Τρεις παραστάσεις που ξεχώρισαν την περσινή σεζόν το «Μαύρο Χιόνι» βασισμένη στο μυθιστόρημα του Μιχάηλ Μπουλγκάκωφ σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου, «Η Δίκη του Κ.»  σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου και η «Μύτη» εμπνευσμένη από το διήγημα του Νικολάι Γκόγκολ των Patari Project σε σκηνοθεσία της Σοφίας Πάσχου θα συνεχίσουν και τη νέα θεατρική χρονιά στο θέατρο της Μεσογείων. Ενώ πολύ πιθανόν είναι να ξαναδούμε και τη «Χορωδία ανέργων», ένα ιδιαίτερο project της Ελένης Ευθυμίου και του Δημήτρη Ζάχου, μια μουσική και θεατρική performance για την Εργασία με αφορμή αληθινές ιστορίες ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζονται ως «άνεργοι» που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο των «Άλλων παράλληλων».

Η χρονιά θα ξεκινήσει με το «Μαύρο Χιόνι» που θα πραγματοποιήσει λίγες παραστάσεις καθώς Κώστας Φιλίππογλου από τις 29 Νοεμβρίου κάνει πρεμιέρα με την «Νεκρή Ζώνη» του Χάρολντ Πίντερ στο Θέατρο Θησείον όπου πέρα από τη σκηνοθεσία θα τον δούμε και στη σκηνή.

 

 *Κάντε κλικ πάνω στους ενεργούς συνδέσμους για να διαβάσετε τις κριτικές των παραστάσεων.

 

 

 

Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των τελευταίων χρόνων στον χώρο του παιδικού θεάτρου και όχι μόνο, το “Πιάνω Παπούτσι πάνω στο Πιάνο”, μια δημιουργία των Patari Project υπό τη σκηνοθετική επιμέλεια της Σοφίας Πάσχου, αποχαιρετά τους θεατές την Κυριακή 14 Μαΐου με μια τελευταία παράσταση και ένα “Παπούτσι Πάρτυ” με μουσική, χορό, dj και,  φυσικά, ψηφοφορία για τη στέψη του βασιλιά και της βασίλισσας. Απαραίτητη προϋπόθεση για την κράτηση θέσεων: οι θεατές να φορέσουν την ημέρα της παράστασης τα πιο τρελά τους παπούτσια!

Παράσταση θεατρικής ευδαιμονίας, όπως χαρακτηρίστηκε, διαμάντι στις στάχτες και θεατρικό δώρο, το “Πιάνω Παπούτσι πάνω στο Πιάνο” βασίστηκε σε μια ιδέα του Θωμά Μοσχόπουλου και παρουσιάστηκε για δυο σεζόν στο ΠΟΡΤΑ. Μια παράσταση που ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια μιας σύγχρονης ματιάς στο μύθο της Σταχτοπούτας μιλώντας για τον αγώνα για ανεξαρτησία, τη νίκη πάνω στα στερεότυπα, την υπέρβαση των προσωπικών ορίων κι έναν έρωτα που έρχεται να λυτρώσει από τα προσωπικά δεσμά.

Γιατί έξι ηθοποιοί κι ένας πιανίστας ανεβαίνουν σε ένα πιάνο; Και καταρχάς... Χωράνε εκεί πάνω; Ναι! Γιατί το πιάνο μετατρέπεται σε “πατάρι” όπου όλα μπορούν να συμβούν. Οι κολοκύθες γίνονται άμαξες, τα ποντίκια γίνονται άλογα, τα παλιά παπούτσια γίνονται γυάλινα γοβάκια. Αλλά και ο χορός γίνεται αφήγηση, η αφήγηση κοντσέρτο και μια ολόκληρη ιστορία χωράει σε μια νότα! Κι έτσι, η Σταχτοπούτα και ο Πρίγκιπας μεγαλώνουν, ενώ οι μεγάλοι ξαναγίνονται παιδιά. Όλα αυτά συμβαίνουν πάνω στο πατάρι χωρίς μαγικά ραβδιά, παρά μόνο με το σώμα, τη φωνή και την παλλόμενη μουσική ενός από τους σπουδαιότερους συνθέτες του εικοστού αιώνα, του Sergei Prokofiev.

Η παράσταση είναι μια δημιουργία της ομάδας

Η Σπυριδούλα Μπιρπίλη είδε την παράσταση και έχει πολλές ιδέες για παιχνίδι πριν και μετά. Μπορείτε να τις διαβάσετε ΕΔΩ.

Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου

Μουσική σύνθεση: Κορνήλιος Σελαμσής σε συνεργασία με την ομάδα

Μουσικός: Βασίλης Παναγιωτόπουλος

Σκηνικά: Ντέβιντ Νεγρύν

Κοστούμια: Κλαίρ Μπρέισγουελ 

Φωτισμοί: Aλέξανδρος Αλεξάνδρου

Βοηθός σκηνοθέτη: Εριφύλη Στεφανίδου

Με τους: Γιάννη Γιαννούλη, Θεοδόση Κώνστα, Θάνο Λέκκα, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Αλέξανδρο Χρυσανθόπουλο, Αποστόλη Ψυχράμη

Μέρα και ώρα παράστασης: Κυριακή 14/5 στις 15:00

 

Τιμές εισιτηρίων: 

Κανονικό 10€, Ανέργων/Άνω των 65 ετών/Ομαδικό (άνω των 10 ατόμων) 8€

Διάρκεια: 95 λεπτά (με διάλειμμα)

 

Το παρακάτω κείμενο δεν είναι κριτική. Η «Χορωδία ανέργων» άλλωστε, που παρουσιάζεται κάθε Πέμπτη (μέχρι τις 6 Απριλίου) στο θέατρο Πόρτα, δεν είναι μία συνηθισμένη παράσταση.

Είναι, κατά κάποιον τρόπο, μία μουσική performance, που προσεγγίζει με έναν αναπάντεχο τρόπο το θέμα της ανεργίας έχοντας σαν «πρωταγωνιστές» άνεργους συμπολίτες μας. Ή μπορεί και να μην είναι τίποτα απ’ όλα αυτά. Μπορεί να είναι απλά μία συνάντηση ανθρώπων που τους ενώνει κάτι κοινό. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα μόνο η ανεργία, αλλά και η ανάγκη τους για συν-δημιουργία και  επικοινωνία.

«Όσα δεν μπορούν να ειπωθούν, μπορούν να τραγουδηθούν». Κάπως έτσι το σκέφτηκε η Ελένη Ευθυμίου – μία από τις πλέον ικανές νέες σκηνοθέτιδες που έχει δώσει ήδη εξαιρετικά δείγματα γραφής – και μας σύστησε μία διαφορετική χορωδία, μία χορωδία ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζονται ως άνεργοι. Αυτοί οι – άγνωστοι μεταξύ τους – άνθρωποι ήρθαν κοντά, μοιράστηκαν εμπειρίες και σκέψεις τους πάνω στο θέμα της ανεργίας, μίλησαν για τις πληγές, τα θέλω και τα όνειρά τους, ανακάλυψαν ξανά την αξία του μαζί και τραγούδησαν παρέα όσα τους στοιχειώνουν. Με καθόλου καταθλιπτική διάθεση. Αντίθετα, με πολύ χιούμορ και πολύ κέφι.

Ένα χορωδιακό έργο, που μπορεί να μην χαρακτηρίζεται από την καλλιτεχνική του αρτιότητα – αυτό άλλωστε ελάχιστα μας ενδιαφέρει στην προκειμένη περίπτωση – αλλά κρύβει μία αλήθεια που σπάει κόκκαλα και μιλάει κατευθείαν στην καρδιά. Η Ελένη Ευθυμίου, βασισμένη στις συζητήσεις της με τους εθελοντές άνεργους «χορωδούς» της, έγραψε μία σειρά από τραγούδια που μιλάνε για τον νεκρό εκείνο χρόνο που συνοδεύει την ανεργία και μας μουδιάζει.

Γιατί όμως έχουμε την ανάγκη να αυτοπροσδιοριζόμαστε μέσα από τη δουλειά μας; Γιατί πρέπει να καταφεύγουμε συνεχώς σε ταμπέλες; Δεν είμαστε μόνο η δουλειά. Είμαστε πολλά περισσότερα από αυτή. Γιατί έχουμε ανάγκη αυτή την εργασιακή ρουτίνα για να υπάρξουμε;

Μέσα από τραγούδια που μιλάνε με πολύ χιούμορ για το σύστημα, την αξία της ανθρώπινης ζωής, την ευτυχία πέρα από την εργασία, τα χρήματα και την τέχνη, τα οποία διακόπτονται από σύντομες αφηγήσεις των χορωδών σε πρώτο πρόσωπο, η Ελένη Ευθυμίου με την καθοριστική συμβολή του Δημήτρη Ζάχου στην έρευνα και τη δραματουργία, αλλά όλης της ομάδας των συνεργατών της (συμπεριλαμβανομένων και των εθελοντών), έφτιαξε μία πρωτότυπη, καλαίσθητη, λιτή αλλά με πολλά έξυπνα ευρήματα (εξαιρετική η χρήση του προτζέκτορα), φωτεινή στον πυρήνα της και ουσιαστική στον λόγο της μουσική performance που απέφυγε τις βαρύγδουπες αναλύσεις περί ανεργίας και εστίασε στον άνθρωπο.

 «Να μην γίνουμε ρομπότ!» λέει η ίδια η Ευθυμίου στο τέλος της παράστασης. Όλοι έχουμε δικαίωμα στην εργασία, αλλά δεν ζούμε για να δουλεύουμε μόνο. Η «Χορωδία ανέργων» μιλάει σ’ εκείνο το κομμάτι σου που ακόμα αισθάνεται. Προσωπικά γέλασα, συγκινήθηκα, προβληματίστηκα και φεύγοντας ένιωθα πιο αισιόδοξος και πιο δυνατός. Μην την χάσετε!

 

Η «Μύτη» των Patari Project είναι μία εξαιρετικά καλοφτιαγμένη παράσταση, που απενοχοποιημένα και χωρίς να γίνεται δήθεν, σαρκάζει το αδιέξοδο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ασφάλεια. Αυτή νομίζω είναι η λέξη – κλειδί για να αποκωδικοποιήσεις τη «Μύτη» των Patari Project. Η εξαιρετικά ταλαντούχα θεατρική ομάδα, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Σοφίας Πάσχου, εμπνέεται από την ομώνυμη κλασική νουβέλα του Νικολάι Γκόγκολ δημιουργώντας ουσιαστικά ένα νέο έργο, που συνιστά μία πολιτική αλληγορία πάνω στον τρόπο και το πλαίσιο μέσα στο οποίο βιώνουμε την ύπαρξη μας.

Ασφάλεια. Αυτή την ασφάλεια σπάει φαινομενικά η Μύτη, όταν μία μέρα ξεκολλάει με δική της πρωτοβουλία από το πρόσωπο του… ασφαλιστή Κοβαλιώφ. Αυτή την ασφάλεια μας καλεί κι εμάς να διακινδυνεύσουμε μέσα από τον πύρινο εναρκτήριο λόγο της περί ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Αυτή την ασφάλεια χάνει και ο Κοβαλιώφ, που τόσα χρόνια επενδύει σε αυτή με όλο του το είναι και τώρα βρίσκεται να κυνηγάει ασθμαίνοντας τη Μύτη του σε μία πραγματικότητα που για πρώτη φορά του αποκαλύπτει τις ρωγμές της. Αυτή η ασφάλεια μοιάζει να δοκιμάζεται με τους ηθοποιούς της παράστασης να ισορροπούν πάνω στις καρέκλες του θεάτρου Πόρτα, αφού η Πάσχου αντιστρέφει εσκεμμένα τον θεατρικό κανόνα βάζοντας τους θεατές να κάθονται στη σκηνή και τους ηθοποιούς να παίζουν και να τρέχουν πανικόβλητοι πάνω στα καθίσματα της πλατείας.

Όλα μοιάζουν αντεστραμμένα, αλλά δεν είναι. Όλοι μοιάζουν να ρισκάρουν την ασφάλειά τους, αλλά ποτέ δεν τολμούν να την εγκαταλείψουν στην πραγματικότητα. Διότι όλοι συνεχίζουν να παίζουν εντός πλαισίου – στην παράσταση το πλαίσιο ορίζεται από τα καθίσματα του θεάτρου, οτιδήποτε πέραν αυτού μοιάζει αδιανόητο – ενός πλαισίου που τους υπερβαίνει. Το παιχνίδι έχει κανόνες, όσο παράλογο κι αν φαίνεται. Ακόμα και ο Κοβαλιώφ, ο πραγματικός επαναστάτης του έργου παρά τις προσπάθειες της Μύτης να του κλέψει τη δόξα, δεν τολμάει να τους σπάσει. Τους κατανοεί – σε αντίθεση με όλους τους άλλους συμπεριλαμβανομένης και της Μύτης που θεωρεί εαυτόν ανεξάρτητη, αλλά αδυνατεί να σκεφτεί την ύπαρξη της χωρίς να την κυνηγάει ο Κοβαλιώφ – , φτάνει στο σημείο να τους αμφισβητήσει, αλλά τελικά τους αποδέχεται. Το παιχνίδι συνεχίζεται αέναα. Η «ασφάλεια» θριαμβεύει.

Οι Patari Project καταθέτουν την πιο πολιτική τους παράσταση χωρίς καμία διάθεση σοβαροφάνειας. Η «Μύτη» είναι πλημμυρισμένη από ένα σουρεαλιστικό χιούμορ που προκύπτει μέσα από το φαινομενικά παράλογο. Ο θεατής γελάει με τον παραμορφωτικό καθρέφτη του. Η Σοφία Πάσχου στροβιλίζει τους ηθοποιούς της σε ένα φρενήρες γαϊτανάκι, τόσο αλλόκοτο και τόσο οικείο συνάμα, το οποίο αναπάντεχα διακόπτεται κατά διαστήματα με παύσεις και «σκοτάδια» όλο νόημα. Μία τρέλα που φευγαλέα συνειδητοποιεί την παράνοιά της. Κι ύστερα την προσπερνάει και συνεχίζει ακάθεκτη.

Το στοίχημα ήταν εξαιρετικά απαιτητικό από κάθε άποψη – δραματουργικά, σκηνοθετικά, κινησιολογικά, αισθητικά, υποκριτικά – αλλά κερδήθηκε. Και κερδήθηκε σε όλα τα επίπεδα. Η «Μύτη» των Patari Project είναι ένας θρίαμβος της συλλογικότητας. Το ίδιο το κείμενο έχει προκύψει από αυτοσχεδιασμούς των ηθοποιών, υπό το άγρυπνο βλέμμα φυσικά της Σοφίας Πάσχου και του ικανότατου δραματουργού της παράστασης, Juan Ayala. Το σκηνοθετικό εύρημα που θέλει τους ηθοποιούς να παίζουν όλη την παράσταση πάνω στα καθίσματα του θεάτρου, πέρα από τις φιλοσοφικές του προεκτάσεις, χαρίζει στον θεατή μία πρωτόγνωρη εμπειρία και ένα σωματικό θέατρο που συναντιέται αριστοτεχνικά με τον λόγο και την πρόζα. Η Κλαιρ Μπρέισγουελ έντυσε τα μέλη των Patari με πραγματικά ευφάνταστα κοστούμια, που φέρουν το παράλογο χωρίς να το φτηναίνουν, ενώ η Σοφία Αλεξιάδου, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες που έχει το να φωτίσεις μία πλατεία θεάτρου αφού τα φώτα σε ένα θέατρο είναι ως επί το πλείστον πάνω από τη σκηνή, κατάφερε να δημιουργήσει υπέροχες ατμόσφαιρες.

Φυσικά τα μεγαλύτερα εύσημα ανήκουν στους ίδιους τους ηθοποιούς της παράστασης, που επιτελούν έναν άθλο, τόσο σε κινησιολογικό και υποκριτικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο αντοχής. Για μία και πλέον ώρα ακροβατούν κυριολεκτικά πάνω στα καθίσματα του θεάτρου τρέχοντας πάνω κάτω, αλλάζοντας ρόλους και προσωπεία, παράγοντας ήχους με τη φωνή τους και τραγουδώντας. Είναι όλοι τους εξαιρετικοί. Ο Ηλίας Μουλάς στον ρόλο του Κοβαλιώφ καθρεφτίζει στο βλέμμα του όλη αυτή τη απόγνωση του ήρωα του, η Κίττυ Παϊταζόγλου είναι συναρπαστική ως Μύτη (κάποιες φορές ξεχνάς ότι είναι άνθρωπος), ο Θάνος Λέκκας είναι ένας εκρηκτικά ταλαντούχος ηθοποιός που μπορεί να μεταμορφωθεί ανά πάσα στιγμή σε μία διαφορετική περσόνα ενώ οι φωνητικές του δυνατότητες είναι εξαιρετικές, ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος ζει τον κάθε ήρωα και την κάθε στιγμή με όλο του το είναι και είναι απολαυστικός ως ντετέκτιβ – ανακριτής που παθαίνει διαλείψεις, ο Θεοδόσης Κώνστας φέρει ένα υποδόριο χιούμορ, μία άνεση στην κίνηση και έναν έμφυτο αυθορμητισμό, ενώ η Εριφύλη Στεφανίδου είναι ξεκαρδιστική ως μαμά του Κοβαλιώφ συμπληρώνοντας ένα πολύ δυνατό ensemble.

Η «Μύτη» των Patari Project είναι μία εξαιρετικά καλοφτιαγμένη παράσταση, που απενοχοποιημένα και χωρίς να γίνεται δήθεν, σαρκάζει το αδιέξοδο της ανθρώπινης ύπαρξης. Γιατί όπως λέει και ο Αλμπέρ Καμύ στον «Καλιγούλα» του: «Πουθενά δεν πήγα. Πουθενά δεν πάω. Η ελευθερία μου δεν είναι σωστή».   

Η σκηνοθέτις Ελένη Ευθυμίου και ο κινηματογραφιστής Δημήτρης Ζάχος βρίσκονται στο παρά πέντε της πρεμιέρας τους στο Θέατρο Πόρτα. Αυτή τη φορά θα ανέβουν και οι ίδιοι πάνω στη σκηνή μαζί με τους χορωδούς τους. Η πρώτη για να διευθύνει αυτή την πρωτότυπη σκηνική σύνθεση και ο δεύτερος για να τραγουδήσει μαζί τους. Οι απορίες μου πολλές για τη νέα τους δουλειά. Οι δυο τους γεμάτοι ενθουσιασμό και πάθος μού μιλούν για τη «Χορωδία Ανέργων», υποστηρίζοντας ότι «Όσα δεν μπορούν να ειπωθούν, μπορούν να τραγουδηθούν».

Τους ρωτάω πώς γεννήθηκε η ιδέα και η Ελένη δίνει αμέσως τα εύσημα στον Δημήτρη, ο οποίος μου λέει: «Σίγουρα έχει να κάνει με ιστορίες και εμπειρίες που κουβαλάμε μέσα μας αλλά και ιστορίες φίλων και κοντινών συγγενών  που έμειναν άνεργοι γιατί έκλεισαν δουλειές ή απολύθηκαν ή παραιτήθηκαν. Οπότε όλο αυτό το πλέγμα δημιουργεί μια σχέση με την εργασία που νιώσαμε ότι έπρεπε να το επικοινωνήσουμε και να εξετάσουμε πώς καθορίζει τη ζωή μας η εργασία. Να διερευνηθεί στο πλαίσιο ενός καλλιτεχνικού έργου. Η ιδέα για τη χορωδία γεννήθηκε επειδή ήξερα τη δουλειά της Ελένης και πώς το τραγούδι και η μουσική μπορούν να είναι πολύ άμεσα και πολύ ενδεικτικά στον τρόπο επικοινωνίας ενός τέτοιου προβλήματος».

Όσο για τον αν είναι πρακτικά δύσκολο να δουλεύεις με μη επαγγελματίες, μου εξηγεί: «Δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί ούτε μουσικοί ούτε τραγουδιστές. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που βιώνουν τις καταστάσεις που αφηγούνται μέσω του τραγουδιού. Αυτό τους βάζει σε μια ιδιαίτερη διαδικασία, που αποκτά ένα ξεχωριστό βάρος, το βάρος της εμπειρίας και της ευθύνης για όσα λέμε».

Γιατί όμως επέλεξαν να δημιουργήσουν μια χορωδία; Το τραγούδι ανακουφίζει σε σχέση με την πρόζα; Η Ελένη αναφέρει: «Το θέμα που είναι βαρύ και αμαυρώνει την καθημερινότητά μας μέσα από το τραγούδι αποκτά μια διάσταση πιο ποιητική, πιο απελευθερωτική. Ενδυναμώνει τους ανθρώπους στο πλαίσιο του συνόλου. Στην πραγματικότητα αυτό που θέλουμε να εκφράσουμε μέσα από το συγκεκριμένο εγχείρημα δεν είναι όσα αφηγούνται οι χορωδοί στην παράσταση, αλλά ότι εκείνοι που δεν γνωρίζονται μπορούν να δημιουργήσουν μια ομάδα και να μοιραστούν το πρόβλημα».

Και συμπληρώνει: «Το εγχείρημα καθαυτό είναι μια πρόταση προς το κοινό, μια πρόταση για τη δημιουργία, μια πρόταση για την αναθεώρηση των προτεραιοτήτων μέσα από την ανεργία. Απώτερος στόχος να δουν αυτή την κατάσταση σαν μια ευκαιρία για αναθεώρηση των επιθυμιών και των ευκαιριών».

«Να δούμε την ανεργία σαν ευκαιρία;» αναρωτιέμαι. Ο Δημήτρης Ζάχος σπεύδει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους: «Η ανεργία είναι μια πάρα πολύ δυσάρεστη κατάσταση και δεν επιδιώκουμε σε καμία περίπτωση να αναπαραγάγουμε τα κοινωνικά στερεότυπα που αφορούν τον άνεργο, είτε έχουν σχέση με την ανικανότητά του να λειτουργήσει στο πλαίσιο της μισθωτής εργασίας είτε με το ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι λειτουργικοί ή είναι τεμπέληδες και δεν κάνουν τους απαραίτητους συμβιβασμούς για να τα καταφέρουν. Η παράσταση δεν έχει τόνο εμφανώς καταγγελτικό, ούτε πολιτικά ούτε κοινωνικά, και δεν φέρει το βάρος που συνήθως υπάρχει όταν μιλάμε για την ανεργία».

Πώς κατέληξαν στα μέλη της χορωδίας τους; «Δημιουργήσαμε μέσα από φίλους, γνωστούς και τον κοινωνικό περίγυρο ένα δίκτυο ανθρώπων με τους οποίους αρχικά κάναμε μια κουβέντα και τους δώσαμε ένα ερωτηματολόγιο με προβληματισμούς που δεν είχαν σχέση με επιστημονική έρευνα. Από αυτούς τους ανθρώπους προέκυψε ο πυρήνας της ομάδας. Μας βοήθησε πολύ και το περιοδικό δρόμου «Σχεδία» στο οποίο απευθυνθήκαμε και τελικά από αυτό το δίκτυο συμμετέχουν στη χορωδία μας τρεις πωλητές».

Πολλοί διερωτώνται αν θα υπάρξει κάποια αμοιβή για τους ανέργους. Η Ελένη μου διευκρινίζει: «Είναι ένα εγχείρημα χωρίς υλικές απολαβές. Ούτε εμείς ούτε εκείνοι θα πάρουμε κάποια αμοιβή και είμαστε όλοι σύμφωνοι σε αυτό. Αποφασίσαμε να το κάνουμε για δική μας απόλαυση. Από εκεί και πέρα αυτό που έχουμε πει στους ανθρώπους και ισχύει είναι πως ό,τι χρήματα βγουν από τα ενοίκια του θεάτρου θα πάνε σε εκείνους».

Οι δυο τους από την αρχή της κουβέντας δείχνουν αποφασισμένοι η χορωδία να έχει μέλλον και να μην τελειώσει στις τέσσερις παραστάσεις του Θεάτρου Πόρτα. Τα σχέδιά τους λοιπόν είναι δύο: «Καταρχήν το υπάρχον σχήμα να πάει σε διάφορα φεστιβάλ. Έχουμε, για παράδειγμα, κάνει αίτηση στην Ελευσίνα. Επίσης θέλουμε να εξελιχθεί, γιατί αυτό που θα παρουσιάσουμε τώρα είναι ένα πρώτο σχεδίασμα. Το δεύτερο σχέδιο είναι να πάμε σε φεστιβάλ εκτός Αθήνας και να συστήσουμε μια καινούργια χορωδία με τους ανέργους της εκάστοτε περιοχής».

Η Ελένη Ευθυμίου όμως δεν είναι η πρώτη φορά που καταπιάνεται με ένα ευαίσθητο κοινωνικό ζήτημα. Έχει ήδη στο βιογραφικό της μια παράσταση για την ενδοοικογενειακή βία, το «Με χτύπησε στις 2.45». Επίσης δύο εξαιρετικές παραστάσεις με την ομάδα Εν Δυνάμει στις οποίες πρωταγωνιστούσαν παιδιά με ειδικές ανάγκες και τώρα την παράσταση της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών «Το κάλεσμα της Άγριας Φύσης» που παρουσιάζεται σε ιδρύματα και νοσοκομεία όλης της χώρας.

Αισθάνεται ότι κάνει ένα είδος θεάτρου, κοινωνικό θέατρο; «Με αφορά πολύ η σύνδεση του ανθρώπου με την κοινωνία, η επιρροή της κοινωνίας στον άνθρωπο και η επιρροή του ανθρώπου στην κοινωνία. Δεν μου αρέσει η ταμπέλα του κοινωνικού θεάτρου ούτε του θεάτρου ντοκιμαντέρ. Με γοητεύει πολύ η ιδέα τού να κοινοποιείται κάτι κρυμμένο, κάτι για το οποίο δεν μιλάμε. Πάντα όμως με ενδιαφέρει από καλλιτεχνική σκοπιά. Επιπλέον με κινητοποιεί το γεγονός ότι μέσα από την εργασία μαθαίνω πράγματα που μόνη μου δεν θα τα έψαχνα. Με συναρπάζει η ιδέα της πρωτότυπης δραματουργίας, το ότι ξεκινάς με λευκό χαρτί, με την πραγματικότητα ως υλικό για επεξεργασία και για έμπνευση. Η χορωδία είναι ιδέα ενός καινούργιου ανσάμπλ. Μου αρέσει πάρα πολύ η σκέψη ότι δημιουργώ μια κοινή γλώσσα με ανθρώπους που πιο πριν δεν είχαν ένα κοινό ερέθισμα. Οπότε φτιάχνουμε από την αρχή μια καινούργια γλώσσα».

 

«Χορωδία Ανέργων"
Ελένη Ευθυμίου-Δημήτρης Ζάχος
«Όσα δε μπορούν να ειπωθούν, μπορούν να τραγουδηθούν»

Μέρες και ώρες παραστάσεων: 16 Μαρτίου-6 Απριλίου, κάθε Πέμπτη στις 21:15
Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ, 8 ευρώ άνεργοι, ΑΜΕΑ, ομαδικό (άνω των 10 ατόμων)
Προπώληση εισιτηρίων στο ταμείο του θεάτρου, τηλ. 210 7711333

 

 

Στον τρίτο κύκλο του παράλληλου προγράμματος του Πόρτα «Άλλες Παράλληλες» παρουσιάζεται η «Χορωδία ανέργων», ένα ιδιαίτερο project της Ελένης Ευθυμίου και του Δημήτρη Ζάχου, μια μουσική και θεατρική performance για την Εργασία με αφορμή αληθινές ιστορίες ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζονται ως «άνεργοι».

Επί σκηνής ένα σύνολο προσώπων, που έτυχε να αναζητούν εργασία, σε μία χώρα με περιορισμένες ευκαιρίες και αβέβαιο μέλλον. Δε γνωρίζονταν μεταξύ τους, αλλά τώρα μοιράζονται εμπειρίες από τη ζωή τους, φόβους, ελπίδες και…τραγουδούν. Το τραγούδι τους δεν είναι λυπημένο, το τραγούδι τους έχει απεύθυνση. Μία κραυγή αισιοδοξίας, μία πρόταση για δημιουργία έξω από το πλαίσιο της μισθωτής εργασίας. Όλοι μαζί οι «εκτός πλαισίου» επινοούν ένα νέο, ανεξερεύνητο, δικό τους «πλαίσιο», και εκφράζουν τη δύναμη του συνόλου και την έμπνευση για ζωή.

Οι δημιουργοί Ελένη Ευθυμίου και Δημήτρης Ζάχος προσκάλεσαν ως χορωδούς, ανθρώπους που είχαν την ισχυρή επιθυμία να ενταχθούν σε μία ομαδική συνθήκη, χωρίς κατά βάση να έχουν προηγούμενη σχέση με το τραγούδι. Στο πείραμα αυτό, οι καλλιτέχνες και οι νεο-χορωδοί, επένδυσαν στη χαρά που δημιουργεί το απενοχοποιημένο τραγούδισμα, το μοίρασμα των καθημερινών ιστοριών, η αλληλεγγύη και η συνεργασία.

Η «Χορωδία Ανέργων» αποτελεί το πρώτο σχεδίασμα ενός project που στοχεύει στο μέλλον να ενώσει πολλούς ακόμα άνεργους ή και εργαζόμενους ανθρώπους σε ένα πλαίσιο συν-δημιουργίας. Να τους κάνει συνοδοιπόρους σε έναν ιδεατό τόπο, όπου ο χρόνος ανήκει στους ανθρώπους και να τους ενθαρρύνει να ξεχάσουν για λίγο το αμείλικτο «μέλλον», να κοιταχτούν ήρεμα στα μάτια και να επενδύσουν σε ένα υγιές «παρόν», τραγουδώντας.

 

Σκηνοθεσία-Έρευνα-Δραματουργία: Ελένη Ευθυμίου, Δημήτρης Ζάχος

Μουσική: Ελένη Ευθυμίου

Καλλιτεχνική διεύθυνση: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη

Sound design: Οδυσσέας Γκάλλιος

Καλλιτεχνική – κινισιολογική συνεργασία: Βιττόρια Κοτσάλου

Εικαστικά: Ευαγγελία Μαργαρίτη

Πιάνο: Ναυσικά Μακράκη

Βοηθός σκηνοθέτη, video on stage: Δημήτρης Αμπατζής

Φωτογραφίες: Αλέξης Μανικάκης

Σχεδιασμός αφίσας – Artwork: Αχιλλέας Μεσσάικος

Εκτέλεση παραγωγής: Ευάγγελος Κώνστας - Constantly Productions

Βοηθός παραγωγής: Θέμης Θεοχάρογλου

 

Xορωδία Ανέργων: Αντώνης Αγγελάκης, Δημήτρης Αμπατζής, Μιχάλης Αρφάνης, Στεφανία Γώγου Πούλου, Ελένη Ευθυμίου, Δημήτρης Ζάχος, Αναστασία Καριοφύλλη, Κωνσταντίνος Κόλλιας, Ιωάννα Κωνσταντινίδη, Ναυσικά Μακράκη, Αλέξης Μανικάκης, Ευαγγελία Μαργαρίτη, Στέλιος Οικονομίδης, Ισμήνη Οικονόμου, Ευανθία Σιδέρη, Αντώνης Σούκερας, Ιουλία Συμεωνίδου

Βιολοντσέλο: Σταύρος Παργινός

Μουσικό Πριόνι: Iώ Αρματά

 

Μέρες και ώρες παραστάσεων:

Από 16 Μαρτίου έως 6 Απριλίου 2017

Κάθε Πέμπτη στις 21:15

 

Τιμές εισιτηρίων

12 ευρώ

8 ευρώ-ανέργων, ΑΜΕΑ, ομαδικό (άνω των 10 ατόμων)

 

 

09.02.17 - Πράξεις για 5 [ Mozart, Beethoven, Σελαμσής], Ventus Ensemble

Τέσσερα πνευστά και ένα πιάνο σε μία περίπλοκη διανοητική σχέση που διεγείρει –συχνά εξαντλητικά- το μυαλό χωρίς να παύει να είναι και ωραία.

Το σύνολο πνευστών Ventus αποτελείται από μία ομάδα νέων μουσικών που συνεργαζόμενοι σχεδόν από την παιδική ηλικία τους ερευνούν και ερμηνεύουν όλο το φάσμα της μουσικής για πνευστά. Πειραματίζονται και τολμούν να παρουσιάζουν ένα ρεπερτόριο άγνωστο και συναρπαστικό. Με παραγγελίες έργων και πρόσφατα έναν δίσκο της DECCA Classics στο δυναμικό του το σύνολο Ventus είναι μία από τις πιο δυναμικές ομάδες της χώρας μας στη μουσική δωματίου.

Η μουσική δωματίου όπως ονομάζεται η φιλολογία της μουσικής γραμμένης για λίγα όργανα και προορισμένη για μικρές αίθουσες-δωμάτια, είναι ίσως μακριά από την εποχή μας. Δεν έχει αρκετή ηδονοβλεψία όπως το σόλο, ούτε και επαρκές θέαμα όπως η φωνή που τραγουδά ή η ορχήστρα για το σύγχρονο κοινό. Είναι η ομορφιά της και η τόλμη της αφημένη μόνο στα χέρια των φιλόμουσων. Όμως, ακριβώς αυτή περιέχει τις μεγαλύτερες ηδονές. Στο κουιντέτο του Μότσαρτ για πνευστά και πιάνο έχουμε στην πραγματικότητα μία γαλήνια μάχη ενός πιάνου με τέσσερα πνευστά - ένα μικρό κοντσέρτο, μία μάχη που παύει να είναι γαλήνια και γίνεται θυμώδης και σχεδόν αισθησιακή στο κουιντέτο του Μπετόβεν. Ανάμεσα στα δύο παραπάνω έργα παρεμβάλλεται το κουιντέτο ξύλινων πνευστών Sing! (2011) του Κορνήλιου Σελαμσή που είναι γραμμένο ειδικά για τους Ventus σαν ένα μεγάλο παιχνίδι για έμπειρους μουσικούς.

Μέρα και ώρα παράστασης

Πέμπτη 9/2 στις 21:15

 

Τιμές εισιτηρίων
10 ευρώ

8 ευρώ-ανέργων, ΑΜΕΑ, ομαδικό (άνω των 10 ατόμων)

 

Παραγωγή: Constantly Productions

 

 

Προπώληση εισιτηρίων

Στο ταμείο του θεάτρου, τηλ. 2107711333 

Παρακολουθώντας τις πρόβες των Patari Project για τη νέα τους παράσταση «ΜΥΤΗ».

«Το σώμα ξέρει…» μου είχε πει κάποτε η Σοφία Πάσχου προσπαθώντας να μου εξηγήσει το ζηλευτό αποτέλεσμα που πετυχαίνουν πάντα στις παραστάσεις τους οι Patari Project. Η αλήθεια είναι ότι μου είχε δώσει μόνο ένα μικρό κλειδί από ολόκληρη την αρμαθιά που ξεκλειδώνει τον θαυμαστό κόσμο αυτής της απίστευτα ταλαντούχας και ξεχωριστής – με την ουσιαστική έννοια της λέξης – θεατρικής ομάδας. Πέντε χρόνια και τέσσερις παραστάσεις (10 cm up, Οδύσσεια, Ο Μπαλ στον αέρα, Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο) μετά η Σοφία μου έκανε ένα ανεκτίμητο δώρο. Μου άνοιξε την πόρτα στις πρόβες των Patari για τη νέα τους παράσταση «ΜΥΤΗ», που είναι εμπνευσμένη από την ομώνυμη νουβέλα του Νικολάι Γκόγκολ, και ετοιμάζεται να κάνει πρεμιέρα στις 30 Ιανουαρίου στο θέατρο Πόρτα.

«Τέλεια!» είπε η Σοφία χτυπώντας παλαμάκια χαρούμενα στο τέλος ενός αυτοσχεδιασμού με τους ηθοποιούς της να την κοιτούν όρθιοι, σκαρφαλωμένοι πάνω στα καθίσματα του θεάτρου όπου και θα παίζεται ολόκληρη η παράσταση. Απόρησα. Προσπαθούσα να καταλάβω τι τέλειο βρήκε σε αυτό το χάος που είχε λάβει χώρα μπροστά στα μάτια μου. Η Σοφία όμως είχε τους λόγους που ήταν ευχαριστημένη. «Όταν ο ηθοποιός είναι χαμένος, όταν πιστεύει ότι δεν μπορεί να δώσει κάτι άλλο, εκείνη ακριβώς την οριακή στιγμή δίνει το καλύτερο του!» μου είπε λίγο αργότερα.

Η Σοφία ξέρει να δημιουργεί μέσα από το φαινομενικό χάος. Ξέρει να κλέβει εικόνες, κινήσεις, βλέμματα. Ξέρει να χτίζει κομματάκι κομματάκι το παζλ της παράστασης της, όταν εσύ ακόμα πιστεύεις ότι είσαι στο μηδέν. Πριν όμως απ’ όλα αυτά έχει καταφέρει να χτίσει μαζί με τους συνεργάτες – ηθοποιούς της κάτι πολύ πιο σπουδαίο. Μία αμοιβαία σχέση εμπιστοσύνης. Οι ηθοποιοί του Patari Project είναι ανοιχτοί να δοκιμάσουν οτιδήποτε τους προταθεί από τη Σοφία. Από το πιο απλό μέχρι το πιο παρανοϊκό. Είναι ανοιχτοί στο παιχνίδι, στην πρόκληση, στη «ζαβολιά», στο καινούριο… Και χάρη στον κοινό τους κώδικα και το εκρηκτικό τους ταλέντο μπορούν να μεταπλάσουν μία οδηγία της Σοφίας σε ολόκληρη σκηνή με απίστευτα εμπνευσμένο τρόπο. Κι εκείνη είναι εκεί για να γελάσει με την ψυχή της, να τους εμψυχώσει, να τους δώσει ένα ακόμα στοιχείο για να πάνε παραπέρα. 

Η Σοφία δεν λειτουργεί σαν ένας ακόμα σκηνοθέτης – Βούδας που παρακολουθεί από τη θέση του τους ηθοποιούς του παίζοντας κάποιο σαδιστικό παιχνίδι. Η Σοφία γίνεται ένα με τους ηθοποιούς της. Τους δίνει χώρο, ζητάει τις ιδέες τους, τη γνώμη τους ανά πάσα στιγμή. Δεν είναι ότι η ίδια δεν ξέρει τι θέλει. Ξέρει και μάλιστα πολύ πιο καθαρά απ’ όσο νομίζουν οι άλλοι. Όμως πάνω απ’ όλα για τη Σοφία υπάρχει η έννοια της ομάδας. Οι Patari Project είναι μία πραγματική ομάδα. Μέσα από αυτή γεννιέται η κάθε παράσταση. Δεν υπάρχει τίποτα έτοιμο, δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο. Η παράσταση πρέπει να είναι δημιουργία της ομάδας, γιατί μόνο έτσι θα την αγαπήσουν και θα την φροντίσουν οι ίδιοι οι ηθοποιοί της. Πολύ απλά γιατί θα αναγνωρίζουν μέσα σε αυτή τα κομμάτια τους.

Κάπως έτσι ο Ηλίας Μουλάς, η Κίττυ Παϊταζόγλου, ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, ο Θεοδόσης Κώνστας, η Εριφύλη Στεφανίδου και ο Θάνος Λέκκας – με άλλα λόγια η φετινή σύνθεση των Patari Project – γίνονται οι συνδημιουργοί της «Μύτης». Μέσα από αυτούς προκύπτει το κείμενο της παράστασης, μέσα από αυτούς γεννιούνται οι εικόνες της – άλλοτε ξεκαρδιστικές κι άλλοτε πιο ατμοσφαιρικές. «Έχετε δέκα λεπτά για να γράψετε ένα τραγούδι!» τους λέει η Σοφία και σε δέκα λεπτά επιστρέφουν όντως με ένα τραγούδι που είναι σχεδόν έτοιμο να πάρει τη θέση του στην παράσταση. Είναι απίστευτο, αλλά συμβαίνει! 

Οι ηθοποιοί του Patari είναι σε μία διαρκή ετοιμότητα, ικανοί να βγάλουν εις πέρας την πιο δύσκολη αποστολή. Μέσα λίγα λεπτά γράφουν τραγούδια, ιστορίες, αυτοσχεδιάζουν με οίστρο και χωρίς να λογοκρίνουν εαυτούς στο ελάχιστο, προτείνουν λύσεις όταν τα αδιέξοδα τους χτυπάνε την πόρτα. Το άγρυπνο βλέμμα της Σοφίας είναι φυσικά πάντα εκεί. Εκείνη στην πραγματικότητα θα διαλέξει τα κομμάτια που θέλει για να φτιάξει το τελικό παζλ. Όμως όλα τα κομμάτια είναι μέσα από μία δεξαμενή υλικού, που της έχουν προσφέρει απλόχερα οι ηθοποιοί της. Στην τελική φάση τα πράγματα θα αρχίσουν να κλειδώνουν, να γίνονται συγκεκριμένα, απίστευτα συγκεκριμένα, με μία εμμονή πια στη λεπτομέρεια. Τίποτα δεν θα είναι αφημένο στην τύχη του. Όσο ανοιχτή ήταν στην αρχή η διαδικασία των προβών, τόσο πειθαρχημένο θα είναι στο τέλος το αποτέλεσμα. Κι εκεί θα έρθουν να προσθέσουν τις δικές τους πινελιές ο Ανρί Κεργκομάρ στη μουσική, η Κλαιρ Μπρέσγουελ στα κοστούμια, η Σοφία Αλεξιάδου στους φωτισμούς.

Έτσι γεννιούνται οι παραστάσεις των Patari Project. Έτσι γίνεται το θαύμα. Όσο για τη «ΜΥΤΗ» είμαι σίγουρος ότι θα είναι η πιο δυνατή και ουσιαστική τους παράσταση. Ένα βαθύ σχόλιο για όλο αυτό το παράλογο του κόσμου μας. Μία άκρως ενδιαφέρουσα αντιστροφή σκηνής και πλατείας, θεάτρου και ζωής. Ένα παιχνίδι που νομίζουμε ότι το ορίζουμε, αλλά μάλλον μας ορίζει. Δύο παράλληλες διαδρομές: ενός Ανθρώπου που χάνει τη μύτη του κι ανοίγει διάπλατα τα μάτια του και μίας Μύτης που διακηρύττει την ανεξαρτησία της αν και ποτέ πραγματικά δεν την επιθυμεί. Τι περιθώρια αντίδρασης έχουμε στ’ αλήθεια; Το παιχνίδι θα συνεχίσει να παίζεται πάντα εντός συγκεκριμένου πλαισίου.

Ετοιμαστείτε για μία παράσταση, που θα σας κάνει να ξεκαρδίζεστε, την ίδια στιγμή που θα σας παγώνει απότομα το γέλιο. Οι Patari Project επιστρέφουν με την πιο πολιτική τους δουλειά χωρίς να χάνουν τίποτα από τον αυθορμητισμό τους, το χιούμορ τους, την αλήθεια τους και την ανάγκη τους να μην γίνουν ποτέ σοβαροφανείς. Ραντεβού στις 30 του Γενάρη στο Πόρτα!

 

Το εμβληματικό μυθιστόρημα του Κάφκα μεταφέρεται στη σκηνή μέσα από μία εξαντλητικά δουλεμένη και άρτια παράσταση.

 

Η «Δίκη» του Φραντς Κάφκα ξεκίνησε να γράφεται από τον συγγραφέα της το 1914, αλλά δημοσιεύτηκε αρκετά χρόνια αργότερα, μετά τον θάνατό του και ενάντια στην επιθυμία του ίδιου που θεωρούσε το έργο του – όπως και άλλα κορυφαία κείμενά του – ημιτελές. Για το έργο έχουν γραφτεί εκατοντάδες αναλύσεις. Άλλοι μίλησαν για μία κραυγή ενάντια στον ολοκληρωτισμό, άλλοι του χάρισαν ψυχολογικές προεκτάσεις, άλλοι αρκέστηκαν στο παράλογο του πράγματος. Λίγη σημασία έχουν ωστόσο σήμερα όλα αυτά. Παραμένουν θεωρητικές αναλύσεις, που πιθανότατα υπερβαίνουν κατά πολύ το σκεπτικό του συγγραφέα, όπως συμβαίνει, άλλωστε, με όλα τα μεγάλα έργα τέχνης. Το πλέον κομβικό είναι ότι ο Κάφκα εισάγει – όχι μόνο με τη «Δίκη», αλλά και με τη «Μεταμόρφωση», τον «Πύργο», την «Αμερική» - έναν νέο λογοτεχνικό τρόπο στο να δομηθεί και να αφηγηθεί μία ιστορία. «Χάρη στον Κάφκα συνειδητοποίησα πώς ένα μυθιστόρημα μπορεί να γραφεί και αλλιώς» σημειώνει εύστοχα ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο ότι ο Κάφκα είναι ένας από τους ελάχιστους συγγραφείς που έδωσε το όνομά του σε έναν ολόκληρο όρο, που αφορά πια την κοινωνική κλίμακα σπάζοντας τα λογοτεχνικά στεγανά.

Πόσες φορές έχουμε αναφερθεί σε «καφκικές καταστάσεις»; Πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί πόσο «καφκική» είναι η πραγματικότητα που ζούμε; Αυτό ήταν και το σημείο εκκίνησης για τον Θωμά Μοσχόπουλο, που διασκευάζει και σκηνοθετεί τη «Δίκη του Κ.» του Κάφκα στο θέατρο Πόρτα έχοντας στη διάθεσή του ένα επιτελείο νέων, αλλά εξαιρετικά ταλαντούχων και ικανών ηθοποιών. Πού ακουμπάει η «Δίκη» στη σημερινή πραγματικότητα; Η απάντηση είναι απλή. Παντού.

«Κάποιος θα έπρεπε να είχε συκοφαντήσει τον Γιόζεφ Κ., καθώς χωρίς να έχει κάνει τίποτα κακό, ένα ωραίο πρωί συνελήφθη». Έτσι ξεκινάει το έργο του Κάφκα. Το παράδοξο είναι ότι ο Γιόζεφ Κ. δεν ξέρει για ποιο πράγμα ακριβώς κατηγορείται. Κανείς δεν του λέει. Ίσως κανείς να μην ξέρει. Πιθανότατα να έχει και ελάχιστη σημασία. Συλλαμβάνεται και ύστερα αφήνεται ελεύθερος να συνεχίσει να ζει τη ζωή του με μία δίκη να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του. Μία δίκη που θα γίνει κάποια στιγμή. Κι όσο εκείνος αναζητά το πώς και το γιατί, τόσο βυθίζεται σε έναν παράλογο εφιάλτη, που όλα τίθενται υπό αμφισβήτηση.

Είναι ο Γιόζεφ Κ. αθώος ή ένοχος; Επί του πρακτέου, κανείς δεν ξέρει να απαντήσει με σιγουριά, αφού δεν υπάρχει συγκεκριμένη κατηγορία. Στην πραγματικότητα όμως η ενοχή του Γιόζεφ Κ. μοιάζει να μην έχει ανάγκη την οποιαδήποτε κατηγορία. Ο Γιόζεφ Κ. είναι ένοχος, γιατί δεν είναι – ούτε λειτουργεί σαν – μία μονάδα. Ο Γιόζεφ Κ. είναι ένα μικρό γρανάζι ενός πελώριου, αφανούς συστήματος, που ενώ μέχρι χθες τον ήθελε ανώτερο τραπεζικό στέλεχος - καθόλου τυχαία φυσικά η επιλογή του Κάφκα, πολλά αφήνει να αιωρούνται μυστηριωδώς σχετικά με τον Γιόζεφ Κ., αλλά την επαγγελματική του ιδιότητα την προσδιορίζει με ακρίβεια – τώρα ξαφνικά τον βάζει στο στόχαστρο. «Α, τώρα κατάλαβα! Εσείς είστε του συστήματος!» φωνάζει ο Γιόζεφ Κ. σε μία ομάδα ανθρώπων σε κάποια σκηνή του έργου. Έχει την ψευδαίσθηση ότι αυτός δεν ανήκει στο σύστημα. Όμως τι θα ήταν το σύστημα χωρίς εμάς; Ποιο είναι το σύστημα αν δεν είμαστε εμείς; Ο Γιόζεφ Κ. είναι απλά ένας από εμάς. Και όχι, δεν είναι καθόλου αθώος.

Και πώς λειτουργεί το σύστημα; Η σκηνή, που ο Γιόζεφ Κ. συναντά τον ζωγράφο Τιτορέλι, ο οποίος και του εξηγεί πώς αποδίδεται η δικαιοσύνη, είναι αποκαλυπτική και, κατά τη γνώμη μου, ίσως και η πλέον κομβική του έργου. Εκεί υπάρχει μία λέξη – κλειδί, που λέει ο Τιτορέλι και σχεδόν αποκρυπτογραφεί όλο το έργο. «Φαινομενικά». Όλα γίνονται φαινομενικά. Όλα είναι μία πλάνη, ένα παιχνίδι. Δεν υπάρχει πραγματικότητα. Η πραγματικότητα διαμορφώνεται από εμάς. Το σύστημα διαμορφώνεται από εμάς. Οι εφιάλτες και οι φαντασιώσεις μας καθορίζονται από εμάς. Δεν υπάρχει τίποτα πυρηνικό σε όλα αυτά που βιώνει ο Γιόζεφ Κ. Όλα είναι φαινομενικά. Ο πιστός φίλος του Κάφκα Μαξ Μπροντ θεωρούσε τον Γιόζεφ Κ. ένοχο για τον πολύ απλό λόγο ότι είναι ανίκανος να αγαπήσει. Α, ναι. Η αγάπη. Να και κάτι, που θα μπορούσε να μην είναι φαινομενικό.

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος επέλεξε να κινήσει το έργο μέσα από μία έντονη φόρμα, η οποία όμως δεν είχε ως στόχο της να το σκοτεινιάσει βυθίζοντας το στο μαύρο ενός εφιάλτη χωρίς τέλους, αλλά το αντίθετο, να το φωτίσει αποκαλύπτοντας το υποδόριο χιούμορ του κειμένου. Ο Κάφκα, με έναν αλλόκοτο τρόπο, σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται. Δεν ηθικολογεί, δεν μελαγχολεί. Σχεδόν το διασκεδάζει. Η προσέγγιση του Μοσχόπουλου είναι ευφυής. Μέσα στο ασπρόμαυρο της παράστασης και το παράλογο που βιώνει ο κεντρικός ήρωας το χιούμορ έρχεται πολλές φορές να χαρίσει ανάσες στον θεατή. Να μπορέσει να αντέξει. Άλλωστε το χιούμορ ήταν και παραμένει το μεγαλύτερο όπλο για να παλέψεις την… «καφκική» μας πραγματικότητα.

Η παράσταση όμως απογειώνεται χάρη στην επιμέλεια της κίνησης, που υπογράφει η ταλαντούχα Σοφία Πάσχου. Δεν μπορώ να φανταστώ την παράσταση χωρίς τη δουλειά της Πάσχου. Δεν μπορώ να φανταστώ τη σκηνοθεσία χωρίς την καθοριστική συμβολή της. Η παράσταση ουσιαστικά είναι στο 90% χορογραφημένη. Με εντυπωσιακή ακρίβεια και άψογα εκτελεσμένη από την ομάδα των ηθοποιών. Η κινησιολογία της Πάσχου, αρμονικά δεμένη με τη σκηνοθετική γραμμή και την εξαιρετική μετάφραση – διασκευή του Μοσχόπουλου, σου επιτρέπει να απεγκλωβιστείς από την αφήγηση απελευθερώνοντας μπροστά σου όλες τις εικόνες του βιβλίου. Είναι πραγματικά από τα ωραιότερα πράγματα που έχω δει στο θέατρο σε επίπεδο κινησιολογίας. Φυσικά το όλο αποτέλεσμα φωτίστηκε εξαιρετικά από τη Σοφία Αλεξιάδου, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και το κυβιστικών και εξπρεσιονιστικών αναφορών σκηνικό της Ευαγγελίας Θεριανού, που θέλει τα πάντα να γέρνουν. Πιστή στο πνεύμα της σκηνοθεσίας και η δουλειά της Κλαιρ Μπρέσγουελ στα κοστούμια.

Όσον αφορά τους ηθοποιούς της παράστασης, οφείλω να πω ότι είχα χρόνια να δω τόσο δεμένο ensemble. Λειτουργούν σαν ένα με υποδειγματικό τρόπο. Είναι όλοι τους τα «γρανάζια» αυτής της παράστασης – όπως οι ήρωες της «Δίκης» είναι τα γρανάζια του συστήματος – χωρίς να χάνουν ούτε μία στροφή. Παράλληλα όμως έχουν και όλοι τις στιγμές τους. Δεν θέλω να ξεχωρίσω κάποιον. Νομίζω δεν το θέλει και η παράσταση. Είναι όλοι τους εξαιρετικοί. Το εντυπωσιακά δουλεμένο μαζί τους δεν μου επέτρεψε να δω αν κάποιοι υστερούν υποκριτικά. Κι αυτό είναι κατάκτηση. Ο λόγος για τους Μιχάλη Συριόπουλο, που υποδύεται τον Γιόζεφ Κ. (κρατήστε το όνομά του, μόλις κατέβηκε από Θεσσαλονίκη και σίγουρα θα μας απασχολήσει στο μέλλον), Κίττυ Παϊταζόγλου, Σωκράτης Πατσίκας, Θάνος Λέκκας, Παντελής Βασιλόπουλος, Ειρήνη Μπούνταλη, Μιχάλης Μιχαλακίδης, Ελένη Βλάχου, Φοίβος Συμεωνίδης.

Εν κατακλείδι, η «Δίκη» δια χειρός του Μοσχόπουλου είναι μία εξαιρετικά δουλεμένη και άρτια παράσταση, που αξίζει να δείτε. Υπάρχει όμως και κάτι που μου έλειψε στην παράσταση. Το συναίσθημα. Έστω μία μικρή δόση. Ίσως να μην το ζητάει ο Κάφκα. Ίσως να ήταν σωστή η επιλογή του Μοσχόπουλου να το αποφύγει. Όμως υπήρχαν στιγμές που εμένα προσωπικά αυτή η επιλογή με κρατούσε περισσότερο αποστασιοποιημένο απ’ όσο θα ήθελα. 

 

 

  

Ένας Δράκος…μα ποιος Δράκος;

(Από 6 έως 106 χρόνων)

 

Μια διασκευή του Δράκου του Γιεβγκένι Σβάρτς

από την Ξένια Καλογεροπούλου και το Θωμά Μοσχόπουλο

 

Πρεμιέρα: Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 

Σε μια καστροπολιτεία κάπου μακριά, τότε που οι Δράκοι και οι ιππότες ζούσαν ανάμεσα στους ανθρώπους χωρίς αυτό να φαίνεται παράξενο σε κανέναν…ένας Δράκος είχε  εγκατασταθεί μόνιμα εδώ και χρόνια. Ήταν χωρίς αμφιβολία αυτός που όριζε τις τύχες όλων των κατοίκων της. Ο αδιαμφισβήτητος αφέντης της. Και σιγά σιγά οι άνθρωποι της πολιτείας τον συνήθισαν. Δεν τους τρόμαζε όπως στην αρχή. Άλλωστε δεν απαιτούσε και πολλά…μόνο κάθε τόσο να τρώει μια κοπέλα που οι κάτοικοι του πρόσφεραν σε αντάλλαγμα για την ασφάλεια και την προστασία που τους παρείχε από τα υπόλοιπα δεινά που μπορεί να τους απειλούσαν. Όταν αρχίζει η ιστορία μας, είναι η σειρά της Έλσας, της κόρης του Καρλομάγνου η οποία νιώθει σχεδόν περήφανη που θα θυσιαστεί για το καλό των συμπολιτών της. Την παραμονή όμως της θυσίας της, φτάνει στην πόλη ο γενναίος ιππότης Λανσελότος, ο οποίος δεν υπάρχει περίπτωση να επιτρέψει να συμβεί αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα, αυτή η κατάφωρη αδικία. Άλλωστε, αν δεν είναι καθήκον ενός γενναίου ιππότη να σκοτώνει δράκους, τι στο καλό είναι; Τα πράγματα όμως δεν θα είναι καθόλου απλά στην συνέχεια της ιστορίας μας.

 

Η Ξένια Καλογεροπούλου και ο Θωμάς Μοσχόπουλος βάζοντας την δική τους γνώριμη πινελιά,  διασκευάζουν το Δράκο, το γνωστό αριστούργημα του εικοστού αιώνα, δημιουργώντας μια σκηνική σύνθεση για μικρούς- αλλά και όχι μόνο- θεατές, με καυστικό χιούμορ, παιγνιώδεις ανατροπές που μπλέκουν το παραμύθι, την παραβολή και τη σάτιρα μέσα από έντονη θεατρικότητα.

 

Ο Δράκος του μεγάλου Ρώσου θεατρικού συγγραφέα Γιεβγκένι Σβάρτς είναι ένα έργο που, ενώ θεωρείται και είναι κλασικό, παραμένει ανατρεπτικά σύγχρονο και μια δραματουργική πρόταση που παραμένει ανεξάντλητη στις αναγνώσεις της. Πολλοί είναι οι λόγοι που οδηγούν σε αυτήν του την αξιολόγηση και που θα μπορούσε κανείς να υπογραμμίσει ξεκινώντας ίσως από τις ιδιαίτερες συνθήκες μέσα από τις οποίες γράφτηκε. Γραμμένο σε πολύ ταραγμένη εποχή, το 1944, εν τω μέσω δηλαδή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, καταφέρνει να λειτουργήσει επιδέξια σε πολλά επίπεδα. Ενώ δηλαδή κρατάει το σχήμα ενός “έργου για παιδιά” εντός ενός “παραμυθένιου πλαισίου”, ένας ενήλικος μπορεί εύκολα να αναγνωρίσει την καυστική και καθόλου αφελή σάτιρα που κρύβεται κάτω από την παραπλανητική του επιφάνεια. 

 

Μια σάτιρα για τα τρομαχτικά όσο και γελοία πρόσωπα της εξουσίας και τις μεταμφιέσεις της, τις κοινωνικές φυλετικές και λοιπές διακρίσεις, τις προκαταλήψεις, τα στερεότυπα, τον κομφορμισμό και τη χειραγώγηση της σκέψης. Ενώ ο ίδιος ο Σβάρτς δήλωνε για προφανείς λόγους, ότι η σάτιρά του σχολίαζε τη χιτλερική εξουσία, κανείς δεν αμφέβαλε ότι η αντι- σταλινική σάτιρα ήταν εξίσου ισχυρή, κάνοντας το έργο ένα ισχυρό σχόλιο κατά του ολοκληρωτισμού και των “σωτήρων” κάθε είδους. 

 

 

Φυσικά, το έργο δεν βρήκε εύκολα τον δρόμο του για τη σκηνή. Λογοκρίθηκε, απαγορεύτηκε, για να καταλήξει όμως τελικά το πιο δημοφιλές και πολυπαιγμένο έργο του συγγραφέα και ίσως ο κύριος λόγος για την υστεροφημία και τη διεθνή του αναγνώριση. Στην Ελλάδα πάντως παραμένει ελάχιστα παιγμένο από επαγγελματικούς θιάσους, ίσως και εξαιτίας του μεγάλου αριθμού ηθοποιών που απαιτεί και είναι πιο γνωστό από ανεβάσματα σε σχολεία ή πανεπιστημιακές σχολές. 

 

Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος

Διασκευή: Ξένια Καλογεροπούλου, Θωμάς Μοσχόπουλος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Παντελής Φλατσούσης

Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού

Βοηθοί Σκηνογράφου: Πολυάννα Βλατή, Γεωργία Τσίπουρα

Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ

Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου

Επιμέλεια κίνησης: Χρήστος Παπαδόπουλος

 

Με τους: Παντελή Βασιλόπουλο, Ελένη Βλάχου, Μάνο Γαλανή, Τάσο Δημητρόπουλο, Τιμόθεο Θάνο, Μιχάλη Μιχαλακίδη, Ειρήνη Μπούνταλη, Σωκράτη Πατσίκα

 

Μέρες και ώρες παραστάσεων: 

Σάββατο στις 17:00 & Κυριακή στις 11:00 (ΠΡΟΣΟΧΉ! Από τις 26/12 η παράσταση Πιάνω Παπούτσι πάνω στο Πιάνο θα πραγματοποιείται μόνο κάθε Κυριακή στις 15:00)

 

Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό 10€, Ανέργων 8€, Ομαδικό 8€

 

Εορταστική περίοδος:

Κυριακή 18/12

11:00 και 15:00 (εκτάκτως δε θα πραγματοποιηθεί η παράσταση Πιάνω Παπούτσι Πάνω στο Πιάνο)

Δευτέρα 26/12

11:00  (Στις 15:00 Πιάνω Παπούτσι Πάνω στο Πιάνο)

Τρίτη 27/12

15:00

Παρασκευή 30/12

15:00

Παρασκευή 6/1

15:00

Σάββατο 7/1

17:00

Κυριακή 8/1 

11:00 (Στις 15:00 Πιάνω Παπούτσι Πάνω στο Πιάνο)

 

4/9/2016, Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο, Θέατρο Νέας Σμύρνης

 

«Διαμάντι μέσα στις στάχτες», «Πάνω στο πιάνο εγένετο θαύμα», «Παίζοντας σε ένα πατάρι»…

Οι συστάσεις για το συγκεκριμένο έργο είναι περιττές και οι κριτικές που έχουν γραφεί τα λένε όλα! Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο. Όλη η παράσταση είναι ένα παιχνίδι. Παιχνίδι όπως των παιδιών, χωρίς πανάκριβα κοστούμια και οπτικά εφέ. Ακόμα και οι «κανόνες» (όχι κινητό, όχι φαγητό) καθορίζονται μέσα από ένα παιχνίδι των ηθοποιών. Γι’ αυτό λοιπόν η παράσταση έχει κερδίσει το παιδικό κοινό, γιατί για τα παιδιά όλα είναι παιχνίδι. Ο λόγος τους δεν είναι αρκετά αναπτυγμένος και αυτή η «έλλειψη» ενισχύει τη δημιουργικότητά τους! Η τέχνη είναι ο τρόπος έκφρασής τους. Το σώμα, η ζωγραφική, το παιχνίδι πάντα και πάνω από όλα.

Φεύγοντας από το Θέατρο της Νέας Σμύρνης, όπου παρακολούθησα την παράσταση για δεύτερη φορά φέτος (παρά τα προβλήματα του ήχου που δυσαρέστησαν πολλούς), μια κυρία τηλεφωνούσε ενθουσιασμένη σε μια φίλη της και της έλεγε: «Είδαμε μια παράσταση ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ! Μια περφόρμανς. Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Μόλις κοιμίσω τα παιδιά, θα σε πάρω τηλέφωνο να σου πω λεπτομέρειες». Αν μια μαμά αφιερώνει το βράδυ της για να μιλήσει για παιδικό θέατρο, αυτό σημαίνει πολλά. Πάνω από όλα όμως σημαίνει ότι οι συντελεστές σεβάστηκαν το κοινό τους και δεν παρουσίασαν μια «παιδιάστικη» παράσταση με χιλιοειπωμένες ατάκες και κόλπα. Αντιμετώπισαν τα παιδιά ως ισότιμους θεατές με δικαιώματα. 

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το ταξίδι μας ετοιμάζοντας βαλίτσες πριν από το τρίτο κουδούνι.

ΠΡΙΝ…

⦁ Αφήγηση: Μια φορά κι έναν καιρό… Ας ξεκινήσουμε από αυτό. Τι θα δούμε; Τη Σταχτοπούτα φυσικά. Τη Σταχτοπούτα; Σίγουρα; Ας προετοιμάσουμε τους λιλιπούτειους θεατές μας ότι υπάρχουν άπειρες ιστορίες της Σταχτοπούτας. «Κάθε χώρα, κάθε εποχή έχει και μια δική της. Εμείς φτιάξαμε μια δική μας Σταχτοπούτα και σας την παρουσιάζουμε», λένε οι ηθοποιοί. Πόσες διαφορετικές εκδοχές της Σταχτοπούτας μπορούμε να βρούμε; Ο πολύτιμος σύμμαχός μας, το διαδίκτυο, είναι εκεί για εμάς. Οι αδερφοί Γκριμ μας κληροδότησαν μια παραλλαγή της, αλλά πόσες ακόμα υπάρχουν; Μια Αιγύπτια Σταχτοπούτα, μια Ελληνίδα, μια Κινέζα ίσως… Το παραμύθι για καληνύχτα μπορεί να είναι δύο καινούργιες εκδοχές της Σταχτοπούτας.

⦁ Παιχνίδι με το σώμα. Η παράσταση Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο βασίζεται εξ ολοκλήρου στο σώμα του ηθοποιού. Η λεμονιά, το παράθυρο, το τζάκι, η κολοκύθα που γίνεται άμαξα, όλα είναι… το σώμα τους! Δεν κυριαρχούν πολύπλοκα εφέ και εντυπωσιακά κοστούμια. Αυτό ξενίζει καμιά φορά τα παιδιά, που εν έτει 2016 έχουν συνηθίσει στις γρήγορες και εντυπωσιακές αλλαγές του κινηματογράφου. Μήπως είναι ώρα για κανένα παιχνιδάκι;

 Όλα τα παιχνίδια πρέπει να έχουν όνομα. Αυτό θα το ονομάσουμε Πού κάθομαι; Οι κανόνες είναι απλούστατοι. Η καρέκλα της κουζίνας θα είναι 

μια μαγική καρέκλα. Ας παίξουμε μαζί με τα παιδιά και ας καθίσουμε εναλλάξ, μεταμορφώνοντάς την κάθε φορά που θα καθόμαστε. Θα το βρει ο άλλος; Θα γίνει θρόνος, κούνια, αναπηρική καρέκλα, φρεσκοβαμμένο παγκάκι, τουαλέτα, στασίδι εκκλησίας, ό,τι άλλο φανταστούμε. Προσοχή όμως. Δεν πρέπει να μιλάμε! Ο άλλος πρέπει να καταλάβει πού καθόμαστε μόνο και μόνο από τον τρόπο με τον οποίο... καθόμαστε.

⦁ Παιχνίδι με το σώμα για περισσότερους παίκτες: Και τώρα που το σώμα ξύπνησε ας παίξουμε ένα παιχνίδι ακόμα. Αυτό θα το ονομάσουμε Βάλ’ τον στην μπρίζα. Εδώ ίσως χρειαστούμε τη βοήθεια του μπαμπά, της γιαγιάς, του παππού, των αδελφών και γενικά όσο περισσότεροι τόσο καλύτερα. Σκοπός μας είναι να φτιάξουμε μια ηλεκτρική συσκευή μόνο με το σώμα μας. Η συσκευή θα έχει ήχο και κίνηση και θα δουλέψει μόλις τη βάλουμε στην πρίζα. Θα πρέπει βέβαια να έχουμε υπόψη ότι κανένας δεν είναι άνθρωπος. Όλοι είμαστε εξαρτήματα της μηχανής. Ας γεμίσει το σπίτι αποχυμωτές, καφετιέρες, μηχανές του γκαζόν, πρέσες σιδερώματος, αλλά και μηχανές στις οποίες βάζεις γέλιο και βγάζουν αγάπη, μηχανές της ειρήνης (πώς λειτουργούν αυτές;) και μηχανές της κωλοτούμπας. Ό,τι και αν φτιάξουμε θα γελάσουμε πολύ! Και μετά θα είναι τόσο εύκολο να καταλάβουμε γιατί το τζάκι της Σταχτοπούτας είναι τόσο διαφορετικό από το τζάκι του πρίγκιπα και πώς ακριβώς λειτουργεί το πλυντήριο της Σταχτοπούτας, η κουζίνα που φτιάχνει τα αυγά και η βιβλιοθήκη του πρίγκιπα. 

 

 

ΜΕΤΑ…

⦁ Αλλάζω την ιστορία: Και τώρα που η παράσταση τελείωσε τι κάνουμε; Στο γυρισμό για το σπίτι μπορούμε να δημιουργήσουμε τη δική μας εκδοχή της Σταχτοπούτας. Μπορούμε να κρατήσουμε την αρχή και να αλλάξουμε το τέλος ή το αντίστροφο. Πώς έζησαν οι αδελφές της Σταχτοπούτας μετά το γάμο; Η Σταχτοπούτα είναι ευτυχισμένη με τον πρίγκιπα; Μήπως η ιστορία μέχρι το χορό δεν είναι αυτή που ξέρουμε; Ίσως όλοι να της φέρονται μια χαρά, αλλά αυτή κάθε μέρα σκορπά τις στάχτες (εξού και το παρατσούκλι της). Και η μητριά είδε κι απόειδε και αναγκάστηκε να την τιμωρήσει και να της στερήσει το χορό που τόσο επιθυμούσε. Στην παράσταση Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο εστίασαν πολύ στον καημένο τον πρίγκιπα που μέχρι τώρα δεν είχε και πολύ μεγάλο ρόλο. Και οι γονείς του φυσικά δεν πρέπει να έχουν παράπονο, γιατί επιτέλους ακούστηκε η φωνή τους. Ποιος άλλος θέλουμε να μιλήσει; Μήπως τα ποντικάκια που γίνονται άλογα και μετά πάλι ποντίκια; Τι θα μπορούσε να λέει το γοβάκι-παπούτσι αν διηγούνταν αυτό την ιστορία; Ο μπαμπάς της Σταχτοπούτας τι λέει για όλα αυτά; Η μητριά πώς νιώθει και τι βάσανα κουβαλά; Ανάλογα με την ηλικία των παιδιών προσαρμόζουμε και τις ερωτήσεις για να διαμορφώσουμε την ιστορία μας. Σε πολύ μικρά παιδιά εστιάζουμε στις λεπτομέρειες –«Τι χρώμα είχαν τα παπούτσια; Είχε ζωάκι η Σταχτοπούτα; Γατάκι ή σκυλάκι;»–, ενώ τα παιδιά σχολικής ηλικίας έχουν την άνεση να φτιάχνουν ιστορίες παίρνοντας το έναυσμα από μια ιδέα.

⦁ Μαγειρική: Όταν κάτι μας έχει ενθουσιάσει, βρίσκουμε συνέχεια γύρω μας αφορμές για να αναφερθούμε σε αυτό. Πόσες ατάκες από ελληνικές ταινίες δεν έχουν ταιριάξει γάντι σε καθημερινές μας συζητήσεις! Φτιάχνοντας κουλουράκια λοιπόν, ή τρώγοντας πατάτες τηγανητές, ας τα φτιάξουμε σε σχήμα V. Πολύ του αρέσει αυτό το σχήμα του βασιλιά! Θα τον ευχαριστήσουμε και θα γελάσουμε και εμείς. 

⦁ Χειροτεχνία: Ακούσαμε ιστορίες, παίξαμε με το σώμα, χρησιμοποιήσαμε τη φαντασία μας. Ήρθε η ώρα για λίγη τέχνη! Ας κατασκευάσουμε το γοβάκι της Σταχτοπούτας. Θα είναι από χαρτί ή μήπως να βάλουμε τακούνια από φελλούς στα περσινά παπούτσια και να τα διακοσμήσουμε με κουμπιά, αλουμινόχαρτο και κορδέλες; Αν βγει πολύ καλό (που θα βγει…), θα το κάνουμε μολυβοθήκη ή κοσμηματοθήκη ή θήκη για καραμέλες!

⦁ Παιχνίδι για μεγαλύτερες ομάδες/εκπαιδευτικούς: Και μια ιδέα για μεγαλύτερα παιδιά και μεγαλύτερες ομάδες πριν σας αφήσω. Η παράσταση παίζει πολύ με το «πάνω-κάτω». «Το κάτω είναι εύκολο, το πάνω είναι δύσκολο», λέει η Σταχτοπούτα. «Όχι, το πάνω είναι εύκολο και το κάτω δύσκολο», υποστηρίζει ο πρίγκιπας. Υπάρχουν πολλά παιχνίδια status στα οποία θα μπορούσε να αξιοποιηθεί αυτό το κομμάτι της σκηνοθετικής εστίασης. Ένα από τα πιο γνωστά είναι το Μάντεψε το status. Από ένα κουτί τραβούν όλοι έναν αριθμό από το 1 έως το 5 ή το 10 ανάλογα με τον αριθμό των συμμετεχόντων (το 1 δηλώνει τη χαμηλότερη θέση ισχύος, το 5-10 την υψηλότερη). Χωρίς να τον δουν, κολλάνε τον αριθμό στο μέτωπό τους, έτσι ώστε να τον βλέπουν μόνο οι υπόλοιποι. Προχωρούν για λίγο όλοι στη σκηνή και αντιδρούν ανάλογα με το status καθενός που συναντούν. Έπειτα από λίγο προσπαθούν να βρουν όλοι τη θέση τους σχηματίζοντας μια γραμμή από το 1 έως το 10.

Για να τα καταφέρει η Σταχτοπούτα χρειάστηκε λίγη μαγεία από τη νεράιδα νονά και πολλή φαντασία. Γι’ αυτό και η παράσταση Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο αγαπήθηκε τόσο από τα παιδιά και από τα «μεγάλα παιδιά». Μαγεία και φαντασία είναι δύο συστατικά που υπάρχουν σε μεγάλες ποσότητες μέσα στα παιδικά σώματα. Ας το θυμόμαστε αυτό και ας παίξουμε χωρίς κοστούμια, χωρίς εφέ, χωρίς όρια χρονικά και χωρικά! Αν η ιστορία της Σταχτοπούτας χώρεσε στην ουρά ενός πιάνου, δεν θα χωρέσουν τα δικά μας παιχνίδια στην κουζίνα ή στο κάθισμα του αυτοκινήτου;

 

Το Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο μετά την μεγάλη περσινή του επιτυχία θα συνεχιστεί φέτος στο Θέατρο Πόρτα!

Επίσης 13/9 θα η παράσταση θα παρουσιαστεί στο Δημοτικό Θέατρο "Αλέξης Μινωτής" στο Αιγάλεω και 28/9 στο Θέατρο ΙΖΟΛΑ στην Καλλιθέα.