ΕΚΕΙΝΗ μπαίνει στο μπαράκι. ΕΚΕΙΝΟΣ την προσέχει αμέσως. Το βλέμμα της καρφώνεται επάνω του. Το παιχνίδι έχει μόλις αρχίσει… Επιδίδονται στο κυνήγι της ευτυχίας. Ανταγωνίζονται ποιος αγαπάει περισσότερο! Στο τέλος και οι δύο δεν θα θέλουν να θυμούνται.

Οι ήρωες του έργου δεν έχουν συνηθισμένα καθημερινά ονόματα, ώστε να ταυτιστείς μαζί τους, ούτε κάτι μεγαλόπρεπες, που να εντυπώνεται στη μνήμη. Εξάλλου, όπως μου εξηγεί η συγγραφέας και πρωταγωνίστρια του «Έλα να παίξουμε» Γεωργία Πιερρουτσάκου: «Ο ΕΚΕΙΝΟΣ κι η ΕΚΕΙΝΗ είναι δυο πρόσωπα χωρίς όνομα, χωρίς ηλικία ή ιδιότητα, που προσδιορίζονται μόνο από τη μεταξύ τους σχέση στο πέρασμα του χρόνου, κι έτσι ο καθένας θα μπορούσε ίσως να δει κάτι από τον εαυτό του μέσα τους. Αυτή η αίσθηση πως όλοι έχουμε ζήσει κάποτε κάτι παρόμοιο που, όμως, δεν μπορεί ποτέ να είναι ίδιο με κάποιου άλλου».

Η Γεωργία μίλησε στο texnes-plus για την τριπλή της ιδιότητα στην παράσταση, όπου πέρα από τη συγγραφή του κειμένου, επιμελείται και τη σκηνοθεσία μαζί με τον Λάζαρο Βαρτάνη και συμπρωταγωνιστεί με τον Στέφανο Παπατρέχα στο Black Box του Θεάτρου Επί Κολωνώ. Η πρεμιέρα αναμένεται για μετά το Πάσχα (14 Απριλίου). Παράλληλα μας αποκάλυψε την εσωτερική ανάγκη που την οδήγησε στη συγγραφή αλλά τι σηματοδοτεί για την ίδια ο έρωτας…

Ποια ανάγκη σε οδήγησε στο Στούντιο Νέων Συγγραφέων του Εθνικού Θεάτρου;

Ας πούμε πως η δυσκολία μου να κοιμηθώ με έκανε να συνειδητοποιήσω την ανάγκη του παραμυθά μέσα μου! Ανά διαστήματα, κάπως υποφέρω από αϋπνίες εδώ και χρόνια… κι έτσι νομίζω άρχισα να φτιάχνω ιστορίες που να μου φέρνουν όνειρα... Κι ύστερα με τον καιρό, όταν άρχισαν να αποκτούν ενδιαφέρον κάποιες από αυτές, τις έβλεπα να συνεχίζονται το επόμενο άγρυπνο βράδυ… και να συνεχίζονται. Να εξελίσσονται. Οι αρχικές φιγούρες που αχνοφαίνονταν στην αρχή, αποκτούσαν νύχτα με τη νύχτα φωνή - καθεμία τη δική της μάλιστα – και λόγο, και προσωπικότητα. Κι ύστερα τρεις διαστάσεις. Και χρώματα. Και ήχους. Οπότε σιγά σιγά άρχισα να μην μπορώ να κοιμηθώ ακόμη περισσότερο, γιατί ήθελα να δω τη συνέχεια της ιστορίας. Κι έπειτα δημιουργήθηκε η ανάγκη να γράψω τη συνέχεια αυτή. Κι ολοκληρωμένη πια την ιστορία να τη δουλέψω ξανά και ξανά. Να την επεξεργαστώ. Να τη φιλτράρω μέσα από τα εργαλεία και τη λειτουργία του ηθοποιού, να ελέγχω για παράδειγμα, πώς μιλιέται καλύτερα μια φράση, πιο φυσικά, πώς αποκτάει προφορικότητα και αμεσότητα ο λόγος και γίνεται πιο ελλειπτικός και πώς αλλάζει η σύνταξη όταν γινόμαστε πιο λυρικοί. Η συγγραφή, βέβαια, έχει τα δικά της εργαλεία και τις δικές της τεχνικές. Ήδη από τη σχολή στο Παρίσι είχα έρθει σε επαφή με τεχνικές θεατρικής συγγραφής, μάλιστα είχα και μάθημα Συγγραφής, Υποκριτικής και Σκηνοθεσίας, ένα πολύ απαιτητικό μάθημα.

Αφού επέστρεψα, όμως, στην Ελλάδα δεν είχα καθόλου στο μυαλό μου ν’ ασχοληθώ με το γράψιμο. Ήταν μόνο για προσωπική μου χρήση. Δεν είχα δείξει ποτέ γραπτό μου παρά μόνο στην αδερφή μου. Εκείνη με προέτρεψε να στείλω κείμενο στο Στούντιο Νέων Συγγραφέων του Εθνικού Θεάτρου. Επέμεινε πολύ. Και την ευγνωμονώ γι’ αυτό γιατί τελικά έστειλα. Το πρώτο σκαρίφημα του «Έλα να παίξουμε». Και με επέλεξαν. Και κάπως έτσι συνειδητοποίησα πόσο μ’ αρέσει να εκφράζομαι μέσα από το γράψιμο.

Στο «Έλα Να Παίξουμε» όλα ξεκινούν από τη συνάντηση δύο νέων σ’ ένα μπαρ και καταλήγουν να τους παρακολουθούμε μόνους «Να μη θέλουν να θυμούνται». Γιατί πιστεύεις ότι μετά από έναν έρωτα επιλέγουμε τη λήθη;

Όταν τελειώνει μία σχέση ερωτική, ή φιλική - ή και επαγγελματική ακόμη - η ροή της καθημερινότητας δε σταματάει στη στιγμή του τέλους. Αντιθέτως η ζωή τρέχει, συμβαίνουν τεράστιες αλλαγές, ιδίως όταν τελειώνει μια μακροχρόνια σχέση. Οι συνήθειες αλλάζουν άρδην – τα μέρη που συχνάζουμε, οι συναναστροφές. Kαι ξαφνικά βλέπουμε και πάλι φίλους και γνωστούς που ίσως είχαμε καιρό να δούμε ή γνωρίζουμε από την αρχή ανθρώπους και σιγά σιγά δημιουργούμε καινούριες εικόνες. Και καινούρια στέκια. Και ο κύκλος μας ανανεώνεται. Και φτιάχνουμε έτσι καινούριες εμπειρίες που γεμίζουν το χρόνο και τη σκέψη μας.Η λήθη έχει την ιδιότητα να κάνει χώρο. Για να χωρέσει ό,τι νέο και διαφορετικό.Όπως όταν σβήνουμε από το στικάκι περσινές λίστες τραγουδιών για να βάλουμε άλλες και να κάψουμε καινούριο cd για το δρόμο. Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια, ότι το παλιό το cd δεν υπήρξε ποτέ. Το να επιλέγεις να μην το χρησιμοποιείς πια δε σημαίνει ότι διαγράφηκε. Είναι επιλογή, το να φτιάχνεις χώρο για το διαφορετικό, για το επόμενο. Και είναι και ελευθερία. Αυτό είναι η λήθη νομίζω.

Για εσένα ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι; Γι’ αυτό έδωσες και αυτόν τον τίτλο στην παράσταση;

Ο τίτλος είναι αναφορά σε στίχο του ποιήματος του Μανώλη Αναγνωστάκη «Το Σκάκι». Έτσι αρχίζει. Μου αρέσουν οι αναφορές γενικώς. Και να τις ανακαλύπτω σε διάφορα έργα, λογοτεχνικά, ταινίες, εικαστικά. Και προσωπικά να δουλεύω με αναφορές. Σαν ένα παιχνίδι δικό μου.Έτσι την περίοδο που δούλευα πάνω στο συγκεκριμένο κείμενο κι ενώ διάβαζα ό,τι έπεφτε στα χέρια μου, ήρθε μια στιγμή μπροστά στα μάτια μου «Το Σκάκι», μετά από πολύ καιρό, και κάπως φωτίστηκε αυτή η ανεξήγητη αλλά καθολικά και αδιαπραγμάτευτα υπαρκτή μάχη ανάμεσα σε δύο εραστές.Δύο είναι οι βασικοί στόχοι του παιχνιδιού. Η διασκέδαση και η νίκη. Και πραγματικά δεν ξέρω ποιος έρχεται πρώτος και ποιος δεύτερος.Στον έρωτα, πάλι, ψάχνει κανείς να κάνει δικό του το αντικείμενο του πόθου του, να του επιβληθεί, να το κερδίσει. Και ασφαλώς θέλει να περάσει όμορφα. Ακόμα κι όταν παιδευόμαστε, ωραία είναι, το ευχαριστιόμαστε, κακά τα ψέματα. Όλα τα υπομένουμε αρκεί να ‘χουμε την προσοχή του άλλου.Κάπως έτσι μοιάζει να ‘ναι ο έρωτας. Ένα παιχνίδι διασκεδαστικό και ανταγωνιστικό ταυτόχρονα. Έχει κανόνες. Στρατηγική. Σαν το σκάκι. Στο μόνο που διαφέρουν ίσως είναι ότι στον έρωτα ή κερδίζουν ή χάνουν και οι δύο. Κι ας παίζουν σε αντίπαλα στρατόπεδα.Αν πάλι καταφέρουν και βρεθούν απ’ την ίδια πλευρά του τείχους, και αποδεχτούν ο ένας τη διαφορετικότητα του άλλου, τότε ο έρωτας μπορεί να μετουσιωθεί σε αγάπη, που είναι η βάση για κάθε υγιή και ουσιαστική σχέση. Δυστυχώς – ή ευτυχώς – δεν έχουν όλοι οι έρωτες την ίδια κατάληξη.

Στην παράσταση έχεις μια ολοκληρωτική καλλιτεχνική σχέση, έχεις γράψει το κείμενο, σκηνοθετείς και πρωταγωνιστείς. Ελλοχεύουν κίνδυνοι όταν κάποιος είναι τόσο «μέσα» σε ένα δικό του έργο;

Οι λειτουργίες είναι ανεξάρτητες αλλά και συμπληρωματικές μεταξύ τους. Για παράδειγμα μου ήταν καθαρό το σκηνοθετικό πλαίσιο, έχοντας γράψει το κείμενο, ενώ συγχρόνως δουλεύοντας στις πρόβες, ανακάλυψα και συνειδητοποίησα πράγματα εκ νέου ως προς το περιεχόμενό του, μέσα από τις αναλύσεις με τους συνεργάτες μου.Από την άλλη, υπάρχουν σίγουρα κίνδυνοι, γιατί η έκθεση πλέον είναι σε κάθε επίπεδο και η συναισθηματική εμπλοκή μεγάλη, οι λειτουργίες πολλαπλές και το πέρασμα από τη μία στην άλλη απαιτητικό και κοπιαστικό. Παρόλα αυτά μια από τις μεγαλύτερες ευλογίες στο θέατρο είναι ότι είναι ομαδική δουλειά. Στηριζόμαστε ο ένας στον άλλον. Αφηνόμαστε ο ένας στα χέρια του άλλου. Κι αυτό προϋποθέτει εμπιστοσύνη. Έτσι κι εγώ εμπιστεύτηκα το Λάζαρο Βαρτάνη που σκηνοθετούμε μαζί και το Στέφανο Παπατρέχα για να μοιραστούμε τη σκηνή. Όπως με εμπιστεύτηκαν κι εκείνοι. Και μαζί με όλους μας τους συνεργάτες δουλεύουμε και συνδημιουργούμε την παράστασή μας. Και αυτή η συνεργασία είναι το μεγαλύτερο κέρδος μου νιώθω. Το ρίσκο είναι μεγάλο, ίσως. Σημασία έχει, όμως, ακόμα και όταν τρως τα μούτρα σου να σηκώνεσαι και να συνεχίζεις, έχοντας μάθει κάτι καινούριο.

Τι θες να θυμάται ο θεατής μετά την παράσταση;

Θα μου άρεσε να του ‘ρθει στο νου μια προσωπική ανάμνηση. Από κάποιο του έρωτα. Ένα στιγμιότυπο που ‘χει στη μνήμη χαραγμένο - κι ενδεχομένως να είχε και καιρό να αναπολήσει - να ξυπνήσει μέσα του στη διάρκεια της παράστασης, βλέποντας τα πρόσωπα του έργου.Άλλωστε ΕΚΕΙΝΟΣ κι ΕΚΕΙΝΗ είναι δυο πρόσωπα χωρίς όνομα, χωρίς ηλικία ή ιδιότητα, που προσδιορίζονται μόνο από τη μεταξύ τους σχέση στο πέρασμα του χρόνου, κι έτσι ο καθένας θα μπορούσε ίσως να δει κάτι από τον εαυτό του μέσα τους. Αυτή η αίσθηση πως όλοι έχουμε ζήσει κάποτε κάτι παρόμοιο που, όμως, δεν μπορεί ποτέ να είναι ίδιο με κάποιου άλλου. Αυτό κάνει ΕΚΕΙΝΟΝ κι ΕΚΕΙΝΗ να είναι ξεχωριστοί καθ’ όλα και σε τίποτα, την ίδια στιγμή.Το ξύπνημα μιας προσωπικής και ακριβής του στιγμής θα μ’ άρεσε, λοιπόν, να πάρει ο θεατής μαζί του. Ένα άγγιγμα χεριών κάτω από κάποιο τραπέζι, στα κλεφτά. Τη μυρωδιά απ’ τα φρεσκολουσμένα μαλλιά του αγαπημένου προσώπου. Πώς ηχούσε το γέλιο του κάποιο καλοκαιριάτικο απόγευμα.Αυτό το συναίσθημα. Της αφύπνισης μιας ολότελα δικής του ανάμνησης.

Τι είναι αυτό που σου δίνει ώθηση να συνεχίζεις να δημιουργείς στην Ελλάδα της κρίσης;

 Η ανάγκη για έκφραση και επικοινωνία. Να πλησιαστούμε κάπως, να βρίσκουμε αφορμές να τα λέμε, να εκτονώνουμε ό,τι χρειάζεται να εκτονωθεί, να περνάμε όμορφα, να ξεκαρδιζόμαστε, να ανταλλάσσουμε προβληματισμούς. Το θέατρο, η τέχνη, δε δίνουν απαντήσεις. Θέτουν ερωτήματα. Όπως τα παιδιά.Τέτοια ερωτήματα νιώθω πως θέλω να εκφράσω.

 Από πού αντλείς έμπνευση;

Από οτιδήποτε. Απ’ όσα ακούω και βλέπω. Όσα διαβάζω. Όσα συμβαίνουν γύρω μας, στην πόλη μας, στους καλοκαιρινούς προορισμούς, στα ταξίδια, στο μετρό, στις ουρές των ATM, στις καφετέριες που πάντα θα μου πιάσει τ’ αυτί κάτι που συζητάνε στο διπλανό τραπέζι και θα χάσω για λίγο την κουβέντα της δικής μου παρέας. Πάντα θα βρεις ν’ ακούσεις κάτι ενδιαφέρον. Στις φιλικές κουβέντες. Και στις εχθρικές ακόμη.Ακόμη και σ’ εκείνες που κάνω με πρόσωπα αγαπημένα που δεν είναι πια στη ζωή μου.Στα λόγια και τις ιδέες των άλλων γύρω μου, στο διαφορετικό τρόπο σκέψης, βρίσκω τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Τα πιο απλά. Τα πιο εντυπωσιακά

Μελλοντικά σχέδια

Στις 14 Απριλίου σηκώνει αυλαία το «Έλα να παίξουμε» στο Black Box του Επί Κολωνώ μέχρι τις 13 Μαΐου, ενώ μόλις ολοκλήρωσε τον κύκλο της για δεύτερη χρονιά η παράσταση «Στέλλα Βιολάντη», στο θέατρο Χορν, μια πολύ αγαπημένη δουλειά όπου ήμουν βοηθός σκηνοθεσίας. Θα πάω και στην Κύπρο για λίγες μέρες για κάποια γυρίσματα, λίγο μετά την πρεμιέρα μας. Στο μεταξύ ολοκληρώνω ένα καινούριο κείμενο, που ήδη έχουμε αρχίσει να συζητάμε για την ερχόμενη χρονιά. Και ακολουθεί μια μετάφραση θεατρικού κειμένου από τα γαλλικά. Κάπως έτσι θα με βρει το καλοκαίρι, καλά να ‘μαστε!