Το μικρό θέατρο Κεραμεικού παρουσιάζει από τις 28 Φεβρουαρίου, την κοινωνική σχεδόν «ανθρωποφαγική» κωμωδία οικογενειακής αλληλεγγύης και αμοιβαίας τρυφερότητας «Οι Lyons» του Nicky Silver, σε σκηνοθεσία Ρέινας Σ. Εσκενάζυ. Στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι: Παύλος Ευαγγελόπουλος, Νικολέτα Βλαβιανού, Γιώργος Παπαπαύλου, Ισιδώρα Δωροπούλου, Άρτεμις Νικολάκη, Αλέξανδρος Βάρθης.
Η υπόθεση
Ο Μπεν Λάιονς – ο πατέρας, είναι στα τελευταία του. Αν δεν τον προλάβαινε η «επάρατος» θα πάταγε τα 80 και τώρα που δεν έχει τίποτα να φοβηθεί πια, αισθάνεται ελεύθερος να «λούζει» την οικογένειά του με τις πιο ταιριαστές και ωραίες «κακές λέξεις» που του έρχονται στο κεφάλι. Η Ρίτα Λάιονς, η γυναίκα του, σχεδόν μια δεκαετία και κάτι μικρότερή του, βρίσκεται δίπλα του και ξεφυλλίζει με ενδιαφέρον περιοδικά σπιτιού. Οι δυο τους είναι ιδιαίτερα ομιλητικοί. Ο ένας απευθύνεται στον άλλον με αυτό τον χαρακτηριστικό αιχμηρό, ειρωνικό, σαρκαστικό και απόλυτα συζυγικό τρόπο των ζευγαριών που έζησαν μαζί μια ζωή και μάλλον δεν το χάρηκαν καθόλου. Ανάμεσά τους είναι απλωμένα 40 τσαλακωμένα χρόνια συμβίωσης και γύρω τους το βουβό δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Οι κουβέντες τους, μοιάζουν μ’ ένα πικρόχολο, λεκτικό «συζυγικό» κι ανταγωνιστικό «ματς», γεμάτο χιουμοριστικά σχόλια, υπονοούμενα και δηλητηριώδεις ατάκες. Ο αέρας στο δωμάτιο μυρίζει μπαρούτι… μέχρι που έρχονται τα δυο βλαστάρια τους. Ο Κέρτις ο γιός τους – ένας 30άρης, ομοφυλόφιλος συγγραφέας και η κόρη τους η Φράνκι που πλησιάζει τα 40, τέως αλκοολική, χωρισμένη και μητέρα 2 παιδιών, θα συμπληρώσουν το οικογενειακό «αποχαιρετιστήριο πάρτυ» στο δωμάτιο.
Η οικογένεια Lyons αυτοπροσώπως, συστήνεται, προσπαθεί να συναισθανθεί και να παρηγορηθεί αλλά αυτοκαταστρέφεται στα γρήγορα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Τα τέσσερα μέλη της – μέσα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου – αντί να γιατρέψουν τα τραύματά τους, τα σκαλίζουν κι άλλο και αλληλοσπαράζονται με χιουμοριστική διάθεση μεν αλλά και με λύσσα σαν να μην υπάρχει αύριο. Πράγμα που για τον πατριάρχη ισχύει. Δυστυχώς!
Το έργο παρουσιάζει τους Λάιονς, μία αρκετά συνηθισμένη πλέον δυσλειτουργική οικογένεια που πάσχει από το σύνδρομο της «οικογενειακής μοναξιάς», που ενώ τα μέλη της θα ήθελαν, ίσως, να έρθουν πιο κοντά, το παρελθόν, ο εγωισμός, οι λάθος χειρισμοί και η μειωμένη ικανότητα συναισθηματικής αντίληψης, τα απομακρύνει.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Ρέινα Σ. Εσκενάζυ
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνικός χώρος: OmadaART
Κοστούμια: Δάφνη Τσακώτα
Μουσική σύνθεση – επιμέλεια: Ελντίνα Παπαναστασίου
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Βοηθός σκηνοθέτη: Ανδρομάχη Παπαδοπούλου
Φωτογραφίες: Αγγελική Κοκκοβέ
Γραφιστική επιμέλεια– σχεδιασμός αφίσας: Άρης Απαρτιάν
ΔΙΑΝΟΜΗ
ΜΠΕΝ: Παύλος Ευαγγελόπουλος
ΡΙΤΑ: Νικολέτα Βλαβιανού
ΚΕΡΤΙΣ: Γιώργος Παπαπαύλου
ΦΡΑΝΚΙ: Ισιδώρα Δωροπούλου
ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Άρτεμις Νικολάκη
ΜΠΡΑΙΑΝ: Αλέξανδρος Βάρθης (κινηματογραφική συμμετοχή)
Προβολή και Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Ναυσικά Παπαδασκαλοπούλου
Παραγωγή: Olympia Culture
Info
Μικρό Θέατρο Κεραμεικού: Ευμολπιδών 13, Γκάζι (3′ από μετρό Κεραμεικού)
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
Διάρκεια: 90 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 15€, 12€ μειωμένο
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/lyons/
«Εσύ, πρέπει να προχωρήσεις πολύ περισσότερο από εμένα, αλλιώς, ποιό το νόημα;» φράση, η οποία αν δεν έχει ακουστεί από τα χείλη κάθε μητέρας, έχει γίνει τόσο εμφανής με τη συμπεριφορά και τη στάση της, ακόμα κι ασυνείδητα, που πολύ συχνά νιώθεις το βάρος της να στοιχειώνει κάθε σου βήμα.
Πρόκειται για μια κλασική περίπτωση μάνας, η οποία επενδύει υλικά και συναισθηματικά στα παιδιά της, ώστε αυτά να ζήσουν «καλύτερα» απ’ ότι εκείνη προβάλλοντας, ουσιαστικά, τα προσωπικά απωθημένα, τους στόχους και τα όνειρά της σε αυτά.
Αυτή η προσδοκία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, είναι ένα από τα βασικά θέματα του έργου «Μη σκοτώνεις τη μαμά» της Σαρλότ Κήτλυ, το οποίο ανεβαίνει στο θέατρο Olvio, σε μια ευέλικτη μετάφραση του Αλέξανδρου Κοέν.
Γραμμένο το 1985, πρωτοπαρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο Contact Theatrer του Μάντσεστερ το 1987, αποσπώντας το βραβείο Royal Court / George Devine και το βραβείο Manchester Evening News για το καλύτερο νέο έργο.
Ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με μεγάλη επιτυχία, το 1995 από την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης, στη Θεσσαλονίκη (με τις Λυδία Φωτοπούλου, Ελένη Δημοπούλου, Έφη Σταμούλη, Κυριακή Ματσακίδου).
Στο θεατρικό έργο της Βρετανίδας συγγραφέως η σχέση μητέρας - κόρης μπαίνει στο επίκεντρο και ψυχογραφείται, λεπτομερώς, μέσα από καταστάσεις της καθημερινότητας. Παρακολουθούμε τέσσερις γενιές γυναικών - γιαγιά, μητέρα, κόρη κι εγγονή - που αλληλεπιδρούν μέσα στο πέρασμα του χρόνου, από τη δεκαετία του ’40 μέχρι τη δεκαετία του ’80, στην Αγγλία.
Μια επισκόπηση της γυναικείας ζωής, με τη μητρότητα, την καριέρα, την οικογένεια, τους έρωτες, τη σεξουαλική απελευθέρωση και, πάνω απ’ όλα, το παιδί που κρύβει μέσα της, να προβάλλονται αποσπασματικά, φωτίζοντας παράλληλα τις σχέσεις, που δημιουργούνται μέσα στα χρόνια. Στο έργο δεν υπάρχει χρονολογική σειρά. Μεταφερόμαστε από το μέλλον στο παρελθόν κι αντίστροφα με πολλές εγκιβωτισμένες αφηγήσεις.
Το ζήτημα του χρόνου κι η σκηνοθετική προσέγγισή του είναι ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα της σκηνοθεσίας. Η Ρέινα Εσκενάζυ, όμως, παρά την τηλεοπτική και κινηματογραφική της εμπειρία, μοιάζει αμήχανη στη διαχείριση της κινηματογραφικής δομής του έργου.
Έτσι τα μεσοδιαστήματα μεταξύ των σκηνών, έχουν μεγάλη διάρκεια, κουράζουν τον θεατή δίνοντας την αίσθηση, ότι ακόμα κι οι τέσσερις ηθοποιοί μπαινοβγαίνουν στην παράσταση με άγχος, χάνοντας χρόνο στο πολλαπλό ερμηνευτικό στοίχημα του κατακερματισμού των ηρωίδων τους και στην απόδοση των συναισθηματικών απαιτήσεων της κάθε ηλικίας, που καλούνται να υποδυθούν .
Ο χρόνος προσχεδιασμού στερεί από την παράσταση τη ροή της κι η απουσία σκηνοθετικής λύσης για ένα έργο τέτοιας δομής, μοιραία, επηρεάζει αρνητικά το συνολικό αποτέλεσμα.
Αντίθετα, η επιλογή των ηθοποιών, μάλλον, σώζει την κατάσταση: η Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, η Πέγκυ Σταθακοπούλου, η Ισιδώρα Δωροπούλου κι η Ελίνα Γιαννάκη μοιάζουν να δένουν ως ομάδα και, παρά τις επιμέρους υπερβολές κι υποκριτικές εξάρσεις, δίνουν ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα, με την πρώτη να ξεχωρίζει για τη δωρικότητα της ερμηνείας της.
Τα σκηνικά του Μιχάλη Σδούγκου είναι λειτουργικά χωρίς, όμως, να δίνουν μια ουσιαστική σκηνογραφική πρόταση. Το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για τα κουστούμια. Η αισθητική ακόμα και των σκηνικών αντικειμένων, όπως για παράδειγμα του παιδικού καροτσιού ή του χαρταετού, μοιάζει φτωχή και πρόχειρη.
Ακόμα κι οι μουσικές επιλογές, όπως το «All we need is love», δεν έχουν σαφή προσανατολισμό, σαν να επιστρατεύονται, απλώς, για να καλύψουν τα χρονικά κενά.
Όλα τα παραπάνω κάνουν ένα έργο, που σ’ άλλη περίπτωση θα μπορούσε να μας αφορά, να μοιάζει σαν συμπαθητικό μελόδραμα, μιας ιστορίας, την οποία έχουμε δει και διαβάσει, πάρα πολλές φορές. Η ανύπαντρη κόρη, μετά από πιέσεις της μητέρας της να βάλει σε προτεραιότητα την καριέρα της, της παραδίδει το τριών μηνών βρέφος της, όπου το παιδί μεγαλώνει θεωρώντας τη γιαγιά του ως μητέρα του. Μετά από χρόνια η μητέρα-γιαγιά πεθαίνει κι εκείνη ανακαλύπτει τυχαία σε κάποια έγγραφα το πιστοποιητικό της γέννησής της.
Μέσα στη λέξη μητέρα ακούγεται η λέξη τέρας αλλά και το μη, το αποτρεπτικό του τέρατος, η ασφάλεια από την απειλή, όπως και στο mother ακούγεται το other, το άλλο, ένα άλλο που, όμως, είναι σε συνεχή γειτνίαση με το όμοιο.
Η σχέση με τη μητέρα μας δεν συνίσταται μόνο από το εδώ και το τώρα, από το τρέχον, από το παρόν, το πιο καθοριστικό της κομμάτι έχει να κάνει με ό,τι παραμένει ψυχικά ενεργό από το παρελθόν.
Όλες αυτές τις ισορροπίες ζωής, που δομούν τη πιο σημαντική σχέση της ζωής μας, δεν καταφέραμε να τις δούμε στο έργο της Σαρλότ Κήτλυ. Με τον τρόπο που ανεβαίνει η παράσταση στο Olvio, ο θεατής εισπράττει μόνο ένα πρώτο επίπεδο, τελείως, επιφανειακό.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Είδα
Video
