Για έκτη χρονιά το μπεστ-σέλερ του Σταμάτη Μαλέλη«Το Τέρας κι Εγώ» ανεβαίνει από 15 Ιανουαρίου στο Θέατρο «ΠΡΟΒΑ» όπου παίχτηκε με μεγάλη επιτυχία πέντε θεατρικές σεζόν (2015-16, 17,18,19).
Η αληθινή ιστορία ενός λαμπρού επαγγελματία που ενώ έχει κατακτήσει την κορυφή της επιτυχίας, ζει για δεκαετίες αγκαλιά με το θάνατο. Ένα αποκαλυπτικό ντοκουμέντο, που καταγράφει με συνταρακτικές λεπτομέρειες, την μάχη που δίνει ο ήρωας με την κατάθλιψη και τον πανικό, και τον τρόπο που τελικά λυτρώνεται.
"Να βάλεις βόμβες στα θεμέλια του πρέπει, να γίνεις ο πρωταγωνιστής της ζωής σου!"
Το έργο βραβεύτηκε από την Ακαδημία Τεχνών με το πρώτο βραβείο ΝΙΚΟΣ ΖΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ως το καλύτερο έργο 2016-2017. Δόθηκαν πάνω από 400 παραστάσεις στο Θέατρο «ΠΡΟΒΑ» και σε: Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Πάτρα, Λάρισα, Τρίπολη, Άργος, Μυτιλήνη, Λουτράκι, δημοτικά θέατρα της Αττικής. Το παρακολούθησαν συνολικά πάνω από 48.000 θεατές. Επίσης, πραγματοποιήθηκαν ημερίδες σε συνεργασία με το «Όλοι μαζί μπορούμε» και παραστάσεις/συζητήσεις με κορυφαίους ψυχίατρους υπό την προεδρία της κ. Μαλλιώρη.
Συντελεστές Διανομή
Σκηνοθεσία-Φωτισμοί: Σωτήρης Τσόγκας Νίκος: Σωτήρης Τσόγκας
Εικαστική Επιμέλεια: Μαίρη Ραζή Αριάδνη: Μαίρη Ραζή
Κοστούμια: Χαρά Μποτσιβάλη Σωτήρης: Κυριάκος Ντούμος
Μουσική: Νίκος Χαριζάνος Ελένη: Κοραλία Τσόγκα
Video art: Παναγιώτης Τσάγκας
Εισηγητής Δραματολογίας: Κώστας Γεωργουσόπουλος
Σχεδιασμός Φωτισμών: Υάκινθος Μάινας
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαργαρίτα Ασημακοπούλου
Στα βίντεο της παράστασης εμφανίζονται οι: Σταμάτης Μαλέλης, Μαίρη Ραζή, Σωτήρης Τσόγκας, Πολύκαρπος Πολυκάρπου, Γιούλη Πεζοπούλου, Κοραλία Τσόγκα, Ειρήνη Αντωνίου, Βανέσσα Αραπάκη.
Ακούγονται: ο Μέμος Μπεγνής και οι απόφοιτοι της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης «Η ΠΡΟΒΑ» Πάνος Παναγιωτόπουλος και Κωνσταντίνος Παντελιάς.
Πρεμιέρα: Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2022
Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων:Σάββατο 21:00 & Κυριακή 20:00
Τιμές εισιτηρίων: 15€, 12€ (για ανέργους, ΑΜΕΑ, φοιτητές και συνταξιούχους)
Τιμή προπώλησης: 10€ https://www.viva.gr/tickets/festival/theater/to-teras-ki-ego/
Διάρκεια: 80’
Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ
«Η μελαγχολία τον χαρακτήριζε από τα παιδικά του χρόνια. Σε συνδυασμό με το αυταρχικό και καταπιεστικό οικογενειακό περιβάλλον γέννησαν την κατάθλιψη, που εκδηλώθηκε έντονα με πανικούς, υπό συνθήκες άγχους και πίεσης στην εργασία του στην τηλεόραση. Φέρονταν ενοχικά! Απ’ τη μία γιατί δεν άντεχε να απογοητεύσει τους γονείς του, που τον ήθελαν επιτυχημένο επαγγελματία και οικογενειάρχη κι απ’ την άλλη γιατί είχε απομακρυνθεί απ’ τους φίλους του, τα όνειρά του, τον πραγματικό του στόχο: ν’ αλλάξει τον κόσμο.
Δεν του άρεσε να είναι αστός και βολεμένος, αλλά ήταν. Ήθελε να αγωνιστεί για ένα καλύτερο αύριο, αλλά δεν το έκανε και οι πανικοί ήταν η αυτοτιμωρία του!
Με την βοήθεια της φαρμακευτικής αγωγής και της ψυχανάλυσης, άρχισε σταδιακά να αλλάζει τη ζωή του. Έμαθε να κοιτάζει κατάματα τον εαυτό του, χωρίς να φοβάται για το θέαμα, που θα αντίκριζε. Έκανε βουτιά στα «σκουπίδια» που είχε μέσα του και αναθεώρησε τη ζωή του. Αντιμετώπισε με θάρρος τις αιτίες, όσο επώδυνες και αν ήταν. Έβαλε βόμβες στα θεμέλια του πρέπει. Έγινε ο πρωταγωνιστής της ζωής του. Βγήκε νικητής από έναν αγώνα ζωής και θανάτου.»
Το μήνυμα είναι αισιόδοξο: η αρρώστια αυτή περνάει, γιατρεύεται!
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Το βιβλίο, η αυτοβιογραφία και η μάχη μου με το τέρας συγκίνησε πολλούς. Αρκετούς από αυτούς τους έκανε να δουν διαφορετικά τη ζωή. Μέσα από ένα άλλο πρίσμα. Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας θεώρησε ότι βοηθήθηκε.
Οι περισσότεροι γιατί πήραν το κουράγιο να πάνε σε έναν ειδικό. Άλλοι γιατί κατάλαβαν ότι η επαγγελματική επιτυχία δεν οδηγεί κατ’ ανάγκην στην ευτυχία.
Άλλοι γιατί συνειδητοποίησαν ότι η ζωή είναι αλλού. Πολλοί, ότι είναι και εκατομμύρια άλλοι, που ζουν στο ίδιο σκοτάδι. Αλλά οι περισσότεροι άρχισαν να νιώθουν ότι μπορούν να νικήσουν το τέρας και να ζήσουν.
Η δεύτερη έκδοση του βιβλίου μου αλλά και το site που δημιουργήσαμε για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης το kontasou.com μου δημιούργησε την αίσθηση ότι απαιτείται και μια άλλου είδους επικοινωνία. Ίσως δεν φτάνουν τα μηνύματα και οι επιστολές. Χρειάζεται και κάτι περισσότερο. Έτσι πριν από 7 χρόνια και μετά από πολλές ώρες συζητήσεων με τους αγαπημένους μου φίλους αποφασίσαμε την μεταφορά στο θεατρικό σανίδι.
Πολύ δύσκολη υπόθεση. Το φοβήθηκα αρκετά. Η ανησυχία μου εξανεμίστηκε από τις πρώτες πρόβες όταν είδα τους καταξιωμένους καλλιτέχνες και φίλους να έχουν κάνει σπουδαία δουλειά. Τώρα νιώθω ότι η επικοινωνία μου μ’ ένα πολύ μεγάλο ακροατήριο είναι πλήρης.
Η θεατρική παράσταση που ανεβαίνει με πολύ κόπο και μεράκι για 6η χρονιά από την ομάδα του Θεάτρου «ΠΡΟΒΑ» πέτυχε αυτό που είχαμε όλοι στο μυαλό μας.
Ας φροντίσουμε και λίγο τη ζωή μας. Δεν είναι για πέταμα.
Σταμάτης Μαλέλης
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Όταν μου πρότεινε το 2014, ο Σταμάτης Μαλέλης, να μεταφέρω επί σκηνής το βιβλίο του «Το Τέρας κι εγώ», του ζήτησα κάποιο χρόνο για να δω αν γίνεται. Τελικώς ανέλαβα το εγχείρημα, παρ’ ότι μου φαινόταν δύσκολο, το οποίο κατέληξε σε παραστάσεις επί έξι σεζόν. Τον ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη του.
Έχω στο ενεργητικό μου πληθώρα διασκευών ως σκηνοθέτης, ετούτη όμως με προβλημάτισε πολύ. Αποφάσισα εν τέλει να βάλω σε δεύτερη μοίρα τις αναφορές στις επαγγελματικές περιπέτειες του ήρωα και να εστιάσω στο ανθρώπινο δράμα του. Στην μάχη του με την κατάθλιψη και τον πανικό και
στον τρόπο που λυτρώνεται. Να φωτίσω τις συνταρακτικές λεπτομέρειες της καθημερινότητας ενός λαμπρού επαγγελματία, που ενώ έχει κατακτήσει την κορυφή της επιτυχίας, ζει για δεκαετίες αγκαλιά με τον θάνατο.
Έτσι προέκυψε ένα ντοκουμέντο, λίαν αποκαλυπτικό, αλλά και με αισιόδοξο μήνυμα: Η αρρώστια αυτή περνάει, γιατρεύεται. Αρκεί να έχει κανείς το θάρρος να πάει σ’ έναν ειδικό και να του πει ό,τι σκέφτεται. Αρκεί να έχει τα κότσια να κάνει βουτιά στα σκουπίδια, που έχει μέσα του και να αναθεωρήσει την ζωή του, όπως λέει ο ήρωας του έργου. Να καθαρίσει την καμινάδα του μυαλού του, όπως λέει ο Γιάλομ. Στο σημείο αυτό θέλω να αναφέρω τον συνεργάτη μου στην διασκευή Γιάννη Ζέρβα, παλιό μαθητή μου, τώρα νεαρό συνάδελφο και θεατρολόγο ήδη.
Στην σκηνική αφήγηση του έργου αφαίρεσα τους τοπικούς και χρονικούς προσδιορισμούς και έδωσα βάρος στα ψυχολογικά τοπία των χαρακτήρων και στην θυμική αντίληψη του χρόνου. Συνεπικουρούν και ολοκληρώνουν την σκηνοθετική μου γραμμή, τα VIDEO, που προβάλλονται κατά την διάρκεια της παράστασης και τα οποία επιμελήθηκε ο Παναγιώτης Τσάγκας, η ερμηνευτική μουσική του ισόβιου συνεργάτη μου Νίκου Χαριζάνου και οι «ψυχολογικοί» φωτισμοί μαζί με το λιτό και αφηρημένο σκηνικό.
Φέτος το ΘΕΑΤΡΟ ΠΡΟΒΑ διανύει την 38η περίοδο του, έχοντας στο ενεργητικό του 88 παραγωγές με έργα ρεπερτορίου και συνεχίζοντας την προσφορά του με τα ίδια πάντοτε κριτήρια: ποιότητα και ψυχαγωγία.
Υπογράφοντας την 85η μου πρεμιέρα, θέλω να ευχαριστήσω από την θέση αυτή τους καλλιτεχνικούς τροφοδότες μου: τους δασκάλους μου και τους μαθητές μου. Επίσης την συνοδοιπόρο μου στην ζωή και στο θέατρο Μαίρη Ραζή.
Σωτήρης Τσόγκας
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ
Εξηγούμαι από την αρχή. Δεν είμαι ψυχίατρος και δεν αντιμετωπίζω με την εμπειρία της ψυχιατρικής ή της ψυχανάλυσης προβλήματα αποκλειστικά που αναφέρονται στα ειδικά θέματα, ασθένειες και σύνδρομα της ψυχικής ιατρικής. Εκείνο που μπορώ να διαχειριστώ είναι το γεγονός πως οι ψυχικές ασθένειες από την αρχαιότητα έγιναν αντικείμενο της θεματικής και της λογοτεχνίας και του θεάτρου.
Έχω την εντύπωση πως μία από τις πρώτες καταγραφές καταθλιπτικών συνδρόμων θα τη συναντήσουμε στην Ιλιάδα και κυρίως στην αντίδραση του Αχιλλέα όταν αποσύρθηκε από τη μάχη εξαιτίας της προσβολής που του έγινε από τον Αγαμέμνονα όταν του απέσπασε τη Βρισηίδα. Όταν τον επισκέπτεται αντιπροσωπεία με τον Οδυσσέα και τον παιδαγωγό του, Φοίνικα, για να τον πείσουν να ξαναμπεί στο πεδίο των μαχών η «μήνις» του, η οργή του έχουν θα έλεγε κανείς μεταποιηθεί σε μια αδιαφορία και μια αρνητικότητα σαφώς καταθλιπτικής αιτιολογίας.
Από κει και πέρα ο Αίας, ο Ηρακλής που φτάνει να σκοτώσει μαινόμενος τα παιδιά του νομίζοντας πως είναι τα παιδιά του Ευρυσθέα, του διώκτη του, ο Ορέστης μετά τη μητροκτονία στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη, η αιτιολογία του αυτοχειριασμού και της Ευρυδίκης, συζύγου του Κρέοντος όταν μαθαίνει τον θάνατο του γιου της Αίμονος, και της Δηιάνειρας, της συζύγου του Ηρακλή, όταν από λάθος της οδηγεί σε επώδυνο θάνατο τον ήρωα, αλλά και καταθλιπτικά σύνδρομα στην εξαιτίας χρόνιας ασθένειας καταφυγή σε βαθύ λυτρωτικό καταθλιπτικό ύπνο του αφημένου στη μοναξιά ενός ερημικού νησιού Φιλοκτήτη δεν εξαντλούν τα παραδείγματα τέτοιων παθογενειών στην αρχαιότητα.
ΣΥΝΔΡΟΜΑ ΜΑΝΙΟΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ. Γνωρίζω πως τα περισσότερα από αυτά τα τραγικά περιστατικά είναι σύνδρομα μανιοκατάθλιψης και σκηνικά καταγράφονται ως μια ακολουθία μανικής έκρηξης, που τη διαδέχεται μια βυθιότητα και άρνηση ζωής έως αυτοκτονικές λύσεις. Αυτά τα καταθλιπτικά φαινόμενα είναι διάσπαρτα μέσα στην πλούσια ιστορία των θεατρικών ηρώων και αντιηρώων. Είτε τα συναντά κανείς στον Σαίξπηρ, τον Λόπε ντε Βέγκα, τον Γκαίτε, τον Μπίχνερ, τον Γκόγκολ, τον Ντοστογέφσκι για να πάω και στην πεζογραφία και στον Πιραντέλο, τον Τενεσί Ουίλιαμς, τον Άλμπι και ιδιαιτέρως στους ιρλανδούς δημιουργούς.
Θέλω όμως να σταθώ στα καταθλιπτικά φαινόμενα κυρίως του αιώνα που πέρασε και του αιώνα που διανύουμε, τα οποία έχουν σαφώς κοινωνικά αίτια. Αυτό βέβαια δεν αποκλείει και σήμερα ένα πλέγμα αιτίων που αναφέρονται σε ηθικά αδιέξοδα και οικονομικές προσωπικές αποτυχίες.
Αλλά η ανεργία είναι ένα από τα καίρια αίτια που οδηγούν τους ανθρώπους στην κατάθλιψη. Κυρίως όταν έχει προηγηθεί αγώνας σπουδών και ανταγωνιστικές συγκρούσεις σε ένα κοινωνικό τοπίο που βαθμολογεί και αξιολογεί τις επιδόσεις. Ενας νέος αλλά και ένας οικογενειάρχης που έχει δημιουργήσει με μόχθο και θυσίες μια κατάσταση, όταν οι συνθήκες κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές τον οδηγούν στην ανεργία, εισέρχεται πλησίστιος στο τούνελ του πανικού και εν συνεχεία της καταθλιπτικής παραίτησης.
Σε μια εποχή που περίσσεψε δυστυχώς η ρατσιστική βία, παρ' όσα διδάγματα της Ιστορίας θα έπρεπε να μας έχουν φρονηματίσει, ο διωκόμενος άνθρωπος, από αποδιοπομπαίος, ο στιγματισμένος είτε για τα πολιτικά είτε για τα ερωτικά είτε για τα φυλετικά του, τα θρησκευτικά του πιστεύω, οδηγείται σε μια απομόνωση και εν συνεχεία στη μοναξιά μιας αυτιστικής καταβύθισης.
Κυρίως η ερωτική απόκλιση, η ιδιαιτερότητα του ερωτικού ενστίκτου, η αναπηρία κάθε είδους, σωματική ή νοητική, σε μια κοινωνία που «συσχετίζει κουτά» όπως έλεγε ο Καβάφης οδηγεί σε καταθλιπτικές καταστάσεις.
Αλλά και στον επαγγελματικό στίβο ο ανταγωνισμός, η συνεχής απαίτηση για καινοτομία, η αδιάκοπτη απαίτηση πάντα για αυξημένα προσόντα, τα πριμ, οι ευθύνες μιας εμπορικής και υπηρεσιακής πρωτοβουλίας που απέτυχε, οι συνεχείς αλλαγές προτύπων άρα και μοντέλων επιτυχίας, ο καταναλωτικός πανικός σε μια κοινωνία που εφευρίσκει συνεχώς νέες ανάγκες, έως πριν από λίγο αδιανόητες ή περιττές, οδηγούν σε καταθλιπτικά σύνδρομα.
Η συχνή αλλαγή ιδεολογικών στόχων, η προδοσία των φίλων, των συναδέλφων, συχνά των συγγενών και των οικείων, η απιστία, το συνεχές κυνήγι της επιτυχίας και οι συνεχώς επίσης ανανεούμενοι πειρασμοί πάσης φύσεως οδηγούν τους ανθρώπους στην απέναντι όχθη της ζωής, στην παραίτηση, στη σιωπή, στην αδιαφορία και στον κοινωνικό αυτισμό.
Ποιους κυρίως προσβάλλει; Προσβάλλει άτομα φιλόδοξα, ευσυνείδητα, εργασιομανή, ανταγωνιστικά, άτομα που υψώνουν ψηλά τον πήχη σε σχέση με τον μέσο όρο και που αναλώνουν ενέργεια για να μετάσχουν στον κοινωνικό πρωταθλητισμό.
Εκτός από τη γνωστή επιπόλαια κατάθλιψη, σπάνια θα συναντήσει κανείς καταθλιπτικούς ανθρώπους στους εργατικούς και γεωργικούς πληθυσμούς, εκτός πλέον σε εποχές οικονομικής κατάρρευσης όπως αυτή που βιώνουμε. Ένας άκρως επιτυχημένος συμπολίτης μας, ο Σταμάτης Μαλέλης, βίωσε για χρόνια πολλά την κατάθλιψη και το ασήκωτο βάρος της. Καινοτόμος δημοσιογράφος, πρωτοπόρος οργανωτής και εμπνευστής έφτασε κάποτε στο βάθος του πηγαδιού ή στο σκοτάδι του ατέρμονος τούνελ. Κατόρθωσε να αντιδράσει, να παλέψει με το τέρας, τον Μινώταυρο στον Λαβύρινθο και κατέγραψε την επώδυνη πορεία από το σκότος στο φως σε ένα συγκλονιστικό προσωπικό οδοιπορικό προς τη λύτρωση.
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. Αυτή τη συγκλονιστική ιστορία διασκεύασαν για το Θέατρο Πρόβα ο Σωτήρης Τσόγκας και ο Γιάννης Ζέρβας σε ένα πράγματι ευφυές σκηνικό ντοκουμέντο με μια λυτρωτική σε σχέση με το καταθλιπτικό θέμα αποσπασματικότητα, ένα παζλ, ένα μωσαϊκό που τα κομμάτια του αντιστοιχούν στα κομμάτια ενός δυσβάστακτου φορτίου βίου.
Ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής Σωτήρης Τσόγκας έφτασε σε ταυτίσεις με τον «ήρωα» που εκπλήσσουν, ενώ η Μαίρη Ραζή ως ψυχίατρος εξομολογητής έχει την ανάλογη και αναγκαία επαγγελματική απόσταση από το αντικείμενο της σπουδής της.
Ο Κυριάκος Ντούμος, φίλος και σχολιαστής, είναι αφοπλιστικός και η Κοραλία Τσόγκα, γραμματέας του «ήρωα», συγκρατημένα συναισθηματική και προστατευτική.
Μια παράσταση τίμια με το δύσκολο θέμα και καίρια στη λιτή της «αφήγηση».
Το Επαγγελματικό Θεατρικό Στούντιο στη Διασπορά παρουσιάζει την παράσταση «Στον Δούναβη και στον Σηκουάνα», μία διασκευή σε τρία μονόπρακτα των Ιόν Λούκα Καρατζιάλε, Ευγένιου Ιονέσκο, Ματέι Βισνιέκ στις 2, 3, 9, 10 και 11 Νοεμβρίου στη ρουμανική γλώσσα, και στις 22, 23, 24, 25 και 29 Νοεμβρίου στην ελληνική γλώσσα, στο θέατρο Πρόβα.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Από την αρχή, πριν από έξι χρόνια, αποφασίσαμε να παίξουμε ρουμανική δραματουργία προκειμένου να την παρουσιάσουμε στον Ελληνικό θεατρικό κύκλο. Ως εκ τούτου, παίξαμε στα Ρουμανικά και ύστερα, μεταφρασμένα από εμάς, παίξαμε τα έργα Ρουμάνων δραματουργών και στα Ελληνικά. Ακολουθήσαμε την ιδεολογία ότι η επιτυχία δεν προέρχεται από το μεγαλείο της σκηνής, τα τεχνικά μέσα ή το κόστος τους, αλλά από την ικανότητα του ηθοποιού να περάσει τα συναισθήματα στο κοινό και να συγκινήσει. Θέατρο χωρίς καλούς ηθοποιούς δεν υπάρχει. Διάλεξα ένα πολύ γνωστό ρεπερτόριο: Caragiale, Mihail Sebastian, Mihail Sorbul, Tudor Mușatescu, Matei Vişniec. Επεξεργάστηκα τα κείμενα και έφερα τα θέματα που διηγούνται στο σήμερα. Επειδή το θέατρο είναι τέχνη σε πραγματικό χρόνο, παράγεται εδώ και τώρα. Και, προς όφελος του θεατή, το θέατρο πρέπει να μας διηγείται κάτι για το εδώ και το τώρα.
Με την πρόσφατη παράσταση πήγα ακόμη πιο μακριά. Επέλεξα την εισαγωγή του θεατή στην οικειότητα της θεατρικής πράξης, προτείνοντας έτσι μια παράσταση ως ένα ACT της ΖΩΗΣ: οπότε ΕΔΩ, ΤΩΡΑ και ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ, ΣΕ ΠΡΟΒΟΛΗ. Αυτή η ιδέα, μας οδήγησε στο να επιλέξουμε το ρεπερτόριο της τελευταίας σεζόν. Ο τίτλος της παράστασης είναι ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΔΟΥΝΑΒΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΗΚΟΥΑΝΑ επειδή ζούμε σε έναν ανοιχτό κόσμο, και όχι μόνο για αυτόν τον λόγο φυσικά, αλλά και επειδή οι συγγραφείς που επέλεξα συγκαταλέγονται μεταξύ εκείνων που μετανάστευσαν, όμως γεννήθηκαν όλοι στη Ρουμανία χαράζοντας έτσι τα ονόματά τους στη χρυσή σελίδα της ρουμανικής δραματουργίας. Γύρισα λοιπόν στον I.L. Caragiale, Eugene Ionesco και Matei Vişniec και πήρα από τα κείμενά τους την ιδέα που να μιλάει για το ΕΔΩ και το ΤΩΡΑ, δηλαδή… για το ΠΑΝΤΟΥ και το ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ στην ιστορία…
Εδώ και τώρα, έτσι λοιπόν σε έναν κόσμο που αυτή τη στιγμή από το ένα του άκρο στο άλλο διασχίζεται από κρίση. Μια κρίση για την οποία αναζητούνται απεγνωσμένα λύσεις. Η παράστασή μας είναι μια διαδήλωση ενάντια στην ανικανότητα να ξεπεράσουμε τα όρια. Η κατάσταση των προσδοκιών, η έλλειψη πρωτοβουλίας, η αδράνεια. Βρήκα την ιδέα στο έργο του Caragiale «Μεγάλη Ζέστη (Căldură mare)», στου Ionesco το «Παραλήρημα στα δύο (Delir în doi)» και στου Vişniec το «Η τσέπη με ψωμί (Buzunarul cu păine)». Η κοινωνική αδράνεια έχει διάφορους λόγους: τεμπελιά, μικροαστικό πνεύμα, υποτίμηση πρωτοβουλιών και πολλά περισσότερα. Δεν σεβάστηκα λέξη προς λέξη τα κείμενα (γι' αυτό γράφω στην αφίσα εμπνευσμένο από τους συγκεκριμένους συγγραφείς), αλλά τα επεξεργάστηκα με το πνεύμα της ιδέας που υποστηρίζω και με αυτό που με τη σειρά μας θέλαμε να δηλώσουμε. Προσωπικά, δεν είμαι οπαδός του θεάτρου του παραλόγου, επομένως δεν δοκίμασα μια τέτοια προσέγγιση. Αντιθέτως, αυτό που ήθελα να αποδείξω σε αυτό το συντεθειμένο και σύνθετο μοντάζ ήταν ότι υπάρχει πάντα ένα ζωντανό, έντονο, ζωτικό στοιχείο στον κόσμο, που ίσως να μην βρίσκεται πάντα στην κορυφή, αλλά στη βάση των κοινωνικών δομών, που οδηγεί μπροστά την ζωή. Εάν έχουμε πετύχει να περάσουμε αυτό που θέλαμε, μόνο εσείς, οι θεατές, μπορείτε να μας το πείτε.
Μονίκα Σαβουλέσκου-Βουδούρη
Διανομή
I. Άρχοντας: Ιωάννης Μακρόπουλος, Υπηρέτης: Κωνσταντίνος Πολυνάκης, Αμαξάς: Κωνσταντίνος Πλεσέα
II. Η σύζυγος: Μαριάνα Ιονίτσα, Ο σύζυγος: Ιωάννης Μακρόπουλος, Στρατιώτης: Κωνσταντίνος Πλεσέα, Γείτονας 1: Κωνσταντίνος Πλεσέα, Γείτονας 2: Κωνσταντίνος Πολυνάκης
III. Άνθρωπος με τη γραβάτα: Ιωάννης Μακρόπουλος, Άνθρωπος με το εργαλείο: Κωνσταντίνος Πολυνάκης
Τραγουδίστρια: Γκαμπριέλα Απόστολ
Ακορντεονίστας: Τούντορ Σπραντσεάν
Διασκευή, Σκηνοθεσία και Σκηνογραφία: Μονίκα Σαβουλέσκου Βουδούρη
Μεταφραση: Βαγγέλης Δουκουτσέλης
Info
2, 3, 9, 10 και 11 Νοεμβρίου - παράσταση στην ρουμανική γλώσσα
22, 23, 24, 25 και 29 Νοεμβρίου - παράσταση στην ελληνική γλώσσα
Ώρα έναρξης: 20:00
Θέατρο «ΠΡΟΒΑ»: Αχαρνών & Ηπείρου 39, 104 39 Αθήνα, τηλ. 210 8818326, www.prova.gr
Το Θέατρο Πρόβα παρουσιάζει τη νέα του παραγωγή, το έργο «Παλαιστές» του Στρατή Καρρά, με την πρωτότυπη μουσική του Διονύση Τσακνή, από την Παρασκευή 15 Οκτωβρίου και κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή.
Φέτος στρέφουμε και πάλι την προσοχή μας στην νεοελληνική δραματουργία και συγκεκριμένα σ’ένα «ξεχασμένο» αριστούργημα με διεθνή καριέρα παραστάσεων σε πολλές χώρες του εξωτερικού. Πρόκειται για το έργο του Στρατή Καρρά «Οι Παλαιστές», που πραγματεύεται, με τρόπο μοναδικό και καταλυτικό, το διαχρονικό πρόβλημα του ανθρώπου μπροστά στην Εξουσία και την Ελευθερία.
Στην φέρουσα δραματουργική δομή του έργου δεν υπεισέρχονται ηθογραφικά στοιχεία και αυτός είναι ο λόγος, που καθιστά το έργο αυτό υπέρ-τοπικό και υπέρ-χρονικό δηλαδή κλασσικό. Ένα έργο σύγχρονο, οικουμενικό. «Δεν είναι αυτό που νομίζετε. Μη νομίζετε αυτό που δεν είναι».
Σωτήρης Τσόγκας - Μαίρη Ραζή
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΤΣΟΓΚΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΠΡΟΒΑ
"Καλησπέρα πατριώτες ".
Ποιοι μας μεγαλώνουν με ένοχα παιχνίδια και αθώες επιλογές;.
Πώς γίνονται οι λέξεις σφαίρες και τα συναισθήματα βόμβες;.
Ποιοί και πώς εκμεταλλεύονται τις γνώσεις και τις πληροφορίες;.
Ποιοι καλλιεργούν προσδοκίες και εμπορεύονται ψευδαισθήσεις;.
Πώς κατασκευάζονται οι υπήκοοι;.
Ποιοι και πώς επιβάλλουν "πραγματικότητες" και "νοοτροπίες".
Ο Στρατής Καρράς με τους "Παλαιστές" του ανασηκώνει το παραβάν και μας αφήνει μόνους και αβοήθητους να κρυφοκοιτάξουμε στα άδυτα των μηχανισμών της εξουσίας, ίσως και στα άδυτα του εαυτού μας. "Οι Παλαιστές" γελοιοποιούν τον εφιάλτη της εξουσίας και μας προκαλούν. «Δεν είναι αυτό που νομίζετε. Μη νομίζετε αυτό που δεν είναι». Είναι αλήθεια δύσκολο να τραβήξει κανείς τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον εξουσιαστή και στον εξουσιαζόμενο, στον άρχοντα και στον αρχόμενο. Αλλά και οδυνηρό γιατί ίσως αναγκαστεί να τεμαχίσει τον εαυτό του και να… υπογράψει την θανατική του καταδίκη, όταν αναγνωρίσει στο πρόσωπό του το θύτη και το θύμα ταυτόχρονα, τον "απατεώνα" και το "κορόιδο", τον καταπιεστή και τον καταπιεζόμενο… "Καλησπέρα πατριώτες"… Ποιος άραγε θα τολμήσει ποτέ να σκοτώσει την ελπίδα για να εξοντώσει την εξουσία;
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΠΑΝΤΕΛΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Ο Στρατής Καρράς χρησιμοποιώντας τη σάτιρα, την ειρωνεία και το παράλογο καταγράφει την έννοια της καταδυνάστευσης του ανθρώπου, τη διαλεκτική σχέση θύματος και θύτη, τη βία σε όλες τις μορφές της, αλλά και την αναμονή του λυτρωτή που όμως και αυτός είναι ένας ακόμη δυνάστης. Το έργο έχει παρουσιαστεί από τον Αλέξη Μινωτή και την Κατίνα Παξινού το 1969-1970 επί δικτατορίας. Νομίζω ότι στη σημερινή βίαιη περίοδο που διανύουμε το βρίσκω πολύ επίκαιρο. Χαίρομαι που θα συνεργαστώ με την ομάδα του Θεάτρου Πρόβα και πιο πολύ που θα αποκωδικοποιήσουμε τις κρυφές πτυχές ενός εκπληκτικού κειμένου.
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΣΤΡΑΤΗ ΚΑΡΡΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΣΤΕΣ
Ο θεατρικός συγγραφέας με το κείμενο του, απλώς αφυπνίζει τους διαλόγους -κραυγή, που έχει μέσα του ο άνθρωπος – ηθοποιός. Δεν επιχειρώ τίποτα καινούργιο ή ξεχωριστό. Η προσπάθειά μου είναι να διερευνήσω και να εμπλουτίσω, την πολύ παλιά μέθοδο της τέχνης του θεάτρου. Ψάχνοντας στα τυφλά, προχωρώ, πατώντας με σεβασμό στην παράδοση.
Βασικά η κατεύθυνση της τεχνικής – εκτός από την προσωπική έρευνα και συμβουλή του καθενός ξεχωριστά – συμπορεύεται με την παγκόσμια τεχνική του θεάτρου. Και η κατεύθυνση αυτή, είναι η εξελικτική πορεία της τέχνης του θεάτρου που δεν ξεπήδησε μόνο από την έρευνα για καινούργιους τρόπους έκφρασης, αλλά μέσα από την αναπόφευκτη και συμπυκνωμένη ανάγκη για ανανέωση.
Κάθε εξέλιξη έχει σαν αφορμή την παράδοση. Στην σημερινή ανανέωση παρατηρούμε την κλασσική φόρμα του θεάτρου, σε τεχνική και σε θέμα, με σύγχρονα βέβαια εκφραστικά μέσα
Η ανανέωση αυτή στη μορφή , είναι αυτό που ονομάζουμε «Θέατρο του Παράλογου». Σαν περιεχόμενο – θέμα, έχει την άρνηση και τη διαμαρτυρία εναντίον της «Μεθόδου τρόμος» που χρησιμοποιεί η παγκόσμια γκαγκστερικά οργανωμένη παρακοινωνία, για την καταπίεση και την τελική υποταγή της ανθρώπινης ύπαρξης. Μαζί με αυτό το περιεχόμενο, ξανά τοποθετείται το αιώνιο θέμα ¨Άνθρωπος¨. Το βασικό τούτο θέμα, ανανεώνεται στη σχέση του και την τοποθέτηση του – επανεξέτασή του, στον συνεχώς ανανεωμένο χώρο και στις διάφορες μεταβολές.
Έτσι έχουμε ξανά το πανάρχαιο ερώτημα : Από πού ερχόμαστε, ποια είναι η έννοια της ζωής, που πάμε.
Ο καλλιτέχνης ακολουθά και ακολουθείται. Η τέχνη του θεάτρου όπως κάθε τέχνη είναι μια μακριά πορεία. Η προσφορά του καθενός αξιολογείται με το πόσο και τι θα προσφέρει κατά την πορεία αυτή. Αναπόφευκτα το πρωτοποριακό ελληνικό έργο έχει τη μορφή και το περιεχόμενο του σύγχρονου παγκόσμιου θεάτρου. Βία, παγίδευση, εξευτελισμός της ανθρώπινης ύπαρξης, μέθοδος τρόμος, χάος, η μάταιη ελπίδα πως κάποιος θα μας σώσει.
Έτσι έχουμε έργα εφιαλτικά – απαισιόδοξα. Μα η απαισιοδοξία στη σκηνή ουσιαστικά ενεργεί αισιόδοξα στην πλατεία. Το αδιέξοδο προκαλεί δύο βασικές αντιδράσεις: την αδράνεια, δηλαδή την παραδοχή της αδυναμίας σου ν’ αγωνιστείς, και την αποτελεσματική δράση για αντίσταση εναντίον της καταπίεσης.
Από την άποψη αυτή «Οι Παλαιστές» είναι έργο απαισιόδοξο στη σκηνή.
Το Θέατρο Πρόβα θα λειτουργήσει ως Αμιγής Χώρος.
Συντελεστές
Συγγραφέας: ΣΤΡΑΤΗΣ ΚΑΡΡΑΣ
Σκηνοθεσία: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Σκηνογραφία-Ενδυματολογία: ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΚΑΡΔΑΡΑ
Μουσική: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΤΣΑΚΝΗΣ
Εισηγητής Δραματολογίας: ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ
Φωτισμοί ΡΙΖΟΣ ΤΣΙΓΑΡΗΣ
Βοηθός σκηνοθέτη ΤΑΣΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Διανομή
Εγνάτης: ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΟΓΚΑΣ
Αρχοντία: ΜΑΙΡΗ ΡΑΖΗ
Καζανόβας: ΚΩΣΤΑΣ ΔΑΡΛΑΣΗΣ
Ρόζα: ΙΩΑΝΝΑ ΜΑΛΑΚΑΤΕ
Αμφορέας: ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ
Αντιγόνη: ΕΛΕΝΗ ΚΕΡΟΛΑΡΗ
Φωτογράφιση παράστασης ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΗΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
Ηλεκτρολόγος ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΙΑΣ
Κατασκευή Σκηνικού ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛAΛΟΥΔΑΚΗΣ
Διαχείριση Social Media ΤΖΕΝΗ ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ
Δημιουργικό ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΥΜΠΑ
Ραφή Κοστουμιών ΜΑΡΙΑ ΓΕΜΕΛΑ
Κομμώσεις ΝΙΚΟΛΑΣ ΧΙΩΤΗΣ
Υπεύθυνη επικοινωνίας ΜΑΡΙΚΑ ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Πρεμιέρα: Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2021
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 20:00
Τιμές εισιτηρίων: 15€, 8€
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/palestes-tou-strati-karra/
Αρχές Νοεμβρίου ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου «ΠΡΟΒΑ», η σύγχρονη κωμωδία «Η Μέση Διάρκεια Ζωής των Πλυντηρίων» της νέας και πολυβραβευμένης Ρουμάνας θεατρικής συγγραφέως Ελίζε Βίλκ.
Τους βασικούς ρόλους ερμηνεύουν η Μαίρη Ραζή και ο Σωτήρης Τσόγκας. Την σκηνοθεσία υπογράφει ο Νίκος Σακαλίδης και την μετάφραση ο Βαγγέλης Δουκουτσέλης. Την πρωτότυπη μουσική συνθέτει ο Αλέξανδρος Μέντης.
«Η Μέση Διάρκεια Ζωής των Πλυντηρίων» δεν έχει ξαναπαιχτεί στην Ελλάδα. «Η Πράσινη Γάτα» είναι το πρώτο έργο της Ελίζε Βίλκ που παρουσιάστηκε στο ελληνικό κοινό από το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης το 2018 σε σκηνοθεσία Γιάννη Παρασκευόπουλου και απέσπασε θερμότατες κριτικές.
Η Ελίζε Βίλκ με την ευκαιρία της παρουσίας της στην Αθήνα, συνάντησε τους συντελεστές της παράστασης και είχαν μία εποικοδομητική συζήτηση. Η συγγραφέας ενθουσιάστηκε με το νεοκλασικό κτήριο, που στεγάζεται το Θέατρο «ΠΡΟΒΑ», στην συμβολή των οδών Ηπείρου και Αχαρνών. Το Θέατρο «ΠΡΟΒΑ» διανύει τον 36ο χρόνο συνεχούς καλλιτεχνικής πορείας και έχει στο ενεργητικό του 85 παραγωγές, συμμετοχή σε 4 διεθνή Φεστιβάλ, πολλές διακρίσεις και πολλά βραβεία συνόλου και ατομικά.
Περίληψη του Έργου
Η «Μέση διάρκεια ζωής των πλυντηρίων» είναι η ιστορία μιας τριμελούς οικογένειας που ζει και εργάζεται σε μία επαρχιακή πόλη. Το «εργάζεται», βέβαια, είναι σχετικό. Ο καταθλιπτικός πατέρας ερωτοχτυπημένος με τη Μαντόνα, η μπουχτισμένη μητέρα εθισμένη στις τηλεαγορές κι η εγκλωβισμένη κόρη σε παράνομο δεσμό με τον παντρεμένο γείτονα. Καθένας κάνει τα δικά του όνειρα. Τι είναι όμως αυτό που τους αλλάζει τη ζωή;
Συντελεστές
Κείμενο: Elise Wilk
Μετάφραση: Βαγγέλης Δουκουτσέλης
Σκηνοθεσία: Νίκος Σακαλίδης
Πρωτότυπη Μουσική: Αλέξανδρος Μέντης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Υάκινθος Μάινας
Φωτογραφίες: Μάνος Γαρυφάλλου
Παίζουν
Μαίρη Ραζή , Σωτήρης Τσόγκας
Υπεύθυνη Επικοινωνίας Θεάτρου ΠΡΟΒΑ: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
Θέατρο «ΠΡΟΒΑ»
Αχαρνών και Ηπείρου 39, 104 39 Αθήνα ||Τηλ. 210 8818326 FAX: 210 8814151||
www.prova.gr|| party.theatroprova.gr|| sxoli.theatroprova.gr || e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.||theatro.prova@gmail.com
Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.
Αποσμητικό, νερό, λακ, χτένα, τα αξεσουάρ του ρόλου, κάτι για να τσιμπολογάω και φέτος πέρα από τα καλλυντικά που παραμένουν σταθερά στα δύο θέατρα που παίζω, μεταφέρω ένα νεσεσέρ με όσα δεν μπορώ να έχω διπλά. Επίσης ένα σωρό άλλα πράγματα που μαζεύονται στη διάρκεια της σεζόν και κάθε φορά στην τελευταία παράσταση ταλαιπωρούμαι να τα μαζέψω.
Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.
α) Ως χώρο Στη Δράμα, σε περιοδεία, στηριζόταν σε ξύλινα δοκάρια είχε ξύλινο πάτωμα κι από κάτω περνούσε ένα ποτάμι.
β) Με ποιους συναδέλφους. Στο καμαρίνι ακόμα και με την πιο περίεργη σύνθεση ανθρώπων περνάω καλά. Απλώς θυμάμαι διαφορετικές ατμόσφαιρες, κάπου ήταν πιο κατανυκτικά, κάπου πιο ζωηρά. Νομίζω όμως ότι πιο οικεία είναι στο Πρόβα και στο Στοά.
Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Του David Suchet στο Vaudeville theatre στο Λονδίνο. Είχε στον τοίχο ένα χάρτη που σημείωνε από πού ήταν ο κάθε θεατής.
Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.
Είναι παρά πολλές, πολλά γέλια, πειράγματα, εκπλήξεις, εξομολογήσεις, κρυώματα που κολλάει ο ένας στον άλλο, συμβουλές στα πεταχτά, ένα τεράστιο συμμετοχικό τσιμπούσι ανάμεσα σε δύο παραστάσεις, εκείνη η συζήτηση που δεν προλαβαίνεις να συνεχίσεις γιατί πρέπει να βγεις στη σκηνή, και φυσικά η επαφή με τους θεατές μετά την παράσταση.
Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.
Τουαλέτα, νερό και τσεκάρισμα στον καθρέφτη.
Η Κοραλία Τσόγκα πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Αναζήτηση» από το καινούριο θεατρικό έργο του Παναγιώτη Μέντη στο θέατρο Πρόβα κάθε Δευτέρα και Τρίτη ενω από Τετάρτη ως και Κυριακή στην «Λωξάντρα», βασισμένη στο συναρπαστικό μυθιστόρημα της Μαρίας Ιορδανίδου στο Θέατρο Βεάκη.
Είδα
Video
