Το Θέατρο της οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής, ένα από τα σημαντικότερα και επιδραστικότερα θέατρα της αθηναϊκής σκηνής, περνάει στη νέα του εποχή. Χτίζοντας γέφυρες με τη σπουδαία ιστορία του ιδρυτή του και με το βλέμμα ταυτόχρονα στραμμένο μπροστά, o πολιτιστικός οργανισμός ‘Λυκόφως’ του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου αναλαμβάνει για τα επόμενα 10 χρόνια το ιστορικό θέατρο της Κυψέλης.

Οι πόρτες άνοιξαν στις 6 Νοεμβρίου με το έργο-σταθμός της ρωσικής δραματουργίας ‘Συμφορά από το πολύ μυαλό’ του Αλεξάντρ Γκριμπογέντοφ σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού, με μια καινούργια 13μελή ομάδα νέων και παλαιότερων ηθοποιών και σε νέα έμμετρη μετάφραση της Έλσας Ανδριανού. Το θεμελιώδες αυτό κείμενο ανέβηκε για πρώτη φορά από τον Λευτέρη Βογιατζή το 1986 και έκτοτε δεν παρουσιάστηκε ποτέ ξανά στην Ελλάδα.

Η νέα σύγχρονη προσέγγιση του Στάθη Λιβαθινού πάνω στην κλασική αυτή ρώσικη κωμωδία επιχειρεί να αναδείξει τις -σχεδόν σκανδαλώδεις- αναλογίες του με το δικό μας “σήμερα” και συνομιλεί με τη δηκτική ανατομία των αρχών του ρωσικού 19ου αιώνα που έχει φιλοτεχνήσει ο Γκριμπογέντοφ αξιοποιώντας τα μοτίβα της κλασικής ευρωπαϊκής κωμωδίας κάτω από τα οποία αναδύονται συνεχώς η ανελέητη κριτική και η πικρή επίγνωση.

Η ματαιωμένη επιστροφή και η κανιβαλική κατακρήμνιση του ευφυούς πολυτάλαντου που αρνείται με απόλυτο τρόπο να προσαρμοστεί σε μια κοινωνία που αποθεώνει τη μετριότητα, η μετωπική σύγκρουση μιας ειλικρινούς ιδεολογικής στάσης με την αέναη προσαρμογή που εξασφαλίζει την επιτυχία, η απουσία ελπιδοφόρας πολιτικής δράσης σε εποχές που υπάρχει απόλυτη ανάγκη αλλαγής ενώ το νέο δεν διαφαίνεται ακόμη, η αντιπαράθεση ενός πολιτισμού εικονικής ελαφρότητας με τις πραγματικές ανάγκες επιβίωσης, ο χρόνος που αλλοιώνει τα πάντα οδηγώντας τα στο αναπόφευκτο τέλος, η ερωτική προδοσία που ακυρώνει σχέσεις ζωής αντικαθιστώντας τις με ανούσιες συμβατικές, είναι μόνο μερικά από τα θέματα που εντοπίζονται, τόσο στο χαοτικό παρόν μας, όσο και στην κοινωνία την οποία στοχοποιεί η οξεία σατιρική ματιά του Γκριμπογέντοφ.

Η παράσταση σηματοδοτεί την επιστροφή του Στάθη Λιβαθινού στο ελεύθερο θέατρο, καθώς πρόκειται για την πρώτη του σκηνοθεσία μετά τη θητεία του ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου.

Μετάφραση: Έλσα Ανδριανού

Σκηνοθεσία: Στάθης Λιβαθινός

Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου

Μουσική: Δημήτρης Μαραμής

Κίνηση: Πάρης Λεόντιος

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Βοηθοί σκηνοθέτη: Έμιλυ Λουϊζου, Σοφία Παλάτη

Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Έμιλυ Κουκουτσάκη

Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή

Παίζουν (αλφαβητικά): Τζωρτζίνα Δαλιάνη, Θέμης Θεοχάρογλου, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Αθανασία Κουρκάκη, Νέστωρ Κοψιδάς, Μάριος Κρητικόπουλος, Πάρις Λεόντιος, Νεφέλη Μαϊστράλη , Λίλλυ Μελεμέ, Ερρίκος Μηλιάρης, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Δημήτρης Φιλιππίδης, Γιλμάζ Χουσμέν

Μια παραγωγή του Πολιτιστικού Οργανισμού «Λυκόφως»

Θέατρο Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής

Κυκλάδων 11 & Κεφαλληνίας, Κυψέλη

Τηλ.: 2108217877

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Τετάρτη 19:00, Πέμπτη, Παρασκευή 20:30, Σάββατο 21:00, Κυριακή 20:00

Τιμές εισιτηρίων:

Τετάρτη έως Παρασκευή: 18 ευρώ Ανέργων/Φοιτητικό/ΑΜΕΑ: 15 ευρώ

Σάββατο και Κυριακή: 20 ευρώ Ανέργων/Φοιτητικό/ΑΜΕΑ: 17 ευρώ

Προπώληση:

Ticketservices.gr: https://www.ticketservices.gr/event/symfora-ap-to-poly-myalo

Viva.gr: https://www.viva.gr/tickets/festival/theater/symfora-ap-to-poly-myalo

Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα τη μαύρη κωμωδία «Παίζοντας το θύμα» των πολυβραβευμένων Ρώσων συγγραφέων Όλεγκ και Βλαντιμίρ Πρεσνιακόφ, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Κουτλή.

Οι αδελφοί Όλεγκ και Βλαντιμίρ Πρεσνιακόφ συγκαταλέγονται στους γνωστότερους σύγχρονους Ρώσους συγγραφείς και εκπροσώπους του ρωσικού «νέου δράματος». Τα έργα τους, που χαρακτηρίζονται  μαύρες κωμωδίες, είναι γεμάτα σαρκασμό και ειρωνεία, και πραγματεύονται την παράδοξη βία του σύγχρονου τρόπου ζωής.

Το έργο ακολουθεί την ιστορία του νεαρού Βάλια. Ο Βάλια ζει και κοιμάται χωρίς να βγάζει το καπέλο του. Τρώει μόνο με ξυλάκια. Και συχνά βλέπει το φάντασμα του νεκρού πατέρα του. Δουλεύει στην αστυνομία παίζοντας το θύμα σε αναπαραστάσεις εγκλημάτων: πότε μια γυναίκα που ίσως δολοφονήθηκε κατά λάθος από τον άντρα της, πότε μια κοπέλα πνιγμένη σε μια πισίνα από τον αλλοδαπό εραστή της, πότε έναν άντρα που δολοφονήθηκε από έναν παλιό συμμαθητή του σε επανένωση του σχολείου τους. Παράλληλα, στο σπίτι, η μητέρα του χρειάζεται κάποιον να τη φροντίζει, ο θείος του τους επισκέπτεται όλο και πιο συχνά μετά τον θάνατο του πατέρα του και η κοπέλα του θέλει επιτέλους μια ενήλικη ζωή.

Ο Βάλια νοιώθει ότι όλα παντού είναι μια αναπαράσταση, ότι όλοι υποδύονται κάτι. Κι αυτός, αποπροσανατολισμένος και μουδιασμένος, προσπαθεί να προσδιορίσει τη θέση του σε ένα σύμπαν που μοιάζει να τρελάθηκε και δεν ξέρει πού πηγαίνει.

Ο σκηνοθέτης Γιώργος Κουτλής σημειώνει: Λένε ότι τα έργα δεν τα διαλέγεις εσύ, αλλά εκείνα διαλέγουν εσένα. Μάλλον κάπως έτσι έγινε και με το Παίζοντας το θύμα. Το διάβασα μαζί με άλλα έργα πριν από πέντε χρόνια, πριν καν μάθω ότι στη Ρωσία είναι πασίγνωστο και ότι έχει γίνει ταινία και μυθιστόρημα. Πριν καν μάθω ρώσικα, το κουβάλαγα μέσα μου ως σκέψη για χρόνια κι έλεγα ότι κάποια στιγμή πρέπει να ασχοληθώ μαζί του μιας και συναντηθήκαμε έτσι μοιραία, αλλά «καλύτερα αργότερα», σκεφτόμουν, «γιατί είναι λίγο δύσκολο». Αλλά το έργο μάλλον το ‘θελε πολύ κι έτσι, μετά από διάφορες συγκυρίες, έγινε αυτό η πρώτη μου σκηνοθεσία στην Ελλάδα. Μοιάζει μαύρη κωμωδία, οι συγγραφείς του το λένε «τσίρκο με άλογα» ή «φιλοσοφική φάρσα», χαρακτηρισμός που αποδίδει με μεγάλη ακρίβεια την ιδιαιτερότητά του. Σε πρώτο επίπεδο είναι οφθαλμοφανή τα κωμικά στοιχεία του έργου, αλλά όσο εμβαθύνεις τόσο αποκαλύπτεται μια βαθειά φιλοσοφική σκέψη για την ύπαρξη. Όλοι οι ήρωες μοιάζουν να έχουν μια κρίση ταυτότητας που από τον καθένα βιώνεται με τελείως διαφορετικό τρόπο.

Το έργο Παίζοντας το θύμα έκανε πρεμιέρα στο Fringe Festival του Εδιμβούργου και πρωτοπαρουσιάστηκε στο ρωσικό κοινό δυο χρόνια μετά, στο θέατρο Τέχνης της Μόσχας από τον Κιρίλ Σερεμπρένικοφ, προκαλώντας τεράστια αίσθηση. Στη συνέχεια, το 2006, ο ίδιος σκηνοθέτης το μετέφερε στον κινηματογράφο, αποσπώντας το κύριο βραβείο του φεστιβάλ Kinotavr και του διεθνούς φεστιβάλ της Ρώμης.

Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία, μετάφραση, διασκευή: Γιώργος Κουτλής
Σκηνικά-Κοστούμια: Άρτεμις Φλέσσα
Μουσική: Λευτέρης Βενιάδης
Κίνηση: Κατερίνα Φώτη
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Καλλιόπη Παναγιωτίδου

Διανομή (αλφαβητικά)
Λευτέρης Βενιάδης, Μικές Γλύκας, Ελένη Κουτσιούμπα, Βασίλης Μαγουλιώτης, Λαέρτης Μαλκότσης, Ερρίκος Μηλιάρης, Κώστας Μπερικόπουλος, Εύη Σαουλίδου

Η διάρκεια παράστασης είναι 105 λεπτά και προτείνεται για θεατές άνω των 15 ετών

Η χρήση μάσκας είναι υποχρεωτική σε όλη τη διάρκεια της παράστασης

Φωτογράφος παράστασης: Ανδρέας Σιμόπουλος

Πληροφορίες για τα Μ.Μ.Ε. 210 5288164, 210 5288196

Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Τετάρτη με Κυριακή στις 20:00
Γενική είσοδος: 13€, 10€ νεανικό φοιτητικό, και 5€ για ανέργους

Ο Ερρίκος Μηλιάρης γνώριζε από πολύ μικρός ότι θα γίνει ηθοποιός,περίμενε να περάσουν τα χρόνια του σχολείου, ώστε να πάει στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Και όπως έχει δείξει η μέχρι τώρα πορεία του, το ένστικτό του και η αγάπη του για το θέατρο φαίνεται ήδη να δικαιώνεται. Με σπουδαίες παραστάσεις στο βιογραφικό του, οι περισσότερες σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, αυτή την περίοδο ακροβατεί μεταξύ του Σαίξπηρ και του Αλεξέι Αρμπούζοφ, στην «Κωμωδία των παρεξηγήσεων» στο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάτου και στην «Υπόσχεση» στο Θέατρο Φούρνος.

Μεταξύ της διαδρομής Γκάζι-Εξάρχεια, βρίσκει λίγο χρόνο για να μας συστηθεί.

Ποια ήταν η πρώτη παράσταση που είδατε σαν θεατής και τι συναισθήματα σας γέννησε;

Ειλικρινά δε θυμάμαι! Η παράσταση που είχα δει ως μικρός και ακόμα θυμάμαι έντονα εικόνες, ήταν το παραμύθι «Τα ρούχα του βασιλιά» με τον Παύλο Χαϊκάλη! Αλλά σίγουρα δεν ήταν η πρώτη παράσταση που είδα. Θυμάμαι μου είχε κάνει εντύπωση όλη η ζωντάνια που δημιουργεί η σκηνή και το πώς μπορεί να φτιαχτεί ένας ολόκληρος κόσμος με πολύ απλά μέσα. Είχα μείνει άναυδος.

Είχατε σκεφτεί από τότε ότι θέλετε να γίνετε ηθοποιός;

Ναι, είχα αποφασίσει να γίνω ηθοποιός από όταν ήμουν οχτώ χρονών. Και δεν άλλαξα από τότε. Έπαιζα κάθε χρόνο σε ομάδες, και περίμενα να τελειώσω το σχολείο για να μπω σε σχολή.

Πώς ήταν τα χρόνια στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών; Τι κρατάτε από αυτά;

Τα χρόνια εκείνα ήταν η καθοριστική τομή! Χαρακτηρίζω πια τον εαυτό μου «ένας ο Ερρίκος πριν τη σχολή, και άλλος ο Ερρίκος μετά τη σχολή». Προσωπικά μου συνέβησαν τεράστιες αλλαγές. Είχε σημασία και η ηλικία μου, μπήκα στα δεκαοχτώ μου. Αυτό όμως που συμβαίνει μέσα στο Ωδείο είναι ονειρικό! Και από όταν τελείωσα βλέπω ότι εξελίσσεται όλο και πιο πολύ και ζηλεύω αφόρητα! Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι… Κρατάω κάθε στιγμή ξεχωριστά, τους συμφοιτητές μου και τον κάθε καθηγητή, έναν προς έναν. Το εννοώ με όλη μου την καρδιά.

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου, με την οποία συνεργάζεστε και φέτος στην «Κωμωδία των παρεξηγήσεων», είναι ένας άνθρωπος που μοιάζει να έχει χαρακτηρίσει σε μεγάλο βαθμό την μέχρι τώρα πορεία σας (Ρήσος, Φάουστ, Άλκηστη). Τι είναι αυτό που εκτιμάτε σ’ εκείνη και στον τρόπο δουλειάς της;

Η Κατερίνα είναι αδιαμφισβήτητα ο σημαντικότερος άνθρωπος στην επαγγελματική μου ζωή και συναισθηματικά θα την ευγνωμονώ όλη μου τη ζωή. Με είχε επηρεάσει απ’ τη σχολή ακόμα (την είχα καθηγήτρια στο πρώτο έτος και ένα εξάμηνο στο δεύτερο). Είναι αξιοθαύμαστο στην Κατερίνα το πώς εμπιστεύεται νέους ανθρώπους και παράλληλα τους ωθεί σε μια εξελικτική διαδικασία που εμένα με έχει καθορίσει και με συγκινεί. Δεν γίνεται να μην εξελιχθείς σαν ηθοποιός δουλεύοντας με την Κατερίνα. Το συνονθύλευμα του οικογενειακού πλαισίου της με τις σπουδές της και την επιρροή της απ’ τον Λευτέρη Βογιατζή δημιουργεί, στη διαδικασία της δουλειάς, ένα θέατρο βαθιά αληθινό και ουσιώδες (ασχέτως αποτελέσματος και προσωπικής κριτικής του εκάστοτε θεατή). Σε αναγκάζει να είσαι καλλιτέχνης μέσα από την συγκινητική απαιτητικότητα της, που δεν γίνεται να μην δεχτείς το κάλεσμά της, βλέποντας μάλιστα στην ίδια το πόση δουλειά καταθέτει σε αυτό που κάνει και με πόση αφοσίωση.

Παράλληλα παίζετε κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο έργο του Αλεξέι Αρμπούζοφ «Η Υπόσχεση – Καημένε μου Μάρικ», σε σκηνοθεσία Ελεάννας Σαντοριναίου, στο θέατρο Φούρνος. Μιλήστε μας λίγο για το έργο και τον ήρωα, που υποδύεστε.

Ο Αρμπούζοφ σε αυτό το έργο, με αφορμή το δυστοπικό πλαίσιο του πολέμου, σκιαγραφεί ανάγλυφα τις σχέσεις τριών νέων παιδιών που συνδέονται μεταξύ τους, ανακαλύπτουν τα όνειρα τους και διαμορφώνουν τη ζωή τους με τρόπο που αναγκάζονται εντέλει να αναθεωρήσουν. Ο ήρωας που υποδύομαι είναι ο Λεονίντικ. Ένα παιδί ευαίσθητο και ασθενικό, που ασχολείται με την ποίηση. Είναι ένας πολύπλευρος ήρωας (όπως όλοι βέβαια) που μάχεται με διάφορες πλευρές του αλλά που διαθέτει μια τεράστια μεγαλοψυχία που καθηλώνει και εμένα που τον υποδύομαι αλλά νομίζω και τον θεατή.

Θεωρείτε ότι ο Λεονίντικ στην πορεία του έργου συμβιβάζεται; Πόσο δύσκολο είναι μεγαλώνοντας να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι, να αγωνίζεσαι, να μην αποδέχεσαι τετελεσμένα;

Θεωρώ πως ναι, συμβιβάζεται, αλλά μέσα του το γνωρίζει και στην κρίσιμη στιγμή δε δειλιάζει να τον παραδεχτεί και να αλλάξει και τη ζωή του. Είναι αναπόφευκτο, νομίζω, μεγαλώνοντας να συμβιβαστείς και να «καθησυχαστείς». Το θέμα, και η ελπίδα, βρίσκεται στο κατά πόσο δύναται ο άνθρωπος να κάνει την επανάσταση του ακόμα κι αν είναι πια αργά, όσο κι αν φαντάζει αδύνατη.

Οι συντελεστές της συγκεκριμένης παράστασης είστε όλοι νέοι άνθρωποι. Πώς είναι η συνεργασία με ανθρώπους της δικής σας γενιάς; Υπάρχει κοινός κώδικας;

Είναι υπέροχο να δουλεύεις με ανθρώπους της γενιάς σου! Είμαστε συναγωνιστές στο όνειρο. Άνθρωποι με όρεξη για αυτό που κάνουν. Ο κώδικας είναι κάτι που ανακαλύπτεται απ’ την αρχή σε κάθε νέα γνωριμία. Με το εκπαιδευτικό σύστημα του θεάτρου στην Ελλάδα δεν υπάρχει εύκολα ένας κοινός κώδικας σε μια γενιά ηθοποιών, αλλά ούτως ή άλλως, και να υπήρχε, πάντα θα τον αναθεωρήσουμε ξεκινώντας μια συνεργασία. Και καλά θα κάνουμε. Κι ο κώδικας εκεί που χρησιμεύει ως εργαλείο, μπορεί ξαφνικά να αποτελέσει την ασφάλεια και το ησυχαστήριό μας, πράγμα καταστροφικό για το θέατρο.

«Να μην προδώσουμε ποτέ εκείνη την άνοιξη» υπόσχονται στο τέλος του έργου οι τρεις ήρωες. Υπάρχει κάτι που υπόσχεστε να μην προδώσετε ποτέ;

Πάντα «σπάω» σε αυτή την ατάκα, που τυχαίνει να την λέω εγώ. Κάθε φορά. Το «δε θα προδώσω ποτέ» έχει τη συνείδηση ενός τέλους, γεγονός που προσωπικά με συντρίβει. Κάτι τελειώνει, και υπόσχομαι πια πως δε θα το προδώσω. Νομίζω οτιδήποτε έχω ζήσει στο οποίο έχω καταθέσει ένα σημαντικό κομμάτι της ψυχής μου, δε γίνεται να το προδώσω. Από μια συνθήκη, κατάσταση, μέχρι φυσικά ανθρώπους που αγάπησα. Και δεν έχει να κάνει με το αν έχω επαφή με αυτές τις συνθήκες ή τους ανθρώπους. Οι ήρωες στο έργο πιθανώς να μην ξαναβρεθούν ποτέ οι τρεις μαζί. Μέσα στον καθένα όμως, το συναίσθημα, δε θα προδοθεί ποτέ.

«Η Υπόσχεση – Καημένε μου Μάρικ» του Αλεξέι Αρμπούζοφ, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Φούρνος (Μέχρι τις 5 Μαρτίου)

«Η Κωμωδία των Παρεξηγήσεων» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρστο Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάτου Τετάρτη έως Κυριακή.

Το κλασικό έργο του Αλεξέι Αρμπούζοφ «Η Υπόσχεση – Καημένε μου Μάρικ» - μία ιστορία ενηλικίωσης για τρία παιδιά που ερωτεύονται, οραματίζονται και αναμετρώνται με τα ίδια τους τα όνειρα - παρουσιάζεται σε διασκευή – σκηνοθεσία της Ελεάννας Σαντοριναίου από τις 28 Ιανουαρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο Θέατρο Φούρνος.

Χειμώνας. Μέσα σε μία πολιορκημένη πόλη, τρεις έφηβοι, η Λίκα, ο Λεονίντικ και ο Μάρικ γνωρίζονται κάτω από τις αντίξοες συνθήκες του πολέμου. Μαζί προσπαθούν να επιβιώσουν, να ερωτευτούν και να ονειρευτούν πώς θα είναι το μέλλον τους. Όταν τελειώσει ο πόλεμος και τα παιδιά ενηλικιώνονται, καλούνται να διαχειριστούν τα ονειρά που έκαναν, τις υποσχέσεις που έδωσαν ο ένας στον άλλον καθώς και τις σχέσεις που δημιούργησαν.

Στο πέρασμα του χρόνου ένας πόλεμος ξυπνάει και χάνεται, ένας νέος κόσμος χτίζεται και φέρνει ελπίδες, μέχρι που αυτός ο ίδιος ο κόσμος επαναπροσδιορίζεται και τους κάνει να αναρωτιούνται εάν έφερε τα δώρα του και τήρησε τις υποσχέσεις του.

H Υπόσχεση
Καημένε μου Μάρικ - My Poor Marat του ALEXEY ARBUZOV
Μετάφραση Γιώργος Σεβαστίκογλου
Διασκευή - Σκηνοθεσία: Ελεάννα Σαντοριναίου
Δραματουργία : Γιωργίνα Γερμανού
Φωτισμοί: Aποστόλης Τσατσάκος
Μουσική: Φάνης Ζαχόπουλος
Μουσικός Παραγωγός : Ορέστης Πετράκης
Σκηνικά- Κοστούμια: Γιωργίνα Γερμανού
Κινησιολογική επιμέλεια : Φαίδρα Σούτου
Φωτογραφία - poster: Χρήστος Σημαιωνίδης
Sound effects: Έλια Καλογιάννη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Λήδα Κουτσοδασκάλου
Μακιγιάζ: Cathy Jones
Origami: Άννα Σαντοριναίου
Επικοινωνία: Δημήτρης Χαλιώτης

Παίζουν : Παναγιώτης Γαβρελάς, Κόνυ Ζήκου, Ερρίκος Μηλιάρης

Παραγωγή Θέατρο Φούρνος 2019
Διάρκεια: 80΄

Τιμές εισιτηρίων:
Κανονικό: 12€
Άνω των 65: 10€
Φοιτητικό: 10€
Ατέλειες-Ανεργίας: 5€

ΘΕΑΤΡΟ ΦΟΥΡΝΟΣ
ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ 168 ΝΕΑΠΟΛΙΣ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΚΡΑΤΗΣΕΩΝ: 210 6460748