Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Η παράσταση This is not Romeo & Juliet, σε σύλληψη και σκηνοθεσία Αργύρη Πανταζάρα, βασισμένη στο σαιξπηρικό αριστούργημα ξεχώρισε, αν και πρόλαβε να παιχτεί ελάχιστα στο Θέατρο Πορεία. Το κοινό όμως έδειξε το ενδιαφέρον του παρακολουθώντας την και on demand από την πλατφόρμα του θεάτρου.

φωτό: Κοσμάς Ινιωτάκης για συνέντευξη στο texnes-plus 

Όπως ήταν αναμενόμενο, λοιπόν, θα συνεχιστεί και αυτή τη χρονιά. Τη θέση της Έλλης Τρίγγου, που λόγω τηλεοπτικών υποχρεώσεων δεν μπορεί να συνεχίσει, θα πάρει η Σίσσυ Τουμάση.Η ταλαντούχα ηθοποιός ξεχώρισε και στην Αγριόπαπια του Ίψεν αλλά και στο Ευχαριστημένο της Μ.Καραγάτση,  που είχαμε παρακολουθήσει στο ίδιο θέατρο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου

Αναμένουμε λοιπόν τη νέα εκδοχή της παράστασης.(Διαβάστε εδώ την κριτική μας)

 

 

Η επιτυχημένη παράσταση του Αργύρη Πανταζάρα This is not Romeo & Juliet, βασισμένη στο Σαιξπηρικό αριστούργημα που τόσο αγαπήθηκε από το κοινό στις live streaming παραστάσεις, τις οποίες παρακολούθησαν περισσότεροι από 10.000 θεατές, επανέρχεται και εγκαινιάζει την on demand πλατφόρμα του θεάτρου Πορεία την ημέρα των ερωτευμένων, την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου.

Προαγορά εισιτηρίων: από 5/2/21 έως 14/2/21 στο www.poreiatheatre.com

Διαθέσιμο για προβολή: από 14/2 00:01 & έως 15/2 23:59

*H προβολή της παράσταση διαθέτει δυνατότητα επιλογής υποτίτλων στα ελληνικά ή τα αγγλικά.

*Μετά την έναρξη της προβολής η παράσταση παραμένει διαθέσιμη για 24 ώρες και μέχρι το χρονικό όριο που έχει οριστεί για την ενοικίασή της.

«An ordinary night»

Δύο αιώνια έφηβοι ερωτεύονται σε ένα πάρτι μεταμφιεσμένων.
Ονειρεύονται, δραπετεύουν από τη ζωή, και συνομιλούν με τον θάνατο!
Σε έκσταση, υπό την επήρεια του έρωτα.
Εισβάλουν στο θέατρο.
Έχουν για φυλαχτό το έργο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα»
και είναι «βαριά οπλισμένοι» με όλα τα καταδικασμένα ζευγάρια του Σαίξπηρ.
Ζευγάρια που έρχονται αντιμέτωπα με τον έρωτα, τον όρκο, την απόρριψη, και τον θάνατο. 
Δυο παιδιά που ήθελαν να χτίσουν τον δικό τους κόσμο και να δραπετεύσουν από αυτόν!
Δυο πρωταγωνιστές χωρίς τα δικά τους λόγια. 
Δυο πρωταγωνιστές χωρίς το δικό τους έργο!
Μια «πρόβα τζενεράλε» για τους ερωτευμένους!

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Αργύρης Πανταζάρας 
Σύνθεση Κειμένου - Δραματουργική Επεξεργασία: Θεοδώρα Καπράλου
Κοστούμια: Λίνα Σταυροπούλου - Τζίνα Ηλιοπούλου
Σκηνικά: Δήμητρα Ζίγκαρις
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Φωτογραφία: Νίκος Πανταζάρας
Κίνηση - Training: Κωσταντίνος Παπανικολάου
Μουσική: Γιώργος Πούλιος
Graphic Design: Ogust
Βοηθός Σκηνοθέτη: Πάνος Βουτσινάς

ΠΑΙΖΟΥΝ 
Αργύρης Πανταζάρας 
Έλλη Τρίγγου 

Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69,
Αθήνα 10433, Πλατεία Βικτωρίας,

210 8210991
210 8210082

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
www.poreiatheatre.com

 Site & προπώληση εισιτηρίων: https://poreiatheatre.com/plays/not-romeo-juliet/
Trailer: https://youtu.be/1QwBz7cscUo
Trailer Backstage: https://youtu.be/iSiNW0ANj-4

Αποκτήστε εισιτήριο για τις live streaming και τις on demand παραστάσεις μας μπαίνοντας στο www.poreiatheatre.com

Περισσότερες πληροφορίες για τις on demand παραστάσεις: https://poreiatheatre.com/video-on- demand/

Info
ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΕΙΑ
www.poreiatheatre.com

ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΤΑΜΕΙΟΥ
210 8210991, 210 8210082

Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

Η πολυαναμενόμενη παράσταση του Αργύρη Πανταζάρα βασισμένη στο κλασσικό αριστούργημα του Σαίξπηρ έκανε πρεμιέρα εχτές Τρίτη 13 Οκτωβρίου.

Η παράσταση ήταν αρχικά προγραμματισμένη ν’ ανέβει στο Πορεία την περασμένη άνοιξη, αλλά λόγω προληπτικών μέτρων για τον Covid-19 αναβλήθηκε μέχρι τώρα. Τα κλειστά θέατρα ανοίγουν ξανά μετά από 8 μήνες, με πληρότητα (για την Αττική) στο 30% των θέσεων κι εμείς δε βλέπουμε την ώρα να δούμε (με μάσκα) ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Το θέατρο μας χρειάζεται όλους αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Η δραματουργία της παράστασης (Θεοδώρα Καπράλου) είναι βασισμένη στο έργο Ρωμαίος κι Ιουλιέτα του Σαίξπηρ, σε μετάφραση Β. Καρθαίου. Ο Αργύρης Πανταζάρας σκηνοθετεί την παράσταση και μοιράζεται την σκηνή με την Έλλη Τρίγγου.

Υπόθεση: Δύο αιώνια έφηβοι ερωτεύονται σε ένα πάρτυ μεταμφιεσμένων. Ονειρεύονται, δραπετεύουν από τη ζωή, και συνομιλούν με τον θάνατο! Σε έκσταση, υπό την επήρεια του έρωτα. Εισβάλουν στο θέατρο. Έχουν για φυλαχτό το έργο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» και είναι «βαριά οπλισμένοι» με όλα τα καταδικασμένα ζευγάρια του Σαίξπηρ. Ζευγάρια που έρχονται αντιμέτωπα με τον έρωτα, τον όρκο, την απόρριψη, και τον θάνατο. Δυο παιδιά που ήθελαν να χτίσουν τον δικό τους κόσμο και να δραπετεύσουν από αυτόν! Με δυο λόγια: οι ηθοποιοί της παράστασης υποδύονται δύο ερωτευμένους ηθοποιούς που υποδύονται το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα.

Η παράσταση

Η νέα δουλειά του Αργύρη Πανταζάρα και της ομάδας του Momentum, καταπιάνεται μ’ ένα κλασσικό έργο της παγκόσμιας δραματουργίας. Πρόκειται για μία παράσταση εν θεάτρω, με δύο πρωταγωνιστές που έχουν εκρηκτική χημεία. Η Θεοδώρα Καπράλου απομόνωσε τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες του πρωτοτύπου και συνέθεσε μια δραματουργία, όπου δύο ερωτευμένοι προσπαθούν να ζήσουν και να δημιουργήσουν μαζί, μοιάζουν όμως παγιδευμένοι στα αρχέτυπά τους. Η σκηνική δραματουργία εστιάζει στις ερωτικές σχέσεις με τα πάνω και τα κάτω τους, την ανθρώπινη επικοινωνία αλλά και το θάνατο. Οι σαιξπηρικοί χαρακτήρες αποτέλεσαν απλώς τον καμβά πάνω στον οποίο η Καπράλου συνέθεσε δικό της σκηνικό κείμενο. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η σχέση των δύο ηρώων, που περνά από διάφορες ποιότητες και συναισθηματικές καταστάσεις, με δύο υπέροχους ρομαντικούς μονολόγους. Ωστόσο, σε ορισμένα σημεία φαίνονται οι «ραφές» του δικού της κειμένου πάνω στα αποσπάσματα της μετάφρασης του Καρθαίου, σαν οι ήρωες να «προσπαθούν» εναγωνιωδώς να μπουν στον κόσμο του Σαίξπηρ.

Το This is NOT Romeo and Juliet, όπως εμφαίνεται και στον τίτλο, δεν είναι άλλο ένα ανέβασμα του Ρωμαίος κι Ιουλιέτα, αλλά μια προσωπική διερεύνηση πάνω στα μεγάλα θέματα που θίγονται στο έργο, τον έρωτα, το μίσος, το φόβο του θανάτου. Από ένα σημείο και μετά, δεν μας ενδιαφέρει τόσο ο Σαίξπηρ, όσο η σχέση που διαγράφεται επί σκηνής. Ίσως και οι χαρακτήρες-ηθοποιοί του κειμένου να μην θέλουν να ζήσουν σαν τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, αλλά να χαράξουν μια σχέση που θα διαρκέσει, ενώ τόσο ο Έρωτας όσο κι ο Θάνατος φαίνονται να τους προκαλούν δέος. Μια άλλη παράσταση που ανακαλούμε αφού δούλεψε προς αυτή την κατεύθυνση ήταν το Ρωμαίος κι Ιουλιέτα για 2 της Ομάδας Ιδέα. Σ’ εκείνη την περίπτωση όμως είχαμε δύο ηθοποιούς που ερμήνευαν όλους τους ρόλους του έργου, αξιοποιώντας διάφορα σκηνικά αντικείμενα και είδη θεάτρου. Εδώ, εστιάζουμε αποκλειστικά στους δύο κεντρικούς χαρακτήρες και υπάρχει μια δραματουργική εξερεύνηση πίσω από αυτούς.

Ο Αργύρης Πανταζάρας κι η Έλλη Τρίγγου μοιράζονται την σκηνή κι η σκηνική τους χημεία είναι αξιοθαύμαστη. Η ερμηνεία τους έχει μια αμεσότητα, γνησιότητα και μια έντονη σωματικότητα (κίνηση: Κωνσταντίνος Παπανικολάου). Η σκηνοθεσία του Πανταζάρα, αξιοποιεί τα διάφορα επίπεδα του σκηνικού χώρου, παίζοντας με την ιδέα των διάφορων επιπέδων που μπορεί να πάρει μια σχέση. Τα σχήματα του Σαίξπηρ (μπαλκόνι, τάφοι, ιερότητα της πρώτης αγάπης) αλλάζουν δομή, μα διατηρούν το περιεχόμενό τους. Από τις στιγμές της παράστασης που ξεχωρίσαμε ήταν ένα τρίλεπτο χωρίς λόγο, όπου οι δύο ηθοποιοί «εξερευνούν» ο ένας το σώμα του άλλου. Η σκηνή αυτή ξεχείλιζε από ερωτισμό και συναίσθημα χωρίς ούτε μια στάλα γυμνού κι αυτό είναι πάντα υπέροχο όταν συμβαίνει. Μια άλλη δυνατή στιγμή ήταν ο συγκινητικός μονόλογος του ηθοποιού (Πανταζάρας) όταν νόμιζε πως η κοπέλα του πέθανε. Η γνησιότητα κι η ένταση των συναισθημάτων που περιγράφονται, μπορούν άνετα να σταθούν δίπλα στη λυρικότητα του Σαίξπηρ.

Το σκηνικό της Δήμητρας Ζίγκαρις είναι εξαιρετικής αισθητικής: ένα πολυμορφικό σκηνικό, όπου κάθε του κυψέλη ανοίγει και δίνει μια νέα συμβολική έννοια, με κρυφούς φωτισμούς, καθρέφτες, κισσούς. Οι διαφορετικές όψεις που παίρνει το σκηνικό κατά τη διάρκεια της παράστασης, θα μπορούσαν ν’ αναπαριστούν και τα διαφορετικά στάδια μιας ανθρώπινης σχέσης. Η όψη του σκηνικού θυμίζει ένα διαμάντι, με τους κρυμμένους καθρέφτες και την αντανάκλαση του φωτός (Σάκης Μπιρμπίλης) να το κάνει να λάμπει. Ανάλογη δουλειά έχει γίνει στα κοστούμια της παράστασης (Λίνα Σταυροπούλου και Τζίνα Ηλιοπούλου): οι δύο ηθοποιοί εμφανίζονται μ’ ένα σχεδόν αθλητικό ντύσιμο που θυμίζει ρούχα πρόβας, ενώ σταδιακά προσθέτουν αξεσουάρ που τους «μεταμορφώνουν» στα αρχέτυπά τους. Ο τρόπος που ενδύονται επί σκηνής, μια τεχνική αποστασιοποίησης, συνάδει με την κατασκευή μιας παράστασης θέατρο εν θεάτρω. Είναι πολύ ελκυστικό το πώς περνούν οι ηθοποιοί από τη μεταξύ τους σχέση στη συνθήκη της παράστασης. Η μουσική του Γιώργου Πούλιου συνδιαμορφώνει ένα περιβάλλον που όσο σαγηνευτικό κι αν είναι, έχει τις ρωγμές του. Οι φωτογραφίες για την παράσταση είναι του Νίκου Πανταζάρα.

 Η παράσταση This is NOT Romeo and Juliet δικαίωσε την αναμονή μας κι αποτελεί μια πολύ καλαίσθητη δουλειά που με αφορμή την παρακαταθήκη του Σαίξπηρ, καταθέτει μια πρωτότυπη σκηνική δραματουργία. Οι δύο πρωταγωνιστές Πανταζάρας και Τρίγγου όπως και το σκηνικό της παράστασης, λάμπουν σαν δύο ακατέργαστα διαμάντια.

Μια ψυχιατρική συνεδρία, που συντελείται σε παρόντα χρόνο. Οι ρόλοι αντιστρέφονται, ο ψυχαναλυτής γίνεται ψυχαναλυόμενος.

Τρεις χαρακτήρες που ενώνονται και διαμορφώνουν μια ανορθόδοξη πυρηνική οικογένεια. Μπορεί άραγε να υπάρξει γονιός χωρίς παιδί; Παιδί χωρίς οικογένεια; Μία κοινωνία που καταδικάζει το διαφορετικό, δημιουργεί θύματα ψυχικής κακοποίησης κι απόρριψης. Άνθρωποι που παλεύουν να μιλήσουν, παλεύουν να ακουστούν. Μια παράσταση που δημιουργεί συνθήκες κινηματογραφικής ταινίας και σε καλεί να ακολουθήσεις.

ΥΠΟΘΕΣΗ
Ψυχιατρικό Ίδρυμα
Ένας ψυχίατρος εξαφανίζεται από το γραφείο του. Το τελευταίο πρόσωπο που τον έχει δει, είναι ο νεαρός ασθενής του, ο Μάικλ, ένας άνθρωπος ιδιαίτερα ευφυής και παθιασμένος με τους ελέφαντες.

Ο διευθυντής του ιδρύματος, αποφασισμένος να ανακαλύψει τα ίχνη του ψυχιάτρου, ξεκινά με τον ασθενή ένα παιχνίδι ανάκρισης, στο οποίο τελικά εγκλωβίζεται ο ίδιος. Μαζί τους, η προϊστάμενη νοσοκόμα, πάντα παρούσα, αφουγκράζεται, παρακολουθεί, παρεμβαίνει.
 
Ποιός θέτει τους κανόνες; Μια ιστορία εξαφάνισης που φανερώνει τα πιο σκοτεινά μυστικά του ιδρύματος. Ένας ασθενής που χτίζει το δικό του λαβύρινθο που οδηγεί στην ελευθερία του.

Παίζουν:
Μάξιμος Μουμούρης
Ίρις Πανταζάρα
Αργύρης Πανταζάρας
 
Μετάφραση:ΕλίναΜαντίδη 
Σκηνοθεσία: Αργύρης Πανταζάρας
Διασκευή:ΕλίναΜαντίδη, Αργύρης Πανταζάρας 
Σκηνογραφική- Ενδυματολογική επιμέλεια: Ηλένια Δουλαδίρη
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Νίκος Κούρος 
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κλεοπάτρα Γκίνη 
ProductionManager:Αναστασία Καβαλάρη 
Executive Producer:Μαρία Κακάρογλου
Production Development:Χρήστος Κυριακόπουλος 
Photography-Poster Design:Νίκος Πανταζάρας
Video &Motion Graphic:Νίκος Κούρος 
Παραγωγή:momentum 
Διάρκεια παράστασης: 70΄
Ηλεκτρονική Προπώληση 12€ Έως 3/5 

Τιμές εισιτηρίων στο Ταμείο: 
ΑΜΕΑ Δωρεάν & ο συνοδός, 15, 13, 10

Η παράσταση είναι επιχορηγούμενη από  το Υπουργείο Πολιτισμού & Αθλητισμού

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
4,5/5 ΣΚ,
10,11,12/5 ΠΣΚ,
17,18,19 /5 ΠΣΚ
24,25,26 /5 ΠΣΚ,
31/5 Π

Σύμβουλος επικοινωνίας – πληροφορίες για τα μμε:
Σάσα Παπαχριστοπούλου

Trailer παράστασης
https://www.dropbox.com/s/zycnluglvtv5ayi/Elephant%20song%20trailer.zip?dl=0ttps://www.dropbox.com/s/zycnluglvtv5ayi/Elephant%20song%20trailer.zip?dl=0

Φωτογραφίες σε υψηλή ανάλυση στο παρακάτω link
https://www.dropbox.com/sh/csqn60a3u899aqa/AACQE7pqRb JAQO_hkDIdZ7KNa?dl=0
Motion Graphic Video στο παρακάτω link
https://www.dropbox.com/sh/mne17txfy9179je/AADuhIGqPcSVr8mxB6T0CQrza?dl=0

Με την είσοδο του νέου έτους σε μια κατάμεστη αίθουσα ξεκίνησε τις παραστάσεις "Ο Βαφτιστικός" του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, η πιο λατρεμένη ελληνική οπερέτα που έγινε 100 ετών καθώς πρωτοπαρουσιάστηκε το 1918! Σε μια εντυπωσιακή παραγωγή η δημοφιλής οπερέτα ανέβηκε στην αυθεντική της μορφή και θα παρουσιαστεί για έξι μόνο παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Αίθουσα Α. Τριάντη).

Ένα υπέροχο λυρικό έργο, που αγαπήθηκε από γενιές και γενιές Ελλήνων για την υπέροχη μουσική του και την ξεκαρδιστική του υπόθεση, σε σκηνοθεσία και μουσική διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου, ενός από τους κορυφαίους Έλληνες καλλιτέχνες με διεθνή ακτινοβολία. 

Η λαμπερή και έμπειρη Ελένη Σταμίδου (με πρωταγωνιστικούς ρόλους για πολλά χρόνια στην σκηνή οπερέτας της Λυρικής Σκηνής) και η πολυδιάσταστη και εξαιρετικά αγαπητή  Άννα Κουτσαφτίκη έδεσαν τρομερά μεταξύ τους και χάρισαν στο κοινό γέλιο αλλά και με τις υπέροχες φωνές τους μοναδικές στιγμές.

Μαζί τους ένα επιτελείο εξαίρετων λυρικών τραγουδιστών και ηθοποιών που περιλαμβάνουν τον Αργύρη Πανταζάρα στο ρόλο του αληθινού βαφτιστικού, και τους έμπειρους Γιάννη Χριστόπουλο, Δημήτρη Ναλμπάντη και Μάριο Σαραντίδη που κέρδισαν το κοινό με τις ερμηνείες τους.

Ένα δροσερό φωνητικό σύνολο συμπληρώνουν τη δυναμική του θιάσου που ως αληθινοί περφόρμερς χορεύουν τραγουδούν και παίζουν εξαιρετικά.

Ο σημαντικός Γιώργος Πέτρου και η εξαιρετική Σκηνογράφος/Ενδυματολόγος Γιωργίνα Γερμανού, τοποθέτησαν τον "Βαφτιστικό" σε ένα κόσμο με στοιχεία ART DECO και ένα εντυπωσιακό διαχρονικό σκηνικό με αέρα εποχής και μας ταξίδεψαν στην ανέμελη Αθήνα του 1918. Με Βιεννέζικα βαλς, πόλκες, μαζούρκες και ταγκό που στροβιλίζονται σε ήχο ελληνικό.  

Το έργο:

Μετά τους δύο νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους ο ελληνικός στρατός μάχεται στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων στα χώματα της Μακεδονίας. Όλο το έθνος προσδοκά την επικείμενη νίκη! Με τόσες μάχες στην πλάτη τους, στρατιώτες και αξιωματικοί αποζητούν να πετάξουν για λίγο το χακί, διψούν για μια στάλα έρωτα και μπλέκουν σε σκαμπρόζικες καταστάσεις με τις κυρίες στα μετόπισθεν, τραγουδώντας τις μεγάλες επιτυχίες «στο στόμα», «η καρδιά μου πονεί για σας» και το εμβληματικό πολεμικό εμβατήριο «Ψηλά στο μέτωπο»!

«Οι Μουσικοί της Καμεράτας–Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής αποτελoύν σήμερα έναν από τους πιο δραστήριους φορείς του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Η πολυσχιδής και πλούσια δραστηριότητά τους και η φήμη τους εντός και εκτός Ελλάδας τους τοποθετούν όχι μόνο ανάμεσα στους σημαντικότερους πυλώνες της καλλιτεχνικής ζωής της χώρας μας, αλλά τους κάνουν να ξεχωρίζουν ως ίσως οι πλέον διακεκριμένοι πρεσβευτές της μουσικής παραγωγής της Ελλάδας στο εξωτερικό. Η Ορχήστρα, γνωστή εκτός Ελλάδας με τη διεθνή της ονομασία Armonia Atenea –που υποδηλώνει και την αθηναϊκή της προέλευση–, έχει αναπτύξει αξιοθαύμαστη δραστηριότητα, στην οποία ο διεθνής Τύπος αναφέρεται συχνά ως «το ελληνικό θαύμα» (Neue Zürchner Zeitung) ή ως «το αντίδοτο εναντίον της Κρίσης» (Die Welt, Daily Telegraph)»

 

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:

Θεόφραστου Σακελλαρίδη: «O Bαφτιστικός»

Οπερέτα σε τρεις πράξεις (στην αυθεντική εκδοχή και ενορχήστρωση του 1918)

Παραστάσεις: 5, 7, 9, 11 Ιανουαρίου 2019 (20:00) και 13 Ιανουαρίου (16:00, 20:00)

Σκηνοθεσία: Γιώργος Πέτρου

Μουσική διεύθυνση: Γιώργος Πέτρου, Νίκος Λαάρης

Σκηνικά - κοστούμια: Γιωργίνα Γερμανού

Χορογραφία: Μιμή Αντωνάκη

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάνθη Γραμματικού

Πρωταγωνιστούν:

Κορτάσης: Αργύρης Πανταζαρας

Βιβίκα: Ελένη Σταμίδου

Κικη: Άννα Κουτσαφτίκη

Χαρμίδης: Γιάννης Χριστόπουλος

Ζαχαρούλης: Δημήτρης Ναλμπάντης

Συνταγματάρχης: Μάριος Σαραντίδης

Μαρτής: Χάρης Αττώνης

Μίμης: Σταμάτης Πακάκης

Χορεύουν: Μιμή Αντωνάκη, Αντώνης Στρούζας

Φωνητικό σύνολο Armonia Atenea:

Μουσική διδασκαλία: Αθανασία Κυριακίδου

Οι Μουσικοί της Καμεράτας-Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής

Εισιτήρια: Διακεκριμένη Ζώνη: 30 ευρώ, Α’ Ζώνη: 25 ευρώ, Β’ Ζώνη: 20 ευρώ, Γ’ Ζώνη: 15 ευρώ, Μειωμένο – για φοιτητές: 10 ευρώ

Πληροφορίες – Κρατήσεις στο ταμείο του Μεγάρου Μουσικής: 2107282333

 

Επικοινωνία: Μαρκέλλα Καζαμία

 

Ένα βήμα

Ένα κοστούμι 

Ένα μικρόφωνο

Μια τηλεοπτική κάμερα

Ένας καλός λόγος να μιλήσεις

Ένας καλός λόγος να αφουγκραστείς

Ένας καλός λόγος να ανέβεις στη σκηνή

Ένας κυβερνητικός Αξιωματούχος, λίγες στιγμές πριν απευθύνει δημόσιο διάγγελμα. Προετοιμάζεται να ανέβει στο βήμα. Συνεργάτες του εισβάλουν στο χώρο, στον προσωπικό του χώρο. Κάθε εισβολή και μια ώθηση να πάει παρακάτω. Να βγει στο κοινό και να δώσει ένα «παυσίπονο» λόγο  στην κοινωνία. Η σκηνή μεταμορφώνεται σε τηλεοπτικό πλατό και ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Μέσα από το πρίσμα της προετοιμασίας ο ήρωας προβαίνει σε εξομολόγηση, σε παραδοχή της σκοτεινής φύσης, της διεφθαρμένης, της μπερδεμένης, της οργισμένης, της ανθρώπινης φύσης. Ο άνθρωπος μπορεί να παραδέχεται, δεν μπορεί όμως να αλλάξει.

 

 

ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ο «υπόγειος» ήρωας του Φιοντόρ  Ντοστογιέφσκι δεν αγαπά κανέναν.

Ο Βασλάβ Νιζίνσκυ προσπαθεί να «αισθανθεί» και να αγαπήσει τους πάντες. 

Ένας μηδενιστής κι ένας ψυχικά άρρωστος άνθρωπος, που όμως συγκλίνουν. 

Τα ανθρώπινα «θέλω» δεν βασίζονται ούτε στη λογική ούτε σε κοινωνικά αποδεκτές και ηθικές αξίες. 

Με αφορμή τα δυο αυτά κείμενα και πολλά γεγονότα στην ιστορία που εξατμίζονται στο χρόνο, 

πλάθουμε ένα δικό μας ήρωα. Τον ντύνουμε, τον ετοιμάζουμε και τον οδηγούμε στη σφαγή.

Ένας μονόλογος σε διάλογο με το κοινό. 

Κάθε σκέψη, συλλογισμός, συνομιλία είναι μια πολιτική τοποθέτηση. Μια φωνή που αναζητά τη θέση της στην κοινωνία. 

Η θεωρία του σπηλαίου ήθελε κάποτε τον φωτισμένο άνθρωπο να κατεβαίνει στα έγκατα της γης για να ρίξει φως στα σκοτάδια. Πλέον, οι σκοτεινοί άνθρωποι ζητούν τον δικό τους εκπρόσωπο.

«Το μόνο που θέλουμε είναι να κάνουμε το κόσμο καλύτερο.

Καλύτερο, δε σημαίνει καλύτερο για όλους.

Δεν είμαστε άνθρωποι φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό.

Για κάποιους θα σημαίνει πάντα χειρότερο»

 

“ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΛΟΓΟΣ”

Θέατρο οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής 

Σκηνοθεσία:  Ελίνα Μαντίδη & Αργύρης Πανταζάρας

Καλλιτεχνική ομάδα momentum

Παραγωγή: Momentum Accelerated Evolution

Για 10 παραστάσεις 

Aπό 23 Απριλίου 2018

Κάθε Δευτέρα - Τρίτη

Καλλιτεχνική ομάδα"momentum" 

Σκηνοθεσία - Δραματουργία:  Ελίνα Μαντίδη & Αργύρης Πανταζάρας

Ερμηνεία: Αργύρης Πανταζάρας 

Μουσική /Sounddesign:Γιώργος Πούλιος 

Σκηνικά - Κοστούμια:Γεωργία Μπούρα 

Φωτογραφία:Νίκος Πανταζάρας 

Special  FX: Προκόπης Βλασερός 

FXassistant:Μαρία Στάϊκου

Διεύθυνση Παραγωγής: Χρήστος Κυριακόπουλος 

Καλλιτεχνικός Συνεργάτης:  Δημήτρης Οικονομίδης 

Υπεύθυνος Παραγωγής:  Κλεοπάτρα Γκίνη 

Σύμβουλος Επικοινωνίας: Σάσα Παπαχριστοπούλου 

                               

Τιμή Εισιτηρίου

Γενική είσοδος12€

Διάρκεια

60’

Ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του δήμου Αθηναίων με ανακοίνωσή του ενημερώνει το κοινό, ότι ακυρώνεται η προγραμματισμένη παράσταση του Αργύρη Πανταζάρα «Μητρόπολη - Χορός και Άγγελος απ' το πανάρχαιο δράμα» από την Καλλιτεχνική Ομάδα momentum στις  17 Σεπτεμβρίου στο θέατρο Κολωνού, λόγω κωλύματος της ομάδας.

Η παράσταση ήταν ενταγμένη στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Κολωνού, το οποίο θα πραγματοποιηθεί από 7 έως 24 Σεπτεμβρίου με ελεύθερη είσοδο ή πολύ χαμηλό αντίτιμο.

 

 

Οι «Βάκχες» είναι το κύκνειο άσμα του Ευριπίδη. Γράφτηκαν ενώ ο ποιητής βρισκόταν στη Μακεδονία το 407 π.Χ. και παρουσιάστηκαν από το γιο του στην Αθήνα το 405 π.Χ., αφότου ο ίδιος είχε πεθάνει.

Στις «Βάκχες» κεντρικός ήρωας είναι ο θεός Διόνυσος. Αυτό είναι μοναδικό γεγονός για όλη την τραγική δημιουργία της εποχής εκείνης. Είναι η μοναδική τραγωδία, από όσες έχουν διασωθεί τουλάχιστον, στην οποία τραγικός ήρωας δεν είναι κάποιος θνητός. Αυτό υποσκάπτει τα ίδια τα θεμέλια της τραγικής φόρμας, καθώς σε ένα θεό τίποτα δεν μπορεί να φέρει οριστική τραγική κατάληξη. Ένας θεός δεν πεθαίνει, δεν νικιέται οριστικά, δεν μπορεί να υποφέρει όσα η ανθρώπινη ύπαρξη. Έτσι δεν μπορεί να οδηγήσει και το κοινό σε μια τραγική ταύτιση με τον ίδιο.

Είναι ίσως το μόνο έργο του Ευριπίδη στο οποίο το κέντρο της αφήγησης δεν είναι μια ιστορία, μια δράση, μια ενδιαφέρουσα πλοκή αλλά η διαρκής μεταμόρφωση κάθε ήρωα. Επιπλέον, ο Ευριπίδης, που ιστορικά ολοκληρώνει την τραγική ποίηση του 5ου αιώνα π.Χ. στην Αθήνα, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για το ξεπέρασμα της τραγικής φόρμας με το να επικεντρωθεί στη γραμμική αφήγηση των γεγονότων. Έτσι μετέθεσε το σκηνικό βάρος από την τραγικότητα των ηρώων στην «περιπέτεια».

Ίσως αυτό το στοιχείο να είχε ως βάση η σκηνοθετική ματιά του Έκτορα Λυγίζου που μας παρέδωσε μια παράσταση κατά βάση αφηγηματική, η οποία δεν στερούνταν πρωτοτυπίας, έμπνευσης και σκληρής δουλειάς συνόλου υποκριτών με σπάνιο σκηνικό τάλαντο.

Οι οκτώ ηθοποιοί ξετυλίγουν στο κοίλον της Επιδαύρου τρεις μοβ κυλίνδρους ‒ διόλου τυχαία η επιλογή του χρώματος, που στη συνέχεια με τους φωτισμούς (φωτισμοί: Δημήτρης Κασιμάτης) γίνεται καφέ, όταν με τα σώματα των ηθοποιών μοιάζει με τον κορμό του δέντρου, από όπου η Αγαύη θα κατασπαράξει σαν άλλη Μήδεια το γιο της Πενθέα. Τα κοστούμια τους σαν προβιές ζώων ή σύγχρονα ταγάρια αποκολλώνται από το σώμα μαζί με κάποια σιδερένια εξαρτήματα. Έτσι όποιος ήρωας πιστεύει στο θεό μεταμορφώνεται ακόμα και εξωτερικά, ντύνεται στα λευκά και τα μικρά σίδερα που κατρακυλούν στο υφασμάτινο δάπεδο μοιάζουν σαν ραβδάκια νεράιδας σύγχρονου παραμυθιού που τον ακούμπησαν και τον προσηλύτισαν στη νέα θρησκεία του Βάκχου (σκηνικό-κοστούμια: Κλειώ Μπομπότη).

Ο Διόνυσος του Αργύρη Πανταζάρα έχει έντονη την ανθρώπινη διάσταση αποκρύπτοντας τη θεϊκή. Ο λόγος του είναι καθαρός, με μια φυσική ροή. Οι κινήσεις του ελάχιστες, κυρίως με τα χέρια, καθώς σαν ταχυδακτυλουργός προσπαθεί να μαγέψει το κοινό του. Δεν μοιάζει να πέφτει βαρύς πάνω στους ανθρώπους και να τους συνθλίβει. Περισσότερο η μορφή του θυμίζει πνεύμα.

Οι Ανέζα Παπαδοπούλου και Χρήστος Στέργιογλου είναι ένα εκπληκτικό δίδυμο ως Κάδμος και Τειρεσίας. Η σκηνική εμπειρία τους αλλά και η χημεία που έχουν χαρίζει ένα απολαυστικό αποτέλεσμα με κωμικές πινελιές.

Η Μαρία Πρωτόπαππα παρουσιάζει έναν αποφασιστικό Πενθέα, με τη δυναμική της παρουσία να γεμίζει την Επίδαυρο που παλεύει να οχυρώσει την πόλη απέναντι στην έλευση της νέας θρησκείας. Τον ίδιο ρόλο θα ερμηνεύσει στη συνέχεια και ο Βασίλης Μαγουλιώτης με μια αφοπλιστική απόγνωση που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, όταν η κατάσταση με τις Βακχίδες θα έχει πια ξεφύγει από τον έλεγχο, αλλά και ο ίδιος ο σκηνοθέτης.

Εντυπωσιακοί επίσης η Ανθή Ευστρατιάδου και ο Άρης Μπαλής ως αγγελιαφόροι που περιγράφουν τα γεγονότα με ένα σώμα και μια φωνή και πραγματικά συνεπαίρνουν.

Αυτό που ξένισε στην παράσταση ήταν η παντελής έλλειψη μουσικής. Ένα από τα βασικά ἡδύσματα («καρυκεύματα») που έλεγε και ο Αριστοτέλης για το αρχαίο δράμα (ο λόγος στη τραγωδία να έχει «ῥυθμὸν καὶ ἁρμονίαν καὶ μέλος»), που κατά τη γνώμη μου θα τροφοδοτούσε σε αρκετά σημεία την αφήγηση.

Η παράσταση του Έκτορα Λυγίζου μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα και μου άρεσε, αλλά θα την εκτιμούσα περισσότερο αν ο σκηνοθέτης ξεκαθάριζε εξαρχής τις προθέσεις του, δηλαδή αν διευκρίνιζε ότι ήταν «βασισμένη στις ‘‘Βάκχες’’ του Ευριπίδη», αφού απουσίαζαν πολλά μέρη της τραγωδίας αλλοιώνοντας σε μεγάλο βαθμό την ταυτότητά της.

Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να βιώσει κανείς το μέγεθος της αποτρόπαιης πράξης της Αγαύης αν δεν ακούσει το θρήνο της. Δεν ξέρω πώς μπορεί να κατανοήσει τι σημαίνει «βακχίζομαι», τη μέθη και την ένθεη μανία του Διονύσου, αν δεν δει τις ίδιες τις Βάκχες, το χορό των μαινάδων γυναικών. Δεν ξέρω αν αρκεί απλώς η περιγραφή των ηθοποιών. Αυτά σε ένα πρώτο επίπεδο.

Γιατί από εκεί και πέρα μπορούν να τεθούν πολλά ερωτήματα για το πόσα ουσιαστικά κομμάτια χάνει ο θεατής από έναν ακρωτηριασμένο Ευριπίδη. Θα δώσω ένα παράδειγμα. Το τραγικό στοιχείο στις «Βάκχες» δεν αφορά τα πάθη του Πενθέα, αφορά το θάνατο και την ανάσταση του Διονύσου. Ένας θνητός μπορεί μόνο να πεθάνει. Ο θεός Διόνυσος μπορεί και να αναστηθεί μέσα από τα σκορπισμένα του μέλη. Η υπέρβαση της ίδιας της θνησιγενούς ύπαρξης καθιστά εφικτή την τραγική ενόραση, δηλαδή, ενώ όλοι οι άνθρωποι ποθούν την ολοκληρωτική υπέρβαση, μόνο ένας θεός το καταφέρνει και αυτός πληρώνοντας το στιγμιαίο θάνατό του.

Στην παράσταση του Έκτορα Λυγίζου ο θεός Διόνυσος είχε μια τόσο guest διακριτική παρουσία, που, αλίμονο, αν κανείς μπορέσει έστω και να υποψιαστεί αυτό το στοιχείο.

 

 

 

“Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα

που ανοίγει τα επουράνια κι είν' όλα βολετά

προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα”

Γιώργος Σεφέρης, Ερωτικός Λόγος

Η Μητρόπολη του Αργύρη Πανταζάρα και της καλλιτεχνικής ομάδας momentum, μετά από το Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου το καλοκαίρι του 2016, παρουσιάζεται από την 1η Ιουνίου για 10 μόνο παραστάσεις στο Σύγχρονο Θέατρο.

Παράσταση-πραγματεία για τα ανεπιθύμητα νέα μιας μαύρης εποχής και το ανθρώπινο χορικό γύρω απ' την πτώση και το θαύμα. Ανάγνωση μιας συγκυρίας εκπύρωσης και ύβρης.

Μια παράσταση πάνω στις έννοιες της φυγής, της άφιξης, της μνήμης και της λήθης. Έννοιες που στην εποχή μας, εν μέσω συρράξεων και βιαιοπραγιών, οδηγούν πλήθος ανθρώπων σε αναζήτηση νέου τόπου, αποκτώντας τρομακτική βαρύτητα.

Επί σκηνής, σε έναν έρημο και άγονο τόπο, συναντιούνται οι αγγελιαφόροι αρχαίων ελληνικών τραγωδιών. Συνθέτουν το δικό τους δράμα. Κάθε άγγελος είναι ένας τόπος, μια εποχή, μια ιστορία. Ανώνυμοι μάρτυρες γεγονότων, πόνου, βίας, θανάτων και θαυμάτων. Μάρτυρες πτώσεων, ιδεών, ανθρώπων και πολιτισμών. Προσεύχονται για μια χώρα που πεθαίνει. Μέσα από τον μύθο και την ιστορία δομούν τη δική τους "ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ".

 Στη Μητρόπολη περιλαμβάνονται αποσπάσματα:

Αντιγόνη (μετάφρ. Νίκου Α. Παναγιωτόπουλου), Οιδίπους Τύραννος (μετάφρ. Νίκου Α. Παναγιωτόπουλου), Βάκχες (μετάφρ. Γιώργου Χειμωνά), Μήδεια (μετάφρ. Γιώργου Χειμωνά), Ηρακλής Μαινόμενος (μετάφρ. Γιώργου Μπλάνα)

Σημείωση: Η παράσταση “Μητρόπολη/ Χορός και Άγγελος από το πανάρχαιο δράμα” παρουσιάστηκε στις 22 και 23 Ιουλίου 2016 στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου σε συμπαραγωγή του Ελληνικού Φεστιβάλ με το Εθνικό Θέατρο.

Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Αργύρης Πανταζάρας

Δραματουργική Επεξεργασία-Διασκευή: Ελίνα Μαντίδη, Αργύρης Πανταζάρας

Σκηνικά: momentum set design

Κοστούμια: momentum 

Φωτισμοί: Γιώργος Καρβέλας

Μουσική: Γιώργος Πούλιος

Κίνηση: Ηλίας Χατζηγεωργίου

Βοηθός σκηνοθέτη: Ελίνα Μαντίδη

Βοηθός σκηνογράφος-ενδυματολόγος: Γεωργία Μπούρα

Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας

Διεύθυνση παραγωγής: Κλεοπάτρα Γκίνη

 

Με τους: Χαρά Μάτα Γιαννάτου, Μελισσάνθη Μάχουτ, Πέπη Κώνστα, Γιώργο Κατσή, Αγησίλαο Μικελάτο, Κωνσταντίνο Πλεμμένο, Αργύρη Πανταζάρα

ΠΑΡΑΓΩΓΗ: momentum

ΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

Πέμπτη 1/6 έως Κυριακή 11/6

πλην Τετάρτης 7/6

ΏΡΑ

21.00

 

ΔΙΑΡΚΕΙΑ

1 ώρα και 10 λεπτά

 

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Κανονικό: 18€

Mειωμένο: 12€ (Φοιτητικό, ΑμεΑ, ανέργων, άνω των 65)

 

ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ

Ευμολπιδών 45, Αθήνα

118 54

210 346 4380

 

 

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ

Ticketservices

Eκδοτήριο: Πανεπιστημίου 39

Τηλεφωνικά: 210 7234567

Online: www.ticketservices.gr 

 

 

«Θυμήσου, αγάπη μου, να ζεις…» 

Σαν δύο έμβρυα που ετοιμάζονται να βγουν στο φως ή να χαθούν για πάντα στο σκοτάδι. Σαν μια Οφηλία που ψάχνει εναγωνίως για τον Άμλετ της. Σαν έναν ψίθυρο που θα ξεσπάσει σε κραυγή. Σαν μια μάχη αέναη που δεν έχει τέλος. Σαν τον έρωτα, σαν τη ζωή και σαν το θάνατο ήταν αυτή η μοναδική σκηνική εμπειρία που έζησα στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής». 

Η Στεφανία Γουλιώτη και ο Αργύρης Πανταζάρας κατάφεραν με τις μοναδικές τους ερμηνείες να μας θυμίσουν γιατί ο λόγος του Σαίξπηρ είναι πάντα διαχρονικός, ακόμα και σε κείμενα όπως τα σονέτα του, με το απόσταγμα του λυρισμού του, που είναι πιο σπάνιο να τα απολαύσει κανείς. 

Η σύλληψη και η διασκευή των κειμένων ανήκει και στους δύο και το αποτέλεσμα είναι καθ’ όλα άρτιο. Η αριστοτεχνική συρραφή σονέτων και σκηνών από έργα του μεγάλου δραματουργού, η εναλλαγή τους και το μέτρο συμβάλλουν ώστε η εν λόγω παράσταση, μια όαση μέσα στην πολύβουη καθημερινότητά μας, να παρακολουθείται απνευστί. 

Με τη γλώσσα του σώματός τους οι δύο ηθοποιοί πετυχαίνουν μικρά σκηνικά θαύματα, λειτουργώντας τις περισσότερες φορές σαν ένα σώμα. Από το πιο απλό νεύμα μέχρι το πιο περίπλοκο ακροβατικό όλα αποδίδονται αβίαστα και το σκηνικό δίδυμο καθηλώνει. 

Πολύτιμη και η συμβολή των Rootless Root, της Λίντας Καπετανέα και του Josef Frucek στο κομμάτι της κίνησης. 

Εξαιρετική ατμόσφαιρα δημιουργούν οι φωτισμοί στου Γιώργου Καρβέλα, που σε συνδυασμό με τη μουσική επιμέλεια του Γιώργου Πούλιου απογειώνουν την ατμόσφαιρα. 

«Amors» σημαίνει έρωτας και θάνατος, όπως μας υπενθυμίζει ο Σαίξπηρ διά στόματος Στεφανίας Γουλιώτη και Αργύρη Πανταζάρα. Στο τέλος η φωνή του αγαπημένου γίνεται η φωνή μας. 

 

ΥΓ: Η παράσταση θα επαναληφθεί μόνο 4 φορές. Δευτέρα 23 και Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017, στις 19.30 & 21.00 στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων -Λευτέρης Βογιατζής.