Από την Τόνια Τσαμούρη 

Οι Πυραμίδες είναι το νέο θεατρικό έργο του Ανδρέα Φλουράκη που παρουσιάζει το Θέατρο Τέχνης διαδικτυακά. Πρόκειται για μια προσπάθεια δημιουργίας θέατρο, εν μέσω καραντίνας, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα που συνεπάγεται η απουσία φυσικής παρουσίας και αλληλεπίδρασης δημιουργών-κοινού. Το συγκεκριμένο έργο ωστόσο αποδεικνύεται ενδεδειγμένο για τη δεδομένη συνθήκη.

Τα άδεια σπίτια, όπως και τα άδεια θέατρα (αλλά και τα άδεια σχολεία) με γέμιζαν ανέκαθεν απέραντη θλίψη. Όλο αυτό το διάστημα προσπαθώ να φανταστώ πώς να είναι χώροι που άλλοτε έσφυζαν από ζωή και δημιουργία. Την απάντηση μου δίνει η σκηνοθεσία του Διαμαντή Καραναστάση: η διαδικτυακή παράσταση αρχίζει με πλάνα από την άδεια σκηνή και πλατεία της οδού Φρυνίχου, με την απόλυτη ησυχία στα καμαρίνια, ακόμα και στο ταμείο. Η ερημία και η ιδιότυπη αναμονή που εμφανίζει ο χώρος μου δημιουργούν ένα περίεργο συναίσθημα, ανάμεικτης λύπης αλλά και αδημονίας να ξαναβρεθώ εκεί!

Από την οθόνη μου περνούν εννέα διαφορετικοί άνθρωποι. Εννέα διαφορετικές ανθρώπινες ιστορίες. Εννέα διαδοχικοί μονόλογοι ανθρώπων, φαινομενικά, καθημερινών. Όσο καθημερινός μπορεί βέβαια να είναι ένας άνθρωπος, ο βίος τους οποίου συνδυάζει την τραγωδία με την ευτυχία, την γέννηση με την απώλεια, τη ζωή με το θάνατο. Πρόκειται για εννέα ιστορίες, οι οποίες ακροβατούν ανάμεσα στο ρεαλισμό και τον υπερρεαλισμό, το αληθινό και το παράλογο. Η πρώτη και η τελευταία ιστορία συνδέονται άμεσα με τον εγκλεισμό και τη συνθήκη στην οποία καλούμαστε να ζήσουμε όλοι τον τελευταίο χρόνο, σχεδόν. Το καινούριο θεατρικό έργο του Α. Φλουράκη έχει συναίσθημα, λυρισμό, αλήθεια. Μοναδική του αδυναμία το γεγονός ότι δεν είναι απολύτως σαφής η δραματουργική ομπρέλα κάτω από την οποία εντάσσονται όλες οι ιστορίες. Παρόλα αυτά όμως, το έργο έχει ενδιαφέρον και κερδίζει τον θεατή του, έστω και διαδικτυακά.

Η σκηνοθεσία του Δ. Καραναστάση καταφέρνει να παίξει με την διττή συνθήκη των ηθοποιών, οι οποίοι, εν μέσω πανδημίας, καλούνται να υποδυθούν θεατρικά κάποιους ρόλους. Ο σκηνοθέτης επιλέγει να αποτυπώσει την δισυπόστατη ύπαρξη της καθημερινότητας των ηθοποιών, η οποία έχει ανασταλεί τους τελευταίους μήνες. Οι καλλιτέχνες και, εν προκειμένω, οι ηθοποιοί στερούνται όχι μόνον των υλικών αναγκών τους, αλλά και του ζωτικού τους χώρου, στον οποίο έχουν μάθει να ζουν και να δημιουργούν. Η σκηνοθετική κάμερα λοιπόν αποτυπώνει τον κάθε ηθοποιό πρώτα κατά την προετοιμασία του, την προθέρμανσή του, την περιδιάβασή του στο άδειο θέατρο, με τις μάσκες ή και χωρίς και στη συνέχεια, εστιάζει στο ρόλο που υποδύεται καθένας από τους εννέα ηθοποιούς.

Οφείλω να ομολογήσω ότι με κέρδισαν ο καταπληκτικός ρεαλισμός του Νίκου Χατζόπουλου, η συγκλονιστική αλήθεια της Λένας Κιτσοπούλου, ο -κατά Σαρτρ- υπαρξισμός του Μανώλη Μαυροματάκη, η απόγνωση της Κωνσταντίνας Τάκαλου,, η θηλυκότητα της Ιωάννας Μαυρέα, η αισθαντικότητα της Ντάνης Γιαννακοπούλου,, η θλίψη της Φαίης Ξυλά, ο παραλογισμός του Μιχάλη Σαράντη, αλλά και η υπερρεαλιστική μαρτυρία του Δημήτρη Πασσά που αποτύπωσε έναν μύχιο φόβο μου: και αν μετά τη λήξη της καραντίνας δε θέλω πια να βγω από το σπίτι μου;

Οι Πυραμίδες είναι μια προσπάθεια για ύπαρξη θεάτρου μέσα στις δύσκολες και, συχνά, δυσβάσταχτες συνθήκες μια πανδημίας. Η επιλογή της σκηνοθετικής γραμμής του Δ. Καραναστάση δεν θυμίζει απλώς την ομορφιά της θεατρικής πραγματικότητας, αλλά την θέτει σε πρώτο πλάνο. Ωστόσο, η συγκεκριμένη διαδικτυακή παράσταση αποτελεί και μια άκρως ενδιαφέρουσα «θεατρική» πρόταση, την οποία αξίζει να παρακολουθήσετε.

Μέχρι της 7 Ιανουαρίου 2021, συνδεθείτε με το

https://vimeo.com/ondemand/theatrotechnis

Διαβάστε επίσης:

Η Φαίη Ξυλά, Η Φαλακρή Τραγουδίστρια Και Ένα Απρόσμενο Διαζύγιο

Κωνσταντίνα Τάκαλου:«Το Θέατρο Έχει Γίνει Πιο Αληθινό Από Τη Ζωή»

Νίκος Χατζόπουλος: «Να Αφήσουν Ήσυχο Το Θέατρο!»

Ο Covid-19 δεν έδωσε την ευκαιρία στα παιδιά που ολοκλήρωσαν με επιτυχία τις σπουδές τους στις δραματικές σχολές να παρουσιάσουν, όπως συνηθίζεται, τη δουλειά τους στο κοινό. Έτσι το Γ' έτος των σπουδαστών του Θεάτρου Τέχνης αποφάσισε να αφήσει το αποτύπωμά του μ' ένα εμπνευσμένο βίντεο. 

Εμείς ευχόμαστε σ' όλα τα παιδιά καλή επιτυχία και να μην σταματήσουν ποτέ να ονειρεύονται. 

Όπως έχει ήδη ανακοινωθεί, η Εθνική Λυρική Σκηνή ανέθεσε στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν

στο πλαίσιο του μεταξύ τους μνημονίου συνεργασίας, τη δημιουργία δύο πρωτότυπων δρώμενων

με πηγή έμπνευσης την ελληνική μυθολογία, που πρόκειται να παρουσιαστούν σε αρχαιολογικούς χώρους μέσα από τη διοργάνωση του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού :

«Όλη η Ελλάδα-ένας πολιτισμός».

Στα δρώμενα θα λάβουν μέρος σταθεροί συνεργάτες του Θεάτρου Τέχνης αλλά και άντρες και γυναίκες ηθοποιοί που καλούνται σε ανοιχτή ακρόαση.

Πιο συγκεκριμένα:

Για το δρώμενο «Ρεμπέτικο αρχαιοελληνικό συμπόσιο» που θα παρουσιαστεί σε δραματουργική επεξεργασία- σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου, το Θέατρο Τέχνης καλεί σε ανοιχτή ακρόαση γυναίκες και άντρες ηθοποιούς με καλές γνώσεις σε έγχορδο παραδοσιακό μουσικό όργανο ή στο ακορντεόν και παράλληλα στο τραγούδι.

Για το δρώμενο «Πλάθοντας τον Προμηθέα», που θα παρουσιαστεί σε σκηνοθετική επιμέλεια Θόδωρου Γράμψα (τραγωδιακό μέρος) και μουσική-σκηνοθετική επιμέλεια Νέστορα Κοψιδά (αφηγηματικό μέρος), το Θέατρο Τέχνης καλεί σε ανοιχτή ακρόαση γυναίκες ηθοποιούς με καλό επίπεδο σε τραγούδι και χορό. Επίσης, για το αφηγηματικό μέρος του δρώμενου αναζητείται γυναίκα ηθοποιός με καλό επίπεδο στο τραγούδι αλλά και άριστη γνώση της αγγλικής γλώσσας.

Η αρχική επιλογή των ηθοποιών θα γίνει μέσα από βιογραφικό σημείωμα.

Όσοι επιλεγούν θα ενημερωθούν ηλεκτρονικά για τις απαιτήσεις της ακρόασης που θα ακολουθήσει.

Παρακαλούνται οι ενδιαφερόμενοι να στείλουν το βιογραφικό τους σημείωμα στην ηλεκτρονική διεύθυνση Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. μέχρι και την Τρίτη 16 Ιουνίου 2020.

Βασίλη Μαυρογεωργίου: Τι Κόλλημα Έχεις Φάει Με Τα Ισπανικά Έργα;

Παρακολουθήστε την παράσταση εδώ: https://vimeo.com/ondemand/theatrotechnis/410715616

Διαβάστε εδώ την κριτική των The New York Times, του Theaterscene.net και του Onstage Blog για την παράσταση.

Official website: https://thetanknyc.org/when-we-went-electronic

Αυλαία σήκωσε η νέα υπηρεσία του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν. «Το Θέατρο Τέχνης -και- στο σπίτι», που με χαμηλό αντίτιμο δίνει τη δυνατότητα της on demand παρακολούθησης των παραστάσεων που διακόπηκαν λόγω της αναστολής λειτουργίας των θεατρικών σκηνών της χώρας.

Παράλληλα το Θέατρο Τέχνης ετοιμάζει “βιβλιοθήκη” με αρχειακό υλικό από παραστάσεις περασμένων ετών που θα διατίθενται δωρεάν.

Η παράσταση που εγκαινιάζει τη νέα υπηρεσία, είναι ο “Εντμοντ” του Ντέηβιντ Μάμετ. Πρόκειται για την κινηματογράφηση της τελευταίας παράστασης που δόθηκε με κοινό στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Από αύριο θα είναι διαθέσιμη και η παράσταση για παιδιά 5 έως 12 ετών “Χωρίς οικογένεια” του Έκτορος Μαλό που παιζόταν στη σκηνή της Φρυνίχου μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα. Την κινηματογράφηση και την επεξεργασία των παραστάσεων ανέλαβε ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Διαμαντής Καραναστάσης.

Μπείτε στην επίσημη ιστοσελίδα του Θεάτρου Τέχνης www.theatro-technis.gr ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του Θεάτρου Τέχνης και ακολουθήστε τις οδηγίες για να επιλέξετε την παράσταση που επιθυμείτε να παρακολουθήσετε μέσω streaming. Το κόστος παρακολούθησης είναι 3.50 ευρώ, με δυνατότητα streaming για 24 ώρες. Τα έσοδα από την νέα υπηρεσία θα διατίθενται στους καλλιτέχνες, στους συντελεστές και σε όλους τους άλλους εργαζόμενους του Θεάτρου Τέχνης.

Στις επόμενες ημέρες θα ανακοινώνονται οι ημερομηνίες διαθεσιμότητας των παραστάσεων, καθώς επίσης και οι νέες διαδικτυακές δράσεις του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν.

Για πληροφορίες μπορείτε να καλείτε καθημερινά 10.00-13.00 στα τηλέφωνα: 210 3222760-6982012514 ή να στείλετε μέηλ στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Σημείωμα της Καλλιτεχνικής Διευθύντριας του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν

Το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, όπως ακριβώς ανακοίνωσε πριν ακόμα επιβληθεί η αναστολή λειτουργίας των θεάτρων εξαιτίας της πανδημίας, ξεκινάει από σήμερα Πέμπτη 19 Μαρτίου, τη νέα on-demand υπηρεσία

“Το Θέατρο Τέχνης -και- στο σπίτι”. Πρόκειται ουσιαστικά για την έναρξη μιας εναλλακτικής λειτουργίας του Θεάτρου Τέχνης μέσω διαδικτύου. Μιας λειτουργίας που δεν έχει φυσικά νόημα να συγκρίνει κανείς με την ζωντανή θεατρική εμπειρία. Μιας λειτουργίας που όμως αποκτά ιδιαίτερο νόημα κάτω από τις πρωτόγνωρες συνθήκες, τη νέα ζωή “στο σπίτι” που καλούμαστε να ακολουθήσουμε για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Ευχόμαστε το διάστημα αυτό να είναι σύντομο και να περάσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται για όλους. Παρ΄ όλα αυτά, είναι γεγονός ότι βιώνουμε μια «άλλη» πραγματικότητα στην οποία καλούμαστε να προσαρμοστούμε.

Προτού ακόμα κλείσουν τα θέατρα, προτού η χώρα ολόκληρη λάβει την επίσημη οδηγία να ” μείνει σπίτι”, το Θέατρο Τέχνης αναζητούσε έναν τρόπο να σταθεί δίπλα στις ευάλωτες από τον ιό ομάδες: τα παιδιά, τους ηλικιωμένους, τους συμπολίτες μας με βεβαρημένο ιστορικό υγείας αλλά και τους νοσούντες από τον Covid-19.

Μέσα από αυτή τη λογική ανακοινώσαμε την προηγούμενη εβδομάδα ότι προχωράμε στην κινηματογράφηση των τρεχουσών παραστάσεων μας, ειδικά για τις συγκεκριμένες ομάδες που δε θα μπορούσαν να έρχονται πλέον στο θέατρο.

Η πραγματικότητα μας πρόλαβε, επιβάλλοντας την αναστολή λειτουργίας των δύο σκηνών μας. Και έτσι από “Το Θέατρο Τέχνης -και- στο σπίτι” για συγκεκριμένες ομάδες, περνάμε ουσιαστικά στο άνευ «και»: το Θέατρο Τέχνης στο σπίτι για όλους!

Κάποιες παραστάσεις πρόλαβαν να κινηματογραφηθούν παρουσία κοινού, κάποιες κεκλεισμένων των θυρών. Το σημαντικό στη νέα μας υπηρεσία, είναι ότι οι παραστάσεις που θα παρακολουθήσετε μέσω διαδικτύου δεν αποτελούν αρχειακό υλικό. Κινηματογραφήθηκαν ειδικά για το συγκεκριμένο σκοπό και για το συγκεριμένο μέσο.

Και φυσικά, πρόκειται για παραστάσεις, που υπό την προ-Covid- 19 κατάσταση, θα συνέχισαν να παίζονται στις δύο σκηνές μας.

Κάναμε και συνεχίζουμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες. Χρέος μας είναι να κρατήσουμε ζωντανό το ρόλο του θεάτρου. Το θέατρο μπορεί να μας παρηγορήσει, να μας συγκινήσει, να μας ψυχαγωγήσει, να μας εμπνεύσει, να μας κάνει να νιώθουμε λιγότεροι μόνοι. Ακόμα και μέσα από μια οθόνη. Έγνοια μας είναι να κρατήσουμε τη σχέση του Θεάτρου Τέχνης με το κοινό του ζωντανή. Να κρατήσουμε το ίδιο το ιστορικό Θέατρο Τέχνης ζωντανό. Και μην ξεχνάμε ότι το Θέατρο Τέχνης είναι πάνω απ΄ όλα οι άνθρωποι του, όλοι οι εργαζόμενοι, καλλιτέχνες και μη.

Για το λόγο αυτό σας ζητάμε να στηρίξετε αυτή μας την προσπάθεια. Το αντίτιμο είναι έτσι κι αλλιώς χαμηλό και αφορά στην επιβίωση ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων που εργάστηκαν και συνεχίζουν να εργάζονται για το Θέατρο Τέχνης.

Όπως ήδη αναφέραμε, αυτή η υπηρεσία σηματοδοτεί την αρχή μιας εναλλακτικής λειτουργίας του Θεάτρου Τέχνης. Παράλληλα με τις σύγχρονες παραστάσεις μας, στο νέο μας κανάλι στο youtube, θα μπορείτε πολύ σύντομα να παρακολουθήσετε παλιότερες και δη ιστορικές παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης. Έρχεται, επίσης, στις αρχές Απριλίου η λειτουργία της νέας μας ιστοσελίδας, που θα παρέχει καινούριες δυνατότητες επικοινωνίας μεταξύ μας. Έρχονται όμως και πολλές νέες ιδέες, νέοι τρόποι δημιουργίας από τους καλλιτέχνες που συνεργάζονται με το Θέατρο Τέχνης.

Μέσα στη δυσκολία που βιώνουμε αυτή τη στιγμή, μέσα στην πρωτόγνωρη “ατυχία” μας, πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι. Μοιραζόμαστε για πρώτη φορά σε τέτοιο επίπεδο μια συλλογική μοίρα. Και έχουμε την τύχη, σε σχέση με προηγούμενες γενιές που βίωσαν δύσκολες καταστάσεις, να μπορούμε να επικοινωνούμε μέσα από τις οθόνες μας. Μέσα από την εικόνα μας. Τη φωνή μας. Τα λόγια μας. Τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας.

Αυτή η άνευ προηγουμένου κατάσταση που βιώνουμε, θα σημαδέψει σίγουρα τη ζωή μας. Το σημαντικό είναι να παραμείνουμε ζωντανοί, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μέχρι τη μέρα που τα θέατρα θα γεμίσουν και πάλι ανθρώπους πάνω και κάτω από τη σκηνή. Να παραμείνουμε δημιουργικοί, αντλώντας δύναμη ο ένας από τον άλλον και όλοι μαζί από την τέχνη. Άλλωστε, όπως έλεγε και ο Κάρολος Κουν: “Μόνος ο καθένας μας είναι ανήμπορος. Μαζί ίσως κάτι μπορέσουμε να κάνουμε…”

Μαριάννα Κάλμπαρη

Το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν σας ενημερώνει ότι όλες οι προγραμματισμένες παραστάσεις της χειμερινής σεζόν συνεχίζουν να παίζονται και στις δύο σκηνές του (Υπόγειο & Φρυνίχου) με επιπλέον προληπτικά μέτρα κατά της εξάπλωσης του κορωνοϊού (Covid-19), καθώς όλοι οι χώροι και των δύο σκηνών του Θεάτρου εξαερίζονται και απολυμαίνονται καθημερινά με ειδικά αντισηπτικά, ενώ η ταξιθεσία επιδιώκει να τηρείται η απόσταση ασφαλείας ενός μέτρου μεταξύ των θεατών κατά τη διάρκεια παρακολούθησης των παραστάσεων.

Παράλληλα το Θέατρο Τέχνης, μπροστά σε αυτή την πρωτόγνωρη για όλους μας κατάσταση, ανακοινώνει το σχεδιασμό δυνατότητας παρακολούθησης των παραστάσεων μέσω διαδικτύου (πρόγραμμα «Το Θέατρο Τέχνης -και- στο σπίτι») για εκείνους που πρέπει να αποφεύγουν την έκθεση σε εξωτερικούς χώρους (νοσούντες, ευπαθείς ομάδες, παιδιά κτλ).

Έτσι από την ερχόμενη εβδομάδα, οι φίλοι του Θεάτρου Τέχνης που αδυνατούν να έρθουν στις σκηνές μας, με ένα χαμηλό αντίτιμο, θα έχουν τη δυνατότητα on demand παρακολούθησης των τρεχουσών παραστάσεων μέσω της επίσημης ιστοσελίδας του Θεάτρου Τέχνης www.theatro-technis.gr . Η νέα αυτή δυνατότητα αφορά σε παραστάσεις της σεζόν που παίζονται αυτή τη στιγμή στις δύο σκηνές του και απευθύνονται τόσο στο ενήλικο, όσο και στο εφηβικό και παιδικό κοινό.

Το Θέατρο Τέχνης ζητάει από τους θεατές να το στηρίξουν σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία είτε απολαμβάνοντας στις δύο σκηνές του την αυθεντική θεατρική εμπειρία, είτε φέρνοντας μέσω διαδικτύου το θέατρο στο σπίτι τους. Στηρίξτε τους καλλιτέχνες και τους εργαζόμενους του ιστορικού θεάτρου με όποιον τρόπο μπορείτε και από όποια γωνιά της Αθήνας, της Ελλάδας, του κόσμου κι αν βρίσκεστε. Ψυχραιμία, υπομονή, αισιοδοξία και τέχνη θα μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε γρήγορα τη δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζουμε διεθνώς.

Μείνετε συντονισμένοι για περισσότερες πληροφορίες εντός των ημερών σχετικά με την άμεση έναρξη της νέας υπηρεσίας «Το Θέατρο Τέχνης -και- στο σπίτι».

Στις 14 Φεβρουαρίου του 1987 έφυγε από κοντά μας ο σκηνοθέτης, δάσκαλος και ιδρυτής του Θεάτρου Τέχνης, Κάρολος Κουν.

Το Θέατρο Τέχνης τιμώντας τα 33 χρόνια από το θάνατο του προσφέρει 33 προσκλήσεις για κάθε παράσταση που πραγματοποιείται στην ιστορική σκηνή του Υπογείου (Πεσμαζόγλου 5) από σήμερα 14 Φεβρουαρίου 2020 και για μια ολόκληρη εβδομάδα (δηλαδή έως και την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2020). Οι προσκλήσεις διατίθενται μια ώρα πριν την έναρξη κάθε παράστασης με φυσική σειρά προτεραιότητας στο ταμείο του θεάτρου.

Αναλυτικά πρόκειται για τις παραστάσεις

• Παρασκευή 14/2 ώρα έναρξης 21.15 – Έντμοντ, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη | 33 προσκλήσεις, ώρα διάθεσης 20.15
• Σάββατο 15/2 ώρα έναρξης 17.00 – Να βγω λιγάκι στον αέρα, σε σκηνοθεσία Ηλία Κουνέλα | 33 προσκλήσεις, ώρα διάθεσης 16.00
• Σάββατο 15/2 ώρα έναρξης 21.15 – Έντμοντ, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη | 33 προσκλήσεις, ώρα διάθεσης 20.15
• Κυριακή 16/2 ώρα έναρξης 17.30 – Μια μέρα χωρίς, σε σκηνοθεσία Εύας Οικονόμου Βαμβακά | 33 προσκλήσεις, ώρα διάθεσης 16.30
• Κυριακή 16/2 ώρα έναρξης 20.00 – Έντμοντ, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη | 33 προσκλήσεις, ώρα διάθεσης 19.00
• Δευτέρα 17/2 ώρα έναρξης 21.00 – Ανθρωποφύλακες, σε σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη | 33 προσκλήσεις, ώρα διάθεσης 20.00
• Τρίτη 18/2 ώρα έναρξης 21.00 – Ανθρωποφύλακες, σε σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη | 33 προσκλήσεις, ώρα διάθεσης 20.00
• Τετάρτη 19/2 ώρα έναρξης 20.00 – Έντμοντ, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη | 33 προσκλήσεις, ώρα διάθεσης 19.00
• Πέμπτη 20/2 ώρα έναρξης 21.15 – Έντμοντ, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη | 33 προσκλήσεις, ώρα διάθεσης 20.15
• Παρασκευή 21/2 ώρα έναρξης 21.15 – Έντμοντ, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη | 33 προσκλήσεις, ώρα διάθεσης 20.15

Ποιος ήταν

Ο Κάρολος Κουν γεννήθηκε στη Προύσα της Μικράς Ασίας στις 13 Σεπτεμβρίου 1908. Όταν ήταν 6 μηνών οι γονείς του μετακόμισαν στην Πόλη, στην οποία παρέμεινε ως τα 20 του χρόνια.

«Αν και γεννήθηκα στην Προύσα, την Προύσα δεν τη γνώρισα. Από μικρός βρέθηκα στην Πόλη και κει μεγάλωσα. Από κει αρχίζουν οι αναμνήσεις, εκεί δημιουργήθηκαν οι πρώτοι ερεθισμοί, τα πρώτα συναισθήματα, η πρώτη επαφή με την έξω από μένα πραγματικότητα. Μεγάλωσα σα Ρωμιός, μέσα σε ένα ρωμέικο αστικό σπίτι.»

Κανένας από τους προγονούς του δεν είχε σχέση με την τέχνη, οι περισσότεροι είχαν ασχοληθεί με το εμπόριο και τις επιχειρήσεις. Το 1920 ξεκινάει σπουδές στη Ροβέρτειο Σχολή.

«Εσωτερικός στη Ροβέρτειο, ένα αμερικάνικο κολλέγιο που ιδρύθηκε από ιεραποστόλους, με αμερικάνικα τραγούδια και ψαλμούς, με γήπεδα μπάσκετ και αθλητικά αγωνίσματα…Όταν απεφοίτησα το 1928, μακριά από τους συμμαθητές μου και τους συγγενείς που σχεδόν όλοι είχαν έρθει στην Ελλάδα, τίποτα δε με συνέδεε πια με την Πόλη. Έφυγα στον ίδιο χρόνο με στόχο σπουδές στο Παρίσι.»

Για ένα χρόνο σπουδάζει Αισθητική στη Σορβόνη. Το 1929 εγκαθίσταται στην Αθήνα, όπου και εργάζεται ως καθηγητής της Αγγλικής Φιλολογίας και Γλώσσας στο Κολλέγιο Αθηνών από το 1930 ως το 1939. Με μαθητές του Κολλεγίου, παρουσιάζει τις πρώτες του σκηνοθεσίες σε έργα όπως «Όρνιθες», «Τρικυμία», «Πλούτος». Το 1934 ιδρύει μαζί με τους Γιάννη Τσαρούχη και Διονύσιο Δεβάρη την ημι-επαγγελματική «Λαϊκή Σκηνή» . Βασική επιδίωξη της «Λαϊκής Σκηνής» ήταν η αναβίωση του ελληνικού λαϊκού εξπρεσσιονισμού. Οι ασθητικές αρχές της ήταν οι εξής:

«Πιστεύουμε ότι κάθε λαός μπορεί να δημιουργήσει και να αποδώσει μόνο όταν νιώθει τον εαυτό του ριζωμένο στη παράδοση. Θα δώσουμε κάτι που μπορεί να φανεί φτωχό στο εξωτερικό του, γιατί αποβλέψαμε στον μέσα πλούτο των έργων και με τι τρόπο ο πλούτος θα μπορούσε να εκφραστεί πιο καλά, με μέσα απλά και να αγγίξει την ψυχή μας, που την έχουν παραστρατήσει κακές ξένες απομιμήσεις. Το θέατρο είναι μια τέχνη, με αυτοτέλεια, που κρίνεται σύμφωνα με τους νόμους της τέχνης κι όχι κατά πόσο μιμείται τη ζωή πετυχημένα ή όχι.»

Τα έργα που ανέβηκαν από τη Λαϊκή Σκηνή, σε διάφορες σκηνές, ήταν τα εξής: «Ερωφίλη», «Άλκηστις», «Κατά φαντασίαν ασθενής», «Πλούτος», «Παντρολογήματα». Η «Λαϊκή Σκηνή» λειτούργησε ως τα μέσα του 1936, οπότε και διαλύθηκε για οικονομικούς λόγους. Μετά τη διάλυση της «Λαϊκής Σκηνής» και την αποχώρηση από το Κολλέγιο Αθηνών, ο Κάρολος Κουν συνεργάστηκε πρώτα με το θίασο Κατερίνας (1939) σκηνοθετώντας την «Έντα Γκάμπλερ», με τον θίασο Κοτοπούλη (1939-1941), με τον οποίο ανέβασε 20 έργα, από τα οποία η Κοτοπούλη έπαιξε σε επτά, στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, στο «Μια γυναίκα χωρίς σημασία» του Όσκαρ Ουάιλντ κ.λ.π. Έπειτα, στην περίοδο 1941-1942, ξαναγύρισε στο θίασο Κατερίνας και σκηνοθέτησε άλλα επτά έργα, με τελευταίο την «Νόρα» του Ίψεν.

-Από πού ερχόμαστε;

-Ποια είναι η θέση μας μέσα στο σύμπαν;

-Επηρεάζει η ύπαρξή μας την ισορροπία του σύμπαντος;

«Το χρονικό του Χρόνου», το εκδοτικό φαινόμενο του Stephen Hawking, αποτελείται από  δώδεκα κεφάλαια. Ο συγγραφέας, με επιστημονική διαύγεια αλλά και απαράμιλλο χιούμορ, παραθέτει τις βασικές επιστημονικές ανακαλύψεις του ίδιου και των προκατόχων του πάνω στο χωρόχρονο, τη διαστολή του Σύμπαντος, την αρχή της απροσδιοριστίας, τις αγαπημένες του Μαύρες Τρύπες και το επονομαζόμενο Βέλος του Χρόνου, αναζητώντας μια ενοποιημένη θεωρία των πάντων, που θα οδηγήσει σε μια νέα κοσμογονική ερμηνεία.

Η απόδειξη, μόλις στον 20ο αιώνα, ότι το Σύμπαν δεν είναι στατικό και αμετάβλητο αλλά δυναμικό και διαστελλόμενο, δημιουργεί έναν νέο τόπο σκέψης και φιλοσοφικής θεώρησης σχετικά με την ανθρώπινη κατάσταση και τη θέση της μέσα στο σύμπαν. Πρόκειται για έναν νέου τύπου «κοσμογονικό Διαφωτισμό», κατά τον οποίον ο άνθρωπος μπορεί, αποδεδειγμένα πια, να νιώθει μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου χώρου και να κατανοήσει πως ο χρόνος, η ενέργεια και η ύλη του σύμπαντος στο οποίο ανήκει εξηγούν πολλές από τις λειτουργίες του, πέρα από τις μέχρι τώρα φιλοσοφικές, θρησκευτικές και ψυχολογικές ερμηνείες.

«Το χρονικό του Χρόνου» μεταφέρεται για πρώτη φορά στο θέατρο σε μια παράσταση που επιχειρεί να φέρει την επιστημονική σκέψη σε διάλογο με την καλλιτεχνική δημιουργία. Η αποκαλυπτική ευφυία του Hawking θα συναντηθεί επί σκηνής με την έμπνευση και το πάθος λογοτεχνικών και θεατρικών ηρώων οι οποίοι, ίσως και εν αγνοία τους, πλησίασαν τις ίδιες θεματικές που συνοψίζονται στην αμετάβλητη αγωνία για τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ταυτότητα παράστασης

Σύλληψη- Σκηνοθεσία – Σκηνικός Χώρος: Νατάσα Τριανταφύλλη

Κείμενο Παράστασης: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου, Λευτέρης Σαράφης, Δημήτρης Πασσάς, Δήμητρα Μητροπούλου, Μελέτης Ηλίας, Νατάσα Τριανταφύλλη

Μουσική: Μonika

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Επιστημονικός Συνεργάτης: Λευτέρης Σαράφης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Δήμητρα Μητροπούλου

Videos- teasers: Κωνσταντίνος Χαϊδαλής

Φωτογραφίες: Λάμπρος Ρουμελιωτάκης

Πρωταγωνιστούν:

Μελέτης Ηλίας

Δημήτρης Πασσάς

+Guests

Τα ονόματα των guests θα ανακοινωθούν προσεχώς.

Το κείμενο της παράστασης είναι βασισμένο στο βιβλίο του Stephen Hawking «Το χρονικό του Χρόνου», σε μετάφραση Κωνσταντίνου Χάρακα, εκδόσεις Κάτοπτρο 1998.

Πρεμιέρα: 24 Φεβρουαρίου 2020

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00

στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – Φρυνίχου 14, Πλάκα

http://www.theatro-technis.gr

Πληροφορίες:

210 3222464 - 210 3236732.

Εισιτήρια:

Κανονικό : 16 ε

Φοιτητικό-Μειωμένο: 12ε

Ανεργίας -ΑΜΕΑ : 8ε

Διαβάστε επίσης: 

«Δαναΐδες:Τρυπώσαμε Στις Πρόβες Και Μάθαμε Τα Πάντα Για Την Παράσταση (Φώτο) 

Η Μαρία Πρωτόπαππα μιλάει για όλα στο texnes-plus και φωτογραφίζεται στο σκηνικό της Βιρτζίνια Γουλφ. 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

φωτογραφίες για το texnes-plus: Κοσμάς Ινιωτάκης

Βρέχει καταρρακτωδώς και το κέντρο της πόλης έχει παραλύσει, το ραντεβού μας είναι στο θέατρο Αθηνών δύο ώρες πριν την παράσταση.

Η Μαρία Πρωτόπαππα φτάνει στην ώρα της ,εν μέσω βροχής, χαλαρά ντυμένη με τη φόρμα της. Λίγα λεπτά αργότερα, φοράει το κουστούμι της παράσταση και είναι έτοιμη για τη φωτογράφιση, πιάνει τα μαλλιά της ένα απλό κοτσάκι, βάζει λίγο κραγιόν και έχει ήδη μεταμορφωθεί σε μια μπαλαρίνα της σκηνής.

Ανάμεσα στα κλικ και τις ερωτήσεις, υπάρχει χρόνος για σχόλια παντός είδους. Η Μαρία μπορεί να ανεβάζει Μπέρχαρντ στο Θέατρο Τέχνης και να πρωταγωνιστεί στο «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» η ίδια όμως δεν φοβάται να είναι ο εαυτός της.

Ίσως γι’ αυτό να είναιη καλύτερηηθοποιός της γενιάς της και ας πιστεύει εκείνη ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων φτάνει το 30% από αυτό που είχε αρχικά στο μυαλό της, όπως θα μου πει στην κουβέντα που θα ακολουθήσει. 

Λίγη ώρα αργότερα, με το ίδιο κουστούμι η μπαλαρίνα θα μεταμορφωθεί σε μια μοναδική Μάρθα και θα χαρίσει στο κοινό μια ακόμη ερμηνεία που θα θυμόμαστε για χρόνια....

Με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη έχεις δουλέψει και στον παρελθόν, σ’ έχει σκηνοθετήσει δύο φορές («Αύγουστος» ,«Ο κύκλος με την κιμωλία»). Αυτή τη φορά είστε μαζί και στη σκηνή. Πώς είναι να παίζεις με τον σκηνοθέτη σου;

Έχει πλάκα! Δεν είναι η πρώτη φορά που παίζω με τον σκηνοθέτη μου και σίγουρα δεν είναι η πιο δύσκολη περίπτωση, γιατί μερικές φορές, μπορεί να γίνει αβάστακτο. Δε σημαίνει, ότι ο Κωνσταντίνος μας αφήνει χαλαρούς, κάθε φορά ζητάει  πράγματα. Το κάνει όμως, με τέτοιο τρόπο ώστε να μην νιώθεις πίεση.

Μάλλον ξέρει καλά τη λειτουργία του ηθοποιού...

Πολύ καλά! Εμένα δεν με πίεσε καθόλου στις  πρόβες και λόγω της σκηνοθεσίας που έκανα στο Τέχνης, δεν ήμουν και η πιο τυπική συνεργάτης. Υπήρχαν πρόβες, όπου δεν  μπορούσα να θυμηθώ λέξη, δεν μπορούσα να πάω παρακάτω! Παρ’ όλα αυτά δεν ένιωσα στιγμή να βράζει μέσα του και να απαιτεί πράγματα. Είναι πάρα πολύ έξυπνος και δεν έχει καθόλου εγωισμό.

Στο  «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» βλέπουμε ένα ζευγάρι που βγάζει τις σάρκες του επί σκηνής. Παρ’ όλα αυτά ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι το έργο είναι αισιόδοξο και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έχει δηλώσει ότι το προσέγγισε με βάση τη μεγάλη αγάπη που έχουν αυτοί οι δύο άνθρωποι μεταξύ τους. Εσύ, πώς έχει καταλάβει το έργο;

Εγώ το είδα αθώα και υιοθέτησα κατευθείαν την άποψη του Κωνσταντίνου. Δεν ξεκίνησα με δική μου γνώμη. Είχα διαβάσει πολλές αναλύσεις, που η καθεμία φώτιζε μια άλλη πτυχή του έργου και δεν μπορούσα να φανταστώ  πως θα υλοποιούνταν στο συγκεκριμένο ανέβασμα. Οπότε με το που ξεκινήσαμε τις πρόβες, δουλέψαμε, λεπτομερώς, πάνω στο κείμενο του Άλμπι, ψάξαμε τις διάφορες εκδοχές του, γιατί και ο ίδιος ο Άλμπι έχει κάνει αλλαγές μέσα στα χρόνια. Μας πήρε πολύ καιρό αυτή η διαδικασία, γιατί ουσιαστικά δουλέψαμε λέξη-λέξη. Δέχτηκα από την αρχή την οπτική του Κωνσταντίνου και τώρα βλέπω να επαληθεύεται επί σκηνής. Αυτό το θέατρο, που λέει ότι «να εδώ έχουμε ένα ζευγάρι που σκοτώνεται ή δυο φίλους που τσακώνονται»εμένα δεν μου λέει κάτι...

Είναι ένα πολύ πρώτο επίπεδο...

Ακριβώς, και νομίζω ότι είναι και πολύ στείρο για την εποχή μας. Δεν έχει κάτι να προσφέρει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση παρακολουθούμε δύο ανθρώπους, οι οποίοι έχουν δέσει και είναι μαζί 23 χρόνια. Ο Άλμπι τους έχει βάλει σ’ ένα πανεπιστημιακό περιβάλλον, διαθέτουν και οι δύο ευστροφία και με δυνατό λόγο, μάχονται ο ένας τον άλλον.Στην ουσία όμως, μάχονται τον ίδιο τους τον εαυτό. Ο καθένας προβάλλει στον άλλον τα δικά του λάθη, τις δικές του ελλείψεις ,τους δικούς του φόβους. Είναι πολύ πιο εύκολο να καθρεφτιστείς πάνω στο σύντροφό σου τις αδυναμίες σου.

Μόνο αν αγαπάμε κάποιον πολύ μπορούμε να κάνουμε αυτή την προβολή;

Στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι μόνο το γεγονός ότι αγαπιούνται. Έχουν παράλληλα ένα τέτοιο επίπεδο επικοινωνίας, που αντέχουν μαζί, ενώ ξέρουν ότι παίζεται αυτό το σκληρό παιχνίδι μεταξύ τους. Γνωρίζουν πολύ καλά από που προέρχεται η επίθεση. Γνωρίζουν πολύ καλά τις ελλείψεις τους και αντέχουν να υπάρχουν μαζί. Συνεχίζουν...

Έχεις υπάρξει ποτέ σε σχέση με τόση ένταση;

Εγώ δεν είχα ποτέ μακροχρόνια σχέση, οπότε δεν μπορώ μιλήσω για μια περίπτωση, όπως αυτή της Μάρθας και του Τζώρτζ. Σ’ εκείνους όλα έχουν λιώσει, όλα είναι μιλημένα και προς τα έξω. Αυτό που ξέρω, είναι ότι δύο άνθρωποι ,είτε είναι λίγα χρόνια μαζί είτε περισσότερα δύσκολα λένε όλες τις αλήθειες μεταξύ τους. Αντίθετα το συγκεκριμένο ζευγάρι τις έχει κουβεντιάσει πολλές φορές.

Μακροχρόνια σχέση δεν είχες λόγω δουλειάς, λόγω επιλογής...;

Η ζωή τα φέρνει αυτά..Δεν είναι μόνο θέμα επιλογής. Είναι πολλοί παράγοντες: η τύχη, το πώς είσαι..Για μένα δεν υπάρχει κάποιο σωστό μοντέλο. Επίσης δεν πιστεύω στα στερεότυπα, η ζωή μας είναι μια και μοναδική, αρχίζουμε να περπατάμε έναν δρόμο και στη συνέχεια τραβάμε λαχνούς .Ανάλογα με τον λαχνό προχωράμε.

Ποιος λαχνός νιώθεις ότι σε διαμόρφωσε;

Πάρα πολλοί. Καλλιτεχνικά, το πρώτο είναι ότι ένιωθα συγγένεια με το Θέατρο Τέχνης. Όταν παρακολουθούσα από παίδι εκεί κάποια παράσταση, πάντα γοητευόμουν, και ας μην καταλάβαινα ακριβώς τι γινόταν επί σκηνής. Ήθελα να είμαι εκεί.

Θυμάμαι, να τον εαυτό μου στο σχολείο να περνάω από το Υπόγειο, για να πάω φροντιστήριο, τότε η μαρκίζα και το ταμείο του θεάτρου ήταν στη Σταδίου, και να έχω το κεφάλι μου στραμμένο προς τα εκεί μέχρι που το θέατρο χανόταν από τα μάτια μου. Ένιωθα αυτό το πράγμα να με τραβάει...Τώρα για καλό για κακό δεν ξέρω...

Ξεκίνησες όμως για αλλού επαγγελματικά...

Πήγαινα για ιατρική αλλά μετά από μελαγχολία, μοναξιά, κλεισούρα δεν άντεχα άλλο να είμαι κλεισμένη μέσα με τα βιβλία. Οπότε μια μέρα στην Γ’ Λυκείου αποφάσισα να αλλάξω δρόμο. Είχα ξεκινήσει να κάνω προετοιμασία για πρώτη ή δεύτερη δέσμη, αλλά αγαπούσα πολύ το θέατρο. Τότε ήμουν και σε μια ερασιτεχνική ομάδα και ένιωθα ότι με βοηθούσε πολύ να εκφραστώ, γιατί ήμουν και ένα κλειστό παιδί.

Επίσης μου άρεσαν πολλά πράγματα ταυτόχρονα και αν πήγαινα στην ιατρική θα σπούδαζα κάτι πολύ συγκεκριμένο. Οπότε τράβηξα χειρόφρενο και έκανα μια απότομη στροφή. Στεναχώρησα τους γονείς μου και μετά από χρόνια στεναχωρήθηκα και εγώ η ίδια.

Το μετάνιωσες δηλαδή που έγινε ηθοποιός;

Ναι, υπήρξαν στιγμές που το μετάνιωσα! Πολύ βαθιά!

Για ποιο λόγο;

Αισθανόμουν πως έτσι, όπως ήταν τα πράγματα στο θέατρο πολλές δυνατότητες δεν μπορούσαν να αναπτυχθούν. Υπήρχαν φορές που ένιωθα περιορισμένη.

Τα πρώτα χρόνια;

Όχι, αργότερα...Τώρα πια το έχω πάρει απόφαση, έχω μεγαλώσει! (γελάει) 

Μου κάνει μεγάλη εντύπωση να το ακούω αυτό από εσένα.

Γιατί; Δεν είναι κακό. Πολλές φορές, νιώθω ότι υπάρχει στο θέατρο ένας περιορισμός, σαν να ξεκινάς τα πάντα από το μηδέν.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, αναφέρομαι σε μια γνώση και μια εξέλιξη στην τέχνη σου, στην επιστήμη σου, σ’ ό,τι κάνεις, ώστε να έχεις μια σταθερή πορεία εμπλουτισμού. Στο θέατρο για να συμβεί αυτό, χρειάζεται εργατική και αγωνιστική διάθεση και μεγάλη ατομική προσπάθεια και έρευνα.

Τι φταίει γι’ αυτό; Αν είχατε περισσότερο χρόνο για πρόβες, όπως κάνατε τότε με τον Λευτέρη Βογιατζή,θα ένιωθες πιο εξελίξιμη;

 Και πάλι, δεν ξέρω αν ο τρόπος που πρότεινε ο Λευτέρης ήταν κατανοητός από τους όλους τους ηθοποιούς. Παράλληλα, υπήρχε η αγωνία της απόδοσης και η αγωνία του να γίνει μια καλή παράσταση.

Συνεργάστηκα με τον Λευτέρη, όταν ήμουν σίγουρη ότι θα μου έδινε μεγάλη προσοχή και αυτό θα γινόταν μόνο,αν ήμουν πάνω στη σκηνή.

Το μετάνιωσα βέβαια, γιατί μετά κατάλαβα ότι ήταν πιο εύκολο να είμαι έξω να παρακολουθώ γι’ αυτό, όταν ξανασυνεργαστήκαμε δούλεψα ως βοηθός του.

Το πιο πολύτιμο που μου χάρισε η συνεργασία μας είναι ότι άλλαξε ο τρόπος να «ψωνίζω» υλικά. Μου ανοίχτηκε ένα απεριόριστο πεδίο.

Από που «ψωνίζεις» λοιπόν υλικά για τους ρόλους;

Απ΄όλο τον κόσμο, απ’ όλα αυτά που μπορώ να παρατηρήσω... Από όλους τους σκηνοθέτες πήρα πράγματα. Είτε ήταν πολύ νέοι, είτε πολύ έμπειροι, είτε εγώ τα πήγα καλά μαζί τους, είτε όχι σ’ όλους χρωστάω εργαλεία μου.

Και σου αρέσει νομίζω να δουλεύεις με διαφορετικούς σκηνοθέτες.

Ναι, γιατί υπάρχει μια περιέργεια. Τώρα δεν έχω την ίδια φόρα, που είχα μικρότερη. Τώρα θέλω να κάνω κάτι μ’αυτά που έχω αποκομίσει. Παλιά ήμουν σαν μέλισσα, όπως κάθε νέος ηθοποιός, όπου πήγαινα ρουφούσα νέκταρ. Έρχεται κάποια στιγμή που λες τώρα ήρθε η ώρα να δώσω και εγώ πράγματα.

Γι’ αυτό σκηνοθετείς και διδάσκεις φαντάζομαι....

Ναι, θέλω να τα εφαρμόσω και να εξελιχθώ μέσα από αυτή τη διαδικασία. Δεν είμαι σκηνοθέτης και το καταλαβαίνω κάθε φορά που είναι να ανεβάσουμε μια παράσταση. Για να είσαι σκηνοθέτης πρέπει να εστιάσεις σ’ αυτή την τέχνη, η οποία έχει να κάνει με πολλά και κυρίως με την εικόνα. Εμένα πάντα μ’ ενδιέφερε η υποκριτική.

Παρ’ όλα αυτά το «Ρίττερ, Ντένε, Φος» που σκηνοθέτησες στο Υπόγειο έχει ήδη αποσπάσει πολλές διθυραμβικές κριτικές.

Ναι, δόξα τω Θεώ...

Είναι ένα πολύ δύσκολο κείμενο αυτό το έργο του Μπέρχαρντ. Πώς το επέλεξες;

Δεν θα το διάλεγα ποτέ! Ποτέ δεν θα τολμούσα να βάλω το χέρι μου εκεί...(γελάει) Επιλέχθηκε πρώτα από τα κορίτσια (Στεφανία Γουλιώτη, Λουκία Μιχαλοπούλου)  γιατί ψάχναμε καιρό ένα έργο αλλά κάθε φορά, σ’ όποιο έργο βρίσκαμε υπήρχε ένα κόλλημα. Τα κορίτσια ήθελαν να ξανασυνεργαστούν μετά τον «Θεό της Σφαγής» μου πρότειναν να τις σκηνοθετήσω και δέχτηκα με χαρά. Είχαμε διάφορες περιπέτειες με την παραγωγή κ.λ.π Και όταν μου είπαν να ανεβάσουμε Μπέρχαρντ, ήξερα τι με περίμενε, αλλά είπα «Βουρ στο ψητό!». Μετά ήρθε και ο Αργύρης (Ξάφης) στην παρέα μας. Δεν είχα κανένα άγχος απόδοσης, δεν μ’ ενδιέφερε καθόλου το αποτέλεσμα.

Δεν σε ενδιαφέρει γενικά το αποτέλεσμα;

Εδώ καθόλου, αν είχα αυτό το άγχος δεν θα μπορούσα να πάρω τα πόδια μου!

Κριτικές διαβάζεις;

Πολύ αργότερα, όχι όταν παίζεται κάτι.

Δεν έχει περιέργεια;

Ξέρω τα λάθη μου και τις ελλείψεις μου και όταν έχω εξαντλήσει κάτι που ξέρω διαβάζω τις γνώμες των ανθρώπων γιατί μ’ ενδιαφέρουν οι γνώμες και οι καλές και οι κακές. Δεν μ’ ενδιαφέρει το «μου αρέσει» ή δεν «μ’ αρέσει» μ’ ενδιαφέρει η τεκμηρίωσή του. Θεωρώ εργαλείο τις κριτικές. Για παράδειγμα στο «Ρίττερ, Ντένε, Φος» με βοήθησαν πολύ όλες οι κριτικές που διάβασα και για τις ελληνικές παραγωγές και για τις ξένες. Για μένα οι άνθρωποι που γράφουν εμπεριστατωμένα για παραστάσεις, πέρα από τους αναλυτές, τους θεατρολόγους και τους δραματολόγους, βοηθάνε στην εξέλιξη των καλλιτεχνών.

Στη συγκεκριμένη παράσταση οι αναλύσεις που διάβασα, κυρίως από ξένους θεατρολόγους ήταν αποκαλυπτικές. Εκεί στηρίχθηκα και μετά δούλεψε το ένστικτό μου.

Νομίζω, όμως ότι εδώ υπήρχε μια κοινή γλώσσα και με τους τρεις ηθοποιούς.

Ναι, και αυτό ήταν το πρώτο που χρειάστηκε. Γενικά πιστεύω στην κοινή γλώσσα και σ’ ό,τι έχω κάνει είτε ήταν καλό είτε κακό, είτε έφτασε το 5% του οράματός μου, είτε το 30% η κοινή γλώσσα αποτελούσε πάντα μια σταθερή βάση.  Στη συγκεκριμένη περίπτωση με βοήθησε το γεγονός ότι δεν είχα δει κανένα άλλο ανέβασμα και μπήκα «καθαρή» στη διαδικασία.

Να πούμε ότι η παράσταση έχει και πολύ χιούμορ...

Το ζητάει ο ίδιος ο Μπέρχαρντ, έλεγε : «Διαβάζω τα κείμενά μου για να γελάσω και μέσα στις κωμικές ατάκες έχω ελάχιστες σοβαρές».

Από την άλλη και ο Τσέχωφ, έλεγε ότι γράφει κωμωδίες αλλά τα περισσότερα ανεβάσματα των έργων του στην Ελλάδα έχουν μια σοβαροφάνεια.

Είναι δύσκολο να βρεις το χιούμορ σ’ ένα τέτοιο έργο. Στην προκειμένη περίπτωση αυτά τα κατεβατά, τα χωρίς στίξη, έχουν μια απίστευτη μουσικότητα, στην οποία στηριχθήκαμε.

Σ’ αυτή την περίπτωση, όλα όσα έμαθα από τον Λευτέρη Βογιατζή με βοήθησαν, γιατί εδώ μιλάμε για ένα κείμενο που δεν έχει προσανατολισμό, δεν έχει πρόσημο και δεν ξέρεις καν τις αναφορές του. Οπότε για να το αποκωδικοποιήσεις πρέπει να ψάξεις να βρεις που αναφέρεται η κάθε του λεπτομέρεια. Είναι διάνοια ο συγγραφέας αυτός, έχω πάθει μεγάλο έρωτα και καταλαβαίνω και τον φίλο μου τον Γιάννο Περλέγκα, ο οποίος έχει τέτοια εμμονή μαζί του.

Για να επανέλθουμε στην Βιτζίνια Γουλφ, στο έργο παρακολουθούμε τους δύο ήρωες να κατασκευάζουν καθησυχαστικές ιστορίες για να αποφύγουν ή να αποκρύψουν μια αλήθεια που είναι οδυνηρή. Ζουν για παράδειγμα με το ζωτικό ψεύδος ότι έχουν ένα γιο. Πόσο ανάγκη έχουμε να ζούμε με ψευδαισθήσεις;

O καθένας έχει τα δικά του...(γελάει). Ο καθένας έχει τις ανάγκες του και αν σε κάτι έχει διαψεύσει τον εαυτό του ή τα πρέπει του ή τα θέλω του ή τις επιθυμίες άλλων, μπορεί να χρειάζεται να φοράει αυτές τις μάσκες. Κάποια πράγματα είναι και κοινωνικές επιταγές που σ’ αναγκάζουν να συμπεριφέρεσαι μ’ έναν τρόπο. Τώρα, εδώ ο Άλμπι έχει δημιουργήσει μια κατασκευή, έχει δάνεια από το θεάτρου του παραλόγου, είναι απίστευτος και αυτός. Μιλάμε για ένα έργο τέχνης. Όταν διαφημίζουμε την παράσταση, λέμε για τα ζευγάρια, δεν λέμε για το είδος της τέχνης και αυτό για μένα είναι και λίγο κουραστικό, ώρες-ώρες ....

 Ναι, δεν μιλάμε για ερωτικές ιστορίες σε σαπουνόπερες...

  Ακριβώς,αυτά είναι έργα Τέχνης και δυστυχώς, όταν μια παράσταση απευθύνεται σε ένα μεγάλο μέρος κοινού, είναι πράγματα στα οποία δεν αναφερόμαστε και μένουμε μόνο στη σχέση των ζευγαριών. Ο Άλμπι έχει χρησιμποιήσει αυτό το κόλπο, έχει βάλει δύο ζευγάρια διαφορετικών ηλικιών να παίζουν αυτό το παιχνίδι. Ακόμα και η Νέα Καρχηδόνα, όπου διαδραματίζεται η ιστορία δεν είναι τυχαία επιλογή. Μιλάμε για μια Μητρόπολη που μπορούσε να ανταγωνιστεί τη Ρώμη και δεν υπάρχει πια. Η αλληγορία δίνει και παίρνει στο έργο του Άλμπι.

 Υπάρχει, όμως και μια μερίδα του κοινού που έρχεται ακριβώς γι’αυτές τις οπτικές του έργου και του συγγραφέα...

 Βεβαίως, και υπάρχει! Και στο «Ρίττερ, Ντένε, Φος» δεν περιμέναμε επίσης τέτοια ανταπόκριση γιατί μιλάμε για ένα ελιτίστικο έργο, δεν είναι ένα λαϊκό θέαμα.

Θα επανέλθω στην ερώτηση, έχει τύχει σε κάποια φάση της ζωής σου εν γνώση σου να ζεις μ’ ένα ζωτικό ψεύδος, ένα παραμύθι;

 Νομίζω, ότι τα πραγματικά μας ζωτικά ψεύδη δεν τα ξέρουμε. Πρέπει να μας τα πει κάποιος άλλος ή ψυχοθεραπευτής ή ο άνθρωπός μας και πάλι όμως είναι πολύ δύσκολο. Γιατί αν αγαπάς κάποιον πολύ δύσκολα φέρνεις μπροστά τους μια σκληρή αλήθεια. Εγώ, όταν κατάλαβα ψευδαισθήσεις των ανθρώπων, που αγαπάω και ότι αυτές τους δίνουν ώθηση για να συνεχίσουν, φωτίστηκε κάτι μέσα μου. Αναρωτήθηκα: «Εγώ τα δικά μου τα βλέπω;». Δεν νομίζω ότι τα βλέπω...Ακόμα και αυτό που λες ότι έκανα μια επιτυχία και θα με βοηθήσει να πάω παρακάτω και αυτό ακόμη ένα ζωτικό ψεύδος είναι.

 Γιατί να είναι ζωτικό ψεύδος η ώθηση που σου δίνει μια καλή δουλειά;

 Γιατί σημασία έχει μόνο το μοίρασμα εκείνη την ώρα με κάποιους ανθρώπους που μπορούμε να πάμε τη σκέψη μας παρακάτω, σαν ένας μικρός συλλογικός νους, σαν μια μικρή συλλογική σκέψη, την οποία δεν μπορείς να μοιραστείς με πολύ κόσμο. Αυτά είναι ζωτικά ψεύδη, τα οποία μοιραζόμαστε όλοι μαζί στη σκηνή και μας δίνουν κίνητρο. Μας συντηρούν στο δρόμο που είμαστε.

Έχω την αίσθηση, ότι δεν σ’ ενδιαφέρει να μαθαίνεις τι γίνεται στα καλλιτεχνικά δρώμενα και ότι αποφεύγεις όπως ο διάβολος το λιβάνι τα social media, τους φωτογράφους κ.λπ.  Για παράδειγμα δεν σε βλέπουμε σε επίσημες.Είναι έξω από εσένα όλα αυτά;

Θέλω να μαθαίνω  τι γίνεται με τις παραστάσεις. Τώρα όσον αφορά τις πρεμιέρες δεν έχω χρόνο και όταν τον βρω, έχω ανάγκη να χαλαρώνω, γιατί δίνω μεγάλη ψυχική ενέργεια στη δουλειά μου.Βέβαια, έχεις δίκιο, ότι δεν είναι το καλύτερο μου το κοινωνικό κομμάτι.

Θα μου άρεσε να βλέπω παραστάσεις , χωρίς να ξέρει κανείς ότι έχω πάει. Πολλές φορές, ντρέπομαι να πάω στα καμαρίνια και να μιλήσω σε συναδέλφους, ενώ μου αρέσει η παράσταση, αλλά ντρέπομαι, νιώθω άσχημα με τόσο κόσμο. Με πιάνει κάτι σαν αγοροφοβία και το ξέρω ότι κάποιοι συνάδελφοι μπορεί να μ’ έχουν παρεξηγήσει, αλλά δεν το κάνω για άλλο λόγο. Είναι μέρες που θέλω να βάλω τσεμπέρι και να κρυφτώ!

Πώς ονειρεύεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια; Θα ήθελες να παίζεις..

 Να παίζω, όχι! Τουλάχιστον, όχι με τέτοιο ρυθμό. Θα ήθελα να έχω το θάρρος να δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα αλλά είναι η δουλειά τέτοια που δύσκολα γίνεται. Είναι θέμα βιοπορισμού.

Πες μου κάποια διαφορετικά πράγματα που θα σου άρεσαν να κάνεις.

Θα ήθελα να διαβάσω πράγματα, να ζήσω με διαφορετικούς ανθρώπους, σε διαφορετικά μέρη, να γνωρίσω τον κόσμο! Θα ήθελα να ασχοληθώ με την γλώσσα, μ’ ενδιαφέρει πολύ η γλωσσολογία και η σχέση της με την ψυχολογία και την ανθρωπολογία.

Η Μαρία Πρωτόπαππα πρωταγωνιστεί στο  «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» στο Θέατρο Αθηνών

Και σκηνοθετεί το «Ρίττερ,Ντένε,Φος» στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης με τη Στεφανία Γουλιώτη, τη Λουκία Μιχαλοπούλου και τον Αργύρη Ξάφη. 

Διαβάστε επίσης: 

Είδα Το «Ρίττερ,Ντένε,Φος», Σε Σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα

Η Λουκία Μιχαλοπούλου Έγινε Ηθοποιός, Γιατί Ονειρευόταν Να Παίξει Στην Επίδαυρο (Συνέντευξη)

Στεφανία Γουλιώτη: «Στις Πρόβες Διαλύομαι Γνωρίζοντας Τον Εαυτό Μου»

Tο texnes-plus σας πάει θέατρο!

Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Μια μέρα χωρίς», την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου στις 17:30 στο Θέατρο Τέχνης 

Για να λάβετε μέρος στο διαγωνισμό, κάντε τη  σελίδα του texnes-plus στο facebook,  σχολιάστε το όνομά σας κάτω από το άρθρο και μοιραστείτε το άρθρο στο προφίλ σας.

Ο διαγωνισμός λήγει την το Σάββατο 22/2 και οι νικητές θα ενημερωθούν μέσω της σελίδας μας στο facebook.

«# MiaMeraXwris»:Μπήκαμε Στην Πρόβα Της Παράστασης Του Θεάτρου Τέχνης

# MiaMeraXwris

Μια θεατρική παράσταση για τις εξαρτήσεις, σε συνεργασία με το ΚΕΘΕΑ  

Απευθύνεται σε μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου, από 12 χρονών
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Εύα Οικονόμου – Βαμβακά 

Στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν στο Υπόγειο το Νοέμβριο ανεβαίνει η νέα εφηβική παράσταση «Μια μέρα Χωρίς», υπο την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων, Δήμου Θεσσαλονίκης και του Υπ. Παιδείας με έγκριση του Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) του Υπ. Παιδείας και Θρησκευμάτων. 

Πρόκειται για ένα νέο έργο που γράφτηκε κατά παραγγελία του Θεάτρου Τέχνης στην Εύα Οικονόμου-Βαμβακά- σταθερή συνεργάτη του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν με σημαντική εμπειρία στο εφηβικό θέατρο -  και πραγματεύεται το επίκαιρο θέμα της εξάρτησης.

Για την τελική διαμόρφωση του κειμένου καθοριστικές υπήρξαν οι συνεντεύξεις που δέχτηκαν να δώσουν έφηβοι, γονείς και θεραπευτές που συμμετέχουν στα προγράμματα του ΚΕΘΕΑ με στόχο την αντιμετώπιση της εξάρτησης από το Ίντερνετ- μιας εξάρτησης που αθόρυβα αλλά εντόνως επιτακτικά καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο στις ζωές όλων μας. Και με αυτή την αφορμή, το έργο τοποθετεί στο κέντρο του, τους εν γένει μηχανισμούς της εξάρτησης και εξετάζει πώς αυτοί μπορούν να επηρεάσουν καθέναν και καθεμία από εμάς.  

Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι σε παιδιά ηλικίας 5-12 ετών το 78% χρησιμοποιεί το ίντερνετ, ενώ το ποσοστό ανεβαίνει στο 90% σε ηλικίες 10-12 ετών και φτάνει στο 95% σε ηλικίες άνω των 12 ετών. Τα παιδιά που έχουν εθιστεί στη χρήση του διαδικτύου ζουν απομονωμένα, κλείνονται στον εαυτό τους, δεν καλλιεργούν πραγματικές φιλίες, παρουσιάζουν φοβίες. Η πραγματική ζωή περνάει σε δεύτερο πλάνο. Η ασθένεια της εποχής μας λέγεται Fomo (Fear of Missing Out) δηλαδή το αίσθημα ανασφάλειας που μας δημιουργείται όταν παρακολουθώντας τα κοινωνικά δίκτυα διαπιστώνουμε ή μάλλον υποθέτουμε ότι οι άλλοι περνάνε καλύτερα από εμάς: είναι ομορφότεροι, πλουσιότεροι, εξυπνότεροι και σίγουρα πιο ευτυχισμένοι. Αυτή ακριβώς η ανασφάλεια επιτείνει την ανάγκη μας να δημιουργήσουμε με τη σειρά μας την ψευδαίσθηση μιας «υπέροχης ζωής», της ζωής που θα θέλαμε να είχαμε, ή πιο σωστά της ζωής που θα κερδίσει τα περισσότερα likes. Κι έτσι αφήνουμε την πραγματική ζωή να μας προσπεράσει, όσο σκηνοθετούμε τα στιγμιότυπα της διαδικτυακής μας ζωής. 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ο Άλεξ είναι ένα 16χρονό αγόρι. Μένει με τη μαμά του που δουλεύει πολύ. Πάρα πολύ. Ο Πέτρος, ο πατέρας του, είναι ένας πετυχημένος φωτογράφος με μια εμμονή: τα τυχερά παιχνίδια. Θα φτάσει να πουλήσει ό,τι πιο πολύτιμο έχει προκειμένου να ανταπεξέλθει στις πιεστικές «υποχρεώσεις» του.  Και έτσι ο Αλεξ μεγαλώνει μόνος του.  Ψάχνει, όπως όλοι μας την αγάπη, την αποδοχή, τη συντροφιά. Μόνο που μάλλον την ψάχνει σε λάθος μέρος. Για μήνες πιστεύει ότι είναι ερωτευμένος με τη Λου  μια  ανερχόμενη blogger που προσπαθεί να υπερνικήσει τις δικές της ανασφάλειες και να ζήσει τη ζωή που της αξίζει. Και για να την κερδίσει θα ζητήσει βοήθεια από τον Αλέξανδρο94- ένα νεαρό άντρα που μπορεί να κερδίζει σε κάθε πίστα. Κι έτσι θα συνεχίζει να αγνοεί, τη Δομνίκη, το κορίτσι από το Β3 που εδώ και μήνες τον ακολουθεί προσπαθώντας κάτι να του πει…

Τι θα γίνει όμως όταν  η Λου επιμένει να συναντηθεί με τον  Αλεξανδρο94 ;

Τι ήχο κάνει το τζάμι όταν σπάει; Και τι συνέπειες έχουν οι πράξεις του διαδικτυακού κόσμου στον πραγματικό; 
Ο Πέτρος, η Λου, ο Άλεξ και η Δομνίκη, ο καθένας με τις δικές του εμμονές και εξαρτήσεις, με τις δικές του αδυναμίες και ανασφάλειες ψάχνουν να βρουν τη δύναμη να ζήσουν μια μέρα χωρίς όλα αυτά που βαραίνουν την ψυχή τους. Κι εμείς τους ακολουθούμε σε αυτό το μοναδικό ταξίδι απελευθέρωσης. 

Μετά την παράσταση γίνεται συζήτηση με τους ηθοποιούς πάνω στο θέμα του εθισμού, προκειμένου οι έφηβοι να εκφράσουν τις σκέψεις και τους προβληματισμούς που θα τους έχουν γεννηθεί με αφορμή το έργο  

Οι παράσταση θα παίζεται τις Κυριακές, από 3 Νοεμβρίου στις 17.30 μ.μ. στο Θέατρο Τέχνης - Υπόγειο, Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα και πρωινές καθημερινές παραστάσεις για σχολεία από τον Νοέμβριο 2019 μέχρι την Κυριακή των Βαϊων 2020.
Η παράσταση παίζεται πρωινές καθημερινές στο θέατρο για σχολεία ή, αν προτιμάτε, μεταφέρεται εύκολα σε δικό σας χώρο (σε αίθουσα εκδηλώσεων). 

Η ειδική τιμή σε πρωινές παραστάσεις για σχολεία είναι 6€.  

ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ, ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ για ΟΜΑΔΕΣ - ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ: Εύα Στυλάντερ στα τηλέφωνα: 210- 8665144, 210-874657 (Δευτ-Παρ 9.30 π.μ-3.30 μ.μ), Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.  
 

Απο τη Γιώτα Δημητριάδη 

φωτό:Σταύρος Χαμπάκης

Υπάρχει μια σύνδεση ανάμεσα στα έργα του Τόμας Μπέρνχαρντ και των ηθοποιών- σκηνοθετών που τα ανεβάζουν στις αθηναϊκές σκηνές. Ίσως, αυτό να αποτελεί και μια ερμηνεία για την επιλογή τους να ζωντανέψουν τα καταγγελτικά και «δύσκολα» για τη δική μας κουλτούρα κείμενα του Αυστριακού συγγραφέα. Έργα όμως, ανατριχιαστικά κυνικά απέναντι στο πτώμα του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Η κοινή συνισταμένη αφορά το πρώτο ανέβασμα του έργου «Ρίττερ, Ντένε, Φος» το 1991, στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή. Αρκετά χρόνια αργότερα, είδαμε το έργο σε σκηνοθεσία τριών άλλων σημαντικών μελών της «Σκηνής»: του Δημήτρη Καταλειφού, της Ράνιας Οικονομίδου και της Άννας Κοκκίνου, στο θεάτρο της τελευταίας (2012).  

Στη συνέχεια ο Γιάννος Περλέγκας σημείωσε μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία με τον «Αδαή και τον Παράφρωνα» (2015 πρώτο ανέβασμα στην Πειραματική του Εθνικού Θέατρου). Η παράσταση χάρισε στην Ανθή Ευστρατιάδου το βραβείο Μελίνα Μερκούρη (2017). Ο ίδιος ο Περλέγκας, είχε συνεργαστεί με τον Λευτέρη Βογιατζή, ενώ έχει δηλώσει ότι είχε παρακολουθήσει το «Ρίττερ, Ντένε, Φος», σε ηλικία δέκα ετών και είχε μαγευτεί.

Αντίθετα, ο νεότερος Δημήτρης Καρατζάς, δεν πρόλαβε να δουλέψει με τον Λευτέρη Βογιατζή αλλά επηρεασμένος και εκείνος από τις παραστάσεις του, παρουσίασε στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων την «Πλατεία Ηρώων» (2016) το τελευταίο έργο του Τόμας Μπέρνχαρντ (γραμμένο ένα χρόνο πριν πεθάνει το 1989) με ηθοποιούς που είχαν συνεργαστεί μαζί του.

Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί το «Ρίτερ, Ντένε, Φος». Τόσο η ίδια, όσο και η Στεφανία Γουλιώτη και η Λουκία Μιχαλοπούλου είναι ηθοποιοί, που έχουν ρίξει πολύ θεατρικό ιδρώτα, πλάι στον Λευτέρη Βογιατζή.

Ο τίτλος του έργου παραπέμπει σε τρία γνωστά επίθετα Αυστριακών ηθοποιών, οι οποίοι πρωταγωνίστησαν, στο πρώτο ανέβασμα του έργου, στο φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ το 1986.

Στην πρώτη πράξη οι δύο αδερφές εμφανώς ανήσυχες, ετοιμάζουν το τραπέζι- έδαφος για την άφιξη του αδερφού τους από το ψυχιατρείο.

Η όλη αναμονή του προσώπου, θέμα προσφιλές με το «Περιμένοντας τον Γκοντό», δικαιολογεί απόλυτα και τον χαρακτηρισμό των γερμανόφωνων κριτικών για τον Μπέρχαρντ, «Ο Μπέκετ των Άλπεων».

Η δεύτερη πράξη, ξεκινά με την είσοδο  του αδερφού και τη μετατροπή  της μεγαλοαστικής τραπεζαρίας σε κόλαση και αρένα για τα τρία αδέρφια.

Με τους γονείς απόντες, αλλά τελικά ουσιαστικά παρόντες, ο θεατής παρακολουθεί ένα δυνατό ματς ιδεών προσπαθώντας να καταλάβει ποιος από τους τρεις είναι τελικά ο πιο άρρωστος ψυχικά.

Ψυχώσεις, σύνδρομα οιδιπόδεια και ανεκπλήρωτοι στόχοι βουλιάζουν τους τρεις ήρωες στην κατά Σάρτρ «κόλαση είναι οι άλλοι». Όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο φιλόσοφος: «Οι άλλοι άνθρωποι αποτελούν την κόλαση από την άποψη ότι από την στιγμή που γεννιέστε βρίσκεστε σε μια κατάσταση στην οποία είστε αναγκασμένος να υποταχτείτε. Γεννιέστε σαν γιος ενός πλουσίου, ή ενός Αλγερινού, ή ενός γιατρού, ή ενός Αμερικανού. Και το μέλλον σας είναι αυστηρά προσχεδιασμένο, ένα μέλλον που έφτιαξαν άλλοι για σας. Δεν το δημιούργησαν άμεσα, αλλά αποτελούν ένα μέρος μιας κοινωνικής τάξεως που κάνουν αυτό που είσθε. Όλα αυτά σωριάστηκαν πάνω σας από άλλους ανθρώπους. Κι η σωστή περιγραφή της υπάρξεως αυτής είναι κόλαση».

Αυτά ακριβώς τα λόγια από το βιβλίο «Ο υπαρξισμός είναι ανθρωπισμός» (εκδ. Ρούγκα) έρχονται να δέσουν με το οικογενειακό υπόβαθρο της οικογένειας Βόρρινγκερ.

Ο διαρκώς εξαγριωμένος συγγραφέας, εδώ ασκεί κριτική   στην πνευματική ανεπάρκεια, στην αδυναμία της σκέψης να ανθίσει και να εξελιχθεί μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον ευνουχιστικό, αλλά και στη λειτουργία της τέχνης και της επιστήμης μέσα σε ένα πεδίο άκρατου καταναλωτισμού, «Αν έχεις το 51% των μετοχών του θεάτρου, παίζεις όποτε σου κάνει κέφι» αναφωνεί η Ρίττερ. Όλα τα παραπάνω έρχονται στο φως μ’ αφορμή αυτό το δείπνο.

Η σκηνοθεσία της Μαρίας Πρωτόπαππα δεν άφησε τίποτα στην τύχη. Αντίθετα, με χειρουργική ακρίβεια, έχει δουλέψει κάθε σκηνή και στιγμή των τριών ηθοποιών της. Καμία κίνηση δεν είναι περιττή, καμία έκφραση υπερβολική. Όλα στέκουν, ακόμα και αυτά που υπαινίσσεται ο Μπέρχαρντ, μέσα από τα προσωπικά του βιώματα.

Ο δύσκολος λόγος του συγγραφέα, μοιάζει να ανθεί στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης και ο θεατής δεν θέλει να χάσει λεπτό από όλα όσα διαδραματίζονται στη σκηνή.

Οι γεννήτορες των ηρώων, οι οποίοι είναι όπως προαναφέρθηκε, απόντες αλλά ουσιαστικά παρόντες, σ’ αντίθεση με τα συνήθη ανεβάσματα δεν απεικονίζονται στα πορτρέτα.Αντίθετα οι κορνίζες είναι άδειες. Μ’ αυτόν τον τρόπο η σκηνοθεσία κλείνει το μάτι στο θεατή να δει μέσα σ’ αυτά τα κάδρα τους δικούς του γονείς ή να επανεξετάσουν τη στάση τους στο γονεϊκό ρόλο. 

Οι μόνοι πίνακες με μορφή είναι των δύο αδερφών της οικογένειας, φιλοτεχνημένοι από τη Νατάσα Πουλαντζά. Μορφές ακαθόριστες, επηρεασμένες από τον εξπρεσιονιστή Έντβαρτ Μουνκ, που διατηρούν όμως παράλληλα κι ένα προσωπικό στοιχείο, μια παιδικότητα, που χαρακτηρίζει τη Ρίττερ και τη Ντένερ.
Πράγματι, αυτή η παιδικότητα, είανι από τα πολλά χαρακτηριστικά των ηρωίδων, που φέρνουν στη σκηνή η Στεφανία Γουλιώτη και η Λουκία Μιχαλοπούλου. Η δεύτερη σκηνική τους σύμπραξη μετά τον «Θεό της Σφαγής», δικαιώνει την κοινή τους επιθυμία να δουλέψουν  ξανά μαζί.

Η σκηνική χημεία θριαμβεύει και η επικοινωνία  τους με τον Αργύρη Ξάφη είναι μοναδική! Όχι, ότι περιμέναμε κάτι λιγότερο από αυτό το ερμηνευτικό τρίο. Ο πήχης ήταν ήδη πολύ ψηλά από την είδηση της παράστασης και γι' αυτό το εγχείρημα για τους ηθοποιούς ακόμα πιο δύσκολο.  

Το πιο σημαντικό, όμως, σ’ αυτές τις τρεις σπουδαίες ερμηνείες, κατά τη γνώμη, είναι ότι δεν αφέθηκαν στιγμή στις ευκολίες τους. Καμία ένταση δεν είναι επιφανειακή, κανένα αστείο δεν λέγεται για να ειπωθεί, καμία ειρωνεία δεν υπερπαίζεται. 

Η Στεφανία Γουλιώτη είναι απολαυστική ως Ντένε, η κίνησή της την ώρα που στρώνει το τραπέζι θα μπορούσε να ήταν μια παράσταση από μόνη της. Μέσα από την υπερπροστατευτική στάση της για τον αδερφό της, καταφέρνει να μεταδώσει και την κρυμμένη σατανικότητα, τον ερωτισμό, την αντιζηλία και το μητρικό ένστικτο, που μαραζώνει στο κορμί της. 

Η Λουκία Μιχαλοπούλου ως Ρίττερ, ισορροπεί μοναδικά ανάμεσα στο πληγωμένο παιδί και την εκδικητική γυναίκα. Η ασυνείδητη απελπισία της, η  ζήλια κι η αφόρητη ανάγκη να αγαπηθεί χτίζουν έναν ολοκληρωμένο και απολαυστικό χαρακτήρα.

Ο Αργύρης Ξάφης, άμα τη εμφανίσει, πείθει για φρενοβλαβής, σώμα, βλέμμα και λόγος στα κόκκινα, χωρίς στιγμή όμως να αντιμετωπίζει τον ήρωά  του σαν μια παθολογική περίπτωση. Ο Φος του έχει στοιχεία πέρα από την τρέλα και ο ηθοποιός καταφέρνει να τα επικοινωνήσει επί σκηνής, να συγκινήσει και να προβληματίσει, επιτυχγάνοντας  αριστοτεχνικά, μοναδική ισορροπία, ανάμεσα  την εξωστρέφεια και στο συναισθηματικό βύθισμα που απαιτεί ο ρόλος.

Το σκηνικό του Σάκη Μπιρμπίλη είναι αφαιρετικό σ’ αντίθεση με τα ασφυκτικά πλουμιστά σκηνικά, τα οποία επιλέγονται συνήθως για να δικαιολογήσουν το «μαυσωλείο» και την αποπνικτική ατμόσφαιρα. Αυτή η επιλογή σε συνδυασμό με τον υπαινικτικό για τις αγριότητες των ΝΑΖΙ τοίχο με τους αριθμούς, μάλλον διευκολύνει την παρακολούθηση της παράστασης. Εξαιρετικοί και οι φωτισμοί του.

Αντίθετα, τα κουστούμια του Άγι Παναγιώτου μοιάζουν ανέμπνευστα και πρόχειρα.

Η μουσική του Λόλεκ είναι διακριτική, δεν επισκιάζει τις ερμηνείες και δεν «υπογραμμίζει» τίποτα.

Μια από τις καλύτερες παραστάσεις που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στο Θέατρο Τέχνης, η οποία τιμά την ιστορία του και μας κάνει να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία. Δεν νοείται θεατρόφιλος να την χάσει, τρεις ερμηνείες διαμάντια και μια ευφυής μέσα στην φαινομενική απλότητά της σκηνοθεσία. 

Διαβάστε επίσης:

Η Λουκία Μιχαλοπούλου Έγινε Ηθοποιός, Γιατί Ονειρευόταν Να Παίξει Στην Επίδαυρο (Συνέντευξη)

Μαρία Πρωτόπαππα: «Για Να Ξεφοβηθώ Δανείζομαι Την Εμπειρία Της Έμμα Ρέγιες»

Στεφανία Γουλιώτη: «Στις Πρόβες Διαλύομαι Γνωρίζοντας Τον Εαυτό Μου»

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Όσο πιο άθλιοι είμαστε, τόσο καλύτερα θέλουμε να φαινόμαστε»

Η σκηνή του Θεάτρου Τέχνης στη Φρυνίχου, πριν ακόμη ξεκινήσει η παράσταση, σε προετοιμάζει για την οπτική της σκηνοθεσίας, που ανεβάζει το έργο σαν :«Ένα θρησκευτικό-υπαρξιακό μελόδραμα υπό μορφήν ιταλικής κωμωδίας».

Ψηλά στον εξώστη δεσπόζει το κεντρικό μέρος από τον τρίπτυχο πίνακα του Ιερώνυμου Μπος «Ο κήπος των επίγειων απολαύσεων», το πιο γνωστό και φημισμένο έργο του ζωγράφου, το οποίο, λόγω της πολυπλοκότητας των συμβολισμών του, έχει οδηγήσει σε ποικίλου εύρους ερμηνείες.

Οι ιστορικοί τέχνης του 20ού αιώνα είναι διχασμένοι ανάμεσα στο αν το κεντρικό πάνελ αποτελεί ηθική προειδοποίηση ή πανόραμα του απωλεσθέντος παραδείσου. Γεγονός που ταιριάζει απόλυτα και σ’ όλη τη φιλοσοφία του Πιραντέλο: «Είμαστε ένας και παράλληλα είμαστε τόσα πρόσωπα, όσα μας βλέπουν οι άλλοι. Δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιοι είμαστε πραγματικά». Η αιώνια σύγκρουση μεταξύ μορφής και ζωής την οποία συναντάμε και στο «Να ντύσουμε τους γυμνούς».

Ενδιαφέρον έχουν κι οι ψυχαναλυτικές διαστάσεις του έργου του, αφού τα απόκοσμα πλάσματα κι οι παραληρηματικές εικόνες του πίνακα «Ο κήπος των επίγειων απολαύσεων», αποδίδονται σε οράματα του υποσυνείδητου ή του ασυνείδητου.

Σχετικές έρευνες έχουν παρουσιάσει ακρογωνιαίοι λίθοι της ψυχανάλυσης και ψυχιατρικής, όπως οι Ζακ Λακάν (Το στάδιο του καθρέφτη) και Μισέλ Φουκό (Η ιστορία της τρέλας). Είναι αμέτρητα τα αποτυπώματα κι οι επιρροές του Ιερώνυμου Μπος σε κινηματογραφικές ταινίες σπουδαίων δημιουργών, όπως οι Τζορτζ Λούκας, Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο και Ρίντλεϊ Σκοτ.

Το εξαιρετικής αισθητικής σκηνικό της Γεωργίας Μπούρα, συμπληρώνουν και τα επτά μεγάλα επίπεδα, σαφής αναφορά στα επτά πιο σοβαρά ανθρώπινα αμαρτήματα σύμφωνα με την Καθολική εκκλησία, όπως τα εισήγαγε ο Πάπας Γρηγόριος Α ( Magna Moralia). Καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο Μπος έχει φιλοτεχνήσει πίνακα με το ανάλογο θέμα.

Ένα μεγάλο μαύρο κοράκι, δεξιά της σκηνής, προοικονομεί το τραγικό φινάλε.

Σύμφωνα με την ιστορία, η οποία για τον σημερινό θεατή δεν θα ήταν υπερβολή, αν λέγαμε ότι θυμίζει σαπουνόπερα, η Ερσίλια Ντρέι, η γκουβερνάντα της μικρής κορούλας του Πρόξενου της Ιταλίας στην Σμύρνη, αποπειράται να αυτοκτονήσει. Το τραγικό δυστύχημα της μικρούλας, αποκαλύπτει τη μυστική σχέση της Ερσίλια με το αφεντικό της με αποτέλεσμα η μητέρα του κοριτσιού να την διώξει από το σπίτι. Μέσα στην απελπισία της μαθαίνει ότι κι ο αρραβωνιαστικός ετοιμάζεται να παντρευτεί άλλη.

Η ιστορία της δημοσιεύεται στην εφημερίδα κι ένας σπουδαίος συγγραφέας, ο Λουντοβίκο Νότα, ενθουσιασμένος με τον ρόλο που διαδραματίζει η δυστυχισμένη Ερσίλια σε αυτό το δράμα, την παίρνει υπό την προστασία του, όταν εκείνη βγαίνει από το νοσοκομείο, αφού προηγουμένως κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή μετά το απονενοημένο διάβημά της.

Όλα αυτά, βέβαια, σε ένα πρώτο επίπεδο, καθώς η μια αποκάλυψη θα φέρει την άλλη και μέχρι το φινάλε, η αριστοτεχνική δομή του έργου και το χτίσιμο των χαρακτήρων δεν επιτρέπουν στον θεατή να βγάλει σίγουρα συμπεράσματα για την αλήθεια των γεγονότων.

Η μεγάλη τέχνη του Πιραντέλο έγκειται στο γεγονός ότι είναι βαθύτατα ανθρώπινη. Τα πρόσωπά του μπορεί να φαίνεται ότι χάνονται σε ακατανόητες συζητήσεις, αλλά, πάνω απ’ όλα, συγκινούν τον θεατή οδηγώντας τον εύκολα σε αντιστοιχίες ζωής.

Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα όλη τη σκηνοθετική προσέγγιση του Γιάννου Περλέγκα, η οποία μας χάρισε ένα διαφορετικό πιραντελικό ανέβασμα,πιο εγκεφαλικό,όπως μας έχει συνηθίσει, άλλωστε, και στις προηγούμενες σκηνοθεσίες του.

Στην παράσταση του Τέχνης, μοιάζει να βάζει στο μικροσκόπιο τόσο τη σύγκρουση μορφής-ζωής, όσο και την περιπέτεια του καλλιτεχνικού νου αναζητώντας ερεθίσματα από τον καθημερινό βίο. «Η ιστορία σου με άγγιξε πιο πολύ όχι για να τη ζήσω, αλλά για να τη γράψω», θα πει ο Νότα στην Εσρίλια.

Στιγμές - στιγμές, όμως, μερικά ευρήματα έμοιαζαν να μην λειτουργούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το εμβόλιμο ηχητικό απόσπασμα από την «Μπαλάντα των μανάδων» του Πιερ Παολο Παζολίνι ή η σκηνή με την αναποδογυρισμένη μπανιέρα.

Παράλληλα, σε κάποιες σκηνές η μετάφραση (της Ελένη Γεωργίου και του Γιάννου Περλέγκα) δεν κατάφερε να αφαιρέσει τη φλυαρία κάποιων χαρακτήρων.

Επιπλέον, σε κάποιες σκηνές, έχω την αίσθηση ότι έγινε κατάχρηση της μουσικής του Κορνήλιου Σελαμσή, η οποία μαζί με τις ιταλικές φράσεις που κρατήθηκαν σ’ έβαζε σ’ ένα ναπολιτάνικο κλίμα, το οποίο εξελισσόταν, ταυτόχρονα, με το άχρονο σκηνικό των εφτά επιπέδων προσδίδοντας μια άλλη διάσταση στη συνολική οπτική, χαρίζοντας, με αυτόν τον τρόπο, στην παράσταση και τις πιο κωμικές στιγμές της.

Από τις ερμηνείες των εκλεκτών ηθοποιών μόνο ενθουσιασμένος μπορεί να μείνει ο θεατής.

Ευχαριστήθηκα πολύ την Εύη Σαουλίδου, δεν θυμάμαι να την έχω ξαναδεί σ’ ένα τόσο μπριόζικο ρόλο, κι ήταν και εδώ απολαυστική ως κουτσομπόλα σπιτονοικοκυρά.

Η Ερσίλια της Μαρίας Πρωτόπαππα κατάφερε να μεταδώσει την απόγνωση της ηρωίδας, «Η ζωή που θέλησα να τερματίσω με έχει αρπάξει με τα δόντια της», χωρίς να πέσει στην παγίδα του μελό,αφού η ερμηνεία της είχε μια εντυπωσιακή εσωτερικότητα.

Λίγο αμήχανος σε μερικές σκηνές, αλλά γενικότερα καλός, ο Φράνκο Λασπίγκα του Θάνου Τοκάκη.

Απόλυτα πειστικός ο Λουντοβίκο Νότα του Θανάση Δήμου.

Μεστός και δυναμικός, χωρίς να χάνει την τραγικότητά του ο πρόξενος Γκόττι του Γιάννου Περλέγκα. Μοναδικής δυναμικής το σκηνικό του ντουέτο με την Μαρία Πρωτόπαππα, λίγο πριν το φινάλε.

Ενδιαφέρουσες ερμηνείες κι από τους δύο νεότερους του θιάσου, τον Στέργιο Κοντακιώτη και τη Μάγδα Καυκούλα.

Το άρτιο εικαστικό αποτέλεσμα της παράστασης συμπληρώνουν τα κουστούμια της Λουκίας Χουλαρά κι οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Νίκου Βλασσόπουλου.

Μια παράσταση που δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο κανέναν θεατρόφιλο και που αν η διάρκειά της ήταν μικρότερη θα φλέρταρε με την τελειότητα.

*Φωτογραφίες Σταύρος Χαμπάκης

Διαβάστε επίσης:

Είδα Το «Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε», Σε Σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου

Το πιο αινιγματικό, πολυσήμαντο -και γι’ αυτό ίσως και το πιο συναρπαστικό- έργο του Χάρολντ Πίντερ «Παλιοί καιροί» ανεβάζει ο Γιάννης Χουβαρδάς στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, στην πρώτη συνεργασία του ως σκηνοθέτη με το θέατρο που ίδρυσε ο Κάρολος Κουν, έχοντας κοντά του τους σταθερούς συνεργάτες του, με τους οποίους έχει συνυπογράψει σημαντικές παραστάσεις τα τελευταία χρόνια, αλλά και άλλους με τους οποίους επανενώνεται μετά από καιρό. 

Ο σκηνοθέτης σημειώνει: «Μόνη μου φιλοδοξία για την συγκεκριμένη παράσταση είναι να καθοδηγήσω τους συνεργάτες μου με τέτοια διακριτική ακρίβεια, ώστε το αριστούργημα του Πίντερ να εμφανιστεί σταδιακά από μόνο του σε όλη του την πολυπλοκότητα, όπως μια φωτογραφία που ξεκινάει να αχνοφαίνεται μέσα στο υγρό διάλυμα, στη συνέχεια παίρνει ολοκάθαρη μορφή μπροστά στα μάτια μας, και παρόλα αυτά παρουσιάζεται ακόμα πιο μυστηριώδης από πριν».

Αλλά τι είναι στ’ αλήθεια οι Παλιοί καιροί;

Αρχή.

Μια αγροικία που έχει μετατραπεί σε σπίτι. Φθινόπωρο. Νύχτα. Χαμηλό φως. Διακρίνονται τρεις φιγούρες. Ο Ντίλι χωμένος βαθιά στην πολυθρόνα, ακίνητος. Η Κέιτ κουλουριασμένη σ’ έναν καναπέ, ακίνητη. Η Άννα στέκεται στο παράθυρο, κοιτάζει έξω.

Παλιοί καιροί. Ή μήπως νέοι; Τότε ή μήπως τώρα; Ένας άνδρας και δύο γυναίκες ή μήπως ένας άνδρας και μία γυναίκα, η ίδια, η τότε και η τώρα, αυτή και εκείνη; Ένα ζευγάρι και μία φίλη από τα παλιά ή ένα γυναικείο ζευγάρι και ο παρείσακτος άνδρας; Δύο ζωντανοί και μία νεκρή, δύο ζωντανές και ένας νεκρός ή όλοι νεκροί; Γεγονότα που έχουν συμβεί και ανακαλούνται στη μνήμη ή που δεν έχουν συμβεί ποτέ, αλλά καθώς ανακαλούνται στη μνήμη γίνονται πραγματικότητα;

Λευκό που πονάει. Πάγος. Διαφάνεια. Συμμετρία. Σιωπή. Μοναξιά. Αγώνας κυριαρχίας και κτήσης. Αποπλανήσεις, παραπλανήσεις. Κλοπές. Απάτες. Παγίδες. Η γλώσσα που κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει. Γρίφοι. Τριγμοί στο πάτωμα. Όνειρα στα όρια του εφιάλτη, παράξενα ελκυστικά όμως. Το άγνωστο και η σκοτεινή του γοητεία. Μαγνητικός ερωτισμός τερατώδους ψυχραιμίας. Αστεία για να περάσει η ώρα που δεν περνάει ούτε με αστεία. Mind control. Ένα (θανάσιμα επικίνδυνο) παιχνίδι για δύο: κατανοητό. Αλλά για τρεις; Ποιός είναι με ποιόν; Ποιός χειραγωγεί ποιόν; Ποιός θα πάρει για λάφυρο ποιόν; Τεράστια, ανεξέλεγκτα συναισθήματα που ξεπηδάνε από πολύ βαθιά, μόλις φτάνουν στην επιφάνεια γίνονται δολοφονικά ακονισμένες λέξεις και σφάζουν με το βαμβάκι. Και ύστερα το χαμόγελο. Η πιο φριχτή μορφή βίας, η παθητική. Η φύση της μνήμης. Μας πάει πίσω σε πράγματα που έχουν πράγματι συμβεί στο παρελθόν ή δημιουργεί μια επίπλαστη, ανύπαρκτη πραγματικότητα από ψήγματα αλήθειας, φόβων και ανεκπλήρωτων επιθυμιών; Και, πάνω απ’ όλα, ο τρόμος μήπως βρεθούμε στην λάθος πλευρά της ιστορίας.

Ή μήπως της Ιστορίας;
Παρατεταμένη σιωπή. 
Τα φώτα ανάβουν απότομα και εκτυφλωτικά.
Ο Ντίλι στην πολυθρόνα.
Η Άννα ξαπλωμένη στον καναπέ.
Η Κέιτ κάθεται στον καναπέ.

Τέλος.

ΥΓ. Προσωπική εξομολόγηση. Ο Γιάννης Χουβαρδάς αισθάνεται ιδιαίτερη συγκίνηση που θα ξαναβρεθεί ως σκηνοθέτης στο ίδιο θέατρο που ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία πριν από σαράντα δύο χρόνια ως ηθοποιός, και μάλιστα ανεβάζοντας για πρώτη φορά Πίντερ στον ίδιο χώρο που οι Παλιοί καιροί πρωτοανέβηκαν στην Ελλάδα. Και εξαιρετική χαρά που θα ξανασυναντηθεί με τρεις από τους πιο ενδιαφέροντες ηθοποιούς της γενιάς τους, και πολύ αγαπημένους του.

Μετάφραση: Έρι Κύργια
Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Σχεδιασμός φωτισμών: Στέλλα Κάλτσου
Video design: Παντελής Μάκκας
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου
Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου

Παίζουν (αλφαβητικά): Μαρία Κεχαγιόγλου, Χρήστος Λούλης, Μαρία Σκουλά

Παραστάσεις

Από 29 Νοεμβρίου 2018 έως 10 Φεβρουαρίου 2019
Τετάρτη και Κυριακή στις 20.00
Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο στις 21.15
Σάββατο στις 18.30

Τιμές Εισιτηρίων

Τετάρτη & Παρασκευή: 15€ γενική, 10€ μειωμένο και 8€ ανεργίας

Πέμπτη: 10€ γενική είσοδος

Σάββατο: 18€ γενική και 12€ μειωμένο και ανεργίας
Κυριακή: 16€ γενική και 12€ μειωμένο και ανεργίας

Video trailer
https://www.youtube.com/watch?v=IOwW3sAjm4s

Πέθανε η ηθοποιός Αναστασία Πανταζοπούλου, παιδί του Θεάτρου Τέχνης, αποφοίτησε από τη σχολή το 1954, μαζί με την Τασσώ Καβαδία, τον Γιώργο Λαζάνη, τον Πέτρο Φυσσούν, τον Μηνά Χριστίδη και άλλους.

Ενώ είχε την τύχη να συνεργαστεί και με τον δάσκαλό της, Κάρολο Κουν σε κάποιες παραστάσεις αναφέρουμε χαρακτηριστικά την «Ηλικία της νύχτας» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. (1958-1960) και τον «Κύκλο με την Κιμωλία» του Μπρεχτ Μπέρτολντ(1956-1957)

Έπαιξε σε πολλά θεατρικά έργα του διεθνούς και ελληνικού ρεπερτορίου και συνεργάστηκε με σπουδαίους σκηνοθέτες.

Μια από τις τελευταίες της παραστάσεις ήταν το «Εσύ και τα σύννεφά σου» του EricWestphal, σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη, με την αείμνηστη Αντιγόνη Βαλάκου, τον Δημήτρη Μπικηρόπουλο και τον Αντώνη Θεοδωρακόπουλο, που είχε ανέβει το 2009 στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα.

Την είδηση του θανάτου της έκανε γνωστή η Λεία Βιτάλη μέσω του προσωπικού της λογαριασμού στο facebook.

Όπως μας έχει συνηθίσει, τα τελευταία χρόνια, το Θέατρο Τέχνης εμπνέεται για το πρόγραμμά του από τον στίχο κάποιου ποιητή. Μετά την περσινή φράση του Γιώργου Σεφέρη από τον «Γέροντα στην ακροποταμιά» και την προπέρσινη  του Γιάννη Σκαρίμπα από τη «Φαντασία», σειρά έχει φέτος η προφητική φράση, του πρόσφατα εκλιπόντος, Μάνου Ελευθερίου «Αχ πόσα ακόμα μας επιφυλάσσει το παρελθόν»…

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα νοσταλγίας κινήθηκε κι η συνέντευξη Τύπου, η οποία πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου στη σκηνή της Φρυνίχου.

Μετά από ένα ολιγόλεπτο one man show από τον ηθοποιό και μουσικό Κωνσταντίνο Ευστρατίου, η καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης Μαριάννα Κάλμπαρη, έχοντας στο πλευρό της τους περισσότερους σκηνοθέτες των φετινών παραγωγών, παρουσίασε το πρόγραμμα  για τη σεζόν 2018 - 2019, που περιλαμβάνει δώδεκα νέες παραγωγές, τέσσερις επαναλήψεις, μια παράσταση στην παιδική σκηνή, ένα φεστιβάλ Αναλόγιου νεοελληνικών έργων και πολλές άλλες  ενδιαφέρουσες δράσεις.

Η ίδια εξήγησε τον λόγο της επιλογής του συγκεκριμένου στίχου ως μότο της φετινής σεζόν,λέγοντας: «συνδέεται με το ίδιο το θέατρο, που έχει βαθιά σύνδεση με το παρελθόν, καθώς λειτουργεί από το 1942. Όμως, αγωνία μας και μέλημά μας είναι το τώρα κι η συνέχειά του».

 «Η περσινή χρονιά ήταν δύσκολη οικονομικά και για εμάς και για τα περισσότερα θέατρα. Συνεχίζουμε να είμαστε ένα θέατρο θεσμικό, όμως δεν έχουμε  βοήθεια από την πολιτεία! Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις ένα θέατρο ρεπερτορίου και να έχεις το μυαλό σου στο ταμείο», δήλωσε η Μαριάννα Κάλμπαρη αναφερόμενη στην οικονομική κατάσταση του θεάτρου.

Αυτή η οικονομική δυσπραγία οδηγεί αναπόφευκτα σε ένα μοντέλο συνεργασιών και συμπαραγωγών και για τη φετινή σεζόν – μετά την περσινή συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο. Φέτος, δύο  από τις μεγάλες παραγωγές («Οι Παλιοί Καιροί» και  οι «Βρικόλακες») πραγματοποιούνται σε συμπαραγωγή με το Θέατρο του Νέου Κόσμου.  Ενώ  το «Να ντύσουμε τους γυμνούς» θα είναι κι αυτό μια συμπαραγωγή  με την LEAD IN arts (Αντώνης Περιστεράκος), το Χαιρετ-ε, το ΔηΠεΘε Κοζάνης και το  Εν τω άμα. Παράλληλα, γίνονται ανοίγματα και στην περιφέρεια με σκοπό να ταξιδέψουν οι παραστάσεις και εκτός Αθηνών.

Η Μαριάννα Κάλμπαρη ανακοινώνει το πρόγραμμα της Θεατρικής Τέχνης για τη δεκαετία του 2018-2019

Ο Βασίλης Παπαβασιλείου θα έχει φέτος τριπλή παρουσία στη σκηνή της Φρυνίχου με δύο επαναλήψεις του («Ελένη» του Γιάννη Ρίτσου και «Relax…my notis») και μια νέα παράσταση, «Τους ζυγούς λύσατε» σε δικό του κείμενο. Πρόκειται, ουσιαστικά, όπως μας είπε: «Για τη συνέχεια της ιστορίας του Φωκίωνος Καπνίδη, του τρόφιμου του ΑΑΨΟΥ (Άσυλο Ανιάτως Ψεκασθέντων Ολικής Υστερήσεως)». Θυμίζουμε ότι τον ήρωα τον γνωρίσαμε στο «Σιχτίρ ευρώ, μπουντρούμ δραχμή, θα πεις κι ένα τραγούδι» μέσα από έναν σπουδαίο μονόλογο που μας παρουσίασε στην ίδια σκηνή πριν λίγα χρόνια.

Ο Γιάννης Χουβαρδάς, ο οποίος σκηνοθετεί για πρώτη φορά στο Θέατρο Τέχνης, θα ανεβάσει στο Υπόγειο τους «Παλιούς καιρούς» του Πίντερ. Ο ίδιος, αυτοσαρκαζόμενος ομολόγησε: «Γενικά με τον Πίντερ δεν τα πηγαίνουμε πολύ καλά, είναι λιγάκι αυτοκτονικό αυτό που κάνω…», ενώ επηρεασμένος από το κλίμα της νοσταλγίας, αναπόλησε τους έξι μήνες που βρέθηκε στο Υπόγειο, ως ηθοποιός, όταν στην αναβίωση των «Ορνίθων» μοιραζόταν τις ίδιες θέσεις με τον Βασίλη Παπαβασιλείου.

Ο Χάρης Φραγκούλης κι η ομάδα KURSK παρουσιάζουν τη δική τους εκδοχή πάνω στον «Οθέλλο» του Σαίξπηρ. Ο ίδιος δήλωσε, μεταξύ άλλων, για τη δεύτερη σκηνοθετική του απόπειρα στη σκηνή του Τέχνης: «Σ’ αυτό το έργο με συγκινεί το θέμα της βούλησης και το θέμα της γραμμικότητας του χρόνου. Θα μπορούσα να πω πάρα πολλά γι’ αυτό το κείμενο, αλλά στέκομαι, κυρίως, σ’ αυτούς τους δύο άξονες».

Μερικές από τις πιο ευτυχισμένες θεατρικές του στιγμές, όπως μας αποκάλυψε, ο Γιάννος Περλέγκας έχει ζήσει στη σκηνή της Φρυνίχου, αναφερόμενος στη συνεργασία του με τον Βασίλη Παπαβασιλείου στο «Relax…My Notis». Στην ίδια σκηνή θα μας παρουσιάσει, από την καρέκλα του σκηνοθέτη, το «Να ντύσουμε τους γυμνούς» του Λ. Πιραντέλλο.

Την «Φαλακρή Τραγουδίστρια» του Ευγενίου Ιονέσκο θα παρουσιάσει η Σοφία Μαραθάκη, η οποία δήλωσε: «Ζούμε προσπαθώντας να βρούμε νόημα. Ο Ιονέσκο έρχεται να μας πει, ότι δεν υπάρχει νόημα».

Ο Θοδωρής Γράμψας, που αυτοσκηνοθετείται στη «Δεσποινίδα Μαργαρίτα» του Ρομπέρτο Ατάιντε, αναφέρθηκε στον λόγο που επέλεξε ένα γυναικείο ρόλο, «μερικές φορές πρώτα επιλέγουμε κάτι και μετά ψάχνουμε το γιατί…»

Η Ράνια Παπαδάκου, απουσία του Κωστή Καπελώνη, μίλησε για το έργο «Όλο σπίτι, κρεβάτι και εκκλησία» των Ντάριο Φο και Φράνκα Ράμε, τονίζοντας πόσο τραγικά επίκαιρο είναι, καθώς αναφέρεται στη βία, τη καταπίεση και τη σεξουαλική επανάσταση της γυναίκας.

Ο Μάνος Βαβαδάκης, για την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά στο Θέατρο Τέχνης, επέλεξε το βιβλίο – ορόσημο του Περικλή Κοροβέση «Ανθρωποφύλακες», το οποίο αναφέρεται στα 7 χρόνια της δικτατορίας της Χούντας και τα βασανιστήρια των Συνταγματαρχών.

Μια παράσταση, που θα παρακολουθήσουν κι οι έφηβοι τα πρωινά είναι αυτή της Γιολάντας Μαρκοπούλου. Η σκηνοθέτις καταπιάνεται με το σκηνικό ανέβασμα του αριστουργηματικού βιβλίου του Κοσμά Πολίτη «Eroica» και δηλώνει: «επιστρέφουμε στο παρελθόν για να δούμε πως ενηλικιωθήκαμε».

Οι Θεόδωρος Γράμψας, Γιολάντα Μαρκόπουλου, Μάνος Βαβαδάκης, Ράνια Παπαδάκου και Δημήτρης Δεγαίτης μιλούν για τις παραστάσεις τους.

Απόντες από τη συνέντευξη Τύπου, αλλά έντονα παρόντες στο φετινό πρόγραμμα οι: Νίκος Μαστοράκης και Δημήτρης Καρατζάς. Ο πρώτος επαναλαμβάνει την εξαιρετική παράσταση «Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα», κι αναμετριέται με τον κόσμο του Έντεν Φον Χόρβατ παρουσιάζοντάς μας τις «Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης», που αναμένουμε από πέρσι.

Ενώ ο Δημήτρης Καρατζάς παρουσιάζει για δεύτερη φορά στο Υπόγειο τους «Βρικόλακες» του Ίψεν.

«Οι Δούλες» του Ζαν Ζενέ σε σκηνοθεσία Μαρίαννας Κάλμπαρη θα επαναληφθούν στο Υπόγειο τον Ιανουάριο. Από τον Οκτώβρη στη Φρυνίχου η καλλιτεχνική διευθύντρια θα μας παρουσιάσει κι ένα έργο του Μολιέρου, που δεν ανεβαίνει συχνά στη χώρα μας σ’ αντίθεση με τη Γαλλία, πρόκειται για τον «Ζωρζ Νταντέν: Ο άναυδος σύζυγος».

Ούτε όμως, οι μικροί μας φίλοι θα μείνουν παραπονεμένοι αυτή τη σεζόν, καθώς ο Δημήτρης Δεγαϊτης επανέρχεται με μια παράσταση που αγαπήσαμε πολύ τον «Αλλαντίν» σε διασκευή της Άνδρης Θεοδώτου.

Από αύριο και μέχρι τις 27 Σεπτεμβρίου παρουσιάζεται για 15^η χρονιά το «Αναλόγιο Festival» για το οποίο η καλλιτεχνική του διευθύντρια Σίσσυ Παπαθανασίου δήλωσε: «Η δουλειά που έχουμε κάνει τόσα χρόνια φαίνεται να αποφέρει καρπούς», αναφερόμενη στους σημαντικούς καλλιτέχνες του εξωτερικού, οι οποίοι θα επισκεφτούν τη χώρα μας, στο πλαίσιο της διοργάνωσης, αλλά και στις παρουσιάσεις της Ελλάδας στα ξένα φεστιβάλ κάνοντας γνωστά τα έργα Ελλήνων συγγραφέων.

Είναι σημαντικό να τονίσουμε μια πρωτοβουλία του Θεάτρου Τέχνης, που θα δώσει την ευκαιρία στο κοινό να δει, για πρώτη φορά επί σκηνής, τόσους πολλούς επιστήμονες (Μ. Ευθυμίου, Βαλατσού Δέσποινα, Άντα Διάλλα, Νάσο Βαγενά, Ευριπίδη Γαραντούδη κ.α) διαθέσιμους να συνομιλήσουν μαζί του. Ο λόγος για το τριετές «200 χρόνια από την έναρξη της επανάστασης: Ποια είναι η σύγχρονη Ελλάδα;» που επιμελείται επιστημονικά, η Καλή Κυπαρίσση. Στο ίδιο πλαίσιο θα παρουσιαστούν δύο θεατρικά αναλόγια της επαναστατικής περιόδου κι η συνέχεια της δράσης "21 καλλιτέχνες συναντώνται με 21 ήρωες της Επανάστασης" (που πέρσι εγκαινιάστηκε με την επιτυχημένη συνάντηση του Βασίλη Παπαβασιλείου με τον Καποδίστρια). Παράλληλα, θα προκηρυχτεί και διαγωνισμός θεατρικού έργου, με θέμα σχετικό με το πρόγραμμα.

Διαβάστε παρακάτω το αναλυτικό πρόγραμμα μ 'όλες τις παραστάσεις:

Υπόγειο

Πεσμαζόγλου 5 | Τηλέφωνο 2103228706

Η ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΝΟΤΙΑ ΚΟΡΕΑ ΙΙΙ ( ΕΠΠΑΝΑΛΨΗ )

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 3 Οκτωβρίου 2018

Από τις 3 Οκτωβρίου, το Θέατρο Τέχνης φέρνει ξανά στο Υπόγειο και για τρίτη συνεχή χρονιά τη μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία : « Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» του Ζοέλ Πομμερά, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Η παράσταση που τόσο αγαπήθηκε από το αθηναϊκό κοινό, παρουσιάζεται με ανανεωμένη διανομή και για περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων.

Μικρές ιστορίες-εικόνες που μιλούν με μελαγχολία, σκληρότητα, μεταφυσική διάθεση αλλά και πολύ χιούμορ για την αδιέξοδο της αγάπης. Της αγάπης που δεν κατάφερε να επανενώσει ποτέ πραγματικά «τη Βόρεια με τη Νότια Κορέα». Της αγάπης που είναι αλληλένδετη με την απώλεια. Εραστές, σύζυγοι, οικογένειες, φίλοι ... Ακόμη και όταν καταφέρνουν να αγαπήσουν, συνειδητοποιούν ότι  «η αγάπη δε φτάνει».  Ίσως γιατί: « η αγάπη δεν υπάρχει. Η αγάπη είναι μια εφεύρεση. Ένα παιχνίδι του μυαλού. Η αγάπη είναι ένα είδος αρρώστου που μας κάνει να κάνουμε πράγματα τρελά, επικίνδυνα ... »

Μετάφραση: Κάλμπαρη Μαριάννα
Σκηνοθεσία: Μαστοράκης Νίκος
Επιμέλεια σκηνικού: Λαγόπουλος Αλέξανδρος
Κοστούμια: Μπρέισγουελ Κλαιρ
Επιμέλεια Κίνησης: Παπαχρήστου Βάλια
Φωτισμοί: Κάλτσου Στέλλα
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου

Παίξτε (αλφαβητικά): Νίκος Αλεξίου, Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, Βίκυ Βολιώτη, Γεράσιμος Γκενατάς, Ιωάννα Μαυρέα, Κωνσταντίνα Τσακαλού, Νικόλας Χανακούλας. Συμμετέχει η Φαίη Μινωπέτρου-Κασιμάτη

EROICA , ΚΟΣΜΑ ΠΟΛΙΤΗ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 22 Οκτωβρίου 2018

 Η Eroica του Κοσμά Πολίτη, έργο-σταθμός της ελληνικής λογοτεχνίας που έθεσε για πρώτη φορά τις προβληματισμοί της νεανικής ηλικίας στη νεοελληνική γραφή, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο θέατρο. Η Γιολάντα Μαρκοπούλου καθοδηγεί σκηνοθετικά μια ομάδα νέων ηθοποιών , που με άξονα τόσο την αφήγηση όσο και το διάλογο , μας καλούν σε μια διαχρονική «γιορτή» ενηλικίωσης με ήρωες που βρίσκονται στο μεταίχμιο ανάμεσα στην παιδική ηλικία και την εφηβεία και που έρχονται για πρώτη φορά αντιμέτωποι με το έρωτα και την θανάτωση.

Πώς να αλλάξει η αγάπη και πώς να μεταμορφώσει την απώλεια; Οι σχέσεις των ηρώων της EROICA καθορίζονται από το αναπάντητο ερώτημα για το νόημα της ζωής και από μια σειρά από απροσδόκητες εμπειρίες. Αλλαγές και συναισθήματα που ενώνουν ή χωρίζουν για πάντα. Αντιμετωπίζοντας τον καθένα με την προσωπική του μεταμόρφωση, προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι κάθε τι που μέχρι χθες έμοιαζε με ένα παιχνίδι παιχνιδιού, το χρόνο μετατρέπει αυτό στην πραγματικότητα. Μια ανεμερή εποχή φτάνει στο τέλος της; Πώς η αξία της κάθε στιγμής, το ρίσκο, η ματαιίωση, η αποχώρηση, αλλά και η αποκαλυπτική δύναμη της ερωτικής επιθυμίας διαμορφώνουν τους εχθρούς;

Σκηνοθεσία: Γιολάντα Μαρκόπουλου

Δραματουργία: Ελένη Τριανταφυλλοπούλου

Σκηνικά-Κοστούμια: Πάρις Μεξης

Μουσική: Βασίλης Τζαβάρας

Επιμέλεια κίνησης: Σοφία Μαυραγάνη

Φωτισμοί: Ολυμπία Μυτιλιναίου

Βοηθός σκηνοθέτη: Εύα Οικονόμου-Βαμβακά                                                                             

Παίξτε (αλφαβητικά): Θέμης Θεοχάρογλου, Ιφιγένεια Καραμητρου, Ελεάνα Καύκαλα, Νικόλας Μίχας, Ευθαλία Παπακώστα, Θάνος Τσακαλίδης

Συμμετέχουν οι μαθητές της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν: Παρί Σκαρτσολιά, Αλέξανδρος Σκουρλέτης.

ΠΑΛΙΟΙ ΚΑΙΡΟΙ, ΧΑΡΟΛΝΤ ΠΙΝΤΕΡ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 29 Νοεμβρίου 2018

Το πιο αινιγματικό, πολυσήμαντο -και γι»ίσως ΚΑΙ ΑΥΤΟ Το ΠΙΟ συναρπαστικό- έργο ΤΟΥ Χάρολντ Πίντερ Παλιοί ΚΑΙΡΟΙ  ανεβάζει ο Γιάννης Χουβαρδάς ΣΤΟ Υπόγειο ΤΟΥ Θεάτρου Τέχνης, στην πρώτη συνεργασία του ως σκηνοθέτη με το θέατρο που ίδρυσε ο Κάρολος Κουν , έχοντας κοντά του τους σταθερούς συνεργάτες του, με τους οποίους έχει συνυπογράψει σημαντικές παραστάσεις τα τελευταία χρόνια, αλλά και με άλλους με τους οποίους επανενώνεται μετά από καιρό. 

Ο σκηνοθέτης σημειώνει: «Μόνη μου φιλοδοξία για την συγκεκριμένη παράσταση είναι να καθοδηγήσω τους συνεργάτες μου με τέτοια διακριτική ακρίβεια, ώστε το αριστούργημα του Πίντερ να εμφανιστεί σταδιακά από μόνο του σε όλη του την πολυπλοκότητα, όπως μια φωτογραφία που ξεκινάει να αχνοφαίνεται μέσα στο υγρό λύση, στη συνέχεια παίρνει ολοκαθαρή μορφή μπροστά στα μάτια μας, και παρόλα αυτά αυτά παρουσιάζονται ακόμα πιο μυριστικά από πριν ».

Αλλά τι είναι τα αλήθεια τα  Παλιοί καιρόι ;

Αρχή.

Μια αγροικία που έχει μετατραπεί σε σπίτι. Φθινόπωρο. Νύχτα. Χαμηλό φως. Διακρίνονται τρεις φιγούρες. Ο Ντίλι χτίστηκε βαθιά στον αλεξίπτωτο, ακίνητος. Η Κέιτ κουλουριασμένη σ 'ένα καναπέ, ακίνητη. Η Άννα στέκεται στο παράθυρο, κοιτάζει έξω.

Παλιοί καιροί. Ή μήπως νέοι; Τότε ή όχι τώρα; Ένας άνδρας και δύο γυναίκες ή μήπως ένας άνδρας και η γυναίκα, η ίδια, η τότε και η τώρα, αυτή και η ίδια; Ένας ζευγάρι και ένας φίλος από τα παλιά ή ένα γυναικείο ζευγάρι και ο παρείσακτος άνδρας; Δύο ζωντανό και ένα νεκρό, δύο ζωντανές και ένα νεκρό ή όλοι νεκροί; Γεγονότα που έχουν συμβεί και ανακαλούνται στη μνήμη ή που δεν έχουν συμβεί ποτέ, αλλά καθώς ανακαλούνται στη μνήμη γίνονται πραγματικότητα;

Λευκό που πονάει. Πάγος. Διαφάνεια. Συμμετρία. Σιωπή. Μοναξιά. Αγώνα κυριαρχίας και κτήσης. Αποπλανήσεις, παραπλανήσεις. Κλόπες. Απάτες. Παγκίδες. Η γλώσσα που κρύβεται δεν έχει και κοκάλα τσακίζει. Γρίφοι. Τριγμοί στο πάτωμα. Όνειρα στα όρια του εφιάλτη, παράξενα ελκυστικά όμως. Η άγνωστη και η σκοτεινή του γοητεία. Μαγνητικός ερωτισμός τερατώδους ψυχραιμίας. Αστεία για να περάσει η ώρα που δεν περνάει ούτε με αστεία. Ελεγχος μυαλού. Ένα (θανάσιμα επικίνδνο) παιχνίδι για δύο: κατανοητό. Αλλά για τρεις; Ποιός είναι με ποιόν; Ποιός χειραγωγεί ποιόν; Ποιός θα πάρει για τον άνθρωπο; Μεγάλοι, ανεξέλεγκτα αισθήματα που ξεπηδάνε από πολύ βαθιά, μόλις φτάνουν στην επιφάνεια γίνονται πειραματικά ακωνισμένα και σφάζουν με το βαμβάκι. Και μετά το χαμόγελο. Η πιο φρίχτη μορφή βίας, η παθητική. Η φύση της μνήμης. Μας πάω πίσω σε πράγματα που έχουν πράγματι συμβεί στο παρελθόν ή δημιουργεί μια πλασμένη, ανύπαρκτη πραγματικότητα από ψύγματα αλήθειας, φόβων και ανεκπλήρωτων επιθυμιών; Και, πάνω από όλα, ο τρόμος δεν μπορεί να βρεθεί στην λάθος πλευρά της ιστορίας. Ή μήπως της Ιστορίας;

Παρατεταμένη σιωπή. 
Τα φώτα αναβουν απότομα και εκτυφλωτικά.
Ο Ντίλι στη σοφίτα.
Η Άννα ξαπλωμένη στο καναπέ.
Η Κέιτ κάθεται στο καναπέ.

Τέλος.

ΥΓ. Προσωπική συγγραφή. Ο Γιάννης Χουβαρδάς αισθάνεται ιδιαίτερη συγκίνηση που θα ξαναβρεθεί ως σκηνοθέτης στο ίδιο θέατρο που ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία πριν από σαράντα δύο χρόνια ως ηθοποιός , μάλιστα ανεβάζοντας ΚΑΙ ΓΙΑ Πρώτη ΦΟΡΑ Πίντερ ΣΤΟΝ ίδιο χώρο που ΟΙ Παλιοί ΚΑΙΡΟΙ  πρωτοανέβηκαν ΣΤΗΝ Ελλάδα Η. Και εξαιρετική χαρά που θα ξανασυναντήσει με τρεις από τους πιο ενδιαφέροντες ηθοποιούς της γενιάς τους, και πολύ αγαπημένοι του.

Μετάφραση : Έρι Κύργια

Σκηνοθεσία : Γιάννης Χουβαρδάς

Σκηνικά : Εύα Μανιδάκη

Κοστούμια : Ιωάννα Τσάμη

Σχεδιασμός φωτισμού : Στέλλα Κάλτσου

Σχεδίαση βίντεο : Παντελής Μακκά

Βοηθός σκηνοθέτη : Μαριλένα Μόσχου

Παίξτε (αλφαβητικά): Μαρία Κεχαγιόγλου, Χρήστος Λούλης, Μαρία Σκουλά

* Συμπαραγωγή με το Θέατρο του Νέου Κόσμου

ΟΙ ΔΟΥΛΕΣ, ΖΑΝ ΖΕΝΕ ( ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ )

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 7 Ιανουαρίου 2019

Το έργο-μύθος του Ζαν Ζενέ που ανέβηκε πέρσι στη σκηνή του Υπογείου, 50 ακριβώς χρόνια μετά την πρώτη παρουσίασή του στον ίδιο χώρο, παρουσιάζεται σε επανάληψη για 10 μόνο παραστάσεις.

Η υπόθεση με λίγα λόγια έχει ως εξής: Δύο υπηρέτριες καταστρώνουν την εξόντωση της λατρεμένης αλλά και απόλυτα μισητής τους Κυρίας. Τα αφελή σχέδια τους αποτυγχάνουν και στρέφονται εναντίον τους. 

Τι είναι όμως αυτό που κάνει το έργο του Ζενέ να ανεβαίνει τόσο συχνά στην παγκόσμια σκηνή από το 1947 που γράφτηκε μέχρι τις μέρες μας; Σίγουρα: “Δεν πρόκειται για ένα έργο που θέλει να υπερασπιστεί τη μοίρα της τάξης των υπηρετών. Υπάρχει συνδικάτο που ασχολείται με τα ζητήματα αυτών των ανθρώπων. Πρόκειται για μια αλληγορική ιστορία...» διευκρινίζει ο ίδιος ο Ζενέ.                       

Οι δούλες, είμαστε εμείς. Με τα μικρά και μεγάλα μας όνειρα, τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας και στους άλλους, την απελπισμένη ανάγκη μας να δραπετεύουμε από την πραγματικότητα, να φαντασιωνόμαστε μια άλλη ζωή από αυτή που ζούμε. Εμείς που ζηλεύουμε αυτό που δεν έχουμε και βασανιζόμαστε γιατί ξέρουμε ότι δε θα το αποκτήσουμε ποτέ. Εμείς που νιώθουμε φόβο, μίσος αλλά και λατρεία απέναντι στην εξουσία. Εμείς που δεν τολμάμε να ζήσουμε αληθινά.

Οι Δούλες είναι οι αντι-ηρωΐδες της τραγωδίας των ημερών μας. Και η Κυρία τους είναι η φτηνή θεά που ορίζει τη μοίρα τους. Που σκηνοθετεί τη ζωή τους. Καμμία μεγαλειώδης κάθαρση σε αυτή τη σύγχρονη τραγι-κωμωδία. Ανθρώπινες στιγμές μόνο. Σκληρές, τρυφερές, αστείες, βίαιες, συγκινητικές. Και πάνω απ΄όλα, μια βαθιά ανάγκη για «παιχνίδι» μέχρι τελικής πτώσης. Αυτή την ανάγκη που κινεί το ίδιο το θέατρο και κρατά ζωντανή την επιθυμία μας να καταφεύγουμε σε αυτό είτε ως δημιουργοί, είτε ως κοινό. Αναζητώντας αυτό το «κάτι» που η ζωή επιμένει να μας κρύβει.

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Συνεργάτης στη Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου

Δραματολόγος παράστασης:  Έλενα Τριανταφυλλοπούλου

Σκηνικά-Κοστούμια: Χριστίνα Κάλμπαρη

Μουσική επιμέλεια: Νέστωρ Κοψιδάς

Επιμέλεια κίνησης: Βάλια Παπαχρήστου

Σχεδιασμός φωτισμού: Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός σκηνοθέτη- Εκτέλεση παραγωγής: Μαριλένα Μόσχου

Επεξεργασία ήχου- Β βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Ευστρατίου

Παίζουν (αλφαβητικά): Κάτια Γέρου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Μαριάννα Κάλμπαρη

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ, ΕΝΤΕΝ ΦΟΝ ΧΟΡΒΑΤ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 20 Φεβρουαρίου 2019

Η πολυαναμενόμενη νέα παράσταση του Νίκου Μαστοράκη ανεβαίνει τον Φεβρουάριο του 2019 στο Υπόγειο. Το αριστούργημα του Χόρβατ παρουσιάζεται από μια εξαιρετική ομάδα ηθοποιών και με ζωντανή μουσική και τραγούδια.

‘Τίποτε δε της δίνει τόσο την αίσθηση του άπειρου όσο η βλακεία”
Η νεαρή Μαριάννε θέλει να αντισταθεί στην ανοησία του κόσμου που την περιβάλλει. Προσπαθεί να ξεφύγει από το τέλμα της καθημερινότητας, διαλύει τον αρραβώνα που της έχει επιβάλει ο πατέρας της και ρισκάρει τη ζωή της ακολουθώντας ένα γοητευτικό τυχοδιώκτη που ζει από τον ιππόδρομο. Όμως, πολύ σύντομα μέσα από ένα δύσβατο οδοιπορικό και πολλές άτυχες περιπέτειες θα οδηγηθεί εξαντλημένη, και πάλι στην αγκαλιά του πρώην αρραβωνιαστικού της: ό,τι πεισματικά και ηρωικά προσπάθησε να αποφύγει, της απονέμεται στο τέλος ως νομοτελειακή δικαιοσύνη, ενώ γύρω της η ανοησία συνεχίζει να βασιλεύει θριαμβευτικά. Η δράση του έργου τοποθετείται χρονικά την περίοδο του μεσοπολέμου λίγο πριν την άνοδο του ναζισμού στην Ευρώπη. Το πολιτικό σκηνικό μέλλεται να αλλάξει δραματικά, οι άνθρωποι όμως  προς το παρόν ζουν ευτυχισμένοι στην ηθελημένη άγνοιά τους – χορεύοντας, φλερτάροντας και φλυαρώντας άσκοπα, ενώ το τέρας του φασισμού παραμονεύει απειλητικά.

Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
Σκηνοθεσία: Νίκος Μαστοράκης

Σκηνικά: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλλη

Κοστούμια: Ιφιγένεια Νταουντάκη

Μουσική: Μαρίνα Χρονοπούλου

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου

Παίζουν (αλφαβητικά): Νίκος Αλεξίου, Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, Δημήτρης Δεγαϊτης , Βασίλης Μαγουλιώτης, Ιωάννα Μαυρέα, Αλέξανδρος Σωτηρίου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Νικόλας Χανακούλας, Νίκος Χατζόπουλος κ.ά.

*Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού

ΟΘΕΛΛΟΣ, ΣΑΙΞΠΗΡ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 25 Φεβρουαρίου 2019

Ο Χάρης Φραγκούλης και η ομάδα KURSK παρουσιάζουν τη δική της εκδοχή πάνω στον «Οθέλλο» του Σαίξπηρ.

Ο της είπε: Και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό;

Ο της: Όχι τίποτα 

Ο της πάλι: Μα δε μπορεί κάτι θα μπορούμε 

Ο της: Όχι δε μπορούμε

Ο της ξανά: Σίγουρα;

Ο της: Ναι σίγουρα

Ο της τώρα: Ωχ βλέπεις στο βάθος τα φωτάκια;

Ο της: Ωχ ναι τα βλέπω 

Ο της: Τρεμοπαίζουν 

Ο της: Ναι τρεμοπαίζουν 

Ο της: Γιατί κλαις;

Ο της: Δεν ξέρω

Σκηνοθεσία: Χάρης Φραγκούλης

Σκηνικά-Κοστούμια: Μαρία Πανουργιά

Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής

Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος

Φωτισμοί: Manu Tilinski 

Βοηθός σκηνοθέτη: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου

Παίζουν (αλφαβητικά): Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, Σοφία Κόκκαλη, Ανδρέας Κοντόπουλος, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Κατερίνα Λούβαρη-Φασόη, Άγγελος Παπαδημητρίου, Γιάννης Παπαδόπουλος, Κορνήλιος Σελαμσής, Μιχάλης Τιτόπουλος.

*Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού

Η ΦΑΛΑΚΡΗ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ, ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΙΟΝΕΣΚΟ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 6 Μαϊου 2019

Η Σοφία Μαραθάκη και η Ομάδα Θεάτρου ΑΤΟΝΑλ παρουσιάζουν το έργο που ουσιαστικά καθιέρωσε το θέατρο του παραλόγου.

Γραμμένο το 1948, το έργο Η φαλακρή τραγουδίστρια μοιάζει σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ, καθώς σατιρίζει θέματα όπως η ισοπέδωση της ατομικής ταυτότητας, η καθολική αποξένωση και η αυτοματοποίηση της συμπεριφοράς. Η υπόθεση του έργου, διαδραματίζεται σ’ ένα αγγλικό αστικό σαλόνι όπου το ζεύγος Σμιθ συναντά το ζεύγος Μάρτιν, λίγο πριν εισβάλλει στην κουβέντα η υπηρέτρια του σπιτιού αλλά και ένας απρόσκλητος πυροσβέστης.

Με όχημα την ανεπάρκεια των λέξεων, ο συγγραφέας Ευγένιος Ιονέσκο περιγράφει την καθημερινότητα της μικροαστικής κοινωνίας και επιτίθεται σ’ ένα κόσμο που έχει χάσει τη μεταφυσική του διάσταση. Παρωδώντας και χλευάζοντας την απολιθωμένη γλώσσα, βασικά προτείνει την αποκατάσταση μιας ποιητικής αντίληψης για τη ζωή.

Η παράσταση επιδιώκει να αναδείξει το παράλογο και το σουρεαλιστικό στοιχείο του σύγχρονου κόσμου της και την καθολική αδυναμία της γλώσσας ως μέσο επικοινωνίας συναισθημάτων και ιδεών.  Με εφαλτήριο τον Βιτγκενστάιν που λέει ότι: τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου, στόχος είναι να διερευνηθεί η ανάγκη του ανθρώπου να ονομάζει τα πάντα και να τα κατηγοριοποιεί για να τα κατανοήσει. Τα θέματα της μνήμης και της αμνησίας, της κοινοτοπίας των λέξεων, της σύγκρουσης ανάμεσα στο περίκλειστο σπίτι και στον εξωτερικό κόσμο είναι πανανθρώπινα και διαχρονικά. Η λοξή ματιά του Ιονέσκο που επικεντρώνεται στο ελάχιστο και το μεγεθύνει ταιριάζει ιδιαίτερα στο πεδίο σκηνικής έρευνας της ομάδας ΑΤΟΝΑλ.

Μετάφραση: Μαριάννα Κάλμπαρη

Σκηνοθεσία: Σοφία Μαραθάκη

Δραματολόγος παράστασης:  Έλενα Τριανταφυλλοπούλου

Σκηνογραφία:  Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Επιμέλεια κίνησης: Βρισηίδα Σολωμού

Πρωτότυπη μουσική: Βασίλης Τζαβάρας

Παίζουν (αλφαβητικά): Θανάσης Δόβρης, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Μαρία Παρασύρη, Κων/νος Παπαθεοδώρου, Σοφία Μαραθάκη κ.ά.

*Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού

~.~

Φρυνίχου

Φρυνίχου 14 | Τηλέφωνο 2103222464

ANALOGIO FESTIVAL

ΔΙΑΡΚΕΙΑ 21 έως 27 Σεπτεμβρίου 2018

Το Φεστιβάλ Αναλόγιου νεοελληνικών έργων σε καλλιτεχνική διεύθυνση Σίσσυς Παπαθανασίου, φιλοξενείται και φέτος στο Θέατρο Τέχνης. Το Analogio Festival υποστηρίζεται από το Υπουργείου Πολιτισμού

RELAX… MYNOTIS, ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ (ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ)

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 1 Οκτωβρίου 2018

Το  έργο του Βασίλη Παπαβασιλείου για τρίτη χρονιά και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων

Ένας ηθοποιός μεγάλος, όχι μόνο σε ηλικία αλλά και σε αξία, υπαγορεύει τη διαθήκη του σε έναν βοηθό συμβολαιογράφου. Είναι ο 35ος συμβολαιογράφος, μέσα σε σαράντα χρόνια, που αναλαμβάνει αυτήν τη δουλειά. Είναι ολοφάνερο ότι ο ηθοποιός έχει μιαν έμμονη προσήλωση στην ιδέα της διαθήκης.

Έτσι ξεκινά το "RELAX...". Σαν ένα ταξίδι μέσα στον νεοελληνικό χρόνο που οδηγεί άλλοτε στον Άδη και άλλοτε στο Υπερπέραν. Παραστάτες σ΄αυτό το ταξίδι είναι δύο μορφές του νεοελληνικού πανθέου που εμφανίζονται όχι ως φυσικές παρουσίες αλλά ως ενεργά φαντάσματα. Προκύπτει έτσι μια συνάντηση μεταξύ μεγάλων ανδρών σε μια χώρα κατά τα άλλα μικρή. ΄Ισως αυτή η χώρα, που μοιάζει σήμερα ακινητοποιημένη, τίποτα να μη χρειάζεται τόσο πολύ όσο ένα ταξίδι ή την ιδέα έστω ενός ταξιδιού...

Μέγας χορηγός του "RELAX..." είναι ο ανεξάρτητος φορέας "ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΓΟΣ Α.Ε.".

Σκηνοθεσία : Βασίλης Παπαβασιλείου

Σκηνογραφία : Κώστας- Ηρακλής Γεωργίου

Φωτισμοί : Ελευθερία Ντεκώ

Καλλιτεχνική συνεργάτις - Εκτέλεση παραγωγής : Νικολέτα Φιλόσογλου

Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου

Παίζουν: Βασίλης Παπαβασιλείου & Γιάννος Περλέγκας

ΕΛΕΝΗ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ (ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ)

ΠΡΕΜΕΡΑ 3 Οκτωβρίου 2018

«Η Ελένη» του Γιάννη Ρίτσου, στη σκηνική ενσάρκωσή της από τον Βασίλη Παπαβασιλείου, ξαναγεννιέται  και φέτος ξανά επιστρέφει, όπως πάντα,  σαν φόρος κατάφασης στη δύναμη της ποίησης, του θεάτρου και της ζωής.

Έχοντας ήδη πίσω της 150 παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό,  « Η Ελένη» ξαναρχίζει το ταξίδι της στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν στην οδό Φρυνίχου, Το σχέδιο της παράστασης «Η Ελένη» έχει τις ρίζες του στη θεατρική βραδιά που παρουσιάστηκε το καλοκαίρι του 1999 στην Πνύκα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, με τίτλο «Ο κύριος Γιάννης Ρίτσος». 

Ο Βασίλης Παπαβασιλείου λέει για το κείμενο:

Oι αρχαιόθεμοι «γυναικείοι μονόλογοι» της «Τέταρτης Διάστασης». Τα κομμάτια αυτά παίζονται από γυναίκες ηθοποιούς με λαμπρά συνήθως αποτελέσματα (προσωπικά μου έχει τύχει να θαυμάσω κάποια από τα αποτελέσματα αυτά), τα οποία όμως παραπέμπουν μοιραία στον κλειστό κόσμο του «ψυχολογικού θεάτρου». Η ταύτιση του φύλου του ερμηνευτή με το φύλο της θεατρικής «περσόνα», είναι υπεύθυνη, κατά τη γνώμη μου, γι’ αυτή την παραπλανητική αναγωγή. Γιατί παραπλανητική; Μα γιατί ο Ρίτσος είναι πολύ πιο κοντά στον αρχαίο συνάδερφό του παρά στον Τένεση Ουίλιαμς. Θα’ λεγε κανείς ότι ο Ουίλιαμς είναι γι’ αυτόν η αφετηρία, για να αναπλεύσει τον ποταμό του θεάτρου και να συναντήσει τον Ευριπίδη. Το θέατρο του Ρίτσου είναι ένα θέατρο γλώσσας και ιδεών. Το ανθρώπινο πάθος , είτε τη «γυναικεία» ψυχή αφορά είτε την «ανδρική», φωτίζεται στοργικά και συνάμα ανελέητα ως έρμαιο μιας υπέρτερης διαπλοκής δυνάμεων, που φέρουν τα ωραία ονόματα Πόθος, Δόξα, Ομορφιά, και συνθέτουν το δίχτυ της Μοίρας μας.

Στους μονολόγους του Ρίτσου το πάθος δεν εκτίθεται ως άμεσο βίωμα, αλλά ως αναδρομή. Όχημα αυτής της αναδρομής είναι η γλώσσα. Κάτι περισσότερο : η γλώσσα και το παιχνίδι της είναι η μόνη ταυτότητα των ηρώων του. Η κατά συνθήκη ονομασίες Αίας , Ορέστης, Ελένη κτλ. δε σηματοδοτούν ατομικές οντότητες αλλά κόμπους του Μύθου, ή μ’ άλλα λόγια της ακατάλυτης δύναμης του Απρόσωπου που εξυφαίνει, που πλέκει τη μικρή ζωή του καθενός μας. Τι άλλο έκανε η αρχαία τραγωδία;

Σκηνοθεσία: Βασίλης Παπαβασιλείου

Σκηνογραφία: Μαρί-Νοέλ Σεμέ

Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ

Καλλιτεχνική συνεργάτις- Εκτέλεση παραγωγής: Νικολέτα Φιλόσογλου

Παίζουν: Βασίλης Παπαβασιλείου και Νίκος Σακαλίδης

ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΑΤΑΫΝΤΕ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 9 Οκτωβρίου 2018

Το Θέατρο Τέχνης και η Εταιρεία Θεάτρου Πράξη Επτά, παρουσιάζουν το έργο του  Ρομπέρτο  Ατάϋντε «Δεσποινίς Μαργαρίτα» - Miss Margarida’s Way.

Η Δεσποινίς Μαργαρίτα είναι μια σύνθετη και ενδιαφέρουσα θεατρικά προσωπικότητα. Διδάσκει και εκπαιδεύει τα παιδιά, με αυταρχικό και βίαιο τρόπο, για να ενταχθούν στο κοινωνικό σύστημα. Συγχρόνως όμως, ειρωνεύεται κι απαξιώνει το σύστημα που η ίδια εκπροσωπεί. Η Δεσποινίς Μαργαρίτα,  υποτιμά, λοιδορεί, τιμωρεί και εκφοβίζει τους μαθητές της, τα παιδιά της έκτης δημοτικού, που συγχρόνως τα αγαπά. Γιατί ουσιαστικά αγαπάει τον εαυτό της, όταν ήταν κι εκείνη παιδί “...γιατί και η Δεσποινίς Μαργαρίτα ήταν άνθρωπος...” όπως λέει και η ίδια.

Ένα εμβληματικό έργο της παγκόσμιας δραματουργίας, το οποίο ο συγγραφέας εμπνεύστηκε και έγραψε κάτω από τη βαριά σκιά του δικτατορικού καθεστώτος της Βραζιλίας.

Ο μονόλογός της είναι ένα μάθημα πολιτικό. Ένα σχόλιο πάνω στην εξουσία. Έχει ανέβει σε περισσότερες από τριάντα χώρες. Στην Ελλάδα το έργο ανέβηκε πρώτη φορά το 1975 σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη και την αξέχαστη Έλλη Λαμπέτη στον ομώνυμο ρόλο.

Μετάφραση:  Κώστας Ταχτσής

Σκηνοθεσία – Μουσική επιμέλεια:  Θόδωρος Γράμψας

Σκηνικά – Κοστούμια:  Χριστίνα Κωστέα

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Δανάη Χριστοδούλου

Στο ρόλο της Δεσποινίδος Μαργαρίτας ο Θόδωρος Γράμψας

Συμμετέχει η Στέλλα Τραγούδα

*Συμπαραγωγή με την Πράξη Επτά

ΖΩΡΖ ΝΤΑΝΤΕΝ: Ο ΑΝΑΥΔΟΣ ΣΥΖΥΓΟΣ, ΜΟΛΙΕΡΟΣ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 18 Οκτωβρίου 2018

Μια από τις λιγότερο παιγμένες και περισσότερο πικρές κωμωδίες του Μολιέρου ανεβαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης. Μια κωμωδία με κοινωνικο-πολιτική διάσταση που μιλάει παρ΄όλα αυτά για τον έρωτα. Ή για να είμαστε ακριβείς για τη δυστυχία της έλλειψής του.

Ο Ζωρζ Νταντέν έχει μείνει ά ν α υ δ ο ς  με το θράσος της γυναίκας του. Όχι μόνο τον περιφρονεί και τον απατά μπροστά στα μάτια του, αλλά τον βγάζει επιπλέον και τρελό όταν εκείνος τολμά να την κατηγορήσει στους γονείς της. Το δίκιο πνίγει τον Ζωρζ Νταντέν αλλά όσο κι αν προσπαθεί να το διεκδικήσει του είναι αδύνατο να το βρει. Φταίει που έκανε το λάθος να παντρευτεί μια γυναίκα κοινωνικά ανώτερή του; Φταίει που ο ίδιος αισθάνεται μειονεκτικά απέναντί της και απέναντι στην οικογένειά της; Φταίει που δεν ξέρει ν΄αγαπά; Το σίγουρο είναι ότι ο γάμος του Ζωρζ Νταντέν- όπως και κάθε "λάθος" γάμος - είναι η μεγαλύτερη πηγή δυστυχίας.

Το έργο του Μολιέρου-γραμμένο σε πρόζα-πρωτοπαρουσιάστηκε το 1668 κατά παραγγελία του βασιλιά. Σ΄εκείνη την πρώτη παράσταση, η κωμωδία παίχτηκε παράλληλα με ένα βουκολικό δράμα σε στίχους του Μολιέρου και μουσική του Λυλλύ, που εξυμνούσε τον αγνό, αληθινό, δυνατό έρωτα. Από τη μια παρουσιαζόταν δηλαδή η ιδανική μορφή του έρωτα-με όλα τα βάσανα και τον πόνο που μπορεί να γεννήσει- και από την άλλη η πεζή, αφόρητη πραγματικότητα ενός αταίριαστου γάμου. Στην παράστασή μας δε θα παρουσιάσουμε το βουκολικό δράμα...Θα επιχειρήσουμε όμως να βρούμε την αντιστοιχία του στο σήμερα. 

Μετάφραση-δραματουργική επεξεργασία-σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Σκηνικά-κοστούμια: Μαντώ Ψυχουντάκη

Μουσική επιμέλεια: Νέστωρ Κοψιδάς

Επιμέλεια κίνησης: Βάλια Παπαχρήστου

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη

Βοηθός παραγωγής: Σοφία Αρβανίτη

Παίζουν (αλφαβητικά): Σύρμω Κεκέ, Κώστας Κουτσολέλος, Νέστωρ Κοψιδάς, Κατερίνα Λυπηρίδου, Δημήτρης Μαγγίνας, Βασίλης Μαυρογεωργίου.

ΤΟΥΣ ΖΥΓΟΥΣ ΛΥΣΑΤΕ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 10 Νοεμβρίου 2018

Συνεχίζονται οι ασκήσεις θεατρικού ακτιβισμού του Βασίλη Παπαβασιλείου που ξεκίνησαν το 2015 στο Θέατρο της οδού Φρυνίχου

"Τρία χρόνια μετά το Σιχτίρ ευρώ, μπουντρούμ δραχμή, θα πεις κι ένα τραγούδι", ο Φωκίων Καπνίδης (Βασίλης Παπαβασιλείου) επιστρέφει στο Άσυλο Ανιάτως Ψεκασθέντων Ολικώς Υστερούντων (ΑΑΨΟΥ) και στον γνωστό τόπο του εγκλήματος "Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν" στην οδό Φρυνίχου.

Αυτή τη φορά δεν είναι ο βραβευμένος "Τρόφιμος της Χρονιάς" αλλά ο δαφνοστεφανωμένος "Ψεκασμένος" της οκταετίας".

Το Ίδρυμα γιορτάζει την έξοδο από τα μνημόνια και την είσοδο που;

Στο Διάστημα;

Στις Αγορές;

Στα Δυτικά Βαλκάνια;

Σ' αυτά και σε πλήθος άλλα ερωτήματα θα επιχειρήσει να απαντήσει ο Φωκίων σε μια εκδήλωση που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί παρά να έχει και ελαφρώς προεκλογικό χαρακτήρα.

Κείμενο-Σκηνοθεσία-Ερμηνεία: Βασίλης Παπαβασιλείου

Καλλιτεχνική συνεργάτις- Εκτέλεση παραγωγής: Νικολέτα Φιλόσογλου

Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ

ΟΛΟ ΣΠΙΤΙ, ΚΡΕΒΑΤΙ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΦΡΑΝΚΑ ΡΑΜΕ & ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 3 Δεκεμβρίου 2018

Ο Κωστής Καπελώνης σκηνοθετεί και ο Σταμάτης Κραουνάκης συνθέτει. Ένα θεατρικό έργο για την κατάσταση της γυναίκας και ιδίως τη σεξουαλική σκλαβιά της . Μια παράσταση που σχεδιάζεται  να ταξιδέψει ανά την Ελλάδα.

H κατάσταση της γυναίκας είναι παντού και πάντα ίδια. Γυναίκες, αδελφές, μητέρες, φίλες, με ανάγκη για αγάπη και σεβασμό. Μια κραυγή απόγνωσης και σημαία επανάστασης. Σεξουαλική δουλεία και εξέγερση στην κοινωνική και οικογενειακή καταπίεση. Το ισχυροαδύναμο φύλο ανά τους αιώνες. Ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Ένα έργο με λόγο καθημερινό και υπερβατικό που ακουμπάει στην καρδιά, αλλά δίνει γροθιά στο στομάχι. Όλοι μας σε όλες τις φράσεις. Τόσο τρομακτικά οικείο. Ένα υπέροχο κράμα, με δραματικό γέλιο και κωμικό δάκρυ.

Το έργο πρωτοανέβηκε το 1977, με τη Φράνκα Ράμε να παίζει όλους τους ρόλους. Έκτοτε παίζεται συνεχώς σε όλο τον «πολιτισμένο» κόσμο.

Συγγραφείς: Φράνκα Ράμε & Ντάριο Φο

Μετάφραση: Αχιλλέας Καλαμάρας

Σκηνοθεσία: Κωστής Καπελώνης

Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Σκηνικά και κοστούμια: Έλλη Λιδωρικιώτη

Επιμέλεια κίνησης: Ειρήνη Στρατηγοπούλου

Παίζουν (αλφαβητικά):  Αντωνία Καμπάκου, Τζένη Κόλλια, Γιάννα Μαλακατέ, Ράνια Παπαδάκου    

ΝΑ ΝΤΥΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΓΥΜΝΟΥΣ, ΛΟΥΙΤΖΙ ΠΙΡΑΝΤΕΛΟ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 15 Δεκεμβρίου 2018

Ο Γιάννος Περλέγκας επιστρέφει ως σκηνοθέτης στη σκηνή όπου πραγματοποίησε την πρώτη του σκηνοθεσία, για να παρουσιάσει αυτή τη φορά το κλασικό αριστούργημα του Λουίτζι Πιραντέλο.

Η νεαρή και θελκτική Ερσίλια Ντρέι είναι η γκουβερνάντα της μικρής κορούλας του Πρόξενου της Ιταλίας στην Σμύρνη. Η ζωή της θα μπορούσε να ονομαστεί ευχάριστη, εξαιρουμένων των συνεχών επιπλήξεων που υφίσταται από την γυναίκα του Πρόξενου, ενός μάλλον βδελυρού χαρακτήρα.

Ένας νεαρός αξιωματικός του Ναυτικού, ο Φράνκο Λασπίγκα, διερχόμενος από την Σμύρνη, ερωτεύεται και αρραβωνιάζεται την Ερσίλια. Τα κάλλη της νεαρής γκουβερνάντας όμως, δεν αφήνουν ασυγκίνητο ούτε τον Πρόξενο Γκρόττι – ο οποίος της εξομολογείται και της επιβάλλει τον έρωτά του. Το συγκεκριμένο πάθος περιπλέκει τα πράγματα και ωθεί την Ερσίλια να παραμελήσει τα καθήκοντά της ως γκουβερνάντα.

Ένα απόγευμα, αποσπάται η προσοχή της και η μικρή κόρη του Πρόξενου, που έπαιζε στο μπαλκόνι του σπιτιού της, πέφτει και σκοτώνεται. Η μητέρα του δύστυχου κοριτσιού, η οποία ανακαλύπτει ταυτοχρόνως τον παράνομο δεσμό του συζύγου της με την Ερσίλια, καταγγέλει την γκουβερνάντα στον αρραβωνιαστικό της κι εκείνος την εγκαταλείπει κι αρραβωνιάζεται μιαν άλλη. Εγκαταλελειμμένη, απόβλητη, χωρίς δουλειά, η Ερσίλια αποφασίζει να αυτοκτονήσει πίνοντας δηλητήριο.

Ο μυθιστοριογράφος Λουντοβίκο Νότα, ενθουσιασμένος με τον ρόλο που διαδραματίζει η δυστυχισμένη Ερσίλια σε αυτό το δράμα, την παίρνει υπό την προστασία του, όταν εκείνη βγαίνει από το νοσοκομείο, στο οποίο μεταφέρθηκε μετά το απονενοημένο της διάβημα…

Στέκεται κανείς αμήχανος μπροστά στην πλοκή του έργου του σπουδαίου Ιταλού συγγραφέα, που μοιάζει σαν περιγραφή βραζιλιάνικου σήριαλ σε σελίδες τηλεοπτικού περιοδικού. Το σίγουρο είναι πως είναι εξαιρετικά εύκολο να αποδώσουμε κι εμείς τις ρυτίδες που συνήθως προσάπτει η εποχή μας στο σύνολο του έργου του Πιραντέλλο.

Οι συνεχώς μεταβαλλόμενες συμπεριφορές των προσώπων, η ασάφεια των κινήτρων τους, η αποτυχία τους να εκφράσουν τι τους συμβαίνει, η συνεχής αβεβαιότητα για το τι είναι αλήθεια και τι ψέμα, η διαρκής αυτοϋπονόμευση των ηρώων, η ανεπάρκεια της γλώσσας, όλες αυτές οι παράμετροι, σαφώς συνηγορούν στην άποψη ότι ο Πιραντέλλο περιγράφει μια απογυμνωμένη, απόλυτα δυστυχισμένη ανθρωπότητα, που έχει χάσει κάθε ψευδαίσθηση ατομικής συγκρότησης. Όμως αυτός ο δαιμόνιος θεατράνθρωπος μοιάζει να δοκιμάζει συνεχώς τα όρια των ηρώων του: πιάνει μια αποστροφή του λόγου τους ή έναν αναστεναγμό τους, και τα διογκώνει για τη δική του ευχαρίστηση της αφήγησης˙ επιπλέον μοιάζει να προσφέρει στους ηθοποιούς που θα ενσαρκώσουν τα πρόσωπά του την χαρά και την αποθέωση της θεατρικότητας – ένα ατελείωτο παλαντζάρισμα ανάμεσα στην απόλυτη τραγικότητα και την κατάφωρη κωμικότητα, μόνο και μόνο για τη χαρά της υπόδυσης.

Μια γκροτέσκα μασκαράτα για την αποτυχία της ζωής, για τα δυσδιάκριτα όρια της αλήθειας και του ψέματος της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Μετάφραση: Ελένη Γεωργίου – Γιάννος Περλέγκας

Σκηνοθεσία: Γιάννος Περλέγκας

Κοστούμια: Λουκία Χουλιάρα

Σκηνικά: Γεωργία Μπούρα

Κίνηση: Δήμητρα Ευθυμιοπούλου

Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Παίζουν (αλφαβητικά): Θανάσης Δήμου, Μάγδα Καυκούλα, Στέργιος Κοντακιώτης, Γιάννος Περλέγκας, Μαρία Πρωτόπαππα, Εύη Σαουλίδου, Θάνος Τοκάκης

* Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού

** Μια συμπαραγωγή με τις : LEAD IN arts (Αντώνης Περιστεράκος), Χαιρετ-ε, ΔηΠεΘε Κοζάνης και  Εν τω άμα

ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ, ΕΡΡΙΚΟΣ ΙΨΕΝ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 22 Φεβρουαρίου 2019

Ο Δημήτρης Καραντζάς καταπιάνεται για δεύτερη φορά με τον κόσμο του Ερρίκου Ίψεν στο Θέατρο Τέχνης. Αυτή τη φορά με τους Βρικόλακες στη σκηνή της Φρυνίχου.

 Στους Βρικόλακες, ο Ίψεν –με μια δομή που θυμίζει αρχαία τραγωδία– προσπαθεί να διερευνήσει το δικαίωμα του ανθρώπινου όντος στην ευτυχία. Σε μια κοινωνία υποταγμένη σε απαρχαιωμένες ιδέες και ηθικές, η Έλεν Άλβινγκ προσπαθεί να ορθώσει το ανάστημά της και να απαλλαγεί από οτιδήποτε στοιχειώνει τη ζωή της, προτείνοντας έναν εντελώς ριζοσπαστικό τρόπο ζωής απαλλαγμένο από ιδιότητες. Σ’ αυτή της την απόπειρα θα έρθει σε σύγκρουση με τις αδιάλλακτες και τιμωρητικές θεωρίες του Πάστορα Μάντερς και με την ίδια της τη ζωή και τις ενοχές της μέσα από την αντιμετώπιση της ασθένειας του γιου της Όσβαλντ. Οι «βρικόλακες» του παρελθόντος και του παρόντος κατά την εξέλιξη του έργου κατακλύζουν το σπίτι και οδηγούν στην αναπόφευκτη καταστροφή των πάντων. Το τέλος του έργου βρίσκει τα πρόσωπα βουτηγμένα στο σκοτάδι του νου τους, να παρακαλάνε για μια «ανύψωση» στον ήλιο. Ο Ίψεν εξυφαίνει ένα εντελές αριστούργημα για την αέναη και απελπιστικά επαναληπτική και αναπόδραστη μοίρα του ανθρώπου. Η παράσταση επιχειρεί να φωτίσει αυτό ακριβώς το εγκλωβιστικό σχήμα, σε ένα σύστημα αλληλεξαρτητικών σχέσεων και αέναης κίνησης, σε ένα περιβάλλον (ηχητικό και σκηνογραφικό) στοιχειωμένο από παιδικές μνήμες.

Μετάφραση: Μαργαρίτα Μέλμπεργκ

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς

Σύμβουλος στη Δραματουργία: Θεοδώρα Καπράλου

Σκηνικά: Κλειώ Μπομπότη

Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Επιμέλεια κίνησης: Τάσος Καραχάλιος

Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Άννα Παπαγεωργίου

Παίζουν (αλφαβητικά): Ακύλλας Καραζήσης (Πάστορας Μάντερς) , Ιωάννα Κολλιοπούλου (Ρεγκίνε), Κώστας Μπερικόπουλος (Έγκστραντ) Μιχάλης Σαράντης (Όσβαλντ). Στο ρόλο της Κυρίας Άλβινγκ η Ρένη Πιττακή

*Συμπαραγωγή με το Θέατρο του Νέου Κόσμου

ΑΝΘΡΩΠΟΦΥΛΑΚΕΣ, ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 6 Μαΐου 2019

Ο Μάνος Βαβαδάκης, στην πρώτη του συνεργασία με το Θέατρο Τέχνης παρουσιάζει το βιβλίο ορόσημο του Περικλή Κοροβέση.

άνθρωπος (ο) το έμβιο ον που ανήκει στα πρωτεύοντα θηλαστικά και διαφέρει από τα υπόλοιπα όντα τής τάξης του λόγω τής ικανότητας του να παράγει έναρθρο λόγο και αφηρημένες σκέψεις, έχει συνείδηση τής δύναμης και τής αυτοτέλειας του και τη δυνατότητα ηθικών κρίσεων. [ΕΤΥΜ. αρχ., αβεβ. ετύμου, πιθ. < *άνδρ-ωπος < άνήρ, ανδρός + -ωπός  με τη σημ. ≪ο έχων ανδρική όψη, αυτός που μοιάζει με άνδρα≫, όπου άνδρας σημαίνει γενικότερα τον άνθρωπο].

φύλακας (ο/η) 1. πρόσωπο που φρουρεί, που επιτηρεί κάτι 2. ο προστάτης, ο υπερασπιστής. [ΕΤΥΜ < αρχ. φύλαξ, -ακος, με επίθημα -αξ (πβ. κ. κόλαξ, σκύλ-αξ), αβεβ. ετύμου].

χούντα (η) 1. ομάδα πολιτικών και στρατιωτικών που καταλαμβάνουν την εξουσία με πραξικόπημα και επιβάλλουν με τη δύναμη των όπλων δικτατορικό καθεστώς 2. Χούντα (η) η δικτατορία που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από το 1967 ώς το 1974. [ΕΤΥΜ. < ισπ. junta, ουσιαστικοπ. θηλ. τού επιθ. junto ≪ενωμένος, συνδεδεμένος≫ < λατ. junctus, μτχ. τ. τού ρ. jungere ≪ενώνω, συνδέω≫].

Οι Ανθρωποφύλακες του Περικλή Κοροβέση αποτελούν βιβλίο ορόσημο, αφού είναι η πρώτη μαρτυρία που τυπώθηκε και κυκλοφόρησε διεθνώς κάνοντας γνωστή την πρακτική βασανισμών που ακολουθούσε το καθεστώς το συνταγματαρχών έναντι των αντιφρονούντων. Η σκληρότητα της περιγραφής των βασανισμών ισορροπεί με την λογοτεχνική αφήγηση του Κοροβέση, απόρροια της καλλιτεχνικής του ιδιότητας.

Η διττή ταυτότητα του Κοροβέση, αγωνιστή και ηθοποιού, γίνεται εφαλτήριο να αναμοχλεύσουμε τις σκληρές δοκιμασίες εξευτελισμού και βίας που υπέστη μέρος του λαού, πρακτική που ακόμα και σήμερα, έστω και ως αστείο, επιδοκιμάζεται από πολιτικούς και πολίτες, και να εξετάσουμε την καλλιτεχνική παραγωγή και τη θέση των καλλιτεχνών την περίοδο της Επταετίας. Πώς η τέχνη χειραγωγήθηκε και χρησιμοποιήθηκε για τον αποπροσανατολισμό της ελληνικής κοινωνίας και πώς το κιτς έγινε η νέα εικόνα του ελληνικού πολιτισμού, τη στιγμή που οι φωνές της αντίστασης πάλευαν ακόμα να δημιουργούν.

Σκηνοθεσία: Μάνος Βαβαδάκης

Διασκευή: Άνδρη Θεοδότου

Επιμέλεια κίνησης: Μαρίζα Τσίγκα

Επιμέλεια φωτισμών: Στέλλα Κάλτσου

Παίζει ο ηθοποιός Νέστωρ Κοψιδάς

~.~

Παιδική Σκηνή

ΑΛΑΝΤΙΝ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 21 Οκτωβρίου 2018

Ο ΑΛΑΝΤΙΝ επιστρέφει στο Θέατρο Τέχνης μετά το 2010 όπου πρωτοπαρουσιάστηκε από την ίδια ομάδα συντελεστών με εξαιρετική επιτυχία (παίχτηκε για 2 συνεχόμενες σεζόν). Το γνωστό παραμύθι από τις Χίλιες και μια νύχτες παρουσιάζεται σε μορφή μιούζικαλ.

Μια «παραμυθένια» παράσταση με πολύ χιούμορ, κέφι, μουσική και τραγούδια. Μια παράσταση για μικρούς και μεγάλους που έγραψε τη δική της ιστορία. Με τους σταθερούς συνεργάτες της Παιδικής Σκηνής Δημήτρη Δεγαϊτη (σκηνοθεσία) και Άνδρη Θεοδότου(κείμενο) σε μια από τις καλύτερες  στιγμές τους.

Για παιδιά μέχρι 12 ετών. Κάθε Κυριακή και πρωϊνές παραστάσεις για σχολεία

Διασκευή : Άνδρη Θεοδότου

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Δεγαϊτης

Σκηνικά-κοστούμια: Πάρις Μέξης

Μουσική: Νίκος Τσέκος

Κίνηση: Λία Τσολάκη

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Παίζουν : Δημοσθένης Φίλιππας, Δημήτρης Σαμόλης, Λήδα Καπνά, Κωσταντίνος Ευστρατίου, Δημήτρης Δεγαΐτης, Χαρά Κοροπλή, Ελευθερία Παγκάλου, Αγαθάγγελος Χατζημιχαήλ, Μιχάλης Μελίσσης, Κωσταντίνος Τσίτσιος.

~.~

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ

1. ΤΡΙΕΤΕΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: «200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ: ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΑΔΑ; ».

Το Θέατρο Τέχνης συνεχίζει το εγχείρημα που εγκαινιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στις 26 Μαρτίου 2018.

Έτσι κατά την καλλιτεχνική περίοδο 2018-19 και μέχρι το Μάρτιο του 2021, το Θέατρο Τέχνης θα συνεχίσει να μελετά, να εξερευνά και να γιορτάζει το 1821 με αφορμή την επικείμενη επέτειο των 200 χρόνων της Επανάστασης. Του ιστορικού γεγονότος που διαμόρφωσε τη σύγχρονη Ελλάδα. 

Αυτή τη σύγχρονη Ελλάδα αναζητούμε να κατανοήσουμε ξεκινώντας από τη στιγμή της γέννησής της. Εργαλεία μας: τόσο η επιστημονική γνώση όσο και η καλλιτεχνική δημιουργία. Στόχος μας:  να γίνει το Θέατρο Τέχνης ένας χώρος αληθινής συνάντησης, διαλόγου, ανταλλαγής απόψεων και ιδεών. Ένας χώρος ελεύθερης έκφρασης αλλά και γνώσης. Ένας χώρος συνομιλίας ανάμεσα στην επιστήμη και την τέχνη, ανάμεσα σε εκείνους που βρίσκονται πάνω και κάτω από τη σκηνή. Γιατί ο μόνος τρόπος για να προχωρήσουμε είναι η αναζήτηση. 

Υπεύθυνη επιστημονικού προγράμματος : Καλή Κυπαρίσση

Υπεύθυνη καλλιτεχνικού προγράμματος: Μαριάννα Κάλμπαρη

Η εναρκτήρια εκδήλωση του αφιερώματος πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα, 26 Μαρτίου 2018 με το παρακάτω πάνελ:

Πασχάλης Κιτρομηλίδης, καθηγητής πολιτικών επιστημών. Πανεπιστήμιο Αθηνών 

Θέμα:  Ο Διαφωτισμός και η ιδεολογική προετοιμασία της Επανάστασης

Βασιλική Σειρηνίδου, επικ. καθηγήτρια ιστορίας του νέου ελληνισμού. Πανεπιστήμιο Αθηνών. 

Θέμα: Ελληνική οικονομία και κοινωνία πριν την Επανάσταση.

Όλγα Κατσιαρδή-Hering, καθηγήτρια ιστορίας του νέου ελληνισμού. Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Θέμα: Ιστοριογραφία της Ελληνικής Επανάστασης

Ακολούθησε συζήτηση και στη συνέχεια  performance με 21 συγγραφείς που έγραψαν και παρουσίασαν οι ίδιοι (σε σκηνοθετική επιμέλεια Ανδρέα Φλουράκη) 21 κείμενα με θέμα την Επανάσταση.

Το 2019, στο επιστημονικό μέρος του προγράμματος, θα παρουσιαστούν οι εκδηλώσεις:

-1821 «Οι δύσκολες πλευρές ενός πολυμέτωπου αγώνα»

Τρεις τρίωρες συναντήσεις με την καθηγήτρια ιστορίας νέου ελληνισμού του Πανεπιστημίου Αθηνών Μαρία Ευθυμίου

-Μνήμη και αρχεία

Συμμετέχουν: Βαλατσού Δέσποινα, δρ. ιστορίας ΕΚΠΑ, Κέντρο Έρευνας για τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες

Ιουλία Πεντάζου, δρ. αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ιστορικός & επιμελήτρια με ειδίκευση στο σχεδιασμό ψηφιακών εφαρμογών

Άντα Διάλλα, αναπληρώτρια καθηγήτρια ευρωπαϊκής ιστορίας ΑΣΚΤ 

Ιωάννα Λαλιώτου, αναπληρώτρια καθηγήτρια σύγχρονης ιστορίας, τμ. ΙΑΚΑ Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Έλλη Δρούλια, ιστορικός, Βιβλιοθήκη της Βουλής

Στόχος αυτού του πάνελ είναι να σκεφτούμε τι είναι ιστορική μνήμη και κυρίως να αναρωτηθούμε κατά πόσο οι διαδικασίες συγκρότησης αρχείων και αρχειακών συλλογών (με ό,τι αυτό σημαίνει για τις απαραίτητες επιλογές ως προς το τι διασώζεται και τι αφήνεται στη λήθη) επηρεάζουν την ιστορική μας μνήμη για το παρελθόν, ιδίως σήμερα στο πλαίσιο των ψηφιακών τεχνολογικών εξελίξεων και των νέων δεδομένων που αυτές διαμορφώνουν.

-Από τη Μητέρα Μεγαλόψυχη στη Μητριά Πατρίδα

Δύο αιώνες ύστερα από την Επανάσταση του 1821 ο αναστοχασμός μας για το γεγονός που σηματοδότησε την εθνική αποκατάσταση του νεότερου ελληνισμού ως κρατικής οντότητας μπορεί να συνοψιστεί στη φράση: Από τη «Μητέρα Μεγαλόψυχη» του Διονυσίου Σολωμού στη «Μητριά Πατρίδα» του μεταπολεμικού ποιητή Μάρκου Μέσκου. Στόχος της εκδήλωσης είναι να αναπτυχθούν όψεις αυτού του αναστοχασμού: Ποιά ήταν η μακρά πορεία που διένυσε η ελληνική ποίηση από τα χρόνια της Επανάστασης μέχρι σήμερα, θεματοποιώντας τον αγώνα που κατέληξε στην εθνική παλλιγενεσία· ποια ήταν η προπαρασκευή της Επανάστασης στο ιδεολογικό πλαίσιο του ελληνικού διαφωτισμού· ποια ήταν, επίσης, η προπαρασκευή της κατά τον αιώνα που προηγήθηκε της Επανάστασης στις κοινότητες ελλήνων λογίων σε ευρωπαϊκά αστικά κέντρα που απευθύνουν εκκλήσεις υπέρ της ανεξαρτησίας των Ελλήνων· τέλος, πώς η Επανάσταση, τα γεγονότα και τα πρόσωπά της, μπορούν να αξιοποιηθούν ως μυθοπλαστικό υλικό της σύγχρονης πεζογραφίας. 

Στην εκδήλωση συμμετέχουν οι:

Νάσος Βαγενάς, ομότιμος καθηγητής θεωρίας και κριτικής της λογοτεχνίας, Ε.Κ.Π.Α.

Ευριπίδης Γαραντούδης, καθηγητής νεοελληνικής φιλολογίας, Τμήμα Φιλολογίας, Ε.Κ.Π.Α.

Ισίδωρος Ζουργός, πεζογράφος

Γιάννης Ξούριας, επίκουρος καθηγητής νεοελληνικής φιλολογίας, Τμήμα Φιλολογίας, Ε.Κ.Π.Α.

Το καλλιτεχνικό μέρος του προγράμματος 2019 περιλαμβάνει :

-Δύο αναλόγια θεατρικών έργων της επαναστατικής περιόδου

- Τη συνέχεια της δράσης"21 καλλιτέχνες συναντώνται με 21 ήρωες της Επανάστασης" (που πέρσι εγκαινιάστηκε με την επιτυχημένη συνάντηση του Βασίλη Παπαβασιλείου με τον Καποδίστρια)

-Την προκήρυξη διαγωνισμού θεατρικού έργου με θέμα σχετικό με το πρόγραμμα

ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΜΕ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ  ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το Θέατρο Τέχνης αναμένει προτάσεις των φίλων του στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος. Όποιος φίλος του Θεάτρου Τέχνης επιθυμεί να προτείνει κάποια ιδέα ή δράση σχετική με το θέμα «200 χρόνια από την Επανάσταση. Ποιά είναι η σύγχρονη Ελλάδα», μπορεί να την απευθύνει στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

1. ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ 3 ΕΥΡΩ 

Η φετινή προσφορά με εισιτήρια των 3 ευρώ θα πραγματοποιηθεί στις δύο σκηνές μας στις

3 Οκτωβρίου, ημέρα έναρξης της "Επανένωσης της Βόρειας με τη Νότια Κορέα" (ΥΠΟΓΕΙΟ) και της "Ελένης" (ΦΡΥΝΙΧΟΥ). 

Θα ανακοινωθούν σύντομα οι ώρες και οι όροι της αγαπημένης πλέον "γιορτής" που σηματοδοτεί την έναρξη της καλλιτεχνικής περιόδου στο ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ. 

1. ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ

ΕUREXIT, ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

28    Σεπτεμβρίου 2018, ΦΡΥΝΙΧΟΥ

Το Θέατρο Τέχνης και το Ελληνογερμανικό Θέατρο της Κολωνίας (DEUTSCH  GRIECHISCHES  THEATER  KÖLN  e. V.) συνεργάζονται για πρώτη φορά και παρουσιάζουν για μία και μοναδική παράσταση, την Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου στη σκηνή της Φρυνίχου, το έργο «Eurexit» του Κώστα Παπακωστόπουλου με ελληνικούς υπέρτιτλους, το οποίο παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία την περασμένη σεζόν στο Θέατρο Bauturm της Κολωνίας,. Τρεις Έλληνες και τρεις Γερμανοί ηθοποιοί επί σκηνής, αναζητούν το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης και τη θέση της χώρας μας μέσα σε αυτή, σε ένα έργο εμπνευσμένο από τον «Αγαμέμνονα» του Αισχύλου.

Παίζουν: Lisa Sophie Kusz, Stephanie Meisenzahl, Στέλλα Βαϊνόγλου, Stephanie Meisenzahl, Αναστασία Αβενίδου, Βασίλης Ναλμπάντης, Thomas Franke, Lisa Sophie Kusz

ΙΟΥΛΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡ, ΣΑΙΞΠΗΡ

    24 Νοεμβρίου 2018, Bova, Reggiο Calabria

To Θέατρο Τέχνης ταξιδεύει στην Ιταλία, στο Φεστιβάλ Miti Contemporanei  στο Reggio Calabria  με τον «Ιούλιο Καίσαρα» του Σαίξπηρ που ανέβηκε τον Απρίλιο του 2018 με μεγάλη επιτυχία για 28 παραστάσεις στην σκηνή της οδού Φρυνίχου. Η σκηνοθεσία είναι της Νατάσας Τριανταφύλλη, ενώ όλους τους βασικούς ρόλους ερμηνεύει ο Ρένος Χαραλαμπίδης πλαισιωμένος από τον εξαιρετικό κρουστό Πέτρο Κούρτη, και την Ελεάνα Γεωργούλη επί σκηνής.  Την πρωτότυπη μελωδία της παράστασης συνέθεσε ο ιταλός διεθνούς φήμης μουσικός Ludovico Einaudi. Η παράσταση επιλέχθηκε από την καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ, Teresa Timpano στο πλαίσιο της πρώτης ελληνοϊταλικής πλατφόρμας καλλιτεχνικών διευθυντών φεστιβάλ και θεάτρου που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα από τις 24 έως τις 27 Μαΐου 2018 από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού σε συνεργασία με τη Γενική Διεύθυνση Παραστατικών Τεχνών του Υπουργείου Πολιτισμού της Ιταλίας. Παρουσίαση στις 24 Νοεμβρίου 2018, στο Bova, Reggio Calabria.