Ένα από τα λογοτεχνικά αριστουργήματα του 20ού αιώνα, η Μεταμόρφωση του Φραντς Κάφκα, σε σκηνοθεσία Τάσου Σαγρή, φιλοξενείται για τρίτη χρονιά φέτος στο θέατρο Πόρτα, ενώ διοργανώνεται με την υποστήριξη του ιδρύματος Franz Kafka Society (Πράγα) και το πολιτιστικό “Τσέχικο Κέντρο Αθήνας”.
Ένα πρωινό, ένας υπάλληλος μετά από δέκα χρόνια συνεχούς επανάληψης του ίδιου, σταθερού, καθημερινού προγράμματος, ξαφνικά αδυνατεί να σηκωθεί από το κρεβάτι του και να επαναλάβει τις ίδιες παγιωμένες κινήσεις.
Ο κόσμος γύρω του γίνεται εχθρικός και ο ίδιος γίνεται εχθρός του κόσμου, ένα παράσιτο. Ο Πατέρας και η Μάνα, η Αδελφή, ο Προϊστάμενος, όλοι όσοι μέχρι εκείνη τη στιγμή τον είχαν ως πρότυπο, ξαφνικά γίνονται εχθροί· και αυτός, αδυνατώντας να ανταπεξέλθει στη ρουτίνα και τους ρόλους που όλοι του έχουν επιβάλλει, γίνεται εχθρός τους. Η εναντίωση όμως αυτή δεν εκδηλώνεται με επαναστατικά μανιφέστα και φανταχτερές δηλώσεις, όπως αντίστοιχα οι διαταγές μένουν πάντα κρυφές, αδιόρατες και εσωτερικευμένες.
Συνεχίζοντας με το Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών την έρευνα στο θέατρο «in yer face» της Σάρα Κέιν (4.48 Psychosis) και της Ρεμπέκα Πρίτσαρντ (Yard Gal), τη μελέτη πάνω στο ιερό Μπαλινέζικο θέατρο, τα κείμενα του Αντονέν Αρτώ, του Ζαν Ζενέ, του Δημήτρη Δημητριάδη, ο Τάσος Σαγρής φέρνει ξανά στο προσκήνιο ένα από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά έργα του 20ού αιώνα, επιθυμώντας να φέρει το κοινό αντιμέτωπο με το «ριζικό κακό», την επαναληπτική και αδιαμφισβήτητη υπακοή στις καταστροφικές νόρμες και τον τρόπο που αυτές αναπαράγουν έναν κόσμο φρικτό, μια μηχανή καταστροφής.
Ο Φραντς Κάφκα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα που μας άφησε ο 20ς αιώνας. Κλεισμένος στον εαυτό του μελέτησε όλους τους πιθανούς εαυτούς, αποκομμένος από τον κόσμο κατανόησε τον κόσμο πιο βαθιά από τους καριερίστες της εποχής του, κρυμμένος από τα μάτια των ανθρώπων κοίταξε όλους τους ανθρώπους στα μάτια. Ο Κάφκα παρατηρητής της κατάρρευσης, σεναριογράφος για σιωπές και νευρώσεις, εχθρός του ολοκληρωτικού πνεύματος, φωτογράφος ενός ψυχορραγήματος, ανατόμος της εξουσίας- στέκεται από την πλευρά των απόκληρων αυτού του κόσμου, αυτών που τους στερήθηκε το παρόν και το μόνο που τους απομένει είναι η νοσταλγία του παρελθόντος και η ελπίδα που κρύβεται σε ένα μακρινό μέλλον. Ο μόνος τρόπος να απελευθερωθούμε είναι να μεταμορφωθούμε.
Ο Κάφκα αρνείται να παραδοθεί, τολμά να κοιτάξει το παρόν σαν μια παγίδα και να μας αποδείξει πως ό,τι μοιάζει καθαρό και υγιές στον κόσμο μας είναι άρρωστο και βρώμικο και οι λύσεις που μας δόθηκαν για τα προβλήματα μας είναι ένα δίχτυ, μια αόρατη φυλακή που περιπλέκεται γύρω μας. Η ίδια η ζωή που παρασιτεί εναντίον μας, μετατρέπει όλους αυτούς που προσπαθούν να αντισταθούν- και να θεραπεύσουν τις πληγές- σε πληγωμένα παράσιτα αυτού του κόσμου, αρνητές της κυρίαρχης τάξης, καταστροφείς της κανονικότητας, τερατικές κακοφωνίες.
Ο Κάφκα μας καλεί να χτίσουμε ξανά τον κόσμο που καταρρέει μέσα μας. Για να ξεκινήσουμε όμως αυτό το έργο, πρέπει πρώτα να μεταμορφωθούμε.
Σημείωμα του σκηνοθέτη Τάσου Σαγρή
Συνεχίζοντας με το Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών την έρευνα στο θέατρο «in yer face» της Sarah Kane (4.48 Psychosis) και της Rebecca Prichard (Yard Gal), την μελέτη πάνω στο ιερό Μπαλινέζικο θέατρο, τα κείμενα του Αρτώ, του Ζαν Ζενέ, του Δ. Δημητριάδη- επιλέγουμε να φέρουμε στο προσκήνιο ένα από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά έργα του 20ου αιώνα, τη Μεταμόρφωση του Φραντς Κάφκα. Με αυτό τον τρόπο δίνουμε στο κοινό την ευκαιρία να έρθει αντιμέτωπο με το «ριζικό κακό», την επαναληπτική και αδιαμφισβήτητη υπακοή στις καταστροφικές νόρμες και τον τρόπο που αυτές αναπαράγουν έναν κόσμο φρικτό, μια μηχανή καταστροφής.
Επαναληπτικές κινήσεις και γρήγορες προβολές από εικόνες της καθημερινότητας, παγωμένα πρόσωπα, ακίνητα αντικείμενα, παγωμένες στιγμές, μικρές λεπτομέρειες, κοντινή εστίαση, κινηματογραφική γλώσσα, γρήγορες στροβοσκοπικές βιντεοπροβολές, επιληπτικές κρίσεις, ένα καρουσέλ από αλλοιωμένες αναμνήσεις, ιερός τρόμος, θέατρο για θεατές με κλειστά μάτια.
Ένα σκηνικό σουπρεματιστικό, αφηρημένο, αποσπασματικό, όπου τα αντικείμενα και τα πρόσωπα μοιάζουν να ανατινάζονται και την ίδια στιγμή να μένουν ακίνητα σαν μια παλιά φθαρμένη φωτογραφία μιας μεγάλης έκρηξης. Μια θεατρική πράξη εξπρεσιονιστική αλλά όχι εκδηλωτική, ένα πολύ βαθύ συναίσθημα που καταπνίγεται, μηχανισμοί της νεύρωσης που καμία μορφή ψυχανάλυσης δεν μπορεί να κατανοήσει. Συμπαθητικές, τρυφερές μοναχικές τραγωδίες, οι εποχές που αλλάζουν και όμως όλα μένουν ίδια για πάντα- έως την στιγμή της εσωτερικής έκρηξης, έως την Μεταμόρφωση.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Σκηνοθεσία: Τάσος Σαγρής
Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Παπανδρικόπουλος
Video art: Άλκηστις Καφετζή, Kipseli Film Coop, Void Optical Art Laboratory, Μίλτος Αρβανιτάκης
Κατασκευή Μάσκας: Κοραλία Κρικελλή
Φωτογραφίες: Γιώργος Νικολαΐδης, Κώστας Τσιρώνης, Τάκης Βεκόπουλος
Παραγωγή: +ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ [Πειραματικών Τεχνώνhttp://theinstitute.info
Παίζουν: Σίσσυ Δουτσίου, Στέβη Φόρτωμα, Συμεών Τσακίρης, Λουκία Ανάγνου, Θωμάς Χαβιανίδης
Ακούγονται μουσικά αποσπάσματα από: Whodoes + Radiohead, Arvo Part, Einsturzende Neubauten, Jani Christou, Godspeed You Black Emperor, Max Richter
Παραστάσεις: Από 15 Ιανουαρίου
Μέρα και ώρα παραστάσεων: Σάββατο στις 19.00
Τιμές εισιτηρίων: 12€, 10€ Φοιτητικό , Ανέργων, ΑμεΑ, Άνω των 65)
Διάρκεια: 65 λεπτά
Πληροφορίες: 2106465693, 6951407792 | http://theinstitute.info
Ο Παντελής Φλατσούσης, μετά τη θερμή υποδοχή της παράστασης «Εθνικό Ντεφιλέ» που παρουσίασε στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2021, συνεχίζει να διερευνά τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και θεάτρου ντοκιμαντέρ, σκηνοθετώντας αυτήν τη φορά μία παράσταση βασισμένη στο μυθιστόρημα Λάθος Χώρα του Gazmend Kapllani.
Στο Λάθος Χώρα (2018) του Gazmend Kapllani ο Καρλ και ο Φρεντερίκ, δύο αδέλφια από το Τερς της Αλβανίας, μια φανταστική κωμόπολη που κουβαλάει τα έντονα χνάρια της Βαλκανικής ιστορίας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μέχρι τις ημέρες μας, επανενώνονται έπειτα από χρόνια στα πάτρια εδάφη, καθώς ο πρώτος έχει ακολουθήσει το μεγάλο κύμα μετανάστευσης που γέννησε η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ. Κι ενώ ετοιμάζονται να θάψουν τον νεκρό πατέρα τους, «ξεθάβουν» ανομολόγητα απωθημένα και εκ διαμέτρου αντίθετες εκδοχές του παρελθόντος.
Ποια σώματα σηματοδοτούνται ως <<άλλα>> στις δυτικές και πιο συγκεκριμένα στην ελληνική κοινωνία; Με ποιους τρόπους οι μεταναστευτικές ροές έχουν διαφοροποιήσει την έννοια του <<άλλου>> και την αντιμετώπισή του από αυτες τις κοινωνίες; Το ελληνικό κράτος από την σύστασή του αποτελεί μεταναστευτικό κόμβο. Άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν, άνθρωποι μένουν, ζωές διασταυρώνονται και χωρίζουν. Ειδικά από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου η χώρα μας αποτελεί χώρα υποδοχής μεταναστών, ανθρώπων που, επιχειρώντας να αλλάξουν τις ζωές τους, αλλάζουν ταυτόχρονα και την κοινωνική πραγματικότητα της χώρας υποδοχής. Πώς δέχτηκαν οι Έλληνες τους μετανάστες των αρχών της δεκαετίας του '90, αλλά και πώς οι ίδιοι οι μετανάστες διαμόρφωσαν τις ζωές τους στον καινούριο τους τόπο; Άραγε το φαινόμενο της μετανάστευσης έχει κάνει την ελληνική κοινωνία μία πιο συμπεριληπτική κοινωνία ή έχει εντείνει φαινόμενα φοβικά απέναντι σε ό,τι ορίζεται ως διαφορετικό από το κυρίαρχο αφήγημα;
Η παράσταση Λάθος Χώρα, με αφετηρία το ομότιτλο μυθιστόρημα του Gazmend Kapllani, το οποίο αντιπαραβάλλεται με προσωπικές ιστορίες των ίδιων των ηθοποιών της παράστασης, επιχειρεί να εξερευνήσει τα παραπάνω ερωτήματα αλλά και τους τρόπους, με τους οποίους αλληλοδιαπλέκονται η μυθοπλασία με την πραγματικότητα, το ατομικό με το συλλογικό βίωμα και η ιστορία με την καθημερινότητα.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Σκηνοθεσία: Παντελής Φλατσούσης
Κείμενο: Γκαζμέντ Καπλάνι
Μετάφραση μυθιστορήματος Λάθος Χώρα: Ιλίρα Αλίαϊ
Διασκευή – Κείμενο παράστασης: Παντελής Φλατσούσης & η ομάδα, βασισμένοιστο μυθιστόρημα Λάθος Χώρα του Γκαζμέντ Καπλάνι
Δραματουργία: Παναγιώτα Κωνσταντινάκου, Έλενα Τριανταφυλλοπούλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Πουλχερία Τζόβα
Video design & editing: Κώνσταντίνος Νησίδης
Μουσική: Ανρί Κεργκομάρ
Σχεδιασμός Φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Σόνια Καλαϊτζίδου
Βοηθός Σκηνογράφου-Ενδυματολόγου: Σοφέλπη Στάικου
Οργάνωση Παραγωγής: Στέλλα Μανικάτη
Επικοινωνία: Ευαγγελία Σκρομπόλα
Παραγωγή: SPECTRUM AMKE
Ηθοποιοί: Έλιο Φοίβος Μπέικο, Ντέμπορα Οντόγκ, Θωμάς Σιέκας
Η παράσταση επιχορηγείται από το ΥΠΠΟΑ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Παραστάσεις: από 2 Δεκεμβρίου
Ημέρες παραστάσεων:
Τετάρτη, Πέμπτη στις 21.00 & Κυριακή στις 21.15
Διάρκεια:80'
Τηλέφωνο ταμείου:210 77 11 333
Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/lathos-chora/
Tο texnes-plus σας πάει θέατρο!
Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «TOP GIRLS», το Σάββατο 7 Μαρτίου στις 21:00.
Για να λάβετε μέρος στο διαγωνισμό, κάντε τη σελίδα του texnes-plus στο facebook, σχολιάστε το όνομά σας κάτω από το άρθρο και μοιραστείτε το άρθρο στο προφίλ σας.
Ο διαγωνισμός λήγει την Παρασκευή 6 Μαρτίου και οι νικητές θα ενημερωθούν μέσω της σελίδας μας στο facebook.
ΓΙΑ ΝΑ ΙΣΧΥΕΙ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ 3 ΒΗΜΑΤΑ ΣΩΣΤΑ! Σχόλιο το όνομά σας, share το άρθρο στον τοίχο σας και LIKE στη σελίδα μας στο facebook.
Το διάσημο θεατρικό έργο TOP GIRLS (1982) της σπουδαίας Caryl Churchill έρχεται στις 2 Νοεμβρίου στο θέατρο ΠΟΡΤΑ, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Παίζουν επτά απ’ τις πιο σημαντικές Ελληνίδες ηθοποιούς της γενιάς τους: Μαρία Καβογιάννη, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Βίκυ Βολιώτη, Αλεξία Καλτσίκη, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Ειρήνη Μακρή, Άλκηστις Πολυχρόνη.
Κεντρική ηρωίδα του TOP GIRLS είναι η Marlene, μια φιλόδοξη γυναίκα καριέρας, υπεύθυνη ενός γραφείου ευρέσεως εργασίας για γυναίκες, μια «σιδηρά κυρία» που ανέρχεται θυσιάζοντας συνεργάτες, καθώς και τη δική της ευαίσθητη, ανθρώπινη πλευρά στον βωμό της επιτυχίας. Παρόλο που το έργο είναι γραμμένο σε ρεαλιστικό κώδικα, ξεκινά με μια διάσημη ονειρική πρώτη σκηνή, όπου ιστορικοί και διάσημοι μυθοπλαστικοί γυναικείοι χαρακτήρες καταθέτουν με ευφάνταστο τρόπο τις ιστορικά διαφορετικές πτυχές του ζητήματος της κοινωνικής θέσης των γυναικών. Στη συνέχεια, η δράση μεταφέρεται στον χρόνο συγγραφής του έργου, όπου με μια σειρά από συναρπαστικές συγκρούσεις ανάμεσα σε σύγχρονες γυναίκες και σημαντικές ανατροπές, η συγγραφέας αναπτύσσει τις θέσεις και τους προβληματισμούς της με θεατρικά ευφρόσυνο τρόπο και υπέροχους σκηνικούς χαρακτήρες, δημιουργώντας ένα θέαμα με παλμό.
Έργο πρωτότυπο ως προς τη δομή του, με εξαιρετικά λεπτό χειρισμό στο χιούμορ του, την ποιητικότητα, την ιστορικότητα αλλά και την κριτική του στάση απέναντι στην κοινωνική θέση της γυναίκας και μην έχοντας χάσει τίποτα απ’ τη φρεσκάδα του απ’ τη δεκαετία του ‘80, το TOP GIRLS διέπεται από μια βασική φεμινιστική προβληματική, δίνοντας μια πολύ καλή βάση για έναν ουσιαστικό διάλογο επί του θέματος. Παρόλα αυτά, δεν είναι ένα έργο για τον φεμινισμό αλλά για τη γυναίκα, την πολιτική και κοινωνική της θέση. Με αφορμή μία κριτική στον θατσερισμό, το TOP GIRLS εξετάζει τι σημαίνει χειραφέτηση, τι σημαίνει δικαίωμα και ταυτόχρονα ποιο είναι το τίμημα που οφείλει να πληρωθεί για να αναληφθούν οι νέοι ρόλοι σε κοινωνικό, προσωπικό και πολιτικό επίπεδο.
Το TOP GIRLS έκανε πρεμιέρα στη Μεγάλη Βρετανία το 1982 απ’ το Royal Court Theatre. Παρουσιάζεται την περίοδο αυτή στο Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου (2019), ενώ παλαιότερα ανεβάσματά του έχουν πραγματοποιηθεί στο Watford Palace Theatre (2006), το Greenwich Theatre (2006), το New York's Public Theatre και το Broadway (2007-2008) και σε πολλά ακόμη σημαντικά θέατρα του κόσμου. Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε πρώτη φορά το 1983 απ’ το Εθνικό Θέατρο.
Σκηνοθετικό Σημείωμα
Το TOP GIRLS αποτελεί μια νηφάλια οπτική στο γυναικείο ζήτημα, που αρνείται τις χρωματισμένες υπερπλουστεύσεις και τη διαρκή συνθηματολογία, που δικαιολογείται μόνο ως θυμός και αμηχανία μπρος σ’ έναν κόσμο που αλλάζει βίαια και δραματικά.
Όσο ακόμα υπάρχουν άνθρωποι και τάσεις που αντιμετωπίζουν το γυναικείο θέμα ως μια αφορμή για διαχωρισμό και όχι για ένωση, η ανάγκη για διάλογο με τη γυναίκα του σήμερα καθίσταται απολύτως αναγκαία. Φαινόμενα όπως εκείνο του #MeToo, μιας υπεραπλουστευμένης δηλαδή αντιμετώπισης του γυναικείου θέματος, περιορίζονται δυστυχώς στη δαιμονοποίηση- κάτι που συμβαίνει πλέον σε όλα τα επίπεδα κοινωνικής και πολιτικής σκέψης. Το TOP GIRLS- έργο που θεωρείται και είναι πλέον κλασικό- είναι αποκύημα μιας γυναίκας συγγραφέως που στοχάζεται με τόλμη και βιωματικό προβληματισμό. Οι πραγματικές μάχες, άλλωστε, δεν περιορίζονται σε συνθηματολογία και συναισθηματολογία. Δίνονται χαμηλότονα και σε προσωπικό επίπεδο, μέσα από την ενδοσκόπηση και την ανάληψη των ευθυνών.
Θωμάς Μοσχόπουλος
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος
Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ
Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ρωμανός Μαρούδης
Γραφιστική επιμέλεια: Μάριος Γαμπιεράκης - Χρυσούλα Κοροβέση [mavra gidia]
Διεύθυνση παραγωγής: Αναστασία Καβαλλάρη
Γραφεία Τύπου & Επικοινωνίας: Ανζελίκα Καψαμπέλη (STEFI & Lynx PRODUCTIONS) - Ελεάννα Γεωργίου (θέατρο ΠΟΡΤΑ)
Φωτογραφίες-Video: Πάτροκλος Σκαφίδας
Μια παραγωγή της Stefi Productions - Γιάννης Μ. Κώστας σε συμπαραγωγή με το θέατρο ΠΟΡΤΑ
Παίζουν: Μαρία Καβογιάννη, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Βίκυ Βολιώτη, Αλεξία Καλτσίκη, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Ειρήνη Μακρή, Άλκηστις Πολυχρόνη
Φωτογραφίες (high res): https://bit.ly/2p0ImCB
Teaser: https://bit.ly/2VlIMzi
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Τετάρτη 20.00
Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο: 21.00
Κυριακή: 19.00
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ: Κάθε Πέμπτη 12€
Τετάρτη
17 ευρώ-Κανονικό
15 ευρώ-Φοιτητικό & άνω των 65
12 ευρώ-Ανέργων
Πέμπτη-Παρασκευή
15 ευρώ-Κανονικό
12 ευρώ-Φοιτητικό και άνω των 65
10 ευρώ-Ανέργων
Σάββατο-Κυριακή
20 ευρώ-Κανονικό
15 ευρώ-Φοιτητικό & άνω των 65
12 ευρώ-Ανέργων
Το διάσημο θεατρικό έργο TOP GIRLS (1982) της σπουδαίας Caryl Churchill έρχεται στις 2 Νοεμβρίου στο θέατρο ΠΟΡΤΑ, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Παίζουν επτά απ’ τις πιο σημαντικές Ελληνίδες ηθοποιούς της γενιάς τους: Μαρία Καβογιάννη, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Βίκυ Βολιώτη, Αλεξία Καλτσίκη, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Ειρήνη Μακρή, Άλκηστις Πολυχρόνη.
Κεντρική ηρωίδα του TOP GIRLS είναι η Marlene, μια φιλόδοξη γυναίκα καριέρας, υπεύθυνη ενός γραφείου ευρέσεως εργασίας για γυναίκες, μια «σιδηρά κυρία» που ανέρχεται θυσιάζοντας συνεργάτες, καθώς και τη δική της ευαίσθητη, ανθρώπινη πλευρά στον βωμό της επιτυχίας. Παρόλο που το έργο είναι γραμμένο σε ρεαλιστικό κώδικα, ξεκινά με μια διάσημη ονειρική πρώτη σκηνή, όπου ιστορικοί και διάσημοι μυθοπλαστικοί γυναικείοι χαρακτήρες καταθέτουν με ευφάνταστο τρόπο τις ιστορικά διαφορετικές πτυχές του ζητήματος της κοινωνικής θέσης των γυναικών. Στη συνέχεια, η δράση μεταφέρεται στον χρόνο συγγραφής του έργου, όπου με μια σειρά από συναρπαστικές συγκρούσεις ανάμεσα σε σύγχρονες γυναίκες και σημαντικές ανατροπές, η συγγραφέας αναπτύσσει τις θέσεις και τους προβληματισμούς της με θεατρικά ευφρόσυνο τρόπο και υπέροχους σκηνικούς χαρακτήρες, δημιουργώντας ένα θέαμα με παλμό.
Έργο πρωτότυπο ως προς τη δομή του, με εξαιρετικά λεπτό χειρισμό στο χιούμορ του, την ποιητικότητα, την ιστορικότητα αλλά και την κριτική του στάση απέναντι στην κοινωνική θέση της γυναίκας και μην έχοντας χάσει τίποτα απ’ τη φρεσκάδα του απ’ τη δεκαετία του ‘80, το TOP GIRLS διέπεται από μια βασική φεμινιστική προβληματική, δίνοντας μια πολύ καλή βάση για έναν ουσιαστικό διάλογο επί του θέματος. Παρόλα αυτά, δεν είναι ένα έργο για τον φεμινισμό αλλά για τη γυναίκα, την πολιτική και κοινωνική της θέση. Με αφορμή μία κριτική στον θατσερισμό, το TOP GIRLS εξετάζει τι σημαίνει χειραφέτηση, τι σημαίνει δικαίωμα και ταυτόχρονα ποιο είναι το τίμημα που οφείλει να πληρωθεί για να αναληφθούν οι νέοι ρόλοι σε κοινωνικό, προσωπικό και πολιτικό επίπεδο.
Το TOP GIRLS έκανε πρεμιέρα στη Μεγάλη Βρετανία το 1982 απ’ το Royal Court Theatre. Παρουσιάζεται την περίοδο αυτή στο Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου (2019), ενώ παλαιότερα ανεβάσματά του έχουν πραγματοποιηθεί στο Watford Palace Theatre (2006), το Greenwich Theatre (2006), το New York& Public Theatre και το Broadway (2007-2008) και σε πολλά ακόμη σημαντικά θέατρα του κόσμου. Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε πρώτη φορά το 1983 απ’ το Εθνικό Θέατρο.
Σκηνοθετικό Σημείωμα
Το TOP GIRLS αποτελεί μια νηφάλια οπτική στο γυναικείο ζήτημα, που αρνείται τις χρωματισμένες υπερπλουστεύσεις και τη διαρκή συνθηματολογία, που δικαιολογείται μόνο ως θυμός και αμηχανία μπρος σ’ έναν κόσμο που αλλάζει βίαια και δραματικά.
Όσο ακόμα υπάρχουν άνθρωποι και τάσεις που αντιμετωπίζουν το γυναικείο θέμα ως μια αφορμή για διαχωρισμό και όχι για ένωση, η ανάγκη για διάλογο με τη γυναίκα του σήμερα καθίσταται απολύτως αναγκαία. Φαινόμενα όπως εκείνο του #MeToo, μιας υπεραπλουστευμένης δηλαδή αντιμετώπισης του γυναικείου θέματος, περιορίζονται δυστυχώς στη δαιμονοποίηση- κάτι που συμβαίνει πλέον σε όλα τα επίπεδα κοινωνικής και πολιτικής σκέψης. Το TOP GIRLS- έργο που θεωρείται και είναι πλέον κλασικό- είναι αποκύημα μιας γυναίκας συγγραφέως που στοχάζεται με τόλμη και βιωματικό προβληματισμό. Οι πραγματικές μάχες, άλλωστε, δεν περιορίζονται σε συνθηματολογία και συναισθηματολογία. Δίνονται χαμηλότονα και σε προσωπικό επίπεδο, μέσα από την ενδοσκόπηση και την ανάληψη των ευθυνών.
Θωμάς Μοσχόπουλος
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος
Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ
Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ρωμανός Μαρούδης
Γραφιστική επιμέλεια: Μάριος Γαμπιεράκης - Χρυσούλα Κοροβέση [mavra gidia]
Διεύθυνση παραγωγής: Αναστασία Καβαλλάρη
Γραφεία Τύπου & Επικοινωνίας: Ανζελίκα Καψαμπέλη (STEFI & Lynx PRODUCTIONS) - Ελεάννα Γεωργίου (θέατρο ΠΟΡΤΑ)
Φωτογραφίες-Video: Πάτροκλος Σκαφίδας
Μια παραγωγή της Stefi Productions - Γιάννης Μ. Κώστας σε συμπαραγωγή με το θέατρο ΠΟΡΤΑ
Παίζουν: Μαρία Καβογιάννη, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Βίκυ Βολιώτη, Αλεξία Καλτσίκη, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Ειρήνη Μακρή, Άλκηστις Πολυχρόνη
Φωτογραφίες (high res): https://bit.ly/2p0ImCB
Teaser: https://bit.ly/2VlIMzi
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Τετάρτη 20.00
Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο: 21.00
Κυριακή: 19.00
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ: Κάθε Πέμπτη 12€
Τετάρτη
17 ευρώ-Κανονικό
15 ευρώ-Φοιτητικό & άνω των 65
12 ευρώ-Ανέργων
Πέμπτη-Παρασκευή
15 ευρώ-Κανονικό
12 ευρώ-Φοιτητικό και άνω των 65
10 ευρώ-Ανέργων
Σάββατο-Κυριακή
20 ευρώ-Κανονικό
15 ευρώ-Φοιτητικό & άνω των 65
12 ευρώ-Ανέργων
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ: https://bit.ly/2YYNmos, viva.gr , 11876, SevenSpots, Reload Stores, WIND, Βιβλιοπωλεία Ευριπίδης, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, Αθηνόραμα, Viva Kiosk, Yoleni’s
“Μια ΠΟΡΤΑ ορθάνοιχτη”!
Για να την κρατήσεις ανοιχτή: http://www.porta-theatre.gr/index.php/el/stirikse-mas
Μεσογείων 59 115 26, Αθήνα
τηλ.: 210 77 11 333
w ww.porta-theatre.gr
Θέατρο ΠΟΡΤΑ
Ελεάννα Γεωργίου
Τ.: 6944535357
Μ.: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Μουσική και φίλοι είναι η συνταγή
Πανικός και γέλια μέχρι το πρωί
Την ζωή θα φάμε σαν παγωτό
Και το βράδυ θα ‘ναι καταπληκτικό!
Η παράσταση αυτή… Όχι μισό λεπτό λάθος. Δεν πρόκειται για παράσταση…Θα έλεγα καλύτερα συναυλία ή πάρτυ!!!! Οι Burger Project με το γνωστό τους κέφι και με «τρέλα» απογειώνουν τη διάθεσή μας και τελικά το θέατρο μετατρέπεται σε συναυλιακό χώρο με πιτσιρίκια να χορεύουν όρθια σε ξέφρενους ρυθμούς και γονείς που (πολύ θα ήθελαν να σηκωθούν) να χορεύουν καθιστοί.
Οι Προφέσορ Cosmic, Αλ Μαλαπόλας, Έλεν Τρέλεν και Μίστερ Φίνγκερ είναι τα alter ego των κατά κόσμον Θάνου Κοσμίδη, Αλέκου Γεωργόπουλου, Έλενας Ιωάννου και Αλέξη Ιωάννου. Συνθέτουν μια παράσταση με υπόθεση…μουσική. Μας ταξιδεύουν με… μουσική. Και τελικά η λύση του προβλήματός τους βρίσκεται στη…μουσική!
Η παράσταση, είναι άκρως διαδραστική γιατί οι φίλοι στην ανάγκη φαίνονται! Θα χρειαστεί να βοηθήσετε αρκετές φορές τους Burger Project, αλλά μην ανησυχείτε. Δεν χρειάζεστε μουσικές γνώσεις. Το μόνο που χρειάζεστε είναι κέφι και όρεξη για παιχνίδι.
Όλη η παράσταση είναι θεότρελη κι αν θέλετε να μην σταματήσει ποτέ το κέφι έχουμε παιχνίδια ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
- Διαβάζουμε: «Της Μουσικής το παραμύθι» από τις εκδ. Διάπλαση είναι ένα παραμύθι που μιλά για την αξία της μουσικής στη ζωή μας. Όταν η μουσική χάνεται ο κόσμος γίνεται θλιβερός (κάτι σαν την ασθένεια της «ξινίλας» του Κορνήλιου και της Βεατρικής στην παράσταση). Μα όλα θα πάνε καλά τελικά γιατί τη Μουσική μπορούμε να την βρούμε παντού, αρκεί να έχεις φαντασία και δημιουργικότητα. Στο τέλος μάλιστα της ιστορίας οι φίλοι παίζουν μαζί μουσική με διάφορα αυτοσχέδια όργανα, κάτι σαν το «παρεόφωνο» …
- Χορεύουμε: Στην παράσταση που θα παρακολουθήσετε θα χορέψετε πολύ! Καλύτερα λοιπόν να πάτε προετοιμασμένοι. Βάλτε τα cdτων BurgerProjectστο σπίτι και ξεκινήστε να κάνετε προπόνηση. Δοκιμάστε νέες φιγούρες, διασκεδάστε μα να προπονηθείτε και να «παγώνετε» όταν σταματά η μουσική!
ΜΕΤΑ…
- Φτιάχνω τη δική μου ορχήστρα: Μαράκες από ρολά υγείας γεμισμένα με ρύζι και φακές, κιθάρες με λάστιχα περασμένα σε κουτιά από χαρτομάντηλα αυτοκινήτου, αλλά και κατσαρολικά, κουτάλες και κουταλάκια, χαρτιά και γιατί όχι;… το ίδιο μας το σώμα! Όλα αυτά πάρτε τα, καλέστε φίλους και φτιάξτε την δική σας ορχήστρα! Με ρυθμό ή «στο γάμο του Καραγκιόζη» σημασία έχει να περάσετε καλά και να διασκεδάσετε!
- Κατασκευή: Οι BurgerProjectταξιδεύουν με το όχημά τους, το μπιφτεκοκίνητο όπως θα ακούσετε. Κρατείστε σημειώσεις και όταν γυρίσετε σπίτι ζωγραφίστε το όπως εσείς φαντάζεστε. Ακόμα καλύτερα μη μείνετε στα σχέδια, κατασκευάστε το κιόλας! Μαξιλάρια, καναπέδες, κουτάλες, υφάσματα, τηγάνια και καπάκια δεν είναι μόνο αυτό που φαίνονται. Λίγη φαντασία και γίνονται πρώτης τάξεως εξαρτήματα του φανταστικού αυτοκινήτου που πάει παντού!
Φεύγοντας από το θέατρο Πόρτα ένα κορίτσι εξηγούσε σε μια φίλη του (συζήτηση 5χρονων να τονίσω) ότι « ξινίλα είναι κατσουφιά». Προσοχή προσοχή λοιπόν! Αν υποψιάζεστε ότι πάσχετε από τέτοιου είδους ασθένεια μην χάσετε την παράσταση! Είναι άμεση ανάγκη να την παρακολουθήσετε και πιστέψτε με. Θα γιατρευτείτε!
Μ ο υ σ ι κ ή κ α ι Φ ί λ ο ι
Burger Project
Από 4 έως 104 χρόνων2
2ος χρόνος
Μουσική-Σενάριο-Σκηνοθεσία: The Burger Project
Κείμενα: Θάνος Κοσμίδης
Σκηνοθετική υποστήριξη: Γιάννης Σαρακατσάνης
Κοστούμια: The Burger Project
Σκηνικά- Μάσκες -Κούκλες: Playroom
Φωτισμοί: Θάνος Κοσμίδης
Επιμέλεια ήχου: Αντώνης Νικηφόρος
Φωτογραφίες: Θοδωρής Βρανάς, Nick Zarago
Παίζουν: Αλέξης Ιωάννου (κιθάρα, τραγούδι), Θάνος Κοσμίδης (πλήκτρα, τραγούδι), Έλενα Ιωάννου (τύμπανα, φωνητικά), Αλέκος Γεωργουλόπουλος (ηλεκτρικό μπάσο, φωνητικά)
Μέρα και ώρα παραστάσεων: Σάββατο στις 12:00 μ.μ.
Διάρκεια: 90 λεπτά (με διάλειμμα)
Τα περήφανα θεατρικά βραβεία Queer Theatre Awards με την υποστήριξη του Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Αθήνας Athens Pride κλείνουν επτά χρόνια σταδιοδρομίας για την ορατότητα της queer θεματολογίας και της διαφορετικότητας στο θέατρο και αφιερώνουν ολόκληρη την διοργάνωση στην περηφάνια της Zackie Oh, του Ζακ Κωστόπουλου.
H φετινή τελετή απονομής θα λάβει χώρα στο Θέατρο ΠΟΡΤΑ, την Πέμπτη 29 Νοεμβρίου στις 16.00, με παρουσιαστές τη Νάντια Κοντογεώργη και τον Μίνω Θεοχάρη σε σκηνοθεσία Ζωής Ξανθοπούλου. Η τελετή θα φιλοξενήσει χορευτικά shows που επιμελούνται η ομάδα Rainbow Dance και η drag queen Marianah Grindr. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς o δημοφιλής τραγουδοποιός Σπύρος Γραμμένος θα παρουσιάσει μια νέα ηχογράφησή του, αφιερωμένη στον Ζακ Κωστόπουλο.
Το φετινό σύνθημα είναι «Act / REACT». Οι καλλιτέχνες αντιδρούν εντός και εκτός θεάτρου σε όσα συμβαίνουν γύρω τους. Το ελληνικό queer θέατρο, με αφορμή τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, αντιστέκεται στον συντηρητισμό και τον ρατσισμό της κοινωνίας και τολμά να μιλήσει ελεύθερα και περήφανα για τη διαφορετικότητα, την ταυτότητα φύλου και την ελευθερία αυτοπροσδιορισμού.
Στη φετινή τελετή θα ανακοινωθούν οι παραγωγές που θα μπουν στην οικογένεια των βραβευμένων περήφανων Queer παραστάσεων, όπως τα «Bent», «ο Μικρός Εγώ», «Blue Devils of Tennessee», «τα Πικρά Δάκρυα της Πέτρα φον Καντ», «οι Αναστατώσεις του Οικότροφου Τέρλες», «Αμάραντα» (Καλύτερες Queer Παραστάσεις), «Πρισίλλα η Βασίλισσα της Ερήμου», «Smiley» και «Δωδέκατη Νύχτα» (Περήφανες Παραστάσεις).
Η απονομή έχει ελάχιστη προαιρετική συνεισφορά 2€. Τα έσοδα της εκδήλωσης θα δοθούν στην οικογένεια του Ζακ Κωστόπουλου για την ενίσχυση του δικαστικού της αγώνα. Η τελετή θα είναι προσβάσιμη σε κωφά και βαρήκοα άτομα με ταυτόχρονη διερμηνεία στην ελληνική νοηματική γλώσσα επί σκηνής από την HandsUp.
Ο Θεσμός
Εδώ και επτά χρόνια τα Queer Theatre Awards αναδεικνύουν τις προσπάθειες για την περήφανη προβολή LGBTQI/ΛΟΑΤΚΙ (Λεσβιακών, Ομοφυλοφιλικών, Αμφί, Τρανς, Κουήρ, Ίντερσεξ) θεματικών και χαρακτήρων στο θέατρο. Μια σημαντική αποστολή, στον απόηχο γεγονότων όπως στο Θέατρο Χυτήριο, όπου Queer παραστάσεις γίνονταν συχνά στόχος επιθέσεων μίσους, λογοκρισίας και περιθωριοποίησης. Γι’ αυτό το λόγο αξίζει ακόμα περισσότερο σήμερα να δοθεί ορατότητα σε όλες τις αξιόλογες περήφανες προσπάθειες στο θέατρο.
Οι Φετινές Υποψηφιότητες
Το ελληνικό Queer θέατρο είχε φέτος την πιο σημαντική του χρονιά, με περισσότερες από 75 παραστάσεις με queer θεματική, αισθητική ή χαρακτήρες. Οι φετινές queer παραστάσεις μίλησαν περήφανα και ουσιαστικά για την trans ταυτότητα, τις σχέσεις στις οικογένειες των queer ατόμων και την ελευθερία έκφρασης της σεξουαλικότητας, ενώ «έπαιξαν» γενναία με τους ρόλους των φύλων σε κλασικά έργα του ελληνικού και διεθνούς θεάτρου.
Οι υποψηφιότητες αφορούν σε παραστάσεις με queer θεματολογία ή ενδιαφέρον, οι οποίες παρουσιάστηκαν την προηγούμενη θεατρική σεζόν (Μάιος 2017- Απρίλιος 2018). Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να ανατρέξουν στην ιστορία του θεσμού και τους προηγούμενους νικητές στον ανανεωμένο ιστότοπο www.gaytheatre.gr και να ενημερώνονται καθημερινά για τις τρέχουσες παραστάσεις queer θεάτρου μέσα στη χρονιά από τη σελίδα των βραβείων στο Facebook
https://www.facebook.com/qtheatreawards .
Queer Παράσταση της Χρονιάς
Αρίστος (Θέατρο του Νέου Κόσμου)
Ιδιωτικές Ζωές (Γκλόρια)
Το Κάλεσμα της Λωρίν (A Small Argo Full of Art)
Ο Καραφλομπέκατσος και η Σπυριδούλα (Σταθμός)
ΚΤΕΛ για Κρεστενα (Από Μηχανής)
Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. (Bios)
Το Μικρό Πόνυ (Θέατρο του Νέου Κόσμου)
Μια φωνή και ένα ψέμα (Αλκμήνη)
Ορκισμένη Παρθένα (Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου)
Rotterdam (Beton 7)
Το Χελιδόνι (Μικρό Γκλόρια)
Βραβείο Athens Pride – Περήφανη Παράσταση της Χρονιάς
Απονέμεται από το Athens Pride στην παράσταση η οποία καλύτερα υποστηρίζει το μήνυμα και την αποστολή του Φεστιβάλ Υπερηφάνειας.
Ερμηνεία σε Αντρικό Ρόλο
Αντώνης Γκρίτσης (Μπολιβάρ)
Μιχάλης Καλαμπόκης (Εδουάρδος ο Β΄)
Θανάσης Κουρλαμπάς (Μια Φωνή και ένα Ψέμα)
Βασίλης Μαυρογεωργίου (Το Χελιδόνι)
Παναγιώτης Παπαϊωάννου (Γκιακ)
Δημήτρης Πασσάς (Επαναστατικές μέθοδοι για τον καθαρισμό της πισίνας σας)
Ραφίκα Σαουίς (Rotterdam)
Ελένη Στεργίου (Ο Καραφλομπέκατσος και η Σπυριδούλα)
Ερμηνεία σε Γυναικείο Ρόλο
Ιωάννης Αθανασόπουλος (Το Κάλεσμα της Λωρίν)
Χρηστίνα Γαρμπή (Βεντλά - Το ξύπνημα της Άνοιξης)
Μαρία Δαμασιώτη (Rotterdam)
Zackie Oh (ΚΤΕΛ για Κρέστενα)
Φαίδων Καστρής (Σοφία)
Κλεοπάτρα Μάρκου (Rotterdam)
Μάριος Σουγιουτζόγλου (ΚΤΕΛ για Κρέστενα)
Έλλη Χρονιάρη (Frida)
Ειδικό Βραβείο: Τρανς και Gender-Fluid Ορατότητα
Αρίστος (Μιχάλης Οικονόμου)
Δεν είμαι αυτός που γερνάει μαζί μου (Μαρία Νάκου)
Δωμάτιο Μηδέν (Διονύσης Ζάχος)
Ορκισμένη Παρθένα (Παρθενόπη Μπουζούρη)
Το κάλεσμα της Λωρίν (Ιωάννης Αθανασόπουλος)
Τρεις Ανοίξεις (Φανή Γρύλλη)
Rotterdam (Ραφίκα Σαουίς)
Ειδικό Βραβείο Gender F**k Αισθητικής σε Παράσταση
(υποψήφιες παραστάσεις οι οποίες με στοιχεία της αισθητικής και της σκηνοθεσίας
ανατρέπουν τις νόρμες των φύλων)
Crush (A Small Argo Full of Art)
Καραφλομπέκατσος και Σπυριδούλα (Σταθμός)
ΚΤΕΛ για Κρέστενα (Από Μηχανής)
Κύκλωπας (Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου)
Σύντομες συνεντεύξεις με απαίσιους άνδρες (Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας Σκηνή Β)
Τιτάνες (Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου)
Τυραννόσαυροι Rex (Εθνικό Θέατρο – Πειραματική Σκηνή)
Σκηνοθεσία
Βασίλης Νούλας (Θερμά Θαλάσσια Λουτρά)
Αλέξης Ρίγλης (Ιδιωτικές Ζωές)
Γιώργος Καλογερόπουλος (ΚΤΕΛ για Κρέστενα)
Δήμητρα Τάμπαση (Lulu)
Νικόλας Ανδρουλάκης, Χρήστος Καρασαββίδης (Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.)
Μάριος Παναγιώτου (Rotterdam)
Αλέξανδρος Μιχαήλ (Splinters)
Σκηνογραφία-Ενδυματολογία
Κωνσταντίνος Ζαμάνης (Ιδιωτικές Ζωές)
Γιώργος Βαφιάς (Καραφλομπέκατσος και Σπυριδούλα)
Γιώργος Καλογερόπουλος, Σοφία Καλογεροπούλου, Τάσος Ανδρουλάκης (ΚΤΕΛ για
Κρέστενα)
Γεωργία Μπούρδα (Κύκλωπας)
Βασιλεία Ροζάνα, Έφη Ηλιάδου (Lulu)
Ευριπίδης Λασκαρίδης, Άγγελος Μέντης (Τιτάνες)
Κωνσταντίνα Κρίγκου (Rotterdam)
Θεατρικό Έργο
Καραφλομπέκατσος και Σπυριδούλα (Λένα Κιτσοπούλου)
ΚΤΕΛ για Κρέστενα (Γιώργος Καλογερόπουλος)
Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. (Διασκευή Νικόλας Ανδρουλάκης, Κείμενο Λένα Κιτσοπούλου)
Splinters (Νίνα Ράπη)
Η πικρή τριλογία του νεοφασισμού: Mall, Το Αγόρι της Οδού Αμερικής (Αναστάσης
Πινακουλάκης)
Το Τελευταίο Παιχνίδι (Αναστασία Βούλγαρη)
Μια Φωνή και ένα Ψέμα (Γιώργος Ξενίας)
Φωτιά στις Πιρόγες (Γιάννης Φίλιας)
Πρωτότυπη Μουσική – Τραγούδι
Γιώργος Δούσος (Αρίστος)
Σταύρος Γασπαράτος (Ιδιωτικές Ζωές)
Μαριλένα Ορφανού (Lulu)
Σπύρος Παρασκευάκος (Ο Μικρός Εγώ)
Θοδωρής Οικονόμου (Το Μικρό Πόνυ)
Γιώργος Πούλιος (Τιτάνες)
Θέμης Καραμουρατίδης (Χελιδόνι)
Βραβείο Κοινού
Το βραβείο κοινού ψηφίζεται από τους αναγνώστες του περιοδικού Antivirus στο www.avmag.gr από τις 22 έως τις 27 Νοεμβρίου. https://avmag.gr/98483/queervraveiokoinou2018/
Συντελεστές
Παρουσιαστές: Νάντια Κοντογεώργη, Μίνως Θεοχάρης
Σκηνοθεσία: Ζωή Ξανθοπούλου
Κείμενα: Μανώλης Βαμβούνης
Live Acts: Rainbow Dancers, Queer Tango Athens ( www.rainbowdance.gr )
Drag show: Marianah Grindr
Trophy Queen: Calypso ( www.calypsoqween.com )
Οργάνωση Παραγωγής: Μανώλης Βαμβούνης, Μενέλας Σιαφάκας
Βοηθός σκηνοθέτη: Έφη Χαστά
Διερμηνεία για κωφά και βαρήκοα άτομα: HandsUp ( www.hands-up.org )
Σχεδιασμός website: Ars Digitalis - arsdigitalis.co.uk
Γραφιστική ταυτότητα: Madeleine Θεοφιλοπούλου
Κριτική Επιτροπή: Μανώλης Βαμβούνης (θεατρικός συντάκτης, gkoultoura.gr), Μενέλας Σιαφάκας (σκηνοθέτης, gitv.gr), Λίνα Λαχανιώτη (Αρθρογράφος, Περιοδικό Antivirus), Ραφαήλ Μπιλίδας (Athens Pride)
Τα βραβεία Queer Theatre Awards αποτελούν μια συμπαραγωγή του περιοδικού Antivirus, του διαδικτυακού καναλιού gitv και του blog gkoultoura.gr
Μέγας Χορηγός: Vodafone Ελλάδος
Τα βραβεία είναι γλυπτά μοναδικά φτιαγμένα από τους καλλιτέχνες Βαϊρακτάρη Λυδια, Γιαμπάνη Νίκο, Καφαντάρη Νιόβη, Τρανό Νίκο και είναι προσφορά του Ά εργαστηρίου γλυπτικής της ΑΣΚΤ.
Website: www.gaytheatre.gr
Facebook: www.facebook.com/qtheatreawards
Queer Theatre Awards 2018
Μέρα και ώρα: Πέμπτη 29 Νοεμβρίου στις 16:00 (απαραίτητη προσέλευση στις 15:30)
Ελάχιστη προαιρετική συνεισφορά για τη στήριξη του δικαστικού αγώνα της
οικογένειας του Ζακ Κωστόπουλου: 2€
Κρατήσεις θέσεων: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Πόρτα
Λεωφ. Μεσογείων 59, Αθήνα 11526
Τηλ.: 210-7711333, 210-7780518
Οι Patari Project μας έχουν συνηθίσει στις απροσδόκητες διασκευές γνωστών παραμυθιών. Με ματιά φρέσκια, νεανική, χιουμοριστική, και πάνω απ’ όλα μουσική, τα παραμύθια μεταμορφώνονται στα χέρια τους. Ευρηματική η σκηνοθεσία της Σοφίας Πάσχου, γεμάτη κίνηση και μουσική και με το θεατρικό παιχνίδι να αντικαθιστά τα σκηνικά. Οι ηθοποιοί υπέροχοι σε άψογη συνεργασία μεταξύ τους δίνουν ένα αποτέλεσμα αρμονικό και τέλεια δουλεμένο. Στην παράσταση αυτή δεν υπάρχουν πρωταγωνιστές και δεύτεροι ρόλοι, γιατί νιώθεις πώς αν λείψει ένας το αποτέλεσμα δε θα είναι το ίδιο. Σαν εξαρτήματα μιας μηχανής που δουλεύει μόνο όταν όλα είναι στην θέση τους. Ομάδες σαν τους patari project υπηρετούν το παιδικό θέατρο στην καλύτερη έκφανσή του με πλήρη σεβασμό σε μικρούς και μεγάλους θεατές.
-
Καθρέφτης: Το γνωστό παιχνίδι του καθρέφτη ξετρελαίνει τα παιδιά. Στεκόμαστε αντικρυστά κι ένας είναι ο καθρέφτης κι ο άλλος ο άνθρωπος. Ο καθρέφτης αντιγράφει ό,τι κάνει ο άνθρωπος. Αν θέλετε να το παίξετε οικογενειακά μπορείτε να χωριστείτε σε ζευγάρια, αλλά μπορείτε επίσης να είστε ένας άνθρωπος και πολλοί καθρέφτες. Όταν γίνετε πρωταθλητές του καθρέφτη και κανείς παρατηρητής δεν μπορεί να ξεχωρίσει τον άνθρωπο από το είδωλο μπορείτε να το πάτε ένα βήμα παραπέρα. Μαγικός καθρέφτης. Ο άνθρωπος γελά, ο καθρέφτης κλαίει. Ο άνθωπος τρώει γλυκά, ο καθρέφτης πλένει δόντια. Ο άνθρωπος βάζει την μπλούζα του, ο καθρέφτης βάζει το παντελόνι του, κ.ο.κ.Παιχνίδι και χορός: ‘’Στο στοπ κάνε ό,τι πω’’. Η Χιονάτη και η Βασίλισσα απαιτούν από τον στρατό τους ή τους ακόλουθούς τους να είναι πάντα σε ετοιμότητα. Κι έτσι τους υποβάλλουν σε καθημερινή εξάσκηση. Βάλτε στο σπίτι ή στο σχολείο μουσική και σε κάθε παύση της μουσικής δώστε μια οδηγία. Χιούμορ και φαντασία και το γέλιο θα περισσέψει. Ενωθείτε πλάτη με πλάτη, κάντε τα δέντρα, γίνετε ζευγάρια ακουμπώντας μια μύτη με έναν αγκώνα, καλυφθείτε πίσω από ένα αυτί…ΜΕΤΑ…Για μεγαλύτερες ομάδες/ εκπαιδευτικούς. ‘’Ο στρατηγός λέει’’. Η Χιονάτη εκπαιδεύει τους αδερφούς Κούρτογλου και η βασίλισσα εκπαιδεύει τους στρατιώτες της ώστε να είναι όλοι έτοιμοι για μάχη. Το γνωστό παιχνίδι ‘’Ο στρατηγός λέει’’ μας δίνει μια γεύση πώς είναι να είμαστε στη θέση τους. Ο εκπαιδευτικός/ εμψυχωτής δίνει εντολές ξεκινώντας με την φράση ‘’ο στρατηγός λέει… να σηκώσετε το χέρι σας ψηλά/ να διαβάσετε εφημερίδα/ να δείτε μια ξεκαρδιστική κωμωδία’’. Τα παιδιά εκτελούν τις εντολές, αλλά πρέπει να έχουν το νου τους. Αν η εντολή δεν ξεκινήσει με την φράση ‘’ο στρατηγός λέει’’, δεν πρέπει να την εκτελέσουν. Αν μπερδευτούν χάνουν και μένουν εκτός παιχνιδιού.
-
Η μητριά παραπονιέται για την έλλειψη χρόνου κι ενέργειας. ‘’Κατηγορεί’’ την Άννυ γι’ αυτό, αλλά όταν εκείνη φεύγει συνειδητοποιεί πώς χωρίς εκείνη η ζωή είναι άδεια. Κι αναζητά τρόπους να ξαναμπεί στην ζωή της. Από την πλευρά της η Άννυ, χαίρεται που είναι μόνη, αλλά πάντα αναζητά το παλάτι που μεγάλωσε και την μητέρα της. Την παρακολουθεί από μακριά, την θυμάται συνέχεια, δεν μπορεί να ξεφύγει. Χωρίς να το βλέπει την κουβαλά πάντα μαζί της.Τα παιδιά μας αργά ή γρήγορα θα φύγουν. Όσα μας κουράζουν θα τελειώσουν, αλλά μαζί με αυτά θα φύγουν και τα παιδιά. Ας ζήσουμε κάθε στιγμή μαζί τους, ας μοιραστούμε ανησυχίες κι ανασφάλειες, ας τα ακούσουμε. Όλα αυτά θα χτίσουν τη σχέση που θα έχουμε αργότερα. Τα παιδιά μας θα είναι ο καθρέφτης μας, και είναι ωραίο να βλέπεις ένα όμορφο είδωλο στον καθρέφτη σου.
- Κεντρική φωτογραφία:Panagiotis Maidis
Η παράσταση θα παίζεται μέχρι 1/4
H «Χορωδία Ανέργων», η ξεχωριστή μουσική και θεατρική παράσταση για την Εργασία της Ελένης Ευθυμίου και του Δημήτρη Ζάχου, που συγκίνησε με την αλήθεια και την καλλιτεχνική της δύναμη, επιστρέφει στο Πόρτα, μετά την επιτυχία που σημείωσε τον περασμένο Μάρτιο.
«Το εγχείρημα καθαυτό είναι μια πρόταση προς το κοινό, μια πρόταση για τη δημιουργία, μια πρόταση για την αναθεώρηση των προτεραιοτήτων μέσα από την ανεργία. Απώτερος στόχος να δουν αυτή την κατάσταση σαν μια ευκαιρία για αναθεώρηση των επιθυμιών και των ευκαιριών». Είχαν δηλώσει στο Texnes-plus oι δημιουργοί Ελένη Ευθυμίου και Δημήτρης Ζάχος μιλώντας μας για το εγχείρημά τους που συγκίνησε το κοινό.
Η παράσταση βασίζεται σε αληθινές ιστορίες ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζονται ως «άνεργοι». Επί σκηνής ένα σύνολο προσώπων, που έτυχε να αναζητούν εργασία, σε μία χώρα με περιορισμένες ευκαιρίες και αβέβαιο μέλλον. Δε γνωρίζονταν μεταξύ τους, αλλά τώρα μοιράζονται εμπειρίες από τη ζωή τους, φόβους, ελπίδες και…τραγουδούν. Το τραγούδι τους δεν είναι λυπημένο, το τραγούδι τους έχει απεύθυνση. Μία κραυγή αισιοδοξίας, μία πρόταση για δημιουργία έξω από το πλαίσιο της μισθωτής εργασίας. Όλοι μαζί οι «εκτός πλαισίου» επινοούν ένα νέο, ανεξερεύνητο, δικό τους «πλαίσιο», και εκφράζουν τη δύναμη του συνόλου και την έμπνευση για ζωή.
Οι δημιουργοί Ελένη Ευθυμίου και Δημήτρης Ζάχος προσκάλεσαν ως χορωδούς, ανθρώπους που είχαν την ισχυρή επιθυμία να ενταχθούν σε μία ομαδική συνθήκη, χωρίς κατά βάση να έχουν προηγούμενη σχέση με το τραγούδι. Στο πείραμα αυτό, οι καλλιτέχνες και οι νεο-χορωδοί, επένδυσαν στη χαρά που δημιουργεί το απενοχοποιημένο τραγούδισμα, το μοίρασμα των καθημερινών ιστοριών, η αλληλεγγύη και η συνεργασία.
Η «Χορωδία Ανέργων» αποτελεί το πρώτο σχεδίασμα ενός project που στοχεύει στο μέλλον να ενώσει πολλούς ακόμα άνεργους ή και εργαζόμενους ανθρώπους σε ένα πλαίσιο συν-δημιουργίας. Να τους κάνει συνοδοιπόρους σε έναν ιδεατό τόπο, όπου ο χρόνος ανήκει στους ανθρώπους και να τους ενθαρρύνει να ξεχάσουν για λίγο το αμείλικτο «μέλλον», να κοιταχτούν ήρεμα στα μάτια και να επενδύσουν σε ένα υγιές «παρόν», τραγουδώντας.
Σκηνοθεσία-Έρευνα-Δραματουργία: Ελένη Ευθυμίου, Δημήτρης Ζάχος
Μουσική: Ελένη Ευθυμίου
Καλλιτεχνική διεύθυνση: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη
Sound design: Οδυσσέας Γκάλλιος
Καλλιτεχνική – κινησιολογική συνεργασία: Βιττόρια Κοτσάλου
Εικαστικά: Ευαγγελία Μαργαρίτη
Βοηθός σκηνοθέτη, video on stage: Δημήτρης Αμπατζής
Φωτογραφίες: Αλέξης Μανικάκης
Σχεδιασμός αφίσας – Artwork: Αχιλλέας Μεσσάικος
Σχεδιασμός προγράμματος παράστασης: Ιωάννα Κωνσταντινίδη
Εκτέλεση παραγωγής: Ευάγγελος Κώνστας - Constantly Productions
Βοηθός παραγωγής: Θέμης Θεοχάρογλου
Επικοινωνία: Ανζελίκα Καψαμπέλη, Έλενα Γρίβα
Xορωδία Ανέργων: Αντώνης Αγγελάκης, Δημήτρης Αμπατζής, Μιχάλης Αρφάνης, Ελένη Ευθυμίου, Δημήτρης Ζάχος, Αναστασία Καριοφύλλη, Κωνσταντίνος Κόλλιας, Ιωάννα Κωνσταντινίδη, Ναυσικά Μακράκη, Αλέξης Μανικάκης, Ευαγγελία Μαργαρίτη, Στέλιος Οικονομίδης, Ισμήνη Οικονόμου, Ευανθία Σιδέρη, Αντώνης Σούκερας, Ιουλία Συμεωνίδου κ.α
Πιάνο: Ναυσικά Μακράκη
Βιολοντσέλο: Σταύρος Παργινός
Μουσικό Πριόνι: Iώ Αρματά
Μέρες και ώρες παραστάσεων:
Από 5 Νοεμβρίου έως 3 Δεκεμβρίου 2017
Κάθε Κυριακή στις 18:30
Τιμές εισιτηρίων
12 ευρώ
8 ευρώ-ανέργων, ΑΜΕΑ, ομαδικό (άνω των 10 ατόμων)
ΠΡΟΣΦΟΡΑ
Από 1 έως 15 Οκτωβρίου όλες οι παραστάσεις του ΠΟΡΤΑ με 8€!
Τρεις παραστάσεις που ξεχώρισαν την περσινή σεζόν το «Μαύρο Χιόνι» βασισμένη στο μυθιστόρημα του Μιχάηλ Μπουλγκάκωφ σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου, «Η Δίκη του Κ.» σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου και η «Μύτη» εμπνευσμένη από το διήγημα του Νικολάι Γκόγκολ των Patari Project σε σκηνοθεσία της Σοφίας Πάσχου θα συνεχίσουν και τη νέα θεατρική χρονιά στο θέατρο της Μεσογείων. Ενώ πολύ πιθανόν είναι να ξαναδούμε και τη «Χορωδία ανέργων», ένα ιδιαίτερο project της Ελένης Ευθυμίου και του Δημήτρη Ζάχου, μια μουσική και θεατρική performance για την Εργασία με αφορμή αληθινές ιστορίες ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζονται ως «άνεργοι» που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο των «Άλλων παράλληλων».
Η χρονιά θα ξεκινήσει με το «Μαύρο Χιόνι» που θα πραγματοποιήσει λίγες παραστάσεις καθώς Κώστας Φιλίππογλου από τις 29 Νοεμβρίου κάνει πρεμιέρα με την «Νεκρή Ζώνη» του Χάρολντ Πίντερ στο Θέατρο Θησείον όπου πέρα από τη σκηνοθεσία θα τον δούμε και στη σκηνή.
*Κάντε κλικ πάνω στους ενεργούς συνδέσμους για να διαβάσετε τις κριτικές των παραστάσεων.
Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των τελευταίων χρόνων στον χώρο του παιδικού θεάτρου και όχι μόνο, το “Πιάνω Παπούτσι πάνω στο Πιάνο”, μια δημιουργία των Patari Project υπό τη σκηνοθετική επιμέλεια της Σοφίας Πάσχου, αποχαιρετά τους θεατές την Κυριακή 14 Μαΐου με μια τελευταία παράσταση και ένα “Παπούτσι Πάρτυ” με μουσική, χορό, dj και, φυσικά, ψηφοφορία για τη στέψη του βασιλιά και της βασίλισσας. Απαραίτητη προϋπόθεση για την κράτηση θέσεων: οι θεατές να φορέσουν την ημέρα της παράστασης τα πιο τρελά τους παπούτσια!
Παράσταση θεατρικής ευδαιμονίας, όπως χαρακτηρίστηκε, διαμάντι στις στάχτες και θεατρικό δώρο, το “Πιάνω Παπούτσι πάνω στο Πιάνο” βασίστηκε σε μια ιδέα του Θωμά Μοσχόπουλου και παρουσιάστηκε για δυο σεζόν στο ΠΟΡΤΑ. Μια παράσταση που ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια μιας σύγχρονης ματιάς στο μύθο της Σταχτοπούτας μιλώντας για τον αγώνα για ανεξαρτησία, τη νίκη πάνω στα στερεότυπα, την υπέρβαση των προσωπικών ορίων κι έναν έρωτα που έρχεται να λυτρώσει από τα προσωπικά δεσμά.
Γιατί έξι ηθοποιοί κι ένας πιανίστας ανεβαίνουν σε ένα πιάνο; Και καταρχάς... Χωράνε εκεί πάνω; Ναι! Γιατί το πιάνο μετατρέπεται σε “πατάρι” όπου όλα μπορούν να συμβούν. Οι κολοκύθες γίνονται άμαξες, τα ποντίκια γίνονται άλογα, τα παλιά παπούτσια γίνονται γυάλινα γοβάκια. Αλλά και ο χορός γίνεται αφήγηση, η αφήγηση κοντσέρτο και μια ολόκληρη ιστορία χωράει σε μια νότα! Κι έτσι, η Σταχτοπούτα και ο Πρίγκιπας μεγαλώνουν, ενώ οι μεγάλοι ξαναγίνονται παιδιά. Όλα αυτά συμβαίνουν πάνω στο πατάρι χωρίς μαγικά ραβδιά, παρά μόνο με το σώμα, τη φωνή και την παλλόμενη μουσική ενός από τους σπουδαιότερους συνθέτες του εικοστού αιώνα, του Sergei Prokofiev.
Η παράσταση είναι μια δημιουργία της ομάδας
Η Σπυριδούλα Μπιρπίλη είδε την παράσταση και έχει πολλές ιδέες για παιχνίδι πριν και μετά. Μπορείτε να τις διαβάσετε ΕΔΩ.
Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου
Μουσική σύνθεση: Κορνήλιος Σελαμσής σε συνεργασία με την ομάδα
Μουσικός: Βασίλης Παναγιωτόπουλος
Σκηνικά: Ντέβιντ Νεγρύν
Κοστούμια: Κλαίρ Μπρέισγουελ
Φωτισμοί: Aλέξανδρος Αλεξάνδρου
Βοηθός σκηνοθέτη: Εριφύλη Στεφανίδου
Με τους: Γιάννη Γιαννούλη, Θεοδόση Κώνστα, Θάνο Λέκκα, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Αλέξανδρο Χρυσανθόπουλο, Αποστόλη Ψυχράμη
Μέρα και ώρα παράστασης: Κυριακή 14/5 στις 15:00
Τιμές εισιτηρίων:
Κανονικό 10€, Ανέργων/Άνω των 65 ετών/Ομαδικό (άνω των 10 ατόμων) 8€
Διάρκεια: 95 λεπτά (με διάλειμμα)
Το παρακάτω κείμενο δεν είναι κριτική. Η «Χορωδία ανέργων» άλλωστε, που παρουσιάζεται κάθε Πέμπτη (μέχρι τις 6 Απριλίου) στο θέατρο Πόρτα, δεν είναι μία συνηθισμένη παράσταση.
Είναι, κατά κάποιον τρόπο, μία μουσική performance, που προσεγγίζει με έναν αναπάντεχο τρόπο το θέμα της ανεργίας έχοντας σαν «πρωταγωνιστές» άνεργους συμπολίτες μας. Ή μπορεί και να μην είναι τίποτα απ’ όλα αυτά. Μπορεί να είναι απλά μία συνάντηση ανθρώπων που τους ενώνει κάτι κοινό. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα μόνο η ανεργία, αλλά και η ανάγκη τους για συν-δημιουργία και επικοινωνία.
«Όσα δεν μπορούν να ειπωθούν, μπορούν να τραγουδηθούν». Κάπως έτσι το σκέφτηκε η Ελένη Ευθυμίου – μία από τις πλέον ικανές νέες σκηνοθέτιδες που έχει δώσει ήδη εξαιρετικά δείγματα γραφής – και μας σύστησε μία διαφορετική χορωδία, μία χορωδία ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζονται ως άνεργοι. Αυτοί οι – άγνωστοι μεταξύ τους – άνθρωποι ήρθαν κοντά, μοιράστηκαν εμπειρίες και σκέψεις τους πάνω στο θέμα της ανεργίας, μίλησαν για τις πληγές, τα θέλω και τα όνειρά τους, ανακάλυψαν ξανά την αξία του μαζί και τραγούδησαν παρέα όσα τους στοιχειώνουν. Με καθόλου καταθλιπτική διάθεση. Αντίθετα, με πολύ χιούμορ και πολύ κέφι.
Ένα χορωδιακό έργο, που μπορεί να μην χαρακτηρίζεται από την καλλιτεχνική του αρτιότητα – αυτό άλλωστε ελάχιστα μας ενδιαφέρει στην προκειμένη περίπτωση – αλλά κρύβει μία αλήθεια που σπάει κόκκαλα και μιλάει κατευθείαν στην καρδιά. Η Ελένη Ευθυμίου, βασισμένη στις συζητήσεις της με τους εθελοντές άνεργους «χορωδούς» της, έγραψε μία σειρά από τραγούδια που μιλάνε για τον νεκρό εκείνο χρόνο που συνοδεύει την ανεργία και μας μουδιάζει.
Γιατί όμως έχουμε την ανάγκη να αυτοπροσδιοριζόμαστε μέσα από τη δουλειά μας; Γιατί πρέπει να καταφεύγουμε συνεχώς σε ταμπέλες; Δεν είμαστε μόνο η δουλειά. Είμαστε πολλά περισσότερα από αυτή. Γιατί έχουμε ανάγκη αυτή την εργασιακή ρουτίνα για να υπάρξουμε;
Μέσα από τραγούδια που μιλάνε με πολύ χιούμορ για το σύστημα, την αξία της ανθρώπινης ζωής, την ευτυχία πέρα από την εργασία, τα χρήματα και την τέχνη, τα οποία διακόπτονται από σύντομες αφηγήσεις των χορωδών σε πρώτο πρόσωπο, η Ελένη Ευθυμίου με την καθοριστική συμβολή του Δημήτρη Ζάχου στην έρευνα και τη δραματουργία, αλλά όλης της ομάδας των συνεργατών της (συμπεριλαμβανομένων και των εθελοντών), έφτιαξε μία πρωτότυπη, καλαίσθητη, λιτή αλλά με πολλά έξυπνα ευρήματα (εξαιρετική η χρήση του προτζέκτορα), φωτεινή στον πυρήνα της και ουσιαστική στον λόγο της μουσική performance που απέφυγε τις βαρύγδουπες αναλύσεις περί ανεργίας και εστίασε στον άνθρωπο.
«Να μην γίνουμε ρομπότ!» λέει η ίδια η Ευθυμίου στο τέλος της παράστασης. Όλοι έχουμε δικαίωμα στην εργασία, αλλά δεν ζούμε για να δουλεύουμε μόνο. Η «Χορωδία ανέργων» μιλάει σ’ εκείνο το κομμάτι σου που ακόμα αισθάνεται. Προσωπικά γέλασα, συγκινήθηκα, προβληματίστηκα και φεύγοντας ένιωθα πιο αισιόδοξος και πιο δυνατός. Μην την χάσετε!
Η «Μύτη» των Patari Project είναι μία εξαιρετικά καλοφτιαγμένη παράσταση, που απενοχοποιημένα και χωρίς να γίνεται δήθεν, σαρκάζει το αδιέξοδο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ασφάλεια. Αυτή νομίζω είναι η λέξη – κλειδί για να αποκωδικοποιήσεις τη «Μύτη» των Patari Project. Η εξαιρετικά ταλαντούχα θεατρική ομάδα, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Σοφίας Πάσχου, εμπνέεται από την ομώνυμη κλασική νουβέλα του Νικολάι Γκόγκολ δημιουργώντας ουσιαστικά ένα νέο έργο, που συνιστά μία πολιτική αλληγορία πάνω στον τρόπο και το πλαίσιο μέσα στο οποίο βιώνουμε την ύπαρξη μας.
Ασφάλεια. Αυτή την ασφάλεια σπάει φαινομενικά η Μύτη, όταν μία μέρα ξεκολλάει με δική της πρωτοβουλία από το πρόσωπο του… ασφαλιστή Κοβαλιώφ. Αυτή την ασφάλεια μας καλεί κι εμάς να διακινδυνεύσουμε μέσα από τον πύρινο εναρκτήριο λόγο της περί ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Αυτή την ασφάλεια χάνει και ο Κοβαλιώφ, που τόσα χρόνια επενδύει σε αυτή με όλο του το είναι και τώρα βρίσκεται να κυνηγάει ασθμαίνοντας τη Μύτη του σε μία πραγματικότητα που για πρώτη φορά του αποκαλύπτει τις ρωγμές της. Αυτή η ασφάλεια μοιάζει να δοκιμάζεται με τους ηθοποιούς της παράστασης να ισορροπούν πάνω στις καρέκλες του θεάτρου Πόρτα, αφού η Πάσχου αντιστρέφει εσκεμμένα τον θεατρικό κανόνα βάζοντας τους θεατές να κάθονται στη σκηνή και τους ηθοποιούς να παίζουν και να τρέχουν πανικόβλητοι πάνω στα καθίσματα της πλατείας.
Όλα μοιάζουν αντεστραμμένα, αλλά δεν είναι. Όλοι μοιάζουν να ρισκάρουν την ασφάλειά τους, αλλά ποτέ δεν τολμούν να την εγκαταλείψουν στην πραγματικότητα. Διότι όλοι συνεχίζουν να παίζουν εντός πλαισίου – στην παράσταση το πλαίσιο ορίζεται από τα καθίσματα του θεάτρου, οτιδήποτε πέραν αυτού μοιάζει αδιανόητο – ενός πλαισίου που τους υπερβαίνει. Το παιχνίδι έχει κανόνες, όσο παράλογο κι αν φαίνεται. Ακόμα και ο Κοβαλιώφ, ο πραγματικός επαναστάτης του έργου παρά τις προσπάθειες της Μύτης να του κλέψει τη δόξα, δεν τολμάει να τους σπάσει. Τους κατανοεί – σε αντίθεση με όλους τους άλλους συμπεριλαμβανομένης και της Μύτης που θεωρεί εαυτόν ανεξάρτητη, αλλά αδυνατεί να σκεφτεί την ύπαρξη της χωρίς να την κυνηγάει ο Κοβαλιώφ – , φτάνει στο σημείο να τους αμφισβητήσει, αλλά τελικά τους αποδέχεται. Το παιχνίδι συνεχίζεται αέναα. Η «ασφάλεια» θριαμβεύει.
Οι Patari Project καταθέτουν την πιο πολιτική τους παράσταση χωρίς καμία διάθεση σοβαροφάνειας. Η «Μύτη» είναι πλημμυρισμένη από ένα σουρεαλιστικό χιούμορ που προκύπτει μέσα από το φαινομενικά παράλογο. Ο θεατής γελάει με τον παραμορφωτικό καθρέφτη του. Η Σοφία Πάσχου στροβιλίζει τους ηθοποιούς της σε ένα φρενήρες γαϊτανάκι, τόσο αλλόκοτο και τόσο οικείο συνάμα, το οποίο αναπάντεχα διακόπτεται κατά διαστήματα με παύσεις και «σκοτάδια» όλο νόημα. Μία τρέλα που φευγαλέα συνειδητοποιεί την παράνοιά της. Κι ύστερα την προσπερνάει και συνεχίζει ακάθεκτη.
Το στοίχημα ήταν εξαιρετικά απαιτητικό από κάθε άποψη – δραματουργικά, σκηνοθετικά, κινησιολογικά, αισθητικά, υποκριτικά – αλλά κερδήθηκε. Και κερδήθηκε σε όλα τα επίπεδα. Η «Μύτη» των Patari Project είναι ένας θρίαμβος της συλλογικότητας. Το ίδιο το κείμενο έχει προκύψει από αυτοσχεδιασμούς των ηθοποιών, υπό το άγρυπνο βλέμμα φυσικά της Σοφίας Πάσχου και του ικανότατου δραματουργού της παράστασης, Juan Ayala. Το σκηνοθετικό εύρημα που θέλει τους ηθοποιούς να παίζουν όλη την παράσταση πάνω στα καθίσματα του θεάτρου, πέρα από τις φιλοσοφικές του προεκτάσεις, χαρίζει στον θεατή μία πρωτόγνωρη εμπειρία και ένα σωματικό θέατρο που συναντιέται αριστοτεχνικά με τον λόγο και την πρόζα. Η Κλαιρ Μπρέισγουελ έντυσε τα μέλη των Patari με πραγματικά ευφάνταστα κοστούμια, που φέρουν το παράλογο χωρίς να το φτηναίνουν, ενώ η Σοφία Αλεξιάδου, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες που έχει το να φωτίσεις μία πλατεία θεάτρου αφού τα φώτα σε ένα θέατρο είναι ως επί το πλείστον πάνω από τη σκηνή, κατάφερε να δημιουργήσει υπέροχες ατμόσφαιρες.
Φυσικά τα μεγαλύτερα εύσημα ανήκουν στους ίδιους τους ηθοποιούς της παράστασης, που επιτελούν έναν άθλο, τόσο σε κινησιολογικό και υποκριτικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο αντοχής. Για μία και πλέον ώρα ακροβατούν κυριολεκτικά πάνω στα καθίσματα του θεάτρου τρέχοντας πάνω κάτω, αλλάζοντας ρόλους και προσωπεία, παράγοντας ήχους με τη φωνή τους και τραγουδώντας. Είναι όλοι τους εξαιρετικοί. Ο Ηλίας Μουλάς στον ρόλο του Κοβαλιώφ καθρεφτίζει στο βλέμμα του όλη αυτή τη απόγνωση του ήρωα του, η Κίττυ Παϊταζόγλου είναι συναρπαστική ως Μύτη (κάποιες φορές ξεχνάς ότι είναι άνθρωπος), ο Θάνος Λέκκας είναι ένας εκρηκτικά ταλαντούχος ηθοποιός που μπορεί να μεταμορφωθεί ανά πάσα στιγμή σε μία διαφορετική περσόνα ενώ οι φωνητικές του δυνατότητες είναι εξαιρετικές, ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος ζει τον κάθε ήρωα και την κάθε στιγμή με όλο του το είναι και είναι απολαυστικός ως ντετέκτιβ – ανακριτής που παθαίνει διαλείψεις, ο Θεοδόσης Κώνστας φέρει ένα υποδόριο χιούμορ, μία άνεση στην κίνηση και έναν έμφυτο αυθορμητισμό, ενώ η Εριφύλη Στεφανίδου είναι ξεκαρδιστική ως μαμά του Κοβαλιώφ συμπληρώνοντας ένα πολύ δυνατό ensemble.
Η «Μύτη» των Patari Project είναι μία εξαιρετικά καλοφτιαγμένη παράσταση, που απενοχοποιημένα και χωρίς να γίνεται δήθεν, σαρκάζει το αδιέξοδο της ανθρώπινης ύπαρξης. Γιατί όπως λέει και ο Αλμπέρ Καμύ στον «Καλιγούλα» του: «Πουθενά δεν πήγα. Πουθενά δεν πάω. Η ελευθερία μου δεν είναι σωστή».
Η σκηνοθέτις Ελένη Ευθυμίου και ο κινηματογραφιστής Δημήτρης Ζάχος βρίσκονται στο παρά πέντε της πρεμιέρας τους στο Θέατρο Πόρτα. Αυτή τη φορά θα ανέβουν και οι ίδιοι πάνω στη σκηνή μαζί με τους χορωδούς τους. Η πρώτη για να διευθύνει αυτή την πρωτότυπη σκηνική σύνθεση και ο δεύτερος για να τραγουδήσει μαζί τους. Οι απορίες μου πολλές για τη νέα τους δουλειά. Οι δυο τους γεμάτοι ενθουσιασμό και πάθος μού μιλούν για τη «Χορωδία Ανέργων», υποστηρίζοντας ότι «Όσα δεν μπορούν να ειπωθούν, μπορούν να τραγουδηθούν».
Τους ρωτάω πώς γεννήθηκε η ιδέα και η Ελένη δίνει αμέσως τα εύσημα στον Δημήτρη, ο οποίος μου λέει: «Σίγουρα έχει να κάνει με ιστορίες και εμπειρίες που κουβαλάμε μέσα μας αλλά και ιστορίες φίλων και κοντινών συγγενών που έμειναν άνεργοι γιατί έκλεισαν δουλειές ή απολύθηκαν ή παραιτήθηκαν. Οπότε όλο αυτό το πλέγμα δημιουργεί μια σχέση με την εργασία που νιώσαμε ότι έπρεπε να το επικοινωνήσουμε και να εξετάσουμε πώς καθορίζει τη ζωή μας η εργασία. Να διερευνηθεί στο πλαίσιο ενός καλλιτεχνικού έργου. Η ιδέα για τη χορωδία γεννήθηκε επειδή ήξερα τη δουλειά της Ελένης και πώς το τραγούδι και η μουσική μπορούν να είναι πολύ άμεσα και πολύ ενδεικτικά στον τρόπο επικοινωνίας ενός τέτοιου προβλήματος».
Όσο για τον αν είναι πρακτικά δύσκολο να δουλεύεις με μη επαγγελματίες, μου εξηγεί: «Δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί ούτε μουσικοί ούτε τραγουδιστές. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που βιώνουν τις καταστάσεις που αφηγούνται μέσω του τραγουδιού. Αυτό τους βάζει σε μια ιδιαίτερη διαδικασία, που αποκτά ένα ξεχωριστό βάρος, το βάρος της εμπειρίας και της ευθύνης για όσα λέμε».
Γιατί όμως επέλεξαν να δημιουργήσουν μια χορωδία; Το τραγούδι ανακουφίζει σε σχέση με την πρόζα; Η Ελένη αναφέρει: «Το θέμα που είναι βαρύ και αμαυρώνει την καθημερινότητά μας μέσα από το τραγούδι αποκτά μια διάσταση πιο ποιητική, πιο απελευθερωτική. Ενδυναμώνει τους ανθρώπους στο πλαίσιο του συνόλου. Στην πραγματικότητα αυτό που θέλουμε να εκφράσουμε μέσα από το συγκεκριμένο εγχείρημα δεν είναι όσα αφηγούνται οι χορωδοί στην παράσταση, αλλά ότι εκείνοι που δεν γνωρίζονται μπορούν να δημιουργήσουν μια ομάδα και να μοιραστούν το πρόβλημα».
Και συμπληρώνει: «Το εγχείρημα καθαυτό είναι μια πρόταση προς το κοινό, μια πρόταση για τη δημιουργία, μια πρόταση για την αναθεώρηση των προτεραιοτήτων μέσα από την ανεργία. Απώτερος στόχος να δουν αυτή την κατάσταση σαν μια ευκαιρία για αναθεώρηση των επιθυμιών και των ευκαιριών».
«Να δούμε την ανεργία σαν ευκαιρία;» αναρωτιέμαι. Ο Δημήτρης Ζάχος σπεύδει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους: «Η ανεργία είναι μια πάρα πολύ δυσάρεστη κατάσταση και δεν επιδιώκουμε σε καμία περίπτωση να αναπαραγάγουμε τα κοινωνικά στερεότυπα που αφορούν τον άνεργο, είτε έχουν σχέση με την ανικανότητά του να λειτουργήσει στο πλαίσιο της μισθωτής εργασίας είτε με το ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι λειτουργικοί ή είναι τεμπέληδες και δεν κάνουν τους απαραίτητους συμβιβασμούς για να τα καταφέρουν. Η παράσταση δεν έχει τόνο εμφανώς καταγγελτικό, ούτε πολιτικά ούτε κοινωνικά, και δεν φέρει το βάρος που συνήθως υπάρχει όταν μιλάμε για την ανεργία».
Πώς κατέληξαν στα μέλη της χορωδίας τους; «Δημιουργήσαμε μέσα από φίλους, γνωστούς και τον κοινωνικό περίγυρο ένα δίκτυο ανθρώπων με τους οποίους αρχικά κάναμε μια κουβέντα και τους δώσαμε ένα ερωτηματολόγιο με προβληματισμούς που δεν είχαν σχέση με επιστημονική έρευνα. Από αυτούς τους ανθρώπους προέκυψε ο πυρήνας της ομάδας. Μας βοήθησε πολύ και το περιοδικό δρόμου «Σχεδία» στο οποίο απευθυνθήκαμε και τελικά από αυτό το δίκτυο συμμετέχουν στη χορωδία μας τρεις πωλητές».
Πολλοί διερωτώνται αν θα υπάρξει κάποια αμοιβή για τους ανέργους. Η Ελένη μου διευκρινίζει: «Είναι ένα εγχείρημα χωρίς υλικές απολαβές. Ούτε εμείς ούτε εκείνοι θα πάρουμε κάποια αμοιβή και είμαστε όλοι σύμφωνοι σε αυτό. Αποφασίσαμε να το κάνουμε για δική μας απόλαυση. Από εκεί και πέρα αυτό που έχουμε πει στους ανθρώπους και ισχύει είναι πως ό,τι χρήματα βγουν από τα ενοίκια του θεάτρου θα πάνε σε εκείνους».
Οι δυο τους από την αρχή της κουβέντας δείχνουν αποφασισμένοι η χορωδία να έχει μέλλον και να μην τελειώσει στις τέσσερις παραστάσεις του Θεάτρου Πόρτα. Τα σχέδιά τους λοιπόν είναι δύο: «Καταρχήν το υπάρχον σχήμα να πάει σε διάφορα φεστιβάλ. Έχουμε, για παράδειγμα, κάνει αίτηση στην Ελευσίνα. Επίσης θέλουμε να εξελιχθεί, γιατί αυτό που θα παρουσιάσουμε τώρα είναι ένα πρώτο σχεδίασμα. Το δεύτερο σχέδιο είναι να πάμε σε φεστιβάλ εκτός Αθήνας και να συστήσουμε μια καινούργια χορωδία με τους ανέργους της εκάστοτε περιοχής».
Η Ελένη Ευθυμίου όμως δεν είναι η πρώτη φορά που καταπιάνεται με ένα ευαίσθητο κοινωνικό ζήτημα. Έχει ήδη στο βιογραφικό της μια παράσταση για την ενδοοικογενειακή βία, το «Με χτύπησε στις 2.45». Επίσης δύο εξαιρετικές παραστάσεις με την ομάδα Εν Δυνάμει στις οποίες πρωταγωνιστούσαν παιδιά με ειδικές ανάγκες και τώρα την παράσταση της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών «Το κάλεσμα της Άγριας Φύσης» που παρουσιάζεται σε ιδρύματα και νοσοκομεία όλης της χώρας.
Αισθάνεται ότι κάνει ένα είδος θεάτρου, κοινωνικό θέατρο; «Με αφορά πολύ η σύνδεση του ανθρώπου με την κοινωνία, η επιρροή της κοινωνίας στον άνθρωπο και η επιρροή του ανθρώπου στην κοινωνία. Δεν μου αρέσει η ταμπέλα του κοινωνικού θεάτρου ούτε του θεάτρου ντοκιμαντέρ. Με γοητεύει πολύ η ιδέα τού να κοινοποιείται κάτι κρυμμένο, κάτι για το οποίο δεν μιλάμε. Πάντα όμως με ενδιαφέρει από καλλιτεχνική σκοπιά. Επιπλέον με κινητοποιεί το γεγονός ότι μέσα από την εργασία μαθαίνω πράγματα που μόνη μου δεν θα τα έψαχνα. Με συναρπάζει η ιδέα της πρωτότυπης δραματουργίας, το ότι ξεκινάς με λευκό χαρτί, με την πραγματικότητα ως υλικό για επεξεργασία και για έμπνευση. Η χορωδία είναι ιδέα ενός καινούργιου ανσάμπλ. Μου αρέσει πάρα πολύ η σκέψη ότι δημιουργώ μια κοινή γλώσσα με ανθρώπους που πιο πριν δεν είχαν ένα κοινό ερέθισμα. Οπότε φτιάχνουμε από την αρχή μια καινούργια γλώσσα».
«Χορωδία Ανέργων"
Ελένη Ευθυμίου-Δημήτρης Ζάχος
«Όσα δε μπορούν να ειπωθούν, μπορούν να τραγουδηθούν»
Μέρες και ώρες παραστάσεων: 16 Μαρτίου-6 Απριλίου, κάθε Πέμπτη στις 21:15
Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ, 8 ευρώ άνεργοι, ΑΜΕΑ, ομαδικό (άνω των 10 ατόμων)
Προπώληση εισιτηρίων στο ταμείο του θεάτρου, τηλ. 210 7711333
Στον τρίτο κύκλο του παράλληλου προγράμματος του Πόρτα «Άλλες Παράλληλες» παρουσιάζεται η «Χορωδία ανέργων», ένα ιδιαίτερο project της Ελένης Ευθυμίου και του Δημήτρη Ζάχου, μια μουσική και θεατρική performance για την Εργασία με αφορμή αληθινές ιστορίες ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζονται ως «άνεργοι».
Επί σκηνής ένα σύνολο προσώπων, που έτυχε να αναζητούν εργασία, σε μία χώρα με περιορισμένες ευκαιρίες και αβέβαιο μέλλον. Δε γνωρίζονταν μεταξύ τους, αλλά τώρα μοιράζονται εμπειρίες από τη ζωή τους, φόβους, ελπίδες και…τραγουδούν. Το τραγούδι τους δεν είναι λυπημένο, το τραγούδι τους έχει απεύθυνση. Μία κραυγή αισιοδοξίας, μία πρόταση για δημιουργία έξω από το πλαίσιο της μισθωτής εργασίας. Όλοι μαζί οι «εκτός πλαισίου» επινοούν ένα νέο, ανεξερεύνητο, δικό τους «πλαίσιο», και εκφράζουν τη δύναμη του συνόλου και την έμπνευση για ζωή.
Οι δημιουργοί Ελένη Ευθυμίου και Δημήτρης Ζάχος προσκάλεσαν ως χορωδούς, ανθρώπους που είχαν την ισχυρή επιθυμία να ενταχθούν σε μία ομαδική συνθήκη, χωρίς κατά βάση να έχουν προηγούμενη σχέση με το τραγούδι. Στο πείραμα αυτό, οι καλλιτέχνες και οι νεο-χορωδοί, επένδυσαν στη χαρά που δημιουργεί το απενοχοποιημένο τραγούδισμα, το μοίρασμα των καθημερινών ιστοριών, η αλληλεγγύη και η συνεργασία.
Η «Χορωδία Ανέργων» αποτελεί το πρώτο σχεδίασμα ενός project που στοχεύει στο μέλλον να ενώσει πολλούς ακόμα άνεργους ή και εργαζόμενους ανθρώπους σε ένα πλαίσιο συν-δημιουργίας. Να τους κάνει συνοδοιπόρους σε έναν ιδεατό τόπο, όπου ο χρόνος ανήκει στους ανθρώπους και να τους ενθαρρύνει να ξεχάσουν για λίγο το αμείλικτο «μέλλον», να κοιταχτούν ήρεμα στα μάτια και να επενδύσουν σε ένα υγιές «παρόν», τραγουδώντας.
Σκηνοθεσία-Έρευνα-Δραματουργία: Ελένη Ευθυμίου, Δημήτρης Ζάχος
Μουσική: Ελένη Ευθυμίου
Καλλιτεχνική διεύθυνση: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη
Sound design: Οδυσσέας Γκάλλιος
Καλλιτεχνική – κινισιολογική συνεργασία: Βιττόρια Κοτσάλου
Εικαστικά: Ευαγγελία Μαργαρίτη
Πιάνο: Ναυσικά Μακράκη
Βοηθός σκηνοθέτη, video on stage: Δημήτρης Αμπατζής
Φωτογραφίες: Αλέξης Μανικάκης
Σχεδιασμός αφίσας – Artwork: Αχιλλέας Μεσσάικος
Εκτέλεση παραγωγής: Ευάγγελος Κώνστας - Constantly Productions
Βοηθός παραγωγής: Θέμης Θεοχάρογλου
Xορωδία Ανέργων: Αντώνης Αγγελάκης, Δημήτρης Αμπατζής, Μιχάλης Αρφάνης, Στεφανία Γώγου Πούλου, Ελένη Ευθυμίου, Δημήτρης Ζάχος, Αναστασία Καριοφύλλη, Κωνσταντίνος Κόλλιας, Ιωάννα Κωνσταντινίδη, Ναυσικά Μακράκη, Αλέξης Μανικάκης, Ευαγγελία Μαργαρίτη, Στέλιος Οικονομίδης, Ισμήνη Οικονόμου, Ευανθία Σιδέρη, Αντώνης Σούκερας, Ιουλία Συμεωνίδου
Βιολοντσέλο: Σταύρος Παργινός
Μουσικό Πριόνι: Iώ Αρματά
Μέρες και ώρες παραστάσεων:
Από 16 Μαρτίου έως 6 Απριλίου 2017
Κάθε Πέμπτη στις 21:15
Τιμές εισιτηρίων
12 ευρώ
8 ευρώ-ανέργων, ΑΜΕΑ, ομαδικό (άνω των 10 ατόμων)
09.02.17 - Πράξεις για 5 [ Mozart, Beethoven, Σελαμσής], Ventus Ensemble
Τέσσερα πνευστά και ένα πιάνο σε μία περίπλοκη διανοητική σχέση που διεγείρει –συχνά εξαντλητικά- το μυαλό χωρίς να παύει να είναι και ωραία.
Το σύνολο πνευστών Ventus αποτελείται από μία ομάδα νέων μουσικών που συνεργαζόμενοι σχεδόν από την παιδική ηλικία τους ερευνούν και ερμηνεύουν όλο το φάσμα της μουσικής για πνευστά. Πειραματίζονται και τολμούν να παρουσιάζουν ένα ρεπερτόριο άγνωστο και συναρπαστικό. Με παραγγελίες έργων και πρόσφατα έναν δίσκο της DECCA Classics στο δυναμικό του το σύνολο Ventus είναι μία από τις πιο δυναμικές ομάδες της χώρας μας στη μουσική δωματίου.
Η μουσική δωματίου όπως ονομάζεται η φιλολογία της μουσικής γραμμένης για λίγα όργανα και προορισμένη για μικρές αίθουσες-δωμάτια, είναι ίσως μακριά από την εποχή μας. Δεν έχει αρκετή ηδονοβλεψία όπως το σόλο, ούτε και επαρκές θέαμα όπως η φωνή που τραγουδά ή η ορχήστρα για το σύγχρονο κοινό. Είναι η ομορφιά της και η τόλμη της αφημένη μόνο στα χέρια των φιλόμουσων. Όμως, ακριβώς αυτή περιέχει τις μεγαλύτερες ηδονές. Στο κουιντέτο του Μότσαρτ για πνευστά και πιάνο έχουμε στην πραγματικότητα μία γαλήνια μάχη ενός πιάνου με τέσσερα πνευστά - ένα μικρό κοντσέρτο, μία μάχη που παύει να είναι γαλήνια και γίνεται θυμώδης και σχεδόν αισθησιακή στο κουιντέτο του Μπετόβεν. Ανάμεσα στα δύο παραπάνω έργα παρεμβάλλεται το κουιντέτο ξύλινων πνευστών Sing! (2011) του Κορνήλιου Σελαμσή που είναι γραμμένο ειδικά για τους Ventus σαν ένα μεγάλο παιχνίδι για έμπειρους μουσικούς.
Μέρα και ώρα παράστασης
Πέμπτη 9/2 στις 21:15
Τιμές εισιτηρίων
10 ευρώ
8 ευρώ-ανέργων, ΑΜΕΑ, ομαδικό (άνω των 10 ατόμων)
Παραγωγή: Constantly Productions
Προπώληση εισιτηρίων
Στο ταμείο του θεάτρου, τηλ. 2107711333
Παρακολουθώντας τις πρόβες των Patari Project για τη νέα τους παράσταση «ΜΥΤΗ».
«Το σώμα ξέρει…» μου είχε πει κάποτε η Σοφία Πάσχου προσπαθώντας να μου εξηγήσει το ζηλευτό αποτέλεσμα που πετυχαίνουν πάντα στις παραστάσεις τους οι Patari Project. Η αλήθεια είναι ότι μου είχε δώσει μόνο ένα μικρό κλειδί από ολόκληρη την αρμαθιά που ξεκλειδώνει τον θαυμαστό κόσμο αυτής της απίστευτα ταλαντούχας και ξεχωριστής – με την ουσιαστική έννοια της λέξης – θεατρικής ομάδας. Πέντε χρόνια και τέσσερις παραστάσεις (10 cm up, Οδύσσεια, Ο Μπαλ στον αέρα, Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο) μετά η Σοφία μου έκανε ένα ανεκτίμητο δώρο. Μου άνοιξε την πόρτα στις πρόβες των Patari για τη νέα τους παράσταση «ΜΥΤΗ», που είναι εμπνευσμένη από την ομώνυμη νουβέλα του Νικολάι Γκόγκολ, και ετοιμάζεται να κάνει πρεμιέρα στις 30 Ιανουαρίου στο θέατρο Πόρτα.
«Τέλεια!» είπε η Σοφία χτυπώντας παλαμάκια χαρούμενα στο τέλος ενός αυτοσχεδιασμού με τους ηθοποιούς της να την κοιτούν όρθιοι, σκαρφαλωμένοι πάνω στα καθίσματα του θεάτρου όπου και θα παίζεται ολόκληρη η παράσταση. Απόρησα. Προσπαθούσα να καταλάβω τι τέλειο βρήκε σε αυτό το χάος που είχε λάβει χώρα μπροστά στα μάτια μου. Η Σοφία όμως είχε τους λόγους που ήταν ευχαριστημένη. «Όταν ο ηθοποιός είναι χαμένος, όταν πιστεύει ότι δεν μπορεί να δώσει κάτι άλλο, εκείνη ακριβώς την οριακή στιγμή δίνει το καλύτερο του!» μου είπε λίγο αργότερα.
Η Σοφία ξέρει να δημιουργεί μέσα από το φαινομενικό χάος. Ξέρει να κλέβει εικόνες, κινήσεις, βλέμματα. Ξέρει να χτίζει κομματάκι κομματάκι το παζλ της παράστασης της, όταν εσύ ακόμα πιστεύεις ότι είσαι στο μηδέν. Πριν όμως απ’ όλα αυτά έχει καταφέρει να χτίσει μαζί με τους συνεργάτες – ηθοποιούς της κάτι πολύ πιο σπουδαίο. Μία αμοιβαία σχέση εμπιστοσύνης. Οι ηθοποιοί του Patari Project είναι ανοιχτοί να δοκιμάσουν οτιδήποτε τους προταθεί από τη Σοφία. Από το πιο απλό μέχρι το πιο παρανοϊκό. Είναι ανοιχτοί στο παιχνίδι, στην πρόκληση, στη «ζαβολιά», στο καινούριο… Και χάρη στον κοινό τους κώδικα και το εκρηκτικό τους ταλέντο μπορούν να μεταπλάσουν μία οδηγία της Σοφίας σε ολόκληρη σκηνή με απίστευτα εμπνευσμένο τρόπο. Κι εκείνη είναι εκεί για να γελάσει με την ψυχή της, να τους εμψυχώσει, να τους δώσει ένα ακόμα στοιχείο για να πάνε παραπέρα.
Η Σοφία δεν λειτουργεί σαν ένας ακόμα σκηνοθέτης – Βούδας που παρακολουθεί από τη θέση του τους ηθοποιούς του παίζοντας κάποιο σαδιστικό παιχνίδι. Η Σοφία γίνεται ένα με τους ηθοποιούς της. Τους δίνει χώρο, ζητάει τις ιδέες τους, τη γνώμη τους ανά πάσα στιγμή. Δεν είναι ότι η ίδια δεν ξέρει τι θέλει. Ξέρει και μάλιστα πολύ πιο καθαρά απ’ όσο νομίζουν οι άλλοι. Όμως πάνω απ’ όλα για τη Σοφία υπάρχει η έννοια της ομάδας. Οι Patari Project είναι μία πραγματική ομάδα. Μέσα από αυτή γεννιέται η κάθε παράσταση. Δεν υπάρχει τίποτα έτοιμο, δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο. Η παράσταση πρέπει να είναι δημιουργία της ομάδας, γιατί μόνο έτσι θα την αγαπήσουν και θα την φροντίσουν οι ίδιοι οι ηθοποιοί της. Πολύ απλά γιατί θα αναγνωρίζουν μέσα σε αυτή τα κομμάτια τους.
Κάπως έτσι ο Ηλίας Μουλάς, η Κίττυ Παϊταζόγλου, ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, ο Θεοδόσης Κώνστας, η Εριφύλη Στεφανίδου και ο Θάνος Λέκκας – με άλλα λόγια η φετινή σύνθεση των Patari Project – γίνονται οι συνδημιουργοί της «Μύτης». Μέσα από αυτούς προκύπτει το κείμενο της παράστασης, μέσα από αυτούς γεννιούνται οι εικόνες της – άλλοτε ξεκαρδιστικές κι άλλοτε πιο ατμοσφαιρικές. «Έχετε δέκα λεπτά για να γράψετε ένα τραγούδι!» τους λέει η Σοφία και σε δέκα λεπτά επιστρέφουν όντως με ένα τραγούδι που είναι σχεδόν έτοιμο να πάρει τη θέση του στην παράσταση. Είναι απίστευτο, αλλά συμβαίνει!
Οι ηθοποιοί του Patari είναι σε μία διαρκή ετοιμότητα, ικανοί να βγάλουν εις πέρας την πιο δύσκολη αποστολή. Μέσα λίγα λεπτά γράφουν τραγούδια, ιστορίες, αυτοσχεδιάζουν με οίστρο και χωρίς να λογοκρίνουν εαυτούς στο ελάχιστο, προτείνουν λύσεις όταν τα αδιέξοδα τους χτυπάνε την πόρτα. Το άγρυπνο βλέμμα της Σοφίας είναι φυσικά πάντα εκεί. Εκείνη στην πραγματικότητα θα διαλέξει τα κομμάτια που θέλει για να φτιάξει το τελικό παζλ. Όμως όλα τα κομμάτια είναι μέσα από μία δεξαμενή υλικού, που της έχουν προσφέρει απλόχερα οι ηθοποιοί της. Στην τελική φάση τα πράγματα θα αρχίσουν να κλειδώνουν, να γίνονται συγκεκριμένα, απίστευτα συγκεκριμένα, με μία εμμονή πια στη λεπτομέρεια. Τίποτα δεν θα είναι αφημένο στην τύχη του. Όσο ανοιχτή ήταν στην αρχή η διαδικασία των προβών, τόσο πειθαρχημένο θα είναι στο τέλος το αποτέλεσμα. Κι εκεί θα έρθουν να προσθέσουν τις δικές τους πινελιές ο Ανρί Κεργκομάρ στη μουσική, η Κλαιρ Μπρέσγουελ στα κοστούμια, η Σοφία Αλεξιάδου στους φωτισμούς.
Έτσι γεννιούνται οι παραστάσεις των Patari Project. Έτσι γίνεται το θαύμα. Όσο για τη «ΜΥΤΗ» είμαι σίγουρος ότι θα είναι η πιο δυνατή και ουσιαστική τους παράσταση. Ένα βαθύ σχόλιο για όλο αυτό το παράλογο του κόσμου μας. Μία άκρως ενδιαφέρουσα αντιστροφή σκηνής και πλατείας, θεάτρου και ζωής. Ένα παιχνίδι που νομίζουμε ότι το ορίζουμε, αλλά μάλλον μας ορίζει. Δύο παράλληλες διαδρομές: ενός Ανθρώπου που χάνει τη μύτη του κι ανοίγει διάπλατα τα μάτια του και μίας Μύτης που διακηρύττει την ανεξαρτησία της αν και ποτέ πραγματικά δεν την επιθυμεί. Τι περιθώρια αντίδρασης έχουμε στ’ αλήθεια; Το παιχνίδι θα συνεχίσει να παίζεται πάντα εντός συγκεκριμένου πλαισίου.
Ετοιμαστείτε για μία παράσταση, που θα σας κάνει να ξεκαρδίζεστε, την ίδια στιγμή που θα σας παγώνει απότομα το γέλιο. Οι Patari Project επιστρέφουν με την πιο πολιτική τους δουλειά χωρίς να χάνουν τίποτα από τον αυθορμητισμό τους, το χιούμορ τους, την αλήθεια τους και την ανάγκη τους να μην γίνουν ποτέ σοβαροφανείς. Ραντεβού στις 30 του Γενάρη στο Πόρτα!
Το εμβληματικό μυθιστόρημα του Κάφκα μεταφέρεται στη σκηνή μέσα από μία εξαντλητικά δουλεμένη και άρτια παράσταση.
Η «Δίκη» του Φραντς Κάφκα ξεκίνησε να γράφεται από τον συγγραφέα της το 1914, αλλά δημοσιεύτηκε αρκετά χρόνια αργότερα, μετά τον θάνατό του και ενάντια στην επιθυμία του ίδιου που θεωρούσε το έργο του – όπως και άλλα κορυφαία κείμενά του – ημιτελές. Για το έργο έχουν γραφτεί εκατοντάδες αναλύσεις. Άλλοι μίλησαν για μία κραυγή ενάντια στον ολοκληρωτισμό, άλλοι του χάρισαν ψυχολογικές προεκτάσεις, άλλοι αρκέστηκαν στο παράλογο του πράγματος. Λίγη σημασία έχουν ωστόσο σήμερα όλα αυτά. Παραμένουν θεωρητικές αναλύσεις, που πιθανότατα υπερβαίνουν κατά πολύ το σκεπτικό του συγγραφέα, όπως συμβαίνει, άλλωστε, με όλα τα μεγάλα έργα τέχνης. Το πλέον κομβικό είναι ότι ο Κάφκα εισάγει – όχι μόνο με τη «Δίκη», αλλά και με τη «Μεταμόρφωση», τον «Πύργο», την «Αμερική» - έναν νέο λογοτεχνικό τρόπο στο να δομηθεί και να αφηγηθεί μία ιστορία. «Χάρη στον Κάφκα συνειδητοποίησα πώς ένα μυθιστόρημα μπορεί να γραφεί και αλλιώς» σημειώνει εύστοχα ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο ότι ο Κάφκα είναι ένας από τους ελάχιστους συγγραφείς που έδωσε το όνομά του σε έναν ολόκληρο όρο, που αφορά πια την κοινωνική κλίμακα σπάζοντας τα λογοτεχνικά στεγανά.
Πόσες φορές έχουμε αναφερθεί σε «καφκικές καταστάσεις»; Πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί πόσο «καφκική» είναι η πραγματικότητα που ζούμε; Αυτό ήταν και το σημείο εκκίνησης για τον Θωμά Μοσχόπουλο, που διασκευάζει και σκηνοθετεί τη «Δίκη του Κ.» του Κάφκα στο θέατρο Πόρτα έχοντας στη διάθεσή του ένα επιτελείο νέων, αλλά εξαιρετικά ταλαντούχων και ικανών ηθοποιών. Πού ακουμπάει η «Δίκη» στη σημερινή πραγματικότητα; Η απάντηση είναι απλή. Παντού.
«Κάποιος θα έπρεπε να είχε συκοφαντήσει τον Γιόζεφ Κ., καθώς χωρίς να έχει κάνει τίποτα κακό, ένα ωραίο πρωί συνελήφθη». Έτσι ξεκινάει το έργο του Κάφκα. Το παράδοξο είναι ότι ο Γιόζεφ Κ. δεν ξέρει για ποιο πράγμα ακριβώς κατηγορείται. Κανείς δεν του λέει. Ίσως κανείς να μην ξέρει. Πιθανότατα να έχει και ελάχιστη σημασία. Συλλαμβάνεται και ύστερα αφήνεται ελεύθερος να συνεχίσει να ζει τη ζωή του με μία δίκη να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του. Μία δίκη που θα γίνει κάποια στιγμή. Κι όσο εκείνος αναζητά το πώς και το γιατί, τόσο βυθίζεται σε έναν παράλογο εφιάλτη, που όλα τίθενται υπό αμφισβήτηση.
Είναι ο Γιόζεφ Κ. αθώος ή ένοχος; Επί του πρακτέου, κανείς δεν ξέρει να απαντήσει με σιγουριά, αφού δεν υπάρχει συγκεκριμένη κατηγορία. Στην πραγματικότητα όμως η ενοχή του Γιόζεφ Κ. μοιάζει να μην έχει ανάγκη την οποιαδήποτε κατηγορία. Ο Γιόζεφ Κ. είναι ένοχος, γιατί δεν είναι – ούτε λειτουργεί σαν – μία μονάδα. Ο Γιόζεφ Κ. είναι ένα μικρό γρανάζι ενός πελώριου, αφανούς συστήματος, που ενώ μέχρι χθες τον ήθελε ανώτερο τραπεζικό στέλεχος - καθόλου τυχαία φυσικά η επιλογή του Κάφκα, πολλά αφήνει να αιωρούνται μυστηριωδώς σχετικά με τον Γιόζεφ Κ., αλλά την επαγγελματική του ιδιότητα την προσδιορίζει με ακρίβεια – τώρα ξαφνικά τον βάζει στο στόχαστρο. «Α, τώρα κατάλαβα! Εσείς είστε του συστήματος!» φωνάζει ο Γιόζεφ Κ. σε μία ομάδα ανθρώπων σε κάποια σκηνή του έργου. Έχει την ψευδαίσθηση ότι αυτός δεν ανήκει στο σύστημα. Όμως τι θα ήταν το σύστημα χωρίς εμάς; Ποιο είναι το σύστημα αν δεν είμαστε εμείς; Ο Γιόζεφ Κ. είναι απλά ένας από εμάς. Και όχι, δεν είναι καθόλου αθώος.
Και πώς λειτουργεί το σύστημα; Η σκηνή, που ο Γιόζεφ Κ. συναντά τον ζωγράφο Τιτορέλι, ο οποίος και του εξηγεί πώς αποδίδεται η δικαιοσύνη, είναι αποκαλυπτική και, κατά τη γνώμη μου, ίσως και η πλέον κομβική του έργου. Εκεί υπάρχει μία λέξη – κλειδί, που λέει ο Τιτορέλι και σχεδόν αποκρυπτογραφεί όλο το έργο. «Φαινομενικά». Όλα γίνονται φαινομενικά. Όλα είναι μία πλάνη, ένα παιχνίδι. Δεν υπάρχει πραγματικότητα. Η πραγματικότητα διαμορφώνεται από εμάς. Το σύστημα διαμορφώνεται από εμάς. Οι εφιάλτες και οι φαντασιώσεις μας καθορίζονται από εμάς. Δεν υπάρχει τίποτα πυρηνικό σε όλα αυτά που βιώνει ο Γιόζεφ Κ. Όλα είναι φαινομενικά. Ο πιστός φίλος του Κάφκα Μαξ Μπροντ θεωρούσε τον Γιόζεφ Κ. ένοχο για τον πολύ απλό λόγο ότι είναι ανίκανος να αγαπήσει. Α, ναι. Η αγάπη. Να και κάτι, που θα μπορούσε να μην είναι φαινομενικό.
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος επέλεξε να κινήσει το έργο μέσα από μία έντονη φόρμα, η οποία όμως δεν είχε ως στόχο της να το σκοτεινιάσει βυθίζοντας το στο μαύρο ενός εφιάλτη χωρίς τέλους, αλλά το αντίθετο, να το φωτίσει αποκαλύπτοντας το υποδόριο χιούμορ του κειμένου. Ο Κάφκα, με έναν αλλόκοτο τρόπο, σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται. Δεν ηθικολογεί, δεν μελαγχολεί. Σχεδόν το διασκεδάζει. Η προσέγγιση του Μοσχόπουλου είναι ευφυής. Μέσα στο ασπρόμαυρο της παράστασης και το παράλογο που βιώνει ο κεντρικός ήρωας το χιούμορ έρχεται πολλές φορές να χαρίσει ανάσες στον θεατή. Να μπορέσει να αντέξει. Άλλωστε το χιούμορ ήταν και παραμένει το μεγαλύτερο όπλο για να παλέψεις την… «καφκική» μας πραγματικότητα.
Η παράσταση όμως απογειώνεται χάρη στην επιμέλεια της κίνησης, που υπογράφει η ταλαντούχα Σοφία Πάσχου. Δεν μπορώ να φανταστώ την παράσταση χωρίς τη δουλειά της Πάσχου. Δεν μπορώ να φανταστώ τη σκηνοθεσία χωρίς την καθοριστική συμβολή της. Η παράσταση ουσιαστικά είναι στο 90% χορογραφημένη. Με εντυπωσιακή ακρίβεια και άψογα εκτελεσμένη από την ομάδα των ηθοποιών. Η κινησιολογία της Πάσχου, αρμονικά δεμένη με τη σκηνοθετική γραμμή και την εξαιρετική μετάφραση – διασκευή του Μοσχόπουλου, σου επιτρέπει να απεγκλωβιστείς από την αφήγηση απελευθερώνοντας μπροστά σου όλες τις εικόνες του βιβλίου. Είναι πραγματικά από τα ωραιότερα πράγματα που έχω δει στο θέατρο σε επίπεδο κινησιολογίας. Φυσικά το όλο αποτέλεσμα φωτίστηκε εξαιρετικά από τη Σοφία Αλεξιάδου, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και το κυβιστικών και εξπρεσιονιστικών αναφορών σκηνικό της Ευαγγελίας Θεριανού, που θέλει τα πάντα να γέρνουν. Πιστή στο πνεύμα της σκηνοθεσίας και η δουλειά της Κλαιρ Μπρέσγουελ στα κοστούμια.
Όσον αφορά τους ηθοποιούς της παράστασης, οφείλω να πω ότι είχα χρόνια να δω τόσο δεμένο ensemble. Λειτουργούν σαν ένα με υποδειγματικό τρόπο. Είναι όλοι τους τα «γρανάζια» αυτής της παράστασης – όπως οι ήρωες της «Δίκης» είναι τα γρανάζια του συστήματος – χωρίς να χάνουν ούτε μία στροφή. Παράλληλα όμως έχουν και όλοι τις στιγμές τους. Δεν θέλω να ξεχωρίσω κάποιον. Νομίζω δεν το θέλει και η παράσταση. Είναι όλοι τους εξαιρετικοί. Το εντυπωσιακά δουλεμένο μαζί τους δεν μου επέτρεψε να δω αν κάποιοι υστερούν υποκριτικά. Κι αυτό είναι κατάκτηση. Ο λόγος για τους Μιχάλη Συριόπουλο, που υποδύεται τον Γιόζεφ Κ. (κρατήστε το όνομά του, μόλις κατέβηκε από Θεσσαλονίκη και σίγουρα θα μας απασχολήσει στο μέλλον), Κίττυ Παϊταζόγλου, Σωκράτης Πατσίκας, Θάνος Λέκκας, Παντελής Βασιλόπουλος, Ειρήνη Μπούνταλη, Μιχάλης Μιχαλακίδης, Ελένη Βλάχου, Φοίβος Συμεωνίδης.
Εν κατακλείδι, η «Δίκη» δια χειρός του Μοσχόπουλου είναι μία εξαιρετικά δουλεμένη και άρτια παράσταση, που αξίζει να δείτε. Υπάρχει όμως και κάτι που μου έλειψε στην παράσταση. Το συναίσθημα. Έστω μία μικρή δόση. Ίσως να μην το ζητάει ο Κάφκα. Ίσως να ήταν σωστή η επιλογή του Μοσχόπουλου να το αποφύγει. Όμως υπήρχαν στιγμές που εμένα προσωπικά αυτή η επιλογή με κρατούσε περισσότερο αποστασιοποιημένο απ’ όσο θα ήθελα.
Ένας Δράκος…μα ποιος Δράκος;
(Από 6 έως 106 χρόνων)
Μια διασκευή του Δράκου του Γιεβγκένι Σβάρτς
από την Ξένια Καλογεροπούλου και το Θωμά Μοσχόπουλο
Πρεμιέρα: Κυριακή 18 Δεκεμβρίου
Σε μια καστροπολιτεία κάπου μακριά, τότε που οι Δράκοι και οι ιππότες ζούσαν ανάμεσα στους ανθρώπους χωρίς αυτό να φαίνεται παράξενο σε κανέναν…ένας Δράκος είχε εγκατασταθεί μόνιμα εδώ και χρόνια. Ήταν χωρίς αμφιβολία αυτός που όριζε τις τύχες όλων των κατοίκων της. Ο αδιαμφισβήτητος αφέντης της. Και σιγά σιγά οι άνθρωποι της πολιτείας τον συνήθισαν. Δεν τους τρόμαζε όπως στην αρχή. Άλλωστε δεν απαιτούσε και πολλά…μόνο κάθε τόσο να τρώει μια κοπέλα που οι κάτοικοι του πρόσφεραν σε αντάλλαγμα για την ασφάλεια και την προστασία που τους παρείχε από τα υπόλοιπα δεινά που μπορεί να τους απειλούσαν. Όταν αρχίζει η ιστορία μας, είναι η σειρά της Έλσας, της κόρης του Καρλομάγνου η οποία νιώθει σχεδόν περήφανη που θα θυσιαστεί για το καλό των συμπολιτών της. Την παραμονή όμως της θυσίας της, φτάνει στην πόλη ο γενναίος ιππότης Λανσελότος, ο οποίος δεν υπάρχει περίπτωση να επιτρέψει να συμβεί αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα, αυτή η κατάφωρη αδικία. Άλλωστε, αν δεν είναι καθήκον ενός γενναίου ιππότη να σκοτώνει δράκους, τι στο καλό είναι; Τα πράγματα όμως δεν θα είναι καθόλου απλά στην συνέχεια της ιστορίας μας.
Η Ξένια Καλογεροπούλου και ο Θωμάς Μοσχόπουλος βάζοντας την δική τους γνώριμη πινελιά, διασκευάζουν το Δράκο, το γνωστό αριστούργημα του εικοστού αιώνα, δημιουργώντας μια σκηνική σύνθεση για μικρούς- αλλά και όχι μόνο- θεατές, με καυστικό χιούμορ, παιγνιώδεις ανατροπές που μπλέκουν το παραμύθι, την παραβολή και τη σάτιρα μέσα από έντονη θεατρικότητα.
Ο Δράκος του μεγάλου Ρώσου θεατρικού συγγραφέα Γιεβγκένι Σβάρτς είναι ένα έργο που, ενώ θεωρείται και είναι κλασικό, παραμένει ανατρεπτικά σύγχρονο και μια δραματουργική πρόταση που παραμένει ανεξάντλητη στις αναγνώσεις της. Πολλοί είναι οι λόγοι που οδηγούν σε αυτήν του την αξιολόγηση και που θα μπορούσε κανείς να υπογραμμίσει ξεκινώντας ίσως από τις ιδιαίτερες συνθήκες μέσα από τις οποίες γράφτηκε. Γραμμένο σε πολύ ταραγμένη εποχή, το 1944, εν τω μέσω δηλαδή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, καταφέρνει να λειτουργήσει επιδέξια σε πολλά επίπεδα. Ενώ δηλαδή κρατάει το σχήμα ενός “έργου για παιδιά” εντός ενός “παραμυθένιου πλαισίου”, ένας ενήλικος μπορεί εύκολα να αναγνωρίσει την καυστική και καθόλου αφελή σάτιρα που κρύβεται κάτω από την παραπλανητική του επιφάνεια.
Μια σάτιρα για τα τρομαχτικά όσο και γελοία πρόσωπα της εξουσίας και τις μεταμφιέσεις της, τις κοινωνικές φυλετικές και λοιπές διακρίσεις, τις προκαταλήψεις, τα στερεότυπα, τον κομφορμισμό και τη χειραγώγηση της σκέψης. Ενώ ο ίδιος ο Σβάρτς δήλωνε για προφανείς λόγους, ότι η σάτιρά του σχολίαζε τη χιτλερική εξουσία, κανείς δεν αμφέβαλε ότι η αντι- σταλινική σάτιρα ήταν εξίσου ισχυρή, κάνοντας το έργο ένα ισχυρό σχόλιο κατά του ολοκληρωτισμού και των “σωτήρων” κάθε είδους.
Φυσικά, το έργο δεν βρήκε εύκολα τον δρόμο του για τη σκηνή. Λογοκρίθηκε, απαγορεύτηκε, για να καταλήξει όμως τελικά το πιο δημοφιλές και πολυπαιγμένο έργο του συγγραφέα και ίσως ο κύριος λόγος για την υστεροφημία και τη διεθνή του αναγνώριση. Στην Ελλάδα πάντως παραμένει ελάχιστα παιγμένο από επαγγελματικούς θιάσους, ίσως και εξαιτίας του μεγάλου αριθμού ηθοποιών που απαιτεί και είναι πιο γνωστό από ανεβάσματα σε σχολεία ή πανεπιστημιακές σχολές.
Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος
Διασκευή: Ξένια Καλογεροπούλου, Θωμάς Μοσχόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Παντελής Φλατσούσης
Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού
Βοηθοί Σκηνογράφου: Πολυάννα Βλατή, Γεωργία Τσίπουρα
Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ
Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου
Επιμέλεια κίνησης: Χρήστος Παπαδόπουλος
Με τους: Παντελή Βασιλόπουλο, Ελένη Βλάχου, Μάνο Γαλανή, Τάσο Δημητρόπουλο, Τιμόθεο Θάνο, Μιχάλη Μιχαλακίδη, Ειρήνη Μπούνταλη, Σωκράτη Πατσίκα
Μέρες και ώρες παραστάσεων:
Σάββατο στις 17:00 & Κυριακή στις 11:00 (ΠΡΟΣΟΧΉ! Από τις 26/12 η παράσταση Πιάνω Παπούτσι πάνω στο Πιάνο θα πραγματοποιείται μόνο κάθε Κυριακή στις 15:00)
Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό 10€, Ανέργων 8€, Ομαδικό 8€
Εορταστική περίοδος:
Κυριακή 18/12
11:00 και 15:00 (εκτάκτως δε θα πραγματοποιηθεί η παράσταση Πιάνω Παπούτσι Πάνω στο Πιάνο)
Δευτέρα 26/12
11:00 (Στις 15:00 Πιάνω Παπούτσι Πάνω στο Πιάνο)
Τρίτη 27/12
15:00
Παρασκευή 30/12
15:00
Παρασκευή 6/1
15:00
Σάββατο 7/1
17:00
Κυριακή 8/1
11:00 (Στις 15:00 Πιάνω Παπούτσι Πάνω στο Πιάνο)
Είδα
Video
