Την Πέμπτη,25 Νοεμβρίου πέφτει η αυλαία για την θεατρική παράσταση «ΑΠΕΘΑΝΤΟ», που παρουσιάζει η ομάδα Hippo στο Θέατρο 104, από την Τετάρτη, 13 Οκτωβρίου και κάθε Τετάρτη και Πέμπτη, την παράσταση «ΑΠΕΘΑΝΤΟ».

Υπόθεση:

Η Αρετή είναι η μικρή και μοναδική κόρη μιας οικογένειας που έχει ακόμη 9 αγόρια. Ορφανή από πατέρα, η μάνα της και τα αδέρφια της την προσέχουν ως κόρη οφθαλμού και την κρύβουν από τα μάτια του κόσμου. Όταν φτάνει σε «ηλικία γάμου», έρχονται επενδυτές από το εξωτερικό κι ένας από αυτούς -στο πλαίσιο της συνεργασίας του με έναν από τους αδερφούς της Αρετής, τον Κωνσταντή- ζητάει να την παντρευτεί.

Η Αρετή αρνείται, ο Κωνσταντής όμως καταφέρνει να πείσει τη μητέρα και τα αδέρφια του για την οικονομική δύναμη που θα έχουν στο εξωτερικό μετά από μια τέτοια «συναλλαγή». Έτσι, αυτός ο γάμος συμφερόντων πραγματοποιείται, ενώ η μητέρα ορκίζει τον Κωνσταντή να της φέρει κοντά της την μονάκριβή της όποτε κι αν τη χρειαστεί.

Όταν το θανατικό πέφτει στο πατρικό σπίτι της Αρετής κι όλα τα αδέρφια της πεθαίνουν, η μάνα απομένει μόνη και καλεί τον Κωνσταντή από τους νεκρούς για να αναλάβει τις ευθύνες του.

Εκείνος ζωντανεύει και γίνεται βρικόλακας, ψάχνοντας να βρει την Αρετή, η οποία πλέον ζει χαρούμενη μες στα πλούτη. Η ίδια, έχοντας σχεδόν ξεχάσει τον πρότερο εαυτό και τη ζωή της, πείθεται να γυρίσει πίσω. Καθώς, όμως, επιστρέφουν στο πατρικό τους, η Αρετή συνέρχεται, ξαναθυμάται το παρελθόν της και αντιλαμβάνεται ότι ο Κωνσταντής είναι πλέον νεκρο-ζώντανος. Αποφασίζει τότε να δώσει ένα τέλος. Η Αρετή με τη μάνα της απομένουν μόνες, έχοντας πια εκείνες στα χέρια τους τα ηνία της ζωής τους. Πώς θα επιλέξουν να συνεχίσουν;

Σκηνοθετικό Σημείωμα:
ΑΠΕΘΑΝΤΟ, δηλαδή στοιχειωμένο, χωρίς ψυχή, που για να ζήσει πρέπει να πίνει αίμα. Ο τίτλος είναι συμβολικός και εμπνευσμένος από την πλοκή της παραλογής του Νεκρού Αδερφού, της πρώτης ελληνικής ιστορίας που αναφέρεται στην έννοια του βρυκόλακα.

Μέσα στο έργο η παραλογή ακούγεται αυτούσια, ενώ ο λόγος του κειμένου είναι αιχμηρός, με πολλά ειρωνικά και κωμικά στοιχεία, μαύρο χιούμορ και διακειμενικές αναφορές.

Με την συγγραφική ομάδα προσεγγίσαμε τον μύθο δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στο πρόσωπο της μάνας και της κόρης. Το αρχικό κείμενο αναφέρεται σε μια εποχή, στην οποία η θέση της γυναίκας είναι κοινωνικά κατώτερη από αυτή του άντρα. Με αφορμή αυτό το γεγονός, αναρωτηθήκαμε τί συμβαίνει σήμερα. Έχει πραγματικά αλλάξει κάτι από τότε; Μέσα από την επαναδιαπραγμάτευση του μύθου στοχεύσαμε στην ανάδειξη της διαχρονικότητας και της καθολικότητας της προβληματικής θέσης που κατέχει η γυναίκα στην κοινωνία, όπως φανερώνεται από το ίδιο το έργο.

Κεντρικά ζητήματα που θίγονται επίσης στην παράσταση είναι τα σύγχρονα πολιτικά αδιέξοδα, η τωρινή δυστοπική κατάσταση της πανδημίας και ο ρόλος του πολιτικού συστήματος σε όλα αυτά. Απέθαντο είναι το ίδιο το σύστημα, ένα βαμπίρ που μας πίνει το αίμα. Έχουμε άραγε μεταβεί σε μια νέα εποχή κι αν όχι τότε θα το προσπαθήσουμε;

Ταυτότητα παράστασης
Κείμενο: Φώτης Δούσος – Ιωάννα Λιούτσια – Αλέξανδρος Ράπτης
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ράπτης
Δραματολόγος: Δημήτρης Καλακίδης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Χριστίνα Μπακαστάθη
Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Κατερίνα Χατζοπούλου
Κίνηση: Μίκα Στεφανάκη, Αλέξανδρος Ράπτης
Χορογραφίες: Μίκα Στεφανάκη
Μουσική: Γιώργος Δούσος
Βίντεο – Εικαστική Σύνθεση: Βασίλης Σελιμάς
Κινηματογράφιση - Video Mapping – Φωτισμοί: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
Φωτογραφίες: Δώρα Καλακίδου (πρόβας), Αποστόλης Κουτσιανικούλης (παράστασης)
Trailer: Δώρα Καλακίδου
Βοηθός Παραγωγής: Εύα Σαμουηλίδου
Επικοινωνία: Γεωργία Ζούμπα
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Ελένη Ευθυμίου (βίντεο), Ανδρομάχη Μακρίδου, Γιώργος Σοφικίτης,
Δανάη Τίκου
Παραγωγή: Hippo Theatre Group

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Πληροφορίες παράστασης
Τελευταίες Παραστάσεις: Τετάρτη, 24 και Πέμπτη 25 Νοεμβρίου στις 21.15
Τιμές εισιτηρίων: 12€ (Γενική είσοδος), 10€ (ΑΜΕΑ, Φοιτητικό, ομαδικό για κρατήσεις 5 ατόμων και άνω), 7€ (ατέλεια)
Διάρκεια παράστασης: 65 λεπτά
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/apethanto/
Χώρος: Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Τηλ.: 210 3455020

H παράσταση έκανε πρεμιέρα στις 18 Σεπτέμβρη στη Λάρισα, στο Θεσσαλικό Θέατρο στα πλαίσια του 8ου Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών και τον Οκτώβριο ανέβηκε στο Θέατρο 104, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

 Βαλεντίνα Κάντα

 Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Πάντα; Νερό και χαρτομάντιλα.

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Από άποψη χώρου. β) Με ποιους συναδέλφους.

α) Στην «Ωραία κοιμωμένη2» έμαθα ότι καμαρίνι μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε χώρος πριν από τη σκηνή που σου επιτρέπει να κάνεις κάποια προετοιμασία. Οπότε νομίζω πως άξια την πρωτιά θα μπορούσαν να πάρουν αρκετές σχολικές αίθουσες. 

β) Μάλλον αυτό που μοιραζόμουν με την τρελή μου φίλη τη Ρόζα Σταμούλη στο Θέατρο Σοφούλη στη Θεσσαλονίκη. Τα πάντα ήταν σουρεάλ.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Μμμ, ακόμη δεν το έχω δει.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Η πιο γλυκιά και αθώα ανάμνηση, που δεν θα πάψει να με συγκινεί κάθε φορά που τη φέρνω στο μυαλό, είναι από την τελευταία μας παράσταση («Ο γυάλινος κόσμος») ως τελειόφοιτων στη σχολή του Ανδρέα Βουτσινά. Λατρεμένη δουλειά, έντονη συναισθηματική φόρτιση, πανικός και μέσα σε όλα αυτά ο ένας να τρέχει να ετοιμάζει τον άλλον.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

 «Μας περιμένουν!» Ααα, και συγκεκριμένα τώρα, στο Θέατρο 104, κοιτάζω από τη χαραμάδα στα παρασκήνια πότε σβήνουν τα φώτα.

 Γιώργος Σοφικίτης

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Αποσμητικό, κολόνια-άρωμα, το κολατσιό μου για μετά την παράσταση (συνήθως ένα τοστ και μια μπανάνα), ένα ποτήρι τσάι με λίγο κονιάκ (συνήθως στις βραδινές παραστάσεις) και φυσικά κάτι από Παναθηναϊκό (κασκόλ, μπρελόκ κ.λπ.), «σαν γούρι», σε εμφανές σημείο.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Από άποψη χώρου. β) Με ποιους συναδέλφους.

Γραφικότατη θα είναι η απάντησή μου. Θεωρώ πως τα καμαρίνια «φτιάχνονται» από τους ανθρώπους που τα γεμίζουν. Όλα τα καμαρίνια που μοιράστηκα με την ομάδα μου, την ΟΥΚ ΝΟΥΚ, ήταν τα καλύτερα. Και νομίζω πως απαντώ και στα δύο ερωτήματα. Από το πιο μικρό και στενόχωρο κοντέινερ χωρίς πολύ φως και τουαλέτα στο Ηράκλειο μέχρι τα καμαρίνια του ΚΘΒΕ.

Ξεχωριστή ήταν η εμπειρία μου με την ομάδα Hippo και την «Κοιμωμένη» μας. Τα τρία τελευταία χρόνια έχουμε ταξιδέψει σε πάρα πολλά μέρη ανά την Ελλάδα. Έχουμε παίξει σε εκατοντάδες σχολεία και χώρους. Συναντήσαμε πανέμορφα μέρη και ζήσαμε υπέροχες στιγμές με τα παιδιά. Μέσα σε όλη αυτή τη μαγική εμπειρία περιλαμβάνεται και η εμπειρία των καμαρινιών. Εν προκειμένω, τα καμαρίνια μας μπορεί να ήταν τουαλέτες, γραφεία καθηγητών, αποθήκες, διάδρομοι σχολείων, αίθουσες με χάρτες, με μπάλες και άλλοι παρόμοιοι χώροι, που κάλυπταν τις ανάγκες της στιγμής. Όσο μικρά όμως και αν ήταν, δεν μας πτόησαν στιγμή. Το ακριβώς αντίθετο. Αυτές οι συνθήκες μάς «ζέσταιναν» όλο και πιο πολύ. Κατά κάποιο τρόπο ενίσχυαν το αίσθημα της ευθύνης απέναντι στην παράσταση καθαυτή και στα παιδιά. Σε μέρη όπου εκ των πραγμάτων δεν υπάρχουν τέτοιου είδους πολυτέλειες (ακριτικά, απομακρυσμένα χωριά και σχολεία) αυτές οι δυσκολίες βοηθούσαν –ερήμην μας– στην εξέλιξή μας και, χάρη στην αγάπη μας για τη δουλειά μας, ήμασταν διαρκώς σε ετοιμότητα. Μπορώ να πω με βεβαιότητα πια ότι και σε αυτό τον τομέα η παράστασή μας, καθώς και η θέση του Άλεξ και του Φώτη (Αλέξανδρος Ράπτης και Φώτης Δούσος ή αλλιώς Hippo Theatre Group) για την αναγκαιότητα μιας παράστασης να ταξιδεύει όσο περισσότερο γίνεται, σε ολοένα και περισσότερα σχολεία, μέχρι και το πιο ακριτικό σημείο, είναι μια τεράστια εμπειρία και ένα μεγάλο σχολείο. Κυρίως για την ίδια τη ζωή και μετά για τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουμε και εξελισσόμαστε επαγγελματικά. Έτσι λοιπόν η ζυγαριά μέσα μου γέρνει αναπόφευκτα προς τα μικρά και ασήμαντα καμαρίνια. Τα «δύσκολα» και τα «κρύα». Όπως συμβαίνει άλλωστε, τα δύσκολα μας «ψηλώνουν» 

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Προφανώς αυτό του ΚΘΒΕ. Με διαφορά. Δεν πίστευα βέβαια ποτέ ότι είμαστε τόσο αυτάρεσκα όντα εμείς οι «καλλιτέχνες»... Πολυτέλειες! Όλα στον υπερθετικό βαθμό.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Θα πω δύο από τις πιο όμορφες αναμνήσεις που έχω από καμαρίνι. Η μία αφορά τη Γερμανία. Εκεί το καμαρίνι το μοιραζόμουν με τον Μ.Π. (ξέρει αυτός). Τον γνώρισα τότε μέσω της συμπαραγωγής του ΚΘΒΕ με το θέατρο της Κόνστανς. Όλα όσα λέγαμε και κάναμε πριν από την παράσταση έθεταν σε κίνδυνο την ίδια την παράσταση. Πολλές φορές ξεκινούσαμε με εμάς τους δύο, και τα υπόλοιπα παιδιά από την ομάδα, να έχουμε ανεξήγητα χαμόγελα. Η δεύτερη ανάμνηση έχει σχέση με την ομάδα μου, η οποία, κακά τα ψέματα, αποτελείται από ανυπολόγιστα γελοίους ανθρώπους. Για να αποβάλουμε το άγχος, την αναμονή και την παράξενα αγχωτική χαρά μας για την πρώτη μας περιοδεία, στα καμαρίνια της Σητείας παίξαμε το κορυφαίο τηλεπαιχνίδι που έχει περάσει ποτέ από την ελληνική τηλεόραση, το «Ρουκ ζουκ». Το θέμα δεν είναι ότι παίξαμε «Ρουκ ζουκ», αλλά ότι λειτούργησε απόλυτα ως αγχολυτικό. Να μην παραλείψω να πω ότι παίζουμε και «Καμαρίνια». Μιμούμενοι το ανάλογο εξουσιαστικό ύφος και τις ίντριγκες που επικρατούν μέσα σε αυτά. 

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Σίγουρα στις πρεμιέρες των παραστάσεων, λίγο πριν ξεκινήσουμε, ακολουθώ ένα μικρό τελετουργικό. Μη φαντάζεστε μεσαιωνικά δράματα. Μια υπενθύμιση στον εαυτό μου κάποιων πραγμάτων και προσώπων. Μια, τρόπον τινά, προσωπική υπόσχεση.

Τον Γιώργο και την Βαλεντίνα μπορούμε να απολαύσουμε στην "Ωραία Κοιμωμένη²"

Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα (μετρό Κεραμεικός)