Τη γλώσσα μου την καίει το μπούκοβο. Οι πράσινες και κόκκινες, μικρές πιπεριές. Εκείνες με τα σπόρια. Και οι Ταϊλανδέζικες σούπες. Και όλα όσα δεν άρθρωσε ποτέ. Όλες οι λέξεις που έμειναν κολλημένες πάνω της να παρασιτούν.

Τη μύτη μου την καίει το ότι δεν μυρίζει τίποτα. Καλά, κανείς δεν φτιάχνει τίποτα σ’ αυτή την πόλη; Ένα καφέ ρε παιδί μου, μια πίττα, μια μπουγάδα, ένα φρεσκοβαμμένο κάτι τέλος πάντων. Μέχρι και το καινούργιο βιβλίο έχει μυρωδιά. Που το ξεφυλλίζουν, να πάω να το μυρίσω; Κι η άνοιξη που πήγε; Την έφαγαν οι αλλεργίες; «Δω μου να μυρίσω κάτι», μού ‘λεγε ένας φίλος, «έστω τον καπνό από το τσιγάρο». Έστω.

Τα μάτια μου τα καίνε οι οθόνες. Πολλές οθόνες. Κάθε μεγέθους οθόνες. Έχεις δει ποτέ οθόνη σε μέγεθος ματιού; Κοίτα γύρω σου… Απομιμήσεις προβολών με μάτια σε γυάλισμα οθόνης. Στραμμένα μόνο μέσα σε οθόνες. Οπότε ξέχνα το! Οι απομιμήσεις είναι αυτές που καίνε τα μάτια μου περισσότερο. Απομιμήσεις προβολών περιφέρουν την έλλειψη πρωτοτυπίας τους. Κάψιμο.

Τα αυτιά μου καίγονται στα λόγια τα μεγάλα. Αυτά που λέγονται για να ειπωθούν και τίποτα δεν λένε. Όχι, ακόμα καλύτερα: τα αυτιά μου καίγονται στα λόγια τα χοντρά, τα οργισμένα και χιλιοειπωμένα. Αυτά που έχουν το θράσος να φουσκώνουν με μια επίφαση δικαίου. Αυτά που έχουν το θράσος να κρίνουν, να διαχωρίζουν και να γκετοποιούν από το θρόνο της βολικής ακαμψίας τους.

Εν περιλήψει, έτσι καίγονται τα εγκεφαλικά μου κύτταρα. «Άδικα η φύση φύσηξε μέσα μας τον λόγο που ήταν προορισμένος να γίνει η μνήμη και η πρόβλεψη του κόσμου», γράφει ο Σαίξπηρ. Και την ίδια στιγμή που το γράφω, ενοχικά το σβήνω και το ξαναγράφω. Τα εγκεφαλικά μου κύτταρα χορεύουν σε ρυθμούς ταχείας καύσης.

Ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά.

Το δέρμα μου το καίει ο ανοιξιάτικος ήλιος. Αυτός που αύριο δεν ξέρεις αν θα είναι εκεί.

H Έλλη Σαρρή  με την Θεατρική ομάδα Παπαλάνγκι, παρουσιάζουν την παράσταση "Ελέφαντας" στο Θέατρο 104

κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.15 | μέχρι τις 18 Απριλίου