«Μήδεια» του Ευριπίδη – Η Βαρβαρότητα του Έρωτα

«Δύο φορές βάρβαρη η Μήδεια, από καταγωγή και από έρωτα» γράφει στον πρόλογο της μετάφρασής του ο Γιώργος Χειμωνάς. Δύο όψεις έχει ο έρωτας: τη «βάρβαρη», τη βυθισμένη στον πόνο και στο σκοτάδι αλλά και την ονειρική, την ηδονική, την ιδανική. Μέσα από το μύθο της Μήδειας όπως αυτός παρουσιάζεται στο έργο του Ευριπίδη αλλά και μέσα από ένθετα στα στάσιμα του έργου κείμενα και ποιήματα αρχαιοελληνικής γραμματείας, η παράσταση του Θεάτρου Τέχνης επιθυμεί να μιλήσει για το ανεξήγητο του έρωτα. Γι’ αυτό το «μέγα κακό που σπαράζει τους ανθρώπους». Για τον πόθο που είναι δεμένος με τον πόνο, για τους όρκους αιώνιας αγάπης και πίστης που δίνονται για να καταπατηθούν, για την προδοσία, την εκδίκηση, την καταστροφή. Γι’ αυτό το τρομακτικό πέρασμα από το φως στο σκοτάδι της βαρβαρότητας του έρωτα. Γιατί «δεν υπάρχει οργή πιο φοβερή και αθεράπευτη από αυτήν που γεννιέται ανάμεσα σε ανθρώπους που είχαν αγαπηθεί».

Στην παράσταση χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από έργα αρχαίων συγγραφέων όπως Θεόκριτου Ειδύλλια (μετάφραση Ιωάννη Πολέμη), Αρτεμίδωρου Ονειροκριτικά, Πλούταρχου Ερωτικός, Πλάτωνος Συμπόσιο κ.ά. (μετάφραση-απόδοση Μαριάννας Κάλμπαρη και Έλενας Τριανταφυλλοπούλου).

 

 

Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς

Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Σκηνικά – Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Μουσική: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος

Χορογραφία: Μαρίζα Τσίγκα

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Δραματολόγος παράστασης: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου

Α΄ Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη

Β΄ Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου

Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Μαρία Παπαδοπούλου

Βοηθός σχεδιαστή φωτισμών: Στέβη Κουτσοθανάση

Αγγλικοί υπέρτιτλοι: Λεωνίδας Καρατζάς

Παίζουν: Μαρία Ναυπλιώτου (Μήδεια), Χάρης Φραγκούλης (Ιάσονας), Αλεξάνδρα Καζάζου (Βάρβαρη), Φωτεινή Μπαξεβάνη (Τροφός), Θεοδώρα Τζήμου (Γλαύκη), Σύρμω Κεκέ & Ιωάννα Μαυρέα (Γυναίκες της Κορίνθου), Κωνσταντίνα Τάκαλου (Άγγελος), Αλέξανδρος Μυλωνάς (Κρέοντας), Γεράσιμος Γεννατάς (Αιγέας)

Συμμετέχουν τέσσερις σπουδαστές της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης και τέσσερις μουσικοί.

Συμπαραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων και Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν

Δωδώνη | 22 & 23 Ιουλίου | Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης

Καβάλα | 25 Ιουλίου | Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων

Θεσσαλονίκη | 27 Ιουλίου | Θέατρο Δάσους

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου  | 4 & 5 Αυγούστου

 

Την χειμερινή θεατρική περίοδο 2017-18 ανεβαίνει η διάσημη ιστορία του Ρομπέν των Δασών σε διασκευή για παιδιά στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν στη Φρυνίχου.

Ο συναρπαστικός θρύλος εξακολουθεί πάντα να συγκινεί και να τραβά το ενδιαφέρον μας, με πρωταγωνιστή έναν από τους πιο εμβληματικούς λαϊκούς ήρωες όλων των εποχών, που έχει ταξιδέψει πέρα από τα σύνορα της Αγγλίας. 

Ο έμπειρος θεατρικός συγγραφέας Αντρέας Φλουράκης ετοίμασε για την παιδική σκηνή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν μια ολοκαίνουργια θεατρική διασκευή που βασίζεται στον δημοφιλή μύθο του Ρομπέν των Δασών.

Ο Δημήτρης Δεγαΐτης υπογράφει την σκηνοθεσία με έμπνευση και φαντασία που φωτίζει την επικαιρότητα του μύθου. 

Θεατρική διασκευή: Αντρέας Φλουράκης, Σκηνοθεσία: Δημήτρης Δεγαΐτης, Μουσική: Νίκος Τσέκος, Κίνηση: Μαρίζα Τσίγκα, Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου.

Παίζουν οι: Γιάννης Σοφολόγης, Δημητρης Δεγαιτης, Ντάνυ Γιανακοπούλου, Δημοσθένης Φιλιππας, Αυγουστίνος Κουμουλος, Βασίλης Φακανας, Μαριελλα Δουμπου κι άλλοι.

Οι παραστάσεις ξεκινούν τον Οκτώβριο 2017 στο Θέατρο Τέχνης, Φρυνίχου 14, Πλάκα. τακτικές παραστάσεις κάθε Κυριακή 11 π.μ. και 3 μ.μ. και πρωινές καθημερινές παραστάσεις για σχολεία.

 

 

 

«75 χρόνια Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν - 75 αντικείμενα»

Η Εθνική Ασφαλιστική, σε συνεργασία με το Θέατρο Τέχνης, διοργανώνει στο Χώρο Τέχνης ΣΤΟart ΚΟΡΑΗ την έκθεση με τίτλο «75 χρόνια Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν - 75 αντικείμενα», μια ξεχωριστή έκθεση με σπάνια αντικείμενα από την ιστορία του Θεάτρου Τέχνης.

Στην έκθεση παρουσιάζονται 75 αντικείμενα, με καλλιτεχνική και συναισθηματική αξία, από τη μακρόχρονη πορεία του Θεάτρου Τέχνης, από την ίδρυση του το 1942 από τον Κάρολο Κουν έως σήμερα. Κοστούμια, τμήματα σκηνικών και σκηνικά αξεσουάρ ιστορικών παραστάσεων, όπως οι «Όρνιθες» και οι «Πέρσες», προγράμματα, αφίσες, φωτογραφίες κ.ά, πολλά εκ των οποίων εκτίθενται για πρώτη φορά κι αποτελούν μέρος της θεατρικής ιστορίας του τόπου μας, καθώς έχουν φιλοτεχνηθεί από σημαντικούς συνεργάτες του Θεάτρου Τέχνης. 

 Ο αριθμός 75 είναι συμβολικός. Στόχος της έκθεσης, εκτός των άλλων, είναι να αναδειχθεί το ζήτημα της ανάγκης αξιοποίησης του αρχείου του Θεάτρου Τέχνης, που αριθμεί χιλιάδες κοστούμια, σκηνικά αντικείμενα και αρκετές χιλιάδες υλικού τεκμηρίωσης, φωτογραφίες, μακέτες, προγράμματα παραστάσεων, κριτικές και αποκόμματα εφημερίδων.

Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την Πέμπτη 1η Ιουνίου στις 7 μ.μ και η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 27 Ιουλίου 2017. Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.

Info

ΣΤΟart

Χώρος Τέχνης  της Εθνικής Ασφαλιστικής

Στοά Κοραή

Διάρκεια έκθεσης:

Από 1 Ιουνίου έως 27 Ιουλίου 2017

 

Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα-Παρασκευή 10:00-20:00

Είσοδος ελεύθερη

Πληροφορίες τηλ 2103252352

 

 

 

 

 

Το κύριο ενδιαφέρον μου είναι η ανθρώπινη ύπαρξη. Η ποικιλία των πολιτισμών και των νοοτροπιών. Είμαι ένας παρατηρητής και σεισμογράφος. Μου αρέσει να ταξιδεύω. Να κατανοώ τα κίνητρα των ανθρώπων να κάνουν πράγματα, να λένε πράγματα, να αντιδρούν με συγκεκριμένους τρόπους. Η δουλειά μου δεν δίνει απαντήσεις αλλά προσφέρει στοχασμούς, χώρους ήχων και συσχετισμών, που μπορεί να έχουν τη δύναμη να αγγίξουν την καρδιά των ανθρώπων. Με τη δουλειά μου στο βίντεο και στην performance, παίρνω το ακροατήριο από το χέρι, τραβώντας τους απαλά προς την πύλη της προσωπικής τους αντίληψης και των μυστικών τους περιοχών, αφήνοντας στους ίδιους την απόφαση για το αν θα μπουν. Το σκηνικό και ο μετασχηματισμός του χώρου γίνεται αυτή η πύλη, κι εγώ είμαι η ήπια φωνή που τους καλεί.

 

18-19-20 Μαϊου στις 21.15 στο Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου 14) Θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε το "BELOVED!"

Μια ελληνο-γερμανική συνεργασία ανάμεσα στη Manuela Hartel (βίντεο και performance, Μόναχο), την Χριστίνα Κάλμπαρη (εικαστικές τέχνες, Αθήνα) και τον Σταύρο Γασπαράτο (ηχητκή τέχνη, Αθήνα), η οποία ερευνά την συναισθηματική, ψυχολογική και πνευματική διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης.

 

Το πρώτο μέρος μίας εμβληματικής για την ελληνική λογοτεχνία τριλογίας μεταφέρεται υποδειγματικά στη σκηνή σε μια παράσταση, όχι εύπεπτη, αλλά καθ’ όλα ουσιαστική.

«Η Νάνσυ λέει πως από μία ηλικία και πέρα, όταν πια ωριμάσει, ο άνθρωπος θέλει στη θέση των λέξεων να βάζει πράματα. Διψάει για αλήθειες. Ποτέ δεν ξέρουμε ακριβώς κάτι. Ξέρουμε μόνο ένα κομμάτι, ένα άλλο το ερμηνεύουμε στραβά, ένας άλλος ξέρει αυτό, μα δεν ξέρει το άλλο που ξέρουμε εμείς, η ζωή μας κυλάει έτσι μέσα από μισές αλήθειες σε μισές παρεξηγήσεις, κι όταν ξεκαθαρίζονται τα πράγματα, ο πόνος ή η χαρά που μας έδωσαν κάποτε βρίσκονται πίσω μας, άλλα ψέματα κι άλλες αλήθειες μας απασχολούν πια» γράφει η Έμμη στον Μάνο στο τέλος της «Λέσχης», του πρώτου μέρους της εμβληματικής τριλογίας του Στρατή Τσίρκα «Ακυβέρνητες Πολιτείες», που παρουσιάζεται στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, σε σκηνοθεσία της Έφης Θεοδώρου, σε μία ιστορική σύμπραξη του Εθνικού Θεάτρου με το θέατρο που ίδρυσε ο Κάρολος Κουν.

Η δράση στη «Λέσχη» ξεκινά στις αρχές Ιουνίου του 1942 με τον γερμανικό ναζιστικό στρατό, υπό τη διοίκηση του στρατάρχη Έρβιν Ρόμμελ να προελαύνει νικηφόρα στη Βόρειο Αφρική απειλώντας την Αλεξάνδρεια και το Κάιρο, όπου έχουν την έδρα τους οι συμμαχικές δυνάμεις, και αναγκάζοντας εκατοντάδες πρόσφυγες, από πολιτικούς μέχρι αγωνιστές αντιφασίστες και Εβραίους της Αιγύπτου, να καταφύγουν στην Παλαιστίνη και συγκεκριμένα στην Ιερουσαλήμ (δεν έχει ιδρυθεί ακόμα το κράτος του Ισραήλ) μετατρέποντας την σε μία σύγχρονη Βαβέλ. Αυτή η «Βαβέλ» - και συγκεκριμένα το πανδοχείο της Φράου Άννα στην πόλη - είναι και ο τόπος δράσης του βιβλίου του Τσίρκα, «μία μικρογραφία της εμπόλεμης ανθρωπότητας, όπου η γενναιοφροσύνη και τα υψηλά ιδανικά θα βρεθούν αντιμέτωπα με τις πολιτικές μηχανορραφίες, τη μαύρη  αγορά, τους μαστροπούς και τους κατασκόπους», όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει η Χρύσα Προκοπάκη στο πολύτιμο ιστορικό της σημείωμα που συνοδεύει την επανέκδοση του μυθιστορήματος το 2005 από τις εκδόσεις Κέδρος.

Παρότι όμως η Ιστορία είναι πανταχού παρούσα στην τριλογία του Τσίρκα, τόσο η «Λέσχη», όσο και η «Αριάγνη» και η «Νυχτερίδα» που ακολουθούν, δεν είναι ιστορικά μυθιστορήματα. Η ιστορία δεν αλλοιώνεται, δεν παραχαράσσεται, αλλά τα ιστορικά γεγονότα είναι ιδωμένα μέσα από τις διαφορετικές οπτικές γωνίες των ηρώων. «Αυτό που ενδιαφέρει τον συγγραφέα είναι οι επιπτώσεις τους στον ψυχισμό και στις συμπεριφορές, καθώς οι κραδασμοί της Ιστορίας προκαλούν ψυχικούς κραδασμούς» εξηγεί η Προκοπάκη και νομίζω ότι εκεί ακριβώς έγκειται και όλη η διαχρονική αξία του σπουδαίου αυτού έργου του Τσίρκα.

Ο συγγραφέας, ένας άνθρωπος που πίστεψε στα ιδεώδη της Αριστεράς για έναν καλύτερο κόσμο, δεν γράφει τις «Ακυβέρνητες Πολιτείες», που διαδραματίζονται από το 1942 μέχρι το 1944, εν θερμώ, με τη λήξη του πολέμου. Ο Τσίρκας ξεκινάει να γράφει τη «Λέσχη» το 1959, δεκαπέντε χρόνια αργότερα, με βιωμένη την εμπειρία του Εμφυλίου, της αποσταλινοποίησης που φέρνει το 20ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Σοβιετικού Κόμματος, της καθαίρεσης του Νίκου Ζαχαριάδη από την ηγεσία του ΚΚΕ που αποφασίζει η 6η Πλατειά Ολομέλεια το 1956. Είναι μία εποχή ιδεολογικών εντάσεων με την ανάδειξη ανανεωτικών τάσεων στον χώρο της Αριστεράς, που φαίνεται ότι επηρεάζει βαθιά τον Τσίρκα στη μυθιστορηματική του αφήγηση. Ο κεντρικός του ήρωας, ο Μάνος, έρχεται αντιμέτωπος με τη συνείδηση του, αμφιβάλλει, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο «σωστό» και το «λάθος», αμφισβητεί το κομματικό δόγμα. «Ένας άνθρωπος μπορεί να είναι ολόψυχα δοσμένος σε μια ιδέα, ευγενικιά και δίκια, να ζει και ν’ ανασαίνει για κείνη και μόνο για κείνη, κι ωστόσο να ξεγελάει τον εαυτό του. Κάπου μέσα του, ένας άλλος δε σταματάει ποτέ να ονειρεύεται και να υπολογίζει, να χαίρεται ή να πονάει, ανεξάρτητα, σχεδόν κρυφά από κείνον, τον ιδεολόγο. Αυτά σκεφτόμουνα κοιτάζοντας τα μούτρα μου στον καθρέφτη» λέει ο Μάνος σε πρώτο πρόσωπο.

Αυτός ο εσωτερικός πόλεμος, αυτή η ρωγμή στο συνειδησιακό οικοδόμημα του κεντρικού ήρωα, είναι αποτέλεσμα της διύλισης της ιστορίας  του κομμουνιστικού κινήματος από την απελευθέρωση μέχρι την αυγή του ’60. Οι συγκρούσεις του Μάνου με τον καθοδηγητή του, που αποκαλεί «Ανθρωπάκι» μεταφράζονται ουσιαστικά ως μία καταγγελία του Τσίρκα για τις σταλινικές πρακτικές στελεχών του κομματικού μηχανισμού, γεγονός που προκάλεσε άλλωστε και τη διαγραφή του από την Οργάνωση των Ελλήνων Κομμουνιστών της Αιγύπτου το 1961.

Πολύ σωστά λοιπόν η Έφη Θεοδώρου στην παράσταση της εντάσσει στην αφήγηση και αποσπάσματα από το ημερολόγιο του Τσίρκα αποκαλύπτοντας διλήμματα και αναρωτήσεις του ίδιου του συγγραφέα και φωτίζοντας καλύτερα το κάδρο του δαιδαλώδους αυτού μυθιστορήματος.

Ήταν ένα μεγάλο και εξαιρετικά απαιτητικό στοίχημα για τη Θεοδώρου η θεατρική μεταφορά της «Λέσχης». Κατά τη γνώμη μου, τα κατάφερε εξαιρετικά. Κρατώντας ζωντανή την υπέροχη, συναισθηματικά πάλλουσα, καθ’ όλα λογοτεχνική, γλώσσα του Τσίρκα η Θεοδώρου οπτικοποίησε έξοχα όλο αυτό το γαϊτανάκι αντιθετικών μεταξύ τους ηρώων και των εσωτερικών τους κόσμων που αλλάζουν χρώματα καθώς οι μέρες και οι μήνες περνούν. Παντρεύοντας την αφήγηση με την πρόζα η σκηνοθέτις δεν μείωσε στο ελάχιστο τη λογοτεχνική δύναμη του έργου, αλλά την ίδια στιγμή προσπάθησε να το καταστήσει όσο το δυνατόν πιο καθαρό στα μάτια του θεατρικού κοινού. Είναι αλήθεια ότι, αν δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο, είναι εύκολο να χαθείς μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα ονομάτων και ηρώων. Προσωπικά όμως αυτό δεν με πείραξε καθόλου, αφού η αφηγηματική γραμμή μαζί με όλη την ουσία του μυθιστορήματος, τις καινοτόμες αφηγηματικές τεχνικές και τις αξίες που υποστήριξε με πάθος ο Τσίρκας είναι εκεί.

Η Θεοδώρου δεν ενδιαφέρεται να κάνει μία απλή αναπαράσταση των γεγονότων στο βωμό μίας πιο κατανοητής και εύπεπτης παράστασης. Αυτό θα εξαφάνιζε το έργο. Βυθίζεται στις ψυχές των ηρώων, τραντάζεται από τις εσωτερικές δονήσεις τους, σε αιχμαλωτίζει με τον τρόπο που ζωντανεύει σκηνικά τα πάθη τους και τις αδυναμίες τους, τα τινάγματα προς τα πάνω και τις συντριπτικές πτώσεις τους. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας του Μάνου Σιμωνίδη και της Έμμης Μπόμπρετσμπεργκ, μίας Βιεννέζας, συζύγου ενός πρώην Αυστριακού υπουργού, που παίζει πρωτεύοντα ρόλο στο βιβλίο, σκιαγραφείται μοναδικά και κορυφώνεται με αυτό το σπαραξικάρδιο γράμμα της Έμμης προς τον Μάνο. «Αν πάρεις το γράμμα και μάθεις όλα όσα σου γράφω, αυτό θα είναι το πιο πολύ που επιθυμώ. Δεν θέλω πια να μ’ αγαπάς, αν εξακολουθείς να μ’ αγαπάς με τον τρόπο που μ’ αγαπούσες όταν σε γνώρισε η Νίνα. Αγάπη μου. Αγάπη μου».

Η παράσταση της Έφης Θεοδώρου, μία παράσταση – πρόκληση για το θεατρόφιλο κοινό που αξίζει να τη δει, υποστηρίζεται επάξια από μία ομάδα άξιων συντελεστών. Το καλοσχεδιασμένο σκηνικό και τα κομψά κοστούμια της Άσης Δημητρολοπούλου υπηρετούν μία ρεαλιστική συνθήκη, αλλά η χρήση του χώρου από τη σκηνοθεσία δεν είναι αμιγώς ρεαλιστική. Η δουλειά του Νίκου Πλάτανου στη μουσική της παράστασης είναι υποδειγματική. Ουσιαστικά συνθέτει ένα ολόκληρο “soundtrack” που δεν καπελώνει στο ελάχιστο ερμηνείες και σκηνοθεσία, αλλά υποβάλλει αποτελεσματικά και φωτίζει τις εσωτερικές συγκρούσεις των ηρώων. Το ίδιο ισχύει και για την κίνηση των ηθοποιών που επιμελήθηκε ο Ερμής Μαλκότσης, που νομίζω ότι απογειώνει ορισμένες σκηνές της παράστασης.

Φυσικά μία παράσταση πάνω απ’ όλα είναι οι ηθοποιοί της κι εδώ οφείλω πραγματικά να τους συγχαρώ όλους όχι μόνο για τις ερμηνείες τους, αλλά και για έναν επιπλέον λόγο. Ένα ατύχημα του ηθοποιού Δημήτρη Πασσά, που υποδυόταν τον κεντρικό ήρωα, ανάγκασε τη Θεοδώρου να προχωρήσει σε εσωτερική αντικατάσταση μέσα σε μόνο τέσσερις μέρες. Είδα την πρώτη παράσταση μετά από την αντικατάσταση του Πασσά από τον Γιώργο Κριθάρα στον ρόλο του Μάνου, και όλα κύλησαν άψογα. Πρόκειται για πραγματική υπέρβαση. Θεωρώ ότι όλοι οι ηθοποιοί της παράστασης (Θ. Βλαβιανός, Θ. Δήμου, Μ. Μαυροματάκης, Α. Ευστρατιάδου, Κ. Λυπηρίδου, Γ. Κριθάρας, Η. Νικολούζου, Γ, Μηλίτση, Μ. Στεφανάκης) καταθέτουν από επαρκείς μέχρι αξιόλογες ερμηνείες, αλλά θα μου επιτρέψετε να ξεχωρίσω την Κατερίνα Λυπηρίδου για την υπέροχη «νευρωτική» της ερμηνεία ως Φράου Άννα και την Ηλέκτρα Νικολούζου, μία ηθοποιό σπάνιας εσωτερικής έντασης και αλαβάστρινης ομορφιάς, που ως Έμμη καταθέτει μία εύθραυστη και άκρως συγκινητική ερμηνεία.

«Κατόπιν ανακάλυψα πως όλα γύρω μου ήταν σάπια, πως κανείς δεν πολεμούσε με την καρδιά του το φασισμό. Έχασα την πίστη μου. Αρπάχτηκα από μία χίμαιρα, να γυρίσω πίσω. Μα και σ’ αυτό δεν πίστευα. Έτσι πολύ γρήγορα γλίστρησα στον ρομαντισμό, στον έρωτα, για να μη σκέφτομαι την κατάντια μου. Μα όταν δεν πατάς γερά σε μία πίστη, η πρώτη απογοήτευση είναι αρκετή να σε ρίξει σ’ ένα πέλαγος απελπισίας. Εκείνη η κτηνωδία πάνω στο κρεβάτι της Αμαλίτσας γκρέμισε και την τελευταία μου πίστη στον άνθρωπο» μονολογεί ο Μάνος στη «Λέσχη». Αλλά σε αυτόν τον άνθρωπο επέστρεφε μέχρι το τέλος ο Τσίρκας. “Den alles ist gut”, όπως θα έλεγε και ο Χάιλντερλιν. 

 

 

 

 

 

 

 

«Ήταν σαν γιορτή. Όχι επειδή δεν πληρώσαμε, αλλά επειδή πρώτη φορά κάναμε κάτι όλοι μαζί».

Όλοι ξέρουμε συνανθρώπους μας που δεν πληρώνουν το αντίτιμο του εισιτηρίου στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ορισμένοι υπερασπίζονται αυτή τους τη στάση με πάθος, προβάλλοντας τρανταχτά επιχειρήματα, ενώ για τους επικριτές τους θεωρούνται «τζαμπατζήδες». Πριν από λίγο καιρό ο κόσμος, εξαγριωμένος με τις ιδιαίτερα αυξημένες τιμές των διοδίων και την κάκιστη ποιότητα των δρόμων, σήκωνε τις μπάρες και περνούσε. Το «Δεν πληρώνω», που πήρε διαστάσεις κινήματος, φαίνεται να έχει γερές βάσεις. Μπορεί να ξεκίνησε ως ιδεολογία, πλέον όμως έχει καταλήξει στο «Δεν έχω, δεν πληρώνω» .

Ο Ντάριο Φο έγραψε το 1974 το έργο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» και το 2010 άλλαξε τον τίτλο σε «Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω», καθώς έλαβε υπόψη τα νέα δεδομένα, την οικονομική κρίση στην Ιταλία του 21ου αιώνα.

Στο έργο παρακολουθούμε την εξαθλίωση της εργατικής τάξης, που αδυνατεί να επιβιώσει, επειδή ξεζουμίζεται κυριολεκτικά από το σύστημα. Όλα ξεκινούν από ένα περιστατικό που δεν διαδραματίζεται επί σκηνής, αλλά το περιγράφει η κεντρική ηρωίδα στη φίλη της. Μια ομάδα γυναικών μπουκάρει σε σούπερ μάρκετ και αρνείται να πληρώσει τα προϊόντα, καθώς εξαιτίας της κρίσης οι τιμές έχουν υπερδιπλασιαστεί. Δημιουργούν τρομακτική σύγχυση στο ταμείο, έρχονται σε ανοιχτή ρήξη με το διευθυντή, σχεδόν τον απειλούν με λιντσάρισμα, και τελικά αρπάζουν τα αγαθά πληρώνοντας κατά βούληση. Όταν φτάνει η αστυνομία, δεν μπορεί να κάνει τίποτα, γιατί οι γυναίκες έχουν μπερδέψει πολύ την κατάσταση και οι περισσότερες έχουν ήδη διαφύγει με τα λάφυρα-τρόφιμα. Η προσπάθεια των δύο γυναικών να κρύψουν ό,τι άρπαξαν από το σούπερ μάρκετ οδηγεί σε απίστευτα κωμικοτραγικά μπερδέματα τόσο τις ίδιες όσο και τους συζύγους τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι την επαναστατική πράξη της κλοπής κάνουν οι γυναίκες εν αγνοία των αντρών. Με αυτή την επιλογή ο συγγραφέας, χωρίς να στοχεύει σε κάποιο φεμινιστικό μανιφέστο, δείχνει ξεκάθαρα τη θέση της γυναίκας, ενός σημαντικού θύματος του καπιταλισμού, που είναι παράλληλα επιφορτισμένη με τη διαχείριση του σπιτιού.

Ο Παντελής Δεντάκης σκηνοθετώντας την παράσταση επιτυγχάνει να φωτίσει τις παραπάνω πτυχές του έργου, ακροβατώντας εξαιρετικά ανάμεσα στο κωμικό και στο τραγικό κομμάτι. Παράλληλα όμως αξιοποιεί ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά των έργων του Ντάριο Φο, το παιχνίδι. Στοιχείο που έχει δουλέψει και στις ερμηνείες των ηθοποιών. Έτσι η καταγγελτικότητα του πολιτικού θεάτρου δεν μοιάζει με μανιφέστο κομμουνιστικού κόμματος, αλλά αγγίζει την αλήθεια του θεατή και τον φέρνει αντιμέτωπο με την πραγματικότητα που βιώνει ή, ακόμα χειρότερα, με αυτά που φοβάται πως θα βιώσει.

Ο θίασος είναι καλοκουρδισμένος και συγχρονισμένος, παρουσιάζοντας μια παράσταση συνόλου. Η Κάτια Γέρου και ο Γιώργος Μακρής με την εμπειρία τους ερμηνεύουν μοναδικά το ζευγάρι εργατών που έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Αποφεύγουν κάθε είδους μανιέρα και χτίζουν ολοκληρωμένους χαρακτήρες, χρωματίζοντας τις ευαίσθητες χορδές τους. Εξίσου καλό και το νεότερο ζευγάρι (Ερατώ Πίσση και Πέτρος Σπυρόπουλος), με σκηνική εγρήγορση και κωμικό ταπεραμέντο. Υποκριτικό δώρο της παράστασης ο Χρήστος Μαλάκης, οι σκηνές του οποίου, ως δημοτικού αστυνομικού και καραμπινιέρη, είναι ξεκαρδιστικές.

Εν κατακλείδι, μια έντιμη κωμωδία, που θα σας ψυχαγωγήσει, με ένα άρωμα παλιού καλού Θεάτρου Τέχνης.

 

Μία παράσταση χαμηλών τόνων που αποτελεί ένα βαθύ σχόλιο πάνω στη φύση του ρατσισμού και την έννοια του «ξένου».

Η ομώνυμη ταινία του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, που εστιάζει στην ιστορία αγάπης που αναπτύσσεται ανάμεσα σε μία 60χρονη χήρα Γερμανίδα που εργάζεται ως καθαρίστρια και έναν κατά πολύ νεότερο της Μαροκινό μετανάστη, έκανε την πρεμιέρα της στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1973, έναν μόλις χρόνο μετά την τρομοκρατική επίθεση από εξτρεμιστές Παλαιστίνιους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου που στοίχισε τη ζωή σε 17 ανθρώπους. Η επιλογή του θέματος φυσικά δεν ήταν τυχαία. Ο Φασμπίντερ, ένας από τους βασικότερους εισηγητές του νέου γερμανικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ’70, απευθύνθηκε σε μία κοινωνία που ο ρατσισμός είχε αυξηθεί κατακόρυφα με τους Αραβόφωνους συλλήβδην να μεταφράζονται από τον μέσο Γερμανό ως «απειλή». Μία κοινωνία ξενοφοβική που δεν απέχει πολύ από τις σύγχρονες ευρωπαϊκές.

Το ενδιαφέρον όμως στο έργο του Φασμπίντερ είναι ότι δεν φτιάχνει μία ταινία που απλά καταγγέλλει τον ρατσισμό των Γερμανών, αλλά επιχειρεί ένα πολύ πιο βαθύ σχόλιο πάνω στη φύση του ρατσισμού και την έννοια του «ξένου». Δεν πέφτει δηλαδή στην παγίδα ενός αντίστροφου μανιχαϊσμού, που θέλει κάποιους «κακούς» Γερμανούς από τη μία και κάποιους «καλούς» μετανάστες από την άλλη. Ο ρατσισμός στο «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» είναι αμφίπλευρος. Ο Αλί πέφτει θύμα του ρατσισμού του κοινωνικού περίγυρου της Έμμι, αλλά και η Έμμι αντιμετωπίζεται ρατσιστικά από αρκετούς από τους φίλους του. Την ίδια στιγμή τόσο ο Αλί όσο και η Έμμι εκδηλώνουν ρατσιστικές συμπεριφορές ακόμα και μεταξύ τους.

Ο ρατσισμός υπάρχει μέσα μας, γέννημα του φόβου, της ανασφάλειας και του ελλείμματος αγάπης. Μας δηλητηριάζει και μας κατατρώει χωρίς να το αντιληφθούμε. Το «ξένο» και το «διαφορετικό» τον θρέφει. Δεν γνωρίζει όμως πραγματική ιδεολογία. Εξού και «εξαγοράζεται» τόσο εύκολα. Είναι χαρακτηριστική η στάση του μπακάλη της γειτονιάς της Έμμι, που ενώ στην αρχή δεν θέλει να βλέπει τον Αλί στη συνέχεια, όταν αντιλαμβάνεται ότι ο ίδιος ζημιώνεται οικονομικά διώχνοντας από πελάτισσά του την Έμμι, αλλάζει στάση.

Η μάχη με τον ρατσισμό είναι μία διαρκής πάλη με τον ίδιο μας τον εαυτό, αλλά και με μία κοινωνία που ποντάρει σε αυτόν για να διατηρήσει τη συνοχή της. Ο μοναδικός τρόπος για να τον αντιμετωπίσουμε στα ίσα είναι να δώσουμε χώρο στην αγάπη μέσα μας. Αυτό κάνουν η Έμμι και ο Αλί, δύο άνθρωποι μόνοι και δυστυχισμένοι (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) που γνωρίζονται, έρχονται κοντά και καλύπτουν ο ένας τα κενά του άλλου. Είναι όμως τόσο λυσσαλέα η αντίδραση του κοινωνικού τους περίγυρου που σιγά σιγά δηλητηριάζονται και οι ίδιοι. Θα καταφέρουν να ξαναδώσουν χώρο σε αυτά που τους ενώνουν και όχι σε αυτά που τους χωρίζουν;

Ο Σίμος Κακάλας, ένας από τους πιο ικανούς σκηνοθέτες της νεότερης γενιάς, έφτιαξε μία παράσταση χαμηλών τόνων, αλλά εξαιρετικών ρυθμών, που δεν κοπιάρει την ταινία, αλλά αντιλαμβάνεται στο ακέραιο το βαθύτερο νόημά της. Πολύ σωστά απέφυγε οποιαδήποτε κινηματογραφική αναφορά στη σκηνοθεσία του, εφηύρε έξυπνες θεατρικές λύσεις, κινήθηκε σε μία γραμμή απόλυτης λιτότητας σε όλα τα επίπεδα (σκηνοθετικά, υποκριτικά και σκηνογραφικά) και μας χάρισε μία παράσταση που συγκινεί χωρίς να εκβιάζει το συναίσθημα. Μία παράσταση που διαπνέεται από μία αποστασιοποίηση, παρόμοια με αυτή που μας χαρακτηρίζει όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με το «ξένο». Βρήκα δε συναρπαστική την ιδέα του – τουλάχιστον εγώ έτσι το μετέφρασα – οι ήρωες του έργου να φοράνε χαρτοσακούλες – μάσκες όταν γίνονται «ξένοι» ως προς τον Αλί και την Έμμι. 

Η Τάνια Τσανακλίδου σκιαγράφησε έξοχα μία βαθιά ανθρώπινη Έμμι χωρίς κανένα θεατράλε στοιχείο. Ο Κωστής Καλλιβρετάκης ισορρόπησε πετυχημένα στον Αλί του ανάμεσα στην εκφραστικότητα και τη λιτότητα. Η Δήμητρα Κούζα και η Ειρήνη Κότσιφα υποδύθηκαν μετρημένα και με απόλυτη πειστικότητα μία σειρά από ήρωες του έργου κινούμενες εντός της σκηνοθετικής γραμμής. Προσωπικά όμως ξεχώρισα τον νεαρό Κωνσταντίνο Μωραΐτη, που κατάφερε να σκιαγραφήσει μοναδικά, χωρίς καμία υπερβολή και με απόλυτο έλεγχο των εκφραστικών του μέσων, τους διαφορετικούς ήρωες που υποδύεται. Υπηρετώντας το πνεύμα της σκηνοθεσίας έκανε τη διαφορά κι αυτό μαρτυρά και ταλέντο και ευφυΐα.  

Εν κατακλείδι, η παράσταση του Κακάλα δεν ανήκει σε αυτές που αιχμαλωτίζουν το ευρύ κοινό με εύκολους συναισθηματισμούς. Είναι όμως μία παράσταση που υπηρετεί στο ακέραιο τα παρακάτω λόγια του ίδιου του Φασμπίντερ: «Η αμερικάνικη μέθοδος της δημιουργίας ταινιών προκαλεί στον θεατή συγκίνηση και τίποτε άλλο. Εγώ θέλω να του δώσω συγκίνηση μαζί με τη δυνατότητα να στοχαστεί και να αναλύσει τα συναισθήματα του...»

 

Στις 14 Φεβρουαρίου του 1987 απεβίωσε ο σπουδαίος σκηνοθέτης του θεάτρου Κάρολος Κουν. Καταγόταν από την Προύσα της Μικράς Ασίας και σπούδασε στη Ροβέρτειο Σχολή της Κωνσταντινούπολης, καθώς και στο  Παρίσι. Το 1929 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και από το 1930 μέχρι το 1938 εργάστηκε ως καθηγητής αγγλικών στο Κολέγιο Αθηνών.

 

Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο ερασιτεχνικά το 1930, στο Κολέγιο Αθηνών, σκηνοθετώντας μαθητικές παραστάσεις. Το 1934 ίδρυσε με τον Διονύσιο Δεβάρη και τον Γιάννη Τσαρούχη τη Λαϊκή Σκηνή με στόχο την αναβίωση του ελληνικού λαϊκού εξπρεσιονισμού και μεταξύ άλλων ανέβασε την «Ερωφίλη», την «Άλκηστη», τον «Κατά φαντασίαν ασθενή», τα «Παντρολογήματα». Μετά τη διάλυση της Λαϊκής Σκηνής συνεργάστηκε με το θίασο της Κατερίνας και κατόπιν με το θίασο της Κοτοπούλη.

 Το 1942 ίδρυσε το Θέατρο Τέχνης και Δραματική Σχολή. Το 1945-1946 συνεργάστηκε και πάλι με την Κατερίνα και το 1946-1950 επανίδρυσε το Θέατρο Τέχνης και σκηνοθέτησε πολλές παραστάσεις.

 Το 1950 το Θέατρο Τέχνης χρεοκόπησε και ο Κουν προσελήφθη στο Εθνικό Θέατρο και ανέβασε τον «Ερρίκο Δ΄», το «Άνθρωποι και ποντίκια», το «Όνειρο θερινής νυκτός» κ.ά.

 Το 1954 διαμόρφωσε με τους μαθητές του το υπόγειο του κινηματογράφου Ορφεύς στο οικοδόμημα του Αρσακείου και ξεκίνησε μια καινούργια περίοδος για το Θέατρο Τέχνης, κατά την οποία ο Κουν ανέβασε πάρα πολλά έργα του σύγχρονου ρεπερτορίου, ενώ συνέβαλε και στην ανάδειξη νέων Ελλήνων συγγραφέων. Από το 1957 ασχολήθηκε με τη μελέτη του αρχαίου δράματος και σκηνοθέτησε τον «Πλούτο», τη «Λυσιστράτη», τους «Όρνιθες», τους «Βατράχους», τον «Προμηθέα Δεσμώτη», την «Ορέστεια» κ.ά.

 

Η συνεισφορά του Κουν στο ελληνικό θέατρο ήταν τεράστια, καθώς συνεργάστηκε με τους πιο σημαντικούς Έλληνες καλλιτέχνες και δίδαξε δεκάδες μαθητές που διέπρεψαν στο ελληνικό θέατρο. 

 Ο ίδιος διηγείται τη ζωή του στο βίντεο που ακολουθεί  

 

Την Τρίτη 14 Φεβρουαρίου με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων από το θάνατο του Καρόλου Κουν στο Θέατρο Τέχνης εγκαινιάζεται μια σειρά εκδηλώσεων που θα διαρκέσουν ένα χρόνο, μέχρι το Φεβρουάριο του 2018.

 Αυτή την Τρίτη λοιπόν 6.30-8.30 θα πραγματοποιηθεί η πρώτη εκδήλωση στο Υπόγειο της Πεσμαζόγλου. Θα προβληθούν αποσπάσματα από αρχειακό υλικό του Θεάτρου Τέχνης από ταινίες του Μίμη Κουγιουμτζή. Κατόπιν  ηθοποιοί και συντελεστές θα διαβάσουν 22 ποιήματα του Κουν. Το αφιέρωμα θα κλείσει με τον «Ματωμένο Γάμο» που παρουσιάζει ο Σείριος στην τελευταία εκδοχή του Μάνου Χατζιδάκι για πιάνο και τσέλο.

 Επίσης την ίδια μέρα η είσοδος στις παραστάσεις «Ρομπέρτο Τσούκκο» του Μπερνάρ-Μαρί Κολτές σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου και «Η σονάτα του Κρόιτσερ» του Λέοντος Τολστόι σε σκηνοθεσία Μαρίας Ξανθοπουλίδου θα είναι ελεύθερη

 

 

 

 

 

Στο  Θέατρο Τέχνης θα ανέβει το εμβληματικό έργο του Ντάριο Φο "Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω" του Ντάριο Φο.

 Με ένα δυνατό θίασο ηθοποιών:Την Κάτια Γέρου, τον Γιώργο Μακρή, την Ερατώ Πίσση, Χρήστο Μαλάκη και τον Πέτρο Σπυρόπουλο.

Το «Δεν πληρώνω δεν πληρώνω» μολονότι γράφτηκε 60 χρόνια πριν, αντικατοπτρίζει με εκπληκτικούς διαλόγους τη σημερινή πραγματικότητα και μας χαρίζει δύο ώρες ξεγνοιασιάς χαλάρωσης και γέλιου.

Ο σπουδαίος λογοτέχνης, Ντάριο Φο, έφυγε από τη ζωή  τον Οκτώβριο του 2016 και είχε συνεργαστεί με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, που πρώτο  ανέβασε στην Ελλάδα το έργο «Ισαβέλα τρεις καραβέλλες και ένας παραμυθάς», την περίοδο 1974-1975.

 

Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στις 27 Φεβρουαρίου στη σκηνή της  Φρυνίχου (Φρυνίχου 14 Πλάκα)

 

 

 

Η κρίση συνίσταται ακριβώς στο γεγονός 

ότι το παλιό πεθαίνει και το νέο 

δεν μπορεί να γεννηθεί: σ’αυτό το μεσοδιάστημα 

εμφανίζονται τα πιο ποικίλα νοσηρά φαινόμενα. 

Antonio Gramsci: Quaderni del carcere, Q3 §34

 

Το έργο ορόσημο του σουρρεαλιστικού κινήματος «Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία» (Ροζέ Βιτράκ-1928) που πρωτοπαρουσιάστηκε στην Ελλάδα από τον Κάρολο Κουν κατά την περίοδο 1973-74, ανεβαίνει και πάλι στο Θέατρο Τέχνης και πρώτη φορά παγκοσμίως με τη μορφή μουσικού έργου.

 

Ο Βικτώρ, είναι ένα “παρά φύσιν έξυπνο”, υπερανεπτυγμένο εννιάχρονο αγόρι που καταλαβαίνει τα πάντα, αλλά δεν έχει προλάβει ακόμα να ζήσει τίποτα. Την ημέρα των γενεθλίων του, αυτό το μέχρι σήμερα παιδί-υπόδειγμα με την προδιαγεγραμμένη “καριέρα μοναχογιού” της αστικής τάξης, αποφασίζει να “τινάξει το σπίτι του στον αέρα”. 

 

Αποκαλύπτοντας τη μοιχεία του πατέρα του, ο Βικτώρ θα ξεσκεπάσει με βίαιο τρόπο όλη την υποκρισία και τη σαπίλα της οικογένειας αλλά και της τάξης του.  Θα σπείρει την καταστροφή. Αλλά θα καταστραφεί και ο ίδιος. Γιατί θα συνειδητοποιήσει ότι έχει ήδη “μολυνθεί” από το περιβάλλον του. Και ότι είναι πολύ μικρός και ανίκανος ν΄αλλάξει οτιδήποτε γύρω του. Πόσο αλήθεια λυτρωτικός μπορεί να είναι ο θάνατος για ένα εννιάχρονο παιδί που συνειδητοποιεί ότι δεν έχει νόημα να ζήσει άλλο…; 

 

Με όχημα τη φράση του Γκράμσι: “Η κρίση συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί”, η παράσταση επιθυμεί μέσα από τη μεγάλη δύναμη της μουσικής αλλά και το άγριο χιούμορ, την τρέλα και τη συγκίνηση αυτού του κορυφαίου έργου, να μιλήσει για το βίαιο τέλος της αθωότητας. Για την κίνδυνο των ψευδαισθήσεων. Για την επανάσταση που πνίγεται μέσα στην ίδια την πηγή της. Για τη νέα γενιά που θέλει ν΄αλλάξει τον κόσμο, αλλά νιώθει ότι είναι πολύ αργά για να το κάνει. Και δεν ξέρει πώς να το κάνει…

 

Η παράσταση πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδας.

 

Λιμπρέτο, Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Δραματoλόγος παράστασης: Πλάτων Μαυρομούστακος

Σκηνικά- Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Χορογραφίες: Μαρίζα Τσίγκα

Σχεδιασμός Φωτισμών:  Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη

Video Teaser: Φραγκίτσα Κατωγυρίτη

Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου

 

 

Διανομή (με σειρά εμφάνισης):

 

Βικτώρ: Σταμάτης Κραουνάκης

Λιλή: Χάρης Φλέουρας

Εσθήρ: Φωτεινή Μπαξεβάνη

Αιμιλία/ Ιντά: Φένια Παπαδόδημα

Κάρολος:  Χρήστος Γεροντίδης

Θηρεσία: Μαρία Τζάνη

Αντουάν: Γεράσιμος Γεννατάς

Στρατηγός: Κωνσταντίνος Ευστρατίου

 

Συμμετέχουν: 

Βασιλίνα Κατερίνη

Μάριος Κρητικόπουλος

Βασίλης Παπαδημητρίου

Κώστας Κουτρούλης

 

Μουσική Διεύθυνση, πιάνο: Βασίλης Ντρουμπογιάννης

Κιθάρες, Κρουστά: Βάϊος Πράπας

 

***

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο στις 21.15 και Κυριακή στις 20.15

 

Τιμές εισιτηρίων:

Πέμπτη: ενιαία είσοδος 10 ευρώ | Παρασκευή: 15 ευρώ, 10 ευρώ μειωμένο, 8 ευρώ ανεργίας

Σάββατο: 18 ευρώ, 12 ευρώ μειωμένο | Κυριακή:  16 ευρώ, 12 ευρώ μειωμένο

 

 

[Το μουσικό έργο]

 

Λιμπρέτο, Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

 

Πρεμιέρα 

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2017Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία

 

Θέατρο Τέχνης Καρολου Κουν

Φρυνίχου 14, Πλάκα (χάρτης)

τηλέφωνα ταμείου: 2103222464 & 2103236732

προπώληση: www.viva.gr

 

v

 

 

 

 

Το Θέατρο Τέχνης συμπράττοντας με το Θέατρο του Νέου Κόσμου, παρουσιάζει από τις 21 Ιανουαρίου στη σκηνή του Υπογείου τη θεατρική μεταφορά του θρυλικού έργου του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Σίμου Κακάλα, με την Τάνια Τσανακλίδου στο ρόλο της Έμμι. 

 

Η ιστορία της Έμμι και του Αλί που αφηγήθηκε το 1974 ο γερμανός δημιουργός στην ταινία ορόσημο της καριέρας του «Angst Essen Seele Auf»  (Fear Eats The Soul) ζωντανεύει -για πρώτη φορά στην Ελλάδα- στη σκηνή του Υπογείου, μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Σίμου Κακάλα.

 

Μια μοναχική γερμανίδα καθαρίστρια, χήρα με τρία μεγάλα παιδιά, ερωτεύεται τον κατά πολύ νεότερό της μετανάστη Αλί. Η Έμμι δε θα διστάσει να εναντιωθεί στο συντηρητικό και άκρως ξενοφοβικό περίγυρό της και θα παντρευτεί τον Αλί.  Το φαινομενικά αταίριαστο ζευγάρι ζει πολύ ευτυχισμένα, όμως το μίσος και η άγρια περιφρόνηση που αντιμετωπίζουν και οι δύο καθημερινά, αρχίζουν να μολύνουν τον έρωτά τους. Ο φόβος –και ο ρατσισμός- τρώει τα σωθικά της Έμμι και του Αλί που καλούνται να αναμετρηθούν με τα όρια της αγάπης τους. 

Μετάφραση-Διασκευή - Σκηνοθεσία: Σίμος Κακάλας

Σκηνικό: Αντώνης Δαγκλίδης

Κοστούμια: Claire Bracewell

Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλλης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Δημήτρης Καλακίδης

Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου

Video Trailer: Μιχαήλ Μαυρομούστακος

 

Τάνια  Τσανακλίδου: Έμμι

Κωστής Καλλιβρετάκης: Άλι, Γιολάντα

Δήμητρα Κούζα : Μπάρμπαρα, Κρίστα, Πάολα, Κα Κάργκες

Κωνσταντίνος Μωραϊτης: Κος Γκρούμπερ, Μπρούνο, Όιγκεν, Κος Ανγκερμάγερ, Φρίντα, Σερβιτόρος, Γιατρός

Ειρήνη Κότσιφα: Χέντβιχ, Κα Έλλις, Άλμπερτ, Κα Άνγκερμάγερ, Καταρίνα

 

Παραστάσεις: 21 Ιανουαρίου – 12 Μαρτίου 2017

Ημέρες και ώρες: 

Τετάρτη 20.00, Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο 21.15, Κυριακή 19.00

Τιμές Εισιτηρίων:

Πέμπτη γενική είσοδος 10 €

Τετάρτη, Παρασκευή 15 € , 10 € μειωμένο, 8 € Ανεργίας

Σάββατο:  18 € . 12 € μειωμένο 

Κυριακή 16 € ,12 € μειωμένο,

 

Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά

 

Το Θέατρο Τέχνης θα πραγματοποιήσει εκδήλωση μνήμης για τα 10 χρόνια από τον θάνατο του ηθοποιού, σκηνοθέτη και δασκάλου του, Γιώργου Λαζάνη.

Ο Γιώργος Λαζάνης από την αρχή της καλλιτεχνικής του σταδιοδρομίας και για περισσότερα από 50 χρόνια αφοσιώθηκε στο  Θέατρο Τέχνης και στο όραμα του  Καρόλου Κουν. Μετά τον θάνατο του Κουν, το 1987, σήκωσε το κύριο βάρος της επιβίωσης και της συνέχειας  του Θεάτρου Τέχνης,  σύμφωνα με την επιθυμία του δασκάλου του.  Ως ηθοποιός έπαιξε  180 ρόλους, δημιουργώντας αξέχαστες ερμηνείες σε όλο το φάσμα του ρεπερτορίου, ελληνικού και ξένου. Σκηνοθέτησε πάνω από 50 έργα τόσο από το αρχαίο δράμα, όσο και  σύγχρονα, αρθρώνοντας δικό του σκηνοθετικό λόγο, παραμένοντας συγχρόνως πιστός  στις αρχές του Θεάτρου Τέχνης.  Το 1959 ανέλαβε την διεύθυνση της δραματικής σχολής του θεάτρου στην οποία δίδαξε μέχρι το 2001.

Συνάδελφοι ηθοποιοί,  μαθητές του απόφοιτοι της Σχολής, και συνεργάτες,  μουσικοί και σκηνογράφοι, θα θυμηθούν τον ηθοποιό και σκηνοθέτη, τον δάσκαλο και φίλο.  Θα προβληθεί ένα βίντεο με αποσπάσματα από συνεντεύξεις του Γιώργου Λαζάνη και φωτογραφικό υλικό.

Η εκδήλωση θα γίνει στην σκηνή του Θεάτρου Τέχνης στην οδό Φρυνίχου τη Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016,  στις 18.30.

 

 

 

 

 

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα (για να αισθανθώ φρέσκος) και άνετα ρούχα για ζέσταμα πριν από την παράσταση.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Ως χώρο β) Με ποιους συναδέλφους.

Από άποψη χώρου, τα πάνω καμαρίνια στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου. Είναι «φιλόξενα» και, αν τύχει να κάνει κάποιος παιδικό, τα πρωινά έχουν υπέροχο φως. Σε ό,τι αφορά τους συναδέλφους, θα επιμείνω στα καμαρίνια της οδού Φρυνίχου, γιατί φέτος έχω την τύχη να είμαι στο ίδιο καμαρίνι με τον Γιάννη Σαρακατσάνη. Μου αρέσουν πολύ οι κουβέντες που κάνουμε τα πρωινά.

 

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Το καμαρίνι του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου στην παράσταση «Αχ αυτά τα φαντάσματα». Το είχε περιποιημένο, είχε φέρει μέχρι και εσπρεσιέρα από το σπίτι του. Ήταν ένας όμορφος χώρος ανάπαυσης, άνεσης και συγκέντρωσης.

 

 Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Στα καμαρίνια του Μικρού Παλλάς μαζί με τους Βαγγέλη Χατζηνικολάου και Αντώνη Φραγκάκη. Κάναμε διαλογισμό ανάμεσα από τις παραστάσεις.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Κλείνω τα φώτα και τσεκάρω αν έχω πάρει μαζί μου ό,τι χρειάζομαι για την παράσταση. 

 

Ο Κίμων Φιορέτος πρωταγωνιστεί στις "72 ώρες" στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης που συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά με μεγάλη επιτυχία και στην παιδική παράσταση "Ο Σέρλοκ Χόλμς και το γαλάζιο ρουμπίνι" στο Θέατρο Τέχνης.

 

7/11/2016, «Ο Σέρλοκ Χολμς και το γαλάζιο ρουμπίνι», Θέατρο Τέχνης

Δεν είναι τυχαίο ότι και μόνο το όνομα Θέατρο Τέχνης αποτελεί εγγύηση ποιότητας. Αξιόλογες παραστάσεις, που συνδυάζουν εκπληκτικά κείμενα, καινοτόμα σκηνοθεσία, πρωτοποριακή σκηνογραφία και άψογη υποκριτική.

Μπαίνοντας στο θέατρο νιώθεις τη διαφορά από το φουαγιέ ακόμα, το οποίο έχει μετατραπεί... σε σκηνή εγκλήματος. Είσαι ήδη στον κόσμο του Σέρλοκ Χολμς και σε υποδέχονται άνθρωποι του βικτοριανού Λονδίνου με την υπόκρουση ζωντανής μουσικής στο πιάνο.

Η παιδική σκηνή του Θεάτρου Τέχνης φιλοξενεί μια ιστορία του Σέρλοκ Χολμς προσαρμοσμένη ιδανικά για το παιδικό κοινό από την Άνδρη Θεοδότου και αριστοτεχνικά σκηνοθετημένη από τον Δημήτρη Δεγαΐτη. Η δουλειά της Άνδρης Θεοδότου αποδεικνύει περίτρανα ότι τα αστυνομικά μυθιστορήματα μπορούν κάλλιστα με την κατάλληλη διασκευή να τα παρακολουθήσουν και παιδιά. Οι ηθοποιοί με όπλα τους τη φωνή και την κίνηση και με τη βοήθεια των ευρηματικών σκηνικών μάς ταξιδεύουν στο Λονδίνο της βικτοριανής περιόδου, και όχι μόνο. Ο ποταμός Αμοΐ στα βάθη της Κίνας απλώνεται  μπροστά μας, νιώθουμε το κρύο των Άλπεων και τελικά μεταφερόμαστε στο ομιχλώδες Λονδίνο του 1885. Και όλα αυτά μέσα σε δευτερόλεπτα, χωρίς περιστρεφόμενες σκηνές και αιωρούμενα σκηνικά. Η απλότητα σε όλο της το μεγαλείο! Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω πόσο με εντυπωσίασε ο σιδηρόδρομος του Λονδίνου, που εμφανίζεται μπροστά στα μάτια των θεατών μόλις ανοίγουν οι πόρτες, ενσωματώνοντας το χώρο του φουαγιέ στη σκηνή της δράσης. Και αφού η σκηνή έχει μετατραπεί στα πάντα, βρισκόμαστε τελικά στο διάσημο σπίτι του Σέρλοκ Χολμς, στην Bakerstreet, στον αριθμό 221Β, αλλά και στο ξενοδοχείο Cosmopolitan.

Η υπόθεση του έργου αφορά τη λύση ενός ακόμα μυστηρίου. Ο Σέρλοκ Χολμς, με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του και την παρατηρητικότητά του, μας εντυπωσιάζει. Όμως δεν μπορεί να υπάρξει Σέρλοκ Χολμς χωρίς τον δρα  Ουάτσον. Το αχώριστο δίδυμο υπόσχεται να μας χαρίσει μια αξέχαστη εμπειρία, δείχνοντάς μας τον τρόπο σκέψης και δράσης ενός ντετέκτιβ.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το δικό μας ταξίδι πριν από την παράσταση κι ας προετοιμαστούμε κατάλληλα. Σίγουρα πρέπει να εξασκήσουμε την  παρατηρητικότητά μας ΠΡΙΝ και ποιος ξέρει; Ίσως ΜΕΤΑ να είμαστε σε θέση να λύνουμε κι εμείς μυστήρια….

 

ΠΡΙΝ…

• Αφήγηση: Ο Σέρλοκ Χολμς είναι δημιούργημα του Κόναν Ντόιλ, που πρωτοεμφανίστηκε σε κείμενό του στα τέλη του 19ου αιώνα. Έχουν κυκλοφορήσει τέσσερα μυθιστορήματα με ήρωα το γνωστό ντετέκτιβ και τον αχώριστο φίλο και συνεργάτη του δρ Τζον Ουάτσον, καθώς και δεκάδες αυτοτελή διηγήματα. Δεν πρέπει να χαλάσουμε την έκπληξη στα παιδιά και να τους αποκαλύψουμε εκ των προτέρων τι πρόκειται να δουν. Ένα αστυνομικό έργο επιβάλλεται πάντα να περιλαμβάνει το στοιχείο της έκπληξης. Ωστόσο θα μπορούσαμε να τους γνωρίσουμε το δίδυμο Σέρλοκ Χολμς-Τζον Ουάτσον. Πώς είναι συνήθως ντυμένοι; Ποια είναι η σχέση τους; Πού μένουν; Ποιος είναι τελικά ο διάσημος Σέρλοκ Χολμς; Έχει γνώσεις χημείας, είναι πυγμάχος και ηθοποιός και παίζει πολύ καλά βιολί. Όμως αγνοεί κάποια βασικά πράγματα. Η φιλοσοφία, η λογοτεχνία και η αστρονομία δεν είναι στα ενδιαφέροντά του. Οι μέθοδοί του βασίζονται κυρίως στην παρατήρηση. Κοιτώντας απλώς ένα καπέλο καταλαβαίνει σε ποιον ανήκει. Οι συζητήσεις του με τον Ουάτσον είναι ιδιαιτέρως χρήσιμες, καθώς βάζει σε τάξη τα συμπεράσματά του. Μπορούμε να βρούμε κι άλλα στοιχεία για τους δύο ντετέκτιβ λίγο πριν ζωντανέψουν μπροστά στα μάτια μας.

• Κατασκευή. Γραφή με αόρατο μελάνι. Ένας ντετέκτιβ πρέπει να ξέρει να γράφει με αόρατο μελάνι ώστε να στέλνει μηνύματα που δεν θα γίνονται από όλους αντιληπτά, αλλά και να είναι σε θέση να διαβάζει αντίστοιχα μηνύματα. Ένας πολύ διαδεδομένος τρόπος για να φτιάξουμε αόρατο μελάνι είναι με το χυμό ενός λεμονιού κι ένα πινέλο. Χρησιμοποιούμε το χυμό του λεμονιού για μελάνι και βουτώντας το πινέλο μέσα σε αυτό γράφουμε το μήνυμά μας σε ένα χαρτί. Το αφήνουμε να στεγνώσει και στη συνέχεια περνάμε το γράμμα πάνω από ένα αναμμένο κερί για να το θερμάνουμε. Προσοχή, μην αρπάξει φωτιά το χαρτί! Όταν ζεσταθεί η γραφή, από αόρατη θα γίνει καφέ! Στο εμπόριο κυκλοφορούν και στιλό με αόρατο μελάνι.

  

 

• Παιχνίδι παρατηρητικότητας: Βασικό στοιχείο της μεθοδολογίας του Σέρλοκ Χολμς είναι η παρατηρητικότητά του. Πριν λοιπόν πάμε να δούμε τον ντετέκτιβ να λύνει το μυστήριο, πρέπει να εξασκηθούμε κι εμείς λίγο. «Ο Ντετέκτιβ» είναι ένα παιχνίδι που παίζεται με πολλά παιδιά. Σε μια ανυποψίαστη στιγμή ο εμψυχωτής/ενήλικας στέλνει ένα παιδί να κρυφτεί χωρίς οι υπόλοιποι να το αντιληφθούν. Στη συνέχεια τους ανακοινώνει ότι ο τάδε χάθηκε. Δυστυχώς οι γονείς του δεν έχουν καμία πρόσφατη φωτογραφία του κι έτσι ένας ντετέκτιβ της αστυνομίας θέλει να του περιγράψουν όσο καλύτερα μπορούν το παιδί που εξαφανίστηκε ώστε να το ζωγραφίσουν και να δημοσιεύσουν το σκίτσο του. Πόσο ψηλός/ή είναι; Τι χρώμα ματιών και μαλλιών έχει; Τι φορούσε τη μέρα που εξαφανίστηκε; Είχε ρολόι, σκουλαρίκια, κάποιο σημάδι; Η περιγραφή χρειάζεται να είναι λεπτομερέστατη. Στη συνέχεια ο/η εξαφανισμένος/η εντοπίζεται και οι υπόλοιποι διαπιστώνουν πόσο παρατηρητικοί είμαστε. 

«Τι άλλαξα;» Πρόκειται για ένα παιχνίδι παρατηρητικότητας που παίζεται ακόμα και με δύο παίκτες. Δηλαδή με εμάς και το παιδί μας! Μας κοιτάζει και κλείνει για λίγο τα μάτια του/της. Αλλάζουμε κάτι πάνω μας στα γρήγορα. Αλλάζουμε τη φράντζα μας, βγάζουμε ένα κοκαλάκι που φορούσαμε, βγάζουμε μια κάλτσα, σηκώνουμε λίγο το ένα μπατζάκι και ό,τι άλλο σκεφτόμαστε στα γρήγορα. Θα μπορέσει ο μικρός ντετέκτιβ να καταλάβει τι άλλαξε πάνω μας; Και τώρα ώρα να αλλάξουμε ρόλους.

 

ΜΕΤΑ…

• Ώρα για παιχνίδι: Επιτραπέζια παιχνίδια με γρίφους και μυστήρια.  Αφού δούμε την παράσταση, κινούμαστε πλέον σε ρυθμούς… κατασκοπικούς. Ένα καπέλο με σκόνη τι μπορεί να μας πει; Τι συμπέρασμα βγάζουμε κοιτάζοντας προσεκτικά ένα ακριβό ρολόι που έχει μια γρατσουνιά στο τζάμι του κι ένα δερμάτινο ξεφτισμένο λουράκι; Ο Σέρλοκ Χολμς θα έλεγε: «Ανήκει σε κάποιο φτωχό έμπορο που του το έκαναν δώρο πριν από χρόνια και δεν έχει τα χρήματα να αλλάξει λουράκι. Είναι αφηρημένος και απρόσεκτος, αφού το έχει γρατσουνίσει. Παλαιότερα ο έμπορος ήταν πιο εύσωμος, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει αδυνατίσει αρκετά». Πώς το κατάλαβε; Μα από τις τρύπες στο λουράκι. Παλαιότερα το κούμπωνε στην τελευταία τρύπα και έχει μείνει το σημάδι, αλλά τώρα η πρώτη τρύπα είναι σχεδόν σκισμένη από την καθημερινή χρήση. Υπάρχουν αρκετά επιτραπέζια παιχνίδια μυστηρίου. Το πιο γνωστό είναι ίσως το «Cluedo», όμως υπάρχουν αρκετά ακόμα. Μετά την παράσταση μπορούμε να γίνουμε ντετέκτιβ και να περάσουμε ένα απόγευμα γεμάτο μυστήρια που θα πρέπει να εξιχνιάσουμε!

• Για μεγαλύτερες ομάδες/ εκπαιδευτικούς. «Πειστήρια εγκλήματος». Εξασκήσαμε την παρατηρητικότητά μας, λύσαμε μυστήρια, οπότε ήρθε η ώρα να φτιάξουμε τη δική μας ιστορία μυστηρίου. Διάφορα μικροαντικείμενα, όπως εισιτήρια, στιλό, καρφίτσες, ρολόι, κέρματα, σπίρτα κ.ά., συγκεντρώνονται σε διάφορους φακέλους. Κάθε ομάδα παίρνει ένα φάκελο και προσπαθεί να επινοήσει μια ιστορία που να συνδέει όλα αυτά τα αντικείμενα. Φαντάζεται ότι όλα αυτά βρέθηκαν από την αστυνομία κατά την εξιχνίαση μιας μυστηριώδους υπόθεσης. Ποια είναι η ιστορία πίσω από ένα καμένο σπίρτο, ένα εισιτήριο από το μετρό του Λονδίνου, έναν κόκκινο συνδετήρα, μια τσίχλα και ένα μισοφαγωμένο κριτσίνι; Θα εκπλαγούμε όταν η ομάδα των δεκάχρονων ντετέκτιβ μάς καλέσει στην αίθουσα του αρχηγείου της αστυνομίας για την αναπαράσταση του εγκλήματος.

Φαντασία και παρατηρητικότητα. Δύο αρετές χρήσιμες στο να λύνεις μυστήρια αλλά και στο να ξεπερνάς με τη βοήθειά τους τις μικρές ή τις μεγαλύτερες δυσκολίες που συναντάς στη ζωή. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι στη φαντασία και στην παρατηρητικότητα οφείλουμε τις πιο σπουδαίες ανακαλύψεις: την πενικιλίνη, την ανακάλυψη της βαρύτητας, της περιστροφής της Γης… Κάθε λεπτομέρεια μετρά για τον Σέρλοκ Χολμς, που με υπομονή εξετάζει στοιχεία, συνδυάζει γεγονότα και τελικά φτάνει στη λύση. Υπάρχει καλύτερο παράδειγμα για ένα παιδί που αρχίζει να καλλιεργεί την επιστημονική του σκέψη;