Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Έχω καθυστερήσει στο ραντεβού μας και στον δρόμο. τρέχω σαν την παλαβή. Στρίβω στο στενάκι, της Φειδίου, πίσω από το Εθνικό Θέατρο, όπου αυτές τις μέρες γίνονται από τους Fly Theater εντατικές πρόβες για το ανέβασμα του «La Strada», της διασκευής του οσκαρικού αριστουργήματος του Φελίνι.

Σταματάω στον αριθμό 6, στο Frau, και παγώνω για μερικά λεπτά βλέποντας από τη τζαμαρία στη θέση της Κατερίνας Δαμβόγλου, τη Φρίντα Κάλο! Ακόμα και με το ανάλογο σκηνικό, ως background, από τη φουτουριστική τοιχογραφία του μπαρ.

Η ομοιότητα είναι εντυπωσιακή και, φυσικά, σ’ αυτό συμβάλλει κι η σπουδαία παράσταση, «Frida κι’ άλλο» για τη ζωή της Μεξικανής ζωγράφου.

Η γοητευτική καλλιτέχνης από την Κρήτη, που μικρή ήθελε να γίνει αρχαιολόγος, κουβαλάει στην καθημερινότητά της τους ήρωες, με τους οποίους καταπιάνεται στη δεδομένη θεατρική συνθήκη. «Σκέψου ότι όταν αρχίσαμε να διαβάσουμε το La Strada, σκεφτόμασταν ότι ο Φελίνι θα μπορούσε άνετα να είναι γιος της Φρίντα και του Ντιέγκο!»

Τώρα, μου μιλάει για τον Φεντερίκο Φελίνι, σαν να τον είχε γνωρίσει, κι ομολογεί: «Τον άτιμο, πόσο ρομαντική μ’ έχει κάνει;» και πιστεύει πώς «Όλοι μας έχουμε μέσα μας και τον Ζαμπανό, και την Τζελσομίνα και τον Τρελό». Απαντάει στον φασισμό της καθημερινότητας με την τέχνη της και μου εξηγεί, γιατί θέλει να δώσει μια πρόσκληση στον περιπτερά της οδού Πανεπιστημίου και δέχεται «παραγγελιές» από κοινό και συναδέλφους για την επόμενη σπουδαία προσωπικότητα που θα ερμηνεύσει.

«La Strada» του Φεντερίκο Φελίνι, έλαβε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 1956, ενώ το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την κατέταξε στην πρώτη δεκάδα στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Τι είναι για σένα αυτή η ταινία;

Είναι η ταινία, η οποία έστω και συμβολικά, έδωσε τέλος στον νεορεαλισμό. Ο Φεντερίκο Φελίνι γεννήθηκε μαζί με τον φασισμό, η Ιταλία πέρασε από τον Ναζισμό στον φασισμό και μετά στη φτώχεια της μεταπολεμικής Ιταλίας.

Και ξαφνικά έρχεται το «La Strada», το οποίο είναι λίγο ονειρικό για κάποιους, λίγο μελοδραματικό για άλλους. Δεν μιλάει, ακριβώς, για την Ιταλία του 1954. Η ταινία θάφτηκε από τους κριτικούς αμέσως, αλλά κέρδισε το κοινό στην επαρχία. Γι’ αυτό και τότε κατηγορήθηκε ο Φελίνι, ότι λόγω καταγωγής έχει μια επαρχιακή ματιά. Όταν, όμως, η ταινία βγήκε εκτός Ιταλίας, άλλαξαν κι οι κριτικοί γνώμη.

Αρχίζουν κι ανακαλύπτουν, σχεδόν συναισθητικά, την αξία αυτού που προσφέρει ο Φελίνι, ο οποίος έγραψε χαρακτηριστικά σ’ ένα γράμμα ότι «είναι περισσότεροι οι Ζαμπανό σ’ αυτή τη ζωή από τους κλέφτες ποδηλάτων και το να κοιτάμε τον γείτονά μας, είναι εξίσου σημαντικό από μια απεργία».

Πώς αποφασίσατε να το ανεβάσετε; Ήταν δική σου πρόταση; Αποφασίστηκε από το Εθνικό Θέατρο;

Ξεκινήσαμε με μια πρόταση στην Πειραματική του Εθνικού. Από εκεί και πέρα, μας κάλεσαν και ξεκινήσαμε συζητήσεις. Διαβάσαμε πολλά έργα και στο τέλος αμφότεροι πελαγώσαμε, γιατί υπήρχε κι ένα project, το οποίο θέλαμε να κάνουμε, αλλά δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα δικαιώματα. Μια μέρα, λοιπόν, που καθόμασταν με τον Ανέστη (Αζά) στο γραφείο του πέταξα την ιδέα. Συγκεκριμένα του είπα: «Μου είπε η μαμά μου να ανεβάσουμε το La Strada» (γέλια). Και πήραμε μια έγκριση, σχεδόν αυτόματα κι από τον καλλιτεχνικό διευθυντή. Ο,τι θέλαμε να πούμε βρήκαν τον κόσμο τους στο La Strada.

Στην ταινία παρακολουθούμε μια αλληγορική σύγκρουση της αθωότητας και του ονείρου με τη μυϊκή δύναμη και τα ζωώδη ένστικτα. Η παράσταση που εστιάζει;

Ναι, από την άποψη ότι το «La Strada» μας αφήνει, περισσότερο, μια αίσθηση που έχει να κάνει με αρχέτυπα και στερεότυπα συμπεριφοράς, τα οποία μπορούμε να τα τοποθετήσουμε σε οποιαδήποτε κοινωνία κι εποχή. Φτάσαμε σ’ ένα σημείο, όπου μας θύμισε πολύ την «Τρικυμία» του Σαίξπηρ.

Κι επειδή έχουμε και τον Φελίνι μέσα στην παράσταση, ως προσωπικότητα, η οποία βγαίνει πάνω από τις ταινίες του, δουλέψαμε πάνω σ’ αυτό το τετράπτυχο των ρόλων Πρόσπερο που είναι ο Φελίνι, Κάλιμπαν που είναι το ζώο, το ένστικτο για τον Ζαμπανό, Άριελ που είναι ο τρελός και Μιράντα που είναι Τζελσομίνα. Καταλάβαμε, όμως, ότι στη σχέση αυτών των τριών, που όπως λέει και ο Φελίνι «Τους έφερε η μοίρα κοντά, ενώ δεν έχουν να πουν τίποτα, ο ένας στον άλλον» υπάρχει μια μικρή μετατόπιση. Ο Άριελ, το πνεύμα, ο αέρας, ο ισορροπιστής αυτός είναι και Κάλιμπαν, όπως κι ο Ζαμπανό. Η Μιράντα έχει, επίσης, λίγο Άριελ μέσα της.

Κατερίνα Δαμβόγλου και Robin Beer 

Πώς είναι που σ’ αυτή τη δουλειά των Fly Theatre σκηνοθετείς μόνο και δεν είσαι επί σκηνής;

Παναγία μου, δεν παίζω! Γιατί δεν παίζω! (γέλια). Διαβάζοντας για τον Φελίνι, ένα πράγμα που μάθαμε κι εγώ και ο Robin (Beer) ήταν ότι βρισκόταν πάντα δίπλα στο πλάνο και μπορούσε να παίξει όλους τους ρόλους, ανά πάσα στιγμή. Έχω μάθει κι εγώ σχεδόν όλο το κείμενο απ’ έξω και μπορώ να παίξω όλους τους ρόλους. Μου λείπει σαν ενέργεια, αλλά δεν ζηλεύω. Εξάλλου, έχω πολύ δουλειά με τη Φρίντα, οπότε θα ικανοποιηθεί κι αυτή η ανάγκη.

Επομένως, η «Φρίντα κι’ άλλο» θα συνεχίσει το ταξίδι της;

Ναι, ευτυχώς δεν παίζουμε αυτή τη σεζόν, επειδή είναι πολύ απαιτητικό το «La Strada»,ασ αλλά με το που ανεβαίνει η παράσταση φεύγουμε για περιοδεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Στο Παρίσι, θα την παίξουμε στα γαλλικά.

Πάντα είχα την απορία: όσο και καλά να γνωρίζεις μια γλώσσα δεν είναι δύσκολο να μην παίζεις στη μητρική σου;

Ρώτα με μετά το Παρίσι, να σου πω! Νομίζω, ότι είναι αλλά συνηθίζεται.

Είσαι λίγο….Φρίντα νομίζω και στο στυλ κι έχεις δηλώσει ότι από μικρή σου έλεγαν γι’ αυτή την ομοιότητα….

Ναι, πάντα ήμουν λουλουδάτη κι, ευτυχώς, μετά τη Φρίντα μου έχει φύγει λίγο. Πράγματι, από μικρή άκουγα πως μοιάζω με μια γυναίκα που δεν γνώριζα κι ήθελα να δω τους πίνακές της για να καταλάβω τι πλάσμα ήταν, αποτέλεσε την αρχή γι’ αυτή την παράσταση. Δεν μ’ ενδιέφερε να παίξω τη Φρίντα, επειδή της μοιάζω, με ενδιαφέρει ότι αυτή η γυναίκα στο Zeitgeist είναι απόλυτα επίκαιρη κι εκμεταλλεύσιμη την ίδια στιγμή. Και το «La Strada» έτσι θα το πορευτούμε με τους ηθοποιούς, θα έχουμε τα ζώα και τα ζώα της κοινωνίας. Είναι τρομερή η τάση, που έχουμε, ειδικά μετά την οικονομική κρίση, να μεμψιμοιρούμε και να ρίχνουμε το φταίξιμο αλλού. Υπάρχει πάρα πολύ βία και στην ταινία βλέπουμε πολύ τον φασισμό του επαρχιωτισμού.

Μοιάζει νομίζω λίγο κι η Ιταλία εκείνης της εποχής με την Ελλάδα του σήμερα…

Ναι, νομίζω, όμως, ότι πάμε ανάποδα! Με το «La Strada» έφευγαν από τον φασισμό κι εμείς σε μια περίοδο στην οποία, δυστυχώς, δεν υπάρχει τίποτα δυνατό σαν φωνή είναι πολύ εύκολο οι ακραίες φωνές να αποκτήσουν οπαδούς.

Σε ποιες εκφάνσεις της καθημερινότητάς σου βιώνεις τον φασισμό;

Στο διάλειμμα μιας πρόβας, έξω από το REX, ένας κλέφτης, από ανάγκη φαντάζομαι, έβαλε το χέρι του στην τσέπη ενός ανθρώπου κι εκείνος γύρισε και άρχισε να τον βαράει ανελέητα. Βγήκαν οι άνδρες, γιατί ζούμε και σε μια τέτοια κοινωνία, της θεατρικής ομάδας και του είπαν «Άστον, όλα καλά! Τι θα καταφέρεις αν συνεχίσεις να τον χτυπάς; Θα βρεις και εσύ τον μπελά σου». Ήταν πεσμένος στα γόνατα…

Σαν τον Ζακ Κωστόπουλο….

Ναι, κι ο Ζακ είναι, θέλοντας και μη, μέσα στην ιστορία του «La Strada», όταν έχεις έναν τρελό να λέει «Εγώ δεν κρατούσα το μαχαίρι» και πεθαίνει από το χέρι ενός Ζαμπανό, νομίζω ότι ο παραλληλισμός γίνεται άμεσα.

Εμάς ο στόχος μας, δεν είναι να καταδικάσουμε τον Ζαμπανό, όλοι είμαστε ένας Ζαμπανό κι από την ταινία βλέπουμε ότι μ’ αυτόν μένουμε στο τέλος.

Τι φταίει που όλοι μας είμαστε ένας Ζαμπανό;

Όλοι μας έχουμε μέσα μας και τον Ζαμπανό και την Τζελσομίνα και τον τρελό. Το θέμα είναι ποιον έχουμε απέναντί μας και, πολλές φορές, αυτός που έχουμε απέναντί μας είναι ο εαυτός μας.

Για να σου συνεχίσω, όμως, την ιστορία μ’ αυτόν που ξυλοφόρτωνε τον κλέφτη, δεν ήταν αυτό το περίεργο του γεγονότος. Ο άνθρωπος καταλάγιασε τον θυμό του, κατάλαβε τι έκανε, ήταν εν βρασμώ. Το τρομερό, όμως, ήταν ότι βγήκε ο περιπτεράς και άρχισε να ωρύεται εναντίον του κλέφτη! Προβοκάτορας κανονικός! Του έλεγε «Αν αυτός μπει στο σπίτι και σου βιάσει την μάνα δεν θα τον σκοτώσεις;». Εύκολα, λοιπόν, πάει ο νους μας από το μηδέν στο εκατό. Έχουμε αρχίσει και δικαιολογούμε τα άσχημα βιώματά μας και βάζουμε παρωπίδες, για να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι.

Προβληματίστηκα πάρα πολύ μ’ αυτό αλλά και με τον Ζακ, κυρίως, για τις αντιδράσεις που διάβασα μετά στα social media.

Θα ήταν πολύ ρομαντικό, αν λέγαμε ότι μια παράσταση μπορεί να μετατοπίσει, έστω και λίγο ή για λίγο κάποιους ανθρώπους;

Μακάρι, έχω προβληματιστεί πάρα πολύ! Γιατί ξέρω, ότι πολύς κόσμος θα χρησιμοποιήσει την ταινία, ως πρόσχημα ή κάποιοι θα πιστέψουν ότι δίνουμε δύναμη και φωνή στην περσόνα του Ζακ. Δεν είναι αυτό το θέμα μας. Αντιθέτως, μετά τον περιπτερά, αυτό που είπαμε είναι ότι, ίσως, χρειάζεται να του δώσουμε μια πρόσκληση. Το μεγάλο μήνυμα του έργου είναι ότι η μοναξιά δεν είναι η λύση.

Είστε από τις λίγες ομάδες, με βάση σας την Ελλάδα, που ταξιδεύουν σε τόσες πολλές χώρες, αλλά κάνουν και περιοδεία εντός. Σε τι διαφέρει το κοινό στο Παρίσι από μια μικρή επαρχιακή χώρα της Ελλάδας;

Δεν υπάρχει διαφορά, γιατί ουσιαστικά η συναισθηματική κατάσταση του θεατή είναι αυτή που αλλάζει την παράσταση. Για μένα η διαφορά έγκειται στον όγκο του κοινού. Αλλιώς είναι να παίζεις με 2.000 άτομα κι αλλιώς με τρία. Πολλές φορές το τρία είναι καλύτερο από το 1000. Υπάρχει... complicite! Δεν είναι τυχαίο που αυτός ο άνθρωπος έβγαλε αυτόν τον όρο στην ομάδα του.

Αν με ρωτάς, για το μορφωτικό επίπεδο, δεν νομίζω ότι αλλάζει κάτι, γιατί στο θέατρο μυριζόμαστε. Έχουμε αφήσει πίσω την εποχή του Μπρεχτ, όπου πρέπει να γίνει διάλογος. Σκοπός μας είναι δίνοντας το μερικό να ανοίξουμε τη φαντασία. Το έλεγε κι ο Λεκόκ: «Το σώμα ξέρει πιο πολλά από τον νου». Αν αφήσουμε το κοινό να ανοίξει τη φαντασία του, σιγά-σιγά θα ανοίξει κι η καρδιά και το μυαλό.

Αυτό έχεις κρατήσει κι από τις σπουδές σου στη σχολή του Λεκόκ;

Ναι, ότι δεν γίνεται να μάθουμε μέσα από μίμηση και καταπίεση πρέπει να αγγιχτούμε με τα μάτια και τις καρδιές.

Δουλεύοντας ως ομάδα και στο εξωτερικό, ποιες διαφορές βλέπεις σε σχέση με τη χώρα μας;

Νομίζω ότι οι σκηνοθέτες, εδώ, είναι πιο σκληροί σε σχέση μ’ αυτό που έχουμε συνηθίσει εμείς στο εξωτερικό. Φυσικά, κι εκεί υπάρχουν σκληρές προσωπικότητες κι εμπάθειες. Επίσης, βλέπω ότι εδώ είμαστε πιο γρήγοροι και νομίζω ότι στην Ελλάδα οι δημιουργοί έχουν περισσότερα να πούνε, αρκεί να μάθουμε να κοιτάμε στο εδώ και να μην στρέφουμε τα μάτια μας στο εκεί.

Eίχες ποστάρει στο facebook: «Η αλήθεια είναι σαν την ποίηση κι οι περισσότεροι άνθρωποι μισούν την ποίηση». Το θέατρο σαν τι είναι;

Το θέατρο είναι η ζωή. Είναι μια δύσκολη μορφή ψυχαγωγίας, πια, γιατί συνηθίζουμε σε κάτι πιο δύσκολο και πιο εύπεπτο, ενώ εδώ απαιτείται από τη σχέση θεατή και θεώμενου συνύπαρξη, σχέση! Ένας θεατής είναι εκεί ψυχή και σώμα, όλες οι αισθήσεις ανοίγουν.

Συνήθως, ανοίγουν και τα smart phones….

Δεν με πειράζει, στη Φρίντα το εντάσσω κανονικά.

Το θυμάμαι, συνέβη και στην παράσταση που είδα.

Συμβαίνει συχνά κι επειδή είναι εύκολος ο θυμός πρέπει να το προσπαθούμε. Εννοείται ότι δεν μου αρέσει να βλέπω κινητά, αλλά επιμένω, όπως λέει κι ο Λεκόκ «να είμαι στο ναι, όχι στο όχι». Φυσικά, ο άνθρωπος που το κάνει εκείνη τη στιγμή, δεν καταλαβαίνει ότι είναι ένας φάρος και όλοι γύρω του, τον παρακολουθούν γιατί έχει αλλάξει τη συνθήκη. Είναι εγωισμός, είναι μοναδισμός και κρύβει και μια μικρή έπαρση. Γίνεται, όμως ασυναίσθητα, επομένως προσπαθώ να το εντάξω, ώστε να περνάμε όλοι καλά. Νομίζω, ότι το θέατρο μας μαθαίνει, πώς να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Μετά την Φρίντα, ποια άλλη θρυλική προσωπικότητα έχει βάλει στο μάτι;

Δεν έχω αποφασίσει κάτι ακόμα, μου έχουν βάλει όμως οι άλλοι… Για παράδειγμα την Coco Channel.

«La strada» Μια παράσταση βασισμένη στην ομώνυμη ταινία του Φεντερίκο Φελίνι

Από 1 Φεβρουαρίου στην Πειραματική Σκηνή-Ι Θέατρο Rex Σκηνή «Κατίνα Παξινού»

Σε σκηνοθεσία της ομάδας FlyTheatre (Κατερίνα Δαμβόγλου-Robin Beer)

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Μιχάλης Βαλάσογλου, Σοφία Μαραθάκη, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Κωνσταντίνος Mωραΐτης, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Ρόζα Προδρόμου, Γιώργος Σύρμας, Εριφύλη Στεφανίδου, Απόστολος Ψυχράμης

Διαβάστε επίσης:

Μαρία Ζορμπά: «Μέχρι Σήμερα Δεν Είχα Κάτι Σοβαρό Να Ακουμπάω»

Είσαι τα δέντρα που σκαρφάλωσες, είσαι οι θάλασσες που πέρασες,

Είσαι οι δρόμοι που περπάτησες, είσαι εκείνα που ονειρεύτηκες.

Πάντα η καρδιά θα χτυπά, θα ‘σαι εκείνος που κρύβεις

Κάπου εκεί βαθιά…

Χριστούγεννα χωρίς ‘’Χριστουγεννιάτικη ιστορία’’ και Σκρουτζ είναι σαν Χριστούγεννα χωρίς…αγάπη! Αυτός είναι ο ένας λόγος που πρέπει να παρακολουθήσετε την παράσταση του Εθνικού θεάτρου. Ο δεύτερος λόγος είναι η όμορφη σκηνοθεσία, συνδυασμένη με υποκριτικό ταλέντο, εξαιρετικούς φωτισμούς και αστραφτερά κουστούμια.

Η ιστορία του Εμπενέζερ Σκρουτζ, του πασίγνωστου τσιγκούνη που απεχθάνεται τα Χριστούγεννα, έρχεται για να μιλήσει στις καρδιές όλης της οικογένειας. Μας μιλά για την αγάπη στον συνάνθρωπο αλλά και για την πορεία μας ως άνθρωποι. Που έχουμε φτάσει; Γιατί είμαστε αυτό που είμαστε; Μπορούμε να αλλάξουμε αν θέλουμε και πώς τελικά φτάνουμε να θέλουμε να αλλάξουμε; Ο Γιάννης Μόσχος επιτυγχάνει με την διασκευή και την σκηνοθεσία του να μας παρουσιάσει ένα έργο για όλη την οικογένεια. Ο καθένας θα πάρει αυτό που χρειάζεται και αυτό που μπορεί να αντιληφθεί, αλλά όλη η οικογένεια θα φύγει σίγουρα μαγεμένη από την Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα.

Το σκηνικό της Τίνας Τζόκα, λειτουργικό και μαγικό, παραπέμπει σε Χριστούγεννα μιας άλλης εποχής της Αγγλίας. Η περιστρεφόμενη σκηνή μου θύμισε τον ‘’κύκλο’’ που κάνει η ζωή μας πολλές φορές, κι ακόμα κι αν δεν ηταν αυτή η πρόθεση της σκηνογράφου, θεωρώ ότι ένα σκηνικό που ‘’μιλάει’’ στην καρδιά του θεατή είναι ένα επιτυχημένο σκηνικό. Όσον αφορά τα κουστούμια, θα μιλήσω ως μαμά που εντυπωσιάστηκε από το γεγονός ότι τα παιδιά δεν φοβήθηκαν τα φαντάσματα. Αν και υπήρχε η ανησυχία από μέρους των παιδιών μου για τα ‘’φαντάσματα’’ τελικά μέσα από τα εντυπωσιακά αλλά ανθρώπινα κουστούμια τους, εστιάσαμε στον ρόλο τους και όχι στην όψη τους κι αυτό θεωρώ ότι ήταν ένα μεγάλο στοίχημα που κερδήθηκε.

Μιλώντας για φαντάσματα να υπογραμμίσω ότι ήταν εξαιρετικό το σκηνοθετικκό εύρημα του τρίτου φαντάσματος. Δεν ξέρω αν τελικά οι άνθρωποι αλλάζουν. Αν όμως αυτό μπορεί να συμβεί, είμαι πεπεισμένη ότι θα συμβεί από αγάπη κι όχι από φόβο. Κι ίσως τελικά οι μεγάλες αλλαγές στην ζωή μας να οφείλονται σε κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο. Θεωρώ πιο πιθανό ο Σκρουτζ να άλλαξε επειδή θυμήθηκε πώς ήταν να αγαπά κάποιον παρά επειδή τρόμαξε από ένα απόκοσμο πλάσμα.

Όλη η ομάδα των ηθοποιών είναι άψογη και άριστα συγχρονισμένη.Θα ξεχώριζα τον Χρήστο Στέργιογλου (Μπομπ Μάρλευ), τον Αλέξανδρο Μυλωνά (Σκρουτζ), τον Λαέρτη Μαλκότση (αφηγητής) και τον Παναγιώτη Παναγόπουλο (φάντασμα τωρινών Χριστουγέννων).

Θα ήταν παράλειψη σε ένα μιούζικαλ να μην αναφερθώ στην πρωτότυπη μουσική του Θοδωρή Οικονόμου και στους υπέροχους στίχους του Σταύρου Σταύρου. Τέλος, οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου πρόσθεσαν ένα λιθαράκι ακόμα στη μαγευτική ατμόσφαιρα του έργου, ειδικά στην εμφάνιση του φαντάσματος των φετινών Χριστουγέννων.

Και για να κρατήσει η μαγεία των Χριστουγέννων πιο πολύ προτείνουμε παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.

ΠΡΙΝ…

• Διαβάζουμε: ‘’Χριστουγεννιάτικη Ιστορία’’ του Ντίκενς στην αυθεντική της μορφή, σε διασκευή, κόμικ, ή ό,τι άλλο θέλετε. Μην αφήνετε τα χριστουγεννιάτικα βράδια σας χωρίς την μαγεία του Εμπενέζερ Σκρουτζ!

• Φανταζόμαστε: Ο Σκρουτζ είναι ένας άνθρωπος που κατά βάση τσιγκουνεύεται τα συναισθήματά του. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Τα παιδιά έχουν το χάρισμα της ενσυναίσθησης και της αλληλεγγύης. Μπορείτε λοιπόν να σκεφτείτε και να γράψετε μια μικρή ιστοριούλα από το παρελθόν του Σκρουτζ. Κάτι που δεν υπάρχει στο έργο. Πώς ήταν ο Σκρουτζ παιδί, τι του είχε συμβεί κι έγινε έτσι μετά; Ένας μικρός Ντίκενς ίσως να βρίσκεται κάπου ανάμεσά μας.

ΜΕΤΑ…

• Για μεγαλύτερες ομάδες- εκπαιδευτικούς.: Μετά ην επίσκεψη του τρίτου φαντάσματος ο Σκρουτζ, κατά κόσμον Αλέξανδρος Μυλωνάς, τρέχει να ‘’προλάβει’’ τα Χριστούγεννα. Δεν είναι πια ο ηλικιωμένος Εμπενέζερ Σκρουτζ, είναι ένας άνθρωπος ελεύθερος από έννοιες, γεμάτος αγάπη. Ο εμψυχωτής χωρίζει τον χώρο σε τέσσερα τεταρτημόρια και ορίζει πώς περπατάμε σε καθένα από αυτά. Στο 1^ο τετράγωνο περπατάμε σαν παιδιά χαρούμενα κι ανέμελα (όπως ήταν ο Σκρουτζ ως παιδί). Στο 2^ο τετράγωνο σαν στενοχωρημένοι (όπως ο Σκρουτζ όταν ήταν μόνος στο σχολείο). Στο 3^ο σαν ένας ενήλικος με έννοιες και προβλήματα (ο Σκρουτζ στην ενήλικη ζωή του) και στο 4^ο σαν κάποιος που μόλις ξύπνησε από ένα όνειρο (καλό ή κακό;). Βάζουμε μουσική και σε όποιο τετράγωνο είμαστε περπατάμε ανάλογα.
• Ζωγραφική: Ο Εμπενέζερ Σκρουτζ παιδί, ο Εμπενέζερ Σκρουτζ ερωτευμένος νέος, ο Εμπενέζερ Σκρουτζ τσιγκούνης μεσήλικας και ο Εμπενέζερ Σκρουτζ το πρωινό των Χριστουγέννων μετά την επίσκεψη των φαντασμάτων. Πώς θα ζωγράφιζαν τα παιδιά τον Σκρουτζ σε καθεμιά από αυτές τις 4 στιγμές του;

            Το εργο του Ντίκενς είναι διαχρονικό γιατί οι βαθύτερες αλήθειες του μας αφορούν ακόμα. Αν έπρεπε να επιλέξω ένα από τα νοήματά του θα ήταν αυτό που το πνεύμα του παρόντος είπε στον Σκρουτζ: ‘’Αρνήθηκες κάθε ευθύνη για τον κόσμο γύρω σου, αλλά έβγαλες όσα περισσότερα μπορούσες από αυτόν’’. Φοβάμαι ότι ο Σκρουτζ δεν είναι παρά η προσωποποίηση του κόσμου μας. Ίσως αν ο καθένας μας ξεχωριστά παίρναμε την ευθύνη που μας αναλογεί, τα φετινά Χριστούγεννα να ήταν ομορφότερα για πολλούς συνανθρώπους μας. Γιατί…

Κάπου εκεί που ζει η αγάπη, έλα και κράτα μου το χέρι εκεί να με πας.

Διαβάστε επίσης:Είδα Τη «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» Σε Σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, λίγες μέρες πριν την Πρωτοχρονιά, έστω κι ασυνείδητα ανακαλούμε στη μνήμη μας γεγονότα από τη χρονιά που πέρασε.

Αν είσαι θεατρικός συντάκτης, οι παραστάσεις γίνονται μέρος των αναμνήσεών σου και κομμάτι της ζωής σου.

Τρεις συντάκτες του texnes-plus: η Γιώτα Δημητριάδη, η Νατάσα Κωνσταντινίδη κι ο Αναστάσης Πινακουλάκης φτιάχνουν το δικό τους προσωπικό top 5, από όλα όσα πρόλαβαν να δουν στην Αθήνα των 1000 plus παραστάσεων.

Παραστάσεις, τις οποίες παρακολουθήσαμε κι άφησαν κάτι πίσω τους. Μιλάμε για τη θεατρική σεζόν 2017-2018, δηλαδή για όλα όσα παρακολουθήσαμε από τον περσινό Σεπτέμβρη μέχρι τον Αύγουστο του 2018.

Οι περισσότερες από αυτές έγιναν κι αγαπημένες του κοινού έχοντας βάλει ήδη πλώρη για 2^η σεζόν!

Το Top 5 της Γιώτας Δημητριάδη

1. 1.Όλα θα πάνε καλά (1) /Το τέλος του Λουδοβίκου

Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση/ σκηνοθεσία: Ζοέλ Πομερά

Θέμα: η Γαλλική Επανάσταση, διάρκεια:270 λεπτά, κατάσταση θεατή: υψηλός πυρετός. Κι, όμως, δεν ήθελα με τίποτα να τελειώσει αυτό το αριστούργημα! Οι ηθοποιοί σάρωσαν με την ενέργειά τους τη σκηνή της Στέγης κι όλο το εικαστικό αποτέλεσμα ήταν μαγευτικό. Ένα μάθημα ιστορίας, σκηνοθεσίας κι υποκριτικής συνόλου.

2.Έμμα

Β’ Σκηνή Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας/σκηνοθεσία Μαρία Πρωτόπαππα

Η ταλαντούχα ηθοποιός, στην έκτη σκηνοθετική της δουλειά, διασκεύασε το βιβλίο της Κολομβιανής ζωγράφου, Έμμα Ρέγιες, «Αναμνήσεις δι' αλληλογραφίας» (εκδ. Ίκαρος, μτφρ. Μαρίας Παλαιολόγου), δημιουργώντας έναν μονόλογο εξαιρετικής ροής με αρετές απεύθυνσης και ζωντανού λόγου, που με καθήλωσαν. Ένα μικρό θεατρικό διαμαντάκι, το οποίο κρατάω στην καρδιά μου.

3.Λάμψη Μιας Ασήμαντης Νύχτας

Θέατρο Επί Κολωνώ/σκηνοθεσία Ελένη Σκότη

Το δεύτερο έργο του Κόνορ Μακφέρσον, που γνωρίσαμε την περσινή χρονιά (μαζί με τον εξαιρετικό «Φάρο» του Κω/νου Μαρκουλάκη). Μπορώ να πω, όμως, ότι το «The NightAlive» (2013), που σκηνοθέτησε η Ελένη Σκότη, μου άρεσε περισσότερο ως κείμενο. Παράλληλα, η ερμηνεία του Γιώργου Τριανταφυλλίδη είναι καταπληκτική. Προβλέπω αυτήν τη φορά να κερδίζει επάξια και το βραβείο Δημήτρης Χόρν. Εντυπωσιακές και καλοδουλεμένες κι οι υπόλοιπες ερμηνείες. Αξίζει, δείτε το!

4.Μετά την πρόβα – Περσόνα

Διασκευές έργων του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών στο Μέγαρο Μουσικής/ σκηνοθεσία Ίβο βαν Χόβε

Ο διεθνώς καταξιωμένος Βέλγος σκηνοθέτης, παρουσίασε μια υπέροχη παράσταση τον Ιούνιο στο Μέγαρο Μουσικής, ειδικά το δεύτερο μέρος το βρήκα μαγικό! Εδώ να σημειώσω ότι για μένα μια πολύ καλή παράσταση της περσινής χρονιάς ήταν και το «Μετά την πρόβα» που σκηνοθέτησε ο Περικλής Μουστάκης στο θέατρο οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής.

5.Αρίστος

Θέατρο Νέου Κόσμου/σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαγεωργίου

Το βιβλίο του Θωμά Καρβούνη για τον άνθρωπο, ο οποίος κατηγορήθηκε ως «Δράκος του Σέιχ Σου», τον Αριστείδη Παγκρατίδη ευτύχισε στα χέρια του Γιώργου Παπαγεωργίου. Μια παράσταση που μας υπενθυμίζει ότι καλό θέατρο, χωρίς σπουδαίες ερμηνείες δεν υπάρχει. Γιώργος Χριστοδούλου, Μιχάλης Οικονόμου κι Ελένη Ουζουνίδου επικοινωνούν μοναδικά στη σκηνή, παράλληλα μας χάρισαν και προσωπικά ρεσιτάλ!

Το Top 5 της Νατάσας Κωνσταντινίδη

1.Η Αγριόπαπια

Θέατρο Πορεία/σκηνοθεσία Δημήτρης Τάρλοου

Μια παράσταση που είδα και ξαναείδα και θεωρώ υπέροχη, είναι «Η Αγριόπαπια» του Χένρικ Ίψεν στο Θέατρο Πορεία σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου. Με μοναδικές ερμηνείες, ενδεικτικά αναφέρω τον Γιάννη Κότσιφα, την Λένα Δροσάκη, την Σίσσυ Τουμάση σε ένα θαυμάσιο έργο του Νορβηγού δραματουργού.

2.Οι γυναίκες του Παπαδιαμάντη

Θέατρο Χώρα/σκηνοθεσία Πέτρος Ζούλιας

Μια παράσταση πραγματικός σκηνοθετικός κι ερμηνευτικός άθλος. Εξαιρετική σύνθεση και σύνδεση των διηγημάτων του Παπαδιαμάντη από τον Πέτρο Ζούλια και μια Μεντή που σαρώνει

3.Ο Φάρος

Θέατρο Αθηνών/σκηνοθεσία Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης

Απλά και μόνο για τις απίστευτες ερμηνείες των ηθοποιών και το σκηνικό της παρακμής. Αν και το περιεχόμενο του έργου του Κόνορ Μακ Φέρσον είναι ξένο προς την ελληνική πραγματικότητα, οι πρωταγωνιστές με τις ερμηνείες τους μας συνεπαίρνουν. Καταπληκτικοί, Χειλάκης, Παπασπηλιόπουλος, Μαρκουλάκης και Αλειφερόπουλος.

4.7 χρόνια

Θέατρο Αποθήκη/σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου

Καλοστημένη, με δουλεμένη σκηνοθεσία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, δυνατές ερμηνείες, καινοτόμα σκηνική διάταξη, δημιούργησε σασπένς και σε κρατούσε σε εγρήγορση από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό.

5.Με δύναμη από την Κηφισιά

Θέατρο του Νέου Κόσμου/σκηνοθεσία Δημήτρης Καραντζας

Ελληνικό έργο σημαντικών συγγραφέων, ερμηνείες που χαράσσονται στη μνήμη. Λυδία Φωτοπούλου και Γαλήνη Χατζηπασχάλη ακαταμάχητες, σε σκηνοθεσία του εξαιρετικού Δημήτρη Καραντζά, με μοναδική σκηνική χημεία.

To Top5 του Αναστάση Πινακουλάκη

1.Αρίστος

Θέατρο του Νέου Κόσμου/ Σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαγεωργίου

Αρίστος ή Αριστείδης Παγκρατίδης ή Δράκος του Σέιχ Σου. Ο Γιώργος Παπαγεωργίου σκηνοθέτησε το έργο του Θωμά Κοροβίνη φέρνοντας στην επιφάνεια άγνωστες πτυχές του λαϊκού θρύλου. Οι ηθοποιοί Μ. Οικονόμου, Λ. Ουζουνίδου και Γ. Χριστοδούλου κέντησαν τις αφηγήσεις τους δίνοντας μια homemade παράσταση-διαμάντι.

2.7 Χρόνια

Θέατρο Αποθήκη/ Σκηνοθεσία: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος

Η παράσταση 7 Χρόνια μεταμόρφωσε το Θέατρο Αποθήκη, βάζοντας τον θεατή στα γραφεία μιας οικονομικής εταιρείας. Η παράσταση ευτύχησε μ' έναν all-star θίασο: Ασπιώτης, Αϊδίνη, Αυγουστίδης, Λογοθέτης, Χριστοδούλου.

3.Ηλέκτρα

Εθνικό Θέατρο/ Σκηνοθεσία: Θάνος Παπακωνσταντίνου

Η παράσταση αρχαίου δράματος που ξεχώρισα το φετινό καλοκαίρι. Η γεμάτη συμβολισμούς παράσταση διακρίθηκε για την καθαρή της αισθητική ματιά, τον εξαιρετικό ηχητικό σχεδιασμό και τη συγκλονιστική ερμηνεία της Αλεξίας Κατσίκη.

4.Rottendam

Beton 7/ Σκηνοθεσία: Μάριος Παναγιώτου

Το έργο του Μπριταίν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Το ευαίσθητο θέμα ενός ατόμου με δυσφορία φύλου, που επαναπροσδιορίζει την ταυτότητά του προσεγγίστηκε μ' έναν πολύ ιδιαίτερο γλυκόπικρο τρόπο.

5.Τίμων Αθηναίος

Εθνικό Θέατρο/ Σκηνοθεσία Στάθης Λιβαθινός

Η παράσταση έκανε την πρώτη της εμφάνιση τον περασμένο Ιούνιο. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού έστησε μια παράσταση συνόλου αναδεικνύοντας την τραγικότητα του έργου αλλά και τη διαχρονική του ισχύ.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Ο Χατζιδάκις ήταν η μοίρα μου», εξομολογείται η Ράνια Οικονομίδου επί σκηνής και μοιράζεται με το κοινό την τυχαία συνάντησή τους, η οποία στάθηκε ο λόγος να γίνει από αρχιτέκτονας, ηθοποιός. Λίγο αργότερα, θα διαμαρτυρηθεί για τη στάση πολλών σκηνοθετών οι οποίοι, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, «μας επιλέγουν ως ταλαντούχους, αλλά δεν θέλουν να έχουμε άποψη».

Σε μια άλλη σκηνή οι νεότεροι συνάδελφοί της Εύα Οικονόμου-Βαμβακά και Κωνσταντίνος Αρνάκουρος θα δηλώσουν τη δυσαρέσκειά τους για το κόψιμο μιας σκηνής για να λάβουν την αποστομωτική απάντηση του σκηνοθέτη τους, Δημήτρη Μαυρίκιου, από το ηλεκτρολογείο: «Θέλετε να παίξετε σε περισσότερες σκηνές ή σε καλύτερη παράσταση;» και να δώσουν, με τη σειρά τους, την ειλικρινή απάντηση: «Σε περισσότερες σκηνές».

Στη συνέχεια η φωνή της Λυδίας Φωτοπούλου, στον ρόλο της Ιουλιέτας, πριν 30 χρόνια (σε μια, όπως λένε, σπουδαία παράσταση του Μαυρίκιου το 1989 στο Εθνικό) θα συνοδεύει την εικαστική απόλαυση ενός αγάλματος από την ομώνυμη τραγωδία του Σαίξπηρ.

Η Γιούλικα Σκαφιδά, δεν θα αντέξει την πίεση της πρόβας και ψυχολογικά μπερδεμένη από τα πολλά επίπεδα του έργου θα λιποθυμήσει στη σκηνή.

Ο Γιάννης Βογιατζής θα μας ανατριχιάσει με την εξομολόγησή του: «Ο μόνος τρόπος για να μην πεθάνω είναι να βρίσκομαι στη σκηνή. Αυτή μου δίνει ζωή!»

Ειδική μνεία θα γίνει και για τους συντελεστές εκτός σκηνής :«Εκείνος ο ωραίος ηλεκτρολόγος, ο Γιάννης, που σκοτώθηκε βάζοντας φώτα».

Τα παραπάνω σκηνικά περιστατικά είναι μερικές μόνο από τις προσωπικές πινελιές που καταθέτουν οι ηθοποιοί στην παράσταση «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» σε σκηνοθεσία και διασκευή του Δημήτρη Μαυρίκιου, την οποία απολαμβάνουμε στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.

Προσθήκες, οι οποίες μπόλισαν το έργο με μια σπάνια αμεσότητα κι έστρεψαν το ενδιαφέρον, όχι τόσο στη συνθήκη της παράστασης μέσα στην παράσταση, όπως συμβαίνει στο κείμενο του Πιραντέλλο, αλλά στο ζωτικό κομμάτι της ίδιας της τέχνης: στον άνθρωπο-καλλιτέχνη-ηθοποιό και την ψυχοσύνθεσή του.

Τα θεατρικά έργα δεν είναι παρά, κείμενα –από το αρχαίο ρήμα κεῖμαι= κοιμάμαι, αναπαύομαι- και το μόνο σίγουρο είναι ότι ο εκάστοτε δραματουργός και σκηνοθέτης θα τα «επαναγράψει» στην εποχή του. Το ζήτημα είναι η αισθητική κι ο τρόπος με τον οποίο θα καταφέρει να το υλοποιήσει.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ένα έργο γραμμένο εννέα δεκαετίες πριν, καταφέρνει μέσα από ένα άλλοτε ρεαλιστικό κι άλλοτε ποιητικό ανέβασμα να αναδείξει τις ποιότητές του και τα βαθύτερα υπαρξιακά του διλήμματα. Ακόμα σημαντικότερο, όμως, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι όταν το ανέβασμα θίγει, εμμέσως, συμπεριφορές της εποχής του, χωρίς να τις υπογραμμίζει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σκηνή με τα προσωπεία, η οποία δεν μπορεί παρά να παραπέμψει στη στάση, την οποία υιοθετούμε μέσω των διαδικτυακών μας προφίλ.

Βέβαια, υπήρξαν κάποιες στιγμές, όπου μερικές προσθήκες δεν λειτούργησαν, και δεν κατάφεραν να μας πείσουν για την αλήθεια τους, χαρακτηριστικό παράδειγμα η δήθεν λιποθυμία της Γιούλικας Σκαφιδά, η οποία σαφέστατα, αν και δεν υπάρχει στο έργο, εδώ προοικονομεί το τραγικό φινάλε της ηρωίδας ταυτίζοντας την ηθοποιό με τον ρόλο της.

Στο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» ο Λουίτζι Πιραντέλλο καταπιάνεται με την αγαπημένη του συνθήκη, αυτή της θεατρικής ψευδαίσθησης - τη βλέπουμε και στο «Έξι πρόσωπα αναζητούν συγγραφέα», που είχε σκηνοθετήσει ο Μαυρίκιος το 2003 και στο «Καθένας με τον τρόπο του» -πρόκειται για ένα έργο θεάτρου μέσα στο θέατρο και μέσα στο θέατρο. Όπου επικρατεί η θεωρητική προϋπόθεση, ότι η αλήθεια είναι σχετική κι ότι η προσωπικότητα ενός ατόμου δεν είναι μοναδική κι αμετάβλητη, αλλά πολύμορφη και ρευστή.

Η υπόθεση λίγο –πολύ γνωστή: ένας θίασος καλείται να ζωντανέψει επί σκηνής το διήγημα του Πιραντέλο, «Λεονόρα, αντίο!». Ο σκηνοθέτης καλεί τους ηθοποιούς, με τα πραγματικά τους ονόματα, από τις θέσεις των θεατών, στη σκηνή κι η διαδικασία του στησίματος του έργου ξεκινά με πολλά ευτράπελα και πρόβες.

Θέμα του έργου που καλούνται να παίξουν η ερωτική ζήλια. Πρωταγωνιστές η Μομμίνα (Γιούλικα Σκαφιδά) κι ο σύζυγός της Ρίκο Βέρρι ( Αλέξανδρος Βάθρης). Η Μομμίνα παντρεύεται τον Βέρρι μετά τον θάνατο του πατέρα της Παλμίρο (Γιάννης Βογιατζής).

Αφήνει πίσω τη μητέρα της (Λυδία Φωτοπούλου) και τις αδερφές της, μια οικογένεια που είχε ξεστρατήσει από τις κοινωνικές συμβάσεις και παντρεύεται τον μόνο άνθρωπο που την δέχθηκε κοντά του. Ο Ρίκο την κλειδώνει μέσα στο σπίτι κι εκείνη κρυφά ερμηνεύει ρόλους και τραγούδια στον γιο τους, όπως έκανε και παλιά, όταν εκπαιδευόταν από τη μητέρα της να γίνει ηθοποιός.

Από τα πιο δυνατά χαρτιά της παράστασης αναδεικνύεται η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, την οποία συνέθεσε για το πρώτο ανέβασμα του έργου στην Ελλάδα (το 1961, σε μετάφραση-σκηνοθεσία Δημήτρη Μυράτ) αντικαθιστώντας τον Βέρντι στο πρωτότυπο και χαρίζοντάς μας τραγούδια μοναδικής ευαισθησίας, όπως τον «Ταχυδρόμο», το «Μαντολίνo» και την «Πέτρα» που, τώρα, τα ενορχηστρώνει ο Νίκος Κηπουργός.

Επιπλέον, τα εξαιρετικής αισθητικής βίντεο, τα οποία κι  ο ίδιος ο συγγραφέας πρότεινε στο έργο του εν έτει 1929, την εποχή του βωβού κινηματογράφου, βοηθούν μοναδικά τη δράση, αλλά και τη ροή της παράστασης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα επιτυχημένης σύζευξης σινεμά και θεάτρου η σκηνή, όπου την ερμηνεία του Νίκου Καραθάνου στον «Ταχυδρόμο» ακολουθεί η συγκλονιστική εξομολόγηση του Γιάννη Βογιατζή, ο οποίος στα 92 του χρόνια καταφέρνει να μας συγκινεί ακόμα.

Γενικότερα, όλα όσα συνθέτουν το εικαστικό κομμάτι της παράστασης: οι φωτισμοί (Λευτέρης Παυλόπουλος), τα κουστούμια (Νίκη Ψυχογιού) και τα απίστευτα σκηνικά του Δημήτρη Πολυχρονιάδη είναι υπέροχα. Ειδική μνεία για την έμπνευση με τους καθρέφτες και την εξέδρα των θεατών, η οποία για λίγα δευτερόλεπτα σε κάνει να νομίζεις ότι βλέπεις  πάλι μέσα από καθρέφτη.

«Η παράσταση όμως, δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικά, είναι οι άνθρωποι», όπως μας θυμίζουν τα λόγια του Χατζιδάκι, που τα μοιράζεται μαζί μας σαν καλός παραμυθάς ο Δημήτρης Μαυρίκιος στον ρόλο του σκηνοθέτη από την πρώτη σκηνή της παράστασης, η οποία σίγουρα δεν θα είχε αυτή την επιτυχία χωρίς αυτόν τον ξεχωριστό θίασο.

Το εγχείρημα και για τους 16 στη σκηνή είναι πολύ δύσκολο, λόγω της πολυπλοκότητας των ρόλων τους. Παρ’ όλα αυτά ανταποκρίνονται και με το παραπάνω.

Για τον Γιάννη Βογιτατζή αναφέρθηκα και παραπάνω, καθώς χάρισε στην παράσταση μια από τις σπουδαιότερες σκηνές της.

Απολαυστική η Παράβαση της Ράνιας Οικονομίδου, ένας σπαρταριστός μονόλογος για τα 7 δυσκολοχώνευτα επίπεδα που πρέπει να παίξουν στο έργο.

Σπάνια η σκηνή με τη Λυδία Φωτοπούλου, να προσπαθεί να «γεράσει» με το μακιγιάζ την κόρη της, κι άκρως συγκινητική η ίδια όταν απευθύνεται στον εγγονό της (ο μικρος Βαγγέλης Λυκούδης). Παρακολουθώντας τον μικρούλη σκεφτόμουν τη φράση του Γούντι Άλεν: «Δεν παίζω ποτέ με σκυλιά και παιδιά, σου κλέβουν την παράσταση». Πραγματικά και μόνο η παρουσία του μικρού στη σκηνή ενέδιδε μια δυναμική. Το ίδιο κι η φωνούλα του στο φινάλε: «Μαμά, κοίτα το θέατρο!»

Η Γιούλικα Σκαφιδά, στη μελοδραματική σκηνή του φινάλε, αφοπλίζει με την αμεσότητα της. Λίγο περισσότερο υπερβολικός ο, κατά τα άλλα πολύ καλός στην παράσταση, Αλέξανδρος Βάθρης.

Έξυπνη η χιουμοριστική αυτοβιογραφική σκηνή με την ταλαντούχα Εύα Οικονόμου-Βαμβακά να απελπίζεται, όταν ο σκηνοθέτης της δεν καταδέχεται να την ακούσει.

Απολαυστική η ερμηνεία της Λιλής Νταλανίκα στο «Μαντολίνο».

Σε μια παράσταση απαιτήσεων και συνόλου, όμως, αξίζει να μνημονεύσει κανείς και τους νεότερους: Κωνσταντίνο Αρνόκουρο, Γιάννη και Μιχάλη Αρτεμισιάδη, Στέφανο Παπατρέχα, Νεκτάριο Φαρμάκη και Μαρία Βαρδάκα.

Μια παράσταση ύμνος στο θεάτρο και τους ανθρώπους του. Αν το αγαπάτε μην τη χάσετε!

φωτογραφίες:Πάτροκλος Σκαφιδάς

Ακυρώνονται οι παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου την Πέμπτη 22 Νοεμβρίου λόγω στάσης εργασίας του ΣΕΕΘ (Σωματείο Εργαζομένων Εθνικού Θεάτρου).

Πιο συγκεκριμένα ακυρώνονται:

Απόψε αυτοσχεδιάζουμε, μια παράσταση βασισμένη σε ένα θέμα του Luigi Pirandello, στην Κεντρική Σκηνή

Ξύπνα Βασίλη, του Δημήτρη Ψαθά, στην Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος»

Τίμων ο Αθηναίος, των Ουίλιαμ Σαίξπηρ και Τόμας Μίντλτον, στο Θέατρο Rex Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη»

Σημείωση: θα πραγματοποιηθεί κανονικά η παράσταση «Ο Ορφανός Τζάο» του Ζι Ζουν Ζιανγκ, που παρουσιάζεται στην Κεντρική Σκηνή, στις 17:30.

Παρακαλούνται οι θεατές που έχουν ήδη προμηθευτεί εισιτήρια να προσέλθουν στα ταμεία του Εθνικού Θεάτρου εντός δεκαήμερου για αλλαγή ή εξαργύρωση των εισιτηρίων τους ή να επικοινωνήσουν με το τηλέφωνο 2107234567 για εισιτήρια μέσω τηλεφωνικού κέντρου και internet.

Η μαγεία των Χριστουγέννων αγγίζει το Εθνικό Θέατρο και μεταμορφώνει τη Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» του Θεάτρου Rex σε μια ζεστή αγκαλιά για όλη την οικογένεια. Με ένα συναρπαστικό μιούζικαλ θα μοιραστούμε τη χαρά και τον ενθουσιασμό των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Ο νέος και δυναμικός σκηνοθέτης Γιάννης Μόσχος διασκευάζει τη «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» και φέρνει στη σκηνή τον θρυλικό Σκρουτζ, τον πιο γνωστό ήρωα του Τσαρλς Ντίκενς. Μας προσκαλεί να αφεθούμε στο όνειρο και τη φαντασία. Μας αποκαλύπτει το πραγματικό πνεύμα των Χριστουγέννων!

Το βίντεο της παράστασης μας δίνει μια πρώτη γεύση για όλα όσα θα δούμε. 

Τα παθήματα του πιο εμβληματικού τσιγκούνη της σύγχρονης δυτικής κουλτούρας ζωντανεύουν στη σκηνή του Θεάτρου Rex. Ένα μοναδικό θέαμα γιορτής και λάμψης σαγηνεύει τις καρδιές μικρών και μεγάλων. Κυρίως, όλων εκείνων που έχουν ακόμη τη διάθεση να βλέπουν τον κόσμο με την αθωότητα της παιδικής ψυχής.

Ο Εμπενέζερ Σκρουτζ είναι οπαδός της πειθαρχίας και της σκληρής δουλειάς. Νιώθει τουλάχιστον… αμήχανα με τις γιορτές και τις σχόλες. Τη φετινή παραμονή Χριστουγέννων, όμως, αναγκάζεται να αναθεωρήσει όσα πίστευε για τη ζωή του και για τους ανθρώπους γύρω του, εξαιτίας αναπάντεχων επισκέψεων από φαντάσματα που τον παρασύρουν άλλοτε στο παρελθόν και άλλοτε στο μέλλον σε μια πολιορκία μέχρις εσχάτων. Το πνεύμα των Χριστουγέννων θα συγκινήσει άραγε τον σκληρόκαρδο Σκρουτζ; Αν ναι, τότε ποιος από εμάς θα μπορούσε να του αντισταθεί;

Πρεμιέρα στις 8 Δεκεμβρίου

Ταυτότητα Παράστασης

Αρχική Θεατρική Διασκευή: Τζακ Θορν
Μετάφραση Αρχικής Διασκευής: Γιώργος Δεπάστας
Νέα Διασκευή: Γιάννης Μόσχος
Στίχοι Τραγουδιών: Σταύρος Σταύρου
Σκηνοθεσία: Γιάννης Μόσχος
Πρωτότυπη Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Σκηνικά- Κοστούμια: Τίνα Τζόκα
Κίνηση: Ζωή Χατζηαντωνίου
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Εύη Νάκου
Βοηθός Σκηνογράφου: Ειρήνη Κουμπαρούλη
Β΄ Βοηθός Σκηνοθέτη: Σοφία Αγγελικοπούλου
Μουσική Διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Φωτογράφος παράστασης: Ελίνα Γιουνανλή

Διανομή 

Αλίκη Αλεξανδράκη- Μεγάλη Μπελ (η αγαπημένη του Σκρουτζ σε ώριμη ηλικία)
Στέλλα Αντύπα– Μάρθα Κράτσιτ (η σύζυγος του Μπομπ, του βοηθού του Σκρουτζ) & Καλεσμένη (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρελθόν)
Αλέξανδρος Βαμβούκος – Φρεντ (ο ανιψιός του Σκρουτζ) & Κύριος Χάμιλτον (ο δάσκαλος του Σκρουτζ) & Καλεσμένος (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρελθόν)
Κώστας Βασαρδάνης – Μπομπ Κράτσιτ (ο βοηθός του Σκρουτζ) & Καλεσμένος (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρελθόν)
Θανάσης Βλαβιανός – Φέτζγουϊκ (ο πατέρας της Μπελ) & Οφειλέτης του Σκρουτζ & Νάθαν (φίλος του Φρεντ)
Πάρις Θωμόπουλος – Πατέρας του Σκρουτζ & Καλεσμένος (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρελθόν) & Τζωρτζ (φίλος του Φρεντ)
Αριάδνη Καβαλιέρου -Μικρούλης Τιμ (γιος του ζεύγους Κράτσιτ) & Άννυ (νεαρή συμμαθήτρια του Σκρουτζ) & Καλεσμένη (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρελθόν)
Ευαγγελία Καρακατσάνη -Μικρή Φαν (η αδελφή του Σκρουτζ)-Φάντασμα μελλοντικών Χριστουγέννων
Λαέρτης Μαλκότσης – Αφηγητής
Χριστίνα Μαξούρη – Φάντασμα περασμένων Χριστουγέννων
Ελένη Μπούκλη – Μικρή Μπελ (η αγαπημένη του Σκρουτζ σε νεαρή ηλικία) & Άλις (αρραβωνιαστικιά του Φρεντ)
Ζωή Μυλωνά – Τζέην (η κόρη της Μπελ) & Μπρατ (νεαρός συμμαθητής του Σκρουτζ) & Καλεσμένη (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρελθόν)
Αλέξανδρος Μυλωνάς – Εμπενέζερ Σκρουτζ
Παναγιώτης Παναγόπουλος – Φάντασμα τωρινών Χριστουγέννων
Βασίλης Παπαδημητρίου – Μικρός Σκρουτζ (ο ήρωας σε νεαρή ηλικία) & Βαστάζος (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρόν)
Χρήστος Στέργιογλου – Τζέικομπ Μάρλεϋ (ο νεκρός συνεταίρος του Σκρουτζ)

Χορωδοί

Πένυ Δεληγιάννη – Μέλος της χορωδίας καλάντων & Καλεσμένη (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρελθόν) & Υπηρέτρια (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρόν)
Νίκος Ζιαζιάρης – Μέλος της χορωδίας καλάντων & Καλεσμένος (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρελθόν) & Βαστάζος (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρόν)
Ηλίας Καπάνταης – Μέλος της χορωδίας καλάντων & Καλεσμένος (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρελθόν) & Βαστάζος (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρόν)
Σοφία Μάλαμα – Μέλος της χορωδίας καλάντων & Καλεσμένη (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρελθόν) & Υπηρέτρια (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρόν)

Καθημερινά υπέρτιτλοι στα αγγλικά

Η Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου ανοίγει αυλαία με το έργο του βραβευμένου με Νόμπελ λογοτεχνίας Λουίτζι Πιραντέλλο, «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε». Ένα έργο σταθμός στην ιστορία του σύγχρονου θεάτρου, το οποίο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο, με τη σκηνοθετική υπογραφή του Δημήτρη Μαυρίκιου και την εμβληματική μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.

Ένας θίασος προσπαθεί να διασκευάσει σε θεατρικό έργο το διήγημα του ίδιου του Λουίτζι Πιραντέλλο Αντίο Λεονόρα!. Οι σκηνοθετικές εντολές δημιουργούν ασάφεια για τους ηθοποιούς, οι οποίοι στο μεταξύ ταυτίζονται τόσο πολύ με τους ρόλους τους, ώστε διώχνουν τον σκηνοθέτη, προκειμένου να ζήσουν τις ζωές των χαρακτήρων που υποδύονται! Η δύναμη του δημιουργήματος έναντι του δημιουργού του είναι σχήμα ουσιώδες για την τέχνη, αλλά και για τον Λουίτζι Πιραντέλλο. Το έργο μοιάζει να γεννήθηκε για ν’ αποτυπώσει αυτή την εκρηκτική σχέση. Συμπληρώνει την τριλογία του συγγραφέα υπό τη μορφή «θεάτρου μέσα στο θέατρο» για το πλέον αγαπημένο του θέμα: τη σύγχυση της φαντασίας με την πραγματικότητα.

Μετάφραση - Διασκευή - Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μαυρίκιος
Πρωτότυπη Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Σκηνικά: Δημήτρης Πολυχρονιάδης
Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού
Διασκευή – Προσαρμογή – Ενορχήστρωση Μουσικής: Νίκος Κυπουργός
Σχεδιασμός Ήχου - Ενορχήστρωση: Στάθης Σκουρόπουλος *
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Κίνηση - Χορογραφίες : Βάλια Παπαχρήστου
Συνεργασία στη διασκευή: Μαρία Βαρδάκα, Δημήτρης Πολυχρονιάδης
Συνεργασία στη Σκηνοθεσία: Μανώλης Δούνιας
Μουσική Διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Βοηθός Σκηνοθέτης: Μαρία Βαρδάκα
Β’ Βοηθός Σκηνοθέτη: Εύα Οικονόμου Βαμβακά
Βοηθός Σκηνογράφου: Μαρίνα Κωνιού
Βοηθός Ενδυματολόγου: Μάριος Παναγιώτου
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μαυρίκιος - Άγγελος Παπαδόπουλος
Διευθυντής φωτογραφίας – ειδικά εφέ : Άγγελος Παπαδόπουλος
Μοντάζ: Ιωάννα Σπηλιοπούλου

* Η σύνθεση – ενορχήστρωση μέρους της μουσικής, κυρίως για την υπόκρουση στην πρόζα,
έγινε από τον Στάθη Σκουρόπουλο.

Διανομή:
Κωνσταντίνος Αρνόκουρος, Μαρία Βαρδάκα, Αλέξανδρος Βάρθης, Γιάννης Βογιατζής
Δημήτρης Κακαβούλας, Δημήτρης Μαυρίκιος, Γιώργος Μπένος, Ράνια Οικονομίδου
Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, Στέφανος Παπατρέχας, Γιούλικα Σκαφιδά, Νεκτάριος Φαρμάκης,
Λυδία Φωτοπούλου
Συμμετοχή από την οθόνη: Νίκος Καραθάνος
Τραγούδι: Λιλή Νταλανίκα
Συμμετέχουν: Γιάννης Αρτεμισιάδης, Μιχάλης Αρτεμισιάδης
και οι μικροί Γιώργος Κουτσιμάνης, Βαγγέλης Λυκούδης, Στέλιος Πανταγιάς
Φωτογράφος παράστασης: Πάτροκλος Σκαφίδας

Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή η παράσταση παρουσιάζεται με αγγλικούς υπέρτιτλους

Σημείωση: για το χρονικό διάστημα από 18 Νοεμβρίου έως 02 Δεκεμβρίου 2018, οι ημέρες και ώρες παραστάσεων τροποποιούνται ως εξής: Τετάρτη 17:30 - Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21:00 - Κυριακή 17:30 (Δεν θα πραγματοποιηθεί παράσταση στις 18/11)

ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ-KΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ, Αγίου Κωνσταντίνου 22-24 , τηλ. 210.5288170-171,
210.7234567 (μέσω πιστωτικής κάρτας), στο www.ticketservices.gr και στο tickets.public.gr
Κρατήσεις συλλόγων: 210.7001468

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Tετάρτη, Κυριακή στις 19:00
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 20:30
Τιμές εισιτηρίων:25€ (Διακεκριμένη ζώνη), 18€ (Α΄ Ζώνη), 15€ (A΄Εξώστης), 10€ (Β΄
Εξώστης)

Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη: 18€ (Διακεκριμένη ζώνη), 15€ (Α΄Εξώστης), 10€ (Β΄ Εξώστης)
Κάθε Παρασκευή: 18€ (Διακεκριμένη ζώνη), 13€ (Α΄και Β΄ Εξώστης)
Ειδικές τιμές: Φοιτητικό-Νεανικό 10€ (κάθε Πέμπτη)
Ανω 65 ετών 10€ (κάθε Τετάρτη)
Κάρτα ανεργίας 5€ (κάθε Τετάρτη και Πέμπτη)
ΑΜΕΑ 5€ και συνοδός 5€ (καθημερινά & Σαββατοκύριακο)
Πολύτεκνοι 10€ (καθημερινά & Σαββατοκύριακο)

Το Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας και το Εθνικό Θέατρο της Κίνας στο πλαίσιο διμερούς διακρατικής συμφωνίας των Εθνικών Θεάτρων των δυο χωρών, παρουσιάζουν από 18 Νοεμβρίου, στην Κεντρική Σκηνή, τον Ορφανό Τζάο του Ζι Ζουν Ζιανγκ, ένα από τα αριστουργήματα της κινεζικής λογοτεχνίας.

Τη διασκευή και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο διακεκριμένος Κινέζος σκηνοθέτης Δρ. Wang Xiaoying. Οι προσεγγίσεις του αναμειγνύουν ανατολικά και δυτικά στοιχεία, ενώ ποτέ δεν είναι αναμενόμενες! Προορισμός μας; Το σύμπαν της κινεζικής κουλτούρας και όψεις της πολύπλευρης ταυτότητας ενός αρχαίου λαού μέσα από ένα έργο ορόσημο.

Ο ορφανός Τζάο χαρακτηρίζεται ως ο Άμλετ της κλασικής κινεζικής λογοτεχνίας. Ένα έργο «ζαζού» –μια σκηνική σύνθεση πρόζας και ποίησης, χορού και παντομίμας, με έμφαση στο κωμικό στοιχείο ή στο αίσιο τέλος. Γράφτηκε τον 13ο αιώνα και αποδίδεται στον Ζι Ζουν Ζιανγκ. Μια ιστορία που αγαπήθηκε πολύ σε όλο τον κόσμο και γνώρισε αναρίθμητες αναβιώσεις στο θέατρο, στην όπερα, στον χορό, ακόμη και στον κινηματογράφο. Πρόκειται για το πρώτο δράμα της Κίνας που μεταφράστηκε σε ευρωπαϊκές γλώσσες και ενέπνευσε δεκάδες διασκευές, μεταξύ των οποίων, αυτές του Βολταίρου και του Μεταστάζιο, αλλά και μια ημιτελή εκδοχή από τον Γκαίτε.

Ο Του Αν Γκου σφαγιάζει τον Πρίγκιπα της Δυναστείας των Τζιν και τους ανθρώπους του. Χάρη στην αυτοθυσία ενός γιατρού διασώζεται ο νεογέννητος γιος του πρίγκιπα, ο οποίος, έπειτα από χρόνια, θα εκδικηθεί για την εξόντωση της οικογένειάς του. Το έργο αναδεικνύει αριστοτεχνικά το θέμα ενός οικογενειακού ξεκληρίσματος και της εκδίκησής του, της εξουσίας και της απόδοσης δικαιοσύνης, της απώλειας και της αυτοθυσίας.  

Ταυτότητα παράστασης
Διασκευή: YuQingfeng
Μετάφραση στα ελληνικά: LiChenggui, XuJing
Επιμέλεια μετάφρασης στα ελληνικά: Σοφία Καψούρου
Σκηνοθεσία: WangXiaoying
Σκηνικά: LiuKedong
Κοστούμια: ZhaoYan
Μάσκες, Μακιγιάζ: ShenMiao
Μουσική επιμέλεια: Ιάκωβος Παυλόπουλος
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Βοηθός σκηνοθέτη: WangJiannan
Συνεργάτης Σκηνοθέτης ΕΘ: Στρατής Πανούριος, Γιάννης Παναγόπουλος
Μουσική Διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Μεταφράσεις υλικού εργασίας - Διερμηνεία - Εξειδικευμένος σύμβουλος κινεζικής
γλώσσας: Χριστίνα Φίλιππα
Μεταφράσεις υλικού εργασίας - Διερμηνεία - Χειρισμός υπερτίτλων: Χρήστος Μηλιώνης

Διανομή
HouYansong: ChengYing/ Τσεν Γιν– Ένας λαϊκός γιατρός (διπλή διανομή)
YuFengxia: ChengWu/ ΤσενΓου – Ορφανός Τζάο (διπλή διανομή)
Θανάσης Ακοκκαλίδης: HanJue/ Χαν Τζουέ – Στρατηγός
Κωνσταντίνος Γαβαλάς: Χορός
Γιώργος Ζυγούρης: Χορός
Σταύρος Καραγιάννης: ZhaoShuo / ΤζάοΣουό – Άνδρας της ΤζουάνΤζι
Γιασεμί Κηλαηδόνη: AnEr/ Αν Ερ – Υπηρέτρια της ΤζουάνΤζι
Ελίτα Κουνάδη: ZhuangJi/ ΤζουάνΤζι - Πριγκίπισσα
Λήδα Κουτσοδασκάλου: Χορός///ChengWu/ ΤσενΓου – Ορφανός Τζάο (διπλή διανομή)
Δαυίδ Μαλτέζε: GongsunChujiu/ ΓκονσουνΤσουτζιο – Τέως πρωθυπουργός
Στρατής Πανούριος: ChengYing/ Τσεν Γιν – Ένας λαϊκός γιατρός (διπλή διανομή)
Τζίνη Παπαδοπούλου: ChengWang / ΤσενΟυαν - Γυναίκα του Τσεν Γιν
Τάσος Πυργιέρης: Χορός
Θανάσης Σαράντος: TuαnGu / ΤουανΓκου – Πρωθυπουργός
Δήμητρα Χαριτοπούλου: Χορός
Βαγγέλης Ψωμάς: ZhangSanji / Τζαν Σαντζι – Πιστός δούλος του ΤουανΓκου
Μουσικός επί σκηνής
Ιάκωβος Παυλόπουλος
Γλώσσα Παράστασης: ελληνική και κινεζική - Με υπέρτιτλους στα ελληνικά, αγγλικά και
κινέζικα
Φωτογράφος παράστασης: Aνδρέας Σιμόπουλος

ΣΤΗΛΗ ΘΕΑΜΑΤΩΝ
ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ-KΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ, Αγίου Κωνσταντίνου 22-24 , τηλ. 210.5288170-171,
210.7234567 (μέσω πιστωτικής κάρτας), στο www.ticketservices.gr και στο tickets.public.gr

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Tετάρτη και Κυριακή στις 21:00
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 17:30
Τιμές εισιτηρίων:25€ (Διακεκριμένη ζώνη), 18€ (Α΄ Ζώνη), 15€ (A΄Εξώστης), 10€ (Β΄
Εξώστης)

Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη: 18€ (Διακεκριμένη ζώνη), 15€ (Α΄Εξώστης), 10€ (Β΄ Εξώστης)
Κάθε Παρασκευή: 18€ (Διακεκριμένη ζώνη), 13€ (Α΄και Β΄ Εξώστης)

Το Εθνικό Θέατρο για τις ανάγκες της χειμερινής παραγωγής «Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε», η οποία παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου, αναζητά 2 αγόρια ηλικίας 7-8 ετών, που να μοιάζουν με ηλικίας 5 ετών και θα παίζουν σε διπλή διανομή. Οι γονείς παρακαλούνται να στείλουν πρόσφατη φωτογραφία (πορτρέτο και ολόσωμη), ονοματεπώνυμο, ημερομηνία γέννησης του παιδιού και στοιχεία επικοινωνίας στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. μέχρι τις 22 Οκτωβρίου 2018 με την ένδειξη στο θέμα του email «Ακρόαση – ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2018». Στην ακρόαση θα κληθούν οι υποψήφιοι που θα επιλεγούν από τον σκηνοθέτη και τους καλλιτεχνικούς του συνεργάτες. Όσοι επιλεγούν θα λάβουν απάντηση ηλεκτρονικά έως τις 30 Οκτωβρίου 2018. Να σημειωθεί ότι το παιδί θα πρέπει πάντα να συνοδεύεται από έναν ενήλικο για όλη την διάρκεια της απασχόλησής του.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνείτε με την υπεύθυνη του Γραφείου Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου Μαρία Δούρου στο 210 5288112.

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Από τον Απρίλιο του 2015, όταν κι ανέλαβε καλλιτεχνικός διευθυντής ο Στάθης Λιβαθινός είχε προτάξει, ως κύριο στόχο για το πρώτο θέατρο της χώρας, την εκπαίδευση.

Πιστός στην υπόσχεσή του πραγματοποίησε τη συνέντευξη Τύπου για το ρεπερτόριο της σεζόν 2018-2019, τη Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου, στον ανακαινισμένο χώρο του υπογείου του ΡΕΞ. Η αίθουσα με τα νέα καθίσματα θα αποτελέσει το σπίτι του μικρού εθνικού, την καλλιτεχνική διεύθυνση του οποίου έχει αναλάβει η Σοφία Βγενοπούλου.

Ο Στάθης Λιβαθινός τόνισε ότι «Αυτά που βλέπουμε στα παιδικά μας χρόνια δεν τα ξεχνάμε ποτέ» θέλοντας έτσι να υποστηρίξει τη σημασία του ποιοτικού παιδικού θεάτρου, το οποίο εκπαιδεύει τους θεατές του αύριο. Παράλληλα, ευχαρίστησε το Ίδρυμα Ωνάση και τα Ελληνικά Πετρέλαια που,«έγιναν συνοδοιπόροι και αφουγκράστηκαν την ανάγκη για την ανακαίνιση του χώρου και έτσι βρέθηκαν γενναιόδωρα κοντά μας».

Με το σύνθημα «Φαντάσου», λοιπόν, να δεσπόζει στην οθόνη, όπου παρουσιάστηκαν και τα βίντεο των σκηνοθετών για να μας συστήσουν τις φετινές παραγωγές, το Εθνικό Θέατρο μπορεί να είναι περήφανο κι επειδή «μετά από 40 μήνες προσπαθειών του Στάθη Λιβαθινού», σύμφωνα με τον Θοδωρή Αμπαζή, φέτος θα λειτουργήσει για πρώτη χρονιά η σχολή σκηνοθεσίας, στο Σχολείο της Ειρήνης Παππά, εκεί όπου έχει μεταφερθεί από πέρσι κι η σχολή υποκριτικής.

Ο Στάθης Λιβαθινός έκανε λόγο για ένα «πικρόγλυκο» καλοκαίρι, που «ξεκίνησε με βροχές, συνέχισε με δάκρυα, αλλά είχε κι ωραίες στιγμές για το Εθνικό Θέατρο, όπως τα sold-out των δύο παραστάσεων στην Επίδαυρο». Για το ρεπερτόριο υπογράμμισε με νόημα, ότι στόχος είναι: «Ένα θέατρο, ούτε ποιοτικό για λίγους, ούτε λαϊκό για πολλούς, αλλά ένα θέατρο ποιοτικό για όλους».

Παράλληλα, κι αυτή τη σεζόν συνεχίζονται οι δράσεις του Εθνικού θεάτρου στις φυλακές, στα νοσοκομεία, τα παραμύθια για παιδιά, ενώ και φέτος ένα λεωφορείο του ΟΑΣΑ στοχεύει να επισκεφτεί τις γειτονιές της Αθήνας και να συναντήσει το κοινό. Όλα αυτά πραγματοποιούνται «από ηθική ανάγκη για την κοινωνία»,τόνισε ο Στάθης Λιβαθινός και χωρίς εξωτερική χρηματοδότηση.

«Ο Σαίξπηρ δεν κάνει τίποτα μικρό, αναμετριέται πάντα με κάτι πολύ μεγάλο….» σημειώνει ο Στάθης Λιβαθινός.

Με ένα από τα πιο αινιγματικά και γοητευτικά έργα του μεγάλου δραματουργού Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Τίμων ο Αθηναίος» , καταπιάνεται αυτή τη φορά ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής και σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθινός .

Υπόθεση

Ο Τίμων, άρχοντας στην πόλη των Αθηνών τον 5^ο αιώνα π.χ. ζει πολύ πέρα από τις οικονομικές του δυνατότητες. Ξοδεύει την περιουσία του σε δώρα προς φίλους και απολαύσεις στις οποίες συμμετέχει ολόκληρος ο αντρικός κόσμος της Αθήνας. Σύντομα οι φιλές του Τίμωνα θα δοκιμαστούν και όσοι ευεργετήθηκαν από τον ίδιο θα κληθούν να αποδείξουν τη φιλία τους απέναντί του.

Ένα έργο-πρόκληση για τον πλούτο, το χρέος, τη φιλία, την κολακεία, τη γενναιοδωρία, την αχαριστία, διαχρονικό και πάντοτε ενοχλητικό

 Από 27 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Rex Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη»

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Nίκος Χατζόπουλος                                           

Σκηνοθεσία: Στάθης Λιβαθινός

Σκηνικά-κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου

Μουσική: Λύσσανδρος Φαληρέας                         

Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου                                

Διανομή (με αλφαβητική σειρά)

Βασίλης Ανδρέου: Τίμων ο Αθηναίος

Αργυρώ Ανανιάδου,   Γιώργος Δαμπάσης, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Νίκος Καρδώνης, Στάθης Κόικας, Αναστάσης Λαουλάκος, Φοίβος Μαρκιανός, Διονύσης Μπουλάς, Στρατής Πανούριος, Δημήτρης Παπανικολάου, Μαρία Σαββίδου, Χρήστος Σουγάρης, Αρης Τρουπάκης, Aντιγόνη Φρυδά.

Φωτογράφος παράστασης: Ελίνα Γιουνανλή

Ηλεκτρονικοί ήχοι, οι οποίοι ξεκλειδώνουν κλειδαριές, βαριά κάγκελα, αστυνομικός έλεγχος, παράδοση κινητού και ταυτότητας, ψηλοί τοίχοι κι  αγκαθωτά συρματοπλέγματα δεν είναι οι συνηθισμένες εικόνες, που προηγούνται μιας θεατρικής παράστασης. Αν όμως, ο τόπος διεξαγωγής της είναι οι φυλακές Κορυδαλλού, τότε ο θεατής θα τις συναντήσει σίγουρα.

Πίσω από τα κάγκελα ανέβηκε η νουβέλα του Άντον Τσέχωφ «Θάλαμος αρ. 6 - 200 χρόνια μετά», που σκηνοθέτησε ο Στρατής Πανουριάς με πρωταγωνιστές τους ίδιους τους κρατουμένους σε μια παράσταση με τίτλο  «Θάλαμο αρ. 6», η οποία παρουσιάστηκε στις 12 και 13 Μαΐου.

Πρόκειται για μια σπουδαία πρωτοβουλία του Εθνικού Θεάτρου και του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Γενική Γραμματεία Αντεγκληματικής Πολιτικής), όπου στο πλαίσιο της συνεργασίας τους, προχώρησαν στη δημιουργία ενός Θεατρικού Εργαστηρίου μέσα στη Φυλακή Κορυδαλλού.

Τον περασμένο Ιούνιο ανέβηκε η πρώτη παράσταση στις φυλακές Κορυδαλλού η «Τρικυμία» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ και, φέτος, η δράση συνεχίζεται.

Εκεί, λοιπόν, πίσω από τα κάγκελα, μέσα σε αίθουσα αυτή τη φορά, κι όχι στον προαύλιο χώρο όπως πέρσι, οι  14 φυλακισμένοι μαζί με τον Στρατή Πανούρια μας απέδειξαν τη φράση που ακούσαμε και στο έργο του Τσέχωφ: «Το πνεύμα δε φυλακίζεται, το πνεύμα είναι πάντα ελεύθερο». Οι ίδιοι διασκεύασαν τη νουβέλα, στην οποία δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι διάλογοι, ώστε να την παρουσιάσουν σαν ολοκληρωμένο θεατρικό έργο.

Αυτό που έχει σημασία εδώ, δεν είναι τόσο αν πέτυχαν δραματουργικά το στόχο τους, αλλά ο εκπαιδευτικός και σωφρονιστικός χαρακτήρας του θεατρικού εργαστηρίου, καθώς οι συμμετέχοντας μαζί με τη βοήθεια του σκηνοθέτη τους, αλλά και της κοινωνιολόγου Γιολάντας Κωνσταντινίδου, έγραψαν διαλόγους, άκουσαν και σκιαγράφησαν χαρακτήρες, προσέδωσαν ύφος κι όλα αυτά μέσα από ατελείωτες συζητήσεις, στις οποίες ο καθένας έβαζε και ένα δικό του λιθαράκι. Οι πρόβες τους κράτησαν δέκα μήνες κι αυτό φάνηκε στην παράσταση που παρουσίασαν.

Η επιλογή του συγκεκριμένου κειμένου μοιάζει να ταυτίζεται τραγικά με το πλαίσιο, στο οποίο παρουσιάζεται. Παράλληλα, ο τρόπος που ο συγγραφέας περιγράφει με λεπταίσθητη συμπόνια και διακριτική ειρωνεία τόσο τα δραματικά,  όσο και τα κωμικά αδιέξοδα που προκαλούν στην ανθρώπινη ζωή η προσκόλληση σε αναμνήσεις και χίμαιρες, η έλλειψη κατανόησης του άλλου, οι μικροανταγωνισμοί, η αυταρέσκεια ή, ακόμα, η μοιρολατρία, η αδράνεια, μα πάνω από όλα, το «κοινωνικό αναγκαίο κακό», δίνουν μια γερή βάση για περεταίρω αναγωγές, οι οποίες έχουν γίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση πεδίο θεατρικής έρευνας για τους εμπλεκομένους - καλλιτέχνες προσδίδοντας με το σκηνικό αποτέλεσμα τροφή για σκέψη και προβληματισμό.

Σε μια, λοιπόν, ανώνυμη πόλη της ρωσικής επαρχίας υπάρχει ένα δημοτικό νοσοκομείο, στο οποίο επί μια 20ετία εργάζεται ως γιατρός- διευθυντής ο Αντρέι Εφίμιτς Ράγκιν. Στο νοσοκομείο αυτό, το οποίο περιγράφεται σαν ένα εγκαταλελειμμένο από τις αρχές της πόλης ίδρυμα, υπάρχει μια πτέρυγα, όπου στεγάζεται ο Θάλαμος αρ. 6. Εκεί βρίσκεται η ψυχιατρική κλινική - άσυλο του νοσοκομείου. Στον θάλαμο αυτό διαμένουν πέντε νοσηλευόμενοι με τη διάγνωση «τρελοί». Τους επιβλέπει ο Νικήτας, ο οποίος με τη συμπεριφορά του εκφράζει μια τρομερή αδιαφορία απέναντί τους. Η ζωή, όμως, θα τα φέρει έτσι, που θα έρθει κι εκείνος στη θέση τους. «Τώρα που ήρθε η ώρα να μαγκώσει η πόρτα το δικό του δάκτυλο, σκεφτόταν, πόσοι και πόσοι είχαν πονέσει όλα αυτά τα χρόνια», θα ακούσουμε τον αφηγητή να μας λέει.

Το έργο γράφτηκε κι εκδόθηκε από τον Τσέχωφ, το 1982, όταν  ο ίδιος επέστρεψε από ταξίδι, που έκανε, όταν ήταν ασθενής, στη νήσο Σαχαλίνη, τόπο εξορίας κρατουμένων. Ο συγγραφέας επισκέφτηκε το 1980 το νησί για να κάνει έρευνα για τις άθλιες συνθήκες υπό τις οποίες ζούσαν οι κατάδικοι.

Η παράσταση που είδαμε μας έκανε να ξεχάσουμε τον χώρο, στον οποίο βρισκόμασταν. Την απολαύσαμε, όπως κάθε επαγγελματική δουλειά. Είδαμε ανθρώπους δοσμένους απόλυτα στο εγχείρημα, ερασιτέχνες ναι, αλλά με απόλυτη πειθαρχία και καθοδηγούμενους σωστά από  τον σκηνοθέτη – δάσκαλό τους. Το αποτέλεσμα ήταν να μας χαρίσουν μερικές σκηνές, τις οποίες θα  ζήλευαν κι επαγγελματίες.

Αξιοσημείωτο και το εικαστικό κομμάτι της παράστασης  (σκηνική – ενδυματολογική επιμέλεια: Διονύσης Ξαξίρης).

Είδαμε πρόσωπα να λάμπουν από ευτυχία στην υπόκλιση κι ακούσαμε τον κ. Νίκο να μας δηλώνει ότι την Πέμπτη που μας πέρασε αποφυλακίστηκε, αλλά σήμερα ήρθε να παίξει πάλι θέατρο με τους πρώην συγκρατούμενούς του και πως θέλει να είναι στην ομάδα και του χρόνου!

Είδαμε τον Χριστόφορο Γιαννακόπουλο, διευθυντή των φυλακών να βουρκώνει παρουσιάζοντάς μας την παράσταση και να δηλώνει: «Θα συνεχίσουμε σ’ αυτή την κατεύθυνση, πέρσι με τον Σαίξπηρ, φέτος με τον Τσέχωφ. Θα έρθουν όλοι οι άνθρωποι του πολιτισμού εδώ. Ο πολιτισμός πρέπει πρώτα να βρίσκεται εδώ!»

Πειστήκαμε  από τις δηλώσεις του Θοδωρή Αμπαζή, αναπληρωτή καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου ότι η προσπάθεια αυτή θα συνεχιστεί. «Το δεύτερο ραντεβού είναι πάντα πιο δύσκολο, σας γνώρισα σαν επισκέπτες και τώρα είστε ένοικοι της θεατρικής πράξης», είπε στην ομάδα στο φινάλε της παράστασης.

Φύγαμε, έχοντας στο μυαλό μας τους στίχους από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη, που μας θύμισε ο κ. Νίκος:

«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια

μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.

Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου

θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη».

Ο ίδιος άκουσε το ποίημα στο youtube σε απαγγελία του Κώστα Καζάκου. Το Σάββατο ήταν κι εκείνος εκεί στην πρώτη σειρά για να τον χειροκροτήσει.

Ο Τσέχωφ έγραφε: «Σε 200 με 300 χρόνια ίσως κάτι ν’ αλλάξει». Μπορεί το θαύμα να επιτελεστεί και νωρίτερα…

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Πλούτος του Αριστοφάνη 

13 & 14 Ιουλίου Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

19-29/9 Βελιγράδι

Το Εθνικό Θέατρο έχοντας ως προτεραιότητά του την ανάπτυξη ενός δικτύου συνεργασιών και τη σύμπραξη με σημαντικούς διεθνείς θεατρικούς οργανισμούς, πραγματοποιεί το φετινό καλοκαίρι μια νέα συμπαραγωγή με το Κρατικό Θέατρο της Σερβίας παρουσιάζοντας τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Nikita Milivojevic.

Η παράσταση του Nikita Milivojevic με τον μικτό θίασο, από Έλληνες και Σέρβους ηθοποιούς, στοχάζεται πάνω στο κεντρικό ερώτημα που θέτει ο Αριστοφάνης για τον τρόπο κατανομής του πλούτου και εξετάζει τις αναγωγές του στο σήμερα.

Ο Χρεμύλος μετά την επίσκεψή του στο μαντείο των Δελφών επιστρέφει φέρνοντάς μαζί του έναν τυφλό γέρο άντρα, ύστερα από παραίνεση του Απόλλωνα. Με τη βοήθεια του δούλου του, Καρίωνα, ανακαλύπτει πως ο άντρας που έχει πάρει στο κατόπι δεν είναι άλλος από τον Πλούτο. Ο Χρεμύλος και όλοι οι τίμιοι συμπολίτες του θα ευημερήσουν, αν ο Πλούτος ξαναδεί το «φως το αληθινό». Η θεραπεία του Ασκληπιού στέφεται με επιτυχία κι η δικαιοσύνη αποκαθίσταται. Η Πενία (Φτώχεια) που τόσο καιρό διαφέντευε την πόλη, προσπαθεί τώρα να υπερασπιστεί τις χάρες της φτωχής πλην τίμιας ζωής^. αλλά οι Αθηναίοι δεν πείθονται και σχεδιάζουν να εγκαταστήσουν τον Πλούτο στην παλιά του θέση, στο πίσω μέρος του ναού της Αθηνάς (εκεί όπου φυλάσσονταν τα χρήματα του Δημοσίου).

Ο σκηνοθέτης σημειώνει:

Μία από τις μεγάλες μου απορίες εδώ και πολλά χρόνια αποτελεί η ύπαρξη διάφορων λιστών διανομής του πλούτου ανά τον κόσμο. Πώς είναι δυνατόν 100 άνθρωποι να είναι πλουσιότεροι από τη μισή ανθρωπότητα... Τι κόσμος είναι αυτός; Το αν ο Πλούτος είναι τυφλός ή βλέπει πολύ καλά τί κάνει μοιάζει παντελώς αδιάφορο: οι πλούσιοι γίνονται όλο και πιο πλούσιοι, οι φτωχοί όλο και πιο φτωχοί. Από τον καιρό του Αριστοφάνη μέχρι σήμερα τα πράγματα μοιάζουν να μην έχουν αλλάξει καθόλου. Ο Πλούτος προφανώς είναι ακόμη ο πιο ισχυρός Θεός του πλανήτη, η κινητήρια δύναμη του κόσμου, ενώ διάφορα «οικονομικά συμφέροντα» καθορίζουν τα πάντα. Η Ελλάδα και η Σερβία (και με ευρύτερη έννοια και ολόκληρα τα Βαλκάνια), είναι οι δύο όψεις του νομίσματος στα ψιλά του Πλούτου. Ο ρόλος μας σε τούτη την επ’ άπειρον επίκαιρη παγκόσμια κωμωδία είναι πάντα ίδιος: κορώνα ή γράμματα για μας δεν υπάρχει διαφορά.

Ταυτότητα παράστασης

Σκηνοθεσία: Nikita Milivojevic

Σκηνικά: Kenny MacLellan

Κοστούμια: Marina Medenica

Συνθέτης: Άγγελος Τριανταφύλλου

Φωτιστής: Αλέκος Αναστασίου

Χορογράφος: Amalia Bennett

Διανομή

Πλούτος                                                          Βασίλης Χαραλαμπόπουλος

Χρεμύλος                                                       Γιώργος Γάλλος

Καρίων                                                           Μανώλης Μαυροματάκης

Πενία                                                               Γαλήνη Χατζηπασχάλη

Ασκληπιός                                                     Γιάννης Κότσιφας

Βλεψίδημος                                                   Μάνος Βακούσης

Δίκαιος άνθρωπος-γυναίκα Χρεμύλου       Κώστας Κορωναίος

Συκοφάντης-Ερμής                                       Γιάννης Κότσιφας

Γυναίκα                                                           Μαρία Διακοπαναγιώτου

Κορυφαίος Χορού                                  Nenad Maričić

& 9μελής χορός-μουσικών από την Κρατική Ορχήστρα Βελιγραδίου

Εκτός της Επιδαύρου και της Σερβίας η παράσταση θα παρουσιαστεί στην Ελευσίνα 2/9, στη Θεσσαλονίκη 6/9 και στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού 10/9

Εθνικό Θέατρο της Σερβίας

Στις αρχές του 19ου αιώνα, γεννήθηκε η ιδέα ενός θεάτρου ως θεσμού, που θα συνέβαλε στην καταπολέμηση τ​ου συντηρητισμού,  του αναλφαβητισμού, θα ενίσχυε τη δημιουργία προοδευτικών ιδεών και την ανάπτυξη του εθνικού πολιτισμού. Ο πρίγκιπας Mihajlo, μαζί με το ​​Κρατικό ​Σ​υμβούλιο, αποφάσισε την ανέγερση του κτιρίου κοντά στην Stambol Gate – άλλοτε τουρκοκρατούμενη περιοχή.

Το 1868 ιδρύθηκε στο Βελιγράδι το Εθνικό Θέατρο της Σερβίας, που αποτελεί έως και σήμερα τον κορυφαίο θεατρικό οργανισμό της χώρας. ​Προβάλλει  τ​ον πολιτισμό της Σερβίας στο εξωτερικό ​αποσπώντας διεθνείς  διακρίσεις. Στη διάρκεια της πλούσιας ιστορίας του φιλοξένησε παραστάσεις  με διάσημους ηθοποιούς, τραγουδιστές​ και χορευτές. Η σταθερή ποιότητα του ρεπερτορίου σε συνδυασμό ​ με την παράδοση και τη  σύγχρονη προσέγγιση της θεατρικής τέχνης κα​θώς και  το υψηλό επίπεδο των παραστάσεων αποτελεί το σήμα κατατεθέν του.  Οι παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου της Σερβίας ταξιδεύουν τον πολιτισμό της χώρας ​στο εσωτερικό και στο εξωτερικό στα καλύτερα ευρωπαϊκά θέατρα. ​Όπερα, Θέατρο και Χορός συνυπάρχουν κάτω από την ίδια στέγη. Διαθέτει δύο σκηνές και δίνει περίπου 70 παραστάσεις κάθε μήνα.

Χορηγός παράστασης Όμιλος Ελληνικά Πετρέλαια

Ηλέκτρα του Σοφοκλή

20 & 21 Ιουλίου Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

Η δεύτερη καλοκαιρινή παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου είναι η «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή που θα σκηνοθετήσει ο Θάνος Παπακωνσταντίνου στην πρώτη του δουλειά στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου.

Η Ηλέκτρα, έργο της όψιμης περιόδου του Σοφοκλή, (γράφτηκε πιθανότητα το 412 ή 411π.Χ.), δραματοποιεί ένα από τα πιο ζοφερά επεισόδια του μύθου των Ατρειδών: την εκδίκηση της Ηλέκτρας και του Ορέστη για τον φόνο του Αγαμέμνονα που διέπραξαν η Κλυταιμνήστρα και ο Αίγισθος. Κεντρική μορφή του δράματος, η Ηλέκτρα, διατηρεί ζωντανή την ανάμνηση του φόνου του πατέρα της παρακαλώντας τους θεούς να βοηθήσουν στην τιμωρία των δολοφόνων του. Η επιστροφή του αδελφού της, του εξόριστου Ορέστη, δρομολογεί το έργο της τιμωρίας που θα ολοκληρωθεί με την πράξη του διπλού φόνου.

Γραμμένη μέσα στη δίνη του καταστροφικού Πελοποννησιακού πολέμου, η Ηλέκτρα του Σοφοκλή φέρει έντονα τα σημάδια της «παθολογίας του πολέμου», μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους από τον θεϊκό λόγο στην ανθρώπινη πράξη.

Η Ηλέκτρα, πλάσμα απειλητικό και άγριο, «γεννά πολέμους». Μετουσιώνει τον θρήνο σε όργανο εκδίκησης. Ο θρήνος αντί να κατευνάζει τον πόνο της, επιτείνει την παραφορά του.

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς

Σκηνοθεσία: Θάνος Παπακωνσταντίνου

Σκηνικά-Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού

Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα

Μουσική: Δημήτρης Σκύλας

Χορογραφία: Χαρά Κότσαλη

Διανομή

Ηλέκτρα                     Αλεξία Καλτσίκη

Κλυταιμνήστρα         Μαρία Ναυπλιώτου

Ορέστης                     Αλέξανδρος Μαυρόπουλος

Αίγισθος                    Χρήστος Λούλης

Χρυσόθεμις               Ελένη Μολέσκη

Πυλάδης                    Μάριος Παναγιώτου

Παιδαγωγός              Νίκος Χατζόπουλος

Χορός

Ασημίνα Αναστασοπούλου, Σοφία Αντωνίου, Ιωάννα Δερμετζίδου, Νάντια Κατσούρα, Ελένη Κουτσιούμπα, Κλεοπάτρα Μάρκου, Μαρία Μηνά, Τζωρτζίνα Παλαιοθεοδώρου, Νάνσυ Σιδέρη, Καλλιόπη Σίμου, Δανάη Τίκου, Μαρία Χάνου.

Η «Ηλέκτρα» θα παρουσιαστεί σε συνεργασία με το Υπουργείο Ναυτιλίας και τους αντίστοιχους Δήμους σε νησιά του Ανατολικού Αιγαίου (Μυτιλήνη 26/7, Λήμνο 30/7 και Αϊ Στράτη 1/8).

Επίσης θα περιοδεύσει: Καβάλα 25/8, Θεσσαλονίκη 28/8, Πάτρα 4/9, Ελευσίνα 10/9, Βύρωνας 14/9, Παπάγου 19/9

Χορηγός παράστασης Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών

Οι παραστάσεις του «Πλούτου» και της «Ηλέκτρας» στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου πραγματοποιούνται στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ.

Αγαμέμνων του Αισχύλου στο Εθνικό Θέατρο της Κίνας

Δεκέμβριος 2018

Το Εθνικό Θέατρο της Κίνας στο Πεκίνο και το Εθνικό μας Θέατρο συνεργάζονται σε ένα μεγάλης σημασίας θεατρικό πρόγραμμα, μια πρωτοβουλία που ενώνει δύο από τους αρχαιότερους πολιτισμούς του κόσμου και τις παραδόσεις τους ενώ ταυτόχρονα γεφυρώνει τη σύγχρονη θεατρική δημιουργία.

Η διμερής συνεργασία πραγματοποιείται με την υποστήριξη των Υπουργείων Πολιτισμού των δύο χωρών στο πλαίσιο του Πολιτιστικού Έτους Ελλάδας – Κίνας.

Τον Αγαμέμνονα του Αισχύλου, την πρώτη τραγωδία της Ορέστειας (458 π.Χ.) της μοναδικής σωζόμενης τριλογίας, θα σκηνοθετήσει ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής Στάθης Λιβαθινός στο Πεκίνο, στο Εθνικό Θέατρο της Κίνας στο πλαίσιο της διμερούς συνεργασίας των δύο θεάτρων.

Η τραγωδία πραγματεύεται την επάνοδο του στρατηλάτη των Ελλήνων στο Άργος, την υποδοχή του από τη γυναίκα του Κλυταιμνήστρα και τους πιστούς πολίτες του, τον φόνο του από την Κλυταιμνήστρα και τον εραστή της Αίγισθο. Ένας κύκλος αίματος που παραμένει ανοιχτός αναζητώντας την εκδίκηση.

Οι πρόβες θα ξεκινήσουν τον Οκτώβριο και η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στα μέσα Δεκεμβρίου στο Εθνικό Θέατρο της Κίνας στο Πεκίνο.

Ταυτότητα παράστασης

Σκηνοθεσία: Στάθης Λιβαθινός

Σκηνικά – Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου

Κίνηση: Μαριάννα Καβαλλιεράτου

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Διανομή

Έλληνες ηθοποιοί: Στεφανία Γουλιώτη, Αντιγόνη Φρυδά

Και δεκαπέντε ακόμη Κινέζοι ηθοποιοί 

Το Εθνικό Θέατρο για τις ανάγκες της παιδικής παράστασης που θα ανέβει τη χειμερινή περίοδο 2018-2019 σε σκηνοθεσία  Σοφίας Βγενοπούλου αναζητά ερμηνευτές και συγκεκριμένα: γυναίκες και άντρες ηλικίας 25-40 ετών επαγγελματίες ηθοποιούς

Στην ακρόαση θα κληθούν οι υποψήφιοι που θα επιλεγούν με βάση το βιογραφικό τους σημείωμα.  Όσοι κληθούν θα πρέπει να έχουν ετοιμάσει ένα τραγούδι και ένα μονόλογο της επιλογής τους.

Κατάθεση βιογραφικών

Οι ενδιαφερόμενοι παρακαλούνται να στείλουν το βιογραφικό τους και δυο πρόσφατες φωτογραφίες (μια ολόσωμη και μια κοντινή) από την Τετάρτη 14/3/18 μέχρι και την Κυριακή 25/3/18:

• ηλεκτρονικά στο emailΑυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.με την ένδειξη στο θέμα του email«ΑΚΡΟΑΣΗ- ΠΑΙΔΙΚΟ 2018»

Η  ενημέρωση των υποψηφίων  στην ακρόαση θα γίνει αποκλειστικά μέσω email.  Όλοι οι ενδιαφερόμενοι που θα καταθέσουν το βιογραφικό τους εντός προθεσμίας θα ειδοποιηθούν από το Γραφείο Σκηνής μέσω email για το αν θα συμμετάσχουν ή όχι στην ακρόαση από την Δευτέρα  26/3/18 μέχρι και την Τρίτη  27/3/18.

Οι υποψήφιοι που θα κληθούν στην ακρόαση θα πρέπει να έχουν μαζί τους τυπωμένο το βιογραφικό τους σημείωμα και δυο φωτογραφίες (μια ολόσωμη και μια κοντινή).Επίσης θα πρέπει να φορούν άνετα ρούχα και παπούτσια.

Σημείωση:  Οι ακροάσεις θα πραγματοποιηθούν από 28 έως 30/3/18.