Για να βρούμε το Ντουέντε δεν υπάρχει τίποτε να μας βοηθήσει. Ούτε χάρτης ούτε «σωστοί τρόποι». Το μόνο που ξέρουμε είναι  πως καίει το αίμα σαν κοπανιστό γυαλί, πως εξαντλεί, πως σβήνει τη γλυκιά γεωμετρία που μάθαμε, πως κλωτσάει όλα τα στυλ. 

Ο ερχομός του προϋποθέτει πάντοτε μια ριζική αλλαγή όλων των μορφών που στηρίζονται σε παλιές βάσεις. Φέρνει μαζί του ένα συναίσθημα φρεσκάδας εντελώς πρωτόγνωρο.  Είναι μια δύναμη κι όχι μια λειτουργία,  μια πάλη κι όχι μια αφηρημένη έννοια. 

Το εμβληματικό κείμενο του Λόρκα ανεβαίνει με τα φτερά μιας μουσικής λειτουργίας, παντρεμένο με δέκα μελοποιημένα ποιήματά του από το libro de poemas.

Μια μουσική τελετουργία για την Τέχνη, τον Θεό, τον Έρωτα και τον Θάνατο. Για το κρυμμένο πνεύμα μιας πληγωμένης πατρίδας. 

Για τη μαγική αυτή δύναμη, το πνεύμα της γης, που μοιράζει τα αγκάθια της φωτιάς του σε όποιον τα γυρέψει. 

Μετάφραση κεμένου: Ολυμπία Καράγιωργα

Μετάφραση ποιημάτων: Ανδρέας Αγγελάκης

Σύνθεση τραγουδιών – διδασκαλία παράστασης- Ερμηνεία: Σταμάτης Κραουνακης

Βοηθός: Χρήστος Γεροντίδης

Μουσική επεξεργασία: Σταμάτης Κραουνάκης, Βασίλης Ντρουμπογιάννης, Βάιος Πράπας , Γιώργος Ταμιωλάκης

Σκηνογραφική επιμέλεια:  Χριστίνα Κάλμπαρη

Σχεδιασμός Φωτισμών: Στέλλα Κάλτσου

Κοστούμια: Θοδωρής Καραγκούνης, L'A Pro atelier

Συνομιλούν και ερμηνεύουν τα τραγούδια:

Χρήστος Γεροντίδης

Κώστας Μπουγιώτης

Και οι μουσικοί:

Πιάνο: Βασίλης Ντρουμπογιάννης

Τσέλλο: Γιώργος Ταμιωλάκης

Με την ευγενική χορηγία της Ισπανικής πρεσβείας

Πρεμιέρα 24 Ιανουαρίου 2018

 Παραστάσεις κάθε Τρίτη  και Τετάρτη στις 21.30

Τιμές Εισιτηρίων: 15€ γενική είσοδος,10€ μειωμένο, 8€ ανεργίας

Ανήλικοι και σπουδαστές Ωδείων και μουσικών σχολών 6€

 Με μότο το δίστιχο του Γιώργου Σεφέρη  «Δὲ θέλω τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ μιλήσω ἁπλά,/νὰ μοῦ δοθεῖ ἐτούτη ἡ χάρη» η Μαριάννα Κάλμπαρη, η καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης παρουσίασε όλα όσα θα δούμε αυτή τη χρονιά στο ιστορικό θέατρο. 

ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ

Επιτυχημένες παραστάσεις της περιόδου 2016-17, σε επανάληψη.

-“RELAX MINOTIS” Βασίλη Παπαβασιλείου- σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου

(6 Οκτωβρίου-12 Νοεμβρίου 2017, ΦΡΥΝΙΧΟΥ)

Ο ...MINOTIS και ο νεαρός συμβολαιογράφος του, μετά την επιτυχία της περσινής χρονιάς, ξανασυναντιούνται στη σκηνή της Φρυνίχου για λίγες μόνο παραστάσεις.

Κωμικό χρονικό μιας καθόδου στον (νεοελληνικό) Άδη ή, αν προτιμάτε, μια εκτόξευση στο (νεοελληνικό πάντα) Υπερπέραν. Ένας ηθοποιός, μεγάλος όχι μόνον σε αξία αλλά και σε ηλικία, υπαγορεύει τη διαθήκη του σε έναν βοηθό συμβολαιογράφου. Μέσα σε μιαν ατμόσφαιρα εξορκισμού του επικείμενου (ή μήπως συντελεσθέντος;) τέλους εμφανίζονται ως συνομιλητές του ηθοποιού, ενεργά φαντάσματα και όχι τυπικές φυσικές παρουσίες, ένας μεγάλος πολιτικός και ένας μεγάλος ποιητής. Είναι ο «άλλος κόσμος», «η συντροφιά των μεγάλων σε μια χώρα μικρή», επειδή, τελικά, όπως λέει ο ήρωας, «όμοιος ομοίω αεί πελάζει και κατ΄ άλλους βελάζει...».

Κείμενο-σκηνοθεσία: Βασίλης Παπαβασιλείου

Σκηνογραφία : Κώστας- Ηρακλής Γεωργίου

Φωτισμοί : Ελευθερία Ντεκώ

Καλλιτεχνική συνεργάτις – Εκτέλεση παραγωγής : Νικολέτα Φιλόσογλου

Παίζουν: Βασίλης Παπαβασιλείου, Γιάννος Περλέγκας

ΜΟΝΟ ΓΙΑ 18 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ : Παρασκευή-Σάββατο 9.15μμ, Κυριακή 8μμ

-“ΛΕΣΧΗ”( ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ Ι) Στρατή Τσίρκα -σκηνοθεσία Έφης Θεοδώρου (11 Οκτωβρίου-1 Νοεμβρίου 2017,  ΥΠΟΓΕΙΟ)

Το πρώτο μέρος της τριλογίας του Τσίρκα, εγκαινίασε πέρυσι με μεγάλη επιτυχία τη συνεργασία ανάμεσα στο ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ και το ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ. Προτού παρουσιαστούν τα άλλα δύο μέρη της τριλογίας, η ΛΕΣΧΗ επανέρχεται στη σκηνή του ΥΠΟΓΕΙΟΥ για λίγες μόνο παραστάσεις.

Στη «Λέσχη», στον πρώτο τόμο της τριλογίας, η δράση τοποθετείται στα Ιεροσόλυμα το καλοκαίρι του 1942, την κρίσιμη εκείνη στιγμή που τα χιτλερικά στρατεύματα προελαύνουν στη Μέση Ανατολή και η έκβαση του πολέμου φαίνεται να γέρνει υπέρ του Άξονα. Σε μια κάπως ιδιόμορφη πανσιόν της πόλης συνωστίζονται άνθρωποι όλων των φυλών και των θρησκειών, «ναυάγια της καταιγίδας που σαρώνει τον κόσμο», που ζουν τα δικά τους προβλήματα και πάθη. Έρωτας και πολιτική, πόλεμος και διανόηση συμπλέκονται στη «Λέσχη» αλλά πάνω από όλα κυριαρχεί το θέμα της μοναξιάς.

Δέκα ηθοποιοί συγκροτούν ένα είδος αφηγηματικής κοινότητας, που όχι μόνο μοιράζεται τους ρόλους του πολυπρόσωπου αυτού μυθιστορήματος, αλλά και αφηγείται την περιπέτεια της συγγραφής του και την αγωνία του συγγραφέα, καθώς ενσωματώνονται αποσπάσματα από την αλληλογραφία του Τσίρκα και από «Τα Ημερολόγια της Τριλογίας». 

Δραματουργία- Σκηνοθεσία: Έφη Θεοδώρου                                         

Σκηνικά- Κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου                                                    

Μουσική: Νίκος Πλάτανος                                                                     

Κίνηση: Ερμής Μαλκότσης

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Συνεργάτις δραματουργός: Παναγιώτα Κωνσταντινάκου                                    

Βοηθός σκηνοθέτη: Παρασκευή Λυπημένου                                             

Παίζουν: Θανάσης Βλαβιανός, Παντελής Δεντάκης, Θανάσης Δήμου, Γιώργος Κριθάρας, Κατερίνα Λυπηρίδου, Γιώτα Μηλίτση, Ηλέκτρα Νικολούζου, Δημήτρης Πασσάς, Ερατώ Πίσση, Μάνος Στεφανάκης

ΜΟΝΟ ΓΙΑ 15 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: Τετάρτη 8μμ, Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο 8.30μμ, (εκτός από το Σάββατο 28/10), Κυριακή 7μμ

-“ Η ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΜΕ ΤΗ ΝΟΤΙΑ ΚΟΡΕΑ (ΙΙ)” , Ζοέλ Πομμερά  σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη (16 Νοεμβρίου 2017- 21 Ιανουαρίου 2018, ΥΠΟΓΕΙΟ)

 Ο Νίκος Μαστοράκης ανεβάζει με την ανανεωμένη ομάδα ηθοποιών της περσινής επιτυχίας του Υπογείου αλλά και με πρόσθετες ιστορίες που δεν είχαν ενταχθεί  στην πρώτη παρουσίαση, το σύγχρονο σπονδυλωτό έργο του Joël Pommerat: «La réunification des deux Corées» (Théâtre Odéon 2013) .

Μικρές ιστορίες-εικόνες που μιλούν με μελαγχολία, σκληρότητα, μεταφυσική διάθεση αλλά και πολύ χιούμορ για το αδιέξοδο της αγάπης. Της αγάπης που δεν καταφέρνει να επανενώσει ποτέ πραγματικά «τη Βόρεια με τη Νότια Κορέα». Της αγάπης που είναι αλληλένδετη με την απώλεια. Εραστές, σύζυγοι, οικογένειες, φίλοι… Ακόμα και όταν καταφέρνουν ν΄ αγαπηθούν, συνειδητοποιούν ότι «η αγάπη δε φτάνει ». Ίσως γιατί: «η αγάπη δεν υπάρχει. Η αγάπη είναι μια επινόηση. Ένα παιχνίδι του μυαλού. Η αγάπη είναι ένα είδος αρρώστιας που μας κάνει να κάνουμε πράγματα τρελά, επικίνδυνα…»

Μετάφραση: Μαριάννα Κάλμπαρη

Σκηνοθεσία -Σκηνογραφία - Μουσική επιμέλεια: Νίκος Μαστοράκης

Επιμέλεια σκηνικού: Αλέξανδρος Λαγόπουλος

Κοστούμια: Κλερ Μπρέσγουελ

Επιμέλεια Κίνησης: Βάλια Παπαχρήστου

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου

Παίζουν: Γεράσιμος Γεννατάς, Κλέων Γρηγοριάδης, Ιωάννα Μαυρέα, Λουκία Μιχαλοπούλου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Ρούλα Τζήμου, Θάνος Τοκάκης

Με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδας

 Παραστάσεις: Τετάρτη 8μμ, Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο 9.15μμ, Κυριακή 8μμ

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Η πρώτη συνεργασία των δύο ιστορικότερων θεάτρων της Αθήνας συνεχίζεται

με την ολοκληρωμένη σκηνική μεταφορά και παρουσίαση της τριλογίας του

Στρατή Τσίρκα «Ακυβέρνητες Πολιτείες» στο Θέατρο Τέχνης από μια ενιαία

ομάδα ηθοποιών.

Μετά την επανάληψη της επιτυχημένης ΛΕΣΧΗΣ (ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ Ι) ακολουθούν:

-«ΑΡΙΑΓΝΗ» (ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΙΙ) Στρατή Τσίρκα-σκηνοθεσία Γιάννης Λεοντάρη (15 Νοεμβρίου 2017- 14 Ιανουαρίου 2018, ΦΡΥΝΙΧΟΥ)

Το δεύτερο μέρος της τριλογίας μέσα από τη ματιά του Γιάννη Λεοντάρη παρουσιάζεται με τη δομή performance, με οδηγό έναν κονφερανσιέ. Τα πρόσωπα της «Αριάγνης» ως ιεροί νεκροί, φέρουν επάνω τους την Ιστορία αλλά και την ποιητικότητα του σώματος που πάσχει και αντιφάσκει με τον εαυτό του. Έτσι κι αλλιώς η θεατρική πράξη συνομιλεί με την ιερότητα αυτού που πια δεν ζει. Πολύ περισσότερο αυτό το κάνει η Ιστορία.

Η “Αριάγνη” αναφέρεται στην Ιστορία αλλά ταυτόχρονα στο ανθρώπινο σώμα. Ο Ζαν Ζενέ θα ήθελε τη θεατρική σκηνή δίπλα ή και μέσα στα νεκροταφεία. Κείμενα του Ζενέ και άλλα εμβόλιμα αποσπάσματα, δάνεια ή πρωτότυπα, ενσωματώνονται στη διασκευή του κειμένου του Τσίρκα διαμορφώνοντας το κείμενο της παράστασης. Σε πρώτο πλάνο, τα διλήμματα που βιώνουν τα πρόσωπα του έργου στην ψυχή και το σώμα τους: πολιτική δράση ή καλλιτεχνική δημιουργία; ακτιβισμός ή έκφραση; έρωτας ή αυτοθυσία; Στην παράσταση της «Αριάγνης», ο στόχος δεν είναι να επιβεβαιώσουν μέσα τους οι θεατές αυτό που ήδη γνωρίζουν ή διαισθάνονται, ότι δηλαδή η μοίρα της μεταπολεμικής Ελλάδας παίχτηκε στα ζάρια, στα σαλόνια και στις κρεβατοκάμαρες ενώ ένα μεγάλο μέρος του ενεργού πληθυσμού της χώρας πέθαινε προδομένο στα βουνά και στα εκτελεστικά αποσπάσματα.  Αυτά είναι γνωστά. Το ζητούμενο της παράστασης είναι η διάψευση των βεβαιοτήτων και η ταραχή για όσα τώρα μας συμβαίνουν. Δηλαδή, ένα ανησυχητικό σκηνικό συμβάν.

Διασκευή-Σκηνοθεσία-Μουσική επιμέλεια: Γιάννης Λεοντάρης

Σκηνικά-Κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου

Επιμέλεια κίνησης: Νικολέτα Ξεναρίου

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Βοηθός σκηνοθέτης: Μαριλένα Κατρανίδου

Παίζουν: Θανάσης Βλαβιανός, Παντελής Δεντάκης, Θανάσης Δήμου, Γιώργος Κριθάρας, Κατερίνα Λυπηρίδου, Γιώτα Μηλίτση, Ηλέκτρα Νικολούζου, Δημήτρης Πασσάς, Ερατώ Πίσση, Μάνος Στεφανάκης

Παραστάσεις: Τετάρτη 7.30μμ, Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή 8.30μμ

-«ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ» (ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΙΙΙ), Στρατή Τσίρκα-σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη (31 Ιανουαρίου- 4 Μαρτίου 2018, ΦΡΥΝΙΧΟΥ)

«στα σκοτεινά περπατάμε..»

Η Νυχτερίδα, το τρίτο μέρος της Τριλογίας του Στρατή Τσίρκα, εκτυλίσσεται στη δίνη των γεγονότων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καλύπτοντας την περίοδο που σημαδεύεται από την εξέγερση του ελληνικού στρατού στη Μέση Ανατολή, τη βίαιη καταστολή του κινήματος του Ναυτικού τον Απρίλη του ‘44, για να καταλήξει στα γεγονότα της Συμφωνίας του Λιβάνου.

Η ιδιοφυής πολυφωνική αφήγηση, μέσα από την οποία εξιστορεί τα γεγονότα

ο συγγραφέας, συνιστά υλικό πολύτιμο για τη θεατρική μεταποίηση μιας

πολυεπίπεδης αμιγώς «ελληνικής» ιστορίας, όπου ο έρωτας και τα μικρά

ανθρώπινα πάθη αποτελούν το επίκεντρο, περιβαλλόμενα από μεγάλες ιδέες,

πολιτικές φιλοδοξίες, ατελείωτες μηχανορραφίες και κινούμενα από οράματα,

δύναμη ψυχής και ανθρωπιά.

Διασκευή- Δραματουργική επεξεργασία: Έλσα Ανδριανού

Σκηνοθεσία: Άρης Τρουπάκης

Σκηνικά- κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Σαββίδου

Παίζουν: Θανάσης Βλαβιανός, Παντελής Δεντάκης, Θανάσης Δήμου, Γιώργος Κριθάρας,

Κατερίνα Λυπηρίδου, Γιώτα Μηλίτση, Ηλέκτρα Νικολούζου, Δημήτρης Πασσάς,

Ερατώ Πίσση, Μάνος Στεφανάκης

Παραστάσεις: Τετάρτη 7.30 μμ, Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο, Κυριακή 8.30μμ

ΝΕΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ

Ελληνικά κείμενα, σύγχρονο και κλασικό διεθνές ρεπερτόριο

-«ΟΙΚΟΣ ΜΑΚ-ΜΠΕΘ» Παναγιώτη Μέντη, σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη (16 Οκτωβρίου 2017- 31 Μαρτίου 2018, ΥΠΟΓΕΙΟ)

“Εκείνο που ποθούμε, αυτό που μισούμε πιό θανάσιμα”

Ένα πολιτικό, ψυχολογικό θρίλερ για τη σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική πραγματικότητα. Σε ένα τοπίο άμεσου μέλλοντος, αλλά και σκοτεινού μεσαίωνα, η άνοδος στην εξουσία, στο στέμμα ή στην αρχηγία του κράτους, έχει τους ίδιους κανόνες εδώ και αιώνες. Ο Παναγιώτης Μέντης, μετά την ΑΔΑΜΑΝΤΙΑ, γράφει ξανά ένα έργο με παραγγελία του Κωστή Καπελώνη, βασισμένο στον Μάκβεθ του Σαίξπηρ, με τρία πρόσωπα που συναντιούνται σε μια μάχη, αδιαφορώντας για την εξέλιξή της, για το αν θα υπάρχουν μετά την κατάκτηση του στόχου τους.

Ο Κύριος Μακ και η Κυρία Μπεθ, το ζεύγος ΜΑΚ-ΜΠΕΘ, είναι η παντοτινή αναφορά του πόθου και του πάθους για την εξουσία. Οι διαδικασίες κατάκτησης είναι εφιαλτικά προδιαγεγραμμένες στο πριν και το μετά την ύπαρξη του θηριώδους «Οίκου», που την ιστορία του έγραψε ο Σαίξπηρ, καταγράφοντας με ψυχαναλυτική μαεστρία, τις υπόγειες και απόκρυφες διαδρομές που το μυαλό μεταποιεί σε πράξεις.

Κείμενο: Παναγιώτης Μέντης

Σκηνοθεσία - Σκηνικό: Κωστής Καπελώνης

Μουσική: Kalliopi

Κίνηση: Φαίδρα Σούτου

Παίζουν: Γιάννα Μαλακατέ, Ηρώ Κωστή, Γιώργος Σταυριανός

Παραστάσεις: από 16 Οκτωβρίου-28 Νοεμβρίου κάθε Δευτέρα-Τρίτη στις 9.15μμ

             από 2 Δεκεμβρίου-31 Μαρτίου κάθε Σάββατο στις 6μμ

-«ΕΛΕΝΗ» Γιάννη Ρίτσου, σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου

 (18 Νοεμβρίου 2017-1 Απριλίου 2018, ΦΡΥΝΙΧΟΥ)

“…και οι άνθρωποι, αθώοι, να χώνουν τις φουρκέτες των μαλλιών μες στα μάτια τους, να χτυπούν το κεφάλι στον πανύψηλο τοίχο, γνωρίζοντας βέβαια πως ο τοίχος δεν πέφτει ούτε ραγίζει καν, να δουν τουλάχιστον μέσα από μία χαραμάδα λίγο γαλάζιο ασκίαστο απ’ το χρόνο και τη σκιά τους.”

Το σχέδιο της «Ελένης» έχει τις ρίζες του στη θεατρική βραδιά που παρουσιάστηκε το καλοκαίρι του 1999 στην Πνύκα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, με τίτλο « Ο κύριος Γιάννης Ρίτσος». (…) Oι αρχαιόθεμοι «γυναικείοι μονόλογοι» της «Τέταρτης Διάστασης».

Τα κομμάτια αυτά παίζονται από γυναίκες ηθοποιούς με λαμπρά συνήθως αποτελέσματα (προσωπικά μου έχει τύχει να θαυμάσω κάποια από τα αποτελέσματα αυτά), τα οποία όμως παραπέμπουν μοιραία στον κλειστό κόσμο του «ψυχολογικού θεάτρου». Η ταύτιση του φύλου του ερμηνευτή με το φύλο της θεατρικής «περσόνα», είναι υπεύθυνη, κατά τη γνώμη μου, γι’ αυτή την παραπλανητική αναγωγή. Γιατί παραπλανητική; Μα γιατί ο Ρίτσος είναι πολύ πιο κοντά στον αρχαίο συνάδερφό του παρά στον Τένεση Ουίλιαμς. Θα’ λεγε κανείς ότι ο Ουίλιαμς είναι γι’ αυτόν η αφετηρία, για να αναπλεύσει τον ποταμό του θεάτρου και να συναντήσει τον Ευριπίδη. Το θέατρο του Ρίτσου είναι ένα θέατρο γλώσσας και ιδεών. Το ανθρώπινο πάθος , είτε τη «γυναικεία» ψυχή αφορά είτε την «ανδρική», φωτίζεται στοργικά και συνάμα ανελέητα ως έρμαιο μιας υπέρτερης διαπλοκής δυνάμεων, που φέρουν τα ωραία ονόματα Πόθος, Δόξα, Ομορφιά, και συνθέτουν το δίχτυ της Μοίρας μας.

Στους μονολόγους του Ρίτσου το πάθος δεν εκτίθεται ως άμεσο βίωμα, αλλά ως αναδρομή. Όχημα αυτής της αναδρομής είναι η γλώσσα. Κάτι περισσότερο : η γλώσσα και το παιχνίδι της είναι η μόνη ταυτότητα των ηρώων του. Η κατά συνθήκη ονομασίες Αίας , Ορέστης, Ελένη κτλ. δε σηματοδοτούν ατομικές οντότητες αλλά κόμπους του Μύθου, ή μ’ άλλα λόγια της ακατάλυτης δύναμης του Απρόσωπου που εξυφαίνει, που πλέκει τη μικρή ζωή του καθενός μας. Τι άλλο έκανε η αρχαία τραγωδία;                                                                                                

Παραστάσεις: Σάββατο-Κυριακή 7μμ.

-«ΠΡΟΣ ΕΛΕΥΣΙΝΑ» Παύλου Μάτεσι, σκηνοθεσία Ηλέκτρας Ελληνικιώτη (20 Νοεμβρίου 2017- 27 Μαρτίου 2018, ΦΡΥΝΙΧΟΥ)

“Βαρέθηκα την εκδρομή στην πατρίδα, θέλω να γυρίσω σπίτι μου»

Το εμβληματικό έργο του Παύλου Μάτεσι 20 χρόνια μετά την τελευταία του παρουσίαση στην Ελλάδα, παρουσιάζεται στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Ηλέκτρας Ελληνικιώτη με την Μαρία Καβογιάννη να επιστρέφει ύστερα από 31 χρόνια στο Θέατρο Τέχνης, κρατώντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Όταν η Μητέρα πεθαίνει, η Οικογένειά της αναλαμβάνει να την επιστρέψει στην Πατρίδα της. Στο μυητικό ταξίδι τους, η Μητέρα θα τους συνοδεύει από ψηλά. Στο εμβληματικό έργο του Μάτεσι η κάθοδος στον Άδη είναι η ανάληψη στο φως και στη γνώση. Οι ήρωες του έργου «πορεύονται με ανάγκη και αντοχή προς Ελευσίνα», αφήνονται στα μυστήρια του θανάτου, ώσπου κερδίζουν αυτό το θαύμα που λέγεται Ζωή. 

Σκηνοθεσία: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη

Δραματουργία: Αλέξανδρος Μιστριώτης

Σκηνογραφία: 'Ολγα Μπρούμα

Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα

Μουσική: Γρηγόρης Ελευθερίου

Φωτισμοί: Χριστίνα Μουμούρη

Φωτογραφίες: Γιώργος Βαλσαμής

Βίντεο: Βασίλης Κεκάτος

Βοηθός Σκηνοθέτης: Ισαβέλλα Μαργάρα

Παίζουν: Μαρία Καβογιάννη, Γιάννης Κοκιασμένος, Δημήτρης Δρόσσος, Μαρία Μαμούρη, Αθανάσιος Μυλωνόπουλος.

Στην παράσταση συμμετέχουν σπουδαστές του Θεάτρου Τέχνης.

Συμπαραγωγή με την “Lead-in”

Παραστάσεις: Δευτέρα-Τρίτη στις 9.15μμ

- «ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ”, μετεγγραφή για δύο πρόσωπα βασισμένη στο “Murder in the cathedral”, του T.Σ. Έλλιοτ στη μνημειώδη μετάφραση του Γιώργου Σεφέρη, σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη (4 Δεκεμβρίου 2017- 27 Μαρτίου 2018, ΥΠΟΓΕΙΟ)

«Αυτή είναι η αρρώστια που έπεσε απάνω μας. Η προσμονή. Η προσμονή είναι ο πλούτος των φτωχών.»

Η Ρούλα Πατεράκη και ο Γιώργος Νανούρης για πρώτη φορά συναντιούνται στη σκηνή του ιστορικού Υπογείου του Θεάτρου Τέχνης που ενώνει τις δυνάμεις του με την Λυκόφως του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου και παρουσιάζουν τη νέα παράσταση της Ιόλης Ανδρεάδη.

Αγγλία. 12^ος αιώνας. Ο Θωμάς Μπέκετ, πρώην καγκελάριος, συγκυβερνήτης, αδελφικός φίλος του βασιλιά Ερρίκου Β' και διάσημος μπον βιβέρ, γίνεται αρχιεπίσκοπος της Καντερβουρίας και, σαν από θείο φως, απαρνιέται μονομιάς τα εγκόσμια αξιώματα και τις ξέφρενες απολαύσεις και αφιερώνει τη ζωή του στην υπηρεσία όσων τον έχουν ανάγκη καθώς και στη μάχη με κάθε μέσο για την κατάλυση της κοσμικής εξουσίας.

«Murder in the Cathedral» ή «Φονικό στην Εκκησιά». Το πρώτο ολοκληρωμένο κείμενο του Έλιοτ για το θέατρο -ένα ποιητικό όραμα που γράφτηκε για το Φεστιβάλ του Καντέρμπουρι το 1935 και που μεταφράστηκε το 1963 από τον Γιώργο Σεφέρη, λίγους μήνες πριν την βράβευσή του από τη Σουηδική Ακαδημία- αποτελεί μια απόπειρα για τη δημιουργία ενός νέου είδους ποίησης που διατηρεί το ύφος της κοινής καθημερινής ομιλίας των απλών ανθρώπων, ενώ ταυτόχρονα μέσα από έναν υπόκωφο λυρισμό και με ελλειπτικούς διαλόγους και παρεμβολές ξένων κειμένων, επινοείται ένας νέος πνευματικός λόγος, βαθιά θεατρικός, σύγχρονος και διαχρονικός,  σημερινός και αιώνιος.  Παρότι στο έργο παρουσιάζονται περισσότεροι από δέκα χαρακτήρες, στον πρόλογό της μετάφρασής του ο Σεφέρης γράφει: «τα πρόσωπα του έργου δεν είναι πολλά - είναι ένα, ο Θωμάς. Η μάχη του με το αξεχώριστο κακό. Ο αγώνας ενός ανθρώπου με την περηφάνια του, η προσπάθειά του να καθαριστεί από την ίδια του την περηφάνια. Να μην επιθυμεί τίποτα πια, ούτε καν την δόξα του μάρτυρα. Κάτι που σήμερα δεν το χωράει ο νους μας».  Σε αυτή την παραδοχή στηρίχτηκε και η νέα μετεγγραφή για δύο πρόσωπα που επιχειρείται εδώ.

Όταν ζητήσαν από τον Έλιοτ να περιγράψει μέσα σε μια παράγραφο την πλοκή του έργου, εκείνος έδωσε μόνο μια φράση: «ένας άνθρωπος επιστρέφει (ύστερα από επτά χρόνια) στην πατρίδα του πιστεύοντας ότι θα τον σκοτώσουν και τον σκοτώνουν». Σε αυτή την ιστορική φράση βασίζεται και ο τίτλος της παράστασης.

Σύλληψη - Σκηνοθεσία - Κίνηση: Ιόλη Ανδρεάδη

Κείμενο μετεγγραφής: Ιόλη Ανδρεάδη &  Άρης Ασπρούλης

Σκηνογραφία – Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα

Ειδικές Κατασκευές: Περικλής Πραβήτας

Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα

Μουσική - Ηχοτοπίο: Γιάννης Χριστοφίδης

Φωτογραφίες: Πάνος Μιχαήλ

Video trailer: Μιχαήλ Μαυρομούστακος

Διεύθυνση Παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα

Παίζουν: Ρούλα Πατεράκη, Γιώργος Νανούρης

Συμπαραγωγή με την Λυκόφως-Γιώργος Λυκιαρδόπουλος

Παραστάσεις: Δευτέρα-Τρίτη στις 9.15μμ

- «ΔΟΥΛΕΣ» Ζαν Ζενέ, σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη (8 Φεβρουαρίου - 1 Απριλίου 2018, ΥΠΟΓΕΙΟ)

“Οι δύο δούλες είναι εδώ- εδώ οι αφοσιωμένες υπηρέτριες... Δε σας φοβόμαστε πιά…Αυτή τη φορά θα φτάσουμε μέχρι τέλους...»

 Πενήντα ακριβώς χρόνια μετά την πρώτη παρουσίασή τους στο Θέατρο Τέχνης, (σκηνοθεσία Δ. Χατζημάρκος, μετάφραση Ο. Ελύτης, 1968) οι «Δούλες» ξαναστήνουν το άγριο, απελπισμένο αλλά και τρυφερό παιχνίδι τους στη σκηνή του Υπογείου. Ένα σκληρό και ποιητικό έργο για την εξουσία, την καταπιεσμένη οργή, τη βία αλλά και τη βαθιά ανάγκη του ανθρώπου να ονειρεύεται ότι μπορεί να ξεφύγει από αυτό που έχουμε μάθει να αποκαλούμε «μοίρα».

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Παίζουν: Κάτια Γέρου, Κωνσταντίνα Τάκαλου κ.ά.

Με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδας

Παραστάσεις: Τετάρτη 8μμ, Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο 9.15μμ, Κυριακή 8μμ

- «ΙΟΥΛΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡ» Γουίλιαμ Σαίξπηρ, σκηνοθεσία Νατάσσας Τριανταφύλλη (Απρίλιος-Μάϊος 2018, ΦΡΥΝΙΧΟΥ)

 “Αλήθεια πολύ παράξενοι είναι αυτοί οι καιροί. Μα οι άνθρωποι εξηγούνε τα όσα βλέπουν με το δικό τους τρόπο, έξω απ’ το νόημα που έχουν αυτά τα ίδια”  (Πράξη 1η - Σκηνή 3 μτφρ. Κ. Καρθαίος)

Ο μύθος του Ιούλιου Καίσαρα απέναντι στο τίμιο πνεύμα του Βρούτου, μπροστά σ’ έναν πάντοτε ευκολόπιστο και πάντα προδομένο λαό, όπως εξιστορείται και ερμηνεύεται από έναν ηθοποιό μπροστά στους θεατές του.

Μέσα αλλά και έξω από το θέατρο της οδού Φρυνίχου, στη σκηνή αλλά και στους δρόμους , μέσα κυριολεκτικά “στα αρχαία ερείπια της Αθήνας” ακούγεται ο απόηχος ενός πολιτικού, στρατιωτικού και γενναιόδωρου λόγου που συγκρούεται με την λογική και την τιμιότητα. Ένας επικήδειος δοξαστικός θρήνος που σωπαίνει μπροστά στην νίκη της εντροπίας του πνεύματος.                  

Μετάφραση: Κ. Καρθαίος

Σκηνοθεσία - Σκηνικοί Χώροι:  Νατάσα Τριανταφύλλη

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Όλους τους ρόλους του έργου ερμηνεύει ο Ρένος Χαραλαμπίδης

- «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ» Έντεν Φον Χόρβατ, σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη (Απρίλιος –Μάϊος 2018, ΥΠΟΓΕΙΟ)

‘Τίποτε δε μας δίνει τόσο την αίσθηση του άπειρου όσο η βλακεία”

Η νεαρή Μαριάννε θέλει να αντισταθεί στην ανοησία του κόσμου που την περιβάλλει. Προσπαθεί να ξεφύγει από το τέλμα της καθημερινότητας, διαλύει τον αρραβώνα που της έχει επιβάλει ο πατέρας της και ρισκάρει τη ζωή της ακολουθώντας ένα γοητευτικό τυχοδιώκτη που ζει από τον ιππόδρομο. Όμως, πολύ σύντομα μέσα από ένα δύσβατο οδοιπορικό και πολλές άτυχες περιπέτειες θα οδηγηθεί εξαντλημένη, και πάλι στην αγκαλιά του πρώην αρραβωνιαστικού της: ό,τι πεισματικά και ηρωικά προσπάθησε να αποφύγει, της απονέμεται στο τέλος ως νομοτελειακή δικαιοσύνη, ενώ γύρω της η ανοησία συνεχίζει να βασιλεύει θριαμβευτικά. Η δράση του έργου τοποθετείται χρονικά την περίοδο του μεσοπολέμου λίγο πριν την άνοδο του ναζισμού στην Ευρώπη. Το πολιτικό σκηνικό μέλλεται να αλλάξει δραματικά, οι άνθρωποι όμως προς το παρόν ζουν ευτυχισμένοι στην ηθελημένη άγνοιά τους – χορεύοντας, φλερτάροντας και φλυαρώντας άσκοπα, ενώ το τέρας του φασισμού παραμονεύει απειλητικά.

Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας

Σκηνοθεσία-σκηνογραφία: Νίκος Μαστοράκης

Κοστούμια: Κλερ Μπρέσγουελ

Επιμέλεια κίνησης: Βάλια Παπαχρήστου

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου

Παίζουν: Μάγια Λυμπεροπούλου, Ναταλία Τσαλίκη, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Ιωάννα Μαυρέα, Αλέξανδρος Σωτηρίου, Θάνος Τοκάκης, Νίκος Αλεξίου, Δημήτρης Δεγαϊτης κ.ά.

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Με οδηγό τον Λόρκα και αρχαία ελληνικά κείμενα

-  “ΝΕΚΥΙΑ - ΕΚ-ΣΤΑΣΗ”

Μουσική αφήγηση σε κείμενα Ομήρου και Παπαδιαμάντη

Σύλληψη-σκηνοθεσία-μουσική σύνθεση:  Φένια Παπαδόδημα

 (ΓΙΑ 4 ΜΟΝΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: Πέμπτη 12-19-26 Οκτωβρίου και Πέμπτη 2 Νεομβρίου, ΦΡΥΝΙΧΟΥ)

Μετά την επιτυχία της μουσικής παράστασης “Όταν σε λίγο κατεβήκαμε στη θάλασσα”, που παρουσιάστηκε τον Ιούνιο στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών,  η Φένια Παπαδόδημα δημιουργεί σε συνεργασία με τέσσερις νέους ηθοποιούς τη θεατρική ομάδα- φωνητικό σύνολο ‘’Tραγούδια από τον πρώτο όροφο’’. Η νεοσύστατη ομάδα συνεργάζεται με τέσσερις μουσικούς, δημιουργώντας μία εντελώς πρωτότυπη εκστατική μουσική αφήγηση πάνω σε πειραματισμούς της σύγχρονης jazz και σε κείμενα του Ομήρου και του Παπαδιαμάντη. 

Μουσική έκσταση και παλμική αναπαραγωγή του ομηρικού λόγου. Πολυρυθμίες και ηχοχρώματα που μας ταξιδεύουν στην Αφρική και τη μεσόγειο στα χνάρια του μυθικού Οδυσσέα. Αναβιώνοντας αποσπάσματα της Οδύσσειας (α’, ε’ και λ’ ραψωδίες σε μετάφαση Δ. Μαρωνίτη), θέλουμε να ζήσουμε μαζί με τον θεατή – ακροατή ένα συγκλονιστικό και υπερβατικό ταξίδι μέθεξης, μέσα από τη μουσική και το λόγο, μέσα από τις εκρήξεις του ρυθμού και τη γαλήνη του απόηχου των κυμάτων.

Ο Οδυσσέας με τον συμβολικό του θάνατο, την κατάβαση στον Άδη, δεν φοβάται το δεύτερο αληθινό θάνατο. Είναι μυημένος στον πιο σύνθετο και εκστατικό όλων των ρυθμών: στις μεταμορφώσεις της ίδιας της ζωής.

Σύλληψη-Μουσική σύνθεση-Σκηνοθεσία: Φένια Παπαδόδημα

Σύμβουλος σκηνογραφίας: Όλγα Μπρούμα

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός σκηνοθέτη: Εύα Βαμβακά

Φωτογραφικό υλικό-βίντεο: Ελπινίκη Βουτσά

Δύο από τις συνθέσεις της παράστασης είναι του Γιώργου Παλαμιώτη

Παίζουν οι μουσικοί:

Φένια Παπαδόδημα: φωνή, γκόνι (αφρικάνικη άρπα), λαούτο, λούπες

Γιώργος Παλαμιώτης: ηλεκτρικό μπάσο

Γιάννης Παπαδόπουλος: πιάνο

Λεωνίδας Σαραντόπουλος: φλάουτο

Παναγιώτης Κωστόπουλος: τύμπανα

Παίζουν: Φένια Παπαδόδημα, Ευθύμης Χαλκίδης, Χριστίνα Κωστέα, Χρυσαλένα Παπαχριστοπούλου, Παυλίνα Ζάχρα.

Συμπαραγωγή με την “ΜΑΡΙΝΑ ΑΜΚΕ”

Παραστάσεις: Πέμπτη 9.15μμ

-“ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑΣ.

ΑΙΣΧΥΛΟΣ/ ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ”

Για 2 ηθοποιούς και ένα βιολί επί σκηνής

Σκηνοθεσία-απόδοση-συρραφή κειμένων: Κωνσταντίνος Χατζής

Μουσική σύνθεση: Γιώργος Κουμεντάκης

 (ΓΙΑ 4 ΜΟΝΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ : Δευτέρα 6 και 13 /Τρίτη 7 και 14 Νοεμβρίου, ΦΡΥΝΙΧΟΥ)

Μια σκηνική σύνθεση για δύο ηθοποιούς και ένα βιολί, με αποσπάσματα από την “Ιφιγένεια εν Αυλίδι” του Ευριπίδη και τον “Αγαμέμνονα” του Αισχύλου. Η δραματουργία ακολουθεί την πορεία του Αγαμέμνονα προς τον πόλεμο της Τροίας και την επιστροφή του στο Άργος, σε μια παράσταση όπου λόγος και μουσική συνδέονται άρρηκτα.

Σκηνοθεσία-απόδοση-συρραφή κειμένων: Κωνσταντίνος Χατζής

Μουσική σύνθεση: Γιώργος Κουμεντάκης

Σκηνική εγκατάσταση: Γιώργος Μπουνιάς-Θανάσης Καλογιάννης

Στην παράσταση χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από τη μετάφραση του Κ.Χ.Μύρη

Παίζουν: Λήδα Πρωτοψάλτη, Γιώργος Παπαπαύλου.

Βιολί: Διονύσης Βερβιτσιώτης

Συμπαραγωγή με την “ΟΜΑΔΑ ΧΡΩΜΑ”

Παραστάσεις: Δευτέρα-Τρίτη στις 9.15μμ

- «ΣΠΗΛΑΙΟ»

Μια σύγχρονη όπερα

Concept/Κείμενο/Σκηνοθεσία: Έλλη Παπακωνσταντίνου

Μουσική: Τηλέμαχος Μούσας

(ΓΙΑ 5 ΜΟΝΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: 31 Ιανουαρίου- 4 Φεβρουαρίου 2018, ΥΠΟΓΕΙΟ)

H νέα παράσταση της Έλλης Παπακωνσταντίνου και ODC Ensemble αποτελεί μια διεθνή συμπαραγωγή πάνω στο πλατωνικό “Σπήλαιο’’. Πρόκειται για μια σύγχρονη όπερα που διερευνά μέσα από την φιλοσοφική διάσταση της τυφλότητας πιθανές παραλληλίες με τον σημερινό κόσμο της εικονικής πραγματικότητας και των ψευδών ειδήσεων.

Για το Σπήλαιο, ξένοι και Έλληνες δημιουργοί μοιράζονται τεχνικές και γνώσεις του Θεάτρου Σκιών, προκειμένου να δημιουργήσουν με εξελιγμένες φιγούρες, video-art και mapping μια ποιητική, μουσική παράσταση, όπου η λυρική φωνή και τα ηχοτοπία συνυφαίνονται με το σκοτάδι και το φως.

Η παράσταση θα εξελιχθεί μέσα από διεθνή residencies και συνεργασίες σε βάθος χρόνου (όπως με το New Media Dept του Stanford University, U.S.A) και πρόκειται να παρουσιαστεί μεταξύ άλλων στο BE Festival for REP 2018, Birmingham, U.K., -στο Teater Nordkraft, Aalborg και στο Copenhagen Operafestival της Δανίας.

Concept/Κείμενο/Σκηνοθεσία: Έλλη Παπακωνσταντίνου

Μουσική: Τηλέμαχος Μούσας

Δραματουργική συνεργασία: Στέλλα Ράπτη, Tanja Diers

Libretto: Martina Winkel

Video installations / Realtime video και video-art: Παντελής Μάκκας

Shadow puppet designers: Martina Winkel/Παντελής Μάκκας

Κατασκεύη φιγούρων θεάτρου σκιών: Τάσος Κώνστας

Χορογραφία: Αθανασία Κανελοπούλου

Φωτισμοί: Ολυμπία Μυτηληναίου

Διεύθυνση Παραγωγής: Νάνσυ Κοκολάκη

Η διανομή είναι υπό διαμόρφωση.

Συμπαραγωγή με την ODC ensemble και διεθνείς φορείς

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού

Παραστάσεις: Τετάρτη και Κυριακή στις 8μμ, Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο στις 9.15μμ

- «DUENDE»

Μια διάλεξη μετά μουσικής, με θέμα το πάθος.

(10 Ιανουαρίου 2017-28 Μαρτίου 2018, ΦΡΥΝΙΧΟΥ)

«Το ντουέντε δεν εμφανίζεται καν αν δε δει κάποια πιθανότητα θανάτου, αν δεν πειστεί πως θα μπαινοβγαίνει ελεύθερα στο σπίτι του, αν δεν ξέρει πως θα ταράξει εκείνα τα κλαριά που όλοι κουβαλάμε μέσα μας και που θα μείνουν για πάντα απαρηγόρητα»

Ο ισπανικός όρος «duende» είναι στην πραγματικότητα αμετάφραστος. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποδίδει τα ανερμήνευτα πάθη που κινούν την τέχνη και τη ζωή. Το κείμενο του Λόρκα για το «ντουέντε» προέρχεται από τη διάλεξη που έδωσε τον Οκτώβριο του 1934 στο Μπουένος Άϊρες. Ο ποιητής δεν πρόλαβε να το δει ποτέ δημοσιευμένο.

Στην παράσταση του Θεάτρου Τέχνης, το υπέροχο κείμενο του Λόρκα συνυπάρχει με μελοποιημένα από τον Σταμάτη Κραουνάκη ποιήματά του.

Κείμενο: Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

Μετάφραση «Ντουέντε»: Ολυμπία Καράγεωργα

Απόδοση ποιημάτων: Ανδρέας Αγγελάκης

Μουσική σύνθεση-ερμηνεία: Σταμάτης Κραουνάκης

Παραστάσεις: Τετάρτη 10μμ

ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

Θέατρο για παιδιά νηπιαγωγείου και δημοτικού

«ΡΟΜΠΕΝ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ», θεατρική διασκευή Ανδρέα Φλουράκη, σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαϊτη

(29 Οκτωβρίου 2017- 1 Απριλίου 2018, ΦΡΥΝΙΧΟΥ)

Ο πασίγνωστος και αγαπημένος μύθος του «Ρομπέν των Δασών» σε μια διασκευή που γράφτηκε ειδικά για την παράσταση του Θέατρου Τέχνης.

Μια περιπέτεια εποχής, γεμάτη χιούμορ και ανατροπές.

Μια υπέροχη ιστορία που μιλά για τη δύναμη του καλού, τη δικαιοσύνη,

τη φιλία, την αλληλεγγύη.

Θεατρική διασκευή: Ανδρέας Φλουράκης

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Δεγαΐτης

Σκηνικά-Κοστούμια: Έλλη  Λιδωρικιώτη

Μουσική: Νίκος Τσέκος

Κίνηση: Μαρίζα Τσίγκα

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου  

Παίζουν: Δημοσθένης Φίλιππας,  Αυγουστίνος Κούμουλος, Ντάνυ Γιανακοπούλου, Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Δημήτρης Δεγαίτης, Βασίλης Φακανάς, Μαριέλλα Δουμπού και άλλοι.

Παραστάσεις: κάθε Κυριακή στις 11πμ και 3μμ

Οργανωμένες παραστάσεις καθημερινά για σχολεία

ΝΕΑΝΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

Θέατρο για νέους και ενήλικες

(παράσταση κατάλληλη από 11 ετών)

«Ο ΔΟΚΤΩΡ ΤΖΕΚΙΛ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΣ ΧΑΪΝΤ», Ρόμπερτ Στίβενσον,

θεατρική διασκευή: Βασίλη Μαυρογεωργίου-Βίλιας Χατζοπούλου,

σκηνοθεσία: Θανάση Δόβρη-Βασίλη Μαυρογεωργίου

(5 Νοεμβρίου 2017-1 Απριλίου 2018, ΥΠΟΓΕΙΟ)

Ο ευγενικός Δόκτωρ Τζέκιλ ασχολείται με τη διαμάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό. Μια μάχη που μερικές φορές νιώθει και ο ίδιος πως τον καταδυναστεύει. Ως επιστήμονας θέλει να πετάξει οτιδήποτε θεωρεί «άχρηστο» στη φύση και να κρατήσει το «ωφέλιμο», το καλό. Αφιερώνει λοιπόν τη ζωή του στη δημιουργία ενός φαρμάκου που καταστέλλει τις σκοτεινές επιρροές και διατηρεί την καλή πλευρά του ανθρώπου. Όταν δοκιμάσει ο ίδιος το φάρμακο, θα μεταμορφωθεί για λίγο στον κύριο Χάιντ: χωρίς ηθικούς φραγμούς, θα αισθανθεί επιτέλους ελεύθερος σε έναν κόσμο γεμάτο κανόνες. Παίρνει μετά το αντίδοτο και “επανέρχεται” στον Δόκτορα Τζέκιλ. ‘Ομως η προσωπικότητα του κύριου Χάιντ αρχίζει να γίνεται πιο ισχυρή και δεν έχει ανάγκη το φάρμακο για να παίρνει τη θέση του Δόκτορα Τζέκιλ που πλέον χρειάζεται μεγάλες ποσότητες αντίδοτου για να μπορεί να επιστρέψει στον εαυτό του...

Θεατρική προσαρμογή - Σύνθεση κειμένων: Βίλια Χατζοπούλου & Βασίλης Μαυρογεωργίου

Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου και Θανάσης Δόβρης

Σκηνικά : Θάλεια Μέλισσα

Μουσική: Κωσταντίνος Ευστρατίου

Επιμέλεια κίνησης: Μαρίζα Τσίγκα

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Παίζουν: Θανάσης Δόβρης, Κωσταντίνος Ευστρατίου, Αριάδνη Καβαλιέρου, Πάνος Μπιρμπατάκος.

Στον ρόλο του Δόκτωρα Τζέκιλ (και κύριου Χάιντ), ο Θανάσης Δόβρης.

Στην παράσταση συμμετέχουν σπουδαστές του Θεάτρου Τέχνης.

Παραστάσεις: κάθε Κυριακή στις 5.30

Οργανωμένες παραστάσεις καθημερινά για σχολεία

                                       ____________________

ΜΟΛΙΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ

- ΦΕΣΤΙΒΑΛ “Αναλόγιο 2017”

Το ANALOGIO FESTIVAL, μέλος του οργανισμού EFA/EFFE (European Festivals Association/ Europe for Festivals- Festivals for Europe), επέστρεψε στο Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου) από τις 16 έως και τις 24 Σεπτεμβρίου 2017 και παρουσίασε με μεγάλη επιτυχία ένα πλούσιο και πολυδιάστατο πρόγραμμα.  Υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Σίσσυς Παπαθανασίου, παρουσιάστηκαν: οκτώ (8) ελληνικά θεατρικά έργα (σε πρώτη παρουσίαση) , τρία (3) σλοβάκικα, που συνέστησαν τη Σλοβάκικη δραματουργία στο αθηναϊκό κοινό, δύο στρογγυλές τράπεζες καθώς και δράσεις σε διάφορα σημεία της πόλης. Η φετινή διοργάνωση πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Θεάτρου της Σλοβακίας, τις εκδόσεις Καζαντζάκη, το Ινστιτούτο Θερβάντες, το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του ΕΚΠΑ, το 3^Ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης, την Ανοιχτή Τέχνη και τον διεθνή καλλιτεχνικό οργανισμό Τhe milena principle, και με την ευγενική υποστήριξη του Ιδρύματος ΙΩΑΝΝΟΥ Φ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ που προετοιμάζει την έκδοση Λευκώματος αφιερωμένου στη συνεισφορά του Φεστιβάλ «ΑΝΑΛΟΓΙΟ» από την ίδρυσή του το 2005 μέχρι σήμερα.

ΥΠΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ...

-  ΜΗΔΕΙΑ

 «Η βαρβαρότητα του έρωτα»

Η μεγάλη καλοκαιρινή θεατρική συμπαραγωγή του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ με το ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ και το ΔΗΠΕΘΕ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ολοκληρώνει την επιτυχημένη περιοδεία της, την Τρίτη 3 Οκτωβρίου στο ΗΡΩΔΕΙΟ.

Ώρα έναρξης: 9μμ

       ____________________

ΔΡΑΣΕΙΣ  ΚΑΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ 2017-18

 «Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε πώς προχωρούμε

...Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε κατά πού προχωρούμε...»

Γ. Σεφέρης

-          ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΓΝΩΡΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΤΟΥ

Μέσα από το ερώτημα “πώς και κατά πού προχωρούμε”, το Θέατρο Τέχνης επιθυμεί να γνωριστεί με το κοινό του και να ανοίξει μαζί του ουσιαστικό και δημιουργικό διάλογο.

Σημείο εκκίνησης: οι παραστάσεις που θα παρουσιαστούν τη φετινή σεζόν.

Με αφορμή το έργο που δημιουργούν φέτος οι καλλιτέχνες για το κοινό, συναντιόμαστε προκειμένου να μιλήσουμε καταρχάς για τις παραστάσεις. Αλλά να μιλήσουμε και για το ίδιο το Θέατρο Τέχνης. Για τις ανάγκες και τις επιθυμίες των καλλιτεχνών, του θεάτρου αλλά και για τις ανάγκες και τις επιθυμίες του κοινού. Να γνωριστούμε εμείς, οι άνθρωποι του Θεάτρου Τέχνης, με τους φίλους του Θεάτρου Τέχνης. Να αισθανθούμε όλοι μέλη της ίδιας κοινότητας.

Γιατί Θέατρο Τέχνης δεν είναι μόνο οι άνθρωποι πάνω στη σκηνή και πίσω από τις παραστάσεις και τις δράσεις του Θεάτρου Τέχνης. Αλλά και οι άνθρωποι στην πλατεία, που 75 χρόνια τώρα, στηρίζουν το Θέατρο Τέχνης.

H πρώτη συνάντηση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 15 Οκτωβρίου στις 9.30μμ . Αμέσως μετά την παράσταση (ώρα έναρξης 8μμ)  θα γίνει γνωριμία και συζήτηση με τους συντελεστές της εναρκτήριας παραγωγής της σεζόν,  “RELAX MINOTIS” του Βασίλη Παπαβασιλείου.

Οι ημερομηνίες των συναντήσεων με το κοινό θα ανακοινώνονται κάθε φορά  στο δελτίο τύπου των παραστάσεων καθώς και στο site και fb του Θεάτρου Τέχνης.

-          ΔΙΕΤΕΣ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΑ 75 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ

Το  2018 και 2019 θα πραγματοποιηθεί μια σειρά δράσεων που αποτίουν φόρο τιμής στον Κάρολο Κουν και στη δραστηριότητα του Θεάτρου Τέχνης κατά τα 75 χρόνια λειτουργίας του .

 Mε  βασικό άξονα  την δημιουργική επαναπροσέγγιση σημαντικών παραστάσεων από το ρεπερτόριο του Θεάτρου Τέχνης από την εποχή του Κουν έως το τέλος του 20^ου αιώνα θα επιχειρηθεί  ένας διάλογος με σύγχρονους  καλλιτέχνες και δημιουργούς. Το όλο εγχείρημα θα αποσκοπεί σε μια νέα εξέταση του παρελθόντος του Θεάτρου Τέχνης, ένα επετειακό αφιέρωμα  με το βλέμμα σταθερά  όμως στραμμένο προς το μέλλον.

Οι παραστάσεις που θα παρουσιαστούν θα πλαισιώνονται από διαλέξεις, προβολές, εκθέσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα όλων των βαθμίδων με κεντρικό ερώτημα την  αναζήτηση και τον (επανα)προσδιορισμό της νέας ελληνικής ταυτότητας από τον Κάρολο Κουν μέχρι σήμερα.

Σκοπός είναι να αναζητήσουμε την κληρονομιά που άφησε το Θέατρο Τέχνης και ο Κάρολος Κουν στο ελληνικό θέατρο, την κληρονομιά που έχει φτάσει στο σήμερα και μας συνδέει με το τότε.

Την επιστημονική εποπτεία του εγχειρήματος θα αναλάβει ο καθηγητής Πλάτων Μαυρομούστακος, ενώ υπεύθυνες για τον συντονισμό της ερευνητικής και δραματουργικής ομάδας θα είναι οι υποψήφιες διδάκτορες του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Ολυμπία Γλυκιώτη και Ελένη Κουτσιλαίου.

Το αφιέρωμα θα ξεκινήσει με αφορμή την παράσταση “Δούλες” του Ζαν Ζενέ που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Θέατρο Τέχνης το 1968 σε σκηνοθεσία Δημήτρη Χατζημάρκου και θα παρουσιαστεί τον Φεβρουάριο 2018, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη.

-          ΕΝΑΡΞΗ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΙΕΤΕΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ:

 “200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821/ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΑΔΑ;”

Μέσα στο πλαίσιο του «Πώς και κατά πού προχωρούμε», το Θέατρο Τέχνης εγκαινιάζει  την Κυριακή 25 Μαρτίου 2018, μια τριετή σειρά εκδηλώσεων, δράσεων και θεατρικής παραγωγής με αφορμή  την επέτειο 200 χρόνων από την επανάσταση  που θα γιορτάσουμε στην  Ελλάδα το 2021. 

Συζητήσεις με το κοινό, διαλέξεις, στρογγυλές τράπεζες, αναγνώσεις κειμένων, διαγωνισμοί νέων θεατρικών κειμένων, παρουσίαση ραδιοφωνικών έργων, θεατρικά αναλόγια, δρώμενα, συναυλίες κτλ., θα πραγματοποιούνται τα επόμενα τρία χρόνια στο Θέατρο Τέχνης.  Στόχος: να αναρωτηθούμε από πού ξεκινήσαμε, πώς ξεκινήσαμε και πώς φτάσαμε στη σύγχρονη Ελλάδα; Ποιά είναι η σύγχρονη Ελλάδα;  “Πώς και κατά πού προχωρά; “…

Η τριετής αυτή “αναζήτηση” θα ολοκληρωθεί με την παρουσίαση μιας μεγάλης θεατρικής παραγωγής του Θεάτρου Τέχνης που θα αντλήσει έμπνευση και υλικό απ’ όλες τις δράσεις που θα πραγματοποιηθούν στις δύο σκηνές του, κατά το διάστημα 25 Μαρτίου 2018- 25 Μαρτίου 2021.

Αφιέρωμα

«Θέατρο Τέχνης-Έλληνες Θεατρικοί συγγραφείς τα τελευταία 30 χρόνια»

Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου στις 20.30

Πωλητήριο με συλλεκτικά προγράμματα και αφίσες του Θεάτρου Τέχνης

Στο πλαίσιο του 46ου Φεστιβάλ Βιβλίου, πραγματοποιείται στις 9 Σεπτεμβρίου στις 20.30 αφιέρωμα στο Θέατρο Τέχνης με θέμα "Έλληνες θεατρικοί συγγραφείς τα τελευταία 30 χρόνια".

Από το 1942 που ιδρύθηκε το Θέατρο Τέχνης, ο Κάρολος Κουν έθεσε ως έναν από τους βασικούς στόχους του «Να δημιουργήσει και να παρουσιάσει νέους Έλληνες συγγραφείς, με προβληματισμούς, ευαισθησίες και αναζητήσεις ανάλογες με αυτές του σύγχρονου παγκόσμιου θεάτρου, χωρίς όμως να χάσουν την ιθαγένειά τους, ούτε να αποξενωθούν από τη φυσική τους κληρονομιά και παράδοση».

Μετά το θάνατο του ιδρυτή του, το Θέατρο Τέχνης συνεχίζει να κινείται προς την ίδια κατεύθυνση, εντάσσοντας στο ρεπερτόριο του αδιαλείπτως έργα της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας.

Στην εκδήλωση συμμετέχουν οι συγγραφείς: Θόδωρος Γράμψας, Γιάννης Δούμος, Μαριάννα Κάλμπαρη, Βασίλης Μαυρογεωργίου,  Παναγιώτης Μέντης, Νάνση Τουμπακάρη, Αλέξης Σταμάτης, Γιάννης Τσίρος, Αυγερινός Φραγκούλης, Ανδρέας Φλουράκης, Γιάννης Χρυσούλης κ.α  των οποίων έργα παρουσιάστηκαν στο Θέατρο Τέχνης από το 1987 και μετά. 

Επίσης, στο Φεστιβάλ, για πρώτη φορά, φιλοξενείται περίπτερο του Θεάτρου Τέχνης στο οποίο θα πωλούνται προγράμματα και αφίσες από τη δεκαετία του 1970 έως σήμερα, πολλά εκ των οποίων είναι σπάνια, αντίγραφα των τριών κολάζ που είχε φτιάξει ο Κάρολος Κουν τη δεκαετία του 1960, με φωτογραφίες από τις παραστάσεις που είχε σκηνοθετήσει, και άλλα συλλεκτικά αντικείμενα. 

Το 46ο Φεστιβάλ Βιβλίου διοργανώνει ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βιβλίου (Σ.ΕΚ.Β.) σε συνεργασία με την Ελληνική Εθνική Επιτροπή της UNICEF, την ΕΡΤ, το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και το Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν.

 Info

Αφιέρωμα στο Θέατρο Τέχνης με θέμα 

"Θέατρο Τέχνης- Έλληνες θεατρικοί συγγραφείς τα τελευταία 30 χρόνια"

Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου στις 20.30μμ

Είσοδος Ελεύθερη

46ο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο

1-17 Σεπτεμβρίου

Ώρες λειτουργίας: 

Δευτέρα-Πέμπτη: 18:00 – 22:30 

Παρασκευή & Σαββάτο: 18:00 – 23:00 

Κυριακή: 10:30 – 15:00 & 18:00-22:30

Πολύ κόσμο κατάφερε να φέρει στην Επίδαυρο η  "Μήδεια" του Ευριπίδη που ανέβασε το Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία της της Καλλιτεχνικής Διευθύντριας του θεάτρου Μαριάννας Κάλμπαρη με συμπαραγωγούς το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου και το ΔηΠεΘε Ιωαννίνων.

Πιο συγκεκριμένα την παράσταση παρακολούθησαν πάνω από  15.400 θεατές (6.500 την πρώτη μέρα και 8.900 τη δεύτερη) που κατέκλυσαν το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου στις 4 και 5 Αυγούστου. 

 Η "Μήδεια" του Ευριπίδη / Η Βαρβαρότητα του Έρωτα" δεν τελείωσε το ταξίδι της στην Επίδαυρο, συνεχίζει με επόμενο σταθμό στο Φεστιβάλ Άνδρου, στις 19 Αυγούστου και κλείνει με το Ηρώδειο στις 3 Οκτωβρίου. 

Δευτέρα, 4 Σεπτεμβρίου στο Κηποθέατρο Παπάγου

Τρίτη, 5 Σεπτεμβρίου στο Κηποθέατρο Παπάγου

Τετάρτη, 6 Σεπτεμβρίου  στο Φεστιβάλ Αισχυλείων- Ελευσίνα

Τετάρτη, 13 Σεπτεμβρίου στην Ηλιούπολη

Παρασκευή, 22 Σεπτεμβρίου " στη Νέα Σμύρνη

Τρίτη, 3 Οκτωβρίου  στο Ηρώδειο 

Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς

Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Σκηνικά – Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Μουσική: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος

Χορογραφία: Μαρίζα Τσίγκα

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Δραματολόγος παράστασης: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου

Α΄ Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη

Β΄ Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου

Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Μαρία Παπαδοπούλου

Βοηθός σχεδιαστή φωτισμών: Στέβη Κουτσοθανάση

Αγγλικοί υπέρτιτλοι: Λεωνίδας Καρατζάς

Παίζουν: Μαρία Ναυπλιώτου (Μήδεια), Χάρης Φραγκούλης (Ιάσονας), Αλεξάνδρα Καζάζου (Βάρβαρη), Μαριάννα Κάλμπαρη (Τροφός), Θεοδώρα Τζήμου (Γλαύκη), Σύρμω Κεκέ & Ιωάννα Μαυρέα (Γυναίκες της Κορίνθου), Κωνσταντίνα Τάκαλου (Άγγελος), Αλέξανδρος Μυλωνάς (Κρέοντας), Γεράσιμος Γεννατάς (Αιγέας)

Συμμετέχουν τέσσερις σπουδαστές της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης και τέσσερις μουσικοί.

«Μήδεια» του Ευριπίδη – Η Βαρβαρότητα του Έρωτα

«Δύο φορές βάρβαρη η Μήδεια, από καταγωγή και από έρωτα» γράφει στον πρόλογο της μετάφρασής του ο Γιώργος Χειμωνάς. Δύο όψεις έχει ο έρωτας: τη «βάρβαρη», τη βυθισμένη στον πόνο και στο σκοτάδι αλλά και την ονειρική, την ηδονική, την ιδανική. Μέσα από το μύθο της Μήδειας όπως αυτός παρουσιάζεται στο έργο του Ευριπίδη αλλά και μέσα από ένθετα στα στάσιμα του έργου κείμενα και ποιήματα αρχαιοελληνικής γραμματείας, η παράσταση του Θεάτρου Τέχνης επιθυμεί να μιλήσει για το ανεξήγητο του έρωτα. Γι’ αυτό το «μέγα κακό που σπαράζει τους ανθρώπους». Για τον πόθο που είναι δεμένος με τον πόνο, για τους όρκους αιώνιας αγάπης και πίστης που δίνονται για να καταπατηθούν, για την προδοσία, την εκδίκηση, την καταστροφή. Γι’ αυτό το τρομακτικό πέρασμα από το φως στο σκοτάδι της βαρβαρότητας του έρωτα. Γιατί «δεν υπάρχει οργή πιο φοβερή και αθεράπευτη από αυτήν που γεννιέται ανάμεσα σε ανθρώπους που είχαν αγαπηθεί».

Στην παράσταση χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από έργα αρχαίων συγγραφέων όπως Θεόκριτου Ειδύλλια (μετάφραση Ιωάννη Πολέμη), Αρτεμίδωρου Ονειροκριτικά, Πλούταρχου Ερωτικός, Πλάτωνος Συμπόσιο κ.ά. (μετάφραση-απόδοση Μαριάννας Κάλμπαρη και Έλενας Τριανταφυλλοπούλου).

Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς

Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Σκηνικά – Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Μουσική: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος

Χορογραφία: Μαρίζα Τσίγκα

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Δραματολόγος παράστασης: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου

Α΄ Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη

Β΄ Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου

Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Μαρία Παπαδοπούλου

Βοηθός σχεδιαστή φωτισμών: Στέβη Κουτσοθανάση

Αγγλικοί υπέρτιτλοι: Λεωνίδας Καρατζάς

Παίζουν: Μαρία Ναυπλιώτου (Μήδεια), Χάρης Φραγκούλης (Ιάσονας), Αλεξάνδρα Καζάζου (Βάρβαρη), Φωτεινή Μπαξεβάνη (Τροφός), Θεοδώρα Τζήμου (Γλαύκη), Σύρμω Κεκέ & Ιωάννα Μαυρέα (Γυναίκες της Κορίνθου), Κωνσταντίνα Τάκαλου (Άγγελος), Αλέξανδρος Μυλωνάς (Κρέοντας), Γεράσιμος Γεννατάς (Αιγέας)

Συμμετέχουν τέσσερις σπουδαστές της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης και τέσσερις μουσικοί.

Συμπαραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων και Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν

Δωδώνη | 22 & 23 Ιουλίου | Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης

Καβάλα | 25 Ιουλίου | Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων

Θεσσαλονίκη | 27 Ιουλίου | Θέατρο Δάσους

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου  | 4 & 5 Αυγούστου

Την χειμερινή θεατρική περίοδο 2017-18 ανεβαίνει η διάσημη ιστορία του Ρομπέν των Δασών σε διασκευή για παιδιά στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν στη Φρυνίχου.

Ο συναρπαστικός θρύλος εξακολουθεί πάντα να συγκινεί και να τραβά το ενδιαφέρον μας, με πρωταγωνιστή έναν από τους πιο εμβληματικούς λαϊκούς ήρωες όλων των εποχών, που έχει ταξιδέψει πέρα από τα σύνορα της Αγγλίας. 

Ο έμπειρος θεατρικός συγγραφέας Αντρέας Φλουράκης ετοίμασε για την παιδική σκηνή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν μια ολοκαίνουργια θεατρική διασκευή που βασίζεται στον δημοφιλή μύθο του Ρομπέν των Δασών.

Ο Δημήτρης Δεγαΐτης υπογράφει την σκηνοθεσία με έμπνευση και φαντασία που φωτίζει την επικαιρότητα του μύθου. 

Θεατρική διασκευή: Αντρέας Φλουράκης, Σκηνοθεσία: Δημήτρης Δεγαΐτης, Μουσική: Νίκος Τσέκος, Κίνηση: Μαρίζα Τσίγκα, Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου.

Παίζουν οι: Γιάννης Σοφολόγης, Δημητρης Δεγαιτης, Ντάνυ Γιανακοπούλου, Δημοσθένης Φιλιππας, Αυγουστίνος Κουμουλος, Βασίλης Φακανας, Μαριελλα Δουμπου κι άλλοι.

Οι παραστάσεις ξεκινούν τον Οκτώβριο 2017 στο Θέατρο Τέχνης, Φρυνίχου 14, Πλάκα. τακτικές παραστάσεις κάθε Κυριακή 11 π.μ. και 3 μ.μ. και πρωινές καθημερινές παραστάσεις για σχολεία.

«75 χρόνια Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν - 75 αντικείμενα»

Η Εθνική Ασφαλιστική, σε συνεργασία με το Θέατρο Τέχνης, διοργανώνει στο Χώρο Τέχνης ΣΤΟart ΚΟΡΑΗ την έκθεση με τίτλο «75 χρόνια Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν - 75 αντικείμενα», μια ξεχωριστή έκθεση με σπάνια αντικείμενα από την ιστορία του Θεάτρου Τέχνης.

Στην έκθεση παρουσιάζονται 75 αντικείμενα, με καλλιτεχνική και συναισθηματική αξία, από τη μακρόχρονη πορεία του Θεάτρου Τέχνης, από την ίδρυση του το 1942 από τον Κάρολο Κουν έως σήμερα. Κοστούμια, τμήματα σκηνικών και σκηνικά αξεσουάρ ιστορικών παραστάσεων, όπως οι «Όρνιθες» και οι «Πέρσες», προγράμματα, αφίσες, φωτογραφίες κ.ά, πολλά εκ των οποίων εκτίθενται για πρώτη φορά κι αποτελούν μέρος της θεατρικής ιστορίας του τόπου μας, καθώς έχουν φιλοτεχνηθεί από σημαντικούς συνεργάτες του Θεάτρου Τέχνης. 

 Ο αριθμός 75 είναι συμβολικός. Στόχος της έκθεσης, εκτός των άλλων, είναι να αναδειχθεί το ζήτημα της ανάγκης αξιοποίησης του αρχείου του Θεάτρου Τέχνης, που αριθμεί χιλιάδες κοστούμια, σκηνικά αντικείμενα και αρκετές χιλιάδες υλικού τεκμηρίωσης, φωτογραφίες, μακέτες, προγράμματα παραστάσεων, κριτικές και αποκόμματα εφημερίδων.

Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την Πέμπτη 1η Ιουνίου στις 7 μ.μ και η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 27 Ιουλίου 2017. Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.

Info

ΣΤΟart

Χώρος Τέχνης  της Εθνικής Ασφαλιστικής

Στοά Κοραή

Διάρκεια έκθεσης:

Από 1 Ιουνίου έως 27 Ιουλίου 2017

Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα-Παρασκευή 10:00-20:00

Είσοδος ελεύθερη

Πληροφορίες τηλ 2103252352

Το κύριο ενδιαφέρον μου είναι η ανθρώπινη ύπαρξη. Η ποικιλία των πολιτισμών και των νοοτροπιών. Είμαι ένας παρατηρητής και σεισμογράφος. Μου αρέσει να ταξιδεύω. Να κατανοώ τα κίνητρα των ανθρώπων να κάνουν πράγματα, να λένε πράγματα, να αντιδρούν με συγκεκριμένους τρόπους. Η δουλειά μου δεν δίνει απαντήσεις αλλά προσφέρει στοχασμούς, χώρους ήχων και συσχετισμών, που μπορεί να έχουν τη δύναμη να αγγίξουν την καρδιά των ανθρώπων. Με τη δουλειά μου στο βίντεο και στην performance, παίρνω το ακροατήριο από το χέρι, τραβώντας τους απαλά προς την πύλη της προσωπικής τους αντίληψης και των μυστικών τους περιοχών, αφήνοντας στους ίδιους την απόφαση για το αν θα μπουν. Το σκηνικό και ο μετασχηματισμός του χώρου γίνεται αυτή η πύλη, κι εγώ είμαι η ήπια φωνή που τους καλεί.

18-19-20 Μαϊου στις 21.15 στο Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου 14) Θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε το "BELOVED!"

Μια ελληνο-γερμανική συνεργασία ανάμεσα στη Manuela Hartel (βίντεο και performance, Μόναχο), την Χριστίνα Κάλμπαρη (εικαστικές τέχνες, Αθήνα) και τον Σταύρο Γασπαράτο (ηχητκή τέχνη, Αθήνα), η οποία ερευνά την συναισθηματική, ψυχολογική και πνευματική διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης.

Το πρώτο μέρος μίας εμβληματικής για την ελληνική λογοτεχνία τριλογίας μεταφέρεται υποδειγματικά στη σκηνή σε μια παράσταση, όχι εύπεπτη, αλλά καθ’ όλα ουσιαστική.

«Η Νάνσυ λέει πως από μία ηλικία και πέρα, όταν πια ωριμάσει, ο άνθρωπος θέλει στη θέση των λέξεων να βάζει πράματα. Διψάει για αλήθειες. Ποτέ δεν ξέρουμε ακριβώς κάτι. Ξέρουμε μόνο ένα κομμάτι, ένα άλλο το ερμηνεύουμε στραβά, ένας άλλος ξέρει αυτό, μα δεν ξέρει το άλλο που ξέρουμε εμείς, η ζωή μας κυλάει έτσι μέσα από μισές αλήθειες σε μισές παρεξηγήσεις, κι όταν ξεκαθαρίζονται τα πράγματα, ο πόνος ή η χαρά που μας έδωσαν κάποτε βρίσκονται πίσω μας, άλλα ψέματα κι άλλες αλήθειες μας απασχολούν πια» γράφει η Έμμη στον Μάνο στο τέλος της «Λέσχης», του πρώτου μέρους της εμβληματικής τριλογίας του Στρατή Τσίρκα «Ακυβέρνητες Πολιτείες», που παρουσιάζεται στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, σε σκηνοθεσία της Έφης Θεοδώρου, σε μία ιστορική σύμπραξη του Εθνικού Θεάτρου με το θέατρο που ίδρυσε ο Κάρολος Κουν.

Η δράση στη «Λέσχη» ξεκινά στις αρχές Ιουνίου του 1942 με τον γερμανικό ναζιστικό στρατό, υπό τη διοίκηση του στρατάρχη Έρβιν Ρόμμελ να προελαύνει νικηφόρα στη Βόρειο Αφρική απειλώντας την Αλεξάνδρεια και το Κάιρο, όπου έχουν την έδρα τους οι συμμαχικές δυνάμεις, και αναγκάζοντας εκατοντάδες πρόσφυγες, από πολιτικούς μέχρι αγωνιστές αντιφασίστες και Εβραίους της Αιγύπτου, να καταφύγουν στην Παλαιστίνη και συγκεκριμένα στην Ιερουσαλήμ (δεν έχει ιδρυθεί ακόμα το κράτος του Ισραήλ) μετατρέποντας την σε μία σύγχρονη Βαβέλ. Αυτή η «Βαβέλ» - και συγκεκριμένα το πανδοχείο της Φράου Άννα στην πόλη - είναι και ο τόπος δράσης του βιβλίου του Τσίρκα, «μία μικρογραφία της εμπόλεμης ανθρωπότητας, όπου η γενναιοφροσύνη και τα υψηλά ιδανικά θα βρεθούν αντιμέτωπα με τις πολιτικές μηχανορραφίες, τη μαύρη  αγορά, τους μαστροπούς και τους κατασκόπους», όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει η Χρύσα Προκοπάκη στο πολύτιμο ιστορικό της σημείωμα που συνοδεύει την επανέκδοση του μυθιστορήματος το 2005 από τις εκδόσεις Κέδρος.

Παρότι όμως η Ιστορία είναι πανταχού παρούσα στην τριλογία του Τσίρκα, τόσο η «Λέσχη», όσο και η «Αριάγνη» και η «Νυχτερίδα» που ακολουθούν, δεν είναι ιστορικά μυθιστορήματα. Η ιστορία δεν αλλοιώνεται, δεν παραχαράσσεται, αλλά τα ιστορικά γεγονότα είναι ιδωμένα μέσα από τις διαφορετικές οπτικές γωνίες των ηρώων. «Αυτό που ενδιαφέρει τον συγγραφέα είναι οι επιπτώσεις τους στον ψυχισμό και στις συμπεριφορές, καθώς οι κραδασμοί της Ιστορίας προκαλούν ψυχικούς κραδασμούς» εξηγεί η Προκοπάκη και νομίζω ότι εκεί ακριβώς έγκειται και όλη η διαχρονική αξία του σπουδαίου αυτού έργου του Τσίρκα.

Ο συγγραφέας, ένας άνθρωπος που πίστεψε στα ιδεώδη της Αριστεράς για έναν καλύτερο κόσμο, δεν γράφει τις «Ακυβέρνητες Πολιτείες», που διαδραματίζονται από το 1942 μέχρι το 1944, εν θερμώ, με τη λήξη του πολέμου. Ο Τσίρκας ξεκινάει να γράφει τη «Λέσχη» το 1959, δεκαπέντε χρόνια αργότερα, με βιωμένη την εμπειρία του Εμφυλίου, της αποσταλινοποίησης που φέρνει το 20ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Σοβιετικού Κόμματος, της καθαίρεσης του Νίκου Ζαχαριάδη από την ηγεσία του ΚΚΕ που αποφασίζει η 6η Πλατειά Ολομέλεια το 1956. Είναι μία εποχή ιδεολογικών εντάσεων με την ανάδειξη ανανεωτικών τάσεων στον χώρο της Αριστεράς, που φαίνεται ότι επηρεάζει βαθιά τον Τσίρκα στη μυθιστορηματική του αφήγηση. Ο κεντρικός του ήρωας, ο Μάνος, έρχεται αντιμέτωπος με τη συνείδηση του, αμφιβάλλει, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο «σωστό» και το «λάθος», αμφισβητεί το κομματικό δόγμα. «Ένας άνθρωπος μπορεί να είναι ολόψυχα δοσμένος σε μια ιδέα, ευγενικιά και δίκια, να ζει και ν’ ανασαίνει για κείνη και μόνο για κείνη, κι ωστόσο να ξεγελάει τον εαυτό του. Κάπου μέσα του, ένας άλλος δε σταματάει ποτέ να ονειρεύεται και να υπολογίζει, να χαίρεται ή να πονάει, ανεξάρτητα, σχεδόν κρυφά από κείνον, τον ιδεολόγο. Αυτά σκεφτόμουνα κοιτάζοντας τα μούτρα μου στον καθρέφτη» λέει ο Μάνος σε πρώτο πρόσωπο.

Αυτός ο εσωτερικός πόλεμος, αυτή η ρωγμή στο συνειδησιακό οικοδόμημα του κεντρικού ήρωα, είναι αποτέλεσμα της διύλισης της ιστορίας  του κομμουνιστικού κινήματος από την απελευθέρωση μέχρι την αυγή του ’60. Οι συγκρούσεις του Μάνου με τον καθοδηγητή του, που αποκαλεί «Ανθρωπάκι» μεταφράζονται ουσιαστικά ως μία καταγγελία του Τσίρκα για τις σταλινικές πρακτικές στελεχών του κομματικού μηχανισμού, γεγονός που προκάλεσε άλλωστε και τη διαγραφή του από την Οργάνωση των Ελλήνων Κομμουνιστών της Αιγύπτου το 1961.

Πολύ σωστά λοιπόν η Έφη Θεοδώρου στην παράσταση της εντάσσει στην αφήγηση και αποσπάσματα από το ημερολόγιο του Τσίρκα αποκαλύπτοντας διλήμματα και αναρωτήσεις του ίδιου του συγγραφέα και φωτίζοντας καλύτερα το κάδρο του δαιδαλώδους αυτού μυθιστορήματος.

Ήταν ένα μεγάλο και εξαιρετικά απαιτητικό στοίχημα για τη Θεοδώρου η θεατρική μεταφορά της «Λέσχης». Κατά τη γνώμη μου, τα κατάφερε εξαιρετικά. Κρατώντας ζωντανή την υπέροχη, συναισθηματικά πάλλουσα, καθ’ όλα λογοτεχνική, γλώσσα του Τσίρκα η Θεοδώρου οπτικοποίησε έξοχα όλο αυτό το γαϊτανάκι αντιθετικών μεταξύ τους ηρώων και των εσωτερικών τους κόσμων που αλλάζουν χρώματα καθώς οι μέρες και οι μήνες περνούν. Παντρεύοντας την αφήγηση με την πρόζα η σκηνοθέτις δεν μείωσε στο ελάχιστο τη λογοτεχνική δύναμη του έργου, αλλά την ίδια στιγμή προσπάθησε να το καταστήσει όσο το δυνατόν πιο καθαρό στα μάτια του θεατρικού κοινού. Είναι αλήθεια ότι, αν δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο, είναι εύκολο να χαθείς μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα ονομάτων και ηρώων. Προσωπικά όμως αυτό δεν με πείραξε καθόλου, αφού η αφηγηματική γραμμή μαζί με όλη την ουσία του μυθιστορήματος, τις καινοτόμες αφηγηματικές τεχνικές και τις αξίες που υποστήριξε με πάθος ο Τσίρκας είναι εκεί.

Η Θεοδώρου δεν ενδιαφέρεται να κάνει μία απλή αναπαράσταση των γεγονότων στο βωμό μίας πιο κατανοητής και εύπεπτης παράστασης. Αυτό θα εξαφάνιζε το έργο. Βυθίζεται στις ψυχές των ηρώων, τραντάζεται από τις εσωτερικές δονήσεις τους, σε αιχμαλωτίζει με τον τρόπο που ζωντανεύει σκηνικά τα πάθη τους και τις αδυναμίες τους, τα τινάγματα προς τα πάνω και τις συντριπτικές πτώσεις τους. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας του Μάνου Σιμωνίδη και της Έμμης Μπόμπρετσμπεργκ, μίας Βιεννέζας, συζύγου ενός πρώην Αυστριακού υπουργού, που παίζει πρωτεύοντα ρόλο στο βιβλίο, σκιαγραφείται μοναδικά και κορυφώνεται με αυτό το σπαραξικάρδιο γράμμα της Έμμης προς τον Μάνο. «Αν πάρεις το γράμμα και μάθεις όλα όσα σου γράφω, αυτό θα είναι το πιο πολύ που επιθυμώ. Δεν θέλω πια να μ’ αγαπάς, αν εξακολουθείς να μ’ αγαπάς με τον τρόπο που μ’ αγαπούσες όταν σε γνώρισε η Νίνα. Αγάπη μου. Αγάπη μου».

Η παράσταση της Έφης Θεοδώρου, μία παράσταση – πρόκληση για το θεατρόφιλο κοινό που αξίζει να τη δει, υποστηρίζεται επάξια από μία ομάδα άξιων συντελεστών. Το καλοσχεδιασμένο σκηνικό και τα κομψά κοστούμια της Άσης Δημητρολοπούλου υπηρετούν μία ρεαλιστική συνθήκη, αλλά η χρήση του χώρου από τη σκηνοθεσία δεν είναι αμιγώς ρεαλιστική. Η δουλειά του Νίκου Πλάτανου στη μουσική της παράστασης είναι υποδειγματική. Ουσιαστικά συνθέτει ένα ολόκληρο “soundtrack” που δεν καπελώνει στο ελάχιστο ερμηνείες και σκηνοθεσία, αλλά υποβάλλει αποτελεσματικά και φωτίζει τις εσωτερικές συγκρούσεις των ηρώων. Το ίδιο ισχύει και για την κίνηση των ηθοποιών που επιμελήθηκε ο Ερμής Μαλκότσης, που νομίζω ότι απογειώνει ορισμένες σκηνές της παράστασης.

Φυσικά μία παράσταση πάνω απ’ όλα είναι οι ηθοποιοί της κι εδώ οφείλω πραγματικά να τους συγχαρώ όλους όχι μόνο για τις ερμηνείες τους, αλλά και για έναν επιπλέον λόγο. Ένα ατύχημα του ηθοποιού Δημήτρη Πασσά, που υποδυόταν τον κεντρικό ήρωα, ανάγκασε τη Θεοδώρου να προχωρήσει σε εσωτερική αντικατάσταση μέσα σε μόνο τέσσερις μέρες. Είδα την πρώτη παράσταση μετά από την αντικατάσταση του Πασσά από τον Γιώργο Κριθάρα στον ρόλο του Μάνου, και όλα κύλησαν άψογα. Πρόκειται για πραγματική υπέρβαση. Θεωρώ ότι όλοι οι ηθοποιοί της παράστασης (Θ. Βλαβιανός, Θ. Δήμου, Μ. Μαυροματάκης, Α. Ευστρατιάδου, Κ. Λυπηρίδου, Γ. Κριθάρας, Η. Νικολούζου, Γ, Μηλίτση, Μ. Στεφανάκης) καταθέτουν από επαρκείς μέχρι αξιόλογες ερμηνείες, αλλά θα μου επιτρέψετε να ξεχωρίσω την Κατερίνα Λυπηρίδου για την υπέροχη «νευρωτική» της ερμηνεία ως Φράου Άννα και την Ηλέκτρα Νικολούζου, μία ηθοποιό σπάνιας εσωτερικής έντασης και αλαβάστρινης ομορφιάς, που ως Έμμη καταθέτει μία εύθραυστη και άκρως συγκινητική ερμηνεία.

«Κατόπιν ανακάλυψα πως όλα γύρω μου ήταν σάπια, πως κανείς δεν πολεμούσε με την καρδιά του το φασισμό. Έχασα την πίστη μου. Αρπάχτηκα από μία χίμαιρα, να γυρίσω πίσω. Μα και σ’ αυτό δεν πίστευα. Έτσι πολύ γρήγορα γλίστρησα στον ρομαντισμό, στον έρωτα, για να μη σκέφτομαι την κατάντια μου. Μα όταν δεν πατάς γερά σε μία πίστη, η πρώτη απογοήτευση είναι αρκετή να σε ρίξει σ’ ένα πέλαγος απελπισίας. Εκείνη η κτηνωδία πάνω στο κρεβάτι της Αμαλίτσας γκρέμισε και την τελευταία μου πίστη στον άνθρωπο» μονολογεί ο Μάνος στη «Λέσχη». Αλλά σε αυτόν τον άνθρωπο επέστρεφε μέχρι το τέλος ο Τσίρκας. “Den alles ist gut”, όπως θα έλεγε και ο Χάιλντερλιν. 

«Ήταν σαν γιορτή. Όχι επειδή δεν πληρώσαμε, αλλά επειδή πρώτη φορά κάναμε κάτι όλοι μαζί».

Όλοι ξέρουμε συνανθρώπους μας που δεν πληρώνουν το αντίτιμο του εισιτηρίου στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ορισμένοι υπερασπίζονται αυτή τους τη στάση με πάθος, προβάλλοντας τρανταχτά επιχειρήματα, ενώ για τους επικριτές τους θεωρούνται «τζαμπατζήδες». Πριν από λίγο καιρό ο κόσμος, εξαγριωμένος με τις ιδιαίτερα αυξημένες τιμές των διοδίων και την κάκιστη ποιότητα των δρόμων, σήκωνε τις μπάρες και περνούσε. Το «Δεν πληρώνω», που πήρε διαστάσεις κινήματος, φαίνεται να έχει γερές βάσεις. Μπορεί να ξεκίνησε ως ιδεολογία, πλέον όμως έχει καταλήξει στο «Δεν έχω, δεν πληρώνω» .

Ο Ντάριο Φο έγραψε το 1974 το έργο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» και το 2010 άλλαξε τον τίτλο σε «Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω», καθώς έλαβε υπόψη τα νέα δεδομένα, την οικονομική κρίση στην Ιταλία του 21ου αιώνα.

Στο έργο παρακολουθούμε την εξαθλίωση της εργατικής τάξης, που αδυνατεί να επιβιώσει, επειδή ξεζουμίζεται κυριολεκτικά από το σύστημα. Όλα ξεκινούν από ένα περιστατικό που δεν διαδραματίζεται επί σκηνής, αλλά το περιγράφει η κεντρική ηρωίδα στη φίλη της. Μια ομάδα γυναικών μπουκάρει σε σούπερ μάρκετ και αρνείται να πληρώσει τα προϊόντα, καθώς εξαιτίας της κρίσης οι τιμές έχουν υπερδιπλασιαστεί. Δημιουργούν τρομακτική σύγχυση στο ταμείο, έρχονται σε ανοιχτή ρήξη με το διευθυντή, σχεδόν τον απειλούν με λιντσάρισμα, και τελικά αρπάζουν τα αγαθά πληρώνοντας κατά βούληση. Όταν φτάνει η αστυνομία, δεν μπορεί να κάνει τίποτα, γιατί οι γυναίκες έχουν μπερδέψει πολύ την κατάσταση και οι περισσότερες έχουν ήδη διαφύγει με τα λάφυρα-τρόφιμα. Η προσπάθεια των δύο γυναικών να κρύψουν ό,τι άρπαξαν από το σούπερ μάρκετ οδηγεί σε απίστευτα κωμικοτραγικά μπερδέματα τόσο τις ίδιες όσο και τους συζύγους τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι την επαναστατική πράξη της κλοπής κάνουν οι γυναίκες εν αγνοία των αντρών. Με αυτή την επιλογή ο συγγραφέας, χωρίς να στοχεύει σε κάποιο φεμινιστικό μανιφέστο, δείχνει ξεκάθαρα τη θέση της γυναίκας, ενός σημαντικού θύματος του καπιταλισμού, που είναι παράλληλα επιφορτισμένη με τη διαχείριση του σπιτιού.

Ο Παντελής Δεντάκης σκηνοθετώντας την παράσταση επιτυγχάνει να φωτίσει τις παραπάνω πτυχές του έργου, ακροβατώντας εξαιρετικά ανάμεσα στο κωμικό και στο τραγικό κομμάτι. Παράλληλα όμως αξιοποιεί ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά των έργων του Ντάριο Φο, το παιχνίδι. Στοιχείο που έχει δουλέψει και στις ερμηνείες των ηθοποιών. Έτσι η καταγγελτικότητα του πολιτικού θεάτρου δεν μοιάζει με μανιφέστο κομμουνιστικού κόμματος, αλλά αγγίζει την αλήθεια του θεατή και τον φέρνει αντιμέτωπο με την πραγματικότητα που βιώνει ή, ακόμα χειρότερα, με αυτά που φοβάται πως θα βιώσει.

Ο θίασος είναι καλοκουρδισμένος και συγχρονισμένος, παρουσιάζοντας μια παράσταση συνόλου. Η Κάτια Γέρου και ο Γιώργος Μακρής με την εμπειρία τους ερμηνεύουν μοναδικά το ζευγάρι εργατών που έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Αποφεύγουν κάθε είδους μανιέρα και χτίζουν ολοκληρωμένους χαρακτήρες, χρωματίζοντας τις ευαίσθητες χορδές τους. Εξίσου καλό και το νεότερο ζευγάρι (Ερατώ Πίσση και Πέτρος Σπυρόπουλος), με σκηνική εγρήγορση και κωμικό ταπεραμέντο. Υποκριτικό δώρο της παράστασης ο Χρήστος Μαλάκης, οι σκηνές του οποίου, ως δημοτικού αστυνομικού και καραμπινιέρη, είναι ξεκαρδιστικές.

Εν κατακλείδι, μια έντιμη κωμωδία, που θα σας ψυχαγωγήσει, με ένα άρωμα παλιού καλού Θεάτρου Τέχνης.

Μία παράσταση χαμηλών τόνων που αποτελεί ένα βαθύ σχόλιο πάνω στη φύση του ρατσισμού και την έννοια του «ξένου».

Η ομώνυμη ταινία του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, που εστιάζει στην ιστορία αγάπης που αναπτύσσεται ανάμεσα σε μία 60χρονη χήρα Γερμανίδα που εργάζεται ως καθαρίστρια και έναν κατά πολύ νεότερο της Μαροκινό μετανάστη, έκανε την πρεμιέρα της στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1973, έναν μόλις χρόνο μετά την τρομοκρατική επίθεση από εξτρεμιστές Παλαιστίνιους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου που στοίχισε τη ζωή σε 17 ανθρώπους. Η επιλογή του θέματος φυσικά δεν ήταν τυχαία. Ο Φασμπίντερ, ένας από τους βασικότερους εισηγητές του νέου γερμανικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ’70, απευθύνθηκε σε μία κοινωνία που ο ρατσισμός είχε αυξηθεί κατακόρυφα με τους Αραβόφωνους συλλήβδην να μεταφράζονται από τον μέσο Γερμανό ως «απειλή». Μία κοινωνία ξενοφοβική που δεν απέχει πολύ από τις σύγχρονες ευρωπαϊκές.

Το ενδιαφέρον όμως στο έργο του Φασμπίντερ είναι ότι δεν φτιάχνει μία ταινία που απλά καταγγέλλει τον ρατσισμό των Γερμανών, αλλά επιχειρεί ένα πολύ πιο βαθύ σχόλιο πάνω στη φύση του ρατσισμού και την έννοια του «ξένου». Δεν πέφτει δηλαδή στην παγίδα ενός αντίστροφου μανιχαϊσμού, που θέλει κάποιους «κακούς» Γερμανούς από τη μία και κάποιους «καλούς» μετανάστες από την άλλη. Ο ρατσισμός στο «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» είναι αμφίπλευρος. Ο Αλί πέφτει θύμα του ρατσισμού του κοινωνικού περίγυρου της Έμμι, αλλά και η Έμμι αντιμετωπίζεται ρατσιστικά από αρκετούς από τους φίλους του. Την ίδια στιγμή τόσο ο Αλί όσο και η Έμμι εκδηλώνουν ρατσιστικές συμπεριφορές ακόμα και μεταξύ τους.

Ο ρατσισμός υπάρχει μέσα μας, γέννημα του φόβου, της ανασφάλειας και του ελλείμματος αγάπης. Μας δηλητηριάζει και μας κατατρώει χωρίς να το αντιληφθούμε. Το «ξένο» και το «διαφορετικό» τον θρέφει. Δεν γνωρίζει όμως πραγματική ιδεολογία. Εξού και «εξαγοράζεται» τόσο εύκολα. Είναι χαρακτηριστική η στάση του μπακάλη της γειτονιάς της Έμμι, που ενώ στην αρχή δεν θέλει να βλέπει τον Αλί στη συνέχεια, όταν αντιλαμβάνεται ότι ο ίδιος ζημιώνεται οικονομικά διώχνοντας από πελάτισσά του την Έμμι, αλλάζει στάση.

Η μάχη με τον ρατσισμό είναι μία διαρκής πάλη με τον ίδιο μας τον εαυτό, αλλά και με μία κοινωνία που ποντάρει σε αυτόν για να διατηρήσει τη συνοχή της. Ο μοναδικός τρόπος για να τον αντιμετωπίσουμε στα ίσα είναι να δώσουμε χώρο στην αγάπη μέσα μας. Αυτό κάνουν η Έμμι και ο Αλί, δύο άνθρωποι μόνοι και δυστυχισμένοι (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) που γνωρίζονται, έρχονται κοντά και καλύπτουν ο ένας τα κενά του άλλου. Είναι όμως τόσο λυσσαλέα η αντίδραση του κοινωνικού τους περίγυρου που σιγά σιγά δηλητηριάζονται και οι ίδιοι. Θα καταφέρουν να ξαναδώσουν χώρο σε αυτά που τους ενώνουν και όχι σε αυτά που τους χωρίζουν;

Ο Σίμος Κακάλας, ένας από τους πιο ικανούς σκηνοθέτες της νεότερης γενιάς, έφτιαξε μία παράσταση χαμηλών τόνων, αλλά εξαιρετικών ρυθμών, που δεν κοπιάρει την ταινία, αλλά αντιλαμβάνεται στο ακέραιο το βαθύτερο νόημά της. Πολύ σωστά απέφυγε οποιαδήποτε κινηματογραφική αναφορά στη σκηνοθεσία του, εφηύρε έξυπνες θεατρικές λύσεις, κινήθηκε σε μία γραμμή απόλυτης λιτότητας σε όλα τα επίπεδα (σκηνοθετικά, υποκριτικά και σκηνογραφικά) και μας χάρισε μία παράσταση που συγκινεί χωρίς να εκβιάζει το συναίσθημα. Μία παράσταση που διαπνέεται από μία αποστασιοποίηση, παρόμοια με αυτή που μας χαρακτηρίζει όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με το «ξένο». Βρήκα δε συναρπαστική την ιδέα του – τουλάχιστον εγώ έτσι το μετέφρασα – οι ήρωες του έργου να φοράνε χαρτοσακούλες – μάσκες όταν γίνονται «ξένοι» ως προς τον Αλί και την Έμμι. 

Η Τάνια Τσανακλίδου σκιαγράφησε έξοχα μία βαθιά ανθρώπινη Έμμι χωρίς κανένα θεατράλε στοιχείο. Ο Κωστής Καλλιβρετάκης ισορρόπησε πετυχημένα στον Αλί του ανάμεσα στην εκφραστικότητα και τη λιτότητα. Η Δήμητρα Κούζα και η Ειρήνη Κότσιφα υποδύθηκαν μετρημένα και με απόλυτη πειστικότητα μία σειρά από ήρωες του έργου κινούμενες εντός της σκηνοθετικής γραμμής. Προσωπικά όμως ξεχώρισα τον νεαρό Κωνσταντίνο Μωραΐτη, που κατάφερε να σκιαγραφήσει μοναδικά, χωρίς καμία υπερβολή και με απόλυτο έλεγχο των εκφραστικών του μέσων, τους διαφορετικούς ήρωες που υποδύεται. Υπηρετώντας το πνεύμα της σκηνοθεσίας έκανε τη διαφορά κι αυτό μαρτυρά και ταλέντο και ευφυΐα.  

Εν κατακλείδι, η παράσταση του Κακάλα δεν ανήκει σε αυτές που αιχμαλωτίζουν το ευρύ κοινό με εύκολους συναισθηματισμούς. Είναι όμως μία παράσταση που υπηρετεί στο ακέραιο τα παρακάτω λόγια του ίδιου του Φασμπίντερ: «Η αμερικάνικη μέθοδος της δημιουργίας ταινιών προκαλεί στον θεατή συγκίνηση και τίποτε άλλο. Εγώ θέλω να του δώσω συγκίνηση μαζί με τη δυνατότητα να στοχαστεί και να αναλύσει τα συναισθήματα του...»

Στις 14 Φεβρουαρίου του 1987 απεβίωσε ο σπουδαίος σκηνοθέτης του θεάτρου Κάρολος Κουν. Καταγόταν από την Προύσα της Μικράς Ασίας και σπούδασε στη Ροβέρτειο Σχολή της Κωνσταντινούπολης, καθώς και στο  Παρίσι. Το 1929 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και από το 1930 μέχρι το 1938 εργάστηκε ως καθηγητής αγγλικών στο Κολέγιο Αθηνών.

Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο ερασιτεχνικά το 1930, στο Κολέγιο Αθηνών, σκηνοθετώντας μαθητικές παραστάσεις. Το 1934 ίδρυσε με τον Διονύσιο Δεβάρη και τον Γιάννη Τσαρούχη τη Λαϊκή Σκηνή με στόχο την αναβίωση του ελληνικού λαϊκού εξπρεσιονισμού και μεταξύ άλλων ανέβασε την «Ερωφίλη», την «Άλκηστη», τον «Κατά φαντασίαν ασθενή», τα «Παντρολογήματα». Μετά τη διάλυση της Λαϊκής Σκηνής συνεργάστηκε με το θίασο της Κατερίνας και κατόπιν με το θίασο της Κοτοπούλη.

 Το 1942 ίδρυσε το Θέατρο Τέχνης και Δραματική Σχολή. Το 1945-1946 συνεργάστηκε και πάλι με την Κατερίνα και το 1946-1950 επανίδρυσε το Θέατρο Τέχνης και σκηνοθέτησε πολλές παραστάσεις.

 Το 1950 το Θέατρο Τέχνης χρεοκόπησε και ο Κουν προσελήφθη στο Εθνικό Θέατρο και ανέβασε τον «Ερρίκο Δ΄», το «Άνθρωποι και ποντίκια», το «Όνειρο θερινής νυκτός» κ.ά.

 Το 1954 διαμόρφωσε με τους μαθητές του το υπόγειο του κινηματογράφου Ορφεύς στο οικοδόμημα του Αρσακείου και ξεκίνησε μια καινούργια περίοδος για το Θέατρο Τέχνης, κατά την οποία ο Κουν ανέβασε πάρα πολλά έργα του σύγχρονου ρεπερτορίου, ενώ συνέβαλε και στην ανάδειξη νέων Ελλήνων συγγραφέων. Από το 1957 ασχολήθηκε με τη μελέτη του αρχαίου δράματος και σκηνοθέτησε τον «Πλούτο», τη «Λυσιστράτη», τους «Όρνιθες», τους «Βατράχους», τον «Προμηθέα Δεσμώτη», την «Ορέστεια» κ.ά.

Η συνεισφορά του Κουν στο ελληνικό θέατρο ήταν τεράστια, καθώς συνεργάστηκε με τους πιο σημαντικούς Έλληνες καλλιτέχνες και δίδαξε δεκάδες μαθητές που διέπρεψαν στο ελληνικό θέατρο. 

 Ο ίδιος διηγείται τη ζωή του στο βίντεο που ακολουθεί  

Την Τρίτη 14 Φεβρουαρίου με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων από το θάνατο του Καρόλου Κουν στο Θέατρο Τέχνης εγκαινιάζεται μια σειρά εκδηλώσεων που θα διαρκέσουν ένα χρόνο, μέχρι το Φεβρουάριο του 2018.

 Αυτή την Τρίτη λοιπόν 6.30-8.30 θα πραγματοποιηθεί η πρώτη εκδήλωση στο Υπόγειο της Πεσμαζόγλου. Θα προβληθούν αποσπάσματα από αρχειακό υλικό του Θεάτρου Τέχνης από ταινίες του Μίμη Κουγιουμτζή. Κατόπιν  ηθοποιοί και συντελεστές θα διαβάσουν 22 ποιήματα του Κουν. Το αφιέρωμα θα κλείσει με τον «Ματωμένο Γάμο» που παρουσιάζει ο Σείριος στην τελευταία εκδοχή του Μάνου Χατζιδάκι για πιάνο και τσέλο.

 Επίσης την ίδια μέρα η είσοδος στις παραστάσεις «Ρομπέρτο Τσούκκο» του Μπερνάρ-Μαρί Κολτές σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου και «Η σονάτα του Κρόιτσερ» του Λέοντος Τολστόι σε σκηνοθεσία Μαρίας Ξανθοπουλίδου θα είναι ελεύθερη

Στο  Θέατρο Τέχνης θα ανέβει το εμβληματικό έργο του Ντάριο Φο "Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω" του Ντάριο Φο.

 Με ένα δυνατό θίασο ηθοποιών:Την Κάτια Γέρου, τον Γιώργο Μακρή, την Ερατώ Πίσση, Χρήστο Μαλάκη και τον Πέτρο Σπυρόπουλο.

Το «Δεν πληρώνω δεν πληρώνω» μολονότι γράφτηκε 60 χρόνια πριν, αντικατοπτρίζει με εκπληκτικούς διαλόγους τη σημερινή πραγματικότητα και μας χαρίζει δύο ώρες ξεγνοιασιάς χαλάρωσης και γέλιου.

Ο σπουδαίος λογοτέχνης, Ντάριο Φο, έφυγε από τη ζωή  τον Οκτώβριο του 2016 και είχε συνεργαστεί με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, που πρώτο  ανέβασε στην Ελλάδα το έργο «Ισαβέλα τρεις καραβέλλες και ένας παραμυθάς», την περίοδο 1974-1975.

Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στις 27 Φεβρουαρίου στη σκηνή της  Φρυνίχου (Φρυνίχου 14 Πλάκα)