Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Εκτός από τα απαραίτητα, καλλυντικά, μακιγιάζ και τον εκάστοτε ρόλο! Σε κάθε ρόλο έχω ανακαλύψει το άρωμα του ρόλου μου… Χωρίς αυτό αδυνατώ να παίξω. Χαχαχαχα! Οπωσδήποτε το κείμενο του έργου μέχρι το τέλος των παραστάσεων, το οποίο πηγαινοφέρνω στα παρασκήνια, κάτι σαν σκέψεις που δεν πρέπει να μου φύγουν… Χαχαχα! Και τα είδη πρώτης ανάγκης: νερό, χαρτομάντιλα, τσίχλες.   Επίσης όλες τις κάρτες με τις ευχές σε περίοπτη θέση, για να μου υπενθυμίζουν ότι πρέπει και πάλι να παίξω καλά!    

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Ως χώρο. β) Με ποιους συναδέλφους.

Το πιο ωραίο καμαρίνι είναι πάντα το πιο πρόσφατο... το τελευταίο! Όμως ως χώρος το πιο καλά εξοπλισμένο, με κομφόρ ασυνήθιστα στη δουλειά μας, ήταν στο ΚΘΒΕ. Είχαμε όλες τις ανέσεις, ήταν πολύ προκλητικό! Εκεί ήμουν στο ίδιο καμαρίνι με τη Μάγια Λούκιτς με τα απίστευτα σουρεαλιστικά ελληνικά της, που δεν θα ξεχάσω ποτέ, γιατί πονούσα από τα γέλια! Επίσης από δύο θιάσους όλοι έρχονταν στο καμαρίνι μας! Μεγάλη τρέλα!

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Μου έκαναν τρομερή εντύπωση όταν είχα πάει στο Θεατρικό Μουσείο στο Λονδίνο  τα καμαρίνια των ηθοποιών. Εντυπωσίαζε η απλότητα, καθώς και ο πλούτος. Το αντικείμενο γινόταν σύμβολο, εμπειρία, εικόνες που έφεραν μαζί τους. Κάτι σαν συγγενείς εκ αγχιστείας και… μελέτη προηγούμενης ζωής!

 Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Η πιο ωραία ανάμνηση από καμαρίνι, από όλα τα καμαρίνια μέχρι τώρα, ήταν τα δάκρυα! Δάκρυα ανείπωτης χαράς! Γι’ αυτό άλλωστε κάνουμε και θέατρο…

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Μα φυσικά το σταυρό μου!

Η Αντιγόνη πρωταγωνιστεί στον "Κυμβελίνο" του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ στο Θέατρο Εξαρχείων σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν.