Το  βραβείο «Δημήτρης Χορν» 2017 θα απονεμηθεί σε εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 8 Μαΐου 2017,  στις 8 το βράδυ, στο θέατρο «Δημήτρης Χορν» (Αμερικής 10). Το επαμειβόμενο Βραβείο  «Δημήτρης Χορν» (για  δέκατη έβδομη  χρονιά φέτος) είναι ο σταυρός που φορούσε ο ηθοποιός, ο οποίος περνάει κάθε χρόνο από τον έναν βραβευμένο στον άλλο συνοδευόμενος  από περγαμηνή.

 Το  βραβείο είναι ετήσιο, επαμειβόμενο  και απονέμεται για την καλύτερη ερμηνεία νέου  άντρα  ηθοποιού  κατά την περασμένη θεατρική περίοδο. Το θεσμοθέτησε  ο Σταμάτης  Φασουλής  και  το  χρηματοδοτεί  ο  Γιάννης Χορν.

 Οι τέσσερις υποψήφιοι για το «Βραβείο Δημήτρης Χορν» για τη σαιζόν 2015-2016 (Φθινόπωρο 2015-Καλοκαίρι 2016), με αλφαβητική σειρά, είναι οι ακόλουθοι:

 -Γιώργος Κατσής για την ερμηνεία του στην παράσταση «Μητρόπολη/Χορός και Άγγελος από το πανάρχαιο δράμα» σε σύλληψη-σκηνοθεσία  Αργύρη Πανταζάρα (Φεστιβάλ Αθηνών/ Μικρή Επίδαυρος).

 -Κωνσταντίνος Μπιμπής για  την ερμηνεία του στο έργο  «Το δέντρο του Οιδίποδα» της Ομάδας Ιδέα, σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη (ΘΗΣΕΙΟΝ, Ένα Θέατρο για τις Τέχνες).

 -Γιάννης Νιάρρος για τον ρόλο του Ροδίωνα Ρωμάνοβιτς Ρασκόλνικωφ στο έργο του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι «Έγκλημα και τιμωρία», σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη (Εθνικό Θέατρο/Σκηνή "Νίκος Κούρκουλος").

 -Γιώργος Τριανταφυλλίδης για την ερμηνεία του στο έργο του Φέρντιναντ Μπρούκνερ «Η αρρώστια της νιότης», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου (Ακαδημία Πλάτωνος).

 Στην εκδήλωση της απονομής χαιρετισμό θα απευθύνει η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Λυδία Κονιόρδου. Η Κατερίνα Γιουλάκη θυμάται  στιγμές από την φιλία της με τον Δημήτρη Χορν,  αλλά και στιγμιότυπα από τη συνεργασία τους. Η Νατάσα Μποφίλιου θα ερμηνεύσει με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο τραγούδια που έγιναν γνωστά με τη φωνή του Δημήτρη Χορν. Την εκδήλωση  θα ανοίξει ο Σταμάτης Φασουλής. Στο θεσμό του  Βραβείου  θα  αναφερθεί   ο πρόεδρος της επιτροπής, Κώστας Γεωργουσόπουλος (μέλη της επιτροπής είναι ο Σταμάτης Φασουλής, η Ξένια Καλογεροπούλου, η Λυδία Κονιόρδου και η δημοσιογράφος Αντιγόνη Καράλη).

 Ο περσινός νικητής του «Βραβείου Δημήτρης Χορν», Αργύρης Πανταζάρας, θα παραδώσει το χρυσό σταυρό του Δημήτρη Χορν που είχε λάβει κατά την περσινή βράβευσή του, στον φετινό βραβευθέντα.

 Τη συνολικότερη οργάνωση έχουν επιμεληθεί ο Σταμάτης Φασουλής  και ο Θεοδόσης Ισαακίδης.  Τη βραδιά επιμελείται σκηνοθετικά  ο Γιώργος Λύρας. Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.

 

Μία ομάδα έξι νέων ταλαντούχων ηθοποιών ξαναδιαβάζει το έργο του Φεντώ έξω από το στερεοτυπικό του πλαίσιο αφήνοντας τους ήρωες να εκφράσουν αυτό που σκέφτονται. 

Παρεξηγήσεις, ανατροπές, απιστίες, ψέματα, πάθη, πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν ασταμάτητα… Το «Έξυπνο πουλί» του Ζωρζ Φεντώ, όπως και όλες οι κλασικές πια κωμωδίες του σπουδαίου Γάλλου δραματουργού, επιχειρεί να διασκεδάσει το κοινό μέσα από ένα μίγμα φάρσας, μπουλβάρ και βωντβίλ που τραβάει τις καταστάσεις στα άκρα. Μήπως όμως αυτό στην πραγματικότητα είναι μία φενάκη; Μήπως οι ήρωες των κωμωδιών αυτών, που ανθίζουν κυρίαρχα στη Γαλλία του δεύτερου μισού του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα, διατηρούν έναν αδικαιολόγητο καθωσπρεπισμό στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα όσα ακραία τους συμβαίνουν; Μήπως η αστική κοινωνία της εποχής – μία έντονα συντηρητική κοινωνία γεμάτη ταμπού, προκαταλήψεις και στερεότυπα – επιβάλει στους κωμωδιογράφους να κρατήσουν τα προσχήματα τουλάχιστον σε λεκτικό επίπεδο; Και πώς θα παρουσιαζόταν σήμερα μία τέτοια κωμωδία έξω από το στερεοτυπικό της πλαίσιο, με τους ήρωες να εκφράζουν αυτό που σκέφτονται;

Ο Μάνος Βαβαδάκης και ο Γιώργος Κατσής, δύο ταλαντούχοι ηθοποιοί της νέας γενιάς που ανέλαβαν να διασκευάσουν και να σκηνοθετήσουν το «Έξυπνο πουλί» του Φεντώ, κάνουν σαφείς τις προθέσεις τους στο κοινό πριν ακόμα από την έναρξη της παράστασης, κατά τη διάρκεια δηλαδή που οι θεατές μπαίνουν στη θεατρική αίθουσα για να κάτσουν στις θέσεις τους. Κρατώντας στα χέρια τους διάφορα παλιά βιβλία περί savoir vivre διαβάζουν στους θεατές μία σειρά από κανόνες ευπρεπούς κοινωνικής συμπεριφοράς. Είναι αυτοί ακριβώς οι κανόνες, που στη συνέχεια η παράσταση θα τους ακυρώσει αφήνοντας τους ήρωες του έργου να εκφραστούν και να πράξουν ελεύθερα και χωρίς καμία αυτολογοκρισία. 

Βασιζόμενοι στην πλοκή του έργου του Φεντώ οι δύο νεαροί σκηνοθέτες και ηθοποιοί ποντάρουν περισσότερο στα φαρσικά στοιχεία του, που παραπέμπουν ευθέως σε ένα θέατρο πιο λαϊκό που συγγενεύει άμεσα με την καθαρή εκδοχή της φάρσας όπως αυτή μας συστήθηκε από τους περιπλανώμενους θιάσους τα χρόνια του Μεσαίωνα. Αποδομούν δηλαδή ουσιαστικά το υβριδικό αυτό είδος που μας συστήθηκε ως «φάρσα» το 19ο αιώνα, αλλά στην πραγματικότητα είναι μίγμα διαφόρων επιρροών, και το παρουσιάζουν μέσα από μία σύγχρονη, ανανεωτική και μάλλον αιρετική ματιά που επιτρέπει στον σημερινό θεατή να ταυτιστεί με τους ήρωες του έργου και να γελάσει με την ψυχή του.

Μέσα σε έναν εξαιρετικά λιτό, αλλά ευφυή, σκηνικό χώρο, όπου όλα είναι συμβάσεις(σκηνικά: Γιωργίνα Γερμανού) η ομάδα των έξι αυτών νέων και ταλαντούχων ηθοποιών (Στέλλα Βογιατζάκη, Χαρά - Μάτα Γιαννάτου, Κατερίνα Ζησούδη, Μάνο Βαβαδάκη, Γιώργο Κατσή, Πάνο Παπαδόπουλο) ερμηνεύουν με μπρίο, περισσή ενέργεια, αυτοσχεδιαστικό οίστρο, αλλά και αξιοθαύμαστη εγκράτεια τους ήρωες του Φεντώ χαρίζοντας μας απλόχερα το γέλιο και δίνοντας το στίγμα μίας νέας γενιάς που επιθυμεί να αποτινάξει από πάνω της όσα «πρέπει» τη βαραίνουν.

 

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης και Γιώτα Δημητριάδη 

Η κλασική ατάκα «Το θέατρο είναι συλλογική υπόθεση» επαληθεύεται σε πολλές αθηναϊκές σκηνές και δεν εννοούμε το σύνολο των καλλιτεχνών και των τεχνικών που δουλεύουν για να πραγματοποιηθεί μια παράσταση. Αναφερόμαστε στους ηθοποιούς επί σκηνής, και μάλιστα σε εκείνους που δεν «πρωταγωνιστούν», αλλά με την παρουσία τους, το μπρίο και το ταλέντο τους κάνουν πολλούς θεατρόφιλους να τους ξεχωρίζουν άμα τη εμφανίσει τους.

 

Μελέτης Ηλίας, «Για μια ανάσα…» (Θέατρο Διάνα)

Σε ένα ρόλο έκπληξη ο Ηλίας Μελέτης, ο οποίος έχει σπουδαίες ερμηνείες στο ενεργητικό του, καταφέρνει να χτίσει μια εξαιρετική περσόνα ενός μυστηριώδους βιβλιοθηκάριου που συνωμοτεί με τον Διάβολο για να τρελάνει την Ελένη Ράντου (Άννα). Το χιούμορ και οι λεπτές αποχρώσεις ειρωνείας και υποδόριου σαρκασμού απέναντι σε όλο αυτό το κατεστημένο που λέγεται σημερινή Ευρώπη κυριαρχούν στο έργο της Ζίνι Χάρις και ο Μελέτης Ηλίας είναι ίσως ο πλέον κατάλληλος για να τα εκφράσει.

Στέλιος Ιακωβίδης, «Το ημέρωμα της στρίγγλας» (Θέατρο Βρετάνια)

Σαρωτικός στη σκηνή του Βρετάνια ο Στέλιος Ιακωβίδης, είτε ως υποψήφιος γαμπρός, που κάνει τα πάντα για να κερδίσει την καρδιά της Μπιάνκα, της αδερφής της Κατερίνας (Μαρία Ναυπλιώτου) στη συγκεκριμένη κωμωδία που σκηνοθετεί ο Γιάννης Κακλέας, είτε σε κάποιον από τους υπόλοιπους ρόλους που υποδύεται. Ρεσιτάλ ερμηνείας και ως πατέρας του Πετρούκιου.

Κώστας Μπερικόπουλος, «Φαύστα» (Θέατρο Προσκήνιο)

Μια Μαριάνθη όπως δεν την είχαμε ποτέ φανταστεί μας χαρίζει ο Κώστας Μπερικόπουλος στην απολαυστική «Φαύστα» του Μποστ, που σκηνοθετεί η Μάρθα Φριντζήλα στο Θέατρο Προσκήνιο. Ο έμπειρος και εξαιρετικά ταλαντούχος ηθοποιός μεταμορφώνει την πιστή υπηρέτρια της Φαύστας και του Γιάννη σε μια ψηλή, μαυροντυμένη, ασκητική φιγούρα αυστηρών αρχών, θεοσεβούμενη, νοσταλγό της χούντας και σεξουαλικά καταπιεσμένη. Η σκηνή με τον Γιάννη, κατά την οποία η Μαριάνθη εκδηλώνει τον κρυφό έρωτά της απέναντι στο αφεντικό της, είναι ξεκαρδιστική. Χωρίς μπαλαφάρες, με απόλυτο έλεγχο των εκφραστικών του μέσων και παίζοντας κυρίαρχα με το βλέμμα, ο Κώστας Μπερικόπουλος καταθέτει μια κωμική ερμηνεία από αυτές που ζηλεύεις στο είδος.

Αθηνά Αλεξοπούλου, «Λεωφορείο ο Πόθος» (Σύγχρονο Θέατρο)

Συνήθως ο ρόλος της Γιούνις στο αριστουργηματικό «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τενεσί Ουίλλιαμς περνάει απαρατήρητος. Στην παράσταση όμως του Θεάτρου Επί Κολωνώ στο Σύγχρονο Θέατρο η Αθηνά Αλεξοπούλου, με τη σκηνοθετική συνδρομή της Ελένης Σκότη, καταφέρνει όχι απλώς να φωτίσει το δευτερεύοντα αυτό ρόλο του έργου, αλλά και να τον αναδείξει σε μια φιγούρα που θυμάσαι φεύγοντας από την παράσταση. Η Αλεξοπούλου πλάθει μια Γιούνις γήινη, με τσαγανό και χιούμορ, που κάνει εξαρχής αισθητή την παρουσία της. Κάθε της λέξη μετράει. Δεν καμώνεται, είναι σαν να βλέπεις μπροστά σου μια γυναίκα αυτής της τάξης στη Νέα Ορλεάνη του 1948. Κι αυτό κρύβει από πίσω του πολλή δουλειά.

 

Γιώργος Κατσής, «Δεύτερη Φωνή» (Θέατρο Αποθήκη)

Ίσως ο μόνος από το καστ που καταφέρνει να σταθεί επάξια δίπλα στη Νένα Μεντή, μαζί με τον Δημήτρη Σαμόλη, σε αυτό το έργο των Ρέππα-Παπαθανασίου που σκηνοθέτησε με ουσιαστικό και ιδιαίτερα ενδιαφέροντα τρόπο ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, ένα έργο που είναι μια δυνατή γροθιά στο στομάχι, αν και πλατειάζει σε κάποια σημεία.Ο Γιώργος Κατσής έχει μια σκηνική αλήθεια που καθηλώνει. Όλα βγαίνουν αβίαστα, φυσικά.

Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, «Φοβάσαι;» (Θέατρο Ιλίσια- Βολανάκης)

Στο «Φοβάσαι;» το πρωταγωνιστικό ζευγάρι Αλεξία Καλτσίκη και Νίκος Ψαρράς είναι εξαιρετικό και ένα από τα μεγάλα τους ατού είναι η σκηνική τους χημεία. Στο δεύτερο μέρος της παράστασης όμως κάνει την εμφάνισή της η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, σε ένα ρόλο έκπληξη. Ιδιαίτερα διαχυτική και μπριόζα, μαγνητίζει τα βλέμματα από τα πρώτα λεπτά που βγαίνει στη σκηνή.

Τάκης Παπαματθαίου, «Δείπνο Ηλιθίων» (Θέατρο Κάππα)

Μια εξαιρετική κωμωδία καταστάσεων, με μοναδικό ρυθμό, παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Κάππα. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος έχει κουρδίσει καταπληκτικά το θίασό του, τίποτα δεν περισσεύει, τίποτα δεν μοιάζει με υπερβολή. Αναδεικνύει ευφυέστατα τις κωμικοτραγικές καταστάσεις, δημιουργώντας στο θεατή το αίσθημα της ταύτισης, ενώ ο ίδιος με τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη δημιουργούν ένα εκρηκτικό σκηνικό δίδυμο. Και εκεί που νομίζεις ότι όλα τα φώτα είναι πάνω τους, εμφανίζεται ο Τάκης Παπαματθαίου ως εφοριακός, φανατικός ποδοσφαιρόφιλος, και σε εντυπωσιάζει. Ο ηθοποιός, με πηγαίο χιούμορ και όλα τα εκφραστικά του μέσα σε εγρήγορση, καταφέρνει να ενταχθεί μοναδικά στο δίδυμο και να απογειώσει την παράσταση.

 

Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, «Στέλλα κοιμήσου» (Εθνικό Θέατρο)

Αν και όχι ακόμα ευρύτερα γνωστός, ο Αλέξανδρος Μαυρόπουλος είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του. Το αποδεικνύει περίτρανα στο μικρό ρόλο του Μάριου Αγγελή στο «Στέλλα κοιμήσου» του Γιάννη Οικονομίδη, που παρουσιάζεται στο Εθνικό Θέατρο. Υποδύεται τον κρυφό εραστή της κεντρικής ηρωίδας του έργου, Στέλλας Γερακάρη, που ο μαφιόζος πατέρας της τον φέρνει με το έτσι θέλω στο σπίτι του για να του πει δυο λόγια. Στα δέκα περίπου λεπτά που ο Μαυρόπουλος βρίσκεται ως Μάριος στη σκηνή διανύει μια θαυμαστή υποκριτική διαδρομή. Η ανησυχία και ο φόβος του είναι ζωγραφισμένα εξαρχής στο πρόσωπό του, έστω κι αν προσπαθεί να τα κρύψει. Οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα του με δυσκολία. Μοιάζει σαν να του έχουν περάσει μία θηλιά στο λαιμό, που ξέρει ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να σφίξει και να τον πνίξει. Κι όταν η Στέλλα του ομολογεί ότι δεν του είπε όλη την αλήθεια κι ότι ο πατέρας της έχει κανονίσει να την αρραβωνιάσει με άλλον σε λίγες μέρες, μπορείς να δεις καθαρά στα μάτια του πως χάνεται κυριολεκτικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Η στιγμή όμως που συγκλονίζει είναι όταν γονατιστός εκλιπαρεί για τη ζωή του, καθώς το όπλο του Αντώνη Γερακάρη τον σημαδεύει στο κεφάλι. Είναι ψυχή τε και σώματι εκεί. Η ερμηνεία του Μαυρόπουλου σε αυτόν το δεύτερο ρόλο του έργου στέκεται ισότιμα δίπλα στην εξαιρετική πρωταγωνιστική παρουσία του Στάθη Σταμουλακάτου, σε μια παράσταση που ούτως ή άλλως σε εμπλέκει συναισθηματικά με έναν αναπάντεχο και ολοκληρωτικό τρόπο.

 

Κοσμάς Ζαχάρωφ, «Γλυκό Πουλί της Νιότης» (Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη)

Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, δυστυχώς, αλλά δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει την προσπάθεια και τη ρεαλιστική ερμηνεία του Κοσμά Ζαχάρωφ σε μια παράσταση που ο θίασος είχε σημαία του την υπερβολή και το μελοδραματισμό. Ο ίδιος ερμηνεύοντας τον Μπος Φίνλεϊ καταφέρνει από τα πρώτα λεπτά να σκιαγραφήσει τη φιγούρα του ανάλγητου και αδυσώπητου πολιτικού που πάνω από όλα βάζει το προσωπικό συμφέρον.

 

 Διαβάστε εδώ το δεύτερο μέρος