Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά συμμετέχοντας στους εορτασμούς για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση και με αφορμή το ανέβασμα της παράστασης «Λουκής Λάρας», προβάλει ανήμερα την 25η Μαρτίου, ένα μίνι ντοκιμαντέρ που φωτίζει την προσωπικότητα και το έργο του συγγραφέα Δημητρίου Βικέλα. Σημαντικές προσωπικότητες καταθέτουν τις απόψεις τους και μας φωτίζουν εκείνη την εποχή. Αφορμή και έμπνευση αποτελεί το διήγημα του συγγραφέα, Λουκής Λάρας που με ένα μοναδικό τρόπο σκιαγραφεί την καθημερινή ζωή στον ελλαδικό χώρο την περίοδο του 1821.

Η Μαρία Ευθυμίου (Καθηγήτρια Ιστορίας του ΕΚΠΑ), η Ζωή Μπέλλα Αρμάου (Δρ. Φιλολογίας), 0 Σωτήριος Γκλαβάς (Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου προς Διάδοσιν Ωφέλιμων Βιβλίων), 0 Δημήτρης Κάβουρας, η Κυβέλη Ζωή (εικαστικός), ο Γιάννης Σαμαρτζής (έμπορος τέχνης) και οι συντελεστές της παράστασης Λευτέρης Γιοβανίδης και  Μανώλης Μαυροματάκης μας μιλούν περί ηρώων και εμπόρων.

Την σκηνοθεσία του ντοκιμαντέρ υπογράφουν οι Κωνσταντίνος Σαμαράς και Δάφνη Χαιρετάκη. 

Η Επανάσταση του 1821 έχει χαραχτεί στην συλλογική συνείδηση ως μια εποχή ηρώων.

Την ίδια εποχή, ωστόσο, ένας άλλος τύπος ανθρώπου αρχίζει να εδραιώνεται στο νέο κόσμο που βρίσκεται στα σπάργανα: πρόκειται για την μορφή του εμπόρου, που θα διαδραματίσει τον πλέον καθοριστικό ρόλο στην κοινωνία του μέλλοντος.

Έναν τέτοιο άνθρωπο, τον Λουκή Λάρα, επιλέγει ο Δημήτριος Βικέλας ως πρωταγωνιστή του ομώνυμου μυθιστορήματός του. Στην δίνη των πιο βίαιων και απρόβλεπτων ταραχών, ο Λουκής Λάρας αγωνίζεται να επιβιώσει, να προστατεύσει την οικογένειά του, να πλουτίσει. Μόνος πατριωτισμός του, όπως ομολογεί ο ίδιος, είναι το ισοζύγιον.

25^η Μαρτίου στις 18:00 από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του ΔΘΠ και την ιστοσελίδα του.

Ο Λουκής Λάρας του Δημητρίου Βικέλα θα παρουσιαστεί από το ΔΘΠ σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού διευθυντή Λευτέρη Γιοβανίδη με τον Μανώλη Μαυροματάκη στον ομώνυμο ρόλο, το καλοκαίρι του 2021 περιοδεία στην Ελλάδα.

Το Δημοτικό θέατρο Πειραιά συνεχίζει την διαδικτυακή δράση Αφηγήσεις  με έντεκα λογοτεχνικά ταξίδια ελλήνων συγγραφέων  ως podcasts  μέσα από την ιστοσελίδα του www. dithepi.gr με παράλληλη ραδιοφωνική μετάδοση από  το Kανάλι 1-  Δημοτική Ραδιοφωνία Πειραιά  στους 90.4.

Παρά την πανδημία και την αναστολή των παραστάσεών του, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά παραμένει ενεργό στο διαδίκτυο.

Έτσι, φέρνει τώρα το άρωμα των Χριστουγέννων μέσω της ηλεκτρονικής του σελίδας www.dithepi.gr και μια σειρά δωρεάν δράσεων για όλο το κοινό που ετοίμασε ο καλλιτεχνικός του διευθυντής Λευτέρης Γιοβανίδης.

Αφηγήσεις παραμυθιών από την Ξένια Καλογεροπούλου, συναυλία της Ορχήστρας Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, βραβευμένες ταινίες κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους από όλον τον κόσμο και δράσεις για μικρούς και μεγάλους, απαρτίζουν ένα ενδιαφέρον πρόγραμμα που φιλοδοξεί να χαρίσει έστω κι από απόσταση λίγη από τη χριστουγεννιάτικη μαγεία σε όλους.

Μάλιστα, μετά την πρώτη τους προβολή οι εκδηλώσεις θα παραμείνουν αναρτημένες στην ιστοσελίδα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά δίνοντας την ευκαιρία για επαναληπτικές θεάσεις.

Οι εκδηλώσεις

Αναλυτικά, το πρόγραμμα των εκδηλώσεων είναι το εξής:

ΤΣΑΡΛΣ ΝΤΙΚΕΝΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΤΗΣ ΕΡΤ

26 Δεκεμβρίου /12.00

Απευθείας μετάδοση από την Κεντρική Σκηνή Δημήτρης Ροντήρης του ΔΘΠ στην ΕΤ1.

Ταξιδεύουμε στον μαγικό κόσμο των παραμυθιών μέσα από το αριστούργημα του Τσαρλς Ντίκενς, Χριστουγεννιάτικη ιστορία, με ήρωα τον πασίγνωστο από τα παιδικά μας χρόνια τσιγκούνη Σκρουτζ.

Η Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ ζωντανεύει μουσικά την πλοκή, ερμηνεύοντας γνωστές και αγαπημένες χριστουγεννιάτικες μελωδίες που θα συγκινήσουν μικρούς και μεγάλους. Ένας ξεχωριστός συνδυασμός λόγου και μουσικής που θα μας μεταδώσει το πνεύμα των Χριστουγέννων!

Αφήγηση Δημήτρης Πιατάς
Μουσική Διεύθυνση: Γιώργος Αραβίδης
Ενορχήστρωση μουσικών έργων: Θοδωρής Λεμπέσης

ΑΦΗΓΗΣΗ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ

Παραμύθια σαν ευχές από τη Ξένια Καλογεροπούλου

25 και 27 Δεκεμβρίου και 1 και 6 Ιανουαρίου /12.00

Η Ξένια Καλογεροπούλου ανοίγει το σπίτι της ανήμερα των Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς και αφηγείται με το μοναδικό της τρόπο τα παραμύθια της. Θυμάται ξεχωριστές γιορτές των παιδικών της χρόνων και εύχεται στους μικρούς φίλους του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά για την καινούργια χρονιά.

Σύλληψη – σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης

Διεύθυνση φωτογραφίας: Άγγελος Παπαδόπουλος

Ηχοληψία: Αλέξης Κουκιάς – Παντελής

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

XMAS ANIMASYROS

26 Δεκεμβρίου και 2 Ιανουαρίου / 12.00

Το Animasyros έρχεται στο ΔΘΠ φέρνοντας μαζί του βραβευμένες ταινίες κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους από όλον τον κόσμο. Το θαύμα των Χριστουγέννων, η αξία της αλληλεγγύης, ο σεβασμός στο περιβάλλον, ο πλούτος της διαφορετικότητας, η αγάπη για τη θάλασσα και άλλες ιστορίες animation σε δύο διαφορετικά προγράμματα προβολών (διάρκειας 90 λεπτών) για τα παιδιά και όλη την οικογένεια.

Ο Πειραιώτης σκηνοθέτης Λευτέρης Γιοβανίδης είναι ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά (ΔΠΘ), μετά από απόφαση του χθεσινού ΔΣ του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Πειραιά.

Ο δήμαρχος Πειραιά, Γιάννης Μώραλης, με αφορμή την ανάληψη των καθηκόντων του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή, τόνισε σε δήλωσή του: «Θα ήθελα να εκφράσω τα συγχαρητήριά μου στον νέο καλλιτεχνικό διευθυντή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά κ. Λευτέρη Γιοβανίδη και να διαβεβαιώσω τους Πειραιώτες, αλλά και όλους τους φίλους του Θεάτρου και του Πολιτισμού ότι η προσπάθεια που ξεκινήσαμε το 2014 και η οποία κατέστησε το θέατρο της πόλης μας ανάμεσα στα κορυφαία της χώρας, θα συνεχιστεί με την ίδια διάθεση και την ίδια λογική. Το δημοτικό μας θέατρο αποτελεί την πολιτιστική ναυαρχίδα της πόλης μας και αυτονόητα θα καταβάλουμε κάθε προσπάθεια ώστε η λαμπρή πορεία των τελευταίων ετών να συνεχιστεί. Είμαι σίγουρος ότι και ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής αντιλαμβάνεται πλήρως ότι αναλαμβάνει ένα σημαντικό θέατρο και μάλιστα σε μια πορεία ανόδου και είμαι βέβαιος ότι θα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια, ώστε με τη στήριξη του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Πειραιά και της δημοτικής αρχής, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, να αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο, παραμένοντας σημείο αναφοράς για τα θεατρικά - και όχι μόνο- δρώμενα της χώρας».

Η εντεταλμένη δημοτική σύμβουλος Πολιτισμού, Ειρήνη Νταϊφά, σε δήλωσή της επεσήμανε: «Μετά από πολύωρες συσκέψεις καταλήξαμε στην επιλογή του κ. Λευτέρη Γιοβανίδη για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά μέχρι το τέλος του 2020. Ο κ. Γιοβανίδης, με σπουδές σκηνοθεσίας στις ΗΠΑ και μαθήματα υποκριτικής στο Actors Studio, έχει δώσει εξαίρετα δείγματα της δουλειάς του ως θεατρικός σκηνοθέτης και μεταφραστής, με πληθώρα έργων σε πολλά θέατρα της Ελλάδας και ιδίως από την θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή τα τελευταία χρόνια του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης.

Πιστεύω ότι η επιλογή του και η συνεργασία του με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά θα συνεισφέρουν τα μέγιστα. Με την ευκαιρία της αναγγελίας της συνεργασίας μας του εύχομαι καλή επιτυχία και "σιδεροκέφαλος" ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά».

Ο πρόεδρος του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Πειραιά, Ιωσήφ Βουράκης, σε δήλωσή του υπογράμμισε: «Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ανοίγει καινούρια σελίδα στην επιτυχημένη πορεία του, με καλλιτεχνικό διευθυντή τον σκηνοθέτη Λευτέρη Γιοβανίδη. Μέσα σε μια ιδιαίτερη πραγματικότητα που αγγίζει όλους μας και τον πολιτισμό ειδικότερα, η σκυτάλη της Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης δίνεται στον Πειραιώτη Λευτέρη Γιοβανίδη, με το αίσθημα ότι το θέατρο οφείλει να παραμείνει ένας ενεργός, ανοιχτός και δυναμικός πόλος που κοιτάζει το αύριο με αισιοδοξία».

Σημείωμα καλλιτεχνικού διευθυντή ΔΠΘ, Λευτέρη Γιοβανίδη:

«Αναλαμβάνοντας την καλλιτεχνική διεύθυνση του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, ενός από τους σημαντικότερους πολιτιστικούς οργανισμούς της χώρας μας, θεωρώ πως μου δίνεται μια πολύτιμη ευκαιρία να δοκιμαστώ στην πιο ενδιαφέρουσα πρόκληση της ζωής μου. Να προκαλέσω πάσης φύσεως συναντήσεις, να συνεργαστώ με πληθώρα δημιουργών και όλοι μαζί να διερευνήσουμε το καλλιτεχνικό και κοινωνικό τοπίο της εποχής μας. Να συνεχίσουμε την πορεία του θεάτρου του Πειραιά, ενός θεάτρου πολυπολιτισμικού που παραμένει ανοικτό στην τοπική κοινωνία αλλά ταυτόχρονα αναζητά την ταυτότητά του ως θέατρο της Ευρώπης.

Το ξέρω, η ευθύνη είναι μεγάλη και ειδικότερα σήμερα, με όλα αυτά που συμβαίνουν, γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Πολλοί πιστεύουν ότι μας περιμένει ένα αβέβαιο μέλλον με πιθανές κοσμοϊστορικές αλλαγές. Σε κάθε περίπτωση, η δημιουργία ήταν και παραμένει κλειδί στα αδιέξοδα. 'Αλλωστε, τα ωραιότερα ο άνθρωπος τα πετυχαίνει πάντα στα δύσκολα.

Όσον αφορά τα νέα μου καθήκοντα, δεν είμαι του δόγματος "χτίζουμε αφού πρώτα γκρεμίσουμε". Προσωπικά τιμώ το έργο των προκατόχων μου και θεωρώ ότι είναι μια σημαντική βάση πάνω στην οποία θα κτίσουμε έναν ακόμα "όροφο", με περισσότερη θέα στον κόσμο.

Ευχαριστώ τον δήμαρχο Πειραιά Γιάννη Μώραλη, την εντεταλμένη σύμβολο Πολιτισμού Ειρήνη Νταϊφά, το ΔΣ και τον πρόεδρο του ΟΠΑΝ Ιωσήφ Βουράκη, για την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση που έδειξαν στο πρόσωπό μου. Είναι συγκινητικό για μένα να επιστρέφω στον τόπο από όπου κατάγεται και έχει ρίζες η οικογένεια μου και στην πόλη όπου πήγα σχολείο και ενηλικιώθηκα.

Βιογραφικό σημείωμα Λευτέρη Γιοβανίδη

Αποφοίτησε το 1995 από τη «Δραματική Σχολή Αθηνών» του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Σπούδασε υποκριτική και σκηνοθεσία θεάτρου (1997-1999) στο Herbert Berghof Studio και στο Michael Howard Studio, στη Νέα Υόρκη.

Το 1998 παρακολούθησε, ως ακροατής, εξάμηνο κύκλο συνεδριάσεων του Actor's Studio στη Νέα Υόρκη.

Έχει σκηνοθετήσει πάνω από 45 έργα στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Εθνικό, Κρατικό, ΔηΠεΘε Πάτρας - Κοζάνης, Ελληνικός Κόσμος, κά), έχει μεταφράσει 14 θεατρικά έργα και διασκευάσει 8 βιβλία για το θέατρο. Διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Κοζάνης, από τον Μάρτιο 2018 έως τον Δεκέμβριο 2019.

Έχει την αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία «Θεατρικός Κύκλος», η οποία έχει κάνει την οργάνωση και εκτέλεση παραγωγής σε μια σειρά από παραστάσεις.

Αιφνιδιαστικά παραιτήθηκε από τη θέση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά ο Νίκος Διαμαντής. Η είδηση έσκασε σαν βόμβα στους θεατρικούς κύκλους με μια λιτή ανακοίνωση του δημάρχου Πειραιά Γιάννη Μώράλη, χωρίς όμως να δοθεί καμία εξήγηση.

Ηανακοίνωση:

Ο Δήμαρχος Πειραιά κ. Γιάννης Μώραλης, με αφορμή την παραίτηση του κ. Νίκου Διαμαντή από τη θέση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

 «Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά αποτελεί τα τελευταία πέντε  χρόνια σημείο αναφοράς για τα πολιτιστικά δρώμενα, όχι μόνο της πόλης, αλλά και ολόκληρης της χώρας. Από το 2014 όταν και αναλάβαμε τη Δημοτική Αρχή, στηρίξαμε με κάθε μέσο τη λειτουργία του και καταφέραμε όλοι μαζί να ξαναβρεθεί  το εμβληματικό θέατρο της πόλης μας μεταξύ των μεγάλων θεατρικών οργανισμών της χώρας.

»Στόχος μας ήταν, και τον έχουμε επιτύχει, να δημιουργήσουμε ένα θέατρο ανοιχτό στους Πειραιώτες και την κοινωνία, με σημαντικές παραστάσεις, δράσεις και εκδηλώσεις, οι οποίες προσελκύουν πλήθος κόσμου, θεατρόφιλων και όχι μόνο.

»Μέσα σε ένα εξαιρετικά δύσκολο οικονομικό περιβάλλον, τα προηγούμενα πέντε χρόνια, καταφέραμε να εξασφαλίσουμε ετήσια χρηματοδότηση για την απρόσκοπτη λειτουργία του Θεάτρου, μέσω προγραμματικής σύμβασης με το Υπουργείο Πολιτισμού, την Περιφέρεια Αττικής και φυσικά  τον Δήμο Πειραιά ο οποίος είναι και ο μόνιμος χρηματοδότης  του θεάτρου μέσω του Ο.Π.Α.Ν., η οποία πρόσφατα ανανεώθηκε και για τα επόμενα τέσσερα χρόνια,  με το ποσό των 800.000 ευρώ το χρόνο.

»Παράλληλα, δώσαμε από την πρώτη μέρα και καθόλη τη διάρκεια της λειτουργίας του αυτά τα πέντε χρόνια, την απαιτούμενη ελευθερία και χώρο στη διοίκηση του θεάτρου, προκειμένου απερίσπαστα να διαχειριστεί το καλλιτεχνικό πρόγραμμα και την εν γένει καλλιτεχνική δημιουργία.

»Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον απερχόμενο καλλιτεχνικό διευθυντή κ. Νίκο Διαμαντή για την πενταετή  συνεργασία.

»Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, με την ιστορική του αξία και τη σημασία του για τους δημότες και την πόλη,  είναι πέρα και πάνω από πρόσωπα.

»Η επιλογή της νέας διοίκησης θα υπηρετεί τις ίδιες αρχές και την ίδια φιλοσοφία την οποία η Δημοτική Αρχή καθορίζει. Είμαστε υπερήφανοι για την πορεία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά και θα συνεχίσουμε με το ίδιο πάθος να στηρίζουμε τον Πολιτισμό στην πόλη μας».

φωτογραφία:ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΝΗΣ//EUROKINISSI

Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά παρουσιάζει σε μια νέα εκδοχή τις Κούκλες – SEASON 2 του Νικόλα Ανδρουλάκη στο Φουαγιέ του ΔΘΠ, από τις 30 Σεπτεμβρίου έως τις 29 Οκτωβρίου.

Βασισμένο στο Κουκλόσπιτο του Χένρικ Ίψεν, το έργο μετά την περσινή του επιτυχία στο ΔΘΠ, επιστρέφει σε νέα εκδοχή και με νέους συντελεστές.

Ένα κουκλόσπιτο επιβλητικό. Μέσα του κατοικεί μια εντεκάδα γυναικών. Ένας χορός κέρινων ομοιωμάτων. Ή αμαζόνων σε εγρήγορση. Όλες νεαρές. Όλες αλαβάστρινες. Όλες κούκλες. Κι όλες τους είναι κόρες, σύντροφοι, σύζυγοι, αδελφές, φίλες, ερωμένες, μάνες, σε όλους γνωστές και ξένες. Μαριονέτες κι επαναστάτριες. Σε ένα ταμπλό βιβάν του συλλογικού ασυνείδητου της σύγχρονης γυναίκας. Μια στρατιά από εκκολαπτόμενες Νόρες βγαίνει από το κεχριμπάρι της ιστορίας, εξερευνά η μία την άλλη κι όλες μαζί χειραγωγούνται από τον δημιουργό τους. Αλληλέγγυα και συναγωνιστικά. Σε ένα reality show χειραφέτησης. Σε ένα μουσείο ζωντανής σύγχρονης τέχνης.

Με ένα ensemble γυναικών να συνθέτουν έναν χορό που μεταλλάσσεται, με τακτικές ποδοσφαίρου και σκηνοθεσία ορχήστρας, συνομιλώντας δραματουργικά με έργα ορόσημα, που σμίλεψαν ηρωίδες εμβληματικές. Κάθε υποψήφια Νόρα αυτού του μουσείου σύγχρονης τέχνης κουβαλά τριπλή ταυτότητα. Μια φανερή, μια κρυφή και μία που δεν έχει ανακαλύψει ακόμα. Και θα διαγωνιστεί μέχρι τελικής πτώσεως για να κερδίσει. Με το κορμί μιας νεαρής χορεύτριας και τη φωνή μιας νεαρής σοπράνο ν’ αντανακλούν όσα μένουν από ένα κουκλόσπιτο σε ένα παιδί. Και μάρτυρες όλων τους θεατές. Σε απόσταση αναπνοής. Σε μια πασαρέλα της ζωής. Ως είναι.

Ακριβώς 140 χρόνια μετά την πρώτη ανάγνωση του Κουκλόσπιτου του Χένρικ Ίψεν, το έργο που τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα των κοινωνικών δεδομένων αιώνων, για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, ανανεώνεται από την ίδια την ηρωίδα του. Και τα πολλαπλά καθρεφτίσματά της, στη γυναίκα του 21ου αιώνα. Και μετατρέπεται σε συλλογικό αφήγημα –αφορμή για την προσωπική ρωγμή κάθε Κούκλας. Κι η Νόρα πέθανε. Κι η Νόρα δεν υπήρξε ποτέ. Και ζήτω η Νόρα.

Ο Νικόλας Ανδρουλάκης, στο δραματουργικό κι ερμηνευτικό μονοπάτι του Θεάτρου της Πραγματικότητας, μεταγράφει το έργο και σκηνοθετεί, για δεύτερη χρονιά, μία παράσταση συνόλου, απ’ άκρη σ’ άκρη, στο εμβληματικό Φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Σε μια κυβιστική αποτύπωση της αλήθειας των ηρωίδων. Κάθε φορά απ’ την αρχή.

Είδος: ensemble-σκηνική σύνθεση

Συντελεστές

Δραματουργία-σκηνοθεσία: Νικόλας Ανδρουλάκης

Κοστούμια: Ελένη Καββάδα

Σκηνικά: Δημήτρης Κωνσταντάρας

Χορογράφος: Έμιλυ Νικόλα

Μουσική επιμέλεια: Νόρα Χέλμερ

Επιστημονική συνεργάτης: Νατάσα Τοπαλτζίκη

Βοηθός σκηνοθέτη: Γιάννης Αξιώτης

Επικοινωνία για την καλλιτεχνική συμμορία Ντουέντε: Κωνσταντίνος Πλατής

Παίζουν (αλφαβητικά): Άννα-Μαρία Βέλλη, Ναταλία Δήμου, Άλκηστις Ζιρώ, Ειρήνη Καζαριάν, Αναστασία Παντούση, Χριστίνα-Άρτεμις Παπατριανταφύλλου, Δώρα Σαμψώνα, Βίνα Σέργη, Αντιγόνη Σταυροπούλου,

η σοπράνο Αγγελική-Ζωή Καραγκούνη , η χορογράφος Έμιλυ Νικόλα,

ο Νικόλας Ανδρουλάκης,

και σε κινηματογραφική εμφάνιση, η Ράνια Οικονομίδου

Πληροφορίες

Ημερομηνίες παραστάσεων: Από 30/09 έως 29/10

Ημέρες & ώρες: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00

Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό 17 ευρώ, Μειωμένο 12 ευρώ, Premium 20 ευρώ

Προπώληση: Viva.gr

«Έχω μαζί μου δυο σπουδαίους πολεμιστές: τον χρόνο και την υπομονή».

Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά παρουσιάζει το έπος του Λέοντος Τολστόι «Πόλεμος και Ειρήνη» σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη.

150 χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση (1869), αλλά και 200 χρόνια από την καταληκτική ημερομηνία των γεγονότων που διαδραματίζονται στις σελίδες του (1820), ένας εκλεκτός θίασος πρωταγωνιστών ενσαρκώνει επί σκηνής το σημαντικότερο μυθιστόρημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Στο ρόλο του Λέοντος Τολστόι και του Στρατηγού Κουτούζωφ ο Κώστας Καζάκος. Πρωταγωνιστούν αλφαβητικά: Γεράσιμος Γεννατάς, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Τζένη Κόλλια, Νεφέλη Κουρή, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Κώστας Νικούλι, Ρούλα Πατεράκη και Βασιλική Τρουφάκου. Παίζουν ακόμη οι Ανδρέας Κανελλόπουλος και Εστέλλα Κοπάνου. Πρεμιέρα στις 18 Νοεμβρίου 2019.

Με όχημα τα γεγονότα που έλαβαν χώρα επί ρωσικού εδάφους μεταξύ 1805 και 1820 και έχουν ως επίκεντρο την επίδραση της γαλλικής εισβολής στην Τσαρική Ρωσία, ο Λέων Τολστόι πραγματοποιεί μια ανεπανάληπτη, μια οικουμενική σκιαγράφηση της ανθρώπινης ψυχής.

Φέρνοντας στο προσκήνιο τα πάθη της ρωσικής αριστοκρατίας την εποχή της Ναπολεόντειας κυριαρχίας, ο Τολστόι φωτίζει λεπτό προς λεπτό και με κάθε λεπτομέρεια το πέρασμα των ανθρώπων από τη φρίκη του πολέμου στη θαλπωρή της ειρήνης και από το φως του έρωτα στο σκοτάδι και την αποδοχή του θανάτου.

Για να εξυμνήσει, συγκινημένος, τη γενναιότητα, την ομορφιά, τη δύναμη ψυχής, τη στρατηγική ευφυΐα και το υψηλό φρόνημα ενός ολόκληρου λαού.

Ένα διαχρονικό μάθημα αφήγησης και πολιτισμού.

Μια επίκαιρη όσο ποτέ κατάδυση στο ανθρώπινο πάθος και τη μοίρα του.

Ταυτότητα

Μετάφραση από τα αγγλικά - Σκηνοθεσία - Κίνηση: Ιόλη Ανδρεάδη

Θεατρική Διασκευή: Ιόλη Ανδρεάδη & Άρης Ασπρούλης

Σκηνογραφία - Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα

Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Γιάννης Χριστοφίδης

Φωτισμοί: Στέβη Κουτσοθανάση

Βοηθός Σκηνοθέτη: Νατάσα Πετροπούλου

Promo Φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπάκης

Promo Video Trailer: Μιχαήλ Μαυρομούστακος

Promo Μακιγιάζ – Κομμώσεις: Αννα Μαρία Προκοπίδου

Διεύθυνση Παραγωγής: Κατερίνα Διακουμοπούλου

Διανομή (με σειρά εμφάνισης)

Λέων Τολστόι / Στρατηγός Κουτούζωφ: Κώστας Καζάκος

Άννα Πάβλοβνα / Σοφία Τολστόι: Ρούλα Πατεράκη

Αντρέι Μπαλκόνσκι: Πυγμαλίων Δαδακαρίδης

Νατάσα Ροστόβα: Νεφέλη Κουρή

Πιέρ Μπεζούχωφ: Κωνσταντίνος Μπιμπής

Ναπολέων Βοναπάρτης: Γεράσιμος Γεννάτας

«Μπελ» Ελέν Κουράγκινα: Βασιλική Τρουφάκου

Νικολάι Ροστώφ: Κώστας Νικούλι

Μάρια Μπαλκόνσκαγια: Τζένη Κόλλια

Λίζα Μπαλκόνσκαγια: Εστέλλα Κοπάνου

Ανατόλ Κουράγκιν: Ανδρέας Κανελλόπουλος

Πρεμιέρα 18 Νοεμβρίου 2019

Διαβάστε επίσης:

Κώστας Καζάκος: «Τίποτα Δεν Είναι Πραγματικά Πρωτοποριακό!»

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

 Συνέντευξη και φωτογράφιση με την ηθοποιό Σίσσυ Τουμάση 

Βρίσκεσαι σ’ εντατικές πρόβες για «Το γαϊτανάκι - Ο κύκλος του έρωτα» σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, το οποίο θα δούμε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Τι σε γοήτευσε σ’ αυτό κείμενο του Σνίτσλερ;

Μου αρέσει πολύ αυτό το έργο, το βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον. Γιατί ενώ με μια πρώτη ανάγνωση φαίνεται ένα ελαφρύ κείμενο που εστιάζει στο σεξ, σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, είναι ένα τρομερά μελαγχολικό και δυσβάστακτο έργο, το οποίο έχει να κάνει με τη ματαιότητα του ανθρώπου. Μου υπενθυμίζει πόσο θλιβερά πλάσματα είμαστε οι άνθρωποι. Με προβληματίζει πολύ αυτό το κομμάτι, του έρωτα και του σεξ. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε από τη φύση μας μονογαμικά όντα.

Μήπως, όμως, πέρα από τη φύση μας φοβόμαστε να δεθούμε, ουσιαστικά, μ’ έναν άνθρωπο;

Σίγουρα, ειδικά στη δική μας εποχή συμβαίνει πάρα πολύ αυτό. Φοβόμαστε να ερωτευθούμε, αλλά δεν φοβόμαστε να κάνουμε σεξ. Έχουμε μια άρνηση απέναντι στο συναίσθημα. Φοβόμαστε να ερωτευθούμε και να βουτήξουμε μέσα σ’ αυτό. Οχυρώνουμε τον εαυτό μας, πάρα πολύ...

Εσύ βουτάς στον έρωτα;

Έχω βουτήξει πάρα πολύ! Πάντα ήμουν έτσι. Έχω πληγώσει, έχω πληγωθεί, αλλά πάντα το ζούσα στο φουλ.

Είσαι του «πολύ» γενικά στη ζωή σου;

Σε κάποια πράγματα, ναι...

Όλα αυτά τα «πολύ» που έχεις βιώσει και καλλιτεχνικά, αν δηλαδή κάποιος παρακολουθήσει τη μέχρι τώρα πορεία σου θα δει εντυπωσιακές συνεργασίες, σ’ αγχώνει ή το απολαμβάνεις;

Δεν ξέρω, έτσι λένε; (γελάει). Χαίρομαι πολύ για τα καλά λόγια και για τα βήματα που έχω κάνει ως τώρα, αλλά αγχώνομαι πάρα πολύ! Σκέφτομαι τη συνέχειά του. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Μπορεί αύριο να μην είμαι πουθενά.

Αλήθεια το πιστεύεις αυτό; Δεν ονειρεύεσαι τον εαυτό σου σε ρόλους ή στην Επίδαυρο, για παράδειγμα;

Βέβαια, κάνω όνειρα. Την Επίδαυρο, να σου πω την αλήθεια, δεν την έχω ονειρευτεί. Δεν έχω, όμως, επαναπαυτεί. Βιώνω μεγάλο άγχος καθημερινά. Μάλλον θα έπρεπε να είμαι πιο χαλαρή...

Θα έπρεπε!

Λες ε; Έχω πάρει πολλά ρίσκα λέγοντας «όχι», αλλά νομίζω ότι μου έχουν βγει σε καλό.

Σε εμπορικά πράγματα εννοείς;

Δεν θα ήθελα να τα χαρακτηρίσω έτσι. Πιο «εμπορικά» από αυτά που έχω κάνει.

Και στην τηλεόραση;

Ναι, τώρα κάνω κάτι τελικά, αλλά δεν μπορώ να το ανακοινώσω ακόμη. Κάνω πάντως ένα κορίτσι...

Είχες εκφράσει και «παράπονο» ότι σε επιλέγουν συνέχεια για έφηβους ρόλους;

Τι να κάνω; Κοίτα πώς είμαι...(γέλια)

Υπάρχει κάποιος ρόλος, τον οποίο θέλεις πολύ να παίξεις;

Μου αρέσουν πολύ τα κλασικά κείμενα. Αν όμως μπορούσα να σου πω ένα ρόλο, θα σου έλεγα την Έντα Γκάμπλερ.

Την υποψηφιότητά σου για τα Βραβεία Μερκούρη πόσο τη χάρηκες;

Πάρα πολύ! Είναι ωραία όλα αυτά,να αναγνωρίζεται η προσπάθειά σου. Πήγα στην τελετή με τη φορεματάρα μου, ήξερα ότι δεν θα το πάρω, επειδή η Ηρώ είναι πολλά χρόνια ηθοποιός και πολύ καλή, μετά  κανόνισα και πήγα για τις ποτάρες μου. Ήταν τέλεια!

Από ότι ξέρω, δεν ήσουν από τα παιδάκια, τα οποία δήλωναν από μικρά ότι θέλουν να γίνουν ηθοποιοί. Πώς προέκυψε η υποκριτική στη ζωή σου;

Ναι, είχα περάσει στο ΤΕΙ Εμπορίας και Διαφήμισης στην Κρήτη. Πήγα, πήρα το πάσο μου, έκατσα ένα διήμερο και δεν ξαναπάτησα. Καθόλου, δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω. Έναν χρόνο καθόμουν, μέχρι που η μητέρα μου, μου είπε «Σίσσυ, δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση αποφάσισε τι  θα κάνεις» και μ’ έγραψε στο Αμερικανικό Κολλέγιο, όπου έκανα γενικά μαθήματα, φιλοσοφία, ψυχολογία, ιταλικά κ.λ.π. Και δεν θυμάμαι ποιο είναι αυτό το τσικ που μ’ έκανε να πάω σπίτι και να δηλώσω ότι θα δώσω εξετάσεις σε δραματική σχολή.

Η μαμά σου είχε χαρεί πολύ...

Ναι, αλλά ήθελα να το κάνω σωστά. Μου έλεγε να πάω σε καλή σχολή και να διαβάζω. Είχε πλάκα γιατί ο πατριός μου δεν είχε καμία σχέση με τα καλλιτεχνικά κι όταν του είπε η μητέρα μου, την ώρα του φαγητού: «Η Σίσσυ θα δώσει σε δραματική σχολή για να γίνει ηθοποιός», εκείνος γεμάτος απορία απάντησε: «Αυτό, τώρα, είναι πιο δύσκολο από το να γίνει τραγουδίστρια;» Αυτό ειπώθηκε...(γέλια). Αντίθετα, η μαμά μου διάβαζε πολύ κι είχε μεγάλη αγάπη στη λογοτεχνία. Είχαμε μια τεράστια βιβλιοθήκη στο σπίτι κι εγώ είχα ενθάρρυνση στο να διαβάζω από μικρή ηλικία. Αυτή είναι κι η κληρονομιά, που μου άφησε η μαμά μου. Έχει τόσα πολλά βιβλία, που δεν ξέρω αν θα καταφέρω να τα διαβάσω σ’ όλη μου τη ζωή.

Η απώλεια της μαμάς σου, δεν σ’ έκανε να έχεις έναν φόβο στο «να δίνεσαι»; Το ρωτάω αυτό, γιατί πριν μου είπες ότι βουτάς φουλ στο συναίσθημα.

Δεν μπορώ να κάνω κάτι για να μην δένομαι. Είναι χαρακτηριστικό μου αυτό. Αγχώνομαι, όμως, πολύ μήπως και χάσω τους ανθρώπους, τους οποίους αγαπώ. Αλλά ζω ένα άγχος μόνιμο. Δεν είναι ότι αποσύρομαι από το συναίσθημα για να μην πληγωθώ. Νομίζω ότι κάπως έχω συμβιβαστεί και με την ιδέα του θανάτου, με το γεγονός ότι όλα κάποτε τελειώνουν.

Το θέατρο λειτουργεί θεραπευτικά σε δύσκολες καταστάσεις της ζωής;

Νομίζω, ότι είναι πολύ νωρίς να στο απαντήσω αυτό.

Πολλοί συνάδελφοί σου δηλώνουν ότι δεν έχουν καν τηλεόραση στο σπίτι. Εμείς πριν λίγο λέγαμε για το Master Chef...

Βαρέθηκα μ’ αυτούς που δεν έχουν τηλεόραση! Εγώ έχω! Δεν βλέπω από το πρωί μέχρι το βράδυ, αλλά παρακολουθώ ταινίες στο Netflix και βλέπω και το Master Chef, γιατί γελάω. Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι των άκρων ή μέσα στην κουλτούρα ή μέσα στη σαπίλα. Πιστεύω στην ισορροπία.

Φαίνεσαι ισορροπημένη κι ήρεμη.

Φαίνομαι (γελάει!)

Τι μπορεί να σε βγάλει από τα ρούχα σου;

Η αγένεια κι η ασχήμια του κόσμου, με θυμώνει, όπως κι η αδικία.

Μιας και μιλάμε για το Master Chef, μαγειρεύεις και πολύ...

Ναι, μου αρέσει! Βέβαια, μ’ αυτά που βλέπω στην εκπομπή απογοητεύομαι, γιατί το επίπεδο είναι πολύ υψηλό... (γέλια)

Αν δεν ήσουν ηθοποιός θα ήσουν μαγείρισσα, λοιπόν;

Ναι, σε κάποια καντίνα...

Ποια είναι η σπεσιαλιτέ σου;

Η ελληνική κουζίνα μου αρέσει πολύ να φτιάχνω πίτες και τάρτες. Ανοίγω και φύλλο! Κάνω και καταπληκτικό κοτοπουλάκι στη γάστρα.

Πες μου έναν προσωπικό σου μύθο, για το θέατρο, ο οποίος καταρρίφθηκε από την πραγματικότητα.

Φανταζόμουν, ότι όλοι οι ηθοποιοί είναι σοβαροί άνθρωποι και είδα ότι είμαστε σαν μικρά παιδάκια, τα οποία παλεύουν μονίμως με το «εγώ» τους, αναζητώντας την αγάπη και την αποδοχή.

Στα επαγγέλματα που σχετίζονται με την προβολή, μήπως μεγεθύνεται το θέμα του «εγώ»;

Πώς μπορεί κάποιος να γίνει ηθοποιός, αν δεν είναι ερωτευμένος με τον εαυτό του, αν δεν πάσχει από κάποια φιλαρέσκεια; Το πιστεύω πολύ αυτό. Κάτι σε ανεβάζει πάνω στο σανίδι ή μπροστά στην κάμερα. Κράτησα αυτό που έλεγε ο Θωμάς Μοσχόπουλος στην πρόβα ότι είναι άλλο η αυτοπεποίθηση κι άλλο η έπαρση.

Τα καλοκαίρια δεν δουλεύεις. Είναι επιλογή σου αυτό;

Ναι, δεν μου αρέσει η ατέρμονη δουλειά. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να παίρνουμε ένα διάλειμμα. Αν και θαυμάζω τους συναδέλφους, οι οποίοι δουλεύουν σεζόν και μετά φεύγουν για περιοδεία. Εγώ, ως άνθρωπος, έχω ανάγκη να φεύγω από την πόλη κι από τους ανθρώπους.

Επόμενα σχέδια μετά τις διακοπές, λοιπόν;

Θα ξεκινήσω πρόβες για το «Top Girls» σε σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου στο θέατρο Πόρτα. Δουλέψαμε ωραία μαζί κι ήθελα να συνεχίσω μαζί του. Παράλληλα, στο Πορεία θα κάνουμε Δευτερότριτα ένα αφιέρωμα στην ελληνική ποίηση.

Η Σίσσυ Τουμάση θα πρωταγωνιστήσει στον «Κύκλο του έρωτα» του Άρθουρ Σνίτσλερ, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου από τις 3 Μαΐου.

Ενώ μέχρι τις 21 Απριλίου την απολαμβάνουμε στον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στο Θέατρο Χορν.

 Φωτογραφίες για το texnes-plus Κοσμάς Ινιωτάκης. 

Διαβάστε επίσης: 

Συνέντευξη Με Τον Γιάννη Κότσιφα, Στα Παρασκήνια Του «Βυσσινόκηπου»

Τότε ήταν αλλιώς
Τα πίστευαν τούτα όλα.

Ένα κουκλόσπιτο. Δέκα γυναίκες. Ένας χορός κέρινων ομοιωμάτων. Ή αμαζόνων σε εγρήγορση. Όλες νεαρές. Όλες αλαβάστρινες. Όλες κούκλες. Κι όλες τους είναι μητέρες. Κόρες. Σύζυγοι. Αδελφές. Φίλες. Ερωμένες. Ξένες. Μαριονέτες κι επαναστάτριες. Σε ένα ταμπλό βιβάν γυναικείας χειραφέτησης. Μια στρατιά υπεραιωνόβιες Νόρες βγαίνουν από το κεχριμπάρι τους, εξερευνούν η μία την άλλη κι όλες μαζί χειραγωγούνται από τον δημιουργό τους.

Ακριβώς 140 χρόνια μετά την πρώτη ανάγνωση του Κουκλόσπιτου του Χένρικ Ίψεν, το έργο που τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα των κοινωνικών δεδομένων αιώνων, για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, αναθεωρείται από την ίδια την ηρωίδα του. Και τα πολλαπλά καθρεφτίσματά της, στη γυναίκα του 21ου αιώνα. Και μετατρέπεται σε συγκρουσιακό συλλογικό αφήγημα –αφορμή για την προσωπική ρωγμή κάθε Κούκλας. Κι η Νόρα πέθανε. Κι η Νόρα δεν υπήρξε ποτέ. Και ζήτω η Νόρα.

Με ένα ensemble γυναικών να συνθέτουν –ως χορός που μεταλλάσσεται- όλους τους ήρωες του έργου, συνομιλώντας ταυτόχρονα –σαν σε παράβαση- με έργα ορόσημα που σμίλεψαν ηρωίδες εμβληματικές. Κάθε Νόρα αυτού του μουσείου κέρινων ομοιωμάτων κουβαλά τριπλή ταυτότητα. Μια φανερή, μια κρυφή και μία που δεν έχει ανακαλύψει ακόμα. Σε έναν οίστρο του συλλογικού ασυνείδητου της σύγχρονης γυναίκας. Με το κορμί μιας νεαρής χορεύτριας και τη φωνή μιας νεαρής σοπράνο ν’ αντανακλούν όσα μένουν από ένα κουκλόσπιτο σε ένα παιδί.

Ο Νικόλας Ανδρουλάκης, στα πλαίσια συνεργασίας της νέας καλλιτεχνικής συμμορίας Ντουέντε, μεταγράφει το έργο και σκηνοθετεί μία παράσταση συνόλου, απ’ άκρη σ’ άκρη στο εμβληματικό Φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Για πρώτη φορά. Σε μια κυβιστική αποτύπωση της πραγματικότητας. Ως είναι.

Συντελεστές
Δραματουργική επεξεργασία-σκηνοθεσία: Νικόλας Ανδρουλάκης

Σύμβουλος δραματουργίας: Aλκίνοος Δωρής

Κοστούμια: Ελένη Καββάδα

Σκηνικά: Δημήτρης Κωνσταντάρας

Φωτισμοί - βίντεο: Αντώνης Κουνέλλας

Χορογράφος: Έμιλυ Νικόλα

Μουσική επιμέλεια: Νόρα Χέλμερ

Ερμηνεύει η σοπράνο Ζαϊρα Νικολακοπούλου

Βοηθοί σκηνοθέτη: Εύη Δόβελου, Γιάννης Αξιώτης

Φωτογραφίες: Ελπίδα Ρώτα

Παίζουν: Ιώβη Φραγκάτου, Έλενα Μεγγρέλη, Αντιγόνη Σταυροπούλου, Αγγέλικα Σταυροπούλου, Αναστασία Παντούση, Ναταλία Δήμου, Εύη Δόβελου, Έμιλυ Νικόλα, Ζαϊρα Νικολακοπούλου

και η Κατερίνα Μισιχρόνη, σε έναν ρόλο έκπληξη

Παραγωγή: Ντουέντε·

ληροφορίες

Παραστάσεις: Από 21/01 έως 12/02

Ημέρες παραστάσεων: Δευτέρα - Τρίτη στις 21:00

Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 15 ευρώ, μειωμένο 12 ευρώ

Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/dimotiko-theatro-peiraia-foyer/koukles/
Διάρκεια παράστασης: 110’

Facebook Page: Ντουέντε

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και ο Γιώργος Κιμούλης, οι οποίοι έχουν συνεργαστεί πολλές φορές στο θεατρικό παρελθόν, καταπιάνονται αυτή τη σεζόν με τον αγαπημένο κλασικό συγγραφέα, Αντόν Τσέχωφ, έχοντας στο δυναμικό τους δύο ομάδες εξαιρετικών ηθοποιών.

Ο πρώτος, μετά την επιτυχία του «Αυγούστου» του Τρέισι Λετς, σκηνοθετεί τον «Βυσσινόκηπο», πάλι, στο θέατρο Δημήτρης Χόρν κι ο δεύτερος, μετά τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, κάνει πρόβες στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά για τον «Θείο Βάνια». Στην παράσταση, μάλιστα, ξέχωρα από τη σκηνοθεσία και τη μετάφραση, θα ερμηνεύσει και τον ομώνυμο ρόλο.

Ο «Βυσσινόκηπος» γράφτηκε το 1903 κι είναι εμπνευσμένος από μία εποχή κατά την οποία ο ρωσικός λαός, αν και θεωρητικά ελεύθερος εξαιτίας της κατάργησης της δουλοπαροικίας κατά το 1861, ζούσε ακόμα στη φτώχεια και την αμάθεια. Το έργο θεωρείται μια προαναγγελία, ουσιαστικά, της επανάστασης του 1905 κι αυτής του 1917.

Στο Παρίσι του 1900, η 16χρονη ΄Ανια συναντά τη μητέρα της κόμισα Λιούμποφ, για να την οδηγήσει πίσω στο πατρικό τους κτήμα, διάσημο για τον βυσσινόκηπό του, το οποίο έχει εγκαταλείψει εδώ και πέντε χρόνια με τον εραστή της. Στο γυρισμό τους βρίσκουν τον βυσσινόκηπο ν' ανθίζει σε αντίθεση με την οικονομική κατάσταση της οικογένειας.

Στη σκηνή του Θεάτρου της οδού Αμερικής θα δούμε έναν εξαιρετικό θίασο ηθοποιών: Θέμις Μπαζάκα, Δημήτρης Λιγνάδης, Κόρα Καρβούνη, Αθηνά Μαξίμου, Γιάννης Κότσιφας, Σίσσυ Τουμάση, Γιώργος Μπινιάρης, Γιάννης Στόλας, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Γιάννης Γιαννούλης, Τάσος Δημητρόπουλος και Γεωργιάννα Νταλάρα.

Η πρεμιέρα αναμένεται για τον Οκτώβριο κι η προπώληση έχει, ήδη, ξεκινήσει.

Στον Πειραιά, ο Γιώργος Κιμούλης βάζει ένα προσωπικό στοίχημα με τον «Θείο Βάνια» και τα έντονα υπαρξιακά του αδιέξοδα, εγκαινιάζοντας με την παράστασή του τη σεζόν για την κεντρική σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.

Στην παράσταση πρωταγωνιστούν, εκτός από τον σκηνοθέτη οι: Τάσος Νούσιας, Στέλλα Καζάζη, Γιώργος Ψυχογιός, Χριστίνα Κουτσουδάκη, Χαρά Μάτα Γιαννάτου, Μαίρη Νάνου και Κώστας Κοράκης.

Η υπόθεση του έργου, που έχει ανέβει πολλές φορές στη χώρα μας, είναι γνωστή. Ο συνταξιούχος καθηγητής Σερεμπριακώφ κι η νεαρή γυναίκα του Ελένα καταφτάνουν στο απομακρυσμένο υποστατικό τους στη ρωσική επαρχία, το οποίο συντηρούν η Σόνια, κόρη του καθηγητή από τον πρώτο του γάμο, κι ο θείος της, Βάνιας. Η παρουσία τους αναστατώνει τη ζωή των ανθρώπων του κτήματος, διαταράσσει τις ισορροπίες και φέρνει στην επιφάνεια χαμένα όνειρα κι ανεκπλήρωτους πόθους. Η φθορά της καθημερινότητας, η πλήξη, τα λάθη, οι δικαιολογίες, ένας υποδόριος ερωτισμός και μια, σχεδόν, σουρεαλιστική αντιμετώπιση της πραγματικότητας χαρακτηρίζουν τη ζωή των ηρώων, που βλέπουν τον κόσμο γύρω τους να αλλάζει αναπόφευκτα.

Η πρεμιέρα του «Θείου Βάνια» αναμένεται για τις 22 Νοεμβρίου κι η προπώληση έχει ξεκινήσει.

Γιώτα Δημητριάδη

Το Rēs Ratio Network σε συμπαραγωγή με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά παρουσιάζει την πέμπτη σκηνοθετική δουλειά της Έφης Μπίρμπα, Δον Κιχώτης, Βιβλίο 2^ο, κεφ. 23^ο, βασισμένη στο έργο του Μιχαήλ Θερβάντες Δον Κιχώτης, από Πέμπτη 28 Ιουνίου έως Τετάρτη 4 Ιουλίου 2018 για 6 παραστάσεις. Μαζί της μια εξαιρετική ομάδα διεθνών ερμηνευτών με επικεφαλής τον Άρη Σερβετάλη και τους Αχιλλέα Χαρίσκο, Ιωάννα Τουμπακάρη, Αλέξανδρο Βαρδαξόγλου, Effi Rabsilber, Gema Galiana, Διογένη Σκαλτσά.

Στο 23^ο κεφάλαιο του 2^ου βιβλίου, ο Δον Κιχώτης, ως τραγικό πρόσωπο κι ενσαρκωτής μιας γνήσιας εσωτερικότητας, συλλαμβάνεται να διαγράφει μια κατακόρυφη πορεία προς το εσωτερικό της σπηλιάς του Μοντεσίνου· προς τα βάθη των φαντασιακών αναμετρήσεων. Έχοντας παραμερίσει κάθε κοινό φόβο κι αψηφώντας τον κίνδυνο του καταποντισμού, εισέρχεται σ’ έναν τόπο εμπειρίας εκουσίως με την αμφίεση του περιπλανώμενου ιππότη, όπως εισέρχεται το παιδί σ’ ένα περιβάλλον που διέπεται από τους ιδιόμορφους κανόνες παιχνιδιού.

Με αφορμή την κατάβαση και την απόκρυφη, ενύπνια περιπλάνηση του Δον Κιχώτη-Homo Ludens εντός του περιβάλλοντος του σπηλαίου, στην παράσταση παρακολουθούμε μια αλληλουχία επεισοδίων υπό τους ιδιόμορφους κανόνες που ορίζει η τάξη του παιχνιδιού, όπου όλα πολλαπλασιάζονται καθώς ανακλώνται αδιάκοπα στα κάτοπτρα ενός ιδιωματικού οράματος της πραγματικότητας, όπου όλα συνδέονται μέσω του κατακόρυφου άξονα της κατάβασης με τη μεγαλύτερη ιδέα της ζωής.

Σκηνοθεσία-δραματουργία-σκηνογραφία-κοστούμια: Έφη Μπίρμπα

Καλλιτεχνική συνεργάτις-σύμβλουλος δραματουργίας-επιμέλεια κειμένων: Μιχαήλα Πλιαπλιά

Κείμενα: Μιχαήλα Πλιαπλιά, Effi Rabsilber, Έφη Μπίρμπα

Φωτισμός: Θύμιος Μπακατάκης

Συνθέτης-σχεδιασμός ήχου: Constantine Skourlis

Καλλιτεχνικός συνεργάτης-κατασκευή σκηνικού: Σωκράτης Παπαδόπουλος

Κατασκευή κοστουμιών: Δέσποινα Μακαρούνη

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάννα Έλληνα

Βοηθός σκηνογράφου: Μυρτώ Λάμπρου

Βοηθός ενδυματολόγου: Δάφνη Ηλιοπούλου

Ερμηνευτές: Άρης Σερβετάλης, Αχιλλέας Χαρίσκος, Ιωάννα Τουμπακάρη, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Effi Rabsilber, Gema Galiana, Διογένης Σκαλτσάς

Κινηματογράφηση trailer-teaser: Γρηγόρης Πανόπουλος / makeyourownfilms.com

Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης

Παραγωγή & Εκτέλεση παραγωγής: Rēs Ratio Network

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και είναι συμπαραγωγή του Rēs Ratio Network με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Πρεμιέρα: 28 Ιουνίου 2018

Ημερομηνίες: 28 Ιουνίου – 4 Ιουλίου 2018

Ημέρες παραστάσεων: Πέμπτη 28/6, Παρασκευή 29/6, Σάββατο 30/6, Κυριακή 1/7, Δευτέρα 2/7, Τετάρτη 4/7

Ώρες παραστάσεων: Πεμ-Παρ-Σαβ-Δευ-Τετ 20:30 & Κυρ 19:00

Διάρκεια: 120 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: Διακεκριμένη: 22€, Κανονικό: 20€, Φοιτητικό 15€, Άνεργοι-Ατέλεια 10€

Προπώληση: Η προπώληση ξεκινά 7 Μαΐου 2018 και λήγει 21 Ιουνίου 2018: Διακεκριμένη-Κανονικό: 18€, Φοιτητικό: 13€, Άνεργοι-Ατέλεια: 10€

Προπώληση εισιτηρίων: www.ticketservices.gr και σε όλα τα καταστήματα PUBLIC: https://www.ticketservices.gr/event/efi-mpirmpa-don-kixotis-vivlio-2o-kef-23o/?lang=el

Δημοτικό Θέατρο Πειραιά Λεωφ. Ηρ. Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς 185 35

Ταμείο Θεάτρου | 210 4143 310

Ώρες Ταμείου: Τρίτη έως Παρασκευή: 10.00 - 14.00 και 18:00 - 21:00, Σάββατο: 16.00 - 21.00,Κυριακή: 16.00 - 20.00

Ποια είναι σήμερα η σχέση της ποίησης με τον αστικό χώρο;
Μπορεί η ποίηση να σχολιάσει την κοινωνική πραγματικότητα, να αιφνιδιάσει και να αναζωογονήσει τη ματιά μας στην καθημερινότητα;
Ένα ποίημα αποτελεί και σήμερα πηγή ομορφιάς ή προβληματισμού;
Τι συμβαίνει όταν κάποιος μας απευθύνεται χωρίς να ζητεί κάτι, όταν στέλνει ένα μήνυμα αισθητικού τύπου;

Με αφετηρία το ερώτημα του ρόλου της ποίησης στη φαινομενική πεζότητα και πρακτικότητα της καθημερινής ζωής, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά διοργανώνει τη φετινή άνοιξη τρία ποιητικά δρώμενα στην πόλη του Πειραιά.
Στο πρώτο από αυτά, λίγες μέρες πριν την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, μας καλεί σε έναν διαφορετικό περίπατο στην πόλη του Πειραιά το Σάββατο 17 Μαρτίου στις 11:30 π.μ.
Έναν περίπατο γεμάτο μικρές οάσεις στο αστικό τοπίο και ποιητικές αναγνώσεις από 27 σύγχρονους ποιητές.

Η διαδρομή ξεκινά από τον τερματικό σταθμό του ΗΣΑΠ και περιλαμβάνει στάσεις –με ποιητικές αναγνώσεις–σε διάφορα ιστορικά/σημαντικά σημεία του Πειραιά.

Στάσεις διαδρομής:
1. ΤΕΡΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΗΣΑΠ ΠΕΙΡΑΙΑ
2. ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΓΟΡΑ ΠΕΙΡΑΙΑ
3. ΠΥΡΓΟΣ (UNESCO)
4. ΛΙΜΑΝΙ- ΧΩΡΟΣ ΑΝΑΜΟΝΗΣ
5. ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ
6. Η ΣΤΑΝΗ- ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ
7. ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ
8. ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ
9. ΤΡΟΥΜΠΑ- ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΛΟΥΞ
10. ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΕΡΨΙΘΕΑΣ
11. ΙΔΡΥΜΑ ΑΙΚ. ΛΑΣΚΑΡΙΔΗ
12. PUBLIC ΠΕΙΡΑΙΑ(Γρ. Λαμπράκη 152- 154)

Το «Λεωφορείον ο Πόθος» γίνεται «Το τραμ με το όνομα Πόθος» στην παράσταση του Μιχαήλ Μαρμαρινού που ανεβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Έτσι η λέξη «streetcar» μεταφράζεται «τραμ», αντί για το σύνηθες «λεωφορείο» στον τίτλο του έργου, γεγονός που συνάδει και με την εποχή στην οποία γράφτηκε ‒ στην καλοδουλεμένη και σύγχρονη μετάφραση του Αντώνη Γαλέου.

Το έργο ανεβαίνει πολύ συχνά στη χώρα μας και είχα την τύχη να δω πολλές εκδοχές του. Καμία όμως μέχρι σήμερα, από αυτές που έχω παρακολουθήσει εγώ τουλάχιστον, δεν νομίζω ότι κατάφεραν να αποτυπώσουν τη ρομαντική διάθεση και τον ωμό ρεαλισμό, που συνοδοιπορούν σε όλα τα έργα του Ουίλιαμς.

Αυτό το ένιωσα να συμβαίνει το Σεπτέμβριο του 2014, όταν παρακολούθησα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σε ζωντανή μετάδοση το ριζοσπαστικό ανέβασμα, διάρκειας 3,5 ωρών, του ανατρεπτικού σκηνοθέτη Μπένεντικτ Άντριους. Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην ιστορία του Young Vic, με πρωταγωνιστές την Τζίλιαν Άντερσον, που ενσάρκωσε τη μαραμένη καλλονή του αμερικανικού Νότου, την Μπλανς Ντιμπουά, τον Μπεν Φόστερ στο ρόλο του Στάνλεϊ Κοβάλσκι και τη Βανέσα Κίρμπι στο ρόλο της Στέλλας.

Ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει για το «Λεωφορείο ο Πόθος»: «Πιστεύω ότι το μεγαλύτερο προτέρημα του έργου είναι η αυθεντικότητά του, η πιστότητά του στη ζωή. ∆εν υπάρχουν ‘‘καλοί’’ ή ‘‘κακοί’’ άνθρωποι. Ορισμένοι είναι λίγο καλύτεροι ή λίγο χειρότεροι, ωστόσο όλοι ενεργούν περισσότερο µε βάση την παρανόηση παρά την κακία. Από τυφλότητα σε ό,τι συµβαίνει στην καρδιά του άλλου. Ο Στάνλεϊ δεν βλέπει την Μπλανς σαν ένα απελπισµένο πλάσµα, αλλά σαν µια υπολογίστρια σκύλα. Κανείς δεν ‘‘βλέπει’’ κανέναν πραγµατικά, ο κάθε ήρωας βλέπει τον άλλον µόνο µέσα από τις ρωγµές του εγωισµού του. Είναι επόµενο ένα έργο σαν αυτό να έχει ως βασικό θέµα εκείνο της κατανόησης, της ανθρώπινης επικοινωνίας. Πρόκειται για µια τραγωδία µε τον κλασικό στόχο να φέρει µια κάθαρση, προκαλώντας το έλεος και τον φόβο του θεατή. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο η Μπλανς πρέπει να κερδίσει στο τέλος την κατανόηση και τη συµπόνια του κοινού. Κι αυτό πρέπει να γίνει χωρίς να µετατραπεί σε τέρας ο Στάνλεϊ. Η παρανόηση κι όχι ο Στάνλεϊ οδηγεί την Μπλανς στην καταστροφή. Στο τέλος ο θεατής πρέπει να πει: ‘‘Αν γνώριζαν ο ένας για τον άλλον…»*

Στο προκείμενο όμως, στην παράσταση του Μιχαήλ Μαρμαρινού βρίσκει κανείς πολλές αρετές, ενδιαφέροντα ευρήματα και μια Μαρία Ναυπλιώτου στο ρόλο της Μπλανς που θα θυμάται για καιρό.

Ο σκηνοθέτης δεν επιλέγει το δρόμο του ρεαλισμού σε όλες τις σκηνές. Αρωγός του σε αυτό γίνεται πρώτα από όλα το κατακερματισμένο, πολυεπίπεδο και πολυσήμαντο σκηνικό (Εύα Νάθενα). Οι ήρωες εδώ δεν θα κλειστούν σε ένα σπίτι με δύο δωμάτια, όπως προτάσσει ο Ουίλιαμς, αλλά θα πάρουν το χώρο τους στην ευρύχωρη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, ακόμα και έξω από αυτή. Αυτό  πολλές φορές θα χαρίσει στην παράσταση μια μαγεία και μια ποιητικότητα, όπως, για παράδειγμα, στην υπέροχη σκηνή του πρώτου ραντεβού της Μπλανς με τον Μιτς, πριν από το διάλειμμα, όπου η ηρωίδα λαμβάνει μια κατακόκκινη ανθοδέσμη και ξεκινά ουσιαστικά η αποκαθήλωσή της ‒ παράλληλα όμως θα στερήσει κάτι πολύ βασικό από το ρεαλισμό του κειμένου, αυτό το «πνίξιμο» που βιώνουν οι ήρωες στον κοινό χώρο, την καταπάτηση του ιδιωτικού στοιχείου. Δεν μπορεί, λόγου χάρη, να γίνει σαφής αυτή η άρνηση της Μπλανς, ότι η αδερφή της ζει σε μια φτωχογειτονιά της Νέας Ορλεάνης, όταν τη βλέπουμε να απολαμβάνει το μπάνιο της με φόντο μια υπέροχη μπανιέρα, στην οποία θα μπορούσε άνετα να βουτήξει και η βασίλισσα Κλεοπάτρα της Αιγύπτου!

Αντίθετα, η χρήση κάμερας και ασπρόμαυρων προβολών έρχεται πολύ συχνά να τονίσει τις ρωγμές των ηρώων, όπως και ο τέταρτος τοίχος που υπάρχει για να «σπάει» ακόμα και σε δραματικές σκηνές, με αποκορύφωμα το φινάλε.

Σκηνοθετικό εύρημα που μοιάζει να έχει δουλευτεί πολύ και να κουμπώνει εξαιρετικά σε όλη τη διάρκεια της παράστασης είναι η χρήση του φωτός (φωτισμοί Γιάννης Δρακουλαράκος). Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός προτάσσει ένα μεγάλο κινηματογραφικό προβολέα στο κέντρο της σκηνής. Όλες οι σκληρές αλήθειες που ακούγονται στο έργο «φωτίζονται» έντονα, με πρώτη την παραδοχή της Μπλανς ότι πούλησε το κτήμα στο Μπελ-Ρεβ και αποκορύφωμα την αποκάλυψη της κρυφής ζωής της στον Μιτς.

Η παράσταση ευτύχησε να έχει και την εμπνευσμένη μουσική που συνέθεσε ο Άγγελος Τριανταφύλλου και κατάφερε να τραγουδήσει και να παίξει ζωντανά σαν μια καλοδεμένη ensemble η ομάδα των ηθοποιών.

Κάτι ανάλογο δυστυχώς δεν ισχύει και για τις ερμηνείες τους, αφού ο θίασος μοιάζει να μη μιλά την ίδια υποκριτική γλώσσα.

Η Μαρία Ναυπλιώτου σε έναν από τους δυσκολότερους ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου τα καταφέρνει περίφημα. Από τα πρώτα της βήματα στο σανίδι βλέπει κανείς το πριν του ρόλου. Η Μπλανς της έχει διανύσει όλη την τροχιά της πτώσης, είναι εύθραυστη, φαντασμένη, μυθομανής, αφελής, ψυχικά διαταραγμένη και εκφράζει με μοναδική ευαισθησία ότι αυτό που την οδηγεί στο όνειρο και στη φαντασίωση δεν έχει καθόλου να κάνει με τους ηθικούς φραγμούς αλλά με ένα αίσθημα αυτοσυντήρησης. Η Μπλανς της στηρίχτηκε κυρίως στη μεγάλη πληγή που της άφησε η πρώτη αγάπη, ίσως γι’ αυτό είναι και μια αποκάλυψη στη σκηνή που διηγείται την αυτοκτονία του αγαπημένου της και γενικότερα στις σκηνές της με τον Άγγελο Τριανταφύλλου (Μιτς), όπου ξεδιπλώνεται μοναδικά ο χαρακτήρας. Μια ερμηνεία με συνέπεια, γοητεία και την απαιτούμενη δραματική ένταση.

Μου έλειψε μόνο ένα κομμάτι πιο κυνικό, που θα δικαιολογούσε και τον «αμαρτωλό» της βίο καθώς και τον ξεπεσμό της. Εδώ περισσότερο υπογραμμίστηκε μια «αγγελική» πλευρά.

Ο Χάρης Φραγκούλης έχει μια εξαιρετική σκηνή, όταν μετά τον τσακωμό και το μεθύσι κραυγάζει για να γυρίσει πίσω η Στέλλα (Θεοδώρα Τζήμου), όπου η σκηνοθεσία επιλέγει ξεκάθαρα να δώσει τον ήρωα μέσα από την κινηματογραφική εκδοχή της ταινίας του Ελία Καζάν (1951) με τον Μάρλον Μπράντο.

Βρεγμένος και με το πρόσωπο παραμορφωμένο από την απόγνωση, σαν πληγωμένο ζώο, ο άξεστος Πολωνός καλεί την αγαπημένη του και εκείνη ανταποκρίνεται με τις αντίστοιχες ζωώδεις κραυγές. Γιατί, όπως θα ομολογήσει η ίδια στην επόμενη σκηνή στην Μπλανς, «μερικά πράγματα που γίνονται στο σκοτάδι, ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα, αξίζουν τόσο πολύ, που τα υπόλοιπα δεν λογαριάζονται…»

Αυτή ήταν ίσως και η μόνη σκηνή που με έπεισε ο ηθοποιός, ο οποίος σαφώς, με βάση τη σκηνοθετική γραμμή, αρκέστηκε να παρουσιάσει έναν απαθή Στάνλεϊ, που συχνά έμοιαζε να απαγγέλλει, με σπασμωδικές χειρονομίες και κινήσεις εντυπωσιασμού – άσκοπο γυμνό, κατανάλωση εμφιαλωμένων μπουκαλιών νερού αντί μπίρας, καταβρόχθιση φρούτων κ.λπ.

Αποκορύφωμα αυτής της ερμηνευτικής και σκηνοθετικής γραμμής ήταν το απογοητευτικό αποτέλεσμα της δέκατης σκηνής, όπου ο Στάνλεϊ επιβάλλει τη σωματική του κυριαρχία στην Μπλανς και ο ηθοποιός καταβροχθίζει και πάλι, αυτή τη φορά τα λευκά πούπουλα της ρόμπας της. Ίσως βέβαια το νόημα να υποβόσκει στη φράση «Το πνίξανε το κουνέλι» ‒στην αρχαία Ελλάδα άλλωστε οι ιέρειες του σεξ αποκαλούσαν το αντρικό μόριο κόνικλο (κουνέλι)‒ και ο σκηνοθέτης να ήθελε να δώσει μια άλλη διάσταση…

Γενικότερα, σκηνική επικοινωνία μεταξύ του Χάρη Φραγκούλη και της Μαρίας Ναυπλιώτου δεν υπήρξε ποτέ. Οι δυο τους δίνουν την εντύπωση ότι χρησιμοποιούν άλλους υποκριτικούς κώδικες, όπως υποψιαζόμασταν και μετά τη «Μήδεια» της Μαριάννας Κάλμπαρη που είδαμε τον Αύγουστο στην Επίδαυρο. 

Αντίθετα πολύ ευχάριστη έκπληξη ήταν ο Μιτς του Άγγελου Τριανταφύλλου και οι σκηνές τους με την Μπλανς από τις καλύτερες της παράστασης. Ποιητικότητα, ρεαλισμός, παιχνίδι, ευαισθησία είναι μερικά τάλαντα που διακρίνει κανείς.

Η Στέλλα της Θεοδώρας Τζήμου, αν και αποπροσανατολισμένη σε σημεία, πέτυχε να αποδώσει την κυριαρχία των αισθήσεων και το γήινο στοιχείο σε αντιπερισπασμό με τον ονειρικό κόσμο της Μπλανς που εισέρχεται στο σπίτι της.

Η Ευαγγελία Καρκατσάνη και ο Αdrian Frieling κλήθηκαν να ερμηνεύσουν το ζευγάρι των φίλων και γειτόνων. Η πρώτη δίνει πόντους στην παράσταση και με την υπέροχη φωνή της.

Δεν μπορεί να μην εγκωμιάσει κανείς τα υπέροχα κοστούμια της Εύας Νάθενα, καθώς, εκτός από το υψηλής αισθητικής γούστο τους, η παλέτα των χρωμάτων τους δεν έπεσε καθόλου τυχαία, αφού έντυσε με λευκό την Μπλανς, πράσινο τη Στέλλα και πορτοκαλί τον Στάνλεϊ.

*Απόσπασµα από γράµµα που έγραψε ο Τ. Ουίλιαµς στον Ε. Καζάν το 1947, στο Brenda Murphy, Tennessee.

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, καλεί σε ακρόαση ηθοποιούς - άνδρες και γυναίκες - ηλικίας έως 30 ετών, προκειμένου να συμμετάσχουν σε θεατρική παραγωγή η οποία θα πραγματοποιηθεί την άνοιξη. Οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να αποστείλουν τα βιογραφικά τους έως 15 Σεπτεμβρίου, υπ' οψιν του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΔΘΠ Νίκου Διαμαντή, στο email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Ένα εξαιρετικά απαιτητικό μιούζικαλ ευτυχεί σε μία παράσταση με πολλές αρετές και πολύ λίγα «φάλτσα» που αξίζει την προσοχή σας.

To μιούζικαλ “Evita” των Andrew Lloyd Weber και Tim Rice δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Έκανε το ντεμπούτο του στο West End το 1979, ενώ έναν χρόνο αργότερα ξεκίνησε τις παραστάσεις του και στο Broadway. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη είναι αυτή που το σύστησε στο ελληνικό κοινό τη σεζόν 1981-82, ενώ το 2010 η παγκόσμια περιοδεία της “Evita”, στην κατά West End εκδοχή της παράστασης, έκανε στάση στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο θέατρο Badminton αφήνοντας μάλλον ανάμεικτες εντυπώσεις. Ακόμα όμως κι αυτοί που δεν έχουν απολαύσει το μιούζικαλ στη σκηνή, σίγουρα θα το έχουν δει στη μεγάλη οθόνη στην περίφημη ομώνυμη ταινία του 1996 με τη Madonna.

Το έργο των Weber και Rice, που καταπιάνεται με τη μυθιστορηματική ζωή της Εύα Περόν, Πρώτης Κυρίας της Αργεντινής από το 1946 μέχρι τον πρόωρο θάνατο της από καρκίνο το 1952, θυμίζει σε ύφος περισσότερο μία ροκ όπερα, παρά ένα συμβατικό μιούζικαλ. Είναι αναμφισβήτητα εξαιρετικά απαιτητικό σε επίπεδο παραγωγής, γεγονός που δικαιολογεί και γιατί στην Ελλάδα έχει να παρουσιαστεί 35 χρόνια, ενώ απαιτεί από τους ηθοποιούς – τραγουδιστές του πάνω απ’ όλα εξαιρετικές φωνητικές ικανότητες, αφού η πρόζα χωρίς συνοδεία μουσικής απουσιάζει παντελώς και ο λόγος τραγουδιέται διαρκώς.

Ο Δημήτρης Μαλισσόβας, που έχει ήδη δώσει επιτυχημένα το στίγμα του στο μουσικό θέατρο, αλλά είναι η πρώτη φορά που καταπιάνεται με ένα ξένο μιούζικαλ, πήρε το ρίσκο να παρουσιάσει εκ νέου την “Evita” σε μία ελληνική παραγωγή αξιώσεων στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Ως σκηνοθέτης της παράστασης είχε την ευφυΐα να επιλέξει τους κατάλληλους ανθρώπους στις σωστές θέσεις κι αυτό, όσο κι αν θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, στην Ελλάδα δεν είναι. Το είδος του «μιούζικαλ» στην χώρα μας έχει κακοπάθει, με εξαιρέσεις φυσικά, διότι τις περισσότερες φορές οι Έλληνες παραγωγοί και σκηνοθέτες διαλέγουν τους συντελεστές (και δη τους πρωταγωνιστές) της εκάστοτε παράστασης με βάση τη δημοφιλία τους και όχι με κριτήριο το αν μπορούν πραγματικά να ανταπεξέλθουν με επιτυχία στις αντικειμενικά πολύ υψηλές απαιτήσεις του είδους.

Η “Evita” φυσικά είναι ένα μιούζικαλ, που μπορεί να καταλήξει Βατερλό αν οι ηθοποιοί του δεν τραγουδάνε εξαιρετικά, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλα τα έργα του Weber. Ο Μαλισσόβας το γνώριζε αυτό και δεν έκανε εκπτώσεις. Η ομάδα των συντελεστών του είναι πραγματικά πολύ άξια. Στο θέατρο συνηθίζεται να ξεκινάμε από το κείμενο, αφού εν αρχή ην ο λόγος, αλλά στο μιούζικαλ και δη στα έργα του Weber εν αρχή ην η μουσική. Ο Αλέξης Πρίφτης έκανε πραγματικά υποδειγματική δουλειά τόσο στο κομμάτι της ενορχήστρωσης και της διεύθυνσης της Majestic Symphonic Orchestra, όσο και στο εξαιρετικά απαιτητικό κομμάτι της μουσικής διδασκαλίας. Παρά τις όποιες μικρές ενστάσεις, που αφορούν κυρίως την υποκριτική προσέγγιση των τραγουδιών από κάποιους ηθοποιούς – τραγουδιστές, θα πρέπει κανείς να είναι άδικος για να μην παραδεχτεί ότι σε αυτή την παραγωγή όλοι όσοι βρίσκονται πάνω στη σκηνή, από το chorus μέχρι τους πρωταγωνιστές, τραγουδάνε από πολύ καλά έως εξαιρετικά.

Η παράσταση του Δημήτρη Μαλισσόβα στηρίχτηκε επίσης σε δύο άλλους βασικούς πυλώνες, στην εύστοχη και προσεγμένη απόδοση του κειμένου από τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο, που έβγαλε με επιτυχία εις πέρας ένα πραγματικά πολύ δύσκολο έργο, και στην εξαιρετική – κι εδώ πραγματικά του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια – δουλειά του Νίκου Μαριάνου στις χορογραφίες. Είχα πολύ καιρό να δω τόσο ευφάνταστες και άψογα εκτελεσμένες χορογραφίες σε ελληνική παραγωγή μιούζικαλ. Με αφορμή τη χώρα, που διαδραματίζεται το έργο, την Αργεντινή, ο Μαριάνος ενέταξε σε αρκετές χορογραφίες latin στοιχεία χαρίζοντας μας ένα εξαιρετικά εντυπωσιακό, αλλά καθόλου κιτς, σκηνικό αποτέλεσμα, ενώ με εξίσου υψηλή αισθητική κίνησε και τις πιο ατμοσφαιρικές σκηνές του έργου.

Οι υψηλές επιδόσεις της παραπάνω τριάδας, που είναι ουσιαστικά ο κορμός ενός μιούζικαλ, βοήθησαν τον έμπειρο Δημήτρη Μαλισσόβα να στήσει μία ευπρόσωπη, πολύ καλά δουλεμένη και με εξαιρετικά δυνατές στιγμές παράσταση, που κερδίζει το στοίχημα σε γενικές γραμμές και σίγουρα αποτελεί ένα από τα πιο άρτια ανεβάσματα μιούζικαλ που έχουμε απολαύσει μέχρι σήμερα σε ελληνική παραγωγή. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με τα πάντα στην παράσταση – προσωπικά βρήκα την έναρξη λίγο αδύναμη, αφού τόσο εκτελεστικά όσο και σε επίπεδο εικόνας ήταν κατώτερη της συνέχειας της παράστασης, ενώ επίσης τα εξαιρετικά καλόγουστα και ανά σκηνές εντυπωσιακά κοστούμια της Ηλένιας Δουλαδίρη δεν αναδείχτηκαν πάντα αποτελεσματικά από τα φώτα του Αλέκου Γιάνναρου – αλλά οφείλω να πω ότι στο σύνολο μπορούμε να μιλήσουμε για μία παράσταση, που κερδίζει το στοίχημα και αναμφισβήτητα αξίζει την προσοχή σας.

Αυτό το τελευταίο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό φυσικά και στους ηθοποιούς της. Η Νάντια Μπουλέ έχει αποδείξει εδώ και καιρό ότι το μιούζικαλ είναι ο φυσικός της χώρος. Τραγουδάει πολύ καλά, χορεύει εξαιρετικά και είναι άκρως ικανοποιητική και στο υποκριτικό μέρος. Τη θαύμασα πιο πολύ στα ατμοσφαιρικά της τραγούδια – είναι χάρμα οφθαλμών και ώτων στο “You must love me”. Υποκριτικά ανταποκρίνεται εξαιρετικά στις απαιτήσεις του ρόλου, ενώ στα χορευτικά μέρη κυριολεκτικά απογειώνεται. Στο πρώτο μέρος τη βρήκα πιο θαμπή συγκριτικά με το δεύτερο κι αν κάτι μου έλειψε, ανά στιγμές, από τη συνολικά εξαιρετική παρουσία της ήταν το star quality που φέρει ο ίδιος ο ρόλος. Νομίζω ότι μπορεί να λάμψει πιο πολύ. Έχει τις ικανότητες.

Ο Αιμιλιανός Σταματάκης είναι ένας ολοκληρωμένος ηθοποιός του μιούζικαλ, με βάση τα διεθνή και όχι τα ελληνικά στάνταρντ. Δεν είναι τυχαίο που μετά το ντεμπούτο του στις «Καμπάνες του Εντελβάις» έφυγε για την Αγγλία, όπου και πρωταγωνίστησε στο μιούζικαλ του Weber “Joseph and the Amazing Technicolor”. Έχει πραγματικά εξαιρετική φωνή, ενώ διαθέτει μία πρωτοφανή σκηνική δύναμη και ακαταμάχητη σκηνική παρουσία. Στον ρόλο του Τσε είναι σαρωτικός και ουσιαστικά κλέβει την παράσταση.

Ο Μιχάλης Ψύρρας, που υποδύεται τον Περόν, έχει αναμφισβήτητα μία εξαιρετικά δουλεμένη φωνή, αφού προέρχεται από τον χώρο της όπερας και του λυρικού τραγουδιού. Στην πρώτη του σκηνή είναι εντυπωσιακός, όμως στη συνέχεια ο οπερατικός του τρόπος μειώνει το συναίσθημα στην ερμηνεία του, ενώ συνολικότερα μοιάζει λίγο δύσκαμπτος υποκριτικά, κάτι που αναγκαστικά θολώνει τη σκηνική του χημεία με τη Νάντια Μπουλέ.

Στους υπόλοιπους ρόλους ο Άλεξ Οικονόμου είναι επαρκής στον ρόλο του Μαγκάλντι, αλλά υποκριτικά δεν απογειώνει τον ήρωά του αφήνοντας τον να περάσει σε δεύτερη μοίρα, σε αντίθεση με τον Ίαν Στρατή που στη μία ουσιαστικά σκηνή που έχει σε όλο το έργο τραγουδώντας μαζί με τον Αιμιλιανό Σταματάκη το  “And The Money Kept Rolling In (And Out)” είναι συναρπαστικός. Πολύ καλή, με μία αιθέρια φωνή, είναι και η νεαρή Μαρία Δελετζέ στον ρόλο της ερωμένης, ενώ ο Άρης Πλασκασοβίτης, παρά την εμπειρία του στο μιούζικαλ, δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει στο σόλο του.

Συμπερασματικά, η “Evita”, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Δημήτρη Μαλισσόβα στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, είναι μία καλοστημένη, αξιοπρεπέστατη, φροντισμένη δουλειά με πολύ μεγάλα ατού και πολύ λίγα «φάλτσα». Μία πλούσια παραγωγή, που θα σας πρότεινα ανεπιφύλακτα να δείτε, εάν και εφόσον φυσικά τυγχάνεται λάτρης του είδους.           

[τρεις παραστάσεις και μια έκθεση]  30 Μαρτίου έως 2 Απριλίου

Το καλοκαίρι του 2016 το 59ο Φεστιβάλ Φιλίππων είχε χορηγό. Είχε χορηγό αισιοδοξίας τον ποιητή Γιώργο Σεφέρη και όλος ο Αύγουστος ήταν δικός του. 

Ηθοποιοί, σκηνοθέτες, μουσικοί, χορευτές, τραγουδιστές, δημοσιογράφοι, ζωγράφοι, συγγραφείς, μαζί με τους  σπουδαιότερους μελετητές του έργου του, έστησαν μια γιορτή, τη γιορτή του, τη γιορτή που αυτός ο ίδιος τόσο γενναιόδωρα στήριξε με το μεγάλο του έργο. 

Οι μεταφράσεις του, τα ποιήματά του, οι Μέρες, οι επιστολές, οι Δοκιμές, οι Έξι νύχτες στην Ακρόπολη, τα πορτραίτα του, οι φωτογραφίες του, τα τραγούδια του - μπήκαν για έναν ολόκληρο μήνα στη ζωή της πόλης της Καβάλας. 

Όλια Λαζαρίδου, Γιώργος Ανδρέου, Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Φωτεινή Δάρα, Γιώργος Φλωράκης, Νίκος Κηπουργός, Μαρία Πρωτόπαππα, Νάσος Βαγενάς, Δημήτρης Δασκαλόπουλος, Μαρία Στασινοπούλου, Γιώργης Γιατρομανωλάκης, Γιώργος Τσάμπρας, Ευριπίδης Γαραντούδης, είναι μόνο μερικά από τα ονόματα των καλλιτεχνών που συμμετείχαν σε αυτή τη σπάνια συγκυρία.

Τώρα, καταμεσής της άνοιξης, ο Αύγουστος του Σεφέρη ρίχνει άγκυρα σε ένα άλλο λιμάνι, παρουσιάζοντας από τις 30 Μαρτίου και για τέσσερις ημέρες, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, ένα μικρό δείγμα της μεγάλης γιορτής. Τρεις παραστάσεις από τον Θοδωρή Γκόνη, τη Μαρία Χούκλη και την Ιόλη Ανδρεάδη και μια έκθεση από τον Δημήτρη Χαντζόπουλο. Ένα μικρό δείγμα, ως ελάχιστος φόρος τιμής σε εκείνον που είναι πάντα εδώ με τα λόγια του. 

Τα λόγια του, που κρατούν ζωντανή τη μορφή του, περιμένουν να μας γαληνέψουν, να μας παρηγορήσουν, να μας γλυκάνουν. Τα λόγια του, που συμμετέχουν στις δυσκολίες της ζωής μας, στα γυρίσματά της, μάς δείχνουν το δρόμο, μάς μαθαίνουν να σκεφτόμαστε, να ανακτούμε το χαμένο μας θάρρος, την αισιοδοξία μας, να βρίσκουμε το βήμα μας, την αναπνοή μας, τον σωστό μας τόνο. Τα λόγια του Γιώργου Σεφέρη, που λειτουργούν σαν μια πολιτική χειρονομία σε καιρούς κρίσης.

Αναλυτικό πρόγραμμα

[τρεις παραστάσεις και μια έκθεση]

Πέμπτη 30 Μαρτίου στις 18:00 | Φουαγιέ 1ου ορόφου

ΙΟΛΗ ΑΝΔΡΕΑΔΗ

Φονικό στην εκκλησιά του Τ.Σ. Έλιοτ

[staged reading version]

Το Φονικό στην εκκλησιά. Δύο κορυφαίοι ποιητές του 20ου αιώνα, δυο νομπελίστες, παραδίδουν στην ελληνική γλώσσα ένα σπουδαίο έργο. Το πρώτο ολοκληρωμένο κείμενο του Τόμας Έλιοτ για το θέατρο, ένα ποιητικό δράμα που γράφτηκε για τις γιορτές του Καντέμπουρι το 1935 και μεταφράστηκε το 1963 από τον Γιώργο Σεφέρη, λίγους μήνες πριν από την απονομή του από τη Σουηδική Ακαδημία.

Παρότι στο έργο παρουσιάζονται περισσότεροι από δέκα χαρακτήρες, στον πρόλογό του ο Σεφέρης γράφει: «τα πρόσωπα του έργου δεν είναι πολλά – είναι ένας, ο Θωμάς. Η μάχη του με το αξεχώριστο κακό. Ο αγώνας ενός ανθρώπου με την περηφάνια του, η προσπάθειά του να καθαριστεί από την ίδια του την περηφάνια. Να μην επιθυμεί τίποτα πια, ούτε καν τη δόξα του μάρτυρα. Κάτι που σήμερα δεν το χωράει ο νους μας». 

Η Ιόλη Ανδρεάδη παρουσιάζει μια εκδοχή για δύο πρόσωπα.

Μετάφραση: Γιώργος Σεφέρης

Σκηνοθεσία: Ιόλη Ανδρεάδη

Διασκευή κειμένου: Ιόλη Ανδρεάδη, Άρης Ασπρούλης

Διανομή: Ρούλα Πατεράκη, Νίκος Ψαρράς

***

Παρασκευή 31 Μαρτίου & Σάββατο 1 Απριλίου στις 21:00  | Κεντρική Σκηνή

ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΚΟΝΗΣ

Προς τον κύριο Φράνκλιν Α. Φορντ, 27/12/67

Παράσταση με τέσσερις ηθοποιούς κι έναν χορευτή επί σκηνής.

Η θέση μιας άρνησης.

Η παράσταση ξεκινά με ένα όχι. Μια άρνηση. Ένα όχι και τόσο γνωστό γράμμα του

Σεφέρη, απάντηση στον Κοσμήτορα της Σχολής Τεχνών κι Επιστημών του

Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, Φράνκλιν Α. Φορντ, όπου αρνείται να αποδεχτεί έναν

ετήσιο διορισμό ως καθηγητής της ποιήσεως της έδρας Charles Eliot Norton για το

ακαδημαϊκό έτος 1969-1970 με μισθό 28.000 δολάρια.

Ο Σεφέρης σπεύδει να δηλώσει με τη στάση του ότι δε θεωρεί την ποίηση μια

«ιδιωτική υπόθεση» αλλά ακριβώς το αντίθετο. Μια «δημόσια υπόθεση».

Αυτό  ακριβώς είναι που μας  ενδιαφέρει.

Πάνω σ’ αυτή του τη θέση εργαστήκαμε μέσα από τα κείμενά του- ημερολόγια

ιδιωτικά και πολιτικά, Δοκιμές, αλληλογραφία αλλά και την ποίησή του. Η

παράσταση κρατιέται μακριά από αδικαιολόγητες βιογραφικές περιέργειες.

Ενδιαφέρεται όμως, εκεί που το θεωρεί αναγκαίο και απαραίτητο για τα βιώματα

που αποτελούν αναφορά αναπόσπαστη από το έργο του.

Δραματουργική επεξεργασία/Κείμενο παράστασης: Θοδωρής Γκόνης-Ελένη Στρούλια

Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης

Σκηνικά-κοστούμια: Ελένη Στρούλια

Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας

Μουσική επιμέλεια: Αλέξανδρος Γκόνης

Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Συμεωνίδου

Στην παράσταση συμμετέχει ο χορευτής Δημήτρης Σωτηρίου

Παίζουν οι ηθοποιοί: Δημήτρης Κοντός, Κατερίνα Πατσιάνη, 

Παύλος Σταυρόπουλος, Κατερίνα Συμεωνίδου

***

Κυριακή 2 Απριλίου στις 21:00 | Κεντρική Σκηνή

ΜΑΡΙΑ ΧΟΥΚΛΗ

Συνέντευξη με τον Γιώργο Σεφέρη

Μετά τη «Συνέντευξη με τον Γιώργο Σεφέρη» το περασμένο καλοκαίρι στον Φάρο της Καβάλας, η Μαρία Χούκλη «συνομιλεί» ξανά με τον μεγάλο Έλληνα ποιητή.

-Κύριε Σεφέρη ξαφνιαστήκατε που σας απέδωσαν την ιδιότητα του χορηγού αισιοδοξίας; Μπορείτε να αισιοδοξείτε στις μέρες μας;

Γ.Σ: Δεν μένω τυφλός στα ψεγάδια μας, αλλά έχω την ιδιοτροπία  να πιστεύω στον εαυτό μας. Το σπουδαίο δεν είναι ν' αλλάξουμε τη ζωή μας, ονειροπολώντας μιαν άλλη πιο ενδιαφέρουσα, αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη η ζωή, όπως μας δόθηκε, την καθημερινή, την ταπεινή, την ανθρώπινη, όπου το καθετί που μπορούσε να γυρέψουμε πρέπει να υπάρχει. 

Παρασκευή 30 Μαρτίου έως Κυριακή 2 Απριλίου | Φουαγιέ Ισογείου

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΚΘΕΣΗ «ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ - ΧΟΡΗΓΟΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ»

Σε συνεργασία με το μορφωτικό ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ) παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά έκθεση με φωτογραφίες του Γιώργου Σεφέρη που ζωγράφισε ψηφιακά ο σκιτσογράφος Δημήτρης Χαντζόπουλος, ειδικά για το 59ο Φεστιβάλ Φιλίππων.

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ

Ηρώων Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς

τηλεφωνικό κέντρο: 210 4143310 | e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Πώληση: στα ταμεία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά (Πανεπιστημίου 39, 210 7234567)

Ώρες ταμείου: Δευτέρα ΑΡΓΕΙ

Τρίτη έως Σάββατο: 10.00-14.00 και 18.00-21.00 | Κυριακή: 15.00-21.00

Πρόσβαση: 040 - από Σύνταγμα στάση Δημοτικό Θέατρο

X96 - από Αεροδρόμιο στάση Δημοτικό Θέατρο | Ηλεκτρικός - Τερματικός Σταθμός Πειραιά

Τιμές εισιτηρίων:

Φονικό στην εκκλησιά του Τ.Σ. Έλιοτ [staged reading version] / γενική είσοδος 5 ευρώ

Προς τον κύριο Φράνκλιν Α. Φορντ, 27.12.67 /  10 ευρώ κανονικό, 7 ευρώ μειωμένο

Συνέντευξη με τον Γιώργο Σεφέρη /  10 ευρώ κανονικό, 5 ευρώ μειωμένο

Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

A Γ Α Π Η 

ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΧΤΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

μια τριλογία για την καλή αφήγηση

Τρεις μεταμεσονύχτιες παρεμβάσεις με θέμα την ΑΓΑΠΗ και δημιουργό τον Ηλία Κουνέλα πρόκειται να πραγματοποιηθούν στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Η «τριλογία της  ΑΓΑΠΗΣ» θα αναζητήσει ως κεντρικό της άξονα το κατά πόσο είναι εφικτό να μιλήσει ένας άνθρωπος καλά για έναν άλλον, συνάνθρωπο του και σε ποιο βαθμό ο άνθρωπος, το μόνο αφηγηματικό ζώον στον πλανήτη, αφηγείται το είδος του από την καλή του πλευρά.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΑΦΗΓΗΣΗ :

Καλή αφήγηση ονομάζω, όχι μόνο, εκείνη που εστιάζει στην θετική πλευρά της ζωής, αλλά και εκείνη που αποπειράται να διακρίνει το καλό δίπλα ή μαζί με το κακό. Η καλή αφήγηση ανέχεται το κακό, αλλά όπως τα μάτια ενός παιδιού, διακρίνει και το καλό. Έτσι, στην ουσία γεννιέται μια ολιστική αφήγηση που αν δοκιμάσει να ξανά–αφηγηθεί τον άνθρωπο από την αρχή, μόνο καλή μπορεί να είναι. Χωρίς να εθελοτυφλεί στο κτήνος, ψεύτης, ζώον, δεν παραλείπει και την ποιητική, ανθρώπινή του διάσταση – τρυφερός, εξομολογητικός, πλησίον. 

Ηλίας Κουνέλας

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ:

Η «τριλογία της  ΑΓΑΠΗΣ», θα παρουσιαστεί σε τρεις ξεχωριστές μεταμεσονύχτιες εμπειρίες και σε τρεις πολύ ιδιαίτερες ημερομηνίες της Ορθοδοξίας. Η πρώτη παράσταση θα πραγματοποιήθηκε 25 προς 26/11/2016, δηλαδή την ημέρα του Αγίου Στυλιανού, προστάτη των βρεφών και των παιδιών. Η δεύτερη παράσταση θα πραγματοποιηθεί 25 Φεβρουαρίου προς 26/2/2017, ξημερώματα  της Κυριακής της Συγγνώμης. Η τρίτη παράσταση θα δοθεί 25 προς 26/5/2017, από την απόδοση του Πάσχα προς την Ανάληψη του Σωτήρος.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:

Στη δεύτερη μεταμεσονύχτια εμπειρία, που θα διεξαχθεί τα ξημερώματα της Κυριακής της συγγνώμης, στο υπόγειο του Δ.Θ.Π., ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με το Πρόσωπο του. Αναζητά το είδωλο του στην πίσω μεριά του καθρέφτη και απολογείται. Αναλαμβάνει μια θέση που ποτέ δεν αποδέχεται: την προσωπική του ευθύνη.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:

Σύλληψη – σκηνοθεσία: Ηλίας Κουνέλας

Συμμετέχουν: Ιφιγένεια Γρίβα, Παναγιώτης Καμμένος, Χάρις Καρνέζη, Σοφία Κουνέλα, Κώστας Ξυκομηνός, Μαρία Προϊστάκη, Στέλλα Ράπτη, Ναταλία Στυλιανού, Άννα Χανιώτη, Λήδα Χατζή

Σκηνογραφική  επιμέλεια: Μαρία Καραθάνου

 Φωτιστική επιμέλεια: Γιώργος Αγιαννίτης

Περιορισμένος αριθμός θέσεων.

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου τα μεσάνυχτα (00.00)

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ 

Γενική είσοδος 8 ευρώ

Πωλήσεις εισιτηρίων

ΤΑΜΕΙΟ ΔΘΠ

Ηρώων Πολυτεχνείου και Βασιλέως Γεωργίου  (παραπλεύρως του Θεάτρου)

Τ.: 210 4143310

Πανεπιστημίου 32 και  www.ticketservices.gr

Για τηλεφωνικές κρατήσεις 210 7234567

Ώρες Ταμείου

Δευτέρα: ΑΡΓΕΙ

Τρίτη έως Παρασκευή: 10.00-14.00 και 18.00-21.00

Σάββατο: 14.00-21.00

Κυριακή: 10.00-14.00 και 17.00-20.00

Πρόσβαση:

040 - από Σύνταγμα στάση Δημοτικό Θέατρο

X96 - από Αεροδρόμιο στάση Δημοτικό Θέατρο

Ηλεκτρικός - Τερματικός Σταθμός Πειραιά

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ

Ηρώων Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς

τηλεφωνικό κέντρο: 210 4143310

e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

site: www.dithepi.gr