Από τη Δευτέρα 29 Νοεμβρίου και για πρώτη φορά στην Ελλάδα παρουσιάζεται στο «Από Μηχανής» Θέατρο τo έργο «Homos, στην Ελλάδα όλοι» του Τζόρνταν Σίβεϊ σε σκηνοθεσία Αντώνη Γαλέου.

Homos, στην Ελλάδα όλοι είναι μια ερωτική κωμωδία που σπάει κόκκαλα, μια ανατομία της μανιασμένης ανάγκης των ανθρώπων να βρίσκονται ο ένας πλάι στον άλλον, αλλά και ταυτόχρονα να υψώνουν τεράστια εμπόδια και φράκτες στις σχέσεις τους.

Το πολυβραβευμένο έργο του Jordan Seavey μιλάει για τις προσπάθειες δύο ανδρών, ενός Έλληνα και ενός μετανάστη δεύτερης γενιάς, να γνωριστούν και να αγαπηθούν σε μια περίοδο έξι ετών, από το 2006 μέχρι το 2011, μια ανάσα πριν από την κατάρρευση της οικονομίας. Στην πρώτη γνωριμία, που και οι δυο τους θεωρούσαν ότι θα είναι απολύτως περιστασιακή, τα πάντα πάνε στραβά και αυτούς τους δένει με τον πιο ισχυρό δεσμό: ζητούν να κατακτήσουν αυτό που τους είναι ακατανόητο και ανεξιχνίαστο. Μέσα από καταιγιστικές εναλλαγές σπαρταριστών και δραματικών γεγονότων, οι δυο ήρωες θέτουν κάτω από το μικροσκόπιο όλα τους τα πιστεύω και τις επιθυμίες τους, τις ερωτικές τους ανάγκες, τους κοινωνικούς αγώνες, τη βία που ξεσπάει, τη δέσμευση, τη μονογαμία, την πίστη, τον ίδιο τους τον εαυτό∙ αρπάζονται από την κανονικότητα, για να κατευνάσουν τα θηρία μέσα τους..

Η σχέση τους, αν κρατήσει στο χρόνο με ειλικρίνεια, καλή διάθεση και ελπίδα, θα μπορέσει άραγε να τους προστατεύσει από όλα τα χτυπήματα της σύγχρονης κοινωνικής και πολιτικής ζωής; Ο έρωτας τελικά χαρίζει τα μυστικά που κάνουν τον άνθρωπο άτρωτο;

Ένα αδυσώπητο, υπερτολμηρό και συνάμα τρυφερό, ξεκαρδιστικό έργο με σύγχρονο χιούμορ και τρόπο αφήγησης, ανατομία των στιγμών που ενώνουν δύο ανθρώπους – των ίδιων στιγμών που τους χωρίζουν.

Η παράσταση μιλώντας για ένα ομοφυλοφιλικό ειδύλλιο σε όλα του τα σκαμπανεβάσματα, ξεπερνάει τα φύλα και τις φυλές, και ανατέμνει τον έρωτα στο τώρα όπως κανένα άλλο.

Ο έρωτας είναι έρωτας, πρωτογενής δύναμη της δημιουργίας, αλλά πώς μπορεί να επιβιώσει σε μια εποχή που απαγορεύεται να πλησιάζει ο ένας άνθρωπος τον άλλο;

Πώς το θέατρο μπορεί να μιλήσει για την εγγύτητα σε μια στιγμή που το άγγιγμα είναι απαγορευμένο;

Το Homos, στην Ελλάδα όλοι πρωτοπαρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη το 2016, χαρακτηρίστηκε από τους New York Times ως ένα από δέκα καλύτερα έργα της χρονιάς και από τότε έχει ανέβει σε πενήντα διαφορετικές πολιτείες της Αμερικής και τώρα ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ευρώπη, στο από Μηχανής Θέατρο.

Σκηνοθετεί ο Αντώνης Γαλέος, με πολυπολιτισμικό θίασο ηθοποιών, τον Γιώργο Νούση, τον Φαίδωνα Φαρίντ, τον Κωνσταντίνο Χειλά και τη Δανάη Ομορεγκιέ.

Σκηνικά-Κοστούμια θα φιλοτεχνήσουν η δημιουργική ομάδα Alex Piechowiak και Σταύρος Καπετάνιος, τους φωτισμούς σχεδιάζει ο Γιώργος Αγιαννίτης. ενώ την ηχητική εγκατάσταση υπογράφει ο Γιώργος Κακακιός.

homo
Α. ο άνθρωπος (βλ. Homo sapiens: ο σοφός Άνθρωπος, αναζητεί απαντήσεις σε ερωτηματικά με όπλα την επιστήμη, τη γνώση, τη μυθολογία. Ηοmo Deus: ο θεός Άνθρωπος, μεταθέτει τη δύναμη του σε μηχανισμούς μαζικής (αυτό)καταστροφής.

Β. (σλανγκ, μειωτικό) αδερφή, ντιγκιντάγκας, κουνιοτράμπαλος, (χυδαία) π***της, παλιόπ****ας, πισωγλέντης.

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Αντώνης Γαλέος
Μετάφραση – Δραματουργία: Αντώνης Γαλέος
Βοηθός σκηνοθέτη : Παναγιώτης Λιαρόπουλος
Β’ βοηθός σκηνοθέτη: Θανάσης Λυσανδρόπουλος
Σκηνικά-Κοστούμια: Alex Piechowiak και Σταύρος Καπετάνιος
Κατασκευή Σκηνικού: Γκέντι Κούση
Ηχητική εγκατάσταση: Γιώργος Κακακιός
Φωτογραφία : Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Χορογράφος : Νίκος Σαμουρίδης
Trailer: Στέφανος Κοσμίδης
Γραφιστικά: beelieve.gr
Παίζουν: Γιώργος Νούσης, Φαίδων Φαρίντ, Κωνσταντίνος Χειλάς, Δανάη Ομορεγκιέ

INFO:
Μια παραγωγή του Από Μηχανής Θεάτρου

ΠΑΝΩ ΣΚΗΝΗ
Έναρξη: Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2021
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Δευτέρα &Τρίτη 21:00

Τιμές Εισιτηρίων:
Κανονικό:15€
Μειωμένο (Φοιτητικό/Ανέργων/ΑμεΑ):12€
Προπώληση εισιτηρίων:
https://www.viva.gr/tickets/festival/theater/homos-i-olii-stin-ellada-2021-2022/
Τηλέφωνο κρατήσεων : 210 5232097

Από την Μυρτώ Παπαϊωάννου

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Το βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο του Άρθουρ Μίλλερ, «Ο Θάνατος του Εμποράκου», παίζεται φέτος στο θέατρο Εμπορικόν και είναι μια από τις πιο πετυχημένες παραστάσεις της χρονιάς. Πρόκειται για την ιστορία του εμποράκου Γούιλι, του οποίου τη ζωή συνθλίβει το αμερικανικό όνειρο, μια ιστορία για τις οικογενειακές σχέσεις, την ανθρώπινη απαξίωση απέναντι σε μια άτεγκτη καπιταλιστική κοινωνία, τον πλουτισμό και το κυνήγι της επιτυχίας ως αυτοσκοπό μιας ολόκληρης ζωής. Λίγο πριν ανέβει στην σκηνή, συναντήσαμε και μιλήσαμε έναν από τους ηθοποιούς της παράστασης, τον ταλαντούχο Γιώργο Νούση, ο οποίος υποδύεται τον Μπιφ, τον πρωτότοκο γιό του Γουίλι, που ενσαρκώνει ο Δημήτρης Καταλειφός, έναν πολύ σημαντικό ρόλο- σταθμό που μας δίνει αφορμή για πολλές κοινωνικές και υπαρξιακές προεκτάσεις. Η συζήτηση που κάναμε ήταν άκρως ενδιαφέρουσα, και τον ευχαριστούμε πολύ που μοιράστηκε μαζί μας τις σκέψεις του για το έργο, κι όχι μόνο.

 

 

Φέτος παίζεις στην  παράσταση «Ο Θάνατος του Εμποράκου». Τι σκέφτηκες όταν σου έγινε η πρόταση ;

Είναι ένα έργο που μου αρέσει πολύ. Έχει περάσει παραπάνω από μισός αιώνας από τότε που γράφτηκε αλλά τα θέματα που θίγει συνεχίζουν να αφορούν. Οι συντελεστές δεν χρειάζονται συστάσεις. Οπότε σκέφτηκα ότι μπορεί να γίνει κάτι ενδιαφέρον και ήθελα να είμαι μέρος αυτού.

Που οφείλεται η τόσο μεγάλη απήχηση της παράστασης ;

Η προσωπική μου αίσθηση είναι ότι αγγίζει τους θεατές, είτε αυτοί ανήκουν στο θεατρόφιλο κοινό, είτε όχι. Πέραν του συνόλου των συντελεστών και των ικανοτήτων τους, νομίζω ότι έχει παίξει ρόλο και το γεγονός ότι η παράσταση έχει δομηθεί με μια λιτότητα και αναδεικνύει χωρίς περισπασμούς τα θέματα που πραγματεύεται το έργο. 

Συμπαθείς τον Μπιφ ;

Ναι, τον συμπαθώ. Τα ερωτήματα κι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο Μπιφ είναι ζητήματα που έχουν αντιμετωπίσει όλοι οι άνθρωποι οδεύοντας προς την ενηλικίωση. Το πώς ο καθένας και η καθεμιά αντιμετώπισε τα αντίστοιχα δικά του είναι μια άλλη υπόθεση, όμως στον ρόλο του Μπιφ σχεδόν όλοι μπορούν να βρουν κάτι δικό τους. 

Ο Μπιφ στο έργο ανησυχεί «μην χαραμίσει τη ζωή του».  Έχεις σκεφτεί κι εσύ κάτι παρόμοιο ;

Δε νομίζω ότι υπάρχει ζωή που χαραμίζεται.  Προφανώς έρχονται κάποιες στιγμές για όλους που κάνουμε επιλογές οι οποίες μας καθορίζουν και μας επηρεάζουν αν όχι για πάντα, για σημαντικές περιόδους της ζωής μας, αλλά ακόμα και την επιμονή σε αυτοκαταστροφικές επιλογές για κάποιες περιόδους τη βρίσκω εν δυνάμει χρήσιμη. Στην ουσία, πιστεύω ότι χαραμίζεις τη ζωή σου όταν αποφεύγεις να έρθεις αντιμέτωπος με τον εαυτό σου. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον  Μπιφ όταν αρχίζει το έργο. Ενώ φοβάται μην σπαταλήσει τη ζωή του, τελικά ούτε ακολουθεί αυτό που του υπαγορεύουν τα κοινωνικά πρότυπα και ο πατέρας του, αλλά ούτε κι επιτρέπει στον εαυτό του να επιλέξει οριστικά κάτι άλλο και να διαφοροποιηθεί από τις προσδοκίες του πατέρα του. Μένει μετέωρος.

Η παράσταση πραγματεύεται το ζήτημα της επιβίωσης των ανθρώπων  μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία του ’50 και το αμερικανικό όνειρο. Ταυτόχρονα όμως αναδεικνύει και το θεσμό της οικογένειας διαχρονικά και τους πολλούς συσχετισμούς ανάμεσα στα μέλη της. 

Ακριβώς αυτοί είναι οι δύο άξονες του έργου και αυτοί είναι και οι λόγοι που το έργο αφορά στο σήμερα. Ο Μίλλερ παρουσιάζει στο έργο μία πυρηνική οικογένεια, κι έπειτα μας δείχνει πως το σύστημα και η ελπίδα του αμερικάνικου ονείρου μπορούν να τη συνθλίψουν και ψυχικά και οικονομικά. Την εποχή που γράφτηκε το έργο, η ψυχανάλυση ήταν, ας πούμε, “στη μόδα” στην Αμερική και αυτό είναι φανερό ότι επηρέασε τον συγγραφέα, καθώς το έργο εμπεριέχει τέτοιου είδους συμβολισμούς. Στη σχέση του Μπιφ με τον Γουίλι (Δημήτρης Καταλειφός), ο πατέρας βλέπει στον γιό του ό,τι δεν μπόρεσε να γίνει και να καταφέρει ο ίδιος. Οι φιλοδοξίες του πατέρα όμως είναι “φορετές”, εκφράζουν το αμερικάνικο όνειρο. Το ταλέντο και το πραγματικό μεράκι του πατέρα όπως και του γιού, βρίσκονται αλλού. Δεν είναι καθόλου απλό και εύκολο για έναν γονιό να μην φορτώσει το παιδί του με δικά του απωθημένα. Όπως επίσης δεν είναι απλό για ένα  παιδί να αναμετρηθεί με μια φιλοδοξία που είναι κληρονομιά κι όχι επιλογή του.  Κυρίως όμως δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση για κανέναν να βρει την ταυτότητά του σε μια κοινωνία που ζει σε ρυθμούς  σκληρού καπιταλισμού. 

 

Συνήθως βέβαια οι ηθοποιοί ,ακόμα και σήμερα κάνουν μια δική τους «επανάσταση»  έτσι ώστε να ακολουθήσουν αυτό το επάγγελμα. Ήταν και για σένα κάτι τέτοιο ;

Αυτό ισχύει για τους περισσότερους που ασχολούνται με την τέχνη στην Ελλάδα. Ισχύει και για μένα σ ένα βαθμό σίγουρα. Είναι πολλοί και σύνθετοι οι λόγοι που εξηγούν τις επιλογές μας και το πιθανότερο είναι ότι δεν θα έχουμε ποτέ ολόκληρη την απάντηση, μονάχα “μερικές εξηγήσεις”. Το πιο επαναστατικό που νιώθω είναι ότι μ’ αρέσει όταν η τέχνη λειτουργεί αντιστικτικά στην σκληρότητα της εποχής μας, ανασκαλεύοντας απομεινάρια αξιών που απειλούνται με εξαφάνιση.

Η μητέρα στο έργο του Μίλλερ παρουσιάζεται ως αποδυναμωμένη, σε δεύτερο ρόλο. Πώς βλέπεις τον ρόλο αυτό της γυναίκας σε σχέση με το σήμερα ;

Δεν είμαι σίγουρος ότι συμφωνώ στο πρώτο σκέλος. Ότι δηλαδή η μητέρα στο έργο παρουσιάζεται αποδυναμωμένη ή σε δεύτερο ρόλο. Είναι βασικός ο ρόλος της στην οικογένεια και παίρνει πολύ σημαντικές και δυναμικές πρωτοβουλίες. Είναι η γέφυρα ανάμεσα σε πατέρα και γιο, Δεν υπάρχει το έργο χωρίς αυτήν. Όσον αφορά την ερώτησή σου, σίγουρα τη δεκαετία του ‘50 οι γυναίκες συνήθως δεν είχαν τις ελευθερίες που μπορεί να έχουν στις μέρες μας σε κάποια μέρη του κόσμου. Ωστόσο ακόμη και σήμερα, στις αναπτυγμένες χώρες, υπάρχουν οικογένειες με αντίστοιχο καταμερισμό ρόλων, ο άντρας δηλαδή φροντίζει για τα έσοδα της οικογένειας, και η γυναίκα αναλαμβάνει κυρίως τις ευθύνες εντός της οικείας, το μεγάλωμα των παιδιών και λοιπά - ασχέτως αν έχει τίτλους ανώτατης εκπαίδευσης. Ή ακόμη χειρότερα δουλεύουν και οι δύο γονείς το ίδιο αλλά οι γυναίκες αναλαμβάνουν επιπλέον και τα του σπιτιού και των παιδιών. Αν και έχουν γίνει προφανώς πολλά βήματα από τότε ως προς την ισοτιμία των φύλων, νομίζω ότι υπάρχει ακόμη δρόμος. 

 

Ηθοποιός χωρίς τίτλους ή πτυχίο. Ποια η γνώμη σου ; 

Το πτυχίο μας νοιάζει αλλά και δε μας νοιάζει. Ούτως ή άλλως οι ηθοποιοί δοκιμάζονται μονίμως στις πρόβες, στη συνεργασία τους με τους άλλους, στην ερμηνεία τους στην κάθε παράσταση. Παρόλα αυτά όμως, αν με κάποιον τρόπο αρχίσει να πιστοποιείται η ιδιότητα, το επάγγελμα του ηθοποιού, και αν αυτό γίνει με σωστό τρόπο, μπορεί και να γίνει μία σημαντική προστασία για τους ηθοποιούς.

Είναι η ομορφιά όπλο στην δουλειά αυτή;

Μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Μπορεί εξίσου να λειτουργήσει και ως μειονέκτημα. 

Σε ενδιαφέρει η εικόνα σου ;

Σε υγιή βαθμό νομίζω. Με ενδιαφέρει δηλαδή στον βαθμό που με αναγκάζει η πραγματικότητα. 

Ονειρεύεσαι να ερμηνεύσεις κάποιον συγκεκριμένο ρόλο ; Να παίξεις κάπου συγκεκριμένα;

Ονειρεύομαι ωραίες, δημιουργικές συναντήσεις και συνεργασίες. Ονειρεύομαι και καλύτερες συνθήκες εργασίας στο θέατρο γενικότερα - όχι κάτι τρελό, τα αυτονόητα.

 

ΘΕΑΤΡΟ ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ

Άρθουρ Μίλλερ

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΑΚΟΥ

Ημέρες – ώρες παραστάσεων: Τρίτη: 20:30, Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο : 20:30, Τετάρτη & Κυριακή : 19:00

 

 

Διαβάστε επίσης:

Δ. Καταλειφός: «Πολλά Από Αυτά Που Θεωρούνται Μοντέρνα, Εμένα Μου Φαίνονται Απλά Ανόητα»