Ο Βαρδής Μαρινάκης ξεκινάει την καινούρια του ταινία εισβάλλοντας με την κάμερα του στα ενδότερα μιας θλιβερής οικογενειακής ιστορίας. Μία μάνα εγκαταλείπει το γιο της στο ειδυλλιακό βουκολικό σκηνικό ενός πανηγυριού σε κάποια όρη της Βόρειας Ελλάδας. Και μοιάζει να μας εισάγει στον σκληρό ρεαλισμό της αθάνατης οικογένειας και να θέτει τα προαιώνια διλήμματα των ειδεχθών ή μη πράξεων που βάλλουν κατά του πυρήνα της ομοούσιας και επιφανειακά αδιαίρετης οικογενειακής εστίας. Η συνέχεια, όμως, γρήγορα προδιαγράφει την ταυτότητα μιας ταινίας που επιθυμεί διακαώς να ξεφύγει από το ρεαλιστικό πλαίσιο που η ίδια επιφύλαξε για τον εαυτό της και να αγγίξει τη σφαίρα του φανταστικού, με το γιο να βρίσκει νέα πατρίδα στην καλύβα ενός μοναχικού άντρα.

 

Το Ζίζοτεκ διαθέτει στα αδιαμφισβήτητα όπλα του το σκηνοθετικό ταλέντο του Μαρινάκη, με την κάμερα του να καταφέρνει να τέρψει σινεφιλικά και μη μάτια χαρίζοντας στον ελληνικό κινηματογράφο μερικές πανέμορφες εικόνες της φύσης της χώρας μας και έναν ξεχωριστό κινηματογραφικό σύμπαν. Ενώ, βρίσκει άξιους συμμάχους στις ερμηνείες που αποσπά από όλους τους πρωταγωνιστές, με τα πρόσωπα τους να αντικατοπτρίζουν απόλυτα τη βιωμένη σκληράδα της μοναχικής τους πορείας. Η Πηνελόπη Τσιλίκα καταθέτει στην κάμερα μια μυστηριώδη ηρωίδα που ακροβατεί αδέξια στο τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στη μάνα και τη γυναίκα. Ο Δημήτρης Ξανθόπουλος κουβαλάει επάξια τις ερμηνευτικές δάφνες του καλόκαρδου γίγαντα. Ενώ, ο μικρός Αύγουστος Λάμπρου-Νεγρεπόντης είναι ο αδιαμφισβήτητος ερμηνευτικός πρωταγωνιστής. Αντίθετα, η ταινία μοιάζει να χάνει το σεναριακό της στόχο στην τραμπάλα ανάμεσα στο ρεαλισμό και το παραμύθι. Πρόκειται για μια ιστορία που προσπαθεί τόσο σκληρά να αποφύγει τα κλισέ του οικογενειακού μελοδράματος που καταλήγει να σκοντάφτει στις ίδιες της τις προθέσεις και να βρίσκεται, τελικά, φαρδιά πλατιά στην τάφρο της απουσίας στιβαρής σεναριακής ταυτότητας.

 Συνολικά, ο Βαρδής Μαρινάκης δημιουργεί μια ταινία που ξέρει να αμφισβητεί τα κινηματογραφικά καταστημένα χωρίς όμως να βρίσκει πειστική απάντηση για την οριστική κατάρριψη τους.

2,5/5

 

Διαβάστε επίσης: 

Πηνελόπη Τσιλίκα: «Οι Άνθρωποι, Ακόμα Και Όταν Δεν Είναι Ηθοποιοί, Παίζουνε Ρόλους Στη Ζωή»

«"Τι σου αρέσει;"

Αυτή η ερώτηση αρκεί αν θέλεις να γνωρίσεις κάποιον σε λίγα λεπτά.

Σε εμάς αρέσουν η περιέργεια, η απόλαυση, η έκπληξη, η Αθήνα, οι πόλεις, η αδρεναλίνη, η γνώση, η απόκλιση, η δουλειά, η μνήμη, το παρόν, η έμπνευση, οι ιστορίες, οι σχέσεις.

Μας αρέσει να πυροδοτούμε συζητήσεις για τα σημαντικά που δεν είναι αυτονόητα, για τη δημοκρατία, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη.

Οι κοινές μας λέξεις είναι η σύνδεσή μας» Μ' αυτά τα λόγια η Αφροδίτη Παναγιωτάκου δίνει το στίγμα για την φετινή σεζόν στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Εμεις ξεχωρίσαμε το θεατρικό πρόγραμμα και σας το παρουσιάζουμε. 

Το άκρως ενδιαφέρον ρεπερτόριο που περιλαμβάνει αμιγώς παραγωγές της Στέγης με Έλληνες δημιουργούς και σκηνοθέτες ( Έκτορα Λυγίζο, Μαρία Πανουριά, Δημήτρης Ξανθόπουλος) αλλά και συμπαραγωγές και συνεργασίες με ιστορικά θέατρα της Ευρώπης όπως η Volksbühne του Βερολίνου,το Εθνικό Θέατρο Βαλλονίας από τις Βρυξέλλες, το São Luiz Teatro Municipal της Λισσαβόνας, Comédie de Genève από την Ελβετία , Ruhrtriennale από τη Γερμανία, Théâtre National de Bretagne (Ρεν), HAU (Βερολίνο), Munchner Kammerspiele (Μόναχο), Teatr Polski w Podziemiu από την Πολωνία.

 

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2018

Tο Σώσε του Michael Frayn

Σκηνοθεσία: Έκτορας Λυγίζος

10 έως 21 Οκτωβρίου 2018 | Κεντρική Σκηνή | 20:30

Σε ένα επιβλητικό σκηνικό-ανθρώπινη κυψέλη, που βουίζει από τις προσβολές και τις παρεξηγήσεις, οι ηθοποιοί ξεχνούν τα λόγια τους, ο σκηνοθέτης ωρύεται, τα κοστούμια ξηλώνονται, ενώ οι σαρδέλες, τα τσεκούρια και οι ανθοδέσμες βρίσκονται πάντα στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή...  Καλώς ήρθατε στα παρασκήνια μιας θεατρικής παράστασης: εκεί όπου κάθε προσπάθεια εκλογίκευσης ακυρώνεται. Εκεί όπου τα σκοτεινά ένστικτα αναδύονται και οι ρόλοι, σαν ζόμπι, καταβροχθίζουν τους ηθοποιούς.

«Μπαίνουμε απ’ τις πόρτες – βγαίνουμε απ’ τις πόρτες. Τι είναι η φάρσα; Αυτό. Τι είναι το θέατρο; Αυτό. Και η ζωή, δηλαδή, τι είναι; Αυτό.» Αυτά ακούμε στο Το Σώσε (1982) του Μάικλ Φρέιν. Πέντε χρόνια μετά το Room Service, ο Έκτορας Λυγίζος επιστρέφει στη Στέγη, σκηνοθετεί και, ταυτόχρονα, παίζει τον ρόλο του σκηνοθέτη στην κλασική βρετανική φάρσα που μας βάζει μέσα στα παρασκήνια ενός θεάτρου, καλώντας μας να αναρωτηθούμε: «Τι γίνεται όταν όλα πάνε στραβά;». Μια παράσταση με ιλιγγιώδεις ρυθμούς από έναν σκηνοθέτη που μας προειδοποιεί: «Το παρασκήνιο, ο κατεξοχήν χώρος της καταστροφής και του χάους, καταλαμβάνει εδώ τη σκηνή. Επεκτατικό και αδηφάγο…»

Μετάφραση, Διασκευή & Σκηνοθεσία: Έκτορας Λυγίζος | Σκηνικό: Κλειώ Μπομπότη |

Κοστούμια: Άλκηστη Μάμαλη | Φωτισμοί: Δημήτρης Κασιμάτης | Συνεργασία στην κίνηση – σωματική προετοιμασία: Χαρά Κότσαλη | Σχεδιασμός μακιγιάζ και μαλλιών: Ιωάννα Λυγίζου | Σχεδιασμός Ήχου: Brian Coon | Βοηθός Σκηνοθέτη: Εύα Βλασσοπούλου |

Βοηθός Σκηνογράφου: Ελένη Αηδόνη | Βοηθός Eνδυματολόγου: Αλεξάνδρα Γιαννακανδροπούλου | Κατασκευή Σκηνικού: Παναγιώτης Λαζαρίδης | Κατασκευή γυναικείων κοστουμιών: Ελένη Κομνηνού | Κατασκευή ανδρικών κοστουμιών: Γιώργος Παρλιάρος | Διεύθυνση Παραγωγής: Ηλέκτρα Αρζιμάνογλου |Εκτέλεση Παραγωγής: Grasshopper

Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Παίζουν: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Μιχάλης Κίμωνας, Γιάννης Κλίνης, Σοφία Κόκκαλη, Έμιλυ Κολιανδρή, Έκτορας Λυγίζος, Άννα Μάσχα, Άρης Μπαλής, Αρετή Σεϊνταρίδου

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2018

The Factory

Omar Abusaada – Mohammad Al Attar

8 έως 11 Νοεμβρίου 2018 | Κεντρική Σκηνή | 20:30

Αν ο πόλεμος είναι ένα εργοστάσιο, τι παράγει; Αίμα; Καταστροφή; Ή μήπως πλούτο και εξουσία; Ο σκηνοθέτης Ομάρ Αμπουσαάντα και ο συγγραφέας Μοχάμαντ Αλ Άταρ αποκαλύπτουν την κρυμμένη διάσταση του πολέμου στη Συρία ερευνώντας μια πραγματική ιστορία: Το 2010, παραμονές της Αραβικής Άνοιξης, στα βόρεια σύνορα της χώρας εγκαινιάζεται ένα εργοστάσιο τσιμέντου, γαλλικών συμφερόντων, που αποτελούσε μια από τις μεγαλύτερες ξένες επενδύσεις στη χώρα.

Το ξέσπασμα της λαϊκής εξέγερσης κατά του καθεστώτος Άσαντ και η κορύφωσή της σε αιματηρή σύγκρουση θα ορίσει δραματικά το μέλλον της Συρίας· αλλά η επιχείρηση θα εξακολουθήσει να λειτουργεί με κάθε κόστος...

Οι δύο Σύριοι δημιουργοί –που συνεχίζουν να μεταφέρουν με ποιητικούς όρους την κατάσταση απόλυτης διάλυσης στην οποία έχει περιέλθει η Συρία– επανέρχονται στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση με μια αφήγηση από το επίκεντρο των συρράξεων.

Ηθοποιοί από τη Δαμασκό ανεβαίνουν στη σκηνή και αναμεταδίδουν το χρονικό του σκοτεινού επιχειρηματικού παιχνιδιού, με φόντο μια διαλυμένη χώρα.

Σκηνοθεσία: Omar Abusaada | Κείμενο: Mohammad Al Attar | Σχεδιασμός Σκηνικών & Κοστουμιών: Bissane Al Charif | Βίντεο: Rami Farah, Samer Ajouri | Φωτισμοί: Denise Potiatz | Βοηθός Σκηνοθέτη: Amer Okdeh | Σχεδιασμός Μασκών: Mohamad Omran

Με τους: Lina Murad, Ramzi Choukair, Saed Al Ghefari, Mustafa Kur και

Saleh Katbeh (μουσικός)

Συμπαραγωγή: Ruhrtiennale με την Volksbühne Berlin

Ευχαριστίες: NGO Sherpa & Marie-Laure Guislain, ECCHR & Claire Tixeire, Jobran Khanji, Muhannad Al Ibrahim, Mohammed Al Hariri, Matthieu Fauroux και Aron Lund για την πολύτιμη βοήθειά τους, κατά τη διάρκεια της έρευνας για τη δημιουργία αυτής της παραγωγής.

Bubble Jam

Daniel Wetzel (Rimini Protokoll)

24 Νοεμβρίου 2018  έως 21 Απριλίου 2019 | Εφηβική Σκηνή

«Ποιος βρίσκεται στην άλλη άκρη του Internet και τι διαδραματίζεται όταν επικοινωνούμε μαζί του online;» Θέτοντας αυτήν την ερώτηση, ο Daniel Wetzel, ιδρυτικό μέλος της διεθνώς καταξιωμένης ομάδας Rimini Protokoll, στήνει μια παράσταση για τους συνομηλίκους του YouTube, για εκείνους που χρησιμοποιούν το Messenger, το Viber και το WhatsApp, για την πρώτη γενιά ιθαγενών του διαδικτύου.

Όπως συμβαίνει συνήθως στο θέατρο, συναντιόμαστε όλοι στον ίδιο χώρο. Η σκηνή, όμως, εδώ έχει μετατραπεί σε κώδικα. Το “Bubble Jam”, διαδραστικό παιχνίδι και πείραμα με τον εαυτό μας, μας καλεί να λειτουργήσουμε ως μέλη ενός cloud που αναζητά τα όριά του. Πώς λαμβάνονται οι κοινές αποφάσεις; Τι συμβαίνει όταν οι αλγόριθμοι μπαίνουν στη μέση; Ποιοι ή τι, τέλος πάντως, είναι εκείνα στα οποία κάνουμε “like” και “follow”; Ποιοι, τελικά, είμαστε όλοι εμείς και τι ακριβώς κάνουμε εδώ πέρα; Η φετινή εφηβική παράσταση της Στέγης παίζεται online. 60 θεατές, 60 smartphones, ένα cloud, μια διαφορετική παράσταση-πείραμα κάθε φορά

Σύλληψη και Σκηνοθεσία: Daniel Wetzel | Συγγραφή: Daniel Wetzel, Γιώργος Παναγιωτάκης, Νικόλας Χανακούλας | Χώρος: Διδώ Γκόγκου | Φωτισμοί: Guy Στεφάνου | Σχεδιασμός και υλοποίηση του συστήματος λογισμικού, Γραφικά: Δημήτρης Τράκας (ViRA) | Σχεδιασμός και προγραμματισμός ήχου: Λάμπρος Πηγούνης | Επεξεργασία κειμένου: Ανδρέας Ανδρέου, Κωστής Καπιδάκης

Συμπαραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση και Rimini Apparat

Στην παράσταση γίνεται χρήση τεχνολογίας που έχει αναπτυχθεί για το πρότζεκτ των Rimini Protokoll, “Dreaming Collectives. Tapping Sheep”, γραμμένο από τον Daniel Wetzel και την Ιωάννα Βαλσαμίδου.

Ithaca, our Odyssey 1

Christiane Jatahy

29 Νοεμβρίου έως 2 Δεκεμβρίου 2018 | Κεντρική Σκηνή | 20:30

Συμπαραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση

Ένα κύμα «σκάει» στα ρηχά της Στέγης. Η θάλασσα της Ιθάκης πλημμυρίζει την Κεντρική Σκηνή της Στέγης. Ο Οδυσσέας, η Πηνελόπη και η Καλυψώ επιπλέουν στα νερά της. Ένας αρχαίος μύθος ή μια είδηση για την προσφυγική κρίση; Η Βραζιλιάνα σκηνοθέτρια Κριστιάν Ζαταΐ τοποθετεί έναν μεγεθυντικό φακό μύθου πάνω στη σύγχρονη πραγματικότητα. Κατασκευάζει έναν παράλληλο με το δικό μας κόσμο –συγχρόνως, παρόν και παρελθόν– που αντανακλά την οδύσσεια της επιστροφής στην πατρίδα.

Η Κριστιάν Ζαταΐ  τοποθετεί τη δική της Ιθάκη σε δύο νησιά, την Ωγυγία της Καλυψούς και την Ιθάκη της Πηνελόπης, και στη θάλασσα ανάμεσά τους. Το νερό γίνεται μνημείο του ταξιδιού και η «Οδύσσεια» ένα αιώνιο τραγούδι. Σαν Σειρήνα, η Ζαταΐ τραγουδά για την οδύνη της εξορίας, τον νόστο για την πατρική γη και την αγάπη που επιζεί σε καιρούς αναμονής.

Συνεργάτιδα του Odéon-Théâtre de l’Europe και της Comédie-Française, έχει κατακτήσει το κοινό της Γαλλίας με το πολυμεσικό θέατρό της. Η γλώσσα της, ένα σύμπλεγμα σκηνικής λειτουργίας, ψηφιακής και κινηματογραφικής απεικόνισης, τροφοδοτεί και το “Ithaca”.

Εμπνευσμένο από το έργο του Ομήρου

Δραματουργία, Σκηνογραφία & Σκηνοθεσία: Christiane Jatahy | Καλλιτεχνική Συνεργασία, Φωτισμοί & Σκηνογραφία: Thomas Walgrave | Συνεργασία στη Σκηνογραφία: Marcelo Lipiani | Καλλιτεχνική Συνεργασία: Henrique Mariano | Σχεδιασμός Ήχου: Alex Fostier | Φωτογράφος:  Paulo Camacho | Κοστούμια: Siegrid Petit-Imbert, Géraldine Ingremeau | Βίντεο: Julio Parente | Βοηθός Σκηνοθέτη & Μετάφραση: Marcus Borja

Παίζουν: Karim Bel Kacem, Julia Bernat, Cédric Eeckhout, Stella Rabello, Matthieu Sampeur, Isabel Teixeira

Κατασκευή σκηνικού: το εργαστήριο διακόσμησης του Odeon - Théâtre de l'Europe και η ομάδα του Odeon - Théâtre de l'Europe

Πρεμιέρα: Ateliers Berthier, Odéon-Théâtre de l'Europe, Μάρτιος 2018

Θερμές ευχαριστίες στους Kais Razouk, Godrat Arai και Nazeeh Alsahuyny που μοιράστηκαν μαζί μας μέρη της δικής τους οδύσσειας.

Παραγωγή: Odéon–Théâtre de l'Europe (Παρίσι)

Συμπαραγωγή: Théâtre National Wallonie (Βρυξέλλες), São Luiz Teatro Municipal Λισαβόνα), Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Comédie de Genève (Γενεύη), Ruhrtriennale (Γερμανία)

Με την υποστήριξη: Centquatre (Παρίσι)

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2018

Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ; του Edward Albee

Σκηνοθεσία: Μαρία Πανουργιά

12 έως 23 Δεκεμβρίου 2018 | Μικρή Σκηνή | 21:00

Δύο ζευγάρια ξενυχτούν, καταναλώνοντας άφθονο αλκοόλ. Το πάρτι ξεκινά. Τα συναισθήματα καιροφυλακτούν, έτοιμα να πυρπολήσουν την ιερότητα του ζεύγους, την καρδιά του δυτικού πολιτισμού. Η γνώση χρησιμοποιείται ως όπλο εξουδετέρωσης του άλλου. Στη ζούγκλα του σαλονιού ο ένας στήνει παγίδες στον άλλο, περιμένοντας το θύμα του να πιαστεί.

Η Μαρία Πανουργιά σκηνοθετεί το θρυλικό αμερικανικό έργο χωρίς ψευδαισθήσεις, τοποθετώντας το σε ένα «ταριχευμένο» αστικό σαλόνι και αφήνει το ραδιόφωνο ανοιχτό. Δεν την ενδιαφέρει μόνο η νοσηρότητα των σχέσεων, αλλά συνολικά η εποχή του έργου, την οποία κλείνει εντός του, σαν χρονοκάψουλα, το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;»Κι ενώ ο φόνος ενός παιδιού έρχεται στην επιφάνεια, η Μαρία Πανουργιά μας καλεί να δούμε το έργο με το οποίο ο Άλμπι τάραξε το κοινό των 60s σαν ένα «ζωντανό μουσείο» αλλοτινών συμπεριφορών.

Μετάφραση: Τζένη Μαστοράκη | Σκηνοθεσία: Μαρία Πανουργιά | Σύμβουλος Δραματουργίας: Τάσος Κουκουτάς | Σκηνογραφία: Πουλχερία Τζόβα | Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη | Σχεδιασμός Φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου | Επιμέλεια Κίνησης: Ζωή Χατζηαντωνίου | Μουσική και Ήχος: Blaine L. Reininger | Βοηθός Σκηνοθέτη: Ράνια Καπετανάκη | Βοηθός Ενδυματολόγου: Κέλλυ Παπαδοπούλου

Παίζουν: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης (George), Λένα Κιτσοπούλου (Martha), Γιάννης Παπαδόπουλος (Nick), Στέλλα Βογιατζάκη (Hunny)

Εκτέλεση παραγωγής: Ελένη Κοσσυφίδου / Blackbird production

Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Crash Park: Η ζωή ενός νησιού

Σκηνοθεσία: Philippe Quesne

28 έως 30 Δεκεμβρίου 2018 | Κεντρική Σκηνή  | 20:30

Συμπαραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση

Μια μυστηριώδης νήσος αναδύεται στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης. Γύρω μας, ο ωκεανός. Τα πάντα εδώ είναι πιθανά. Μπορεί να συντριβούν αεροπλάνα, να αναδυθούν γοργόνες και τέρατα, να συγκροτηθούν καινούριες πολιτείες, να γεννηθούν νέοι μύθοι και θρύλοι.

Δύο χρόνια μετά τη Μελαγχολία των δράκων, με την οποία συστήθηκε στο ελληνικό κοινό, ο Φιλίπ Κεν επιστρέφει στη Στέγη με την πιο πρόσφατη παραγωγή του, όπου μπλέκει την ομηρική «Οδύσσεια» με το τηλεοπτικό “Lost”, τον Ιούλιο Βερν με το μιούζικαλ και την εξορία με την ουτοπία.

Μανιώδης συλλέκτης εντόμων από τα παιδικά του χρόνια και με παρελθόν στις εικαστικές τέχνες και τη σκηνογραφία, ο Φιλίπ Κεν δημιουργεί πάντα θαυμαστά θεατρικά οικοσυστήματα. Όπως δηλώνει ο ίδιος: «Για τη σύλληψη μιας παράστασής μου, συχνά σκέφτομαι τοπία ή οποιονδήποτε μικρόκοσμο όπου μπορώ να εμβαπτίσω τους ηθοποιούς μου, ένα μέρος στο οποίο εκείνοι πρέπει, πάση θυσία, να καταστήσουν δυνατή τη ζωή». Με αυτήν τη λογική, στο Crash Park («Πάρκο συντριβής»), όλα συμβαίνουν από πέντε ηθοποιούς και τρεις μουσικούς, γύρω από την κομμένη ουρά ενός φλεγόμενου αεροπλάνου, καρφωμένου σε ένα ερημονήσι.

Σύλληψη, Σκηνοθεσία & Σκηνογραφία: Philippe Quesne | Βοηθός: François-Xavier Rouyer | Συνεργασία στη Δραματουργία: Camille Louis | Διεύθυνση Σκηνής: Marc Chevillon | Τεχνικός Σκηνής: Joachim Fosset | Διεύθυνση Ήχου: Samuel Gutman

| Φωτισμοί: Thomas Laigle, Michaël Nodin | Συνεργασία στα Κοστούμια: Corine Petitpierre | Κατασκευή Σκηνικών & Εξαρτημάτων: Ateliers Nanterre-Amandiers

Παραγωγή: Nanterre-Amandiers

Έργο για 7 περφόρμερ: Isabelle Angotti, Charles Dumay, Léo Gobin, Yulka Hokama

Sébastien Jacobs, Thomas Suire, Gaëtan Vourc'h

Με υποστήριξη από το Fondation d’entreprise Hermès programme “New Settings”

Συμπαραγωγή: Théâtre National de Bretagne (Ρεν), HAU (Βερολίνο), Munchner Kammerspiele (Μόναχο),

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2019

Τρεις Αδερφές του Άντον Τσέχοφ

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Ξανθόπουλος

16 έως 27 Ιανουαρίου 2019 | Κεντρική Σκηνή | 20:30

Καμιά Μόσχα δεν θα μας σώσει. Πώς πρέπει να ζούμε; Κανείς δεν ξέρει. Ο Τσέχοφ, γράφοντας τις Τρεις Αδερφές σαν μια κωμωδία για τις προσδοκίες, προτείνει κάτι αντιδραστικό: ας ζούμε χωρίς φαντασιώσεις, μόνο με δράση. 117 χρόνια αργότερα, υπάρχουν ακόμα λόγοι για να το θυμόμαστε.

Ξεχάστε τη Μόσχα και την προεπαναστατική Ρωσία. Ο Δημήτρης Ξανθόπουλος ανεβάζει τις Τρεις Αδερφές (1901) με την πίστη ότι όλοι οι τόποι και όλες οι εποχές βρίσκονται πάνω σε ένα ρήγμα, σε μια κατάσταση διαρκούς αναταραχής. Διατηρεί, ωστόσο, το στρατιωτικό περιβάλλον της επαρχιακής κωμόπολης στο οποίο έχουν εγκλωβιστεί οι τρεις κόρες και ο μοναχογιός ενός νεκρού πια στρατηγού. Όλοι τους έχουν τον διακαή πόθο να επιστρέψουν στην εξιδανικευμένη πόλη των παιδικών τους χρόνων. Αδυνατούν, όμως, να κάνουν κάτι για αυτό.

Όπως επισημαίνει ο σκηνοθέτης: «Βαλτώνουν σε μια κατάσταση αδράνειας, στη φαντασίωση κάποιας “ζωής” σε κάποια “Μόσχα”. Παγιδευμένοι στον εαυτό τους, χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα. Έξω από τους τοίχους του σπιτιού τους, συντρίβονται. Αυτή η αναμέτρηση με το έξω γίνεται το κέντρο της παράστασης. Αυτή η αναμέτρηση είναι και η ιστορία του καθενός μας. Η αγωνία να βρούμε τη θέση μας σε έναν κόσμο στον οποίο ήρθαμε ξαφνικά, χωρίς λόγο και αιτία.»

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Ξανθόπουλος | Σκηνικά & Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου | Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας | Μουσική: Αλέξης Καλοφωλιάς

Παίζουν: Άρης Αρμαγανίδης, Γιώργος Βαλαής, Μαντώ Γιαννίκου, Καλλιόπη Κανελλοπούλου Στάμου, Άρης Μπαλής, Αντώνης Μυριαγκός, Βασίλης Καραμπούλας, Αγγελική Παπαθεμελή, Θοδωρής Σκυφτούλης, Γιώργος Στάμου, Ρεβέκκα Τσιλιγκαρίδου, Γιώργος Φριντζήλας

Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

ΜΑΡΤΙΟΣ 2019

Η Δίκη

Kristian Lupa

6 έως 10 Μαρτίου 2019 | Κεντρική Σκηνή | 20:30

Συμπαραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση

Ηθοποιοί απολύονται, σκηνοθέτες αποχωρούν, πολυαναμενόμενες παραστάσεις λογοκρίνονται, το θέατρο παρακμάζει. Μια υπερσυντηρητική κυβέρνηση απομακρύνει τον καλλιτεχνικό διευθυντή ενός ιστορικού θεάτρου και στη θέση του επιβάλλει έναν άλλον, της αρεσκείας της.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική. Η «Δίκη» του Κάφκα διαδραματίζεται με ανατριχιαστικό τρόπο στη σημερινή Πολωνία. Και ο Κρίστιαν Λούπα –θύμα των πρακτικών που έπληξαν το ιστορικό Teatr Polski του Βρότσλαβ– καταφεύγει στην προφητική δυστοπία που απηχεί τον παράλογο κόσμο μας. «Είμαι εγώ. Είμαστε εμείς. Εμείς είμαστε οι συλληφθέντες.» Η κραυγή του Πολωνού σκηνοθέτη για τα φαινόμενα λογοκρισίας που πληθαίνουν στην πατρίδα του κορυφώνεται σε μια πεντάωρη παράσταση, η οποία συνιστά υπαρξιακή εμπειρία. Μαύρες ταινίες σφραγίζουν τα στόματα των δεκαεπτά πρωταγωνιστών του, που καταγγέλλουν την καταπάτηση της ελευθερίας έκφρασης, την κρατική διαφθορά, τη συντριβή του πολίτη σε μια καφκική χώρα.

Ο εφιάλτης του Γιόζεφ Κ., που συλλαμβάνεται από τις καθεστωτικές υπηρεσίες, γίνεται ακαριαία ο εφιάλτης του Teatr Polski, του Κρίστιαν Λούπα, της Πολωνίας, της Ευρώπης.

Σκηνοθεσία, Διασκευή, Σκηνογραφία & Σχεδιασμός Φωτισμών: Krystian Lupa | Κοστούμια: Piotr Skiba | Μουσική: Bogumił Misala | Βίντεο & Συνεργάτης Φωτισμών: Bartosz Nalazek | Animations: Kamil Polak | Μακιγιάζ & Κομμώσεις: Monika Kaleta

Παίζουν: Bożena Baranowska, Bartosz Bielenia / Maciej Charyton, Małgorzata Gorol, Anna Ilczuk, Mikołaj Jodliński, Andrzej Kłak, Dariusz Maj, Michał Opaliński, Marcin Pempuś, Halina Rasiakówna, Piotr Skiba, Ewa Skibińska, Adam Szczyszczaj, Andrzej Szeremeta, Wojciech Ziemiański, Marta Zięba, Ewelina Żak

Επικεφαλής Παραγωγής: Nowy Teatr

Παραγωγή: Studio teatrgaleria (Βαρσοβία), Teatr Powszechny (Βαρσοβία), TR Warszawa (Βαρσοβία), Le Quai Centre Dramatique National Angers Pays de la Loire (Ανζέρ)

Συμπαραγωγή: Kunstenfestivaldesarts (Βρυξέλλες), Printemps des Comédiens (Μονπελιέ), Odéon-Théâtre de l’Europe (Παρίσι), Festival d’Automne (Παρίσι), La Filature, Scène nationale (Μυλούζ), Théâtre du Nord (Λιλ), La rose des vents - Scène nationale Lille Métropole Villeneuve-d’Ascq (Λιλ), HELLERAU - Europäisches Zentrum der Künste (Δρέσδη), Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Εταίρος: Teatr Polski w Podziemiu

Συγχρηματοδότηση από: Miasto Stołeczne Warszawa

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2019

Θέατρο για εφήβους - Εκπαίδευση

Onassis Youth Festival

19 έως 21 Απριλίου 2019 | Μικρή Σκηνή

«Και τώρα, έχω μία ιδέα» είπε ο Αριστοτέλης Ωνάσης λίγο προτού εγκαταλείψει την εργασία του στο Μπουένος Άιρες, όπου δούλευε ως νυχτερινός τηλεφωνητής…

Στη Στέγη, οι ιδέες βρίσκουν το σπίτι τους και οι έφηβοι το φεστιβάλ τους. Για τρεις ώρες την εβδομάδα, μέσα σε μια φρενίτιδα παραγωγής ιδεών, αυτοσχεδιασμών, ασκήσεων και εντατικών προβών με σημαντικούς Έλληνες σκηνοθέτες, οι μαθητές δημιουργούν το πιο αναζωογονητικό θεατρικό φεστιβάλ. Φέτος, πηγή έμπνευσης θα αποτελέσει το τρίγωνο, Αλεξάνδρεια-Αθήνα-Βηρυτός, τρεις συναρπαστικές, ανήσυχες πόλεις με πλούσιο πολιτισμό και ιστορία.

Μέσα από την επαφή με πραγματικές ιστορίες των κατοίκων, από απομνημονεύματα, ντοκουμέντα, ιστορικά τεκμήρια, λογοτεχνικά και θεατρικά έργα, αλλά και προσωπικές συνεντεύξεις, οι μαθητές επιλέγουν τα ερεθίσματα που τους συγκινούν και οι ιδέες τους γίνονται παραστάσεις που πλημμυρίζουν την Κεντρική Σκηνή της Στέγης. Γιατί οι μαθητές, με τις πρωτότυπες ιδέες τους, είναι οι μεγάλοι, υπέρλαμπροι πρωταγωνιστές του Onassis Youth Festival.

Συντονισμός & Καλλιτεχνική επίβλεψη: Μυρτώ Λάβδα

Συνεργάτες του Φεστιβάλ: Άρης Λάσκος & Αναστασία Γιαννάκη, Ομάδα Ντουθ (Βάσια Ατταριάν & Μυρτώ Μακρίδη), 4Frontal (Θανάσης Ζερίτης & Αριστέα Σταφυλαράκη), Cheek-Bones (Στέφανος Αχιλλέως & Αγγέλικα Σταυροπούλου), Γιώργος Ζώης, Μάρθα Μπουζιούρη, Κωνσταντίνος Ντέλλας κ.ά.