Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Ο Στέλιος Δημόπουλος ανήκει στη dream-team της παράστασης «Εθνικός Ελληνορώσων» που συνεχίζεται για δεύτερη σεζόν, με επιτυχία, στο Από Μηχανής Θέατρο.

Στο έργο του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου, το οποίο σκηνοθέτησε μοναδικά ο Γιώργος Παλούμπης, ο Στέλιος ερμηνεύει τον ρόλο του Μανώλη «ένα ρόλο σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς. Των παιδιών του μαζί τα φάγαμε. Των παιδιών που γαλουχήθηκαν με ενοχικό σύνδρομο ότι αυτά έφταιγαν. Των παιδιών που από πτυχιοθήρες εν μια νυκτί τους ενημέρωσαν ότι δουλειές δεν υπήρχαν και ότι θα βάζαν τα πτυχία στον κ@λo τους. Μέλος των οποίων είμαι και εγώ», όπως μας επισημαίνει ο ίδιος.

Σ’ ένα time-out της παράστασης είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί του και όπως θα συνειδητοποιήσετε και εσείς ο Στέλιος δεν μασάει τα λόγια του , τολμά να μας εκφράσει ελεύθερα τη γνώμη του και εύχεται «καλή χώνεψη» σ’ όποιον σοκάρεται με την αλήθεια.

 

Επέστρεψες στο θέατρο μετά από ένα ατύχημα με τη μηχανή. Τι αποκόμισες από αυτή τη δύσκολη εμπειρία;

Το ατύχημα με βρήκε σε μια περίοδο τρομακτικής σωματικής και πνευματικής πίεσης. Το πόδι μου κινδύνευσε 3 φορές για ακρωτηριασμό και πέρασα από την απόλυτη υπερδραστηριότητα στην απόλυτο αδράνεια με μπόνους έναν έξω-σκελετό και κάπου 14 βίδες που διαπερνούσαν το κορμί μου. Όταν ένας υποτυπωδώς σκεπτόμενος άνθρωπος αντιληφθεί στην ουσία του την τυχαιότητα του να είσαι ζωντανός, το λιγότερο που μπορεί να συμβεί είναι η απόλυτη αναθεώρηση της βιοθεωρίας του για τη ζωή. Στο ατύχημα αυτό χρωστάω την απόλυτη ωρίμανση μου κατά μια δεκαετία.

Γιατί πιστεύεις ότι η παράσταση «Εθνικός Ελληνορώσων» κέρδισε το παιχνίδι με το κοινό και συνεχίζεται για δεύτερη σεζόν;

Ο Εθνικός Ελληνορώσων είναι ένα σπουδαίο νεοελληνικό κείμενο. Είναι ένα κείμενο που επιχειρεί να εξερευνήσει το ζήτημα της νεοελληνικής διπολικότητας. Της άρνησης του να μπορείς να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου αντί να μεταβιβάζεις την ευθύνη σε κάποιον άλλο. Την άρνηση της προσωπικής ευθύνης. Το φαινόμενο του πως ένας οικογενειάρχης είναι ικανός να κερατώνει τη σύζυγο του και την ίδια στιγμή να είναι ο πρώτος που φρίττει όταν το θέμα της απιστίας «σκάει» στο τραπέζι.

Βρίσκεις κοινά σημεία με τον ρόλο σου; Αν, ναι ποια είναι αυτά;

Η Στέλλα Άντλερ έλεγε ότι πάντα ο ρόλος είναι μεγαλύτερος από τον ηθοποιό. Ο Μανώλης είναι ένας ρόλος σύμβολο μια ολόκληρης γενιάς. Των παιδιών του μαζί τα φάγαμε. Των παιδιών που γαλουχήθηκαν με ενοχικό σύνδρομο ότι αυτά έφταιγαν. Των παιδιών που από πτυχιοθήρες εν μια νυκτί τους ενημέρωσαν ότι δουλειές δεν υπήρχαν και ότι θα βάζαν τα πτυχία στον κ@λο τους. Μέλος των οποίων είμαι και εγώ.

Είθισται να θεωρούμε ότι οι ανδρικές φιλίες κρατάνε περισσότερο και έχουν πιο γερές βάσεις. Στο έργο όμως βλέπουμε ότι και σ’ αυτές τις σχέσεις υπάρχουν πολλά απωθημένα και ανταγωνισμοί. Εσύ πως βιώνεις τη φιλία μεταξύ ανδρών;

Θα ήταν γενίκευση και λάθος να μιλήσουμε για ανωτερότητα της ανδρικής σε σχέση με τη γυναικεία φιλία. Φιλία κατ’ εμέ είναι όταν μπορείς χωρίς να το σκέφτεσαι να τρως σφαίρα για τον άλλο/η. Εγώ για τους φίλους μου πεθαίνω.

«Ήταν μια φορά και έναν καιρό ένας σκηνοθέτης που δεν προσπαθούσε να καπηλευτεί την τέχνη του και να γα@@ γκομενάκια» Έγραψες στα social media για τον Γιώργο Παλούμπη. Πώς ήταν η συνεργασία σας;

 Ας μην κρυβόμαστε. Η αντιστοιχία του «βύσμα-πολιτικός» είναι το «σκηνοθέτης θα σε φτιάξω – ηθοποιός θα σου κάτσω». Όλοι μας έχουμε βιώσει το φασισμό του να κρίνεται η υποκριτική σου απόδοση με γνώμονα του πόσα κομπλιμέντα κάνεις και το πόσες μπυρίτσες πίνεις μετά την πρόβα. Αυτό ισχύει για αγόρια και κορίτσια. Δόξα το Θεό σε αυτό, το σύστημα είναι ακριβοδίκαιο. Μεγαλύτερος θρήνος κατά την άποψη μου σε αυτό τον κλάδο είναι ότι καθημερινά χάνονται ταλέντα τα οποία αρνούνται να υποκύψουν στο παιχνίδι των δημοσίων σχέσεων. Ταλέντα που θα μπορούσαν να επαναπροσδιορίσουν τη θεατρική εξίσωση. Έχουμε γεμίσει πολιτικώς ορθά καλά παιδιά, ηθοποιούς του ΝΑΙ σε όλα. Ηθοποιούς που από φόβο του να μην μείνουν στην απέξω ξέχασαν την ιερή αποστολή του να αλλάξουν τον κόσμο. Μπερδέψαμε τον ηθοποιό με το διασκεδαστή. Ο Παλούμπης λοιπόν -και όχι επειδή είναι σκηνοθέτης μου- είναι ένας άνθρωπος μάλαμα. Ένας άνθρωπος που όταν τον φώναξαν να παραλάβει το βραβείο σκηνοθεσίας το μοιράστηκε με τον Τσιοτσιόπουλο και όλη την ομάδα μας. Ένας άνθρωπος που στα σεμινάριά του ποτέ δεν επέτρεψε σε κανέναν να τον γλύψει. Ένας άνθρωπος που εμπιστεύτηκε το ρόλο ενός χαρακτήρα που παίζει μπάσκετ σε έναν ηθοποιό που κανείς δεν ήξερε αν θα ξαναπερπατήσει. Η συνεργασία μας ήταν εξαιρετική. Είναι σπουδαίος άνθρωπος ο Γιώργος και ναι δεν καπηλεύεται την τέχνη του. Τώρα για όποιον σοκάρεται με την απλή διατύπωση της αλήθειας, καλή χώνεψη.

 Έχεις συνεργαστεί με σκηνοθέτες που «καπηλεύονταν» την τέχνη τους;

Όχι και ούτε πρόκειται. Με ξέρουν, τους ξέρω και είμαστε σε πόλεμο.

Ποιες είναι οι χαρές που ζεις μέσα στο θέατρο;

Ο Τσιοτσιόπουλος, ο Αλεξίου, ο Παπαδημητράτος, ο Σταμουλακάτος και ο Φυτίλης είναι άνθρωποι που χουν ζήσει το underground στην πλάτη τους. Είναι εδώ που είναι με τις πλάτες τους και με τον ιδρώτα τους. Τους θαυμάζω και τους σέβομαι. Και είναι μεγάλη τιμή από μια ομάδα σαραντάρηδων με τέτοια πορεία και τέτοιες επιλογές ζωής να αναγνωρίζουν έναν 35άρη σα δικό τους. Αυτό με κάνει χαρούμενο και ως ηθοποιό και ως άνθρωπο.

  Υπάρχει κάποιος ρόλος που ονειρεύεσαι;

     Ο Μάκμπεθ.

 Επόμενα επαγγελματικά σχέδια.

Βγάζουμε δίσκο με τη μπάντα που τραγουδάω τους Granny Goes Mad και ετοιμάζουμε με το Δημήτρη Γεωργαλά τη Μήδεια που παίχτηκε στο Εθνικό θέατρο της Χάγης και δεν προλάβαμε να μεταφέρουμε στην Ελλάδα ποτέ λόγω του ατυχήματος.

Η παράσταση «Εθνικός Ελληνορώσων» παίζεται από τις 26/9 κάθε Τετάρτη στις 18:00, Σάββατο στις 18:00 & Κυριακή στις 21:30 στο Από Μηχανής θέατρο.

Οι φωτογραφίες είναι του Πάτροκλου Σκαφιδά.

 

Η προηγούμενη θεατρική σεζόν δεν ήταν ιδιαίτερα γενναιόδωρη. Μπορεί οι προσδοκίες μας να ήταν μεγάλες και λόγω των επιχορηγήσεων, αλλά τα αποτελέσματα, τις περισσότερες φορές, δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις μας.

Οι περισσότερες παραστάσεις, από αυτές που ξεχώρισαν, πήραν το πράσινο φως και για δεύτερη χρονιά κι έτσι, αν τις χάσατε, θα έχετε την ευκαιρία, από τέλος Σεπτεμβρίου, να τις απολαύσετε ή να τις (ξανά) απολαύσετε!

1.«Έμμα»

Η Μαρία Πρωτόπαππα, στην έκτη σκηνοθετική της δουλειά, διασκευάζει το βιβλίο της Κολομβιανής ζωγράφου, δημιουργώντας έναν μονόλογο εξαιρετικής ροής με αρετές απεύθυνσης και ζωντανού λόγου, που καθηλώνουν. Στο «Αναμνήσεις δι’ αλληλογραφίας» της Έμμα Ρέγιες η ηθοποιός βρίσκει πρόσφορο έδαφος και χαρίζει στο κοινό ένα θεατρικό διαμάντι, από τις καλύτερες στιγμές της περσινής σεζόν.

Από 26 Οκτωβρίου-2 Δεκεμβρίου στη Β’ σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας

 2.«Η Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα (III)»

Το σπονδυλωτό έργο του Ζοέλ Πομμερά, που σκηνοθέτησε με μαεστρία ο Νίκος Μαστοράκης, έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από κοινό και κριτικούς. Έτσι η επιτυχία συνεχίστηκε για δεύτερη χρονιά με ανανεωμένο cast- «Η Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα(II)» - και προσθήκη κάποιων ιστοριών. Τον Οκτώβρη και για λίγες παραστάσεις θα δούμε την 3^η εκδοχή της παράστασης και θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα: Τι είναι η αγάπη;

Από 3 Οκτωβρίου - 25 Νοεμβρίου στο Θέατρο Τέχνης, Υπόγειο

3. «Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας»

Η Ελένη Σκότη μας σύστησε, την περασμένη σεζόν, το άπαιχτο στην Ελλάδα έργο του Ιρλανδού συγγραφέα, Κόνορ Μακφέρσον καταφέρνοντας να κλέψει τις εντυπώσεις με μια παράσταση που άφηνε τον θεατή να αφεθεί σε μια πλούσια παλέτα συναισθημάτων. Άσσος στο μανίκι της η εξαιρετική ομάδα των ηθοποιών της, όπως οι Δημήτρης Αλεξανδρής, Ερρίκος Λίτσης, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Κατερίνα Μαούτσου και Νικόλας Μπράβος. Ο Γιώργος Τριανταφυλλίδης κλέβει την παράσταση με τον αβανταδόρικο ρόλο του Ντοκ. Μια φιγούρα, η οποία ξεχωρίζει και, με πολύ χιούμορ, αποδίδει τις πιο τραγικές καταστάσεις.

Από τις 4 Οκτωβρίου στη κεντρική σκηνή του Θεάτρου Επί Κολωνώ

4.«Ο Φάρος»

Από τον Κόνορ Μακφέρσον γοητεύτηκε κι ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, κι επέλεξε ένα, εκ πρώτης όψεως, ανοίκειο έργο για το ελληνικό κοινό, καθώς η υπόθεση εξελίσσεται σ’ έναν φάρο με μια ανδροπαρέα που καταναλώνει τεράστιες ποσότητες αλκοόλ, καταφέρνοντας να φέρει σε πρώτο πλάνο την ουσία του, καθώς το «The Seafarer»(«ο Ναυτικός» ο πρωτότυπος τίτλος) δεν είναι παρά μια τρυφερή παραβολή για την εξιλέωση και τη λύτρωση. Θέατρο συνόλου με πέντε σπουδαίες ερμηνείες - του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, του Νίκου Ψαρρά, του Προμηθέα Αλειφερόπουλου και του Αιμίλιου Χειλάκη – που θα θυμάστε για καιρό.

Από 10 Οκτωβρίου στο θέατρο Αθηνών

5. Ο «Αρίστος»

Η παράσταση που βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Θωμά Κοροβίνη «Ο γύρος του θανάτου» έγινε από την αρχή sold-out . Ο Γιώργος Παπαγεωργίου με έμπνευση και ευαισθησία κατάφερε να ζωντανέψει την τραγική ιστορία της εκτέλεσης, του 28χρονου Αριστείδη Παγκρατίδη για ένα έγκλημα, που όπως όλα δείχνουν,δεν διέπραξε ποτέ. Στα 70 λεπτά της παράστασης, οι τρεις εξαιρετικοί ηθοποιοί που επέλεξε -Ελένη Ουζουνίδου, Μιχάλης Οικονόμου και Γιώργος Χριστοδούλου- υποδύονται όλα τα πρόσωπα που πέρασαν από τη σύντομη ζωή του και εντυπωσιάζουν με την αμεσότητα και το ταλέντο τους.

Στο θέατρο του Νέου Κόσμου από 8 Οκτωβρίου

6. «Στέλλα κοιμήσου»

Μία παράσταση – πρόταση από τον κινηματογραφιστή Γιάννη Οικονομίδη, εμπνευσμένη από το κλασικό έργο του Ξενόπουλου «Στέλλα Βιολάντη». Το «Στέλλα κοιμήσου» είναι ένα νέο πρωτότυπο έργο, μία σύγχρονη μετεγγραφή της «Στέλλας Βιολάντη», σκηνοθετημένο δεξιοτεχνικά από τον Οικονομίδη με τρόπο απολύτως έντονο και υποβλητικό. Μία παράσταση, που λειτουργεί σαν ωρολογιακή βόμβα και απευθύνεται, σίγουρα, σε ένα ανήσυχο θεατρόφιλο κοινό. Μετά από δύο sold-out χρονιές στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, προστίθεται στο πρόγραμμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και επιστρέφει στο Θέατρο Καρέζη, έχοντας στις αποσκευές της και δύο βραβεία, καθώς για την ερμηνεία τους στην παράσταση τιμήθηκαν η Ιωάννα Κολλιοπούλου με το βραβείο Μελίνα Μερκούρη και ο Γιάννης Νιάρρος με το βραβείο Δημήτρης Χορν.

Από την 1η Οκτωβρίου στο Θέατρο Καρέζη –για 20 παραστάσεις

7.«Εγώ ,ο Μάρκος Βαμβακάρης»

Δεν θα μπορούσαμε να μην μνημονεύσουμε τον Θανάση Παπαγεωργίου για το ρεσιτάλ ερμηνείας του ως Μάρκος Βαμβακάρης. Στην παράσταση «Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης», την οποία υπογράφει και σκηνοθετεί ο ίδιος, ανεβαίνει μόνος στη σκηνή, και, με μια αφοπλιστική παραστατικότητα, πείθει απόλυτα, έχοντας ως συμπρωταγωνιστή του μόνο το μπουζούκι του. «Ο άνθρωπος, για να λέγεται αληθινός άνθρωπος, πρέπει να έρχεται στη θέση του άλλου, του ομοίου του», θα πει μεταξύ άλλων ο Μάρκος, ο οποίος «υπόφερνε» στη ζωή και το έβγαζε στην «πενιά»… Το κείμενο έγραψε η Νάνση Τουρμπακάρη κι είναι βασισμένο στις αφηγήσεις του ίδιου του Μάρκου, έτσι όπως καταγράφηκαν στο βιβλίο της Αγγελικής Βέλλου-Κάϊλ «Μάρκος Βαμβακάρης, Αυτοβιογραφία». Την παράσταση επένδυσε μουσικά ο γιος του Στέλιος.

Από 5 Οκτωβρίου-6 Ιανουαρίου στο Θέατρο Στοά

8.«Ο Αμπιγιέρ»

Στην πρώτη του σκηνοθετική δουλειά, ο Μανώλης Δούνιας επιλέγει τον «Αμπιγιέρ» του Χάργουντ και μια μικρή σκηνή για την προσομοίωση όσων συμβαίνουν πίσω από αυτή. Ο Ρόναλντ Χάργουντ γράφει το 1981 τον «Αμπιγιέρ», ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας που αφορούν στον κόσμο του θεάτρου. Το έργο είναι αυτοβιογραφικό, με πηγή έμπνευσης την εμπειρία του ως αμπιγιέρ του Άγγλου ηθοποιού Ντόναλντ Γούλφιτ. Αμπιγιέρ, σ’ ένα ρεσιτάλ ερμηνείας ο Μάνος Βακούσης, που κατά τη γνώμη μου, στη ρωγμή του ρόλου του, χαρίζει στην παράσταση την καλύτερη στιγμή της.

Εξαιρετικός στον ρόλο του Σερ, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο το αιώνιο ζήτημα της υστεροφημίας. «Οι ηθοποιοί ζουν μονάχα στις αναμνήσεις των άλλων…Μίλα καλά για μένα. Το ομορφότερο πράγμα στη ζωή είναι να σε θυμούνται».

Από 15 Φεβρουαρίου-20 Απριλίου 2019 στη Β’ σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας

 

9. «Ο Φεγγίτης»

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης καταθέτει μια ιδιοφυή σκηνοθετική προσέγγιση. Μελετώντας ενδελεχώς το έργο, δεν μένει στο προφανές, στην ερωτική ιστορία. Αντίθετα, χτίζοντας πίσω από αυτή, επιλέγοντας τον δρόμο του ρεαλισμού, όπως προτάσσει και ο συγγραφέας, δουλεύει εξονυχιστικά τις λεπτομέρειες με τους σπουδαίους πρωταγωνιστές, αφήνοντας να φανερωθούν στη σκηνή οι ουσιαστικές σχέσεις, τα βαθύτερα «θέλω» των χαρακτήρων και, μέσω των λεκτικών διαξιφισμών τους, όλα τα πολιτικοκοινωνικά μηνύματα του Ντέιβιντ Χέαρ , που, αν και έχουν περάσει είκοσι τρία χρόνια από τότε που γράφτηκε το έργο, τολμώ να πω ότι η καθολικότητά τους το κάνει –ή θα το κάνει– κλασικό. Η παράσταση οφείλει την επιτυχία της στο απίθανο δίδυμο Δημήτρη Καταλειφού και Λουκίας Μιχαλοπούλου.

Από τον Οκτώβριο στο Θέατρο Εμπορικόν

10.«Το Τίμημα»

Μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες της περσινής χρονιάς ήταν το κλασικό αριστούργημα του Άρθρουρ Μίλλερ, το οποίο σκηνοθέτησε η Ιωάννα Μιχαλακοπούλου. Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος ανεβαίνει στη θεατρική σκηνή του Ιλίσια για να ερμηνεύσει τον Ρωσοεβραίο παλαιοπώλη Σάλαμον, δίνοντας ένα «μάθημα» υποκριτικής που δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο κάθε θεατρόφιλο!

Από τις 12 Οκτωβρίου-9 Δεκεμβρίου στο Θέατρο Ιλίσια.

11. «Ο Χαρτοπόλεμος»

Το σπάνιας ευαισθησίας κείμενο του αδικοχαμένου Βαγγέλη Ρωμνιού μας φέρνει αντιμέτωπους με την Ελλάδα του σήμερα και με την πολύπαθη γενιά των τριαντάρηδων, που ανώριμη ακόμη να διαπραγματευτεί τα εσωτερικά τραύματα της οικογενειακής ζωής, μη έχοντας ουσιαστικά μάθει να ξεπιπιλά το δάχτυλο από το στόμα, έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με την αδηφάγα πραγματικότητα. Με μια Ελλάδα τελείως διαφορετική από αυτή που μας έμαθαν ότι θα βρούμε μεγαλώνοντας. Η παράσταση ευτύχισε λόγω της σκηνοθεσίας του Γιώργου Παλούμπη και των ερμηειών των ηθοποιών του.

Από 21 Σεπτεμβρίου στο Μικρό Γκλόρια

12. «Εθνικός Ελληνορώσων»

Ακόμα μια παράσταση σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, που έκλεψε τις εντυπώσεις. Στη σκηνή του Από Μηχανής Θεάτρου στήνεται ένα γήπεδο μπάσκετ (σκηνικό: Ηλέκτρα Σταμπούλου) και η ομάδα των ηθοποιών, κυριολεκτικά και μεταφορικά, «ιδρώνει τη φανέλα». Έχει μια ζηλευτή σκηνική επικοινωνία βάζοντας απανωτά τρίποντα με τις ερμηνείες των ηθοποιών – παικτών της, χαρίζοντας ένα θέατρο συνερμηνείας και συνευθύνης. Έτσι, το έργο του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου , δεν θα μπορούσε παρά να συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά.

Από 26 Σεπτεμβρίου στο Από Μηχανής θέατρο

13. «Mute»

Το «Mute» είναι ένα διαμάντι κι επειδή «εν αρχή ην ο Λόγος», εν προκειμένω, το θαυμάσιο κείμενο του Γιώργου Αδαμαντιάδη, ιστορικό, βρίθει έρευνας κι ενασχόλησης με την περίοδο που απεικονίζει, αλλά πάνω από όλα είναι θέατρο: ζωντανός λόγος, που σπαρταρά, ήρωες με αλήθειες, αδυναμίες, φόβους, εξαιρετική πλοκή και σασπένς. Ο Στέλιος Πατσιάς κατάφερε, με τη σκηνοθεσία του, να αναδείξει το έργο, φωτίζοντας κάθε λεπτή απόχρωσή του και οι έξι ηθοποιοί δίνουν στη σκηνή τον καλύτερό τους εαυτό! Από τις καλύτερες εκπλήξεις της περσινής σεζόν.

6 και 7 Οκτωβρίου στο Θέατρο Άνετον στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια για λίγες παραστάσεις στο Θέατρο Σημείο.

«Γρανάδα»

Ένα ακόμη σύγχρονο νεοελληνικό έργο του Γιάννη Καλαβριανού σκηνοθετημένο από τον ίδιο με τρυφερότητα, μελαγχολία, ευαισθησία, χωρίς να λείπει το απαραίτητο χιούμορ,παρόλο που διαχειρίζεται το «δύσκολο» θέμα της απώλειας. Ένας καλοδουλεμένος θίασος (Φιλαρέτη Κομνηνού, Γιώργος Γλάστρας, Εφη Σταμούλη, Στέφη Πουλοπούλου, Αλεξία Μπεζίκη, Διαμαντής Αδαμαντίδης αλλά και η Λυδία Φωτοπούλου μέσω βίντεο )δημιουργεί μια παράσταση με εξαιρετικό ρυθμό που συγκινεί βαθιά.

Από 3 Οκτωβρίου σε νέα στέγη, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

«Μόλλυ Σουήνη»

Η Ιώ Βουλγαράκη κι η ομάδα Πυρ παρουσίασαν την προηγούμενη σεζόν με επιτυχία του έργο του Μπράιαν Φρίελ. Ένα τρυφερό κείμενο που ταίριαξε πολύ στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, δίνοντας στους θεατές την ευκαιρία να γίνουν μέτοχοι μια ζεστής θεατρικής εμπειρίας  και τριών καλών ερμηνειών -Δημήτρης Γεωργιάδης, Δέσποινα Κούρτη και Αργύρης Ξάφης - με τον τελευταίο να κλέβει την παράσταση.

 Από 15 Οκτωβρίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

 

Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια…

Ο λόγος για τους «12 ενόρκους» του Reginald Rose, που με ανανεωμένο cast συνεχίζουν απτόητοι για 5^η σεζόν στο Θέατρο Αλκμήνη(5&6 Οκτωβρίου στο Θεατρικό Κέντρο Ιωαννίνων), σε σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. Ενώ, πλώρη για 4η χρονιά στο Θέατρο Επί Κολωνώ, βάζει και ο «Άγριος Σπόρος» του Γιάννη Τσίρου σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη με τον Τάκη Σπυριδάκη σε μια ερμηνεία ζωής (Από 1η Οκτωβρίου).

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Στο Από Μηχανής Θέατρο θα παρουσιαστεί από το Σάββατο 14 Απριλίου και κάθε Σάββατο και Κυριακή το έργο του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη.

Εδώ και τρία χρόνια, σε μια γειτονιά σε μια άκρη του δήμου της Αθήνας, στο Ελληνορώσων, έξι φίλοι γύρω στα σαράντα, μαζεύονται, μια φορά τον μήνα, για ένα “μπασκετάκι”. Το ραντεβού συνήθως πέφτει Σάββατο - εκεί, κατά το απογευματάκι - στο ίδιο πάντα ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ. Το κάνουν όπως λένε “για να ξεσκουριάζουν” … και να πίνουν μετά καμιά μπύρα χωρίς ενοχές. Και σήμερα το ίδιο. Συναντήθηκαν, είπαν τα νέα τους, έκαναν το ζέσταμά τους, πήραν την μπάλα στα χέρια και το παιχνίδι άρχισε. 

Ο Εθνικός Ελληνορώσων είναι μία κωμωδία, για τα παιδιά μιας γειτονιάς που λένε ότι μεγάλωσαν, για πρησμένους αστραγάλους, για πληγές που έκλεισαν και για άλλες που μείναν ανοιχτές. Ένα έργο για ξεχειλωμένες φανέλες, ξεφούσκωτες μπάλες και εγκλήματα. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Εξ’ αμελείας και μη.

“Όταν ο άντρας φτάνει στα σαράντα, πρέπει να αρχίσει να προσέχει”

Michael Jordan

 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Κείμενο: Αντώνης Τσιοτσιόπουλος          

Σκηνοθεσία – Δραματουργία: Γιώργος Παλούμπης

Σκηνικά: Ηλέκτρα Σταμπούλου

Κοστούμια: Ομάδα Boudoir

Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας

Ηχητική επιμέλεια: Ανδρέας Μιχόπουλος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Μιχάλης Ζαχαρίας

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Σχεδιασμός Αφίσας: Θωμάς Παπάζογλου

ΠΑΙΖΟΥΝ:

Στάθης Σταμουλακάτος, Μάκης Παπαδημητράτος, Θάνος Αλεξίου, Κώστας Φυτίλης Στέλιος Δημόπουλος, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος

Μια παραγωγή του Από Μηχανής Θεάτρου

-          Από τις 14 Απριλίου κάθε Σάββατο στις 21:15 & Κυριακή στις 17:15

-          Θέατρο Από Μηχανής, Ακαδήμου 13, τηλέφωνο: 210.5232097, www.amtheater.gr

-          Τιμές εισιτηρίων:

Κανονικό: 13€

Φοιτητικό & άνω των 65: 10€

Ανέργων: 8€

Ατέλεια: 5€

-          Προπώληση εισιτηρίων στο τηλέφωνο 210. 5232097 και στο www.viva.gr/tickets/