες  η αρπαγή της Ωραίας Ελένης ήταν απλά ένα πρόσχημα για να εκστρατεύσουν κατά της Τροίας και να επιστρέψουν με τα λάφυρα των νικητών. Και φυσικά ούτε η «θυσία» μιας αθώας κοπέλας θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά τους. 

Όταν ο Αγαμέμνονας σκοτώνει το ιερό ελάφι της θεάς Άρτεμις, εκείνη για να τον εκδικηθεί, προκαλεί άπνοια καθηλώνοντας έτσι τον ελληνικό στόλο στην Αυλίδα. Ο μόνος τρόπος για να εξευμενίσει ο Αγαμέμνονας την θεά και να ξεκινήσει ο ελληνικός στρατός για τον Τρωικό πόλεμο είναι να θυσιάσει την κόρη του, Ιφιγένεια. Με το φόβο του στρατού που είναι έτοιμος να εξεγερθεί, ο Αγαμέμνονας καλεί την Ιφιγένεια να έρθει στην Αυλίδα με το πρόσχημα ότι θα την παντρέψει με τον Αχιλλέα. Όταν εκείνη καταφτάνει στο στρατόπεδο μαζί με την μητέρα της Κλυταιμήστρα συνειδητοποιεί ότι τίποτα δεν πρόκειται να σταματήσει τους Έλληνες από το να εκδικηθούν για την αρπαγή της Ωραίας Ελένης και να λεηλατήσουν την Τροία – ούτε καν ο άσκοπος θάνατος ενός παιδιού που δεν έφταιξε σε τίποτα. 

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας

Σκηνοθεσία: Αιμίλιος Χειλάκης – Μανώλης Δούνιας

Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Σκηνικά - Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Κίνηση: Αγγελική Τρομπούκη

Βοηθός Σκηνοθετών: Αλέξανδρος Βάρθης

Μουσική Διδασκαλία: Άννα Λάκη

Βοηθός Σκηνογράφου: Βάσια Χριστοπούλου

B Bοηθός Σκηνοθετών: Μαρία Χανδρά

Πρωταγωνιστούν :Αιμίλιος Χειλάκης, Αθηνά Μαξίμου, Λένα Παπαληγούρα

 και οι Δήμητρα Βήττα, Ελεάνα Γεωργούλη, Σμαράγδα Κάκκινου,Άννα Κλάδη, Άννα Λάκη, Βάσια Λακουμέντα, Φραγκίσκη Μουστάκη, Δώρα Στυλιανέση, Μαρία Τζάνη.