«Σωτηρία με Λένε»

της Σοφίας Αδαμίδου

Το ελληνικό θεατρικό έργο επιστρέφει στο ραδιόφωνο!

Δευτέρα 19/4 στις 9:00μμ

Δωρεάν είσοδος!

«Σωτηρία με λένε» της Σοφίας Αδαμίδου. Ένα έργο που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές όσες φορές παρουσιάστηκε.

Συναντάμε τη Σωτηρία Μπέλλου, το τελευταίο βράδυ, στο νοσοκομείο, πριν την εγχείρηση που θα της στερήσει τη φωνή. Η ζωή της όλη περνάει μπροστά από τα μάτια της. Στιγμές τραγικές αλλά και κωμικές από τη ζωή και την καριέρα της. Θυμάται τους ανθρώπους που αγάπησε και την αγάπησαν, τη μάνα, τον πατέρα της, τον παππού της, τους ανθρώπους που την πίκραναν, τον άντρα της, τις φυλακές και το ξύλο που την σημάδεψαν, αλλά και τους ανθρώπους που την βοήθησαν στα πρώτα της βήματα και στις δύσκολες στιγμές. Από την Βέμπο που την μύησε -χωρίς η ίδια να το ξέρει- στο τραγούδι, ως το Βασίλη Τσιτσάνη που της άνοιξε το δρόμο, τον Παπαϊωάννου που αγάπησε βαθιά, μέχρι τον Ανδριόπουλο και τον Σαββόπουλο που την έφεραν πιο κοντά στις νεότερες γενιές. Αξιολογεί σημαντικούς τομείς της προσωπικής της ζωής, της ψυχολογίας και της διάθεσή της γενικότερα που επηρεάστηκαν σημαντικά από συνθήκες και γεγονότα μιας ολόκληρης εποχής.

Η σκηνοθεσία είναι του Τάσου Ιορδανίδη.

Στο ρόλο της Σωτηρίας Μπέλλου, η Αλέξανδρα Παντελάκη.

Μαζί της η Σοφία Πανάγου.

Το podcast της παράστασης θα παραμένει για μια εβδομάδα στο site του σταθμού διαθέσιμο για ακρόαση. Μετά το τέλος της εβδομάδας θα ενοικιάζεται με μια συμβολική τιμή και τα ποσοστά των εκτελεστικών δικαιωμάτων θα αποδίδονται σε όλους τους συντελεστές μέσω συμφωνίας του Αθήνα 9. 84 με τις εταιρίες πνευματικών δικαιωμάτων.

Τα έργα θα ηχογραφούνται μέσα στο σταθμό, σε ειδικά διαμορφωμένο στούντιο από τον ηχολήπτη του Αθήνα 9. 84, Πάνο Αργύρη.

Στο site του σταθμού (www.athina984.gr), το έργο «Σωτηρία Με Λένε» - όπως και όλα τα θεατρικά έργα - την ώρα της ραδιοφωνικής του μετάδοσης, θα συνοδεύεται από βίντεο οπτικής ερμηνείας στη νοηματική γλώσσα και πρόσθετους εξειδικευμένους υπότιτλους για κωφούς και βαρήκοους.

Όλοι οι συντελεστές των παραστάσεων τηρούν τα μέτρα ασφαλείας/προστασίας και πριν τις ηχογραφήσεις κάνουν rapid test, σε συ νεργασία με τα Πρότυπα Ιατρικά Διαγνωστικά Κέντρα Medicity".

Εκτέλεση Παραγωγής :

Συντονισμός Project : Μαργαρίτα Μυτιληναίου

Ηχολήπτης : Πάνος Αργύρης

Γραφιστική Επιμέλεια: The Button Design

Επικοινωνία: Γραφείο Τύπου 9.84

Διαβάστε επίσης: 

Αλεξάνδρα Παντελάκη: «Στην Ηλικία Μου, Ξαφνικά, Έγινα Η Μούσα Του Underground»

Θάλεια Ματίκα Και Τάσος Ιορδανίδης:11 Χρόνια Μαζί Στη Ζωή Και Στη Σκηνή! (Συνέντευξη) 

Από τη Ζωή Τόλη

«Grace and Glorie», η δημοφιλής δραμεντί του Tom Ziegler, στο θέατρο Αγγέλων βήμα, παρουσιάζεται πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο πλαίσιο της θεματικής ενότητας «Άβυσσος η ψυχή......».

Τη μετάφραση έκανε η Μαργαρίτα Δαλαμάγκα - Καλογήρου, τη σκηνοθεσία ο Γιάννης Λασπιάς και πρωταγωνιστούν η Αλεξάνδρα Παντελάκη και η Δώρα Χρυσικού.

Είναι από εκείνες τις θεατρικές δουλειές που όσο δύσκολα θέματα κι αν πραγματεύονται, ο θεατής νιώθει αισιόδοξος και «γεμάτος».

Θάνατος και φιλία, μία ιστορία αγάπης και παραδοχής, εστιάζει στη δύναμη της ψυχής να μην παραιτείται, στην πίστη στο ιδανικό της ζωής.

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Λασπιάς στήνει μια παράσταση καλά δομημένη, με τρυφερότητα, σαρκασμό και χιούμορ. Συγκρούσεις, διαφορετικές ιδεολογικές στάσεις, ανόμοιο επίπεδο μόρφωσης, κοινές εμπειρίες πένθους, ψυχικές αλλεπάλληλες διακυμάνσεις που καταλήγουν στην πεποίθηση πως η αλήθεια είναι το γιατρικό στην άμβλυνση του πόνου, μέσα στο χρόνο.

Δύο γυναίκες, με μεγάλη ηλικιακή διαφορά, με σχεδόν ανομοιογενή βιώματα, συνομιλούν με ένα παράξενο τρόπο στην αρχή, επικοινωνούν με κάποια εμπόδια, αλλά στο τέλος συνδέονται με μία βαθιά φιλία και αγάπη.

Αυτή η αμοιβαιότητα είναι που έχει σημασία, καθώς οι αλληλομοιραζόμενες εικόνες γαληνεύουν, δείχνοντας την αξία της φιλαλληλίας και του σεβασμού.

Αυτόν τον ύμνο στην ανθρώπινη ύπαρξη, στην αγάπη με απώτερο στόχο τη συμφιλίωση με τον εαυτό μας, υπηρετεί η σκηνοθετική γεωμετρία του έργου.

Το κοινό «βλέπει» την τόσο αναγκαία αλληλοσυμπλήρωση που χρειάζονται και οι δύο ηρωίδες, για να κερδίσουν το μέτρο και την ισορροπία μέσα τους. Μυστικά αποκαλύπτονται, θεμέλια εμπιστοσύνης κτίζονται σιγά σιγά, υποχωρούν οι εντάσεις και τη θέση τους παίρνει η αποδοχή και η σύμπλευση με γνώμονα πάντα τα θετικά συναισθήματα.

Συγκίνηση, συμπόνοια, ανθρωπιά, ψυχική ευφορία, είναι μερικά από τα συναισθήματα που βιώνουν οι πρωταγωνίστριες, ένα δίδυμο ταιριαστό, η αύρα του οποίου κατακλύζει τη σκηνή.

Το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι παραμένουν ο εαυτός τους μέχρι το τέλος με τις απαραίτητες βέβαια αλλαγές που προκύπτουν. Έτσι μέσα από αυτή την επώδυνη διαδικασία και αφού ακυρώνουν τις προβλέψεις όλων, παίρνουν ένα ενθουσιώδες μάθημα ζωής και αποκτούν μία πιο φρέσκια και ενθαρρυντική φιλοσοφία δράσης.

Αυτό το ταξίδι μάς παρακινεί η αβανταδόρικη προσπάθεια του Γιάννη Λασπιά και των υπολοίπων συντελεστών, να κάνουμε, αναγνωρίζοντας στην πορεία, δικές μας ανεπάρκειες, αδυναμίες και φόβους. Μπορεί να σκούγεται κάπως ηθικοπλαστικό, αλλά η όλη σκηνική «κίνηση» , δεν διέπεται από κάτι τέτοιο.

Λυρισμός, ναι, υπάρχει, χωρίς όμως να αλλοιώνεται το ρεαλιστικό κέντρο του θεατρικού.

Η επικοινωνία των δύο γυναικών, επαρκής, οι ερμηνείες μεστές, ώριμες, με χάρη και υποκριτική αυτοτέλεια.

Αλεξάνδρα Παντελάκη, δεινή ηθοποιός, χειρίζεται το λόγο με ένα δωρικό αξιοπρόσεκτο τρόπο, υποδυόμενη τη Grace που είναι ταλαιπωρημένη από την αρρώστια, αλλά δεν το βάζει κάτω. Αγωνίζεται με βάση τη βιωματική της σοφία και το ένστικτο, όπως το καλλιεργεί χρόνια τώρα σε ένα τραχύ αγροτικό περιβάλλον. Έχει λεβεντιά, ήθος και καυστικό χιούμορ, στοιχεία που θαυμάζει η Νεοϋορκέζα Glorie, η Δώρα Χρυσικού. Πρώην διευθυντικό στέλεχος μεγάλης εταιρείας, δυναμική στο παρελθόν, απογοητευμένη από μία οικογενειακή τραγωδία, γεμάτη ενοχές, βρίσκεται στο όριο της αυτοτιμωρησίας.

Η επαφή με την ηλικιωμένη αγρότισσα της αλλάζει τελείως το ρου της σκέψης και της μαθαίνει τη δύναμη της πίστης στην ελπίδα.

Εύστοχα, πειστικά και με σκηνική πληθωρικότητα ενσαρκώνεται η ηρωίδα από την συχνά χειμαρρώδη Δώρα Χρυσικού, καθώς δείχνει καθαρά την εσωτερική αγωνία, τις αντιστάσεις και την ψυχική της «αγριάδα». Βγάζει προς τα έξω τη μεταβατική συνθήκη της ζωής της, στην επαρχία, στη μέση του πουθενά, κάτι τελείως ξένο και απειλητικό για έναν άνθρωπο της μεγαλούπολης.

Η άρτια χημεία των πρωταγωνιστριών εκπέμπει γλυκύτητα και πνευματική ευεξία.

Το δυνατό / πολυσήμαντο κείμενο αποστασιοποιείται από οποιαδήποτε ηθικολογική ερμηνεία και εστιάζει στην αιώνια διαλεκτική σχέση του ατόμου με την ίδια του τη φύση. Μία φύση περίπλοκη και ιδιαίτερα σύνθετη στο σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι.

Τα όμορφα και λειτουργικά σκηνικά είναι της Αρετής Μουστάκα, τα κοστούμια της Χριστίνας Πανοπούλου, οι φωτισμοί του Βαγγέλη Μούντριχα και η μουσική επιμέλεια του σκηνοθέτη.

« Grace and Glorie», του Tom Ziegler, έργο αξιοπρεπές που ενστερνίζεται την ιδιαιτερότητα της κάθε ανθρώπινης προσωπικότητας, ως κάτι το μοναδικό και ανεπανάληπτο.

Διαβάστε επίσης:

Αλεξάνδρα Παντελάκη: «Στην Ηλικία Μου, Ξαφνικά, Έγινα Η Μούσα Του Underground»

Γιάννης Λασπιάς:«Το Θέατρο Είναι Μια Επανάσταση, Αλλά Η Μεγαλύτερη Επανάσταση Είναι Να Βγεις Στους Δρόμους»

 Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Τα βαφτικά μου, τα ξεβαφτικά μου, ένα μεγάλο καθρέφτη, φωτογραφίες των αγαπημένων μου ανθρώπων – των γονιών μου και του άντρα μου. Εάν το καμαρίνι είναι δικό μου, το στολίζω με αφίσες που αγαπώ.

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Από άποψη χώρου, β) Με ποιους συναδέλφους.

Από άποψη χώρου το πιο ωραίο καμαρίνι ήταν στο Εθνικό Θέατρο, πριν ανακαινιστεί, όπου υπήρχαν παράθυρα –κάτι που λείπει από τα ελληνικά καμαρίνια– και καναπές. Όσον αφορά τους συναδέλφους, το καμαρίνι που είχαμε στο «Θείο Βάνια», στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, το οποίο μοιραζόμουν με τη Λυδία Κονιόρδου, τον Νίκο Μαστοράκη, την Όλια Λαζαρίδου και τη Μελίνα Βαμβακά.

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Στη Νέα Υόρκη, στο City Center Theater, όπου πήγαμε με τη «Λυσιστράτη» και το Εθνικό Θέατρο, το 2004, σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου. Το μόνο μειονέκτημα ήταν ότι δεν επιτρεπόταν το κάπνισμα. Το καμαρίνι είναι το σπίτι του ηθοποιού. Είναι ο πιο προσωπικός του χώρος, δεν μπορείς να απαγορεύσεις το κάπνισμα εκεί. Η ιδανική λύση είναι ο διαχωρισμός σε καμαρίνια καπνιστών και μη καπνιστών.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Όταν έπαιζα στην κεντρική σκηνή του θεάτρου της Μτέττυ Αρβανίτη, στο έργο «Των Αγίων Πάντων». Υπήρχε μια σκηνή στην οποία έπρεπε να δείχνω το στήθος μου. Ντρεπόμουν και φοβόμουν πολύ. Στο διάλειμμα ήρθε στο μισοσκόταδο στο καμαρίνι ένας πανέμορφος άντρας, άγνωστος σε μένα, με φίλησε τρυφερά στο στήθος και μου είπε: «Μη φοβάσαι, όλα πάνε καλά». Ήταν ο Δημήτρης Παπαϊωάννου.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Λέω στον εαυτό μου: «Προσπάθησε να είσαι ανοιχτή, χαλαρή, να έχει ενέργεια και δύναμη»

H Αλεξάνδρα Παντελάκη πρωταγωνιστεί στην παράσταση «H παράλειψη της οικογένειας Κόλεμαν» του Κλαούντιο Τολκατσίρ

Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00

Στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας/ Β’Σκηνή

Κεφαλληνίας 16-18 Κυψέλη

Πληροφορίες – κρατήσεις : 210 8838727