Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης και Γιώτα Δημητριάδη 

Η κλασική ατάκα «Το θέατρο είναι συλλογική υπόθεση» επαληθεύεται σε πολλές αθηναϊκές σκηνές και δεν εννοούμε το σύνολο των καλλιτεχνών και των τεχνικών που δουλεύουν για να πραγματοποιηθεί μια παράσταση. Αναφερόμαστε στους ηθοποιούς επί σκηνής, και μάλιστα σε εκείνους που δεν «πρωταγωνιστούν», αλλά με την παρουσία τους, το μπρίο και το ταλέντο τους κάνουν πολλούς θεατρόφιλους να τους ξεχωρίζουν άμα τη εμφανίσει τους.

 

Μελέτης Ηλίας, «Για μια ανάσα…» (Θέατρο Διάνα)

Σε ένα ρόλο έκπληξη ο Ηλίας Μελέτης, ο οποίος έχει σπουδαίες ερμηνείες στο ενεργητικό του, καταφέρνει να χτίσει μια εξαιρετική περσόνα ενός μυστηριώδους βιβλιοθηκάριου που συνωμοτεί με τον Διάβολο για να τρελάνει την Ελένη Ράντου (Άννα). Το χιούμορ και οι λεπτές αποχρώσεις ειρωνείας και υποδόριου σαρκασμού απέναντι σε όλο αυτό το κατεστημένο που λέγεται σημερινή Ευρώπη κυριαρχούν στο έργο της Ζίνι Χάρις και ο Μελέτης Ηλίας είναι ίσως ο πλέον κατάλληλος για να τα εκφράσει.

Στέλιος Ιακωβίδης, «Το ημέρωμα της στρίγγλας» (Θέατρο Βρετάνια)

Σαρωτικός στη σκηνή του Βρετάνια ο Στέλιος Ιακωβίδης, είτε ως υποψήφιος γαμπρός, που κάνει τα πάντα για να κερδίσει την καρδιά της Μπιάνκα, της αδερφής της Κατερίνας (Μαρία Ναυπλιώτου) στη συγκεκριμένη κωμωδία που σκηνοθετεί ο Γιάννης Κακλέας, είτε σε κάποιον από τους υπόλοιπους ρόλους που υποδύεται. Ρεσιτάλ ερμηνείας και ως πατέρας του Πετρούκιου.

Κώστας Μπερικόπουλος, «Φαύστα» (Θέατρο Προσκήνιο)

Μια Μαριάνθη όπως δεν την είχαμε ποτέ φανταστεί μας χαρίζει ο Κώστας Μπερικόπουλος στην απολαυστική «Φαύστα» του Μποστ, που σκηνοθετεί η Μάρθα Φριντζήλα στο Θέατρο Προσκήνιο. Ο έμπειρος και εξαιρετικά ταλαντούχος ηθοποιός μεταμορφώνει την πιστή υπηρέτρια της Φαύστας και του Γιάννη σε μια ψηλή, μαυροντυμένη, ασκητική φιγούρα αυστηρών αρχών, θεοσεβούμενη, νοσταλγό της χούντας και σεξουαλικά καταπιεσμένη. Η σκηνή με τον Γιάννη, κατά την οποία η Μαριάνθη εκδηλώνει τον κρυφό έρωτά της απέναντι στο αφεντικό της, είναι ξεκαρδιστική. Χωρίς μπαλαφάρες, με απόλυτο έλεγχο των εκφραστικών του μέσων και παίζοντας κυρίαρχα με το βλέμμα, ο Κώστας Μπερικόπουλος καταθέτει μια κωμική ερμηνεία από αυτές που ζηλεύεις στο είδος.

Αθηνά Αλεξοπούλου, «Λεωφορείο ο Πόθος» (Σύγχρονο Θέατρο)

Συνήθως ο ρόλος της Γιούνις στο αριστουργηματικό «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τενεσί Ουίλλιαμς περνάει απαρατήρητος. Στην παράσταση όμως του Θεάτρου Επί Κολωνώ στο Σύγχρονο Θέατρο η Αθηνά Αλεξοπούλου, με τη σκηνοθετική συνδρομή της Ελένης Σκότη, καταφέρνει όχι απλώς να φωτίσει το δευτερεύοντα αυτό ρόλο του έργου, αλλά και να τον αναδείξει σε μια φιγούρα που θυμάσαι φεύγοντας από την παράσταση. Η Αλεξοπούλου πλάθει μια Γιούνις γήινη, με τσαγανό και χιούμορ, που κάνει εξαρχής αισθητή την παρουσία της. Κάθε της λέξη μετράει. Δεν καμώνεται, είναι σαν να βλέπεις μπροστά σου μια γυναίκα αυτής της τάξης στη Νέα Ορλεάνη του 1948. Κι αυτό κρύβει από πίσω του πολλή δουλειά.

 

Γιώργος Κατσής, «Δεύτερη Φωνή» (Θέατρο Αποθήκη)

Ίσως ο μόνος από το καστ που καταφέρνει να σταθεί επάξια δίπλα στη Νένα Μεντή, μαζί με τον Δημήτρη Σαμόλη, σε αυτό το έργο των Ρέππα-Παπαθανασίου που σκηνοθέτησε με ουσιαστικό και ιδιαίτερα ενδιαφέροντα τρόπο ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, ένα έργο που είναι μια δυνατή γροθιά στο στομάχι, αν και πλατειάζει σε κάποια σημεία.Ο Γιώργος Κατσής έχει μια σκηνική αλήθεια που καθηλώνει. Όλα βγαίνουν αβίαστα, φυσικά.

Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, «Φοβάσαι;» (Θέατρο Ιλίσια- Βολανάκης)

Στο «Φοβάσαι;» το πρωταγωνιστικό ζευγάρι Αλεξία Καλτσίκη και Νίκος Ψαρράς είναι εξαιρετικό και ένα από τα μεγάλα τους ατού είναι η σκηνική τους χημεία. Στο δεύτερο μέρος της παράστασης όμως κάνει την εμφάνισή της η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, σε ένα ρόλο έκπληξη. Ιδιαίτερα διαχυτική και μπριόζα, μαγνητίζει τα βλέμματα από τα πρώτα λεπτά που βγαίνει στη σκηνή.

Τάκης Παπαματθαίου, «Δείπνο Ηλιθίων» (Θέατρο Κάππα)

Μια εξαιρετική κωμωδία καταστάσεων, με μοναδικό ρυθμό, παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Κάππα. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος έχει κουρδίσει καταπληκτικά το θίασό του, τίποτα δεν περισσεύει, τίποτα δεν μοιάζει με υπερβολή. Αναδεικνύει ευφυέστατα τις κωμικοτραγικές καταστάσεις, δημιουργώντας στο θεατή το αίσθημα της ταύτισης, ενώ ο ίδιος με τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη δημιουργούν ένα εκρηκτικό σκηνικό δίδυμο. Και εκεί που νομίζεις ότι όλα τα φώτα είναι πάνω τους, εμφανίζεται ο Τάκης Παπαματθαίου ως εφοριακός, φανατικός ποδοσφαιρόφιλος, και σε εντυπωσιάζει. Ο ηθοποιός, με πηγαίο χιούμορ και όλα τα εκφραστικά του μέσα σε εγρήγορση, καταφέρνει να ενταχθεί μοναδικά στο δίδυμο και να απογειώσει την παράσταση.

 

Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, «Στέλλα κοιμήσου» (Εθνικό Θέατρο)

Αν και όχι ακόμα ευρύτερα γνωστός, ο Αλέξανδρος Μαυρόπουλος είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του. Το αποδεικνύει περίτρανα στο μικρό ρόλο του Μάριου Αγγελή στο «Στέλλα κοιμήσου» του Γιάννη Οικονομίδη, που παρουσιάζεται στο Εθνικό Θέατρο. Υποδύεται τον κρυφό εραστή της κεντρικής ηρωίδας του έργου, Στέλλας Γερακάρη, που ο μαφιόζος πατέρας της τον φέρνει με το έτσι θέλω στο σπίτι του για να του πει δυο λόγια. Στα δέκα περίπου λεπτά που ο Μαυρόπουλος βρίσκεται ως Μάριος στη σκηνή διανύει μια θαυμαστή υποκριτική διαδρομή. Η ανησυχία και ο φόβος του είναι ζωγραφισμένα εξαρχής στο πρόσωπό του, έστω κι αν προσπαθεί να τα κρύψει. Οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα του με δυσκολία. Μοιάζει σαν να του έχουν περάσει μία θηλιά στο λαιμό, που ξέρει ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να σφίξει και να τον πνίξει. Κι όταν η Στέλλα του ομολογεί ότι δεν του είπε όλη την αλήθεια κι ότι ο πατέρας της έχει κανονίσει να την αρραβωνιάσει με άλλον σε λίγες μέρες, μπορείς να δεις καθαρά στα μάτια του πως χάνεται κυριολεκτικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Η στιγμή όμως που συγκλονίζει είναι όταν γονατιστός εκλιπαρεί για τη ζωή του, καθώς το όπλο του Αντώνη Γερακάρη τον σημαδεύει στο κεφάλι. Είναι ψυχή τε και σώματι εκεί. Η ερμηνεία του Μαυρόπουλου σε αυτόν το δεύτερο ρόλο του έργου στέκεται ισότιμα δίπλα στην εξαιρετική πρωταγωνιστική παρουσία του Στάθη Σταμουλακάτου, σε μια παράσταση που ούτως ή άλλως σε εμπλέκει συναισθηματικά με έναν αναπάντεχο και ολοκληρωτικό τρόπο.

 

Κοσμάς Ζαχάρωφ, «Γλυκό Πουλί της Νιότης» (Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη)

Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, δυστυχώς, αλλά δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει την προσπάθεια και τη ρεαλιστική ερμηνεία του Κοσμά Ζαχάρωφ σε μια παράσταση που ο θίασος είχε σημαία του την υπερβολή και το μελοδραματισμό. Ο ίδιος ερμηνεύοντας τον Μπος Φίνλεϊ καταφέρνει από τα πρώτα λεπτά να σκιαγραφήσει τη φιγούρα του ανάλγητου και αδυσώπητου πολιτικού που πάνω από όλα βάζει το προσωπικό συμφέρον.

 

 Διαβάστε εδώ το δεύτερο μέρος